''Heey.. Sarah.. Wat doe jij hier?''
Ik kijk hem vuil in zijn ogen aan.
Mijn gevoelens. Ik voel alles.
Ik hoor Souhaila achter mij uitstappen.
''Mohammed? Wie is dat?''
Ik zie haar geschrokken zijn kant opkijken.
''Ze kwam gewoon even langs.. Echt Sarah het is niks''
Zijn ogen worden vochtig.
''Uhm Moo? Kan je zeggen wie dit zijn?'' vraagt ze lachend.
Ik schiet naar voren en pak haar bij haar haar.
Een black-out.
Ik weet echt niet meer wat ik doe, ik wil haar kapot maken.
Alles wat ik voel sla ik.
Harder & Harder.
Ik hoor haar schreeuwen.
Souhaila schreeuwen.
Van alles trekt aan mijn armen.
Ik begin weer normaal te zien en zie haar bewusteloos op de grond liggen.
Mijn vader kijkt me verslagen aan.
En weetje hoe ik hem aankijk?
Vol spijt.
Spijt dat ik hem zielig vond.
Spijt dat ik hem wou bezoeken omdat hij anders alleen was.
Spijt van elke traan die ik om hem heb laten vallen.
''SARAH!'' roept mijn vader als hij mij weg ziet lopen.
Hij draait mijn arm om.
''Ik zal je dit nooit vergeven. Nooit.'' zeg ik met een trillende stem en voel een traan langs mijn wangen rollen.
Souhaila sleurt me mee naar de auto en wanneer we allebei zitten rijd ze hard weg.
''Kanzes! wat was dat?!''
Ik knijp mijn ogen stevig dicht en leun met mijn hoofd tegen het raam.
De tranen rollen langs mijn wagen op een snel tempo.
Alles doet pijn.
Mijn hart voel ik overal snel koppen.
Mijn lichaam trilt.
Mijn hoofd voelt aan als een baksteen.
''Sorry.. Ik weet.. Echt niks te zeggen.. Het spijt me zo..'' zegt ze met een trillende stem.
Moet je nagaan he, als zij al bijna begint te huilen.
Als zij zich al klote voelt.
Hoe moet ik me dan voelen?
''Ik wil weg Souhaila'' zeg ik huilend.
Ze stopt met rijden en slaat stevig haar armen om me heen.
''Laat het je niet kapot maken'' zegt ze.
Haar lichaam trilt.
''Verraden gewoon. We zijn alle twee verraden. Souhaila, wat moet ik nog met mijn leven? Alsjeblieft. Voor wie moet ik nog vechten als er haast niemand voor mij vecht? Ze willen me een voor een pijn doen. Alsjeblieft leg het me uit?!''
Dit heb ik met moeite gezegd.
Even wil ik niks zeggen, aan niemand mijn woorden vuil maken.
Gewoon stil zijn en hopen dat de stilte me opvreet.
''Vecht voor Yassir schatje, echt. Sorry ik voel me echt niet goed'' zegt ze en haalt haar armen weg.
Ze loop naar buiten en ik zie haar haar handen voor haar gezicht slaan.
Ik word gek.
Radeloos, gevoelloos.
Alles leek goed te gaan toch?
Niks kon meer kapot toch?
Verwacht het onverwachte.
Maar mensen moeten nu ook niet van mij verwachten dat ik er nog de volgende dag zal zijn.
Souhaila stapt de auto weer in en ik voel haar naar me kijken.
''Het spijt me zo.. Ik zweer bij Allaah dat ik niet weet wat ik moet doen Sarah!''
''Rij me naar huis'' zeg ik zachtjes.
''Ik kijk hem nooit meer aan. Ik hoef hem nooit meer te spreken. Hij verraad zijn eigen vrouw. Mijn moeder Souhaila! Mijn moeder!'' schreeuw ik huilend.
De hele weg naar huis kon ik alleen maar huilen.
Als een klein kind alleen dan zonder iemand die me troostte.
Ik kan mijn gevoel niet uiten hoe ik me voel.
Ik doe mijn best om het aan jullie te vertellen maar echt..
Zelf ik weet niet wat ik voel.
Nadat de druppel de volle emmer heeft geraakt.
Stroomt hij over.
Zo voel ik me nu precies.
''We zijn er Saar..'' zegt ze stilletjes na een tijdje.
''Ik laat je niet meer alleen Sarah''
Zonder iets te zeggen loop ik de auto uit het hotel in.
Ik wacht niet eens op Souhaila wanneer ik de lift instap.
De lift stopt en ik loop naar mijn kamer.
Ik hoor er Maitre Gims uitkomen en ik klop hard op de deur.
Bijna maak ik de deur kapot.
Een uitweg, het enige wat ik nog wil zien is niks.
Donker, rust & niemand die tegen me praat.
Imaddine staat met een brede glimlach in de deur en zonder wat te zeggen loop ik hem voorbij naar mijn kamer.
Ik draai de deur opslot en stort vlak daarna meteen in.
Tranen die langs mijn wangen stromen, mijn keel die pijn doet van het te lang inhouden om niet te schreeuwen.
''Waarom doe je dit.. Waarom'' fluister ik huilend.
Ik trek aan mijn eigen haren om de pijn te voelen.
Waarom? Ik weet niet wat ik doe.
Er klopt iemand op de deur en ik hoor Yassir schreeuwen.
Steeds harder word er geklopt.
Ik begin wazig te zien en alles begint te draaien.
De deur kan ik nog net open draaien voordat het zwart word en ik mezelf keihard op de grond voel vallen.
~
''Sarah?''
''Jawel, ze beweegt kijk dan!''
Ik open langzaam mijn ogen en zie Souhaila en Imaddine voor me staan.
Ze zijn nog wazig.
Ik probeer op te staan maar mijn hoofd voelt te zwaar aan dat ik weer terug val op mijn kussen.
Er word een natte koude handdoek op mijn hoofd gelegd.
Ik kijk Imaddine recht in zijn vochtige rode ogen aan.
Alleen al bij het zien van zijn gezicht breekt mijn hart weer.
Ik ben weer terug, de pijn is weer terug.
Jammer, ik wou dat het voor altijd donker was.
''Hoe voel jij je?'' Souhaila geeft me een kus op mijn wang veegt mijn tranen weg.
Ik hoor haar snikken.
''Waar is Yassir?'' vraag ik zacht.
''Weg Sarah, Je had hem moeten zien.. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn respect is nog nooit zo hoog geweest voor iemand.. Nog nooit heb ik zoveel pijn gevoeld als nu. Wist je wat ik je in de auto vertelde? Zelfs dat was nog niet eens zo erg.'' zegt ze veegt haar tranen weg.
Ik sla mijn deken weg en word meteen tegengehouden door Imaddine.
''Souhaila, kan je ons alsjeblieft laten?''
Souhaila loopt snikkend de deur uit.
Ik draai met mijn rug naar hem toe en knijp mijn ogen dicht.
Alles wat hij zegt raakt me zo erg.
''Waar moet ik beginnen. pff. oke..''
De tranen beginnen langs mijn wangen te rollen.
Sneller & sneller.
''Het doet me pijn om je zo kapot te zien. Dat elke keer als je denkt dat het goed gaat dat je weer een tegenslag ontvangt. Ik weet niet eens wat ik moet zeggen. Ik voel me echt niet goed. Misselijk ben ik ervan en tegelijkertijd doet het me zoveel. Ik kan mijn gevoel niet beschrijven.. Laat staan wat jij of Yassir voelt. Alhamdoulillah Sarah, nu weet ik dat ik nergens over moet klagen. Jullie hebben mijn ogen geopend en daar wil ik je voor bedanken.. Alleen he.. Mijn ogen gaan tegelijkertijd ook dicht. Ik weet niet wat ik moet doen om je te helpen. Ik ben machteloos. Ik wil je helpen wollah. Ik wil alles geven om jullie uit deze weg te halen. Ik begrijp het nog steeds niet Sarah, het is onmogelijk. Ik heb mijn ogen dicht gedaan en weer open met de hoop dat je voor me stond en weer zo verlegen glimlachte.. Maar toen ik mijn ogen weer open dicht en Yassir zag staan met een blik vol haat & woedde wist ik dat het niet zo is.''
Zijn strem trilt.
Ik trek mijn dekbed ver over mijn gezicht en kruip in elkaar.
''Ik ben bang.. Ik durf jou of Yassir niet meer alleen te laten wollah. Ik ben zo bang dat een van jullie of allebei er niet meer morgen zijn.. Dit is echt shit man. Ik weet niet eens meer wat ik moet zeggen.''
''Kan je me een ding beloven?''
Hij verdient het om mijn gezicht te zien. Ik wil hem niet het gevoel geven dat ik het niet respecteer wat hij zegt.
Ik haal mijn deken van mijn gezicht en kijk hem vol tranen aan.
Mijn tranen weeg ik weg en zie dat zijn ogen vol tranen staan.
''Wat wil je dat ik je beloof.. Imaddine?''
''Dat je jezelf niks aandoet.'' zegt hij huilend.
En dit doet pijn, veel pijn.
Ik kan alles beloven..
Maar dit kan ik niemand beloven..
''Ik kan je niet iets beloven wat ik niet waar kan maken'' zeg ik huilend.
''Ik laat je niet gaan. Ik raak je geen seconde uit het oog'' zegt hij.
Ik hoor Souhaila op de deur kloppen; ''Kan ik binnen komen?''
Hij komt dichterbij met zijn hoofd, veegt mijn tranen weg & geeft een kus op mijn voorhoofd.
Souhaila opent de deur en komt naast me op bed zitten.
''Gaat het weer een beetje?''
''Mag ik slapen?'' vraag ik zachtjes.
Ik druf ze niet aan te kijken, ik schaam me zo erg.
''Het spijt me voor alle last.. Alleen ben ik bang dat ik toch niks nuttigs kan zeggen.. Ik wil geen slechte dingen tegen jullie zeggen.. Ik weet niet meer wat ik doe.. En dat spijt me.. Voor mij hebben jullie genoeg gezorgt.. Zorg ervoor dat Yassir thuis komt. Ik wil hem spreken''
''Is niet erg schatje, we begrijpen je helemaal. We bellen hem en we blijven bij je tot hij thuis komt. Ookal is het al 3 uur..'' zegt Souhaila.
Ze geeft me een kus op mijn wangen en staat op.
Ik kijk Imaddine recht in zijn ogen aan en ik pak zijn hand snel vast wanneer ik zie dat Souhaila de andere kant op kijkt.
Hij knipoogt en staat dan ook op.
Ik draai weer met mijn rug naar ze toe en knijp mijn ogen dicht.
De tranen blijven rollen maar de gedachtes vallen langzaam weg.
Het is weer donker, rustig & stil.
----
Dit is voor vele maar een verhaal.
Maar elke keer wanneer ik bezig ben met dit verhaal komen de gevoelens naar boven.
Het doet me zoveel pijn om de personen die dit hebben meegemaakt aan te kijken.
Te zien strijden voor alles wat ze nog hebben.
Ik probeer gevoelens zo goed mogelijk te verwoorden alleen lukt me dat niet altijd even goed.
Ik zal nooit maar dan ook niet kunnen verwoorden wat hun hebben gevoeld of zelfs voelen.
----