Φτάνουμε, αφήνει το αμάξι στους υπεύθυνους να το παρκάρουν και προχωρούμε προς την είσοδο. Εκείνος πλησιάζει την κοπέλα με τη λίστα και μετά από και στιγμή μου κάνει νόημα με το χέρι του να τον ακολουθήσω δίχως καν να με κοιτάξει.
Περνάμε από έναν φαρδύ και μακρύ διάδρομο με καθρέφτες στα δεξιά και στα αριστερά. Ρίχνω μια ματιά να δω αν είναι όλα εντάξει. Ομολογώ ότι ανυπομονούσα να έχω την ευκαιρία να βρεθώ σε μια τουαλέτα έστω για να με δω. Δεν έχει να κάνει με ματαιοδοξία μα με μια μέθοδο επιβράβευσης. Να, βλέποντας τον εαυτό μου έτσι παίρνω ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό στην αποψινή δουλειά.
«Τελείωνε» ακούω την σίγουρα ξενερωμένη φωνή του Έις που ήδη κοντεύει στο τέλος του διαδρόμου.
Προχωράω προς τα εκεί με ψηλά το κεφάλι, κουνώντας τον κώλο μου με κάθε μου βήμα. Η Ράινα μου είχε μάθει το περπάτημα του μοντέλου. Είχε τύχει να συμμετέχει όταν ακόμα πήγαινε σχολείο σε ένα φάσιον σόου και έχει να το λέει. Γρήγορο μα δυναμικό περπάτημα. Το ένα βήμα μπροστά στο άλλο σαν να βαδίζεις σε μια νοητή γραμμή. Φτέρνα, μύτη. Σύντομα οι χτύποι από τα τακούνια γίνονται ρυθμικοί. Οι γοφοί μου αποκτούν και αυτοί με τη σειρά τους μία κίνηση. Φτάνω στον Έις που περιμένει μπροστά στην διπλή πόρτα. Λίγο πριν σταθώ δίπλα του σπρώχνει τα φύλλα και τον ακολουθώ σε έναν τεράστιο χώρο με κλασσική μουσική, κυκλικά τραπέζια και γλυπτά από πάγο. Πραγματική χλίδα.
Κατευθυνόμαστε προς την αριστερή πλευρά του χώρου όπου μια νεαρή κοπέλα μας οδηγεί στο τραπέζι του καρχαρία. Δεν είναι μόνος του φυσικά. Άλλοι τέσσερις άντρες κάθονται μαζί του. Ας τους πούμε, ο Καφέ, ο Άσπρος, ο Μαύρος, και ο Γκρι. Το ξέρω δεν είναι και το πιο πρωτότυπο μα είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται βλέποντας τους μέσα στα ακριβά τους κουστούμια στα αντίστοιχα χρώματα. «Περίμενε εδώ. Πάω να συνεννοηθώ για την πληρωμή... Όταν όλα είναι εντάξει θα σου κάνω σήμα να πλησιάσεις.» ο Έις απομακρύνεται πριν καν προλάβω να κουνήσω το κεφάλι μου.
Βλέπω τον καρχαρία να σηκώνεται και να προσφέρει τη χειραψία του στον Έις. Μου ξεφεύγει ένα χαμόγελο. Ο Έις προφανώς δεν είναι ένας άντρας μεγαλωμένος με καθωσπρεπισμούς κουστούμια και χειραψίες με μεγαλοκεφάλια... φαίνεται εξ άλλου από τον τρόπο που διστακτικά φέρνει το χέρι του κοντά στο καρχαρία. Μόλις παίρνει τον μικρό φάκελο και γυρνάει στο πλάι για να μετρήσει το ποσό, απομακρύνεται από το τραπέζι ενώ ταυτόχρονα μου κάνει νόημα με το κεφάλι του να πλησιάσω. Επίσης δείχνει με τον αντίχειρα και τον μεσαίο τα μάτια του και μετά τα δικά μου. Δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό σημαίνει 'θα σε παρακολουθώ' ή 'θα σε προσέχω' μα μαντεύω το πρώτο.
Και πάλι με όση αυτοπεποίθηση έχω και με το περπάτημα του μοντέλου πλησιάζω τον καρχαρία μου ο οποίος με περιμένει όρθιος και με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Δείχνει περίεργος, διαφορετικός. Δεν μπορώ να το ψυχολογήσω μα κάτι είναι τελείως αλλιώτικο πάνω του. «Κάρμεν, είσαι ακόμη πιο όμορφη από τι μας περιέγραφε ο Άλφρεντ» λέει ο Άσπρος χαμογελώντας μου. Αναφέρεται προφανώς στον καρχαρία με αυτό το όνομα, μα για άλλη μια φορά δεν μπαίνω στον κόπο να το συγκρατήσω. Εκείνος βέβαια τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση μου και με τραβάει να κάτσω δίπλα του, σαν να θέλει να δείξει στην παρέα του ότι είμαι το ολόδικό του προσωπικό αξεσουάρ. Η αλήθεια είναι πως ο καρχαρίας με είχε συνηθίσει σε μια λιγότερο αλαζονική συμπεριφορά αντί του ματαιόδοξου γιάπη όπως εξελίσσεται να είναι μα δεν με νοιάζει.
Χαμογελάω σε όλους με όσο περισσότερη γοητεία διαθέτω ενώ ένας-ένας μου φιλάν την ράχη της παλάμης και συστήνονται πληροφορώντας με ταυτόχρονα για τις επιχειρήσεις τους και άλλα τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω πολλά μα προσποιούμαι πως μου φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα. Είναι σημαντικό να του γοητεύσω; Γιατί; Είναι πολύ απλό, ο καρχαρίας θα μπορούσε κάλλιστα να κλείσει απλά εκείνο το ραντεβού για ένα πήδημα μετά στο δωμάτιο και τίποτα άλλο. Μα δεν τον ενδιέφερε μόνο αυτό προφανώς. Σίγουρα τον έκαιγε περισσότερο να αποδείξει στους κουστουμάτους φίλους του τι 'διαμάντι ανακάλυψε' παρά να το χαρεί μόνος του στη αφάνεια. Εγώ απλά το βοηθάω να εκπληρώσει την επιθυμία του γοητεύοντας αυτούς τους βλάκες και ελπίζω πως αν μείνει ικανοποιημένος, θα με ανταμείψει απλόχερα. Α, και παρεμπιπτόντως δεν περιαυτολογώ όταν με αποκαλώ 'διαμάντι', ας σοβαρευτούμε. Δεν είναι καν δικά μου λόγια. Άκουσα τον ίδιο τον καρχαρία να με αποκαλεί έτσι σε κάποια φάση.
Μου έχει ήδη παραγγείλει το τρίτο ποτήρι κρασί και μπορώ να πω πως με έχει βαρέσει άσχημα. Εντύπωση μου κάνει αφού είμαι πολύ συνηθισμένης το αλκοόλ. Τι να κάνουμε όταν στα δεκαέξι σου παίρνεις 10 άντρες τον έναν μετά τον άλλον την ίδια νύχτα και δεν έχεις που να βρεις κάτι πιο βαρύ αρκείσαι στο αλκοόλ για να μη νοιώθεις. Όχι πάει πολύ από τότε που τρία ποτηράκια κρασί θα μπορούσαν να με κάνουν να νοιώθω έτσι.
Κάτι μέσα μου, μου λέει να ψάξω τον Έις. Σαν ξαφνικά το ένστικτο της επιβίωσής μου να με αναγκάζει να βεβαιωθώ πως είναι όντως κάπου τριγύρω και έχει το νου του σε εμένα. Τελικά καταφέρνω να τον βρω κοντά σε ένα μακρόστενο τραπέζι που λειτουργεί σαν ένα μπουφέ-μπαρ. Είμαστε ο ένας στην οπτική γωνία του άλλου μα ο Έις είναι απασχολημένος με κάτι άλλο. Μια ψιλόλιγνη γυναίκα ντυμένη στα σμαραγδί, με πολύ φινέτσα, φαίνεται αν του έχει πιάσει τη συζήτηση. Μου είναι πανεύκολο να καταλάβω τις προθέσεις της από τη στάση του σώματός της. Είναι πολύ εξωστρεφής και εκδηλωτική που σημαίνει πως βιάζεται. Θέλει να γίνει κάτι με τον Έις εδώ και τώρα. Ένα πήδημα κάτω από το μακρόστενο τραπέζι ίσως να ικανοποιούσε τις ανάγκες τις... Ο Έις με μπερδεύει αρκετά, δεν δείχνει να βαριέται ή να μην ενδιαφέρεται για τη γυναίκα, το αντίθετο μάλιστα. Σίγουρα δεν τον χαλάει καθόλου. Από την άλλη είναι σίγουρα τσιτωμένος, νευρικός και ανήσυχος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Είναι με μια ωραία γυναίκα και φυσικά όχι βρωμιάρα και ανήθικη όπως εγώ -αν και έχω τις αμφιβολίες μου, πόση ηθική κουβαλούν αυτές οι γυναίκες της 'καλής κοινωνίας'-, η δουλειά πάει εξαιρετικά και τα χρήματα βρίσκονται ήδη στα χέρια του, άρα γιατί όλη αυτή η ένταση στο κορμί του; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ ότι τον κάνει να νοιώθει έτσι είναι η συζήτηση που είχαμε νωρίτερα, μα δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η σκέψη μου στέκει.
Στρέφω και πάλι το βλέμμα μου στο τραπέζι μου. Ο καρχαρίας μουρμουράει κάτι με τον Άσπρο και τον Μαύρο. Με το που με παίρνουν χαμπάρι ότι τους κοιτάζω απομακρύνουν τα πρόσωπά τους κάπως περίεργα. Σαν να τους έπιασα στα πράσα να κάνουν κάτι κακό... «Άντε κορίτσι μου, πιες το... σου κρίμα είναι να μένει έτσι.» η λέξεις που δεν κατάλαβα ήταν στα γαλλικά. Προφανώς αναφερόταν στο κρασί. Χωρίς να το πολυσκεφτώ το τελειώνω μονορούφι.
Συζητούν λίγο ακόμα για τις επιχειρήσεις τους, για τα ταξίδια και τις οικογένειές τους. Ο καρχαρίας μάλιστα μαθαίνω ότι έχει και δυό νεογέννητα εγγονάκια. Πίνουμε άλλο ένα ποτηράκι σε αυτό και μετά η συζήτηση πάει σε εμένα. Αμφιβάλλω αν δεν ξέρουν όλοι πολύ καλά το επάγγελμά μου, αμ όχι η συζήτηση δεν πάει καθόλου εκεί, ούτε και στο παρελθόν μου. Γενικά δεν αναφέρεται τίποτα που θα μπορούσε να προδώσει την ζωή μου. Μιλούν συνέχεια για την απερίγραπτη ομορφιά μου, ότι μοιάζω με μοντέλο, τι φοβερά μάτια που έχω και άλλες τέτοιες μαλακίες... Σύντομα μας σερβίρουν ένα φανταστικό γλυκό που δεν είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ. Δεν συγκρατώ το όνομά του και δεν τρώω πάνω από δύο κουταλιές. Πρέπει να δείξω πως είμαι μια 'κυρία' με εγκράτεια σε θέματα όπως το φαγητό.
«Λοιπόν αγαπητή μου δεσποινίς, χαρήκαμε για την γνωριμία, ελπίζουμε να σε ξαναδούμε σύντομα, Άλφρεντ θα τα πούμε»
«Φυσικά, φυσικά!»
«Πράγματι, η συντροφιά σου, Κάρμεν θα συμφωνήσω και εγώ με τους υπόλοιπους ήταν απολαυστικότατη...»
Ένας-ένας μας χαιρετούν και αρχίζουν πάλι να μου φιλούν με σεβασμό το χέρι. Μένουμε τώρα οι δυό μας με τον καρχαρία. «Πως πέρασες;» με ρωτάει σκουπίζοντας τα χείλη του με την όμορφη πετσέτα.
Πραγματικά πέρασα εξαιρετικά. Το εννοώ. Όλη αυτή η βραδιά μου θύμισε τι σημαίνει να είσαι πόρνη πολυτελείας. «Υπέροχα» λέω και το εννοώ.
«Και εγώ Κάρμεν, και να ξέρεις πως για όλη αυτή τη συντροφιά που μου παρείχες απόψε, θα έχεις και εσύ το κάτι τι σου...» μπίνγκο!
«Μα μου αρκεί που-»
«Τσιμουδιά, είπα ότι θα έχεις και εσύ το δωράκι σου και έτσι θα γίνει. Δεν δέχομαι κουβέντα» τέλεια! Δείχνοντας του κιόλας ότι προσπάθησα να καταβάλω αντίσταση τον κάνω να πιστεύει πως δεν είμαι εδώ μόνο για τα λεφτά...
Λίγο μετά με ρωτάει αν θα ήθελα να φεύγαμε από εδώ. Σύντομα κιόλας σηκώνομαι και αμέσως συνειδητοποιώ πως όλο μου το σώμα είναι μουδιασμένο. Ζαλίζομαι. Με συγκρατεί σχεδόν σαν να ξέρει πως αν δεν το κάνει θα πέσω. «Τι έγινε; Μας χτύπησε το κρασάκι λίγο παραπάνω;» ρωτάει ενώ μου φοράει το παλτό μου. Αυτό που μου φαίνεται περίεργο είναι πως δεν νοιώθω καθόλου μεθυσμένη. Περισσότερο ναρκωμένη θα έλεγα. Μου περνάει η σκέψη ότι κάτι είχε το κρασί ή το φαγητό. Κάτι που με κάνει να νοιώθω έτσι. Κάτι που επίτηδες μπήκε εκεί ακριβώς για να φτάσει σε εμένα. Μα δεν στέκει. Ποιος ο λόγος να καταβάλει τόσο μεγάλη προσπάθεια για να με ναρκώσει; Έχει ήδη εξασφαλίσει μια νύχτα μαζί μου. Απλά δεν στέκει...
Ενώ με κρατάει σφιχτά γύρω από τη μέση και έχω αναγκαστικά γείρει το κεφάλι μου στον ώμο του -αφού αλλιώς απλά θα έπεφτε στο πλάι- περπατάμε προς την έξοδο. Ο Έις πρέπει να μας ακολουθήσει στο ξενοδοχείο για να με πάρει μετά από εκεί μα δεν έχω τη δύναμη να στρέψω το βλέμμα μου προς την άλλη πλευρά για να τον ψάξω. Όχι μου φαίνεται αδύνατο. «Έλα κούνα λίγο πιο γρήγορα αυτό το γλυκό κωλαράκι μπας και γλιτώσουμε από τον μαλάκα που σέρνεις μαζί σου...» μα γιατί να θέλει να ξεφορτωθούμε τον Έις. Έτσι και αλλιώς δεν θα μας ενοχλήσει. Μόλις τελειώσει η δουλεία μόνο θα έρθει για μένα. Άρα ποιο είναι το πρόβλημά του;
Σχεδόν με σπρώχνει στο πίσω κάθισμα της λιμουζίνας και μετά μπαίνει και εκείνος μέσα. Χωρίς να μπορώ να ελέγξω το σώμα μου παραμένω μισοξαπλωμένη στον καναπέ-κάθισμα. Προσπαθώ να καταλάβω το διάολο συμβαίνει μα το μυαλό μου δεν λειτουργεί σωστά. Σχεδόν πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται ο Έις να ήταν εδώ...
Ο καρχαρίας παίρνει κάμποσα τηλέφωνα μα δεν μιλάει αγγλικά οπότε δεν έχω ιδέα τι γίνεται. «Λοιπόν γλυκιά μου, κοίτα να δεις τώρα τι δώρο σου έχω εγώ» βγάζει ένα κουτί. Δεν μπορώ να δω τι έχει μέσα. Αμέσως μετά νοιώθω ένα κρύο αντικείμενο να τυλίγει το λαιμό μου. Κολιέ υποθέτω... γαμώτο, αυτό δεν θα ικανοποιήσει και ιδιαίτερα τον Άλφα.
Δεν μας παίρνει πολύ ώρα να φτάσουμε. Ο καρχαρίας βγαίνει πρώτος και μιλάει και πάλι στο τηλέφωνο. Με αφήνει μέσα και όσο και αν θέλω μου είναι αδύνατο να κουνήσω τον οποιοδήποτε μυ του σώματός μου. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη τι μου έχει συμβεί, αλλά σίγουρα ο καρχαρίας έχε να κάνει με αυτό. Κάποιος με τραβάει έξω. Από τη στολή του άντρα υποθέτω πως είναι ο οδηγός της λιμουζίνας. Με αφήνει στον καναπέ στο λόμπι του ξενοδοχείου και από εδώ βλέπω τον καρχαρία να μιλάει με μια κοπέλα στη ρεσεψιόν. «Είσαι σίγουρος ότι είναι καλά. Εγώ δεν θέλω να μου ψοφήσει εδώ μέσα να ξέρεις»
«Αλίσια, σε παρακαλώ. Είναι μια χαρά. Θα μου δώσεις το κλειδί τώρα ή θα χάνουμε χρόνο έτσι;»
Λίγο μετά βρίσκομαι στο κρεβάτι του δωματίου. Ουσιαστικά ένας άντρας με κουβάλησε μέχρι εδώ σαν αν ήμουν βαλίτσα και τώρα ξαπλώνω πάνω σε όμορφα σατέν σκεπάσματα μα χωρίς να νοιώθω τίποτα απολύτως. Περιμένω να γίνει η δουλειά μα ο καρχαρίας φαίνεται να έχει άλλα σχέδια. Πάλι μιλάει στο τηλέφωνο αντί να ασχολείται μαζί μου.
Αρκετή ώρα μετά έρχεται κοντά μου. Καταφέρνω μονάχα να σηκώσω το βλέμμα μου στη πλευρά του για να τον κοιτάξω. Μου χαϊδεύει το μέτωπο και μου λέει κάτι με ένα αλαζονικό χαμόγελο μα δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ στις λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του. Με τραβάει πιο πάνω στο κρεβάτι και λύνει τα σχοινιά από τις κουρτίνες του δωματίου. Γρήγορα δένει τα χέρια μου στο σιδερένιο προσκέφαλο του κρεβατιού. Η αλήθεια είναι δεν τον είχα για άντρα που να του αρέσουν τέτοια κόλπα μα εντάξει. Δεν με πειράζει κιόλας... Δεν είναι η πρώτη φορά που θα το κάνω.
Αλλά και πάλι δεν κάνει τίποτα. Κάθεται στην άλλη άκρη του δωματίου και πίνει λίγη από τη σαμπάνια που μας άφησε ένας από τους υπαλλήλους όταν ήρθαμε. «Βλέπεις, Κάρμεν, οι φίλοι μου σε συμπάθησαν πάρα, πάρα, πάρα πολύ... θα ήταν κρίμα και εγωιστικό να σε είχα μόνο για μένα... έτσι λοιπόν πρέπει να περιμένω τώρα.» διάσπαρτες φράσεις φτάνουν στα αφτιά μου μα δεν έχω την λογική αυτή τη στιγμή να καταλάβω που πάει όλο αυτό. «Βλέπεις μετά από μία ηλικία θες να δοκιμάσεις και διαφορετικά πράγματα... πρέπει πάντα να υπολογίζεις του φίλους...» πάλι δυσκολεύομαι να τον παρακολουθήσω.
Αρχίζω να χάνω την υπομονή μου. Δεν θέλω να είμαι εδώ πια. Δεν...
Η πόρτα ανοίγει. Τέσσερις άντρες μπαίνουν μέσα τρέχοντας. Βασικά χορεύοντας σαν γύρω από φωτιά, μόνο που αντί για φωτιά εδώ είμαι μόνο εγώ. Τα πρόσωπά τους είναι καλυμμένα από άσχημες μάσκες ζώων. Βλέπω ένα γουρούνι, ένα άλογο... Δεν χρειάζεται να μαντέψω ποιοι είναι. Φορούν ακόμα εκείνα τα κουστούμια με τα χαρακτηριστικά χρώματα. «Πάνω στην ώρα» ακούω τον καρχαρία να μουρμουράει και τώρα φοράει και αυτός μια μάσκα πάπιας.
Ξαφνικά όλο αυτό μοιάζει με απόμακρο εφιάλτη. Τουλάχιστον έτσι νοιώθω. Σαν να μην είμαι εκεί, μα σαν αν τα παρακολουθώ όλα αυτά από κάπου ψηλά και μακριά.
Τα ζώα ορμάνε πάνω μου ξεσκίζοντας το όμορφο φόρεμα, καταστρέφοντας τα μαλλιά μου, διαλύοντας εμένα την ίδια... Που είσαι Έις; Είναι δουλειά σου να είσαι εδώ; Που είσαι...
Συγγνώμη για την καθυστέρηση. Τρέχω λίγο αυτές τις μέρες και δεν προλαβαίνω αν ανεβάζω κάθε μέρα. Καλό Πάσχα να έχετε και ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο!
<Στη φώτο η Μπίλι με το φόρεμα>