"ဆွမ်းတော်ဗျို့"
"ဟော်တော် ဆွမ်းခံကြွပြီ ကိုကိုချစ်ရေ...ဘုန်းဘုန်းကိုအိမ်ထဲကြွဖို့ခေါ်ပေးပါဦးလား ဒီမယ် ခင်ထမင်း၊ဟင်းတွေခူးချင်လို့"
အိမ်ရှေ့ရေတွင်းတွင်မျက်နှာသစ်နေသည့်ကိုကိုချစ်ကိုလှမ်းအကူအညီတောင်းရင်း ဆွမ်းထမင်း၊ဆွမ်းဟင်းတွေခူးခပ်ရန် ခင်နှင်းနောက်ဖေးချောင်ကိုဝင်ခဲ့လိုက်သည်။အခုရက်ပိုင်း ကိုကိုချစ်ကခင်နှင်းတို့အိမ်တွင်ညအိပ်စောင့်ပေး၍ မနက်ဆိုလျှင်ပြန်လေ့ရှိသည်။ရွာကိုရောက်လာသည့်ဂျပန်မာစတာကြီးနှောင့်ယှက်တာခံခဲ့ရသော ခင်နှင်းကို အကုန်လုံးကစိတ်မချနိုင်ဖြစ်နေကြသည်။ထို့ကြောင့် မေမေအကူအညီတောင်းလို့ရော၊တစ်ရွာလုံး၏တိုက်တွန်းမှုကြောင့်ပါ ညအိပ်စောင့်ပေးသည့်တာဝန်သည်ကိုကိုချစ်ဆီသို့အလိုလိုရောက်သွား၏။
ရွာကကာလသားတွေထဲမှာကိုကိုချစ်တစ်ယောက်သာခင်နှင်းနှင့်ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိသူ။ခင်နှင်းကလည်း ကိုကိုချစ်ကလွဲ၍အခြားဘယ်ယောင်္ကျားသားကိုမှ အရောအနှောမရှိခဲ့တာလည်းပါပါလိမ့်မည်။ငယ်စဥ်တောင်ကျေး ကလေးဘဝအရွယ်ကတည်းက ကိုကိုချစ်နောက်တကောက်ကောက်လိုက်ကာလျှောက်ဆော့ခဲ့သည့်ခင်နှင်း။
ဘယ်အချိန်ကစပြီးမေတ္တာတွေအရောင်စွန်းထင်းကုန်မှန်းသေချာမသိပေမဲ့ ခင်နှင်းသတိထားမိသည့်အချိန်တွင် ကိုကိုချစ်ကိုသိပ်ချစ်နေခဲ့မိပြီ။သို့သော်...ဖွင့်ပြောဖို့ကိုတော့ခင်နှင်းလုံးဝတွေးမည်မဟုတ်ပေ။ဒါဟာသတ္တိမရှိလို့မဟုတ်ပါဘဲ ကိုကိုချစ်အနေရခက်မည်ကိုစိုးရိမ်မှုတစ်ခုတည်းကြောင့်သာ။
.
.
"ဟုတ်ပြီ ခင်"
မျက်နှာသစ်တာကိုအမြန်လက်စသတ်ပြီး ဝိုင်းအပြင်တွင် သပိတ်ပိုက်ကာရပ်နေသည့်ဆရာတော်တစ်ပါးနှင့် ဆွမ်းချိုင့်တွေကိုင်ရင်းခြံထဲသို့အကဲခတ်ကြည့်နေသည့်ဘုန်းကြီးကျောင်းသားလေးအနားသို့ချစ်စေမောင်အပြေးသွားလိုက်သည်။ဘုန်းဘုန်းကဖိနပ်မပါသည့်အတွက် အကြာကြီးရပ်စောင့်နေလို့မသင့်တော်ပါ။
"ဘုန်းဘုန်းဘုရား အိမ်ထဲကြွပါဘုရား"
"အေးအေး ဒကာလေး"
ဘုန်းဘုန်းထိုင်ခုံတွင်ထိုင်ပြီးခဏအကြာ ခင်ကလည်းဗန်းတစ်ခုဖြင့်ဆွမ်းတွေထည့်ရင်းထွက်လာသည်။ဆွမ်းကပ်ပြီးသည့်အခါ ဘုန်းဘုန်းကို ခင်ရောသူရောလက်အုပ်ချီ၍ ဦးချလိုက်သည်။
"ကျန်းမာပါစေ ချမ်းသာပါစေပါ ဘုန်းကံကြီးပါစေကွယ်"
"ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ရပါလို၏ ဘုရား"
"အင်း ဦးဇင်းတို့ဒေါင်းလုံရွာလေးလည်း အရင်လိုမအေးချမ်းတော့ဘူးကွယ် ဒကာလေးနဲ့ဒကာမလေးတို့လည်းဂရုစိုက်ကြ ကြားသလား"
ဆရာတော်ကဒေါင်းလုံ ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းမှဆရာတော်တစ်ပါးဖြစ်သည့်အတွက်ခင်နှင်းတို့ကိုရင်းရင်းနှီးနှီးပြောဆိုကာ သတိထားရန်မိန့်သည်။
"တင်ပါ့ဘုရား"
ထို့နောက် ဘုန်းဘုန်းရောဘုန်းကြီးကျောင်းသားလေးပါ နောက်ထပ်အိမ်များသို့ဆွမ်းခံရန်ကြွသွားလေသည်။
"ဒါဆိုကိုယ်လည်းပြန်ပြီနော် ခင်"
"ဟင် ပြန်တော့မလို့လားကိုကိုချစ်ရဲ့ မနက်စာလေးတော့စားသွားပါဦးလားဟင်"
"စိတ်မရှိလေနဲ့ခင် ကိုယ်သွားစရာရှိသေးလို့"
"ဘယ်ကိုလဲဟင် ဒီနေ့အလုပ်တွေဘာတွေရှိလို့လား"
"မဟုတ်ဘူး ကိုယ်အစော....အဟမ်း ဆရာလေးစောလွန်းအိမ်ကိုသွားမလို့"
"သြော်...ဟုတ်ကဲ့"
ဝိုင်းထဲကထွက်သွားသည့်ကိုကိုချစ်ကိုကြည့်ရင်း ခင်နှင်းသာမက မနက်စာပဲပြုတ်ထမင်းပန်းကန်လေးကပါမျက်နှာငယ်နေတော့သည်။စားစေချင်လို့ မနက်စောစောထပြီးပဲပြုတ်ဝယ်ကာ ထမင်းလေးနဲ့စားကောင်အောင်ပြင်ပေးထားခဲ့တာကို အခုတော့။
ကိုကိုချစ်ဘယ်ကဘယ်လို ဆရာလေးနှင့်ရင်းနှီးသွားသလဲခင်နှင်းမသိသော်လည်း တစ်ခါတစ်လေကိုကိုချစ်၏အကြည့်တွေကဆရာလေးဆီရောက်ရောက်နေတတ်တာခင်နှင်းသတိထားမိတာကြာပြီဖြစ်သည်။ဥပမာ ရွာစုဝေးပွဲတို့၊ရွာအလှူတို့မှာပေါ့။ဆရာလေးကရည်ရည်မွန်မွန်လေးနဲ့စိတ်ကောင်းရှိလို့ ကိုကိုချစ်နဲ့ရင်းနှီးသွားတာနေမှာပါလေ။
"ဟင်းး"
သက်ပြင်းချကာ ထိုအကြောင်းတွေမတွေးမိအောင်ကြိုးစားရင်း ဆန်ဖွပ်ဖို့သာပြင်လိုက်တော့သည်။
.
.
"ဟေ့ ချစ်စေမောင်ကြီး ဘယ်ကိုလိမ့်မလို့တုန်းဗျ မျက်နှာကြီးကလည်းပြုံးဖြီးလို့"
အစော၏အိမ်သို့အသွား လမ်းတွင်သူငယ်ချင်းကာလသားတချို့ကစစနောက်နောက်ဖြင့်စကားစလာသည် ။
"ဒီလိုပါပဲ ကျုပ်ကဘာလို့ပြောပြရမတုန်း"
"ရော်...မရိုးဘူးနော် မှန်မှန်လိမ်စမ်း ချစ်သူနဲ့သွားတွေ့မလို့လား"
"ဟာဗျာ မဟုတ်ပါဘူးဆို ကျုပ်သွားပြီဗျို့"
ပြုံးစစဖြင့်ဝိုင်းစနောက်ကြတာကြောင့် ချစ်စေမောင်ဂုတ်ပိုးကိုလက်ဖြင့်ပွတ်ကာထိုနေရာမှအမြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။နောက်ပါးဆီမှာတဟားဟားအော်ရယ်သံများနှင့်အတူ "ငါတို့ကာသလားခေါင်းဆောင်ကြီးရှက်သွားပြီဟေ့"ဟူသည့်စကားတွေကိုမကြားချင်ယောင်ဆောင်ရင်းပေါ့။
အရှေ့တွင်ခရေပင်တစ်ပင်ကထီးထီးကြီးပေါက်ရောက်နေကာ အစောရဲ့အိမ်လေးကဝိုင်းဝမှာတင်ခရေနံ့လေးသင်းလို့နေသည်။
ဝိုင်းထဲကိုဝင်ခဲ့လိုက်တော့ အိမ်တံခါးကပွင့်လျက်သားနဲ့ချစ်စေမောင်ကိုကြိုဆိုနေသည်။သို့သော် တွေ့ချင်သည့်မျက်နှာလေးကိုတော့ဖြင့်မတွေ့မိသေး။ဒီနေ့ကကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်တာကြောင့် အစောကျောင်းသွားစရာအကြောင်းလည်းမရှိ။အိမ်နောက်ဖေးရောက်နေတာများလား။
"အစော...အစောရေ"
အိမ်ထဲသို့ဝင်ကြည့်သော်လည်းမရှိ။
"အစော မောင်လာတယ်"
အိမ်နောက်ဖေးတွေပါမကျန်ရှာသော်လည်းမတွေ့။ချစ်စေမောင်မျက်မှောင်ကြုတ်၍တွေးဆဆဖြစ်သွားသည်။အစောကအနေအေးသူဖြစ်တာကြောင့် သူနဲ့ရွာပြင်ကစေတီပျက်ကလေးမှာတွေ့သည့်အချိန်မှလွဲ၍ ရွာထဲတောင်လျှောက်မသွားတတ်။ဒါဆို...အခုအစောကအခုဘယ်မှာလဲ။
*ဘယ်ကိုရောက်နေတာလဲအစောရယ်...မောင်စိတ်ပူလှပြီ*
<<<<<<
>>>>>>
"ဆရာရေ...ကျွန်တော်တို့အသီးတွေခူးခဲ့ပြီဗျ"
မာနထမ်းထားသည့်ငှက်ပျောခိုင်ကြီးကိုအောက်ချရင်းဆရာ့ကိုအော်ခေါ်လိုက်သည်။ဘေးမှာသော်ကကလည်းဓားတစ်ချောင်းကိုင်ကာချွေးတလုံးလုံးဖြင့်။နောက်လက်တစ်ဖက်ကလည်းသရက်သီးနှင့်သေင်္ဘာသီးတချို့ထည့်ထားသည့်ခြင်းကိုကိုင်ထားသည်။
ဆရာဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီးဒီလောက်အသီးတွေခူးခိုင်းရတာလဲမသိ။တောထဲမှာအသီးရှာရတာမခက်သော်လည်း ဒီလောက်အများကြီးတော့တစ်ခါမှမခူးဖူးသေးပါ။
"ဟေ့ကောင်သော်က ဆရာကဘာလို့အသီးတွေခူးခိုင်းသလဲမင်းသိလား"
"ဘယ့်နှယ့်ကြောင့်ဒီလောက်စပ်စုနေရသလဲကွာ ဆရာခိုင်းရင်လိုအပ်လို့ပေါ့"
သော်ကပြန်ဖြေရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ဘယ်တုန်းကတည်းကရောက်နေမှန်းမသိသည့် အာဂကဝင်၍ဘုဘောက်ပြောဆိုလာသည်။နှစ်ယောက်သား၏မျက်နှာအနေအထားကိုကြည့်ပြီး စကားထပ်များတော့မည်ဆိုတာသိတာကြောင့် ဓားမြှောင်တစ်ချောင်းယူရင်း ထိုနေရာမှထွက်လာခဲ့သည်။ဆရာအသီးခူးခိုင်းတယ်ဆိုကတည်းက ဟိုကောင်ကလေးကိုကျွေးဖို့မှန်းသော်ကသိလိုက်သည်။ထိုကြောင့်...အဆင့်သင့်ကျွေးရအောင် အခွံ့တွေခွာပြီးခွဲခြမ်းထားရမည်။
"ဟင်းးး ငါမင်းနဲ့ရန်မဖြစ်ချင်ဘူး ဆရာဘယ်မလဲ"
"ဆရာလား ချောင်းစပ်ကနေရာလေးဆီသွားတယ်"
"ဟင် မင်းတကယ်ပြောနေတာလား"
အဲဒီ့ချောင်းစပ်ကလေးဆိုတာတခြားမဟုတ်။ဆရာစိတ်ညစ်သည့်အခါတိုင်းသွားနေကျနေရာလေးတစ်ခုဖြစ်သည်။ထိုနေရာသို့သွားလျှင် ဆရာ့မျက်နှာသည်တစ်ခုခုကိုလွမ်းဆွေးနေသည့်ပုံဖြင့် ဘယ်လိုမှသာသာယာယာမရှိပေ။
"မဟုတ်ရင် ငါကဘာလို့လိမ်ရမတုန်း"
"ဆရာ့မှာစိတ်ညစ်စရာရှိနေလို့လား မနက်ကမှအကောင်းကြီးပါကွာ"
"ဒါတော့ငါလည်းမသိဘူး ဆရာဟိုကောင်လေးဆီကပြန်လာပြီးကတည််းကမှိုင်ထွေနေတာ ခုနကပဲချောင်းဘက်ထွက်သွားတယ်"
"ဟိုကောင်လေးဆရာ့ကိုတစ်ခုခုလုပ်လိုက်တာများလားကွ"
"ဟေ့ကောင်မာန မင်းမလဲနော် ကိုယ့်ဆရာကိုယ်အထင်သေးနေလိုက်တာ"
"ဘာလို့တုန်းကွ"
"ဗိုလ်ရာဇဆိုတဲ့ငါတို့ဆရာကအဲ့ဖြူဖြူသေးသေးကောင်လေးလုပ်တာခံရမလားကွ မင်းစဥ်းစား အဲ့ကောင်လေးကငါ့ကိုတောင်ကြောက်တာ ဆရာ့ဆိုရင်ပြောနေစရာတောင်မလိုဘူးဟေ့"
မျက်နှာကိုမော်ချီကာလက်ပိုက်ရင်းပြောနေသည့်အာဂ၏စကားကလည်းမှန်နိုင်သည်။ထိုပုပုသေးသေးကောင်လေးက ကျားကိုးစီးစားမကုန်နိုင်လောက်သည့်ခန္ဓာကိုယ်ရှိသည့်ဆရာ့ကိုဘာလုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ။
တစ်ခါတစ်ရံလူကိုစိတ်ကသတ်နိုင်ကြောင်းကိုတော့ အာဂရောမာနပါထိုအချိန်က မတွေးမိခဲ့ကြပေ။
.
.
သော်ကအသီးတွေဆေးရန်ချောင်းဘက်ထွက်လာလိုက်ရာ ချောင်းစပ်ရှိကျောင်ဆောင်လေးပေါ်တွင်မတ်တပ်ရပ်ရင်း အဝေးရှိတောင်တန်းတွေကိုငေးနေသည့်ဆရာ့ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ဆရာဘာတွေအတွေးလွန်နေပါလိမ့်။
"ဆရာ"
ကျောက်ဆောင်အနားသွားကာအသံပြုလိုက်တော့ သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လာသည့်ဆရာ။မျက်နှာအနေအထားတည်ငြိမ်နေပါသော်လည်း ဆရာ့အကြောင်းနောကျေနေသည့်သော်ကအဖို့ ဆရာတစ်ခုခုဖြစ်နေမှန်းအတပ်သိသည်။
"သြော် သော်က မင်းတို့အသီးတွေခူးခဲ့ပြီလား"
"ခူးခဲ့ပြီးပြီဆရာ ကျွန်တော်ချောင်းမှာအသီးတွေလာဆေးရင်းဆရာ့ကိုတွေ့လို့..."
သူ့အပြောကြောင့် ဆရာကချောင်းစပ်နားလေးတွင်သော်ကချထားခဲ့သည့်အသီးခြင်းကိုတစ်လှည့် သော်ကကိုတစ်လှည့်ကြည့်ရင်း ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့်အသိအမှတ်ပြုသည်။ချောင်းဟုခေါ်သော်လည်း ရေတွေကကြည်လင်နေကာ အောက်ရှိကျောက်စရစ်ခဲလေးများကိုပါမြင်နေရသည်။
သော်ကတို့စခန်းချသည့်နေရာမှ ချောင်းဆီရောက်ဖို့ဆိုလျှင် အချိန်အကြာကြီးလမ်းမလျှောက်ရပါ။ထို့ကြောင့် သူတို့တစ်ဖွဲ့လုံးရေလိုအပ်လျှင်ဒီချောင်းလေးဆီကိုပဲလာယူကြသည်။
"ဆရာဘာစိတ်ညစ်စရာရှိလို့လဲ"
"အဟင်း ဘာလို့မေးတာတုန်းကွ"
"ကျွန်တော်တို့ကဆရာ့အရိပ်နောက်ကိုလိုက်နေရတဲ့ဆရာ့တပည့်တွေပါဗျာ ဆရာ့အကြောင်းအလုံးစုံမသိတောင် ဆရာ့အကျင့်တချို့ကိုသတိထားမိနေပြီ ဒီချောင်းစပ်ကိုဆရာစိတ်ညစ်တဲ့အချိန်တွေပဲလာနေကျ ကျွန်တော်ပြောတာဟုတ်သလား"
"ဟင်းဟင်းဟင်း"
ခပ်သြသြအသံဖြင့်သဘောကျစွာရယ်လိုက်သံသည် သော်ကစကားမှန်ကန်ကြောင်းသက်သေ။
"ဘယ်ဆိုးလို့တုန်းကွ ငါ့တပည့်တွေက ဟမ်"
ရာဇချီးကျူးစကားပြောရင်း သော်က၏ပုခုံးသို့နှစ်ချက်လောက်ပုတ်လိုက်သည်။
တကယ်လည်းဒီနေရာကိုစိတ်ညစ်နေသည့်အချိန်များသာလာတတ်သည်။တစ်နည်းအားဖြင့် တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုလွမ်းသည့်အချိန်ပေါ့။
တောင်ထိပ်ရေတံခွန်ဆီမှချောင်းအတွင်းသို့ စီးဆင်းလာသည့်စုန်ရေ၏အလှ၊ထိုချောင်းလေးအတွင်းလှပစွာကူးခတ်နေကြသည့်ငါးလေးတွေ၏အလှ၊အဝေးမှလှမ်းမြင်နေရသည့်စိမ်းစိမ်းစိုစိုတောင်တန်းကြီး၏အလှ။ထို့သို့ တောတောင်ရေမြေသဘာဝအလှများကတောင် ထိုလူတစ်ယောက်ကိုလွမ်းဆွတ်တမ်းတစိတ်အားဖြေသိမ့်မပေးနိုင်ခဲ့ပေ။
"သော်က"
"ဗျာ ဆရာ"
"မင်းပြောကြည့် ငါဟာတကယ်ပဲမုန်းစရာကောင်းသလား ဟမ်"
"မဟုတ်တာပဲဆရာရယ် ဆရာဘယ်လိုလူလဲဆိုတာအနီးကပ်နေရတဲ့ကျွန်တော်တို့အသိဆုံး"
"အေးကွာ ငါလည်းမပြောတတ်တော့ပါဘူး"
ဟူးး
စိတ်ညစ်ညူးစွာလေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
လေပူတွေထုတ်၊သက်ပြင်းတွေချနေသည့်ဆရာ့ကို သော်ကဘေးတစ်စောင်းငေးကြည့်နေလိုက်သည်။ဆရာဘာဖြစ်နေသလဲဆိုတာကို သူနည်းနည်းတော့ရိပ်မိလာသလိုလို။
"ဆရာ့ကိုအကြံပေးရရင် မုန်းတယ်လို့ပြောခံရတာကိုအခုလိုမှိုင်ထွေနေမဲ့အစား အဲဒီ့လူမမုန်းတော့အောင်ကြိုးစားကြည့်ပါလားဗျာ"
"........"
သော်က၏အပြောကြောင့် ရာဇတွေးဆဆဖြစ်သွားသည်။မမုန်းတော့အောင်ကြိုးစားရမည်ဆိုလျှင် ဘယ်လိုနည်းလမ်းနဲ့လဲ။ဘယ်သူ့အမြင်ကိုမှဂရုမစိုက်ခဲ့တဲ့သူက ကောင်လေးတစ်ယောက်ကမုန်းတယ်ပြောလိုက်လို့အတွေးတွေများနေရသည်တဲ့လား။ဒါ့အပြင် ထိုကောင်လေးမမုန်းတော့အောင်တောင် တကူးတကကြိုးစားဦးမည်။
*ရာဇခက်ထန်ရာဇဝင်ရိုင်းသွားခဲ့ပြီ။ သိုးပေါက်လေး...မင်းကြောင့်......*
<<<<<<
>>>>>>
ရာဇဟိုကောင်လေး၏တဲဆီသို့ အာဂကိုခေါ်ကာလာခဲ့လိုက်သည်။ထိုတဲလေးကရာဇတို့နေ့လည်နေ့ခင်းအနားယူသည့်တဲကလေးဖြစ်သည်။
သူတို့ကိုတွေ့တော့ နှုတ်ခမ်းကိုခပ်တင်းတင်းစေ့ကာမျက်နှာလွှဲသွားသည့်အမူအရာကြောင့် ရာဇမျက်ခုံးပင့်သွားရ၏။ကိုယ်တွေကစေတနာနဲ့ဗိုက်ဆာနေမှာစိုးလို့ အသီးလာကျွေးတာကိုအခုလိုတုန့်ပြန်တယ်ပေါ့လေ။ရာဇတို့၏ထမင်းနှင့်ဟင်းတွေကိုထိုကောင်လေး စားမယ်မှန်းမသေချာတာကြောင့် တမင်သော်ကကိုအသီးတွေခူးခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုကောင်လေးကိုချည်နှောင်ထားသည့်ကြိုးတို့ကိုဖြေပေးကာ သက်တောင့်သက်သာနေစေလိုက်သည်။
"ခင်ဗျား ငှက်ပျောသီးစားမလား"
"အဟွတ် အဟွတ်"
ရာဇ၏တည့်တိုးအမေးကြောင့် အာဂဆီမှချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးသံများထွက်ပေါ်လာကာ အရှေ့ကကောင်လေးဆီကတော့မျက်မှောင်ကြုတ်ကာကြည့်လာသည့် အကြည့်စူးစူးတစ်ခုကိုလက်ခံရရှိလိုက်သည်။သူမေးတာဘာမှားလို့လဲ။
"ကျုပ်မေးတာ ခင်ဗျားငှက်ပျောသီးစားမလား ကျန်တဲ့သရက်သီးတို့သေင်္ဘာသီးတို့စားချင်လား"
"ဘာမှမစားဘူး"
"တကယ်လား နေ့လည်တောင်ရောက်လုပြီ ခင်ဗျားဗိုက်မဆာတာသေချာရဲ့လား"
"မစားဘူးလို့ပြောနေတယ်လေ ခင်ဗျားနားမလည်ဘူးလား"
ဆရာ့ကိုဘုဘောက်နှင့်ပြန်အော်နေသည့် ကောင်လေးကိုအာဂချဥ်လာသည်။ဘယ်ကသတ္တိတွေနဲ့ဗိုလ်ရာဇကိုပြန်အော်ရဲရတာလဲ။ဆရာကလည်းဒီကောင်လေးနဲ့ကျမှဘာကြောင့်ဒီလောက်သည်းခံနေရတာလဲမစဥ်းစားတတ်တော့။
"မစားချင်လည်းမကျွေးနဲ့ဆရာ ငတ်သေသွားလည်းအေးတာပေါ့"
"ဟေ့ကောင် ဘယ့်နှယ့်ပြောလိုက်တာတုန်းကွ"
"ကျွန်တော်စိတ်မရှည်တော့လို့ပါဗျာ"
"မင်းခဏလောက်အသာနေစမ်းပါကွာ"
အာဂကိုငေါက်ပြီး ကောင်လေးမျက်နှာကိုပြန်ကြည့်လိုက်သည်။တောထဲမှာလည်းဖြစ်၊တောင်ပေါ်မှာလည်းဖြစ်တာကြောင့် အအေးဓာတ်လွန်ကဲနေမှုသည်ထိုကောင်လေး၏မျက်နှာဖွေးဖွေးကိုပန်းသွေးရောင်လေးဖြစ်သွားစေသည်။နှာခေါင်းထိပ်လေးတွေနီရဲနေပုံမှာ မီးတောက်ကလေးပမာ။
သို့သော်...မနေ့ညကတည်းကရေကလွဲပြီး ဘာမှမစားရသေးတာကြောင့်ထိုသိုးပေါက်လေးဗိုက်ဆာနေမည်မှာမလွဲဧကန်ပေ။ဒါတောင်...ဘာကြောင့်မူနေရသလဲ။
"သေချာလား ခင်ဗျားလေးဗိုက်မဆာတာ"
"မဆာ..."
ဂွီ!
"ဟင်းဟင်း ရော့ပါ ဆာနေရင်စားလိုက်"
ငှက်ပျော်သီး သီးမွှေးတစ်လုံးဖြုတ်ပေးလိုက်တော့ မငြင်းဆန်တော့ဘဲယူ၍စားသည်။ငှက်ပျောသီးတွေကမှည့်တာကြောင့် ထိုကောင်လေးစားလို့အဆင်ပြေလောက်မှာပါ။
"ကျုပ်ကိုမုန်းဖို့ဆိုရင်အားရှိဖို့လိုတယ် အဲတာကြောင့်...."
"အစာတော့ဝအောင်စား"
စူးရှတဲ့မျက်ဝန်းအကြည့်တွေနဲ့စိုက်ကြည့်ကာ ခပ်ဆွေးဆွေးပြောနေသည့်ဓားပြကြီးကို စောလွန်းအကြည့်လွှဲကာ ယူလာပေးသည့်အသီးတွေကိုသာစားနေလိုက်သည်။ထိုအကြည့်တွေ၏အဓိပ္ပာယ်ကိုစောလွန်းဘာသာမပြန်ချင်ပါ။
ဘယ်လိုဓားပြမှန်းကိုမသိဘူး ကိုယ်ကမုန်းတယ်လို့ပြောနေတာကိုတောင်စေတနာတွေယိုဖိတ်ပြီးအသီးတွေလာကျွေးနေသေးတယ်။မသိလျှင် သူကသူတော်ကောင်းကြီးပေါ့။အလကား သူများပစ္စည်းဥစ္စာတွေလုယူနေတဲ့သူ။
"အာဂ ငါ့ကိုဟိုဓားမယူပေးပြီးမင်းသွားတော့"
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ"
ထို့နောက် အာဂကဓားကိုယူပေးတာတဲထဲမှထွက်သွားသည်။
"ခင်..ခင်ဗျား ဘာ..ဘာလုပ်မလို့လဲ"
ဓားကိုင်ကာစောလွန်းအနားသို့လျှောက်လာသည့် ဓားပြကြီးကြောင့်စောလွန်းကြောက်ရွံ့ကာအသံတွေပင်တုန်လာသည်။ဘာလဲ စောလွန်းကိုသတ်တော့မလို့လား။သူ့အကြောင်းကိုစိတ်ထဲကနေအတင်းတုပ်နေမိတာကိုသိသွားလို့ စောလွန်းကိုအပြတ်ရှင်းတော့မှာလားဟင်။
ဟင့်အင်း စောလွန်းမသေချင်သေးဘူး။
"စောစောကတော့ကတ်ကတ်လန်ပြန်ပြောနေပြီးတော့ အခုမှကြောက်ရကောင်းမှန်းသိတာလား ဟမ်"
ရာဇရယ်ချင်စိတ်ကိုထိန်းရင်း နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့ကာအံကြိတ်သံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။တမင်ခြောက်လို့ခြောက်နေမှန်းမသိပါဘဲ ထိုကောင်လေးသူ့ကိုတကယ်ကြောက်နေပုံမှာ ကျားစားတာခံရတော့မည်ကိုစိုးရိမ်နေသည့်သိုးငယ်လေးလို။
ဘယ်လောက်ပဲထိုဓားပြကြီးကိုမုန်းနေပါစေ သူသတ်တာကိုတော့မခံရဲပါ။ထိုလူ့လက်ထဲတွင်တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည့်ဓားမကြီးကိုကြည့်ပြီး စောလွန်းကြက်သီးမွှေးညှင်းလေးတွေပင်ထလာသည်။စောလွန်းကိုထိုဓားမကြီးနဲ့အပိုင်းပိုင်းခုတ်လိုက်ရင်ဖြင့်...
"မ..မဟုတ်ဘူး ကျွန်..ကျွန်တော့်ကိုမသတ်နဲ့နော်"
"ကျုပ်ကဘာလို့မသတ်ရမှာလဲ ကဲပြော"
"ခိုင်း..ခိုင်းတာအကုန်လိုက်နာမှာမို့လို့ မသတ်တော့မသတ်ပါနဲ့နော်"
"ဒါဆိုခင်ဗျားလုံးဝထွက်မပြေးပါဘူးလို့ ကျုပ်ကိုကတိပေး အဲတာဆိုကျုပ်ကလည်းခင်ဗျားကိုကြိုးမတုတ်ဘဲထားမယ်"
"ဟင်"
တကယ်တော့ထိုလူတွေအလစ်မှာစောလွန်းထွက်ပြေးရန်ကြံရွယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ကတိပေးလိုက်ရင် ထိုဓားပြကြီးပြန်မပို့မချင်းသူရွာပြန်ရမည်မဟုတ်ပေ။အို...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အသက်မသေဖို့ကအဓိကပါပဲလေ။
"ဟုတ် ပေး..ပေးပါတယ် ကျွန်တော်ထွက်မပြေးပါဘူး"
အကြံအစည်အောင်မြင်သွားတာကြောင့် ခေါင်းငုံ့ထားသည့်ကောင်လေးမမြင်အောင် ရာဇခိုးပြုံးလိုက်သည်။အမြဲတမ်းကြိုးမတုပ်ထားချင်တာကြောင့် ထိုကဲ့သို့ကြံလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။နီရဲရဲလက်ကောက်ဝတ်လေးနှစ်ဖက်ကိုကြည့်ပြီးလည်းစိတ်မကောင်း။
"အိန်း ဒါဆိုရင်ဖြင့်ခင်ဗျားကျုပ်နဲ့အတူ ကျုပ်နေတဲ့တဲမှာနေရလိမ့်မယ်"
"ဗျာ!!"
<<<<<<
>>>>>>
ရာဇကိုပေါ့သေးသေးမထင်ဖို့သတိပေးချင်ပါတယ် သူ့ရဲ့dark sideကိုမချပြရသေးလို့။
ဒေါင်းလုံရွာနဲ့ဒီဇာတ်လမ်းမှာပါရှိတဲ့နေရာ၊တောတောင်အလှအပတွေကချီ့စိတ်ကူးသက်သက်ပါနော်><
ဆေးပန်းချီ🌸
၁၆.၁၂.၂၀၂၁💜
"ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕"
"ေဟာ္ေတာ္ ဆြမ္းခံႂကြၿပီ ကိုကိုခ်စ္ေရ...ဘုန္းဘုန္းကိုအိမ္ထဲႂကြဖို႔ေခၚေပးပါဦးလား ဒီမယ္ ခင္ထမင္း၊ဟင္းေတြခူးခ်င္လို႔"
အိမ္ေရွ႕ေရတြင္းတြင္မ်က္ႏွာသစ္ေနသည့္ကိုကိုခ်စ္ကိုလွမ္းအကူအညီေတာင္းရင္း ဆြမ္းထမင္း၊ဆြမ္းဟင္းေတြခူးခပ္ရန္ ခင္ႏွင္းေနာက္ေဖးေခ်ာင္ကိုဝင္ခဲ့လိုက္သည္။အခုရက္ပိုင္း ကိုကိုခ်စ္ကခင္ႏွင္းတို႔အိမ္တြင္ညအိပ္ေစာင့္ေပး၍ မနက္ဆိုလွ်င္ျပန္ေလ့ရွိသည္။႐ြာကိုေရာက္လာသည့္ဂ်ပန္မာစတာႀကီးႏွောင့္ယွက္တာခံခဲ့ရေသာ ခင္ႏွင္းကို အကုန္လုံးကစိတ္မခ်နိဳင္ျဖစ္ေနၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ေမေမအကူအညီေတာင္းလို႔ေရာ၊တစ္႐ြာလုံး၏တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ပါ ညအိပ္ေစာင့္ေပးသည့္တာဝန္သည္ကိုကိုခ်စ္ဆီသို႔အလိုလိုေရာက္သြား၏။
႐ြာကကာလသားေတြထဲမွာကိုကိုခ်စ္တစ္ေယာက္သာခင္ႏွင္းႏွင့္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိသူ။ခင္ႏွင္းကလည္း ကိုကိုခ်စ္ကလြဲ၍အျခားဘယ္ေယာကၤ်ားသားကိုမွ အေရာအႏွောမရွိခဲ့တာလည္းပါပါလိမ့္မည္။ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝအ႐ြယ္ကတည္းက ကိုကိုခ်စ္ေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ကာေလွ်ာက္ေဆာ့ခဲ့သည့္ခင္ႏွင္း။
ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီးေမတၱာေတြအေရာင္စြန္းထင္းကုန္မွန္းေသခ်ာမသိေပမဲ့ ခင္ႏွင္းသတိထားမိသည့္အခ်ိန္တြင္ ကိုကိုခ်စ္ကိုသိပ္ခ်စ္ေနခဲ့မိၿပီ။သို႔ေသာ္...ဖြင့္ေျပာဖို႔ကိုေတာ့ခင္ႏွင္းလုံးဝေတြးမည္မဟုတ္ေပ။ဒါဟာသတၱိမရွိလို႔မဟုတ္ပါဘဲ ကိုကိုခ်စ္အေနရခက္မည္ကိုစိုးရိမ္မႈတစ္ခုတည္းေၾကာင့္သာ။
.
.
"ဟုတ္ၿပီ ခင္"
မ်က္ႏွာသစ္တာကိုအျမန္လက္စသတ္ၿပီး ဝိုင္းအျပင္တြင္ သပိတ္ပိုက္ကာရပ္ေနသည့္ဆရာေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေတြကိုင္ရင္းၿခံထဲသို႔အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးအနားသို႔ခ်စ္ေစေမာင္အေျပးသြားလိုက္သည္။ဘုန္းဘုန္းကဖိနပ္မပါသည့္အတြက္ အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနလို႔မသင့္ေတာ္ပါ။
"ဘုန္းဘုန္းဘုရား အိမ္ထဲႂကြပါဘုရား"
"ေအးေအး ဒကာေလး"
ဘုန္းဘုန္းထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ၿပီးခဏအၾကာ ခင္ကလည္းဗန္းတစ္ခုျဖင့္ဆြမ္းေတြထည့္ရင္းထြက္လာသည္။ဆြမ္းကပ္ၿပီးသည့္အခါ ဘုန္းဘုန္းကို ခင္ေရာသူေရာလက္အုပ္ခ်ီ၍ ဦးခ်လိဳက္သည္။
"က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစပါ ဘုန္းကံႀကီးပါေစကြယ္"
"ေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ရပါလို၏ ဘုရား"
"အင္း ဦးဇင္းတို႔ေဒါင္းလုံ႐ြာေလးလည္း အရင္လိုမေအးခ်မ္းေတာ့ဘူးကြယ္ ဒကာေလးနဲ႕ဒကာမေလးတို႔လည္းဂ႐ုစိုက္ၾက ၾကားသလား"
ဆရာေတာ္ကေဒါင္းလုံ ႐ြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သည့္အတြက္ခင္ႏွင္းတို႔ကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာဆိုကာ သတိထားရန္မိန့္သည္။
"တင္ပါ့ဘုရား"
ထို႔ေနာက္ ဘုန္းဘုန္းေရာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးပါ ေနာက္ထပ္အိမ္မ်ားသို႔ဆြမ္းခံရန္ႂကြသြားေလသည္။
"ဒါဆိုကိုယ္လည္းျပန္ၿပီေနာ္ ခင္"
"ဟင္ ျပန္ေတာ့မလို႔လားကိုကိုခ်စ္ရဲ႕ မနက္စာေလးေတာ့စားသြားပါဦးလားဟင္"
"စိတ္မရွိေလနဲ႕ခင္ ကိုယ္သြားစရာရွိေသးလို႔"
"ဘယ္ကိုလဲဟင္ ဒီေန႕အလုပ္ေတြဘာေတြရွိလို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး ကိုယ္အေစာ....အဟမ္း ဆရာေလးေစာလြန္းအိမ္ကိုသြားမလို႔"
"ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့"
ဝိုင္းထဲကထြက္သြားသည့္ကိုကိုခ်စ္ကိုၾကည့္ရင္း ခင္ႏွင္းသာမက မနက္စာပဲျပဳတ္ထမင္းပန္းကန္ေလးကပါမ်က္ႏွာငယ္ေနေတာ့သည္။စားေစခ်င္လို႔ မနက္ေစာေစာထၿပီးပဲျပဳတ္ဝယ္ကာ ထမင္းေလးနဲ႕စားေကာင္ေအာင္ျပင္ေပးထားခဲ့တာကို အခုေတာ့။
ကိုကိုခ်စ္ဘယ္ကဘယ္လို ဆရာေလးႏွင့္ရင္းႏွီးသြားသလဲခင္ႏွင္းမသိေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလကိုကိုခ်စ္၏အၾကည့္ေတြကဆရာေလးဆီေရာက္ေရာက္ေနတတ္တာခင္ႏွင္းသတိထားမိတာၾကာၿပီျဖစ္သည္။ဥပမာ ႐ြာစုေဝးပြဲတို႔၊႐ြာအလႉတို႔မွာေပါ့။ဆရာေလးကရည္ရည္မြန္မြန္ေလးနဲ႕စိတ္ေကာင္းရွိလို႔ ကိုကိုခ်စ္နဲ႕ရင္းႏွီးသြားတာေနမွာပါေလ။
"ဟင္းး"
သက္ျပင္းခ်ကာ ထိုအေၾကာင္းေတြမေတြးမိေအာင္ႀကိဳးစားရင္း ဆန္ဖြပ္ဖို႔သာျပင္လိုက္ေတာ့သည္။
.
.
"ေဟ့ ခ်စ္ေစေမာင္ႀကီး ဘယ္ကိုလိမ့္မလို႔တုန္းဗ် မ်က္ႏွာႀကီးကလည္းၿပဳံးၿဖီးလို႔"
အေစာ၏အိမ္သို႔အသြား လမ္းတြင္သူငယ္ခ်င္းကာလသားတခ်ိဳ႕ကစစေနာက္ေနာက္ျဖင့္စကားစလာသည္ ။
"ဒီလိုပါပဲ က်ဳပ္ကဘာလို႔ေျပာျပရမတုန္း"
"ေရာ္...မရိုးဘူးေနာ္ မွန္မွန္လိမ္စမ္း ခ်စ္သူနဲ႕သြားေတြ႕မလို႔လား"
"ဟာဗ်ာ မဟုတ္ပါဘူးဆို က်ဳပ္သြားၿပီဗ်ိဳ႕"
ၿပဳံးစစျဖင့္ဝိုင္းစေနာက္ၾကတာေၾကာင့္ ခ်စ္ေစေမာင္ဂုတ္ပိုးကိုလက္ျဖင့္ပြတ္ကာထိုေနရာမွအျမန္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ေနာက္ပါးဆီမွာတဟားဟားေအာ္ရယ္သံမ်ားႏွင့္အတူ "ငါတို႔ကာသလားေခါင္းေဆာင္ႀကီးရွက္သြားၿပီေဟ့"ဟူသည့္စကားေတြကိုမၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္းေပါ့။
အေရွ႕တြင္ခေရပင္တစ္ပင္ကထီးထီးႀကီးေပါက္ေရာက္ေနကာ အေစာရဲ႕အိမ္ေလးကဝိုင္းဝမွာတင္ခေရနံ႕ေလးသင္းလို႔ေနသည္။
ဝိုင္းထဲကိုဝင္ခဲ့လိုက္ေတာ့ အိမ္တံခါးကပြင့္လ်က္သားနဲ႕ခ်စ္ေစေမာင္ကိုႀကိဳဆိုေနသည္။သို႔ေသာ္ ေတြ႕ခ်င္သည့္မ်က္ႏွာေလးကိုေတာ့ျဖင့္မေတြ႕မိေသး။ဒီေန႕ကေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေစာေက်ာင္းသြားစရာအေၾကာင္းလည္းမရွိ။အိမ္ေနာက္ေဖးေရာက္ေနတာမ်ားလား။
"အေစာ...အေစာေရ"
အိမ္ထဲသို႔ဝင္ၾကည့္ေသာ္လည္းမရွိ။
"အေစာ ေမာင္လာတယ္"
အိမ္ေနာက္ေဖးေတြပါမက်န္ရွာေသာ္လည္းမေတြ႕။ခ်စ္ေစေမာင္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ေတြးဆဆျဖစ္သြားသည္။အေစာကအေနေအးသူျဖစ္တာေၾကာင့္ သူနဲ႕႐ြာျပင္ကေစတီပ်က္ကေလးမွာေတြ႕သည့္အခ်ိန္မွလြဲ၍ ႐ြာထဲေတာင္ေလွ်ာက္မသြားတတ္။ဒါဆို...အခုအေစာကအခုဘယ္မွာလဲ။
*ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲအေစာရယ္...ေမာင္စိတ္ပူလွၿပီ*
<<<<<<
>>>>>>
"ဆရာေရ...ကြၽန္ေတာ္တို႔အသီးေတြခူးခဲ့ၿပီဗ်"
မာနထမ္းထားသည့္ငွက္ေပ်ာခိုင္ႀကီးကိုေအာက္ခ်ရင္းဆရာ့ကိုေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ေဘးမွာေသာ္ကကလည္းဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာေခြၽးတလုံးလုံးျဖင့္။ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကလည္းသရက္သီးႏွင့္သေင်္ဘာသီးတချို့ထည့်ထားသည့်ခြင်းကိုကိုင်ထားသည်။
ဆရာဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီးဒီေလာက္အသီးေတြခူးခိုင္းရတာလဲမသိ။ေတာထဲမွာအသီးရွာရတာမခက္ေသာ္လည္း ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးေတာ့တစ္ခါမွမခူးဖူးေသးပါ။
"ေဟ့ေကာင္ေသာ္က ဆရာကဘာလို႔အသီးေတြခူးခိုင္းသလဲမင္းသိလား"
"ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ဒီေလာက္စပ္စုေနရသလဲကြာ ဆရာခိုင္းရင္လိုအပ္လို႔ေပါ့"
ေသာ္ကျပန္ေျဖရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ဘယ္တုန္းကတည္းကေရာက္ေနမွန္းမသိသည့္ အာဂကဝင္၍ဘုေဘာက္ေျပာဆိုလာသည္။ႏွစ္ေယာက္သား၏မ်က္ႏွာအေနအထားကိုၾကည့္ၿပီး စကားထပ္မ်ားေတာ့မည္ဆိုတာသိတာေၾကာင့္ ဓားျမႇောင္တစ္ေခ်ာင္းယူရင္း ထိုေနရာမွထြက္လာခဲ့သည္။ဆရာအသီးခူးခိုင္းတယ္ဆိုကတည္းက ဟိုေကာင္ကေလးကိုေကြၽးဖို႔မွန္းေသာ္ကသိလိုက္သည္။ထိုေၾကာင့္...အဆင့္သင့္ေကြၽးရေအာင္ အခြံ႕ေတြခြာၿပီးခြဲျခမ္းထားရမည္။
"ဟင္းးး ငါမင္းနဲ႕ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး ဆရာဘယ္မလဲ"
"ဆရာလား ေခ်ာင္းစပ္ကေနရာေလးဆီသြားတယ္"
"ဟင္ မင္းတကယ္ေျပာေနတာလား"
အဲဒီ့ေခ်ာင္းစပ္ကေလးဆိုတာတျခားမဟုတ္။ဆရာစိတ္ညစ္သည့္အခါတိုင္းသြားေနက်ေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ထိုေနရာသို႔သြားလွ်င္ ဆရာ့မ်က္ႏွာသည္တစ္ခုခုကိုလြမ္းေဆြးေနသည့္ပုံျဖင့္ ဘယ္လိုမွသာသာယာယာမရွိေပ။
"မဟုတ္ရင္ ငါကဘာလို႔လိမ္ရမတုန္း"
"ဆရာ့မွာစိတ္ညစ္စရာရွိေနလို႔လား မနက္ကမွအေကာင္းႀကီးပါကြာ"
"ဒါေတာ့ငါလည္းမသိဘူး ဆရာဟိုေကာင္ေလးဆီကျပန္လာၿပီးကတည္္းကမွိုင္ေထြေနတာ ခုနကပဲေခ်ာင္းဘက္ထြက္သြားတယ္"
"ဟိုေကာင္ေလးဆရာ့ကိုတစ္ခုခုလုပ္လိုက္တာမ်ားလားကြ"
"ေဟ့ေကာင္မာန မင္းမလဲေနာ္ ကိုယ့္ဆရာကိုယ္အထင္ေသးေနလိုက္တာ"
"ဘာလို႔တုန္းကြ"
"ဗိုလ္ရာဇဆိုတဲ့ငါတို႔ဆရာကအဲ့ျဖဴျဖဴေသးေသးေကာင္ေလးလုပ္တာခံရမလားကြ မင္းစဥ္းစား အဲ့ေကာင္ေလးကငါ့ကိုေတာင္ေၾကာက္တာ ဆရာ့ဆိုရင္ေျပာေနစရာေတာင္မလိုဘူးေဟ့"
မ်က္ႏွာကိုေမာ္ခ်ီကာလက္ပိုက္ရင္းေျပာေနသည့္အာဂ၏စကားကလည္းမွန္နိုင္သည္။ထိုပုပုေသးေသးေကာင္ေလးက က်ားကိုးစီးစားမကုန္နိုင္ေလာက္သည့္ခႏၶာကိုယ္ရွိသည့္ဆရာ့ကိုဘာလုပ္နိုင္မွာတဲ့လဲ။
တစ္ခါတစ္ရံလူကိုစိတ္ကသတ္နိုင္ေၾကာင္းကိုေတာ့ အာဂေရာမာနပါထိုအခ်ိန္က မေတြးမိခဲ့ၾကေပ။
.
.
ေသာ္ကအသီးေတြေဆးရန္ေခ်ာင္းဘက္ထြက္လာလိုက္ရာ ေခ်ာင္းစပ္ရွိေက်ာင္ေဆာင္ေလးေပၚတြင္မတ္တပ္ရပ္ရင္း အေဝးရွိေတာင္တန္းေတြကိုေငးေနသည့္ဆရာ့ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ဆရာဘာေတြအေတြးလြန္ေနပါလိမ့္။
"ဆရာ"
ေက်ာက္ေဆာင္အနားသြားကာအသံျပဳလိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည့္ဆရာ။မ်က္ႏွာအေနအထားတည္ၿငိမ္ေနပါေသာ္လည္း ဆရာ့အေၾကာင္းေနာေက်ေနသည့္ေသာ္ကအဖို႔ ဆရာတစ္ခုခုျဖစ္ေနမွန္းအတပ္သိသည္။
"ေၾသာ္ ေသာ္က မင္းတို႔အသီးေတြခူးခဲ့ၿပီလား"
"ခူးခဲ့ၿပီးၿပီဆရာ ကြၽန္ေတာ္ေခ်ာင္းမွာအသီးေတြလာေဆးရင္းဆရာ့ကိုေတြ႕လို႔..."
သူ႕အေျပာေၾကာင့္ ဆရာကေခ်ာင္းစပ္နားေလးတြင္ေသာ္ကခ်ထားခဲ့သည့္အသီးျခင္းကိုတစ္လွည့္ ေသာ္ကကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္အသိအမွတ္ျပဳသည္။ေခ်ာင္းဟုေခၚေသာ္လည္း ေရေတြကၾကည္လင္ေနကာ ေအာက္ရွိေက်ာက္စရစ္ခဲေလးမ်ားကိုပါျမင္ေနရသည္။
ေသာ္ကတို႔စခန္းခ်သည့္ေနရာမွ ေခ်ာင္းဆီေရာက္ဖို႔ဆိုလွ်င္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးလမ္းမေလွ်ာက္ရပါ။ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ဖြဲ႕လုံးေရလိုအပ္လွ်င္ဒီေခ်ာင္းေလးဆီကိုပဲလာယူၾကသည္။
"ဆရာဘာစိတ္ညစ္စရာရွိလို႔လဲ"
"အဟင္း ဘာလို႔ေမးတာတုန္းကြ"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကဆရာ့အရိပ္ေနာက္ကိုလိုက္ေနရတဲ့ဆရာ့တပည့္ေတြပါဗ်ာ ဆရာ့အေၾကာင္းအလုံးစုံမသိေတာင္ ဆရာ့အက်င့္တခ်ိဳ႕ကိုသတိထားမိေနၿပီ ဒီေခ်ာင္းစပ္ကိုဆရာစိတ္ညစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြပဲလာေနက် ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာဟုတ္သလား"
"ဟင္းဟင္းဟင္း"
ခပ္ၾသၾသအသံျဖင့္သေဘာက်စြာရယ္လိုက္သံသည္ ေသာ္ကစကားမွန္ကန္ေၾကာင္းသက္ေသ။
"ဘယ္ဆိုးလို႔တုန္းကြ ငါ့တပည့္ေတြက ဟမ္"
ရာဇခ်ီးက်ဴးစကားေျပာရင္း ေသာ္က၏ပုခုံးသို႔ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ပုတ္လိုက္သည္။
တကယ္လည္းဒီေနရာကိုစိတ္ညစ္ေနသည့္အခ်ိန္မ်ားသာလာတတ္သည္။တစ္နည္းအားျဖင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုလြမ္းသည့္အခ်ိန္ေပါ့။
ေတာင္ထိပ္ေရတံခြန္ဆီမွေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ စီးဆင္းလာသည့္စုန္ေရ၏အလွ၊ထိုေခ်ာင္းေလးအတြင္းလွပစြာကူးခတ္ေနၾကသည့္ငါးေလးေတြ၏အလွ၊အေဝးမွလွမ္းျမင္ေနရသည့္စိမ္းစိမ္းစိုစိုေတာင္တန္းႀကီး၏အလွ။ထို႔သို႔ ေတာေတာင္ေရေျမသဘာဝအလွမ်ားကေတာင္ ထိုလူတစ္ေယာက္ကိုလြမ္းဆြတ္တမ္းတစိတ္အားေျဖသိမ့္မေပးနိုင္ခဲ့ေပ။
"ေသာ္က"
"ဗ်ာ ဆရာ"
"မင္းေျပာၾကည့္ ငါဟာတကယ္ပဲမုန္းစရာေကာင္းသလား ဟမ္"
"မဟုတ္တာပဲဆရာရယ္ ဆရာဘယ္လိုလူလဲဆိုတာအနီးကပ္ေနရတဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔အသိဆုံး"
"ေအးကြာ ငါလည္းမေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး"
ဟူးး
စိတ္ညစ္ၫူးစြာေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
ေလပူေတြထုတ္၊သက္ျပင္းေတြခ်ေနသည့္ဆရာ့ကို ေသာ္ကေဘးတစ္ေစာင္းေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။ဆရာဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို သူနည္းနည္းေတာ့ရိပ္မိလာသလိုလို။
"ဆရာ့ကိုအႀကံေပးရရင္ မုန္းတယ္လို႔ေျပာခံရတာကိုအခုလိုမွိုင္ေထြေနမဲ့အစား အဲဒီ့လူမမုန္းေတာ့ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္ပါလားဗ်ာ"
"........"
ေသာ္က၏အေျပာေၾကာင့္ ရာဇေတြးဆဆျဖစ္သြားသည္။မမုန္းေတာ့ေအာင္ႀကိဳးစားရမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္လိုနည္းလမ္းနဲ႕လဲ။ဘယ္သူ႕အျမင္ကိုမွဂ႐ုမစိုက္ခဲ့တဲ့သူက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကမုန္းတယ္ေျပာလိုက္လို႔အေတြးေတြမ်ားေနရသည္တဲ့လား။ဒါ့အျပင္ ထိုေကာင္ေလးမမုန္းေတာ့ေအာင္ေတာင္ တကူးတကႀကိဳးစားဦးမည္။
*ရာဇခက္ထန္ရာဇဝင္ရိုင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သိုးေပါက္ေလး...မင္းေၾကာင့္......*
<<<<<<
>>>>>>
ရာဇဟိုေကာင္ေလး၏တဲဆီသို႔ အာဂကိုေခၚကာလာခဲ့လိုက္သည္။ထိုတဲေလးကရာဇတို႔ေန႕လည္ေန႕ခင္းအနားယူသည့္တဲကေလးျဖစ္သည္။
သူတို႔ကိုေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုခပ္တင္းတင္းေစ့ကာမ်က္ႏွာလႊဲသြားသည့္အမူအရာေၾကာင့္ ရာဇမ်က္ခုံးပင့္သြားရ၏။ကိုယ္ေတြကေစတနာနဲ႕ဗိုက္ဆာေနမွာစိုးလို႔ အသီးလာေကြၽးတာကိုအခုလိုတုန့္ျပန္တယ္ေပါ့ေလ။ရာဇတို႔၏ထမင္းႏွင့္ဟင္းေတြကိုထိုေကာင္ေလး စားမယ္မွန္းမေသခ်ာတာေၾကာင့္ တမင္ေသာ္ကကိုအသီးေတြခူးခိုင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုေကာင္ေလးကိုခ်ည္ႏွောင္ထားသည့္ႀကိဳးတို႔ကိုေျဖေပးကာ သက္ေတာင့္သက္သာေနေစလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ငွက္ေပ်ာသီးစားမလား"
"အဟြတ္ အဟြတ္"
ရာဇ၏တည့္တိုးအေမးေၾကာင့္ အာဂဆီမွေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသံမ်ားထြက္ေပၚလာကာ အေရွ႕ကေကာင္ေလးဆီကေတာ့မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာၾကည့္လာသည့္ အၾကည့္စူးစူးတစ္ခုကိုလက္ခံရရွိလိုက္သည္။သူေမးတာဘာမွားလို႔လဲ။
"က်ဳပ္ေမးတာ ခင္ဗ်ားငွက္ေပ်ာသီးစားမလား က်န္တဲ့သရက္သီးတို႔သေင်္ဘာသီးတို့စားချင်လား"
"ဘာမွမစားဘူး"
"တကယ္လား ေန႕လည္ေတာင္ေရာက္လုၿပီ ခင္ဗ်ားဗိုက္မဆာတာေသခ်ာရဲ႕လား"
"မစားဘူးလို႔ေျပာေနတယ္ေလ ခင္ဗ်ားနားမလည္ဘူးလား"
ဆရာ့ကိုဘုေဘာက္ႏွင့္ျပန္ေအာ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကိုအာဂခ်ဥ္လာသည္။ဘယ္ကသတၱိေတြနဲ႕ဗိုလ္ရာဇကိုျပန္ေအာ္ရဲရတာလဲ။ဆရာကလည္းဒီေကာင္ေလးနဲ႕က်မွဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္သည္းခံေနရတာလဲမစဥ္းစားတတ္ေတာ့။
"မစားခ်င္လည္းမေကြၽးနဲ႕ဆရာ ငတ္ေသသြားလည္းေအးတာေပါ့"
"ေဟ့ေကာင္ ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာလိုက္တာတုန္းကြ"
"ကြၽန္ေတာ္စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ပါဗ်ာ"
"မင္းခဏေလာက္အသာေနစမ္းပါကြာ"
အာဂကိုေငါက္ၿပီး ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာကိုျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ေတာထဲမွာလည္းျဖစ္၊ေတာင္ေပၚမွာလည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ အေအးဓာတ္လြန္ကဲေနမႈသည္ထိုေကာင္ေလး၏မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးကိုပန္းေသြးေရာင္ေလးျဖစ္သြားေစသည္။ႏွာေခါင္းထိပ္ေလးေတြနီရဲေနပုံမွာ မီးေတာက္ကေလးပမာ။
သို႔ေသာ္...မေန႕ညကတည္းကေရကလြဲၿပီး ဘာမွမစားရေသးတာေၾကာင့္ထိုသိုးေပါက္ေလးဗိုက္ဆာေနမည္မွာမလြဲဧကန္ေပ။ဒါေတာင္...ဘာေၾကာင့္မူေနရသလဲ။
"ေသခ်ာလား ခင္ဗ်ားေလးဗိုက္မဆာတာ"
"မဆာ..."
ဂြီ!
"ဟင္းဟင္း ေရာ့ပါ ဆာေနရင္စားလိုက္"
ငွက္ေပ်ာ္သီး သီးေမႊးတစ္လုံးျဖဳတ္ေပးလိုက္ေတာ့ မျငင္းဆန္ေတာ့ဘဲယူ၍စားသည္။ငွက္ေပ်ာသီးေတြကမွည့္တာေၾကာင့္ ထိုေကာင္ေလးစားလို႔အဆင္ေျပေလာက္မွာပါ။
"က်ဳပ္ကိုမုန္းဖို႔ဆိုရင္အားရွိဖို႔လိုတယ္ အဲတာေၾကာင့္...."
"အစာေတာ့ဝေအာင္စား"
စူးရွတဲ့မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြနဲ႕စိုက္ၾကည့္ကာ ခပ္ေဆြးေဆြးေျပာေနသည့္ဓားျပႀကီးကို ေစာလြန္းအၾကည့္လႊဲကာ ယူလာေပးသည့္အသီးေတြကိုသာစားေနလိုက္သည္။ထိုအၾကည့္ေတြ၏အဓိပၸာယ္ကိုေစာလြန္းဘာသာမျပန္ခ်င္ပါ။
ဘယ္လိုဓားျပမွန္းကိုမသိဘူး ကိုယ္ကမုန္းတယ္လို႔ေျပာေနတာကိုေတာင္ေစတနာေတြယိုဖိတ္ၿပီးအသီးေတြလာေကြၽးေနေသးတယ္။မသိလွ်င္ သူကသူေတာ္ေကာင္းႀကီးေပါ့။အလကား သူမ်ားပစၥည္းဥစၥာေတြလုယူေနတဲ့သူ။
"အာဂ ငါ့ကိုဟိုဓားမယူေပးၿပီးမင္းသြားေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ"
ထို႔ေနာက္ အာဂကဓားကိုယူေပးတာတဲထဲမွထြက္သြားသည္။
"ခင္..ခင္ဗ်ား ဘာ..ဘာလုပ္မလို႔လဲ"
ဓားကိုင္ကာေစာလြန္းအနားသို႔ေလွ်ာက္လာသည့္ ဓားျပႀကီးေၾကာင့္ေစာလြန္းေၾကာက္႐ြံ႕ကာအသံေတြပင္တုန္လာသည္။ဘာလဲ ေစာလြန္းကိုသတ္ေတာ့မလို႔လား။သူ႕အေၾကာင္းကိုစိတ္ထဲကေနအတင္းတုပ္ေနမိတာကိုသိသြားလို႔ ေစာလြန္းကိုအျပတ္ရွင္းေတာ့မွာလားဟင္။
ဟင့္အင္း ေစာလြန္းမေသခ်င္ေသးဘူး။
"ေစာေစာကေတာ့ကတ္ကတ္လန္ျပန္ေျပာေနၿပီးေတာ့ အခုမွေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းသိတာလား ဟမ္"
ရာဇရယ္ခ်င္စိတ္ကိုထိန္းရင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ကာအံႀကိတ္သံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။တမင္ေျခာက္လို႔ေျခာက္ေနမွန္းမသိပါဘဲ ထိုေကာင္ေလးသူ႕ကိုတကယ္ေၾကာက္ေနပုံမွာ က်ားစားတာခံရေတာ့မည္ကိုစိုးရိမ္ေနသည့္သိုးငယ္ေလးလို။
ဘယ္ေလာက္ပဲထိုဓားျပႀကီးကိုမုန္းေနပါေစ သူသတ္တာကိုေတာ့မခံရဲပါ။ထိုလူ႕လက္ထဲတြင္တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသည့္ဓားမႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ေစာလြန္းၾကက္သီးေမႊးညွင္းေလးေတြပင္ထလာသည္။ေစာလြန္းကိုထိုဓားမႀကီးနဲ႕အပိုင္းပိုင္းခုတ္လိုက္ရင္ျဖင့္...
"မ..မဟုတ္ဘူး ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ့္ကိုမသတ္နဲ႕ေနာ္"
"က်ဳပ္ကဘာလို႔မသတ္ရမွာလဲ ကဲေျပာ"
"ခိုင္း..ခိုင္းတာအကုန္လိုက္နာမွာမို႔လို႔ မသတ္ေတာ့မသတ္ပါနဲ႕ေနာ္"
"ဒါဆိုခင္ဗ်ားလုံးဝထြက္မေျပးပါဘူးလို႔ က်ဳပ္ကိုကတိေပး အဲတာဆိုက်ဳပ္ကလည္းခင္ဗ်ားကိုႀကိဳးမတုတ္ဘဲထားမယ္"
"ဟင္"
တကယ္ေတာ့ထိုလူေတြအလစ္မွာေစာလြန္းထြက္ေျပးရန္ႀကံ႐ြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ကတိေပးလိုက္ရင္ ထိုဓားျပႀကီးျပန္မပို႔မခ်င္းသူ႐ြာျပန္ရမည္မဟုတ္ေပ။အို...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အသက္မေသဖို႔ကအဓိကပါပဲေလ။
"ဟုတ္ ေပး..ေပးပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ထြက္မေျပးပါဘူး"
အႀကံအစည္ေအာင္ျမင္သြားတာေၾကာင့္ ေခါင္းငုံ႕ထားသည့္ေကာင္ေလးမျမင္ေအာင္ ရာဇခိုးၿပဳံးလိုက္သည္။အၿမဲတမ္းႀကိဳးမတုပ္ထားခ်င္တာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ႀကံလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။နီရဲရဲလက္ေကာက္ဝတ္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုၾကည့္ၿပီးလည္းစိတ္မေကာင္း။
"အိန္း ဒါဆိုရင္ျဖင့္ခင္ဗ်ားက်ဳပ္နဲ႕အတူ က်ဳပ္ေနတဲ့တဲမွာေနရလိမ့္မယ္"
"ဗ်ာ!!"
<<<<<<
>>>>>>
ရာဇကိုေပါ့ေသးေသးမထင္ဖို႔သတိေပးခ်င္ပါတယ္ သူ႕ရဲ႕dark sideကိုမခ်ျပရေသးလို႔။
ေဒါင္းလုံ႐ြာနဲ႕ဒီဇာတ္လမ္းမွာပါရွိတဲ့ေနရာ၊ေတာေတာင္အလွအပေတြကခ်ီ့စိတ္ကူးသက္သက္ပါေနာ္><
ေဆးပန္းခ်ီ🌸
၁၆.၁၂.၂၀၂၁💜