Merhabala herkese🙋🏻♀️
İyi okumalar ❤❤
EFTELYA
1,5 ay sonra;
40 gündür Mert'i görmüyorum. 1 hafta diye ayrıldık, 1,5 ay oldu. Sadece görüntülü konuştuk. Çok özledim onu. Bende bu boşlukta sınavlarımı hallettim. Onun yokluğunu unutayım diye deli gibi ders çalıştım. Arada telefonumuzu hiç kapatmadan sabaha kadar birbirimizi izledik. O evrakları ile, bende derslerle ilgilendim. Bazen gözüm ona kayıyordu, dikkatlice onu izliyordum. Bana kızıyordu. Eğer derslerden geçemezsem Miami'de ki ev tasarımı iptal edeceğini söylüyordu. Öyle böyle anlaştık.
Bazen de şirketine gidiyordum. Bazı evraklarını benim almamı istiyordu, imzaları onun adına benim atmamı istiyordu. 3-4 defa da Miami'de ki ev için toplantı yaptık. Kocamaann şirketin Mert'ten sonraki yöneticisi olmuştum. Şaka gibi ama gerçek. Şirketin Mert'ten sonra ki lafı geçecek olan yöneticileri bile benim lafımı dinliyordu.
Bazen düşünmüyorum değil, bana bu kadar nasıl güveniyor. Belki benim gibi biri olmasaydı, ona zarar getirseydi. Beni benim düşündüğümden daha çok seviyor, önemsiyor. Yani benim tahmin ettiğimden de aşık bana. Her zaman bana evleneceği kadının ben olduğumu söylüyor. Benden ne olursa olsun vazgeçmeyeceğini söylüyor. 4.5 aydır beraberiz ama bana yıllardır beraberiz gibi geliyor. O bana nasıl güveniyorsa bende ona çok güveniyorum.
Mert'in bu konudaki güven sorununu biliyordum. Asistan bile seçerken en en ufak detayına kadar öğreniyorlardı. İlkokul hocalarına kadar öğreniyorlardı...
Esra da yanıma geliyordu, ders çalışıyorduk, pijama partisi falan yapıyorduk.
Yarın sevgililer günü ama tek geçireceğim. Çok güzel, sevgilim var ama yok...
Dünden beri Mert'e ulaşamıyorum. Hiç kapalı olmazdı, olacağı zamanda söylerdi.
Bugün herkes el ele elinde çiçekler ile dolanıyordu. Kıskanmadım değil. Neyse bunu Mert geldiği zaman telafi edeceğiz.
Dersten çıktım. Samet ile kafeteryaya doğru gittik. Burcu'yu da gördüm. Onu yanıma alıp gittim. İleride bir kalabalık gördük. Burcu;
"Acaba kim aşkını ilan ediyor."
Gülüştük.
"Bakalım o zaman. İlanı aşk mı, başka bir şey mi?"
Dışarıya çıktık. Kar atıştırıyordu, şemsiyemi istedim. Kalabalığa doğru gittik, ama tuhaf bir kalabalıktı. Arkamdan hocalar falan da gidiyordu. Kafamı kaldırıp, kalabalığa baktım.
Mert miydi o? Ben mi hayal görüyorum yoksa?
Gözümü bir iki defa kırpıştırdım, o idi. Arabadan iniyordu. O an dona kaldım. Beklemiyordum. Tepkide veremedim. Beni görüp gülümsedi. Yanıma doğru geliyordu. Elimdekileri bırakıp ona doğru koşup, boynuna atladım.
Kokusunu içime çekince, kalbim buz tutmuş ama onu görünce sıcağı görmüş gibi eriyormuşum gibi hissettim. Onu görünce ağlayıverdim.
"Eftelyamm"
Cevap vermedim, sadece sarılmaya odaklıydım. Kafamı kaldırıp baktım. Herkes bize bakıyordu. Mert'in boynundan ayrılıp, yere bastım. Sıkıca sarıldım. Etraftakiler hızlı şekilde dağılıyordu. Mert bana gülüyordu. Ona kızgınım ama kızamıyordum.
"Ne zaman geldin? Niye haber vermedin? Sen beni kalpten götürmek istiyorsun."
Hafif burnumu çektim. Alnımdan öpmüştü. Bir şey demeden sarıldı.
"Gel hadi arabaya geçelim, sonra kızarsın."
Elini bırakmadan arabaya yürüdüm. Ben hayal görüyorum galiba. 2 gün önce daha gelmeyeceğini söyledi. Bugün çıkıp gelmiş.
"Mert rüya değil demi yanıma geldin sen?"
Bana bakıp sadece gülüyordu.
"Değil güzelim yanına geldim. Seni çok özledim, işlerimi bitirip yanına geldim."
Arabada ona iyice sarıldım.
"Dünden beri o yüzden sana ulaşamıyorum. Sabahtan beri niye kapalı diye düşünüyorum, Ömer'e sordum beni geçiştirdi. Ona da bilirim ben.."
"Sürpriz olsun diye söylememesi istedim. Sevgilimle ilk sevgililer gününü uzakta geçiremezdim ya."
Onu görünce sevgililer gününü unuttum ben.
"Sevgililer günü hediyem galiba şuan yanımda."
Güldüm. Devam ettim.
"Oradan kalkıp geldin buraya."
Değişik bir ses tonu ile;
"Daha dur bakalım.."
Kafamı kaldırıp kaşımı çattım.
"Durayım bakayım."
Ona sarılınca, ne kadar özlediğimi daha iyi anladım.
Nereye geldiğimizi bilmiyordum. Hava da kararmaya başlamıştı. Bir dağ evine geldik. Çok tatlıydı. Elimden tutup evin kapısından içeri girdik. Çok güzeldi içerisi. Kırmızı ve beyaz güller, yerlerde de yaprakları vardı. Yine Kırmızı beyaz renkte çok fazla kalpli balon vardı. Belki 100 belki 130...
Biraz daha ilerlediğimde bir duvarın tamam camdı. Önünde yemek masası. Kırmızı mumlar, içkisi, meyvesi, yemeklerimiz, tatlılar...
Şöminemiz de yanıyordu. Burası muhteşemdi. Ben hafifçe yürüyüp eve baktım. Geri arkama döndüm. Bana o kadar güzel gülüyordu, bakıyordu ki...
"Aşkım burası çok güzel.."
Yanına gidip kollarımı boynuna doladım.
Lafıma devam edip;
"Beni hemen kandırabiliyorsun."
Bana yakınlaşmış:
"Sende hemen kanıyorsun güzelim."
Bir öpücük kondurup kollarımı boynundan çektim. Biraz evin tadını çıkarttık. Yemeğimizi yedik.
"Şimdi gelelim en değerlime, hediyesini vermeye."
Ayy böyle deyince de tuhaf oldum. Ne aldı ki?? Onun gelmesi bana yeterdi.
Kutuyu açtım. Bir kar küresi ama normal bir kar küresine benzemiyordu. Çok büyüktü .Daha eşsiz bir kar küresiydi. İçinde bize benzeyen küçük 2 insan vardı. Etrafında farklı ışıklar ile çevrilmiş. Ve çok güzel bir melodisi vardı. Farklıydı, ve büyüleyici...
Ben ona bakakaldım. Mert bir kutu daha uzatmıştı bana. Onu da alıp açtım.
Çok zarif ufak bir kolye vardı. Ucunda ufak bir kar tanesi vardı. Taşları lira rengindeydi. Kutusu bile o kadar pahalı duruyor ki, kendisi ne kadar acaba...
Ben kolyeyi elime aldım bakıyordum. Yanıma gelip kolyeyi boynuma taktı. Arkada duran boy aynasının yanına gittim. Çok zarif duruyordu.
"Bu çokkk güzel, niye bu kadar şey yaptın ki."
Sarıldım.
"Daha bir şey yapmadım ki güzelim."
"Daha ne yapacaksın zaten. Sen geldin, buraya getirdin oradan bir sürü hediyeler almışsın, baksana kutuların yarısını bile açamadım. Bir de kolye almışsın."
Zaten her hafta bir sürü oradan bana hediye gönderiyordu. Şimdi gelirken bile büyüklü küçüklü bir sürü hediye kutusu vardı.
"Olsun, geri kalanı eve gitti. Bunlar sadece bir kısmı."
Gülümsedim.
"Sen delisin gerçekten."
"Evet, senin için deli oldum..."
"Ama ben senin geleceğini bilmiyordum. Hediyeni almadım. Olmadı böyle."
Bana o kadar çok şey yapıyordu ki, ben ona daha gelmeyecek diye hediye almamıştım.
"Benim hediyem aynanın karşısında. Kumral saçlı, deniz gözlü, şirin mi şirin, prensesten daha güzel.."
Bende onu pür dikkat dinliyordum. Öyle söyleyince beni gülme tuttu.
"Aşkım yaa... ama hediyeni alacağım, yarın."
"Gerek yok Eftelyam sen varsın ya işte."
İki gırgır yaptık.
Burada kar yağışının izledik, sabaha kadar birbirimize sarılıp konuştuk. Sanki zaman bir anda geçmiş gibiydi. Ne zaman sabah oldu anlayamadık.
Mert derince nefes alıp verdi, bana dönüp ellerimi tuttu.
"Eftelyam sana bir şey söyleyeceğim ve soracağım sen ne dersen ona göre ilerleyeceğiz."
Öyle bir anda dan diye sordu, kalbim heyecandan mi desem korkudan mi desem küt küt atıyordu.
"Kötü bir şey mi oldu?"
"Hayır güzelim iyi bir şey."
En azından iyi bir şeymiş.
"Tamam dinliyorum."
"Hmm.. belki duymuşsundur ben aslında İstanbul'da yaşamıyorum."
Üzülerek kafamı salladım.
"Biliyorum."
"İstanbul'a sık gidip geliyorum, o arada da seninle tanıştık zaten."
"Hıhıı"
"Sen de burada olduğun için 4 aydır işlerimi buradan yürütüyorum. Aslında ben Amerika da yaşıyorum."
Kafamı salladım.
"Eftelyam ben seni deliler gibi seviyorum, seni bırakamam ben, sen benim geleceğimsin. Sende beni seviyor musun?"
"Deli misin tabi ki de seni çok seviyorum. Sen benim hayatımdaki enn enn enn önemlisisin. Ben seninle aile kuracağım. Tek ailem sensin."
"Şimdi soracağım soruya göre ilerleyelim tamam mı? Ben bir şey düşündüm. Eğer kabul edersen okuluna Amerika'da devam et, istediğin üniversite de. Oraya seni de alıp gitmek istiyorum. Dilin gelişir, en iyi üniversite de eğitim alırsın, erken bitirirsin. Beraber orada yaşarız. Orada sıfır bir hayata başlarız. Burada bizi tutacak bir şey yok. Ama istemezsen de bende ona göre buraya düzenimi ayarlayacağım. Burada yaşamaya başlayacağım. Ben senin yanında olmak istiyorum."
Bunu söylemesi ve cevabı zor bir soruydu. Bu benim hayatımı etkileyecek bir karardı. Her iki durumda zor.
"Ihhğğ... Ben şimdi ne desem ki. Çok güzel bir teklif aşkım ama bu benim için çok büyük bir karar, hayatımızı etkileyecek hem senin hem benim. Bana biraz zaman verir misin?"
"Veririm sevgilim bir hafta düşün detaylıca, sen ne dersen ben ona göre yol seçeceğim. Aklında soru kalmasın ne istersen bana hepsini sor. Sakın beni düşünüp karar verme. Yani beni zorla burada tutacak gibi hissetme. Ben iki duruma da tamamım, tamam mı?"
Telefonu çaldı. Kalkıp telefonu açtı.
Kendi içimde istişare yapıyordum. Bu zor bir karar. Benim yüzümden düzenli hayatını bozmaya razı, hatta biraz bozdu bile. Ama Amerika da beraber yaşamak da benim için büyük bir fırsat ve çok güzel bir teklif...
Geri yanıma geldi. Yanıma tekrar uzandı.
"Hadi biraz uyu güzelim. Bak gözlerin kızarmaya başlamış. Güzel maviş gözlerinin yerine kırmızı almış."
"Ama ne yapayım seni çok özlemişim. Uyuyarak zamanımı geçirmek istemiyorum. Geri dönecek misin?"
"Evet Eftelyam 3 gün daha kalmam gerek. Akşam gideceğim geri. Tek kalmaman için işlerimi biraz erteledim."
"Yine mi, en son gittin 1.5 ay sonra geldin yanıma. İnanmıyorum."
Kollarının arasından çıkıp hafif ona arkamı döndüm.
"Söz güzelim3 gün en fazla. Ben seni tek bırakır mıyım?"
Onu tek göndermek istemiyordum. Son günlerde Mert ile ilgili garip garip rüyalar görüyordum. Korkuyordum.
"Tek mi gideceksin?"
"Evet "
"Şey.."
"....??"
"Diyeceğim ama hayır demeyeceksin."
"Söyle de ona göre düşünelim."
"Ben buradayken sen oraya gelmemi istemiyordun. Şimdi gelsem olmaz mı? Madem 3 gün kalacaksın, bende senin yanında olayım. Burada çok sıkılıyorum, yalnız hissediyorum..."
Beni de götürsün diye kendimi acındırıyordum. Oradayken gelmek istedim ama beni yanına istemedi, kızdı derslerime çalışmamı istedi.
"İşte o ses tonuna geçme hayır diyemiyorum. Zayıf noktamı nasıl biliyorsun. Ama güzelim orada seninle ilgilenemem, hatta eve bile gelemeyebilirim. Biliyorsun sabaha kadar şirketteydim."
"Olsun sen benim yakınımda ol tek, orda tek kalırım valla "of" bile demem. Lütfen!!"
"Eftelyam sıkılırsın orada, aklım sende kalır."
"Kalmaz kalmaz İtalya'yı da görürüm."
Ciddi ciddi 1 saat ikna etmeye çalıştım. İnat inat.
"Geliyorum dimi??"
"Olmaz."
"Mert sana açık ve net bir şekilde bir şey deyim mi, eğer beni bırakıp gidersen, eve girmem beni deliler gibi ararsınız bulamazsınız da."
Hayır niye bu kadar zorluyor ki beni. En son tehdit etmeye geçtim.
"Sen beni tehdit mi ediyorsun küçük hanım? Eftelyam, kurban olduğum ben seni düşünüyorum o yüzden."
Ya havlee....
"Evet tehdit ediyorum, ya ben istiyorum."
"Eftelyam olmaz sen burada kalıyorsun, ben gidiyorum tek."
"Son sözün bu mu?"
"Evet."
"Peki tamam."
Onda ki inadı kıramazdım bu saatten sonra. O beni ciddiye almıyor madem, bende o gidince o eve girmeyeceğim. Beni arayıp dursunlar.
Yolda onunla hiç konuşmadım. Ona küstüğümün farkında ama hiç... Beni eve bırakıp, havalimanına gitti. Şuan sinirimden patlıyordum. Huzurevinde bir Boncuk teyze vardı. Her ay onu ziyaret ederim. Onu çok seviyorum. Okulun bir kampanyasın da tanışmıştım. Çok tatlı Boncuk teyze, annemden daha çok sahip çıktı desem yeridir. Her şeyimi çok rahat anlatabilirdim ona beni pür dikkat dinler, akıl verirdi. Esra'da onun yanına kesinlikle gelirdi. Bugün onun yanına gidip, başımdaki adamlardan da kurtulup Boncuk teyzeyi de alıp İstanbul'a 1 saatlik uzaktaki yazlığına gidecektim. Çok istiyordu. Özlemiş orayı. Hem mutlu olurdu.
1 saat sonra evden çıkıp, huzurevinin önüne geldim.
"Samet siz gidebilirsiniz, ben ararım sizi."
"Olmaz Eftelya hanım, Mert bey yanınızdan ayrılmamamı istedi."
Kaçacağım dedim diye iyice sıkıştırmış bunları. Ama ben yine bildiğimi yapacağım.
"Arabamı bana bırak ve git! Mert burada değil değil mi?"
Biraz uğraştım ufak tehditler sonucu onu gönderdim. Araba bana kaldı.
Boncuk teyzenin yanına çıktım.
"Boncuk teyze ben geldimm."
"Eftelya kızım sen misin?"
"Evet, nasılsın?"
"Seni gördüm daha iyi oldum kızım, özlemişim seni."
"Bende seni çok özledim, ver elini öpeyim."
Uzattığı eli öptüm. 5 dakika konuştuk.
"Boncuk teyzem sana bir sürprizim var, yazlığını görmek istiyorsun ya seni götüreceğim 3 gün kalalım mı ne dersin? Esra'yı da alırız yoldan."
"Kızım izin verirler mi ki?"
"Ben hallettim o işi sen gitmek istiyor musun?"
"İstemez miyim kızım"
Ufak bir çanta hazırlayıp, arabaya bindirdim. Esra'yı arayıp 15 dakika ya onu alacağımı söyledim. Özellikle bu arabayı istedim çünkü bir bu araba da takip sistemi yoktu. Esra'nın telefonunu alıp kapattım ve 2 gün boyunca bende kapalı kalacaktı. Esra bana şaşkınca bakıyordu.
"Eftelyam kuzum sen iyisin değil mi? Herkes merak edecek bizi, başımıza bir şey geldi sanacaklar."
"Ben gayet iyiyim, o istedi bunu. Neyse ne ya yarın telefonları açarız, merak etme. Boncuk teyze eve alışveriş yapalım akşam güzel yemekler yapar mısın bize?"
"Yaparım kızım, sen iste."
1 saatte geldik. Boncuk teyze çok mutlu olmuştu. Esra ile 1 saatte evi temizledik. Boncuk teyze de yemeğimizi hazırladı.
Boncuk teyzenin 2 kızı varmış. Ama trafik kazasında kaybetmiş. Tek kalmamak için kendi isteği ile huzur evine yerleşmiş. Daha 60 yaşında. Ruhu çok gençti.
Yemekten sonra, bir çay demledim. Sıcak koyu muhabbet ile oturduk. Gece sıcacık yatalım diye dışarıdan odun toplamıştım. Onu da yaktık. Sıcacık hepimiz aynı odada uyuduk. Bana da değişiklik olmuştu. 1.5 aydır evden çıkmıyordum daha doğrusu çıkartmıyorlardı...
MERT
Duyduğuma göre Eftelyam 14 şubat geliyor ama ben yokum diye çok üzülmüş. 1 günlük işimi bırakıp ona süpriz yapmaya karar verdim. Uçağa binip İstanbul'a geldim. Güzel bir dağ evinde kutlamak için evi hazırlattım. Şimdi sıra Eftelyamı almaya geldi.
Okuluna gittim. Beni görünce şok olmuştu. Sadece bana bakıyordu. Kendine gelince koşarak zıpladı. Sıkıca sarıldı, ağlıyordu.
"Eftelyam"
Cevap vermeden sarıldı. Bende onu o kadar özlemişim ki..
Arabaya binip, dağ evine geçtik. Beraber zaman geçirdik.
Ona Amerika da mı, yoksa burda mi yaşayalım diye 2 seçenek sundum. Onun kararına göre bende işlerimi halledecektim. Benden süre istedi bende o süreyi verdim.
Ama gel gelelim İtalya'ya gelmek istiyordu. Onu götüremezdim. Orada hem tek kalacak, hemde düşmanlarıma yem edemezdim. En son beni tehdit ediyordu ama olmazdı. Bana küstü. Onun iyiliği içindi ama...
İtalya'ya geldim. Eftelyamı aradım ama ulaşamıyordum. Ömer'i aradım. Alışveriş yapmaya gittiğini söyledi. Eftelya'nın tehdidini ciddiye aldım, çünkü yapardı. Korumalara iyice ayar çektim. Bana küs diye açmıyor diye düşündüm. Ömer ile konuşuyordum ama beni geçiştiriyordu. Bir şeyler ters gidiyordu. 2 günde işlerimi halledip İstanbul'a döndüm.
"Ömer!!Eftelya nerede??"
"Şey abi.."
"NEY LAN!"
"Yengem ile Esra iki gündür kayıplar"
"NE DİYORSUN LAN SEN, NASIL KAYIP? BEN BU P*ÇLERİ BAŞINA BOŞUNA MI KOYDUM LAN!"
"Abi senin gittiğin gün, yengem bir huzur evine gitmiş, arabayıda zorla almış, o araçta da takip sistemi yok. Kamera kayıtlarından bulmaya çalışıyoruz ama bulamadık, telefonlarda zaten kapalı, sen panik yapma di..."
"LAN MAL MISINIZ OĞLUM SİZ, NASIL VERİRSİNİZ ARABAYI, VE O ARABININ NİYE TAKİP CİHAZI YOK. BEN DEMEDİM Mİ SİZE SIKI TAKİP EDECEKSİNİZ DİYE. BENİ O HUZUR EVİNE GÖTÜRÜN."
Ahh Eftelyam ahh dediğini yaptı. 2 gündür bulamamışlar. Ya başına bir şey geldiyse. Bir de Esra'yı da peşine sürüklemiş...
Beğendiniz mi??
Oy kullanmayı unutmayın lütfen 😇❤