"Ahmya . . ." Papasok na sana ako nang tawagin ako ni Kyler na humahangos papalapit sa akin.
Hindi pa man ako nakakapagsalita ay niyakap niya na ako nang mahigpit nang makalapit siya. Napabuntonghininga na lang ako.
"I heard what happened."
Heard? From who?
Mabagal akong tumango. "Ayos lang ako, h'wag kang mag-alala."
He shook his head. "No, Ahmya. I can't act like everything is fine with you when obviously, you are not really okay," he uttered. "What happened to you is unacceptable."
"Nangyari na, e. Wala na tayong magagawa. Nasaktan na naman ako ng mga magulang ko. Sanay na ako, Kyler. Sa ilang beses na nilang ginawa ito, pisikal na lang ang nasasaktan nila . . . pero ang damdamin ko? Nasasaktan pa rin naman pero tanggap ko na."
Lumungkot ang mga mata niya, nag-iwas ako ng tingin saka natawa na lang nang mahina. Awang-awa na ako sa sarili ko at sa tuwing nakikita kong naaawa rin ang ibang tao sa akin, mas lalo kong iniisip na nakakaawa ako.
"Pumasok ka na . . ." Binalik ko ang tingin ko sa kaniya. "Saka na lang siguro tayo mag-usap, kapag ayos na ako."
"When will you be okay?"
I shrugged. Kahit ako ay hindi ko alam kung kailan pero hindi pa naman ako nawawalan ng pag-asa na darating ang araw na iyon.
Hinalikan niya ako sa noo saka ako binigyan ng isang ngiti, ngiti na nagsasabing magiging maayos din ang lahat . . . sana nga.
Papasok na sana ako nang hinarang ako nila Krizza, nakataas ang kilay niya sa akin saka nagkrus ng mga braso sa dibdib.
"Saan ka kumukuha ng kapal ng mukha at lakas ng loob na pagkatapos mong makipagyakapan sa ibang lalaki ay aakto ka sa harap ni Kyler na parang wala kang ginawang mali?" tanong niya sa akin.
Napasinghap ako. "Wala akong oras para makipagtalo sa mga katulad ninyong makikitid ang utak," sabi ko saka binangga siya at pumasok sa loob.
Narinig ko pa siyang nagsalita pero hindi ko na pinansin. Alam kong si Khaos ang tinutukoy nilang ibang lalaki, marahil ay nakita nila kami kanina. Iba ang nagyayakapan sa niyakap. Pagkakaiba na lamang ng dalawang iyon ay hindi pa nila alam. Nakakaawa sila.
We're not doing anything bad. Ang problema sa mga tao ngayon ay mahilig silang maglagay ng malisya sa lahat ng makita nila kahit na wala naman talaga.
Mga utak na madudumi ngunit walang laman. Ang daming sinasabi pero wala namang kwenta.
Why don't they know every side of the story before judging? Sana alamin muna nila lahat bago sila magsalita.
Napakahipokrito ng mga taong nagsasabi na huwag magiging mapanghusga ng kapwa dahil kasalanan iyon pero makarinig lang ng kuwento na galing kung saan ay marami na agad silang nasasabi kahit hindi pa naman nila alam ang maaaring tunay na kuwento.
Napakahipokrito rin ng mga tao na ang lakas mangaral na huwag gagawin ang ganito o ganiyan pero sila mismo ay hindi kayang pangaralan ang sarili.
Katulad ng mga magulang ko, naiintindihan ko na hindi tamang saktan ko ang kapatid ko pero bakit ginawa rin nila sa akin iyon? Parte ba iyon ng pangaral nila?
Hindi ko sila kailanman maiintindihan.
"Anong sinabi nila?" tanong ni Khaos nang maupo ako sa tabi niya. "Kung ano man ang sinabi niya o nila, huwag mo na lang pakinggan. Alam mo naman sa sarili mo kung ano ang totoo at hindi mo kailangan at hindi mo obligasyon na magpaliwanag. Wala rin naman silang ibang paniniwalaan kundi ang mga sarili lang din naman nila."
Ngumiti ako at tumango dahil totoo naman ang sinabi niya. Sa mga oras na ito ay hindi ko kailangan ng mga katulad nila na imbis tulungan ako ay lalo lang akong pinahihirapan.
Lumipas ang buong umaga na walang ginawa kundi klase lang. Nag-aya si Khaos mag-lunch sa labas pero humindi na ako sa takot na baka may makakita at mahusgahan na naman.
Can't they see that we are just friends?
I shooed my thoughts away. Sa halip na lumabas pa ay sa canteen na lang kami pumunta. Pababa na kami nang makasalubong namin si Kyler.
"Kakain na kayo?" tanong niya kaya sabay kaaming tumango. "Tara, sabay-sabay na tayo."
Nang tumalikod siya ay kumunot ang noo ko. These past few days, nakakapagtaka na hindi na siya nagagalit kapag magkasama kami ni Khaos. Hindi iyong tipo na parang ayos lang kundi tipo na wala siyang pakialam.
Sure, he said sorry when Khaos saved me but after that, as far as I remember, he's still not okay with Khaos. Naiinis pa rin siya kapag nakikita ang lalaki pero ngayon ay hindi na.
Hindi ko alam kung ano ang nangyari pero sa tingin ko ay mas ayos na ang ganito.
When we arrived at the canteen, Kyler gave me an assuring smile. Walang nagsasalita sa amin kahit isa sa loob ng mga sandali na magkakasama kami.
Hindi ko alam pero hindi maganda ang pakiramdam ko. Hindi ako kumportable sa katahimikan naming tatlo kaya napabuntonghininga na lang ako. Baka masyado na lang akong nag-iisip.
Nakabalik na kami't lahat ni Khaos sa room ay malalim pa rin ang iniisip ko.
"Penny for your thoughts?" he then said and chuckled. "Baka mabaliw ka na kakaisip, ah? Sure ka bang ayos ka lang? P'wede namang umuwi ka na muna at magpahinga, baka pagod ka na sa lahat."
"Pagod na talaga ako."
"Why don't you leave if you're already tired? You're obviously torturing yourself. 'Di ka ba naaawa sa sarili mo?"
Napayuko ako. "Naaawa . . . pero 'di ko alam kung saan ako pupulutin kung aalis ako."
"Maghanap ka ng puwedeng upahan," suhestiyon niya. "Magtrabaho ka habang nag-aaral."
"That's the real torture, Khaos."
"Kung mayaman lang ako, baka pinag-aral na kita," sabi niya saka natawa.
Bakit kaya may mga taong hindi kaya maging pantay ang tingin sa mga tao? We were born equally. No one has the right to judge. No one is allowed to hurt somebody, may be physically, emotionally, and mentally.
No one should feel superior. No one should degrade people. Sana wala ng mga taong masasama.
I smiled bitterly. It pains me how a single word can hurt someone deeply.
Totoo na hindi mabubura ng sorry ang mga sakit na dinulot sa 'yo ng mga tao kaya hindi talaga madali ang magpatawad at basta na lang lumimot.
People could easily say forgive and forget because they've never been in your shoes.
Bago pa ako pumasok sa bahay, narinig ko si Lyka na may kausap pero sa tingin ko'y sa cellphone lang dahil wala naman akong naririnig na ibang boses kundi siya lang.
"Bakit kasi hanggang ngayon tinatago mo pa rin ako?" Bakas ang inis sa boses niya. "Kinahihiya mo ba ako, love?"
Kumunot ang noo ko. May boyfriend ba siya? Kung meron nga siyang boyfriend ay wala na akong pakialam. Kung magsusumbong man ako ay ako pa rin ang mapapagalitan sa huli sa sobrang pakialamera ko.
"Hanggang kailan tayo ganito?" tanong niya.
Naranig ko nang mas malinaw dahil pumasok na ako sa loob. Lumingon sa akin si Lyka.
"Oh? Mabuti naman at nakauwi ka na. Wala kasi kaming mautusan."
Bumuntonghininga na lang ako at hindi na siya pinansin saka tumuloy sa pag-akyat. Tinuloy niya na ang pakikipag-usap niya sa kung sino man ang nasa kabilang linya.
I heard my parent's footsteps when they arrived. It was heavy, alam kong paakyat na sila at ilang sandali lang ay kakatok na sa pinto ko at hindi nga ako nagkamali.
"Ano, Ahmya? Magkukulong ka riyan sa kuwarto? Bumaba ka na at magluto, wala kang silbi," si mama.
No matter how much I tried to prove myself to them, I will stay as someone useless.
Weeks passed like it's normal but for me it isn't. I didn't hear anything from my family again. It is something quite unusual. Hindi kasi nila kayang lumipas ang araw na wala silang nasasabing hindi maganda sa akin pero ngayon, mas naramdaman ko ang pagiging hangin.
Hindi nila ako sinisigawan noong mga araw na late ako umuuwi. Hindi sila nagagalit kapag makupad akong kumilos at hindi ko agad nasunod ang utos nila. Hindi ko alam kung bakit pero hindi ko rin iniisip na baka nagsisimula na silang magbago.
Parang may mali . . . may mali talaga at hindi ko pa matukoy kung ano. Natatakot akong malaman. Nasanay ako sa mga masasama nilang tingin pero ngayon ay halos hindi nila ako tapunan maski isa.
"Character development tawag do'n, Ahmya," natatawang sabi ni Khaos matapos kong ikwento sa kaniya ang mga napapansin ko. "Malay mo nagbabago na talaga sila, nahihiya lang umamin dahil na-realize nila kung gaano sila kamali sa mga ginawa nila."
"No, Khaos. There's something wrong."
"Don't overthink too much. Magpasalamat ka na lang na hindi sila gumagawa ng kung anong ikasasakit mo," aniya. "Whatever their reason why they are acting that way, it will soon be revealed. Ngayon, pagtuunan mo na muna ang sarili mo. Maging malakas ka."
"Hindi ko mapigilang mag-isip, e."
"Then divert your attention to other things, it will help you."