⚜ CHAPTER 26 ⚜
A LOUD cry echoed in my mind. Ginising no'n ang diwa ko.
Awtomatiko akong napalinga, hinahanap ang pinagmulan no'n. Ano 'yon?
I heard that cry again. Tila iyak na nagmumula sa karagatan.
Kumirot ang dibdib ko. I know that voice, that familiar voice.
"Sylvester!" I called out his name.
Luminga-linga ako sa paligid pero itim lang ang nakikita ko.
Shit. I can almost feel my heart sinking in pain and frustration.
"Sylvester nandito ako!" Sigaw ko.
I know his cries are calling me. Hinahanap niya ako. Kailangan niya ako.
He cried again, this time, louder. Tila ba nasasaktan siya! Sinasaktan siya!
"SYLVESTER!"
Napabalikwas ako ng bangon, habol-habol ko ang hininga na para bang nagmula ako sa matinding pakikipaglaban.
Si Sylvester... Tinatawag niya ako. Tinatawag ako ni Sylvester!
I tried to calm myself. Panaginip lang 'yon, Alora. Sylvester's safe. He's safe.
Pumikit ako at malalim na huminga, pilit kong pinapakalma ang puso kong mabilis pa rin ang tibok.
Back then, Sylvester and I used to see each other everyday. Walang araw na hindi kami nagkita para maglakbay. Nasanay kaming palaging magkasama.
But now, we haven't seen each other for weeks. Ang malala pa, hindi ko man lang siya nasabihan kung bakit. I didn't get to bid him goodbye.
Paano kung pumunta iyon sa bayan para hanapin ako? God! They would execute him!
Napasuklay ako sa buhok. Two more weeks bago mangyari iyong once a month na paglabas ng mga estudyante. Hindi ko na kayang maghintay. I need to find a way.
"ALORA, kanina ka pa tahimik. Okay ka lang ba?" Usisa ni D'vora habang naglalakad kami patungong... hindi ko alam. Wala akong ideya. Kaninang umaga pa ako wala sa sarili kaiisip ng paraan para makita si Sylvester.
"Palagi namang tahimik si Alora. Ikaw lang ang maingay." Sabat ni Millary.
"Huwaw, nagsalita ang tahimik."
Marahas akong napabuntong-hininga. Kada minuto ay nadadagdagan lang ang pagkainis ko. "Wala bang dagat sa loob ng akademya na 'to?" Hindi ko na napigilang hinaing.
That was such a stupid question I know. Paano naman magkakaroon ng—
"Dagat? Meron naman."
Mas mabilis pa sa alas kwatro akong napatingin kay D'vora. Natigil ako sa paglalakad kaya natigil din ang dalawa.
"Saan?!" Maagap kong tanong. Nagulat pa sila sa pagtaas ng boses ko.
Nagkatinginan silang dalawa.
"Ano, sa gubat, pero walang pumupunta roon kasi sabi-sabi na meron daw mga--"
"Saang gubat?"
"Sa may gubat sa West Wing."
Gubat sa West Wing.
Damn! How could I be so stupid?!
Kaagad akong tumakbo. Dinig ko pa ang pagtawag ng dalawa pero hindi ko na sila pinansin. I ran at full speed, not minding the people along the way.
Walang ibang nasa utak ko kundi kung gaano ako katanga. I can't believe how dumb I was. Ang tanga-tanga ko!
Pagpasok ko sa gubat ay patuloy ako sa pagtakbo. Kada tapak ng mga paa ko lupa ay lumilikha ng tunog dala ng mga tuyong dahon. But again, I didn't mind. All I was aiming is to reach the end of the forest, which is a cliff... and a sea.
Halos maubusan ako ng hininga nang maabot ko ang dulo. I ended up on my knees while constantly catching for air.
Pinagmasdan ko ang kalawakan ng dagat. I've been here. Bakit hindi ko man lang naisip na dito siya tawagin?
I closed my eyes before filling my lungs with fresh air, hoping it could somehow calm my system. Halo-halong emosyon ang nararamdaman, pero nangingibabaw doon ang takot ko. Ang takot kong mabigo... Ang takot kong hindi siya makita rito.
Slowly, I placed both of my palms on top of my lips. I then took a deep breath before letting out our signal call.
Pinahaba ko ang pagtawag sa kanya, mas mahaba kumpara sa ordinaryong signal call namin.
Pagkatapos kong gawin iyon ay binaba ko na ang kamay saka nangangambang inikot ang tingin sa paligid. Binalot ng katahimikan ang lugar.
I waited... and waited... and waited. But there was no sign of him. Nagmasid ako sa kalawakan ng tubig pero wala. Walang Sylvester.
I tried calling him again, and again, and again. Hindi ako sumusuko. Baka hindi niya lamang ako naririnig, o baka naman papalapit pa lang siya sa akin. Hinintay ko siya nang hinintay hanggang sa hindi ko na mabilang kung nakailang tawag na ako... pero wala pa rin.
I'm starting to be frustrated.
And then it hit me.
Kahit na dagat ito, hindi ibig sabihin no'n ay kaya niya na itong marating. A portal is needed to enter and leave this place. Sa teorya ko nga ay nasa ibang dimensyon ang akademyang ito.
Kumuyom ang kamao ko. No. There must be a way.
Tumayo ako at mas lumapit sa dulo ng bangin.
I looked down, tinatantya kung gaano kataas ang kinatatayuan kong lupa mula sa dagat na nasa ibaba. Siguro ay aabot sa humigit kumulang isang-daang talampakan ang taas ng kinatatayuan ko. Mas mataas pa sa banging nasa tahanan namin. If I were to jump, kailangan kuhang-kuha ko ang paghuhulugan ko. This could lead to my death if not done perfectly.
Isa pa ay hindi na ako maaaring makabalik sa kinatatayuan kong bangin ngayon kung sakaling hindi ko mahanap si Sylvester, wala akong pag-aakyatan, walang posibleng daan. Ang tanging lupa na nakikita ko na pwede kong pag-ahunan ay ang bulkang lungga ng mga hextosaurus, pero masyado iyong malayo.
But fuck it, I'm desperate. Nananalangin na lang akong magawa kong mahanap si Sylvester sa pagtalon ko. Only through that I can stay alive.
I took few steps back.
May the gods be with me.
One...
I positioned my stance.
Two...
I readied myself mentally.
Three...
Here comes nothing.
And run!
Akmang tatakbo na ako nang may dumaang sibat sa harapan ko!
Nanlaki ang mga mata ko. Hindi natuloy ang pagtakbo ko, paano ay isang hakbang ko lang panigurado ay natamaan na ako no'n!
Awtomatiko akong napalingon sa pinanggalinan no'n. And from there, stood a man in a black long sleeves polo, and gold vest corset. Matalim ang titig nito sa akin.
This man again...
"Are you trying to kill yourself?" His eyes are shooting daggers at my direction.
Naningkit din ang mata ko sa kanya. Bakit ba siya nangingialam?
"Guess," Iyon lang ang aking sinagot sa kanya bago walang paalam na tinuloy ang aking plano.
I ran... towards the end.
No one can ever stop me.
My eyes fixed on the sea as I ran with no hesitation, no fear. I was about to reach the end when suddenly, strongs arms encircled around my waist and dragged me away from the edge! The force was so strong that we both fell on the ground!
"Are you crazy?!" Hindi makapaniwalang aniya.
He's underneath me while I lay on top of him. I immediately tried to get up but his grip around my waist tightened!
"Get off, Vaximus!" I struggled. Ano bang trip niya?!
"Get off? Ikaw nga ang nasa ibabaw ko."
Nagngitngit ang ngipin ko. Ako nga ang nasa ibabaw, pero hindi niya naman ako hinahayaang makaalis!
"Why would you even drag me in the first place?! Panira ka ng plano!" My teeth gritted in annoyance.
"Kung hindi ko ginawa iyon, hindi ka na makakabalik dito sa taas! Nag-iisip ka ba?"
"Wala kang pakialam!"
I spat on him... Literally. Dinuruan ko siya.
"What the fuck?!"
Dahil sa ginawa kong iyon ay lumuwag ang kapit niya sa akin. Nagawa kong makatayo nang mabilis. And without hesitation, muli kong tinuloy ang plano kong pagtakbo.
I once again attempted to jump. But this man ruined my attempt again! Before I could even reach the edge, he caught my arms and forcibly made me face him. So I surprised him with a punch. But fuck him for having a fast reflex! He was able to dodge my fist.
Pinaulunan ko siya ng suntok. He dodged every single punch. He's not fighting back. Too bad I'm really desperate to take him down. Hindi ako titigil hangga't hindi ko siya mapapabagsak, kung 'yon lang ang paraan para makatalon ako!
I summoned my weapon and started hitting him.
Hah! Take that! Akala mo hindi ko kayang i-summon ang armas ko?
But damn it, even with a weapon, he was able to avoid my strikes!
One more strike and he was able to catch my weapon. He gripped my spear so firm that it became almost impossible for me to retrieve it back!
Mas lalong sumama ang tingin ko sa kanya. Hinila ko ang armas ko mula sa pagkakahawak niya pero hinila niya rin iyon dahilan para mapalapit ako sa kanya. I was caught off guard when his face became few inches away from mine.
"Why don't you just tell me your problem so maybe I could help?"
Sandali akong natahimik at napatitig lang sa mga mata niya. Tingin niya ba talaga ay pagkakatiwalaan ko siya?
Itinulak ko ang aking armas dahilan para mabitawan niya iyon at mapaatras.
"I don't accept help from anyone." Matigas kong pahayag.
I swiftly swung my spear before pointing the sharp edge directly at his neck. Napatigil siya sa tangkang pagsasalita.
"If I were you, I would mind my own business." Matalim ang tingin kong pagbabanta sa kanya.
Napatiim ang bagang niyang napatitig sa akin. Nilabanan ko naman ang mga titig niya para ipaalam sa kanyang wala akong planong umatras.
Hindi ang isang katulad niya ang makaka-kontrol sa akin.
"Fine," he finally took a step back. "jump then."
Medyo natigilan ako roon. I didn't expect he would actually surrender.
Inalis ko ang aking armas palayo sa kanya bago umayos ng tayo. I tried to read him. Sa karagatan na lamang naka-pokus ang kanyang tingin. Mukhang tuluyan na nga talaga siyang sumuko.
With that, I unsummoned my weapon. Muli na akong humarap sa dulo at nagsimulang maglakad patungo roon. Nang marating ko ang hangganan ay hindi ko alam bakit nilingon ko pa ang lalake.
He's staring at me dead seriously. Pero nang makita niyang nilingon ko siya ay bigla niya akong inirapan!
Gagong lalakeng 'yon ah! Napaka-attitude!
Inirapan ko nga rin bago ako bumalik sa pagkakaharap sa dulo. Nakakalula ang taas. Dahil hindi na clouded ang utak ko gaya kanina, ngayon ko lang tuluyang napagtanto kung gaano kataas ang kinaroroonan ko. But that won't stop me...
After calculating everything, I faced my back towards the edge to dive backwards. I closed my eyes and breathed deeply. Here goes nothing...
Pagbukas ko ng mga mata ko ay hinayaan ko nang mahulog ang sarili. Then there it was again, the slowmo that I always experience whenever things like this happen. Bumagal na naman ang lahat, dahilan para maramdaman ko ang maliliit na bagay kahit sa mabilis na oras.
Nang unti-unting bumagsak ang katawan ko ay muli ko siyang nasulyapan mula sa malayo. His face was gloomy, but when our eyes met, a grin slowly appeared on his face... Then I saw it again, the wickedness in his eyes...
My body was already slanted, my feet were no longer on the ground, and my hair was already flying... when suddenly, everything stopped...
Literally, everything stopped! I was stuck in my position!
I heard footsteps. When I tried to look at that man, I failed...
I couldn't move!
No, everything didn't stop moving. Ako lang! Ako lang ang hindi makagalaw!
"My, my,"
Fortunately, I could move my eyeballs. I looked at him who's now standing in front of me. At ngayon ko lang napansin na hawak niya ang wand niya.
Nagngitngit kaagad ang aking kalooban. Asshole! He casted a spell on me so I wouldn't be able to jump! Now I couldn't move an inch!
I tried cursing him but I couldn't even move my lips! Fuck this man!
"Such a shame, you were too slow, m'lady." Slowly, he pointed his wand at my chin, before slowly sliding it down to my exposed neck. "Too bad... Now you look like a damsel in distress." He shook his head with pity registered on his face. But it didn't take long before the fake pity on his face turned into mischief. "Good thing your prince charming is here to save you from falling."
Ilang beses ko na siyang namura sa utak ko! He's clearly trying to annoy me and he's fucking succeeding!
Naramdaman ko ang kamay niya sa likod ko, tila sinasambot ako mula sa pagkahulog. He even bent his upper body forward, as if he's really catching me from falling.
I glared at him. Makagalaw lang talaga ako at hindi na ako mag-aalinlangang iwasiwas sa kanya ang mga patalim ng armas ko!
"M'lady, don't look at me like that." His other hand went on my right cheek, gently caressing. "Hindi naman kita pipigilang tumalon... however," tila nanunuyo pa ang tono ng kanyang boses. Kung pwede lang ay kanina pa ako nasuka! "if you jump, I jump." he grinned from ear to ear. "Let's jump together."
With his wand still pointed at my neck, he whispered a chant. At pagkatapos na pagkatapos no'n, bigla na lang natuloy ang kanina'y dapat na pagbagsak ko! Pero ngayon, kasama siya!
My eyes immediately went tightly shut... but when I felt his arms suddenly crawled around my waist, my eyes automatically sprung open.
Our gaze locked.
Bigla ay nakalimutan ko kung paano huminga. I tried avoiding his gaze but I failed. His eyes seem to effortlessly magnet mine.
Napatiim-bagang ako. I tried to read him through his stares but again, I failed. His eyes show nothing but darkness and mystery.
Nakakapagtaka. I can read anyone and any creature, along with their feelings, emotions, and all... but not this guy. Because the moment you try to read his eyes, you'll find yourself lost in a galaxy.
His orbs are like pure blackholes... that once you're sucked in, you'll no longer find a way out.