Yorumlarınızı bekliyorum. Sevgilerimle.
2.Bölüm | Hırsızın İzinde
Ara sokakta aheste adımlarla yürüyerek ilerlediklerinde, mahallenin tatlı ve hayli yaşlı bir büyük teyzesine rastladılar... Mahallenin çoğu ona minnoş diyordu ve oda kendisini çok seviyordu. Çok merhametli, saygılı ve edepli bir teyzeydi. Tam anlamda etrafa büyük bir örnekti. Mahallenin hayvanlarıyla ilgilenir, onları aç bırakmazdı. Kimin ne sorunu olsa dertleşmek için onun evindeydi. Büyük bir dev diyerek geçirdi içinden...
Bu devirde bu kadar insanlıktan nasibini almış kişi çok azdı. Her ailenin bir direği olurdu ya hani, işte bu tatlı teyze mahallenin direğiydi. Jale yanına giderek, yanaklarını sıktı ve öpücükler kondurdu. "Minnoşum."
"Jale kızım, hayırdır nereye?"
"Okula gidiyoruz."
Alisa içten bir şekilde gülümsedi ve yanına giderek yanağına kocaman öpücük kondurdu. "Bahar kızım, sen nasılsın?"
"İyiyim."
"Neyse minnoş, biz kaçalım. Geç kalıyoruz."
"Dikkat edin kendinize, uslu uslu gidip gelin. Derslerinizi de iyi dinleyin bakalım. Sizler gelecek neslin annelerisiniz. Her şeyden önce merhametli ve güler yüzlü bir insan olmayı unutmayın." İşaret parmağını havaya kaldırarak konuştu. "Ve unutmayın ki; insanları dinlemeden yargılarsanız bir süre sonra çevreniz de kalmaz. Gülümseyin, dinimizde en büyük sadaka tebessüm etmektir. Siz nasıl bakarsanız insanlara, insanlarda size öyle bakar."
"Şiir gibisin valla hatun." Dedi Jale mutlulukla gülümseyerek. Alisa kıkırdamasını tutamayarak güldü.
Cavidan Hanım Alisa'yı gösterdi. "İşte böyle güleceksin, Bahar gibi."
Alisa bir anda durgunlaştı. Adı, kendileri hakkında söylediği yalanlar; üzerinde büyük yük misali ağırlaşıyordu ve bu ağırlığın altıda eziliyor olmak can yakıcıydı. Burada sevdiği ve değer verdiği herkese yalan söylüyordu. En yakın arkadaşlarına bile...
Jale ve Alisa, yaşlı teyzenin yanından ayrılarak okula doğru ilerlediler. Yirmi dakika kadar yürümenin ardından varmışlardı. Klasik orta seviye bir liseydi. En kötüsü değildi, bu çevreye göre iyi bile sayılırdı. Merdivenlerden çıkarak, sınıfların olduğu kata ulaştıklarında, tam önlerine düşen sınıfa girdiler. Ders daha başlamamıştı. Jale'nin sabah çekiştirmesinden ötürü erken gelmişlerdi. Başlamasına daha yirmi dakika kadar vardı. Çantalarını sıraya bıraktıklarında, ilerleyerek koridora çıktılar ve duvara dayanarak gelen geçeni; sınıflara giren uykulu öğrencileri izliyorlardı.
Alisa Jale'ye döndü. "Melis nerede kaldı?"
"Gelecekti. Bilemiyorum."
"Bugün sınav var."
"Evet, kesin geleceğim dedi. Halletmesi gereken ufak bir işi varmış. Bakkala uğrayacağım demişti."
Alisa'nın gözü büyük koridoru taradı. Kolunu tutarak yürüyen çocuğu gördüğünde, donup kaldı. Erkekler tuvaletine doğru ilerliyordu aynı zamanda acısı var gibiydi. Sabah hayal gördüğünü sanıyordu fakat üzerinde beyaz gömlek vardı okuldan biri olabilirdi. Bir anlık rehavetle işin heyecanına kapılarak yerinden fırladı ve koşarak çocuğun yanına gitti. Kolundan tutarak, çocuğu kendisine çevirdiğinde acı içinde inlemişti. Gözleri fal taşı gibi açıldı. Odasına giren maskeli yüzle cüssesini kafasında hesaplamaya çalıştı. Hayır, hayır. Bu çocuk kendisiyle aynı boydaydı. Cüssesi benzemiyordu fakat artık çok geçti. Çocuğu kolundan çekmişti.
"Ne yapıyorsun kızım? Dikkat etsene."
"Pardon, birine benzetmiştim. Koluna ne oldu?"
"Dün basket oynarken üzerine düştüm. Dün ağrım yoktu, fakat bu gün ağrım var. Sanırım doktora görüneceğim."
"Anladım, geçmiş olsun. Tekrardan kusura bakma."
Çocuk erkekler tuvaletine girdiğinde, utancından yerin dibine girmek istedi. Yanakları kırmızılaşmış, vücuduna sıcaklık basmıştı. Gerçekten çok utanıyordu. Bakışları koridorun diğer ucunda, kolunda kan olan çocuğa takıldığında, koşarak kalabalığın arasını yardı. Cüssesi iki gece önce eve giren hırsızla aynıydı. Genç bir çocuk olduğuna emindi. Vücudu ince ve bir o kadarda dikti. Hali ve tavrı, yirmi yaşından büyük olmadığını söylüyordu. Hatta aynı yaşıt olmalılardı. Bilemiyordu, bir anlık görmüştü ve ne düşüneceğini kestiremiyordu. Belki de odasında gördüğü cüsse abisine daha benziyordu. Yaş farkı olabilirdi ama otuz yaşlarında olmadığına emindi.
Çocuğu kolundan yakaladığı gibi duvara çiviledi. O kadar sert davranmıştı ki; çevresinde olan bir kaç kişi kendilerine bakmıştı. Kötü bakışları çocuğun yüzünü tararcasına üzerinde geziniyordu. "Manyak mısın kızım sen?"
"Koluna ne oldu?"
"Sana ne kızım? Deli misin nesin?"
"Koluna ne oldu dedim?" dedi Alisa öfkeli biçimde. Çocuğu ittirerek konuşmuştu.
"Ruh hastası mısın kızım? Bas git!"
"Cevap ver koluna ne oldu?"
"Sana ne?"
"Bıçak yarası değil mi?"
"Abi neredesin ya? Sabahtan beri seni arıyorum."
İkisinin bakışları da yan tarafa kaydığında gergin ortam bir anlık dağıldı. Çocuk şaşırmış görünürken, kavga anında geldiğini kavramıştı. "Hayırdır ne oluyor?"
Az önce duvara çivilediği çocuk, oldukça minyon olan çocuğa döndü. "Koluna ne oldu? diye diye yakama yapıştı. Ruh hastası mı, deli midir nedir..."
Sinirli bakışları Alisa' ya döndüğünde, diğer çocuk arkadaşına baktı. "Abi sen boş ver kızı, koluna az önce demir girdi. Ben izin aldım müdürden, yürü gidiyoruz."
Alisa'nın ağzı şaşkınlık içinde açıldığında, kendisini dikkatle ve öfkeyle kesen çocuğa baktı. "Af edersin, kusura bakma."
"Hayır derdin neydi de manyak gibi koluma yapıştın?"
"Birine benzettim."
"Nerde deli varsa beni bulur, siktir git kızım. Belanı bulma."
Çocuk sağlam koluyla Alisa' ya omuz atarak ilerlediğinde, Jale peşinden koşarak kolundan yakaladı. "Ne yaptığını sanıyorsun kızım sen?"
"İki gece önce odama giren, çocuğa benziyordu. Kolu yaraları olunca, okuldan biri diye düşünmüştüm."
"Ciddi misin sen?"
"Kapıya geldiğinde, eski harabe evin orda çocuğu gördüm. Beyaz gömleği vardı. Kim neden bu sıcak havada beyaz gömlek giysin ki değil mi ama?"
"Haklı olabilirsin."
Jale'nin koluna girdiğinde sınıfa doğru yürüdüler ve sıralarına geçtiklerinde, Melis görüş alanlarına girerek ön sırasına oturmuştu. "Hoş geldin."
"Hoş buldum."
"Neden geç kaldın?" dedi Alisa sorarak.
"Çarşıda işim vardı."
"Anladım."
Alisa'nın yeni telefonuna gelen, mesaj sesiyle bakışları çevrildi. Çantasını açtı ve telefonu çıkarttı. Bu eski telefonuydu. Çok iyi olmasa da kendi çapında akıllıydı işte. Yetiyordu. Gelen mesajın Twitter' den olduğunu görünce, girdi. Etkileşimleri boştu. DM butonundaki bir rakamını görmesi içindeki meraka büyük bir cevap olmuştu. Dokunmatik telefona tabiri caizse adeta bastığında, DM açıldı ve mesaj göründü.
"Beni bulmak için her kolu yaralı insanı duvara çivileyeceksen, işin var ufaklık."
Alisa küçük dilini yutacak gibi oldu. Hızla oturduğu yerden kalktı. Adımları sınıfın çıkışını bulduğunda her yer ana baba günü ve karışıktı. İnsanlar birbirinin yanından zor geçiyordu, neredeyse üst üstelerdi. Bakışları dikkatle kalabalığı taradı ve kendisine bakınan bir insan bulmayı denedi. Beş dakika kadar sadece insanları korku içinde inceledi. Gözüne takılan en ufak, rahatsız edici bir kimse, ne de gözleri birbirine değen herhangi bir insan bile yoktu.
Mesaj sesiyle güzel yeşil gözlerini tekrar telefon ekranına çevirdi.
"Boşuna bakınma, beni göremezsin. Ayrıca sandığın kadar küçük değilim ufaklık. Okulda okumuyorum."
Alisa'nın gözleri tekrar etrafı inceledi. Gözüne takılan en ufak bir şey yoktu. Delirecekti. Aklı almıyordu. Şuan da resmen gözetleniyor ve bunun farkında bile değildi. Tüm dikkatli tavırları ve aldığı tüm eğitimlerin tecrübesi neredeydi?
Tekrar gelen mesaj sesiyle, başını öne eğdi.
"Boşuna kendini yorma ufaklık bulamazsın. On beş gün sonra telefonunu sana geri getireceğim."
Alisa, mesaja cevap verdi.
"Kimsin? Ne istiyorsun benden?"
Bir kez daha bakışlarını kaldırdı fakat etrafında ne bir mesaj sesi nede başı telefona eğik kimse vardı. Anında cevap geldi.
"Bir hırsız..." ve yazmaya devam ederek göndermişti.
"Fakat çaldığı telefonu sana geri verecek bir hırsız."