Meltem'in dışarıdan gelen sesi kalbimin yerinden çıkmasına neden oluyordu.
"Öğrendiler mi?"dedim yutkunarak. Başımdan kaynar sular dökülmüş gibi yanıyordum.
"Bu kızı artık ortadan kaldırmam gerek. Cidden sıkıldım."
"Efken o kız bir polis. Ya öğrendiyse, ya seni alacaksa benden."
Efken ayağa kalkıp ellerimi tuttu ve beni de kaldırdı. Başını boynuma eğip küçük öpücükler kondurdu.
"Efken, kes şunu!"
"Aybars! Efken!" Meltem'in sesiyle Efken'i itip, masanın üzerindeki vazoyu aldım ve kapıya doğru koştum. Son kez derin bir nefesi içime çekip kapıyı hafifçe araladım.
"Aybars!" Meltem endişeli sesiyle ismimi söyleyip kapıyı itti ve içeri soktu bedenini. Bir anda boynuma dolaması ile kollarını şaşkınca gözlerimi büyüttüm.
"Ne oluyor?" Efken, Meltem'in kolunu tutup onu benden uzaklaştırdı.
Elinde tuttuğunu yeni fark ettiğim siyah, küçük bir kutuyu korku içerisinde uzattı Efken'e. Efken kutuyu çekip içini açtığında bakışlarımı kutuya çevirdim.
"Bu kimin?" Efken'in sakin sesine zıt olacak bir sesle kutunun üzerindeki kanlı notu okudum.
"Yeni koleksiyonuma en güzel parça."
Kutunun içinde kesilmiş, kanlı bir parmak vardı ve notun yanında benim dışarıda habersiz çekilmiş bir fotoğrafım.
"Senin parmağın sandım." Meltem'in konuşması ile hâlâ elimde tuttuğum vazoyu kenara bırakıp iki elimi havaya kaldırdım.
"Tüm parmaklarım burada." Efken'e bakışlarımı çevirince sırıtarak bana bakıyordu. "Ne?! Benimde olabilirdi o parmak." Gözlerimi devirip Meltem'in kolunu tutup koltuğa doğru yöneldim. Önce kendim oturup yanıma çektim.
"Ne bu kutu? Anlatsana en başından."
"Bugün biraz geç gittim işe. Tam girmişken seni sorguya çeken bir komiser vardı hatırlıyor musun? Yağız Komiser çağırdı beni. Elindeki kutuyu uzattı. Doğum günün filan mı biri bırakmış senin adına, çocuklardan biri ona vermiş bana vermesi için. Ben de şaşırdım. Kutuyu açmam ile içinde gördüğüm parmak, fotoğrafın-" Yutkunup, kurumuş dudaklarını diliyle ıslattı.
"Senin parmağın sandım."dedi sonunda.
Efken'e kaydı bakışlarım. Siyah kutu hâlâ elinde, diğer elindeki telefonda bir şeyler yapıyordu.
"Meltem yanlış bir anlaşılma filan olmuş büyük ihtimalle. Olayı kimseye açma. Bir sorun olursa o zaman biz gelir şikayetçi oluruz."
Meltem siyah saçlarını sertçe geriye itip, "Efken saçmalama. Bana kesilmiş bir parmak gönderilmiş. İçinde Aybars'ın fotoğrafı var ve sen gelmiş kimseye bir şey deme diyorsun. Her şeyi geçtim ben bir polisim. Nasıl sessiz kalabilirim buna?"dedi.
"Sessiz kalınmayacak." Arkadan duyduğumuz ses ile hepimiz kapıya doğru baktık. Açık kapıda dikilmiş bize bakan Yağız'dan başkası değildi.
En son 1 ay önce beni sorguya çektiği zaman ilk ve son kez görmüştüm onu.
Üzerindeki beyaz gömlek yapılı vücuduna tam oturmuştu. Kollarını dirseklerine çekmiş, kot bir pantolon giymişti. Siyah saçları hafif karışmış, kahverengi gözlerini Efken'e dikmişti.
Efken'e çevirdim gözlerimi. Gecenin en karanlık tonuna sahiplik eden gözleri sert bir şekilde ona bakan gözlere dikilmişti.
"Benim meselem bu. İster gidip şikayetçi olurum, istersem olmam."
Yağız alaylı bir şekilde kıkırdayıp, "Senin fikrine göre mi hareket edeceğiz?"dedi. Efken'in sol eli yumruk halini aldığında ayağa kalktım.
"Yağız Bey bu şekilde evimize girip, meselemize burnunuzu sokamazsınız." Yağız gülümseyerek yanıma adımladı.
"Ölen kız için seni sorguya aldığımda bana bir şey demiştin hatırlıyor musun?"
Yutkunup gözlerine baktım. Kötü bir şey mi demiştim? Yoksa bizi ele verecek bir şey mi söylemiştim?
"O gün 'Aslında onlardan kimse ölmemiş ve bizim için gelmiş gibi.' hissettiğini söylemiştin. Cennet Apartmanı davasını tekrar yaşıyor gibi olduğunu söylemiştin. Peki şimdi niye Efken'in sessiz kalmak istemesine mani olmuyorsun? Ya biri gerçekten yaşıyorsa ve yarım bıraktığı şey için geri geldiyse?" Gözlerini kısaca Efken'e değdirip, sağ elini omzuma koydu.
"O elini kırarım!" Efken, onun elini anında iterek üzerine yürüdü.
"Hep bu kadar asabi misiniz?"
"Bana ait olana o pis ellerin değdiği sürece daha çok asabi olurum."
"Yağız, Efken kesin şunu." Meltem sonunda kendine gelmiş gibi ikisinin arasına girdi.
"Benim bir şey yaptığım yok. Yanımda açtığın paketi gördükten sonra sessiz mi kalsaydım?" Efken'e bakıp, "Bu olayı araştırmamız gerek. İsteseniz de istemeseniz de."dedi kararlı bir tonda.
"Yağız Komiserim bakın-" Meltem'i takmayarak bana döndü.
"Bir ayda fikirleriniz mi değişti? Artık o davadan sağ çıkmış bir katilin sizi öldüreceğinden korkmuyor musunuz?"
İstemsizce Efken'e baktım. Cidden birini öldürmemiş miydi?
"Oradaki katillerden biri yaşıyormuş ve sizin bundan haberiniz varmış gibi konuşuyorsunuz."dedim alt dudağımı istemsizce dişlerken.
Bakışları anlık dudaklarıma inmiş, hemen ardından yeniden gözlerime odaklanmıştı.
"Bu da bir ihtimal."dedi. Elini cebine atarak, "Meltem ben emniyete geçiyorum. Sen de benimle gel. Efken ve Aybars ile daha sonra yeniden buluşacağız." diyerek kapıya doğru yöneldi.
Meltem, Efken'den kutuyu alarak Yağız'ın peşine düştü. Peşlerinden kapıyı kapatıp arkamı döndüğümde Efken gülüyordu.
Siyahları yıldız gibi parlıyor, gülüşü gittikçe daha ürkütücü bir hâl alıyordu.
"Ne-neden gülüyorsun?"dedim sırtımı kapıya yaslarken.
"O bir şeyler hissetmiş."diyerek kendini gösterdi.
"Nasıl yani senin katil olduğunu biliyor mu?" Efken daha çok gülerek yanıma yaklaştı. Sağ elinin tersiyle yanağımı okşamaya başladı usulca.
"Onu yok etmeliyim sanırım." dedikten hemen sonra gülüşü silindi. Parmaklarını dudaklarımda gezdirip, yanağımı öptü. "Evet bebeğim onu yok etmeliyim. Ve sırf ona özel olarak dişlerine karışmayacağım. Onun yerine-"
Yanaklarıma hafif baskı yapıp ağzımı araladı. Parmağını ağzıma sokup dilimi okşadı. "Dilini koparacağım."dedi soğuk bir sesle. Yutkunup elini tuttum. Ağzımdaki parmağını çekip göz kapaklarıma dokundu. Gözlerim kapalı bir şekilde dururken, "Gözlerini oyacağım."dedi.
"Efken-"
"Şşş!" Uyarıcı bir şekilde susturup boynumu öptü. Elleri kalçama inmişti. Bir anda beni kalçamdan tutup kaldırınca kollarımı boynuna, ayaklarımı beline doladım. Gözlerimi açıp kararmış gözlere baktım.
"Sana bakan o gözlerini oyacağım. Sana dokunan o parmaklarını, seninle konuşan o dilini, senin kokunu alan o burnunu keseceğim. Onu paramparça yapacağım."
"Efken, Yağız-"
"O piçin adını ağzına alma!" Hızlı adımlarla koltuğa ilerledi ve beni bir anda fırlatır gibi bıraktı.
Hafif inleyerek dirseklerim üzerinde doğruldum. Altındaki pantolonun kemerini çıkarıp kucağıma oturdu.
"Efken bak anlıyorum kıskandın ama ciddi bir mesele var farkın mısın?" Bana aldırış etmeden ellerimi arkadan birleştirip, kemeri sıkı bir şekilde bağladı.
"Birisi beni takip etmiş umrunda değil mi?!" Bağırmam ile dudaklarıma minik ve aşk dolu bir öpücük bıraktı.
"Seni takip eden o kişi büyük ihtimalle sana mesaj atan kişi ile aynı kişi. Sana zarar gelmesine izin vermem sevgilim."
"Korkuyorum Efken. Sana bir şey olmasından çok korkuyorum." Yanaklarıma öpücükler kondurdu.
"Seni şimdi bitirmek istiyordum ama akşamı bekleyebilirim." diyerek kemeri çözdü ve kucağımdan kalktı. Kendi koltuğa uzanıp beni üzerine çekti.
Sıkıca sarılıp saçlarımı öptü. "Seni çok seviyorum Aybars. O kadar çok seviyorum ki kimse seni bilmesin istiyorum."
"Ben de seni çok seviyorum Efken."
Yavaştan geleyim dedim.
:)