Ερμής POV
''Θέλεις να πάμε για καφε?" Ρωτάω την Εβελίνα μπας και της φτιάξω το κεφι εκείνη όμως γνέφει αρνητικά.
"Θέλεις να πάμε σινεμά να δουμε μια καινούρια κωμωδία που βγήκε?" Συνεχίζω να την ρωτάω εκείνη όμως γνέφει ξανά αρνητικά.
"Θέλεις τότε να πάμε να κάνουμε πατινάζ σε ένα καινούργιο παγοδρόμιο που άνοιξε πριν ένα μήνα?" Την ρωτάω ξανά και εκείνη γυρνάει και με κοιτάζει.
"Ερμή εκτιμώ την προσπάθεια σου... Αλλά νιώθω χάλια και δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα." Μου απαντάει και αφου αφήσω μια ανάσα την αγκαλιάζω σφιχτά.
"Ρε αδερφούλα μου το ξερω οτι όλα στις ζωές μας είναι στην καλυτερη περίπτωση... Γάμησε τα... Όμως όπως λέει και ο ψυχολόγος μου και η συμβουλος ζωής μου... Πρέπει να κάνουμε πράγματα για να νιώσουμε καλυτερα και να ξεχαστούμε." Της λέω και σηκωνει το φρυδι της και με κοιτάζει ειρωνικά.
Εντάξει η αδελφή μου είναι καλά σχετικά από την στιγμή που ακόμα είναι ειρωνική.
"Ερμή τι σου δίνουν και καπνίζεις?" Με ρωτάει και μουτρώνω.
"Μην γίνεσαι κακιά..." Της λέω και φαίνεται να έχει εκνευριστεί.
"Ερμή δεν ξέρω τι στο καλό ηρεμιστικά και ασκήσεις κάνεις για να ηρεμήσεις αλλά σου καίνε σιγά σιγά τον εγκέφαλο!'' Αρχίζει να μου φωναζει.
Ναι έγινε κακιά.
"Ο κολλητός σου με βίασε! Με βίασε και ψυχολογικά και σωματικά! Με έκανε να πονεσω και να υποφέρω! Βίασε την παιδική μου κολλητή την Βανέσα και προσπάθησε να βιάσει και την άλλη μου κολλητή την Εύα!" Συνεχίζει να φωνάζει και εγώ κλείνω τα μάτια μου και αρχίζω να παίρνω βαθιές ανάσες.
Όλα καλά.
Όλα καλά.
Όλα είναι καλά.
Όλα είναι καλά.
Δεν στεναχωριέμαι.
Δεν νιώθω αρνητικά συναισθήματα.
Όλα είναι καλά.
Νιώθω καλά.
Νιώθω χαρά.
Νιώθω ηρεμία.
Νιώθω γαλήνη.
Όλα καλά...
Όλα είναι καλά...
Και το όνομα της...
Το όνομα της αγαπημένης μου Ευας μου δίνει χαρά και μόνο χαρά.
Με κάνει ευτυχισμένο.
Δεν με κάνει να στεναχωριέμαι.
Να νιώθω άσχημα...
Να πονάω...
Να νιώθω... Κακός...
"Η Εύα! Είναι η κολλητή μου! Η καλύτερη μου φίλη! Η μόνη που με έκανε να νιώθω ο εαυτός μου και με έκανε να μιλήσω! Και εγώ όχι μόνο παραλίγο να την βιάσουν εξαιτίας μου αλλά ο πατέρας μου... Ο ίδιος μου ο πατέρας σκότωσε τον αδελφό της!" Φωνάζει ξανά η Εβελίνα και εγώ απλά σφίγγω τις γροθιές μου.
Ολα καλα Ερμή.
Όλα είναι καλά.
Όλα είναι καλά...
Και αν δεν είναι τώρα... Θα γίνουν όλα καλά στην συνέχεια.
''Το έχεις καταλάβει αυτό? Το έχεις καταλάβει ότι ο πατέρας μας είναι στην φυλακή? Οτι είναι στην φυλακή για φόνο? Για δολοφονία! Για δολοφονία! Ο μπαμπάς μας είναι ένας δολοφόνος! Και τον έκλεισε η μαμά μας στην φυλακή! Γιατί του άξιζε! Και δεν ξέρω το τι είναι χειρότερο! Το ότι είναι ένας δολοφόνος η ότι κατέστρεψε οικονομικά και ψυχολογικά την οικογένεια του θύματος του ενώ τον κατηγορουσε για ένα φρικτό έγκλημα και το εξύβριζε τόσο άσχημα που κάθε φορά με έκανε να νιώθω ντροπή για εκεινον!" Μου λέει και χωρίς να μπορώ να το ελέγξω τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.
"Και τώρα η Ευα είναι τόσο χάλια και εγώ νιώθω τόσο απαίσια και πονάω και με κάνει να θέλω να φυγω απο ολους και από όλα και να μην αντιμετωπίσω όλα αυτά που με τρομάζουν και με πονάνε!" Φωνάζει και τότε ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάζω.
"Όλα θα πάνε καλά αδελφουλα μου... Ξερω οτι πονάς. Οτι περνας άσχημα. Οτι υποφέρεις. Όμως όλα θα πάνε καλά αρκεί να αρχίσεις... Να προσπαθείς. Να αρχίσεις να βγαίνεις και να πάρεις πίσω την ζωή σου. Η τουλάχιστον να παλέψεις για αυτό." Της λέω και εκείνη με δάκρυα στα πράσινα της μάτια γνέφει αρνητικά.
"Οχι δεν καταλαβαίνεις! Δεν θέλω! Δεν θέλω να πάρω πίσω την ζωή μου! Δεν την θέλω πίσω την ζωή μου! Η ζωή μου είναι άσχημη! Η μάλλον οχι! Είναι απαίσια! Είναι ότι χειρότερο! Είμαι ένα θύμα βιασμού με δολοφόνο πατέρα που εξαιτίας του μια κοπέλα έπεσε επίσης θύμα βιασμου και στην συνέχεια επαθε εγκεφαλικό και μια άλλη κοπέλα παραλίγο επίσης να πέσει θύμα βιασμου και τώρα έχει άσχημη μορφή κατάθλιψης!'' Φωνάζει και νιώθω την καρδιά μου να σπάει για ακόμα μια φορά.
"Δεν φταίς εσυ σε τίποτα. Για όλα φταίει ο Στέργιος. Και ο πατέρας μας. Εσυ δεν φέρεις καμία απολύτως ευθυνη." Της λέω για να το ακουσει και να αρχίσει σιγά σιγά να το πιστέψει.
Ξέρω ότι δεν θα καταφέρει αμέσως επειδή της το είπα εγώ να πιστέψει στον εαυτό της...
Αλλά είναι μια καλή αρχή να το ακουει από ανθρώπους που πραγματικά την αγαπάνε και την νοιάζονται.
"Φταίω! Φταίω εγώ! Ναι μπορεί να μην φταίω για όλα όσα έκανε ο πατέρας μας στον Φάνη γιατί τότε ήμασταν εννιά χρονών παιδάκια! Όμως φταίω εγώ για όλα όσα έκανε σε εμένα στην Βανέσα και στην Εύα ο Στέργιος!" Φωνάζει και την κοιτάζω έκπληκτος.
"Εβελίνα συγνώμη και όλας αλλά τι μαλακιες είναι αυτές που λες? Από που και ως που φταίς εσυ που ο Στέργιος είναι ένας μεγάλος μαλάκας ψυχοπαθής που βιάζει κοπέλες?" Την ρωτάω για να καταλάβω την λογική της.
"Έπρεπε να είχα μιλήσει αμέσως. Έπρεπε να είχα μιλήσει την στιγμή εκείνη που τελείωσε. Είχα τρέξει. Είχα τρέξει στην αστυνομία όμως δεν τα είχα καταφέρει. Δεν είχα καταφέρει να μιλήσω. Όμως αν είχα βρει το θάρρος... Αν είχα βρει την δύναμη... Αν είχα μιλήσει... Αν το έκανα αυτό εκείνο το βράδυ... Αλλά δεν μπόρεσα. Δεν μπόρεσα. Δεν μπόρεσα να μιλήσω. Γιατί φοβήθηκα γιατί ντράπηκα γιατί πονούσα..." Μου λέει κλαίγοντας και την κοιτάζω με απορία αλλά και με λυπηση ταυτόχρονα.
"Εβελίνα μου... Γαμώτο σου γιατί νιώθεις έτσι? Γιατί... Ντρέπεσαι? Γιατί φοβάσαι? Και... Και γιατί πονάς τόσο? Τι έγινε? Γιατί όλες οι κοπέλες... Και οι άνδρες... Πονάτε τόσο μα τόσο πολύ μετά από κάτι τέτοιο? Τι σας κάνει να νιώθετε τόσο άσχημα?'' Τον ρωτάω και αμέσως το βλέμμα της παγώνει.
"Δεν... Δεν ξέρω... Δεν ξέρω αν αυτό είναι το χειροτερο πραγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Ειδικά μετά από όλα όσα πέρασε η μαμά... Και μετά από τον τρόπο που η Δανάη έχασε την ζωή της... Όμως αυτό που συνέβη σε εμένα εκείνη την στιγμή... Και τώρα... Γιατί όλο αυτό... Το ζω και με βασανίζει ακόμα... Είναι ότι χειρότερο έχω περάσει." Αρχίζει να μου λέει.
"Εκείνη την στιγμή... Πόνεσα πολυ. Παρα πολυ. Εγώ τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν πονάνε όλοι και όλες τόσο... Εγώ όμως πονεσα υπερβολικά πολύ. Με πόνεσε τόσο πολυ. Όπως και ο τρόπος που μου μιλουσε... Που με έβριζε... Και... Και αυτή η αίσθηση ότι κάποιος έχει κλέψει το σώμα μου και το κάνει ότι θέλει... Και στην συνέχεια μπορεί και να με σκοτώσει... Απλά με έκανε να νιώσω τον απόλυτο τρόμο. Επίσης... Το σώμα... Το σώμα μου... Είναι δικό μου. Είναι το μοναδικό πράγμα που ήξερα πάντα... Ότι είναι δικό μου. Δικό μου και δεν μπορεί να μου το κλέψει κανένας. Όμως μάντεψε. Μάντεψε... Μου το έκλεψε. Το βίασε το έκανε να πονέσει και με έκανε να αισθανθώ ξεφτυλισμενη." Συνεχίζει να μου λέει και νιώθω ακόμα πιο άσχημα για την αδελφουλα μου...
"Και στην συνέχεια... Είναι και η κοινωνία... Η κοινωνία που δεν λέει να αλλάξει. Όσο και να προσπαθουμε να την κάνουμε να αλλάξει δεν λέει να αλλάξει γιατί υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που θα κατηγορήσουν τα θύματα. Που θα πουν... Καλά τώρα... Η κόρη της Παπαπέτρου δεν έμαθε κάτι από την τύχη της αδελφής της? Η δεν ξέρει τι γίνεται εκεί έξω? Καλά την έχω δει που πάντα φορουσε κοντή φούστα. Επίσης η κοπέλα αυτή έχει μεθύσει και είναι με το ζόρι δεκαεφτά χρονών. Έχει πάει και σε κλαμπ. Δεν πρόσεχε. Τα ήθελε και τα επαθε. Εκείνη έφταιγε.'' Εξηγεί και ναι... Έχει δίκιο.
"Όπως θα κατηγορήσουν και την μαμά μας... Ακόμα και τον μπαμπά μας. Δυο τους κόρες... Έζησαν το ίδιο πράγμα... Το ίδιο βασανιστήριο... Και μάλιστα η μια από αυτές πέθανε.'' Λέει και χαιδευω το χέρι της.
Δεν μπορώ να πω ότι λέει κάτι που δεν είναι αλήθεια...
Όντως...
Ακόμα και τώρα κάποιοι δεν θα κατηγορήσουν ουτε τον Στέργιο ουτε την δική του οικογένεια η οποία δεν πρόσεξε τον ανήλικο γιο τους ο οποίος από τα δεκαέξι του είναι ένας βιαστής.
Κάποιοι όμως... Οχι όλοι.
"Εβελίνα μου... Αρχικά θέλω να σου πω ενα ευχαριστώ που με βοήθησες να καταλάβω τι νιώθεις. Είναι κάτι πολύ καλό. Πολυ σημαντικό. Για εσένα και για εμένα. Σε ευχαριστώ." Της λέω ήρεμα τα λόγια που μου είπε η καινούρια μου ψυχολόγος στην πρώτη μας συνεδρία και η Εβελίνα δαγκώνει τα χείλη της.
"Δεν είμαι κάποιος ειδικός. Δεν είμαι ψυχολογος η ψυχίατρος. Είμαι όμως ο δίδυμος αδελφός σου και σε αγαπάω πολύ. Πάρα πολύ. Είσαι η Εβελίνα μου και σε αγαπάω περισσότερο από τον καθενα πάνω στην γη. Και για αυτό θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου." Της λέω και τότε εκείνη με κοιτάζει στα μάτια και εγώ χαιδευω το χέρι της.
"Το μόνο λάθος που έχεις κάνει είναι ότι κατηγορείς τον εαυτό σου για όλα όσα έκανε ο Στέργιος και σε εσένα αλλά και στα κορίτσια. Για όλα φταίει ο Στέργιος η οικογένεια του που δεν φρόντισε τον αρρωστημένο γιο τους... Όπως έκανε η μαμά μας σε εμένα και η οικογένεια της Εύας σε εκείνη. Τέλος φταίει ακόμα και ένα κομμάτι της κοινωνίας που ευτυχώς σιγά σιγά έχει αρχίσει να μειώνεται. Φταίει και αυτό το κομμάτι που βγάζει βιαστές και αντί να κατηγορεί αυτους τους προστατεύει και κάνει τα θύματα να νιώθουν άσχημα. Και σου το λέω ειλικρινά. Με όλη μου την καρδιά. Σου λέω την αλήθεια μου γιατί σε αγαπώ και θέλω το καλυτερο γι εσένα. Το καλυτερο για εσένα είναι να αγαπάς τον εαυτό σου και να καταλάβεις ότι δεν φταίς εσυ σε τίποτα." Της λέω και τότε εκείνη μπαίνει μέσα στην αγκαλιά μου.
"Απλά... Ντρέπομαι. Ντρέπομαι πολύ. Και δεν θέλω να το ζω άλλο αυτό. Θέλω να το ξεχάσω και να αλλάξω την ζωή μου. Οχι μονο για αυτό που συνέβη με τον Στέργιο... Αλλά και επειδή δεν μπορώ να ξεπεράσω τι έκανε ο μπαμπάς..." Μου λέει και φιλάω τα κόκκινα μαλλιά της.
''Εβελίνα μου... Ελπίζω να τα καταφέρεις. Όμως αν έχω μάθει κάτι... Είναι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις την ζωή σου αν δεν μπορέσεις πρώτα να σκοτώσεις με δαίμονες σου. Γιατί είτε ζεις εδώ με κόκκινα μαλλιά πράσινα μάτια με το όνομα Εβελίνα Παπαπέτρου η κάπου αλλου με διαφορετική εμφάνιση και άλλο όνομα... Αυτοί θα σε ακολουθουν..."
Γεια σας διαβολάκια 💘😈
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? 💘😈
Ο Ερμής έχει ξεκινήσει ψυχοθεραπεία... 💘😈
Πιστευετε οτι τον βοηθάει? 💘😈
Επίσης η Εβελίνα έχει επίσης πέσει πολύ ψυχολογικά... 💘😈
Τι πρέπει να κάνει για να συνέλθει? 💘😈
Τέλος ο Ερμής φαίνεται να είναι ακόμα ερωτευμένος με την Εύα... 💘😈
Πιστευετε οτι θα καταφέρουν να είναι μαζί? 💘😈
Ερώτηση... 💘😈
Θεωρείται ότι ο Ερμής και η Εβελίνα είναι καλά αδέλφια ο ένας για τον άλλον? 💘😈
Θα τα πουμε σύντομα... 💘😈
Μέχρι τότε... 💘😈
ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ! 💘😈
Καταλίνα 💘😈