Utku gerçeği müdüre, Mali'nin babasının yanında anlattığında gerçekleri bilmeden önce kükreyen adam gerçekleri öğrendiğinde yerin dibine girmişti. Sizi dava edeceğim, sürüm sürüm süründüreceğim diyen adam şimdi Utku'nun babasına yalvarıyordu. "Bir şekilde uzlaşalım lütfen, ben kulağını çekerim zaten. Yayılmasın bu durum da." diyerek son çabasını veriyordu.
"Utku sen dışarı çık." Müdür Bey söylediğinde Utku babasına baktı. Çıkmak istemiyordu. Mali itine ne olacağını bizzat duymak istiyordu. Babası kafasını sallayarak gitmesini istediğinde mecburen odadan çıkmak zorunda kalmıştı. Emre, Sezin ve Melek'se onu kapı önünde bekliyordu.
"Noldu?" diye sordu Melek anında. Sezin saatlerdir yaptığı gibi ağlıyordu. Utku onu kollarının arasına alıp kafasını göğsüne bastırdı. Sezin anında ona sıkıca sarılmıştı. Minik bir serçe gibi tir tir titreyerek sığınıyordu sevgilisinin kollarına. Onu kaybetmekten korkuyordu.
"Benlik bir sorun yok, uzlaşmaya çalışıyorlar." diye mırıldandı Utku rahat bir tavırla.
"Atılmadın değil mi okuldan?" dedi Sezin kafasını kaldırarak. Ödü kopuyordu okuldan atılacak diye.
"Atılmadım tabii ki, ağlama artık sümüklü civciv." Sezin gülerek göz yaşlarını sildi. Gözleri kıpkırmızıydı. Aslında Utku onun bu kadar ağlamasına anlam veremiyordu. Ortada korkulacak bir durum olduğu söylenemezdi. Sezin biraz da ilgi istiyordu.
Utku cebindeki selpakı çıkarıp önce gözyaşlarını sonra da burnunu sildi. Peçeteyi yanındaki geri dönüşüm kutusuna attı.
Sezin'le birbirlerine sarılıp şakalaşırlarken Saffet merdivenlerin başında grubuyla belirdi. Gözleri kartal misali Utku'ya yönelmişti. Bir eli pantolonunun cebindeydi diğerindeyse tesbih vardı.
Sadece Cihan ve Saffet ikilisi yanlarına gelmeye başladığında Utku gerilmişti. Sezin'den uzaklaşma dürtüsü belirmişti içinde. Bir an için kollarını çekecek gibi olduysa da buna engel olup aksine sevgilisine daha sıkı sarıldı.
"Selamün aleyküm." dedi Cihan. Gözleri doğruca Emre'nin üstündeydi. Bir kusur arıyor gibi.
Emre'yse sadece, "Selam." diye karşılık vermişti.
"Allah'ın selamı böyle alınmaz." dedi Cihan anında. Sataşacak tek şey bu olmuştu. "Aleyküm selam demek o kadar zor mu?"
Emre birkaç saniye Cihan'a dik dik bakarak sohbetlerinde garip bir boşluk yaratmıştı. "Ben ateistim."
"Nasıl?" dedi anlamayarak. O da birkaç saniye sustu. "Sen Allah'a inanmıyon mu?"
"Aleyküm selam Cihan." dedi Utku araya girerek. Yoksa bu mevzu uzar giderdi. "Ne oldu?"
"Durumlar ne oldu?" dedi Saffet gözlerinin içine bakarak. Sanki konuşmak için önce Utku'nun konuşmasını bekliyor gibi.
"Konuşuyorlar içeride hala." diye cevapladı Utku. Yanına gelip sormasını garipsemişti. Saffet kafasını sallayıp kollarının arasındaki Sezin'e baktı. Sezin'in de gözleri onun üzerindeydi. Bu pembe kafalı onu hiç sevmezdi. Kendinden neden bu kadar haz etmediğini anladığı söylenemezdi. Bireysel bir problemleri hiç olmamıştı. Bu kadar nefret dolu bakan bakışları hak etmediğini biliyordu. Sonuçta iyi ya da kötü bir münasabetleri Utku ve Emre ileydi. "Haklı olduğum için bir ceza vermediler bana."
"Tamamdır, bir soralım dedik." Ellerini pantolonunun cebine koyup son kez sarılan çifte bakıp, "Allah'a emanetsiniz." diye mırıldandı ve bahçeye ilerledi.
"Noldu, bunlar niye sordu şimdi seni?" dedi Sezin arkalarından bakarak.
"Bilmem." dedi Utku.
"Bu Cihan kadar mal insan tanımadım." dedi Emre.
Utku konunun değişmiş olmasına sevinerek, "Niye?" diye sordu.
"Çok değişik bir çar. Bana hayırlı cumalar mesajı falan atıyor. Ben de hep görüldü bırakıyorum. Ateist olduğumu bildiği için atıyor sanıyordum."
"Benim attığım mesajlara görüldü bile atmıyorsun, şerefsiz." dedi Melek omzuna bir tane patlatırken. "Şu çocuk görüldüye layık ben değil miyim?"
"Flört harici bağyanlarla mesajlaşmıyorum güzelim." dedi Emre kolunu Melek'in omzuna atarak.
"Bağyanmış, çarparım ağzının üstüne şimdi."
"Onun yerine bir nude gelmez mi?" diye taşağa vurduğunda Melek onun karnına yumruk atmıştı.
"Siz de birilerini bulsanız keşke artık." dedi Sezin dudaklarını bükerek. "Tek couple olmak çok zor."
"Ben ölene dek tek tabanca kardeşim." dedi Melek. 18 yıldır yalnızdı, yalnız öleceğine de emindi.
"Ben de bulurum herhalde birini. Sırada bekleyen çok var." Sezin Emre'nin söylediğine gözlerini devirdi.
"Ben birinden hoşlandığımda gözüm ondan başkasını görmüyor. Nasıl aynı anda birden fazla kişiyle konuşabiliyorsun ya?" dediğinde Emre anlık, saliselik, Utku'yla göz göze gelmişti. Hafifçe sırıttı.
"Oluyor yengem, oluyor." Yengem lafını duyan Sezin Emre'nin koluna sertçe vurdu. Gücü yoktu zaten, kendi eli acımıştı. "Arada gözün dışarı kaymalı ki daha sağlam bir ilişki olsun. Yoksa sıkılıyorsun."
"Hayır, öyle değil bir kere. Utku?" dedi Sezin kafasını kaldırıp sevgilisine bakarak. "Bu senin kafanı çelmiyor değil mi böyle söyleyerek? Benden başkasına gözün falan kaymıyor değil mi aşkım?"
"Boş yapıyor bebeğim, dinleme sen şunu." deyip Emre'ye baktı. Emre ona bakmasa da sırıtıyordu hala. Utku ağzının üstüne vurmamak için kendini zor tutmuştu. Onlar orada beklerken Saffetler'den sonra onlarca kişi Utku'ya ne olduğunu sormaya gelmişti. Tüm okul tarafından tanınıyor olmanın da bu tarafı kötüydü işte. Herkes geliyordu. Özellikle güzel kızlar gelip sorduğunda Sezin bir anda Utku'ya sokuluyor, o benim mesajını veriyordu. Sanki çok gerek varmış gibi. Bilmeyen mi vardı?
En sonunda içeridekiler çıktıklarında Mali babasıyla yan yana okulu terk etmişti. Koridordaki birkaç kişi yüksek sesle, "Sapık." diyerek laf atmayı ihmal etmemişti.
Babası ise Utkuların yanına geldi. "Onlar senden şikayetçi olmayacak, biz de dava açmayacağız. Görüntüleri yaymadığı için ciddi bir ceza almazdı, bilerek durumu abarttım sadece. Başka okula naklini aldıracak."
"İyi oldu." dedi Sezin dudak büzerek.
"Böylece kurtulacak olması yine de sinir bozucu. Ben şahsen dava edilmesini isterdim." diye mırıldandı Melek. "Orada belki benim, belki şu kızların görüntüleri var. Yedeklerinin olmadığı ne malum?"
"Biz bu ihtimalleri konuştuk zaten." diye cevapladı Melek'i. "Konuyla resmi olmasa da ben ilgileniyor olacağım."
"Birileri bir şey yaparsa?" diye sordu Utku merakla. "Yani mutlaka ona kin duyanlar olacaktır. Onlarla ilgili ne yapılır mesela?"
"Hayırdır, aklında planlar mı var?" Babası çatık kaşlarıyla baktı oğluna. "Dersine bak Utku."
"Ben zaten bakıyorum baba." Ellerini ben masumum dercesine havaya kaldırdı. "Sadece meraktan sordum, ben kimim ki aklımda planlar olsun?" Saffet için soruyordu çünkü Saffet Mali'yi öylece göndermezdi.
"Olamaz zaten." dedi otoriter sesiyle. Utku bir şey demeden kafasını salladı. "Neyse gençler, iş beni bekler. Hepinize iyi dersler." Utku babasıyla çıkışa yürüdü.
"Baba bana da para versene, kalmadı param." Yalandı. Ama fazla para da göz çıkarmazdı sonuçta.
"Veremem, başının çaresine bak."
"Baba valla kalmadı." diye yalanına devam ettiğinde adam elini cebine atıp bir tane iki yüzlük uzattı. Parayı hemen cebine attı.
"Geç gelme eve."
"Tamam. Görüşürüz." Güvenliğin olduğu yere gelmişlerdi. Babası okuldan çıkarken onun gidişini izledi. Saffetler hala bahçedeydi. Onların oturduğu bankın yanından geçerken gözleri birkaç saniyeliğine birbirini bulmuştu. Saffet gözlerini çekmeyip üstüne kafasıyla kumralı takip ederken Utku bir eliyle dalgalı saçlarını geriye atıp önüne dönmüştü.
Öyle uzaktan uzaktan, hiç konuşmadan bakışmaları da başlamıştı.
kaderimiz aynı hep aldatıldık biz herkesi hep kendimiz sandık.......