ကြွရွညင်သာလှသောခြေလှမ်းလေးတွေသည် ရွံ့မြေမာမာခင်းထားသည့်လမ်းလေးထက်တွင် တစ်လှမ်းချင်းတစ်လှမ်းချင်း အရာထင်လျက်ရှိသည်။ပတ်ဝန်းကျင်မှရင်းနှီးသည့်လူတချို့ကိုလည်းအပြုံးလေးနှင့်နှုတ်ဆက်လိုက်သေးသော်လည်း ခြေအစုံကတော့ဖြင့် လိုရာခရီးကိုသာဆက်နေမိသည်။လက်ထဲတွင်တော့ငှက်ပျောရွက်ဖြင့်ထုတ်ထားသည့်အထုပ်လေးတစ်ခု။
မိနစ်အနည်းငယ်မျှလျှောက်ပြီးသည့်အချိန်တွင် မလှမ်းမကမ်းတွင်မြင်နေရသည့်လက်ပံပင်ကြီးက စောလွန်းအလာကိုကြိုတင်စောင့်မျှော်နေဟန်။အကြောင်းအရင်းမရှိခပ်ဖွဖွပြုံးမိသည်။သူသည်လည်းထိုလက်ပံပင်ကြီးလို တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုစောင့်မျှော်နေရတာပဲမဟုတ်လား။
ချောက်ကမ်းပါးလိုဖြစ်နေသည့်လက်ပံပင်ကြီးရဲ့ဘေးတစ်ဖက်ခြမ်းတွင် သစ်ပင်ကြီးများကအုပ်အုပ်စိုင်းစိုင်းဖြစ်နေကာ ကောင်းကင်ကြီးနှင့်တောင်တန်းကြီးတွေဟာလည်းပနံသင့်လှသည်။တောင်ပေါ်အလှတရားဟာဤသို့ဤနှယ် ရင်သက်ရှုမောဖွယ်ကောင်းလှပါ၏။
လက်ပံပင်ကြီးအောက်ဝယ်ဖိနပ်လေးခုလို့ထိုင်နေရင်း ဘာရယ်မဟုတ် ငယ်ငယ်တုန်းကကိုကို့ကိုပြောခဲ့ဖူးသည့်စကားလေးကိုပြန်အမှတ်ရမိ၏။
*အစိမ်းရောင်တောင်တန်းကြီးတွေကအပြာရောင်ကောင်းကင်ပြင်ကြီးနဲ့ပေါင်းစပ်လိုက်မှသဘာဝအလှတရားတစ်ခုလိုရင်သပ်ရှုမောစရာကောင်းတာ*
ကိုကိုသိလား...စောလွန်းသက်လယ်ဆိုတဲ့ကျွန်တော်ဟာလည်းပဲ ရာဇခက်ထန်ဆိုတဲ့ကိုကိုနဲ့ပေါင်းစပ်မှ ပျော်ရွှင်ရခြင်းဆိုတဲ့အလှတရားတစ်မျိုးကိုပိုင်ဆိုင်နိုင်တယ်ဆိုတာ...
ကိုကိုသိမှသိပါရဲ့လားလေ...
အနည်းငယ်ရိပ်မိတယ်ဆိုရင်ပဲပြန်လာသင့်ဖို့ကောင်းပါရဲ့ကိုကိုရယ်။တစ်နှစ်ကျော်ဆိုတဲ့အချိန်ကာလကအခြားသူတွေအတွက်မဖြစ်စလောက်လေးဆိုပေမဲ့ လွမ်းနာကျနေရသူတွေအတွက်ကတော့ကမ္ဘာတစ်သိန်းလောက်ကိုကြာတယ်မဟုတ်လား။
ခဏတာလေးပဲချစ်ခွင့်ရခဲ့ပြီး အချိန်အကြာကြီးခွဲနေရတဲ့အခါ နုနယ်တဲ့နှလုံးသားလေးကခံနိုင်ရည်စွမ်းအားမရှိပါ။အလွမ်းတွေကိုထွေးပိုက်လို့အားတင်းပြီးရင်း အားတင်းနေရတာကြောင့် ယဲ့ယဲ့လေးသာရှိတော့သည့်နှလုံးသားကလည်းတဆစ်ဆစ်။
အခုချိန်ကိုကိုသာအနားမှာရှိမယ်ဆိုရင်...
ကိုကို့ပုခုံးထက်ခေါင်းလေးမှီလို့ မျက်စိရှေ့ကတောင်ပေါ်အလှကို လေပြည်နုနုရဲ့အထိအတွေ့ကိုခံစားရင်း ကြည့်ရှုမယ်။
ငှက်ပျောရွက်တွေကိုတစ်လွှာချင်းခွာချလို့ အထဲကသက်လယ်ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတဲ့ မုန့်လိပ်ပြာလေးကို ကိုကို့ကိုအရင်ဦးချပြီးမှ နှစ်ယောက်အတူအရသာရှိရှိစားကြမယ်။
ကောင်းကင်ပြာကြီးထက်မှာလွတ်လပ်စွာပျံသန်းနေတဲ့ငှက်လေးတွေကိုကြည့်ရင်း သက်လယ်တို့နှစ်ယောက်လည်း တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်ဆုပ်ကိုင်လို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရယ်မောကြမယ်။
တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေကျလာတဲ့လက်ပံပွင့်တစ်ွိင့်ကို ကိုကိုကသက်လယ်ကိုပန်ဆင်ပေးလာတဲ့အခါ မိန်းကလေးတစ်ယောက်လိုဆက်ဆံရကောင်းလားဆိုပြီး ဒီကစွာစိလန်ပိစိလေးကစူပုတ်ပြီးရန်တွေ့ပစ်မယ်။
ကိုကိုကပြန်ချော့တဲ့အခါ ဗိုက်ခေါက်ကြီးကိုလိမ်ဆွဲပြီးမှစိတ်ဆိုးပြေမယ်။
ပြီးရင်...ငယ်ငယ်ကအမှတ်တရတွေအကြောင်းပြောရင်း နွေးနွေးထွေးထွေးပွေ့ဖက်ထားကြမယ်။
ရင်ခုန်ကြည်နူးဖွယ်ကောင်းပြီး နူးညံ့မှုအပေါင်းပျော်ဝင်နေတဲ့ အနမ်းမျိုးဖလှယ်ကြမယ်။
စိတ်ကူးတွေကသိပ်ကိုလှပပါတယ်...လက်တွေ့မဖြစ်နိုင်သေးတာကလွဲရင်ပေါ့။
သက်လယ်တို့ရွာလေးမှာလုံခြုံတယ်ဆိုပေမဲ့ တစ်ခါတစ်ရံတော့ဗုံးသံသေနတ်သံတွေကြားရတယ်ကိုကို။အဲဒီလိုကြားရတိုင်းလည်း နိုင်ငံ့လွတ်လပ်ရေးအတွက်စွမ်းစွမ်းတမံဆောင်ရွက်နေတဲ့ကိုကို့ကိုစိုးရိမ်မိတယ်။ကိုကိုအန္တရာယ်မှကင်းပါရဲ့လားဆိုတဲ့စိတ်ကလေးနဲ့လေ။
ဟင်းးး
ရှူထုတ်လိုက်သည့်လေတွေနှင့်အတူ ကိုကို့ကိုလွမ်းနေသောအလွမ်းတွေ ပါသွားမှာကြောက်ရွံ့မိပါရဲ့။သက်လယ်မှာကိုကို့အငွေ့အသက်ကိုခံစားနိုင်တာဆိုလို့ ဤလွမ်းခြင်းဆိုသော အခွင့်အရေးလေးတစ်ခုပဲရှိတာမဟုတ်လားလေ။
ကျဆင်းတော့မည့်မျက်ရည်ကိုထိန်းလိုက်ရင်း လက်ထဲကငှက်ပျောရွက်ထုတ်လေးကိုဖြည်လိုက်သည်။အထဲရှိမုန့်လိပ်ပြာလေးသုံးချပ်ကစောလွန်းကိုပြုံးပြနေသယောင်။
သုံးချပ်တဲ့ကိုကို...ကိုကိုသာရှိရင် သက်လယ်နှစ်ချပ်စား ကိုယ်တစ်ချပ်ပဲစားမယ်ဆိုပြီးဦးစားပေးဦးမှာမဟုတ်လား။တစ်ဖန် ပြန်လည်ဝဲတတ်လာသည့်မျက်ရည်တချို့။
တစ်ချပ်ကိုခပ်သွက်သွက်ပဲပါးစပ်ထဲကောက်ထည့်လိုက်သည်။ဟိုးအရင်ကကျေးဇူးဆပ်သည့်အနေနှင့် ကိုကို့ကိုကျွေးခဲ့ဖူးသော မုန့်လိပ်ပြာလေးတစ်ချပ်။ကိုကိုပြောဖူးတယ်မဟုတ်လား ကိုကို့အတွက်စားဖူးသမျှမုန့်လိပ်ပြာတွေထဲ အဲဒီတစ်ချပ်ကအရသာအရှိဆုံးဆိုတာ။
သက်လယ်လည်းထိုနည်းလည်းကောင်းပါပဲ။ပါးစပ်ထဲမှာဝါးနေတဲ့မုန့်လိပ်ပြာရဲ့အရသာကိုခံစားနေရမဲ့အစား ကိုကိုနဲ့အတူပွဲစျေးတန်းလျှောက်ရင်းစားခဲ့ဖူးတဲ့ မုန့်လိပ်ပြာရဲ့အရသာကိုသာလွမ်းဆွတ်မိတယ်။
ချစ်ရသူနဲ့အတူစားနေကျမုန့်ကလေးဟာ ချစ်ရသူအနားမှာမရှိတဲ့နောက်ပိုင်း အရသာမရှိတော့ဘူးတဲ့လေ...အချစ်ဟာအဲဒီလောက်တောင်ပဲဆန်းကြယ်ရပါသလား။
ဘယ်အချိန်လဲဟင်...ကိုကိုပြန်လာမယ်ဆိုတဲ့အချိန်ကဘယ်အချိန်လဲ။အဝေးမှာရှိနေတဲ့အန္တရာယ်ကြားထဲကလူကို မမျှော်သင့်မှန်းသိပေမဲ့ သက်လယ်ခံစားချက်တွေကိုမထိန်းချုပ်နိုင်သေးဘူးကိုကိုရယ်...
မျှော်တော်ယောင်လေးသက်လယ်ကစောင့်နေဆဲမို့ စစ်ပွဲကြီးအမြန်ဆုံးပြီးပြီး အန္တရာယ်ကင်းကင်းနဲ့ပြန်လာခဲ့ပါတော့ကိုကို။
လက်ပံပွင့်လေးတစ်ပွင့်က လေဆန်ကိုတိုးကာ အထက်ကောင်းကင်သို့လွင့်မြောသွားသည်။တစ်စုံတစ်ယောက်၏အလွမ်းတွေကိုသယ်ဆောင်လို့ တစ်ယောက်တစ်ယောက်ထံပို့ပေးနိုင်ပါစေ။သိပ်ချစ်ကြသူနှစ်ယောက် အမြန်ဆုံးပြန်လည်ဆုံဆည်းနိုင်ဖို့အတွက်ပေါ့။
<<<<<<
>>>>>>
များစွာသောသူရဲကောင်းကြယ်ပွင့်လေးတွေမြေခပြီး...များစွာသောကလေးငယ်တွေအဖမဲ့ဖြစ်ကာ များစွာသောမိခင်တွေဟာလည်းသားဖြစ်သူအတွက်ရင်ထုမနာငိုကြွေးခဲ့ရပြီးနောက်တွင်တော့ စစ်ပွဲကြီးဟာလည်းပြီးဆုံးသွားချေပြီ။
ရန်သူ့ဘက်မှ ကျဆုံးသူ၈၈၂၆ယောက်၊ဒဏ်ရာရရှိသူ၂၃၀၄ယောက်နှင့် စစ်သုံ့ပန်း၂၁၈ဖြင့် မြန်မာတို့၏ဂျပန်တော်လှန်ရေးကြီးဟာ အောင်မြင်ခဲ့လေတော့သည်။
.
.
'လေးစား..ပါတယ်.. ဗိုလ်..ကြီး'
ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိတပည့်ဖြစ်သူသော်ကမှလွဲ၍ စစ်သင်္ချိုင်းထဲတွင်မည်သူမှရှိမနေတာကြောင့် ရာဇကျဆင်းလာသည့်မျက်ရည်တချို့ကိုမသုတ်ဖယ်မိ။
ထိုစကား... တပ်မှူးစိန်ပေါနောက်ဆုံးပြောသွားခဲ့သည့်စကားကိုပြန်လည်ကြားယောင်မိသည်။ဆေးရုံကုတင်ထက်မှာ သေနတ်ဒဏ်ရာတွေဗုံးမှန်သည့်ဒဏ်ရာတွေနှင့် ရာဇကိုမရမကအလေးပြုသွားခဲ့သည့်တပ်မှူးစိန်ပေါ။
တကယ်ဆိုရင် လေးစားဖို့ကောင်းတဲ့သူဟာခင်ဗျားပါတပ်မှူးစိန်ပေါ။ခင်ဗျားဘာ့ကြောင့်မူးယစ်ဆေးဝါးဖြန့်တဲ့အလုပ်ကိုလုပ်ခဲ့ရတာလဲမသိပေမဲ့ အချိန်မှီလမ်းမှန်ကိုလျှောက်ပြီး အခုလည်းနိုင်ငံအတွက်တိုက်ပွဲဝင်သွားနိုင်ခဲ့တယ်။ခင်ဗျားတာဝန်ကျေပါတယ်ဗျာ။
စိတ်ထဲကနေတပ်မှူးစိန်ပေါအားရည်ရွယ်ကာပြောရင်း စစ်သင်္ချိုင်းအတွင်းရှိကျောက်တိုင်တစ်ခုရှေ့တွင် ရာဇအလေးပြုလိုက်သည်။
"လေးစားပါတယ် တပ်မှူးစိန်ပေါ"
ထို့နောက် လွတ်လပ်ရေးအတွက်သက်စွန့်ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသော်လည်း လွတ်လပ်ရေး၏အနှစ်သာရကိုမခံစားခဲ့ရသည့် နိုင်ငံ့သူရဲကောင်းတွေအားလုံးကိုပါ ရာဇစိတ်ထဲကနေမှန်းဆလို့ ထပ်မံအလေးပြုမိသည်။
.
.
ယနေ့...၁၉၄၅ခုနစ် သြဂုတ်လ,
ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ဘွဲ့နှင်းသဘင်ခန်းမတွင် လူများပျားပန်းခတ်လှုပ်ရှားနေလျက်ရှိသည်။အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ယနေ့သည်ဂျပန်တို့တရားဝင်လက်နက်ချခြင်းအခမ်းအနားကျင်းပမည့်နေ့ပင်ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် တာဝန်ရှိသူအများစုတတ်ရောက်ကြ၏။
ကျစ်!
လက်ထဲကနာရီကိုကြည့်ရင်းရာဇစုတ်သတ်မိ၏။သူလုံးဝစိတ်မရှည်တော့ပါ။ဖင်တကြွကြွဖြစ်နေတာကြောင့် ဘေးမှာထိုင်နေသော အဖေကပါမျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့်လှမ်းလှမ်းသတိပေးနေသည်။အဲတာကိုလည်းရာဇဂရုမစိုက်နိုင်။အခမ်းအနားအမြန်ဆုံးပြီးဆုံးဖို့သာဆုတောင်းနေမိသည်။
"မင်းဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲဟေ့ကောင် ဖင်ဂနာမငြိမ်ဘူး"
"အဖေ ဒီပွဲပြီးတာနဲ့ကျွန်တော်သက်လယ်ရှိတဲ့ဆီသွားတော့မှာ"
"သြော် တော်တော်မွေးရကျိုးနပ်တဲ့ကောင်ပဲ အိမ်ကမအေကိုအရင်နှုတ်ဆက်မယ်မရှိဘူး"
"ဟက် အဖေအဲလိုပြောမယ်ဆိုတာသိလို့ ညကတည်းကအမေ့ကိုကန်တော့ပြီးတစ်ခါတည်းနှုတ်ဆက်ခဲ့ပြီးပြီ"
"တော်တော်အကြံကြီးတဲ့ကောင် ဟိုကရေနဲ့တောင်မပက်ရသေးဘူး မင်းကအရင်မီးငြိမ်းနေပြီ မင်းနော်...မင်း"
အဖေ့ရဲ့တိုးတိတိုးတိကြိမ််းမောင်းနေသံကိုရာဇလျစ်လျူရှုလိုက်သည်။အဖေကျတော့ရော အမေက'အစ်ကိုနော်!!'ဆိုတာနဲ့'ကြည့်သဘော'ဖြစ်သွားပြီးတော့များ။
ဒါဟာ...မီးငြိမ်းတာမဟုတ်ဘဲ အချစ်မီးတောက်နေတယ်ဆိုတာ အဖေ့လိုဘိုးတော်ကြီးကသိမှာမဟုတ်ပါဘူးလေ။
ဟင်းဟင်း! ရာဇခက်ထန်ရဲ့အချစ်မီးလေးတောက်လောင်နေတာပေါ့။ဒါပေမဲ့..သက်လယ်ကိုတော့မီးပူဟပ်တာတောင်ခံမည်မဟုတ်ပါ။
ရာဇကသာတစ်ကိုယ်လုံးလောင်ကျွမ်းခံပြီး ချစ်ပေးသွားမှာဖြစ်သည်။
ချစ်တဲ့သက်လယ်လေးနဲ့ပြန်ဆုံရတော့မယ်ဆိုတဲ့အတွေးတို့ဖြင့် ရာဇရဲ့မျက်နှာမှာဖုံးဖိမ ရနိုင်အောင် ပြုံးဖြီးနေမိမှာအသေအချာပင်။
<<<<<<
>>>>>>
"ဟေ့ကောင် ခေါင်ကိုထိသွားတာကွ မင်းငြင်းမယ်မကြံနဲ့"
"မင်းသာငြင်းနေတာ မင်းခြေတစ်လှမ်းခိုးသွားတယ်လေ သံခဲ မင်းလည်းမြင်တယ်မဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ် ကိုကြီးအာဂခြေလှမ်းခိုးတယ်"
"မင်းတို့ကျောက်ဒိုးတွေရှုံးမှာစိုးလို့ ညစ်နေတာမဟုတ်လား"
"ဘာမှမဆိုင်ဘူးအာဂ မင်းခိုးတာကခိုးတာပဲ"
စောလွန်းတို့ ခြံဝိုင်းလေးအတွင်း ကလေးတစ်သိုက်နှင့် ကလေးခေါင်းဆောင်နှစ်ယောက်တို့၏အသံဖြင့်ဆူညံနေတော့သည်။အပြန်ပြန်အလှန်လှန် သူငြင်းကိုယ်ငြင်းနှင့် ကလေးမဟုတ်သူငယ်မဟုတ် ရန်ဖြစ်နေကြသည့်နှစ်ယောက်ကို စောလွန်းကတော့နှစ်ထပ်ပျဥ်ထောင်အိမ်လေး၏အပေါ်ထပ်ဝရံတာမှပြုံးပြီးကြည့်နေမိသည်။တစ်ချိန်ကဓားပြလုပ်ခဲ့ဖူးသည့် လူဆိုးဓားပြလေးတွေကဤသို့လည်းကလေးဆန်တတ်ကြသေး၏။
"အာဂနဲ့မာန ဆော့တာခဏရပ်ပြီးအကိုကြီးနဲ့လိုက်ခဲ့ပါဦး ခရေရိပ်မြုံမှာကလေးတွေကိုသွားကြည့်မလို့"
ဒီကနေ့ကကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်တာကြောင့်စာသင်စရာတော့မလို။ပျင်းပျင်းရှိနေတာနဲ့ကလေးတွေဆီသွားဖို့သာပြင်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ခရေရိပ်မြုံမှာကလုပ်အားပေးအဖွဲ့ရှိနေတာကြောင့် ကလေးတွေအတွက်စိတ်မချဖြစ်ရတာမျိုးတော့မရှိပေ။စောလွန်းဦးဆောင်ပြီးတည်ထောင်ထားခဲ့သည့်ခရေရိပ်မြုံဟာ ကလေးဂေဟာကဲ့သို့ဖြစ်နေတာကြောင့် ရွာသူရွာသားများကလည်းတစ်တပ်တစ်အားလုပ်အားပေးပါဝင်ကြတာဖြစ်သည်။စောလွန်းမအားလပ်သည့်အချိန်တွေဆိုလျှင် ရွာ၏မိန်းမယောင်္ကျားအကုန်ပါသည့်ထိုလုပ်အားပေးအဖွဲ့လေးက ညပါအိပ်ပြီးကလေးတွေကိုစောင့်ရှောက်ပေးလျက်ရှိသည်လေ။
"ဟုတ်ဟုတ် အကိုကြီး"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဟုတ်ဟုတ်တွေဟုတ်ကဲ့တွေပြောနေသော်လည်း ကစားပွဲရပ်နားလိုက်ရတာကိုကျေနပ်ဟန်တော့မရှိ။မျက်နှာတွေစူပုတ်ရှုံ့မဲ့နေလိုက်တာများ သံပုရာသီးငုံစားနေသလားအောက်မေ့ရသည်။
ထို့နောက် စောလွန်း၏ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီမှာ ငမွှေထိုးလေးနှစ်ယောက်ကနေရာယူလို့ ခြေလှမ်းတို့မှာလည်းခရေရိပ်မြုံလေးဆီသို့။
.
.
"ဟာ ဦး"
ဂေဟာအပေါက်ဝမှာပဲရှိသေးတာတောင် ပြာကလပ်စိန်လေးက စောလွန်းကိုမြင်သည်နဲ့ ကဆုန်ပေါက်ပြီးစောလွန်းဆီကိုပြေးလာသည်။
"အောင်မလေး မယ်နန်းကြာရယ် အရမ်းမပြေးပါနဲ့ ချော်လဲနေမှဖြင့်"
ပြေးလာသည့်ကလေးမကိုချိုင်းမှဆွဲကိုင်ကာ မ'ချီလိုက်ပြီး စိုးရိမ်ဟန်လေးနှင့်ပြောတော့ ကလေးမလေးကဟီးခနဲရယ်ပြလာသည်။
"ဟီး နန်းကြာကဦးကိုလွမ်းလို့ပါ"
"ဟုတ်ရဲ့လား ဦးကိုလွမ်းတာ"
"နန်းကြာမလိမ်ပါဘူးနော် ဦးကိုကတကယ်လွမ်းတာ ဒါပေမဲ့..."
"ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ နန်းကြာရဲ့"
"ဟင့်"
စကားသံလေးတိတ်သွားပြီး မျက်ရည်တွေအိခနဲဝိုင်းလာကာ ရှိုက်သံလေးတစ်ခုဖြင့်စောလွန်းလည်ပင်းကြားထဲမျက်နှာလေးဝှက်လာသည်။ဒါဒီကလေးလေး ဝမ်းနည်းအားငယ်နေတိုင်းလုပ်နေကျအပြုအမူလေးဖြစ်သည်။စောလွန်းကတော့နန်းကြာရဲ့ကျောလေးကိုပွတ်သပ်ပေးရုံသာတတ်နိုင်ပါ၏။စောနကတင် ဟီးခနဲရယ်နေသည့်ကလေးလေးက ဘာကိုများတွေးမိပြီးချက်ချင်းငိုချရပါသလဲ။
"ဦး"
"ပြောလေ သမီး"
"ဟင့် နန်းကြာကဦးကြီးကိုပိုလွမ်းမိတယ်လို့ပြောမလို့ပါ"
"ကလေးရယ်"
ဒီကလေးလေးကကိုကို့ကိုဆို သိပ်ပြီးတွယ်တာသည်။စောလွန်းလိုပဲသူလည်းလွမ်းနေရှာမှာပေါ့။
"ဦးကြီးကနန်းကြာတို့ကိုပစ်သွားတာလားဟင် နန်းကြာတို့ဆီပြန်မလာတော့ဘူးလား"
"ဘယ်ကသာ...နန်းကြာလေးရဲ့ဦးကြီးကကတိတည်တဲ့သူတစ်ယောက်ပါ သူသေချာပေါက်ဦးတို့ဆီကိုပြန်လာမှာ အဲတာကြောင့်နန်းကြာလေးကသမီးရဲ့ဦးကြီးကိုစိတ်ရှည်ရှည်နဲ့စောင့်နေပေးနော်"
ချီထားလျက် ကျောလေးကိုပွတ်ပေးရင်းကလေးကိုထိုစကားတို့ဖြင့်ချော့နေမိသည်။စောလွန်းကိုယ်တိုင်လည်း ထိုအသိနဲ့ပဲအားတင်းနေခဲ့တာမဟုတ်လားလေ။
"ဟင့် ဟုတ်"
"လိမ္မာတယ် ကလေးက"
ကလေးကိုသာအာရုံစိုက်ပြီးချော့မြူနေသောစောလွန်းသည် သူ၏နောက်မှ ထိုမြင်ကွင်းကိုပြုံးလျက်ကြည့်ကာ လှည့်ထွက်သွားသူကိုတော့မမြင်လိုက်ပေ။
မြင်လိုက်ရသည့်အာဂနှင့်မာနမှာသာ ပါးစပ်အဟောင်းသား။သို့သော် တစ်စုံတစ်ယောက်၏'ပြန်မပြောနဲ့'ဟုအဓိပ္ပာယ်ရသည့်အကြည့်စူးစူးတစ်ချက်ကြောင့်သာ ရင်ငုံ့နှုတ်ပိတ်နေနေရတာဖြစ်သည်။
သူတို့ကိစ္စသူတို့ဘာသာရှင်းပါစေလေ။ကိုယ်တွေမျက်စိရှေ့မှာအလွမ်းသယ်နေမှ အလကားစိတ်ညစ်နေရဦးမယ်။
နှစ်ယောက်လုံး၏စိတ်ထဲဝယ် ထိုသို့တွေးကာ လွန်ခဲ့သည့်မိနစ်အနည်းငယ်ကမြင်လိုက်ရသူကို မမြင်ခဲ့ဘူးလို့သာသတ်မှတ်လိုက်တော့သည်။
<<<<<<
>>>>>>
ခရေရိပ်မြုံကပြန်လာတော့ စောလွန်းခြေတွေလက်တွေအရင်ဆေးလိုက်သည်။ထို့နောက် နောက်ဖေးသို့သွားကာစိုက်ခင်းကိုရေဖြန်းရန်ပြင်လိုက်သည်။
'အိမ်နောက်ဖေးတွင် စျေးဆိုင်တည်'ဆိုသည့်အတိုင်း ခြံအနောက်ဘက်ရှိမြေနေရာလွတ်လေးတွင် စောလွန်းကိုယ်တိုင်စိုက်ပျိုးထားသည့်သီးပင်စားပင်တချို့က ကိုယ်တွေစားလို့လည်းရသလို အနီးနားကအိမ်နီးချင်းတွေကိုပါဝေမျှရန်လည်းလုံလောက်သည်လေ။
ထို့အပြင် စောလွန်းအကြိုက်ခရေပန်းပင်ကြီးတစ်ပင်ဟာလည်းခြံထောင့်တွင်နေရာယူထားသည်။ထိုအပင်ကိုပတ်လည်ဝိုင်းကာဆောက်လုပ်ထားသည့်သစ်သားခုံတန်းကတော့ အာဂနှင့်မာနတို့နှစ်ယောက်၏လက်ရာဖြစ်သည်။အားလပ်ချိန်တချို့တွင် စောလွန်းထိုအပင်လေးအောက်တွင်စာလာလာဖတ်လေ့ရှိပါ၏။
ခရမ်းချဥ်သီးပင်၊ခရမ်းသီးပင်၊ရုံးပတီသီးပင်၊ဘူးသီးပင်အပြင် ငရုတ်သီးပင်ပါအစစ်ရှိသေးသည်။မြေနေရာအရမ်းအကျယ်ကြီးမဟုတ်သော်လည်း ဟိုတစ်စုသည်တစ်စုစိုက်ရာကနေ ယခုကဲ့သို့စုံလင်လာတာဖြစ်သည်။သီးစုံကုလားဟင်းချက်သည့်အခါဆိုလည်း ခြံအနောက်ဘက်စိုက်ခင်းကလာခူးလိုက်တာများသည်။
အပင်အားလုံးကိုရေဖြန်းပြီးတော့မှ ခရေပင်အောက်တွင်ဝင်ထိုင်လိုက်၏။အေးမြသောသစ်ပင်ရိပ်နှင့်မွှေးကြိုင်သည့်ခရေရနံ့တို့က စိတ်ကိုလန်းဆန်းသွားစေသည်။ထို့ကြောင့် စောလွန်းလည်းမောမောနှင့်မှေးခနဲဖြစ်လုဆဲဆဲအချိန်တွင်
"ဗျို့ အကိုကြီးရေ"
ကျယ်လောင်လှသည့်အသံတစ်ခုကြောင့်နိုးလာရတော့သည်။အိပ်ချင်မပြေသေးသောမျက်လုံးကိုဖိပွတ်ရင်းပြန်ကြည့်မိတော့ တရားခံမှာမာန။
"မာန အလန့်တကြားနဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲ"
"အာဂ ဟောဟဲ ဟောဟဲ အာဂလေ.."
"အာဂဘာဖြစ်လို့လဲ"
"သူ...သူရန်ဖြစ်နေတယ်"
"ဘာ ဘယ်မှာလဲ ဘယ်သူတွေနဲ့လဲ"
မာနမပြောခင်တံထွေးမြိုချလိုက်သည်။မောနေလို့တော့မဟုတ် ပိုပြီးပီပြင်အောင်သာ။
"တိုးကြီးတို့နဲ့လေ ဟို... အကိုကြီးသွားနေကျလက်ပံပင်အောက်မှာ ချိန်းထိုးတာတဲ့"
တယ်...ဒီအာဂတစ်ကောင်ကတော့။တိုးကြီးဆိုတာအခြားလူမဟုတ် စောလွန်းတို့ရွာ၏ထိပ်တန်းလူဆိုးလူမိုက်စားရင်းထဲကတစ်ယောက်။ဘာကြောင့်များ ချိန်းထိုးတဲ့အထိဖြစ်ရတာလဲမသိ။
"ငါလိုက်သွားလိုက်ပါဦးမယ်"
"ဟာ ခဏ..."
ပါးစပ်ကနေတားလိုက်သော်လည်း သူ့မျက်နှာကတော့ဖြင့်လှစ်ခနဲပြေးသွားသည့်အကိုကြီးကိုကြည့်ပြီး ရယ်ချင်ချင်ဖြစ်နေသည်။
"ဟိုကောင် ထွက်လာခဲ့တော့"
"ဟားဟား လာပါပြီကွ"
တဟားဟားအော်ရယ်ကာ ပုန်းနေသည့်နေရာမှထွက်လာသည့်အာဂ။
"အကိုကြီးကငါ့ကိုတယ်လည်းချစ်သကိုး ချက်ချင်းထပြေးသွားတာပဲကြည့်"
ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားဟန်ဖြင့်ပြောနေသည့်ကောင်ကြောင့် မာနမျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့သွားရသည်။
"ဖြစ်နိုင်တာကိုပြော ဟိုကမင်းပြဿနာရှာမှာဆိုးလို့လိုက်သွားတာနေမှာ"
"မာန မင်းဆိုတဲ့ကောင်ကငါ့ကိုဘယ်တော့မှအကောင်းကိုမမြင်ဘူး"
"လာလာချည်သေး မင်းကရော ငါ့ကိုအကောင်းမြင်ဖူးလို့လား"
အာဂတိတ်သွားသည်။ထို့နောက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်မိုက်ကြည့်ကြည့်ပြီးမကြာပါ ခွီခနဲထရယ်မိသည်။ဤကဲ့သို့စကားများရန်ဖြစ်သည့်အလုပ်က သူတို့နှစ်ယောက်အတွက်ထမင်းစားရေသောက်ကဲ့သို့ပုံမှန်ပင်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဘယ်သောအခါမှ အကောင်းမပြောကြသော်လည်း အခြားသူများကအကောင်းအဆိုးလာဝေဖန်ပါက တစ်ယောက်အစားတစ်ယောက်နာတတ်ကြသည်သာ။ထုတ်မပြောဖြစ်ပေမဲ့ ရင်ထဲကသံယောဇဥ်တွေကိုတော့ သူတို့အချင်းချင်းနားလည်နေပါသည်လေ။
"ဆရာတို့အဆင်ပြေလောက်မှာပါနော်"
"ပြေလောက်မှာပါ ငါတို့သွားချောင်းကြည့်ကြမလား"
"အေး လာ သော်ကကိုပါခေါ်သွားမယ်"
အတွဲချောင်းဖို့အတွက်ဆိုလျှင် တတ်ညီလက်ညီဖြင့်တစ်ယောက်ပုခုံးတစ်ယောက်ဖက်လိုက်ကြသေးသည်။ထို့နောက်..သူတို့နှစ်ယောက်လည်း သော်ကကိုပါတစ်ခါတည်းခေါ်ချသွားကာ ချစ်သူနှစ်ယောက်အလွမ်းသယ်နေမည့် လက်ပံပင်ကြီးဆီသို့...
.
.
"ဟင် ရန်ဖြစ်နေတယ်ဆိုပြီးဘယ်သူမှလဲမတွေ့ပါလား"
တိတ်ဆိတ်နေသည့်လက်ပံပင်အနီးပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့် စောလွန်းမျက်နှာထက်မှာနားမလည်နိုင်မှုများဖြင့်ပြည့်နှက်သွားသည်။မျက်မှောင်လေးကုတ်လို့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ဖြင့် အာဂကိုလိုက်ရှာကြည့်ပါသော်လည်း ခွေးတစ်ကောင်ကြောင်တစ်မှီးမှမတွေ့သေးပါ။
"စိတ်ညစ်ပါတယ် ဟိုကောင်လေးစနောက်လိုက်တာများလား"
အလောတကြီးပြေးလာမိတာကြောင့်မောဟိုက်ကာအသက်လည်းလုရှူနေရသည်။
"သက်လယ်...."
လေတိုးသံလေးနှင့်အတူပါလာသည့်ခေါ်သံတိုးလျလျကြောင့် စောလွန်းတစ်ကိုယ်လုံးတောင့်ခဲသွားရသည်။လှုပ်ရှားမှုနတ္တိနှင့် ကိုယ့်ဘာသာကြားယောင်မိတာများလားဟုတွေးမိသော်လည်း
"သက်လယ်...."
ထပ်ပြီးအတည်ပြုပေးလိုက်သည့်ခေါ်သံနောက်မှာတော့ မျက်ဝန်းထက်မျက်ရည်ငွေ့တချို့ဖွဲ့သီလို့ အသံလာရာကိုလှည့်ကြည့်မိတော့၏။
ထိုလူသား...
အစဥ်အမြဲတမ်းတလွမ်းဆွတ်နေရပါသော ထိုလူသား...
စောလွန်းရဲ့စိတ်ဝိညာဥ်သာမက နှလုံးသားကိုပါ သူ့မေတ္တာတွေနဲ့ချည်နှောင်ထားခဲ့သော ထိုလူသား...
စောလွန်းကလည်းချစ်ပြီး စောလွန်းကိုလည်းသိပ်ချစ်သော ထိုလူသား...
နောက်ဆုံး...ရှောင်လွှဲမရတဲ့တာဝန်ကြောင့် ခေတ္တခွဲခွာခဲ့ရပါသော ထိုလူသား...
ကိုကိုဆိုတဲ့လူသားဟာ စောလွန်းကိုနူးညံ့စွာပြုံးလျက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
"ရင်ခွင်ထဲလာပါလား ကိုယ်သက်လယ်ကိုဖက်ထားချင်လို့"
လက်နှစ်ဖက်ကိုကမ်းလင့်လို့ ရင်ခွင်ကိုဖွင့်ကာ စောလွန်းအားဖိတ်ခေါ်နေသည်။အဘယ်သို့များငြင်းနိုင်ပါအံ့။စောလွန်းလည်း ထိုလူသားကိုရူးလောက်အောင်လွမ်းနေခဲ့ရတာမဟုတ်ပါလား။
"အင့်"
ရင်ခွင်ထဲသို့အင့်ခနဲနေအောင် ပစ်ဝင်တိုးဝှေ့လာသူလေးကို ရာဇတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။ချစ်ရသူ၏အငွေ့အသက်လေးဖြစ်သည့်ခရေနံ့လေးကိုခံစားရင်း လွမ်းခဲ့ရသမျှအတိုးချနေမိ၏။
*လွမ်းနေခဲ့တာ ယဥ်ယဥ်လေးနဲ့မွှေးကြိုင်လှတဲ့ဒီရနံ့လေးကို*
ခရေပန်းလေးလိုပဲသက်လယ်ကလည်းယဥ်ယဥ်လေးနဲ့မြတ်နိုးဖွယ်အတိ။
"လွမ်း..လွမ်းနေခဲ့တာ ကိုကို..."
ငိုသံလေးနှောလို့ပြောလာသူလေး...ရာဇပိုတိုးလို့ဖက်လိုက်ရင်း
"ကိုကိုလည်းထပ်တူပါပဲ သက်လယ်ရယ်"
"ဟင့် နောက်တစ်ခါထပ်ပြီးခွဲမသွားရတော့ဘူးနော်"
"ဒါပေါ့ လွမ်းဆွတ်ခြင်းဆိုတဲ့အရာကိုမေ့သွားလောက်အောင်ကို ကိုကိုကသက်လယ်အနားမှာတစ်ဖဝါးမှမခွာဘဲနေသွားတော့မှာ"
လေပြည်လေညင်းလေးတွေက တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားသူနှစ်ယောက်ကြား ဝင်ရောက်ဖြတ်သန်းဖို့ကြိုးစားကြသော်လည်း အလွမ်းသည်နေသည့်ချစ်သူနှစ်ယောက်ဟာ အကြားအလက်မရှိအောင်ဖက်တွက်ထားကြတာကြောင့် နောက်ဆုံးတော့သူတို့သာအရှုံးပေးလိုက်ကြရတော့သည်။ထို့နောက်...တဝှီးဝှီးနှင့်တိုက်ခတ်ကာ ထိုသူနှစ်ယောက်၏ လှပသောချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုဂုဏ်ပြုချီးမြှောက်သွားကြပါသတဲ့။
"လေပြည်လေညှင်းတွေကပြောတယ် သက်လယ်ကကိုယ့်အပိုင်ခရေပန်းကလေးတဲ့ ဟုတ်သလားဗျ"
"ဒါပေါ့ သက်လယ်ကထာဝရကိုကို့အပိုင်ခရေပန်းလေးပါတဲ့ဗျာ"
ချစ်သူနှစ်ယောက်ကိုလက်ပံပင်ကြီးကလည်း ပန်းတွေတဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေကျပေးရင်း ကောင်းချီးပေးနေခဲ့သည်။
ကြွေကျနေတဲ့လက်ပံပွင့်တွေကြားမှာ တင်းကြပ်စွာဖက်တွယ်နေခဲ့ကြသည့်လူသားနှစ်ယောက်...
ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ထိုမြင်ကွင်းဟာချစ်ခြင်းမေတ္တာအပြည့် ဖုံးလွှမ်းနေခဲ့လေသတဲ့။
<<<<<<
>>>>>>
❗side couple တစ်တွဲကျန်ပါသေးတယ်နော် ခန့်မှန်းကြည့် ဘယ်သူတွေဖြစ်မလဲ?❗
ဆေးပန်းချီ🌸
၂၀.၂.၂၀၂၂💜
ႂကြ႐ြညင္သာလွေသာေျခလွမ္းေလးေတြသည္ ႐ြံ႕ေျမမာမာခင္းထားသည့္လမ္းေလးထက္တြင္ တစ္လွမ္းခ်င္းတစ္လွမ္းခ်င္း အရာထင္လ်က္ရွိသည္။ပတ္ဝန္းက်င္မွရင္းႏွီးသည့္လူတခ်ိဳ႕ကိုလည္းအၿပဳံးေလးႏွင့္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးေသာ္လည္း ေျခအစုံကေတာ့ျဖင့္ လိုရာခရီးကိုသာဆက္ေနမိသည္။လက္ထဲတြင္ေတာ့ငွက္ေပ်ာ႐ြက္ျဖင့္ထုတ္ထားသည့္အထုပ္ေလးတစ္ခု။
မိနစ္အနည္းငယ္မွ်ေလွ်ာက္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ျမင္ေနရသည့္လက္ပံပင္ႀကီးက ေစာလြန္းအလာကိုႀကိဳတင္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဟန္။အေၾကာင္းအရင္းမရွိခပ္ဖြဖြၿပဳံးမိသည္။သူသည္လည္းထိုလက္ပံပင္ႀကီးလို တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတာပဲမဟုတ္လား။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးလိုျဖစ္ေနသည့္လက္ပံပင္ႀကီးရဲ႕ေဘးတစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကအုပ္အုပ္စိုင္းစိုင္းျဖစ္ေနကာ ေကာင္းကင္ႀကီးႏွင့္ေတာင္တန္းႀကီးေတြဟာလည္းပနံသင့္လွသည္။ေတာင္ေပၚအလွတရားဟာဤသို႔ဤႏွယ္ ရင္သက္ရႈေမာဖြယ္ေကာင္းလွပါ၏။
လက္ပံပင္ႀကီးေအာက္ဝယ္ဖိနပ္ေလးခုလို႔ထိုင္ေနရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ငယ္ငယ္တုန္းကကိုကို႔ကိုေျပာခဲ့ဖူးသည့္စကားေလးကိုျပန္အမွတ္ရမိ၏။
*အစိမ္းေရာင္ေတာင္တန္းႀကီးေတြကအျပာေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးနဲ႕ေပါင္းစပ္လိုက္မွသဘာဝအလွတရားတစ္ခုလိုရင္သပ္ရႈေမာစရာေကာင္းတာ*
ကိုကိုသိလား...ေစာလြန္းသက္လယ္ဆိုတဲ့ကြၽန္ေတာ္ဟာလည္းပဲ ရာဇခက္ထန္ဆိုတဲ့ကိုကိုနဲ႕ေပါင္းစပ္မွ ေပ်ာ္႐ႊင္ရျခင္းဆိုတဲ့အလွတရားတစ္မ်ိဳးကိုပိုင္ဆိုင္နိုင္တယ္ဆိုတာ...
ကိုကိုသိမွသိပါရဲ႕လားေလ...
အနည္းငယ္ရိပ္မိတယ္ဆိုရင္ပဲျပန္လာသင့္ဖို႔ေကာင္းပါရဲ႕ကိုကိုရယ္။တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလကအျခားသူေတြအတြက္မျဖစ္စေလာက္ေလးဆိုေပမဲ့ လြမ္းနာက်ေနရသူေတြအတြက္ကေတာ့ကမၻာတစ္သိန္းေလာက္ကိုၾကာတယ္မဟုတ္လား။
ခဏတာေလးပဲခ်စ္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး အခ်ိန္အၾကာႀကီးခြဲေနရတဲ့အခါ ႏုနယ္တဲ့ႏွလုံးသားေလးကခံနိုင္ရည္စြမ္းအားမရွိပါ။အလြမ္းေတြကိုေထြးပိုက္လို႔အားတင္းၿပီးရင္း အားတင္းေနရတာေၾကာင့္ ယဲ့ယဲ့ေလးသာရွိေတာ့သည့္ႏွလုံးသားကလည္းတဆစ္ဆစ္။
အခုခ်ိန္ကိုကိုသာအနားမွာရွိမယ္ဆိုရင္...
ကိုကို႔ပုခုံးထက္ေခါင္းေလးမွီလို႔ မ်က္စိေရွ႕ကေတာင္ေပၚအလွကို ေလျပည္ႏုႏုရဲ႕အထိအေတြ႕ကိုခံစားရင္း ၾကည့္ရႈမယ္။
ငွက္ေပ်ာ႐ြက္ေတြကိုတစ္လႊာခ်င္းခြာခ်လိဳ႕ အထဲကသက္လယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတဲ့ မုန့္လိပ္ျပာေလးကို ကိုကို႔ကိုအရင္ဦးခ်ၿပီးမွ ႏွစ္ေယာက္အတူအရသာရွိရွိစားၾကမယ္။
ေကာင္းကင္ျပာႀကီးထက္မွာလြတ္လပ္စြာပ်ံသန္းေနတဲ့ငွက္ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း သက္လယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ဆုပ္ကိုင္လို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရယ္ေမာၾကမယ္။
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက်လာတဲ့လက္ပံပြင့္တစ္ြိင့္ကို ကိုကိုကသက္လယ္ကိုပန္ဆင္ေပးလာတဲ့အခါ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လိုဆက္ဆံရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဒီကစြာစိလန္ပိစိေလးကစူပုတ္ၿပီးရန္ေတြ႕ပစ္မယ္။
ကိုကိုကျပန္ေခ်ာ့တဲ့အခါ ဗိုက္ေခါက္ႀကီးကိုလိမ္ဆြဲၿပီးမွစိတ္ဆိုးေျပမယ္။
ၿပီးရင္...ငယ္ငယ္ကအမွတ္တရေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း ႏြေးႏြေးေထြးေထြးေပြ႕ဖက္ထားၾကမယ္။
ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းၿပီး ႏူးညံ့မႈအေပါင္းေပ်ာ္ဝင္ေနတဲ့ အနမ္းမ်ိဳးဖလွယ္ၾကမယ္။
စိတ္ကူးေတြကသိပ္ကိုလွပပါတယ္...လက္ေတြ႕မျဖစ္နိုင္ေသးတာကလြဲရင္ေပါ့။
သက္လယ္တို႔႐ြာေလးမွာလုံၿခဳံတယ္ဆိုေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ဗုံးသံေသနတ္သံေတြၾကားရတယ္ကိုကို။အဲဒီလိုၾကားရတိုင္းလည္း နိုင္ငံ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္စြမ္းစြမ္းတမံေဆာင္႐ြက္ေနတဲ့ကိုကို႔ကိုစိုးရိမ္မိတယ္။ကိုကိုအႏၱရာယ္မွကင္းပါရဲ႕လားဆိုတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႕ေလ။
ဟင္းးး
ရႉထုတ္လိုက္သည့္ေလေတြႏွင့္အတူ ကိုကို႔ကိုလြမ္းေနေသာအလြမ္းေတြ ပါသြားမွာေၾကာက္႐ြံ႕မိပါရဲ႕။သက္လယ္မွာကိုကို႔အေငြ႕အသက္ကိုခံစားနိုင္တာဆိုလို႔ ဤလြမ္းျခင္းဆိုေသာ အခြင့္အေရးေလးတစ္ခုပဲရွိတာမဟုတ္လားေလ။
က်ဆင္းေတာ့မည့္မ်က္ရည္ကိုထိန္းလိုက္ရင္း လက္ထဲကငွက္ေပ်ာ႐ြက္ထုတ္ေလးကိုျဖည္လိုက္သည္။အထဲရွိမုန့္လိပ္ျပာေလးသုံးခ်ပ္ကေစာလြန္းကိုၿပဳံးျပေနသေယာင္။
သုံးခ်ပ္တဲ့ကိုကို...ကိုကိုသာရွိရင္ သက္လယ္ႏွစ္ခ်ပ္စား ကိုယ္တစ္ခ်ပ္ပဲစားမယ္ဆိုၿပီးဦးစားေပးဦးမွာမဟုတ္လား။တစ္ဖန္ ျပန္လည္ဝဲတတ္လာသည့္မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕။
တစ္ခ်ပ္ကိုခပ္သြက္သြက္ပဲပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္လိုက္သည္။ဟိုးအရင္ကေက်းဇူးဆပ္သည့္အေနႏွင့္ ကိုကို႔ကိုေကြၽးခဲ့ဖူးေသာ မုန့္လိပ္ျပာေလးတစ္ခ်ပ္။ကိုကိုေျပာဖူးတယ္မဟုတ္လား ကိုကို႔အတြက္စားဖူးသမွ်မုန့္လိပ္ျပာေတြထဲ အဲဒီတစ္ခ်ပ္ကအရသာအရွိဆုံးဆိုတာ။
သက္လယ္လည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ပါးစပ္ထဲမွာဝါးေနတဲ့မုန့္လိပ္ျပာရဲ႕အရသာကိုခံစားေနရမဲ့အစား ကိုကိုနဲ႕အတူပြဲေစ်းတန္းေလွ်ာက္ရင္းစားခဲ့ဖူးတဲ့ မုန့္လိပ္ျပာရဲ႕အရသာကိုသာလြမ္းဆြတ္မိတယ္။
ခ်စ္ရသူနဲ႕အတူစားေနက်မဳန့္ကေလးဟာ ခ်စ္ရသူအနားမွာမရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း အရသာမရွိေတာ့ဘူးတဲ့ေလ...အခ်စ္ဟာအဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲဆန္းၾကယ္ရပါသလား။
ဘယ္အခ်ိန္လဲဟင္...ကိုကိုျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကဘယ္အခ်ိန္လဲ။အေဝးမွာရွိေနတဲ့အႏၱရာယ္ၾကားထဲကလူကို မေမွ်ာ္သင့္မွန္းသိေပမဲ့ သက္လယ္ခံစားခ်က္ေတြကိုမထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေသးဘူးကိုကိုရယ္...
ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ေလးသက္လယ္ကေစာင့္ေနဆဲမို႔ စစ္ပြဲႀကီးအျမန္ဆုံးၿပီးၿပီး အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႕ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ကိုကို။
လက္ပံပြင့္ေလးတစ္ပြင့္က ေလဆန္ကိုတိုးကာ အထက္ေကာင္းကင္သို႔လြင့္ေျမာသြားသည္။တစ္စုံတစ္ေယာက္၏အလြမ္းေတြကိုသယ္ေဆာင္လို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ထံပို႔ေပးနိုင္ပါေစ။သိပ္ခ်စ္ၾကသူႏွစ္ေယာက္ အျမန္ဆုံးျပန္လည္ဆုံဆည္းနိုင္ဖို႔အတြက္ေပါ့။
<<<<<<
>>>>>>
မ်ားစြာေသာသူရဲေကာင္းၾကယ္ပြင့္ေလးေတြေျမခၿပီး...မ်ားစြာေသာကေလးငယ္ေတြအဖမဲ့ျဖစ္ကာ မ်ားစြာေသာမိခင္ေတြဟာလည္းသားျဖစ္သူအတြက္ရင္ထုမနာငိုေႂကြးခဲ့ရၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ စစ္ပြဲႀကီးဟာလည္းၿပီးဆုံးသြားေခ်ၿပီ။
ရန္သူ႕ဘက္မွ က်ဆဳံးသူ၈၈၂၆ေယာက္၊ဒဏ္ရာရရွိသူ၂၃၀၄ေယာက္ႏွင့္ စစ္သုံ႕ပန္း၂၁၈ျဖင့္ ျမန္မာတို႔၏ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးဟာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
.
.
'ေလးစား..ပါတယ္.. ဗိုလ္..ႀကီး'
ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိတပည့္ျဖစ္သူေသာ္ကမွလြဲ၍ စစ္သခၤ်ိဳင္းထဲတြင္မည္သူမွရွိမေနတာေၾကာင့္ ရာဇက်ဆင္းလာသည့္မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ကိုမသုတ္ဖယ္မိ။
ထိုစကား... တပ္မႉးစိန္ေပါေနာက္ဆုံးေျပာသြားခဲ့သည့္စကားကိုျပန္လည္ၾကားေယာင္မိသည္။ေဆး႐ုံကုတင္ထက္မွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြဗုံးမွန္သည့္ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ရာဇကိုမရမကအေလးျပဳသြားခဲ့သည့္တပ္မႉးစိန္ေပါ။
တကယ္ဆိုရင္ ေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့သူဟာခင္ဗ်ားပါတပ္မႉးစိန္ေပါ။ခင္ဗ်ားဘာ့ေၾကာင့္မူးယစ္ေဆးဝါးျဖန့္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့ရတာလဲမသိေပမဲ့ အခ်ိန္မွီလမ္းမွန္ကိုေလွ်ာက္ၿပီး အခုလည္းနိုင္ငံအတြက္တိုက္ပြဲဝင္သြားနိုင္ခဲ့တယ္။ခင္ဗ်ားတာဝန္ေက်ပါတယ္ဗ်ာ။
စိတ္ထဲကေနတပ္မႉးစိန္ေပါအားရည္႐ြယ္ကာေျပာရင္း စစ္သခၤ်ိဳင္းအတြင္းရွိေက်ာက္တိုင္တစ္ခုေရွ႕တြင္ ရာဇအေလးျပဳလိုက္သည္။
"ေလးစားပါတယ္ တပ္မႉးစိန္ေပါ"
ထို႔ေနာက္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္သက္စြန့္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေသာ္လည္း လြတ္လပ္ေရး၏အႏွစ္သာရကိုမခံစားခဲ့ရသည့္ နိုင္ငံ့သူရဲေကာင္းေတြအားလုံးကိုပါ ရာဇစိတ္ထဲကေနမွန္းဆလို႔ ထပ္မံအေလးျပဳမိသည္။
.
.
ယေန႕...၁၉၄၅ခုနစ္ ၾသဂုတ္လ,
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမတြင္ လူမ်ားပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွားေနလ်က္ရွိသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယေန႕သည္ဂ်ပန္တို႔တရားဝင္လက္နက္ခ်ျခင္းအခမ္းအနားက်င္းပမည့္ေန႕ပင္ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ တာဝန္ရွိသူအမ်ားစုတတ္ေရာက္ၾက၏။
က်စ္!
လက္ထဲကနာရီကိုၾကည့္ရင္းရာဇစုတ္သတ္မိ၏။သူလုံးဝစိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။ဖင္တႂကြႂကြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေဘးမွာထိုင္ေနေသာ အေဖကပါမ်က္ေထာင့္နီႀကီးျဖင့္လွမ္းလွမ္းသတိေပးေနသည္။အဲတာကိုလည္းရာဇဂ႐ုမစိုက္နိုင္။အခမ္းအနားအျမန္ဆုံးၿပီးဆုံးဖို႔သာဆုေတာင္းေနမိသည္။
"မင္းဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲေဟ့ေကာင္ ဖင္ဂနာမၿငိမ္ဘူး"
"အေဖ ဒီပြဲၿပီးတာနဲ႕ကြၽန္ေတာ္သက္လယ္ရွိတဲ့ဆီသြားေတာ့မွာ"
"ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ္ေမြးရက်ိဳးနပ္တဲ့ေကာင္ပဲ အိမ္ကမေအကိုအရင္ႏႈတ္ဆက္မယ္မရွိဘူး"
"ဟက္ အေဖအဲလိုေျပာမယ္ဆိုတာသိလို႔ ညကတည္းကအေမ့ကိုကန္ေတာ့ၿပီးတစ္ခါတည္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၿပီးၿပီ"
"ေတာ္ေတာ္အႀကံႀကီးတဲ့ေကာင္ ဟိုကေရနဲ႕ေတာင္မပက္ရေသးဘူး မင္းကအရင္မီးၿငိမ္းေနၿပီ မင္းေနာ္...မင္း"
အေဖ့ရဲ႕တိုးတိတိုးတိႀကိမ္္းေမာင္းေနသံကိုရာဇလ်စ္လ်ဴရႈလိုက္သည္။အေဖက်ေတာ့ေရာ အေမက'အစ္ကိုေနာ္!!'ဆိုတာနဲ႕'ၾကည့္သေဘာ'ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့မ်ား။
ဒါဟာ...မီးၿငိမ္းတာမဟုတ္ဘဲ အခ်စ္မီးေတာက္ေနတယ္ဆိုတာ အေဖ့လိုဘိုးေတာ္ႀကီးကသိမွာမဟုတ္ပါဘူးေလ။
ဟင္းဟင္း! ရာဇခက္ထန္ရဲ႕အခ်စ္မီးေလးေတာက္ေလာင္ေနတာေပါ့။ဒါေပမဲ့..သက္လယ္ကိုေတာ့မီးပူဟပ္တာေတာင္ခံမည္မဟုတ္ပါ။
ရာဇကသာတစ္ကိုယ္လုံးေလာင္ကြၽမ္းခံၿပီး ခ်စ္ေပးသြားမွာျဖစ္သည္။
ခ်စ္တဲ့သက္လယ္ေလးနဲ႕ျပန္ဆုံရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးတို႔ျဖင့္ ရာဇရဲ႕မ်က္ႏွာမွာဖုံးဖိမ ရနိုင္ေအာင္ ၿပဳံးၿဖီးေနမိမွာအေသအခ်ာပင္။
<<<<<<
>>>>>>
"ေဟ့ေကာင္ ေခါင္ကိုထိသြားတာကြ မင္းျငင္းမယ္မႀကံနဲ႕"
"မင္းသာျငင္းေနတာ မင္းေျခတစ္လွမ္းခိုးသြားတယ္ေလ သံခဲ မင္းလည္းျမင္တယ္မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ ကိုႀကီးအာဂေျခလွမ္းခိုးတယ္"
"မင္းတို႔ေက်ာက္ဒိုးေတြရႈံးမွာစိုးလို႔ ညစ္ေနတာမဟုတ္လား"
"ဘာမွမဆိုင္ဘူးအာဂ မင္းခိုးတာကခိုးတာပဲ"
ေစာလြန္းတို႔ ၿခံဝိုင္းေလးအတြင္း ကေလးတစ္သိုက္ႏွင့္ ကေလးေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္တို႔၏အသံျဖင့္ဆူညံေနေတာ့သည္။အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သူျငင္းကိုယ္ျငင္းႏွင့္ ကေလးမဟုတ္သူငယ္မဟုတ္ ရန္ျဖစ္ေနၾကသည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာလြန္းကေတာ့ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလး၏အေပၚထပ္ဝရံတာမွၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနမိသည္။တစ္ခ်ိန္ကဓားျပလုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ လူဆိုးဓားျပေလးေတြကဤသို႔လည္းကေလးဆန္တတ္ၾကေသး၏။
"အာဂနဲ႕မာန ေဆာ့တာခဏရပ္ၿပီးအကိုႀကီးနဲ႕လိုက္ခဲ့ပါဦး ခေရရိပ္ၿမဳံမွာကေလးေတြကိုသြားၾကည့္မလို႔"
ဒီကေန႕ကေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္စာသင္စရာေတာ့မလို။ပ်င္းပ်င္းရွိေနတာနဲ႕ကေလးေတြဆီသြားဖို႔သာျပင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ခေရရိပ္ၿမဳံမွာကလုပ္အားေပးအဖြဲ႕ရွိေနတာေၾကာင့္ ကေလးေတြအတြက္စိတ္မခ်ျဖစ္ရတာမ်ိဳးေတာ့မရွိေပ။ေစာလြန္းဦးေဆာင္ၿပီးတည္ေထာင္ထားခဲ့သည့္ခေရရိပ္ၿမဳံဟာ ကေလးေဂဟာကဲ့သို႔ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားကလည္းတစ္တပ္တစ္အားလုပ္အားေပးပါဝင္ၾကတာျဖစ္သည္။ေစာလြန္းမအားလပ္သည့္အခ်ိန္ေတြဆိုလွ်င္ ႐ြာ၏မိန္းမေယာကၤ်ားအကုန္ပါသည့္ထိုလုပ္အားေပးအဖြဲ႕ေလးက ညပါအိပ္ၿပီးကေလးေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးလ်က္ရွိသည္ေလ။
"ဟုတ္ဟုတ္ အကိုႀကီး"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဟုတ္ဟုတ္ေတြဟုတ္ကဲ့ေတြေျပာေနေသာ္လည္း ကစားပြဲရပ္နားလိုက္ရတာကိုေက်နပ္ဟန္ေတာ့မရွိ။မ်က္ႏွာေတြစူပုတ္ရႈံ႕မဲ့ေနလိုက္တာမ်ား သံပုရာသီးငုံစားေနသလားေအာက္ေမ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္ ေစာလြန္း၏ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာ ငေမႊထိုးေလးႏွစ္ေယာက္ကေနရာယူလို႔ ေျခလွမ္းတို႔မွာလည္းခေရရိပ္ၿမဳံေလးဆီသို႔။
.
.
"ဟာ ဦး"
ေဂဟာအေပါက္ဝမွာပဲရွိေသးတာေတာင္ ျပာကလပ္စိန္ေလးက ေစာလြန္းကိုျမင္သည္နဲ႕ ကဆုန္ေပါက္ၿပီးေစာလြန္းဆီကိုေျပးလာသည္။
"ေအာင္မေလး မယ္နန္းၾကာရယ္ အရမ္းမေျပးပါနဲ႕ ေခ်ာ္လဲေနမွျဖင့္"
ေျပးလာသည့္ကေလးမကိုခ်ိဳင္းမွဆြဲကိုင္ကာ မ'ခ်ီလိုက္ၿပီး စိုးရိမ္ဟန္ေလးႏွင့္ေျပာေတာ့ ကေလးမေလးကဟီးခနဲရယ္ျပလာသည္။
"ဟီး နန္းၾကာကဦးကိုလြမ္းလို႔ပါ"
"ဟုတ္ရဲ႕လား ဦးကိုလြမ္းတာ"
"နန္းၾကာမလိမ္ပါဘူးေနာ္ ဦးကိုကတကယ္လြမ္းတာ ဒါေပမဲ့..."
"ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ နန္းၾကာရဲ႕"
"ဟင့္"
စကားသံေလးတိတ္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြအိခနဲဝိုင္းလာကာ ရွိုက္သံေလးတစ္ခုျဖင့္ေစာလြန္းလည္ပင္းၾကားထဲမ်က္ႏွာေလးဝွက္လာသည္။ဒါဒီကေလးေလး ဝမ္းနည္းအားငယ္ေနတိုင္းလုပ္ေနက်အျပဳအမူေလးျဖစ္သည္။ေစာလြန္းကေတာ့နန္းၾကာရဲ႕ေက်ာေလးကိုပြတ္သပ္ေပး႐ုံသာတတ္နိုင္ပါ၏။ေစာနကတင္ ဟီးခနဲရယ္ေနသည့္ကေလးေလးက ဘာကိုမ်ားေတြးမိၿပီးခ်က္ခ်င္းငိုခ်ရပါသလဲ။
"ဦး"
"ေျပာေလ သမီး"
"ဟင့္ နန္းၾကာကဦးႀကီးကိုပိုလြမ္းမိတယ္လို႔ေျပာမလို႔ပါ"
"ကေလးရယ္"
ဒီကေလးေလးကကိုကို႔ကိုဆို သိပ္ၿပီးတြယ္တာသည္။ေစာလြန္းလိုပဲသူလည္းလြမ္းေနရွာမွာေပါ့။
"ဦးႀကီးကနန္းၾကာတို႔ကိုပစ္သြားတာလားဟင္ နန္းၾကာတို႔ဆီျပန္မလာေတာ့ဘူးလား"
"ဘယ္ကသာ...နန္းၾကာေလးရဲ႕ဦးႀကီးကကတိတည္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ သူေသခ်ာေပါက္ဦးတို႔ဆီကိုျပန္လာမွာ အဲတာေၾကာင့္နန္းၾကာေလးကသမီးရဲ႕ဦးႀကီးကိုစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ေစာင့္ေနေပးေနာ္"
ခ်ီထားလ်က္ ေက်ာေလးကိုပြတ္ေပးရင္းကေလးကိုထိုစကားတို႔ျဖင့္ေခ်ာ့ေနမိသည္။ေစာလြန္းကိုယ္တိုင္လည္း ထိုအသိနဲ႕ပဲအားတင္းေနခဲ့တာမဟုတ္လားေလ။
"ဟင့္ ဟုတ္"
"လိမၼာတယ္ ကေလးက"
ကေလးကိုသာအာ႐ုံစိုက္ၿပီးေခ်ာ့ျမဴေနေသာေစာလြန္းသည္ သူ၏ေနာက္မွ ထိုျမင္ကြင္းကိုၿပဳံးလ်က္ၾကည့္ကာ လွည့္ထြက္သြားသူကိုေတာ့မျမင္လိုက္ေပ။
ျမင္လိုက္ရသည့္အာဂႏွင့္မာနမွာသာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။သို႔ေသာ္ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏'ျပန္မေျပာနဲ႕'ဟုအဓိပၸာယ္ရသည့္အၾကည့္စူးစူးတစ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ ရင္ငုံ႕ႏႈတ္ပိတ္ေနေနရတာျဖစ္သည္။
သူတို႔ကိစၥသူတို႔ဘာသာရွင္းပါေစေလ။ကိုယ္ေတြမ်က္စိေရွ႕မွာအလြမ္းသယ္ေနမွ အလကားစိတ္ညစ္ေနရဦးမယ္။
ႏွစ္ေယာက္လုံး၏စိတ္ထဲဝယ္ ထိုသို႔ေတြးကာ လြန္ခဲ့သည့္မိနစ္အနည္းငယ္ကျမင္လိုက္ရသူကို မျမင္ခဲ့ဘူးလို႔သာသတ္မွတ္လိုက္ေတာ့သည္။
<<<<<<
>>>>>>
ခေရရိပ္ၿမဳံကျပန္လာေတာ့ ေစာလြန္းေျခေတြလက္ေတြအရင္ေဆးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ေနာက္ေဖးသို႔သြားကာစိုက္ခင္းကိုေရျဖန္းရန္ျပင္လိုက္သည္။
'အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ ေစ်းဆိုင္တည္'ဆိုသည့္အတိုင္း ၿခံအေနာက္ဘက္ရွိေျမေနရာလြတ္ေလးတြင္ ေစာလြန္းကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္သီးပင္စားပင္တခ်ိဳ႕က ကိုယ္ေတြစားလို႔လည္းရသလို အနီးနားကအိမ္နီးခ်င္းေတြကိုပါေဝမွ်ရန္လည္းလုံေလာက္သည္ေလ။
ထို႔အျပင္ ေစာလြန္းအႀကိဳက္ခေရပန္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ဟာလည္းၿခံေထာင့္တြင္ေနရာယူထားသည္။ထိုအပင္ကိုပတ္လည္ဝိုင္းကာေဆာက္လုပ္ထားသည့္သစ္သားခုံတန္းကေတာ့ အာဂႏွင့္မာနတို႔ႏွစ္ေယာက္၏လက္ရာျဖစ္သည္။အားလပ္ခ်ိန္တခ်ိဳ႕တြင္ ေစာလြန္းထိုအပင္ေလးေအာက္တြင္စာလာလာဖတ္ေလ့ရွိပါ၏။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးပင္၊ခရမ္းသီးပင္၊႐ုံးပတီသီးပင္၊ဘူးသီးပင္အျပင္ င႐ုတ္သီးပင္ပါအစစ္ရွိေသးသည္။ေျမေနရာအရမ္းအက်ယ္ႀကီးမဟုတ္ေသာ္လည္း ဟိုတစ္စုသည္တစ္စုစိုက္ရာကေန ယခုကဲ့သို႔စုံလင္လာတာျဖစ္သည္။သီးစုံကုလားဟင္းခ်က္သည့္အခါဆိုလည္း ၿခံအေနာက္ဘက္စိုက္ခင္းကလာခူးလိုက္တာမ်ားသည္။
အပင္အားလုံးကိုေရျဖန္းၿပီးေတာ့မွ ခေရပင္ေအာက္တြင္ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ေအးျမေသာသစ္ပင္ရိပ္ႏွင့္ေမႊးႀကိဳင္သည့္ခေရရနံ႕တို႔က စိတ္ကိုလန္းဆန္းသြားေစသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ေစာလြန္းလည္းေမာေမာႏွင့္ေမွးခနဲျဖစ္လုဆဲဆဲအခ်ိန္တြင္
"ဗ်ိဳ႕ အကိုႀကီးေရ"
က်ယ္ေလာင္လွသည့္အသံတစ္ခုေၾကာင့္နိုးလာရေတာ့သည္။အိပ္ခ်င္မေျပေသးေသာမ်က္လုံးကိုဖိပြတ္ရင္းျပန္ၾကည့္မိေတာ့ တရားခံမွာမာန။
"မာန အလန့္တၾကားနဲ႕ ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အာဂ ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ အာဂေလ.."
"အာဂဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"သူ...သူရန္ျဖစ္ေနတယ္"
"ဘာ ဘယ္မွာလဲ ဘယ္သူေတြနဲ႕လဲ"
မာနမေျပာခင္တံေထြးၿမိဳခ်လိဳက္သည္။ေမာေနလို႔ေတာ့မဟုတ္ ပိုၿပီးပီျပင္ေအာင္သာ။
"တိုးႀကီးတို႔နဲ႕ေလ ဟို... အကိုႀကီးသြားေနက်လက္ပံပင္ေအာက္မွာ ခ်ိန္းထိုးတာတဲ့"
တယ္...ဒီအာဂတစ္ေကာင္ကေတာ့။တိုးႀကီးဆိုတာအျခားလူမဟုတ္ ေစာလြန္းတို႔႐ြာ၏ထိပ္တန္းလူဆိုးလူမိုက္စားရင္းထဲကတစ္ေယာက္။ဘာေၾကာင့္မ်ား ခ်ိန္းထိုးတဲ့အထိျဖစ္ရတာလဲမသိ။
"ငါလိုက္သြားလိုက္ပါဦးမယ္"
"ဟာ ခဏ..."
ပါးစပ္ကေနတားလိုက္ေသာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာကေတာ့ျဖင့္လွစ္ခနဲေျပးသြားသည့္အကိုႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။
"ဟိုေကာင္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့"
"ဟားဟား လာပါၿပီကြ"
တဟားဟားေအာ္ရယ္ကာ ပုန္းေနသည့္ေနရာမွထြက္လာသည့္အာဂ။
"အကိုႀကီးကငါ့ကိုတယ္လည္းခ်စ္သကိုး ခ်က္ခ်င္းထေျပးသြားတာပဲၾကည့္"
ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားဟန္ျဖင့္ေျပာေနသည့္ေကာင္ေၾကာင့္ မာနမ်က္ႏွာႀကီးရႈံ႕မဲ့သြားရသည္။
"ျဖစ္နိုင္တာကိုေျပာ ဟိုကမင္းျပႆနာရွာမွာဆိုးလို႔လိုက္သြားတာေနမွာ"
"မာန မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ကငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွအေကာင္းကိုမျမင္ဘူး"
"လာလာခ်ည္ေသး မင္းကေရာ ငါ့ကိုအေကာင္းျမင္ဖူးလို႔လား"
အာဂတိတ္သြားသည္။ထို႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ၿပီးမၾကာပါ ခြီခနဲထရယ္မိသည္။ဤကဲ့သို႔စကားမ်ားရန္ျဖစ္သည့္အလုပ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ထမင္းစားေရေသာက္ကဲ့သို႔ပုံမွန္ပင္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဘယ္ေသာအခါမွ အေကာင္းမေျပာၾကေသာ္လည္း အျခားသူမ်ားကအေကာင္းအဆိုးလာေဝဖန္ပါက တစ္ေယာက္အစားတစ္ေယာက္နာတတ္ၾကသည္သာ။ထုတ္မေျပာျဖစ္ေပမဲ့ ရင္ထဲကသံေယာဇဥ္ေတြကိုေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းနားလည္ေနပါသည္ေလ။
"ဆရာတို႔အဆင္ေျပေလာက္မွာပါေနာ္"
"ေျပေလာက္မွာပါ ငါတို႔သြားေခ်ာင္းၾကည့္ၾကမလား"
"ေအး လာ ေသာ္ကကိုပါေခၚသြားမယ္"
အတြဲေခ်ာင္းဖို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ တတ္ညီလက္ညီျဖင့္တစ္ေယာက္ပုခုံးတစ္ေယာက္ဖက္လိုက္ၾကေသးသည္။ထို႔ေနာက္..သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ေသာ္ကကိုပါတစ္ခါတည္းေခၚခ်သြားကာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အလြမ္းသယ္ေနမည့္ လက္ပံပင္ႀကီးဆီသို႔...
.
.
"ဟင္ ရန္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုၿပီးဘယ္သူမွလဲမေတြ႕ပါလား"
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္လက္ပံပင္အနီးပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ေစာလြန္းမ်က္ႏွာထက္မွာနားမလည္နိုင္မႈမ်ားျဖင့္ျပည့္ႏွက္သြားသည္။မ်က္ေမွာင္ေလးကုတ္လို႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖင့္ အာဂကိုလိုက္ရွာၾကည့္ပါေသာ္လည္း ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္မွီးမွမေတြ႕ေသးပါ။
"စိတ္ညစ္ပါတယ္ ဟိုေကာင္ေလးစေနာက္လိုက္တာမ်ားလား"
အေလာတႀကီးေျပးလာမိတာေၾကာင့္ေမာဟိုက္ကာအသက္လည္းလုရႉေနရသည္။
"သက္လယ္...."
ေလတိုးသံေလးႏွင့္အတူပါလာသည့္ေခၚသံတိုးလ်လ်ေၾကာင့္ ေစာလြန္းတစ္ကိုယ္လုံးေတာင့္ခဲသြားရသည္။လႈပ္ရွားမႈနတၱိႏွင့္ ကိုယ့္ဘာသာၾကားေယာင္မိတာမ်ားလားဟုေတြးမိေသာ္လည္း
"သက္လယ္...."
ထပ္ၿပီးအတည္ျပဳေပးလိုက္သည့္ေခၚသံေနာက္မွာေတာ့ မ်က္ဝန္းထက္မ်က္ရည္ေငြ႕တခ်ိဳ႕ဖြဲ႕သီလို႔ အသံလာရာကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့၏။
ထိုလူသား...
အစဥ္အၿမဲတမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနရပါေသာ ထိုလူသား...
ေစာလြန္းရဲ႕စိတ္ဝိညာဥ္သာမက ႏွလုံးသားကိုပါ သူ႕ေမတၱာေတြနဲ႕ခ်ည္ႏွောင္ထားခဲ့ေသာ ထိုလူသား...
ေစာလြန္းကလည္းခ်စ္ၿပီး ေစာလြန္းကိုလည္းသိပ္ခ်စ္ေသာ ထိုလူသား...
ေနာက္ဆုံး...ေရွာင္လႊဲမရတဲ့တာဝန္ေၾကာင့္ ေခတၱခြဲခြာခဲ့ရပါေသာ ထိုလူသား...
ကိုကိုဆိုတဲ့လူသားဟာ ေစာလြန္းကိုႏူးညံ့စြာၿပဳံးလ်က္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ရင္ခြင္ထဲလာပါလား ကိုယ္သက္လယ္ကိုဖက္ထားခ်င္လို႔"
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုကမ္းလင့္လို႔ ရင္ခြင္ကိုဖြင့္ကာ ေစာလြန္းအားဖိတ္ေခၚေနသည္။အဘယ္သို႔မ်ားျငင္းနိုင္ပါအံ့။ေစာလြန္းလည္း ထိုလူသားကို႐ူးေလာက္ေအာင္လြမ္းေနခဲ့ရတာမဟုတ္ပါလား။
"အင့္"
ရင္ခြင္ထဲသို႔အင့္ခနဲေနေအာင္ ပစ္ဝင္တိုးေဝွ႕လာသူေလးကို ရာဇတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ျပန္ဖက္ထားလိုက္သည္။ခ်စ္ရသူ၏အေငြ႕အသက္ေလးျဖစ္သည့္ခေရနံ႕ေလးကိုခံစားရင္း လြမ္းခဲ့ရသမွ်အတိုးခ်ေနမိ၏။
*လြမ္းေနခဲ့တာ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႕ေမႊးႀကိဳင္လွတဲ့ဒီရနံ႕ေလးကို*
ခေရပန္းေလးလိုပဲသက္လယ္ကလည္းယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႕ျမတ္နိုးဖြယ္အတိ။
"လြမ္း..လြမ္းေနခဲ့တာ ကိုကို..."
ငိုသံေလးႏွောလို႔ေျပာလာသူေလး...ရာဇပိုတိုးလို႔ဖက္လိုက္ရင္း
"ကိုကိုလည္းထပ္တူပါပဲ သက္လယ္ရယ္"
"ဟင့္ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီးခြဲမသြားရေတာ့ဘူးေနာ္"
"ဒါေပါ့ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဆိုတဲ့အရာကိုေမ့သြားေလာက္ေအာင္ကို ကိုကိုကသက္လယ္အနားမွာတစ္ဖဝါးမွမခြာဘဲေနသြားေတာ့မွာ"
ေလျပည္ေလညင္းေလးေတြက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားသူႏွစ္ေယာက္ၾကား ဝင္ေရာက္ျဖတ္သန္းဖို႔ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း အလြမ္းသည္ေနသည့္ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ဟာ အၾကားအလက္မရွိေအာင္ဖက္တြက္ထားၾကတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့သူတို႔သာအရႈံးေပးလိုက္ၾကရေတာ့သည္။ထို႔ေနာက္...တဝွီးဝွီးႏွင့္တိုက္ခတ္ကာ ထိုသူႏွစ္ေယာက္၏ လွပေသာခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇောက္သြားၾကပါသတဲ့။
"ေလျပည္ေလညွင္းေတြကေျပာတယ္ သက္လယ္ကကိုယ့္အပိုင္ခေရပန္းကေလးတဲ့ ဟုတ္သလားဗ်"
"ဒါေပါ့ သက္လယ္ကထာဝရကိုကို႔အပိုင္ခေရပန္းေလးပါတဲ့ဗ်ာ"
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကိုလက္ပံပင္ႀကီးကလည္း ပန္းေတြတျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက်ေပးရင္း ေကာင္းခ်ီးေပးေနခဲ့သည္။
ေႂကြက်ေနတဲ့လက္ပံပြင့္ေတြၾကားမွာ တင္းၾကပ္စြာဖက္တြယ္ေနခဲ့ၾကသည့္လူသားႏွစ္ေယာက္...
ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထိုျမင္ကြင္းဟာခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပည့္ ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ေလသတဲ့။
<<<<<<
>>>>>>
side couple တစ္တြဲက်န္ပါေသးတယ္ေနာ္ ခန့္မွန္းၾကည့္ ဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲ?
ေဆးပန္းခ်ီ🌸
၂၀.၂.၂၀၂၂💜