ព្រឹកប្រលឹមថ្ងៃថ្មី ជុងហ្គុក ពីដំណេកលឿននាយចុះ ទៅប្រាប់មេផ្ទះអោយត្រៀមបបរសម្រាប់ ថេហ្យុង សឹមឡើងមកវិញរៀបចំខ្លួនទៅធ្វើការ ដោយឡែក ថេហ្យុង នៅមិនទាន់ភ្ញាក់ពីដំណេករបស់គេនៅឡើយ ។
"ថេហ៍..." សម្លេងដាក់តិចៗស្រទន់ស្រាលបន្លឺឡើងក្បែរត្រចៀកអោយនាយតូចត្រូវតែភ្ញាក់ពីដំណេក ។
"ជុង?"
"បងទៅធ្វើការហើយ បន្តិចទៀតគេនិងលើកបបរ មកអោយអូន"
"អូ៎..."
"មួយរយៈពេលនេះទៅបងចាប់ផ្តើមរវល់ បើសិនជាបងមិនសូវបានយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយអូន អូនហាមលួចអន់ចិត្តអោយសោះ"
"រវល់ខ្លាំងមែនទេ? ដល់ពេលណា?"
"ទាល់តែទំនិញត្រូវដឹកចេញទៅក្រៅប្រទេសរួចរាល់"
"អឹម មិនអីទេ អូនយល់"
"បើសិនអូនចង់ទៅហាងក៏បានបើអប្សុក តែមុននិង ទៅត្រូវខលប្រាប់បង បងនិងអោយគេមកទទួលទៅហាង ថ្ងៃនេះបងប្រើឡានរបស់អូនហើយ"
"អរគុណបងហើយ តែអូនអាចទៅខ្លួនឯងបាន"
"មិនបានទេ គ្រោះថ្នាក់ណាស់ មិនអញ្ចឹងបងមិនអោយទៅទេ"
"អា៎...បានៗ បងទៅធ្វើការចុះ"
"បាទ...អូនសម្លាញ់" ជុងហ្គុក ញញឹមដាក់មុននិង ដើរចេញ បើបានថើបមួយខ្សឺតប្រហែលជាល្អជាង នេះ ។
នៅពេលដែល ជុងហ្គុក មកធ្វើការវិញ មីនហ្យូ ក៏មកវិញដែរ នាយមិនមកជាមួយ ជុងហ្គី ទេព្រោះនាយមិនសូវចូលចិត្ត ជុងហ្គី ប៉ុន្មានទេ រឿងរបស់ពីរ នាក់បងប្អូននេះ មីនហ្យូ ដឹងច្រើនជាងគេ ទាំងរឿង ដែល ជុងហ្គី មានទំនាក់ទំនងល្អជាងមួយ ហេរីន នោះដែរ ។
"សួស្តីអគ្គនាយក"
"មីនហ្យូ..."
"យើងស្មានថាបានសរសេរសំបុត្រលាឈប់មុន បានបើកប្រាក់ខែហើយតើ"
"ស្អីរបស់ឯង?"
"គឺកាលពីយប់មិញនេះ...ចុះឯងធ្វើម៉េចជាមួយ ថេហ្យុង?"
"ទៅការិយាល័យសឹមនិយាយ"
ចៅហ្វាយនិងកូនចៅបណ្តើរគ្នាឡើងទៅខាងលើ គ្រាន់បាននិយាយគ្នាផង ។
មកដល់ការិយាល័យមិនទាន់បានអង្គុយផង ប្រពន្ធជាទីស្រលាញ់ក៏ខលមកទៅហើយ ។
"ហាឡូ...អូនសម្លាញ់?" (មិនបានស្នឹតកាយតែស្និតពាក្យសម្តីបាន)
«អូននិងទៅហាង ជុងវ៉ុន តឿនអោយទៅមើលខុសត្រូវ ព្រោះមានអ្នកមកប្រាប់ថាទាក់ទងការងារ ទៅ»
"មែនហើយ បងរកមេជាងអោយអូន ម្នាក់ឯងធ្វើយ៉ាងម៉េចបាន? រៀបចំខ្លួនចុះ បងអោយ មីនហ្យូ ទៅទទួលអូននៅផ្ទះ ប៉ុណ្ណឹងចុះ" ជុងហ្គុក ដាក់ទូរសព្ទ ចុះងាកបែរមកមិត្តរបស់ខ្លួន ។
"ស្អីៗ?"
"យើងទុកចិត្តឯង"
"យើងទើបមកដល់ដំណាលឯងហ្នឹង?"
"ណាៗ គីម មីនហ្យូ គួរអោយស្រលាញ់"
"ព្រះអើយអាចម្អូត" មីនហ្យូ សើចហួសចិត្តនិង កាយវិការរបស់នាយជាមិត្ត ។
"នេះសោរឡាន! អូ៎...ជួយហៅ បីន អោយយើងផង"
"ដឹងហើយអាចៅហ្វាយ" មីនហ្យូ យកសោរឡាន ពី ជុងហ្កុក ដើម្បីទៅទទួលប្រពន្ធមិត្តសម្លាញ់ទៅហាង កុំតែខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ កុំអីមិនទៅជាមួយទេ ។
មកដល់រង់ចាំប្រហែល 3នាទីនៅមុខផ្ទះទើប ថេហ្យុង ចេញ ។ គេបម្រុងឡើងខាងក្រោយប៉ុន្តែ ដោយសារអ្នកជាតៃកុងឡានជា មីនហ្យូ ទើបគេមក ឡើងអង្គុយខាងមុខជាគ្នាវិញ ឡានក៏បើកចេញទៅ បណ្តើរៗ
"សួស្តីលោក គីម មីនហ្យូ"
"ខានជួបគ្នាប៉ុន្មានថ្ងៃ សុខភាពយ៉ាងម៉េចហើយ?"
"ខ្ញុំបានធូរច្រើនហើយ នៅឡើយតែជើងរបស់ខ្ញុំមិនទាន់អាចរត់បាននៅឡើយ"
"ចុះចង់រត់ទៅណា?"
"បើសិនជាប្រញាប់ច្បាស់ជារត់ ឬលោកមិនរត់?"
"និយាយដល់រឿងរត់ កាលនៅរៀន ជុងហ្គុក ពូកែណាស់ រត់ប្រញាំងលើកណាក៏ឈ្នះ"
"លោក គីម មីនហ្យូ! ខ្ញុំអាចសួរលោកបន្តិចបានទេ?"
"បើសិនឆ្លើយបាន ខ្ញុំនិងឆ្លើយការពិត"
"មិនមានរឿងអីពិសេសទេ គ្រាន់តែចង់សួរលោកថាលោក...គិតថា ជុងហ្គី គេស្រលាញ់ខ្ញុំឬអត់? បើតាមលោកឃើញ?"
"ជុងហ្គី? ដូចជាអត...អឺមែនហើយៗ និយាយការពិត គេយកចិត្តទុកដាក់លើ ថេហ្យុង ខ្លាំងណាស់"
"យកចិត្តទុកដាក់ក៏មិនប្រាកដថាស្រលាញ់ ជួនកាលគាត់អាចធ្វើតាមតួនាទី..."
"ហេតុអីគិតបែបនេះ? អាជុង មិនងាយយកចិត្តទុក ដាក់ជាមួយអ្នកណាទេ គេជាមនុស្សដែលមិនចោល ការងាររបស់គេដើម្បីអ្នកម្នាក់ឡើយ ចង់បានន័យថាគេនិងមិនឆ្លៀតពេលដើម្បីការណាត់ចួបអ្នកណាលុះ ត្រាតែគេរួចដៃ តែគេឆ្លៀតធ្វើរឿងបន្តិចបន្តួចដើម្បី ថេហ្យុង បែបនេះហៅថាអ្វី?"
"គឺខ្ញុំមិនដឹងទេ..."
"ខ្ញុំក៏កំពុងគិតថាគេ កំពុងស្រលាញ់ ថេហ្យុង ដែរ ចុះ ថេហ្យុង វិញគិតចំពោះគេបែបណា?"
"ធម្មតាទេ ប្តីប្រពន្ធគ្នាកាលណាបើគេយកចិត្តទុក ដាក់ជាមួយច្បាស់ជាមានអារម្មណ៍ល្អជាងដាក់ជា មិនខាន"
"ចូលចិត្តបែបណា? សុភាពមិនសូវនិយាុ រើច្រឡឹម ពូកែញ៉ោះ និយាយច្រើន?"
"ចូលចិត្តរបៀបដែលជា ជុងហ្គី រាល់ថ្ងៃ កាចបន្តិច និយាយញ៉ោះ មើលទៅគួរអោយស្រលាញ់"
"អញ្ចឹងត្រូវហើយ"
"ត្រូវយ៉ាងម៉េច?"
"ត្រូវនិងរបៀបរបស់អា ជុង រាល់ថ្ងៃនេះនោះអី"
"ហាសហា៎ លោកដាក់ខ្ញុំខាងមុខនេះហើយ"
"ហេតុអី?"
"ខ្ញុំចុះមានធុរៈនិងទៅហាងខ្លួនឯង ខាងមុខនេះទេ"
"ទៅដល់ហាងប្រាប់ ជុងហ្គុក ផងកុំអោយគេបារម្ភ"
"Okay អរគុណហើយលោក គីម មិនហ្យូ"
"ដោយក្តីរីករាយ" មីនហ្យូ ញញឹមដាក់បន្តិចមុន និងបើកឡានបន្តទៅក្រុមហ៊ុនវិញ ។
មកដល់ក្រុមហ៊ុនវិញគ្មានអីក្រៅពីត្រូវ ជុងហ្គុក ជម្រិតសួរព្រោះតែទៅយូរពេក ដោយសារ មីនហ្យូ បើកឡានយឺតៗព្រោះតែនិយាយគ្នាតាមផ្លូវជាមួយ ថេហ្យុង ។
"យើងជូនដល់ហាងមួយគេថាចុះទីនោះ គឺជិតហាងរបស់គេហ្នឹងឯង"
"ម៉េចមិនចាំគេ?"
"ឯងអោយកូនចៅឯងទៅមើលទៅ"
"អឺមែនហើយ"
"ការងារឡើងគរហើយធ្វើទាន់?"
"មិនទាន់ធ្វើនៅផ្ទះ"
"ចុះប្រាប់ ថេហ្យុង យ៉ាងម៉េចបើរវល់ៗថ្នាក់នេះ?"
"យើងប្រាប់ថារវល់គ្មានពេលអោយទេ ក៏សុំកុំអោយគេអន់ចិត្ត"
"បែបនោះ ថេហ្យុង ច្បាស់ជាយល់អោយតែឯង ឆ្លៀតពេលខលរកបន្តិចគេនិងសប្បាយចិត្ត"
"ឯងមើលដឹងថាគេរីករាយទេ?"
"ពិតមែន! នៅជាមួយឯងគេរីករាយណាស់ គេស្រលាញ់ប្តីរបស់គេតាមលក្ខណៈជាឯង ជារួមមក គេស្រលាញ់ឯង"
"កុំចេះតែស្មាន"
"ឯងក៏...គិតបែបនោះលើ ថេហ្យុង មែនទេ? យើងមើលដឹង"
"គ្មានទេ"
"ពេលឯងកុហក ឯងនិងកាច់ម្រាមដៃរបស់ឯងម្តងមួយៗ ហេៗ យើងឈប់ញ៉ោះឯងក៏បាន" មីនហ្យូ បញ្ចប់ប្រយោគរួចក៏ដើរចេញទៅរកការងាររបស់ នាយវិញ ។ ជុងហ្គុក នៅអង្គុយគិតម្នាក់នេះពីរឿង មនោសញ្ចេតនារបស់វាងនាយនិង ថេហ្យុង វាអាច យ៉ាងម៉េចគេជាបងថ្លៃរបស់នាយ...ប៉ុន្តែនាយទើបជា អ្នកចុះអេតាសុីវិលមិនចឹង?
"ហ៊ើយ..." ជុងហ្គុក ទៅរៀបចំឯកសារយកទៅ អោយ ជុងហ្គី ធ្វើខ្លះឆាប់ហើយ បើអោយនាយនៅ អង្គុយធ្វើការក្រុមហ៊ុន ការងារនាយវិញមិនដឹងពេល ណារួចរាល់នោះទេ ។
ខណៈដែលកំពុងធ្វើការ ថេហ្យុង បានខលមក នាយប្រាប់ថាដល់ហាងហើយ ជុងហ្គុក ប្រាប់ថានិង ទៅទទួលពីហាងត្រលប់ទៅផ្ទះវិញនៅពេលល្ងាច ។
ល្ងាចចេញពីធ្វើការមុនម៉ោងបន្តិចនាយប្រមូលឯក សារយកទៅអោយ ជុងហ្គី ពេលមកដល់ក៏បានឃើញឡានរបស់ ហេរីន នៅទីនេះដែរ នាងមករក នាយតែជួប ជុងហ្គី ជំនួស ។
ចូលមកខាងក្នុង ជុងហ្គី កំពុងកំដរនាយលេងហ្គេម សើចក្អាកក្អាយពេលបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ។
"ហេមៗ" សម្លេងក្រហេមហៅអោយពួកគេបែរ មកដំណាលគ្នា ។
"អា៎...ជុងហ្គុក! បងមកវិញហើយហេស" ហេរីន ទម្លាក់ដៃហ្គេមចោលងើបមកទទួលនាយ ។
"បងឆៀងយកឯកសារអោយបងប្រុសបង ចុះអូន ម៉េចក៏នៅទីនេះ?"
"អូនមករកបង រកបបួលទៅញាំបាយល្ងាចជាមួយ គ្នានៅផ្ទះអត់អ្នកណានៅ ប៉ាម៉ាក់ទៅក្រៅប្រទេស ជេយ៍ វិញដើរលេងបាត់ហើយ បងទៅញាំបាយជា មួយអូនណា"
"សុំទោស ហេរីន បងឆ្លៀតពេលមិនបានទេ ជុងហ្គីហ្យុង នេះឯកសារក្រុមហ៊ុន ហ្យុងដឹងថាត្រូវ រួចរាល់ពេលណាហើយមែនទេ?"
"ទុកលើតុនេះមក! ចុះអ្នកណាចុះទៅចំការតែ? ឯងឬបង?"
"ទៅប៉ុន្មានថ្ងៃ?"
"អាចនិង 3 ឬ 4 ថ្ងៃ បើឯងខ្លាចខាតការងារឯង បងជាអ្នកទៅក៏បាន"
"ខ្ញុំទៅវិញ ចាំខ្ញុំប្រមូលទិន្ន័យអោយហ្យុង យ៉ាងណាកំដរ ហេរីន ញាំបាយផង ហេរីន បងទៅវិញសិនហើយមានការបន្ត"
"អឹម" ហេរីន ងក់ក្បាលបញ្ជាក់អោយនាយទៅ ។
ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមឃ្លាតពី ហេរីន រាល់ថ្ងៃសមនិង នាយមិនស្រលាញ់ ហេរីន ខ្លាំងផង នាយមិនមែនចង់ ដោះដៃប៉ុន្តែនាយចង់អោយ ហេរីន រកបានមនុស្ស ម្នាក់ដែលល្អជាងនាយ ហើយនាយនិងរកឱកាស និយាយរឿងនេះជាមួយនាង ។
ចេញពីផ្ទះមកហាង ថេហ្យុង នៅក្នុងហាងជាមួយ មេជាងម្នាក់វ័យប្រមាណ 30ក្រាសដែរជាមនុស្សស្រី ដែលនាយណែនាំមកពីម៉ាក់នាយដូចគ្នា តែពេលនាយមកដល់មេជាងម្នាក់នោះមិននៅជិត ថេហ្យុង ទេឬគេអនុញាតិអោយទៅផ្ទះហើយ?
"ថេហ៍?"
"ជុង...ចាំបន្តិច"
"នេះអូនអង្គុយដេរ?"
"អត់ទេ មិនប្រើជើងទេ គឺអង្គុយដេកផ្ការនេះប្រើ ដៃមិនប៉ះជើងទេ"
"ក្មេងក្បាលរឹង"
"យ៉ា...មើលថាអូន?"
"ចុះបើពិតមែន?" ជុងហ្គុក ដៃច្រត់តុទប់លំនឹងខ្លួន ពេលកំពុងអោនមកជិតកៀកនិងផ្ទៃមុខរបស់គេ ។
"អេ...អាវរបស់បងជិតរបូតលេវហើយ អូនដេរអោយបង"
"ដោះចេញទេ?"
"កុំៗ អង្គុយអោយស្ងៀមមក"
"ទាល់តែអូនអង្គុយសង្កត់ពីលើបងទើបបងអាចអង្គុយស្ងៀមបាន"
"អង្គុយសង្កត់យ៉ាងម៉េច?"
"គឺបែបនេះ" ជុងហ្គុក អង្គុយលើកៅអីដែលនៅជិតនោះព្រមទាំងទាញដៃ ថេហ្យុង មកជិតលើកគេ ដាក់អង្គុយច្រកកៀវលើភ្លៅរបស់នាយតែម្តង ។
"ជុង..."
"ដេរមកបងនៅស្ងៀមហើយ" ដែលថាស្ងៀមគឺ នៅពេលនាយដាក់ដៃអោបរឹងចង្កេះតូចរបស់ ថេហ្យុង ។
"អង្គុយបែបនេះកៀកពេក អូនដេរមិនកើតទេ"
"បែបនេះ?" ជុងហ្គុក ផ្អែកខ្នងទៅក្រោយឆ្ងាយកម្លាតគ្នាបន្តិច ថេហ្យុង ញញឹមពេញចិត្តនិងកាយ វិការបែបនេះមកកាន់គេ គេចូលចិត្តរបៀបដែលស្នឹត ស្នាលជាមួយគ្នា ។ ដៃតូចកាន់ម្ជុលដែលមានដោត អំបោះហើយស្រេចចាប់ផ្តើមដេរភ្ជាប់លេវអាវនាយ អោយជាប់វិញខ្លាចពាក់លើកក្រោយវារបូតបាត់ ។
កំពុងផ្តោតលើការងាររបស់គេ ទឹកមុខភ្លេចខ្លួនគួរអោយខ្នក់ខ្នាញ់ទាញអោយ ជុងហ្គុក មិនអាចហាម អារម្មណ៍ខ្លួនឯងមិនអោយថើបថ្ពាល់ប៉ោងៗនោះបានឡើយ ។
"អ៊ួយ...ជុង" ថេហ្យុង ភ្ញាក់ក្រោយទទួលបានស្នាម ថើបនៅថ្ពាល់របស់ខ្លួនមួយខ្សឺតនេះ ។
"បន្តមក ភ្ញាក់ផ្អើលទៅកើតគ្រាន់តែថើបសោះ"
"ភ្ញាក់នឹងហើយ មនុស្សកំពុងស្មឹងស្មាតដេរ"
"ឯណាប្រលឹងបួនដបើសព្វគ្រប់ត្រលប់មកវិញ" ជុងហ្គុក អង្អែលញីសក់ក្បាល ថេហ្យុង ឡើងរញ៉េរញ៉ៃធ្វើអោយនាយតូចសើចឡើងកាន់តែគួរ អោយខ្នាញ់ ។
"បងចេះបែបនេះដែរ?"
"ហេតុអីមិនចេះ? បែបណាក៏បងចេះ..." ចុងប្រយោគ ជុងហ្គុក រុលមុខមកជិតនិយាយតិចៗ ដៃទាញចង្កេះតូចមកអឹបនិងខ្លួនរបស់នាយដើម្បីស្រូប យកក្លិនខ្លួនក្រអូបជាប់ចិត្តបានកាន់តែកៀក ។
"ជុង..."
"តើអូនចូលចិត្ត...ការថើបរបស់បងមែនទេ?"
"...." ថេហ្យុង មិនតបគ្រាន់តែញញឹមបញ្ជាក់ទឹក មុខយ៉ាងច្បាស់ថាគេចូលចិត្តពិតមែន ។ មិនបង្អង់ ជុងហ្គុក រុលមុខរហ័សអឹបបូរមាត់ជាមួយបបូរមាត់តូចស្តើងដែលនាយលួចពេញចិត្តនិងតែងតែផ្តល់ស្នាម ថើបទៅអោយ ។ ដៃតូចស្រលូនលើកឡលងស្រាក់ ករនាយទាំងសងខាងតបជាមួយការថើបទៅកាន់នាយមិនអោយចាញ់គ្នា ។ អណ្តាតលូកប្រឡែងគ្នា ថើបលែងៗប្តូរចុះឡើងមិនចង់បញ្ឈប់ដោយសារ រស់ជាតិផ្អែមហើយមុត (ដូច Royal) ។
"ពេញចិត្តមែនទេ?" ជុងហ្គុក ចោទសំណួរទៅកាន់ នាយតូចក្រោយលែងចេញពីការថើប ។
"អឹម..." ថេហ្យុង ងក់ក្បាលញញឹមតប
"បន្តទៀតទៅ..."
ជុងហ្គុក ថាហើយសម្តៅរកបបូរមាត់ ថេហ្យុង ជាថ្មី មិនទាន់ដល់នៅឡើយទេ...
"អ៊ួយ...សុំទោសៗលោកប្រុស..."
To be continue...