Warning ပါနော်
*******************************
အချပ်ပို (၂) - အနမ်းမိုးတို့အလွန်
Unicode
[အချစ်တတ်ဆုံးလူသား ]
နူးညံ့ထွေးအိလွန်းလှသည့်နှုတ်ခမ်းသားတို့နှစ်စုံဟာပြင်းရှလှိုက်မောမှုတို့အလယ်အနမ်းတွေဂဟေဆက်သွားရကာ ရှိုင်းဆက်ယံဟာစိုင်းသီဟဆိုသောလူသားတစ်ဦး၏အုပ်မိုးခြင်းကိုတမဟုတ်ချင်းခံလိုက်ရပေသည်။ အစောနကနွေးထွေးစွာလွှမ်းခြုံခြင်းခံရသောသိုးမွှေးစောင်ကလေးမှာယခုအချိန်မှာတော့ခုတင်ဘေးဘက်သို့လျှောကျသွားခဲ့ရလေ၏။ စိုင်းသီဟ၏တောင့်တမက်မောမှုတို့ပြည့်လျှံလှသောလျှာဖျားကလေးဟာဆိုရင်ရှိုင်းဆက်ယံ၏ခံတွင်းနယ်ပယ်ထဲတွင်ကျင်လည်နယ်ချဲ့နေကာကလူကျီစယ်နေခြင်းကြောင့် ရှိုင်းဆက်ယံခမျာချုပ်မတည်းထားနိုင်တော့ဘဲနှလုံးသားလေးကပါယားယံသွားရလေသည်။
ထို့ကြောင့် စိုင်းသီဟရဲ့လည်တိုင်လေးနားသို့သူမလွှတ်စတမ်းဖက်တွယ်ထားမိလေ၏။
ရပ်တန့်သွားခြင်းမရှိတဲ့ချိုမြိန်မှုတို့အပေါင်းရောယှက်စီးဆင်းနေပါသည့်အနမ်းပင်လယ်အတွင်းဝယ် လူသားနှစ်ယောက်၏အသက်ရှူသံများမှာအထိပ်အကွပ်မဲ့စွာကြမ်းတမ်းလှိုက်ဖိုလာကြသည်။စိုင်းသီဟသည် အချိန်အတော်ကြာကြာပင် ရှိုင်းဆက်ယံ၏နှင်းဆီရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုမြိန်ယှက်စွာစားသုံးပြီးနောက် ခနလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ၏နက်မှောင်ပြင်းပြနေသည့်မျက်ဝန်းများက ရှိုင်းဆက်ယံ၏လည်စလုပ်လေးဆီဆိုက်ရောက်သွားကာ ငုံထွေးကိုက်ခဲလာလေတော့ နာကျင်မှုမမည်တဲ့နာကျင်မှုလေးကြောင့်ရှိုင်းဆက်ယံဆီကနေညည်းသံသဲ့သဲ့ကလေးထွက်အံကျလာပေတော့သည်။
စိုင်းသီဟမှာထိုမျှနှင့်မရပ်သွား လည်တိုင်တစ်လျှောက်ပတ်ပတ်လည်ကိုပါတရှုံ့ရှုံ့နှင့်နမ်းရှိုက်နေကာ သူ၏ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှုတို့ကိုအတိုးချဖြေသိမ့်နေရှာသည်။ ရှိုင်းဆက်ယံမှာမိမိ၏လည်တိုင်တစ်ဝိုက်အနားသို့မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကမျှထိုကဲ့သို့အပြုအမူမျိုးလာမလုပ်ဖူးသည်မို့ နှလုံးသားတစ်စုံဟာထိန်းမနိုင်သိမ်းမရစွာခုန်လှုပ်လာရပြီးဦးနှောက်အတွင်းဝယ်ဗလာကျင်းဖြစ်သွားခဲ့ရတော့သည်။
ထိုမျှတင်မဟုတ် သူ၏အဖြူရောင်တီရှပ်ပါးအောက်သို့အသိမပေးဘဲလျှိုဝင်လာပါသော ညှို့ငင်ပွတ်သပ်နေရှာသည့်လက်တစ်စုံ၏ အထိအတွေ့ကိုပါခံစားလာရတဲ့အခါ ရှိုင်းဆက်ယံမှာတစ်ကိုယ်လုံးကြက်သီးထလာရပြီး ခန္ဓာကိုယ်လေးကသိမ့်ခနဲတုန်ယင်သွားရကာဒီခုတင်ပေါ်ကနေထထွက်ပြေးချင်စိတ်ပေါက်သွားရလေသည်။
"ဘာလဲ ကြောက်နေတာလား ? "
စိုင်းသီဟကသူသုံးဆောင်ချင်နေပါသည့်လူသားကလေး၏လည်တိုင်တစ်ဝိုက်တွင်နစ်မြုပ်နေရာမှပြန်ထလိုက်ပြီး ရှိုင်းဆက်ယံ၏မေးဖျားကလေးကိုသူ၏လက်ညှိုးလေးနှင့်ပင့်တင်လိုက်ရင်း ညစ်ကျယ်ကျယ်အပြုံးတို့နှင့်မေးလာခဲ့သည်။
အစကထွက်ပြေးချင်နေရှာသည့်ရှိုင်းဆက်ယံမှာ သူ့အားအုပ်မိုးထားသောလူဆီကနေထိုသို့အမေးခံလိုက်ရသည့်အခါပိုလို့တောင်တစ်ကိုယ်လုံးပူထူလာရကာ အငွေ့ပျံသွားချင်နေလေပြီ။သို့ပေမယ့်သူ၏နီထွေးထွေးမျက်နှာကလေး၏တည်တင်းမှုကိုသနားချင့်စဖွယ်ကောင်းစွာခဝါချခြင်းမရှိ မာန်တင်းတင်းနှင့်သာ ထိုလူသား၏မျက်ဝန်းတွေထဲသို့ကြောက်လန့်မှုမရှိစွာဖြင့်ကျူးကျော်စိုက်ကြည့်ရင်းပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ငါကဘာကိစ္စကြောက်ရမှာလဲ ? "
မေးဖျားကလေးကိုဆွဲကိုင်ထားသည့်လူကသူ၏ထိုစကားကိုကြားတော့ အသံကျယ်ကြီးနှင့်ရယ်ချလာကာ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှုတို့လောင်မြိုက်နေရှာသောမျက်ဝန်းများနှင့်ရှုကြည့်လာပြီးနောက် သူ၏နှုတ်ခမ်းသားတို့ဆီအဆက်မပြတ်နမ်းရှိုက်လာလေတော့သည်။
ထိုအနမ်းကခုနကအနမ်းထက် ပြင်းထန်တောက်လောင်နေကာ သူတို့နှစ်ဦး၏လျှာဖျားနှစ်သွယ်နှင့်သွားကလေးများပင်လျှင် အချင်းချင်းမရပ်မနားပွတ်တိုက်သွားကြတာကြောင့် ရှိုင်းဆက်ယံ၏နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးမှာသွေးစကလေးပင်စွန်းထင်းသွားခဲ့ရသည်။
ခံတွင်းနယ်ပယ်ထဲသို့စိမ့်ဝင်လာပါသည့်ငန်ကျိကျိအရသာကြောင့် ရှိုင်းဆက်ယံ၏မျက်နှာကလေးအားမလွှတ်စတမ်းဆွဲယူနမ်းရှိုက်နေသောစိုင်းသီဟ၏လက်နှစ်ဖက်တို့မှာတဖြည်းဖြည်းလျော့ကျသွားပြီးနောက် ငုံထွေးထားပါသောချယ်ရီဖူးနှုတ်ခမ်းကလေးကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရှာသည်။
ထိုစဥ်ရှိုင်းဆက်ယံမြင်လိုက်ရသည့်စိုင်းသီဟ၏မျက်ဝန်းတွေက ရာဂမီးတို့ကင်းမဲ့နေပြီးတုန်လှုပ်ခြင်းတို့အတိဖုံးလွှမ်းနေခဲ့တာကြောင့် ရှိုင်းဆက်ယံမှာအနည်းငယ်ကြောင်အသွားရလေသည်။
"မင်းသွေးထွက်နေပြီ ...... "
စိုင်းသီဟကထိုသို့ရေရွတ်လာကာရှိုင်းဆက်ယံ၏ပျော့အိအိအောက်နှုတ်ခမ်းကလေးကို ဖွဖွကလေးပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် ရွှတ်ခနနမ်းချလာ၍အနမ်းတွေကိုအဆုံးသတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။
ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ?
ရှိုင်းဆက်ယံမှာအပြောင်းလဲမြန်သည့်အခြေအနေတစ်ခုအလယ်နားမလည်နိုင်စွာမျက်တောင်ကလေးကိုပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်လျက်စိုင်းသီဟကိုစိုက်ကြည့်နေခဲ့မိသည်။
စိုင်းသီဟရဲ့အကြည့်တွေကတော့ အင်္ကျီသားတို့လျော့လျဲကျနေသည့် လှစ်ဟာထွက်ပြူနေသောတစ်ယောက်သောသူ၏ပခုံးသားတွေထက်ရောက်သွားပြန်ကာ သူ၏မျက်ဝန်းတွေကိုမှိတ်ချလိုက်ပြီးနောက် ရှိုင်းဆက်ယံအားအုပ်မိုးထားရာမှ ဖယ်ရှားပေးလိုက်ပြီးထထွက်သွားတော့သည်။
ထို့နောက်ထိုသူကရေချိုးခန်းဘက်ဆီသို့သာဦးတည်လိုက်ပြီးတော်တော်နှင့်ပြန်ထွက်မလာတော့ပေ။
ရှိုင်းဆက်ယံခမျာခုတင်ပေါ်၌အသက်မဲ့စွာလဲလျောင်းနေရာမှဖျက်ခနဲအသိဝင်လာခဲ့ကာစက်ရုပ်ကြီးတစ်ရုပ်ကဲ့သို့ထထိုင်လိုက်ပေတော့သည်။
"နေပါဦး ဒီအရူးကောင်ကဘာဖြစ်သွားရပြန်တာတုန်း !!! "
ရှိုင်းဆက်ယံကထိုသို့ရေရွတ်လိုက်စဥ်တွင်အောက်နှုတ်ခမ်းဆီကပျံ့နှံ့လာတဲ့စပ်ဖျင်းဖျင်းနာကျင်မှုလေးကြောင့်မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားရလေ၏။
သူဘယ်လိုပဲစဥ်စားစဥ်းစား
စိုင်းသီဟကရုတ်တရက်ကြီးထထွက်သွားရတဲ့အကြောင်းအရင်းကိုကွင်းကွင်းကွက်ကွက်နားလည်နိုင်ဖို့ရာလုံးဝဥာဏ်အလင်းမရခဲ့ပေ။ သူစာအုပ်စင်ပေါ်ကနာရီလေးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့အချိန်မှာမနက်၈နာရီခွဲရှိပြီဖြစ်သည်။
"အဲ့ကောင်ရေချိုးခန်းထဲမှာသေများသေနေပြီလား ? "
ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားသူမှာနာရီဝက်မျှကြာပြီဖြစ်သော်လည်းထွက်မလာသေးတာကြောင့်သူစိုးရိမ်သွားရကာ ခုတင်ပေါ်ကနေဆင်းလာလိုက်လေသည်။ သူခုတင်ပေါ်ကနေဆင်းပြီး အခန်းနံရံဘေးတွင်ထောင်ထားသည့်ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်စဥ်တွင် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေရှာသောသူ၏ပုံစံကြောင့်စိတ်ရှုပ်သွားရပြီး အင်္ကျီကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြန်ပြင်လိုက်လေသည်။
ပြောင်ချောနေသည့်မှန်၏မျက်နှာပြင်ကနေတစ်ဆင့်မြင်လိုက်ရတာက သူ၏ပခုံးသားထက်နှင့်လည်တိုင်တစ်ဝိုက်၌ သားရိုင်းကောင်ကြီးကိုက်ခဲထားမှုကြောင့် သွေးစကလေးများပင်စို့နေရှာသော ပန်းသွေးရောင်ဒဏ်ရာများပင်ဖြစ်သည်။
သွေးစို့ရုံကလေးသာရှိပြီးသူမည်သို့မျှမနာကျင်ပါ။ ချစ်ရသူတံဆိပ်ခတ်နှိပ်ထားသည့်အချစ်ဆိပ်ကလေးတွေဖြစ်ရှာတာမို့ ကျေနပ်ပျော်ရွှင်ခြင်းတို့သည်သာရင်ဝယ်ရိုက်ခတ်လာပြီး အူမြူးနေခဲ့ရပေသည်။
ထိုစဥ်စိုင်းသီဟကရေချိုးခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ထွက်လာခဲ့လေသည်။စိုင်းသီဟကသူ့အားတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လာသော်လည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိထိုလူသားရဲ့မျက်ဝန်းအကြည့်တွေကနှင်းစက်ကလေးတွေကဲ့သို့အေးစက်နေသလိုပင်။
"ရေသွားချိုးတော့လေ ... ကိုယ် မနက်စာလုပ်ထားပေးမယ် "
သူကကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာရပ်နေသည့်ရှိုင်းဆက်ယံလေးကိုမသိမသာကျော်လျှောက်ကာထွက်သွားပြီးနောက်အစောနကနှစ်ဦးသား၏သောင်းကြမ်းမှုကြောင့်စွန့်ပစ်ခံလိုက်ရတဲ့စောင်လေးအားကောက်ယူလိုက်ပြီးခေါက်ချိုးညီညီခေါက်ချကာ ခုတင်စွန်း၌ပြန်တင်ထားလိုက်တော့သည်။
သူ၏စိတ်အဆင်မှာသိပ်မကြည်ရှာသလိုပင်။ထို့ကြောင့်အစောနကအခြေအနေကိုရှေ့ဆက်ဖို့ရာလည်းနှစ်ဦးနှစ်ဖက်စလုံးအစီအစဥ်မရှိကြတော့ပေ။
ရှိုင်းဆက်ယံကရေချိုးပြီးထွက်လာလေသော် ခုတင်ပေါ်မှာသူဝတ်ဖို့အတွက်အဝတ်အစားတစ်စုံကိုစိုင်းသီဟကအရံသင့်တင်ပေးထားလေ၏။ လည်းပင်းဟိုက်ကာကျယ်လှသည့်သိုးမွှေးချည်အင်္ကျီလေးနှင့် ရှော့ပင်ဘောင်းဘီရှည်ကလေးကိုဝတ်ဆင်လိုက်ပြီးနောက်သူအခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
စိုင်းသီဟကမူမီးဖိုခန်းထဲတွင်အလုပ်ရှုပ်နေကာ သူတို့နှစ်ယောက်စားဖို့မနက်စာကိုပြင်ဆင်ပေးနေသည်။
Operationလုပ်နေသည့်အချိန်တွင်လည်းအမှားအယွင်းတစ်စွန်းတစ်စမျှမရှိတာကြောင့်ဆေးပညာနယ်ပယ်တွင်နတ်ဘုရားတစ်ပါးဟုတင်စားကြပါသော Dr. စိုင်းသီဟဆိုသူ မှာမီးဖိုချောင်ဝင်သည့်အချိန်တွင်လည်းသူ၏ဆွဲဆောင်မှုရှိလှတဲ့အရှိန်အဝါတို့ကတစ်စက်ကလေးမျှပြယ်လွင့်ပျောက်ကွယ်မသွားခဲ့။
စိုင်းသီဟ၏ခန့်ညားလှသောနောက်ကျောပြင်ပုံရိပ်လေးကိုရှိုင်းဆက်ယံတစ်ယောက်အနောက်နားကနေတိတ်တိတ်ကလေးခိုးကြည့်နေသည်မှာမျက်တောင်လေးရဲ့နှစ်စွန်းနှစ်ဖက်ကိုပိတ်ချဖို့တောင်မေ့နေခဲ့ရှာသည်။
တိတ်ဆိတ်လွန်းနေတဲ့နောက်ကျောပြင်ထက်ကအခြေအနေတစ်ခုကြောင့်စိုင်းသီဟမှာစိတ်မလုံမလဲဖြစ်လာရကာလှည့်ကြည့်လာခဲ့တော့သည်။ စိုင်းသီဟ၏အကြည့်တွေနဲ့တည့်တည့်တိုးသွားခဲ့တဲ့အခိုက် တစ်ယောက်သောသူအားတိတ်တခိုးလေးရှိုးနေတဲ့ရှိုင်းဆက်ယံမှာတစ်ဖက်သို့ကပြာကယာလှည့်သွားကာချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီးရေခဲသေတ္တာဆီသို့သာဦးတည်လိုက်တော့သည်။
Gasမီးတောက်ထက်ကဒယ်ပြားအတွင်းရှိမိုးခိုသားကင်လေးမှာမီးတဖွားဖွားနှင့်အပူပေးခြင်းခံလိုက်ရတာကြောင့်အဆီတစိမ့်စိမ့်ထွက်လာရကာအသားကင်ရနံ့တို့ကသွားရည်ယိုစရာကောင်းလောက်စွာမွှေးပျံ့လာရပြီးရှိုင်းဆက်ယံ၏အစားစားချင်စိတ်ကိုဆွဲဆောင်နေရှာသည်။
ရှိုင်းဆက်ယံမှာဒယ်အိုးထက်ကအသားကင်ကိုသာငမ်းနေရင်းနှင့်ရေခဲရေဗူးကိုမော့သောက်လိုက်လေသော် နှုတ်ခမ်းပေါက်ထားသည့်နေရာကစပ်လာရသောကြောင့် 'အာ့ 'ဆိုပြီးညည်းတွားမိလေတော့စိုင်းသီဟ၏ Master Chefလက်ကလေးတွေကလုပ်လက်စအလုပ်၌ရပ်တန့်သွားရပြီး သူ၏အနားသို့အပြေးရောက်ချလာခဲ့တော့သည်။
"ကို့ကိုပြစမ်းပါဦး တော်တော်ပေါက်သွားတာလား ? "
သူ၏အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုအနီးကပ်ကြည့်ရှုနေရှာသောစိုင်းသီဟ၏ချောမောမှုအပေါင်းခညောင်းနေပါသည့်မျက်နှာကလေးဟာသူနှင့်တစ်စထက်တစ်စနီးကပ်လို့လာခဲ့လေသည်။
နှာခေါင်းထိပ်တို့ထိစပ်တော့လုမတတ်နီးကပ်လွန်းလှသောအကွာအဝေး၌ ရှူသွင်းရှူထုတ်နေသည့်ထိုလူသား၏လေပူနွေးနွေးကလေးတွေဟာ အထိအခိုက်မခံနိုင်သောပါးပြင်မို့မို့ထက်ဆီသို့အကြင်နာမဲ့စွာရိုက်ခတ်လာလေသော်ရှိုင်းဆက်ယံမှာထိုလူသားအားထပ်ပြီးနမ်းရှိုက်ချင်စိတ်တို့တဖွားဖွားဖြစ်ပေါ်လာရသည်။
စိုင်းသီဟ၏အာရုံစူးစိုက်မှုကတစ်ဖက်တစ်ခြမ်းသို့ရောက်နေစဥ်တွင် သူ၏နှုတ်ခမ်းသားတို့ဟာ အကာအကွယ်ကင်းမဲ့နေခဲ့ကာ ရုတ်တရက်စိုစွတ်ချိုမြိန်သွားရလေသောကြောင့် သူလုံးဝမှင်သက်သွားခဲ့ရလေသည်။
ရှိုင်းဆက်ယံမှာ သူ၏ထိုလုပ်ရပ်အပေါ်သဲထဲရေသွန်သကဲ့သို့ဖြစ်သွားပြီးမှနောင်တရသကဲ့သို့ခံစားရကာမျက်နှာပါးပါးလေးမှာဒယ်ပြားထက်ကအသားပြားထက်တောင်နီရဲသွားရပြီးအခန်းထဲသို့တချိုးတည်းထွက်ပြေးသွားတော့သည်။
မထင်မှတ်ပဲအခိုးခံလိုက်ရသည့်အနမ်းကိစ္စကြောင့် စိုင်းသီဟခမျာကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်နေရှာကာပြေးထွက်သွားတဲ့ရှိုင်းဆက်ယံအားဖမ်းမဆွဲလိုက်နိုင်ပေ။
"ဆက်ယံ ..... "
သူ့မှာဝေလီဝေလင်းအိမ်မက်တွေကြားရောက်နေသလိုပင်မယုံကြည်နိုင်ဖြစ်နေရကာသူ၏နှုတ်ခမ်းကိုထိကိုင်လိုက်လျက်ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေစဥ်တွင်ပင် မီးဖိုထက်ဆီကတရှဲရှဲမြည်သံကြောင့် အသိပြန်ဝင်လာရတော့သည်။
ထိုစဉ်အသားတုံးမှာမီးသွေးတုံးထက်တောင်မဲတူးနေပြီဖြစ်ကာအိုးအောက်ခြေကမီးလျှံများပင်လျှင်တလူလူတောက်လောင်နေသဖြင့် သူအသိပြန်ဝင်လာသည်မှာမြန်သွား၍သာတော်သေးသည်ပင်။နို့မို့ဆို ကွန်ဒိုတစ်ခုလုံးပြာကျနေလောက်ပြီဖြစ်၏။
ထို့ကြောင့် Gasမီးဖိုကိုအရင်ပြေးပိတ်ပြီးနောက်အိုးထဲကအသားကင်ကိုအမှိုက်ပုံးထဲပစ်ထည့်လိုက်ရကာ ရေနွေးတည်ပြီးခေါက်ဆွဲခြောက်နှစ်ထုပ်ကိုသာဖောက်လိုက်ရတော့သည်။
စိုင်းသီဟမှာပွက်ပွက်ဆူနေရှာသောရေနွေးအိုး၏မျက်နှာပြင်အားတစိမ့်စိမ့်ရပ်ကြည့်နေရင်း လက်တစ်ဖက်ကလည်းသူ၏ရင်ဘက်ဆီသို့ဖိကိုင်ထားပြီးတဖွဖွရေရွတ်နေရှာသည်။
ဆက်ယံရေ ... မင်းလုပ်တာနဲ့ကိုယ်တော့ရူးတော့မှာပဲကွာ !
ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကျက်သွားသည်နှင့်ပန်းကန်ထဲလှယ်ထည့်ပြီးနောက်အတိပိတ်ကျနေသောအခန်းတံခါးအားသူနှစ်ချက်ခေါက်လိုက်လေသည်။တံခါးခေါက်သံကြားတော့ရှိုင်းဆက်ယံဟာမျက်နှာထားတည်တည်နှင့်ပြန်ထွက်လာပြီးသူ့အားတစ်ချက်ကလေးတောင်ပင့်ကြည့်မလာပေ။
ခုနကလုပ်ရပ်က သူမလုပ်ထားသကဲ့သို့မသိချင်ယောင်ဆောင်နေကာ ထမင်းစားပွဲဆီသို့သာဦးတည်လျှောက်သွားနေ၏။ စိုင်းသီဟကလည်းဘာမှထပ်မမေးတော့ပဲ ရှိုင်းဆက်ယံနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်နေရာ၌ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ ခေါက်ဆွဲစားဖို့တူကိုဆွဲကိုင်လိုက်ပြီးမျက်စိရှေ့ကလူသားလေးကိုခိုးခိုးပြီးဝေ့ကြည့်နေခဲ့ပေမယ့် ထိုလူသားလေးကတော့သူ့အားအစွမ်းကုန်လျစ်လျူရှုထားပေသည်။
ရှိုင်းဆက်ယံမှာအပြင်ဘက်တွင်တော့မျက်နှာထားခပ်တည်တည်နဲ့တည်ငြိမ်နေပုံပေါက်နေပေမယ့်လို့တကယ်တမ်းကျသူ၏အတွင်းစိတ်ထဲမှာမူဆိုင်းသံဗုံသံထပ်ထပ်ညံနေလေပြီ။
အနမ်းသူခိုးလေးရှိုင်းဆက်ယံကမျက်စိရှေ့ရှိခေါက်ဆွဲပန်းကန်ကိုမြင်တော့မှ အသိပြန်ကပ်လာဟန်တူသည် ။
သူကမကြည်ကြည့်နှင့်စိုင်းသီဟအားစိုက်ကြည့်လာလေတော့စိုင်းသီဟမှာစားလက်စခေါက်ဆွဲဖတ်ကိုတောင်မဖြတ်ချနိုင်ပဲ ပလုံးပထွေးပြန်မေးလာသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ? "
ရှိုင်းဆက်ယံကယောက်ပန်းကန်လုံးအစွန်းကိုတူဖြင့်နှစ်ချက်ခေါက်လိုက်ပြီးစိတ်မကြည်မလင်ဖြင့်ရန်ထောင်လာလေ၏။
"ခုနကအသားကင်နေတာမဟုတ်ဘူးလား ?
ဘယ်လိုလုပ် မားမား ဖြစ်သွားတာတုန်း ! "
"အာ .... အသားကတူးသွားလို့စားမရတော့ဘူး "
စိုင်းသီဟကတွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နှင့်ပြန်ဖြေလာခဲ့သည်။
"မင်းမချက်တတ်လဲမချက်နဲ့လေ ... မင်းမချက်တတ်လို့တူးသွားရတာပေါ့ "
ရှိုင်းဆက်ယံတစ်ယောက်သူ့အားအပြစ်မရှိအပြစ်ရှာပြီးရှက်ရမ်းရမ်းနေတာဖြစ်မှန်းသိနေသောစိုင်းသီဟမှာရယ်ချင်စိတ်ကိုမနဲထိန်းထားရကာ မျက်စိရှေ့ကသူ၏အကောင်ပေါက်လေးအားမျိုချလိုက်ချင်စိတ်ကတဖွားဖွားနှင့်လှိုက်တက်လာရတော့သည်။
"ကိုယ်က စားဖိုးမှူးလက်မှတ်ရထားပြီးသားပါနော် ...ခုနကအသားတူးသွားတာက ... "
မင်းလေးကို့ကိုခိုးနမ်းသွားလို့လေ.......
ဟု သူဆက်ပြောဖိို့နှုတ်ခမ်းတွေကိုဖွင့်ဟလိုက်ပေမယ့် ထိုစကားသာပြောလိုက်ပါမူ ချက်ချင်းအိမ်ပေါ်ကနေကန်ချခံရမှာကိုကြိုမြင်နေတာကြောင့် စိုင်းသီဟကဆက်မပြောတော့ပဲသူမှားကြောင်းသာထပ်ခါတလဲလဲတောင်းပန်လာတော့သည်။
စိုင်းသီဟထပ်ပြောလာမယ့်စကားတွေကိုရှိုင်းဆက်ယံကလည်းခန့်မှန်းမိနေသည်မို့ရန်လိုနေသည့်အကြည့်များနှင့်စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ အလိုလိုက်အလျှော့ပေးလွန်းတဲ့တစ်ယောက်သောသူရဲ့တောင်းပန်စကားတွေကိုသာကြားလိိုက်ရတာကြောင့် သူနဲနဲစိတ်ပြန်ကြည်သွားလေသည်။
'ပါးစပ်ကနေအဲ့အကြောင်းထွက်လာလို့ကတော့ တကယ်အသေသတ်ပစ်မှာဘာမှတ် !! '
စိတ်ကောင်းပြန်ဝင်သွားတဲ့ရှိုင်းဆက်ယံကစိုင်းသီဟကိုထပ်မရစ်တော့ဘဲ ပူလောလောခေါက်ဆွဲပြုတ်ကိုအငမ်းမရစားလိုက်တဲ့အခါ ခေါက်ဆွဲ၏ပူစပ်စပ်အရသာနှင့်ရေနွေးပူတို့၏အပူဒဏ်တို့ပေါင်းသွားရကာ နှုတ်ခမ်းကအနာမှာထပ်မံနာကျင်လာရပြန်လေသည်။
စိုင်းသီဟကထိုအဖြစ်ကိုမြင်လေသော် သူ၏ခေါက်ဆွဲကိုတောင်ဖြောင့်ဖြောင့်မစားနိုင်ဘဲပစ်ချန်ထားကာ ရှိုင်းဆက်ယံ၏ဘေးနား၌ကမမ်းကတမ်းဝင်ထိုင်လာသည်။ပြီးနောက်ခေါက်ဆွဲတွေကိုတူနှင့်ဆယ်ယူလိုက်ကာသူ၏နှုတ်ခမ်းဖျားလေးနှင့်တဖူးဖူးမှုတ်၍အအေးခံစေပြီးမှဂရုတစိုက်ခွံ့ကျွေးလာခဲ့သည်။
ရှိုင်းဆက်ယံမှာအစတုန်းကတော့အင်တင်တင်ဖြစ်နေကာငြင်းပယ်နေခဲ့ပေမယ့် နောက်တော့လဲ ထိုလူသား၏ပြုစုယုယမှုအတိုင်းငြိမ်နေလိုက်တော့သည်။
မနက်စာစားသောက်ပြီးတဲ့နောက်ရှိုင်းဆက်ယံသည်လေသာဆောင်ဝရံတာဘက်ဆီသို့ထွက်လာခဲ့ပြီး စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုနှုတ်ခမ်း၌တေ့ကိုက်လိုက်ကာမီးညှိလိုက်လေ၏။သူ၏လက်တစ်ဖက်ကစီးကရက်ကိုညှပ်ကိုင်လိုက်ပြီးလေထုထဲသို့ငွေမျှင်ရောင်အငွေ့တန်းလေးတွေကို စီတန်းလွှတ်ထုတ်လိုက်ကာကျန်လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကိုခေါ်နေပေသည်။
ဖုန်းအဝင် Call ကတော်တော်ကြာကြာမြည်နေပြီးမှ Screenတစ်ဖက်ခြမ်းဆီကနေ
ရင်းနှီးနေကျသြရှရှအသံလှိုင်းတစ်ခုကတစ်ဖက်ဆီသို့ပျံ့လွင့်လာခဲ့၏။
"အမိန့်ရှိပါ ကိုဆက်ယံ "
ကျိန်းသေပေါက်ထိုလူကတော့ သူ၏ညီဖြစ်သူအား မ,ပြေးသွားသည့်တရားခံပြေး
မင်းခန့်ထည်ပင်။
"မင်းငါ့ညီကိုဘယ်တော့ပြန်လွှတ်မယ်စဥ်းစားလဲ ? "
ရှိုင်းဆက်ယံ၏စကားအသွားအလာကခက်ထန်နေကာအနှောင့်အသွားမလွတ်ဆိုလိုက်လေတော့မင်းခန့်ထည်ကလဲအလျှော့မပေးဟားတိုက်ရယ်ရင်းပြန်ဖြေလာပါသည်။
"စဥ်းစားစရာမလိုပါဘူးဗျာ ဘာလို့လဲဆိုတော့ကျနော့်မှာညီ့ကိုအကို့ဆီပြန်လွှတ်ဖို့အစီအစဥ်မရှိလို့လေ .... "
"မင်း ! "
ထိုတစ်ခွန်းတည်းနှင့်ရှိုင်းဆက်ယံမှာအလဲထိုးခံလိုက်ရကာစီကုံးထားတဲ့ပြောစရာစကားတွေဟာဆိုရင်လည်ချောင်းထဲမှာပြတ်တောက်သွားရတော့သည်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ညီဖြစ်သူတစ်ယောက်လုံးက ပါသွားပြီးပြီဆိုတော့လည်း ရန်စောင်နေလို့မထူးတော့ပေ။
ရှိုင်းဆက်ယံမှာစိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးတည်ငြိမ်အောင်ထားပြီးအသက်ပြင်းပြင်းရှူထုတ်လိုက်လျက်စိတ်ရှည်သည်းခံတတ်တဲ့လေသံတို့နဲ့မေးဖို့ပြင်လိုက်ပေမယ့်လို့ဒေါသမီးလျှံတို့အားအတင်းကာရောဖျစ်ညစ်သည်းခံထားရတာကြောင့်နောက်ဆုံးမကျေမချမ်းလေသံတို့သည်သာထွက်ကျလာရတော့သည်။
"ငါ့ညီမင်းလက်ထဲမှာအကောင်းအတိုင်းရှိနေပါသေးတယ်နော် ! "
ရှိုင်းဆက်ယံစကားအတိုင်းမင်းခန့်ထည်ကလဲပြန်ပက်လာပါသည်။
"ကိုဆက်ယံလဲ ကိိုစိုင်းသီဟလက်ထဲမှာအကောင်းအတိုင်းရှိနေပါသေးတယ်နော် ! "
ဒီသောက်ခွေး !
"ငါမင်းကိုမေးနေတာပဲဖြေ အပိုအလိုတွေလာမမေးနဲ့ "
"သြော် ... ကျနော့်အဖြေကိုအကိုသိပြီးသားပဲဟာကျနော်အသေးစိတ်ရှင်းပြဖို့လိုနေသေးလို့လား ယောက်ဖကြီးရာ ..... "
"မင်းခန့်ထည် !!! "
ရှိုင်းဆက်ယံမှာထိုအရိုင်းတုံးကောင်နှင့်စကားဆက်ပြောနေပါလျှင်သွေးဆောင့်တက်ပြီးကိစ္စချောသွားနိုင်တာမို့ မင်းခန့်ထည်လက်ထဲမှဖုန်းအားညီဖြစ်သူရှိုင်းဇေယံလက်ထဲသို့မြန်မြန်လွှဲခိုင်းလိုက်ပေတော့သည်။
သူ့ခမျာမင်းခန့်ထည်အသံကိုကြားလိုက်ရကတည်းက ခေါင်းကတဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲလာရုံသာမကခေါင်းတစ်ခုလုံးပေါက်ကွဲထွက်တော့မလိုတောင်ခံစားနေရသည်။အထူးသဖြင့် 'ယောက်ဖကြီး' ဆိုသည့်အခေါ်အဝေါ်အသုံးအနှုန်းက ရှိုင်းဆက်ယံအတွက်တော့တစ်ကိုယ်လုံးမီးမြှိုက်ခြင်းခံလိုက်ရသကဲ့သို့မီးဟုန်းဟုန်းတောက်နေခဲ့ပေသည်။
တစ်ဖက်ကအသံလှိုင်းကတော့သြရှရှအသံလှိုင်းကနေ ညင်းသွဲ့သွဲ့အသံလေးဆီသို့ပြောင်းလဲသွားခဲ့တော့မှ ရှိုင်းဆက်ယံမှာအပူလုံးကြီးခနငြိမ်းသွားရတော့သည်။
"ကိုဇေ မင်းအသက်ရှင်နေသေးရဲ့လား ? ငါ့ကိုသတိရောရသေးရဲ့လားဟမ် ... ဟိုကောင့်နောက်လိုက်သွားလို့ရရင်ပြီးရောဆိုပြီးငါ့ကျတစ်ယောက်တည်းခိုကိုးရာမဲ့ပစ်ချန်ထားခဲ့တယ်ပေါ့လေ
မင်းငါ့ညီဖြစ်ပြီးရက်စက်လှချည်လားကွ ! "
အကိုဖြစ်သူဆီကနေမတရားမျက်ရည်ခြွေပြီးဇာတ်နာပြနေရှာတာကိုနားထောင်နေရသည့်ရှိုင်းဇေယံလေးမှာအတန်ကြာနှုတ်ဆိတ်နေပြီးမှမဝံ့မရဲနှင့်တိုးတိုးလေးဆိုလာလေသည်။
"ကျနော်ကိုကြီးကို ခိုကိုးရာမဲ့ထားခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး ကျနော်ကိုကြီးကိုကိုစိုင်းနဲ့အတူတူထားခဲ့တာလေ ......ကိုကြီးအထီးကျန်နေမှာစိုးလို့အဖော်တောင်ခေါ်ထားပေးခဲ့တဲ့ဟာ ကျနော်ရက်စက်တယ်ဆိုတာဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ ? "
"ဟုတ်တာပေါ့ ငါ့ညီလေးကသိပ်လိမ္မာတာပဲ!"
"ကျနော်ပြောပါတယ် ကျနော်ကမရက်စက်တတ်ပါဘူးလို့"
"ငါမင်းကိုရွဲ့နေတာ ရွဲ့လို့ရွဲ့နေမှန်းကောသိရဲ့လား မွှန်ထူနေတဲ့အကောင်! မင်းနော်မင်း .... မင်းလုပ်ရပ်မင်းသိတယ်နော်ရှိုင်းဇေယံ ! "
ရှိုင်းဆက်ယံသည်ညီဖြစ်သူနှင့်စကားပြောကာမှဒေါသ Levelနှစ်ဆအထိဆောင့်တက်သွားရကာဦးနှောက်သွေးကြောပါပျက်လုပျက်ငင်ဖြစ်တော့မတတ်။
"မင်းပြန်လာခဲ့တော့ ! "
ထိုအခါတစ်ဖက်ခြမ်းဆီကညီဖြစ်သူအသံဟာရုတ်ချည်းပျောက်ကွယ်သွားရပြီးပိုးစိုးပက်စက်ကျက်သရေတုံးလှပါသောအသံကအစားထိုးချင်းနင်းဝင်ရောက်လာပြန်တော့သည်။
"မဖြစ်နိုင်တာတွေအိမ်မက်မက်မနေစမ်းပါနဲ့ဗျာ ... "
"မင်း ! "
ရှိုင်းဆက်ယံတစ်ယောက်ပြန်ဆဲဖို့ပြင်နေစဥ်မှာပင်သူ၏လက်ထဲမှဟန်းဆက်ကလေးကအလုခံလိုက်ရကာစိုင်းသီဟလက်ထဲသို့ရောက်သွားတော့လေ၏။ စိုင်းသီဟကမူ မင်းခန့်ထည်၏အသံကိုတစ်ချက်နားထောင်ပြီးနောက် ရယ်ကာမောကာနှင့်အတိုင်အဖောက်ညီစွာပြောလိုက်လေသည်။
"ရပါတယ်ကွာ ကိုဇေကိုစိတ်ကြိုက်နေပြီးမှပြန်လာခဲ့ဖို့ပြောလိုက်လေငါ့ညီ
သူ့ကိုကြီးတစ်ယောက်လုံးကို ကိုစိုင်းကကိုယ်ဖိရင်ဖိစောင့်ရှောက်ပေးထားတာမို့စိတ်မပူပါနဲ့လို့ပါပြောလိုက် ဟုတ်ပြီလား ? "
"ဒါဆို ကျနော်စိတ်ချမယ်နော်ကိုစိုင်း "
မင်းခန့်ထည်ကလည်းခုနကစကားပြောတဲ့လေသံနဲ့မတူ တစ်ဖက်ခြမ်းကနေရွှင်ပြစွာပြန်ဖြေလာပြီးနောက်နှစ်ယောက်စလုံးမှာချောမွေ့စွာအပေးအယူတည့်သွားကြတဲ့ပုံပင်။
သူဘာမျှမပြောလိုက်ရသေးခင်တွင်ပင်တစ်ဖက်ကဖုန်းချသွားပြီဖြစ်တာကြောင့်မကျေမချမ်းဒေါသထွက်သွားရတဲ့ရှိုင်းဆက်ယံဟာ စိုင်းသီဟလက်မောင်းဆီသို့ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ထိုးချလိုက်ပြီးနောက်ဆေးလိပ်မီးသတ်ကာအိမ်ထဲသို့ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနှင့်ပြန်ဝင်သွားပါတော့သည်။
စိုင်းသီဟလည်းသဘောခွေ့စွာတခစ်ခစ်ရယ်နေပြီးမှဒေါသကြီးတဲ့လူသားလေးနောက်သို့အပြေးလိုက်သွားရလေသည်။
"ထွက်သွား !!! "
ရှိုင်းဆက်ယံကသူ၏အခန်းထဲသို့စိုင်းသီဟဝင်လာလေတော့ အသံပြဲကြီးနှင့်ကုန်းအော်လိုက်ပြီး ဟွန့်ခနဲနှာမှုတ်ကာခုတင်ပေါ်၌ကျောခိုင်းထိုင်နေပေသည်။ရာဇသံအပေးခံလိုက်ရတဲ့စိုင်းသီဟမှာအခန်းထဲသို့အရဲစွန့်၍မဝင်ရဲတာကြောင့်အခန်းရှေ့ကနေလျှောက်ထွက်သွားတော့လေသည်။
အခန်းအပြင်ဘက်ဝယ်အပ်ကျသံမကြားရလောက်အောင်တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသည့်အခါရှိုင်းဆက်ယံမှာ စိတ်တိုနေရာမှ စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်းတစ်စုံတစ်ရာကစိုးမိုးဝင်ရောက်လာတာကြောင့်ခုတင်ပေါ်တွင်သူဆက်ထိုင်မနေနိုင်တော့ဘဲ ဧည့်ခန်းဘက်ဆီသို့ထွက်လာခဲ့လေရာ အခန်းထဲတွင်ခွေးတစ်ကောင်ကြောင်တစ်မြှီးမှရှိမနေပေ။
ထို့အပြင် မီးဖိုခန်းနှင့်အခြားအခန်းတွေဆီသို့သူအပူတပြင်းလိုက်ရှာကြည့်ပြန်တော့လည်း စိုင်းသီဟ၏အရိပ်အယောင်ကိုအစအနတောင်မတွေ့ရတော့တာကြောင့် ရှိုင်းဆက်ယံမှာချက်ချင်းစိတ်ဓာတ်ကျသွားကာမျက်နှာလေးကရှုံ့မဲ့သွားရချေသည်။
ထွက်သွားဆိုတာနဲ့ထွက်သွားတာပဲလား ?
အကျင့်မကောင်းတဲ့အကောင် !
ငါ့ကိုပစ်ချန်သွားတယ်ပေါ့!!
သူ့လက်မောင်းကိုထိုးချလိုက်လို့စိတ်ဆိုးသွားတာလား ???
အဲ့ဒါနဲ့ပဲဘာမှမပြောဘဲထွက်သွားစရာလားလို့ !
ဆက်ယံတစ်ယောက်ထိုသို့ကမ္ဘာပျက်နေချိန်တွင်တံခါးမကြီးကရုတ်တရက်ပွင့်ဟလာပြီး စိုင်းသီဟဟာအပြင်ကနေပြန်ရောက်လာခဲ့လေသည်။ သူအခန်းထဲဝင်ဝင်လာချင်းပင်ဧည့်ခန်းထဲ၌မတ်တပ်ရပ်နေရင်းနှင့်သူ့အားမမှိတ်မသုန်စိုက်ကြည့်နေရှာသောဆက်ယံကိုမြင်လိုက်ရလေသော်အရင်ဦးဆုံးနွေးထွေးကြင်နာစွာပြုံးပြလာခဲ့လေ၏။
"ဘာလို့ဒီမှာရပ်နေတာလဲ ? "ဟုမေးလာခဲ့ပြီးနောက် စိုင်းသီဟကသူ၏လက်ထဲမှသယ်ဆောင်လာသည့်အထုပ်ငယ်လေးကိုစားပွဲခုံပေါ်သို့ချလိုက်လေသည်။
သို့သော်ရှိုင်းဆက်ယံကဘာမှပြန်မဖြေဘဲချာခနဲလှည့်ထွက်သွားကာအခန်းထဲသို့ပြန်ဝင်သွားခဲ့တာမို့ စိုင်းသီဟမှာမျက်လုံးလေးကလယ်ကလယ်နှင့်နားမလည်စွာကြောင်ကြည့်နေမိလေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့စိတ်ထပ်ဆိုးသွားတာပါလိမ့် ? "
စိုင်းသီဟကအခန်းထဲသို့လိုက်မဝင်သွားဘဲ Recycleအိတ်အဖြူလေးထဲမှဝယ်ယူလာခဲ့သောဆေးပုလင်းများကိုထုတ်လိုက်ပြီး ဆေးသေတ္တာလေးထဲသို့အရင်ဆေးပြန်ဖြည့်နေလိုက်သည်။ ဆေးပုလင်းလေးတွေကိုဆေးသေတ္တာလေးထဲတွင်သေချာနေရာချလိုက်ပြီးနောက်အခန်းထဲသို့လိုက်ဝင်သွားတော့လေသည်။
သူဝင်သွားတော့ရှိုင်းဆက်ယံကခုတင်ပေါ်၌စာအုပ်ထိုင်ဖတ်နေကာ သူ၏မျက်နှာဆီသို့တစေ့တစောင်းမျှ
စွေကြည့်မလာတာကိုကြည့်ရသလောက်လုံးဝစိတ်ဆိုးမပြေသေးသည့်ပုံပင်။
အခန်းထဲသို့ခြေဖော့ကာလျှောက်ဝင်လာတဲ့စိုင်းသီဟကခုတင်ပေါ်၌ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက်အကြင်သူ၏လှပလှပါသောပါးလျလျမျက်နှာလေးအားမလှုပ်မယှက်နှင့်စူးစူးနစ်နစ်စိုက်ကြည့်နေရှာသည်။
"မင်းဆက်ကြည့်နေရင်ငါမင်းမျက်လုံးတွေကိုထိုးဖောက်ပစ်တော့မှာဆိုတာကိုမယုံမရှိနဲ့ ! "
ဟု ရှိုင်းဆက်ယံကစာရွက်တစ်ရွက်ကိုလှန်ချလိုက်ရင်းစိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့်ဟစ်ဟောက်လာလေသော်စိုင်းသီဟမှာ အနှီလူသားလေး၏ထိုအပြောလေးအပေါ်ပိုပိုတိုး၍သဘာကျနေရကာပြုံးမြဲပြုံးနေမိလေသည်။
"ကောင်းပါပြီဗျာ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ရဲ့မျက်လုံးတွေကိုမဖောက်ပစ်ခင်ကိုယ့်ကိုတစ်စုံတစ်ခုအရင်လုပ်ခွင့်ပေး "
စိုင်းသီဟကပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ရှိုင်းဆက်ယံ၏မေးဖျားလေးအားသူ၏လက်ကလေးနှင့်အသာပင့်တင်လိုက်ပြန်လေတော့ ရှိုင်းဆက်ယံမှာအံ့အားသင့်သွားရပြီး စိုင်းသီဟ၏လက်ဖမိုးအား အားပါပါနှင့်ရိုက်ချပစ်လိုက်တော့သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ ဒါက ? "
စပ်ဖြင်းဖြင်းဖြစ်သွားရသောလက်ဖမိုးကိုအသာပွတ်သပ်နေရင်းစိုင်းသီဟမှာအငိုတစ်ဝက်အပြုံးတစ်ဝက်ဖြင့်ပြန်ဖြေလာပေသည်။
"ကိုယ်မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းကအနာကိုဆေးထည့်ပေးမလို့လေ မင်းလေးကဘာထင်နေလို့တုန်း ... "
ထိုအခါမှရှိုင်းဆက်ယံကသူ့အတွေးနဲ့သူမလုံမလဲဖြစ်သွားရပြီး စိုင်းသီဟထံသို့မျက်စောင်းတစ်ချက်ပစ်ခွင်းလာပါ၏။
ထို့နောက်စိုင်းသီဟကသူနှင့်အတူသယ်လာပါသည့်ဆေးသေတ္တာအသေးစားလေးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး အနာထည့််ဆေးရည်ကြည်ပုလင်းထဲသို့ဝါးဂွမ်းတံလေးကိုနှစ်လိုက်ကာ ရှိုင်းဆက်ယံ၏မေးဖျားကလေးကိုတစ်ဖန်ဆွဲယူလိုက်ပြန်သည်။
အောက်နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကပေါက်သွားရှာသောအနာပေါက်ကလေးကိုဖြေးညင်းညင်သာစွာနှင့်ဂရုတစိုက်ဆေးထည့်ပေးနေရင်းမေးလာလေသည်။
"ကိုယ့်ကြောင့်အရမ်းနာသွားလား ? "
"ဘာကိုလဲ ? "
"ကိုယ့်ကြောင့်မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးပေါက်သွားရတယ် ..... "
တိုးဖျစွာဆိုနေသည့်အချစ်တတ်ဆုံးလူသား၏အကြည့်တွေကနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကနေတစ်ဆင့် တဖြည်းဖြည်းအောက်ဆင်းသွားကာနီရဲနေသည့်ပခုံးသားလေးဆီ၌ကျောက်ချသွားရတော့သည်။
"ပြီးတော့ မင်းရဲ့ ပခုံးသားလေးတွေလဲနာကျင်သွားရတယ်လေ "
ရှိုင်းဆက်ယံမှာစိုင်းသီဟ၏ထိုအပြောတွေကိုသဘောမကျမိ။ အထူးသဖြင့် စိုင်းသီဟကသူ့ကိုယ်သူအပြစ်သားတစ်ယောက်ကဲ့သို့ပြောနေသည့်ပုံက သူ့အတွက်လဲနားထောင်ရသည်မှာအဆင်မပြေလှပေ။ ဒီအရာတွေကဘယ်လောက်ပဲနာကျင်နေပါစေ ကိုယ်ချစ်ရသူနဲ့အတူတူနေချင်စိတ်ကြောင့်ထိခိုက်မိတဲ့ အချစ်ဆိပ်တွေကဘယ်အရာနဲ့မှမလဲလှယ်နိုင်တဲ့ဆုလာဘ်တစ်ခုမဟုတ်ဘူးလား။
ဒါနဲ့များသူဘာကြောင့်မို့ အားတုံ့အားနာဖြစ်နေရပြန်သနည်း။သူတကယ်ပဲထိုလူသားအပေါ်နားမလည်နိုင်တော့ပေ။
"မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ ? "
နောက်ဆုံးရှိုင်းဆက်ယံမှာသည်းမခံနိုင်တော့ဘဲမျက်မှောင်ကြုတ်လျက်စိတ်တိုစွာဘောက်ဆက်ဆက်ကလေးမေးလိုက်တော့သည်။
စိုင်းသီဟက ရှိုင်းဆက်ယံ၏အကြည့်တွေကိုထပ်တူကျစွာပြန်မကြည့်လာဘဲ ညာဘက်ပုခုံးပြင်ထက်က ပန်းသွေးရောင်ခြယ်ကိုက်ရာတစ်ခုဆီသို့သာဆေးထည့်ပေးနေရင်းဖြင့်ပြန်ဖြေလာ၏။
"ကိုယ် .... မင်းကိုထိခိုက်မိအောင်လုပ်မိလိုက်လို့ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဒေါသထွက်နေတာ .... "
" ငါတောင်ဘာမှမဖြစ်တာမင်းကဘာကိစ္စဒေါသထွက်နေတာလဲ ? "
ရှိုင်းဆက်ယံကလဲမရပ်မနားမေးခွန်းပြန်ထုတ်လာသည်။
"ကိုယ်မင်းကိုအရမ်းချစ်လို့ မင်းနာကျင်ရမှာကိုကြောက်နေရတာပေါ့ ပြီးတော့ကိုယ်စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ မင်းအပေါ်ဆိုးဆိုးရွားရွားနာကျင်အောင်လုပ်မိသွားမှာကိုလဲစိုးရိမ်တယ် ..... "
"ကိုယ်အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရရင် မင်းလေးကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် မင်းလေးနဲ့အတူတူနေချင်မိတယ် ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ကြောင့်မင်းလေး ထိခိုက်သွားမယ်ဆိုတဲ့အတွေးတွေခေါင်းထဲဝင်လာခဲ့ရင်အဲ့အရာတွေကကိုယ့်အတွက်ဘာမှမဟုတ်တော့ပါဘူး "
" မင်းကမင်းကိုယ်မင်းနှိပ်စက်နေတာပဲ "
"ကိုယ်မင်းကိုအချိန်အကြာကြီးချစ်ခဲ့တာလေ ကိုယ်ဘယ်လောက်ထိမင်းလေးကိုမြတ်နိုးတန်ဖိုးထားလဲဆိုတာကိုယ့်ရဲ့ကိုယ်စောင့်နတ်ကသာအသိဆုံး ....အချိန်အကြာကြီးမြတ်နိုးတန်ဖိုးထားရတဲ့လူသားလေးတစ်ယောက်ကိုမထိရက်မကိုင်ရက်ဖြစ်တယ်ဆိုတာကဖြစ်သင့်ပါတယ်ကွာ .... "
ရှိုင်းဆက်ယံကစိုင်းသီဟ၏မျက်ဝန်းတွေကိုသာတစ်ချိန်လုံးစိုက်ကြည့်နေခဲ့တာကြောင့်တစ်ယောက်သောသူ၏မျက်ဝန်းရိပ်လေးတွေဆီကနေ သူ့အပေါ်အတိုင်းအဆမရှိထားရှိလှပါသည့်မြတ်နိုးတွယ်တာရိပ်ကလေးတွေကိုအထင်အရှားတွေ့နေရသဖြင့် သူကိုယ်တိုင်ပင်နှလုံးသား၏မွန်းကြပ်သိပ်သည်းမှုကိုခံစားလာခဲ့ရလေသည်။
မျက်စိရှေ့ကဒီလူသားကိုသူအကြိမ်ကြိမ်အခါခါကျောခိုင်းထားပစ်ခဲ့ပေမယ့် ထိုလူသားကတော့ သူ့အတွက်ဆိုလက်လျှော့ရိုးထုံးစံမရှိခဲ့ပေ။
အဝေးတစ်နေရာဆီသို့ကျောခိုင်းထွက်ခွာခဲ့သောအသဲမာလွန်းလှပါတဲ့သူကိုယ်တိုင်တောင်သေလုမတတ်ပူဆွေးလွမ်းဆွတ်နေခဲ့ရစဥ်အချိန်၌ ကျန်ရစ်ခဲ့ရရှာသည့်ထိုလူသားလေးကကော ဘယ်လောက်ထိရင်ကွဲပူဆွေးနေခဲ့ရမလဲ။
အတိတ်အချိန်တွေတုန်းကထိုခံစားချက်တွေအပေါ်သူခေါင်းမာစွာနှင့်ဆန့်ကျင်ခဲ့တယ်။ငြင်းပယ်ခဲ့တယ်။
စိုင်းသီဟဆိုသူအကြောင်းမတွေးမိအောင်မိမိကိုယ်ကိုနှိပ်စက်ညှင်းဆဲခဲ့ရင်း နှလုံးသားမရှိတဲ့လူသားတစ်ယောက်လိုမျိုးကြိုးစားနေထိုင်ခဲ့မိတယ်။
ထိုလူသားကတော့သူ၏ရှေ့တွင်အပြုံးမပျက်ပြုံးပြရင်းနာကျင်မှုတွေကိုဟန်ဆောင်ဖုံးကွယ်နေခဲ့ကာ အတိတ်နေ့ရက်များ၌ သူ၏စိုင်းဟာဘယ်လောက်ထိအသက်ရှင်ရုန်းကန်နေခဲ့ရမလဲဆိုတာကိုသူဘယ်တုန်းကမှသေသေချာချာမတွေးကြည့်ခဲ့ဖူးပေ။
သူဟာတကယ်အကျင့်မကောင်းတဲ့လူပါလား။ စိုင်းသီဟအပေါ်ရက်စက်ခဲ့တဲ့အပြစ်သားတစ်ယောက်....
ငါ့လိုအကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်မျိုးကိုဘာကိစ္စ ဒီလောက်ထိ ရူးမိုက်နေခဲ့ရတာလဲကွာ
မင်းကတကယ်ကို ၁၀၀ရာခိုင်နှုန်းရူးနေတဲ့အချစ်ရူးကောင်ပဲ......ဘာလို့ငါ့ကိုမစွန့်လွှတ်ခဲ့ရတာလဲ ? မင်းအရမ်းနာကျင်နေခဲ့ရမှတော့စွန့်လွှတ်ခဲ့လိုက်ရောပေါ့ ...
" ရပြီ! "
ဆေးထည့်ပေးတဲ့လုပ်ငန်းစဥ်ပြီးစီးသွားတဲ့နောက်ဆေးသေတ္တာလေးကိုပြန်ပိတ်ချလိုက်သည့်အသံကြားတော့မှ ရှိုင်းဆက်ယံ၏အတွေးပင်လယ်ဟာခမ်းခြောက်သွားရတော့သည်။
စိုင်းသီဟကဆေးသေတ္တာလေးကိုလက်ထဲတွင်ပိုက်လျက်အခန်းထဲကနေထွက်သွားမည့်ဆဲဆဲတွင်ရှိုင်းဆက်ယံကသူ၏လက်နှစ်ဖက်စလုံးကိုတင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိိုင်ထားလျက်သူ၏ရှေ့သို့ပြန်ဆွဲချထားခဲ့လေ၏။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ? ကျန်တဲ့နေရာရှိသေးလို့လား ကို့ကိုပြစမ်းပါဦး ... "
စိုင်းသီဟကအလန့်တကြားမေးလာပေမယ့် လို့ရှိုင်းဆက်ယံကဘာမျှမဆိုဘဲအသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်လျက်သူ့အားမော့ကြည့်လာစဥ်တွင် တစ်ယောက်သောသူလေးရဲ့သေးသွယ်ဝိုင်းစက်လွန်းသောမျက်ဝန်းလေးတွေထဲ၌ကမာကောင်လေး၏ပုလဲလုံးလေးတွေခိုတွဲနေသည်မှာပါးပြင်မို့မို့ကလေးတွေဆီဖိတ်စင်လျှံကျလုမတတ်ပင်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ယံလေး ..... "
"မင်းငါ့ကိုစွန့်လွှတ်ဖို့စိတ်ကူးရှိခဲ့ဖူးလား ? "
သူ၏စကားသံတို့ဟာအက်ရှရှိုက်ငင်နေပြီးတုန်ယင်နေခဲ့သည်မို့နားထောင်နေသည့်စိုင်းသီဟပင်လျှင်အာစေးမိသွားရလေသည်။
ထိုအခါစိုင်းသီဟကကြင်နာမြတ်နိုးစွာပြုံးလိုက်ရင်း မျက်ဝန်းလေးနှစ်သွယ်၏မျက်ခမ်းစပ်နားလေးကိုဖွဖွလေးပွတ်သပ်လိုက်လျက်ပုလဲဥလေးတွေကိုဖယ်ရှားပေးပြီးမှအလေးအနက်ဆိုလာသည်။
"မရှိခဲ့ဖူးဘူး။အရင်တုန်းကလဲမရှိခဲ့သလို အခုလဲမရှိဘူး။နောင်တစ်သက်လုံးလဲရှိလာမှာမဟုတ်ဘူး "
"ဘာလို့လဲ ? ငါကမင်းကိုအကြိမ်ပေါင်းများစွာနာကျင်အောင်လုပ်ခဲ့တာလေ မင်းငါ့ကိုမမုန်းဘူးလားစိတ်မကုန်ဘူးလား မင်းဘာလို့ရူးနှမ်းနေရတာလဲ ? "
ရှိုင်းဆက်ယံကသူ၏အင်္ကျီလက်ရှည်ကိုဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညစ်ရင်း ဆွဲဆောင့်နေကာ ကြေကွဲဝမ်းနည်းစွာဆိုလာလေတော့စိုင်းသီဟမှာထိုင်မကြည့်နိုင်တော့ဘဲ ငိုယိုနေတဲ့လူသားလေးကိုရင်ခွင်ထဲ၌မြုပ်အောင်ဆွဲဖက်ထားလိုက်ရင်းဆိုသည်။သူ၏လက်နှစ်ဖက်စလုံးကတုန်ယင်နေတဲ့အနှီကိုယ်လုံးလေးကိုစိတ်ငြိမ်စေရန်ပွတ်သပ်ပေးနေလျက်။
"ကိုယ်ပြောပြီးပြီလေ မင်းလေးကို ကိုယ်ကအရမ်းချစ်လွန်းလို့ပါဆို .... မင်းတစ်ယောက်တည်းကပဲကိုယ်ဆိုတဲ့လူသားရဲ့အသက်ရှင်စရာအကြောင်းပြချက်လေးတစ်ခုဖြစ်တာမို့လို့ မင်းလေးကိုပဲကိုယ်စောင့်နေမှာ
စွန့်လွှတ်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှမဖြစ်နိုင်ဘူး....မင်းလေးကို ကို့ရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာပဲထာဝရမလွှတ်စတမ်းထွေးပွေ့ထားတော့မှာမို့ အဲ့လိုမေးခွန်းတွေထပ်မမေးပါနဲ့တော့ကွာ .... "
"ငါလေ...မင်းကိုချစ်တယ် ။အရမ်းအရမ်းကိုချစ်တာမို့ ကျေးဇူးပြုပြီးထာဝရငါ့အနားမှာပဲနေပေးပြီးငါနဲ့ဝေးရာကိုထွက်မသွားပါနဲ့ ....နော် "
စိုင်းသီဟခမျာ ချစ်ရသူဆီကနေအချိန်ကြာလွန်းစွာတိတ်တခိုးစောင့်မျှော်နေခဲ့ရသည့်စကားလုံးလေးတွေအား နားနှင့်ဆက်ဆက်ကြားလိုက်ရစဥ်တွင် ကြောင်အမိန်းမောနေပြီးတောင့်ခဲသွားရတော့သည်။
"ယံလေး မင်းခုနကကိုယ့်ကိုဘာပြောလိုက်တယ် ..... "
စိုင်းသီဟဟာဝမ်းနည်းခြင်းနှင့်ဝမ်းသာလှိုက်ဖိုခြင်းအကြားခံစားချက်တို့ကလွန်ဆွဲနေကာ မယုံကြည်နိုင်တာကြောင့်ထပ်ပြီးပြန်မေးမိလိုက်သည်။ထိုအခါရှိုင်းဆက်ယံကစိုင်းသီဟ၏ပွေ့ဖက်ခြင်းခံရသောလက်နှစ်ဖက်အကြားမှရုံးထွက်လိုက်ကာ စိုင်းသီဟ၏ခြောက်ကပ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းသားတစ်စုံသို့မဆိုင်းမတွဖိကပ်နမ်းရှိုက်လာပါ၏။
စိုင်းသီဟ၏မျက်ဝန်းနှစ်ဖြာမှာပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်လာရပြီး မလှုပ်မယှက်နှင့်ငေးကြောင်မိနေတုန်း ဦးနှောက်ထဲကလှိုင်းတစ်သွင်ကလည်းထိန်းချုပ်မှုကင်းမဲ့စွာပေါက်ကွဲထွက်တော့မတတ်ပင်။ ပိုဆိုးသည်ကခန္ဓာကိုယ်ထဲရှိအကြောက်အကန်ဖိနှိပ်ချနင်းထားရသောပူပြင်းလောင်မြိုက်မှုတစ်သွယ်ကပေါက်ကွဲထွက်လုနီးပါးသွေးကြောပြင်တစ်လျှောက်တွင်ရပ်တန့်ခြင်းမရှိစွာစီးဆင်းနေခဲ့ခြင်းပေ။
ရှိုင်းဆက်ယံဟာစိုင်းသီဟ၏လည်တိုင်ထက်၌ဖက်တွယ်ထားလျက်အနမ်းမိုးကိုအဆက်မပြတ်ရွာသွန်းဖြိုးတော့သည်။
မနက်ကနှုတ်ခမ်းပေါက်ထားတဲ့ဒဏ်ရာရှိနေတာမို့စိုင်းသီဟမှာ သူ၏တစ်ဦးတည်းသောသူလေးအားအကြမ်းပတမ်းမနမ်းရဲဘဲအလိုက်သင့်လေးမျောပါနေရလေသည်။
နောက်ဆုံးရှိုင်းဆက်ယံ၏ကျောပြင်လေးဟာခုတင်ပေါ်ရှိအိစက်စက်ကူရှင်နှင့်မိတ်ဆက်သွားရတော့သည်။ စိုင်းသီဟမှာရှိုင်းဆက်ယံအားအုပ်မိုးထားလျက်နှင့်ပြင်းပြတောက်လောင်လှသောရီဝေစူးရှလှသည့်မျက်ဝန်းများနှင့်စိုက်ကြည့််လာရင်းအက်ရှရှဆိုလာလေသည်။
"ယံလေး...ကိုယ်မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘူး ...."
စိုင်းသီဟ၏ပူပြင်းရှတသောအသက်ရှူငွေ့လေးတွေက ရိုက်ခတ်ကလူကျီစယ်လာတာမို့ကျီစယ်ခြင်းခံနေရတဲ့ရှိုင်းဆက်ယံ၏နှလုံးသားတစ်စုံမှာလည်းအပြင်ဘက်ဆီသို့ခုန်ထွက်လုမတတ်ကစုန်ပေါက်ကခုန်လို့နေပေ၏။
"မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ရင်မထိန်းချုပ်ထားနဲ့လေ ငါအဆင်ပြေပါတယ် .... "
စိုင်းသီဟကရှိုင်းဆက်ယံထံမှခွင့်ပြုတဲ့စကားကိုကြားလိုက်ရတော့ နှစ်ခြိုက်သဘာကျစွာရယ်မောလိုက်ကာ အမြတ်နိုးဆုံးလူသားလေးရဲ့နဖူးပြင်ထက်သို့ အရင်ဦးဆုံးအနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေချလိုက်တော့သည်။
ထို့နောက်သူ၏အဖြူရောင်ရှပ်အင်္ကျီထက်ကကြယ်သီးတန်းလေးတွေအားလက်လှမ်းလိုက်ကာဆွဲဆောင်မှုအပြည့်နှင့်တစ်လုံးချင်းဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီးလဲလျောင်းနေတဲ့လူသားလေး၏သိုးမွှေးချည်ထည်လေးကိုလဲ ယုယမက်မောစွာလှိမ့်တင်ရင်း ကမာကောင်လေး၏အကာအရံလေးကိုအကြွင်းမဲ့ဖယ်ရှားပစ်လိုက်ပေသည်။
ထင်ရှားပေါ်လွင်နေတဲ့ဖြူဖွေးဖွေးဗိုက်သားလေးကအတားအဆီးမဲ့စွာပေါ်လာလေတော့ စိုင်းသီဟကသူ၏နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေနှင့်အဆက်မပြတ်နမ်းရှိုက်စုပ်ယူလိုက်တဲ့အခါဗိုက်သားပြင်ထက်က ကလူ၏သို့မြူ၏သို့လုပ်ခြင်းခံနေရသည့်ရှိုင်းဆက်ယံမှာမထိန်းချုပ်နိုင်ဘဲတခစ်ခစ်ရယ်မောလာတော့သည်။
သူ၏ရယ်သံသဲ့သဲ့ကလေးတွေကိုနားဆင်လိုက်ရတဲ့စိုင်းသီဟမှာချောမွေ့လှသောဗိုက်သားပြင်လေးကိုအငမ်းမရသုံးဆောင်နေရင်းကနေခေါင်းထောင်ကြည့်လာပြီး ရှိုင်းဆက်ယံ၏ပါးမို့မို့ကလေးတွေကိုဆွဲဆိတ်လိုက်ရင်းမေးလေသည်။
"ရယ်ရတယ်ပေါ့ .... "
"အင်း .... "
"ပြီးတော့မှမငိုနဲ့နော်... "
'ဂျောက်' ဆိုသောခါးပတ်ဖြုတ်သံကအခန်းနံရံထက်ဆီသို့တိုးတိုက်ပြေးသွားပြီးနောက် လူသားနှစ်ဦး၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိအဝတ်အစားတွေဟာခုတင်ဘေးစောင်းသို့လျှောကျသက်ဆင်းသွားကြရသည်။ဆေးသေတ္တာငယ်လေးလဲထိုနည်း၎င်းပင်။
စိုင်းသီဟသည်ရှိုင်းဆက်ယံ၏ရှည်မြောမြောပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီးနောက် အနှီမြတ်နိုးရပါသောလူသားလေး၏စိုစွတ်ကျပ်တည်းသောခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ တွေဝေခြင်းမရှိစွာချင်းနင်းဝင်ရောက်လိုက်လေတော့သည်။ စိုင်းသီဟ၏ဝင်ရောက်လာမှုကြောင့်ရှိုင်းဆက်ယံမှာညည်းသံလေးတွေ မရပ်မနားထွက်လာရကာအုပ်မိုးထားသောလူသား၏ကျောပြင်ထက်၌ တင်းကြပ်စွာကုတ်ခြစ်ဖက်တွယ်လာခဲ့တော့သည်။
"အရမ်းနာနေလား ? "
"မမေးနဲ့ ! "
ရှိုင်းဆက်ယံ၏မျက်ဝန်းလေးတွေမှာမျက်ရည်ဥလေးတွေကြောင့်နီရဲနေပြီဖြစ်ကာ ကျောပြင်တစ်ဖက်ကိုကုတ်ခြစ်ရင်းဖြင့်သာခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်း၏ထိုးအောင့််နာကျင်မှုကိုတွန်းလှန်နေခဲ့ရသည်။
စိုင်းသီဟက ရှိုင်းဆက်ယံ၏လက်ဖဝါးပြင်နှစ်ဖက်ကို သူ၏ကြီးမားကျယ်ပြန့်သောလက်ဖမိုးနှစ်ခုနှင့်ဆုပ်ကိုင်ချည်နှောင်ထားခြင်းဖြင့် နာကျင်မှုကိုနှစ်သိမ့်ပေးလာခဲ့ပေမယ့်ထိုးသွင်းမှုတစ်စုံတစ်ရာကတော့ရပ်တန့်လို့မသွားခဲ့ကာ အချစ်စိတ်တို့ပြင်းပြလောင်မြိုက်သည့်အရှိန်တို့ကများလာလေလေ အကန့်အသတ်ဘောင်ကိုကျော်လွန်သွားလေလေပင်။
"စိုင်းသီဟ ..... မြန်လွန်းတယ် ..... "
" တောင်းပန်ပါတယ် ကိုယ်မရပ်နိုင်တော့လို့ ခနလေးပဲ .... ခနလေးပဲနော် ...ယံလေး.. "
စိုင်းသီဟ၏ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက်တွင်အပူငွေ့တို့ပြန်လာရကာချွေးစေးများပင်လျှင်ထွက်လာရတာကြောင့်ကျယ်ပြန့်သောကျောပြင်ကိုတစ်ဖန်ဖက်တွယ်ထားမိသည့်ရှိုင်းဆက်ယံ၏လက်များမှာတင်းကြပ်စွာမဖက်ထားနိုင်တော့ဘဲလျော့ကျသွားရတော့သည်။
"ငါမရတော့ဘူး ......နာတယ်လို့ "
ရှိုင်းဆက်ယံမှာစိုင်းသီဟနှင့်အသက်အရွယ်ချင်းလဲတူသလိုခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားလဲအတူတူလောက်ပဲဖြစ်လောက်သည်ဟု
သူတစ်လျှောက်လုံးထင်မှတ်ထားမိခဲ့သမျှဟာဒီနေ့ဒီအချိန်တွင်တော့သူကောင်းစွာနားလည်သဘောပေါက်သွားခဲ့ရသည်။ စိုင်းသီဟကဘာတွေစားပြီး ဘာတွေဆော့ထားလို့မှန်းမသိ သူ့ထက်အားအင်တွေထောင်သောင်းမကပြည့်ဝနေကာသူ့ကိုယ်တိုင်ပင်တောင့်ခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။
ရှိုင်းဆက်ယံမှာသွေးစိမ်းရှင်ရှင်ကိုဆွဲခွဲခြင်းခံလိုက်ရသဖြင့်အသိစိတ်ကင်းမဲ့လုမတတ်နာကျင်ကိုက်ခဲနေကာ ဒူးနှစ်ဖက်စလုံးမှာလည်းအားအင်မရှိစွာတဖြည်းဖြည်းပျော့ခွေလာရတော့သည်။
"ခွေးကောင်! မင်းက .... အတွေ့အကြုံရှိတယ်ပေါ့လေ !"
အုပ်မိုးခြင်းခံထားရသည့်လူသားလေးဟာအံကြိတ်ညည်းတွားရင်းနှင့်ထေ့ငေါ့လာခဲ့တဲ့အခါမှာတော့စိုင်းသီဟက လေးပင်အက်ရှစွာရယ်မောလာခဲ့လေသည်။
ရှိုင်းဆက်ယံဟာ အမြဲတမ်းတစ်ကိုယ်တည်းနေခဲ့သူဖြစ်တာကြောင့် မိန်းကလေးတွေနှင့်လည်းအပျော်တမ်းမအိပ်ဖူးသလို ယောကျာ်းလေးတွေနှင့်အိပ်ဖူးခဲ့ဖို့ဆိုတာလုံးဝအဝေးကြီးပင်။ သို့သော်မျက်စိရှေ့ကငနဲသားကတော့ ဒီကိစ္စအပေါ် proတစ်ယောက်ကဲ့သို့ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ဖြစ်နေတာကိုသူစိတ်ထင့်သွားခဲ့ကာဒေါသထွက်လာရပြီးစတင်ရုန်းကန်လာတော့သည်။
"မင်းလေးယုံပါ ဒါကိုယ့်ရဲ့ဘုရားစူးပထမဆုံးအကြိမ်ပါကွာ "
'ချီးကိုပထမဆုံးအကြိမ်လား ??? ငါမယုံဘူး ငါမယုံဘူးလို့ !!'
"စိုင်းသီဟ .... တော်တော့ဆို !!!"
အခုချိန်နောင်တအရမိဆုံးကတော့ဥပုသ်စောင့်နေသည့်အသားစားကျားကိုသွားဆွဲနှိုးလိုက်သည့်မိမိလုပ်ရပ်ကိုပင်။ 'အဆင်ပြေပါတယ်' ဆိုတဲ့စကားကိုပြောလိုက်မိတဲ့မိမိကိုယ်ကိုပါးချည်းပဲလှိမ့်ချပစ်ချင်နေပြီဖြစ်သည်။အသံတွေနာတဲ့အထိအဖန်တလဲလဲအသနားခံပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ရှိုင်းဆက်ယံတစ်ယောက်
ခနတာလွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်ရသွားခဲ့လေသည်။
နတ်ဘုရားစိုင်းသီဟအတွက်ကမူထိုမျှနှင့်မလုံလောက်သေးတာမို့ ဖြူလွလွသိုးမွှေးစောင်လေးအောက်က အဝတ်ကင်းမဲ့နေသောပူနွေးစိုစွတ်နေသည့်ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုဟာမကြာခင်တွင်ပင်တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးမလွှတ်စတမ်းထပ်မံပူးကပ်သွားကြကာ ချိုမြိန်ရီဝေလွန်းလှသည့်အချစ်နယ်ပယ်ထဲတွင်နှစ်ယောက်စလုံးမောဟိုက်နွမ်းနယ်စွာဖြင့်ထပ်ပြီးယစ်မူးကြပြန်တော့သည်။
ညနေစောင်းအချိန်ရောက်တဲ့အခါပုဇွန်ဆီရောင်နေဝန်းကြီးကတစ်ဝက်နီးပါးမျှအနောက်ဘက်အရပ်သို့ယွန်းကွယ်သွားတော့လေသည်။ညနေခင်းလေပြေအေးလေးတွေကပြတင်းပေါက်ရဲ့လိုက်ကာစလေးတွေဆီသို့ပုတ်ခတ်စနောက်လျက် အခန်းအတွင်းသို့ဖြတ်ကျော်ဝင်ရောက်လာကာ အိပ်မောကျနေပါသောလူသားနှစ်ဦးထံသို့ဝေ့ဝဲတိုက်ခတ်လိုက်ပါသော်လည်း ထိုလူသားနှစ်ဦးကတော့တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်။တစ်ဦးကတစ်ဦး၏ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ၌နစ်မြုပ်ကိန်းအောင်းနေရင်းအိပ်စက်နေပေသည်။
ထိုစဥ် အခန်းအတွင်း၌သီချင်းသံစဥ်လေးတစ်ခုကညနေခင်းလေပြေနှင့်အတူလွင့်ပျံလာခဲ့တာမို့ လူသားနှစ်ဦးစလုံးမှာထိုအသံကြောင့်လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာရတော့သည်။
ရှိုင်းဆက်ယံ၏မျက်တောင်ကလေးတွေက ရွေ့လျားလှုပ်ခတ်နေသော်လည်းအိမ်မက်ကမ္ဘာထဲကနိုးထလာခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ စိုင်းသီဟကတော့သီချင်းသံကြောင့်နိုးထလာကာကြမ်းပြင်ထက်ဆီ၌ပြုတ်ကျနေသောသူ၏ဘောင်းဘီကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီးအိတ်ကပ်ထဲကဖုန်းကိုထုတ်ယူလိုက်ပါ၏။
"ဟဲလို ! "
သူ၏အသံကြောင့်ရှိုင်းဆက်ယံမှာအိပ်မှုန်စုံမွှားနှင့်ညည်းတွားလာခဲ့သဖြင့် စိုင်းသီဟကရင်ခွင်ထဲရှိလူသားလေး၏ချောမွေ့နူးညံ့လှပါသောကျောပြင်ကလေးကိုခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ချော့မြူနေရင်းတစ်ဖက်ခြမ်းကစကားတွေကိုပြန်ဖြေနေလိုက်သည်။
"ဘာကိစ္စလဲ ဒီနေ့ကျနော့် Dutyချိန်မရှိဘူး"
Screenတစ်ဖက်ဆီကစကားသံမှာကြားရရုံဖြင့်အရှိန်အဝါကြီးတဲ့လူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်မှန်းသိသာလှစွာအသံပါဝါအပြည့်ဖြင့် မာနကြီးစွာခက်ထန်လွန်းလှသည်။
"ဒီနေ့မနက်တုန်းကမင်းလုပ်ခဲ့တဲ့လုပ်ရပ်အကြောင်းမင်းသိတယ်နော် ။
ငါ့ဆီမင်းအခုချက်ချင်းလာရှင်းပြဖို့လိုတယ်။ "
"ရှင်းပြစရာဘာမှမရှိဘူး သူတို့ပြောတဲ့အတိုင်းပဲ ... "
"ကိုစိုင်း !!! "
ကျယ်လောင်မာထန်လွန်းလှသည့်ခေါ်သံအဆုံးရှိုင်းဆက်ယံ၏ပိတ်ကျနေတဲ့မျက်ဝန်းလေးများကလှစ်ခနဲပွင့်ဟလာပြီးစိုင်းသီဟ၏မျက်နှာထံသို့အပူတပြင်းမော့ကြည့်လာခဲ့သည်။နူးညံ့နွေးထွေးခြင်းအပြည့်နှင့်ပြုံးနေတတ်သည့်အနှီလူသားဟာအခုချိန်မှာတော့ အစားထိုးခံလိုက်ရသောသူစိမ်းတစ်ယောက်ကဲ့သို့ မုန်းတီးစက်ဆုပ်ခြင်းအပြည့်ကမျက်နှာတစ်ခွင်နေရာယူထားလျက် အင်မတိအင်မတန်ခက်ထန်မာကြောနေပေသည်။
စိုင်းသီဟကအောက်ငုံ့ကြည့်လာစဥ်တွင် ရှိုင်းဆက်ယံရဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ဆုံသွားရလေသော်အမဲရောင်တိမ်တိုက်တို့ကအစအနမရှိအောင်လွင့်စင်သွားရပြီး ကြည်လင်တောက်ပလှသည့်အပြုံးတစ်ပွင့်ဖြင့်ပြုံးပြရင်းသူ့အားနမ်းရှိုက်လာခဲ့သည်။
"ကိုစိုင်း ! မင်းအခုချက်ချင်းလာခဲ့ !
မင်းအမေသာဒီအကြောင်းတွေသိရင် ဘာဖြစ်သွားမလဲမင်းသိတယ်မှတ်လား ! "
"အင်းသွေးတက်ပြီးမူးလဲသွားမှာပေါ့ ... "
"စိုင်းသီဟ!!! မင်းတကယ်ပဲမိဘတွေကိုတောင်သွေဖယ်ထားတော့မလို့လား ? မင်းအသက်အရွယ်ကကလေးဆန်နေရမယ့်အရွယ်မဟုတ်တော့ဘူးကွ ...အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့လုပ်ရပ်တွေကိုလျှောက်လုပ်မနေစမ်းနဲ့ အခုချက်ချင်းငါ့ရှေ့လာခဲ့စမ်း !"
တစ်ဖက်ကလူမှာအလွန်အမင်းဒေါသထွက်နေတာကြောင့်ဖုန်းစပီကာမဖွင့်ထားတာတောင်တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတဲ့အခန်းနံရံတွေဆီသို့ပျံ့နှံ့ရိုက်ခတ်လာတဲ့ဒေါသသံတွေကိုကျယ်လောင်ပြတ်သားစွာကြားနေရသည်မို့ ရှိုင်းဆက်ယံပင်ထိတ်လန့်လာခဲ့ရသည်။
"ကျနော်ဒီနေ့မအားဘူး မနက်ဖြန်...
ကျနော့် Dutyအချိန်ကျမှပဲဆက်ပြောကြတာပေါ့ "
စိုင်းသီဟကထိုသို့သာခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောရင်းဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက် ဟန်းစက်လေးအားဘေးနားရှိစားပွဲစင်ပေါ်သို့ပစ်တင်လိုက်တော့သည်။
ထို့နောက်သူ၏မုန်တိုင်းထန်နေသည့်မျက်နှာထားမှာပြေလျော့သွားကာ ရှိုင်းဆက်ယံ၏ကိုယ်လုံးလေးအားထပ်မံထွေးပွေ့ထားရင်းမျက်ဝန်းတွေကိုပိတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ ရှိုင်းဆက်ယံကတော့စိတ်အေးလက်အေးထပ်မအိပ်နိုင်ဘဲ မျက်ဝန်းများကိုဖွင့်ထားလျက်နှင့်အေးဆေးချင်ယောင်ဆောင်နေသည့်စိုင်းသီဟ၏မျက်နှာလေးကို မျက်တောင်မခတ်စတမ်းငေးကြည့်နေရင်း ဆိုသည်။
"မနက်ဖြန်ကျငါလဲ မင်းနဲ့အတူတူလိုက်ခဲ့မယ်"
"အင်း .. မင်းလေးသဘော "
စိုင်းသီဟကမျက်ဝန်းတွေကိုမှိတ်စင်းထားလျက်ဖြင့်သာပြန်ဖြေလာခဲ့ကာ အနီးနားရှိစားပွဲပေါ်၌အသံမဆဲမရပ်မနားတုန်ခါနေပါသောဟန်းစက်လေးအားနှစ်ယောက်စလုံးဥပေက္ခာပြုထားလိုက်ပေတော့သည်။
မနက်ဖြန်ဆိုသည့်အချိန်အခိုက်အတန့်၌သူတို့နှစ်ဦးစလုံးမည်သို့သောအခက်အခဲတွေနှင့်တွေ့ကြုံရပါစေ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးမလွှတ်စတမ်းဆုပ်ကိုင်ထွေးပွေ့ထားကြရင်းဖြတ်ကျော်ကြဖို့ရာအသင့်ဖြစ်လို့နေပေသည်။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဆုကလူပျိုကြီးတို့အတွဲ Fanမို့ဒီတစ်ပိုင်းမှာအရောက်ပို့ပေးလိုက်တာပါ 🤭 အရေးအသားမကောင်းရင်လဲခွင့်လွှတ်ပါလို့ 🙏။
Love you all my readers 🙆💖
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Warning ပါေနာ္
*******************************
အခ်ပ္ပို (၂) - အနမ္းမိုးတို႔အလြန္
Zawgyi
[အခ်စ္တတ္ဆုံးလူသား ]
ႏူးညံ့ေထြးအိလြန္းလွသည့္ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ႏွစ္စုံဟာျပင္း႐ွလိႈက္ေမာမႈတို႔အလယ္အနမ္းေတြဂေဟဆက္သြားရကာ ႐ိႈင္းဆက္ယံဟာစိုင္းသီဟဆိုေသာလူသားတစ္ဦး၏အုပ္မိုးျခင္းကိုတမဟုတ္ခ်င္းခံလိုက္ရေပသည္။ အေစာနကေႏြးေထြးစြာလႊမ္းျခဳံျခင္းခံရေသာသိုးေမႊးေစာင္ကေလးမွာယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ခုတင္ေဘးဘက္သို႔ေလွ်ာက်သြားခဲ့ရေလ၏။ စိုင္းသီဟ၏ေတာင့္တမက္ေမာမႈတို႔ျပည့္လွ်ံလွေသာလွ်ာဖ်ားကေလးဟာဆိုရင္႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ခံတြင္းနယ္ပယ္ထဲတြင္က်င္လည္နယ္ခ်ဲ႕ေနကာကလူက်ီစယ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ႐ိႈင္းဆက္ယံခမ်ာခ်ဳပ္မတည္းထားႏိုင္ေတာ့ဘဲႏွလုံးသားေလးကပါယားယံသြားရေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိုင္းသီဟရဲ႕လည္တိုင္ေလးနားသို႔သူမလႊတ္စတမ္းဖက္တြယ္ထားမိေလ၏။
ရပ္တန္႔သြားျခင္းမ႐ွိတဲ့ခ်ိဳၿမိန္မႈတို႔အေပါင္းေရာယွက္စီးဆင္းေနပါသည့္အနမ္းပင္လယ္အတြင္းဝယ္ လူသားႏွစ္ေယာက္၏အသက္႐ွဴသံမ်ားမွာအထိပ္အကြပ္မဲ့စြာၾကမ္းတမ္းလိႈက္ဖိုလာၾကသည္။စိုင္းသီဟသည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာပင္ ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ႏွင္းဆီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုၿမိန္ယွက္စြာစားသုံးၿပီးေနာက္ ခနလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူ၏နက္ေမွာင္ျပင္းျပေနသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားက ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏လည္စလုပ္ေလးဆီဆိုက္ေရာက္သြားကာ ငုံေထြးကိုက္ခဲလာေလေတာ့ နာက်င္မႈမမည္တဲ့နာက်င္မႈေလးေၾကာင့္႐ိႈင္းဆက္ယံဆီကေနညည္းသံသဲ့သဲ့ကေလးထြက္အံက်လာေပေတာ့သည္။
စိုင္းသီဟမွာထိုမွ်ႏွင့္မရပ္သြား လည္တိုင္တစ္ေလွ်ာက္ပတ္ပတ္လည္ကိုပါတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ႏွင့္နမ္း႐ိႈက္ေနကာ သူ၏ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈတို႔ကိုအတိုးခ်ေျဖသိမ့္ေန႐ွာသည္။ ႐ိႈင္းဆက္ယံမွာမိမိ၏လည္တိုင္တစ္ဝိုက္အနားသို႔မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ်ထိုကဲ့သို႔အျပဳအမူမ်ိဳးလာမလုပ္ဖူးသည္မို႔ ႏွလုံးသားတစ္စုံဟာထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရစြာခုန္လႈပ္လာရၿပီးဦးေႏွာက္အတြင္းဝယ္ဗလာက်င္းျဖစ္သြားခဲ့ရေတာ့သည္။
ထိုမွ်တင္မဟုတ္ သူ၏အျဖဴေရာင္တီ႐ွပ္ပါးေအာက္သို႔အသိမေပးဘဲလွ်ိဳဝင္လာပါေသာ ညိႇဳ႕ငင္ပြတ္သပ္ေန႐ွာသည့္လက္တစ္စုံ၏ အထိအေတြ႕ကိုပါခံစားလာရတဲ့အခါ ႐ိႈင္းဆက္ယံမွာတစ္ကိုယ္လုံးၾကက္သီးထလာရၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေလးကသိမ့္ခနဲတုန္ယင္သြားရကာဒီခုတင္ေပၚကေနထထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားရေလသည္။
"ဘာလဲ ေၾကာက္ေနတာလား ? "
စိုင္းသီဟကသူသုံးေဆာင္ခ်င္ေနပါသည့္လူသားကေလး၏လည္တိုင္တစ္ဝိုက္တြင္နစ္ျမဳပ္ေနရာမွျပန္ထလိုက္ၿပီး ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ေမးဖ်ားကေလးကိုသူ၏လက္ညိႇဳးေလးႏွင့္ပင့္တင္လိုက္ရင္း ညစ္က်ယ္က်ယ္အျပဳံးတို႔ႏွင့္ေမးလာခဲ့သည္။
အစကထြက္ေျပးခ်င္ေန႐ွာသည့္႐ိႈင္းဆက္ယံမွာ သူ႕အားအုပ္မိုးထားေသာလူဆီကေနထိုသို႔အေမးခံလိုက္ရသည့္အခါပိုလို႔ေတာင္တစ္ကိုယ္လုံးပူထူလာရကာ အေငြ႕ပ်ံသြားခ်င္ေနေလၿပီ။သို႔ေပမယ့္သူ၏နီေထြးေထြးမ်က္ႏွာကေလး၏တည္တင္းမႈကိုသနားခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းစြာခဝါခ်ျခင္းမ႐ွိ မာန္တင္းတင္းႏွင့္သာ ထိုလူသား၏မ်က္ဝန္းေတြထဲသို႔ေၾကာက္လန္႔မႈမ႐ွိစြာျဖင့္က်ဴးေက်ာ္စိုက္ၾကည့္ရင္းျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ငါကဘာကိစၥေၾကာက္ရမွာလဲ ? "
ေမးဖ်ားကေလးကိုဆြဲကိုင္ထားသည့္လူကသူ၏ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ရယ္ခ်လာကာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈတို႔ေလာင္ၿမိဳက္ေန႐ွာေသာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္႐ႈၾကည့္လာၿပီးေနာက္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ဆီအဆက္မျပတ္နမ္း႐ိႈက္လာေလေတာ့သည္။
ထိုအနမ္းကခုနကအနမ္းထက္ ျပင္းထန္ေတာက္ေလာင္ေနကာ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏လွ်ာဖ်ားႏွစ္သြယ္ႏွင့္သြားကေလးမ်ားပင္လွ်င္ အခ်င္းခ်င္းမရပ္မနားပြတ္တိုက္သြားၾကတာေၾကာင့္ ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ႏႈတ္ခမ္းအိအိကေလးမွာေသြးစကေလးပင္စြန္းထင္းသြားခဲ့ရသည္။
ခံတြင္းနယ္ပယ္ထဲသို႔စိမ့္ဝင္လာပါသည့္ငန္က်ိက်ိအရသာေၾကာင့္ ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏မ်က္ႏွာကေလးအားမလႊတ္စတမ္းဆြဲယူနမ္း႐ိႈက္ေနေသာစိုင္းသီဟ၏လက္ႏွစ္ဖက္တို႔မွာတျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့က်သြားၿပီးေနာက္ ငုံေထြးထားပါေသာခ်ယ္ရီဖူးႏႈတ္ခမ္းကေလးကိုလႊတ္ေပးလိုက္႐ွာသည္။
ထိုစဥ္႐ိႈင္းဆက္ယံျမင္လိုက္ရသည့္စိုင္းသီဟ၏မ်က္ဝန္းေတြက ရာဂမီးတို႔ကင္းမဲ့ေနၿပီးတုန္လႈပ္ျခင္းတို႔အတိဖုံးလႊမ္းေနခဲ့တာေၾကာင့္ ႐ိႈင္းဆက္ယံမွာအနည္းငယ္ေၾကာင္အသြားရေလသည္။
"မင္းေသြးထြက္ေနၿပီ ...... "
စိုင္းသီဟကထိုသို႔ေရ႐ြတ္လာကာ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ေပ်ာ့အိအိေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကေလးကို ဖြဖြကေလးပြတ္သပ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ႐ႊတ္ခနနမ္းခ်လာ၍အနမ္းေတြကိုအဆုံးသတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ?
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာအေျပာင္းလဲျမန္သည့္အေျခအေနတစ္ခုအလယ္နားမလည္ႏိုင္စြာမ်က္ေတာင္ကေလးကိုပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္လ်က္စိုင္းသီဟကိုစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
စိုင္းသီဟရဲ႕အၾကည့္ေတြကေတာ့ အက်ႌသားတို႔ေလ်ာ့လ်ဲက်ေနသည့္ လွစ္ဟာထြက္ျပဴေနေသာတစ္ေယာက္ေသာသူ၏ပခုံးသားေတြထက္ေရာက္သြားျပန္ကာ သူ၏မ်က္ဝန္းေတြကိုမွိတ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ႐ိႈင္းဆက္ယံအားအုပ္မိုးထားရာမွ ဖယ္႐ွားေပးလိုက္ၿပီးထထြက္သြားေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ထိုသူကေရခ်ိဳးခန္းဘက္ဆီသို႔သာဦးတည္လိုက္ၿပီးေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္ထြက္မလာေတာ့ေပ။
႐ိႈင္းဆက္ယံခမ်ာခုတင္ေပၚ၌အသက္မဲ့စြာလဲေလ်ာင္းေနရာမွဖ်က္ခနဲအသိဝင္လာခဲ့ကာစက္႐ုပ္ႀကီးတစ္႐ုပ္ကဲ့သို႔ထထိုင္လိုက္ေပေတာ့သည္။
"ေနပါဦး ဒီအ႐ူးေကာင္ကဘာျဖစ္သြားရျပန္တာတုန္း !!! "
႐ိႈင္းဆက္ယံကထိုသို႔ေရ႐ြတ္လိုက္စဥ္တြင္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းဆီကပ်ံ႕ႏွံ႔လာတဲ့စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနာက်င္မႈေလးေၾကာင့္မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့သြားရေလ၏။
သူဘယ္လိုပဲစဥ္စားစဥ္းစား
စိုင္းသီဟက႐ုတ္တရက္ႀကီးထထြက္သြားရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကိုကြင္းကြင္းကြက္ကြက္နားလည္ႏိုင္ဖို႔ရာလုံးဝဥာဏ္အလင္းမရခဲ့ေပ။ သူစာအုပ္စင္ေပၚကနာရီေလးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့အခ်ိန္မွာမနက္၈နာရီခြဲ႐ွိၿပီျဖစ္သည္။
"အဲ့ေကာင္ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေသမ်ားေသေနၿပီလား ? "
ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ဝင္သြားသူမွာနာရီဝက္မွ်ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းထြက္မလာေသးတာေၾကာင့္သူစိုးရိမ္သြားရကာ ခုတင္ေပၚကေနဆင္းလာလိုက္ေလသည္။ သူခုတင္ေပၚကေနဆင္းၿပီး အခန္းနံရံေဘးတြင္ေထာင္ထားသည့္ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေန႐ွာေသာသူ၏ပုံစံေၾကာင့္စိတ္႐ႈပ္သြားရၿပီး အက်ႌကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ျပန္ျပင္လိုက္ေလသည္။
ေျပာင္ေခ်ာေနသည့္မွန္၏မ်က္ႏွာျပင္ကေနတစ္ဆင့္ျမင္လိုက္ရတာက သူ၏ပခုံးသားထက္ႏွင့္လည္တိုင္တစ္ဝိုက္၌ သား႐ိုင္းေကာင္ႀကီးကိုက္ခဲထားမႈေၾကာင့္ ေသြးစကေလးမ်ားပင္စို႔ေန႐ွာေသာ ပန္းေသြးေရာင္ဒဏ္ရာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ေသြးစို႔႐ုံကေလးသာ႐ွိၿပီးသူမည္သို႔မွ်မနာက်င္ပါ။ ခ်စ္ရသူတံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ထားသည့္အခ်စ္ဆိပ္ကေလးေတြျဖစ္႐ွာတာမို႔ ေက်နပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းတို႔သည္သာရင္ဝယ္႐ိုက္ခတ္လာၿပီး အူျမဴးေနခဲ့ရေပသည္။
ထိုစဥ္စိုင္းသီဟကေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ေလသည္။စိုင္းသီဟကသူ႕အားတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လာေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိထိုလူသားရဲ႕မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြကႏွင္းစက္ကေလးေတြကဲ့သို႔ေအးစက္ေနသလိုပင္။
"ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ေလ ... ကိုယ္ မနက္စာလုပ္ထားေပးမယ္ "
သူကကိုယ္လုံးေပၚမွန္ေ႐ွ႕မွာရပ္ေနသည့္႐ိႈင္းဆက္ယံေလးကိုမသိမသာေက်ာ္ေလွ်ာက္ကာထြက္သြားၿပီးေနာက္အေစာနကႏွစ္ဦးသား၏ေသာင္းၾကမ္းမႈေၾကာင့္စြန္႔ပစ္ခံလိုက္ရတဲ့ေစာင္ေလးအားေကာက္ယူလိုက္ၿပီးေခါက္ခ်ိဳးညီညီေခါက္ခ်ကာ ခုတင္စြန္း၌ျပန္တင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
သူ၏စိတ္အဆင္မွာသိပ္မၾကည္႐ွာသလိုပင္။ထို႔ေၾကာင့္အေစာနကအေျခအေနကိုေ႐ွ႕ဆက္ဖို႔ရာလည္းႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလုံးအစီအစဥ္မ႐ွိၾကေတာ့ေပ။
႐ိႈင္းဆက္ယံကေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာေလေသာ္ ခုတင္ေပၚမွာသူဝတ္ဖို႔အတြက္အဝတ္အစားတစ္စုံကိုစိုင္းသီဟကအရံသင့္တင္ေပးထားေလ၏။ လည္းပင္းဟိုက္ကာက်ယ္လွသည့္သိုးေမႊးခ်ည္အက်ႌေလးႏွင့္ ေ႐ွာ့ပင္ေဘာင္းဘီ႐ွည္ကေလးကိုဝတ္ဆင္လိုက္ၿပီးေနာက္သူအခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
စိုင္းသီဟကမူမီးဖိုခန္းထဲတြင္အလုပ္႐ႈပ္ေနကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စားဖို႔မနက္စာကိုျပင္ဆင္ေပးေနသည္။
Operationလုပ္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္လည္းအမွားအယြင္းတစ္စြန္းတစ္စမွ်မ႐ွိတာေၾကာင့္ေဆးပညာနယ္ပယ္တြင္နတ္ဘုရားတစ္ပါးဟုတင္စားၾကပါေသာ Dr. စိုင္းသီဟဆိုသူ မွာမီးဖိုေခ်ာင္ဝင္သည့္အခ်ိန္တြင္လည္းသူ၏ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိလွတဲ့အ႐ွိန္အဝါတို႔ကတစ္စက္ကေလးမွ်ျပယ္လြင့္ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခဲ့။
စိုင္းသီဟ၏ခန္႔ညားလွေသာေနာက္ေက်ာျပင္ပုံရိပ္ေလးကို႐ိႈင္းဆက္ယံတစ္ေယာက္အေနာက္နားကေနတိတ္တိတ္ကေလးခိုးၾကည့္ေနသည္မွာမ်က္ေတာင္ေလးရဲ႕ႏွစ္စြန္းႏွစ္ဖက္ကိုပိတ္ခ်ဖို႔ေတာင္ေမ့ေနခဲ့႐ွာသည္။
တိတ္ဆိတ္လြန္းေနတဲ့ေနာက္ေက်ာျပင္ထက္ကအေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္စိုင္းသီဟမွာစိတ္မလုံမလဲျဖစ္လာရကာလွည့္ၾကည့္လာခဲ့ေတာ့သည္။ စိုင္းသီဟ၏အၾကည့္ေတြနဲ႔တည့္တည့္တိုးသြားခဲ့တဲ့အခိုက္ တစ္ေယာက္ေသာသူအားတိတ္တခိုးေလး႐ိႈးေနတဲ့႐ိႈင္းဆက္ယံမွာတစ္ဖက္သို႔ကျပာကယာလွည့္သြားကာေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ၿပီးေရခဲေသတၱာဆီသို႔သာဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။
Gasမီးေတာက္ထက္ကဒယ္ျပားအတြင္း႐ွိမိုးခိုသားကင္ေလးမွာမီးတဖြားဖြားႏွင့္အပူေပးျခင္းခံလိုက္ရတာေၾကာင့္အဆီတစိမ့္စိမ့္ထြက္လာရကာအသားကင္ရနံ႔တို႔ကသြားရည္ယိုစရာေကာင္းေလာက္စြာေမႊးပ်ံ႕လာရၿပီး႐ိႈင္းဆက္ယံ၏အစားစားခ်င္စိတ္ကိုဆြဲေဆာင္ေန႐ွာသည္။
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာဒယ္အိုးထက္ကအသားကင္ကိုသာငမ္းေနရင္းႏွင့္ေရခဲေရဗူးကိုေမာ့ေသာက္လိုက္ေလေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းေပါက္ထားသည့္ေနရာကစပ္လာရေသာေၾကာင့္ 'အာ့ 'ဆိုၿပီးညည္းတြားမိေလေတာ့စိုင္းသီဟ၏ Master Chefလက္ကေလးေတြကလုပ္လက္စအလုပ္၌ရပ္တန္႔သြားရၿပီး သူ၏အနားသို႔အေျပးေရာက္ခ်လာခဲ့ေတာ့သည္။
"ကို႔ကိုျပစမ္းပါဦး ေတာ္ေတာ္ေပါက္သြားတာလား ? "
သူ၏ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုအနီးကပ္ၾကည့္႐ႈေန႐ွာေသာစိုင္းသီဟ၏ေခ်ာေမာမႈအေပါင္းခေညာင္းေနပါသည့္မ်က္ႏွာကေလးဟာသူႏွင့္တစ္စထက္တစ္စနီးကပ္လို႔လာခဲ့ေလသည္။
ႏွာေခါင္းထိပ္တို႔ထိစပ္ေတာ့လုမတတ္နီးကပ္လြန္းလွေသာအကြာအေဝး၌ ႐ွဴသြင္း႐ွဴထုတ္ေနသည့္ထိုလူသား၏ေလပူေႏြးေႏြးကေလးေတြဟာ အထိအခိုက္မခံႏိုင္ေသာပါးျပင္မို႔မို႔ထက္ဆီသို႔အၾကင္နာမဲ့စြာ႐ိုက္ခတ္လာေလေသာ္႐ိႈင္းဆက္ယံမွာထိုလူသားအားထပ္ၿပီးနမ္း႐ိႈက္ခ်င္စိတ္တို႔တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာရသည္။
စိုင္းသီဟ၏အာ႐ုံစူးစိုက္မႈကတစ္ဖက္တစ္ျခမ္းသို႔ေရာက္ေနစဥ္တြင္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ဟာ အကာအကြယ္ကင္းမဲ့ေနခဲ့ကာ ႐ုတ္တရက္စိုစြတ္ခ်ိဳၿမိန္သြားရေလေသာေၾကာင့္ သူလုံးဝမွင္သက္သြားခဲ့ရေလသည္။
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာ သူ၏ထိုလုပ္ရပ္အေပၚသဲထဲေရသြန္သကဲ့သို႔ျဖစ္သြားၿပီးမွေနာင္တရသကဲ့သို႔ခံစားရကာမ်က္ႏွာပါးပါးေလးမွာဒယ္ျပားထက္ကအသားျပားထက္ေတာင္နီရဲသြားရၿပီးအခန္းထဲသို႔တခ်ိဳးတည္းထြက္ေျပးသြားေတာ့သည္။
မထင္မွတ္ပဲအခိုးခံလိုက္ရသည့္အနမ္းကိစၥေၾကာင့္ စိုင္းသီဟခမ်ာေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေန႐ွာကာေျပးထြက္သြားတဲ့႐ိႈင္းဆက္ယံအားဖမ္းမဆြဲလိုက္ႏိုင္ေပ။
"ဆက္ယံ ..... "
သူ႕မွာေဝလီေဝလင္းအိမ္မက္ေတြၾကားေရာက္ေနသလိုပင္မယုံၾကည္ႏိုင္ျဖစ္ေနရကာသူ၏ႏႈတ္ခမ္းကိုထိကိုင္လိုက္လ်က္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနစဥ္တြင္ပင္ မီးဖိုထက္ဆီကတ႐ွဲ႐ွဲျမည္သံေၾကာင့္ အသိျပန္ဝင္လာရေတာ့သည္။
ထိုစဥ္အသားတုံးမွာမီးေသြးတုံးထက္ေတာင္မဲတူးေနၿပီျဖစ္ကာအိုးေအာက္ေျခကမီးလွ်ံမ်ားပင္လွ်င္တလူလူေတာက္ေလာင္ေနသျဖင့္ သူအသိျပန္ဝင္လာသည္မွာျမန္သြား၍သာေတာ္ေသးသည္ပင္။ႏို႔မို႔ဆို ကြန္ဒိုတစ္ခုလုံးျပာက်ေနေလာက္ၿပီျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ Gasမီးဖိုကိုအရင္ေျပးပိတ္ၿပီးေနာက္အိုးထဲကအသားကင္ကိုအမိႈက္ပုံးထဲပစ္ထည့္လိုက္ရကာ ေရေႏြးတည္ၿပီးေခါက္ဆြဲေျခာက္ႏွစ္ထုပ္ကိုသာေဖာက္လိုက္ရေတာ့သည္။
စိုင္းသီဟမွာပြက္ပြက္ဆူေန႐ွာေသာေရေႏြးအိုး၏မ်က္ႏွာျပင္အားတစိမ့္စိမ့္ရပ္ၾကည့္ေနရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္းသူ၏ရင္ဘက္ဆီသို႔ဖိကိုင္ထားၿပီးတဖြဖြေရ႐ြတ္ေန႐ွာသည္။
ဆက္ယံေရ ... မင္းလုပ္တာနဲ႔ကိုယ္ေတာ့႐ူးေတာ့မွာပဲကြာ !
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္က်က္သြားသည္ႏွင့္ပန္းကန္ထဲလွယ္ထည့္ၿပီးေနာက္အတိပိတ္က်ေနေသာအခန္းတံခါးအားသူႏွစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ေလသည္။တံခါးေခါက္သံၾကားေတာ့႐ိႈင္းဆက္ယံဟာမ်က္ႏွာထားတည္တည္ႏွင့္ျပန္ထြက္လာၿပီးသူ႕အားတစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ပင့္ၾကည့္မလာေပ။
ခုနကလုပ္ရပ္က သူမလုပ္ထားသကဲ့သို႔မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနကာ ထမင္းစားပြဲဆီသို႔သာဦးတည္ေလွ်ာက္သြားေန၏။ စိုင္းသီဟကလည္းဘာမွထပ္မေမးေတာ့ပဲ ႐ိႈင္းဆက္ယံႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာ၌ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ ေခါက္ဆြဲစားဖို႔တူကိုဆြဲကိုင္လိုက္ၿပီးမ်က္စိေ႐ွ႕ကလူသားေလးကိုခိုးခိုးၿပီးေဝ့ၾကည့္ေနခဲ့ေပမယ့္ ထိုလူသားေလးကေတာ့သူ႕အားအစြမ္းကုန္လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားေပသည္။
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာအျပင္ဘက္တြင္ေတာ့မ်က္ႏွာထားခပ္တည္တည္နဲ႔တည္ၿငိမ္ေနပုံေပါက္ေနေပမယ့္လို႔တကယ္တမ္းက်သူ၏အတြင္းစိတ္ထဲမွာမူဆိုင္းသံဗုံသံထပ္ထပ္ညံေနေလၿပီ။
အနမ္းသူခိုးေလး႐ိႈင္းဆက္ယံကမ်က္စိေ႐ွ႕႐ွိေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကိုျမင္ေတာ့မွ အသိျပန္ကပ္လာဟန္တူသည္ ။
သူကမၾကည္ၾကည့္ႏွင့္စိုင္းသီဟအားစိုက္ၾကည့္လာေလေတာ့စိုင္းသီဟမွာစားလက္စေခါက္ဆြဲဖတ္ကိုေတာင္မျဖတ္ခ်ႏိုင္ပဲ ပလုံးပေထြးျပန္ေမးလာသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ? "
႐ိႈင္းဆက္ယံကေယာက္ပန္းကန္လုံးအစြန္းကိုတူျဖင့္ႏွစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ၿပီးစိတ္မၾကည္မလင္ျဖင့္ရန္ေထာင္လာေလ၏။
"ခုနကအသားကင္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား ?
ဘယ္လိုလုပ္ မားမား ျဖစ္သြားတာတုန္း ! "
"အာ .... အသားကတူးသြားလို႔စားမရေတာ့ဘူး "
စိုင္းသီဟကတြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ျပန္ေျဖလာခဲ့သည္။
"မင္းမခ်က္တတ္လဲမခ်က္နဲ႔ေလ ... မင္းမခ်က္တတ္လို႔တူးသြားရတာေပါ့ "
႐ိႈင္းဆက္ယံတစ္ေယာက္သူ႕အားအျပစ္မ႐ွိအျပစ္႐ွာၿပီး႐ွက္ရမ္းရမ္းေနတာျဖစ္မွန္းသိေနေသာစိုင္းသီဟမွာရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနဲထိန္းထားရကာ မ်က္စိေ႐ွ႕ကသူ၏အေကာင္ေပါက္ေလးအားမ်ိဳခ်လိုက္ခ်င္စိတ္ကတဖြားဖြားႏွင့္လိႈက္တက္လာရေတာ့သည္။
"ကိုယ္က စားဖိုးမႉးလက္မွတ္ရထားၿပီးသားပါေနာ္ ...ခုနကအသားတူးသြားတာက ... "
မင္းေလးကို႔ကိုခိုးနမ္းသြားလို႔ေလ.......
ဟု သူဆက္ေျပာဖိိဳ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုဖြင့္ဟလိုက္ေပမယ့္ ထိုစကားသာေျပာလိုက္ပါမူ ခ်က္ခ်င္းအိမ္ေပၚကေနကန္ခ်ခံရမွာကိုႀကိဳျမင္ေနတာေၾကာင့္ စိုင္းသီဟကဆက္မေျပာေတာ့ပဲသူမွားေၾကာင္းသာထပ္ခါတလဲလဲေတာင္းပန္လာေတာ့သည္။
စိုင္းသီဟထပ္ေျပာလာမယ့္စကားေတြကို႐ိႈင္းဆက္ယံကလည္းခန္႔မွန္းမိေနသည္မို႔ရန္လိုေနသည့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ အလိုလိုက္အေလွ်ာ့ေပးလြန္းတဲ့တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ေတာင္းပန္စကားေတြကိုသာၾကားလိိဳက္ရတာေၾကာင့္ သူနဲနဲစိတ္ျပန္ၾကည္သြားေလသည္။
'ပါးစပ္ကေနအဲ့အေၾကာင္းထြက္လာလို႔ကေတာ့ တကယ္အေသသတ္ပစ္မွာဘာမွတ္ !! '
စိတ္ေကာင္းျပန္ဝင္သြားတဲ့႐ိႈင္းဆက္ယံကစိုင္းသီဟကိုထပ္မရစ္ေတာ့ဘဲ ပူေလာေလာေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကိုအငမ္းမရစားလိုက္တဲ့အခါ ေခါက္ဆြဲ၏ပူစပ္စပ္အရသာႏွင့္ေရေႏြးပူတို႔၏အပူဒဏ္တို႔ေပါင္းသြားရကာ ႏႈတ္ခမ္းကအနာမွာထပ္မံနာက်င္လာရျပန္ေလသည္။
စိုင္းသီဟကထိုအျဖစ္ကိုျမင္ေလေသာ္ သူ၏ေခါက္ဆြဲကိုေတာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္မစားႏိုင္ဘဲပစ္ခ်န္ထားကာ ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ေဘးနား၌ကမမ္းကတမ္းဝင္ထိုင္လာသည္။ၿပီးေနာက္ေခါက္ဆြဲေတြကိုတူႏွင့္ဆယ္ယူလိုက္ကာသူ၏ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးႏွင့္တဖူးဖူးမႈတ္၍အေအးခံေစၿပီးမွဂ႐ုတစိုက္ခြံ႕ေကြၽးလာခဲ့သည္။
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာအစတုန္းကေတာ့အင္တင္တင္ျဖစ္ေနကာျငင္းပယ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လဲ ထိုလူသား၏ျပဳစုယုယမႈအတိုင္းၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
မနက္စာစားေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္႐ိႈင္းဆက္ယံသည္ေလသာေဆာင္ဝရံတာဘက္ဆီသို႔ထြက္လာခဲ့ၿပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုႏႈတ္ခမ္း၌ေတ့ကိုက္လိုက္ကာမီးညႇိလိုက္ေလ၏။သူ၏လက္တစ္ဖက္ကစီးကရက္ကိုညႇပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေလထုထဲသို႔ေငြမွ်င္ေရာင္အေငြ႕တန္းေလးေတြကို စီတန္းလႊတ္ထုတ္လိုက္ကာက်န္လက္တစ္ဖက္ကလဲ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုေခၚေနေပသည္။
ဖုန္းအဝင္ Call ကေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာျမည္ေနၿပီးမွ Screenတစ္ဖက္ျခမ္းဆီကေန
ရင္းႏွီးေနက်ၾသ႐ွ႐ွအသံလိႈင္းတစ္ခုကတစ္ဖက္ဆီသို႔ပ်ံ႕လြင့္လာခဲ့၏။
"အမိန္႔႐ွိပါ ကိုဆက္ယံ "
က်ိန္းေသေပါက္ထိုလူကေတာ့ သူ၏ညီျဖစ္သူအား မ,ေျပးသြားသည့္တရားခံေျပး
မင္းခန္႔ထည္ပင္။
"မင္းငါ့ညီကိုဘယ္ေတာ့ျပန္လႊတ္မယ္စဥ္းစားလဲ ? "
႐ိႈင္းဆက္ယံ၏စကားအသြားအလာကခက္ထန္ေနကာအေႏွာင့္အသြားမလြတ္ဆိုလိုက္ေလေတာ့မင္းခန္႔ထည္ကလဲအေလွ်ာ့မေပးဟားတိုက္ရယ္ရင္းျပန္ေျဖလာပါသည္။
"စဥ္းစားစရာမလိုပါဘူးဗ်ာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့က်ေနာ္႕မွာညီ့ကိုအကို႔ဆီျပန္လႊတ္ဖို႔အစီအစဥ္မ႐ွိလို႔ေလ .... "
"မင္း ! "
ထိုတစ္ခြန္းတည္းႏွင့္႐ိႈင္းဆက္ယံမွာအလဲထိုးခံလိုက္ရကာစီကုံးထားတဲ့ေျပာစရာစကားေတြဟာဆိုရင္လည္ေခ်ာင္းထဲမွာျပတ္ေတာက္သြားရေတာ့သည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ညီျဖစ္သူတစ္ေယာက္လုံးက ပါသြားၿပီးၿပီဆိုေတာ့လည္း ရန္ေစာင္ေနလို႔မထူးေတာ့ေပ။
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာစိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆုံးတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီးအသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴထုတ္လိုက္လ်က္စိတ္႐ွည္သည္းခံတတ္တဲ့ေလသံတို႔နဲ႔ေမးဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္လို႔ေဒါသမီးလွ်ံတို႔အားအတင္းကာေရာဖ်စ္ညစ္သည္းခံထားရတာေၾကာင့္ေနာက္ဆုံးမေက်မခ်မ္းေလသံတို႔သည္သာထြက္က်လာရေတာ့သည္။
"ငါ့ညီမင္းလက္ထဲမွာအေကာင္းအတိုင္း႐ွိေနပါေသးတယ္ေနာ္ ! "
႐ိႈင္းဆက္ယံစကားအတိုင္းမင္းခန္႔ထည္ကလဲျပန္ပက္လာပါသည္။
"ကိုဆက္ယံလဲ ကိိဳစိုင္းသီဟလက္ထဲမွာအေကာင္းအတိုင္း႐ွိေနပါေသးတယ္ေနာ္ ! "
ဒီေသာက္ေခြး !
"ငါမင္းကိုေမးေနတာပဲေျဖ အပိုအလိုေတြလာမေမးနဲ႔ "
"ေၾသာ္ ... က်ေနာ္႕အေျဖကိုအကိုသိၿပီးသားပဲဟာက်ေနာ္အေသးစိတ္႐ွင္းျပဖို႔လိုေနေသးလို႔လား ေယာက္ဖႀကီးရာ ..... "
"မင္းခန္႔ထည္ !!! "
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာထိုအ႐ိုင္းတုံးေကာင္ႏွင့္စကားဆက္ေျပာေနပါလွ်င္ေသြးေဆာင့္တက္ၿပီးကိစၥေခ်ာသြားႏိုင္တာမို႔ မင္းခန္႔ထည္လက္ထဲမွဖုန္းအားညီျဖစ္သူ႐ိႈင္းေဇယံလက္ထဲသို႔ျမန္ျမန္လႊဲခိုင္းလိုက္ေပေတာ့သည္။
သူ႕ခမ်ာမင္းခန္႔ထည္အသံကိုၾကားလိုက္ရကတည္းက ေခါင္းကတဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာ႐ုံသာမကေခါင္းတစ္ခုလုံးေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလိုေတာင္ခံစားေနရသည္။အထူးသျဖင့္ 'ေယာက္ဖႀကီး' ဆိုသည့္အေခၚအေဝၚအသုံးအႏႈန္းက ႐ိႈင္းဆက္ယံအတြက္ေတာ့တစ္ကိုယ္လုံးမီးၿမႇိဳက္ျခင္းခံလိုက္ရသကဲ့သို႔မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနခဲ့ေပသည္။
တစ္ဖက္ကအသံလိႈင္းကေတာ့ၾသ႐ွ႐ွအသံလိႈင္းကေန ညင္းသြဲ႕သြဲ႕အသံေလးဆီသို႔ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေတာ့မွ ႐ိႈင္းဆက္ယံမွာအပူလုံးႀကီးခနၿငိမ္းသြားရေတာ့သည္။
"ကိုေဇ မင္းအသက္႐ွင္ေနေသးရဲ႕လား ? ငါ့ကိုသတိေရာရေသးရဲ႕လားဟမ္ ... ဟိုေကာင့္ေနာက္လိုက္သြားလို႔ရရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီးငါ့က်တစ္ေယာက္တည္းခိုကိုးရာမဲ့ပစ္ခ်န္ထားခဲ့တယ္ေပါ့ေလ
မင္းငါ့ညီျဖစ္ၿပီးရက္စက္လွခ်ည္လားကြ ! "
အကိုျဖစ္သူဆီကေနမတရားမ်က္ရည္ေႁခြၿပီးဇာတ္နာျပေန႐ွာတာကိုနားေထာင္ေနရသည့္႐ိႈင္းေဇယံေလးမွာအတန္ၾကာႏႈတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွမဝံ့မရဲႏွင့္တိုးတိုးေလးဆိုလာေလသည္။
"က်ေနာ္ကိုႀကီးကို ခိုကိုးရာမဲ့ထားခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ကိုႀကီးကိုကိုစိုင္းနဲ႔အတူတူထားခဲ့တာေလ ......ကိုႀကီးအထီးက်န္ေနမွာစိုးလို႔အေဖာ္ေတာင္ေခၚထားေပးခဲ့တဲ့ဟာ က်ေနာ္ရက္စက္တယ္ဆိုတာဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ? "
"ဟုတ္တာေပါ့ ငါ့ညီေလးကသိပ္လိမၼာတာပဲ!"
"က်ေနာ္ေျပာပါတယ္ က်ေနာ္ကမရက္စက္တတ္ပါဘူးလို႔"
"ငါမင္းကို႐ြဲ႕ေနတာ ႐ြဲ႕လို႔႐ြဲ႕ေနမွန္းေကာသိရဲ႕လား မႊန္ထူေနတဲ့အေကာင္! မင္းေနာ္မင္း .... မင္းလုပ္ရပ္မင္းသိတယ္ေနာ္႐ိႈင္းေဇယံ ! "
႐ိႈင္းဆက္ယံသည္ညီျဖစ္သူႏွင့္စကားေျပာကာမွေဒါသ Levelႏွစ္ဆအထိေဆာင့္တက္သြားရကာဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာပါပ်က္လုပ်က္ငင္ျဖစ္ေတာ့မတတ္။
"မင္းျပန္လာခဲ့ေတာ့ ! "
ထိုအခါတစ္ဖက္ျခမ္းဆီကညီျဖစ္သူအသံဟာ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရၿပီးပိုးစိုးပက္စက္က်က္သေရတုံးလွပါေသာအသံကအစားထိုးခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္လာျပန္ေတာ့သည္။
"မျဖစ္ႏိုင္တာေတြအိမ္မက္မက္မေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ ... "
"မင္း ! "
႐ိႈင္းဆက္ယံတစ္ေယာက္ျပန္ဆဲဖို႔ျပင္ေနစဥ္မွာပင္သူ၏လက္ထဲမွဟန္းဆက္ကေလးကအလုခံလိုက္ရကာစိုင္းသီဟလက္ထဲသို႔ေရာက္သြားေတာ့ေလ၏။ စိုင္းသီဟကမူ မင္းခန္႔ထည္၏အသံကိုတစ္ခ်က္နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ရယ္ကာေမာကာႏွင့္အတိုင္အေဖာက္ညီစြာေျပာလိုက္ေလသည္။
"ရပါတယ္ကြာ ကိုေဇကိုစိတ္ႀကိဳက္ေနၿပီးမွျပန္လာခဲ့ဖို႔ေျပာလိုက္ေလငါ့ညီ
သူ႕ကိုႀကီးတစ္ေယာက္လုံးကို ကိုစိုင္းကကိုယ္ဖိရင္ဖိေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးထားတာမို႔စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ပါေျပာလိုက္ ဟုတ္ၿပီလား ? "
"ဒါဆို က်ေနာ္စိတ္ခ်မယ္ေနာ္ကိုစိုင္း "
မင္းခန္႔ထည္ကလည္းခုနကစကားေျပာတဲ့ေလသံနဲ႔မတူ တစ္ဖက္ျခမ္းကေန႐ႊင္ျပစြာျပန္ေျဖလာၿပီးေနာက္ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာေခ်ာေမြ႕စြာအေပးအယူတည့္သြားၾကတဲ့ပုံပင္။
သူဘာမွ်မေျပာလိုက္ရေသးခင္တြင္ပင္တစ္ဖက္ကဖုန္းခ်သြားၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္မေက်မခ်မ္းေဒါသထြက္သြားရတဲ့႐ိႈင္းဆက္ယံဟာ စိုင္းသီဟလက္ေမာင္းဆီသို႔ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ထိုးခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ေဆးလိပ္မီးသတ္ကာအိမ္ထဲသို႔ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ျပန္ဝင္သြားပါေတာ့သည္။
စိုင္းသီဟလည္းသေဘာေခြ႕စြာတခစ္ခစ္ရယ္ေနၿပီးမွေဒါသႀကီးတဲ့လူသားေလးေနာက္သို႔အေျပးလိုက္သြားရေလသည္။
"ထြက္သြား !!! "
႐ိႈင္းဆက္ယံကသူ၏အခန္းထဲသို႔စိုင္းသီဟဝင္လာေလေတာ့ အသံၿပဲႀကီးႏွင့္ကုန္းေအာ္လိုက္ၿပီး ဟြန္႔ခနဲႏွာမႈတ္ကာခုတင္ေပၚ၌ေက်ာခိုင္းထိုင္ေနေပသည္။ရာဇသံအေပးခံလိုက္ရတဲ့စိုင္းသီဟမွာအခန္းထဲသို႔အရဲစြန္႔၍မဝင္ရဲတာေၾကာင့္အခန္းေ႐ွ႕ကေနေလွ်ာက္ထြက္သြားေတာ့ေလသည္။
အခန္းအျပင္ဘက္ဝယ္အပ္က်သံမၾကားရေလာက္ေအာင္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည့္အခါ႐ိႈင္းဆက္ယံမွာ စိတ္တိုေနရာမွ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းတစ္စုံတစ္ရာကစိုးမိုးဝင္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ခုတင္ေပၚတြင္သူဆက္ထိုင္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဧည့္ခန္းဘက္ဆီသို႔ထြက္လာခဲ့ေလရာ အခန္းထဲတြင္ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္ၿမႇီးမွ႐ွိမေနေပ။
ထို႔အျပင္ မီးဖိုခန္းႏွင့္အျခားအခန္းေတြဆီသို႔သူအပူတျပင္းလိုက္႐ွာၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း စိုင္းသီဟ၏အရိပ္အေယာင္ကိုအစအနေတာင္မေတြ႕ရေတာ့တာေၾကာင့္ ႐ိႈင္းဆက္ယံမွာခ်က္ခ်င္းစိတ္ဓာတ္က်သြားကာမ်က္ႏွာေလးက႐ႈံ႕မဲ့သြားရေခ်သည္။
ထြက္သြားဆိုတာနဲ႔ထြက္သြားတာပဲလား ?
အက်င့္မေကာင္းတဲ့အေကာင္ !
ငါ့ကိုပစ္ခ်န္သြားတယ္ေပါ့!!
သူ႕လက္ေမာင္းကိုထိုးခ်လိုက္လို႔စိတ္ဆိုးသြားတာလား ???
အဲ့ဒါနဲ႔ပဲဘာမွမေျပာဘဲထြက္သြားစရာလားလို႔ !
ဆက္ယံတစ္ေယာက္ထိုသို႔ကမ႓ာပ်က္ေနခ်ိန္တြင္တံခါးမႀကီးက႐ုတ္တရက္ပြင့္ဟလာၿပီး စိုင္းသီဟဟာအျပင္ကေနျပန္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ သူအခန္းထဲဝင္ဝင္လာခ်င္းပင္ဧည့္ခန္းထဲ၌မတ္တပ္ရပ္ေနရင္းႏွင့္သူ႕အားမမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေန႐ွာေသာဆက္ယံကိုျမင္လိုက္ရေလေသာ္အရင္ဦးဆုံးေႏြးေထြးၾကင္နာစြာျပဳံးျပလာခဲ့ေလ၏။
"ဘာလို႔ဒီမွာရပ္ေနတာလဲ ? "ဟုေမးလာခဲ့ၿပီးေနာက္ စိုင္းသီဟကသူ၏လက္ထဲမွသယ္ေဆာင္လာသည့္အထုပ္ငယ္ေလးကိုစားပြဲခုံေပၚသို႔ခ်လိုက္ေလသည္။
သို႔ေသာ္႐ိႈင္းဆက္ယံကဘာမွျပန္မေျဖဘဲခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားကာအခန္းထဲသို႔ျပန္ဝင္သြားခဲ့တာမို႔ စိုင္းသီဟမွာမ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္နားမလည္စြာေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေလသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔စိတ္ထပ္ဆိုးသြားတာပါလိမ့္ ? "
စိုင္းသီဟကအခန္းထဲသို႔လိုက္မဝင္သြားဘဲ Recycleအိတ္အျဖဴေလးထဲမွဝယ္ယူလာခဲ့ေသာေဆးပုလင္းမ်ားကိုထုတ္လိုက္ၿပီး ေဆးေသတၱာေလးထဲသို႔အရင္ေဆးျပန္ျဖည့္ေနလိုက္သည္။ ေဆးပုလင္းေလးေတြကိုေဆးေသတၱာေလးထဲတြင္ေသခ်ာေနရာခ်လိုက္ၿပီးေနာက္အခန္းထဲသို႔လိုက္ဝင္သြားေတာ့ေလသည္။
သူဝင္သြားေတာ့႐ိႈင္းဆက္ယံကခုတင္ေပၚ၌စာအုပ္ထိုင္ဖတ္ေနကာ သူ၏မ်က္ႏွာဆီသို႔တေစ့တေစာင္းမွ်
ေစြၾကည့္မလာတာကိုၾကည့္ရသေလာက္လုံးဝစိတ္ဆိုးမေျပေသးသည့္ပုံပင္။
အခန္းထဲသို႔ေျခေဖာ့ကာေလွ်ာက္ဝင္လာတဲ့စိုင္းသီဟကခုတင္ေပၚ၌ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္အၾကင္သူ၏လွပလွပါေသာပါးလ်လ်မ်က္ႏွာေလးအားမလႈပ္မယွက္ႏွင့္စူးစူးနစ္နစ္စိုက္ၾကည့္ေန႐ွာသည္။
"မင္းဆက္ၾကည့္ေနရင္ငါမင္းမ်က္လုံးေတြကိုထိုးေဖာက္ပစ္ေတာ့မွာဆိုတာကိုမယုံမ႐ွိနဲ႔ ! "
ဟု ႐ိႈင္းဆက္ယံကစာ႐ြက္တစ္႐ြက္ကိုလွန္ခ်လိုက္ရင္းစိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ဟစ္ေဟာက္လာေလေသာ္စိုင္းသီဟမွာ အႏွီလူသားေလး၏ထိုအေျပာေလးအေပၚပိုပိုတိုး၍သဘာက်ေနရကာျပဳံးၿမဲျပဳံးေနမိေလသည္။
"ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကိုမေဖာက္ပစ္ခင္ကိုယ့္ကိုတစ္စုံတစ္ခုအရင္လုပ္ခြင့္ေပး "
စိုင္းသီဟကေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ေမးဖ်ားေလးအားသူ၏လက္ကေလးႏွင့္အသာပင့္တင္လိုက္ျပန္ေလေတာ့ ႐ိႈင္းဆက္ယံမွာအံ့အားသင့္သြားရၿပီး စိုင္းသီဟ၏လက္ဖမိုးအား အားပါပါႏွင့္႐ိုက္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ ဒါက ? "
စပ္ျဖင္းျဖင္းျဖစ္သြားရေသာလက္ဖမိုးကိုအသာပြတ္သပ္ေနရင္းစိုင္းသီဟမွာအငိုတစ္ဝက္အျပဳံးတစ္ဝက္ျဖင့္ျပန္ေျဖလာေပသည္။
"ကိုယ္မင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကအနာကိုေဆးထည့္ေပးမလို႔ေလ မင္းေလးကဘာထင္ေနလို႔တုန္း ... "
ထိုအခါမွ႐ိႈင္းဆက္ယံကသူ႕အေတြးနဲ႔သူမလုံမလဲျဖစ္သြားရၿပီး စိုင္းသီဟထံသို႔မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ပစ္ခြင္းလာပါ၏။
ထို႔ေနာက္စိုင္းသီဟကသူႏွင့္အတူသယ္လာပါသည့္ေဆးေသတၱာအေသးစားေလးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး အနာထည္္႕ေဆးရည္ၾကည္ပုလင္းထဲသို႔ဝါးဂြမ္းတံေလးကိုႏွစ္လိုက္ကာ ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ေမးဖ်ားကေလးကိုတစ္ဖန္ဆြဲယူလိုက္ျပန္သည္။
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကေပါက္သြား႐ွာေသာအနာေပါက္ကေလးကိုေျဖးညင္းညင္သာစြာႏွင့္ဂ႐ုတစိုက္ေဆးထည့္ေပးေနရင္းေမးလာေလသည္။
"ကိုယ့္ေၾကာင့္အရမ္းနာသြားလား ? "
"ဘာကိုလဲ ? "
"ကိုယ့္ေၾကာင့္မင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေပါက္သြားရတယ္ ..... "
တိုးဖ်စြာဆိုေနသည့္အခ်စ္တတ္ဆုံးလူသား၏အၾကည့္ေတြကႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကေနတစ္ဆင့္ တျဖည္းျဖည္းေအာက္ဆင္းသြားကာနီရဲေနသည့္ပခုံးသားေလးဆီ၌ေက်ာက္ခ်သြားရေတာ့သည္။
"ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ ပခုံးသားေလးေတြလဲနာက်င္သြားရတယ္ေလ "
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာစိုင္းသီဟ၏ထိုအေျပာေတြကိုသေဘာမက်မိ။ အထူးသျဖင့္ စိုင္းသီဟကသူ႕ကိုယ္သူအျပစ္သားတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ေျပာေနသည့္ပုံက သူ႕အတြက္လဲနားေထာင္ရသည္မွာအဆင္မေျပလွေပ။ ဒီအရာေတြကဘယ္ေလာက္ပဲနာက်င္ေနပါေစ ကိုယ္ခ်စ္ရသူနဲ႔အတူတူေနခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ထိခိုက္မိတဲ့ အခ်စ္ဆိပ္ေတြကဘယ္အရာနဲ႔မွမလဲလွယ္ႏိုင္တဲ့ဆုလာဘ္တစ္ခုမဟုတ္ဘူးလား။
ဒါနဲ႔မ်ားသူဘာေၾကာင့္မို႔ အားတုံ႔အားနာျဖစ္ေနရျပန္သနည္း။သူတကယ္ပဲထိုလူသားအေပၚနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ ? "
ေနာက္ဆုံး႐ိႈင္းဆက္ယံမွာသည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္စိတ္တိုစြာေဘာက္ဆက္ဆက္ကေလးေမးလိုက္ေတာ့သည္။
စိုင္းသီဟက ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏အၾကည့္ေတြကိုထပ္တူက်စြာျပန္မၾကည့္လာဘဲ ညာဘက္ပုခုံးျပင္ထက္က ပန္းေသြးေရာင္ျခယ္ကိုက္ရာတစ္ခုဆီသို႔သာေဆးထည့္ေပးေနရင္းျဖင့္ျပန္ေျဖလာ၏။
"ကိုယ္ .... မင္းကိုထိခိုက္မိေအာင္လုပ္မိလိုက္လို႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဒါသထြက္ေနတာ .... "
" ငါေတာင္ဘာမွမျဖစ္တာမင္းကဘာကိစၥေဒါသထြက္ေနတာလဲ ? "
႐ိႈင္းဆက္ယံကလဲမရပ္မနားေမးခြန္းျပန္ထုတ္လာသည္။
"ကိုယ္မင္းကိုအရမ္းခ်စ္လို႔ မင္းနာက်င္ရမွာကိုေၾကာက္ေနရတာေပါ့ ၿပီးေတာ့ကိုယ္စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ မင္းအေပၚဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားနာက်င္ေအာင္လုပ္မိသြားမွာကိုလဲစိုးရိမ္တယ္ ..... "
"ကိုယ္အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ မင္းေလးကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ မင္းေလးနဲ႔အတူတူေနခ်င္မိတယ္ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေၾကာင့္မင္းေလး ထိခိုက္သြားမယ္ဆိုတဲ့အေတြးေတြေခါင္းထဲဝင္လာခဲ့ရင္အဲ့အရာေတြကကိုယ့္အတြက္ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး "
" မင္းကမင္းကိုယ္မင္းႏွိပ္စက္ေနတာပဲ "
"ကိုယ္မင္းကိုအခ်ိန္အၾကာႀကီးခ်စ္ခဲ့တာေလ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ထိမင္းေလးကိုျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားလဲဆိုတာကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကသာအသိဆုံး ....အခ်ိန္အၾကာႀကီးျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားရတဲ့လူသားေလးတစ္ေယာက္ကိုမထိရက္မကိုင္ရက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကျဖစ္သင့္ပါတယ္ကြာ .... "
႐ိႈင္းဆက္ယံကစိုင္းသီဟ၏မ်က္ဝန္းေတြကိုသာတစ္ခ်ိန္လုံးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာေၾကာင့္တစ္ေယာက္ေသာသူ၏မ်က္ဝန္းရိပ္ေလးေတြဆီကေန သူ႕အေပၚအတိုင္းအဆမ႐ွိထား႐ွိလွပါသည့္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာရိပ္ကေလးေတြကိုအထင္အ႐ွားေတြ႕ေနရသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ႏွလုံးသား၏မြန္းၾကပ္သိပ္သည္းမႈကိုခံစားလာခဲ့ရေလသည္။
မ်က္စိေ႐ွ႕ကဒီလူသားကိုသူအႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါေက်ာခိုင္းထားပစ္ခဲ့ေပမယ့္ ထိုလူသားကေတာ့ သူ႕အတြက္ဆိုလက္ေလွ်ာ့႐ိုးထုံးစံမ႐ွိခဲ့ေပ။
အေဝးတစ္ေနရာဆီသို႔ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ေသာအသဲမာလြန္းလွပါတဲ့သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ေသလုမတတ္ပူေဆြးလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရစဥ္အခ်ိန္၌ က်န္ရစ္ခဲ့ရ႐ွာသည့္ထိုလူသားေလးကေကာ ဘယ္ေလာက္ထိရင္ကြဲပူေဆြးေနခဲ့ရမလဲ။
အတိတ္အခ်ိန္ေတြတုန္းကထိုခံစားခ်က္ေတြအေပၚသူေခါင္းမာစြာႏွင့္ဆန္႔က်င္ခဲ့တယ္။ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။
စိုင္းသီဟဆိုသူအေၾကာင္းမေတြးမိေအာင္မိမိကိုယ္ကိုႏွိပ္စက္ညႇင္းဆဲခဲ့ရင္း ႏွလုံးသားမ႐ွိတဲ့လူသားတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးႀကိဳးစားေနထိုင္ခဲ့မိတယ္။
ထိုလူသားကေတာ့သူ၏ေ႐ွ႕တြင္အျပဳံးမပ်က္ျပဳံးျပရင္းနာက်င္မႈေတြကိုဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္ေနခဲ့ကာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား၌ သူ၏စိုင္းဟာဘယ္ေလာက္ထိအသက္႐ွင္႐ုန္းကန္ေနခဲ့ရမလဲဆိုတာကိုသူဘယ္တုန္းကမွေသေသခ်ာခ်ာမေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးေပ။
သူဟာတကယ္အက်င့္မေကာင္းတဲ့လူပါလား။ စိုင္းသီဟအေပၚရက္စက္ခဲ့တဲ့အျပစ္သားတစ္ေယာက္....
ငါ့လိုအက်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္မ်ိဳးကိုဘာကိစၥ ဒီေလာက္ထိ ႐ူးမိုက္ေနခဲ့ရတာလဲကြာ
မင္းကတကယ္ကို ၁၀၀ရာခိုင္ႏႈန္း႐ူးေနတဲ့အခ်စ္႐ူးေကာင္ပဲ......ဘာလို႔ငါ့ကိုမစြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတာလဲ ? မင္းအရမ္းနာက်င္ေနခဲ့ရမွေတာ့စြန္႔လႊတ္ခဲ့လိုက္ေရာေပါ့ ...
" ရၿပီ! "
ေဆးထည့္ေပးတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ၿပီးစီးသြားတဲ့ေနာက္ေဆးေသတၱာေလးကိုျပန္ပိတ္ခ်လိုက္သည့္အသံၾကားေတာ့မွ ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏အေတြးပင္လယ္ဟာခမ္းေျခာက္သြားရေတာ့သည္။
စိုင္းသီဟကေဆးေသတၱာေလးကိုလက္ထဲတြင္ပိုက္လ်က္အခန္းထဲကေနထြက္သြားမည့္ဆဲဆဲတြင္႐ိႈင္းဆက္ယံကသူ၏လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးကိုတင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိိဳင္ထားလ်က္သူ၏ေ႐ွ႕သို႔ျပန္ဆြဲခ်ထားခဲ့ေလ၏။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ? က်န္တဲ့ေနရာ႐ွိေသးလို႔လား ကို႔ကိုျပစမ္းပါဦး ... "
စိုင္းသီဟကအလန္႔တၾကားေမးလာေပမယ့္ လို႔႐ိႈင္းဆက္ယံကဘာမွ်မဆိုဘဲအသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္လ်က္သူ႕အားေမာ့ၾကည့္လာစဥ္တြင္ တစ္ေယာက္ေသာသူေလးရဲ႕ေသးသြယ္ဝိုင္းစက္လြန္းေသာမ်က္ဝန္းေလးေတြထဲ၌ကမာေကာင္ေလး၏ပုလဲလုံးေလးေတြခိုတြဲေနသည္မွာပါးျပင္မို႔မို႔ကေလးေတြဆီဖိတ္စင္လွ်ံက်လုမတတ္ပင္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ယံေလး ..... "
"မင္းငါ့ကိုစြန္႔လႊတ္ဖို႔စိတ္ကူး႐ွိခဲ့ဖူးလား ? "
သူ၏စကားသံတို႔ဟာအက္႐ွ႐ိႈက္ငင္ေနၿပီးတုန္ယင္ေနခဲ့သည္မို႔နားေထာင္ေနသည့္စိုင္းသီဟပင္လွ်င္အာေစးမိသြားရေလသည္။
ထိုအခါစိုင္းသီဟကၾကင္နာျမတ္ႏိုးစြာျပဳံးလိုက္ရင္း မ်က္ဝန္းေလးႏွစ္သြယ္၏မ်က္ခမ္းစပ္နားေလးကိုဖြဖြေလးပြတ္သပ္လိုက္လ်က္ပုလဲဥေလးေတြကိုဖယ္႐ွားေပးၿပီးမွအေလးအနက္ဆိုလာသည္။
"မ႐ွိခဲ့ဖူးဘူး။အရင္တုန္းကလဲမ႐ွိခဲ့သလို အခုလဲမ႐ွိဘူး။ေနာင္တစ္သက္လုံးလဲ႐ွိလာမွာမဟုတ္ဘူး "
"ဘာလို႔လဲ ? ငါကမင္းကိုအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာနာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာေလ မင္းငါ့ကိုမမုန္းဘူးလားစိတ္မကုန္ဘူးလား မင္းဘာလို႔႐ူးႏွမ္းေနရတာလဲ ? "
႐ိႈင္းဆက္ယံကသူ၏အက်ႌလက္႐ွည္ကိုဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညစ္ရင္း ဆြဲေဆာင့္ေနကာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစြာဆိုလာေလေတာ့စိုင္းသီဟမွာထိုင္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ငိုယိုေနတဲ့လူသားေလးကိုရင္ခြင္ထဲ၌ျမဳပ္ေအာင္ဆြဲဖက္ထားလိုက္ရင္းဆိုသည္။သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးကတုန္ယင္ေနတဲ့အႏွီကိုယ္လုံးေလးကိုစိတ္ၿငိမ္ေစရန္ပြတ္သပ္ေပးေနလ်က္။
"ကိုယ္ေျပာၿပီးၿပီေလ မင္းေလးကို ကိုယ္ကအရမ္းခ်စ္လြန္းလို႔ပါဆို .... မင္းတစ္ေယာက္တည္းကပဲကိုယ္ဆိုတဲ့လူသားရဲ႕အသက္႐ွင္စရာအေၾကာင္းျပခ်က္ေလးတစ္ခုျဖစ္တာမို႔လို႔ မင္းေလးကိုပဲကိုယ္ေစာင့္ေနမွာ
စြန္႔လႊတ္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး....မင္းေလးကို ကို႔ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာပဲထာဝရမလႊတ္စတမ္းေထြးေပြ႕ထားေတာ့မွာမို႔ အဲ့လိုေမးခြန္းေတြထပ္မေမးပါနဲ႔ေတာ့ကြာ .... "
"ငါေလ...မင္းကိုခ်စ္တယ္ ။အရမ္းအရမ္းကိုခ်စ္တာမို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီးထာဝရငါ့အနားမွာပဲေနေပးၿပီးငါနဲ႔ေဝးရာကိုထြက္မသြားပါနဲ႔ ....ေနာ္ "
စိုင္းသီဟခမ်ာ ခ်စ္ရသူဆီကေနအခ်ိန္ၾကာလြန္းစြာတိတ္တခိုးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရသည့္စကားလုံးေလးေတြအား နားႏွင့္ဆက္ဆက္ၾကားလိုက္ရစဥ္တြင္ ေၾကာင္အမိန္းေမာေနၿပီးေတာင့္ခဲသြားရေတာ့သည္။
"ယံေလး မင္းခုနကကိုယ့္ကိုဘာေျပာလိုက္တယ္ ..... "
စိုင္းသီဟဟာဝမ္းနည္းျခင္းႏွင့္ဝမ္းသာလိႈက္ဖိုျခင္းအၾကားခံစားခ်က္တို႔ကလြန္ဆြဲေနကာ မယုံၾကည္ႏိုင္တာေၾကာင့္ထပ္ၿပီးျပန္ေမးမိလိုက္သည္။ထိုအခါ႐ိႈင္းဆက္ယံကစိုင္းသီဟ၏ေပြ႕ဖက္ျခင္းခံရေသာလက္ႏွစ္ဖက္အၾကားမွ႐ုံးထြက္လိုက္ကာ စိုင္းသီဟ၏ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္စုံသို႔မဆိုင္းမတြဖိကပ္နမ္း႐ိႈက္လာပါ၏။
စိုင္းသီဟ၏မ်က္ဝန္းႏွစ္ျဖာမွာျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္လာရၿပီး မလႈပ္မယွက္ႏွင့္ေငးေၾကာင္မိေနတုန္း ဦးေႏွာက္ထဲကလိႈင္းတစ္သြင္ကလည္းထိန္းခ်ဳပ္မႈကင္းမဲ့စြာေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မတတ္ပင္။ ပိုဆိုးသည္ကခႏၶာကိုယ္ထဲ႐ွိအေၾကာက္အကန္ဖိႏွိပ္ခ်နင္းထားရေသာပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္မႈတစ္သြယ္ကေပါက္ကြဲထြက္လုနီးပါးေသြးေၾကာျပင္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ရပ္တန္႔ျခင္းမ႐ွိစြာစီးဆင္းေနခဲ့ျခင္းေပ။
႐ိႈင္းဆက္ယံဟာစိုင္းသီဟ၏လည္တိုင္ထက္၌ဖက္တြယ္ထားလ်က္အနမ္းမိုးကိုအဆက္မျပတ္႐ြာသြန္းၿဖိဳးေတာ့သည္။
မနက္ကႏႈတ္ခမ္းေပါက္ထားတဲ့ဒဏ္ရာ႐ွိေနတာမို႔စိုင္းသီဟမွာ သူ၏တစ္ဦးတည္းေသာသူေလးအားအၾကမ္းပတမ္းမနမ္းရဲဘဲအလိုက္သင့္ေလးေမ်ာပါေနရေလသည္။
ေနာက္ဆုံး႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ေက်ာျပင္ေလးဟာခုတင္ေပၚ႐ွိအိစက္စက္ကူ႐ွင္ႏွင့္မိတ္ဆက္သြားရေတာ့သည္။ စိုင္းသီဟမွာ႐ိႈင္းဆက္ယံအားအုပ္မိုးထားလ်က္ႏွင့္ျပင္းျပေတာက္ေလာင္လွေသာရီေဝစူး႐ွလွသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္စိုက္ၾကည္္႕လာရင္းအက္႐ွ႐ွဆိုလာေလသည္။
"ယံေလး...ကိုယ္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ...."
စိုင္းသီဟ၏ပူျပင္း႐ွတေသာအသက္႐ွဴေငြ႕ေလးေတြက ႐ိုက္ခတ္ကလူက်ီစယ္လာတာမို႔က်ီစယ္ျခင္းခံေနရတဲ့႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ႏွလုံးသားတစ္စုံမွာလည္းအျပင္ဘက္ဆီသို႔ခုန္ထြက္လုမတတ္ကစုန္ေပါက္ကခုန္လို႔ေနေပ၏။
"မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ရင္မထိန္းခ်ဳပ္ထားနဲ႔ေလ ငါအဆင္ေျပပါတယ္ .... "
စိုင္းသီဟက႐ိႈင္းဆက္ယံထံမွခြင့္ျပဳတဲ့စကားကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ႏွစ္ၿခိဳက္သဘာက်စြာရယ္ေမာလိုက္ကာ အျမတ္ႏိုးဆုံးလူသားေလးရဲ႕နဖူးျပင္ထက္သို႔ အရင္ဦးဆုံးအနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြခ်လိုက္ေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္သူ၏အျဖဴေရာင္႐ွပ္အက်ႌထက္ကၾကယ္သီးတန္းေလးေတြအားလက္လွမ္းလိုက္ကာဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ႏွင့္တစ္လုံးခ်င္းဆြဲျဖဳတ္လိုက္ၿပီးလဲေလ်ာင္းေနတဲ့လူသားေလး၏သိုးေမႊးခ်ည္ထည္ေလးကိုလဲ ယုယမက္ေမာစြာလွိမ့္တင္ရင္း ကမာေကာင္ေလး၏အကာအရံေလးကိုအႂကြင္းမဲ့ဖယ္႐ွားပစ္လိုက္ေပသည္။
ထင္႐ွားေပၚလြင္ေနတဲ့ျဖဴေဖြးေဖြးဗိုက္သားေလးကအတားအဆီးမဲ့စြာေပၚလာေလေတာ့ စိုင္းသီဟကသူ၏ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြႏွင့္အဆက္မျပတ္နမ္း႐ိႈက္စုပ္ယူလိုက္တဲ့အခါဗိုက္သားျပင္ထက္က ကလူ၏သို႔ျမဴ၏သို႔လုပ္ျခင္းခံေနရသည့္႐ိႈင္းဆက္ယံမွာမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘဲတခစ္ခစ္ရယ္ေမာလာေတာ့သည္။
သူ၏ရယ္သံသဲ့သဲ့ကေလးေတြကိုနားဆင္လိုက္ရတဲ့စိုင္းသီဟမွာေခ်ာေမြ႕လွေသာဗိုက္သားျပင္ေလးကိုအငမ္းမရသုံးေဆာင္ေနရင္းကေနေခါင္းေထာင္ၾကည့္လာၿပီး ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ပါးမို႔မို႔ကေလးေတြကိုဆြဲဆိတ္လိုက္ရင္းေမးေလသည္။
"ရယ္ရတယ္ေပါ့ .... "
"အင္း .... "
"ၿပီးေတာ့မွမငိုနဲ႔ေနာ္... "
'ေဂ်ာက္' ဆိုေသာခါးပတ္ျဖဳတ္သံကအခန္းနံရံထက္ဆီသို႔တိုးတိုက္ေျပးသြားၿပီးေနာက္ လူသားႏွစ္ဦး၏ခႏၶာကိုယ္ေပၚ႐ွိအဝတ္အစားေတြဟာခုတင္ေဘးေစာင္းသို႔ေလွ်ာက်သက္ဆင္းသြားၾကရသည္။ေဆးေသတၱာငယ္ေလးလဲထိုနည္း၎ပင္။
စိုင္းသီဟသည္႐ိႈင္းဆက္ယံ၏႐ွည္ေျမာေျမာေပါင္တံေလးႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ အႏွီျမတ္ႏိုးရပါေသာလူသားေလး၏စိုစြတ္က်ပ္တည္းေသာခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ ေတြေဝျခင္းမ႐ွိစြာခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္လိုက္ေလေတာ့သည္။ စိုင္းသီဟ၏ဝင္ေရာက္လာမႈေၾကာင့္႐ိႈင္းဆက္ယံမွာညည္းသံေလးေတြ မရပ္မနားထြက္လာရကာအုပ္မိုးထားေသာလူသား၏ေက်ာျပင္ထက္၌ တင္းၾကပ္စြာကုတ္ျခစ္ဖက္တြယ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"အရမ္းနာေနလား ? "
"မေမးနဲ႔ ! "
႐ိႈင္းဆက္ယံ၏မ်က္ဝန္းေလးေတြမွာမ်က္ရည္ဥေလးေတြေၾကာင့္နီရဲေနၿပီျဖစ္ကာ ေက်ာျပင္တစ္ဖက္ကိုကုတ္ျခစ္ရင္းျဖင့္သာခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း၏ထိုးေအာင္္႕နာက်င္မႈကိုတြန္းလွန္ေနခဲ့ရသည္။
စိုင္းသီဟက ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏လက္ဖဝါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို သူ၏ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာလက္ဖမိုးႏွစ္ခုႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ခ်ည္ေႏွာင္ထားျခင္းျဖင့္ နာက်င္မႈကိုႏွစ္သိမ့္ေပးလာခဲ့ေပမယ့္ထိုးသြင္းမႈတစ္စုံတစ္ရာကေတာ့ရပ္တန္႔လို႔မသြားခဲ့ကာ အခ်စ္စိတ္တို႔ျပင္းျပေလာင္ၿမိဳက္သည့္အ႐ွိန္တို႔ကမ်ားလာေလေလ အကန္႔အသတ္ေဘာင္ကိုေက်ာ္လြန္သြားေလေလပင္။
"စိုင္းသီဟ ..... ျမန္လြန္းတယ္ ..... "
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုယ္မရပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ခနေလးပဲ .... ခနေလးပဲေနာ္ ...ယံေလး.. "
စိုင္းသီဟ၏ခႏၶာကိုယ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္အပူေငြ႕တို႔ျပန္လာရကာေခြၽးေစးမ်ားပင္လွ်င္ထြက္လာရတာေၾကာင့္က်ယ္ျပန္႔ေသာေက်ာျပင္ကိုတစ္ဖန္ဖက္တြယ္ထားမိသည့္႐ိႈင္းဆက္ယံ၏လက္မ်ားမွာတင္းၾကပ္စြာမဖက္ထားႏိုင္ေတာ့ဘဲေလ်ာ့က်သြားရေတာ့သည္။
"ငါမရေတာ့ဘူး ......နာတယ္လို႔ "
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာစိုင္းသီဟႏွင့္အသက္အ႐ြယ္ခ်င္းလဲတူသလိုခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားလဲအတူတူေလာက္ပဲျဖစ္ေလာက္သည္ဟု
သူတစ္ေလွ်ာက္လုံးထင္မွတ္ထားမိခဲ့သမွ်ဟာဒီေန႔ဒီအခ်ိန္တြင္ေတာ့သူေကာင္းစြာနားလည္သေဘာေပါက္သြားခဲ့ရသည္။ စိုင္းသီဟကဘာေတြစားၿပီး ဘာေတြေဆာ့ထားလို႔မွန္းမသိ သူ႕ထက္အားအင္ေတြေထာင္ေသာင္းမကျပည့္ဝေနကာသူ႕ကိုယ္တိုင္ပင္ေတာင့္ခံႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ေပ။
႐ိႈင္းဆက္ယံမွာေသြးစိမ္း႐ွင္႐ွင္ကိုဆြဲခြဲျခင္းခံလိုက္ရသျဖင့္အသိစိတ္ကင္းမဲ့လုမတတ္နာက်င္ကိုက္ခဲေနကာ ဒူးႏွစ္ဖက္စလုံးမွာလည္းအားအင္မ႐ွိစြာတျဖည္းျဖည္းေပ်ာ့ေခြလာရေတာ့သည္။
"ေခြးေကာင္! မင္းက .... အေတြ႕အၾကဳံ႐ွိတယ္ေပါ့ေလ !"
အုပ္မိုးျခင္းခံထားရသည့္လူသားေလးဟာအံႀကိတ္ညည္းတြားရင္းႏွင့္ေထ့ေငါ့လာခဲ့တဲ့အခါမွာေတာ့စိုင္းသီဟက ေလးပင္အက္႐ွစြာရယ္ေမာလာခဲ့ေလသည္။
႐ိႈင္းဆက္ယံဟာ အၿမဲတမ္းတစ္ကိုယ္တည္းေနခဲ့သူျဖစ္တာေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြႏွင့္လည္းအေပ်ာ္တမ္းမအိပ္ဖူးသလို ေယာက်ာ္းေလးေတြႏွင့္အိပ္ဖူးခဲ့ဖို႔ဆိုတာလုံးဝအေဝးႀကီးပင္။ သို႔ေသာ္မ်က္စိေ႐ွ႕ကငနဲသားကေတာ့ ဒီကိစၥအေပၚ proတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ျဖစ္ေနတာကိုသူစိတ္ထင့္သြားခဲ့ကာေဒါသထြက္လာရၿပီးစတင္႐ုန္းကန္လာေတာ့သည္။
"မင္းေလးယုံပါ ဒါကိုယ့္ရဲ႕ဘုရားစူးပထမဆုံးအႀကိမ္ပါကြာ "
'ခ်ီးကိုပထမဆုံးအႀကိမ္လား ??? ငါမယုံဘူး ငါမယုံဘူးလို႔ !!'
"စိုင္းသီဟ .... ေတာ္ေတာ့ဆို !!!"
အခုခ်ိန္ေနာင္တအရမိဆုံးကေတာ့ဥပုသ္ေစာင့္ေနသည့္အသားစားက်ားကိုသြားဆြဲႏိႈးလိုက္သည့္မိမိလုပ္ရပ္ကိုပင္။ 'အဆင္ေျပပါတယ္' ဆိုတဲ့စကားကိုေျပာလိုက္မိတဲ့မိမိကိုယ္ကိုပါးခ်ည္းပဲလွိမ့္ခ်ပစ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။အသံေတြနာတဲ့အထိအဖန္တလဲလဲအသနားခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့႐ိႈင္းဆက္ယံတစ္ေယာက္
ခနတာလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရသြားခဲ့ေလသည္။
နတ္ဘုရားစိုင္းသီဟအတြက္ကမူထိုမွ်ႏွင့္မလုံေလာက္ေသးတာမို႔ ျဖဴလြလြသိုးေမႊးေစာင္ေလးေအာက္က အဝတ္ကင္းမဲ့ေနေသာပူေႏြးစိုစြတ္ေနသည့္ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုဟာမၾကာခင္တြင္ပင္တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမလႊတ္စတမ္းထပ္မံပူးကပ္သြားၾကကာ ခ်ိဳၿမိန္ရီေဝလြန္းလွသည့္အခ်စ္နယ္ပယ္ထဲတြင္ႏွစ္ေယာက္စလုံးေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ထပ္ၿပီးယစ္မူးၾကျပန္ေတာ့သည္။
ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါပုဇြန္ဆီေရာင္ေနဝန္းႀကီးကတစ္ဝက္နီးပါးမွ်အေနာက္ဘက္အရပ္သို႔ယြန္းကြယ္သြားေတာ့ေလသည္။ညေနခင္းေလေျပေအးေလးေတြကျပတင္းေပါက္ရဲ႕လိုက္ကာစေလးေတြဆီသို႔ပုတ္ခတ္စေနာက္လ်က္ အခန္းအတြင္းသို႔ျဖတ္ေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာကာ အိပ္ေမာက်ေနပါေသာလူသားႏွစ္ဦးထံသို႔ေဝ့ဝဲတိုက္ခတ္လိုက္ပါေသာ္လည္း ထိုလူသားႏွစ္ဦးကေတာ့တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။တစ္ဦးကတစ္ဦး၏ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲ၌နစ္ျမဳပ္ကိန္းေအာင္းေနရင္းအိပ္စက္ေနေပသည္။
ထိုစဥ္ အခန္းအတြင္း၌သီခ်င္းသံစဥ္ေလးတစ္ခုကညေနခင္းေလေျပႏွင့္အတူလြင့္ပ်ံလာခဲ့တာမို႔ လူသားႏွစ္ဦးစလုံးမွာထိုအသံေၾကာင့္လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္လာရေတာ့သည္။
႐ိႈင္းဆက္ယံ၏မ်က္ေတာင္ကေလးေတြက ေ႐ြ႕လ်ားလႈပ္ခတ္ေနေသာ္လည္းအိမ္မက္ကမ႓ာထဲကႏိုးထလာျခင္းမ႐ွိခဲ့ေပ။ စိုင္းသီဟကေတာ့သီခ်င္းသံေၾကာင့္ႏိုးထလာကာၾကမ္းျပင္ထက္ဆီ၌ျပဳတ္က်ေနေသာသူ၏ေဘာင္းဘီကိုလွမ္းယူလိုက္ၿပီးအိတ္ကပ္ထဲကဖုန္းကိုထုတ္ယူလိုက္ပါ၏။
"ဟဲလို ! "
သူ၏အသံေၾကာင့္႐ိႈင္းဆက္ယံမွာအိပ္မႈန္စုံမႊားႏွင့္ညည္းတြားလာခဲ့သျဖင့္ စိုင္းသီဟကရင္ခြင္ထဲ႐ွိလူသားေလး၏ေခ်ာေမြ႕ႏူးညံ့လွပါေသာေက်ာျပင္ကေလးကိုခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴေနရင္းတစ္ဖက္ျခမ္းကစကားေတြကိုျပန္ေျဖေနလိုက္သည္။
"ဘာကိစၥလဲ ဒီေန႔က်ေနာ္႕ Dutyခ်ိန္မ႐ွိဘူး"
Screenတစ္ဖက္ဆီကစကားသံမွာၾကားရ႐ုံျဖင့္အ႐ွိန္အဝါႀကီးတဲ့လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္မွန္းသိသာလွစြာအသံပါဝါအျပည့္ျဖင့္ မာနႀကီးစြာခက္ထန္လြန္းလွသည္။
"ဒီေန႔မနက္တုန္းကမင္းလုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္အေၾကာင္းမင္းသိတယ္ေနာ္ ။
ငါ့ဆီမင္းအခုခ်က္ခ်င္းလာ႐ွင္းျပဖို႔လိုတယ္။ "
"႐ွင္းျပစရာဘာမွမ႐ွိဘူး သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ... "
"ကိုစိုင္း !!! "
က်ယ္ေလာင္မာထန္လြန္းလွသည့္ေခၚသံအဆုံး႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ပိတ္က်ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေလးမ်ားကလွစ္ခနဲပြင့္ဟလာၿပီးစိုင္းသီဟ၏မ်က္ႏွာထံသို႔အပူတျပင္းေမာ့ၾကည့္လာခဲ့သည္။ႏူးညံ့ေႏြးေထြးျခင္းအျပည့္ႏွင့္ျပဳံးေနတတ္သည့္အႏွီလူသားဟာအခုခ်ိန္မွာေတာ့ အစားထိုးခံလိုက္ရေသာသူစိမ္းတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ျခင္းအျပည့္ကမ်က္ႏွာတစ္ခြင္ေနရာယူထားလ်က္ အင္မတိအင္မတန္ခက္ထန္မာေၾကာေနေပသည္။
စိုင္းသီဟကေအာက္ငုံ႔ၾကည့္လာစဥ္တြင္ ႐ိႈင္းဆက္ယံရဲ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔ဆုံသြားရေလေသာ္အမဲေရာင္တိမ္တိုက္တို႔ကအစအနမ႐ွိေအာင္လြင့္စင္သြားရၿပီး ၾကည္လင္ေတာက္ပလွသည့္အျပဳံးတစ္ပြင့္ျဖင့္ျပဳံးျပရင္းသူ႕အားနမ္း႐ိႈက္လာခဲ့သည္။
"ကိုစိုင္း ! မင္းအခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ !
မင္းအေမသာဒီအေၾကာင္းေတြသိရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲမင္းသိတယ္မွတ္လား ! "
"အင္းေသြးတက္ၿပီးမူးလဲသြားမွာေပါ့ ... "
"စိုင္းသီဟ!!! မင္းတကယ္ပဲမိဘေတြကိုေတာင္ေသြဖယ္ထားေတာ့မလို႔လား ? မင္းအသက္အ႐ြယ္ကကေလးဆန္ေနရမယ့္အ႐ြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ ...အဓိပၸါယ္မ႐ွိတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကိုေလွ်ာက္လုပ္မေနစမ္းနဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္းငါ့ေ႐ွ႕လာခဲ့စမ္း !"
တစ္ဖက္ကလူမွာအလြန္အမင္းေဒါသထြက္ေနတာေၾကာင့္ဖုန္းစပီကာမဖြင့္ထားတာေတာင္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အခန္းနံရံေတြဆီသို႔ပ်ံ႕ႏွံ႔႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ေဒါသသံေတြကိုက်ယ္ေလာင္ျပတ္သားစြာၾကားေနရသည္မို႔ ႐ိႈင္းဆက္ယံပင္ထိတ္လန္႔လာခဲ့ရသည္။
"က်ေနာ္ဒီေန႔မအားဘူး မနက္ျဖန္...
က်ေနာ္႕ Dutyအခ်ိန္က်မွပဲဆက္ေျပာၾကတာေပါ့ "
စိုင္းသီဟကထိုသို႔သာခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာရင္းဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ဟန္းစက္ေလးအားေဘးနား႐ွိစားပြဲစင္ေပၚသို႔ပစ္တင္လိုက္ေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္သူ၏မုန္တိုင္းထန္ေနသည့္မ်က္ႏွာထားမွာေျပေလ်ာ့သြားကာ ႐ိႈင္းဆက္ယံ၏ကိုယ္လုံးေလးအားထပ္မံေထြးေပြ႕ထားရင္းမ်က္ဝန္းေတြကိုပိတ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ ႐ိႈင္းဆက္ယံကေတာ့စိတ္ေအးလက္ေအးထပ္မအိပ္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုဖြင့္ထားလ်က္ႏွင့္ေအးေဆးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည့္စိုင္းသီဟ၏မ်က္ႏွာေလးကို မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္းေငးၾကည့္ေနရင္း ဆိုသည္။
"မနက္ျဖန္က်ငါလဲ မင္းနဲ႔အတူတူလိုက္ခဲ့မယ္"
"အင္း .. မင္းေလးသေဘာ "
စိုင္းသီဟကမ်က္ဝန္းေတြကိုမွိတ္စင္းထားလ်က္ျဖင့္သာျပန္ေျဖလာခဲ့ကာ အနီးနား႐ွိစားပြဲေပၚ၌အသံမဆဲမရပ္မနားတုန္ခါေနပါေသာဟန္းစက္ေလးအားႏွစ္ေယာက္စလုံးဥေပကၡာျပဳထားလိုက္ေပေတာ့သည္။
မနက္ျဖန္ဆိုသည့္အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔၌သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံးမည္သို႔ေသာအခက္အခဲေတြႏွင့္ေတြ႕ၾကဳံရပါေစ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမလႊတ္စတမ္းဆုပ္ကိုင္ေထြးေပြ႕ထားၾကရင္းျဖတ္ေက်ာ္ၾကဖို႔ရာအသင့္ျဖစ္လို႔ေနေပသည္။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဆုကလူပ်ိဳႀကီးတို႔အတြဲ Fanမို႔ဒီတစ္ပိုင္းမွာအေရာက္ပို႔ေပးလိုက္တာပါ 🤭 အေရးအသားမေကာင္းရင္လဲခြင့္လႊတ္ပါလို႔ 🙏။
Love you all my readers 🙆💖
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••