A/N: I apologize for the typos and wrong grammar you may have read..
JIONNE
"What the fvck, Crime?! she just fvcking poured acid on me!! tapos hahayaan mong makatakas ang mga 'yan?!" galit na bulyaw ng babae sa lalaki. Mangingiyak siyang napatitig sa mga kamay niyang muntik ng malusaw. Tsaka binalik ang masamang tingin niya sakin.
She should give me credit for keeping only two of her fingers injured and her hand didn't entirely melt.
Kinausap ko pa kanina si Bae kung bakit hindi tumalab ng maayos yung sinasabi niyang asido pero inilingan lang niya ko.
I'm disappointed.
"We're done talking about this!" Suway naman ni Crime sakanya.
Crime? what's on her name?
Nagdadalawang isip pa sila Seph at Oliver na ibigay si Cole sakanila. Maging ako ay naguguluhan rin.
Lumapit si Glass sakanila at may sinabing hindi ko narinig.
"We're done talking about this yeah," panggagaya niya sa sinabi nito. " Pero p'wede bang baguhin natin? that girl almost killed me!! gusto ko s'yang balatan ng buhay! you understand that, Crime? bring that hussy to me!" utos niya at dinuro ako.
Kaso pinipigilan s'ya ni Crime na makalapit sa'kin. Tinatanggap nalang niya ang bawat hampas na binibigay sakanya ng babae habang nasa akin ang masamang tingin nito.
I held back from giving him the middle finger salute. Brad, I'd rather not respond.
Kinuha ni Dexter ang hawak kong water gun at binigay saakin ang isang baseball bat na hawak niya.
"You still made me think you'd look good with that." panimula niya.
"Nagmukha ka lang parang bata." seryoso ang mukha niya kaya napairap ako. Napatango tango si Paisely at Teb sa sinabi niya.
E kung subukan ko sakanila?
Hindi sana kami magtatagal dito kung binigay nalang nila agad si Cole sa kalaban. I have no idea what could be going through their minds. Except to the bitch I'm now giving the cold shoulder to. In his view, she must have killed me.
But I don't give a damn about this bitch.
Bakit kasi hindi pa siya natuluyan?
"Do you think you're the one to follow? We really need that damn man, Risk. it's not just someone's life that will be in danger if you disobey- I'm sure that's already imprinted in your brains." marahang sabi ni Crime sa babaeng tinawag n'yang 'Risk' na nabuhusan ko ng asido at sa kan'yang mga kasamahan.
"Pero Wala akong sinabing hahayaan natin si Cole!--"
"That's it. He should be the only one we focus on. Let's let them get away now so we can get that motherfucker, shall we? " si Crime.
Magkabila't kanan naririnig kong paguusap. Hindi ko tuloy malaman ang dahilan kung bakit umiinit ang ulo ko.
Mukhang seryoso silang lahat habang naguusap kaya iniwas ko muna ang tingin sakanila. I'd prefer not to gaze upon those meaningless features.
Bakit nila nagagawang mag-usap ngayon? eh, kung tutuusin pagkakataon na nila kaming tapusin. Ano ma'ng segundo pwede nilang paputukin ang mga ulo namin gamit ang mga baril nila.
Tsaka sa ipinpakita nila mukhang napakahalaga ng tungkulin ni Cole para sakanilang lahat.
Is this their leader? mastermind? He's too frail to be their boss, so I certainly hope not.
Napansin ko ang babaeng sugatan kanina na tinulungan ko na nakatingin saakin kaya nang tignan ko rin siya ay agad niyang nilipat ang tingin sa kalaban.
What?!
Dahan dahang iginalaw ni Dexter at Justin ang main gate pabukas kaya dahan dahan rin silang umaatras upang makalabas. Kinunotan ko sila ng noo. Nang dumako muli ang tingin ko sa harap, mata sa matang nag-uusap si Glass at Crime. agad hinanap ng mata ko naman ang dalawa na hawak hawak parin si Cole.
Medyo naalarma ang mga ibang slayers dahil akala nila hindi namin ibibigay ang nais nila, pero nang tuluyan nang matanggal ang tali dito ay agad na tinulak ni Oliver si Cole sakanila. Doon namin narinig ang pagbusina ng isang sasakyan.
Pagkalingon ko ay nasa labas na silang lahat. si Alteb ay nasa loob na niya ng kanyang cotse habang si Dexter ay sa isa namang sasakyan niya. Medyo umuwang pa ang bibig ko dahil ang bibilis nila kumilos.
"If you don't mind, i just want to ask." tumigil siya saglit sa sasabihin.
"What is the real reason for you to do this..? he sighed. Mukhang labag sa loob n'yang magtanong.
Sa tingin ba niya sasagutin nila ang tanong niya?
Gaya ng inaasahan ko, tinawanan lang siya ng nagngangalang Crime. Napamura nalang Glass dahil sa naging reaksyon niya. Maging ang mga kasamahan niya ay nakataas ang kilay habang pinagmamasdan siya.
Pero dahan dahang umiba ang tawa niya hanggang sa maging tunog dismayado ito. Sumeryoso ang mukha niya, baliw.
"We're not too stupid to answer that directly. But I will give a clue .." kalma s'yang napalunok. "We are not the same. Hindi namin sila kagrupo, we don't care about them, and they don't care about us either. To all the killers you encounter except us, they have the biggest dark reason. Parehas kaming pumapatay pero magkakaiba kami ng dahilan."
Does he mean...
"Young gunners, that's our gang name. Ganda noh?" sabi pa n'ya at saglit na napapalakpak. Binatukan siya ni Risk kaya bumalik sa seryosong itsura ang mukha niya.
"I didn't like your fuvking clue." sabat naman ni Glass.
"You can leave now, then."
Hindi pa natatapos ang sinasabi niya tinalikuran na sila ni Glass. Walang emosyon ko silang pinagmamasdan noong una nang magkatinginan kami ni Risk, nakasimangot ang mukha niya.
"Magtutos pa tayo, I'm not done with you, hussy!" pilosopo nalang akong napangisi sa sinabi niya.
I wink at her.
"Can't wait."
Pasimple kong sinilayan si Cole na karaniwang kinakausap ni Crime habang nakasakay na ako sa motor angkas si Jess.
Parang walang nangyari nung nakauwi kaming lahat. Dala narin nang matinding trauma hindi makapagsalita ang iba naming kasama kanina. Yung babaeng sugatan naman kasama ang kaibigan niyang lalaki ay inihatid nila Dexter sa ospital. Nalaman nalang kasi namin na hindi lang sa braso ang sugat niya.
Whatever might happen to me, I have nothing to fear. The worst-case scenario for those close to me is what I dread.
Agad kong hinanap ang isa ko pang cellphone sa loob ng kwarto ko. Buti nalang at dalawa ang cellphone ko. Naghihinayang parin ako sa isa na nawala.
Tinawagan ko si Ate Carol sa bahay para kamustahin ang lagay nila. Naalala ko bigla si Russel mag ha-hangout nga sana kami kaso hindi natuloy. Siguro sa ibang araw nalang kapag maayos na ang lahat.
Hindi ko magawang tawagan si Jian dahil wala 'kong gana ngayon para marinig ang mga sermon niya.
Napahilamos ako sa ulo at muling naalala ang mga nangyari. Napatayo ako sa kama at tsaka napagpasyahang tumungo sa banyo. Pagkatapos nun ay pajama at sando lang ang pinili kong suotin tsaka pinusod ang mahabang buhok. Alam kong nakakapagtaka dahil nagawa ko pang maligo pagkatapos ng lahat ng nangyari.
You can't blame me for being at ease in this circumstance, though.
Pinalaki ata akong laging napapasabak sa gulo. Sinasabi nila kababae kong tao nakikipag sapakan ako sa mga adik at mga barumbadong tambay sa kanto. Lagi nalang nilang pinagkukumpara ang mga kakayahan naming mga babae sa mga lalaki.
Kaya ayun si Papa nagpakalayo layo. Pumuntang ibang bansa para mabawasan daw ang init ng ulo niya sa mga pinaggagagawa ko.
Kailan ba siya hindi nainis saakin?
Dahil hindi ako makatulog naisapan ko nalang na puntahan ang kwarto ni Jess. Sa aming lahat, isa siya sa pinaka na trauma sa nangyari. Kaya malabong makatulog din siya kagaya ko.
Pagkabukas ko ng pintuan ng kwarto niya narinig ko ang mahinang paghikbi niya.
Huminga ako ng malalim bago siya lapitan at tabihan. Nag-aalala ko syang pinagmasdan.
"I can't stand it anymore, unlike you.." sabi niya. Hinawi ko ang ilang hibla ng buhok niya na nakaharang sa mukha niya tsaka nilagay sa likod ng kanyang tainga.
Hindi na katulad nung nakaraang taon, normal lang kaming nakakapasok sa Lothare university, malaya kaming nakakapag cutting, malaya naming nasasakop ang waiting area kapag nagdadaldalan kami, malaya kaming nakakapag ensayo sa dance practice room, at puwedeng pwede akong lumamon ng lumamon sa cafeteria.
Hindi na rin malayang nakakapaglaro ng Basketball sila Dexter. Halos lahat ng bawat lugar sa university may nakaratay, duguan, may nag-aabang na taong sabik pumatay.
"Kung iyon ang nais mo, sa una palang naman hindi ako yung nagdesisyon na manatili kayo sa tabi ko. Alam n'yong mapapahamak kayo pero mas pinili nyo 'to." turo ko sa isip n'ya.
Dahan dahan nya kong tinignan sa mga mata. Nakailang lunok muna siya bago magsalita.
"Hanggang salita lang naman ako eh, hindi naman talaga kitang kayang iwan." napailing ako sa sinabi n'ya.
"How many times have I told you, Jessilyn, that anytime I'm by your side, you constantly come closer to tragedy, nadadamay kayo sa mga kalokohan ko which is why my own father stays away from me because I'm unlucky." dire diretso kong sabi.
Nung una nga naming nilipatan na apartment ay nasunog dahil naghiganti yung binugbog kong lalaki na minamaltrato yung asawa niya. Dinala ko pa siya sa baranggay.
Hindi ko na mabilang lahat ng kamalasan na nangyari dahil saakin.
Simula naman kasi yung nawala si Mama umiba ang takbo ng mundo ko. Parang nagbago ang pananaw ko sa lahat. Murang edad palang nakikipag sapalaran na 'ko sa mga masasamang taong nakakasalubong ko sa daan.
"You did it for others, not for yourself. You're so selfless, Jia, why can't your family see that?" lalong lumakas ang boses niya.
"Marami ka nang natulungang tao! Halos ipagsapalaran mo ang buhay mo para iligtas ang iba kahit wala kang pakialam, Jia wala kang pinipiling tutulungan-- nakakainis ka minsan kasi sobra ang kabaitan mo." parang mas lalong lumala ang luha niya dahil sa usapan namin.
Hinagod ko ang likod niya tsaka inabot sakanya ang pinakamalapit na damit sa tabi ko kahit nasa labahan na iyon ay inabot ko parin sakanya. Para mapunasan niya ang luha at sipon. Kaso nakailang bahing muna siya bago magpunas.
Ang mga sinabi niya..
I don't know what to say.
"Minsan naman Jia isipin mo ang sarili mo." aniya.
Hindi ako makasagot sa sinabi niya. nanatiling blangko ang utak ko. Ayoko ng topic namin.
"Wala ka na bang sasabihin?" usal niya. pilit siyang ngumiti. "Taray, gumagaling ka na sa pag comfort, huh? hindi ako sanay--"
Sabay kaming napatayo nang biglang namatay ang kuryente. Maliban doon ay may narinig kaming pagpihit ng pintuan. Nagsalubong ang mga mata namin ni Jess. Pinalakihan n'ya ko ng mata.
Malas nanaman ba?
Wala naman kaming inaasahan na may pupunta.
Dali dali akong lumabas ng kwarto. Ramdam ko ang pagsunod ni Jess. Binuksan ko ang switch ng ilaw pero mukhang brown out nga or sinadya ng kung sino. Kahit patay ang mga ilaw sa loob ng apartment ay meron paring kaunting liwanag galing sa di-kuryenteng lamp ng sala.
Wala akong nakita na kahit sinong tao nang sumilip ako sa bintana. Napahinto ako sandali.
Baka sa kapitbahay lang?
"Don't tell me you're coming out?" mahinang bulong sakin ni Jess. Tinanong pa n'ya, e mukha namang alam niya ang sagot.
"Call Dexter.."
"What?.."
Hininto ko ang pagmamasid sa labas at nilingon siya.
"Call Dexter or call Jian." mariin kong utos sakanya.
Hindi 'ko na tinuloy ang balak na lumabas para kompirmahin kung sino iyon bagkus ay hinintay namin ang pagdating ni Jian or Dexter--kung sino man ang piniling tawagin ni Jess wala akong ideya busy ako sa pagtitingin sa paligid sa labas.
Umabot ng labing apat na minuto bago may dumating na isang cotse. Lumabas galing doon ang kapatid ko.
Nakasuot pa ito ng unipormeng pang doctor. Wala na siguro sa utak niya ang magpalit pati ang suot nya sa kan'yang paa na tsinelas mukhang nagmamadali s'yang umalis. Ngayon ko lang napansin na tumangkad siya lalo dagdag pa ang kaputian niya.
Nang buksan siya ni Jess ng pintuan ay saglit s'yang natigilan at napatitig dito. Samantalang iniwas naman ng kaibigan ko ang tingin sakanya.
I'll get right to the point.
There might be a link between them, in my thinking.
"Jionne.." seryoso ang boses niya.
Tinanguan ko s'ya tsaka sinenyasan na pumunta sila sa kusina.
Sinigurado ko na nakasara ng maigi ang pintuan at bintana bago sumunod sakanila.
Hindi ko alam kung anong gusto nilang gawin, may kinalaman ba 'to sa mga slayers? sila ba ang nagnais na makapasok sa apartment namin?
"They have already committed numerous murders, Jionne, so why don't you just move there to escape the chaos there? It's really fvcking illegal!" iritadong saad nya.
Here my brother goes.
Naipaliwanag na namin sakanya ni Jess ang nangyari simula noong una naming naka-encounter yung pulis.
Hindi ko s'ya sinagot. Sinadya kong wag siyang pansinin. Blangko ang mukha ko. Bumalik siya sa pagkakaupo.
Naglipat lipat ang tingin n'ya samin ni Jess. Halatang nauurat na siya saakin-saamin kita ko rin ang pagigting ng panga nya. Pero sa kabila nun pilit niyang pinapakalma ang sarili.
"You're not powerful enough to battle those, so quit acting like a true hero. I understand why you were reprimanded before, but for the time being, take it easy." medyo nabigla ako sa sinabi n'ya. Hindi ko maiwasang masaktan.
1% pain for me now.
"You know how I love mysteries, I am happy when there is a thrill, I have a habit of fighting with anyone, and yeah I'm a simp at those things. which is not normal for someone like me, I'm different, jian , call me abnormal as long as that's what I want."
Hindi niya mababago ang desisyon ko na manatili sa university na'yon, kailangan kong malaman kung bakit nila nagagawa yon o kung sino mang taong nagpasimuno o nagutos sakanila para gawin yon.
Napabuntong hininga nalang s'ya sa sinabi ko.
"I'm sorry about what I said, you're just too hard to handle." paliwanag niya. Gan'un siya kabilis matauhan.
"Kung tulungan mo nalang kaya kami? imbestigahan natin yung mga pangyayari. Sa tingin ko naman p'wede pa nating masosolusyunan ang lahat.." Jess suggestion.
"Don't. " usal ng kapatid ko. "Pay close attention to people who are with you in Lothare first. Then, observe, train yourself in case someone joins you, acquire combat skills, not the one who looks like a saling ketket."
Napangiwi kaming pareho ni Jess sakanya. Mukhang tinutukoy niya 'yong mga taong hanggang kapit lang sa mga malalakas, sigaw ng sigaw, iyakin, naghahanap pa ng away pero wala namang naiambag.
"I'm not like that, Jian. " pagsusungit ni Jess. Parang natamaan siya. Tinignan lang s'ya sa mga mata ng kuya ko.
"Wala naman akong sinabing ikaw.." aniya at sa paraan ng pagsusungit rin.
Saglit napakunot ang noo ko sakanilang dalawa bago magsalita.
"May tao kanina sa labas. Balak ko sanang lumabas kaso--" nagbikit balikat nalang ako. hindi pa kompirmado ang hula ko.
Pero paano kung ibang tao 'yon? hindi s'ya isang slayer?
Nagbalik ang tingin sakin ng dalawa. Napalabi si Jian habang nasa akin ang tingin.
"Wait, you saw that? tao ba talaga--akala ko guni guni lang natin or baka hayop lang."
Hindi yon basta guni guni lang at mas lalong hindi hayop.
Tumango ako sa sinabi n'ya. Naka bonnet 'siya at kamukha ng mga namumulubi sa mga daan. Pero nakakapagtaka lang, bakit s'ya nagnanais na makapasok sa apartment nang ganitong oras?
Iniisip ko nalang na baka baliw s'ya or naghahanap ng matuluyan.
"Hindi kaya, Jia..." hinintay ko ang susunod n'yang sasabihin. "Hindi kaya hindi lang sa Lothare sila nagkakalat? " inikot pa n'ya ang tingin nya sa kusina na parang nagiisip.
" They may be scattered everywhere."
Napaisip rin ako sa sinabi n'ya. If it occurs, then. In this world, we are not really free. Anyone can be impacted, which excites me since their blood will be shed everywhere.
Ok don't get me wrong, i'm referring to bad people.
"That's impossible, if they planned to attack the whole place, it should have been reported on television or something. yes, the budget of the country is a bit weak but the level of intelligence is different, especially when it comes to the government, they will probably find a way right away." mahabang sabi ni Jian. ngayon ko lang napansin na may hinihigop na s'yang kape.
Siya ba ang nagtimpla niyan?
Sumangayon nalang si Jess sa sinabi niya.
"All right, lets go back to the good point." putol ko sa saglit na katahimikan namin.
" Iyon lang muna ang gagawin niyo. Mahahalata kayo kagad kung imbestiga kaagad ang gagawin. Hindi natin alam kung ano pang kaya nilang gawin pero mas matakot sila dahil hindi nila alam kung ano pang kaya mong gawin na kaya mo silang higitan. " patukoy niya saakin at mahina pang natawa.
Halata sa sinabi niya na kilalang kilala nya ko. Napauwang ng kaunti ang bibig ng kaibigan ko habang ako ay napangisi at napairap.
"At ikaw lalaki, anong gagawin mo?"tanong ko sa kapatid ko. Naging seryoso ang mukha nya at napatango ang kilay.
"I'm like your emergency call." sagot nya at kumunot ang noo ko. "You can call me anytime if there's a problem, if you need help if your plan goes wrong, don't forget to call me."
Nagakatinginan kaming tatlo dahil sa sinabi niya at napagisip isip.
And then after our deep conversation, we will go to school again as if nothing brutal had happened. Puyat man pero sanay na kami. maliban nalang sa iba naming kaklase at ka-estudyante sa school.
Ano pa bang aasahan kong lagay nila?
Malamang yung ibang nagsabi na mananatili kasama namin nagbago ang isip hindi nalang pumasok baka nagtransfer na sa ibang eskwelahan dahil sa nangyari.
Nang sumapit ang umaga hindi na kami nagpaligoy ligoy pa hinanda ulit namin ang sarili sa pagpasok muli sa impyernong eskwelahan.
"We got this."
Nagdala pa si Jessilyn ng maraming flashlight baka daw bigla na namang mamatay ang kuryente mamaya kung magabihan man kami. Inutusan ko rin s'yang magdala ng pagkain kung sakali mang magutom ako-este kami may makakain kami.
Literal na pinaghandaan namin.
Pagkababa namin sa sasakyan kong motorsiklo napahigpit ang kapit ng katabi ko sa braso ko. Sinabihan ko siyang wag mag-alala bago kami maglakad papasok sa LU.
Nginitian kami ng guard at binati ng magandang araw. Tanging pagtango lang ng aking kilay ang naging sagot ko.
Pero halos malaglag na ang panga namin sa nakita nang makapasok kami.
Kanya kanyang paguusap ang mga estudyante sa bawat sulok. may nagtatawanan, nagtatakbuhan, naglalaro ng chess, may naglalandian at kung ano-ano pang ginagawa nila na para bang walang nangyaring patayan sa school na pinapasukan nila.
Pumasok sa utak ko lahat ang nangyari. imposible naman 'tong nakikita namin-- bakit ganito sila umakto?
"Tell me, is everything just hallucinations?" Jess said softly.
Gusto kong isampal ang noo ko sa nakita. Kumuyom ang mga kamao ko kaya itinago ko ito sa likod. Bigla nalang nangangati ang kamao kong manuntok.
Brad, this is not what I expecting.
Inobserba ko ang buong paligid. Napamura nalang ako sa sobrang dami ng pumasok. Parang ganun kabilis bumalik sa normal ang lahat pero hindi maaring mangyari yon. Sadyang mga boang lang sila.
Wala ba silang alam sa nangyayari?
Naka drugs ba sila? o nagka-amnesia?
Napaangat ang tingin ko sa mga schoolmate naming nasa mga corridor ng building. Malinaw ang mga mata ko kaya agad kong nakilala kung sino ang nasa rooftop ng gusali namin. Kumaway sila Bae at iba pa naming kaklase saamin. Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa may bumunggo saakin.
"Argh! wala ka bang mata?!" arte nya na parang ako ang may kasalanan pero siya naman 'tong namangga. Inirapan niya ko tsaka muling naglakad.
Kung wala lang si Jessilyn sa tabi ko, tumama na ang nangangati kong kamao sa mukha niya.
Tulad nang nakasanayan namin noon, kumakaway ang iba naming kakilala saamin kapag nakakasalubong namin sila. Kinakamusta nila kami pero hindi kami makasagot. Sarcastic nalang akong ngumingiti pabalik sakanila.
Nagagawa pa nilang magsaya--tinalo pa nila 'ko maging kalmado. Pero may iba rin naman kaming nakikita na tulala at umiiyak.
Hindi kaya Isa sila sa pumasok kahapon?
Naramdaman kong siniko ako ni Jess at nginusuan ang dinadaanan namin. Nang matunton namin ang rooftop ay agad kaming sinalubong ng mga kasama namin. Nagpaalam saakin si Jess na puntahan sila Paisely at Teb.
Malakas ang hangin sa itaas ng gusali kaya napagdesisyunan kong itali ang buhok ko. Napadako ang tingin ko sa gilid nang makita ko ang ibang ka-schoolmate namin. lahat sila nakaupo katulad ng iba naming kasamahan may dala nga rin silang banig at mga kagamitan.
"Kabilang rin sila sa nakalabas ng buhay kahapon." pagkokompirmang sabi niya s'akin. Hindi ko namalayang nasa tabi ko s'ya.
Naiintindihan ko kung bakit sila nanditong lahat. Pero kung ako ang pag pipiliin mas gusto kong mag kunwaring walang nangyari katulad ng mga nasa ibaba. lumapit ako sa dulo ng rooftop at tsaka binaba ang tingin sa mga estudyante.
"Full of weirdo's.." usal ni Glass.
Hindi man nila aminin pero alam kong namiss nila ang ganitong takbo ng unibersidad. Kaso paniguradong magkakaiba naman sila ng nararamdaman.
"Yeah, it's good to see them like this except for us. " komento ng katabi n'yang si Teb.
It's not good for me though.
"The old situation is really hit different." pagsasabat naman ni Kylie.
Sinabayan ko nalang ang pagiging kampante nila kahit ilang minuto. Parehas naming minamasdan ang bawat galaw ng mga tao sa baba nang puno ng pagtataka at kuryosidad.
Alam kong hindi pa dito nagtatapos ang lahat.