Para nila akong kinulong. Pinagkait nila sa akin ang mga bagay na dapat alam ko.
My real mom is Tita Dvine . . . and my dad is Tito Elmer.
For twenty years I have been asking myself what's wrong with me because the people around me treat me like a shit. Now I know the reason why it is too hard for them to make me feel love. I wasn't really part of the family.
Sabit lang ako, nakikisali, pabigat . . . palamunin. Kagaya no'ng palagi nilang sinasabi sa akin. Hindi talaga mawala sa isip ko kung ano ba ang mali sa akin o kung meron ba talaga. It seems like I am forcing myself to the wrong people.
Halos magmakaawa na ako para lang mahalin ako ng ibang tao.
It was too easy for my real father to abandon me. I am his own child but it seemed he didn't really care at all. Ang dali para sa kaniya na ibigay at ipagkatiwala ako sa iba . . . mali pa ang mga taong pinagkatiwalaan niya.
Hindi ko maisip na halos makawawa na ako rito habang siya ay nasa ibang bansa, living his best life.
Did he really love my mother? It was nothing to him that he gave the only remembrance of my real mother . . . and it was me.
Sana hindi na lang namatay ang tunay kong ina. Sana hindi niya na lang ako pinagbuntis, baka hanggang ngayon ay buhay siya at masaya.
Sana hindi na lang ako nabuhay sa mundong ito lalo na kung ganito ang mga taong nasa paligid ko.
I've been blaming myself that maybe, it's better that I wasn't born. No pain, no miseries.
Nahihirapan na akong huminga dahil sa walang tigil kong pag-iyak.
Hiram lang ang buhay at gusto ko nang isauli!
I want to take revenge but I am not that evil to do that. Gusto ko na lag ibigay kay Lord lahat.
Si Lord na ang bahalang pumawi sa sakit na nararamdaman ko. Siya na ang bahalang bumawi para sa akin sa mga taong ginawan ako ng masama. Pinapaubaya ko na sa kaniya lahat.
"Hello." Mabigat ang paghinga ni Khaos mula sa kabilang linya.
"I'm sorry. May ginagawa ka ba?" alangan kong tanong.
"No. Bakit ka napatawag? May kailangan ka ba?" Sunod-sunod ang naging tanong niya.
Nanahimik ako ng ilang saglit. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin. Maya-maya ay bumuntonghininga ako.
"P'wede mo ba akong sunduin?"
"Sunduin? Saan?" Tanong niya, nagtataka.
"I'll text you the address."
"Ahmya . . ." Khaos called me softly. "What's the problem? Tell me."
I bit my lips. Nangingilid na naman ang luha ko dahil sa tanong niya. It's so confusing how he can ask like my problem is his problem, too.
"I already know the truth, Khaos, the one that I've been asking for so long. Alam ko na ang totoo." Para akong batang nagsusumbong at tuluyan na ngang naiyak ulit. "Please . . . sunduin mo na ako. Ayaw ko na rito! Ayaw ko na! G-gusto ko nang umalis, gusto ko nang lumayo. P-please, Khaos . . . please."
"Shh. I'll be there." I heard him walking. "Ibababa ko na ang tawag. I'll call you once I'm already there, hmm? Wait for me."
Umupo ako sa isang gilid. Mahigit isang oras akong naghintay bago siya dumating. Niyakap niya ako nang tuluyan siyang makalapit.
"Iuwi mo na ako," sabi ko. "Ieempake ko lang ang lahat ng gamit ko at aalis na rin ako roon."
Tumango lang siya sa akin. Madalas akong lumingon sa likuran sa pag-iisip na baka sinundan na ako ng pamilya ko pero nakarating kami sa bahay nang walang sumusunod. Pumasok ako sa bahay habang si Khaos ay naghihintay sa labas.
Niligid ko ang paningin ko sa loob. Gusto ko nang umalis, gusto ko nang makalaya sa impyernong bahay na 'to dahil kung mas magtatagal pa ako, hindi ko na alam kung kakayanin ko pa ba.
Tumuloy ako sa kuwarto. Isa-isa kong nilabas ang ilang damit ko sa cabinet saka isinilid sa isang malaking bag. Hinila ko ang box sa ilalim at ang tanging kinuha ko roon ay ang ay litrato ng tunay kong ina.
Tahimik akong nag-aayos ng gamit nang may marinig akong humintong sasakyan. Sa halos araw-araw kong naririnig ang sasakyan na iyon ay kilala ko na kung kanino ito . . . kay Roger.
Nakauwi na sila? Paano ako aalis? Tumayo ako mula sa kama at sumilip sa bintana. Naroon siya sa labas at kausap niya si papa . . . o tito? Hindi ko na alam kung ano ba ang itatawag ko sa kaniya. Mas maganda yata kung demonyo. Nasa likuran niya naman si mama at hindi ko alam kung nasaan si Lyka.
Wala si Khaos sa labas kaya tinawagan ko siya sa takot na baka iniwan niya na ako.
"Hello . . ." halos bulong lang ang boses ko.
"Nandito lang ako medyo malapit sa bahay n'yo," aniya. "Hindi ako p'wede sa mismong tapat dahil biglang dumating ang mga magulang mo."
"Oo, nakikita ko," sagot ko. "Paano na 'to ngayon?"
Kausap man si Khaos ay pilit kong pinakikinggan ang usapan nila na mukhang hindi maganda ang nagiging takbo. Mukhahg mainit na ang ulo ni Roger.
"Pasensya na, pare. Wala pa akong pera ngayon. Hindi ko alam kung saan kukuha ng limang daang libo para ipambayad sa 'yo," ani papa.
"Kung wala kayong pambayad, si Ahmya na lang ang kukunin ko bilang kabayaran!" sigaw niya. Kitang-kita ko ang galit sa kaniyang mukha.
Nagulat ako at napatakip sa bibig. Nagkatinginan ang mag-asawa at sa mga oras na 'to, hindi ko gusto ang iniisip nila. Wala silang kasingsama at hindi sila mag-aalangang pumayag sa kondisyon ni Roger.
"Sige," ani papa.
"T*ng ina!" napapamura kong bulong.
"I heard it," Khaos said from the other line. "You need to escape."
"Alam ko pero saan ako dadaan?" kabado kong tanong.
"Where are you?"
"Nasa bintana."
"Ganito. Lalapit ako riyan. Hintayin mo silang makapasok. Kaya mo bang tumalon sa bintana?"
Tumingin ako sa baba, hindi naman ito gano'n kataas pero natatakot ako. Papasok na sila sa bahay at mas lalo akong kinakabahan.
"K-kaya ko naman."
Mabilis kong kinuha ko ang bag ko sa kama at sinukbit iyon sa magkabilang balikat. Hindi ko p'wedeng iwan ang gamit ko.
"Nakikita na kita," sabi niya kaya tumanaw ako sa labas at nakitang nasa likod na siya ng sasakyan ni Roger. "Nakapasok na sila! You only have a few seconds to escape, Ahmya! Dalian mo na!"
Abot tahip na ang kabang nararamdaman ko. Mabilis akong sumampa sa bintana. It's now or never! Pumikit ako nang mariin saka tumalon sa bintana. Lumambot ang tuhod ko nang tuluyang bumagsak sa lupa.
Tumakbo si Khaos papasok sa loob saka ako mabilis na inakay.
"Tara na bago ka pa nila makita rito!" natataranta niyang sabi.
Nahihirapan akong maglakad dahil sa pagkabagsak ko. Pakiramdam ko'y napilay ako. Nawalan ng choice si Khaos kundi buhatin ako ng pangkasal saka tumakbo.
Nakalabas na kami ng gate pero narinig kong sumigaw si papa.
"Ahmya! Bumalik ka rito!"
Mas bumilis ang takbo ni Khaos, pagkaraan ng ilang segundong pagtakbo ay huminto siya at binaba niya ako sa isang motor. Sumakay rin siya roon at wala akong nagawa kundi yumakap sa kaniya nang mahigpit nang paandarin niya ang motor nang mabilis.
Kabadong-kabado ako saka lumingon sa likuran. Hinahabol kami nila Roger gamit ang Vios niya.
Taimtim ang pagdarasal ko na sana ay hindi nila kami maabutan. Nang makarating sa main highway, dahil nagkalat ang mga bar sa lugar namin ay hindi na kataka-takang marami pa ring sasakyan kaya naman mas binilisan niya ang pagmamaneho saka sumingit sa mga ito.
Sinisigawan siya ng ibang driver pero wala ni isang pinansin si Khaos sa mga iyon. Nang lingunin ko ang likuran ay hindi ko na makita ang sasakyan ni Roger.
Bumuhos na naman ang mga luha ko.
Nakalaya na ba ako?
Hindi pa ako nakakabawi sa kabang dinulot sa akin ng nangyari kanina. Hanggang ngayon ay malakas pa rin ang pintig ng puso ko.
Nandito kami ngayon sa bahay ni Khaos. Gabi na kasi at hindi na p'wedeng istorbohin ang may-ari ng bahay na nakausap namin noong nakaraan kung saan ako lilipat.
Nahihiya na nga ako at inistorbo ko pa si Khaos. Paano ako makakaalis doon kung wala siya? Sobrang laking pasasalamat ko na nandiyan si Khaos at hindi niya ako pinabayaan, naiintindihan niya ako.
"You can sleep to my room, sa sofa na ako matutulog," aniya habang nakatingin sa akin.
Pagod na rin ang mga mata niya.
"Dito na lang ako," sabi ko. "Kuwarto mo 'yon kaya roon ka na."
Bumuntonghininga siya saka hinila ang kamay ko. "Sige na. Doon ka na."
Wala akong nagawa kundi tumayo na lang at magpatianod sa hila niya. Huminto kami sa tapat ng kuwarto niya saka iyon binuksan. Tuloy-tuloy ang paghila niya sa akin hanggang sa loob bago niya ako binitawan.
Kumuha siya ng isang unan saka kumot na marahil ay dadalhin niya sa labas.
"Bakit ba sobrang bait mo sa akin?" Hindi ko na napigilang magtanong.
He looked at me. "Because all of them treated you so badly already. I can't do it. It's too much and that's something I wouldn't do. Ang p'wede ko na lang gawin sa 'yo ay iparamdam na hindi ka nag-iisa."
Napangiti ako nang mapait saka tumango. "Thank you . . . sa lahat nang ginawa mo."
"No worries," he replied. "Now, I want you to sleep. Rest, Ahmya."
Doon ko naramdaman ang sobrang pagod. Kailangan ko na magpahinga. Umupo ako sa kama niya.
"Goodnight," he uttered.
"Goodnight."
Pinanood ko siya hanggang sa makalabas, pinatay niya muna ang ilaw bago tuluyang sinara ang pinto. Humiga na ako saka pumikit. Pagod man ay hindi ko makuhang makatulog agad. Sa tingin ko ay isang oras na akong ganoon, hindi rin nagbabago ang pwesto.
Naalala ko ang picture ni mama sa bulsa kaya kinuha ko iyon at nagmulat ako ng mata. Maliwanag ang buwan kaya nakikita ko ang maganda niyang mukha.
Now I noticed that we really have a resemblance. Dati ang sabi ko ay kamukha ko pa si mama . . . ang mama ni Lyka. Iyon pala ay dahil kapatid niya ang tunay kong ina at hindi naglalayo ang itsura ng mga mukha nila.
"I wish you were still here," I whispered and kissed her photo.