Momoshiki'yle ben onun sırtındayken köye yaklaştığımızda ben hiç olmazsa biraz yürüyebilecek kadar enerji toplamıştım.
Momoshiki: Yolun bundan sonrasında diğerlerine görünmemek en iyisi olur, boş polemiklere gerek yok.
Boruto: Dünyaya artık bir tehdit olmadığını babama anlatsak olmaz mı?
Momoshiki: Öz oğlunun canını alıp ona yaşayabileceği en büyük acıyı yaşatan birine güvenecebilecek mi sence?
Gözlerimi kaçırdım, haklıydı çünkü.
Momoshiki: Ben de öyle düşünmüştüm.
Boruto: Ama aynı zamanda hayata da döndüren sendin.
Momoshiki: Evet ama ona bunu anlatacak zamanın olmadı. Anlatsan da inanması çok güç olacak. Hem onu geçtim, güvenini almamız gereken tek kişi o da değil.
Şaşırmıştım, ne demek istediğini anlamamış bir şekilde omzundan ileriyi izliyordum.
Boruto: Babam ve Sasuke-san dışında kimin güvenini kazanmalıyız ki?
Momoshiki: Diğer Kage'lerin. Düşünmediğin için anlamıyorsun. Ama diğer Kage'ler bize karşı güçlerini birleştirmek zorunda kalır, ki yine de güçleri yetmez. Eğer benim artık bir müttefik gibi olduğum bilinirse bu zaten dengesiz olan köy/güç dengesini iyice sizin tarafınıza kaydırır. Bunun baban ne kadar iyi yürekli olsa da nelere sebep olacağını tahmin edebiliyorsun. Köylerin dengelerinin eşitlenmesi için onlara da bi' Isshiki vermeliyiz.
Momoshiki ve ben ikimiz de sesli bir şekilde kıkırdadık. Sonrasındaysa ses tonu değişti.
Momoshiki: Şu ana kadar olan bu düzensiz güç dengesi benim varlığımla iyice bozulacak. Sonrasında önce suikast girişimleri olacak. Zaten şu ana kadar düzenlenmemesinin sebebi dün olduğu gibi öleceğinin bilinmesi ve babanın koruması.
Korkuyla yutkundum, ama anlayışla karşılayabiliyordum.
Boruto: Sanırım bana da rasyonel bir bakış açısı kazandırdın. Neden olduğunu anlayabiliyorum.
Momoshiki: Hayır, sadece gelişiyorsun. Aniden gelmiş olsa bile güç, insanı geliştirir.
Momoshiki hafifçe öksürdü.
Momoshiki: Şu anki durumumuza dönersek, yolun geri kalanını yürüyorsun.
Momoshiki bunu dedikten sonra anında kayboldu. Bense sırtından yere iki ayağımın üstüne düşüp köye yürümeye başladım. O sırada görüşüme Momoshiki girdi.
Momoshiki: Yine de böyle eşsiz bir jutsuyu bir gün içinde çözmüş olman iyi bir başarı. Bunun Otsutsuki'liğinle alakası olduğunu sanmıyorum.
Boruto: Cidden mi?
Momoshiki bana gülümseyerek cevap verdi.
Momoshiki: Mutluluğun yüzünden okunuyor, ama evet, fena değil. Bir dahaki tek denemede bul da savaş alanında kullanabil. Çünkü savaşımızda bir Rasengan bir Reppushou kullandın. Başka jutsular kullanabildiğine şüpheliyim.
Boruto: Kullanabiliyorum tabii ki! 5 elementten 3'üne hakimim!
Momoshiki bunu duyduğunda gözlerime garip bir bakışla baktı.
Momoshiki: Senin yaşındayken ben 5'inde de ustalaşmıştım.
Boruto: Cidden mi? Merak etme! Yarın ateş üfleyeceğime emin olabilirsin!
Momoshiki bunu duyduğunda güldü.
Momoshiki: Tabii tabii, gece deneyip evi yakma da.
Birazcık sinirlenerek sesimi yükselttim.
Boruto: Seni yenecek seviyeye geldiğimde de böyle gülebileceğini sanmıyorum! Jougan'ımı kontrol altına aldığımda görürsün gününü.
Momoshiki: Jougan demek. Seni ölüme götürmesini sağladığım göz mü? Seni de kendimi de ölü bırakmak belki daha iyi bir seçenekti.
Kıkırdayarak konuştum.
Boruto: Ama ölümüme kıyamadın di mi?~
Momoshiki: Sana dürüst olayım çocuk. Öldüğümüzde senin içinde bir yerlerde, farklı dünyalardan olsak bile kendimi gördüm. Hiç olmazsa geçmişimde olduğum çocuk gibiydin. O çocuğu yine öldürmek istemedim.
Momoshiki konuşurken onun gözlerinin çevresi bile değişmişti. Ondan beklenmedik bir şekilde çok acılı bakıyordu. Onu daha önce hiç böyle görmeniştim.
Momoshiki: Ama yine o çocuğun zayıf kalmasını istemiyorum. Acıdan dolayı güç aramasını istemiyorum. O zaman geldiğinde o acı olay yaşanmadan engelleyebilecek kadar güçlü olmanı istiyorum. İraden kaderi değiştirecek kadar güçlüydü. Ama fiziksel gücün dünyayı korumayı bırak, bir Otsutsuki ile kıyaslanamaz bile.
Boruto: Kalmayacağım! Söz veriyorum. Sevdiklerimi koruyacağım. Ama sen... senin başına ne geldi?
Momoshiki gülümsedi.
Momoshiki: Beni düşüneceğine kendin hakkında endişelenmen daha mantıklı olur.
Boruto: Ne? Ne demeye çalıştığını anlamıyorum.
Momoshiki: Kawaki.
Boruto: N'olmuş ki Kawaki'ye?
O sırada Kawaki beni tutmak için elindeki element veya jutsu her neyse onu kullandı. Ama kendimden beklemeyeceğim şekilde istemsizce sıyrılmıştım.
Kawaki: NEREDEYDİN SEN?!
Boruto: Antrenman yapıyordum ya, bir şey yok.
Kawaki bunu duyduğu anda yakamdan tuttu ve beni salladı.
Kawaki: SEN BUGÜN İÇİNDE BİR KERE ÖLDÜN FARKINDA MISIN??! GİDİP EVDE YATMAN GEREKİR!
Boruto: Ama sıkıldı-
Kawaki: ANNEME BİLE HABER VERMEMİŞSİN!!
Bunu duyduğumda sırıtmaya başladım.
Boruto: "Annem" mi? Bizim aileden olduğunu kabul ediyorsun yani~
Kawaki yakamı bıraktı ve arkasını dönüp yürüdü. Ben de onu takip ettim.
Kawaki: Seni ilgilendirmez! O kadar konuştum ve dikkat ettiğin şey o mu?
Boruto: Evet, beni merak etmen ve sonunda anneme "annem" demen dışında zaten bildiğim şeyleri söyledin~
Biz böyle sohbet ederken köye girdik, eve doğru yürüyorduk birlikte. O sırada yanımızda bir anda Mitsuki belirdi.
Boruto: Bu kadar hızlıysan neden savaşta yavaş kalıyorsun?
Mitsuki: Aynı soruyu ben de kendime soruyorum.
Mitsuki ve ben güldük, Kawaki ise bize anlamsızca bakıyordu.
Kawaki: Mitsuki yavaş olman neden komik olsun ki? Bu seni anca zayıflatır biliyorsun.
Boruto: Yanlış anlama, Mitsuki birebirde güçlüdür. Ama bizim takımda kimse onun gibi bir jutsuya sahip değil. Rakibi kontrol etmekte, oyalamakta aşırı büyük bir rol oynar. Boro'da da bizi kurtaran onun panzehiriydi. Veya Touna'yı havada öyle dengesizce bize bırakması gibi. Böyle şeylerde iş bitirici olmuyor, ama bizim olmamızı aşırı kolaylaştırıyor.
Mitsuki araya girdi
Mitsuki: Öyle mi? Hiç fark etmemişim. Gidip milleti biraz da ben döverim öyleyse.
Bu sefer birlikte güldük. O sırada da eve gelmiştik. Kapıyı açıp eve girdim. Kawaki ve Mitsuki ise yürümeye devam etmişti. Kapıyı açtığımda bir heyecanla koşan adımların sesini duydum. Sesin sahibi Himawari, üstüme atlayıp sarıldı. Ben de yere düşmemek adına birkaç tur döndüm. O sırada ben de Hima'ya sarılmıştım. Momoshiki'de bizi izliyordu.
Gözlerini çevirip gülümsedi. Kollarını da birleştirmişti. Ben de kıkırdayarak tatlı kız kardeşime baktım. Sonra da onu yere indirip başını sevdim.
Boruto: Benim tatlış kız kardeşim nasılmış bakalım?
Himawari: İyiyim! Günün nasıldı? Kim seni bu kadar hırpaladı?
Gülerek cevap verdim
Boruto: Bir tane bunshinim.
Ben Hima'nın o gülüşüne bakarken Momoshiki, Himawari'nin arkasından bana bakıyordu.
Momoshiki: Onun gülümsemesinin sen göremesen bile devam etmesini isterdin değil mi?
Momoshiki etrafımızda birkaç adım attı.
Momoshiki: O zaman güçlenmek zorundasın. Gözlerini kapadı Hissedebiliyorum. Yeniden ateşlenmiş bir Otsutsuki var. Eğer geldiğinde onu durduramayacak kadar güçlenemezsen ne olacağını söylememe gerek yok diye düşünüyorum.
O sırada kapı çaldı. Ben de Hima'yı bırakıp kapıyı açtım. Zaten yeni girmiş olduğumdan ben de kapının önündeydim. Açtığımda karşımda Sasuke-san duruyordu. Yüzündeyse ciddi bir bakış vardı.
Sasuke: Mangekyou Sharingan'ın ne olduğunu biliyordun.
Sasuke-san bunu sorduğunda gözlerimi kaçırmak zorunda hissettim. Sarada ona ne yaptığımı anlatmış olmalı.
Sasuke: Nasıl?
Korkmuş bir şekilde cevapladım.
Boruto: Ben küçükken babamın hep kullandığı Kage Bunshin no Jutsu parşomenini ondan alıp ondan daha fazla Kage Bunshin çıkararak ilgisini çekmek istemiştim. Ama onun yerine çaldığım parşomen bir bilgi parşomeniydi...
Sasuke: O parşomen de Sharingan parşomeniydi. Ne kadarını biliyorsun?
Boruto: Sadece arkadaşının ölümünü görmenle açıldığını ve kullananın körleşmeye başladığını...
Sasuke: Hm?
Boruto: Bir de onun körlüğünü yenmenin bir yolu olduğunu gördüm... ama cidden bu kadar! Yemin ederim. Sonrasında zaten yakalandım ve parşomeni benden geri aldılar.
Sasuke-san'ın ciddiliği bir anda hafifçe gülümsemeye bıraktı yerini.
Sasuke: Öldüğün an herkese gidebilirdin, anneni, babanı veya Himawari'yi görmeye gidebilirdin. Ama sen ölürken bile onu mu korudun?
Boruto: Arkadaşımın benim yüzümden görüşünü yavaş yavaş yitirmesini istemedim...
Sasuke-san gülümsemesini kesmeden başımı sevdi.
Sasuke: Siz Uzumaki'ler, hepiniz böylesiniz... fazla saf kalplisiniz.
Bu sözden sonra ne yapacağımı bilemedim, sadece gülümsemekten başka bir şey yapamıyordum.
Sasuke-san'sa elini çekti, o neşe ortamıysa uçup gitmişti. Sasuke-san bunu nasıl yapıyor bilmiyorum ama ortamın havasını kendine göre değiştirebilmeyi başarıyor.
Sasuke: Yine de farkındasındır, köyümüze karşı en büyük tehdit Code'dur.
Sasuke-san Hima'ya gitmesi için rica etti ve gönderdi.
Sasuke: Sonra da sensin, Boruto. O yüzden sana iki seçenek sunacağım. Seni kurtarmanın yolu var mı bilmiyorum, istersen seni kurtarmayı deneyebiliriz dünyayı dolaşarak. Dünya üstünde daha kimsenin keşfetmediği şeyler var. Mesela bulgularıma göre Birinci Hokage Hashirama'nın kullandığı Mokuton, aslında bir Otsutsuki Kekkei Genkai'si.
Momoshiki arkamdan gelip yanıma geçti.
Momoshiki: Hmm, Mokuton'u bizim gibi kullanabilen birisi... cidden ilginçmiş.
Sasuke-san bile bu seçeneği söylerken gözlerini kaçırma ihtiyacı duyduğunu hissettim.
Sasuke: İkinci seçenekse ölümü kabullenişin Boruto. Artık Sensei'n olmam mümkün değil. Hayatının son demlerini shinobi olmak için çalışarak geçirmeni istemem... olmayacak ve manasız bir amaç olur. Zaten ölecek biri olarak, hikayen son bulacak. Hiç olmazsa sevdiklerin de yanında olur. Code belasını da biz durdururuz, merak etme.
Momoshiki: Ustan haklı, Karma süreci dursa da Otsutsuki'lik bu gidişle vücuduna zarar vermeye başlayacak. Bunu değiştirmezsek bu gidişle öleceksin. Otsutsuki kanı güç ister. Güçlenmezsen senin sonunu getirir. Bu kanı israf etmene izin vermez.
Ona gerçeği söyleyemem... köyler arası bunca zorlukla oluşturulmuş bu barışı bozamam.
Boruto: Ben... bilmiyorum. Bunun için zamana ihtiyacım var Sasuke-san. Karar vermesi hiç kolay değil... ikisinde de hayalimden vazgeçmem gerekiyor. Benim tek istediğim tıpkı sen gibi Sarada'nın Gölge Hokage'si olmaktı... arkadaşlarımın hayallerinin gerçekleşişini görmek istiyordum.
Gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı. Sesimse istemsizce yükseliyordu.
Boruto: Sarada'nın o Hokage kıyafetini giyişini en önden izlemek istiyordum... Mitsuki'nin gerçekten hayatının amacını buluşunu görmek istiyordum, ayrıca onun normal bir şekilde aşık oluşunu izleyip ona tavsiyeler verecektim. Hahaha!! Çok güzel olurdu! Kawaki'nin köye iyice uyum sağlayışını, babamla gerçekten başabaş bir mücadele verişini izlemeyi... bunları görmeden ölmek istemiyorum!
Bir anda ne kadar aptalca konuştuğumu fark ettim, Sasuke-san'sa gerçekten üzülmüştü.
Boruto: Sasuke-san, aslında böyle yine ölsem de sorun değil ama...
Gözlerimi sildim. Ama sağ gözümden kan akıyordu, Jougan'ım aktifleşmişti. Sasuke-san ve Momoshiki-san'sa beni izliyorlardı.
Boruto: ... Arkadaşlarımın hayallerini korumak istiyorum. Hepsinin geleceğini ve hayallerini. Ve bu bana bağlı. Otsutsuki'leri durduracak gücümüz yok, ama ben o güce ulaşacağım. Söz veriyorum.
Sasuke: Boruto, gözün...
Momoshiki: Boruto, sakinleş. Şu an nerede olduğunu hatırla. Kaderini de kabullenme
Momoshiki-san haklıydı.
Boruto: Ö-özür dilerim, sonradan karar vereceğim Sasuke-san. Yeniden üzgünüm, bir an tutamadım.
Evden ayrıldığımı belli edecek şekilde içeri doğru seslendim, bağırırken annemin zaten arkamda olduğunu hiç fark etmemiştim. Döndüğüm an gördüm. Annemin o güzel gözleriyse dolmuştu... Bu bana daha da kötü hissettirmişti. Evden koşar adımlarla uzaklaştım. Kimsenin beni neden tutmak istemediğini anlıyordum. Zaten ölen birini engellemek saçmaydı...