"Ano'ng sabi mo pagkatapos?"
I'm now here at Addie's house. After kong magpa-check up sa ospital ay nag-file ako ng kaso laban kay Ryan. Si Addie ang tinawagan ko para samahan ako. Kulang na lang ay patayin niya si Ryan nang malaman niya ang ginawa sa 'kin.
"I told him it's too late." I said while getting another tissue on the center table because I have a sneeze. Mahina ako sa ulan kaya ngayon, masama ang pakiramdam ko.
Nakaupo kami sa couch ni Addie, indian seat. I have a pillow above my legs while Addie is holding a chips. We're both facing each other.
"Ayaw mo na?"
"Ayaw ko na dapat. Tapos na kami, matagal na. Natanggap ko na 'yon."
Addie sighed, she got her beer on the center table and sipped it. "May rason siya, 'yung trauma niya, 'yung kagustuhan niyang protektahan ka pero sana man lang nagsabi siya, hindi 'yung nanghuhula ka, 'di ba?"
I nodded. "Pinili niyang hindi magpaliwanag. Gising na ako ngayon, Addie. Hindi na ako madadala ng mga salita niya."
We both looked outside when we heard the doorbell rang. Kaagad tumayo si Addie at tinignan 'yon.
"Ex mo,"
"Sino roon?" I asked while getting another tissue on the center table.
"Gio. Ano, kakausapin mo ba?"
I immediately looked at her. I thought for a few seconds before I stood up.
"Haharapin ko lang."
Tumango si Addie at bumalik sa upuan niya. Ako naman ay nagsimula nang lumakad palabas.
Huminto ako sa tapat ng gate. Kita ko si Gio dahil hanggang balikat ko lang ang gate ni Addie.
"Ano ba'ng ginagawa mo rito?" malamig na tanong ko.
"I bought you pizza, it's your favorite, right? I also bought you flowers." He raised both of his hands that are holding pizza and flowers.
"Hindi ko kailangan niyan." sabi ko at tumalikod na.
"Natalia,"
I took another step.
"Miss Verdadero,"
I ignored it and took another step.
"Love..."
I stopped.
I pinched my palm to remind myself that I should not let whatever he wants to happen.
I faced him and slowly walked towards him. "What did you just call me?"
He sighed heavily. "Love." he answered. "We never really broke up, right?" He smiled at me─a painful smile.
I scoffed. "Saan ka ba kumukuha ng kapal ng mukha, Gio?"
Muli siyang huminga nang malalim. "Usap naman tayo."
I shook my head. "Nakapag-usap na tayo."
"Natalia..." parang hinang-hina ang boses na sabi niya. "I want to talk to you about us."
"Gio..." I scoffed and looked at him. "Wala ng tayo, matagal na, 'di ba?"
"Natalia, huwag ganito. Give me a chance to prove myself to you this time."
Hindi na ako nagsalita nang biglang umulan. Narinig ko na lang ang mga hakbang sa likod ko at hindi ko na naramdaman ang mga patak ng ulan.
"Tara na, may sakit ka pa." Addie said while pulling me. She's holding an umbrella.
"Addie." Gio looked at her. "Addie, I'm sorry."
"Huwag ka sa akin mag-sorry. Hindi ako 'yung sinaktan mo. Hindi ako 'yung sinira mo. Hindi ako 'yung pinatay mo. Hindi mo alam kung ano ang mga pinagdaanan ni Nat noong iniwan mo siya. I fixed her, I helped her... kaya umalis ka na sa bahay ko, Gio. Hindi ka namin kailangan." madiing sabi ni Addie bago hawakan ang braso ko at hilahin ako papasok.
Sinara ni Addie ang pinto. Umupo kami sa couch pero sumilip ako sa bintana.
Nakita ko si Gio na binagsak ang bulaklak sa lapag at tinapon ang pizza sa basurahan. It was so painful seeing Gio like this.
Pero ayoko na. Ayoko na kapag natakot na naman siya na madamay ako sa trabaho niya, iwan na naman niya ako.
-
"Last week ko na, pwede ba kitang makasama buong week na 'to?" Adrian smiled. I saw him outside the hospital.
"Baliw," I chuckled. "May trabaho ako, 'no."
"Kahit sa gabi lang." sabi niya, naglalakad pa rin kami papunta sa kotse ko.
"Adrian, ayaw kitang paasahin." I frankly said when we stopped in front of my car.
He smiled sadly. "Gusto ko naman 'to, eh."
"You deserve better, Adrian. Hindi ako, hindi katulad ko."
"Huwag mong sabihin 'yan. Huwag mong maliitin 'yung sarili mo dahil hindi mo alam kung gaano ka kahalaga sa paningin ko."
I smiled sadly. "Adrian..."
"Just give me this week. Babalik na rin naman ako sa New York. Hindi naman ibig sabihin kapag pumayag ka ay pinapaasa mo na ako. Alam ko naman kung ano 'yung pinasok ko. Kung hindi mo ako gusto, tanggap ko 'yon. Ngayon, kung hindi mo pa rin ako magustuhan... masakit pero tatanggapin ko, kasi nirerespeto ko 'yung desisyon mo, eh."
I sighed heavily. He really has a good heart... and I wish I can reciprocate his feelings but I can't.
"Kung natuturuan lang sana ang puso," Malungkot akong napangiti.
"Pero hindi." he said. "Kaya kahit kaibigan lang, okay na ako roon. Gusto lang kitang makasama bago ako umalis. Bago ko ituloy 'yung buhay na nasimulan ko sa New York."
Huminga ako nang malalim at tumango. "Ikaw ang bahala."
-
"Who will handle your case? Si Gio ba ulit?" tanong ni Mommy habang kumakain kami ng breakfast.
"Opo."
"He keeps on handling your cases, huh." she commented.
I did not respond on that remark. Tahimik lang ako. Ayaw ko ng pag-usapan pa si Gio. Nakakapagod na rin kasi.
Since Gio handled my case, kinailangan pa namin magkita para pag-usapan ulit ang kaso. We went to a coffee shop. 9:00 AM ang usapan namin, 8:45 pa lang nang dumating ako pero nandito na siya.
I sat down in front of him. He's currently sipping his coffee nang dumating ako. Kaagad siyang napatingin sa akin pagkaupo ko.
Napatingin ako sa mga mata niya. It looked unhappy, lonely... and it was full of pain.
He was so different from the Gio I used to know. 'Yung dating Gio, masayahin. Kahit maloko 'yon, palangiti 'yon. But now, he looks like he's barely living.
I badly wanted to hold his face and tell him that everything will be okay. I wanted to hug him because life hasn't been kind to him. Life has been so unfair to him.
But I decided against it.
He cleared his throat. "Natalia... I mean, Miss Verdadero. As for your case." he said before pulling a folder on his briefcase and showed me how will he prosecute Ryan for harassing me.
"Umh... I-I'll just update you with the case." sabi niya nang matapos na kami.
Tumango ako at tumayo. "Thank you, Prosecutor Vergara."
"Natalia..." he called.
Tumingin ako sa kaniya at tinaas ang kilay ko.
He smiled. "Masaya ka ba?"
Natigilan ako.
God, why did he even need to ask that?
I sighed heavily and looked at him. "Masaya na nang wala ka." I frankly said kahit hindi naman totoo. "Okay na ako, Gio. Sana maging okay ka na rin."
Kaagad akong lumabas doon dahil nahihirapan ako kapag nasa harap ko si Gio.
My fear is holding back my feelings for him... but I know that this fucking heart still beats for him... and only for him... always for him.
-
"Ready ka na?" Adrian smiled at me when I went outside the hospital. He told me na buong week daw pero dalawang araw lang ako pumayag.
I smiled. "Saan tayo pupunta?"
"Sa park." he said, smiling at me. Sumakay na kami sa kotse niya dahil hindi naman na ako nagdala ng kotse ngayong araw dahil nga aalis kami.
"Ano naman ang gagawin natin dito?" Natawa ako nang umupo kami sa isang bench dito.
"Lakad-lakad lang, may gusto ka bang kainin?"
"Siomai..."
I stopped when I remembered an exact moment. I was also here at the park, I wanted siomai but couldn't find a thing so Gio brought me to their house para mapagbigyan ako.
Adrian stood up. Ngumiti siya sa akin at lumakad papunta sa nagtitinda ng siomai. Hinihintay ko lang siyang bumalik at pagbalik niya, inabot na niya sa 'kin 'yung siomai na hawak niya. Nakalagay 'yon sa platic cup at mayroong stick.
"Wala ka bang balak mag-girlfriend doon?" I asked before I bite my siomai.
"Dati, wala talaga... umaasa kasi ako na baka." he paused.
"Baka?"
"Baka may pag-asa tayo."
I sighed. "Adrian." I warned.
He chuckled pero kita ko ang sakit sa mga mata niya. "Pero noon pa 'yon. Ngayon alam ko ng wala na talaga."
Humarap ako sa kaniya at seryosong tumingin sa mga mata niya. "Adrian... kung pwede ko lang suklian 'yung pagmamahal na binibigay mo sa 'kin, ginawa ko na.
He was just listening to me.
"Pero ayaw kong ipilit dahil parehas lang tayong masasaktan."
Tumangu-tango siya. "Nagbaka-sakali kasi ako na... baka dahil wala na kayo, magkaroon tayo ng pag-asa." Ngumiti siya nang malungkot. "Pero ngayon, malinaw na sa akin. Alam ko naman na siya pa rin, 'di ba?"
I smiled sadly. "Sorry,"
Umiling siya. "Huwag kang mag-sorry. Hindi mo naman kasalanan na 'yan 'yung nararamdaman mo. Basta ang gusto ko lang, maging masaya ka. Okay na ako roon."
"You will find the right one for you, Adrian."
He slowly nodded. "Siguro nga. Ngayon, pinapakawalan ko na 'yung pagmamahal ko sa 'yo. Ganoon talaga, eh. Kahit anong pilit... kapag hindi para sa 'yo. Hindi para sa 'yo." he hurtfully said.
Napahinga ako nang malalim. Hindi ko alam ang isasagot ko roon.
"Salamat sa pagpayag mo na makasama 'ko ngayon, Nat. It means a lot."
I smiled and offered my hand to him. "Friends?"
He smiled and shook it. "Friends..."
Napangiti ako. I know Adrian will find someone who's perfect for him. Someone who can give back what he deserve and someone who will love him as much as he deserves to be loved.
"Paano? Tara na. Nag-ga-gabi na. Kailangan mo rin magpahinga."
Hinatid ako ni Adrian sa bahay dahil wala akong dalang kotse. Aalis na raw siya bukas, ito na 'yung huling gabi niya rito sa Pilipinas dahil doon na talaga siya maninirahan sa New York.
Nang nasa tapat na kami ng bahay ay bumaba na ako. Hindi ko na pinapasok ang kotse niya. Bumaba rin si Adrian kaya medyo kumunot ang noo ko.
"Sige na, papanoorin lang kitang pumasok sa loob." He smiled. Nakapatong ang kanang siko niya sa bubong ng kotse niya.
"Ikaw talaga."
Papasok na ako ng gate namin pero napabalik ang tingin ko sa kaniya. Nagulat siya nang tumakbo ako papunta sa kaniya at niyakap siya.
"Salamat..." bulong ko. "Salamat sa lahat."
He was speechless at first but then he hugged me back. "Alagaan mo 'yung sarili mo. Ingatan mo 'yung sarili mo." he said.
I released myself from the hug. Kaagad akong nahiya, bakit ko ba ginawa 'yon?
"I'm sorry," I chuckled awkwardly and pulled my blouse.
He chuckled. "Okay lang."
Tumango ako. "Pasok na ako. Ingat ka roon."
He smiled sincerely. "Be happy, Nat. Hindi para sa ibang tao... kung hindi para sa sarili mo."
I nodded and smiled genuinely at him. Pumasok na ako sa gate at pumasok na rin siya sa kotse niya. Pinaandar na rin niya ang kotse niya.
I was about to go inside but I saw a man standing at the other side of the road. Kaagad akong napatitig doon.
He was about to go inside his Ford Mustang car but I went outside our gate again and called him. Baka may kailangan siya tungkol sa kaso.
"Gio!"
Lumingon siya sa akin. Tumawid ako at nilapitan siya.
"What are you doing here?"
He smiled. "Just checking up on you."
"And why?"
"To make sure that you're safe."
Tumango ako. "Safe na ako. Umalis ka na."
I was just curious kung bakit siya nandito kaya ko siya nilapitan. Ang akala ko pa naman ay may kailangan siya about sa case. Now that I know the answer, okay na ako.
Tumalikod ako sa kaniya at nagsimula nang maglakad.
"Masaya ka na sa kaniya?"
I stopped and faced him. "Ano?"
"Kay Adrian." He smiled but that smile made my heart ache. It was a different kind of smile. A smile that showing that he was ready to let me go. "You said you were happy without me, is it because of him?"
"What do you care? Bakit ba ang kulit-kulit mo?"
He fell silent for a few seconds. Parang 'di niya alam ang sasabihin niya.
"At saka may girlfriend ka na, 'di ba? Bakit ba kinukulit mo pa rin ako?"
His face covered with confusion. "What are you talking about? I never had a girlfriend... ikaw lang."
"Kaya pala nakita kong may kasama kang pumasok sa kotse mo."
He looked up for a second and think before his eyes went back to me. "Maybe, that's Lisa or Calynn... I don't know. I never had one expect you."
I snorted. "Okay lang, wala na rin naman akong pakialam."
"Really?" he asked, trying to stifle a smile.
"Wala na akong pakialam sa 'yo kaya wala ka na rin dapat pakialam kung sino ang kasama ko. Kung sino ang kausap ko at kung sino na ang mahal ko."
Pain immediately crossed his eyes, kaagad nawala ang tinatago niyang ngiti.
"M-mahal mo siya?"
Of course not. Wala naman akong ibang minahal kung hindi siya lang. Siya pa rin.
But love wasn't really enough to sustain a relationship. In our case, a lot of things remain broken, trust for one.
"Wala ka nang pakialam kung sino ang mahal ko. Nawalan ka na ng pakialam simula nang iniwan mo ako nang walang paalam."
He took a deep breath and stayed silent for a few seconds.
Walang nagsasalita.
Tanging hangin lang ang naririnig ko.
The cold wind is emracing us. Just as how cold us now with each other.
Ang hirap kasi maintindihan. Na bakit 'di na lang siya nagpaalam?
Maiintindihan ko naman siya.
"You're right. Wala na dapat akong pakialam." He looked at me. "But I hope he is making you happy. I hope he's treating you right and I hope that he won't leave you like how I did."
Kaagad sumikip and dibdib ko.
"I'm sorry for leaving. I'm sorry for choosing your safety more than you. I'm sorry for being selfish. I'm sorry for all the pain I caused you."
I remained silent, waiting for him to speak more.
"I just hope you know that all I want is for you to be happy... and if you're happy without me..." Humugot siya ng malalim na hininga at tumango. "I'll stop. Titigil na ako. Bibitiw na ako."
"Kasalanan ko naman talaga dahil iniwan kita. I just hope he will protect you, the thing that I haven't done for you."
Hindi ako makapagsalita dahil hindi ko alam ang sasabihin ko. Natahimik ako bigla sa mga sinasabi niya.
"Maybe... this was the closure we needed. Good bye, Natalia. I only wish your happiness and if I could turn back time, I will still choose to protect you."
He held the handle of the door of his car and pulled it until it finally opened.
Then he looked at me.
"I love you, I always do... you're the best part in this lifetime. I hope you know that." he said before getting inside his car.