//Zawgyi//
Extra 2.1: သဝန္တိုမႈ
_______________________
“ဥကၠ႒ရွန္ ဒါကကုမၸဏီခြဲရဲ႕ေနာက္ဆံုးသံုးလတာအတြက္ စာရင္းေတြပါ၊ တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္ေပးပါဦး”
“ဥကၠ႒ရွန္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကုမၸဏီရဲ႕ဥကၠ႒ခ်င္က အရင္တစ္ေခါက္သူ႔အႏုအပညာရွင္ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းတဲ့အျပဳအမူကိစၥနဲ႔စပ္လ်ဥ္းျပီး ဥကၠ႒နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေနတယ္။ ဥကၠ႒သူ႔ကုိေနာက္ထပ္အခြင့္အေရးေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္တဲ့…”
“ဥကၠ႒ရွန္ ဒါကChengdongအပန္းေျဖစခန္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးရဝင္ေငြထြက္ေငြစာရင္းပါ။ ဖတ္ျပီးရင္လက္မွတ္ေလးထိုးေပးပါဦး…”
ရွန္အုပ္စုရဲ႕အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ ရွန္ရိက်င္းဟာအဓိကထိုင္ခံုမွာတစ္ေယာက္တည္းထုိင္ကာ ဌာနအမ်ိဳးမ်ိဳးမွအၾကီးအကဲေတြဝန္းရံေနလ်က္ ရွန္အုပ္စုဘက္မွက်န္ရွိေနေသာအလုပ္ေတြကုိကုိင္တြယ္ေနသည္။
ျပီးျပည့္စံုတဲ့အလုပ္စနစ္တစ္ခုျဖစ္ေပၚလာကတည္းက ရွန္ရိက်င္းဟာ ကုမၸဏီမ်ားစြာကုိ တစ္ခါတည္းပင္ကုိယ္တြင္ေျဖရွင္းသည္။
အမ်ားအားျဖင့္ သူ႔ဆီအေျခအေနေတြတင္ျပျပီး သူခုိင္းသည့္အတုိင္းလုပ္ေပးရန္ အရည္အခ်င္းအရမ္းေကာင္းမြန္ေသာလက္ေထာက္အနည္းငယ္ကုိ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရုံသာလိုအပ္သည္။
သုိ႔ေပမဲ့ လတုိင္းရဲ႕ အခါအားေလ်ာ္တဲ့ရက္အနည္းငယ္မွာ ရွန္ရိက်င္းက ရွန္အုပ္စုကုိျပန္၍ ပိုျပီးခက္ခဲတဲ့ကိစၥရပ္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ကိုယ္က်အာရုံစုိက္ကုိင္တြယ္ဆဲပင္။
ဒီေန႔လိုေပါ့
“ဥကၠ႒ရွန္ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုးလုပ္ေနတာ ခဏေလာက္အနားယူရေအာင္ေလ” ေန႔လည္နားခ်ိန္ နီးကပ္လာေတာ့ အစည္းအေဝးကိုရပ္နားလိုကု္သည္။
အျခားၾကီးၾကပ္သူေတြက တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ အစည္းအေဝးခန္းထဲကေန ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ လူအုပ္ရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ျခမ္းမွာ လက္ေထာက္ေရွာင္လုက ဥကၠ႒ရွန္အတြက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ယူလာေပးရင္း ေမးလိုက္၏
“ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေတာ့မယ္၊ အရင္ဆံုးကၽြန္ေတာ္ဥကၠ႒အတြက္ေန႔လည္စာမွာေပးရမလား”
ရွန္ရိက်င္းက သူ႔အေရွ႕ရွိ စာရြက္စာတမ္းတစ္ခုကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ရႈကာ ၎အေပၚ၌သူ႔နာမည္ကုိလက္မွတ္ထိုးျပီး ကမ္းေပးလုိက္သည္
“အခုေတာ့မလိုေသးဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဥကၠ႒ရွန္ တစ္ခုခုလိုအပ္ရင္ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚလိုက္ပါ”
လက္ေထာက္ေရွာင္လုက ရွန္ရိက်င္းလက္ထဲရွိဖိုင္တြဲအားယူလုိက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အစည္းအေဝးအတြင္း သူမွတ္စုမွတ္ရန္ စားပြဲခံုေပၚတင္ထားတဲ့လက္ပ္ေတာ့ကအသံျမည္လာ၏။ မ်က္ႏွာျပင္ရဲ႕ ညာဘက္ေအာက္ေထာင့္နားမွာ “ေလာင္ကုန္း”ဆိုတဲ့စကားလံုးက ျမင္သာလွျပီး အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့လူႏွစ္ေယာက္လံုးက ၎ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
“…အဟားဟား” မေတာ္တဆ သူ႔သီးသန္႔WeChatအေကာင့္ထဲဝင္ထားမိတဲ့လက္ေထာက္လုက အနည္းငယ္ရယ္ေမာကာ ရွက္ရြံ႕မႈကုိသက္သာေစရန္ၾကိဳးစားလုိက္သည္။ ဥကၠ႒ရွန္လည္း သူ႔ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ WeChatသတိေပးခ်က္နာမည္ကုိ ျမင္ေတြ႔သြားေလာက္တယ္လုိ႔ခံစားရတာေၾကာင့္ မေနႏုိင္ဘဲရွင္းျပလိုက္သည္ : “အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေန႔လည္စာတူတူစားဖုိ႔ေရာက္လာတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ေယာက်္ားေလ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိအေစာၾကီးမလာဖို႔ေျပာထားခဲ့ပါတယ္…”
“ဒါဆုိမင္းသြားေတာ့ေလ” ရွန္ရိက်င္းကေျပာ၏။
“ဥကၠ႒ရွန္?” လက္ေထာက္ေရွာင္လုက အခ်ိန္ကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တကယ့္ေန႔လည္အားလပ္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတာင္လိုေနေသးသည္…
“သြားပါ ေန႔လည္ခင္းအစည္းအေဝးအတြက္ အခ်ိန္မီျပန္လာခဲ့” ရွန္ရိက်င္းကအမ်ားၾကီးမေျပာခဲ့ဘဲ့ သူဘာမွထပ္မေျပာေတာ့မွန္း လက္ေထာက္ေရွာင္လုသိသည္။ သူခ်က္ခ်င္းပဲေဘာ့စ္ကိုေက်းဇူးတင္လုိက္ကာ လက္ေမာင္းထဲရွိဖုိင္တြဲတုိ႔ႏွင့္အတူ အစည္းအေဝးခန္းကေနထြက္ခြာလုိက္သည္။
ေလာင္ကုန္း…
လူတစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္က်န္ခဲ့တဲ့ရုံးခန္းထဲမွာ ရွန္ရိက်င္းက ထုိစကားလံုးကုိတိတ္တဆိတ္ေတြးဆေနမိသည္။
လက္ေထာက္ေရွာင္လုက လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္ကလက္ထပ္ခဲ့ျပီး သူ႔ပါတနာကလည္းအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ပင္။ ရွန္ရိက်င္းက တစ္ခါ သူဖုန္းေျပာတာကိုၾကားခဲ့ျပီး သူကတစ္ဖက္အမ်ိဳးသားကုိေလာင္ကုန္းလို႔ေခၚတာအား ၾကားမိခဲ့ရသည္…
၎ကိုေတြးမိေတာ့ အရင္ကထန္းလီကလည္း က်င္းက်ဲ႕ဟိန္ကုိ သူ႔အားေလာင္ကုန္းလို႔ေခၚဖို႔ေတာင္းဆိုဖူးသည္…
ရွန္ရိက်င္းက သူ႔အေတြးေတြကုိျပန္ရုတ္လုိက္ျပီး ဖုိင္တြဲတစ္ခုထုတ္ယူကာ မ်က္လႊာခ်လ်က္ အလ်င္အျမန္စစ္ေဆးၾကည့္ရႈလုိက္သည္။
တစ္ခဏၾကာျပီးေနာက္ သူ႔လက္ေဘးမွာထားထားတဲ့ကိုယ္ေရးကုိယ္တာဖုန္းက တုန္ခါသြားျပီး “က်င္ရႊင္”ဆိုတဲ့စကားလံုးက ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ၌ ေပၚလာသည္။
ရွန္ရိက်င္း ခ်က္ခ်င္းပင္ဖုန္းေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။
[က်င္ရႊင္ : ခင္ဗ်ားအစည္းအေဝးရွိေနတုန္းပဲလား ရွဲန္းရွန္? အလြန္အကၽြံမလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ ေန႔လည္စာစားဖုိ႔ကုိလဲသတိရဦး!]
AI chipကုိ တရားဝင္ထုတ္လုပ္ခဲ့ျပီးေနာက္ ႏွစ္လအၾကာမွာ က်င္ရႊင္ကယခင္ကေလာက္အလုပ္မမ်ားေတာ့ေပ။
သို႔ရာတြင္ သူကအမ်ားအားျဖင့္ သူနဲ႔အတူ ရွန္အုပ္စုအစည္းအေဝးသို႔လိုက္မလာတတ္ေပ။
ဒါက အရမ္းကုိရုိးရွင္းတဲ့အၾကံေပးမႈစာသားေလးပဲဆိုတာ သိသာေနေသာ္ျငား ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကေနျဖတ္ျပီး ရွန္ရိက်င္းက သူ႔ရဲ႕ျပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေတြ႔ေနရသေယာင္ပင္။
တစ္မနက္ခင္းလံုး အမူအရာမဲ့ေနခဲ့တဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း အျပံဳးတစ္ခုေပၚေပါက္လာသည္။
[ရွန္ရိက်င္း : ဟုတ္ပါျပီ မင္းေရာပဲေရွာင္ရႊင္]
[က်င္ရႊင္ : ဟားဟားဟား ကၽြန္ေတာ္က အခုေလးတင္စီနီယာလုပ္လာတဲ့ေန႔လည္စာကုိ စားျပီးသြားတာ{ဓာတ္ပံု}]
ရွန္ရိက်င္းက ၎ကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ က်င္ရႊင္ပို႔လိုက္တဲ့ဓာတ္ပံုက လက္ရာေျမာက္တဲ့ေန႔လည္စာဘူးပင္။
အတြင္းဘက္မွာ ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးစံု၊အေရာင္မ်ိဳးစံုျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာစားစရာေတြရွိေန၏။ အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔တင္ ၾကက္ဥလိပ္၊ အသီးအရြက္ေမႊေၾကာ္ႏွစ္မ်ိဳး၊ အမဲႏွပ္ နဲ႔ ပုစြန္ျပဳတ္တုိ႔ပင္။ တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ပမာဏက မတူညီပဲ ဒါက လူႏွစ္ေယာက္အတြက္မွန္း သိသာလွသည္…
[ရွန္ရိက်င္း : ေကာင္းတယ္]
က်င္ရႊင္နဲ႔ တခဏတာစကားေျပာျပီးေနာက္ သူအလုပ္ဆက္လုပ္လိုက္သည္။
ကုမၸဏီကခ်မွတ္ထားတဲ့ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ကို နာရီဝက္ေလာက္လြန္သြားျပီး စားပြဲခံုေပၚက စာရြက္စာတမ္းပံုၾကီးကုိေျဖရွင္းျပီးခါနီးက်မွ ရွန္ရိက်င္းမတ္တပ္ရပ္ျပီး ေအာက္ထပ္ကဝန္ထမ္းကန္တင္းဆီေလွ်ာက္သြားလုိက္၏။
“ဥကၠ႒ရွန္”
“မဂၤလာပါ ဥကၠ႒ရွန္”
ကန္တင္းတစ္ေလွ်ာက္ အျမဲတမ္းသူ႔ကုိေခါင္းညြတ္ကာ ႏႈတ္ဆက္တဲ့လူအားလံုးကုိ ရွန္ရိက်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီျပန္ေျဖေပးလိုက္၏။
ဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ားစုကစားျပီးျပီမို႔ ကန္တင္းကလည္း လူနည္းသြားေလျပီ
သို႔ေသာ္လူတုိင္းစားျပီးသြားျပီဆိုကတည္းက ဟင္းေကာင္းေတြမက်န္ေတာ့ဘူးလို႔ဆိုလိုတာပင္။
ရွန္ရိက်င္းကလည္း ဇီဇာမေၾကာင္တတ္ေပ။
သူကန္တင္းမွာ ေန႔လည္စာကုိခပ္သြက္သြက္စားျပီးေနာက္ သူ႔ရုံးခန္းျပန္ကာအလုပ္ဆက္လုပ္ေတာ့၏။
မြန္းလြဲပုိင္းမွာ အစည္းအေဝးမတုိင္ခင္ ရိေဝ့နဲ႔ဆက္စပ္တဲ့အလုပ္အတြက္တာဝန္ရွိသူ လက္ေထာက္ေရွာင္ထန္းဟာ စာရြက္စာတမ္းေတြအေျပးအလႊားလာပို႔သည္။
ဒါက ဥကၠ႒ရွန္လက္မွတ္ကို အေလာတၾကီးလုိအပ္ေနတဲ့ အေရးၾကီးစာရြက္စာတမ္းပင္။
ရွန္ရိက်င္းလက္မွတ္ထိုးကာ အလုပ္တင္ျပခ်က္ျပီးစီးသြားျပီးေနာက္ မတုိင္ခင္ကအတုိင္းဆို ဥကၠ႒ရွန္က ေရွာင္ထန္းကုိသြားခြင့္ျပဳရမွာပင္။
မေမွ်ာ္လင့္ထားစြာပဲ ေဘာ့စ္ကရုတ္တရက္ သူ႔ထံသို႔အၾကည့္ေရြ႕လာသည္။
သူေမးလာတာကေတာ့
“စီနီယာေဖ…သူက ဟင္းခ်က္တတ္တာလား”
“အာ?” ေဘာ့စ္ဘာလို႔ဒါကိုေမးမွန္းသူမသိေသာ္ျငား လက္ေထာက္ေရွာင္ထန္းဟာ အမွန္အတုိင္းေျဖလုိက္ဆဲပင္ : “ခ်က္တတ္ပါတယ္၊ စီနီယာေဖလုပ္တဲ့ဟင္းလ်ာေတြက အျမဲတမ္းအရသာရွိျပီး သူကဘယ္ဟင္းလ်ာကိုမဆိုခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္တယ္! သူ ေန႔လည္စာဘူးလုပ္ျပီး ကုမၸဏီကုိယူခဲ့ဖုိ႔ မနက္ခင္းမွာအခ်ိန္ေတြဘယ္ကေနရလဲေတာ့ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး…”
“ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့…စီနီယာေဖလုပ္တဲ့အခ်ိဳမုန္႔ေတြက တကယ္ကုိအေကာင္းဆံုးပဲ…အမ္? သူဒီေန႔ေတာင္အခ်ိဳပြဲမုန္႔ေတြယူလာေသးတယ္!”
စကားေျပာေနရင္း ေရွာင္ထန္းက သူ႔မုိဘုိင္းဖုန္းကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ၎က လံုးဝကုိမသိစိတ္အရအျပဳအမူတစ္ခုပင္။
ေရွာင္ထန္းကခ်က္ခ်င္းပင္ ဝမ္းနည္းတဲ့အမူအရာေျပာင္းသြားေတာ့၏ : “ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔လည္မွာ သြားစရာေနရာေတြအမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္…ကၽြန္ေတာ္အဲ့ကိတ္ကိုစားလို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး!”
ရိေဝ့မွာ မြန္းလြဲပုိင္းလက္ဖက္ရည္ေသာက္တာက ပံုမွန္လုိျဖစ္လာခဲ့သည္။ မင္းျပႆနာေတြ၊ ပိတ္ဆို႔မႈေတြနဲ႔ ၾကံဳရခ်ိန္ ခ်ိဳတာေလးတစ္ခုခုစားသင့္တယ္၊ သုေတသနက ထူးထူးျခားျခားကုိေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သြားေနရင္လည္း ဂုဏ္ျပဳဖို႔အတြက္ခ်ိဳတာေလးတစ္ခုခုစားသင့္တယ္…
အခ်ိဳစားတာဟာ ဦးေႏွာက္ကလိုအပ္တဲ့စြမ္းအင္ကုိေထာက္ပံ့ေပးႏုိင္တယ္လုိ႔ေျပာၾကေတာ့ ဒါက ဦးေႏွာက္ကိုအရမ္းသံုးစြဲရတဲ့သူတုိ႔အတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေလသည္။
ဒီအဆိုျပဳခ်က္က မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ အေရးၾကီးဆံုးအရာကေတာ့ ဒီမြန္းလြဲပုိင္းလက္ဖက္ရည္ေသာက္တဲ့အေလ့အထဟာ ဥကၠ႒ရွန္နဲ႔တစ္ခုခုဆက္စပ္ေနတယ္ေလ။
တကယ္လို႔ ဥကၠ႒ရွန္သာ ကုမၸဏီတစ္ခုလံုးကုိ မြန္းလြဲလက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ မဖိတ္ၾကားခဲ့ဘူးဆိုရင္ လူတုိင္းကလည္း ဒီအေလ့အက်င့္ၾကီးျဖစ္လာမွာမဟုတ္ေပ…
ဥကၠ႒ရွန္က ေခါင္းေဆာင္ထားတာဆိုမွေတာ့ လူတုိင္းက ဘာမွေၾကာက္စရာမရွိေတာ့။
အပ်င္းထူမႈနဲ႔ အျခားအပန္းေျဖတဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းခြင့္မျပဳထားတာက ကုမၸဏီတြင္းရဲ႕ဖြင့္ေျပာရန္မလုိေသာစည္းမ်ဥ္းပင္။
သုိ႔ရာတြင္ အခ်ိဳပြဲစားတဲ့အခ်ိန္ကိုေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္အေနနဲ႔ထည့္မတြက္ဘူး။
ေရွာင္ထန္းက မနက္ခင္းတစ္ခ်ိန္လံုးကုိ ဒီစာရြက္စာတမ္းနဲ႔အတူ ေျပးလႊားေနခဲ့ရျပီး ေန႔လည္စာေတာင္ေကာင္းေကာင္းမစားရေသးေပ။ အခု ဆြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့အခ်ိဳပြဲေလးကိုျမင္လုိက္ရေတာ့ ေဒၚလာဘီလီယံရာခ်ီျပဳတ္က်သြားသလိုမ်ိဳး ရုတ္ျခည္းခံစားလိုက္ရသည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ေဘာ့စ္က ပုိင္နက္ေျမကိုက်ဴးေက်ာ္လို႔ သူ႔အားေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ လက္ေျမွာက္လာျပီး : “ဘာအခ်ိဳပြဲလဲ ငါ့ကုိျပၾကည့္”
“အာ?”
ေရွာင္ထန္းက ပေဟဠိျဖစ္သြားေပမဲ့ သူ႔ဖုန္းအားကမ္းေပးကာရွင္းျပလိုက္သည္
“ဒီမွာပါ”
ရွန္ရိက်င္းက ဖုန္းကိုယူျပီး မ်က္ႏွာျပင္ေပၚရွိဓာတ္ပံုအားၾကည့္လုိက္သည္။
သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန္႔သြား၏။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စကားေျပာတဲ့စာမ်က္ႏွာမွာ ေရွာင္ထန္းဆီဒီဓာတ္ပံုပို႔ထားသူက က်င္ရႊင္မွလြဲအျခားသူမဟုတ္။
[ေဘာ့စ္ရႊင္ရႊင္ : စီနီယာေဖရဲ႕ကိတ္အသစ္ေလး..မင္းျပန္လာမွာကုိေစာင့္ေနတယ္!{ဓာတ္ပံု}]
ဓာတ္ပံုက ရွစ္လက္မအရြယ္အစားရွိ ကိတ္ဝိုင္းေလးျဖစ္သည္။ပံုစံကအဆန္းၾကီးေတာ့မဟုတ္။ ျဖဴသန္႔ျပီးေတာ့ ျပစ္ခ်က္မရွိတဲ့ကိတ္မ်က္ႏွာျပင္ကုိ အသီးတစ္လႊာျဖင့္သာဖံုးအုပ္ထားျပီး အဓိကကေတာ့စေတာ္ဘယ္ရီေတြပင္။
ရွန္ရိက်င္း : “……”
ဖုန္းကုိေရွာင္ထန္းဆီျပန္ေပးလိုက္ျပီး ရွန္ရိက်င္းကသူ႔ႏွာရိုးကုိႏွိပ္နယ္ကာ မ်က္လႊာခ်လ်က္ျဖင့္ : “ဒီမွာဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး မင္းသြားႏုိင္ျပီ”
“ေဘာ့စ္?” ေဘာ့စ္ရဲ႕တံု႔ျပန္ပံုက မူမမွန္မွန္း မသိစိတ္အေလ်ာက္ သတိထားမိသြားရာ ေရွာင္ထန္းကဘယ္ေလာက္ပဲအလုပ္မ်ားေနပါေစ ခ်က္ခ်င္းၾကီးမထြက္ခြာသြားခဲ့။
သူအရမ္းေတြးမိသြားလားမသိေပမဲ့ ရွင္းျပဖို႔ၾကိဳးစားလုိက္ဆဲပင္ : “ ကၽြန္ေတာ္က ဥကၠ႒ယန္တုိ႔ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ဂုန္းသြားဆင္းေလ့ရွိတာမို႔ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုကိတ္ျပန္လာစားဖို႔ေခၚတာပါ။ ဒီလုိျဖစ္ေနတာၾကာျပီဆိုေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိေအာ္တုိေတြးမိသြားတာ။ အခု..ကၽြန္ေတာ့္ကုိအထင္မလြဲပါနဲ႔ေနာ္…”
ရွန္ရိက်င္း : “အင္း”
ေရွာင္ထန္း : “….”
ေကာင္းျပီ ဒါကအထင္လြဲမွားေနတာပဲ!
မတုိင္ခင္သူဖုန္းကမ္းေပးလိုက္တုန္းက သူနဲ႔ရႊင္ရႊင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက စိတ္ပြင့္လင္းတဲ့သူေတြျဖစ္ျပီး အခ်င္းခ်င္းWeChatမွာ မၾကာခဏဆုိသလိုစာပို႔ေလ့ရွိတာမို႔ ေဘာ့စ္စိတ္ထဲမထားေလာက္ဘူးဟုသူေတြးခဲ့မိတာ။
မထင္မွတ္ထားစြာပဲ…
ရိုးသားတဲ့သူ႔ႏွလံုးသားေလးက အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားခဲ့ရျပီ ဒါကအမွားတစ္ခုပါလုိ႔!
ဒါေပမဲ့ေရွာင္ထန္းမသိတာကေတာ့ သူတုိ႔ဥကၠ႒ရွန္ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာအျခားကိစၥတစ္ခုကုိ ပူပန္ေနတာပင္။
သူရွန္ရိက်င္းေမးတာအားၾကားလုိက္ရသည္ : “မင္း AIဓာတ္ခြဲခန္းကို မၾကာမၾကာသြားေနက်ဆိုေတာ့ မင္းထင္လား က်င္ရႊင္နဲ႔စီနီယာေဖက…”
စကားတစ္ဝက္မွာ သူရပ္သြား၏။
စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္ရပ္သြားျပီးေနာက္ အဆံုးမွာေတာ့သူဘာမွထပ္မေမးလာေတာ့။
သူေျပာလုိက္တာက “ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
ေရွာင္ထန္း : “…?”
သူ႔မ်က္ႏွာထက္ ‘?’ၾကီးတစ္ခုထြက္ေပၚလာသည္။ ေဘာ့စ္ကဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာမွေတာ့ ေရွာင္ထန္းလည္းသံသယေတြေပြ႔ပိုက္ရင္း ထြက္ခြာဖို႔ပဲတတ္ႏုိင္ေတာ့သည္။
အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ရွန္ရိက်င္းက သူ႔ကုိယ္သူအလုပ္ထဲမွာပဲတစ္ဖန္နစ္ျမဳပ္ေစလုိက္သည္။
ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္အၾကာမွာ သူ႔အျမင္အာရုံက ဖုန္းဆီျပန္ေရာက္သြားျပန္သည္။
ဖုန္းကုိေကာက္ကိုင္ျပီး ရွန္ရိက်င္းက က်င္ရႊင့္WeChat momentကိုဖြင့္လုိက္သည္။
က်င္ရႊင္က သူ႔Momentမွာ ဘာခြင့္ျပဳခ်က္မွမခ်ထားသလုိ updateမလုပ္ခဲ့တာလည္း အေတာ္ၾကာေလျပီ။ ထိပ္ဆံုးရွိ ပထမဆံုးအေၾကာင္းအရာက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တူတူရိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုတစ္ပံုျဖစ္ေနခဲ့ဆဲပင္။
သို႔ေပမဲ့ ဒီရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ေဖခ်င္းႏ်န္ယူလာတဲ့စားစရာကုိ က်င္ရႊင့္Moment၌တင္ထားသည္။
တစ္ခုက ေဖခ်င္းႏ်န္ရဲ႕အိမ္လုပ္ေန႔လည္စာဘူး
ေနာက္တစ္ခုက ေဖခ်င္းႏ်န္ကိုယ္တုိင္လုပ္ထားတဲ့အခ်ိဳတည္းစရာေလး။
…
“ဥကၠ႒ရွန္ အစည္းအေဝးအတြက္အခ်ိန္က်ပါျပီ”
လက္ေထာက္လုက ေရာက္လာျပီး ရုံးခန္းတံခါးေခါက္လုိက္သည္။
ရွန္ရိက်င္းက အမူအရာမဲ့စြာရွိေနေသးေပမဲ့ စားပြဲခံုေပၚရွိ ဖိုင္တြဲေတြကုိစီလုိက္ျပီးေနာက္ မတ္တပ္ရပ္ကာအစည္းအေဝးခန္းဆီေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။
…သူထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္တာလားဘာလားေတာ့မသိေပမဲ့ ဥကၠ႒ရွန္ သူ႔ကုိေက်ာ္ျပီးျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္ ပတ္ဝန္းက်င္ကေအးခဲသြားသလုိ လက္ေထာက္လုခံစားမိသည္။
…ဒီခံစားခ်က္က မရင္းႏွီးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မေတြ႔ၾကံဳရတာေတာ့ အေတာ္ၾကာေနေလျပီ။
မစၥတာယန္ေရာက္လာကတည္းက ကုမၸဏီတစ္ခုလံုး ဒီခိုက္ခိုက္တုန္ဖြယ္ေလထုအေျခအေနကို ခံစားရတာရွားပါးသြားသည္…
ဒီေတာ့ ဘာေတြျဖစ္သြားတာလဲ?
…ရန္ျဖစ္တာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္?
ဥကၠ႒ရွန္နဲ႔မစၥတာယန္ၾကားက အျငင္းပြားမႈကုိ သူတကယ္ၾကီးပံုေတာင္မေဖာ္ႏုိင္ေပ။
လက္ေထာက္၊အတြင္းေရးမွဴးေတြၾကားထဲမွာ လက္ေထာက္လုက ဒီကိုေရာက္တာသိပ္မၾကာေသးေပမဲ့လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ သူဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာအခ်ိန္တစ္ခုရွိေနျပီေလ။
သူ႔ေဘာ့စ္ရဲ႕ေဒါသကုိ သူတစ္ခါတစ္ရံနားမလည္ႏုိင္ေသာ္ျငား ဥကၠ႒ရွန္ရဲ႕လက္ရွိအသြင္အျပင္က ေဒါသထြက္တာတုိ႔ စိတ္အေျခအေနဆိုးရြားေနတာမ်ိဳးတုိ႔မဟုတ္ဘဲ သူ႔ၾကည့္ရတာ…အနည္းငယ္စိတ္ထိခုိက္ေနသလုိပဲလားလို႔?
…
လက္ေထာက္ေရွာင္လုပဲ တစ္ခုခုမွားယြင္းေနမွန္း အာရုံခံမိတာမဟုတ္၊ ဒီမြန္းလြဲပုိင္းမွာ ရွန္အုပ္စုရဲ႕အလႊာအားလံုး ဒီေပ်ာက္ဆံုးသြားတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕မႈကုိ တစ္ဖန္ခံစားေနရသည္။
သိသာစြာကုိပဲ စားပြဲခံုမွ ဥကၠ႒ရွန္က ထံုးစံအတုိင္းပင္။ သူက ေျဖာင့္မတ္စြာထုိင္ေနျပီး ျပီးျပည့္စံုစြာမတ္ေနကာ လံုးဝေဒါသမထြက္ေပ။
သူ႔အမူအရာကလည္း တူညီေနဆဲ၊ ရာထူးတုိးခါစ ၾကီးၾကပ္သူကုိထားလုိက္ဦး ဒီေန႔အစည္းအေဝးခန္းထဲမွ လူအမ်ားစုက ရွန္အုပ္စုရဲ႕အၾကီးအကဲေတြျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ႕ဆိုရွန္ရိက်င္းၾကီးျပင္းလာတာကုိၾကည့္ခဲ့ရေပမဲ့ သူတုိ႔ ဥကၠ႒ရွန္မ်က္ႏွာေပၚမွာ ကြဲျပားမႈတစ္ခုကုိမွမျမင္ႏုိင္ေပ။
သုိ႔ေသာ္ ဒီမနက္ခင္းကထက္ပိုျပီးတင္းက်ပ္တဲ့ခံစားမႈမ်ိဳးကုိ သူထုတ္လႊတ္ေနသည္။
ဒီဟာက အစည္းအေဝးတစ္ခုလံုး ခရီးေရာက္မႈကိုတိုးျမင့္ေပးတဲ့ ေအးစက္စက္ေလထုကုိ ေပါင္းထည့္ေပးထားသည္။
-ဘယ္သူကမွေရသာမခုိရဲေပ။
ရွန္ရိက်င္းရုတ္ျခည္းေမးခြန္းတစ္ခုခုေမးရင္ သူတုိ႔မေျဖႏုိင္မွာ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔စိတ္လႈပ္ရွားေနလို႔ အေျဖမွားသြားမွာေၾကာက္တာေၾကာင့္ လူတုိင္းကအာရုံစူးစိုက္ထားၾကသည္။
ျပီးေတာ့ ဥကၠ႒ရွန္က အမွန္တကယ္ကုိ အေတြးျမန္သူတစ္ေယာက္ပင္။
သူကအျမဲတမ္းလိုလုိ စာရြက္စာတမ္းတစ္ခုထဲမွ အေသးစိတ္အခ်က္ေသးေသးေလးကုိ ဖမ္းဆုပ္ႏုိင္တယ္ အဲ့လုိမဟုတ္ရင္လည္း အလုပ္တင္ျပေနခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကအမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေျပာလုိက္တဲ့စကားထဲမွ အဓိကအခ်က္ကုိ ဖမ္းဆုပ္ႏုိင္ျပီး ဟာကြက္ရွာရင္ရွာ မဟုတ္ရင္ ထုိအခ်က္အတြက္ အေျဖကိုရုိးရုိးရွင္းရွင္းေပးတတ္သည္။
သို႔တေစ ၎က လူတုိင္းရဲ႕ဦးေႏွာက္ဟာ ဥကၠ႒ရွန္ရဲ႕စည္းခ်က္နဲ႔အညီလိုက္ႏုိင္ေအာင္ ျမန္ျမန္လုပ္ႏုိင္ရမယ္လို႔ဆိုလိုတာပင္။ သူ႔ေမးခြန္းကုိေျဖဖို႔မေျပာနဲ႔ သူ႔စကားလံုးေတြကတင္ နားလည္ဖို႔ခက္ခဲေနျပီ…
မြန္းလြဲ3:30တြင္ ရွန္ရိက်င္းက အစည္းအေဝးျပီးေၾကာင္းေၾကညာကာ အစည္းအေဝးကုိအျပီးသတ္လုိက္၏။
ထုိ႔ေနာက္ခ်က္ခ်င္းပင္ သူကရွန္အေဆာက္အအံုမွထြက္ခြာသြား၏။
သူထြက္ခြာသြားတဲ့အခ်ိန္ ၾကီးၾကပ္သူအားလံုးက စိတ္သက္သာရာရစြာ သက္ျပင္းခ်လုိက္ရသည္။
“…ဒီေန႔ဥကၠ႒ရွန္မွာဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး သူယမ္းမႈန္႔ေတြစားလာသလုိပဲ”
“သူယမ္းမႈန္႔ေတြစားလာလားေတာ့မေျပာႏုိင္ဘူး…ဥကၠ႒ရွန္က ေဒါသလဲထြက္မေနသလုိပဲ”
“ဥကၠ႒ရွန္ ေဒါသထြက္တာကို မင္းဘယ္အခ်ိန္တုန္းကျမင္ဖူးလို႔လဲ”
“…အင္း တစ္ခါတစ္ေလက် သူ႔ကုိအၾကည့္တစ္ခုတည္းနဲ႔ေျပာဖုိ႔ခက္တယ္”
ရွန္ရိက်င္းက ရိေဝ့ဆီတုိက္ရိုက္ေမာင္းျပန္သြားသည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔တာေတြမရွိတာမို႔ သူမၾကာခင္မွာပဲရိေဝ့ကိုျပန္ေရာက္သြားသည္။ သူပတ္ပတ္လည္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေပမဲ့ က်င္ရႊင့္အရိပ္ေတာင္မျမင္ရေပ။
က်င္ရႊင္ဒီမွာမရွိဘူး
ေဖခ်င္းႏ်န္လည္း ဒီမွာရွိမေနဘူး
ဘယ္သူကမွ ဖုန္းေခၚတာကုိျပန္မေျဖၾကသလို သူlabထဲက အျခားသူေတြကိုေမးေတာ့လည္း သူတုိ႔အားလံုးကစိတ္ရႈပ္ေထြးသြားၾကကာ သူတုိ႔မသိပါဘူးဟုျပန္ေျဖလာၾကသည္။
ထက္ဝက္နီးနီးဖိႏွိပ္ခံထားရတဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့ခံစားခ်က္ဟာ ေပါက္ကြဲလုနီးနီးပင္။ ရွန္ရိက်င္းက ေနရာမွာခဏေလာက္ရပ္ေနျပီးေနာက္ အေနာက္လွည့္ကာ ေျမေအာက္ကားပါကင္ဆီဓာတ္ေလွကားစီးလိုက္၏…ေဖခ်င္းႏ်န္ရဲ႕ကားလည္းဒီမွာမရွိဘူး။
ရွန္ရိက်င္းက သူ႔ကားဆီျပန္သြားကာ ေျမေအာက္ကားပါကင္ကေန ဦးတည္ရာတစ္ခုတည္းကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းသြားလုိက္၏။
.
ေဖခ်င္းႏ်န္က ယခုကုမၸဏီမွစီစဥ္ေပးထားတဲ့တုိက္ခန္းမွာေနေနတာျဖစ္သည္။
၎က စတုရန္းမီတာ70 ၊ 80ေလာက္ရွိတဲ့ အေသးစားsuiteတစ္ခန္းပင္။ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခုပါရွိ၏။ အလုပ္သမားေတြ တစ္ေယာက္တည္းေနရန္အေတာ္ပင္အဆင္ေျပသည္။ ရိေဝ့မွလူအမ်ားစုက ဒီလိုတုိက္ခန္းေတြမွာေနၾကတာပင္။
ဒီေန႔ ေဖခ်င္းႏ်န္ရဲ႕အိမ္မွာအထူးဧည့္သည္တစ္ေယာက္ရွိေနေလ၏။
“စီနီယာျမန္ျမန္လုပ္ ရွဲန္းရွန္မၾကာခင္ျပန္လာေတာ့မွာ!”
မၾကီးမေသး မီးဖိုေခ်ာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အျဖဴေရာင္ေအပရြန္ျဖင့္က်င္ရႊင္က ခ်က္ျပဳတ္တဲ့စားပြဲေရွ႕မွာမတ္တပ္ရပ္ေနျပီး သူဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိတဲ့ဇလံုထဲရွိခရင္မ္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနသည္။
က်င္ရႊင့္ပါးျပင္မွာလည္း ဂ်ံဳမႈန္႔တစ္လႊာကပ္ေနလ်က္…နီးနီးကပ္ကပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ရင္ဘတ္ရွိေအပရြန္က အျဖဴေရာင္မဟုတ္ေပမဲ့ ဂ်ံဳမႈန္နဲ႔ခရင္မ္တုိ႔စြန္းထင္းေနတာပင္။
က်င္ရႊင္ ယခင္က ဒီေလာက္ထိတစ္ခါမွမရွက္ခဲ့ဖူးေပ။
ေဖခ်င္းႏ်န္ : “…လက္ရွိအခန္းအပူခ်ိန္နဲ႔ ခရင္မ္ကိုအျမွဳပ္ပြေအာင္လုပ္ဖို႔မလြယ္ေလာက္ဘူး မင္းေရေအးနဲ႔လုပ္ရလိမ့္မယ္”
က်င္ရႊင္ကမ်က္ေတာင္ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖစ္သြားကာ : “ဘာလို႔ေရေအးနဲ႔လုပ္ရမွာလဲ”
“…ငါတုိ႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားၾကရင္ေရာဘယ္လုိလဲ? မင္းအရင္ကမီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းေတြကုိ ထိေတာင္မထိဖူးဘူးမလား ဒီေတာ့ကိတ္ေျဗာင္ေလးလုပ္ႏုိင္တာပဲမဆိုးပါဘူးကြာ…” ေဖခ်င္းႏ်န္ကကူကယ္ရာမဲ့ေနသည္။
က်င္ရႊင္က IQအရာမွာ အမွန္ကုိပါရမီရွင္ဆိုေသာ္ျငား မွ်တပါတယ္ေလ။ ဘုရားသခင္က လူတစ္ေယာက္အတြက္ တံခါးဖြင့္ေပးရင္ မလြဲဧကန္ျပတင္းေပါက္ကိုေတာ့ပိတ္လုိက္မွာပဲ။
ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းက အသိပညာတစ္ခုပင္။ အထံုပါရမီပါသူေတြက သင္ေပးဖို႔မလိုသလို အထံုပါရမီမပါသူေတြကေတာ့…ပါဝင္ပစၥည္းအားလံုးကုိ စံမီတဲ့အေရအတြက္နဲ႔ အေလးခ်ိန္တိတိက်က်ျဖင့္ အိုးထဲကိုထည့္လိုက္ရင္ေတာင္မွ ေနာက္ဆံုးထြက္ကုန္က အရသာရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ သူ႔ဂ်ဴနီယာေလးက အေနာက္တစ္ခုမွာပါဝင္ေပသည္။
ဥာဏ္ပညာနဲ႔မွတ္ဥာဏ္အရာမွာ သာမန္ထက္လြန္ကဲျပီး ကၽြမ္းက်င္အတတ္ပညာနယ္ပယ္မွာ သက္တူရြယ္တူေတြၾကား နတ္ဘုရားတစ္ပါးအျဖစ္ သတ္မွတ္လို႔ရႏုိင္တဲ့သူ႔ဂ်ဴနီယာက်င္ရႊင္က whip creamကိုေတာင္မလုပ္ႏုိင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူထင္ထားမွာတုန္း။
ေဖခ်င္းႏ်န္က ၾကိဳးၾကိဳးစားလုပ္ေနတဲ့က်င္ရႊင္နဲ႔ စားပြဲေပၚရွိ အသဲပံုသ႑ာန္ထူးထူးဆန္းဆန္းပံုေဖာ္ထားတဲ့ကိတ္ေျဗာင္ကိုၾကည့္လုိက္ျပီး မေနႏုိင္ဘဲအၾကံေပးမိသည္ : “တကယ္ေတာ့ ဗလာက်င္းေနတဲ့ကိတ္ကလဲလွပါတယ္ကြာ။ ဒါကုိျမင္ျပီးရင္ သူရင္ထဲထိသြားမယ္ဆုိတာ ငါေသခ်ာတယ္”
က်င္ရႊင့္အေျဖကေတာ့ ဇလံုတစ္ခုကုိယူထုတ္ကာ ေရေအးအခ်ိဳ႕ယူျပီး whip creamစလုပ္ဖုိ႔ပင္။
whip creamကို ေရခဲေရနဲ႔လုပ္ရတဲ့အဆင့္ေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကုိ သူသိသင့္သည္၊ ဒါက သူဓာတုေဗဒကုိ မသင္ယူခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီတုိင္း သူမတံု႔ျပန္ႏုိင္ျဖစ္သြားကာ နည္းနည္းစိတ္ရႈပ္သြားရုံပဲ။
အဆံုးမွာေတာ့ ကိတ္တစ္လံုးလုပ္ရတာက တကယ္ကိုခက္ခဲလွသည္။
အဆင့္ေတြအမ်ားၾကီးပဲ!
မုန္႔ဖိုကေန သိပ္မၾကာေသးခင္ကဖုတ္ထားတဲ့ကိတ္ရဲ႕ ခရင္မ္နံ႔ပါးပါးပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲပင္။ အဆံုးမွာေတာ့ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာတင္ထားတဲ့ အသည္းပံုသ႑ာန္ကိတ္က က်င္ရႊင္ခဲရာခဲဆစ္ျဖင့္ လုပ္ထားတဲ့တစ္ခုတည္းေသာျပီးစီးသြားတဲ့ထြက္ကုန္ပင္။
ကိတ္ကပံုေပၚရုံမွ်ပဲ။ အေအးခံေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ က်င္ရႊင္ကေနာက္ထပ္ပါဝင္ပစၥည္းေတြကို ျပင္ဆင္ေနရ၏။
က်င္ရႊင္က စစ္တုိက္ထြက္ေတာ့မဲ့သူတစ္ေယာက္လုိမ်ိဳး စိတ္အားထက္သန္ကာ ေဖခ်င္းႏ်န္ရဲ႕အကူအညီကုိျငင္းလိုက္ကတည္းက အရာအားလံုးကို စီနီယာကႏႈတ္တုိက္ခ်ေပးျပီး သူကလုပ္ေဆာင္ထားတာပင္။ ယခင္က ရွင္းလင္းေနခဲ့တဲ့မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ လံုးဝအရႈပ္အေထြးအျဖစ္ ေဖာ္ျပႏုိင္ေပသည္။
ေဖခ်င္းႏ်န္က မတတ္ႏုိင္ဘဲ ဂ်ဴနီယာညီေလးရဲ႕အလုပ္ၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္ လႈပ္ခတ္သြားရေပမဲ့ က်င္ရႊင္က သူၾကားဝင္ဖို႔ခြင့္မျပဳထားတာေၾကာင့္ သူ႔ခမ်ာ စုိးရိမ္မႈအျပည့္နဲ႔ေဘးကေနၾကည့္ေနရုံပဲရွိေတာ့သည္။
ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ခရင္မ္ကိုေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္အျမဳပ္ပြေအာင္လုပ္ျပီးေနာက္ ေနာက္ပိုင္းခရင္မ္သုတ္တဲ့အဆင့္က သိပ္မခက္ေတာ့ေပ။
လူသစ္ေလးက်င္ရႊင္က ၎ကုိညီညီညာညာမသုတ္ႏုိင္ရင္ေတာင္မွ အဆင္အယင္အေနနဲ႔ almond sliceေတြ၊အသီးေတြအားလံုး ဟိုတစ္စသည္တစ္စျဖဴးျပီးေနာက္မွာ သိပ္ၾကည့္ရမဆိုးေတာ့ေပ။
အလုပ္ရႈပ္တဲ့ေန႔လည္ခင္းျပီးဆံုးသြားျပီးေနာက္ က်င္ရႊင္ပထမဆံုးလုပ္ထားတဲ့ကိတ္ဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ညေနခင္းသြားရမဲ့အခ်ိန္မေရာက္ခင္ ဘူးထဲထည့္ႏုိင္သြား၏။
ဒါက AIပရိုဂရမ္အတြက္ သူတို႔၏ေနာက္ဆံုးကသုတ္ကရိုက္အေျပးအလႊားလုပ္ရတာထက္ေတာင္ ပိုျပီးပင္ပန္းတယ္လို႔ ေဖခ်င္းႏ်န္ခံစားမိသည္။
“ေက်းဇူးပါစီနီယာ! စိတ္မပူပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စီနီယာ့ကုိကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါ့မယ္” တစ္ဝက္ျမင္ရတဲ့ကိတ္ဘူးကုိကုိင္ထားရင္ က်င္ရႊင္ကေကြးညြတ္ေနတဲ့မ်က္ခံုးတုိ႔နဲ႔အတူျပံဳးလိုက္၏။
ေနာက္တစ္စကၠန္႔မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲရွိအရႈပ္ထုပ္ေတြကုိသူသတိထားမိသြားျပီး ခ်က္ခ်င္းပင္သူ႔အျပံဳးအားဖယ္ခြာလိုက္ကာ ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ : “ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကုိလာသန္႔ရွင္းေပးဖို႔ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးအေဒၚၾကီးကုိ ဆက္သြယ္ထားျပီးသြားျပီ…မၾကာခင္ဒီကုိေရာက္လာပါလိမ့္မယ္! စီနီယာ နည္းနည္းေလာက္ပဲသည္းခံလုိက္ပါေနာ္”
ဒါက သူအမွန္ကုိအေတြ႔အၾကံဳမရွိ၊ အဆင္သင့္မျဖစ္တဲ့ ပထမဆံုးအၾကိမ္ပင္။
ဒီအခ်ိန္အတြင္း စီနီယာ့ဆီမွာ ပစၥည္းကိရိယာေတြအမ်ားၾကီးရွိျပီး လက္ရာေျမာက္တဲ့ပါကင္ဘူးေတြပါ အဆင္သင့္ရွိေနတာမို႔ က်င္ရႊင္ခမ်ာ ဒီေနရာကုိလာျပီး “ကေသာင္းကနင္းဖ်က္ဆီး”ရုံသာရွိေတာ့သည္။
ေဖခ်င္းႏ်န္ : “…မင္းမ်က္ႏွာကုိအရင္သြားသစ္စမ္းပါ မင္းၾကည့္ရတာ tabby catနဲ႔တူေနျပီ။ ျပီးသြားမွငါမင္းကုိျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္”
ေဖခ်င္းႏ်န္ အခုဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိေတာ့။
ဓာတ္ခြဲခန္းထဲမွာ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေသာ္ျငား သူဒီကုိလာျပီးဒါလုပ္ဖို႔ညႊန္ၾကားေပးရန္ခြင့္ယူခဲ့ရသည္…ထားလိုက္ပါေတာ့ က်င္ရႊင့္ကုိဒီကမာၻမွာသူ႔ကုိယ္ပုိင္ဂ်ဴနီယာေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူလုပ္ခဲ့တာမို႔လဲ
သူ႔ဂ်ဴနီယာက သူ႔လက္တြဲေဖာ္အတြက္ အခ်စ္ကိတ္ေလးလုပ္ေပးဖို႔ ရုတ္တရက္ၾကီးအၾကံထြက္လာတယ္ေလ။
အဲ့ေနာက္ စီနီယာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ အေဖာ္လုပ္ေပးဖို႔ပဲရွိေတာ့တာေပါ့။
သို႔ေသာ္ ေဖခ်င္းႏ်န္လည္း ဒီကိစၥကုိ စြဲေနေအာင္မွတ္ထားမည္ျဖစ္သည္။ တကယ္လုိ႔ က်င္ရႊင္ကေနာက္တစ္ခါစိတ္ကူးေပါက္ျပီး သူ႔ေယာက်္ားအတြက္တစ္ခုခုလုပ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ကေတာ့…သူက်ိန္းေသေပါက္ကို သူ႔ကုိအေဖာ္လုပ္ေပးဖို႔ျငင္းပစ္မွာ!
သူသေဘာမက်လို႔၊ စိတ္မရွည္လုိ႔မဟုတ္ဘူး
အမွန္တကယ္က သူ႔ဂ်ဴနီယာညီငယ္ေလးက တကယ္ကုိ လက္ေတြ႔အလုပ္ေတြနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူး…ေဘးကေနၾကည့္ေနရုံနဲ႔ကို သူႏွလံုးေရာဂါရေတာ့မလုိပဲ!
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေအာက္ထပ္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္ မေမွ်ာ္လင့္ထားစြာဘဲ ရွန္ရိက်င္းရဲ႕ဒရိုင္ဘာကတံခါးဝမွာေစာင့္ဆုိင္းေနလ်က္။
က်င္ရႊင္ေရာက္သြားေတာ့ သူကအရင္ဦးေအာင္ကားတံခါးဖြင့္ေပးကာ
“မစၥတာယန္ကုိလာၾကိဳဖို႔ ဥကၠ႒ရွန္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိလႊတ္လိုက္တာပါ”
“…”
က်င္ရႊင္နဲ႔ေဖခ်င္းႏ်န္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္လုိက္ျပီး ဒရုိင္ဘာအားေမးလုိက္သည္
“ဥကၠ႒ရွန္ကအစည္းအေဝးကေနျပန္ေရာက္ေနျပီလား”
…
ေဖခ်င္းႏ်န္အားႏႈတ္ဆက္ကာ ဒရုိင္ဘာဖြင့္ေပးတဲ့ကားထဲဝင္ျပီးေနာက္ ဒရုိင္ဘာက သူ႔ကိုကုမၸဏီဆီျပန္ေခၚမသြားဘဲ နည္းပညာသိပၸံတကၠသုိလ္နားမွ သူတုိ႔အိမ္ဆီေမာင္းေခၚသြားေၾကာင္း ေတြ႔လုိက္ရသည္…
ကားထဲဝင္ျပီးေနာက္မွာပဲ က်င္ရႊင့္မွာသူ႔ဖုန္းကိုၾကည့္ဖို႔အခ်ိန္ရေတာ့၏။
…ရွန္ရိက်င္းက သူ႔ကုိႏွစ္ခါေတာင္ဖုန္းေခၚထားေပမဲ့ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက သူကလက္လုပ္ေမႊစက္နဲ႔ whip creamလုပ္ေနတာမုိ႔ မၾကားခဲ့ေပ။
အဲ့ဒါအျပင္ကုိ မြန္းလြဲႏွစ္နာရီေလာက္က လက္ေထာင္ေရွာင္ထန္းသူ႔ဆီပုိ႔ထားတဲ့WeChatစာတစ္ေစာင္လည္းရွိေနေသး၏ : [ငါတစ္ခုခုမွားေနသလုိခံစားရလို႔၊ ေဘာ့စ္ကရုတ္တရက္ၾကီး မင္းနဲ႔ေလာင္ေဖတုိ႔အေၾကာင္းေမးလာတယ္။ သူတစ္ခုခုကုိအထင္လြဲေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္?]
က်င္ရႊင္ : “…??”
ကားက အိမ္အေဆာက္အအံုေအာက္ရွိ ကားပါကင္တစ္ေလွ်ာက္ေမာင္းႏွင္သြား၏။ ဓာတ္ေလွကားစီးေနတဲ့အခ်ိန္ က်င္ရႊင္ကမတတ္ႏုိင္ဘဲေတြးဆၾကည့္မိသည္။
ဥပမာ…ညေနခင္းေျခာက္နာရီမွသာ သူတုိ႔အလုပ္ဆင္းတာေလ။ သုိ႔ေသာ္ ရွဲန္းရွန္က ဒရုိင္ဘာကို စီနီယာ့ေနရာမွာၾကိဳေစာင့္ခုိင္းျပီး သူ႔ကုိအိမ္တိုက္ရိုက္ျပန္ပို႔ဖို႔စီစဥ္ထားတယ္…
ဒါက ပံုမွန္မဟုတ္မွန္း ရွင္းေနတာပဲ!
ျပီးေတာ့ တစ္ဖက္လူက သူဒီေန႔လည္ခင္းအလုပ္နားျပီး စီနီယာ့ေနရာကုိသြားခဲ့တာကုိ ဘယ္လုိသိသြားတာလဲ?
ရွဲန္းရွန္က တစ္ခုခုကုိအထင္မမွားေနေလာက္ပါဘူးေနာ္? ?
…သူက သူ႔ကုိစပရိုက္လုပ္ခ်င္ရုံေလးေလ…
ရွဲန္းရွန္က အခ်ိဳေတြသိပ္မၾကိဳက္တာမို႔ ရုံးခန္းမွာေန႔လည္ခင္းလက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္တုိင္း ရွန္ရိက်င္းကသူတုိ႔စားေနတာကုိသာ ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။
မၾကာေသးမီက စီနီယာဆီကေနလႊမ္းမိုးခံလိုက္ရျပီးေနာက္ က်င္ရႊင္ကလည္း သူၾကိဳက္တဲ့လူအတြက္ ေန႔လည္စာဘူးလုပ္ေပးဖို႔ေတြးမိသြား၏…
သုိ႔ေပမဲ့ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းက အမွန္ကုိခက္ခဲလွသည္။
သူက ဟင္းပြဲေလးတစ္ပြဲေတာင္မခ်က္ႏုိင္တာ စီနီယာေဖလိုမ်ိဳး ပါဝင္ပစၥည္းေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ေန႔လည္စာလုပ္ခ်င္တာဆုိရင္ သူေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါ့မလား မသိေပ။
တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ ဒီေန႔လည္မွာ သူလုပ္စရာသိပ္မရွိသလုိ ရွန္ရိက်င္းကလည္းအစည္းအေဝးသြားတာနဲ႔…ဒီအခြင့္အေရးကုိယူျပီး က်င္ရႊင္က သိပ္မခ်ိဳတဲ့ကိတ္ေလးတစ္လံုးလုပ္ခ်င္ခဲ့ရုံသာ…
သူ႔လက္မွာကုိင္ထားဆဲျဖစ္တဲ့ကိတ္ဘူးေလးကုိ ငံု႔ၾကည့္လုိက္သည္။ ဓာတ္ေလွကားကေနထြက္ျပီးေနာက္ က်င္ရႊင္က တံခါးဖြင့္ရန္ လက္ေဗြရာႏွိပ္လိုက္ျပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပါေစေတာ့ဟူေသာပံုစံျဖင့္ တံခါးဖြင့္လုိက္၏။
…အထင္လြဲေနတာမ်ိဳး မရွိေလာက္ပါဘူး
ရွဲန္းရွန္က သူ႔ကိုမယံုၾကည္မဲ့သူမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ
ဒီေတာ့ ရွဲန္းရွန္က သဝန္တိုေနတာလား?
ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ က်င္ရႊင္ကဒီေမးခြန္းအေပၚေတြးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
ခ်င့္ခ်ိန္ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့ရွန္ရိက်င္း သဝန္တိုရင္ဘယ္လုိျဖစ္မလဲဆိုတာ ပံုေဖာ္ၾကည့္ဖို႔ေတာင္တကယ္ခက္ခဲလွသည္…
တံခါးဖြင့္လိုက္တဲ့အခုိက္မွာ က်င္ရႊင္အသိစိတ္ျပန္ဝင္သြား၏။
လတ္ဆတ္ေမႊးၾကိဳင္တဲ့အနံ႔က သူ႔ကုိယ္တြင္းရွိ စားခ်င္စိတ္ကိုအလြန္ပင္လႈံ႕ေဆာ္ေပးလာသည္။ ၎က အသီးအရြက္ေမႊေၾကာ္ေတြနဲ႔ စတူးတုိ႔ေရာေႏွာမႈကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ျပိဳင္ဘက္ကင္းရနံ႔ပဲ!
က်င္ရႊင္ကမိန္းေမာစြာျဖင့္တံခါးကေနဝင္လိုက္ေတာ့ ဝက္ဝံေအပရြန္ကုိဝတ္ထားတဲ့ရွန္ရိက်င္းက မီးဖိုေခ်ာင္ကေနထြက္လာသည္။
“မင္းျပန္လာျပီလား အခ်ိန္ကိုက္ပဲ လက္သြားေဆးလုိက္ေတာ့ျပီးရင္စားၾကမယ္ေလ” ရွန္ရိက်င္းမ်က္္ႏွာက သိမ္ေမြ႔တဲ့အျပံဳးျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနလ်က္။
အိမ္ေနရင္းအဝတ္ေတြလဲထားျပီးေနာက္မွာေတာင္မွ ရွန္ရိက်င္းရဲ႕ဝက္ဝံေအပရြန္က သူနဲ႔လံုးဝမလုိက္ဖက္ေနေပ။
သုိ႔ေပမဲ့ ေအပရြန္ေပၚက ခ်စ္စရာဝက္ဝံေလးက သူ႔ေခ်ာေမာခံ့ညားမႈကို ဘာသက္ေရာက္မႈမွလည္းရွိမေနခဲ့ေပ။
က်င္ရႊင္က တံခါးေရွ႕မွာမင္သက္ေနမိရာ ရွန္ရိက်င္းကေရွ႕တိုးလာျပီး က်င္ရႊင့္ေနာက္ရွိတံခါးကုိပိတ္ရင္း ေခါင္းငံု႔ကာ သူ႔နဖူးေပၚဖြဖြေလးနမ္းလိုက္သည္။
က်င္ရႊင့္မ်က္ႏွာကခုနတုန္းက ဂ်ံဳေတြ၊ခရင္မ္ေတြေပက်ံေန၏။ ၎ကိုကပ်ာကယာေဆးေၾကာျပီးေနာက္မွာ သူ႔ေခါင္းထက္၌ ႏုိ႔နံ႔သင္းသင္းေလးရွိေနဆဲပင္။
ရွန္ရိက်င္းက တစ္ခဏေလာက္မင္သက္သြားျပီး က်င္ရႊင့္လက္ထဲရွိဘူးကုိအလ်င္အျမန္ပင္သတိထားမိသြားသည္။
“ေရွာင္ရႊင္…ဒါကဘာလဲ”
“ဒါက…ခင္ဗ်ားအတြက္လက္ေဆာင္ေလ”
က်င္ရႊင္က ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔လက္ထဲရွိပစၥည္းေတြကုိ ရွန္ရိက်င္းလက္ထဲ ပါကင္ဘူးနဲ႔အတူတူထိုးထည့္ေပးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူျမန္ႏုိင္သေလာက္ျမန္ျမန္ဖိနပ္လဲကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေျပးဝင္လုိက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ဟင္းပြဲေလးပြဲခ်ထားတာအားျမင္ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ယင္းအျပင္ အိုးထဲကေန မထည့္ရေသးတဲ့ စတူးတစ္ပြဲနဲ႔ ေမႊေၾကာ္တစ္ပြဲလည္းရွိေနေသး၏…
[ဒါေတြက စီနီယာေဖရဲ႕ထမင္းဘူးမွာပါတဲ့ဟင္းေတြ]
Almond slice
[Tabby cat ၊ အားရႊင္က အသားျဖဴတဲ့သူဆိုေတာ့ ျဖဴတာေလးရွာထားတာ><]
𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍𑁍
//Unicode//
Extra 2.1: သဝန်တိုမှု
_______________________
“ဥက္ကဋ္ဌရှန် ဒါကကုမ္ပဏီခွဲရဲ့နောက်ဆုံးသုံးလတာအတွက် စာရင်းတွေပါ၊ တစ်ချက်လောက်ကြည့်ပေးပါဦး”
“ဥက္ကဋ္ဌရှန် ဖျော်ဖြေရေးကုမ္ပဏီရဲ့ဥက္ကဋ္ဌချင်က အရင်တစ်ခေါက်သူ့အနုအပညာရှင်ရဲ့ညံ့ဖျင်းတဲ့အပြုအမူကိစ္စနဲ့စပ်လျဉ်းပြီး ဥက္ကဋ္ဌနဲ့တွေ့ချင်နေတယ်။ ဥက္ကဋ္ဌသူ့ကိုနောက်ထပ်အခွင့်အရေးပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်တဲ့…”
“ဥက္ကဋ္ဌရှန် ဒါကChengdongအပန်းဖြေစခန်းရဲ့နောက်ဆုံးရဝင်ငွေထွက်ငွေစာရင်းပါ။ ဖတ်ပြီးရင်လက်မှတ်လေးထိုးပေးပါဦး…”
ရှန်အုပ်စုရဲ့အစည်းအဝေးခန်းထဲမှာ ရှန်ရိကျင်းဟာအဓိကထိုင်ခုံမှာတစ်ယောက်တည်းထိုင်ကာ ဌာနအမျိုးမျိုးမှအကြီးအကဲတွေဝန်းရံနေလျက် ရှန်အုပ်စုဘက်မှကျန်ရှိနေသောအလုပ်တွေကိုကိုင်တွယ်နေသည်။
ပြီးပြည့်စုံတဲ့အလုပ်စနစ်တစ်ခုဖြစ်ပေါ်လာကတည်းက ရှန်ရိကျင်းဟာ ကုမ္ပဏီများစွာကို တစ်ခါတည်းပင်ကိုယ်တွင်ဖြေရှင်းသည်။
အများအားဖြင့် သူ့ဆီအခြေအနေတွေတင်ပြပြီး သူခိုင်းသည့်အတိုင်းလုပ်ပေးရန် အရည်အချင်းအရမ်းကောင်းမွန်သောလက်ထောက်အနည်းငယ်ကို ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရုံသာလိုအပ်သည်။
သို့ပေမဲ့ လတိုင်းရဲ့ အခါအားလျော်တဲ့ရက်အနည်းငယ်မှာ ရှန်ရိကျင်းက ရှန်အုပ်စုကိုပြန်၍ ပိုပြီးခက်ခဲတဲ့ကိစ္စရပ်တွေကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျအာရုံစိုက်ကိုင်တွယ်ဆဲပင်။
ဒီနေ့လိုပေါ့
“ဥက္ကဋ္ဌရှန် ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးလုပ်နေတာ ခဏလောက်အနားယူရအောင်လေ” နေ့လည်နားချိန် နီးကပ်လာတော့ အစည်းအဝေးကိုရပ်နားလိုက်သည်။
အခြားကြီးကြပ်သူတွေက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အစည်းအဝေးခန်းထဲကနေ ထွက်ခွာသွားကြသည်။ လူအုပ်ရဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ခြမ်းမှာ လက်ထောက်ရှောင်လုက ဥက္ကဋ္ဌရှန်အတွက် ကော်ဖီတစ်ခွက်ယူလာပေးရင်း မေးလိုက်၏
“ နေ့လည်စာစားချိန်တောင်ရောက်တော့မယ်၊ အရင်ဆုံးကျွန်တော်ဥက္ကဋ္ဌအတွက်နေ့လည်စာမှာပေးရမလား”
ရှန်ရိကျင်းက သူ့အရှေ့ရှိ စာရွက်စာတမ်းတစ်ခုကို လှန်လှောကြည့်ရှုကာ ၎င်းအပေါ်၌သူ့နာမည်ကိုလက်မှတ်ထိုးပြီး ကမ်းပေးလိုက်သည်
“အခုတော့မလိုသေးဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဥက္ကဋ္ဌရှန် တစ်ခုခုလိုအပ်ရင်ကျွန်တော့်ကိုခေါ်လိုက်ပါ”
လက်ထောက်ရှောင်လုက ရှန်ရိကျင်းလက်ထဲရှိဖိုင်တွဲအားယူလိုက်သည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အစည်းအဝေးအတွင်း သူမှတ်စုမှတ်ရန် စားပွဲခုံပေါ်တင်ထားတဲ့လက်ပ်တော့ကအသံမြည်လာ၏။ မျက်နှာပြင်ရဲ့ ညာဘက်အောက်ထောင့်နားမှာ “လောင်ကုန်း”ဆိုတဲ့စကားလုံးက မြင်သာလှပြီး အစည်းအဝေးခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့တဲ့လူနှစ်ယောက်လုံးက ၎င်းကိုလှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
“…အဟားဟား” မတော်တဆ သူ့သီးသန့်WeChatအကောင့်ထဲဝင်ထားမိတဲ့လက်ထောက်လုက အနည်းငယ်ရယ်မောကာ ရှက်ရွံ့မှုကိုသက်သာစေရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဥက္ကဋ္ဌရှန်လည်း သူ့ကွန်ပျူတာမျက်နှာပြင်ပေါ်မှ WeChatသတိပေးချက်နာမည်ကို မြင်တွေ့သွားလောက်တယ်လို့ခံစားရတာကြောင့် မနေနိုင်ဘဲရှင်းပြလိုက်သည် : “အဲ့ဒါက ကျွန်တော်နဲ့နေ့လည်စာတူတူစားဖို့ရောက်လာတဲ့ကျွန်တော့်ယောကျ်ားလေ။ ကျွန်တော်သူ့ကိုအစောကြီးမလာဖို့ပြောထားခဲ့ပါတယ်…”
“ဒါဆိုမင်းသွားတော့လေ” ရှန်ရိကျင်းကပြော၏။
“ဥက္ကဋ္ဌရှန်?” လက်ထောက်ရှောင်လုက အချိန်ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ တကယ့်နေ့လည်အားလပ်ချိန်ရောက်ဖို့ မိနစ်နှစ်ဆယ်ကျော်တောင်လိုနေသေးသည်…
“သွားပါ နေ့လည်ခင်းအစည်းအဝေးအတွက် အချိန်မီပြန်လာခဲ့” ရှန်ရိကျင်းကအများကြီးမပြောခဲ့ဘဲ့ သူဘာမှထပ်မပြောတော့မှန်း လက်ထောက်ရှောင်လုသိသည်။ သူချက်ချင်းပဲဘော့စ်ကိုကျေးဇူးတင်လိုက်ကာ လက်မောင်းထဲရှိဖိုင်တွဲတို့နှင့်အတူ အစည်းအဝေးခန်းကနေထွက်ခွာလိုက်သည်။
လောင်ကုန်း…
လူတစ်ယောက်တည်းသာလျှင်ကျန်ခဲ့တဲ့ရုံးခန်းထဲမှာ ရှန်ရိကျင်းက ထိုစကားလုံးကိုတိတ်တဆိတ်တွေးဆနေမိသည်။
လက်ထောက်ရှောင်လုက လွန်ခဲ့တဲ့လအနည်းငယ်ကလက်ထပ်ခဲ့ပြီး သူ့ပါတနာကလည်းအမျိုးသားတစ်ယောက်ပင်။ ရှန်ရိကျင်းက တစ်ခါ သူဖုန်းပြောတာကိုကြားခဲ့ပြီး သူကတစ်ဖက်အမျိုးသားကိုလောင်ကုန်းလို့ခေါ်တာအား ကြားမိခဲ့ရသည်…
၎င်းကိုတွေးမိတော့ အရင်ကထန်းလီကလည်း ကျင်းကျဲ့ဟိန်ကို သူ့အားလောင်ကုန်းလို့ခေါ်ဖို့တောင်းဆိုဖူးသည်…
ရှန်ရိကျင်းက သူ့အတွေးတွေကိုပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ဖိုင်တွဲတစ်ခုထုတ်ယူကာ မျက်လွှာချလျက် အလျင်အမြန်စစ်ဆေးကြည့်ရှုလိုက်သည်။
တစ်ခဏကြာပြီးနောက် သူ့လက်ဘေးမှာထားထားတဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဖုန်းက တုန်ခါသွားပြီး “ကျင်ရွှင်”ဆိုတဲ့စကားလုံးက ဖုန်းမျက်နှာပြင်ပေါ်၌ ပေါ်လာသည်။
ရှန်ရိကျင်း ချက်ချင်းပင်ဖုန်းကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
[ကျင်ရွှင် : ခင်ဗျားအစည်းအဝေးရှိနေတုန်းပဲလား ရှဲန်းရှန်? အလွန်အကျွံမလုပ်နဲ့နော်၊ နေ့လည်စာစားဖို့ကိုလဲသတိရဦး!]
AI chipကို တရားဝင်ထုတ်လုပ်ခဲ့ပြီးနောက် နှစ်လအကြာမှာ ကျင်ရွှင်ကယခင်ကလောက်အလုပ်မများတော့ပေ။
သို့ရာတွင် သူကအများအားဖြင့် သူနဲ့အတူ ရှန်အုပ်စုအစည်းအဝေးသို့လိုက်မလာတတ်ပေ။
ဒါက အရမ်းကိုရိုးရှင်းတဲ့အကြံပေးမှုစာသားလေးပဲဆိုတာ သိသာနေသော်ငြား ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကနေဖြတ်ပြီး ရှန်ရိကျင်းက သူ့ရဲ့ပြုံးနေတဲ့မျက်နှာလေးကို မြင်တွေ့နေရသယောင်ပင်။
တစ်မနက်ခင်းလုံး အမူအရာမဲ့နေခဲ့တဲ့သူ့မျက်နှာပေါ်မှာလည်း အပြုံးတစ်ခုပေါ်ပေါက်လာသည်။
[ရှန်ရိကျင်း : ဟုတ်ပါပြီ မင်းရောပဲရှောင်ရွှင်]
[ကျင်ရွှင် : ဟားဟားဟား ကျွန်တော်က အခုလေးတင်စီနီယာလုပ်လာတဲ့နေ့လည်စာကို စားပြီးသွားတာ{ဓာတ်ပုံ}]
ရှန်ရိကျင်းက ၎င်းကိုနှိပ်လိုက်တော့ ကျင်ရွှင်ပို့လိုက်တဲ့ဓာတ်ပုံက လက်ရာမြောက်တဲ့နေ့လည်စာဘူးပင်။
အတွင်းဘက်မှာ ပုံသဏ္ဍာန်မျိုးစုံ၊အရောင်မျိုးစုံဖြင့် အမျိုးမျိုးသောစားစရာတွေရှိနေ၏။ အကြည့်တစ်ချက်နဲ့တင် ကြက်ဥလိပ်၊ အသီးအရွက်မွှေကြော်နှစ်မျိုး၊ အမဲနှပ် နဲ့ ပုစွန်ပြုတ်တို့ပင်။ တစ်ခုချင်းစီရဲ့ပမာဏက မတူညီပဲ ဒါက လူနှစ်ယောက်အတွက်မှန်း သိသာလှသည်…
[ရှန်ရိကျင်း : ကောင်းတယ်]
ကျင်ရွှင်နဲ့ တခဏတာစကားပြောပြီးနောက် သူအလုပ်ဆက်လုပ်လိုက်သည်။
ကုမ္ပဏီကချမှတ်ထားတဲ့ နေ့လည်စာစားချိန်ကို နာရီဝက်လောက်လွန်သွားပြီး စားပွဲခုံပေါ်က စာရွက်စာတမ်းပုံကြီးကိုဖြေရှင်းပြီးခါနီးကျမှ ရှန်ရိကျင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီး အောက်ထပ်ကဝန်ထမ်းကန်တင်းဆီလျှောက်သွားလိုက်၏။
“ဥက္ကဋ္ဌရှန်”
“မင်္ဂလာပါ ဥက္ကဋ္ဌရှန်”
ကန်တင်းတစ်လျှောက် အမြဲတမ်းသူ့ကိုခေါင်းညွတ်ကာ နှုတ်ဆက်တဲ့လူအားလုံးကို ရှန်ရိကျင်းတစ်ယောက်ချင်းစီပြန်ဖြေပေးလိုက်၏။
ဒီအချိန်မှာ အများစုကစားပြီးပြီမို့ ကန်တင်းကလည်း လူနည်းသွားလေပြီ
သို့သော်လူတိုင်းစားပြီးသွားပြီဆိုကတည်းက ဟင်းကောင်းတွေမကျန်တော့ဘူးလို့ဆိုလိုတာပင်။
ရှန်ရိကျင်းကလည်း ဇီဇာမကြောင်တတ်ပေ။
သူကန်တင်းမှာ နေ့လည်စာကိုခပ်သွက်သွက်စားပြီးနောက် သူ့ရုံးခန်းပြန်ကာအလုပ်ဆက်လုပ်တော့၏။
မွန်းလွဲပိုင်းမှာ အစည်းအဝေးမတိုင်ခင် ရိဝေ့နဲ့ဆက်စပ်တဲ့အလုပ်အတွက်တာဝန်ရှိသူ လက်ထောက်ရှောင်ထန်းဟာ စာရွက်စာတမ်းတွေအပြေးအလွှားလာပို့သည်။
ဒါက ဥက္ကဋ္ဌရှန်လက်မှတ်ကို အလောတကြီးလိုအပ်နေတဲ့ အရေးကြီးစာရွက်စာတမ်းပင်။
ရှန်ရိကျင်းလက်မှတ်ထိုးကာ အလုပ်တင်ပြချက်ပြီးစီးသွားပြီးနောက် မတိုင်ခင်ကအတိုင်းဆို ဥက္ကဋ္ဌရှန်က ရှောင်ထန်းကိုသွားခွင့်ပြုရမှာပင်။
မမျှော်လင့်ထားစွာပဲ ဘော့စ်ကရုတ်တရက် သူ့ထံသို့အကြည့်ရွေ့လာသည်။
သူမေးလာတာကတော့
“စီနီယာဖေ…သူက ဟင်းချက်တတ်တာလား”
“အာ?” ဘော့စ်ဘာလို့ဒါကိုမေးမှန်းသူမသိသော်ငြား လက်ထောက်ရှောင်ထန်းဟာ အမှန်အတိုင်းဖြေလိုက်ဆဲပင် : “ချက်တတ်ပါတယ်၊ စီနီယာဖေလုပ်တဲ့ဟင်းလျာတွေက အမြဲတမ်းအရသာရှိပြီး သူကဘယ်ဟင်းလျာကိုမဆိုချက်ပြုတ်နိုင်တယ်! သူ နေ့လည်စာဘူးလုပ်ပြီး ကုမ္ပဏီကိုယူခဲ့ဖို့ မနက်ခင်းမှာအချိန်တွေဘယ်ကနေရလဲတော့ကျွန်တော်မသိဘူး…”
“ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ထင်တာတော့…စီနီယာဖေလုပ်တဲ့အချိုမုန့်တွေက တကယ်ကိုအကောင်းဆုံးပဲ…အမ်? သူဒီနေ့တောင်အချိုပွဲမုန့်တွေယူလာသေးတယ်!”
စကားပြောနေရင်း ရှောင်ထန်းက သူ့မိုဘိုင်းဖုန်းကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ၎င်းက လုံးဝကိုမသိစိတ်အရအပြုအမူတစ်ခုပင်။
ရှောင်ထန်းကချက်ချင်းပင် ဝမ်းနည်းတဲ့အမူအရာပြောင်းသွားတော့၏ : “ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ကျွန်တော်ဒီနေ့လည်မှာ သွားစရာနေရာတွေအများကြီးရှိသေးတယ်…ကျွန်တော်အဲ့ကိတ်ကိုစားလို့ရမှာမဟုတ်တော့ဘူး!”
ရိဝေ့မှာ မွန်းလွဲပိုင်းလက်ဖက်ရည်သောက်တာက ပုံမှန်လိုဖြစ်လာခဲ့သည်။ မင်းပြဿနာတွေ၊ ပိတ်ဆို့မှုတွေနဲ့ ကြုံရချိန် ချိုတာလေးတစ်ခုခုစားသင့်တယ်၊ သုတေသနက ထူးထူးခြားခြားကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်သွားနေရင်လည်း ဂုဏ်ပြုဖို့အတွက်ချိုတာလေးတစ်ခုခုစားသင့်တယ်…
အချိုစားတာဟာ ဦးနှောက်ကလိုအပ်တဲ့စွမ်းအင်ကိုထောက်ပံ့ပေးနိုင်တယ်လို့ပြောကြတော့ ဒါက ဦးနှောက်ကိုအရမ်းသုံးစွဲရတဲ့သူတို့အတွက် သင့်လျော်လေသည်။
ဒီအဆိုပြုချက်က မှားသည်ဖြစ်စေ မှန်သည်ဖြစ်စေ အရေးကြီးဆုံးအရာကတော့ ဒီမွန်းလွဲပိုင်းလက်ဖက်ရည်သောက်တဲ့အလေ့အထဟာ ဥက္ကဋ္ဌရှန်နဲ့တစ်ခုခုဆက်စပ်နေတယ်လေ။
တကယ်လို့ ဥက္ကဋ္ဌရှန်သာ ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးကို မွန်းလွဲလက်ဖက်ရည်သောက်ဖို့ မဖိတ်ကြားခဲ့ဘူးဆိုရင် လူတိုင်းကလည်း ဒီအလေ့အကျင့်ကြီးဖြစ်လာမှာမဟုတ်ပေ…
ဥက္ကဋ္ဌရှန်က ခေါင်းဆောင်ထားတာဆိုမှတော့ လူတိုင်းက ဘာမှကြောက်စရာမရှိတော့။
အပျင်းထူမှုနဲ့ အခြားအပန်းဖြေတဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကို အလုပ်ချိန်အတွင်းခွင့်မပြုထားတာက ကုမ္ပဏီတွင်းရဲ့ဖွင့်ပြောရန်မလိုသောစည်းမျဉ်းပင်။
သို့ရာတွင် အချိုပွဲစားတဲ့အချိန်ကိုတော့ အလုပ်ချိန်အနေနဲ့ထည့်မတွက်ဘူး။
ရှောင်ထန်းက မနက်ခင်းတစ်ချိန်လုံးကို ဒီစာရွက်စာတမ်းနဲ့အတူ ပြေးလွှားနေခဲ့ရပြီး နေ့လည်စာတောင်ကောင်းကောင်းမစားရသေးပေ။ အခု ဆွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှတဲ့အချိုပွဲလေးကိုမြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်လာဘီလီယံရာချီပြုတ်ကျသွားသလိုမျိုး ရုတ်ခြည်းခံစားလိုက်ရသည်။
ဒီအချိန်မှာ သူ့ဘော့စ်က ပိုင်နက်မြေကိုကျူးကျော်လို့ သူ့အားစောင်းငဲ့ကြည့်ကာ လက်မြှောက်လာပြီး : “ဘာအချိုပွဲလဲ ငါ့ကိုပြကြည့်”
“အာ?”
ရှောင်ထန်းက ပဟေဠိဖြစ်သွားပေမဲ့ သူ့ဖုန်းအားကမ်းပေးကာရှင်းပြလိုက်သည်
“ဒီမှာပါ”
ရှန်ရိကျင်းက ဖုန်းကိုယူပြီး မျက်နှာပြင်ပေါ်ရှိဓာတ်ပုံအားကြည့်လိုက်သည်။
သူ့လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွား၏။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ စကားပြောတဲ့စာမျက်နှာမှာ ရှောင်ထန်းဆီဒီဓာတ်ပုံပို့ထားသူက ကျင်ရွှင်မှလွဲအခြားသူမဟုတ်။
[ဘော့စ်ရွှင်ရွှင် : စီနီယာဖေရဲ့ကိတ်အသစ်လေး..မင်းပြန်လာမှာကိုစောင့်နေတယ်!{ဓာတ်ပုံ}]
ဓာတ်ပုံက ရှစ်လက်မအရွယ်အစားရှိ ကိတ်ဝိုင်းလေးဖြစ်သည်။ပုံစံကအဆန်းကြီးတော့မဟုတ်။ ဖြူသန့်ပြီးတော့ ပြစ်ချက်မရှိတဲ့ကိတ်မျက်နှာပြင်ကို အသီးတစ်လွှာဖြင့်သာဖုံးအုပ်ထားပြီး အဓိကကတော့စတော်ဘယ်ရီတွေပင်။
ရှန်ရိကျင်း : “……”
ဖုန်းကိုရှောင်ထန်းဆီပြန်ပေးလိုက်ပြီး ရှန်ရိကျင်းကသူ့နှာရိုးကိုနှိပ်နယ်ကာ မျက်လွှာချလျက်ဖြင့် : “ဒီမှာဘာမှလုပ်စရာမရှိတော့ဘူး မင်းသွားနိုင်ပြီ”
“ဘော့စ်?” ဘော့စ်ရဲ့တုံ့ပြန်ပုံက မူမမှန်မှန်း မသိစိတ်အလျောက် သတိထားမိသွားရာ ရှောင်ထန်းကဘယ်လောက်ပဲအလုပ်များနေပါစေ ချက်ချင်းကြီးမထွက်ခွာသွားခဲ့။
သူအရမ်းတွေးမိသွားလားမသိပေမဲ့ ရှင်းပြဖို့ကြိုးစားလိုက်ဆဲပင် : “ ကျွန်တော်က ဥက္ကဋ္ဌယန်တို့ဓာတ်ခွဲခန်းမှာ ဂုန်းသွားဆင်းလေ့ရှိတာမို့ သူကျွန်တော့်ကိုကိတ်ပြန်လာစားဖို့ခေါ်တာပါ။ ဒီလိုဖြစ်နေတာကြာပြီဆိုတော့ သူတို့က ကျွန်တော့်ကိုအော်တိုတွေးမိသွားတာ။ အခု..ကျွန်တော့်ကိုအထင်မလွဲပါနဲ့နော်…”
ရှန်ရိကျင်း : “အင်း”
ရှောင်ထန်း : “….”
ကောင်းပြီ ဒါကအထင်လွဲမှားနေတာပဲ!
မတိုင်ခင်သူဖုန်းကမ်းပေးလိုက်တုန်းက သူနဲ့ရွှင်ရွှင်တို့နှစ်ယောက်လုံးက စိတ်ပွင့်လင်းတဲ့သူတွေဖြစ်ပြီး အချင်းချင်းWeChatမှာ မကြာခဏဆိုသလိုစာပို့လေ့ရှိတာမို့ ဘော့စ်စိတ်ထဲမထားလောက်ဘူးဟုသူတွေးခဲ့မိတာ။
မထင်မှတ်ထားစွာပဲ…
ရိုးသားတဲ့သူ့နှလုံးသားလေးက အချည်းနှီးဖြစ်သွားခဲ့ရပြီ ဒါကအမှားတစ်ခုပါလို့!
ဒါပေမဲ့ရှောင်ထန်းမသိတာကတော့ သူတို့ဥက္ကဋ္ဌရှန်ဟာ ဒီအချိန်မှာအခြားကိစ္စတစ်ခုကို ပူပန်နေတာပင်။
သူရှန်ရိကျင်းမေးတာအားကြားလိုက်ရသည် : “မင်း AIဓာတ်ခွဲခန်းကို မကြာမကြာသွားနေကျဆိုတော့ မင်းထင်လား ကျင်ရွှင်နဲ့စီနီယာဖေက…”
စကားတစ်ဝက်မှာ သူရပ်သွား၏။
စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက်ရပ်သွားပြီးနောက် အဆုံးမှာတော့သူဘာမှထပ်မမေးလာတော့။
သူပြောလိုက်တာက “ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး”
ရှောင်ထန်း : “…?”
သူ့မျက်နှာထက် ‘?’ကြီးတစ်ခုထွက်ပေါ်လာသည်။ ဘော့စ်ကဘာမှမဟုတ်တော့ဘူးလို့ပြောမှတော့ ရှောင်ထန်းလည်းသံသယတွေပွေ့ပိုက်ရင်း ထွက်ခွာဖို့ပဲတတ်နိုင်တော့သည်။
အဲ့နောက်မှာတော့ ရှန်ရိကျင်းက သူ့ကိုယ်သူအလုပ်ထဲမှာပဲတစ်ဖန်နစ်မြုပ်စေလိုက်သည်။
ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်အကြာမှာ သူ့အမြင်အာရုံက ဖုန်းဆီပြန်ရောက်သွားပြန်သည်။
ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်ပြီး ရှန်ရိကျင်းက ကျင်ရွှင့်WeChat momentကိုဖွင့်လိုက်သည်။
ကျင်ရွှင်က သူ့Momentမှာ ဘာခွင့်ပြုချက်မှမချထားသလို updateမလုပ်ခဲ့တာလည်း အတော်ကြာလေပြီ။ ထိပ်ဆုံးရှိ ပထမဆုံးအကြောင်းအရာက သူတို့နှစ်ယောက်တူတူရိုက်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံတစ်ပုံဖြစ်နေခဲ့ဆဲပင်။
သို့ပေမဲ့ ဒီရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ ဖေချင်းနျန်ယူလာတဲ့စားစရာကို ကျင်ရွှင့်Moment၌တင်ထားသည်။
တစ်ခုက ဖေချင်းနျန်ရဲ့အိမ်လုပ်နေ့လည်စာဘူး
နောက်တစ်ခုက ဖေချင်းနျန်ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတဲ့အချိုတည်းစရာလေး။
…
“ဥက္ကဋ္ဌရှန် အစည်းအဝေးအတွက်အချိန်ကျပါပြီ”
လက်ထောက်လုက ရောက်လာပြီး ရုံးခန်းတံခါးခေါက်လိုက်သည်။
ရှန်ရိကျင်းက အမူအရာမဲ့စွာရှိနေသေးပေမဲ့ စားပွဲခုံပေါ်ရှိ ဖိုင်တွဲတွေကိုစီလိုက်ပြီးနောက် မတ်တပ်ရပ်ကာအစည်းအဝေးခန်းဆီလျှောက်သွားလိုက်၏။
…သူထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်တာလားဘာလားတော့မသိပေမဲ့ ဥက္ကဋ္ဌရှန် သူ့ကိုကျော်ပြီးဖြတ်လျှောက်သွားချိန် ပတ်ဝန်းကျင်ကအေးခဲသွားသလို လက်ထောက်လုခံစားမိသည်။
…ဒီခံစားချက်က မရင်းနှီးတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ မတွေ့ကြုံရတာတော့ အတော်ကြာနေလေပြီ။
မစ္စတာယန်ရောက်လာကတည်းက ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံး ဒီခိုက်ခိုက်တုန်ဖွယ်လေထုအခြေအနေကို ခံစားရတာရှားပါးသွားသည်…
ဒီတော့ ဘာတွေဖြစ်သွားတာလဲ?
…ရန်ဖြစ်တာတော့မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်?
ဥက္ကဋ္ဌရှန်နဲ့မစ္စတာယန်ကြားက အငြင်းပွားမှုကို သူတကယ်ကြီးပုံတောင်မဖော်နိုင်ပေ။
လက်ထောက်၊အတွင်းရေးမှူးတွေကြားထဲမှာ လက်ထောက်လုက ဒီကိုရောက်တာသိပ်မကြာသေးပေမဲ့လည်း အနည်းဆုံးတော့ သူဒီမှာအလုပ်လုပ်နေတာအချိန်တစ်ခုရှိနေပြီလေ။
သူ့ဘော့စ်ရဲ့ဒေါသကို သူတစ်ခါတစ်ရံနားမလည်နိုင်သော်ငြား ဥက္ကဋ္ဌရှန်ရဲ့လက်ရှိအသွင်အပြင်က ဒေါသထွက်တာတို့ စိတ်အခြေအနေဆိုးရွားနေတာမျိုးတို့မဟုတ်ဘဲ သူ့ကြည့်ရတာ…အနည်းငယ်စိတ်ထိခိုက်နေသလိုပဲလားလို့?
…
လက်ထောက်ရှောင်လုပဲ တစ်ခုခုမှားယွင်းနေမှန်း အာရုံခံမိတာမဟုတ်၊ ဒီမွန်းလွဲပိုင်းမှာ ရှန်အုပ်စုရဲ့အလွှာအားလုံး ဒီပျောက်ဆုံးသွားတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့မှုကို တစ်ဖန်ခံစားနေရသည်။
သိသာစွာကိုပဲ စားပွဲခုံမှ ဥက္ကဋ္ဌရှန်က ထုံးစံအတိုင်းပင်။ သူက ဖြောင့်မတ်စွာထိုင်နေပြီး ပြီးပြည့်စုံစွာမတ်နေကာ လုံးဝဒေါသမထွက်ပေ။
သူ့အမူအရာကလည်း တူညီနေဆဲ၊ ရာထူးတိုးခါစ ကြီးကြပ်သူကိုထားလိုက်ဦး ဒီနေ့အစည်းအဝေးခန်းထဲမှ လူအများစုက ရှန်အုပ်စုရဲ့အကြီးအကဲတွေဖြစ်ပြီး အချို့ဆိုရှန်ရိကျင်းကြီးပြင်းလာတာကိုကြည့်ခဲ့ရပေမဲ့ သူတို့ ဥက္ကဋ္ဌရှန်မျက်နှာပေါ်မှာ ကွဲပြားမှုတစ်ခုကိုမှမမြင်နိုင်ပေ။
သို့သော် ဒီမနက်ခင်းကထက်ပိုပြီးတင်းကျပ်တဲ့ခံစားမှုမျိုးကို သူထုတ်လွှတ်နေသည်။
ဒီဟာက အစည်းအဝေးတစ်ခုလုံး ခရီးရောက်မှုကိုတိုးမြင့်ပေးတဲ့ အေးစက်စက်လေထုကို ပေါင်းထည့်ပေးထားသည်။
-ဘယ်သူကမှရေသာမခိုရဲပေ။
ရှန်ရိကျင်းရုတ်ခြည်းမေးခွန်းတစ်ခုခုမေးရင် သူတို့မဖြေနိုင်မှာ ဒါမှမဟုတ် သူတို့စိတ်လှုပ်ရှားနေလို့ အဖြေမှားသွားမှာကြောက်တာကြောင့် လူတိုင်းကအာရုံစူးစိုက်ထားကြသည်။
ပြီးတော့ ဥက္ကဋ္ဌရှန်က အမှန်တကယ်ကို အတွေးမြန်သူတစ်ယောက်ပင်။
သူကအမြဲတမ်းလိုလို စာရွက်စာတမ်းတစ်ခုထဲမှ အသေးစိတ်အချက်သေးသေးလေးကို ဖမ်းဆုပ်နိုင်တယ် အဲ့လိုမဟုတ်ရင်လည်း အလုပ်တင်ပြနေချိန် တစ်ယောက်ယောက်ကအမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ပြောလိုက်တဲ့စကားထဲမှ အဓိကအချက်ကို ဖမ်းဆုပ်နိုင်ပြီး ဟာကွက်ရှာရင်ရှာ မဟုတ်ရင် ထိုအချက်အတွက် အဖြေကိုရိုးရိုးရှင်းရှင်းပေးတတ်သည်။
သို့တစေ ၎င်းက လူတိုင်းရဲ့ဦးနှောက်ဟာ ဥက္ကဋ္ဌရှန်ရဲ့စည်းချက်နဲ့အညီလိုက်နိုင်အောင် မြန်မြန်လုပ်နိုင်ရမယ်လို့ဆိုလိုတာပင်။ သူ့မေးခွန်းကိုဖြေဖို့မပြောနဲ့ သူ့စကားလုံးတွေကတင် နားလည်ဖို့ခက်ခဲနေပြီ…
မွန်းလွဲ3:30တွင် ရှန်ရိကျင်းက အစည်းအဝေးပြီးကြောင်းကြေညာကာ အစည်းအဝေးကိုအပြီးသတ်လိုက်၏။
ထို့နောက်ချက်ချင်းပင် သူကရှန်အဆောက်အအုံမှထွက်ခွာသွား၏။
သူထွက်ခွာသွားတဲ့အချိန် ကြီးကြပ်သူအားလုံးက စိတ်သက်သာရာရစွာ သက်ပြင်းချလိုက်ရသည်။
“…ဒီနေ့ဥက္ကဋ္ဌရှန်မှာဘာဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး သူယမ်းမှုန့်တွေစားလာသလိုပဲ”
“သူယမ်းမှုန့်တွေစားလာလားတော့မပြောနိုင်ဘူး…ဥက္ကဋ္ဌရှန်က ဒေါသလဲထွက်မနေသလိုပဲ”
“ဥက္ကဋ္ဌရှန် ဒေါသထွက်တာကို မင်းဘယ်အချိန်တုန်းကမြင်ဖူးလို့လဲ”
“…အင်း တစ်ခါတစ်လေကျ သူ့ကိုအကြည့်တစ်ခုတည်းနဲ့ပြောဖို့ခက်တယ်”
ရှန်ရိကျင်းက ရိဝေ့ဆီတိုက်ရိုက်မောင်းပြန်သွားသည်။
ဒီအချိန်မှာ ယာဉ်ကြောပိတ်ဆို့တာတွေမရှိတာမို့ သူမကြာခင်မှာပဲရိဝေ့ကိုပြန်ရောက်သွားသည်။ သူပတ်ပတ်လည်လျှောက်ကြည့်ပေမဲ့ ကျင်ရွှင့်အရိပ်တောင်မမြင်ရပေ။
ကျင်ရွှင်ဒီမှာမရှိဘူး
ဖေချင်းနျန်လည်း ဒီမှာရှိမနေဘူး
ဘယ်သူကမှ ဖုန်းခေါ်တာကိုပြန်မဖြေကြသလို သူlabထဲက အခြားသူတွေကိုမေးတော့လည်း သူတို့အားလုံးကစိတ်ရှုပ်ထွေးသွားကြကာ သူတို့မသိပါဘူးဟုပြန်ဖြေလာကြသည်။
ထက်ဝက်နီးနီးဖိနှိပ်ခံထားရတဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့ခံစားချက်ဟာ ပေါက်ကွဲလုနီးနီးပင်။ ရှန်ရိကျင်းက နေရာမှာခဏလောက်ရပ်နေပြီးနောက် အနောက်လှည့်ကာ မြေအောက်ကားပါကင်ဆီဓာတ်လှေကားစီးလိုက်၏…ဖေချင်းနျန်ရဲ့ကားလည်းဒီမှာမရှိဘူး။
ရှန်ရိကျင်းက သူ့ကားဆီပြန်သွားကာ မြေအောက်ကားပါကင်ကနေ ဦးတည်ရာတစ်ခုတည်းကို တောက်လျှောက်မောင်းသွားလိုက်၏။
.
ဖေချင်းနျန်က ယခုကုမ္ပဏီမှစီစဉ်ပေးထားတဲ့တိုက်ခန်းမှာနေနေတာဖြစ်သည်။
၎င်းက စတုရန်းမီတာ70 ၊ 80လောက်ရှိတဲ့ အသေးစားsuiteတစ်ခန်းပင်။ အိပ်ခန်းတစ်ခန်း၊ ဧည့်ခန်းတစ်ခန်း၊ မီးဖိုချောင်နဲ့ ရေချိုးခန်းတစ်ခုပါရှိ၏။ အလုပ်သမားတွေ တစ်ယောက်တည်းနေရန်အတော်ပင်အဆင်ပြေသည်။ ရိဝေ့မှလူအများစုက ဒီလိုတိုက်ခန်းတွေမှာနေကြတာပင်။
ဒီနေ့ ဖေချင်းနျန်ရဲ့အိမ်မှာအထူးဧည့်သည်တစ်ယောက်ရှိနေလေ၏။
“စီနီယာမြန်မြန်လုပ် ရှဲန်းရှန်မကြာခင်ပြန်လာတော့မှာ!”
မကြီးမသေး မီးဖိုချောင်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲမှာ အဖြူရောင်အေပရွန်ဖြင့်ကျင်ရွှင်က ချက်ပြုတ်တဲ့စားပွဲရှေ့မှာမတ်တပ်ရပ်နေပြီး သူဘာလုပ်ရမယ်မှန်းမသိတဲ့ဇလုံထဲရှိခရင်မ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်နေသည်။
ကျင်ရွှင့်ပါးပြင်မှာလည်း ဂျုံမှုန့်တစ်လွှာကပ်နေလျက်…နီးနီးကပ်ကပ်ကြည့်မယ်ဆိုရင် သူ့ရင်ဘတ်ရှိအေပရွန်က အဖြူရောင်မဟုတ်ပေမဲ့ ဂျုံမှုန်နဲ့ခရင်မ်တို့စွန်းထင်းနေတာပင်။
ကျင်ရွှင် ယခင်က ဒီလောက်ထိတစ်ခါမှမရှက်ခဲ့ဖူးပေ။
ဖေချင်းနျန် : “…လက်ရှိအခန်းအပူချိန်နဲ့ ခရင်မ်ကိုအမြှုပ်ပွအောင်လုပ်ဖို့မလွယ်လောက်ဘူး မင်းရေအေးနဲ့လုပ်ရလိမ့်မယ်”
ကျင်ရွှင်ကမျက်တောင်ပေကလပ်ပေကလပ်ဖြစ်သွားကာ : “ဘာလို့ရေအေးနဲ့လုပ်ရမှာလဲ”
“…ငါတို့ဖြည်းဖြည်းချင်းသွားကြရင်ရောဘယ်လိုလဲ? မင်းအရင်ကမီးဖိုချောင်သုံးပစ္စည်းတွေကို ထိတောင်မထိဖူးဘူးမလား ဒီတော့ကိတ်ဗြောင်လေးလုပ်နိုင်တာပဲမဆိုးပါဘူးကွာ…” ဖေချင်းနျန်ကကူကယ်ရာမဲ့နေသည်။
ကျင်ရွှင်က IQအရာမှာ အမှန်ကိုပါရမီရှင်ဆိုသော်ငြား မျှတပါတယ်လေ။ ဘုရားသခင်က လူတစ်ယောက်အတွက် တံခါးဖွင့်ပေးရင် မလွဲဧကန်ပြတင်းပေါက်ကိုတော့ပိတ်လိုက်မှာပဲ။
ချက်ပြုတ်ခြင်းက အသိပညာတစ်ခုပင်။ အထုံပါရမီပါသူတွေက သင်ပေးဖို့မလိုသလို အထုံပါရမီမပါသူတွေကတော့…ပါဝင်ပစ္စည်းအားလုံးကို စံမီတဲ့အရေအတွက်နဲ့ အလေးချိန်တိတိကျကျဖြင့် အိုးထဲကိုထည့်လိုက်ရင်တောင်မှ နောက်ဆုံးထွက်ကုန်က အရသာရှိလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။
ကံမကောင်းစွာနဲ့ သူ့ဂျူနီယာလေးက အနောက်တစ်ခုမှာပါဝင်ပေသည်။
ဉာဏ်ပညာနဲ့မှတ်ဉာဏ်အရာမှာ သာမန်ထက်လွန်ကဲပြီး ကျွမ်းကျင်အတတ်ပညာနယ်ပယ်မှာ သက်တူရွယ်တူတွေကြား နတ်ဘုရားတစ်ပါးအဖြစ် သတ်မှတ်လို့ရနိုင်တဲ့သူ့ဂျူနီယာကျင်ရွှင်က whip creamကိုတောင်မလုပ်နိုင်ဘူးလို့ ဘယ်သူထင်ထားမှာတုန်း။
ဖေချင်းနျန်က ကြိုးကြိုးစားလုပ်နေတဲ့ကျင်ရွှင်နဲ့ စားပွဲပေါ်ရှိ အသဲပုံသဏ္ဍာန်ထူးထူးဆန်းဆန်းပုံဖော်ထားတဲ့ကိတ်ဗြောင်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး မနေနိုင်ဘဲအကြံပေးမိသည် : “တကယ်တော့ ဗလာကျင်းနေတဲ့ကိတ်ကလဲလှပါတယ်ကွာ။ ဒါကိုမြင်ပြီးရင် သူရင်ထဲထိသွားမယ်ဆိုတာ ငါသေချာတယ်”
ကျင်ရွှင့်အဖြေကတော့ ဇလုံတစ်ခုကိုယူထုတ်ကာ ရေအေးအချို့ယူပြီး whip creamစလုပ်ဖို့ပင်။
whip creamကို ရေခဲရေနဲ့လုပ်ရတဲ့အဆင့်တွေ၊ စည်းမျဉ်းတွေကို သူသိသင့်သည်၊ ဒါက သူဓာတုဗေဒကို မသင်ယူခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ ဒီတိုင်း သူမတုံ့ပြန်နိုင်ဖြစ်သွားကာ နည်းနည်းစိတ်ရှုပ်သွားရုံပဲ။
အဆုံးမှာတော့ ကိတ်တစ်လုံးလုပ်ရတာက တကယ်ကိုခက်ခဲလှသည်။
အဆင့်တွေအများကြီးပဲ!
မုန့်ဖိုကနေ သိပ်မကြာသေးခင်ကဖုတ်ထားတဲ့ကိတ်ရဲ့ ခရင်မ်နံ့ပါးပါးပျံ့လွင့်နေဆဲပင်။ အဆုံးမှာတော့ တစ်ဖက်ခြမ်းမှာတင်ထားတဲ့ အသည်းပုံသဏ္ဍာန်ကိတ်က ကျင်ရွှင်ခဲရာခဲဆစ်ဖြင့် လုပ်ထားတဲ့တစ်ခုတည်းသောပြီးစီးသွားတဲ့ထွက်ကုန်ပင်။
ကိတ်ကပုံပေါ်ရုံမျှပဲ။ အအေးခံနေတဲ့အချိန်အတွင်းမှာ ကျင်ရွှင်ကနောက်ထပ်ပါဝင်ပစ္စည်းတွေကို ပြင်ဆင်နေရ၏။
ကျင်ရွှင်က စစ်တိုက်ထွက်တော့မဲ့သူတစ်ယောက်လိုမျိုး စိတ်အားထက်သန်ကာ ဖေချင်းနျန်ရဲ့အကူအညီကိုငြင်းလိုက်ကတည်းက အရာအားလုံးကို စီနီယာကနှုတ်တိုက်ချပေးပြီး သူကလုပ်ဆောင်ထားတာပင်။ ယခင်က ရှင်းလင်းနေခဲ့တဲ့မီးဖိုချောင်ကို လုံးဝအရှုပ်အထွေးအဖြစ် ဖော်ပြနိုင်ပေသည်။
ဖေချင်းနျန်က မတတ်နိုင်ဘဲ ဂျူနီယာညီလေးရဲ့အလုပ်ကြိုးစားမှုကြောင့် လှုပ်ခတ်သွားရပေမဲ့ ကျင်ရွှင်က သူကြားဝင်ဖို့ခွင့်မပြုထားတာကြောင့် သူ့ခမျာ စိုးရိမ်မှုအပြည့်နဲ့ဘေးကနေကြည့်နေရုံပဲရှိတော့သည်။
ကံကောင်းစွာနဲ့ ခရင်မ်ကိုအောင်အောင်မြင်မြင်အမြုပ်ပွအောင်လုပ်ပြီးနောက် နောက်ပိုင်းခရင်မ်သုတ်တဲ့အဆင့်က သိပ်မခက်တော့ပေ။
လူသစ်လေးကျင်ရွှင်က ၎င်းကိုညီညီညာညာမသုတ်နိုင်ရင်တောင်မှ အဆင်အယင်အနေနဲ့ almond sliceတွေ၊အသီးတွေအားလုံး ဟိုတစ်စသည်တစ်စဖြူးပြီးနောက်မှာ သိပ်ကြည့်ရမဆိုးတော့ပေ။
အလုပ်ရှုပ်တဲ့နေ့လည်ခင်းပြီးဆုံးသွားပြီးနောက် ကျင်ရွှင်ပထမဆုံးလုပ်ထားတဲ့ကိတ်ဟာ နောက်ဆုံးမှာတော့ ညနေခင်းသွားရမဲ့အချိန်မရောက်ခင် ဘူးထဲထည့်နိုင်သွား၏။
ဒါက AIပရိုဂရမ်အတွက် သူတို့၏နောက်ဆုံးကသုတ်ကရိုက်အပြေးအလွှားလုပ်ရတာထက်တောင် ပိုပြီးပင်ပန်းတယ်လို့ ဖေချင်းနျန်ခံစားမိသည်။
“ကျေးဇူးပါစီနီယာ! စိတ်မပူပါနဲ့ ကျွန်တော်စီနီယာ့ကိုကတိပေးထားတဲ့အတိုင်း လုပ်ပါ့မယ်” တစ်ဝက်မြင်ရတဲ့ကိတ်ဘူးကိုကိုင်ထားရင် ကျင်ရွှင်ကကွေးညွတ်နေတဲ့မျက်ခုံးတို့နဲ့အတူပြုံးလိုက်၏။
နောက်တစ်စက္ကန့်မှာ မီးဖိုချောင်ထဲရှိအရှုပ်ထုပ်တွေကိုသူသတိထားမိသွားပြီး ချက်ချင်းပင်သူ့အပြုံးအားဖယ်ခွာလိုက်ကာ ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် : “ကျွန်တော် ဒီနေရာကိုလာသန့်ရှင်းပေးဖို့ အိမ်သန့်ရှင်းရေးအဒေါ်ကြီးကို ဆက်သွယ်ထားပြီးသွားပြီ…မကြာခင်ဒီကိုရောက်လာပါလိမ့်မယ်! စီနီယာ နည်းနည်းလောက်ပဲသည်းခံလိုက်ပါနော်”
ဒါက သူအမှန်ကိုအတွေ့အကြုံမရှိ၊ အဆင်သင့်မဖြစ်တဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။
ဒီအချိန်အတွင်း စီနီယာ့ဆီမှာ ပစ္စည်းကိရိယာတွေအများကြီးရှိပြီး လက်ရာမြောက်တဲ့ပါကင်ဘူးတွေပါ အဆင်သင့်ရှိနေတာမို့ ကျင်ရွှင်ခမျာ ဒီနေရာကိုလာပြီး “ကသောင်းကနင်းဖျက်ဆီး”ရုံသာရှိတော့သည်။
ဖေချင်းနျန် : “…မင်းမျက်နှာကိုအရင်သွားသစ်စမ်းပါ မင်းကြည့်ရတာ tabby catနဲ့တူနေပြီ။ ပြီးသွားမှငါမင်းကိုပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်”
ဖေချင်းနျန် အခုဘာပြောရမယ်မှန်းမသိတော့။
ဓာတ်ခွဲခန်းထဲမှာ ဘာမှလုပ်စရာမရှိသော်ငြား သူဒီကိုလာပြီးဒါလုပ်ဖို့ညွှန်ကြားပေးရန်ခွင့်ယူခဲ့ရသည်…ထားလိုက်ပါတော့ ကျင်ရွှင့်ကိုဒီကမ္ဘာမှာသူ့ကိုယ်ပိုင်ဂျူနီယာလေးဖြစ်အောင် ဘယ်သူလုပ်ခဲ့တာမို့လဲ
သူ့ဂျူနီယာက သူ့လက်တွဲဖော်အတွက် အချစ်ကိတ်လေးလုပ်ပေးဖို့ ရုတ်တရက်ကြီးအကြံထွက်လာတယ်လေ။
အဲ့နောက် စီနီယာတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူ့ခမျာ အဖော်လုပ်ပေးဖို့ပဲရှိတော့တာပေါ့။
သို့သော် ဖေချင်းနျန်လည်း ဒီကိစ္စကို စွဲနေအောင်မှတ်ထားမည်ဖြစ်သည်။ တကယ်လို့ ကျင်ရွှင်ကနောက်တစ်ခါစိတ်ကူးပေါက်ပြီး သူ့ယောကျ်ားအတွက်တစ်ခုခုလုပ်ပေးချင်တယ်ဆိုလို့ကတော့…သူကျိန်းသေပေါက်ကို သူ့ကိုအဖော်လုပ်ပေးဖို့ငြင်းပစ်မှာ!
သူသဘောမကျလို့၊ စိတ်မရှည်လို့မဟုတ်ဘူး
အမှန်တကယ်က သူ့ဂျူနီယာညီငယ်လေးက တကယ်ကို လက်တွေ့အလုပ်တွေနဲ့ မသင့်တော်ဘူး…ဘေးကနေကြည့်နေရုံနဲ့ကို သူနှလုံးရောဂါရတော့မလိုပဲ!
သူတို့နှစ်ယောက်အောက်ထပ်ကိုရောက်တဲ့အချိန် မမျှော်လင့်ထားစွာဘဲ ရှန်ရိကျင်းရဲ့ဒရိုင်ဘာကတံခါးဝမှာစောင့်ဆိုင်းနေလျက်။
ကျင်ရွှင်ရောက်သွားတော့ သူကအရင်ဦးအောင်ကားတံခါးဖွင့်ပေးကာ
“မစ္စတာယန်ကိုလာကြိုဖို့ ဥက္ကဋ္ဌရှန်က ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်လိုက်တာပါ”
“…”
ကျင်ရွှင်နဲ့ဖေချင်းနျန်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ပြီး ဒရိုင်ဘာအားမေးလိုက်သည်
“ဥက္ကဋ္ဌရှန်ကအစည်းအဝေးကနေပြန်ရောက်နေပြီလား”
…
ဖေချင်းနျန်အားနှုတ်ဆက်ကာ ဒရိုင်ဘာဖွင့်ပေးတဲ့ကားထဲဝင်ပြီးနောက် ဒရိုင်ဘာက သူ့ကိုကုမ္ပဏီဆီပြန်ခေါ်မသွားဘဲ နည်းပညာသိပ္ပံတက္ကသိုလ်နားမှ သူတို့အိမ်ဆီမောင်းခေါ်သွားကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်…
ကားထဲဝင်ပြီးနောက်မှာပဲ ကျင်ရွှင့်မှာသူ့ဖုန်းကိုကြည့်ဖို့အချိန်ရတော့၏။
…ရှန်ရိကျင်းက သူ့ကိုနှစ်ခါတောင်ဖုန်းခေါ်ထားပေမဲ့ အဲ့အချိန်တုန်းက သူကလက်လုပ်မွှေစက်နဲ့ whip creamလုပ်နေတာမို့ မကြားခဲ့ပေ။
အဲ့ဒါအပြင်ကို မွန်းလွဲနှစ်နာရီလောက်က လက်ထောင်ရှောင်ထန်းသူ့ဆီပို့ထားတဲ့WeChatစာတစ်စောင်လည်းရှိနေသေး၏ : [ငါတစ်ခုခုမှားနေသလိုခံစားရလို့၊ ဘော့စ်ကရုတ်တရက်ကြီး မင်းနဲ့လောင်ဖေတို့အကြောင်းမေးလာတယ်။ သူတစ်ခုခုကိုအထင်လွဲနေတာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်?]
ကျင်ရွှင် : “…??”
ကားက အိမ်အဆောက်အအုံအောက်ရှိ ကားပါကင်တစ်လျှောက်မောင်းနှင်သွား၏။ ဓာတ်လှေကားစီးနေတဲ့အချိန် ကျင်ရွှင်ကမတတ်နိုင်ဘဲတွေးဆကြည့်မိသည်။
ဥပမာ…ညနေခင်းခြောက်နာရီမှသာ သူတို့အလုပ်ဆင်းတာလေ။ သို့သော် ရှဲန်းရှန်က ဒရိုင်ဘာကို စီနီယာ့နေရာမှာကြိုစောင့်ခိုင်းပြီး သူ့ကိုအိမ်တိုက်ရိုက်ပြန်ပို့ဖို့စီစဉ်ထားတယ်…
ဒါက ပုံမှန်မဟုတ်မှန်း ရှင်းနေတာပဲ!
ပြီးတော့ တစ်ဖက်လူက သူဒီနေ့လည်ခင်းအလုပ်နားပြီး စီနီယာ့နေရာကိုသွားခဲ့တာကို ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ?
ရှဲန်းရှန်က တစ်ခုခုကိုအထင်မမှားနေလောက်ပါဘူးနော်? ?
…သူက သူ့ကိုစပရိုက်လုပ်ချင်ရုံလေးလေ…
ရှဲန်းရှန်က အချိုတွေသိပ်မကြိုက်တာမို့ ရုံးခန်းမှာနေ့လည်ခင်းလက်ဖက်ရည်သောက်ချိန်တိုင်း ရှန်ရိကျင်းကသူတို့စားနေတာကိုသာ ကြည့်နေခဲ့ရသည်။
မကြာသေးမီက စီနီယာဆီကနေလွှမ်းမိုးခံလိုက်ရပြီးနောက် ကျင်ရွှင်ကလည်း သူကြိုက်တဲ့လူအတွက် နေ့လည်စာဘူးလုပ်ပေးဖို့တွေးမိသွား၏…
သို့ပေမဲ့ ချက်ပြုတ်ခြင်းက အမှန်ကိုခက်ခဲလှသည်။
သူက ဟင်းပွဲလေးတစ်ပွဲတောင်မချက်နိုင်တာ စီနီယာဖေလိုမျိုး ပါဝင်ပစ္စည်းတွေအများကြီးနဲ့နေ့လည်စာလုပ်ချင်တာဆိုရင် သူအောင်မြင်နိုင်ပါ့မလား မသိပေ။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒီနေ့လည်မှာ သူလုပ်စရာသိပ်မရှိသလို ရှန်ရိကျင်းကလည်းအစည်းအဝေးသွားတာနဲ့…ဒီအခွင့်အရေးကိုယူပြီး ကျင်ရွှင်က သိပ်မချိုတဲ့ကိတ်လေးတစ်လုံးလုပ်ချင်ခဲ့ရုံသာ…
သူ့လက်မှာကိုင်ထားဆဲဖြစ်တဲ့ကိတ်ဘူးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ဓာတ်လှေကားကနေထွက်ပြီးနောက် ကျင်ရွှင်က တံခါးဖွင့်ရန် လက်ဗွေရာနှိပ်လိုက်ပြီး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ပါစေတော့ဟူသောပုံစံဖြင့် တံခါးဖွင့်လိုက်၏။
…အထင်လွဲနေတာမျိုး မရှိလောက်ပါဘူး
ရှဲန်းရှန်က သူ့ကိုမယုံကြည်မဲ့သူမျိုးမှ မဟုတ်တာ
ဒီတော့ ရှဲန်းရှန်က သဝန်တိုနေတာလား?
ပြန်လာတဲ့လမ်းမှာ ကျင်ရွှင်ကဒီမေးခွန်းအပေါ်တွေးကြည့်နေခဲ့မိသည်။
ချင့်ချိန်ထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ရှန်ရိကျင်း သဝန်တိုရင်ဘယ်လိုဖြစ်မလဲဆိုတာ ပုံဖော်ကြည့်ဖို့တောင်တကယ်ခက်ခဲလှသည်…
တံခါးဖွင့်လိုက်တဲ့အခိုက်မှာ ကျင်ရွှင်အသိစိတ်ပြန်ဝင်သွား၏။
လတ်ဆတ်မွှေးကြိုင်တဲ့အနံ့က သူ့ကိုယ်တွင်းရှိ စားချင်စိတ်ကိုအလွန်ပင်လှုံ့ဆော်ပေးလာသည်။ ၎င်းက အသီးအရွက်မွှေကြော်တွေနဲ့ စတူးတို့ရောနှောမှုကနေ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ပြိုင်ဘက်ကင်းရနံ့ပဲ!
ကျင်ရွှင်ကမိန်းမောစွာဖြင့်တံခါးကနေဝင်လိုက်တော့ ဝက်ဝံအေပရွန်ကိုဝတ်ထားတဲ့ရှန်ရိကျင်းက မီးဖိုချောင်ကနေထွက်လာသည်။
“မင်းပြန်လာပြီလား အချိန်ကိုက်ပဲ လက်သွားဆေးလိုက်တော့ပြီးရင်စားကြမယ်လေ” ရှန်ရိကျင်းမျက်နှာက သိမ်မွေ့တဲ့အပြုံးဖြင့်ပြည့်နှက်နေလျက်။
အိမ်နေရင်းအဝတ်တွေလဲထားပြီးနောက်မှာတောင်မှ ရှန်ရိကျင်းရဲ့ဝက်ဝံအေပရွန်က သူနဲ့လုံးဝမလိုက်ဖက်နေပေ။
သို့ပေမဲ့ အေပရွန်ပေါ်က ချစ်စရာဝက်ဝံလေးက သူ့ချောမောခံ့ညားမှုကို ဘာသက်ရောက်မှုမှလည်းရှိမနေခဲ့ပေ။
ကျင်ရွှင်က တံခါးရှေ့မှာမင်သက်နေမိရာ ရှန်ရိကျင်းကရှေ့တိုးလာပြီး ကျင်ရွှင့်နောက်ရှိတံခါးကိုပိတ်ရင်း ခေါင်းငုံ့ကာ သူ့နဖူးပေါ်ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်သည်။
ကျင်ရွှင့်မျက်နှာကခုနတုန်းက ဂျုံတွေ၊ခရင်မ်တွေပေကျံနေ၏။ ၎င်းကိုကပျာကယာဆေးကြောပြီးနောက်မှာ သူ့ခေါင်းထက်၌ နို့နံ့သင်းသင်းလေးရှိနေဆဲပင်။
ရှန်ရိကျင်းက တစ်ခဏလောက်မင်သက်သွားပြီး ကျင်ရွှင့်လက်ထဲရှိဘူးကိုအလျင်အမြန်ပင်သတိထားမိသွားသည်။
“ရှောင်ရွှင်…ဒါကဘာလဲ”
“ဒါက…ခင်ဗျားအတွက်လက်ဆောင်လေ”
ကျင်ရွှင်က ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ထဲရှိပစ္စည်းတွေကို ရှန်ရိကျင်းလက်ထဲ ပါကင်ဘူးနဲ့အတူတူထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမြန်နိုင်သလောက်မြန်မြန်ဖိနပ်လဲကာ မီးဖိုချောင်ထဲပြေးဝင်လိုက်တော့ စားပွဲပေါ်မှာ ဟင်းပွဲလေးပွဲချထားတာအားမြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ယင်းအပြင် အိုးထဲကနေ မထည့်ရသေးတဲ့ စတူးတစ်ပွဲနဲ့ မွှေကြော်တစ်ပွဲလည်းရှိနေသေး၏…
[ဒါတွေက စီနီယာဖေရဲ့ထမင်းဘူးမှာပါတဲ့ဟင်းတွေ]
Almond slice
[Tabby cat ၊ အားရွှင်က အသားဖြူတဲ့သူဆိုတော့ ဖြူတာလေးရှာထားတာ><]