"Lalabas lang ako," paalam ni Nicolai sa kaniyang asawang si Yvette habang nasa kuwarto sila ng mansion ng mga Palmeiri dahil pinakiusapan sila ng Nanay ni Nicollo at Nicolai na magtigil muna sila ro'n kahit isang linggo lang, dahil nalulungkot ito na wala masyadong tao sa mansion bukod sa Old Master, Baron at mga kasamabahay.
"Saan ka pupunta?" mahinahon ang boses na tanong ni Yvette kay Nicolai habang nasa harapan ito ng kaniyang vanity mirror at nagsusuklay ng buhok.
"Mabilis lang ako, don't worry. Babalik ako kaagad," wika ni Nicolai sabay lakad palapit sa pinto ng kuwarto at bago pa nito mapihit ang door knob ay nagsalita muli ang kaniyang asawa.
"Pupuntahan mo ba ang Old Master para humingi ng permiso na makipagkita sa kapatid mo sa pag-aasam na baka makita mo rin si—"
"Yvette, please!" wika ni Nicolai sabay lingon sa kaniyang asawa na natigil sa pagsusuklay ng maganda, malambot at mahabang buhok nito, ngunit nanatiling nakatingin lang sa salamin.
"Nagsisisi ka ba?" mahinang tanong ni Yvette at bakas sa boses nito ang lungkot.
"What?" nakakunot ang noo na tanong ni Nicolai dahil hindi nito maintindihan ang sinabi ng asawa.
"O nakokonsensya—"
"Yvette," nanlulumong tawag ni Nicolai dahil hindi nito nagustuhan ang sinabi ng dalaga sa kaniya at ayaw pa nitong manahimik na lang dahil alam niyang away na naman ang kauuwian ng kanilang pag-uusap.
Sa pagtawag na iyon ni Nicolai ay napayuko na lamang ang dalaga at napangiti nang mapait. Hindi nito gustong sirain ang kaligayahan ng binata kaya niya nasbai iyon.
Nang nakita ni Nicolai ang lungkot na ekspresyon ng mukha ng kaniyang asawa ay malalim itong huminga bago binitawan ang pagkakahawak sa door knob at nilapitan si Yvette. Lumuhod ito sa harapan ng asawa bago hinawakan ang dalawa nitong mga kamay at hinalikan habang nakatingala at tinitignan ang magandnag mukha nito.
"Wala sa nabanggit mo ang nararamdam ko. Hindi ako nagsisisi o nakokonsensya dahil walang dahilan para maramdaman ko iyon," maamo ang boses na wika ni Nicolai at doon na nagilid ang luha ni Yvette.
"I-I'm sorry, Nicolai. I'm so sorry if I took you away—"
"Enough," pag-aamo ni Nicollo. "It's my own decision, Yvette. Hindi mo kasalanan—"
"No," umiiling na wika ni Yvette bago binawi ang kaniyang kamay sa asawa na sa puntong iyon ay tuluyan nang tumulo ang luha.
"I-It was my fault, Nicolai. Alam natin pareho iyon!" may kalakasan na sigaw ni Yvette habang umiiyak na nakatingin sa asawang pinapanood lamang siya. "I took away your happiness. I took you away from her!" sigaw nito at humagulgol na.
Hindi naman kaagad nakakibo si Nicolai sa sinabing iyon ng kaniyang asawa at natigilan na lang. Umiwas ito ng kaniyang tingin sa asawang humahagulgol at paulit ulit na humihingi sa kaniya ng patawad.
"I've told you it's my own decision, Yvette. Hindi mo kasalanan," mababa ang boses na wika ni Nicolai habang nakaiwas ng tingin.
"W-What?" gulat at natigilan sa paghagulgol na wika ni Yvette habang nanlalaki ang mga mata nito. "Nicolai, hanggang kailan mo ba sasabihin iyan? Hanggang kailan mo ba isisisi sa'yo ang isang bagay na ako ang may kasalanan?"
"Yvette, hindi mo kasalanan!" malakas na sigaw ang naging tugon ni Nicolai. "Sinabi ko na sa'yo na sarili kong desisyon ang makipaghiwalay kay Mei noon at pakasalan—" Ngunit isang malakas na sampal ang tumama sa pisngi ni Nicolai.
"Hiniwalayan mo siya dahil sa sakit ko!" sigaw ni Yvette at umiyak muli. "D-Dahil sa akin kaya mo siya hiniwalayan! Alam mo na gusto kita noon pa lang. Sobra akong nasaktan noong nalaman ko na may girlfriend ka noon pero hindi ako nanggulo kasi alam kong mali iyon. Kung sana lang ay... kung sana lang ay hindi na ako nagka-cancer, sana hindi ako nakasira ng relasyon!" malakas na sigaw ni Yvette sabay hila ng suot nitong wig at bumungad ang ulo nitong walang buhok.
Hindi naman kaagad nakasagot si Nicolai sa sinabi ng asawa bagkus ay tumingin na lang sa mahaba at magandang itim na wig na nasa sahig dahil sa pagbato ni Yvette rito.
"I-I'm so sorry, Nicolai. I'm sorry for ruining your happiness. I am so sorry that you need to break up with her just to be with me and stay by my side hangga't buhay—"
"Yvette," tawag ni Nicolai sabay hawak sa braso ng asawa at hinila ito palapit sa kaniya bago tinagpo ang labi nito at hinalikan.
Nanlalaki ang mga mata at halos maduling naman sa lapit ng kaniyang nakapikit naa asawa si Yvette. Mulat na mulat ang mga mata nito habang hinahalikan siya ni Nicolai. Tumagal ng halos dalawang minuto ang halik na iyon hanggang sa kusa nang lumayo si Nicolai sa gulat na gulat pa rin niyang asawa. Dahan-dahan na iminulat ni Nicolai ang kaniyang mga mata bago seryosong tinignan si Yvette at pinahid ang luha nito.
"Please don't blame yourself, wife. It's not your fault. You didn't ruined my happiness. You didn't took me away. It was me who decided to be with you."
"B-But, si Mei—"
"I admit that I do have feelings for her... until now," pag-amin ni Nicolai at hindi naman iyon nakapagbigay gulat kay Yvette dahil alam niya iyon.
"Then why—"
"But after knowing that she's with my brother, I don't mind. I know she's in good hands,' nakangiting wika nito sabay halik sa noo ng asawa at niyakap ito. "You are my wife, Yvette. Matagal nang nangyari iyong pangyayari na iyon. Ang isipin mo na lang ay ako, at ang baby na nasa sinapupunan mo."
"W-Wait, how did you—"
"I saw your pregnancy test before sa bahay natin," nakangiting wika ni Nicolai at nagulat naman si Yvette. "We're starting to have our own family now, wife. That's what all matters to me," wika ni Nicolai at naiiyak naman sa tuwa na yumakap si Yvette sa asawa habang tumatango.
"Thank you, Nicolai. Thank you for not blaming me," mangiyak-ngiyak na wika ni Yvette at napangiti na lang si Nicolai habang hinihimas ang buhok ng dalagang nakayakap sa kaniya.
"It's alright, wife. As long as you're happy," wika nito at mapait na lang na napangiti nang maisip niya na wala na talaga silang pag-asa pang magsama ni Mei dahil mayroon na siyang Yvette at mayroon ng Nicollo si Mei.