ជុងហ្គុក បានឆ្លៀតពេលទៅរក ជុងហ្គី នៅឯផ្ទះ នាយមានរឿងត្រូវចាត់ចែងច្រើនមិនអាចបំបែកខ្លួន បានទេ បានជានាយត្រូវអោយបងប្រុសនាយជួយអ្វី ដែលអាចជួយបាន ។
"ថាម៉េច? ជួបប៉ាម៉ាក់ ហេរីន?" ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ផ្អើលក្រោយស្តាប់លឺការរៀបរាប់ពីបងប្រុសរបស់នាយ ។
"ចាំបាច់ភ្ញាក់ផ្អើលដែរ? មុននិងក្រោយគង់តែត្រូវទៅណាមួយនាងពឹងទៅហើយ..."
"ហ្យុង គួរតែខលមកប្រាប់ខ្ញុំសិន"
"នាងត្រូវណាត់គូរស្រករ ឯងគិតយ៉ាងម៉េច?"
"ក៏អោយនាងណាត់ហ្នឹងហើយ ព្រោះអ្នកដែលគ្រួសារនាងរើសច្បាស់ជាល្អជាងខ្ញុំ ហ្យុងក៏ដឹងហើយ ពឹងលើរបរម៉ាក់តែមួយមុខហើយបើសិនជាគេស៊ើបដឹងពីប្រវត្តិគ្រួសាររវាងខ្ញុនិង ហេរីន កាន់តែមិនអាច ហើយយើងក៏មិនមានរឿងជ្រៀលជ្រៅជាមួយគ្នាដែរ"
"ចុះឯងមិនខ្លាចបាត់បង់នាងទេឬ? បាត់បង់មនុស្ស ស្រីដែលស្រលាញ់និងរង់ចាំឯងបានគ្រប់កាលៈទេសៈនោះ?"
"ចុះហេតុអីហ្យុងមិនដែលរំលឹកពីប្រពន្ធហ្យុងខ្លះ អញ្ចឹង? បើខ្ញុំមិននិយាយដល់ ហ្យុងមិនរំលឹកមិននឹក សួរថាគេសុខសប្បាយឬអត់? ឬមួយនិយាយថានឹកគេក៏គ្មាន...ហ្យុង កំពុងតែ..."
"គឺ...បងគិតថាគេនៅជាមួយឯងច្បាស់ជាសុខសប្បាយហើយព្រោះឯងគឺ..."
"ប៉ុន្តែពួកយើងបានឈ្លោះគ្នាហើយគេក៏បានរត់ ទៅផ្ទះវិញ ប៉ុន្តែពេលនេះគេមកវិញហើយ"
"ឃើញទេ...ឯងគឺអាចធ្វើបានស្រាប់ហើយ"
"ហុឹស..." ជុងហ្គុក បញ្ចេញទឹកមុខហួសចិត្តជាមួយ បងប្រុសរបស់នាយ ពេលមានឱកាសនាយនិងសួរនាំ អំពីរឿងនេះបន្តទៀតតែពេលនេះត្រូវនិយាយកិច្ចការ សំខាន់សិន ។
"និយាយអញ្ចឹង ឯងមានការសំខាន់អ្វី?"
"ស្អែកហ្យុងត្រូវត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ"
"ហាស? បានន័យថាការងារសម្រេចហើយ មែនទេ? តើមានរឿងអីកើតឡើងខ្លះទៅ?"
"គ្មានទេ! ការងាររបស់ខ្ញុំមិនទាន់បញ្ចប់! តែហ្យុង ទៅវិញព្រោះប៉ារបស់ហ្យុងមានការត្រូវនិយាយជា ការងារសំខាន់ត្រូវទៅក្រៅប្រទេស ដូច្នេះហ្យុងត្រូវ ទៅខ្លួនឯង ខ្ញុំមិនអាចធ្វើកិច្ចការនេះបានទេ"
"អញ្ចឹងឯងនិងត្រលប់មកវិញបណ្តោះអាសន្ន?"
"ត្រូវហើយគឺបណ្តោះអាសន្ន នៅផ្ទះមានឯកសារ សំខាន់ៗច្រើនណាស់ ហ្យុងចេះប្រយត្ន័មុខក្រោយខ្លះផង"
"បងដឹងហើយ...ចុះ..."
"ហេមៗ...បងប្រុស...អុ៎...ជុងហ្គុក" ហេរីន ចូលមក បានឃើញ ជុងហ្គុក ក៏ប្រញាប់ចូលមកអោបព្រោះតែ នាងគឺនឹកនាយណាស់ ។
"ហេរីន..."
"អូននឹកបងខ្លាំងណាស់..."
"បងដូចគ្នា! នេះមកលេងបងប្រុសឬ?"
"អឹម! ធម្មតាតែអូនទំនេរគឺមកហើយ ចុះបង...បាត់ ទៅណាយូរណាស់" ហេរីន លែងពីការអោបមក និយាយទល់មុខគ្នាធម្មតាវិញ ។
"បងធ្វើការមិនទាន់រួចរាល់"
"តើយូរទេ?"
"បងក៏មិនដឹងដូចគ្នា យ៉ាងណាបើអូនអប្សុកអាចមក រកបងប្រុសបងកំដរបានណា ពេលបងទំនេរនិងឆ្លៀត មករកអូនហើយ"
"មែនហើយបានបងប្រុសបង ទើបអូនមិនអប្សុក ថ្ងៃនេះរកមកបបួលគាត់ទៅញាំអីជាមួយគ្នា បងនៅទីនេះអញ្ចឹងទៅជាមួយគ្នាទៅណា"
"បងត្រូវធ្វើការ ខានស្អែកបានទេ? ចាំបងកំដរអូនទីចុះ ពេញមួយថ្ងៃ?"
"ល្អខ្លាំងណាស់..." ហេរីន ញញឹមរីករាយក្រោយ បាននិយាយជាមួយ ជុងហ្គុក តែស្ថិតក្រោមខ្សែរភ្នែកមិនពេញចិត្តរបស់ ជុងហ្គី នាយកំពុងតែចេះច្រណែន តើមែនទេ? នាយកំពុងតែមិនចង់អោយពួកគេស្នឹត ស្នាលជាមួយគ្នា ហើយបើអាចឃាត់បាននាយចង់ ឃាត់មិនអោយពួកគេណាត់គ្នានោះទេ ។
ទទួលស្គាល់ថានៅជាមួយគ្នាពួកគេគឺរីករាយដូចគ្នា ហេរីន មិនសូវនឹកនា ជុងហ្គុក ខ្លាំងព្រោះមានអារម្មណ៍ថានាយនៅចំពោះមុខ ទោះអារម្មណ៍រវាងអ្នក ទាំងពីរនាក់បងប្អូនមិនដូចគ្នាតែគឺរីករាយតាមរបៀប ផ្សេងគ្នា ។ បើនិយាយពី ជុងហ្គី វិញនាយក៏ទទួល. ស្គាល់ដែរថាមិនដែលនឹកដល់ ថេហ្យុង នោះទេ នាយនិង ថេហ្យុង គឺមិនទាន់មានមនោសញ្ចេតនាជា មួយគ្នានៅឡើយ តែសង្ឃឹមថាពេលនាយត្រលប់ទៅវិញនឹងអាចរីករាយពេលនៅជាមួយ ថេហ្យុង ដូច ពេលនៅជាមួយ ហេរីន ដែរចុះ ។
ត្រលប់មកក្រុមហ៊ុនវិញ ជុងហ្គុក ប្រមូលឯកសាររួចរាល់ក៏ហៅមនុស្សម្នាក់មកជួប...ប៉ុន្តែ...
"អគ្គនាយក គឺ លោក គីម ថេហ្យុង មកចាស៎"
"អោយគេចូលមក"
"ចាស៎ អគ្គនាយក! សូមអញ្ចើញលោកគីម"
"អរគុណ...ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំគឺ ចន ថេហ្យុង"
"ចាស៎ លោកចន ថេហ្យុង"
ថេហ្យុង ញញឹមបន្តិចមុននិងចូលទៅដោយក្នុងដៃ មានរបស់ញាំនៅពេញដៃផង ។
"ជុង! អូនមានរំខានការងារបងឬអត់? ជួនជាឆ្លងកាត់ក៏ឈៀងចូលមកបន្តិចចង់យករបស់ញាំអោយបងញាំផង" ថេហ្យុង
"បងគិតថាបន្តិចទៀតបងចេញទៅរកអូនដែរ ចាំទៅវិញជាមួយគ្នាតែម្តងទៅ បងជិតសម្រាកហើយ" ជុងហ្គុក
"ប្រសើណាស់" ថេហ្យុង
"បីន! ទៅហៅគេមក" ជុងហ្គុក
"បាទអគ្គនាយក" បីន
"លោក គីម មីនហ្យូ ញាំជាមួយគ្នាមក" ថេហ្យុង
"អរគុណ! ខ្ញុំសុំបង្ហើយដៃបន្តិច" មីនហ្យូ
"ថេហ៍! អូនអាចអង្គុយអោយស្ងៀម បងមានកិច្ចការបន្តិច" ជុងហ្គុក ងើបចេញពីតុធ្វើការរបស់នាយ មីនហ្យូ ក៏ងើបមកដែរ មកយកនំញាំខ្លះសិន ថេហ្យុង វិញស្តាប់បញ្ជារព្រោះខ្លាចរំខានដល់នាយ ។
"គេមកហើយ អគ្គនាយក" បីន ចូលមកវិញជាមួយ បុរសម្នាក់ជាបុគ្គលិកទីនេះ ។
"អគ្គនាយក មានការអីទើបហៅខ្ញុំមកទីនេះ?"
"នេះ" ជុងហ្គុក បែរមកយកឯកសារលើតុគប់ កណ្តាលមុខនាយម្នាក់នោះយ៉ាងរហ័សគេចមិនទាន់ ជាហេតុអោយ ថេហ្យុង ភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ។
"អគ្គនាយក?"
"សន្តានជាចោរមិនអាចកែបានមែន" ជុងហ្គុក
"អគ្គនាយក ចង់បានន័យពីអ្វី?"
"កិបលុយក្រុមហ៊ុន ប៉ុន្មានដងហើយ? លើកមុន អត់ទោសអោយប៉ុន្មានដងទៀត?" ជុងហ្គុក
"គឺ...ខ្ញុំ...ខ្ញុំសុំទោស អគ្គនាយកខ្ញុំឈប់ហើយ លើកលែងអោយខ្ញុំម្តងទៀតមក" នាយម្នាក់នោះលត់ចង្គង់សុំអភ័យទោះចំពោះមុខនាយ តែសោកស្តាយផងនាយមិនមែន ចន ជុងហ្គី ។
"លើកលែង?" ជុងហ្គុក
"ហ្យុងកំពុងធ្វើស្អី?" ជេហា ចូលមកភ្លាមៗដោយគ្មានការអនុញាតិ គ្មានអ្នកណាហ៊ានហាមនាយស្រាប់ ហើយលើកលែងតែអគ្គនាយក ។
"មើលកូនចៅយ៉ាងម៉េចហាស? លុយបាត់រាប់លានបែរជាសង្ងំធ្វើដូចមិនដឹងរឿង?" ជុងហ្គុក
"ខ្ញុំជាអ្នកចាត់ចែងគេ" ជេហា បម្រុងយកនាយម្នាក់ នោះចេញទៅវិញតែ ជុងហ្គុក ឃាត់មិនអោយ សូម្បីប៉ះ ។
"កុំអោយសោះ ឯងគ្មានសិទ្ធិ" ជុងហ្គុក
"ខ្ញុំជាអ្នកខុសដែលមិនមើលការអោយបានល្អ ទុកអោយខ្ញុំចាត់ចែងគេ" ជេហា
"យើងប្រាប់ថាកុំចេះ! ឬចង់ការពារគេ? ការពារអ្នក ពុករលួយ សមត្ថភាពអន់ពឹងលើមនុស្សគំនិតអាក្រក់ អោយជួយការងារ?"
"ហ្យុង គ្មានសិទ្ធិនិយាយបែបនេះដាក់ខ្ញុំទេ ខ្ញុំដាក់ ចិត្តដាក់កាយធ្វើការខ្លាំងណាស់ អ្នកណាក៏ដឹង"
"អញ្ចឹងផង? ធ្វើការទើបឡើងដំណែងពីក្មេងហ្វឹង ហាត់ការងារមកជាប្រធានក្រុមហ៊ុន..." ជុងហ្គុក ញញឹមបន្តិចរួចដើរទៅជិតនិងខ្សឹបតិចល្មមអោយលឺតែពីរនាក់នាយនិង ជេហា...!
"ពូកែណាស់ ទាំងកូន ទាំងម្តាយគ្រប់រឿង ពិសេស រឿងពុករលួយស៊ួកលុយអង្គប្រជុំឡើងដំណែង..."
"ហ្យុង និយាយស្អី?" ជេហា
"អូ៎...មិនដឹងឬធ្វើជាមិនដឹង? ឬមួយភ្ញាក់ផ្អើលដែល យើងដឹង?" ជុងហ្គុក
"អ្នកម៉ាក់" ជេហា រហ័សចេញទៅយ៉ាងលឿនស្លេវក្រោយពីបានដឹងរឿងនេះ ។ អញ្ចឹងនាយ ឡើងឋានៈមិនមែនមកពីសមត្ថភាពទេឬ?
"លោកប្រធាន...ឈប់សិន ជួយខ្ញុំផង"
"រត់តាមគេទៅ?" ជុងហ្កុក
"អគ្គនាយក..."
"កុំភ្លេចប្រមូលឥវ៉ាន់ទៅផង យើងដេញឯងចេញ" ជុងហ្គុក ស៊កដៃចូលហោប៉ាវខោ និយាយសម្លេងស្មើ របៀបដែលមិនខ្វល់ពីការអង្វរករ ។ គ្រប់ពេលដែល នាយកាចម្តងៗ ថេហ្យុង មិនហ៊ានសូម្បីដកដង្ហើម ។
"សូមមេត្តា..."
"បីន ហៅសន្តិសុខ" ជុងហ្គុក
"បាទអគ្គនាយក"
"សូមអង្វរអគ្គនាយក លើកលែងអោយខ្ញុំផង"
"បើតាមចិត្តយើង យើងត្រូវដេញឯងចេញតាំងពីលើកដំបូងម៉្លេះ" ជុងហ្កុក
"ឈបសិន...ខ្ញុំមានឯកសារសម្ងាត់អ្នកពុករលួយក្នុងក្រុមហ៊ុន អោយតែអគ្គនាយកលើកលែងអោយខ្ញុំ ខ្ញុំនិងអោយវាទៅអគ្គនាយក"
"ឆើស! គេថាមនុស្សធន់នេះល្បិចច្រើនពិតមែន! មីនហ្យូ! នាំគេទៅ" ជុងហ្គុក
"ល្អ!" មីនហ្យូ ញញឹមបន្តិច ហៅអោយសន្តិសុខចាប់គេចេញទៅកន្លែងសួរចម្លើយរបស់នាយក្នុងនាម ជារដ្ឋអាជ្ញារវិញម្តង ។
ដោយលែកមកមើល ថេហ្យុង ឯណេះវិញ ដឹងហើយដែលគេស្ងាត់គឺគេខ្លាច បើមិនខ្លាចគេនិងងើប ទៅតវ៉ាជាមួយនាងមិនខាន ។
"ថេហ៍! ពួកយើងអាចទៅបានហើយ"
"ហាស? អឺ...ទៅផ្ទះមែនទេ? តោះយើង" ថេហ្យុង ប្រញាប់ងើបរៀបចំរបស់គេដើម្បីទៅវិញ ។
"បងគិតថានិងនាំអូនទៅញាំអី ចំណែករបស់អស់នេះបងអោយបុគ្គលិកហើយ"
"បាន! នេះ" ថេហ្យុង ហ៊ុចអោយ ជុងហ្គុក នាយក ចេញក្រៅទៅអោយបុគ្គលិកទាំងអស់តែម្តង រួចហើយក៏នាំ ថេហ្យុង ទៅ ។
"ជិះឡានជាមួយបង បងនិងអោយកូនចៅយកឡានអូនទៅផ្ទះវិញ"
"ក៏បាន! តែហេតុអីថ្ងៃនេះចេញពីធ្វើការលឿនម៉្លេះ?"
"ព្រោះបងស្រាប់តែចង់ចំណាយពេលជាមួយអូនខ្លះ មិនល្អទេឬ?"
"ច្បាស់ជាល្អហើយ អញ្ចឹងបងចង់ទៅណា?"
"បងតាមអូនវិញ"
"ល្អៗ ពួកយើងទៅ..." ថេហ្យុង រៀបរាប់កន្លែងគេ ចង់ទៅ សូមប្រាប់ថាមិនចេះអស់កន្លែងចង់ទៅនោះទេ ។ គេចង់ទៅគូរគំនូរលេង គេចង់ទៅកន្លែងហាត់រាំ សប្បាយៗ គេចង់ទៅដើរនៅកន្លែងដែលមានមនុស្ស ច្រើន បានដើរបណ្តើរជាមួយនាយជាស្វាមី និងកន្លែងជាច្រើនទៀត ។ ជុងហ្គុក ស្មគ្រកំដរ ថេហ្យុង ថ្ងៃនេះក្រោយនិយាយជាមួយ ជុងហ្គី ហើយស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថា ថេហ្យុង គួរអោយអាណិតហើយ គេកំពុងហៅអោយនាយប្រគល់ភាពកក់ក្តៅខ្លះអោយទៅគេ ។
រហូតដល់ពេលយប់មកដល់ផ្ទះនាយក៏តាមមកគេង អោបក្រសោបគេបន្ថែមកាន់តែធ្វើអោយគេចម្លែកចិត្ត និងសប្បាយចិត្តក្នុងពេលតែមួយ ។
"ថ្ងៃនេះបងប្លែកណាស់" ថេហ្យុង ចោទជាសំណួរ ដៃតូចស្រលូនកំពុងអង្អែលលើដៃដែលមានស្នាមសាក់អោបចង្គេះរបស់គេពីក្រោយ ។
"ព្រោះជិតបែកពីគ្នា"
"គ្រែងទៅខានស្អែកមិនអញ្ចឹង?"
"យ៉ាងណាក៏ដោយ! ឬអូនមិនចូលចិត្តបែបនេះ?"
"ក៏គ្រាន់តែឆ្ងល់! តែអូនគិតថាបងបានដឹងពីអូនជាង អ្នកណាៗទាំងអស់"
"ព្រោះបងដឹងថាអូនចូលចិត្តបែបនេះ!" ជុងហ្គុក បញ្ចប់ប្រយោគដោយអោនជ្រប់មុខនិងកញ្ចឹងករ របស់នាយតូច ។
"ជុង..."
"ពេលបងមិននៅ មើលថែខ្លួនអោយបានល្អ បងនិងអោយកូនចៅបងតាមការពារអូន ហើយពួកគេនិង រាយការណ៍មកបងប្រសិនបើអូនហ៊ានធ្វើអីដែល បងបានហាម"
"ដល់ថ្នាក់ហ្នឹងផង? ប៉ុន្តែអូនពិតជាចង់ដឹងបើអូនខុសតើបងនិងដាក់ទោសអូនបែបណា?"
"អូនមិនខ្លាច?"
"មិនទាន់ដឹងថាអ្វីផង ខ្លាចយ៉ាងម៉េច?"
"បងនិងវាយអូន"
"ពិតមែន?"
"ខ្លាចឬអត់?"
"តើគួរខ្លាចឬអត់?"
"ត្រូវតែខ្លាច"
"មិនចង់"
"បងនិងធ្វើអោយអូនរាងចាល"
"អូននិងចាំមើល"
"ពូកែណាស់ណ៎"
"ត្រូវតែពូកែ! នេះអ្នកណា? គីម ថេហ្យុង ណា"
"គឺ ចន ថេហ្យុង"
"អា៎...មែនហើយ" ថេហ្យុង សើចរបៀបអៀន ។ ពួកគេនៅតមាត់តសម្តីគ្នាទម្រាំតែស្ងាត់មាត់គេងលក់ រៀងខ្លួន ។
ថ្ងៃថ្មីសម្រាប់ពួកគេ នៅពេលព្រឹកដែលពួកគេបំបែកគ្នាទៅធ្វើការតាមទម្លាប់ តែពេលមកដល់ផ្ទះវិញ ថេហ្យុង សង្កេតមើលទៅនាយហាក់ដូចជាប្លែកមើលទៅនាយហត់ឬ? មិនសូវនិយាយរកគេប៉ុន្មានទេ តើនាយកើតអ្វី?
ក្រោយញាំអាហារពេលល្ងាចហើយក៏នាំគ្នាឡើងទៅសម្រាក ។ យប់នេះនាយប្តូរពីអាវយឺតរលុងៗគេង យប់មកជាឈុតគេងដៃវែងជើងវែងដូចកាលពីដំបូង ហើយនាយនិងគេងមិនអោយប៉ះកន្លែង ថេហ្យុង គេងទេ ។
"ជុង..." មកអង្គុយចុងគ្រែសួរនាំទៅកាន់នាយជា ប្តី មុននិងទៅសម្អាតខ្លួនដើម្បីគេង ព្រោះមុននេះរវល់ បញ្ចប់ការងាររបស់គេដែរ ។
"ហឹម?"
(ហេតុអីមិនឆ្លើយថា បាទ ដូចរាល់ដង?)
"បងកើតអីឬអត់? ថ្ងៃនេះហត់ពេកមែនទេ?"
"អត់ទេ បងអស់កម្លាំងតិចតួច"
"ហឹម...ចិញ្ចៀនទៅណា? ហេតុអីថ្ងៃនេះបងដោះចេញ?" ថេហ្យុង ក្រឡេកចំដៃនាយមិនមានចិញ្ចៀន ព្រោះវានៅលើដៃរបស់ ជុងហ្គុក ឯណោះរួមទាំង ខ្សែរដៃដែលគេទិញអោយដែរ ។
"គឺបង...បងដោះវាទុកព្រោះខ្លាចវាបាត់ពេលទៅក្រៅប្រទេស"
"អរ...អូនទៅងូតទឹកសិន បងគេងមុនចុះ"
"អឹម!" នាយគ្រាន់តែងក់ក្បាលតប ថេហ្យុង ក៏ទៅ បន្ទប់ទឹកទាំងមានអារម្មណ៍ថាចម្លែក ។ ប្រហែលជានាយហត់ ឬមួយយប់មិញនិយាយគ្នាច្រើនពេក ទើបបានជាយប់នេះមិនមានអីនិយាយគ្នា?
To be continue....