//Zawgyi//
Chapter 79 : ရွန္ရိက်င္းရဲ႕အတိတ္
___________
[သက္တံက မွားေရးထားတာမဟုတ္ပါဘူး]
မိုးဘယ္အခ်ိန္စဲသြားမွန္းသူမသိေပ။
က်င္ရႊင္အျပင္ဘက္ကုိထပ္ၾကည့္လုိက္မိခ်ိန္ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးၾကည္လင္ေနေလျပီ။
အေရာင္ေတာက္ေတာက္သက္တံတစ္စင္းက မိုးျပာေရာင္ေကာင္းကင္ထက္ဝယ္ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ရွိေနသည္။ တိမ္ေတြၾကားမွ သူရိန္ေနမင္းကထုိးေဖာက္ထြက္လာကာ ျပတင္းေပါက္ကေနျဖတ္သန္းလ်က္ ၾကမ္းျပင္နဲ႔သားေမြးေကာ္ေဇာကို အလင္းေရာင္ေပးလ်က္ပင္။ အခန္းတြင္းအပူခ်ိန္က ထြက္ေပၚကာ တစ္ဖန္ေႏြးေထြးစျပဳလာသည္။
က်င္ရႊင္က ရွန္ရိက်င္းေပၚမွာလဲေလ်ာင္းေနရင္း လံုးဝမလႈပ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။
အေၾကာင္းအရင္းရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းေသးေသးေလးကေတာ့ ရွဲန္းရွန္ကုိကိုက္ရတာပင္ပန္းလို႔ပဲ။
အေၾကာင္းအရင္းရဲ႕အမ်ားစုကေတာ့ …ေနာက္ပုိင္းမွာ သူတို႔ေတြထူးဆန္းတဲ့အရာေတြအမ်ားၾကီးလုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ပဲ…
ဥပမာအေနနဲ႔ ဟိုဟာဒီဟာ..ခ်ာခ်ာခ်ာေပါ့
မေန႔ညက သူဟိုဒင္းဒီဒင္းလုပ္ရင္းျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္၊ အတိတ္မွာတုန္းကဆို အားပိုစိုက္ထုတ္တဲ့သူကရွဲန္းရွန္ပဲ
ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ အဲ့ဒါကက်င္ရႊင္အျဖစ္ …ေျပာင္းသြားရုံပါပဲ
[ဒါဒါ - သူတုိ႔ဘာလုပ္လုိက္မွန္းသိၾကရဲ႕လား ကုိယ့္ဟာကုိယ္မွန္းၾကည့္ၾက ><]
“ကၽြန္ေတာ္မလႈပ္ႏုိင္ဘူး ရွဲန္းရွန္” အိပ္ရာထက္လဲေလ်ာင္းလိုက္ရင္း က်င္ရႊင့္အသံကအက္ကြဲေန၏ : “ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္၊ ေရလည္းေသာက္ခ်င္တယ္လို႔”
“ဟုတ္ျပီ”
ရွန္ရိက်င္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြက အရင္ကထက္ အမ်ားၾကီးပုိျပတ္သားကာေသသပ္လာသည္။ သူကအရင္ဆံုးေဘာင္းဘီတစ္ထည္ဝတ္လုိက္ျပီးေနာက္ က်င္ရႊင္အတြက္ ေရတစ္ခြက္ခပ္ေပးကာ ခြံ႕တုိက္လာသည္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေစာင္နဲ႔ထုပ္ခံထားရတဲ့လူငယ္ေလးဟာအခ်ီခံလိုက္ရျပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲအသယ္ခံလိုက္ရ၏။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ႏွစ္ဦးသားဟာ အတူတူ ရုိးရုိးသားသားေရခ်ိဳးခဲ့ၾကသည္။
ေရေႏြးေႏြးက ျဖာက်လာျပီး အခန္းထဲကုိေရေငြ႔ေတြျပည့္ႏွက္သြားေစသည္။ က်င္ရႊင္က အရုိးမရွိသလိုမ်ိဳး ရွန္ရိက်င္းလည္ပင္းအားဖက္ထားကာ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ တုန္ယင္ေနျပီး လံုးလံုးလ်ားလ်ားကို မတ္တပ္ရပ္ႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ေပ။
သို႔ေပမဲ့ ရွဲန္းရွန္ရဲ႕အေျခအေနကေတာ့ အမ်ားၾကီးပုိတုိးတက္လာသလုိပဲ။
ရွဲန္းရွန္အဆင္ေျပေတာ့ က်င္ရႊင္လည္းစိတ္သက္သာရာရသြား၏။
သူက ရွန္ရိက်င္းလည္ပင္းကိုဆြဲဖက္ထားကာ တစ္ဖက္လူအား သူ႔ကုိသန္႔ရွင္းခြင့္ျပဳထားသည္။
သန္႔ရွင္းေပးေနစဥ္အတြင္း ရွန္ရိက်င္းက ရုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးအားနမ္းလာကာ
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေရွာင္ရႊင္”
“…ကၽြန္ေတာ့္ကုိေက်းဇူးမတင္နဲ႔” က်င္ရႊင္က မသက္မသာျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
ရွဲန္းရွန္က အျမဲတမ္းခ်စ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔ကုိစိတ္ရင္းအမွန္အတုိင္း စိတ္ပါလက္ပါဆက္ဆံခဲ့တာေၾကာင့္ သူကလည္း တစ္ဖက္လူကုိ ထိုနည္းတူျပန္ဆက္ဆံသင့္တယ္ေလ။
သူ႔အေတြးေတြကို အနည္းငယ္ေဖာ္ျပျပီးေနာက္ ရွန္ရိက်င္းထပ္ေျပာလာတာအားသူၾကားလိုက္ရသည္
“ခုနက ကုိယ္မင္းကုိလန္႔သြားေစမိေသးလား”
“မလန္႔ေစပါဘူး” က်င္ရႊင္က ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ ေခါင္းခါယမ္းလိုက္၏။
သူက လူနာေတြကို ခြဲျခားဆက္ဆံတာမ်ိဳးမရွိေပ။
ျပီးေတာ့ သူ႔ကုိယ္ပုိင္လက္တြဲေဖာ္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔က ပုိလို႔ေတာင္မျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္
စုိစြတ္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ေရေငြ႔ေတြၾကား လူငယ္ေလးရဲ႕ႏူးညံ့ကာ ေက်ာက္စိမ္းလိုပါးျပင္ေလးက မက္မြန္နီေရာင္ေလးယွက္သန္းေနကာ မ်က္ခံုးနဲ႔မ်က္ဝန္းေတြက ေႏြးေထြးတဲ့အျပံဳးတစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ အနည္းငယ္ျမင့္တက္ေနျပီး မ်က္လံုးေထာင့္ရွိမ်က္ရည္ခံမွဲ႔ကလည္း ျပတ္သားမႈအနည္းငယ္ကုိ ရိပ္ထင္ျပသေနသည္။
နီးကပ္တဲ့အကြာအေဝးကေန တစ္ဦးကိုတစ္ဦးၾကည့္ရင္း က်င္ရႊင္က အရမ္းကိုေလးေလးနက္နက္ေျပာလုိက္၏
“ရွဲန္းရွန္က ေနမေကာင္းျဖစ္ရုံေလးပဲ၊ မၾကာခင္သက္သာလာမွာ”
“အင္း”
ဒီျမင္ကြင္းကုိ ဂရုတစုိက္ေငးေမာၾကည့္ေနတဲ့ရွန္ရိက်င္းက တံု႔ျပန္လိုက္ျပီး သူ႔လက္ေတြက ပုိျပီးျမန္ျမန္ေရြ႕လ်ားလာသည္။ သူက က်င္ရႊင့္ကို ဂရုတစိုက္ေဆးေၾကာေပးကာ အဝတ္ဝတ္ေပးလိုက္ျပီး သူ႔ကုိယ္သူခပ္သြက္သြက္သန္႔ရွင္းလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ႏွစ္ေယာက္လံုးက မွန္ေရွ႕မွာမတ္တပ္ရပ္ကာ အတူတူဆံပင္အေျခာက္ခံေနၾကသည္။
ဆံပင္ေျခာက္စက္ကုိ ပိတ္လိုက္တဲ့တစ္ခဏမွာ ရွန္ရိက်င္းက ျဗဳန္းစားၾကီးေျပာလာသည္
“ အိမ္ေဟာင္းကုိျဖိဳခ်ျပီးအသစ္ျပန္ေဆာက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရင္းက ကုိယ့္ေၾကာင့္ပဲ”
“ရွဲန္းရွန္……”
က်င္ရႊင္က မ်က္လံုးကုိအနည္းငယ္ဖြင့္လုိက္ျပီး သူ႔နံေဘးရွိရွန္ရိက်င္းကုိ မွန္ကေနတစ္ဆင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ရွန္ရိက်င္းကလည္း မွန္ကိုၾကည့္ေနေပမဲ့ သူ႔ကုိၾကည့္ေနတာမဟုတ္ဘဲ မွန္ကုိမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရုံသာျဖစ္ျပီး အတြင္းဘက္ရွိသူ႔ကုိယ္သူၾကည့္ေနတာလား သို႔တည္းမဟုတ္ ပိုနက္နဲတဲ့တစ္စံုတစ္ရာကုိၾကည့္ေနတာလားေတာ့ မသဲကြဲေပ။
ရွန္ရိက်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာထက္ ဘာအမူအရာမွရွိမေန။
ခုေလးတင္အေျခာက္ခံထားတဲ့ဆံပင္ေတြက ျပန္႔ၾကဲေနကာ သူ႔နဖူးထက္တြဲေလာင္းက်ေနျပီး ပုိျပီးငယ္ရြယ္ပံုေပါက္ေစသည္။
သုိ႔ေပမဲ့သူ႔အမူအရာကေတာ့ နက္နဲေမွာင္မိုက္ေနကာ မ်က္လံုးေတြက အဆံုးမရွိတဲ့ဆုိင္းငံ့မႈတုိ႔ျဖင့္ အေျခမဲ့တြင္းနက္ၾကီးလိုနက္ေမွာင္ေနျပီး မုန္တုိင္းရိပ္တုိ႔တလိပ္လိပ္တက္လာေနသလုိပင္။ ထုိအရာက ငယ္ရြယ္မႈနဲ႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ားကုိသက္ဆိုင္မႈရွိမေန။
ျပီးေတာ့ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ တည္ျငိမ္ေနျပီး အျခားတစ္ဖက္မွာရုန္းကန္ေနရတဲ့ဒီရွန္ရိက်င္းဟာ ထုိႏွစ္က သူၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ျဖစ္ရပ္အခ်ိဳ႕ကုိ အေသးစိတ္ျပန္ေျပာျပလာသည္။
၎တုိ႔က ေနာက္ဆက္တြဲစိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္ေတြေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပင္…
ရွန္ရိက်င္းက အရမ္းကုိတဲ့တုိးဆန္တဲ့ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္နည္းလမ္းကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
“တကယ္ေတာ့ ဒါကမရႈပ္ေထြးပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ကုိယ့္အေမက အေဆာက္အအံုေပၚကေန ခုန္ခ်ျပီး သတ္ေသခဲ့တယ္”
“……”
“ကုိယ့္ေရွ႕မွာေပါ့”
………
ဒါက ရွန္ရိက်င္းကုိ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တဲ့အိပ္မက္ဆိုးပင္။
သူ အေသးစိတ္အခ်ိဳ႕ထပ္ေျပာလာေပမဲ့ သူေျပာတာေတြက အမွန္ကုိရုိးရွင္းျပီး သူ႔ေလသံကလည္း တံုးတိတိပင္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ သူေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေျပာျပျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ သူ႔နဂိုအသြင္အျပင္ကုိ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားေနေလျပီ။
က်င္ရႊင္က သူ႔ကုိမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လုိက္တဲ့အခ်ိန္ သူ႔မ်က္ဝန္းတြင္းမွအလင္းေရာင္ေလးကုိျမင္လိုက္ရျပီး သူရွင္းျပတာကုိနားေထာင္ေနလိုက္သည္ : “ကိုယ္ဒါကုိထုတ္မေျပာႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတုိင္း…ကုိယ္ထုတ္မေျပာခ်င္လို႔”
ရွည္ၾကာျပီးမထိေရာက္တဲ့စိတ္ကုထံုးျပီးေနာက္မွာ သူဒါကုိထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့တာျဖစ္သည္။
ရွန္ရိက်င္းကေျပာ၏ “ဒါေပမဲ့ မင္းကုိေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေျပာသင့္တယ္လို႔ကုိယ္ထင္တယ္။ ကုိယ္တုိ႔ၾကားမွာဘာလ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မွမရွိဘူး၊ ဟုတ္တယ္မလားေရွာင္ရႊင္?”
“……ဟုတ္”
အသိစိတ္ျမန္ျမန္ကပ္သြားတဲ့က်င္ရႊင္က အရွိန္ျဖင့္ ရွန္ရိက်င္းအားေပြ႔ဖက္လုိက္သည္။
သူ႔ကုိဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ေပးရမလဲဆိုတာ သူမသိေတာ့။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီလုိအရာမ်ိဳးေတြက ဒီတုိင္းစကားလံုးေလးအနည္းငယ္နဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးလို႔ရႏုိင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ
အတိတ္ကာလက ထုိအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရွန္ရိက်င္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဖာ္ျပတာအား နားေထာင္ရုံနဲ႔ ဒီအရာကဘယ္သူ႔ထံ၌ပဲျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါေစ၊ လက္ခံထိန္းညွိႏုိင္ဖို႔ ခက္ခဲမွာကုိသူသိသည္။
ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္ေျပာျပတာက ရွန္ရိက်င္းအတြက္ေတာ့ အမွန္တကယ္ကုိအက်ပ္အတည္းတစ္ခုမဟုတ္ခဲ့ေပ။
အရာအားလံုးက တည္ျငိမ္ေနျပီး အဘိုးရွန္နဲ႔တူတူမနက္စာစားဖို႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာရန္အေခၚမခံရခင္ အခ်ိန္ထိ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသား တိတ္တဆိတ္ေပြ႔ဖက္ထားခဲ့ၾကသည္။
--မိုးစဲသြားကာ ေကာင္းကင္က ေနသာလ်က္ ေန႔သစ္တစ္ရက္ကိုစတင္ေလျပီ
မနက္စာကို အျပင္ဘက္၌ျပင္ဆင္ထား၏။ ျမက္စိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ေတးဂီတေရပန္းတုိ႔က အလွဆင္ေပးထားေသာ မနက္စာကိုသံုးေဆာင္ျပီးေနာက္ ရွန္ရိက်င္းနဲ႔က်င္ရႊင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ အဘိုးရွန္ရဲ႕စာၾကည့္ခန္းထဲအေခၚခံလိုက္ရသည္။ အလုပ္ကိစၥေတြကို အဘိုးရွန္အားတင္ျပျပီးတဲ့ေနာက္ ရွန္ရိက်င္းက ဗီဒီယိုအစည္းအေဝးတစ္ခုတက္ေရာက္ရမည္ျဖစ္ျပီး က်င္ရႊင္ကေတာ့ စစ္တုရင္ကစားရင္းျဖင့္ အဘိုးရွန္ကို အေဖာ္ျပဳေပးမွာပင္။
“ဒါဆို အလုပ္အရင္သြားလုပ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ျပီးမွျပန္လာခဲ့မယ္” က်င္ရႊင္က ရွန္ရိက်င္းကုိ အျပံဳးတစ္ပြင့္ျဖင့္ေျပာလုိက္သည္။
“အိုေက” ရွန္ရိက်င္းမွာ ျငင္းပယ္စရာမရွိ၊ ထိုအစားအဘိုးရွန္ကျပံဳးလ်က္ေျပာလာသည္
“ေရွာင္ရႊင္က အားက်င္းနဲ႔ခြဲဖို႔ကုိ အေတာ္ေလးအင္တင္တင္ျဖစ္ေနတာပဲ၊ မင္းကုိစစ္တုရင္ကစားဖုိ႔အတြက္ ဆြဲထားတာ အဘိုးအရမ္းရွက္ရြံ႕မိပါတယ္ကြယ္”
“အဘိုး ဘယ္လိုလုပ္ဒီလုိေျပာႏုိင္တာလဲ!” က်င္ရႊင္က ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရွိေျပာ၏ : “ကၽြန္ေတာ္က ခြဲဖို႔အင္တင္တင္မျဖစ္ပါဘူးေနာ္။ ရွဲန္းရွန္က သူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို အရမ္းပ်င္းဖို႔ေကာင္းတာ၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ အဘိုးနဲ႔တူတူ စစ္တုရင္ကစားတာကမွ အမ်ားၾကီးပိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေသးတယ္”
အဘိုးရွန္က အရမ္းပ်င္းစရာေကာင္းတယ္လို႔အေျပာလုိက္ခံလိုက္ရတဲ့ရွန္ရိက်င္းနဲ႔တူတူ ရယ္ေမာလုိက္ၾကသည္။ က်င္ရႊင္ကအျပံဳးတစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ စစ္တုရင္ဘုတ္ျပားကုိတပ္ဆင္လိုက္ျပီးေနာက္ ရွန္ရိက်င္းကုိတံခါးဆီတြန္းပို႔လိုက္ျပီး အလုပ္ျမန္ျမန္သြားလုပ္ရန္ေလာေဆာ္လိုက္သည္။
သုိ႔ေပမဲ့ တံခါးပိတ္သြားခါနီး၊ သူ႔အေရွ႕ရွိရွန္ရိက်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာေပ်ာက္ကြယ္သြားခါနီးတြင္ က်င္ရႊင့္မ်က္လံုးေတြက ရုတ္ျခည္းဆုိသလို နီရဲလာ၏။
ေနာက္တစ္စကၠန္႔မွာ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲကေန မ်က္ရည္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔မရႏုိင္စြာျဖင့္ တရစပ္က်ဆင္းလာေတာ့သည္။
ရွဲန္းရွန္က သူ႔အတိတ္အေၾကာင္းကုိ အေတာ္ေလးလိုရင္းတုိရွင္းျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွလံုးသြင္းကာ ေဖာ္ျပခဲ့တာေတာင္မွ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီးေနာက္မွာ က်င္ရႊင့္စိတ္က သူအတုိခ်ဳပ္ရွင္းျပတဲ့ထုိမိုးရြာတဲ့ညအေၾကာင္းပဲေတြးေနမိသည္--
ထိုေန႔ကမိုးရြာေနျပီး ငါးႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့ရွန္ရိက်င္းေလးဟာ ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာလဲေလ်ာင္းလို႔ မိုးရြာတာကုိေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
အရာအားလံုးကုိစူးစမ္းခ်င္ၾကတဲ့ကေလးေတြအားလံုးလုိပဲ သူဟာလည္း ေနာက္ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာကုိ မသိပါဘဲနဲ႔ စုိထိုင္းေနတဲ့အျပင္ကမာၻကို ရိုးရွင္းစြာပဲေငးစုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္ မရိုက္ခတ္သြားခင္အထိတုိင္ေအာင္ေပါ့
ျပတင္းေပါက္ကိုျဖတ္သန္းျပီးေတာ့ သူ႔မိခင္ျဖစ္သူကုိ သူျမင္လိုက္ရတယ္…
စူးရွေနတဲ့အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ သူမရဲ႕အလြန္အမင္းရြဲ႕ေစာင္းေနတဲ့မ်က္ႏွာကို သူေတြ႔လိုက္ရတယ္
သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုျဖတ္ေက်ာ္သြားတဲ့သူမခႏၶာကိုယ္ကုိလည္း ျမင္လိုက္ရ၏
လွ်ပ္စီးရဲ႕ေနာက္မွာ မိုးျခိမ္းသံကလုိက္ပါလာသည္။
ခပ္အုပ္အုပ္ျမည္ဟည္းသြားတဲ့မိုးျခိမ္းသံဟာ ေအာက္ထပ္က “ဘန္း”ဆိုတဲ့အသံကုိ မဖံုးလႊမ္းသြားႏုိင္ေပ။
...
က်င္ရႊင့္စိတ္ထဲမွာ ဒုတိယထပ္မွာမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ရွဲန္းရွန္နဲ႔ နီးကပ္ေနတဲ့ျပတင္းေပါက္ကေန သူအသည္းအသန္ေအာက္ကိုၾကိဳးစားၾကည့္လုိက္ခ်ိန္ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရေသာ ေပါက္ကြဲျဖာထြက္ေနတဲ့ေသြးကြက္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
……
“ေရွာင္ရႊင္? ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ?”
က်င္ရႊင့္ပခံုးေတြက ရုတ္တရက္ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကုိတုန္ယင္လာျပီး ခက္ခက္ခဲခဲမတ္တပ္ရပ္ေနရရာ ဒါကပံုမွန္မဟုတ္မွန္းေတြ႔ရွိသြားတဲ့အဘိုးရွန္ကို ထိတ္လန္႔မိသြားေစ၏။
သူက စားပြဲခံုေနာက္ကေန ခပ္ျမန္ျမန္ထြက္ကာ လူငယ္ေလးရဲ႕အေျခအေနကို စစ္ေဆးၾကည့္ရန္သြားလိုက္သည္။ သူျမင္လုိက္ရတာကေတာ့ က်င္ရႊင္က သူ႔ပါးစပ္ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပိတ္ထားျပီး မ်က္ရည္ေတြကလည္း ရပ္တန္႔ျခင္းမရွိဘဲက်ဆင္းေနကာ ၾကမ္းျပင္ထက္၌ပင္တေတာက္ေတာက္ျမည္ေနသည္။
“…ဘာျဖစ္လို႔လဲကေလး အားက်င္းကမင္းကိုအႏုိင္က်င့္လို႔လား?!”
က်င္ရႊင္က သူ႔ေခါင္းကုိျပင္းျပင္းထန္ထန္ခါယမ္းလုိက္သည္။
ျပင္းျပလြန္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတြက သူ႔အားစကားေျပာထြက္ဖို႔အလြန္ခက္ခဲေစ၏။ သူက သိပ္ေဝးေဝးမေရာက္ေသးတဲ့ရွဲန္းရွန္ကို ေႏွာင့္ယွက္မိသြားမွာစုိးတာေၾကာင့္ က်င္ရႊင္က ေလသံေလးသာျပဳလုပ္ႏုိင္သည္ : “မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ပါဘူး ရွဲန္းရွန္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုအႏုိင္က်င့္လို႔မဟုတ္ဘူး”
အသက္ရွဴရပ္မတတ္ငိုေၾကြးေနရင္း သူက တံခါးေဘာင္ကိုမွီကာ အဘိုးရွန္ရဲ႕အက်ၤီလက္စကုိ ဆုပ္ကိုင္ထားဖုိ႔ပဲတတ္ႏုိင္သည္။ က်င္ရႊင္က ေဟာဟဲလုိက္ေနလ်က္ : “အဘိုး..ကၽြန္ေတာ္…ကၽြန္ေတာ္က ရွဲန္းရွန္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိ႔ပါ။ကၽြန္ေတာ္…ကၽြန္ေတာ္သူ႔အတြက္ဝမ္းနည္းမိလို႔”
“….”
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီးေနာက္ က်င္ရႊင့္မ်က္ရည္ေတြလည္း ေနာက္ဆံုး၌ရပ္တန္႔သြားေတာ့သည္။
သူက အဘိုးရွန္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လ်က္ စစ္တုရင္ဘုတ္ျပားေရွ႕၌ထုိင္ေနေပမဲ့ သူတုိ႔စစ္တုရင္မကစားၾကေပ။ က်င္ရႊင္က ရွက္ရြံ႕စြာေတာင္းပန္လုိက္သည္ : “ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ အဘိုးကိုစုိးရိမ္ေအာင္လုပ္မိျပီ…ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္”
သူ ရွန္ရိက်င္းရဲ႕ေရွ႕မွာ မငိုရဲေပ။
ရဲွန္းရွန္က အျမဲတဲ့တိုးျပဳမူတတ္တာမို႔ က်င္ရႊင္က သူအရမ္းခံစားမလြယ္သင့္ဘူးလို႔ထင္မိသည္ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ရွန္ရိက်င္းကပဲ သူ႔ကုိႏွစ္သိမ့္ေပးေနရလိမ့္မယ္
သူလည္း သူ႔ရဲ႕အေထာက္အပံ့ျဖစ္ခ်င္မိသည္။
ဒါေပမဲ့ သူကဒီတုိင္းမထိန္းႏုိင္လိုက္ရုံပါ။
--ထိုႏွစ္ေတြမွာ ရွဲန္းရွန္ခံစားခဲ့ရတဲ့ခက္ခဲမႈေတြကိုေတြးလိုက္သေရြ႕ သူမထိန္းထားႏုိင္ဘူး
ဒါေၾကာင့္ သူအဘိုးရွန္ေရွ႕မွာငိုဖို႔ပဲရွိေတာ့သည္….
အဆံုးမွာေတာ့ အဘိုးရွန္က သူ႔ကုိနားလည္မွာျဖစ္ျပီး သူရွန္ရိက်င္းဆီကေနခြဲခြာရတဲ့အခ်ိန္ကလည္း ဒီတစ္ခ်ိန္ပဲရွိတာေလ။
“အလိုေလး မင္းကလိမၼာတဲ့ကေလးပါကြယ္ အဘိုးကမင္းကုိဘယ္လုိလုပ္အျပစ္တင္ႏုိင္မွာလဲ” အဘိုးရွန္က ဒါကုိေျပာေနရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
ခုနကမ်က္ရည္ေတြတာက်ိဳးသလုိက်လာတဲ့က်င္ရႊင္ေၾကာင့္ သူတကယ္လန္႔သြားကာ သူအႏုိင္က်င့္ခံလိုက္ရတယ္လို႔ေတြးမိသြားတာျဖစ္သည္။
က်င္ရႊင္က အားက်င္းအတြက္ဝမ္းနည္းတာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ခါးခါးသီးသီးငိုလိမ့္မယ္လို႔ သူတစ္ခါမွမေတြးဖူးဘူး…
“အားက်င္းကုိတန္ဖိုးထားေပးျပီး သူ႔အတြက္ဝမ္းနည္းေပးတဲ့သူရွိေတာ့ အဘိုးပုိလို႔ေတာင္ေပ်ာ္ပါေသးတယ္။ အဘိုးကအသက္ၾကီးေနျပီ၊ အဘိုးကုိအစိုးရိမ္ေစဆံုးကေတာ့ အားက်င္းပဲ။ အဘိုးအျခားဘာကိုမွစိတ္ပူတာမဟုတ္ဘူး၊ သူအျမဲတမ္းတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားမွာကုိ အဘိုးေၾကာက္တာ၊ အားက်င္း..ဒီကေလးက အရမ္းခက္ခဲခဲ့တာ…”
အဘိုးရွန္က စကားေျပာေနခ်ိန္ သူ႔အသံကပံုမွန္အတုိင္းတူတူပဲဆိုေပမဲ့ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ အနည္းငယ္မတည္မျငိမ္ျဖစ္မႈတုိ႔ရွိေနသည္။
ေသခ်ာတာေပါ့ က်င္ရႊင္က အဘိုးရွန္ကို ဝမ္းနည္းတာမ်ိဳး၊ စိုးရိမ္တာမ်ိဳးမျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းသူ႔မ်က္ႏွာကိုသုတ္ကာ အားေပးလိုက္၏ : “အဘိုး မစုိးရိမ္ပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အျမဲသူ႔နဲ႔အတူရွိေနေပးမွာပါ၊ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က အျမဲတမ္းအဘိုးနဲ႔အတူရွိေနမွာ”
မတုိင္မီက ရွန္ရိက်င္းရဲ႕တုိတိုတုတ္တုတ္ေျပာျပမႈထဲမွာ သူက အဓိကအိမ္ေတာ္ကိုျဖိဳဖ်က္မႈနဲ႔ျပန္တည္ေဆာက္မႈကုိ အဓိကထားသြားသည္။
အေဆာက္အအံုေဟာင္းကို ဖ်က္ျပီး ျပန္တည္ေဆာက္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက သူ႔အဘိုးက သူတစ္ခ်ိန္လံုးစိတ္အေျခအေနမေကာင္းတာကိုျမင္ျပီး အမွတ္တရေတြဟာ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကုိရႈပ္ေထြးေစမွာ ေၾကာက္တာေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိရွာကာ ခ်က္ခ်င္းပင္အိမ္ကိုျဖိဳခဲ့တာျဖစ္သည္။
ဒီကိစၥက အျမဲတမ္းရွန္ရိက်င္းရဲ႕စိတ္ထဲမွာတည္ရွိေနခဲ့သည္။
ထိုႏွစ္ေတြက အဘိုးရွန္ သူ႔ကုိေပးခဲ့တဲ့ ဂရုစိုက္မႈနဲ႔ကာကြယ္ေပးမႈတို႔ကုိလည္း သူမွတ္မိေနခဲ့သည္။
သူက သူ႔ကုိယ္သူေဖာ္ျပရာမွာ မေတာ္ေပမဲ့ အဘိုးရွန္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္မႈတုိ႔ကုိေတာ့ အျမဲသိေနခဲ့၏။
ဒါကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္က ရွန္ရိက်င္း အိမ္ျပန္ျပီး အဘိုးရွန္ကိုယ္စား ရွန္မိသားစုလုပ္ငန္းေတြကို လႊဲေျပာင္းယူ၍ ဂရုစိုက္ေပးဖို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရင္းပင္။
ဒါက သူ႔အဘိုးရဲ႕တစ္ဘဝလံုးပင္ပင္ပန္းပန္းၾကိဳးစားထားခဲ့ရတဲ့အလုပ္မို႔လို႔ပဲ။
ရွန္ရိက်င္းရဲ႕ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ျဖစ္စဥ္ေနာက္လိုက္ရင္း က်င္ရႊင္လည္း အဘိုးရွန္ကိုေက်းဇူးတင္မိသည္။ နဂိုက အဘိုးရွန္ကို အၾကီးတစ္ေယာက္၊ ရွန္ရိက်င္းအတြက္အရမ္းအေရးၾကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ သူမွတ္ယူထားခဲ့တာျဖစ္သည္။
သို႔တေစ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ရွန္ရိက်င္းအေပၚ လက္မေလ်ာ့ခဲ့တဲ့အတြက္ သူအဘိုးရွန္ကို အမွန္ပင္အေလးအနက္ေက်းဇူးတင္မိသည္။
“အားက်င္းက ေတာ္တဲ့ေကာင္ေလးပါ၊ အဘိုးအျမဲတမ္းသိခဲ့တယ္” အဘိုးရွန္က အသံနိမ့္နိမ့္ျဖင့္တီးတုိးေျပာလာသည္။
သူ႔ၾကည့္ရတာ ေနာက္ဆံုးမွုာေတာ့ စကားေျပာဖို႔တစ္ေယာက္ေယာက္ရွာေတြ႔သြားသလုိမ်ိဳးပင္၊ က်င္ရႊင္ေမးလာတာကုိေတာင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ရွန္ရိက်င္းထက္အမ်ားၾကီးပိုအေသးစိတ္တဲ့ထိုႏွစ္ကအျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကုိ သူျပန္ေျပာျပလာခဲ့သည္။
အဓိကဆံုခ်က္ကေတာ့ သူ႔အေမေသဆံုးျပီးေနာက္ ရွန္ရိက်င္းရဲ႕စိတ္အေျခအေနပင္။
“အျမင့္ကေနခုန္ခ်တဲ့သူေတြက ခ်က္ခ်င္းထြက္ေပၚလာမဲ့ေသျခင္းတရားကုိေၾကာက္ရြံ႕ျပီး သူတုိ႔အမူအရာေတြက အရမ္းကိုပံုပ်က္ရြဲ႕ေစာင္းေနလိမ့္မယ္…ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကုိ စိတ္ကူးၾကည့္ရုံနဲ႔တင္ ခက္ခဲေနျပီ၊ အဲ့ဒါကအားက်င္းရဲ႕အေမရင္းျဖစ္တာကုိထည့္မေျပာနဲ႔ဦး…!”
“အားက်င္းက အဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္လလံုးလံုးဖ်ားခဲ့တယ္။ အဲ့ႏွစ္မွာ သူအသက္ငါးႏွစ္ပဲရွိေသးတာ! နဂိုကေတာ့ ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးေတြဟာ ကိစၥရပ္ေတြကုိ အျပည့္အဝမမွတ္မိႏုိင္ဘူး ဒါေပမဲ့အားက်င္းက သူကေလးဘဝတည္းကအရမ္းဥာဏ္ေကာင္းခဲ့တာ။ သူကအရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းနဲ႔ လ်င္ျမန္တဲ့တံု႔ျပန္မႈေတြရွိျပီး အျခားအသက္ရြယ္တူကေလးေတြထက္ အမ်ားၾကီးပိုနားလည္တယ္။ အျခားကေလးေတြက ဘာျဖစ္သြားမွန္းသိခ်င္မွသိမယ္ ဒါေပမဲ့အားက်င္းကေတာ့အရာအားလံုးကိုနားလည္တယ္…သူအရာအားလံုးကုိနားလည္ခဲ့တယ္! လူေတြကေျပာၾကတယ္ အရမ္းေတာ္လြန္းတဲ့သူေတြက အခ်ိန္မတန္ခင္ေသရတယ္တဲ့၊ အရင္ကအဘုိးအဲ့ဒါကိုမယံုခဲ့ဘူး။ အားက်င္းဆီမွာျဖစ္ပ်က္လာေတာ့မွပဲ အဘိုးမယံုခ်င္ရင္ေတာင္ ယံုရေတာ့တယ္”
အဘိုးရွန္ရဲ႕ဝမ္းနည္းစြာညည္းညူမႈကုိ နားေထာင္ျပီးေနာက္ က်င္ရႊင္ကထုိအခ်ိန္ကုိျပန္သြားကာ ရွဲန္းရွန္အားတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႔ဖက္ျပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္မိသည္။
သို႔ေသာ္ျငား သူရွန္ရိက်င္းရဲ႕အတိတ္ကိုျပန္မသြားႏုိင္ေတာ့။
သို႔ရာတြင္ ထုိအခ်ိန္ကအေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္ျပီး က်င္ရႊင့္မွာသံသယတခ်ိဳ႕ရွိေနဆဲပင္။
“ဒါေပမဲ့ သူ႔အေမကဘာလို႔အေဆာက္အအံုေပၚကေန ခုန္ခ်သြားတာလဲ”
“အဲ့အေၾကာင္းဘယ္သူမွမသိၾကဘူး…သူမက အားက်င္းရဲ႕ကလိမ္က်တဲ့အေဖကို စိတ္ပ်က္သြားတာလည္းျဖစ္ႏုိင္တာပဲေလ!”
ဒီအေၾကာင္းကိုေျပာေနရင္း အဘိုးရွန္ကအရမ္းစိတ္တုိလာသည္။
ေကာင္းမြန္ေနခဲ့တဲ့မိသားစုတစ္ခုက ဘယ္လိုလုပ္ရုတ္ျခည္းျပိဳကြဲသြားႏုိင္ရတာလဲ?
စိတ္တုိဖို႔အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဒီကိစၥေတြျဖစ္ျပီးလအနည္းငယ္ပဲရွိေသးတယ္၊ အားက်င္းရဲ႕အေဖ သူ႔သားၾကီးက မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ အိမ္ေခၚလာကာ သူမကိုလက္ထပ္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္ေလ၊ ဒါကအားက်င္းရဲ႕ဘဝနဲ႔ေသျခင္းတရားကုိ လံုးလံုးလ်ားလ်ားဥေပကၡာျပဳလိုက္တာပဲ……
“အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဲ့ေခြးေကာင္က အားက်င္းကိုဂရုစိုက္ေပးႏုိင္မဲ့မိေထြးတစ္ေယာက္ရွာေတြ႔ျပီလို႔ အဘိုးကုိေျပာခဲ့တယ္။ ဒါကအဓိပၸါယ္ရွိတယ္လို႔ အဘိုးထင္တာမို႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ အဘိုးမေမွ်ာ္လင့္ထားတာကေတာ့ အဲ့မိန္းမနဲ႔သူ႔ရဲ႕မေတာ္တေရာ္အေဖက လံုးဝကုိမေကာင္းဘူးဆိုတာပဲ!”
အဘိုးရွန္ပါးစပ္မွ အဲ့မိန္းမဆိုတာက သူ႔မိေထြး မစၥယန္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဒါကပထမဇနီးေသဆံုးျပီးေနာက္ ဒုတိယအၾကိမ္လက္ထပ္တာဆိုေပမဲ့ သူမက ရွန္မိသားစုထဲကုိ ပြင့္လင္းမွန္ကန္တဲ့အျပဳအမူနဲ႔လက္ထပ္ဝင္ခဲ့သည္။ ဆန္ကုန္ေျမေလးgongကုိ ေနာက္ပိုင္းက်မွကိုယ္ဝန္ရခဲ့တာပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူက ေကာင္းမြန္တဲ့မိသားစုေနာက္ခံနဲ႔ ရွန္မိသားစုရဲ႕တရားဝင္တတိယမ်ိဳးဆက္အျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။
က်င္ရႊင္က ဒီဇာတ္ေၾကာင္းကို အေစာကတည္းက သိခဲ့သည္။
အခုၾကည့္ရတာေတာ့ အာ့ေရွာက္ကိုေမြးျပီးေနာက္မွာ မစၥယန္က သူမသားအရင္းေပၚမွာ အားအကုန္စုိက္ထုတ္ခဲ့သည္။ ရွန္မိသားစုရဲ႕ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ေတြအားလံုးဟာ ေပ်ာ္ပါးသက္သာတဲ့ဘဝကို ေမြ႔ေလ်ာ္သြားကာ အသံုးမက်ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အျပည့္အဝမၾကီးျပင္းလာခင္ သူမက ရွန္ရိက်င္းကုိဘယ္လုိတုိက္ခုိက္ျပီး ရွန္မိသားစုရဲ႕အနာဂတ္ပုိင္ဆိုင္မႈေတြကို ဘယ္လိုအလစ္သုတ္ရမလဲဆိုတာကုိ စတင္စီစဥ္ခဲ့သည္။
သူမ အိမ္တံခါးကဝင္တဲ့အခ်ိန္ ရွန္ရိက်င္းအားၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံပါ့မယ္ဆိုတဲ့ သူမကတိကုိမျဖည့္စည္းေတာ့ကတည္းက အဘိုးရွန္က ႏွစ္မ်ားစြာၾကာေအာင္ အျမဲတမ္းသူမအားသေဘာမက်ျဖစ္ေနခဲ့တာပင္။
သို႔ရာတြင္ သူမကအဆံုးမွာေတာ့ရွန္ေပၚဟန္ရဲ႕မိခင္ျဖစ္ေနျပီး ရွန္မိသားစုထဲမွာႏွစ္အၾကာၾကီးေနျပီးျပီျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ သူမကိုသေဘာမက်ရင္ေတာင္မွ လူအိုၾကီးက သူမကုိေမာင္းထုတ္ပစ္လို႔မရေပ။
ထုိအရာေတြကို ဆက္ျပီးမတူးထုတ္ခ်င္တာေၾကာင့္ က်င္ရႊင္ကထပ္ေမးျမန္းလိုက္သည္
“ဒါဆို သူ႔အေျခအေနက အစတည္းက ဒီလုိျဖစ္ေနခဲ့တာလား?”
“ဒါကျခားနားတယ္။ စစတုန္းက အားက်င္းက သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ဘယ္လိုထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္မွန္းမသိခဲ့ဘူး။ တိမ္ထူျပီးမိုးရြာတဲ့ေန႔တုိင္းမွာ သူကဆူညံသံေတြအမ်ားၾကီးလုပ္ခဲ့တယ္။ အဘိုး သူ႔ကုိေဆးရုံပဲတုိက္ရိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိသလုိ အဘိုးသူ႔ကုိခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တဲ့အခ်ိန္အနည္းငယ္လဲရွိတယ္…”
အဘိုးရွန္က ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ျပန္ေျပာျပာလာသည္။ အရင္ဦးဆံုး သူသက္ျပင္းခ်လိုက္ေပမဲ့ ေဒါသထြက္လာျပန္ကာ : “အဲ့အခ်ိန္တုန္းက အသေရပ်က္ေအာင္ မဟုတ္မမွန္ေျပာတဲ့လူေတြရွိၾကတယ္ေလ။ သူတုိ႔က အားက်င္းကုိ စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရုံဆီပို႔ေပးဖို႔ အဘိုးကုိလာေတာင္းဆိုၾကတယ္! မင္းအဘိုးကိုေျပာစမ္းပါ အဲ့စကားလံုးေတြက လူေတြေျပာသင့္တဲ့စကားလား!”
“အဘိုး ေဒါသမထြက္ပါနဲ႔ ဒါေတြအားလံုးက အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ပါျပီ” က်င္ရႊင္က လူအုိၾကီးေဒါသထြက္မွာစိုးတာေၾကာင့္ အလ်င္အျမန္စကားအနည္းငယ္ျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ေပးကာ အေၾကာင္းအရာေျပာင္းလိုက္သည္ : “အဲ့ဆရာဝန္ေတြက ရွဲန္းရွန္အေၾကာင္းဘာေျပာၾကလဲ”
“အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အားက်င္းကလန္႔သြားတယ္လို႔ထင္ၾကတယ္၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူက သူ႔အေမေသဆံုးမႈေၾကာင့္ဝမ္းနည္းေနတယ္လို႔ ေတြးၾကတယ္…အလိုေလး အေၾကာင္းအရင္းကုိသိတာက ကိစၥတစ္ရပ္၊ အဲ့ကေနရုန္းထြက္ႏုိင္တာက အျခားကိစၥတစ္ရပ္ပဲေလ”
အဘိုးရွန္ကေျပာ၏ : “အဲ့အခ်ိန္တုန္းက အားက်င္းက ဒီအိမ္ကိုျမင္တဲ့အခ်ိန္ မသက္မသာခံစားရတာမို႔ ျပႆနာေတြရွာေနတာလို႔ အဘိုးထင္ခဲ့တာ၊ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ အဘိုးအိမ္ကုိျဖိဳျပီး အသစ္ျပန္ေဆာက္ခဲ့ေပမဲ့ အခ်ည္းႏွီးပဲ။ အဲ့တာျပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဘိုး ကုသမႈကုိအျပင္းအထန္လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ေနာက္ တစ္ရက္မွာေတာ့ အားက်င္းကရုတ္တရက္တိတ္ဆိတ္လာတယ္။ သူကမငိုသလို ျပႆနာလဲမရွာဘူး၊ စကားလဲမေျပာေတာ့ဘူး လူတုိင္းက သူ႔ကုိေၾကာက္ၾကတယ္…အခုသူျဖစ္ေနတဲ့ပံုလိုမ်ိဳးေပါ့”
က်င္ရႊင္ : “……”
“ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါကလြဲလို႔ အားက်င္းက သာမန္လူတစ္ေယာက္နဲ႔ျပန္တူလာတယ္…သူက သာမန္လူေတြထက္ေတာင္ ပုိသာမန္ဆန္ေသးတယ္။ သူကအရင္ကထက္ စာေတြပိုဖတ္ျပီး စိတ္မလႈပ္ရွားေတာ့ဘူး။ ဒါက သိသိသာသာကုိ မူမမွန္တဲ့အျပဳအမူမွန္း အဘိုးသိေပမဲ့ ဘယ္သူကမွဒါကုိမကုသႏုိင္ဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီတုိင္းဆက္ထားဖို႔ပဲတတ္ႏိုင္တယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဘိုးလဲနားလည္လာတယ္၊ အားက်င္းသာ ေနလို႔ပိုအဆင္ေျပေနသေရြ႕ အဘိုးသူ႔ကုိဘာမွမေမးေတာ့ဘူး”
“သူအသက္နည္းနည္းပိုၾကီးလာတဲ့အခ်ိန္ အားက်င္းက ရုတ္တရက္ၾကီးအဘိုးဆီလာျပီး စကားလာေျပာတယ္။ သူေျပာတာက သူဒီကေနထြက္သြားျပီး ႏုိင္ငံျခားမွာစာသင္ခ်င္တယ္တဲ့။ အဘိုးအင္တင္တင္ျဖစ္မိေပမဲ့ သူ႔ကိုဘယ္လိုမွေဖ်ာင္းဖ်လို႔မရဘူး။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက အားက်င္းအေဖက မေတာ္တဆမျဖစ္ေသးေတာ့ ဟုိမိသားစုသံုးေယာက္က ေန႔တုိင္းလိုလုိေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ အဘုိးလဲ အားက်င္းဒီမွာေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိမွာစိုးတာနဲ႔ သေဘာတူလုိက္တယ္”
က်င္ရႊင္ : “ဟုတ္”
အဘိုးရွန္က အခ်ိန္အစဥ္လုိက္နဲ႔ေျပာတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူအတိတ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာခ်ိန္ ဒါကလူအိုၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေရာက္တတ္ရာရာေျပာဆိုမႈနဲ႔ လံုးဝကုိတူေနေသာ္ျငား က်င္ရႊင္ကေတာ့ အေလးအနက္နားေထာင္ဆဲျဖစ္ကာ ရံဖန္ရံခါစကားဝိုင္းထဲၾကားျဖတ္ေျပာတတ္သည္။
အဘိုးရွန္က ဒီအတိတ္ျဖစ္ရပ္ေတြကို အျပင္လူေတြအား ေျပာျပတာရွားတဲ့ပံုပင္။ အရင္က သူ ရွဲန္းရွန္ရဲ႕မၾကာေသးခင္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အဘိုးကိုေျပာျပရတယ္။ သို႔ေပမဲ့အခုေတာ့အဘိုးရွန္က သူ႔ကုိေျပာျပေနရတဲ့အလွည့္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူဆႏၵရွိရွိနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ခ်င္ေပသည္။
အဘိုးရွန္ကထပ္ေျပာ၏ : “ေနာက္ပုိင္း ဒါကအားက်င္းရဲ႕ကံၾကမၼာေလလားလို႔ အဘိုးလဲစတင္ေတြးမိလာတယ္။ ဒါေတြကိုျပန္ၾကည့္ရင္ တုိက္ဆိုင္လြန္းလွတယ္၊ တကယ္လုိ႔အားက်င္းသာ သူ႔အေမရဲ႕ရက္စက္လွတဲ့ေသျခင္းတရားကုိ မျမင္ခဲ့ဖူးဆိုရင္၊ တစ္စကၠန္႔ေလာက္ေလးပဲ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္…အားက်င္းက ဒီလုိမ်ိဳးမျဖစ္လာမွာလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ…”
က်င္ရႊင္ : “အဘိုးေျပာခဲ့တာက ရွဲန္းရွန္ကသူ႔အေမျဖစ္သြားတာကုိျမင္သြားခဲ့တယ္ဆုိ…ဒါကိုေတြးၾကည့္ရင္ ရူပေဗဒရဲ႕သေဘာတရားေတြကုိ ဆန္႔က်င္ေနသလိုပဲ…”
အဘိုးရွန္က သက္ျပင္းခ်ကာျဖင့္ : “ဟင္း…အဲ့အခ်ိန္တုန္းက အိမ္ထဲကမီးေတြကုိဖြင့္ထားျပီး က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈအရ အတြင္းဘက္ကလူေတြက အျပင္ဘက္ကုိရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့အဲ့အခ်ိန္တုန္းက လွ်ပ္စီးလက္သြားတယ္ေလ…”
က်င္ရႊင္ : “……”
လွ်ပ္စီးေၾကာင္းက အျပင္ဘက္ကအရာအားလံုးကုိ အလင္းေပးလိုက္သလို ျပဳတ္က်ေနတဲ့သူ႔အေမေပၚလည္း အလင္းေရာင္ေပးလုိက္တာမို႔ သူပုိျပီးရွင္းရွင္းျမင္ႏုိင္သြားတာ…
က်င္ရႊင္ ရုတ္တရက္ဆိုသလို သူတို႔ပထမဆံုးေတြ႔တဲ့အၾကိမ္ကုိ ျပန္သတိရသြားသည္၊ ျပီးေတာ့ ဒုတိယေျမာက္သူေရာဂါထတဲ့အခ်ိန္ကိုေရာ…အခန္းထဲမွာ မီးေတြပိတ္ထားသည္။
လုိက္ကာထူထူေတြကို ပိတ္ထားရုံသာမကဘဲ အတြင္းဘက္မွမီးေတြကိုလည္း ပိတ္ထားသည္။
…
အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ထူးဆန္းတယ္လို႔သူခံစားမိခဲ့တယ္၊ စိတ္အေျခအေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ အေမွာင္ထဲမွာတစ္ေယာက္တညး္ထုိင္ေနတာက…ပိုျပီးေတာ့ စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္မဟုတ္ဘူးလား လို႔ေပါ့။
အခု ဒါကုိေတြးၾကည့္လိုက္မိေတာ့…
ရွဲန္းရွန္ အေမွာင္ထက္ပိုေၾကာက္တာက.. တကယ္ေတာ့ မီးေတြဖြင့္လုိက္တာျဖစ္ႏုိင္သည္။
မိုးရြာတဲ့အခ်ိန္ အခန္းတြင္းမီးေရာင္ေတြကုိ မသိစိတ္အရေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊ မုိးျခိမ္းသံကုိေၾကာက္လန္႔မႈနဲ႔ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ ၾကည့္ရမွာကိုေၾကာက္ရြံ႕မႈ။
သံုးခုလံုးေပါင္းစပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ အဲ့ဒါကသူ႔အိပ္မက္ဆိုးေတြရဲ႕အစပဲ…
ေနရာမွာထိုင္ေနတဲ့က်င္ရႊင္က ေတာင့္တင္းသြားကာ တကယ္ေတာ့ စတုတၳေျမာက္တစ္ခုရွိတာကုိသတိရသြားသည္။
အရင္က သူႏုိက္ကလပ္မွာေနရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက အိမ္မွာေနရတာကုိသေဘာမက်တာေၾကာင့္ဟု ရွန္ရိက်င္းတစ္ခါေျပာဖူးတာကုိ သူမွတ္မိသြားသည္။
ဒီေတာ့ သူမၾကိဳက္တာကဘာလဲ?
…ထုိအခိုက္အတန္႔က ျပတင္းမွန္ေပၚ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈမွာ ေႏြးေထြးခ်ိဳျမိန္တဲ့အခန္းထဲမွ ပရိေဘာဂမ်ိဳးစံုကုိ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္တယ္ေလ။
ရွန္ရိက်င္းရဲ႕ေနထုိင္ရာေနရာမွာ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ စာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီးရွိေပမဲ့ အျခားေန႔စဥ္ဘဝနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာသံုးပစၥည္းေတြ မရွိလုနီးနီးပဲ၊ ပံုစံငယ္အခန္းေလးထက္ေတာင္ ပုိရွင္းလင္းေသးတယ္…
ဒါေတြအားလံုးအက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သူက မွန္ေပၚမွာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခဲ့တဲ့အိမ္ဆိုတဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔ဆင္တာမ်ိဳးကုိ မၾကိဳက္တာပဲ
…
က်င္ရႊင္က ရုတ္တရက္ဆုိသလို သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ နာက်င္မႈကုိခံစားလုိက္ရသည္၊ စစ္မွန္တဲ့ေအာင့္သက္သက္နာက်င္မႈမ်ိဳး၊ အရင္ကသူနဲ႔မစိမ္းသက္ခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳး။
ဒီတစ္ၾကိမ္ကေတာ့ ႏွလံုးမေကာင္းတာေၾကာင့္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
ဒါကေမြးရာပါမဟုတ္ဘူး။ ရွန္ရိက်င္းကုိေတြးမိတာေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့နာက်င္မႈကို ဖိႏွိပ္ဖို႔ခက္ခဲလွသည္။
“တကယ္ေတာ့ အားက်င္းက အမ်ားၾကီးပုိေကာင္းလာပါတယ္” ဒီတစ္ၾကိမ္ကေတာ့ အဘိုးရွန္က က်င္ရႊင့္ကုိႏွစ္သိမ့္ေပးရတဲ့အလွည့္ပင္ : “မင္းတုိ႔အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြအမ်ားၾကီးပုိရွိလာတယ္လို႔ ေရွာင္ထန္းဆီကေနအဘိုးၾကားခဲ့တယ္”
“…ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး” က်င္ရႊင္က ဗလာက်င္းစြာေငးေမာၾကည့္ေနရင္း အေတြးႏြံထဲနစ္ကာေျပာလာသည္ “အဘိုး ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး…”
သူက ဖတ္မျပီးေသးတဲ့စာအုပ္ေတြကုိ အိပ္ခန္းထဲမွာ သာမန္ကာလွ်ံကာထားခဲ့တတ္သည္။ အိပ္ရာထဲမွာ သူေရဆာမွာစိုးတာေၾကာင့္ ညတုိင္းကုတင္ေဘးေနရာမွာ ေရတစ္ခြက္တင္ထားလိမ့္မည္။
ဒါ့အျပင္ သူၾကိဳက္တဲ့အရာဝတၳဳအေသးေလးေတြကုိ အျမဲလိုလိုဝယ္ျပီး အခန္းထဲမွာထားတတ္သည္။ မျပီးစီးေသးတဲ့အလုပ္ကိရိယာေတြကုိ ေကာ္ဖီစားပြဲမွာျဖစ္ေစ ေကာင္တာငယ္ေလးေပၚမွာျဖစ္ေစ သာမန္ကာလွ်ံကာ ျဖန္႔ၾကဲထားလိမ့္မည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူအရမ္းပင္ပန္းေနတဲ့အခ်ိန္ဆို အဝတ္ေတြစုရမွာပ်င္းျပီး ေဘးဘက္မွာဒီတုိင္းပစ္ထားတတ္သည္…
ဒါက မိသားစုထဲကို အသက္ဝင္မႈအခ်ိဳ႕ေပါင္းထည့္တာလုိ႔ ေတြးခဲ့မိသည္။
ဒါေပမဲ့ သူတစ္ခါမွမေတြးဖူးတာက ဒီပစၥည္းေတြဟာ ရွန္ရိက်င္းကုိ…
“ဒါေပမဲ့အားက်င္းက ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူးမလား?” အဘိုးရွန္က ေနာက္တစ္ဖန္အျပံဳးတစ္ခုဆင္ျမန္းကာ သူ႔အသြင္အျပင္က အေတာ္ေလးၾကည္လင္ေအးခ်မ္းလာျပီး
“သူမသက္မသာမခံစားရပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္း အားက်င္းရဲ႕စိတ္ဝိဥာဥ္က ပုိျပီးေကာင္းလာတာကုိ အဘိုးျမင္ေနရတယ္၊ ေရွာင္ရႊင့္ေက်းဇူးနဲ႔ေပါ့”
“…”
အဘိုးရွန္က ဆန္းဆန္းျပားျပားျဖင့္ထပ္ေျပာလာသည္ : “ဒီမနက္ မိုးေတြျခိမ္းျပီးမိုးရြာေနတာ။အားက်င္း သူ…”
က်င္ရႊင္ : “…”
ဒီမနက္ သူရွဲန္းရွန္ကုိလုပ္ခဲ့တဲ့အရာနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းေပၚက နီရဲရဲအမွတ္တုိ႔ကုိေတြးမိသြားေတာ့…က်င္ရႊင္ေျမၾကီးထဲတြင္သာ တြင္းတူးျပီးဝင္ပုန္းလိုက္ခ်င္မိသည္။
ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အဘုိးရွန္ေမးလာတဲ့အရာက : “ဒီမနက္အားက်င္းလုိက္ကာေတြကုိ ဆြဲဖြင့္ခဲ့ေသးလား”
“ဟုတ္” က်င္ရႊင္မင္သက္သြား၏။
သူဒီအေၾကာင္းမေတြးဖူးဘူး။
ရွဲန္းရွန္က ဒီအခ်ိန္အတြင္း ပိုေကာင္းလာျပီး ရံဖန္ရံခါ လိုက္ကာေတြကုိတင္းတင္းမပိတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်င္ရႊင္ အရင္ကမူမမွန္မႈကုိ သတိမထားမိခဲ့ေပ။
ဒါေပမဲ့ အဘိုးရွန္ရဲ႕သတိေပးျခင္းခံရျပီးေနာက္မွာေတာ့ သူရုတ္တရက္မွတ္မိသြားသည္ - ရွဲန္းရွန္က မသက္မသာခံစားေနရတာအသိသာၾကီးေပမဲ့ သူလိုက္ကာေတြကုိမပိတ္ထားဘူး
ဒါက မိုးေသာက္ခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္လား?
ဒါမွမဟုတ္ အျခားအေၾကာင္းအရင္းအခ်ိဳ႕အတြက္လား…?
ရလဒ္အေနနဲ႔ အဘိုးရွန္က အျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ေျပာလာသည္ : “ သူေနာက္ပုိင္းအဆင့္ေတြမွာ ေဆးဝါးဆိုင္ရာကုသမႈကုိ မခံယူေပမဲ့လဲ အားက်င္းက သူ႔အရုိးေတြထဲကေန အရႈံးကုိဝန္မခံမဲ့ကေလးမ်ိဳး”
“?”
အဘိုးရွန္ေျပာေနတာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး မွားယြင္းတာမ်ိဳးရွိမေန။
ဒါေပမဲ့ ဒါက အရႈံးကုိဝန္ခံတာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဘာဆုိင္ေနလို႔လဲ..က်င္ရႊင္က တစ္ခဏေလာက္နားမလည္ႏုိင္ျဖစ္သြားရသည္။
အဘိုးရွန္ကေျပာ၏ “အဘိုးခန္႔မွန္းတာအရဆို သူက သူ႔ကုိယ္သူျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ၾကည့္ဖုိ႔ ဖိအားေပးထားတာပဲ”
က်င္ရႊင္ : !
ဒီတစ္ၾကိမ္သူနားလည္သြားျပီ။
“…ရွဲန္းရွန္က အဆိပ္ကုိအဆိပ္နဲ႔တုိက္ခုိက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာလား?”
သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ အတိတ္ကိုျပန္ေတြးမိဖို႔လြယ္သလို ေရာဂါထဖို႔လည္းလြယ္သည္။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတြင္းနတ္ဆိုးကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ သူ႔ကုိယ္သူဖိအားေပးေနခဲ့တာပဲ…
“အင္း သူအရင္ကဒီလုိမ်ိဳးလုပ္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး” အဘိုးရွန္က စစ္တုရင္အပုိင္းအစတစ္ခုကုိ ေကာက္ယူထားျပီးျပီျဖစ္ကာ စစ္တုရင္ကစားျခင္းကို ျပန္သြားဖုိ႔ရည္ရြယ္ထား၏။
သူစကားေျပာေနရင္း မ်က္ခြံကုိတစ္ဖန္ထပ္ပင့္ကာ
“အရင္ကသူမိနစ္ဝက္ေလာက္ေတာင္ မထိန္းထားႏုိင္ဘူး။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေရာဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ”
က်င္ရႊင္ : “….!!”
သူအိပ္ရာႏုိးတဲ့အခ်ိန္ကေန ရွန္ရိက်င္းေရွ႕ကုိလမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ထိ အနည္းဆံုးႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမယ္။
ရွန္ရိက်င္းက အစတည္းက အဲ့ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာရပ္ေနခဲ့မွန္း သူမသိတာကုိထည့္မေျပာနဲ႔ဦး။
ျပီးေတာ့လည္း…အဆံုးထိ အဲ့ျပတင္းေပါက္ေတြေပၚကလုိက္ကာေတြကို မဆြဲပိတ္ခဲ့ဘူး…
အိပ္ရာက ျပတင္းေပါက္ကေန အေတာ္ေလးေဝးေပမဲ့ ဒါက ရွဲန္းရွန္ရဲ႕အရင္စံခ်ိန္ကိုခ်ိဳးသြားျပီပဲ!
က်င္ရႊင္လည္း ေရွာ့ခ္ရေနမိသည္။
“ဟားဟား” ရွန္ရိက်င္းက စံခ်ိန္ခ်ိဳးလိုက္ျပီမွန္းၾကားေတာ့ အဘိုးရွန္က အက်ယ္ၾကီးရယ္ေမာလာသည္။
သူက မုန္တိုင္းေတြ၊လိႈင္းဒဏ္ေတြမ်ိဳးစံုကို ျမင္ဖူး၊ၾကံဳဖူးျပီးသားသူမို႔ သူ႔ေျမးအတြက္ သူဘယ္ေလာက္ပဲဝမ္းနည္းေနပါေစ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး သူစိတ္ျငိမ္ျငိမ္ထားႏုိင္တုန္းပဲ။
“အဘိုးက အားက်င္းၾကီးျပင္းလာတာကုိၾကည့္ေနခဲ့ရတာ။ သူ႔အေတြးေတြကုိအဘိုးသိတယ္။ သူျမန္ျမန္ေနျပန္ေကာင္းလာျပီး သာမန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္”
အဘိုးရွန္က ထုိဟာကုိေျပာရင္း စစ္တုရင္တစ္ရုပ္ခ်လုိက္သည္။
“ ဒီဟာကသာလွ်င္ ေရွာင္ရႊင္နဲ႔လုိက္ဖက္ညီႏုိင္မဲ့တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းလို႔ သူခံစားေနမိတာ”
[ဒါဒါ - ဒီအတိတ္အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စပရိုက္ေတြရွိပါေသးတယ္ stay turn!]
✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵
//Unicode//
Chapter 79 : ရှန်ရိကျင်းရဲ့အတိတ်
___________
[သက်တံက မှားရေးထားတာမဟုတ်ပါဘူး]
မိုးဘယ်အချိန်စဲသွားမှန်းသူမသိပေ။
ကျင်ရွှင်အပြင်ဘက်ကိုထပ်ကြည့်လိုက်မိချိန် ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးကြည်လင်နေလေပြီ။
အရောင်တောက်တောက်သက်တံတစ်စင်းက မိုးပြာရောင်ကောင်းကင်ထက်ဝယ် ချိတ်ဆွဲလျက်ရှိနေသည်။ တိမ်တွေကြားမှ သူရိန်နေမင်းကထိုးဖောက်ထွက်လာကာ ပြတင်းပေါက်ကနေဖြတ်သန်းလျက် ကြမ်းပြင်နဲ့သားမွေးကော်ဇောကို အလင်းရောင်ပေးလျက်ပင်။ အခန်းတွင်းအပူချိန်က ထွက်ပေါ်ကာ တစ်ဖန်နွေးထွေးစပြုလာသည်။
ကျင်ရွှင်က ရှန်ရိကျင်းပေါ်မှာလဲလျောင်းနေရင်း လုံးဝမလှုပ်နိုင်တော့ပေ။
အကြောင်းအရင်းရဲ့တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသေးသေးလေးကတော့ ရှဲန်းရှန်ကိုကိုက်ရတာပင်ပန်းလို့ပဲ။
အကြောင်းအရင်းရဲ့အများစုကတော့ …နောက်ပိုင်းမှာ သူတို့တွေထူးဆန်းတဲ့အရာတွေအများကြီးလုပ်ခဲ့တာကြောင့်ပဲ…
ဥပမာအနေနဲ့ ဟိုဟာဒီဟာ..ချာချာချာပေါ့
မနေ့ညက သူဟိုဒင်းဒီဒင်းလုပ်ရင်းဖြတ်ကျော်ခဲ့ရတယ်၊ အတိတ်မှာတုန်းကဆို အားပိုစိုက်ထုတ်တဲ့သူကရှဲန်းရှန်ပဲ
ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ အဲ့ဒါကကျင်ရွှင်အဖြစ် …ပြောင်းသွားရုံပါပဲ
[ဒါဒါ - သူတို့ဘာလုပ်လိုက်မှန်းသိကြရဲ့လား ကိုယ့်ဟာကိုယ်မှန်းကြည့်ကြ ><]
“ကျွန်တော်မလှုပ်နိုင်ဘူး ရှဲန်းရှန်” အိပ်ရာထက်လဲလျောင်းလိုက်ရင်း ကျင်ရွှင့်အသံကအက်ကွဲနေ၏ : “ကျွန်တော်ရေချိုးချင်တယ်၊ ရေလည်းသောက်ချင်တယ်လို့”
“ဟုတ်ပြီ”
ရှန်ရိကျင်းရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက အရင်ကထက် အများကြီးပိုပြတ်သားကာသေသပ်လာသည်။ သူကအရင်ဆုံးဘောင်းဘီတစ်ထည်ဝတ်လိုက်ပြီးနောက် ကျင်ရွှင်အတွက် ရေတစ်ခွက်ခပ်ပေးကာ ခွံ့တိုက်လာသည်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ စောင်နဲ့ထုပ်ခံထားရတဲ့လူငယ်လေးဟာအချီခံလိုက်ရပြီး ရေချိုးခန်းထဲအသယ်ခံလိုက်ရ၏။
ရေချိုးခန်းထဲမှာ နှစ်ဦးသားဟာ အတူတူ ရိုးရိုးသားသားရေချိုးခဲ့ကြသည်။
ရေနွေးနွေးက ဖြာကျလာပြီး အခန်းထဲကိုရေငွေ့တွေပြည့်နှက်သွားစေသည်။ ကျင်ရွှင်က အရိုးမရှိသလိုမျိုး ရှန်ရိကျင်းလည်ပင်းအားဖက်ထားကာ သူ့ခြေထောက်တွေကတော့ တုန်ယင်နေပြီး လုံးလုံးလျားလျားကို မတ်တပ်ရပ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။
သို့ပေမဲ့ ရှဲန်းရှန်ရဲ့အခြေအနေကတော့ အများကြီးပိုတိုးတက်လာသလိုပဲ။
ရှဲန်းရှန်အဆင်ပြေတော့ ကျင်ရွှင်လည်းစိတ်သက်သာရာရသွား၏။
သူက ရှန်ရိကျင်းလည်ပင်းကိုဆွဲဖက်ထားကာ တစ်ဖက်လူအား သူ့ကိုသန့်ရှင်းခွင့်ပြုထားသည်။
သန့်ရှင်းပေးနေစဉ်အတွင်း ရှန်ရိကျင်းက ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးအားနမ်းလာကာ
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှောင်ရွှင်”
“…ကျွန်တော့်ကိုကျေးဇူးမတင်နဲ့” ကျင်ရွှင်က မသက်မသာဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
ရှဲန်းရှန်က အမြဲတမ်းချစ်သူတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူ့ကိုစိတ်ရင်းအမှန်အတိုင်း စိတ်ပါလက်ပါဆက်ဆံခဲ့တာကြောင့် သူကလည်း တစ်ဖက်လူကို ထိုနည်းတူပြန်ဆက်ဆံသင့်တယ်လေ။
သူ့အတွေးတွေကို အနည်းငယ်ဖော်ပြပြီးနောက် ရှန်ရိကျင်းထပ်ပြောလာတာအားသူကြားလိုက်ရသည်
“ခုနက ကိုယ်မင်းကိုလန့်သွားစေမိသေးလား”
“မလန့်စေပါဘူး” ကျင်ရွှင်က ပြတ်ပြတ်သားသားပင် ခေါင်းခါယမ်းလိုက်၏။
သူက လူနာတွေကို ခွဲခြားဆက်ဆံတာမျိုးမရှိပေ။
ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ပိုင်လက်တွဲဖော်ကို ရှောင်ကြဉ်ဖို့က ပိုလို့တောင်မဖြစ်နိုင်သေးတယ်
စိုစွတ်ပျော့ပျောင်းတဲ့ရေငွေ့တွေကြား လူငယ်လေးရဲ့နူးညံ့ကာ ကျောက်စိမ်းလိုပါးပြင်လေးက မက်မွန်နီရောင်လေးယှက်သန်းနေကာ မျက်ခုံးနဲ့မျက်ဝန်းတွေက နွေးထွေးတဲ့အပြုံးတစ်ပွင့်နှင့်အတူ အနည်းငယ်မြင့်တက်နေပြီး မျက်လုံးထောင့်ရှိမျက်ရည်ခံမှဲ့ကလည်း ပြတ်သားမှုအနည်းငယ်ကို ရိပ်ထင်ပြသနေသည်။
နီးကပ်တဲ့အကွာအဝေးကနေ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးကြည့်ရင်း ကျင်ရွှင်က အရမ်းကိုလေးလေးနက်နက်ပြောလိုက်၏
“ရှဲန်းရှန်က နေမကောင်းဖြစ်ရုံလေးပဲ၊ မကြာခင်သက်သာလာမှာ”
“အင်း”
ဒီမြင်ကွင်းကို ဂရုတစိုက်ငေးမောကြည့်နေတဲ့ရှန်ရိကျင်းက တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး သူ့လက်တွေက ပိုပြီးမြန်မြန်ရွေ့လျားလာသည်။ သူက ကျင်ရွှင့်ကို ဂရုတစိုက်ဆေးကြောပေးကာ အဝတ်ဝတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူခပ်သွက်သွက်သန့်ရှင်းလိုက်သည်။ နောက်ဆုံး၌ နှစ်ယောက်လုံးက မှန်ရှေ့မှာမတ်တပ်ရပ်ကာ အတူတူဆံပင်အခြောက်ခံနေကြသည်။
ဆံပင်ခြောက်စက်ကို ပိတ်လိုက်တဲ့တစ်ခဏမှာ ရှန်ရိကျင်းက ဗြုန်းစားကြီးပြောလာသည်
“ အိမ်ဟောင်းကိုဖြိုချပြီးအသစ်ပြန်ဆောက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းအရင်းက ကိုယ့်ကြောင့်ပဲ”
“ရှဲန်းရှန်……”
ကျင်ရွှင်က မျက်လုံးကိုအနည်းငယ်ဖွင့်လိုက်ပြီး သူ့နံဘေးရှိရှန်ရိကျင်းကို မှန်ကနေတစ်ဆင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ရှန်ရိကျင်းကလည်း မှန်ကိုကြည့်နေပေမဲ့ သူ့ကိုကြည့်နေတာမဟုတ်ဘဲ မှန်ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်နေရုံသာဖြစ်ပြီး အတွင်းဘက်ရှိသူ့ကိုယ်သူကြည့်နေတာလား သို့တည်းမဟုတ် ပိုနက်နဲတဲ့တစ်စုံတစ်ရာကိုကြည့်နေတာလားတော့ မသဲကွဲပေ။
ရှန်ရိကျင်းရဲ့မျက်နှာထက် ဘာအမူအရာမှရှိမနေ။
ခုလေးတင်အခြောက်ခံထားတဲ့ဆံပင်တွေက ပြန့်ကြဲနေကာ သူ့နဖူးထက်တွဲလောင်းကျနေပြီး ပိုပြီးငယ်ရွယ်ပုံပေါက်စေသည်။
သို့ပေမဲ့သူ့အမူအရာကတော့ နက်နဲမှောင်မိုက်နေကာ မျက်လုံးတွေက အဆုံးမရှိတဲ့ဆိုင်းငံ့မှုတို့ဖြင့် အခြေမဲ့တွင်းနက်ကြီးလိုနက်မှောင်နေပြီး မုန်တိုင်းရိပ်တို့တလိပ်လိပ်တက်လာနေသလိုပင်။ ထိုအရာက ငယ်ရွယ်မှုနဲ့ လုံးလုံးလျားလျားကိုသက်ဆိုင်မှုရှိမနေ။
ပြီးတော့ တစ်ဖက်ခြမ်းမှာ တည်ငြိမ်နေပြီး အခြားတစ်ဖက်မှာရုန်းကန်နေရတဲ့ဒီရှန်ရိကျင်းဟာ ထိုနှစ်က သူကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ဖြစ်ရပ်အချို့ကို အသေးစိတ်ပြန်ပြောပြလာသည်။
၎င်းတို့က နောက်ဆက်တွဲစိတ်ရောဂါအထူးကုဆရာဝန်တွေတောင် မသိခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရာတွေပင်…
ရှန်ရိကျင်းက အရမ်းကိုတဲ့တိုးဆန်တဲ့ဇာတ်ကြောင်းပြန်နည်းလမ်းကိုရွေးချယ်ခဲ့သည်။
“တကယ်တော့ ဒါကမရှုပ်ထွေးပါဘူး။ တစ်နေ့မှာ ကိုယ့်အမေက အဆောက်အအုံပေါ်ကနေ ခုန်ချပြီး သတ်သေခဲ့တယ်”
“……”
“ကိုယ့်ရှေ့မှာပေါ့”
………
ဒါက ရှန်ရိကျင်းကို နှစ်နှစ်ဆယ်ကြာခြောက်လှန့်နေခဲ့တဲ့အိပ်မက်ဆိုးပင်။
သူ အသေးစိတ်အချို့ထပ်ပြောလာပေမဲ့ သူပြောတာတွေက အမှန်ကိုရိုးရှင်းပြီး သူ့လေသံကလည်း တုံးတိတိပင်။
ဒါကြောင့်မို့ သူနောက်ကြောင်းပြန်ပြောပြပြီးသွားတဲ့အချိန် သူ့နဂိုအသွင်အပြင်ကို ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားနေလေပြီ။
ကျင်ရွှင်က သူ့ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့မျက်ဝန်းတွင်းမှအလင်းရောင်လေးကိုမြင်လိုက်ရပြီး သူရှင်းပြတာကိုနားထောင်နေလိုက်သည် : “ကိုယ်ဒါကိုထုတ်မပြောနိုင်တာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီတိုင်း…ကိုယ်ထုတ်မပြောချင်လို့”
ရှည်ကြာပြီးမထိရောက်တဲ့စိတ်ကုထုံးပြီးနောက်မှာ သူဒါကိုထပ်မပြောချင်တော့တာဖြစ်သည်။
ရှန်ရိကျင်းကပြော၏ “ဒါပေမဲ့ မင်းကိုတော့ ဒီအကြောင်းကို ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ပြောသင့်တယ်လို့ကိုယ်ထင်တယ်။ ကိုယ်တို့ကြားမှာဘာလျို့ဝှက်ချက်မှမရှိဘူး၊ ဟုတ်တယ်မလားရှောင်ရွှင်?”
“……ဟုတ်”
အသိစိတ်မြန်မြန်ကပ်သွားတဲ့ကျင်ရွှင်က အရှိန်ဖြင့် ရှန်ရိကျင်းအားပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
သူ့ကိုဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ပေးရမလဲဆိုတာ သူမသိတော့။ တကယ်တမ်းကျတော့ ဒီလိုအရာမျိုးတွေက ဒီတိုင်းစကားလုံးလေးအနည်းငယ်နဲ့ နှစ်သိမ့်ပေးလို့ရနိုင်တာမျိုးမဟုတ်ဘူးလေ
အတိတ်ကာလက ထိုအဖြစ်အပျက်တွေကို ရှန်ရိကျင်းအကျဉ်းချုပ်ဖော်ပြတာအား နားထောင်ရုံနဲ့ ဒီအရာကဘယ်သူ့ထံ၌ပဲဖြစ်ပျက်ခဲ့ပါစေ၊ လက်ခံထိန်းညှိနိုင်ဖို့ ခက်ခဲမှာကိုသူသိသည်။
ကံကောင်းစွာနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှတွေကို ပြန်ပြောပြတာက ရှန်ရိကျင်းအတွက်တော့ အမှန်တကယ်ကိုအကျပ်အတည်းတစ်ခုမဟုတ်ခဲ့ပေ။
အရာအားလုံးက တည်ငြိမ်နေပြီး အဘိုးရှန်နဲ့တူတူမနက်စာစားဖို့ အောက်ထပ်ဆင်းလာရန်အခေါ်မခံရခင် အချိန်ထိ သူတို့နှစ်ဦးသား တိတ်တဆိတ်ပွေ့ဖက်ထားခဲ့ကြသည်။
--မိုးစဲသွားကာ ကောင်းကင်က နေသာလျက် နေ့သစ်တစ်ရက်ကိုစတင်လေပြီ
မနက်စာကို အပြင်ဘက်၌ပြင်ဆင်ထား၏။ မြက်စိမ်းစိမ်းတွေနဲ့တေးဂီတရေပန်းတို့က အလှဆင်ပေးထားသော မနက်စာကိုသုံးဆောင်ပြီးနောက် ရှန်ရိကျင်းနဲ့ကျင်ရွှင်တို့နှစ်ယောက်လုံးဟာ အဘိုးရှန်ရဲ့စာကြည့်ခန်းထဲအခေါ်ခံလိုက်ရသည်။ အလုပ်ကိစ္စတွေကို အဘိုးရှန်အားတင်ပြပြီးတဲ့နောက် ရှန်ရိကျင်းက ဗီဒီယိုအစည်းအဝေးတစ်ခုတက်ရောက်ရမည်ဖြစ်ပြီး ကျင်ရွှင်ကတော့ စစ်တုရင်ကစားရင်းဖြင့် အဘိုးရှန်ကို အဖော်ပြုပေးမှာပင်။
“ဒါဆို အလုပ်အရင်သွားလုပ်လေ ကျွန်တော်ပြီးမှပြန်လာခဲ့မယ်” ကျင်ရွှင်က ရှန်ရိကျင်းကို အပြုံးတစ်ပွင့်ဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
“အိုကေ” ရှန်ရိကျင်းမှာ ငြင်းပယ်စရာမရှိ၊ ထိုအစားအဘိုးရှန်ကပြုံးလျက်ပြောလာသည်
“ရှောင်ရွှင်က အားကျင်းနဲ့ခွဲဖို့ကို အတော်လေးအင်တင်တင်ဖြစ်နေတာပဲ၊ မင်းကိုစစ်တုရင်ကစားဖို့အတွက် ဆွဲထားတာ အဘိုးအရမ်းရှက်ရွံ့မိပါတယ်ကွယ်”
“အဘိုး ဘယ်လိုလုပ်ဒီလိုပြောနိုင်တာလဲ!” ကျင်ရွှင်က ယုံကြည်ချက်ရှိရှိပြော၏ : “ကျွန်တော်က ခွဲဖို့အင်တင်တင်မဖြစ်ပါဘူးနော်။ ရှဲန်းရှန်က သူအလုပ်လုပ်နေတဲ့အချိန်ဆို အရမ်းပျင်းဖို့ကောင်းတာ၊ အဲ့ဒါကြောင့်မို့ အဘိုးနဲ့တူတူ စစ်တုရင်ကစားတာကမှ အများကြီးပိုပျော်ဖို့ကောင်းသေးတယ်”
အဘိုးရှန်က အရမ်းပျင်းစရာကောင်းတယ်လို့အပြောလိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ရှန်ရိကျင်းနဲ့တူတူ ရယ်မောလိုက်ကြသည်။ ကျင်ရွှင်ကအပြုံးတစ်ပွင့်နှင့်အတူ စစ်တုရင်ဘုတ်ပြားကိုတပ်ဆင်လိုက်ပြီးနောက် ရှန်ရိကျင်းကိုတံခါးဆီတွန်းပို့လိုက်ပြီး အလုပ်မြန်မြန်သွားလုပ်ရန်လောဆော်လိုက်သည်။
သို့ပေမဲ့ တံခါးပိတ်သွားခါနီး၊ သူ့အရှေ့ရှိရှန်ရိကျင်းရဲ့မျက်နှာပျောက်ကွယ်သွားခါနီးတွင် ကျင်ရွှင့်မျက်လုံးတွေက ရုတ်ခြည်းဆိုသလို နီရဲလာ၏။
နောက်တစ်စက္ကန့်မှာ သူ့မျက်ဝန်းထဲကနေ မျက်ရည်တွေက ထိန်းချုပ်လို့မရနိုင်စွာဖြင့် တရစပ်ကျဆင်းလာတော့သည်။
ရှဲန်းရှန်က သူ့အတိတ်အကြောင်းကို အတော်လေးလိုရင်းတိုရှင်းဖြင့် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှလုံးသွင်းကာ ဖော်ပြခဲ့တာတောင်မှ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက်မှာ ကျင်ရွှင့်စိတ်က သူအတိုချုပ်ရှင်းပြတဲ့ထိုမိုးရွာတဲ့ညအကြောင်းပဲတွေးနေမိသည်--
ထိုနေ့ကမိုးရွာနေပြီး ငါးနှစ်ပဲရှိသေးတဲ့ရှန်ရိကျင်းလေးဟာ ပြတင်းပေါက်ရှေ့မှာလဲလျောင်းလို့ မိုးရွာတာကိုစောင့်ကြည့်နေခဲ့သည်။
အရာအားလုံးကိုစူးစမ်းချင်ကြတဲ့ကလေးတွေအားလုံးလိုပဲ သူဟာလည်း နောက်ဘာဆက်ဖြစ်မယ်ဆိုတာကို မသိပါဘဲနဲ့ စိုထိုင်းနေတဲ့အပြင်ကမ္ဘာကို ရိုးရှင်းစွာပဲငေးစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
လျှပ်စီးတစ်ချက် မရိုက်ခတ်သွားခင်အထိတိုင်အောင်ပေါ့
ပြတင်းပေါက်ကိုဖြတ်သန်းပြီးတော့ သူ့မိခင်ဖြစ်သူကို သူမြင်လိုက်ရတယ်…
စူးရှနေတဲ့အလင်းရောင်အောက်မှာ သူမရဲ့အလွန်အမင်းရွဲ့စောင်းနေတဲ့မျက်နှာကို သူတွေ့လိုက်ရတယ်
သူ့မျက်စိရှေ့မှာ ချက်ချင်းဆိုသလိုဖြတ်ကျော်သွားတဲ့သူမခန္ဓာကိုယ်ကိုလည်း မြင်လိုက်ရ၏
လျှပ်စီးရဲ့နောက်မှာ မိုးခြိမ်းသံကလိုက်ပါလာသည်။
ခပ်အုပ်အုပ်မြည်ဟည်းသွားတဲ့မိုးခြိမ်းသံဟာ အောက်ထပ်က “ဘန်း”ဆိုတဲ့အသံကို မဖုံးလွှမ်းသွားနိုင်ပေ။
...
ကျင်ရွှင့်စိတ်ထဲမှာ ဒုတိယထပ်မှာမတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ရှဲန်းရှန်နဲ့ နီးကပ်နေတဲ့ပြတင်းပေါက်ကနေ သူအသည်းအသန်အောက်ကိုကြိုးစားကြည့်လိုက်ချိန် မြင်တွေ့လိုက်ရသော ပေါက်ကွဲဖြာထွက်နေတဲ့သွေးကွက်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။
……
“ရှောင်ရွှင်? ဘာဖြစ်လို့လဲ?”
ကျင်ရွှင့်ပခုံးတွေက ရုတ်တရက်ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကိုတုန်ယင်လာပြီး ခက်ခက်ခဲခဲမတ်တပ်ရပ်နေရရာ ဒါကပုံမှန်မဟုတ်မှန်းတွေ့ရှိသွားတဲ့အဘိုးရှန်ကို ထိတ်လန့်မိသွားစေ၏။
သူက စားပွဲခုံနောက်ကနေ ခပ်မြန်မြန်ထွက်ကာ လူငယ်လေးရဲ့အခြေအနေကို စစ်ဆေးကြည့်ရန်သွားလိုက်သည်။ သူမြင်လိုက်ရတာကတော့ ကျင်ရွှင်က သူ့ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပိတ်ထားပြီး မျက်ရည်တွေကလည်း ရပ်တန့်ခြင်းမရှိဘဲကျဆင်းနေကာ ကြမ်းပြင်ထက်၌ပင်တတောက်တောက်မြည်နေသည်။
“…ဘာဖြစ်လို့လဲကလေး အားကျင်းကမင်းကိုအနိုင်ကျင့်လို့လား?!”
ကျင်ရွှင်က သူ့ခေါင်းကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ခါယမ်းလိုက်သည်။
ပြင်းပြလွန်းတဲ့ခံစားချက်တွေက သူ့အားစကားပြောထွက်ဖို့အလွန်ခက်ခဲစေ၏။ သူက သိပ်ဝေးဝေးမရောက်သေးတဲ့ရှဲန်းရှန်ကို နှောင့်ယှက်မိသွားမှာစိုးတာကြောင့် ကျင်ရွှင်က လေသံလေးသာပြုလုပ်နိုင်သည် : “မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ပါဘူး ရှဲန်းရှန်ကကျွန်တော့်ကိုအနိုင်ကျင့်လို့မဟုတ်ဘူး”
အသက်ရှူရပ်မတတ်ငိုကြွေးနေရင်း သူက တံခါးဘောင်ကိုမှီကာ အဘိုးရှန်ရဲ့အင်္ကျီလက်စကို ဆုပ်ကိုင်ထားဖို့ပဲတတ်နိုင်သည်။ ကျင်ရွှင်က ဟောဟဲလိုက်နေလျက် : “အဘိုး..ကျွန်တော်…ကျွန်တော်က ရှဲန်းရှန်အတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်လို့ပါ။ကျွန်တော်…ကျွန်တော်သူ့အတွက်ဝမ်းနည်းမိလို့”
“….”
အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် ကျင်ရွှင့်မျက်ရည်တွေလည်း နောက်ဆုံး၌ရပ်တန့်သွားတော့သည်။
သူက အဘိုးရှန်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လျက် စစ်တုရင်ဘုတ်ပြားရှေ့၌ထိုင်နေပေမဲ့ သူတို့စစ်တုရင်မကစားကြပေ။ ကျင်ရွှင်က ရှက်ရွံ့စွာတောင်းပန်လိုက်သည် : “ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် အဘိုးကိုစိုးရိမ်အောင်လုပ်မိပြီ…ကျွန်တော်တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်”
သူ ရှန်ရိကျင်းရဲ့ရှေ့မှာ မငိုရဲပေ။
ရဲှန်းရှန်က အမြဲတဲ့တိုးပြုမူတတ်တာမို့ ကျင်ရွှင်က သူအရမ်းခံစားမလွယ်သင့်ဘူးလို့ထင်မိသည် နို့မဟုတ်ရင် ရှန်ရိကျင်းကပဲ သူ့ကိုနှစ်သိမ့်ပေးနေရလိမ့်မယ်
သူလည်း သူ့ရဲ့အထောက်အပံ့ဖြစ်ချင်မိသည်။
ဒါပေမဲ့ သူကဒီတိုင်းမထိန်းနိုင်လိုက်ရုံပါ။
--ထိုနှစ်တွေမှာ ရှဲန်းရှန်ခံစားခဲ့ရတဲ့ခက်ခဲမှုတွေကိုတွေးလိုက်သရွေ့ သူမထိန်းထားနိုင်ဘူး
ဒါကြောင့် သူအဘိုးရှန်ရှေ့မှာငိုဖို့ပဲရှိတော့သည်….
အဆုံးမှာတော့ အဘိုးရှန်က သူ့ကိုနားလည်မှာဖြစ်ပြီး သူရှန်ရိကျင်းဆီကနေခွဲခွာရတဲ့အချိန်ကလည်း ဒီတစ်ချိန်ပဲရှိတာလေ။
“အလိုလေး မင်းကလိမ္မာတဲ့ကလေးပါကွယ် အဘိုးကမင်းကိုဘယ်လိုလုပ်အပြစ်တင်နိုင်မှာလဲ” အဘိုးရှန်က ဒါကိုပြောနေရင်း သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
ခုနကမျက်ရည်တွေတာကျိုးသလိုကျလာတဲ့ကျင်ရွှင်ကြောင့် သူတကယ်လန့်သွားကာ သူအနိုင်ကျင့်ခံလိုက်ရတယ်လို့တွေးမိသွားတာဖြစ်သည်။
ကျင်ရွှင်က အားကျင်းအတွက်ဝမ်းနည်းတာကြောင့် ဒီလောက်ခါးခါးသီးသီးငိုလိမ့်မယ်လို့ သူတစ်ခါမှမတွေးဖူးဘူး…
“အားကျင်းကိုတန်ဖိုးထားပေးပြီး သူ့အတွက်ဝမ်းနည်းပေးတဲ့သူရှိတော့ အဘိုးပိုလို့တောင်ပျော်ပါသေးတယ်။ အဘိုးကအသက်ကြီးနေပြီ၊ အဘိုးကိုအစိုးရိမ်စေဆုံးကတော့ အားကျင်းပဲ။ အဘိုးအခြားဘာကိုမှစိတ်ပူတာမဟုတ်ဘူး၊ သူအမြဲတမ်းတစ်ယောက်တည်းဖြစ်သွားမှာကို အဘိုးကြောက်တာ၊ အားကျင်း..ဒီကလေးက အရမ်းခက်ခဲခဲ့တာ…”
အဘိုးရှန်က စကားပြောနေချိန် သူ့အသံကပုံမှန်အတိုင်းတူတူပဲဆိုပေမဲ့ သူ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ အနည်းငယ်မတည်မငြိမ်ဖြစ်မှုတို့ရှိနေသည်။
သေချာတာပေါ့ ကျင်ရွှင်က အဘိုးရှန်ကို ဝမ်းနည်းတာမျိုး၊ စိုးရိမ်တာမျိုးမဖြစ်စေချင်တာကြောင့် ချက်ချင်းသူ့မျက်နှာကိုသုတ်ကာ အားပေးလိုက်၏ : “အဘိုး မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ကျွန်တော်အမြဲသူ့နဲ့အတူရှိနေပေးမှာပါ၊ ပြီးတော့ သူနဲ့ကျွန်တော်က အမြဲတမ်းအဘိုးနဲ့အတူရှိနေမှာ”
မတိုင်မီက ရှန်ရိကျင်းရဲ့တိုတိုတုတ်တုတ်ပြောပြမှုထဲမှာ သူက အဓိကအိမ်တော်ကိုဖြိုဖျက်မှုနဲ့ပြန်တည်ဆောက်မှုကို အဓိကထားသွားသည်။
အဆောက်အအုံဟောင်းကို ဖျက်ပြီး ပြန်တည်ဆောက်ရတဲ့အကြောင်းအရင်းက သူ့အဘိုးက သူတစ်ချိန်လုံးစိတ်အခြေအနေမကောင်းတာကိုမြင်ပြီး အမှတ်တရတွေဟာ သူ့ခံစားချက်တွေကိုရှုပ်ထွေးစေမှာ ကြောက်တာကြောင့် တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုရှာကာ ချက်ချင်းပင်အိမ်ကိုဖြိုခဲ့တာဖြစ်သည်။
ဒီကိစ္စက အမြဲတမ်းရှန်ရိကျင်းရဲ့စိတ်ထဲမှာတည်ရှိနေခဲ့သည်။
ထိုနှစ်တွေက အဘိုးရှန် သူ့ကိုပေးခဲ့တဲ့ ဂရုစိုက်မှုနဲ့ကာကွယ်ပေးမှုတို့ကိုလည်း သူမှတ်မိနေခဲ့သည်။
သူက သူ့ကိုယ်သူဖော်ပြရာမှာ မတော်ပေမဲ့ အဘိုးရှန်ရဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတို့ကိုတော့ အမြဲသိနေခဲ့၏။
ဒါကလည်း လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်က ရှန်ရိကျင်း အိမ်ပြန်ပြီး အဘိုးရှန်ကိုယ်စား ရှန်မိသားစုလုပ်ငန်းတွေကို လွှဲပြောင်းယူ၍ ဂရုစိုက်ပေးဖို့ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းအရင်းပင်။
ဒါက သူ့အဘိုးရဲ့တစ်ဘဝလုံးပင်ပင်ပန်းပန်းကြိုးစားထားခဲ့ရတဲ့အလုပ်မို့လို့ပဲ။
ရှန်ရိကျင်းရဲ့ဇာတ်ကြောင်းပြန်ဖြစ်စဉ်နောက်လိုက်ရင်း ကျင်ရွှင်လည်း အဘိုးရှန်ကိုကျေးဇူးတင်မိသည်။ နဂိုက အဘိုးရှန်ကို အကြီးတစ်ယောက်၊ ရှန်ရိကျင်းအတွက်အရမ်းအရေးကြီးတဲ့လူတစ်ယောက်အဖြစ်ပဲ သူမှတ်ယူထားခဲ့တာဖြစ်သည်။
သို့တစေ ဒီအချိန်မှာတော့ ရှန်ရိကျင်းအပေါ် လက်မလျော့ခဲ့တဲ့အတွက် သူအဘိုးရှန်ကို အမှန်ပင်အလေးအနက်ကျေးဇူးတင်မိသည်။
“အားကျင်းက တော်တဲ့ကောင်လေးပါ၊ အဘိုးအမြဲတမ်းသိခဲ့တယ်” အဘိုးရှန်က အသံနိမ့်နိမ့်ဖြင့်တီးတိုးပြောလာသည်။
သူ့ကြည့်ရတာ နောက်ဆုံးမှုာတော့ စကားပြောဖို့တစ်ယောက်ယောက်ရှာတွေ့သွားသလိုမျိုးပင်၊ ကျင်ရွှင်မေးလာတာကိုတောင်မစောင့်တော့ဘဲ ရှန်ရိကျင်းထက်အများကြီးပိုအသေးစိတ်တဲ့ထိုနှစ်ကအဖြစ်အပျက်တို့ကို သူပြန်ပြောပြလာခဲ့သည်။
အဓိကဆုံချက်ကတော့ သူ့အမေသေဆုံးပြီးနောက် ရှန်ရိကျင်းရဲ့စိတ်အခြေအနေပင်။
“အမြင့်ကနေခုန်ချတဲ့သူတွေက ချက်ချင်းထွက်ပေါ်လာမဲ့သေခြင်းတရားကိုကြောက်ရွံ့ပြီး သူတို့အမူအရာတွေက အရမ်းကိုပုံပျက်ရွဲ့စောင်းနေလိမ့်မယ်…ဒီလိုမြင်ကွင်းမျိုးကို စိတ်ကူးကြည့်ရုံနဲ့တင် ခက်ခဲနေပြီ၊ အဲ့ဒါကအားကျင်းရဲ့အမေရင်းဖြစ်တာကိုထည့်မပြောနဲ့ဦး…!”
“အားကျင်းက အဲ့အချိန်မှာ တစ်လလုံးလုံးဖျားခဲ့တယ်။ အဲ့နှစ်မှာ သူအသက်ငါးနှစ်ပဲရှိသေးတာ! နဂိုကတော့ ငါးနှစ်အရွယ်ကလေးတွေဟာ ကိစ္စရပ်တွေကို အပြည့်အဝမမှတ်မိနိုင်ဘူး ဒါပေမဲ့အားကျင်းက သူကလေးဘဝတည်းကအရမ်းဉာဏ်ကောင်းခဲ့တာ။ သူကအရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် မှတ်ဉာဏ်ကောင်းနဲ့ လျင်မြန်တဲ့တုံ့ပြန်မှုတွေရှိပြီး အခြားအသက်ရွယ်တူကလေးတွေထက် အများကြီးပိုနားလည်တယ်။ အခြားကလေးတွေက ဘာဖြစ်သွားမှန်းသိချင်မှသိမယ် ဒါပေမဲ့အားကျင်းကတော့အရာအားလုံးကိုနားလည်တယ်…သူအရာအားလုံးကိုနားလည်ခဲ့တယ်! လူတွေကပြောကြတယ် အရမ်းတော်လွန်းတဲ့သူတွေက အချိန်မတန်ခင်သေရတယ်တဲ့၊ အရင်ကအဘိုးအဲ့ဒါကိုမယုံခဲ့ဘူး။ အားကျင်းဆီမှာဖြစ်ပျက်လာတော့မှပဲ အဘိုးမယုံချင်ရင်တောင် ယုံရတော့တယ်”
အဘိုးရှန်ရဲ့ဝမ်းနည်းစွာညည်းညူမှုကို နားထောင်ပြီးနောက် ကျင်ရွှင်ကထိုအချိန်ကိုပြန်သွားကာ ရှဲန်းရှန်အားတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပွေ့ဖက်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးချင်မိသည်။
သို့သော်ငြား သူရှန်ရိကျင်းရဲ့အတိတ်ကိုပြန်မသွားနိုင်တော့။
သို့ရာတွင် ထိုအချိန်ကအခြေအနေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျင်ရွှင့်မှာသံသယတချို့ရှိနေဆဲပင်။
“ဒါပေမဲ့ သူ့အမေကဘာလို့အဆောက်အအုံပေါ်ကနေ ခုန်ချသွားတာလဲ”
“အဲ့အကြောင်းဘယ်သူမှမသိကြဘူး…သူမက အားကျင်းရဲ့ကလိမ်ကျတဲ့အဖေကို စိတ်ပျက်သွားတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲလေ!”
ဒီအကြောင်းကိုပြောနေရင်း အဘိုးရှန်ကအရမ်းစိတ်တိုလာသည်။
ကောင်းမွန်နေခဲ့တဲ့မိသားစုတစ်ခုက ဘယ်လိုလုပ်ရုတ်ခြည်းပြိုကွဲသွားနိုင်ရတာလဲ?
စိတ်တိုဖို့အကောင်းဆုံးကတော့ ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ပြီးလအနည်းငယ်ပဲရှိသေးတယ်၊ အားကျင်းရဲ့အဖေ သူ့သားကြီးက မိန်းမတစ်ယောက်ကို အိမ်ခေါ်လာကာ သူမကိုလက်ထပ်ချင်တယ်လို့ပြောတယ်လေ၊ ဒါကအားကျင်းရဲ့ဘဝနဲ့သေခြင်းတရားကို လုံးလုံးလျားလျားဥပေက္ခာပြုလိုက်တာပဲ……
“အဲ့နောက်မှာတော့ အဲ့ခွေးကောင်က အားကျင်းကိုဂရုစိုက်ပေးနိုင်မဲ့မိထွေးတစ်ယောက်ရှာတွေ့ပြီလို့ အဘိုးကိုပြောခဲ့တယ်။ ဒါကအဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်လို့ အဘိုးထင်တာမို့ သဘောတူခဲ့တယ်။ အဘိုးမမျှော်လင့်ထားတာကတော့ အဲ့မိန်းမနဲ့သူ့ရဲ့မတော်တရော်အဖေက လုံးဝကိုမကောင်းဘူးဆိုတာပဲ!”
အဘိုးရှန်ပါးစပ်မှ အဲ့မိန်းမဆိုတာက သူ့မိထွေး မစ္စယန်ပဲဖြစ်လိမ့်မယ်။
ဒါကပထမဇနီးသေဆုံးပြီးနောက် ဒုတိယအကြိမ်လက်ထပ်တာဆိုပေမဲ့ သူမက ရှန်မိသားစုထဲကို ပွင့်လင်းမှန်ကန်တဲ့အပြုအမူနဲ့လက်ထပ်ဝင်ခဲ့သည်။ ဆန်ကုန်မြေလေးgongကို နောက်ပိုင်းကျမှကိုယ်ဝန်ရခဲ့တာပင်။ ထို့ကြောင့် သူက ကောင်းမွန်တဲ့မိသားစုနောက်ခံနဲ့ ရှန်မိသားစုရဲ့တရားဝင်တတိယမျိုးဆက်အဖြစ် မွေးဖွားလာခဲ့သည်။
ကျင်ရွှင်က ဒီဇာတ်ကြောင်းကို အစောကတည်းက သိခဲ့သည်။
အခုကြည့်ရတာတော့ အာ့ရှောက်ကိုမွေးပြီးနောက်မှာ မစ္စယန်က သူမသားအရင်းပေါ်မှာ အားအကုန်စိုက်ထုတ်ခဲ့သည်။ ရှန်မိသားစုရဲ့ဒုတိယမျိုးဆက်တွေအားလုံးဟာ ပျော်ပါးသက်သာတဲ့ဘဝကို မွေ့လျော်သွားကာ အသုံးမကျဖြစ်လာတာကြောင့် ကလေးနှစ်ယောက်အပြည့်အဝမကြီးပြင်းလာခင် သူမက ရှန်ရိကျင်းကိုဘယ်လိုတိုက်ခိုက်ပြီး ရှန်မိသားစုရဲ့အနာဂတ်ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို ဘယ်လိုအလစ်သုတ်ရမလဲဆိုတာကို စတင်စီစဉ်ခဲ့သည်။
သူမ အိမ်တံခါးကဝင်တဲ့အချိန် ရှန်ရိကျင်းအားကြင်ကြင်နာနာဆက်ဆံပါ့မယ်ဆိုတဲ့ သူမကတိကိုမဖြည့်စည်းတော့ကတည်းက အဘိုးရှန်က နှစ်များစွာကြာအောင် အမြဲတမ်းသူမအားသဘောမကျဖြစ်နေခဲ့တာပင်။
သို့ရာတွင် သူမကအဆုံးမှာတော့ရှန်ပေါ်ဟန်ရဲ့မိခင်ဖြစ်နေပြီး ရှန်မိသားစုထဲမှာနှစ်အကြာကြီးနေပြီးပြီဖြစ်တာကြောင့် သူ သူမကိုသဘောမကျရင်တောင်မှ လူအိုကြီးက သူမကိုမောင်းထုတ်ပစ်လို့မရပေ။
ထိုအရာတွေကို ဆက်ပြီးမတူးထုတ်ချင်တာကြောင့် ကျင်ရွှင်ကထပ်မေးမြန်းလိုက်သည်
“ဒါဆို သူ့အခြေအနေက အစတည်းက ဒီလိုဖြစ်နေခဲ့တာလား?”
“ဒါကခြားနားတယ်။ စစတုန်းက အားကျင်းက သူ့ခံစားချက်တွေကို ဘယ်လိုထိန်းချုပ်ရမယ်မှန်းမသိခဲ့ဘူး။ တိမ်ထူပြီးမိုးရွာတဲ့နေ့တိုင်းမှာ သူကဆူညံသံတွေအများကြီးလုပ်ခဲ့တယ်။ အဘိုး သူ့ကိုဆေးရုံပဲတိုက်ရိုက်ပို့ခဲ့တဲ့အချိန်တွေလဲ ရှိသလို အဘိုးသူ့ကိုချုပ်နှောင်ထားခဲ့တဲ့အချိန်အနည်းငယ်လဲရှိတယ်…”
အဘိုးရှန်က ခပ်ဖျော့ဖျော့လေး ပြန်ပြောပြာလာသည်။ အရင်ဦးဆုံး သူသက်ပြင်းချလိုက်ပေမဲ့ ဒေါသထွက်လာပြန်ကာ : “အဲ့အချိန်တုန်းက အသရေပျက်အောင် မဟုတ်မမှန်ပြောတဲ့လူတွေရှိကြတယ်လေ။ သူတို့က အားကျင်းကို စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံဆီပို့ပေးဖို့ အဘိုးကိုလာတောင်းဆိုကြတယ်! မင်းအဘိုးကိုပြောစမ်းပါ အဲ့စကားလုံးတွေက လူတွေပြောသင့်တဲ့စကားလား!”
“အဘိုး ဒေါသမထွက်ပါနဲ့ ဒါတွေအားလုံးက အတိတ်မှာကျန်ခဲ့ပါပြီ” ကျင်ရွှင်က လူအိုကြီးဒေါသထွက်မှာစိုးတာကြောင့် အလျင်အမြန်စကားအနည်းငယ်ဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးကာ အကြောင်းအရာပြောင်းလိုက်သည် : “အဲ့ဆရာဝန်တွေက ရှဲန်းရှန်အကြောင်းဘာပြောကြလဲ”
“အချို့ကတော့ အားကျင်းကလန့်သွားတယ်လို့ထင်ကြတယ်၊ အချို့ကတော့ သူက သူ့အမေသေဆုံးမှုကြောင့်ဝမ်းနည်းနေတယ်လို့ တွေးကြတယ်…အလိုလေး အကြောင်းအရင်းကိုသိတာက ကိစ္စတစ်ရပ်၊ အဲ့ကနေရုန်းထွက်နိုင်တာက အခြားကိစ္စတစ်ရပ်ပဲလေ”
အဘိုးရှန်ကပြော၏ : “အဲ့အချိန်တုန်းက အားကျင်းက ဒီအိမ်ကိုမြင်တဲ့အချိန် မသက်မသာခံစားရတာမို့ ပြဿနာတွေရှာနေတာလို့ အဘိုးထင်ခဲ့တာ၊ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ အဘိုးအိမ်ကိုဖြိုပြီး အသစ်ပြန်ဆောက်ခဲ့ပေမဲ့ အချည်းနှီးပဲ။ အဲ့တာပြီးတဲ့နောက်မှာ အဘိုး ကုသမှုကိုအပြင်းအထန်လုပ်ခဲ့ပေမဲ့ အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ဘူး။ အဲ့နောက် တစ်ရက်မှာတော့ အားကျင်းကရုတ်တရက်တိတ်ဆိတ်လာတယ်။ သူကမငိုသလို ပြဿနာလဲမရှာဘူး၊ စကားလဲမပြောတော့ဘူး လူတိုင်းက သူ့ကိုကြောက်ကြတယ်…အခုသူဖြစ်နေတဲ့ပုံလိုမျိုးပေါ့”
ကျင်ရွှင် : “……”
“ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒါကလွဲလို့ အားကျင်းက သာမန်လူတစ်ယောက်နဲ့ပြန်တူလာတယ်…သူက သာမန်လူတွေထက်တောင် ပိုသာမန်ဆန်သေးတယ်။ သူကအရင်ကထက် စာတွေပိုဖတ်ပြီး စိတ်မလှုပ်ရှားတော့ဘူး။ ဒါက သိသိသာသာကို မူမမှန်တဲ့အပြုအမူမှန်း အဘိုးသိပေမဲ့ ဘယ်သူကမှဒါကိုမကုသနိုင်ဘူးလေ၊ ဒါကြောင့် ဒီတိုင်းဆက်ထားဖို့ပဲတတ်နိုင်တယ်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးတဲ့နောက်မှာ အဘိုးလဲနားလည်လာတယ်၊ အားကျင်းသာ နေလို့ပိုအဆင်ပြေနေသရွေ့ အဘိုးသူ့ကိုဘာမှမမေးတော့ဘူး”
“သူအသက်နည်းနည်းပိုကြီးလာတဲ့အချိန် အားကျင်းက ရုတ်တရက်ကြီးအဘိုးဆီလာပြီး စကားလာပြောတယ်။ သူပြောတာက သူဒီကနေထွက်သွားပြီး နိုင်ငံခြားမှာစာသင်ချင်တယ်တဲ့။ အဘိုးအင်တင်တင်ဖြစ်မိပေမဲ့ သူ့ကိုဘယ်လိုမှဖျောင်းဖျလို့မရဘူး။ အဲ့အချိန်တုန်းက အားကျင်းအဖေက မတော်တဆမဖြစ်သေးတော့ ဟိုမိသားစုသုံးယောက်က နေ့တိုင်းလိုလိုပျော်ရွှင်နေကြတာ။ အဲ့ဒါကြောင့်မို့ အဘိုးလဲ အားကျင်းဒီမှာနေရတာ သက်တောင့်သက်သာမရှိမှာစိုးတာနဲ့ သဘောတူလိုက်တယ်”
ကျင်ရွှင် : “ဟုတ်”
အဘိုးရှန်က အချိန်အစဉ်လိုက်နဲ့ပြောတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ သူအတိတ်အကြောင်း ပြန်ပြောင်းပြောချိန် ဒါကလူအိုကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ရောက်တတ်ရာရာပြောဆိုမှုနဲ့ လုံးဝကိုတူနေသော်ငြား ကျင်ရွှင်ကတော့ အလေးအနက်နားထောင်ဆဲဖြစ်ကာ ရံဖန်ရံခါစကားဝိုင်းထဲကြားဖြတ်ပြောတတ်သည်။
အဘိုးရှန်က ဒီအတိတ်ဖြစ်ရပ်တွေကို အပြင်လူတွေအား ပြောပြတာရှားတဲ့ပုံပင်။ အရင်က သူ ရှဲန်းရှန်ရဲ့မကြာသေးခင်က အဖြစ်အပျက်တွေကို အဘိုးကိုပြောပြရတယ်။ သို့ပေမဲ့အခုတော့အဘိုးရှန်က သူ့ကိုပြောပြနေရတဲ့အလှည့်ဖြစ်တာကြောင့် သူဆန္ဒရှိရှိနဲ့ သေသေချာချာနားထောင်ချင်ပေသည်။
အဘိုးရှန်ကထပ်ပြော၏ : “နောက်ပိုင်း ဒါကအားကျင်းရဲ့ကံကြမ္မာလေလားလို့ အဘိုးလဲစတင်တွေးမိလာတယ်။ ဒါတွေကိုပြန်ကြည့်ရင် တိုက်ဆိုင်လွန်းလှတယ်၊ တကယ်လို့အားကျင်းသာ သူ့အမေရဲ့ရက်စက်လှတဲ့သေခြင်းတရားကို မမြင်ခဲ့ဖူးဆိုရင်၊ တစ်စက္ကန့်လောက်လေးပဲ လွဲချော်သွားခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင်…အားကျင်းက ဒီလိုမျိုးမဖြစ်လာမှာလဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ…”
ကျင်ရွှင် : “အဘိုးပြောခဲ့တာက ရှဲန်းရှန်ကသူ့အမေဖြစ်သွားတာကိုမြင်သွားခဲ့တယ်ဆို…ဒါကိုတွေးကြည့်ရင် ရူပဗေဒရဲ့သဘောတရားတွေကို ဆန့်ကျင်နေသလိုပဲ…”
အဘိုးရှန်က သက်ပြင်းချကာဖြင့် : “ဟင်း…အဲ့အချိန်တုန်းက အိမ်ထဲကမီးတွေကိုဖွင့်ထားပြီး ကျိုးကြောင်းဆီလျော်မှုအရ အတွင်းဘက်ကလူတွေက အပြင်ဘက်ကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့အဲ့အချိန်တုန်းက လျှပ်စီးလက်သွားတယ်လေ…”
ကျင်ရွှင် : “……”
လျှပ်စီးကြောင်းက အပြင်ဘက်ကအရာအားလုံးကို အလင်းပေးလိုက်သလို ပြုတ်ကျနေတဲ့သူ့အမေပေါ်လည်း အလင်းရောင်ပေးလိုက်တာမို့ သူပိုပြီးရှင်းရှင်းမြင်နိုင်သွားတာ…
ကျင်ရွှင် ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူတို့ပထမဆုံးတွေ့တဲ့အကြိမ်ကို ပြန်သတိရသွားသည်၊ ပြီးတော့ ဒုတိယမြောက်သူရောဂါထတဲ့အချိန်ကိုရော…အခန်းထဲမှာ မီးတွေပိတ်ထားသည်။
လိုက်ကာထူထူတွေကို ပိတ်ထားရုံသာမကဘဲ အတွင်းဘက်မှမီးတွေကိုလည်း ပိတ်ထားသည်။
…
အဲ့အချိန်တုန်းက ထူးဆန်းတယ်လို့သူခံစားမိခဲ့တယ်၊ စိတ်အခြေအနေမကောင်းတဲ့အချိန် အမှောင်ထဲမှာတစ်ယောက်တည်းထိုင်နေတာက…ပိုပြီးတော့ စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတယ်မဟုတ်ဘူးလား လို့ပေါ့။
အခု ဒါကိုတွေးကြည့်လိုက်မိတော့…
ရှဲန်းရှန် အမှောင်ထက်ပိုကြောက်တာက.. တကယ်တော့ မီးတွေဖွင့်လိုက်တာဖြစ်နိုင်သည်။
မိုးရွာတဲ့အချိန် အခန်းတွင်းမီးရောင်တွေကို မသိစိတ်အရကြောက်ရွံ့မှု၊ မိုးခြိမ်းသံကိုကြောက်လန့်မှုနဲ့ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက် ကြည့်ရမှာကိုကြောက်ရွံ့မှု။
သုံးခုလုံးပေါင်းစပ်သွားတဲ့အချိန် အဲ့ဒါကသူ့အိပ်မက်ဆိုးတွေရဲ့အစပဲ…
နေရာမှာထိုင်နေတဲ့ကျင်ရွှင်က တောင့်တင်းသွားကာ တကယ်တော့ စတုတ္ထမြောက်တစ်ခုရှိတာကိုသတိရသွားသည်။
အရင်က သူနိုက်ကလပ်မှာနေရတဲ့အကြောင်းအရင်းက အိမ်မှာနေရတာကိုသဘောမကျတာကြောင့်ဟု ရှန်ရိကျင်းတစ်ခါပြောဖူးတာကို သူမှတ်မိသွားသည်။
ဒီတော့ သူမကြိုက်တာကဘာလဲ?
…ထိုအခိုက်အတန့်က ပြတင်းမှန်ပေါ် ရောင်ပြန်ဟပ်မှုမှာ နွေးထွေးချိုမြိန်တဲ့အခန်းထဲမှ ပရိဘောဂမျိုးစုံကို တွေ့မြင်နိုင်တယ်လေ။
ရှန်ရိကျင်းရဲ့နေထိုင်ရာနေရာမှာ စာကြည့်ခန်းထဲတွင် စာအုပ်တွေအများကြီးရှိပေမဲ့ အခြားနေ့စဉ်ဘဝနဲ့ဆိုင်တဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာသုံးပစ္စည်းတွေ မရှိလုနီးနီးပဲ၊ ပုံစံငယ်အခန်းလေးထက်တောင် ပိုရှင်းလင်းသေးတယ်…
ဒါတွေအားလုံးအကျဉ်းချုပ်လိုက်ရင် သူက မှန်ပေါ်မှာ ရောင်ပြန်ဟပ်ခဲ့တဲ့အိမ်ဆိုတဲ့ခံစားချက်နဲ့ဆင်တာမျိုးကို မကြိုက်တာပဲ
…
ကျင်ရွှင်က ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူ့နှလုံးသားထဲမှာ နာကျင်မှုကိုခံစားလိုက်ရသည်၊ စစ်မှန်တဲ့အောင့်သက်သက်နာကျင်မှုမျိုး၊ အရင်ကသူနဲ့မစိမ်းသက်ခဲ့တဲ့ခံစားချက်မျိုး။
ဒီတစ်ကြိမ်ကတော့ နှလုံးမကောင်းတာကြောင့်မဟုတ်ခဲ့ဘူး။
ဒါကမွေးရာပါမဟုတ်ဘူး။ ရှန်ရိကျင်းကိုတွေးမိတာကြောင့် ဖြစ်လာတဲ့နာကျင်မှုကို ဖိနှိပ်ဖို့ခက်ခဲလှသည်။
“တကယ်တော့ အားကျင်းက အများကြီးပိုကောင်းလာပါတယ်” ဒီတစ်ကြိမ်ကတော့ အဘိုးရှန်က ကျင်ရွှင့်ကိုနှစ်သိမ့်ပေးရတဲ့အလှည့်ပင် : “မင်းတို့အိမ်မှာ ပစ္စည်းတွေအများကြီးပိုရှိလာတယ်လို့ ရှောင်ထန်းဆီကနေအဘိုးကြားခဲ့တယ်”
“…ကျွန်တော်မသိဘူး” ကျင်ရွှင်က ဗလာကျင်းစွာငေးမောကြည့်နေရင်း အတွေးနွံထဲနစ်ကာပြောလာသည် “အဘိုး ကျွန်တော်မသိခဲ့ဘူး…”
သူက ဖတ်မပြီးသေးတဲ့စာအုပ်တွေကို အိပ်ခန်းထဲမှာ သာမန်ကာလျှံကာထားခဲ့တတ်သည်။ အိပ်ရာထဲမှာ သူရေဆာမှာစိုးတာကြောင့် ညတိုင်းကုတင်ဘေးနေရာမှာ ရေတစ်ခွက်တင်ထားလိမ့်မည်။
ဒါ့အပြင် သူကြိုက်တဲ့အရာဝတ္ထုအသေးလေးတွေကို အမြဲလိုလိုဝယ်ပြီး အခန်းထဲမှာထားတတ်သည်။ မပြီးစီးသေးတဲ့အလုပ်ကိရိယာတွေကို ကော်ဖီစားပွဲမှာဖြစ်စေ ကောင်တာငယ်လေးပေါ်မှာဖြစ်စေ သာမန်ကာလျှံကာ ဖြန့်ကြဲထားလိမ့်မည်။ တစ်ခါတစ်ရံ သူအရမ်းပင်ပန်းနေတဲ့အချိန်ဆို အဝတ်တွေစုရမှာပျင်းပြီး ဘေးဘက်မှာဒီတိုင်းပစ်ထားတတ်သည်…
ဒါက မိသားစုထဲကို အသက်ဝင်မှုအချို့ပေါင်းထည့်တာလို့ တွေးခဲ့မိသည်။
ဒါပေမဲ့ သူတစ်ခါမှမတွေးဖူးတာက ဒီပစ္စည်းတွေဟာ ရှန်ရိကျင်းကို…
“ဒါပေမဲ့အားကျင်းက ဘာမှမပြောခဲ့ဘူးမလား?” အဘိုးရှန်က နောက်တစ်ဖန်အပြုံးတစ်ခုဆင်မြန်းကာ သူ့အသွင်အပြင်က အတော်လေးကြည်လင်အေးချမ်းလာပြီး
“သူမသက်မသာမခံစားရပါဘူး။ နောက်ပိုင်း အားကျင်းရဲ့စိတ်ဝိဉာဉ်က ပိုပြီးကောင်းလာတာကို အဘိုးမြင်နေရတယ်၊ ရှောင်ရွှင့်ကျေးဇူးနဲ့ပေါ့”
“…”
အဘိုးရှန်က ဆန်းဆန်းပြားပြားဖြင့်ထပ်ပြောလာသည် : “ဒီမနက် မိုးတွေခြိမ်းပြီးမိုးရွာနေတာ။အားကျင်း သူ…”
ကျင်ရွှင် : “…”
ဒီမနက် သူရှဲန်းရှန်ကိုလုပ်ခဲ့တဲ့အရာနဲ့ သူ့လည်ပင်းပေါ်က နီရဲရဲအမှတ်တို့ကိုတွေးမိသွားတော့…ကျင်ရွှင်မြေကြီးထဲတွင်သာ တွင်းတူးပြီးဝင်ပုန်းလိုက်ချင်မိသည်။
ကံကောင်းစွာနဲ့ အဘိုးရှန်မေးလာတဲ့အရာက : “ဒီမနက်အားကျင်းလိုက်ကာတွေကို ဆွဲဖွင့်ခဲ့သေးလား”
“ဟုတ်” ကျင်ရွှင်မင်သက်သွား၏။
သူဒီအကြောင်းမတွေးဖူးဘူး။
ရှဲန်းရှန်က ဒီအချိန်အတွင်း ပိုကောင်းလာပြီး ရံဖန်ရံခါ လိုက်ကာတွေကိုတင်းတင်းမပိတ်တော့တာကြောင့် ကျင်ရွှင် အရင်ကမူမမှန်မှုကို သတိမထားမိခဲ့ပေ။
ဒါပေမဲ့ အဘိုးရှန်ရဲ့သတိပေးခြင်းခံရပြီးနောက်မှာတော့ သူရုတ်တရက်မှတ်မိသွားသည် - ရှဲန်းရှန်က မသက်မသာခံစားနေရတာအသိသာကြီးပေမဲ့ သူလိုက်ကာတွေကိုမပိတ်ထားဘူး
ဒါက မိုးသောက်ချိန်ဖြစ်တာကြောင့်လား?
ဒါမှမဟုတ် အခြားအကြောင်းအရင်းအချို့အတွက်လား…?
ရလဒ်အနေနဲ့ အဘိုးရှန်က အပြုံးတစ်ခုနှင့်ပြောလာသည် : “ သူနောက်ပိုင်းအဆင့်တွေမှာ ဆေးဝါးဆိုင်ရာကုသမှုကို မခံယူပေမဲ့လဲ အားကျင်းက သူ့အရိုးတွေထဲကနေ အရှုံးကိုဝန်မခံမဲ့ကလေးမျိုး”
“?”
အဘိုးရှန်ပြောနေတာနဲ့ပတ်သက်ပြီး မှားယွင်းတာမျိုးရှိမနေ။
ဒါပေမဲ့ ဒါက အရှုံးကိုဝန်ခံတာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာဆိုင်နေလို့လဲ..ကျင်ရွှင်က တစ်ခဏလောက်နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားရသည်။
အဘိုးရှန်ကပြော၏ “အဘိုးခန့်မှန်းတာအရဆို သူက သူ့ကိုယ်သူပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ကြည့်ဖို့ ဖိအားပေးထားတာပဲ”
ကျင်ရွှင် : !
ဒီတစ်ကြိမ်သူနားလည်သွားပြီ။
“…ရှဲန်းရှန်က အဆိပ်ကိုအဆိပ်နဲ့တိုက်ခိုက်ဖို့ ကြိုးစားနေတာလား?”
သူအိမ်ပြန်ရောက်နေတာကြောင့် အတိတ်ကိုပြန်တွေးမိဖို့လွယ်သလို ရောဂါထဖို့လည်းလွယ်သည်။
ဒါကြောင့် သူ့အတွင်းနတ်ဆိုးကို ကျော်လွှားဖို့ သူ့ကိုယ်သူဖိအားပေးနေခဲ့တာပဲ…
“အင်း သူအရင်ကဒီလိုမျိုးလုပ်ခဲ့ဖူးပေမဲ့ မအောင်မြင်ခဲ့ဘူး” အဘိုးရှန်က စစ်တုရင်အပိုင်းအစတစ်ခုကို ကောက်ယူထားပြီးပြီဖြစ်ကာ စစ်တုရင်ကစားခြင်းကို ပြန်သွားဖို့ရည်ရွယ်ထား၏။
သူစကားပြောနေရင်း မျက်ခွံကိုတစ်ဖန်ထပ်ပင့်ကာ
“အရင်ကသူမိနစ်ဝက်လောက်တောင် မထိန်းထားနိုင်ဘူး။ ဒီတစ်ကြိမ်ရောဘယ်လောက်ကြာလဲ”
ကျင်ရွှင် : “….!!”
သူအိပ်ရာနိုးတဲ့အချိန်ကနေ ရှန်ရိကျင်းရှေ့ကိုလမ်းလျှောက်သွားတဲ့အချိန်ထိ အနည်းဆုံးနှစ်မိနစ်လောက်ကြာမယ်။
ရှန်ရိကျင်းက အစတည်းက အဲ့ပြတင်းပေါက်ရှေ့မှာဘယ်လောက်ကြာကြာရပ်နေခဲ့မှန်း သူမသိတာကိုထည့်မပြောနဲ့ဦး။
ပြီးတော့လည်း…အဆုံးထိ အဲ့ပြတင်းပေါက်တွေပေါ်ကလိုက်ကာတွေကို မဆွဲပိတ်ခဲ့ဘူး…
အိပ်ရာက ပြတင်းပေါက်ကနေ အတော်လေးဝေးပေမဲ့ ဒါက ရှဲန်းရှန်ရဲ့အရင်စံချိန်ကိုချိုးသွားပြီပဲ!
ကျင်ရွှင်လည်း ရှော့ခ်ရနေမိသည်။
“ဟားဟား” ရှန်ရိကျင်းက စံချိန်ချိုးလိုက်ပြီမှန်းကြားတော့ အဘိုးရှန်က အကျယ်ကြီးရယ်မောလာသည်။
သူက မုန်တိုင်းတွေ၊လှိုင်းဒဏ်တွေမျိုးစုံကို မြင်ဖူး၊ကြုံဖူးပြီးသားသူမို့ သူ့မြေးအတွက် သူဘယ်လောက်ပဲဝမ်းနည်းနေပါစေ ဒီအကြောင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး သူစိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထားနိုင်တုန်းပဲ။
“အဘိုးက အားကျင်းကြီးပြင်းလာတာကိုကြည့်နေခဲ့ရတာ။ သူ့အတွေးတွေကိုအဘိုးသိတယ်။ သူမြန်မြန်နေပြန်ကောင်းလာပြီး သာမန်လူတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်နေတယ်”
အဘိုးရှန်က ထိုဟာကိုပြောရင်း စစ်တုရင်တစ်ရုပ်ချလိုက်သည်။
“ ဒီဟာကသာလျှင် ရှောင်ရွှင်နဲ့လိုက်ဖက်ညီနိုင်မဲ့တစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းလို့ သူခံစားနေမိတာ”
[ဒါဒါ - ဒီအတိတ်အကြောင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး စပရိုက်တွေရှိပါသေးတယ် stay turn!]