31 Temmuz 2021
Seafret - Atlantis.
Sonunda o gün gelmişti, çıkarları için kullanılan bu evden uzaklaşacaktım. Kendimden başka kimsenin dertleri ile uğraşmayacağım o gün gelmişti.
Egolu gibi durabilirim fakat bunun için çok çabalamıştım, bazı günler vazgeçmek istesemde kendini buradan kurtarıp yaşayamadığım şeyler için motive ederek gece gündüz çalışmıştım. Gidiyordum, inanmıyorum gerçekten gidiyordum.
Yıllar önce tanıştığım 6 çocuk ise sanırım en büyük motive kaynaklarım olmuşlardı. Aynı yeri tuturabilmek, tercihimi onlara uygun yapabilmek için puanımı epeyce yükseltmeye çabalamıştım.
Yerleştirme kısımları ise en keyif aldığımız zamanlardı, Jeongin hariç hepimiz aynı okulu tutturmuştuk. O ise nakilini yakınlarda ki bir liseye aldıracak ve birbirimize yakın olacaktık. Sonrasında o da burayı kazanacaktı, yani umarım öyle olur.
Chan Hyung, Minho Hyung ve Changbin Hyung bizden daha büyük oldukları için daha öncesinde sınavlara girmiş ve bir süre önce burada okumaya başlamışlardı. Gideceğimiz okulu daha önce ziyaret etmiştim, başlarda Chan Hyung abartıyor diye düşünüyordum ama tükürdüğümü yalatmıştı bu üniversite. Büyük ve gözalıcıydı, şu filimlerde görüp hayran hayran baktığımız cinsten.
Bavulumu son kez kontrol ettim ve evet, her şey buradaydı. Üniversite evime bir kaç saatlik uzaklıktaydı bu yüzden fazla kısa olmayan bir otobüs yolculuğu yapacaktım. Çocuklara evden çıktığıma dair mesaj attıktan sonra yola koyuldum. Neyse ki bir ay erken başlayan bir Üniversite'ye gidiyordum, bu yüzden öğrenci yoğunluğunun oluşturduğu bir trafiğe maruz kalmadan otogara ulaşmıştım.
Bilet işlerini halledip otobüse binmiştim. Bu uzun yolculukta sanırım şarkılar beni kurtarabilirdi, zaten hep öyle yapmamışlar mıydı? Kulaklığımı taktıktan yaklaşık 40 dakika sonra uyumuştum. Ta ki yanımda ki adamın sürekli kıpırdanması sonucu uyanana kadar.
Gözlerimi araladıktan sonra yanımda ki adama doğru yan bir bakış atmıştım. Daha yaşlı biri olduğunu tahmin ediyordum ama yanılmıştım, muhtemelen benimle yaşıt biriydi. Ona baktığımı fark etmiş olacak ki konuşmaya başlamıştı.
"Ah üzgünüm, seni uyandırdım mı? Yalnızca az önce ki otogardan binmiştim ve yerleşmeye çalışıyordum."
"Sorun değil" dercesine kafamı sallamış ve pencereye dönmüştüm. Yolu izlemem pek uzun sürmemişti, önümde bir el belirmiş ve bakışlarımı o yöne döndürmemi sağlamıştı.
"Madem uzun bir yolculuk olacak, ben Wooyoung."
Karşımda gülümseyen bir yüz ile bana bakan adama karşılık bende gülümsedim. Gerçekten bu kadar çabalaması doğal mıydı? Yoksa ben mi böyle şeylerden çok uzaktım?
"Hyunjin, memnun oldum Wooyoung." Diyebilmiştim karşımda hâlâ içten gülümsemeyle duran çocuğa.
"Bende öyle, kaç yaşındasın Hyunjin?" Bunu biraz sorgulamıştım, sonuçta sadece bir kaç dakika önce tanışmıştık ve kendim hakkında bu kadar bilgi vermek doğru muydu? Ah Hyunjin, yeter artık insanlar seni yemeyecek arkadaş ediniyorsun şuan.
"Kaç yaşında olduğunu mu hesaplıyorsun? Mimiklerin komik görünüyor." Resmen gülmemek için içinde savaş veriyordu."Hayır, hayır sadece bir şey düşünmüştüm, 18 yaşındayım bu sene üniversiteye başlayacağım."
"Yaşıtmışız, bende Üniversite'ye başlayacağım hatta şuan oraya gidiyorum."
Fazlaca şasırmıştım, demek başka okullarda eğitimine erken başlıyormuş. "Ciddi misin? Bende kendi Üniversiteme gidiyorum. MCYL Üniversitesi."
"İnanmıyorum, bende oraya gidiyorum. Bu tesadüf şuan çok tuhaf hissettirdi, ama fena da olmadı."
Gereksiz bir şekilde mutlu olmuştum, her gün böyle bir durumla karşılaşmıyordum sonuçta.
"Değil mi bencede güzel oldu."
Yol boyunca biraz daha kendimiz hakkında konuştuktan sonra Wooyoung uyumuştu, bende tekrar kulaklıklarımı takmış ve rastgele bir şarkı açmıştım. Duyduğum şarkı ile bütün hislerim tekrardan buruklaşmıştı. Seafret- Atlantis. Felix'i bunu çok severdi.
15 Şubat 2017
leelix - hwllama
leelix
Heyy, Hyun
Ne bulduğuma da bak
https://youtu.be/gVAy3IZiL0s
hwllama:
Ne bu?
leelix:
Şarkı Hyun, ne gibi duruyor?
hwllama:
Hey o kadar aptal mı duruyorum?
Nereden buldun diye soruyorum.
leelix:
Üzgünüm, benim hatam
Geçen gün televizyonda karşıma çıktı sonrasında dinlemeye başladım ve gereksiz bir şekilde güzel hissettiriyordu bende sana atmak istedim. 💃🏻
hwllama:
Felix çok tatlısın güzelim,
gidip hemem dinleyeceğim.
leelix:
Umarım hoşuna gider Hyun.
6 dakika sonra:
hwllama:
Cidden güzel bir şarkıymış.
Ama Felix bu şarkının sözleri üzücü.
leelix:
Biliyorum Bay Hwang, ama yine de güzel. Bazen bizi üzen şeylerde sonrasında iyi hissettirmez mi?
hwllama:
Bilemiyorum,
galiba haklı olabilirsin.
_
Ne kadar süre dalmıştım hatırlamıyorum, sanki her şey durmuştu o an. Nerede olduğumu, ne yaptığımı bilmiyordum. Sadece bizi, anılarımızı düşünüyordum. Sahi şuan mutlu muydu? Bize bunları yaşatırken, birlikte kurduğumuz hayallerimizi tek başıma gerçekleştirirken ne hissediyordu?
Komikti, zamanında bunu tekrar tekrar hayal etmiştim. Birbirimize sarılacağımızı, birlikte Üniversite'ye başlayacağımızı. Başardım Felix, bugün gidiyorum, ama sen yoksun tıpkı çok uzun zamandır olmadığın gibi. Şimdi bu şarkı daha anlamlı geliyordu,
Tell me why this has to end
Bunun neden sona ermesi gerektiği söyle bana.
Oh, no,
oh, no.
Ah, hayır,
Ah hayır.
I can't save us,
Bizi kurtaramam,
my Atlantis, we fall
Atlantis'im düşüyoruz.
We built this town on shaky ground
İnşa etmişiz bu şehri sallantılı bir yere.
Evet Atlantis'im biz çoktan düşmüş, bir sürü parçaya ayrılmışız, ve en acısı da biz asla eskisi gibi olamayacağız.
___
Selamm, uzun bir aradan sonra devam etmeye başladım. Bazı yerler klişe gibi gelebilir ama ilerde duzeletecegim o zaman kafaniza oturacak. Umarım hoşunuza gider ve mükemmel yazım tarzım sizi rahatsiz etmez.
Mutlu kalin. <33