{Zawgyi}
ျဖဳန္းခနဲဆိုသလို လင္ရွန္းမ်က္ႏွာ ရဲတက္သြားတယ္။
ပတ္ပတ္လည္က အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕အၾကည့္ေတြက သူ႔ဆီကို '႐ႊစ္' '႐ႊစ္'ဆိုၿပီး ေရာက္လာေတာ့တယ္။
သူ မီးထေတာက္ေတာ့မလိုေတာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။
သူက ဘယ္တုန္းကမွ ထင္ထင္ေပၚေပၚ မေနခဲ့ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။
သူ႔ရဲ႕ဉာဏ္ႀကီးရွင္အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ပိတ္ဖုံးမႈကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ခံခဲ့ရတာေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ ဒီလိုမ်ိဳး႐ုတ္တရက္ႀကီး သဲသဲမဲမဲအာ႐ုံစိုက္မႈမွာ လင္ရွန္း မသက္မသာျဖစ္တာကိုသာ ခံစားမိတယ္။
_ သူ ေပါက္ကြဲေတာ့မလိုေတာင္ ခံစားေနရတယ္။
"ပါးစပ္ပိတ္!" လင္ရွန္း ရပ္ကာ ေခါင္းလွည့္ၿပီး ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္ "ငါ့ေနာက္လိုက္မလာနဲ႔!"
သူ ေဟာက္လို႔ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္လွည့္ကာ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ႀကိဳးကို ဆြဲၿပီး ေရွ႕တည့္တည့္ကို ေျပးထြက္လာလိုက္တယ္။
အားကုန္ထုတ္သုံးလိုက္ရလို႔ သူ ႏုံးခ်ိေနၿပီလို႔ေတာင္ လင္ရွန္း ခံစားရတယ္။ သူ႔အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕ အံ့ဩေနတဲ့မ်က္လုံးေတြထဲမွာ အသက္တစ္ရႈိက္အတြင္း စာသင္ေဆာင္ဆီ ေျပးလာၿပီးမွ ရပ္လိုက္တယ္။
မ်က္ႏွာက အရင္ကထက္ေတာင္ ပူေလာင္ေနၿပီး အႀကိမ္အနည္းငယ္ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈလိုက္တယ္။
လင္ရွန္း စာသင္ခန္းကို ခ်က္ခ်င္းမသြားဘူး။ ေလွ်ာက္လမ္းအဆုံးက သန႔္စင္ခန္းဆီ အရင္သြားလိုက္တယ္။
အခုခ်ိန္မွာ အတန္းတက္ဖို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္သာ လိုေတာ့တဲ့အတြက္ သန႔္စင္ခန္းထဲမွာ လူတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနဘူး။
သူ႔ကိုယ္သူ မွန္ထဲမွာ ၾကည့္လိုက္တယ္။
မ်က္ႏွာက ရဲပေတာင္းခတ္ေနၿပီး ႏွဖူးေပၚမွာ ေခြၽးစပါးပါးထြက္ေနတယ္။
ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္သေလာက္ရွိတဲ့ otakuေလးက အသတ္ခံရေတာ့မလို တစ္ေလွ်ာက္လုံး အျပင္းအထန္ေျပးခဲ့ရတာေလ။
လင္ရွန္း ခါးကိုင္းကာ လက္ထဲ ေရအျပည့္ျဖည့္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ၾကမ္းၾကမ္းေလးပုတ္လိုက္တယ္။
ေရေအးေအးက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကအပူခ်ိန္ကို အနည္းငယ္မွ် မေလ်ာ့က်ေစ႐ုံမက ပိုလို႔ေတာင္ ကသိကေအာက္ျဖစ္လာေစတယ္။
သူ စာသင္ခန္းထဲ မသြားခ်င္ဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ အခုခ်ိန္မွာပဲ!
ေတာက္ရန္နဲ႔ ရႈခ်န္းတို႔က စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေနၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ စုတ်န္းတ်န္းေရာပဲ!
အတင္းအဖ်င္းကို နားေထာင္ခ်င္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မၾကာခင္ စပ္စုလိုတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည့္လာၾကမွာ။
'ေမာ့က်ဴးခ်န္ ဒီအ႐ူးေကာင္ကေတာ့!'
လင္ရွန္း ေရကို လက္အျပည့္ခံၿပီး မ်က္ႏွာကို ပုတ္လိုက္တယ္။
'ဒီအ႐ူးေကာင္!'
'စိတ္ႀကီးဝင္ေနတဲ့ေကာင္!'
'ဘဝင္ေလဟပ္ေကာင္!'
'ငါတကယ္ ႐ိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္!'
ဒီအေတာအတြင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးလာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူလည္း ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ေၾကာက္တာနည္းသထက္နည္းလာတယ္။ [ T/N : MTLမွာက ႐ြံရွာတယ္လို႔ ေျပာထားေပမယ့္ လင္ရွန္းက သူ႔ကို စစခ်င္းမွာတည္းက ႐ြံရွာေနခဲ့တာမဟုတ္လို႔ အမက ေၾကာက္တာနဲ႔ ျပန္ျပင္ထားပါတယ္ေနာ္။ မွားသြားခဲ့ရင္ စိတ္မရွိပါနဲ႔ ]
တစ္ခါတစ္ေလ အထူးသျဖင့္ တစ္ဖက္လူက ေမးခြန္းေတြကို မွတ္သားရင္း အာ႐ုံစူးစိုက္ေနတာကို ၾကည့္ေနရခ်ိန္ပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ တည္ၾကည္ေလးနက္စြာ ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ပုံ။
ေသခ်ာတာေပါ့ ဘတ္စကတ္ေဘာကြင္းေပၚက စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ လူငယ္ေလး။
...
ဒါေတြအားလုံးေၾကာင့္ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ လင္ရွန္းခံစားခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခု!
အားလုံး ၿပီးသြားၿပီ!
Ghost friend ပဲ ျဖစ္လိုက္ေတာ့! [ T/N : Ghost friend ဆိုတာ GGမွာ သြားရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ Facebookေပၚမွာ သူတို႔ကို မေျပာဘဲ ကိုယ္က unfriendလိုက္တယ္။ ကိုယ္ အဲ့လိုလုပ္လိုက္တာကိုလည္း သူက မသိဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳးဆို ကိုယ္က သူတို႔ရဲ႕ Ghost friendပါ ]
သူ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ႐ိုက္ပစ္လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ခပ္ခြာခြာ ေဝးသထက္ေဝးေအာင္ ေနလိုက္ခ်င္တယ္!
လင္ရွန္း စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ သူ႔ဆံပင္ကို ေဆာင့္ဆြဲေနမိတယ္။
သူ ခါးကိုင္းကာ မ်က္ႏွာေပၚ ေရတခ်ိဳ႕ပက္လိုက္ျပန္တယ္။
သူ႔ႏွဖူးေပၚက ဆံပင္ေတြလည္း စိုသြားၿပီး အေခ်ာင္းလိုက္က်လာတယ္။
ေက်ာင္းဝတ္စုံရဲ႕အေရွ႕ပိုင္းကလည္း ေရေတြစိုသြားၿပီး ေရေအးေၾကာင့္ အထဲက ရွပ္အက်ီကိုေတာင္ ေဖာက္ျမင္ေနရတယ္။
လင္ရွန္း သူ႔မ်က္ႏွာကို သာမန္ကာလွ်ံကာ သုတ္ကာ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကိုသယ္ၿပီး ထြက္သြားဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အတန္းထဲ ျပန္သြားဖို႔ စိတ္ကူးမရွိဘူး...
လင္ရွန္းရဲ႕မ်က္လုံးေတြ နက္ေမွာင္သြားၿပီး သူ႔ဆံပင္ကို လက္လြတ္စပယ္ ျပန္သပ္တင္လိုက္တယ္။
သူက အၿမဲတမ္းဆိုသလို ေက်ာင္းသားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ မေျပာနဲ႔ ေကာလိပ္တက္တာေတာင္ အတန္းတစ္တန္းလႊတ္ခဲ့တာမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူး။
စိတ္ႀကိဳက္ဘာသာေတြ အပါအဝင္!
သို႔ေပမယ့္ ဒီေန႔မွာေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ေတာင္ သူနဲ႔ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕ ေကာလဟလေတြ ဘယ္လိုေတြပ်ံ႕ေနမယ္ဆိုတာ သူ ပုံေဖာ္ၾကည့္လို႔ရတယ္။
သူ႔အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ တကယ္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ဘူး။
ေမာ့က်ဴးခ်န္ကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္ မဆိုင္ခ်င္ဘူး!
သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ႐ိုက္ခ်င္ေနၿပီ!
လင္ရွန္း အသက္ကိုျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရႈကာ လွည့္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္တယ္။
သန႔္စင္ခန္းတံခါးနားမွာ ေမာ့က်ဴးခ်န္က ရင္ဘတ္နားမွာလက္ကိုပိုက္ထားၿပီး တံခါး႐ြက္ကို မွီကာ သူ႔ကိုၾကည့္ေနတယ္။
တစ္ဖက္လူရဲ႕မ်က္လုံးေတြက နက္ရႈိင္းလွၿပီး သူ႔အမူအယာက ေပ်ာ္ေနလား ေဒါသထြက္ေနလားဆိုတာကို ခြဲျခားရခက္ေနတယ္။
သို႔ေပမယ့္ ထိုမ်က္လုံးေတြက လင္ရွန္းကိုသာ တည့္တည့္မတ္မတ္ၾကည့္ေနတယ္။
သူ႔ႏွလုံးသားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ေနတဲ့အတိုင္း။
သူ ဒီတိုင္းသာေနတယ္။
လင္ရွန္းႏႈတ္ခမ္းေတြ တြန႔္ေကြးသြားတယ္။ ဒီေလာက္ၾကာတာေတာင္ ဒီကို ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ ေရာက္မလာတာ အံ့ဩစရာေကာင္းေတာ့ပါဘူး။
ေက်ာင္းရဲ႕နတ္ဆိုးႀကီးက အေပါက္ေစာင့္ေနတာကိုး။
"လမ္းဖယ္ေပး" လင္ရွန္း တံခါးဆီကို ေဒါသတႀကီး ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေမာ့က်ဴးခ်န္က အေတာ္ေလးအရပ္ရွည္ကာ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ေတာင့္တင္းလွတယ္။
တံခါးကို ဒီလိုမ်ိဳးမွီထား႐ုံနဲ႔ တံခါးကို ပိတ္ထားသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။
လင္ရွန္း ထြက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို တိုးေဝွ႔ၿပီး ထြက္သြားမွသာရမယ္။
"မင္း ေဒါသထြက္ေနတာပဲ" ေမာ့က်ဴးခ်န္က မဖယ္ေပး႐ုံတင္မကဘူး သူ႔ရဲ႕ညာဘက္လက္ကိုပါ ဆန႔္ထုတ္ၿပီး တစ္ဖက္က တံခါးေဘာင္ကို လက္ေထာက္လိုက္တယ္။
သူက လင္ရွန္းရဲ႕လမ္းကို ပိတ္ထားၿပီး ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာသာ မ်က္လုံးေတြ က်ေရာက္ေနတယ္။
လင္ရွန္း ဘာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ရတယ္ဆိုတာကို ေမာ့က်ဴးခ်န္ တကယ္နားမလည္ပုံရတယ္။
ဘယ္ေလာက္ ရွက္သြားတယ္၊ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္ ေၾကာက္လန႔္သြားတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို သူနားလည္ႏိုင္တယ္။
သို႔ေပမယ့္ ဘာလို႔ ေဒါသထြက္ရတာလဲ?
သူ လင္ရွန္းကို အနီးကပ္စိုက္ၾကည့္ၿပီး တစ္ဖက္ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက အေသးစိတ္ေလးေတြကိုေတာင္ အလြတ္မေပးဘူး။
ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့လူငယ္ေလးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက မႈန္မႈိင္းေနၿပီး မ်က္ႏွာေလးရဲေနတယ္။
သူ႔ဆံပင္ေတြကေန ေရစေလးေတြ လိမ့္ဆင္းလာတယ္။
လင္ရွန္းမ်က္လုံးေတြက တကယ့္ကိုေဒါသေၾကာင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတယ္။
"ဘာလို႔လဲ?" ေမာ့က်ဴးခ်န္ ဂ႐ုတစိုက္ျပန္ေတြးမိတယ္ "ေတာက္ရန္နဲ႔ တျခားသူေတြက ... ငါတို႔ကိစၥကို သိသြားလို႔ စိတ္ဆိုးတာလား?"
သူ နမ္းတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ေပမယ့္ လင္ရွန္းမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေဒါသေတြ ေလာင္ၿမိဳက္လာတယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္ ခဏေလာက္ ေတြးဆဆလုပ္ကာ မ်က္ေမွာင္အသာၾကဳတ္သြားတယ္ "ဒါေပမယ့္ ဒါက ဘာလို႔ဒီေလာက္ေဒါသထြက္စရာလိုလဲ?"
'ဘာလို႔ ေဒါသထြက္ရတာလဲ?!'
လင္ရွန္း ေဒါသတႀကီး ရယ္မိေတာ့မလိုပဲ။
"လမ္းဖယ္စမ္းပါ!" သူအခု ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို တစ္ခြန္းမွ မေျပာခ်င္ဘူး။
လမ္းမတူတဲ့လူႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုမွ စကားေျပာဆိုလို႔မရဘူး။
ေမာ့က်ဴးခ်န္ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
သူ ေျဖးေျဖးခ်င္း လက္ျပန္႐ုတ္ကာ သူ႔ရဲ႕ၾကည့္ေကာင္းလွတဲ့မ်က္ႏွာက အမွန္ပင္ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။
ထိုမ်က္လုံးေတြက ညေကာင္းကင္လိုမ်ိဳး နက္ရႈိင္းကာ မသိနားမလည္တဲ့အေရာင္ေလး လက္ေနတယ္။
သူတကယ္ကို ၾကည့္ေကာင္းလွတယ္။
ခဏအၾကာမွာ လင္ရွန္း သူ႔ကိုေက်ာ္လာလိုက္တယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕ ဒီေလာက္ေတာက္ပၿပီး အကူအကယ္မဲ့တဲ့အၾကည့္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္ခံရခ်ိန္မွာ သနားမိမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
သို႔ေပမယ့္ လင္ရွန္း အံႀကိတ္ကာ တစ္ဖက္လူေရွ႕ကေန လ်င္ျမန္စြာ ထြက္လာလိုက္တယ္။
သူအခု ေဒါသထြက္ေနတုန္းပဲ!
က်င္းတစ္က်င္းေလာက္ တူးခ်င္တဲ့အထိ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာလဟလနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရအုံးမယ္။
သူ စိတ္ေပ်ာ့ေနလို႔မျဖစ္ဘူး!
သူဒီတိုင္း...
လင္ရွန္း ေရွ႕တူရႈကိုသာ ၾကည့္လိုက္တယ္။
အေရွ႕မွာ စီနီယာတတိယႏွစ္ အတန္းFရွိတယ္။
မနက္ခင္းစာဖတ္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ တစ္မိနစ္ေလာက္သာလိုေတာ့တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း သူ႔ေနရာသူ ေရာက္ေနၾကေလာက္ၿပီ။
ေလွ်ာက္လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။
ေနာက္ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ဆို ဆရာေတြက အတန္းအသီးသီးမွာ ေရာက္လာၾကေတာ့မယ္။ သူ...
လင္ရွန္း တြန႔္ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ ရပ္သြားတယ္။
သူ ဘယ္တုန္းကမွ ေက်ာင္းမေျပးဖူးဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ တကယ္ေက်ာင္းေျပးေတာ့မွာလား?
အတန္းလစ္ၿပီး ေက်ာင္းေျပးရေတာ့မွာကို ေတြးမိေတာ့ လင္ရွန္းႏွလုံးက အခုန္ျမန္လာတယ္။
သို႔ေပမယ့္...
သူ လည္ေခ်ာင္းေျခာက္လာတယ္။ ဖ်ားတာလည္းမဟုတ္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာခြင့္ယူတာလည္း မဟုတ္။
ဒီလိုပဲ ေက်ာင္းက ဒီတိုင္း ထြက္သြားရမွာလား?
သူေက်ာင္းလြယ္အိတ္ႀကိဳးကို ကိုင္ထားၿပီး တကယ္မလုပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ သူ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။
"Hey!" သူ႔ေနာက္ကေန ေမာ့က်ဴးခ်န္အသံ ထြက္လာျပန္တယ္။
သူက လင္ရွန္းနားကို ေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ကာ သိပ္မေဝးတဲ့ဆီက ဆရာေတြရဲ႕႐ုံးခန္းတံခါးကို ၾကည့္လိုက္တယ္ "ဘာလို႔ ဒီမွာရပ္ေနတာလဲ?"
သူ အေတာ္ေလးလန႔္သြားတာေၾကာင့္ တုန္တက္သြားတယ္။
"အတန္းလစ္ခ်င္တာလား?"
လင္ရွန္း "..."
တစ္ခါတစ္ေလ သူတကယ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ အၿမဲတမ္းတက္ႂကြေနရတာလဲ။
"ဒါဆိုလည္း ဘာလို႔ မလုပ္ရဲတာလဲ?"
လင္ရွန္း ပုခုံးတြန႔္ကာ ေခါင္းၿငိတ္ျပလိုက္တယ္။
"မသြားဘူးလား?!" ေမာ့က်ဴးခ်န္က ဟန္ပါပါမ်က္ခုံးေတြကို ပင့္လိုက္တယ္။
သူ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနၿပီဆိုတာ သူသိတယ္။ စာအုပ္ထဲ အထည့္မခံရခင္တုန္းက သူက ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လိမၼာတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနခဲ့တယ္။
စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာၿပီး အတန္းလစ္တယ္ဆိုတဲ့စကားလုံးက လင္ရွန္းရဲ႕အဘိဓာန္မွာ လုံးဝမရွိခဲ့ဘူး။
"ငါနဲ႔ လိုက္ခဲ့" ႐ုတ္တရက္ ေမာ့က်ဴးခ်န္က လက္ကိုဆန႔္ထုတ္ၿပီး သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို လာဆြဲတယ္။
သူ မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ေသးခင္မွာတင္ လင္ရွန္း အၾကမ္းပတမ္းအဆြဲခံရၿပီး စာသင္ေဆာင္ကေန အေျပးထြက္လိုက္ရတယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာ မနက္ခင္းစာဖတ္ခ်ိန္အတြက္ ေခါင္းေလာင္ျမည္လာတယ္။
လင္ရွန္းတို႔ ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းတုန္းမွာ အတန္းပိုင္ဆရာ လီရႈခ်န္က တည္ၾကည္နဲ႔မ်က္ႏွာထားတဲ့ အေပၚထပ္တက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
သူ႔ေဘးမွာေတာ့ သူတို႔ကို ဇီဝဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေပးတဲ့ Eတန္းက ဆရာကို ပါလာတယ္။
ဆရာႏွစ္ေယာက္ေတာင္!
သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္က သူတို႔ရဲ႕အတန္းပိုင္။
လင္ရွန္း တြန႔္သြားၿပီး သတိလက္လြတ္ ေမာ့က်ဴးခ်န္ဆီက ႐ုန္းခ်င္သြားတယ္။
သို႔ေပမယ့္ တစ္ဖက္လူက သူ႔ကို ဒီအခြင့္အေရးမေပးဘူး။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က လင္ရွန္းကိုဆြဲကာ ေလွ်ာက္လမ္းအဆုံးက တျခားေလွကားဆီကို လွည့္ေျပးလိုက္တယ္။
သူ႔အရွိန္က ျမန္လြန္းတာေၾကာင့္ အတန္းပိုင္ဆရာ လီရႈခ်န္က သူ႔ကိုေက်ာ္သြားတဲ့ ပုံရိပ္ေလးႏွစ္ခုကိုပဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။
သူ သတိဝင္လာၿပီး အျမန္လိုက္ဖမ္းတဲ့အခါ ေမာ့က်ဴးခ်န္က လင္ရွန္းကိုဆြဲၿပီး တျခားေလွကားကို လွည့္သြားတာကိုသာ ျမင္လိုက္ရတယ္။
"ေမာ့က်ဴးခ်န္?!" လီရႈခ်န္း သူ႔အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ မွတ္မိေသးတယ္။
လင္ရွန္းက အေနာက္ဘက္ကေန ဆရာ့အသံကို ၾကားတဲ့အခါ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ လက္ဖဝါးမွာ ေခြၽးေတြေတာင္ ျပန္လာတယ္။
"ငါတို႔..."
"တိတ္တိတ္ေန!" ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔ကို ေလွကားေတြေပၚက ေခၚခ်ကာ အေျပးအလႊားသြားေနရင္း ဆူရေသးတယ္။
လင္ရွန္း ဒီလိုမ်ိဳး႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တာကို ဘယ္တုန္းကမွ မႀကဳံခဲ့ဖူးဘူး။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔ကိုဆြဲၿပီး အေတာ့္ကို ျမန္ဆန္စြာ ေျပးေနတယ္။
ေလေတြက သူ႔နား႐ြက္ကေန အရွိန္နဲ႔ျဖတ္ေနတယ္။
ရွင္းဆန္းေက်ာင္းမွာ ေႏြဦးမနက္ခင္းက ဆိတ္ၿငိမ္ၿပီး အနည္းငယ္ေအးျမတယ္။
သို႔ေပမယ့္ လင္ရွန္းကေတာ့ ေအးျမတာကို လုံးဝခံစားမိမေနဘူး။
သူ အေတာ့္ကိုပူေနတယ္။
ႏွလုံးခုန္တာကလည္း ျမန္ဆန္ေနၿပီး ခဏေလးအတြင္းမွာ လည္ေခ်ာင္းထဲက ခုန္ထြက္ေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ။
ေျပးတာျမန္လြန္းတာေၾကာင့္ပဲ ႏွလုံးက အရမ္းခုန္ေပါက္ေနတာလားဆိုတာ သူလုံးဝ ေဝခြဲမရျဖစ္လာတယ္။
ဘာေၾကာင့္ဆို သူ႔ႏွလုံးသားရဲ႕ေအာက္ေျခကေန ဘာမွန္းမသိတဲ့စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုက တိတ္တဆိတ္ ထြက္ေပၚလာေနတာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။
လင္ရွန္းရဲ႕အသက္ရႈႏႈန္းက ျပင္းသထက္ျပင္းလာၿပီး ေျခေထာက္ကလည္း ေလးလံလာတယ္။
သို႔ေပမယ့္ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ေပၚက ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕လက္က အရမ္းကိုတင္းက်ပ္ၿပီး ပူလြန္းလွတယ္။
သူ႔ရဲ႕အင္အားေတြ လႊဲေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနသလိုမ်ိဳး လင္ရွန္းရဲ႕လက္ကို လုံးဝမလႊတ္လိုက္ဘူး။
ေတာင့္ခံထားဖို႔ေတာင္ ပင္ပန္းလြန္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ otakuေလး လင္ရွန္းက ေန႔ခင္းပိုင္းေတြမွာ သူနဲ႔ေမာ့က်ဴးခ်န္တို႔ မၾကာခဏ စာလာလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေက်ာင္းအစြန္ဖ်ားေနရာဆီကို သင္ၾကားေရးအေဆာက္အအုံကေန တကယ္ႀကီး ေျပးလာႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို လႊတ္ေပးလာတယ္။
သူက ေက်ာင္းနံရံနားကို ေျခလွမ္းအနည္းငယ္လွမ္းကာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
ထို႔ေနာက္ သူ ေခါင္းလွည့္ကာ လင္ရွန္းကို ေမးလိုက္တယ္ "လုပ္ႏိုင္လား?"
"ဘာကို လုပ္ႏိုင္လားလဲ?" လင္ရွန္း သူၾကည့္ရာကို လိုက္ၾကည့္မိၿပီး "နံရံေက်ာ္တာလား?!"
သူ ေက်ာင္းနံရံကို ေငးေၾကာင္ကာ ၾကည့္ေနမိတယ္။
ရွင္းဆန္းေက်ာင္းရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ကို အျပာေရာင္အုတ္နံရံနဲ႔ ကာရံထားတာျဖစ္တယ္။
ႏွစ္မီတာေလာက္ ျမင့္ေပမယ့္ အစြန္းေတြကေတာ့ အေတာ္ေလးေခ်ာေမြ႕တယ္။
လင္ရွန္း ေျခဖ်ားေထာက္ကာ လက္ဆန႔္လိုက္ေတာ့ နံရံထိပ္ပိုင္းကို ထိတယ္ဆို႐ုံသာ ထိတယ္။
ၿပီးေတာ့...
သူ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႈေနရၿပီး မသိစိတ္က တံေတြးၿမိဳခ်မိသြားတယ္။ သူ နံရံကို တစ္ခါမွ မေက်ာ္ဖူးဘူး! ေက်ာင္းနံရံဆို ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။
"ဟုတ္တယ္!" ေမာ့က်ဴးခ်န္ ခုန္လိုက္တယ္။
သူက စည္း႐ိုးေပၚ လက္တင္ကာ အလြယ္ေလးလွိမ့္လိုက္ၿပီး ထိုေပၚမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။
"တက္ခဲ့" သူ လင္ရွန္းကို ေမးေငါ့ျပလိုက္တယ္။
"မ... မလိုဘူး" လင္ရွန္း ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာက ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းေနၿပီ၊ မၾကာခင္ သူ႔အေၾကာင္း အတင္းအဖ်င္းေတြ ေျပာလာေတာ့မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေဝးေနသမွ် ေက်ာင္းေထာင့္နားေလးမွာ ပုန္းဖို႔ရရင္ေတာ္ၿပီ။
"ငါတို႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းေျပးလာတာကို Mr.လီ ျမင္သြားတယ္ေလ" ေမာ့က်ဴးခ်န္က လင္ရွန္းကို အထက္စီးကေနၾကည့္ကာ မ်က္လုံးေတြထဲ ၿပဳံးရိပ္တစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ "မွန္းၾကည့္ေလ၊ သူ အတန္းထဲေရာက္လို႔ ငါတို႔ေတြကို ရွာမေတြ႕ရင္ သူ ေက်ာင္းကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္မွာလား? ဂိတ္ေစာင့္ကို ငါတို႔ေတြ ေက်ာင္းကထြက္မရေအာင္ တားခိုင္းမွာေလ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕ေနရာတိုင္းမွာ ငါတို႔ကို ရွာၾကမွာမွတ္လား?"
လင္ရွန္း "..."
"ငါ့ကို အိတ္လွမ္းေပး" ေမာ့က်ဴးခ်န္ လက္ဆန႔္လိုက္တယ္။
လင္ရွန္း မသက္မသာနဲ႔ပဲ တစ္ဖက္လူကို အိတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
တစ္ခုခုမွားေနတယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ခံစားမိေနတာလဲ?
သူ ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕စိတ္ႀကီးဝင္တဲ့အျပဳအမူေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ အသိသာႀကီးေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒီလူတကယ္ႀကီး ေက်ာင္းေျပးခ်င္ေနတယ္?!
"တက္ခဲ့ပါဆို" ေမာ့က်ဴးခ်န္ သူ႔ကို ေလာ္ေဆာ္လိုက္တယ္။
လင္ရွန္း ေျခေထာက္ေတြကို ေရွ႕တိုးကာ နံရံဆီကို မဝံ့မရဲေရာက္လာတယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က ဒါကိုအလြယ္တကူလုပ္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရေပမယ့္ အခု သူလုပ္ၾကည့္ေတာ့မွ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
သူ ခုန္လိုက္ရင္ေတာင္မွ နံရံအေပၚကို ထိတယ္ဆို႐ုံေလးပဲရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေမာ့က်ဴးခ်န္လိုမ်ိဳး အလြယ္တကူတက္သြားႏိုင္ဖို႔ လက္ေမာင္းအားက လုံလုံေလာက္ေလာက္မရွိဘူး။
လင္ရွန္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
တစ္ႀကိမ္မွာ TVထဲက ခ်ၾကတဲ့အခန္းေတြထဲကလိုမ်ိဳး ႀကိဳးစားၿပီး နံရံကို ေျခေထာက္နဲ႔ ေထာက္ကန္ၾကည့္ေသးတယ္။
သို႔ေပမယ့္ သူက သင္ယူဖို႔သာသိၿပီး အားနည္းလြန္းတယ္။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ နံရံကိုကပ္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာက်သြားတယ္။
"ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ တုံးရတာလဲ?" ေမာ့က်ဴးခ်န္ ၿပဳံးကာ ေခါင္းယမ္းလိုက္တယ္။
သူ လင္ရွန္းကို ဟိုခုန္ဒီခုန္လုပ္ေနတဲ့ ဖားေလးတစ္ေကာင္လို ၾကည့္လိုက္တယ္။
နံရံကိုကပ္ၿပီး ေလွ်ာက်သြားတာ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ရွိတယ္။
အႀကိမ္တိုင္းမွာ လင္ရွန္းက သူ,မတက္ႏိုင္တာကို မယုံႏိုင္ဘဲ မ်က္လုံးေတြျပဴးၿပီး ပါးေလးေတြ အနည္းငယ္ေဖာင္းလာတဲ့ပုံေလး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
စိတ္ဆိုးေနတဲ့ပုံေလးက အျပစ္ကင္းၿပီး ေခါင္းမာေနသလိုေလးျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ မရတာကို ဝန္မခံခ်င္ေသးဘူး။
နံရံေပၚက ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြအနည္းငယ္ ေကြးသြားတယ္။
သူ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသပ္လိုက္မိတယ္။ သူ ေတြးမိတာက...
"လင္ရွန္း!" အေဝးဆီက လီရႈခ်န္ရဲ႕အသံ ေပၚထြက္လာတယ္။
ပီပီသသၾကားလိုက္ရတာ မဟုတ္ေပမယ့္ လင္ရွန္း စိတ္လႈပ္ရွားလာတယ္။
အတန္းလစ္တာေလ!
ၿပီးေတာ့ သူ နံရံေပၚ မတက္ႏိုင္ေသးဘူး အတန္းပိုင္ဆရာဆီမွာ မိေတာ့မယ္။
ဒါကို ေတြးမိတာနဲ႔ တကယ္ ရွက္သလိုခံစားလာရတယ္။
"ျမန္ျမန္!" လင္ရွန္း ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သူ ေခါင္းေမာ့ကာ လက္တစ္ဖက္က လြယ္အိတ္ႏွစ္လုံးကိုင္ထားၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္က နံရံကိုေထာက္ထားကာ နံရံေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ငါ့လက္ကို ဆြဲထားေပး!" သူ ေျပာၿပီး နံရံေပၚ ထပ္ကုတ္တက္ျပန္တယ္။
"အေပၚမွာ ေနရာအရမ္းက်ဥ္းတယ္" ေမာ့က်ဴးခ်န္ေျပာလာတယ္။
'ဘုတ္ ဘုတ္' အသံအုပ္အုပ္ႏွစ္ခု ထြက္လာတယ္။ သူက သူနဲ႔လင္ရွန္းရဲ႕ လြယ္အိတ္ေတြကို နံရံတစ္ဖက္ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
ထို႔ေနာက္ ေသသပ္စြာ ျပန္ခုန္ခ်လာတယ္။
"ငါမင္းကို ပင့္ထားေပးမယ္"
သူ ေျပာၿပီး လက္ဆန႔္ကာ လင္ရွန္း ခါးကို ကိုင္လိုက္တယ္။
ရွင္းဆန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားတိုင္း တူညီတဲ့ယူနီေဖာင္းကို ဝတ္ရတယ္။ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ဝတ္စုံ၊ ရွပ္အက်ီနဲ႔ အေရာင္တူေဘာင္းဘီကို ဝတ္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါက ေကာင္ေလးေတြအေပၚမွာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။
လင္ရွန္းက အားကစားလုပ္ရတာကို သေဘာမက်တာေၾကာင့္ သူ႔ပုံစံက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးျဖစ္ေနတယ္။
ေက်ာင္းဝတ္စုံေတြက ကိုယ္နဲ႔အတိဆိုေပမယ့္ ေမာ့က်ဴးခ်န္ ဒါကို ေတြးမိတယ္။
ဒီလိုေလ်ာ့ရဲရဲေက်ာင္းကုတ္အက်ီရဲ႕ေအာက္မွာ လင္ရွန္းရဲ႕ခါးက... ေသးေသးေလး။
သူ႔ခါးသိမ္သိမ္ေလး သူ႔(ေမာ့က်ဴးခ်န္)ေလာက္ မေတာင့္တင္းဘူးဆိုေပမယ့္ အဆီပိုလုံးဝမရွိဘူး။
ဒါေလးက တအား... ခံစားလို႔ေကာင္းတယ္။
ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕လည္ေစ့က အထက္ေအာက္ လိမ့္ဆင္းသြားတယ္။
အခု သူ႔လက္ေမာင္းေတြထဲမွာ လင္ရွန္းကို လုံးဝေပြ႕ပိုက္ထားသလို နီးပါးျဖစ္ေနတယ္။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကလည္း လင္ရွန္းရဲ႕နားဖ်ားေလးကိုထိဖို႔ ေရွ႕အနည္းငယ္တိုးလိုက္႐ုံသာ လိုေတာ့တယ္။
သူ...
"ေမာ့က်ဴးခ်န္! လင္ရွန္း!" လီရႈခ်န္ရဲ႕အသံ ထြက္ေပၚလာျပန္တယ္။
"ျမန္ျမန္လုပ္ပါဆို!" လင္ရွန္း တိုက္တြန္းလိုက္တယ္ "ဘာေတြ ေငးေမာေနတာလဲ?!"
"ဪ" ေမာ့က်ဴးခ်န္ သာမန္ကာလွ်ံကာ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
သူ႔လက္ေတြကို အားထည့္လိုက္တယ္။ သူ႔အကူအညီနဲ႔ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ လင္ရွန္း နံရံေပၚ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕တက္ႏိုင္သြားတယ္။
သူ ထိုအေပၚမွာ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ အျပားလိုက္ေနၿပီး နံရံတစ္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
အျမင့္ႀကီးပဲ! လင္ရွန္း သက္မရႈိက္မိသြားတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ နံရံအျပင္ဘက္က အထဲကထက္ ပိုျမင့္ေနတယ္။
ေနာက္ဆုံးအေခါက္တုန္းက ဘယ္သူပါလိမ့္... လုေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕ေမာင္ေလးလား၊ သူ ဘယ္လို တက္လာတာတုန္း?
လင္ရွန္း စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ လက္ဖဝါးေတြကေန ေခြၽးေတာင္ထြက္လာတယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္ ခုန္တက္လာျပန္တယ္။
ေျခတံရွည္ လက္တံရွည္ေတြနဲ႔မို႔ သူက အလြယ္တကူ နံရံကို ေထာက္ကာ တစ္ဖက္ကို ခုန္ဆင္းသြားတယ္။
"ဆင္းခဲ့ေတာ့" ေမာ့က်ဴးခ်န္ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွစ္လုံးကို ေကာက္ကာ လင္ရွန္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္ "ဘာလို႔ အဲ့ေပၚမွာ ေနေနတာလဲ?"
"ငါ..." လင္ရွန္း ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့လိုက္တယ္။
သူ နည္းနည္းေၾကာက္မိတယ္။ သူ အျမင့္ေၾကာက္တယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မခံစားဖူးဘူး။
သို႔ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳး သုံးမီတာေလာက္ျမင့္တာက သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ေခြေပ်ာ့ေစတယ္။
"ေၾကာက္ေနတာလား?" ေမာ့က်ဴးခ်န္ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေကာ့တက္သြားတယ္။
သူ လြယ္အိတ္ေတြကို ျပန္ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး လင္ရွန္းဆီကို လက္ဆန႔္လိုက္တယ္ "မေၾကာက္နဲ႔ ရွန္းရွန္း"
ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔ကို ၾကည့္ကာ ၿပဳံးျပလာတယ္ "ငါမင္းကို ဖမ္းထားေပးမယ္"
လင္ရွန္း "!!!"
သူ မ်က္စိစုံမွိတ္လိုက္တယ္။ သူ႔ေနာက္က အတန္းပိုင္ဆရာရဲ႕အသံကလည္း နီးသထက္နီးလာၿပီ။
သူ႔ေရွ႕မွာက ေသေလာက္တဲ့အၿပဳံးနဲ႔ ေမာ့က်ဴးခ်န္ႀကီး။ လင္ရွန္း အံႀကိတ္ကာ နံရံကို လက္ႏွစ္ဖက္လုံးနဲ႔ ကုတ္ၿပီးနာက္ ဂ႐ုတစိုက္လွည့္ကာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာဆင္းလိုက္တယ္။
"အာ့--" သူ အသံတိုးတိုးေလးထြက္လာၿပီး ခုန္ခ်လိုက္တယ္။
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလုံး ေျမႀကီးေပၚေရာက္မွာ လင္ရွန္းလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ နံရံကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။
သူတကယ္ႀကီး အတန္းလစ္လာတာကို သူ မယုံႏိုင္ေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းနံရံကိုေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ေသးတယ္။
ဒါက ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ ဘတ္စကတ္ေဘာကစားေနတဲ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ၾကည့္ဖို႔ မနက္ပိုင္းစာဖတ္ခ်ိန္က ခိုးထြက္လာတုန္းကနဲ႔ မတူဘူး။
အတန္းထဲက အနည္းဆုံးထက္ဝက္ခ်ိဳးေလာက္ မနက္ပိုင္းစာဖတ္ခ်ိန္ကို လစ္ၿပီး ဘတ္စကတ္ေဘာကြင္းဆီ ေျပးခဲ့ၾကတာျဖစ္သလို အဲ့တာကလည္း ေက်ာင္းထဲမွာပဲ။
ဒီတစ္ႀကိမ္ သူကိုယ္တိုင္က လစ္ခ်င္ေနတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း...
"သြားမယ္" ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔ပုခုံးကိုပုတ္ကာ သတိေပးလိုက္တယ္ "ဘာၾကည့္စရာရွိေသးလို႔လဲ?"
"အိုး" လင္ရွန္း သူ႔လြယ္အိတ္သူ ယူလိုက္တယ္။
သူနဲ႔ ေမာ့က်ဴးခ်န္ ေဘးခ်င္းကပ္ ေက်ာင္းကေန ထြက္လာၾကတယ္။ အေဝးႀကီးေလွ်ာက္လာၿပီးမွ လင္ရွန္း ႐ုတ္တရက္ သတိဝင္လာတယ္။
အခုက သူ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ေဒါသထြက္ေနသင့္တာမဟုတ္ဘူးလား?!
အဲ့တာကို ဘာလို႔ သူနဲ႔အတူ အတန္းလစ္၊ နံရံကိုအတူ ေက်ာ္တက္ၿပီး ဒီေလာက္အေဝးႀကီး အတူေလွ်ာက္လာရတာလဲ?!
လင္ရွန္း ႐ုတ္ျခည္း ရပ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာပ်က္ေနတယ္။
"ေဟး!" ေမာ့က်ဴးခ်န္ကလည္း အျမန္အရွိန္ရပ္လိုက္တယ္ "ဘာလုပ္တာလဲ? အခု ေျပာလို႔ရၿပီလား?"
သူ ေနာက္လွည့္ကာ ထိုေနရာမွာတင္ မ်က္ႏွာႀကီးမည္းၿပီး ရပ္ေနတဲ့ လင္ရွန္းကို ၾကည့္ကာ ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးအေရာင္လက္သြားတယ္ "မင္း..."
ေမာ့က်ဴးခ်န္ အနည္းငယ္မယုံၾကည္ႏိုင္ဟန္နဲ႔ ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္ "မင္း ႐ုတ္တရက္ႀကီး အတန္းလစ္လိုက္တာ၊ မဟုတ္မွ... ေတာက္ရန္တို႔ေတြ ငါတို႔နမ္းခဲ့တာကို သိသြားလို႔ သူတို႔ကို မေတြ႕ရဲလို႔လား?"
"ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ ေဒါသထြက္ရတာလဲ?" သူ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
'အခုခ်ိန္မွာ ရွက္ေနသင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား?'
"ငါ သူတို႔ကို ဘယ္ေတြ႕ရဲပါ့မလဲ!" လင္ရွန္း အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈကာ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ေျပာလိုက္တယ္။
"မေန႔ညတုန္းက နမ္းတယ္လို႔ မေခၚဘူး၊ အဲ့တာဒီတိုင္း မေတာ္တဆျဖစ္သြားတ! မေတာ္တဆ!" သူ အေလးအနက္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔က်ေတာ့ မင္းက ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ အတန္းေဖာ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့ေရွ႕မွာ ေျပာလိုက္တယ္ေလ!" လင္ရွန္း ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္လာမွာေတြကို ေတြးၿပီး ေခါင္းေတြနာလာတယ္ "ေန႔ခင္းမတိုင္ခင္ ေက်ာင္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြအားလုံး သိကုန္ေတာ့မယ္လို႔ ခန႔္မွန္းလို႔ရေနၿပီ!"
ေမာ့က်ဴးခ်န္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားၿပီးမွ သတိျပဳမိသြားတယ္ "မင္းအေၾကာင္းကို တျခားအတန္းေဖာ္ေတြ အတင္းေျပာၾကမွာကို မႀကိဳက္လို႔ ေဒါသထြက္တာလား?"
သူ စိတ္သက္သာရာရသြားပုံေပၚတယ္ "ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့!"
"ဟမ္?" သူ ဘာကို ဆိုလိုမွန္း လင္ရွန္း နားမလည္ေသးဘူး။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔ဖုန္းကိုေတာင္ ထုတ္လိုက္ၿပီျဖစ္တယ္။
သူ ေက်ာင္းဖိုရမ္ကို ျမန္ျမန္သြားလိုက္ေတာ့ homepageမွာ မ်ားစြာေသာ postေတြ ပြစိထေနၿပီဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
လင္ရွန္း ေျပာသလို ေက်ာင္းျမက္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူေလးတို႔ နမ္းၾကတဲ့ေကာလဟလက ေက်ာင္းရဲ႕ေထာင့္ေပါင္းစုံကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီ။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က ႀကဳံရာ postႏွစ္ခုကို ႏွိပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။
သူ pageက ထြက္ၿပီး သူ႔ accountထဲ log in လိုက္တယ္။
တစ္မိနစ္ၾကာၿပီးေနာက္ ဖိုရမ္ေပၚမွာ 'ေမာ့က်ဴးခ်န္'ရဲ႕ postက ထိပ္ဆုံးေရာက္လာတယ္_
"ဒီမနက္ ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေျပာဖို႔ တားျမစ္တယ္!"
Postရဲ႕ အေၾကာင္းအရာက ႐ိုးစင္းၿပီး အထက္စီးဆန္လွတယ္ : "RT" [ T/N : retweet ]
ေမာ့က်ဴးခ်န္က postတစ္ခု တင္ၿပီးေနာက္ လင္ရွန္းဆီကို ဖုန္းေပးလိုက္ကာ "ဒီလိုဆိုရင္ တစ္ေယာက္မွ ဘာမွေျပာရဲေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး"
လင္ရွန္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာ ရႈိက္လိုက္တယ္။ ဒီကိစၥက ဒီေလာက္ မ႐ိုးရွင္းဘူး။
သူ႔အတန္းေဖာ္ေတြ ေဆြးေႏြးၾကေတာ့မွေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ ေဒါသထြက္တာမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ထပ္ ဘာလဲဆို ေမာ့က်ဴးခ်န္က ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေနရာတိုင္း လိုက္ျဖန႔္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
မသိရင္ပဲ သူတို႔ၾကားမွာ တကယ္တစ္ခုခုရွိေနသလိုပုံမ်ိဳး။
"ေကာင္းၿပီ" လင္ရွန္း သူ႔ကို ဖုန္းျပန္ေပးလိုက္တယ္ "ဒီအေၾကာင္း ေမ့လိုက္ေတာ့"
ေမာ့က်ဴးခ်န္ မ်က္ခုံးေတြပင့္လိုက္တယ္ "ငါတို႔ ေနာက္ဘယ္သြားၾကမလဲ?"
သူ လင္ရွန္းကို ၾကည့္ကာ "မင္း အတန္းလစ္လာၿပီဆိုမွေတာ့ ဒီမွာတင္ ငူငိုင္ေနလို႔ မရဘူးေလ ဟုတ္တယ္မွတ္လား?"
"ေနအုံး!" လင္ရွန္းက "ခု ငါေျပာလို႔မဆုံးေသးဘူး"
သူ ေမာ့က်ဴးခ်န္မ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္ကာ အေလးအနက္ေျပာလိုက္တယ္ "မေန႔ညက ဒီတိုင္း မေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့တာ"
"မေတာ္တဆေတြေပါ့?" ေမာ့က်ဴးခ်န္ မ်က္ခုံးပင့္ၿပီး "မေတာ္တဆ ႏွစ္ခု?"
လင္ရွန္း "..."
မေန႔တုန္းက ေခါင္းထဲမွာ ရႈပ္ေထြးသြားတာေၾကာင့္ သူေမ့သြားမိတယ္။
သူတို႔ နမ္းခဲ့႐ုံတင္မကဘူး၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္မွေလ။
ဒုတိယအႀကိမ္မွာ တအားလန႔္ေနတာေၾကာင့္ ႐ုန္းဖို႔ ေမ့သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ကို ႏွစ္ႀကိမ္ရွိတယ္။
"ဒါကို မင္းေျပာဖို႔ မလိုပါဘူး" လင္ရွန္း မေျပာႏိုင္ေသးခင္ ေမာ့က်ဴးခ်န္ ထပ္ေျပာလာတာကို ၾကားလိုက္ရတယ္ "ငါနားလည္တယ္"
'သူက ဘာကို နားလည္တာလဲ?!'
လင္ရွန္းကေတာ့ နားမလည္ဘူး!
သူ႔ရဲ႕ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လွ်ာနဲ႔သပ္ၿပီး စကားလုံးစီကာ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ျပတ္ျပတ္သားသားရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥမွာ သူလည္း မွားတယ္။
သူ ေမာ့က်ဴးခ်န္နဲ႔ သိပ္ကို နီးနီးကပ္ကပ္ေနခဲ့မိတယ္။
တစ္ဖက္လူက စတီးလိုေျဖာင့္မတ္ေနတဲ့ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္လို႔ လင္ရွန္း အၿမဲထင္ထားခဲ့တာ။
စုတ်န္းတ်န္းကို ႀကိဳက္ေနတဲ့ စတီးလိုေျဖာင့္ေနတဲ့လူေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ တစ္ဖက္လူက ကိုး႐ိုးကားရားအျပဳအမူေတြ၊ စကားေတြကို ရံဖန္ရံခါ ေျပာလာတတ္တာေတာင္မွ စိတ္ထဲမထားခဲ့ဘူး။
အနည္းဆုံးေတာ့ ဒါကို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ဘက္အထိ မေတြးခဲ့မိဘူး။
မေန႔ကက်ေတာ့ အနမ္းခံလိုက္ရတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႔အစ္ကိုရဲ႕ 'ဖြင့္ေျပာတယ္'ဆိုတာေၾကာင့္လည္း လန႔္ျဖန႔္ခဲ့ရေသးတယ္။
လင္ရွန္း ညလုံးေပါက္ ဟိုလွည့္ဒီလွည့္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး အျပည့္အဝသတိကပ္သြားတယ္ _
သူနဲ႔ ေမာ့က်ဴးခ်န္ၾကားက ဆက္ဆံေရးက တကယ့္ကို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ျဖစ္လြန္းတယ္။
"ငါတို႔..." လင္ရွန္း ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။
"ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္!" သူစကားေျပာလို႔မဆုံးခင္ သိပ္မေဝးတဲ့ဆီက သက္လတ္ပိုင္းလူႀကီးတစ္ေယာက္အသံ ထြက္ေပၚလာတယ္ "ေက်ာင္းဝတ္စုံနဲ႔ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမသြားဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ ဒီမွာ ရပ္ေနၾကေသးတာလဲ?!"
လင္ရွန္းတို႔က ရွင္းဆန္းေက်ာင္းနဲ႔ တအားနီးေနေသးတယ္။
ေက်ာင္းရဲ႕ဂိတ္ေစာင့္ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားတဲ့ သက္လတ္ပိုင္းဦးေလးႀကီးက စစ္ေဆးဖို႔အတြက္ ထြက္လာတယ္ဆိုတာ သိသာလွတယ္။
သူနဲ႔ ေမာ့က်ဴးခ်န္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ လြယ္အိတ္ေတြဆြဲၿပီး အတူထြက္ေျပးၾကေတာ့တယ္။
ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ႏွစ္လမ္းေလာက္ ေျပးၿပီးမွ ႏွစ္ေယာက္လုံးရပ္လိုက္ၾကတယ္။
လင္ရွန္းလည္း ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ျဖစ္ေနၿပီး ဒီတစ္မနက္ခင္းမွာတင္ လုပ္ရတဲ့ေလ့က်င့္ခန္းက ၿပီးခဲ့တဲ့လအတြက္ စုစုေပါင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ပမာဏနဲ႔ တူညီလုနီးပါးပဲ။
သူ႔ေဘးက ေမာ့က်ဴးခ်န္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုပင္။
သူ ေခါင္းလွည့္ကာ လင္ရွန္းကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေျပာလာတယ္ "ငါမွတ္မိၿပီ၊ ငါတို႔ တစ္ေနရာသြားလို႔ရတယ္"
သူက ေျပာၿပီး သဘာဝက်စြာ လင္ရွန္းရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆြဲလိုက္တယ္ "သြားမယ္!"
ေမာ့က်ဴးခ်န္က ေျပာကာ တက္စီတစ္စီးတားၿပီး လင္ရွန္းကို အထဲ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။
သူက ေနရာတစ္ခုရဲ႕နာမည္ကို က်င္လည္စြာေျပာၿပီး ကားကလည္း သူတို႔ဦးတည္ရာကို ျမန္ဆန္စြာ ထြက္ခြာလာေတာ့တယ္။
သူစိမ္းေရွ႕မွာ လင္ရွန္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘူး။
တက္စီက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၿမိဳ႕တစ္ဖက္ျခမ္းက ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့လမ္းတစ္ခုကို ေခၚလာတယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က လင္ရွန္းကို ေရွ႕ကေနဆြဲကာ အေတာ္ေလးေခတ္မွီတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ဘားတစ္ခုရဲ႕ ဝင္ေပါက္ေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္တယ္။
မနက္ေစာေစာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဘားက မဖြင့္ေသးဘူး။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က password႐ိုက္လိုက္ေတာ့ side doorက ပြင့္သြားတယ္။ သူ လင္ရွန္းကို ေခၚကာ အထဲဝင္သြားလိုက္တယ္။
အထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္မွ မရွိဘဲ ဝန္ထမ္းေတြလည္း အလုပ္မလာၾကေသးဘူး။
"ခဏ!" လင္ရွန္း ေမးလိုက္တယ္ "ငါ့ကို ဘာလို႔ ဒီေခၚလာတာလဲ?"
"ဒီကို လာခဲ့ မင္းသိလိမ့္မယ္" ေမာ့က်ဴးခ်န္က ဒီေနရာနဲ႔ သိပ္ကိုအကြၽမ္းတဝင္ရွိတယ္ဆိုတာ သိသာလွတယ္။
သူက ေလွ်ာက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လင္ရွန္းကို ဦးေဆာင္လာၿပီး လွည့္ကာ ဘားရဲ႕ lobby ထဲ တန္းဝင္လိုက္တယ္။
ဒါက လင္ရွန္း ေရာက္ဖူးတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးအျပင္အဆင္နဲ႔ သပ္ရပ္ေၾကာ့ရွင္းတဲ့ ဇိမ္ခံေနရာမ်ိဳးနဲ႔ မတူဘူး။
အျပင္ကေန ဒီထဲမျမင္ရဘူး။ ဒီအခ်ိန္ ေဟာခန္းအလယ္မွာ ရပ္ေနရတာက ေခတ္မွီကာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အညီရွိတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနရသလိုပဲ။
အျပင္အဆင္က အနီနဲ႔ အနက္ကို အဓိကထားၿပီး ျပင္ထားတာျဖစ္တယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္ကေန ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေရာင္စုံမီးဆိုင္းႀကီးတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ ေဟာခန္းေရွ႕မွာ ခပ္ျမင့္ျမင့္စင္တစ္ခု။
ဒရမ္ေတြ၊ ဂီတာေတြ၊ ေဘ့စ္၊ ကီးဘုတ္နဲ႔ ခမ္းနားတဲ့ပီယာႏိုႀကီးတစ္ခုေတာင္ ရွိေသးတယ္။
စင္တစ္ဝိုက္မွာ ဟာလာဟင္းလင္းေနရာက်ယ္တစ္ခုရွိတယ္။
ဒါက လူေတြ ကဖို႔ေနရာ ျဖစ္ေလာက္မယ္။
သူတို႔ေတြ တစ္လမ္းလုံး ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး ေမာ့က်ဴးခ်န္က သာမန္ေနရာအနည္းငယ္ေလာက္က မီးေတြကိုသာ ဖြင့္ခဲ့တယ္။
သို႔ေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ဧည့္သည္ေတြ ျပည့္သြားခ်ိန္မွာ သလင္းေက်ာက္အလင္းေလးေတြနဲ႔ ေရာင္စုံေတာက္ပေနမွာကို လင္ရွန္း ပုံေဖာ္ၾကည့္လို႔ေတာင္ရတယ္။
ဆူညံတဲ့ တီးလုံးသံေတြထဲ ငယ္႐ြယ္တဲ့ အမ်ိဳးသား၊အမ်ိဳးသမီးေတြက ေတာက္ပတဲ့အၿပဳံးေတြနဲ႔ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ကခုန္ေနၾကမွာပဲ။
ဒီလိုျမင္ကြင္းကို လင္ရွန္း TVထဲမွာ ျမင္ဖူးတယ္။
သို႔ေပမယ့္ ေမာ့က်ဴးခ်န္က ဘာလို႔ သူ႔ကိုဒီေခၚလာတာလဲ?
သူ သတိလက္လြတ္ ေခါင္းလွည့္ကာ ၾကည့္လိုက္တယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က စင္ေဘးနားကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ သူက လက္တစ္ဖက္ေထာက္ၿပီး အေပၚကို အလြယ္တကူ လႊားခနဲခုန္တက္လိုက္တယ္။
"မင္း စမ္းၾကည့္ခ်င္လား?" ေမာ့က်ဴးခ်န္က ဒရမ္နားကို ေလွ်ာက္သြားကာ လင္ရွန္းကို လွည့္ၿပဳံးျပၿပီး လက္ဆန႔္ထုတ္လာတယ္။
"ငါ..." လင္ရွန္း ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္လုံးေတြကို ေဘးဘီတစ္ဝိုက္ကို လႊဲသြားၿပီး "ဒါက ဘယ္ေနရာလဲ? မင္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီတိုင္း ဝင္လာႏိုင္ရတာလဲ?"
"ေဟး!" ေမာ့က်ဴးခ်န္ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္ "ငါတကယ္ တီးခ်င္ေနတာ၊ ဘာလို႔ တက္မလာတာလဲ?"
သူ လင္ရွန္းေျပာမွာကိုေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဆက္ေျပာတယ္ "ေနာက္ဆုံးအေခါက္ ငါ့အိမ္မွာေလ ေမ့သြားၿပီလား?"
ေမာ့က်ဴးခ်န္ လင္ရွန္းကို သတိေပးလိုက္တယ္ "ငါတို႔စာလုပ္ၿပီး နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ videoကို ဖြင့္ခဲ့တာေလ၊ မင္းက ဒရမ္မာရဲ႕soloကို ၾကားၿပီး ပြဲကိုျမင္ေတာ့ မ်က္လုံးအေရာင္ေတာက္သြားတယ္ေလ"
သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြ အနည္းငယ္ေကာ့တက္သြားၿပီး ပါးေပၚမွာ ပါးခ်ိဳင့္ရိပ္ေလးႏွစ္ခု ေပၚထြက္လာတယ္။ သူ လင္ရွန္းဆီကို ထပ္ၿပီး လက္ဆန႔္ထုတ္ေပးကာ "မင္းပဲ အဲ့တာကို တအားသေဘာက်ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒါေပမယ့္ သင္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အခြင့္အေရး မရလိုက္ဘူးေလ?"
ေမာ့က်ဴးခ်န္ ရပ္ၿပီး တိုက္တြန္းလိုက္တယ္ "ဒီလာခဲ့!"
[ Kay : တစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး တိုတယ္ ]
___________________________________
{Unicode}
ဖြုန်းခနဲဆိုသလို လင်ရှန်းမျက်နှာ ရဲတက်သွားတယ်။
ပတ်ပတ်လည်က အတန်းဖော်တွေရဲ့အကြည့်တွေက သူ့ဆီကို 'ရွှစ်' 'ရွှစ်'ဆိုပြီး ရောက်လာတော့တယ်။
သူ မီးထတောက်တော့မလိုတောင် ခံစားလိုက်ရတယ်။
သူက ဘယ်တုန်းကမှ ထင်ထင်ပေါ်ပေါ် မနေခဲ့ဖူးတဲ့လူတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။
သူ့ရဲ့ဉာဏ်ကြီးရှင်အစ်ကိုကြီးရဲ့ ပိတ်ဖုံးမှုကို အချိန်အကြာကြီး ခံခဲ့ရတာကြောင့်လားတော့ မပြောတတ်။ ဒီလိုမျိုးရုတ်တရက်ကြီး သဲသဲမဲမဲအာရုံစိုက်မှုမှာ လင်ရှန်း မသက်မသာဖြစ်တာကိုသာ ခံစားမိတယ်။
_ သူ ပေါက်ကွဲတော့မလိုတောင် ခံစားနေရတယ်။
"ပါးစပ်ပိတ်!" လင်ရှန်း ရပ်ကာ ခေါင်းလှည့်ပြီး မော့ကျူးချန်ကို ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်တယ် "ငါ့နောက်လိုက်မလာနဲ့!"
သူ ဟောက်လို့ပြီးတာနဲ့ ပြန်လှည့်ကာ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကြိုးကို ဆွဲပြီး ရှေ့တည့်တည့်ကို ပြေးထွက်လာလိုက်တယ်။
အားကုန်ထုတ်သုံးလိုက်ရလို့ သူ နုံးချိနေပြီလို့တောင် လင်ရှန်း ခံစားရတယ်။ သူ့အတန်းဖော်တွေရဲ့ အံ့ဩနေတဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ အသက်တစ်ရှိုက်အတွင်း စာသင်ဆောင်ဆီ ပြေးလာပြီးမှ ရပ်လိုက်တယ်။
မျက်နှာက အရင်ကထက်တောင် ပူလောင်နေပြီး အကြိမ်အနည်းငယ် အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှုလိုက်တယ်။
လင်ရှန်း စာသင်ခန်းကို ချက်ချင်းမသွားဘူး။ လျှောက်လမ်းအဆုံးက သန့်စင်ခန်းဆီ အရင်သွားလိုက်တယ်။
အခုချိန်မှာ အတန်းတက်ဖို့ ဆယ်မိနစ်လောက်သာ လိုတော့တဲ့အတွက် သန့်စင်ခန်းထဲမှာ လူတစ်ယောက်မှ ရှိမနေဘူး။
သူ့ကိုယ်သူ မှန်ထဲမှာ ကြည့်လိုက်တယ်။
မျက်နှာက ရဲပတောင်းခတ်နေပြီး နှဖူးပေါ်မှာ ချွေးစပါးပါးထွက်နေတယ်။
လေ့ကျင့်ခန်းမလုပ်သလောက်ရှိတဲ့ otakuလေးက အသတ်ခံရတော့မလို တစ်လျှောက်လုံး အပြင်းအထန်ပြေးခဲ့ရတာလေ။
လင်ရှန်း ခါးကိုင်းကာ လက်ထဲ ရေအပြည့်ဖြည့်ပြီး မျက်နှာကို ကြမ်းကြမ်းလေးပုတ်လိုက်တယ်။
ရေအေးအေးက သူ့မျက်နှာပေါ်ကအပူချိန်ကို အနည်းငယ်မျှ မလျော့ကျစေရုံမက ပိုလို့တောင် ကသိကအောက်ဖြစ်လာစေတယ်။
သူ စာသင်ခန်းထဲ မသွားချင်ဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ အခုချိန်မှာပဲ!
တောက်ရန်နဲ့ ရှုချန်းတို့က စာသင်ခန်းထဲ ရောက်နေကြတယ်။
ပြီးတော့ စုတျန်းတျန်းရောပဲ!
အတင်းအဖျင်းကို နားထောင်ချင်ကြတဲ့ ကျောင်းသားတွေကလည်း မကြာခင် စပ်စုလိုတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်လာကြမှာ။
'မော့ကျူးချန် ဒီအရူးကောင်ကတော့!'
လင်ရှန်း ရေကို လက်အပြည့်ခံပြီး မျက်နှာကို ပုတ်လိုက်တယ်။
'ဒီအရူးကောင်!'
'စိတ်ကြီးဝင်နေတဲ့ကောင်!'
'ဘဝင်လေဟပ်ကောင်!'
'ငါတကယ် ရိုက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်!'
ဒီအတောအတွင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရင်းနှီးလာပြီးတဲ့နောက် သူလည်း မော့ကျူးချန်ကို ကြောက်တာနည်းသထက်နည်းလာတယ်။ [ T/N : MTLမှာက ရွံရှာတယ်လို့ ပြောထားပေမယ့် လင်ရှန်းက သူ့ကို စစချင်းမှာတည်းက ရွံရှာနေခဲ့တာမဟုတ်လို့ အမက ကြောက်တာနဲ့ ပြန်ပြင်ထားပါတယ်နော်။ မှားသွားခဲ့ရင် စိတ်မရှိပါနဲ့ ]
တစ်ခါတစ်လေ အထူးသဖြင့် တစ်ဖက်လူက မေးခွန်းတွေကို မှတ်သားရင်း အာရုံစူးစိုက်နေတာကို ကြည့်နေရချိန်ပဲ။
ဒါမှမဟုတ် မီးဖိုချောင်ထဲမှာ တည်ကြည်လေးနက်စွာ ဟင်းချက်နေတဲ့ပုံ။
သေချာတာပေါ့ ဘတ်စကတ်ဘောကွင်းပေါ်က စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတဲ့ လူငယ်လေး။
...
ဒါတွေအားလုံးကြောင့် သူတို့ သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်နိုင်တယ်လို့ လင်ရှန်းခံစားခဲ့ရတယ်။
ဒါပေမယ့် အခု!
အားလုံး ပြီးသွားပြီ!
Ghost friend ပဲ ဖြစ်လိုက်တော့! [ T/N : Ghost friend ဆိုတာ GGမှာ သွားရှာကြည့်လိုက်တော့ Facebookပေါ်မှာ သူတို့ကို မပြောဘဲ ကိုယ်က unfriendလိုက်တယ်။ ကိုယ် အဲ့လိုလုပ်လိုက်တာကိုလည်း သူက မသိဘူး။ ဒီလိုမျိုးဆို ကိုယ်က သူတို့ရဲ့ Ghost friendပါ ]
သူ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ရိုက်ပစ်လိုက်ပြီး သူနဲ့ခပ်ခွာခွာ ဝေးသထက်ဝေးအောင် နေလိုက်ချင်တယ်!
လင်ရှန်း စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ သူ့ဆံပင်ကို ဆောင့်ဆွဲနေမိတယ်။
သူ ခါးကိုင်းကာ မျက်နှာပေါ် ရေတချို့ပက်လိုက်ပြန်တယ်။
သူ့နှဖူးပေါ်က ဆံပင်တွေလည်း စိုသွားပြီး အချောင်းလိုက်ကျလာတယ်။
ကျောင်းဝတ်စုံရဲ့အရှေ့ပိုင်းကလည်း ရေတွေစိုသွားပြီး ရေအေးကြောင့် အထဲက ရှပ်အကျီကိုတောင် ဖောက်မြင်နေရတယ်။
လင်ရှန်း သူ့မျက်နှာကို သာမန်ကာလျှံကာ သုတ်ကာ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုသယ်ပြီး ထွက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လောလောဆယ်တော့ အတန်းထဲ ပြန်သွားဖို့ စိတ်ကူးမရှိဘူး...
လင်ရှန်းရဲ့မျက်လုံးတွေ နက်မှောင်သွားပြီး သူ့ဆံပင်ကို လက်လွတ်စပယ် ပြန်သပ်တင်လိုက်တယ်။
သူက အမြဲတမ်းဆိုသလို ကျောင်းသားကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်၊ အလယ်တန်းကျောင်းမှာ မပြောနဲ့ ကောလိပ်တက်တာတောင် အတန်းတစ်တန်းလွှတ်ခဲ့တာမျိုး ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့ဘူး။
စိတ်ကြိုက်ဘာသာတွေ အပါအဝင်!
သို့ပေမယ့် ဒီနေ့မှာတော့ သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့တောင် သူနဲ့မော့ကျူးချန်ရဲ့ ကောလဟလတွေ ဘယ်လိုတွေပျံ့နေမယ်ဆိုတာ သူ ပုံဖော်ကြည့်လို့ရတယ်။
သူ့အတန်းဖော်တွေနဲ့ တကယ် မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်ဘူး။
မော့ကျူးချန်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းတောင် မဆိုင်ချင်ဘူး!
သူ တစ်ယောက်ယောက်ကို ရိုက်ချင်နေပြီ!
လင်ရှန်း အသက်ကိုပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှုကာ လှည့်လိုက်ပြီး ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တယ်။
သန့်စင်ခန်းတံခါးနားမှာ မော့ကျူးချန်က ရင်ဘတ်နားမှာလက်ကိုပိုက်ထားပြီး တံခါးရွက်ကို မှီကာ သူ့ကိုကြည့်နေတယ်။
တစ်ဖက်လူရဲ့မျက်လုံးတွေက နက်ရှိုင်းလှပြီး သူ့အမူအယာက ပျော်နေလား ဒေါသထွက်နေလားဆိုတာကို ခွဲခြားရခက်နေတယ်။
သို့ပေမယ့် ထိုမျက်လုံးတွေက လင်ရှန်းကိုသာ တည့်တည့်မတ်မတ်ကြည့်နေတယ်။
သူ့နှလုံးသားကို မြင်အောင်ကြည့်နေတဲ့အတိုင်း။
သူ ဒီတိုင်းသာနေတယ်။
လင်ရှန်းနှုတ်ခမ်းတွေ တွန့်ကွေးသွားတယ်။ ဒီလောက်ကြာတာတောင် ဒီကို ဘယ်ကျောင်းသားမှ ရောက်မလာတာ အံ့ဩစရာကောင်းတော့ပါဘူး။
ကျောင်းရဲ့နတ်ဆိုးကြီးက အပေါက်စောင့်နေတာကိုး။
"လမ်းဖယ်ပေး" လင်ရှန်း တံခါးဆီကို ဒေါသတကြီး လျှောက်သွားလိုက်တယ်။
နှစ်နဲ့ချီ လေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်ခဲ့တာကြောင့် မော့ကျူးချန်က အတော်လေးအရပ်ရှည်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း တောင့်တင်းလှတယ်။
တံခါးကို ဒီလိုမျိုးမှီထားရုံနဲ့ တံခါးကို ပိတ်ထားသလိုတောင် ဖြစ်နေပြီ။
လင်ရှန်း ထွက်သွားချင်တယ်ဆိုရင် သူ့ကို တိုးဝှေ့ပြီး ထွက်သွားမှသာရမယ်။
"မင်း ဒေါသထွက်နေတာပဲ" မော့ကျူးချန်က မဖယ်ပေးရုံတင်မကဘူး သူ့ရဲ့ညာဘက်လက်ကိုပါ ဆန့်ထုတ်ပြီး တစ်ဖက်က တံခါးဘောင်ကို လက်ထောက်လိုက်တယ်။
သူက လင်ရှန်းရဲ့လမ်းကို ပိတ်ထားပြီး ကောင်လေးရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာသာ မျက်လုံးတွေ ကျရောက်နေတယ်။
လင်ရှန်း ဘာကြောင့် ဒေါသထွက်ရတယ်ဆိုတာကို မော့ကျူးချန် တကယ်နားမလည်ပုံရတယ်။
ဘယ်လောက် ရှက်သွားတယ်၊ စိတ်လှုပ်ရှားသွားတယ် ကြောက်လန့်သွားတယ်ဆိုတာမျိုးကို သူနားလည်နိုင်တယ်။
သို့ပေမယ့် ဘာလို့ ဒေါသထွက်ရတာလဲ?
သူ လင်ရှန်းကို အနီးကပ်စိုက်ကြည့်ပြီး တစ်ဖက်ကောင်လေးရဲ့မျက်နှာပေါ်က အသေးစိတ်လေးတွေကိုတောင် အလွတ်မပေးဘူး။
နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတဲ့လူငယ်လေးရဲ့ မျက်လုံးတွေက မှုန်မှိုင်းနေပြီး မျက်နှာလေးရဲနေတယ်။
သူ့ဆံပင်တွေကနေ ရေစလေးတွေ လိမ့်ဆင်းလာတယ်။
လင်ရှန်းမျက်လုံးတွေက တကယ့်ကိုဒေါသကြောင့် လောင်မြိုက်နေတယ်။
"ဘာလို့လဲ?" မော့ကျူးချန် ဂရုတစိုက်ပြန်တွေးမိတယ် "တောက်ရန်နဲ့ တခြားသူတွေက ... ငါတို့ကိစ္စကို သိသွားလို့ စိတ်ဆိုးတာလား?"
သူ နမ်းတဲ့အကြောင်းကို ပြောချင်ပေမယ့် လင်ရှန်းမျက်နှာပေါ်မှာ ဒေါသတွေ လောင်မြိုက်လာတယ်။
မော့ကျူးချန် ခဏလောက် တွေးဆဆလုပ်ကာ မျက်မှောင်အသာကြုတ်သွားတယ် "ဒါပေမယ့် ဒါက ဘာလို့ဒီလောက်ဒေါသထွက်စရာလိုလဲ?"
'ဘာလို့ ဒေါသထွက်ရတာလဲ?!'
လင်ရှန်း ဒေါသတကြီး ရယ်မိတော့မလိုပဲ။
"လမ်းဖယ်စမ်းပါ!" သူအခု မော့ကျူးချန်ကို တစ်ခွန်းမှ မပြောချင်ဘူး။
လမ်းမတူတဲ့လူနှစ်ယောက်က ဘယ်လိုမှ စကားပြောဆိုလို့မရဘူး။
မော့ကျူးချန် စက္ကန့်ပိုင်းလောက် တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။
သူ ဖြေးဖြေးချင်း လက်ပြန်ရုတ်ကာ သူ့ရဲ့ကြည့်ကောင်းလှတဲ့မျက်နှာက အမှန်ပင်ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။
ထိုမျက်လုံးတွေက ညကောင်းကင်လိုမျိုး နက်ရှိုင်းကာ မသိနားမလည်တဲ့အရောင်လေး လက်နေတယ်။
သူတကယ်ကို ကြည့်ကောင်းလှတယ်။
ခဏအကြာမှာ လင်ရှန်း သူ့ကိုကျော်လာလိုက်တယ်။
မော့ကျူးချန်ရဲ့ ဒီလောက်တောက်ပပြီး အကူအကယ်မဲ့တဲ့အကြည့်နဲ့ စိုက်ကြည့်ခံရချိန်မှာ သနားမိမလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်။
သို့ပေမယ့် လင်ရှန်း အံကြိတ်ကာ တစ်ဖက်လူရှေ့ကနေ လျင်မြန်စွာ ထွက်လာလိုက်တယ်။
သူအခု ဒေါသထွက်နေတုန်းပဲ!
ကျင်းတစ်ကျင်းလောက် တူးချင်တဲ့အထိ ရှက်စရာကောင်းတဲ့ ကောလဟလနဲ့ ရင်ဆိုင်ရအုံးမယ်။
သူ စိတ်ပျော့နေလို့မဖြစ်ဘူး!
သူဒီတိုင်း...
လင်ရှန်း ရှေ့တူရှုကိုသာ ကြည့်လိုက်တယ်။
အရှေ့မှာ စီနီယာတတိယနှစ် အတန်းFရှိတယ်။
မနက်ခင်းစာဖတ်ချိန်ရောက်ဖို့ တစ်မိနစ်လောက်သာလိုတော့တာကြောင့် ကျောင်းသားတွေလည်း သူ့နေရာသူ ရောက်နေကြလောက်ပြီ။
လျှောက်လမ်းမှာ လူတစ်ယောက်မှ မရှိတော့ဘူး။
နောက်နှစ်မိနစ်လောက်ဆို ဆရာတွေက အတန်းအသီးသီးမှာ ရောက်လာကြတော့မယ်။ သူ...
လင်ရှန်း တွန့်ဆုတ်ဆုတ်နဲ့ ရပ်သွားတယ်။
သူ ဘယ်တုန်းကမှ ကျောင်းမပြေးဖူးဘူး။
ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ တကယ်ကျောင်းပြေးတော့မှာလား?
အတန်းလစ်ပြီး ကျောင်းပြေးရတော့မှာကို တွေးမိတော့ လင်ရှန်းနှလုံးက အခုန်မြန်လာတယ်။
သို့ပေမယ့်...
သူ လည်ချောင်းခြောက်လာတယ်။ ဖျားတာလည်းမဟုတ် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာခွင့်ယူတာလည်း မဟုတ်။
ဒီလိုပဲ ကျောင်းက ဒီတိုင်း ထွက်သွားရမှာလား?
သူကျောင်းလွယ်အိတ်ကြိုးကို ကိုင်ထားပြီး တကယ်မလုပ်နိုင်ဖြစ်နေတယ်။ သူ စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။
"Hey!" သူ့နောက်ကနေ မော့ကျူးချန်အသံ ထွက်လာပြန်တယ်။
သူက လင်ရှန်းနားကို လျှောက်လာပြီး သူ့ကိုကြည့်ကာ သိပ်မဝေးတဲ့ဆီက ဆရာတွေရဲ့ရုံးခန်းတံခါးကို ကြည့်လိုက်တယ် "ဘာလို့ ဒီမှာရပ်နေတာလဲ?"
သူ အတော်လေးလန့်သွားတာကြောင့် တုန်တက်သွားတယ်။
"အတန်းလစ်ချင်တာလား?"
လင်ရှန်း "..."
တစ်ခါတစ်လေ သူတကယ်နားမလည်နိုင်ဘူး။
မော့ကျူးချန်က ဘာကြောင့် ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေမှာ အမြဲတမ်းတက်ကြွနေရတာလဲ။
"ဒါဆိုလည်း ဘာလို့ မလုပ်ရဲတာလဲ?"
လင်ရှန်း ပုခုံးတွန့်ကာ ခေါင်းငြိတ်ပြလိုက်တယ်။
"မသွားဘူးလား?!" မော့ကျူးချန်က ဟန်ပါပါမျက်ခုံးတွေကို ပင့်လိုက်တယ်။
သူ ဦးနှောက်ခြောက်နေပြီဆိုတာ သူသိတယ်။ စာအုပ်ထဲ အထည့်မခံရခင်တုန်းက သူက နှစ်နှစ်ဆယ်လောက် လိမ္မာတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်အဖြစ် နေခဲ့တယ်။
စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းတွေကို လိုက်နာပြီး အတန်းလစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားလုံးက လင်ရှန်းရဲ့အဘိဓာန်မှာ လုံးဝမရှိခဲ့ဘူး။
"ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့" ရုတ်တရက် မော့ကျူးချန်က လက်ကိုဆန့်ထုတ်ပြီး သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို လာဆွဲတယ်။
သူ မတုံ့ပြန်နိုင်သေးခင်မှာတင် လင်ရှန်း အကြမ်းပတမ်းအဆွဲခံရပြီး စာသင်ဆောင်ကနေ အပြေးထွက်လိုက်ရတယ်။
ထိုအချိန်မှာ မနက်ခင်းစာဖတ်ချိန်အတွက် ခေါင်းလောင်မြည်လာတယ်။
လင်ရှန်းတို့ အောက်ထပ်ကို ပြေးဆင်းတုန်းမှာ အတန်းပိုင်ဆရာ လီရှုချန်က တည်ကြည်နဲ့မျက်နှာထားတဲ့ အပေါ်ထပ်တက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
သူ့ဘေးမှာတော့ သူတို့ကို ဇီဝဘာသာရပ်ကို သင်ကြားပေးတဲ့ Eတန်းက ဆရာကို ပါလာတယ်။
ဆရာနှစ်ယောက်တောင်!
သူတို့ထဲကတစ်ယောက်က သူတို့ရဲ့အတန်းပိုင်။
လင်ရှန်း တွန့်သွားပြီး သတိလက်လွတ် မော့ကျူးချန်ဆီက ရုန်းချင်သွားတယ်။
သို့ပေမယ့် တစ်ဖက်လူက သူ့ကို ဒီအခွင့်အရေးမပေးဘူး။
မော့ကျူးချန်က လင်ရှန်းကိုဆွဲကာ လျှောက်လမ်းအဆုံးက တခြားလှေကားဆီကို လှည့်ပြေးလိုက်တယ်။
သူ့အရှိန်က မြန်လွန်းတာကြောင့် အတန်းပိုင်ဆရာ လီရှုချန်က သူ့ကိုကျော်သွားတဲ့ ပုံရိပ်လေးနှစ်ခုကိုပဲ မြင်လိုက်ရတယ်။
သူ သတိဝင်လာပြီး အမြန်လိုက်ဖမ်းတဲ့အခါ မော့ကျူးချန်က လင်ရှန်းကိုဆွဲပြီး တခြားလှေကားကို လှည့်သွားတာကိုသာ မြင်လိုက်ရတယ်။
"မော့ကျူးချန်?!" လီရှုချန်း သူ့အတန်းထဲက ကျောင်းသားတွေကိုတော့ မှတ်မိသေးတယ်။
လင်ရှန်းက အနောက်ဘက်ကနေ ဆရာ့အသံကို ကြားတဲ့အခါ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ လက်ဖဝါးမှာ ချွေးတွေတောင် ပြန်လာတယ်။
"ငါတို့..."
"တိတ်တိတ်နေ!" မော့ကျူးချန်က သူ့ကို လှေကားတွေပေါ်က ခေါ်ချကာ အပြေးအလွှားသွားနေရင်း ဆူရသေးတယ်။
လင်ရှန်း ဒီလိုမျိုးရူးကြောင်ကြောင်နိုင်တာကို ဘယ်တုန်းကမှ မကြုံခဲ့ဖူးဘူး။
မော့ကျူးချန်က သူ့ကိုဆွဲပြီး အတော့်ကို မြန်ဆန်စွာ ပြေးနေတယ်။
လေတွေက သူ့နားရွက်ကနေ အရှိန်နဲ့ဖြတ်နေတယ်။
ရှင်းဆန်းကျောင်းမှာ နွေဦးမနက်ခင်းက ဆိတ်ငြိမ်ပြီး အနည်းငယ်အေးမြတယ်။
သို့ပေမယ့် လင်ရှန်းကတော့ အေးမြတာကို လုံးဝခံစားမိမနေဘူး။
သူ အတော့်ကိုပူနေတယ်။
နှလုံးခုန်တာကလည်း မြန်ဆန်နေပြီး ခဏလေးအတွင်းမှာ လည်ချောင်းထဲက ခုန်ထွက်တော့မယ့်အတိုင်းပဲ။
ပြေးတာမြန်လွန်းတာကြောင့်ပဲ နှလုံးက အရမ်းခုန်ပေါက်နေတာလားဆိုတာ သူလုံးဝ ဝေခွဲမရဖြစ်လာတယ်။
ဘာကြောင့်ဆို သူ့နှလုံးသားရဲ့အောက်ခြေကနေ ဘာမှန်းမသိတဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုက တိတ်တဆိတ် ထွက်ပေါ်လာနေတာကြောင့်ဖြစ်တယ်။
လင်ရှန်းရဲ့အသက်ရှုနှုန်းက ပြင်းသထက်ပြင်းလာပြီး ခြေထောက်ကလည်း လေးလံလာတယ်။
သို့ပေမယ့် သူ့လက်ကောက်ဝတ်ပေါ်က မော့ကျူးချန်ရဲ့လက်က အရမ်းကိုတင်းကျပ်ပြီး ပူလွန်းလှတယ်။
သူ့ရဲ့အင်အားတွေ လွှဲပေးဖို့ ကြိုးစားနေသလိုမျိုး လင်ရှန်းရဲ့လက်ကို လုံးဝမလွှတ်လိုက်ဘူး။
တောင့်ခံထားဖို့တောင် ပင်ပန်းလွန်းနေပြီဖြစ်တဲ့ otakuလေး လင်ရှန်းက နေ့ခင်းပိုင်းတွေမှာ သူနဲ့မော့ကျူးချန်တို့ မကြာခဏ စာလာလုပ်လေ့ရှိတဲ့ ကျောင်းအစွန်ဖျားနေရာဆီကို သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံကနေ တကယ်ကြီး ပြေးလာနိုင်ခဲ့တယ်။
နောက်ဆုံးတော့ မော့ကျူးချန် သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို လွှတ်ပေးလာတယ်။
သူက ကျောင်းနံရံနားကို ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းကာ မော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ထို့နောက် သူ ခေါင်းလှည့်ကာ လင်ရှန်းကို မေးလိုက်တယ် "လုပ်နိုင်လား?"
"ဘာကို လုပ်နိုင်လားလဲ?" လင်ရှန်း သူကြည့်ရာကို လိုက်ကြည့်မိပြီး "နံရံကျော်တာလား?!"
သူ ကျောင်းနံရံကို ငေးကြောင်ကာ ကြည့်နေမိတယ်။
ရှင်းဆန်းကျောင်းရဲ့ ပတ်ပတ်လည်ကို အပြာရောင်အုတ်နံရံနဲ့ ကာရံထားတာဖြစ်တယ်။
နှစ်မီတာလောက် မြင့်ပေမယ့် အစွန်းတွေကတော့ အတော်လေးချောမွေ့တယ်။
လင်ရှန်း ခြေဖျားထောက်ကာ လက်ဆန့်လိုက်တော့ နံရံထိပ်ပိုင်းကို ထိတယ်ဆိုရုံသာ ထိတယ်။
ပြီးတော့...
သူ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုနေရပြီး မသိစိတ်က တံတွေးမြိုချမိသွားတယ်။ သူ နံရံကို တစ်ခါမှ မကျော်ဖူးဘူး! ကျောင်းနံရံဆို ပြောမနေနဲ့တော့။
"ဟုတ်တယ်!" မော့ကျူးချန် ခုန်လိုက်တယ်။
သူက စည်းရိုးပေါ် လက်တင်ကာ အလွယ်လေးလှိမ့်လိုက်ပြီး ထိုပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်တယ်။
"တက်ခဲ့" သူ လင်ရှန်းကို မေးငေါ့ပြလိုက်တယ်။
"မ... မလိုဘူး" လင်ရှန်း ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တယ်။
တကယ်တော့ ဒီနေရာက တော်တော်လေးကောင်းနေပြီ၊ မကြာခင် သူ့အကြောင်း အတင်းအဖျင်းတွေ ပြောလာတော့မယ့် ကျောင်းသားတွေနဲ့ ဝေးနေသမျှ ကျောင်းထောင့်နားလေးမှာ ပုန်းဖို့ရရင်တော်ပြီ။
"ငါတို့ အောက်ထပ်ဆင်းပြေးလာတာကို Mr.လီ မြင်သွားတယ်လေ" မော့ကျူးချန်က လင်ရှန်းကို အထက်စီးကနေကြည့်ကာ မျက်လုံးတွေထဲ ပြုံးရိပ်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ "မှန်းကြည့်လေ၊ သူ အတန်းထဲရောက်လို့ ငါတို့တွေကို ရှာမတွေ့ရင် သူ ကျောင်းကို အကြောင်းကြားလိုက်မှာလား? ဂိတ်စောင့်ကို ငါတို့တွေ ကျောင်းကထွက်မရအောင် တားခိုင်းမှာလေ ပြီးတော့ ကျောင်းရဲ့နေရာတိုင်းမှာ ငါတို့ကို ရှာကြမှာမှတ်လား?"
လင်ရှန်း "..."
"ငါ့ကို အိတ်လှမ်းပေး" မော့ကျူးချန် လက်ဆန့်လိုက်တယ်။
လင်ရှန်း မသက်မသာနဲ့ပဲ တစ်ဖက်လူကို အိတ်ပေးလိုက်ရတယ်။
တစ်ခုခုမှားနေတယ်လို့ ဘာကြောင့်ခံစားမိနေတာလဲ?
သူ မော့ကျူးချန်ရဲ့စိတ်ကြီးဝင်တဲ့အပြုအမူကြောင့် ဒေါသထွက်နေခဲ့တယ်ဆိုတာ အသိသာကြီးလေ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဒီလူတကယ်ကြီး ကျောင်းပြေးချင်နေတယ်?!
"တက်ခဲ့ပါဆို" မော့ကျူးချန် သူ့ကို လော်ဆော်လိုက်တယ်။
လင်ရှန်း ခြေထောက်တွေကို ရှေ့တိုးကာ နံရံဆီကို မဝံ့မရဲရောက်လာတယ်။
မော့ကျူးချန်က ဒါကိုအလွယ်တကူလုပ်သွားတာကို မြင်လိုက်ရပေမယ့် အခု သူလုပ်ကြည့်တော့မှ ဘယ်လောက်ခက်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။
သူ ခုန်လိုက်ရင်တောင်မှ နံရံအပေါ်ကို ထိတယ်ဆိုရုံလေးပဲရတယ်။
ဒါပေမယ့် မော့ကျူးချန်လိုမျိုး အလွယ်တကူတက်သွားနိုင်ဖို့ လက်မောင်းအားက လုံလုံလောက်လောက်မရှိဘူး။
လင်ရှန်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ထပ်ကြိုးစားလိုက်တယ်။
တစ်ကြိမ်မှာ TVထဲက ချကြတဲ့အခန်းတွေထဲကလိုမျိုး ကြိုးစားပြီး နံရံကို ခြေထောက်နဲ့ ထောက်ကန်ကြည့်သေးတယ်။
သို့ပေမယ့် သူက သင်ယူဖို့သာသိပြီး အားနည်းလွန်းတယ်။ နောက်ဆုံးအကြိမ် နံရံကိုကပ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း လျှောကျသွားတယ်။
"ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် တုံးရတာလဲ?" မော့ကျူးချန် ပြုံးကာ ခေါင်းယမ်းလိုက်တယ်။
သူ လင်ရှန်းကို ဟိုခုန်ဒီခုန်လုပ်နေတဲ့ ဖားလေးတစ်ကောင်လို ကြည့်လိုက်တယ်။
နံရံကိုကပ်ပြီး လျှောကျသွားတာ နှစ်ကြိမ်တောင်ရှိတယ်။
အကြိမ်တိုင်းမှာ လင်ရှန်းက သူ,မတက်နိုင်တာကို မယုံနိုင်ဘဲ မျက်လုံးတွေပြူးပြီး ပါးလေးတွေ အနည်းငယ်ဖောင်းလာတဲ့ပုံလေး ဖြစ်နေခဲ့တယ်။
စိတ်ဆိုးနေတဲ့ပုံလေးက အပြစ်ကင်းပြီး ခေါင်းမာနေသလိုလေးဖြစ်နေတယ်။
ဒါပေမယ့် သူကတော့ မရတာကို ဝန်မခံချင်သေးဘူး။
နံရံပေါ်က မော့ကျူးချန်ရဲ့လက်ချောင်းတွေအနည်းငယ် ကွေးသွားတယ်။
သူ အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ နှုတ်ခမ်းသပ်လိုက်မိတယ်။ သူ တွေးမိတာက...
"လင်ရှန်း!" အဝေးဆီက လီရှုချန်ရဲ့အသံ ပေါ်ထွက်လာတယ်။
ပီပီသသကြားလိုက်ရတာ မဟုတ်ပေမယ့် လင်ရှန်း စိတ်လှုပ်ရှားလာတယ်။
အတန်းလစ်တာလေ!
ပြီးတော့ သူ နံရံပေါ် မတက်နိုင်သေးဘူး အတန်းပိုင်ဆရာဆီမှာ မိတော့မယ်။
ဒါကို တွေးမိတာနဲ့ တကယ် ရှက်သလိုခံစားလာရတယ်။
"မြန်မြန်!" လင်ရှန်း ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘူး။
သူ ခေါင်းမော့ကာ လက်တစ်ဖက်က လွယ်အိတ်နှစ်လုံးကိုင်ထားပြီး နောက်တစ်ဖက်က နံရံကိုထောက်ထားကာ နံရံပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ မော့ကျူးချန်ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။
"ငါ့လက်ကို ဆွဲထားပေး!" သူ ပြောပြီး နံရံပေါ် ထပ်ကုတ်တက်ပြန်တယ်။
"အပေါ်မှာ နေရာအရမ်းကျဉ်းတယ်" မော့ကျူးချန်ပြောလာတယ်။
'ဘုတ် ဘုတ်' အသံအုပ်အုပ်နှစ်ခု ထွက်လာတယ်။ သူက သူနဲ့လင်ရှန်းရဲ့ လွယ်အိတ်တွေကို နံရံတစ်ဖက်ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။
ထို့နောက် သေသပ်စွာ ပြန်ခုန်ချလာတယ်။
"ငါမင်းကို ပင့်ထားပေးမယ်"
သူ ပြောပြီး လက်ဆန့်ကာ လင်ရှန်း ခါးကို ကိုင်လိုက်တယ်။
ရှင်းဆန်းကျောင်းမှာ ကျောင်းသားတိုင်း တူညီတဲ့ယူနီဖောင်းကို ဝတ်ရတယ်။ ခေတ်နောက်ကျတဲ့ဝတ်စုံ၊ ရှပ်အကျီနဲ့ အရောင်တူဘောင်းဘီကို ဝတ်ရတယ်။ တကယ်တော့ ဒါက ကောင်လေးတွေအပေါ်မှာ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။
လင်ရှန်းက အားကစားလုပ်ရတာကို သဘောမကျတာကြောင့် သူ့ပုံစံက ယိုင်နဲ့နဲ့လေးဖြစ်နေတယ်။
ကျောင်းဝတ်စုံတွေက ကိုယ်နဲ့အတိဆိုပေမယ့် မော့ကျူးချန် ဒါကို တွေးမိတယ်။
ဒီလိုလျော့ရဲရဲကျောင်းကုတ်အကျီရဲ့အောက်မှာ လင်ရှန်းရဲ့ခါးက... သေးသေးလေး။
သူ့ခါးသိမ်သိမ်လေး သူ့(မော့ကျူးချန်)လောက် မတောင့်တင်းဘူးဆိုပေမယ့် အဆီပိုလုံးဝမရှိဘူး။
ဒါလေးက တအား... ခံစားလို့ကောင်းတယ်။
ဘာကြောင့်ရယ်မသိ မော့ကျူးချန်ရဲ့လည်စေ့က အထက်အောက် လိမ့်ဆင်းသွားတယ်။
အခု သူ့လက်မောင်းတွေထဲမှာ လင်ရှန်းကို လုံးဝပွေ့ပိုက်ထားသလို နီးပါးဖြစ်နေတယ်။
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း လင်ရှန်းရဲ့နားဖျားလေးကိုထိဖို့ ရှေ့အနည်းငယ်တိုးလိုက်ရုံသာ လိုတော့တယ်။
သူ...
"မော့ကျူးချန်! လင်ရှန်း!" လီရှုချန်ရဲ့အသံ ထွက်ပေါ်လာပြန်တယ်။
"မြန်မြန်လုပ်ပါဆို!" လင်ရှန်း တိုက်တွန်းလိုက်တယ် "ဘာတွေ ငေးမောနေတာလဲ?!"
"ဪ" မော့ကျူးချန် သာမန်ကာလျှံကာ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
သူ့လက်တွေကို အားထည့်လိုက်တယ်။ သူ့အကူအညီနဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်မှာ လင်ရှန်း နံရံပေါ် ချောချောမွေ့မွေ့တက်နိုင်သွားတယ်။
သူ ထိုအပေါ်မှာ တုန်တုန်ရီရီနဲ့ အပြားလိုက်နေပြီး နံရံတစ်ဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
အမြင့်ကြီးပဲ! လင်ရှန်း သက်မရှိုက်မိသွားတယ်။
ဖြစ်ချင်တော့ နံရံအပြင်ဘက်က အထဲကထက် ပိုမြင့်နေတယ်။
နောက်ဆုံးအခေါက်တုန်းက ဘယ်သူပါလိမ့်... လုမြောင်မြောင်ရဲ့မောင်လေးလား၊ သူ ဘယ်လို တက်လာတာတုန်း?
လင်ရှန်း စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ လက်ဖဝါးတွေကနေ ချွေးတောင်ထွက်လာတယ်။
မော့ကျူးချန် ခုန်တက်လာပြန်တယ်။
ခြေတံရှည် လက်တံရှည်တွေနဲ့မို့ သူက အလွယ်တကူ နံရံကို ထောက်ကာ တစ်ဖက်ကို ခုန်ဆင်းသွားတယ်။
"ဆင်းခဲ့တော့" မော့ကျူးချန် ကျောပိုးအိတ်နှစ်လုံးကို ကောက်ကာ လင်ရှန်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ် "ဘာလို့ အဲ့ပေါ်မှာ နေနေတာလဲ?"
"ငါ..." လင်ရှန်း နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့လိုက်တယ်။
သူ နည်းနည်းကြောက်မိတယ်။ သူ အမြင့်ကြောက်တယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မခံစားဖူးဘူး။
သို့ပေမယ့် ဒီလိုမျိုး သုံးမီတာလောက်မြင့်တာက သူ့ခြေထောက်တွေကို ခွေပျော့စေတယ်။
"ကြောက်နေတာလား?" မော့ကျူးချန်နှုတ်ခမ်းတွေ ကော့တက်သွားတယ်။
သူ လွယ်အိတ်တွေကို ပြန်ပစ်ချလိုက်ပြီး လင်ရှန်းဆီကို လက်ဆန့်လိုက်တယ် "မကြောက်နဲ့ ရှန်းရှန်း"
မော့ကျူးချန်က သူ့ကို ကြည့်ကာ ပြုံးပြလာတယ် "ငါမင်းကို ဖမ်းထားပေးမယ်"
လင်ရှန်း "!!!"
သူ မျက်စိစုံမှိတ်လိုက်တယ်။ သူ့နောက်က အတန်းပိုင်ဆရာရဲ့အသံကလည်း နီးသထက်နီးလာပြီ။
သူ့ရှေ့မှာက သေလောက်တဲ့အပြုံးနဲ့ မော့ကျူးချန်ကြီး။ လင်ရှန်း အံကြိတ်ကာ နံရံကို လက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့ ကုတ်ပြီးနာက် ဂရုတစိုက်လှည့်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း လျှောဆင်းလိုက်တယ်။
"အာ့--" သူ အသံတိုးတိုးလေးထွက်လာပြီး ခုန်ချလိုက်တယ်။
ခြေနှစ်ချောင်းလုံး မြေကြီးပေါ်ရောက်မှာ လင်ရှန်းလည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ နံရံကို ပြန်မော့ကြည့်မိတယ်။
သူတကယ်ကြီး အတန်းလစ်လာတာကို သူ မယုံနိုင်သေးဘူး။ ပြီးတော့ ကျောင်းနံရံကိုတောင် ကျော်ခဲ့သေးတယ်။
ဒါက ပြီးခဲ့တဲ့အခေါက် ဘတ်စကတ်ဘောကစားနေတဲ့ မော့ကျူးချန်ကို ကြည့်ဖို့ မနက်ပိုင်းစာဖတ်ချိန်က ခိုးထွက်လာတုန်းကနဲ့ မတူဘူး။
အတန်းထဲက အနည်းဆုံးထက်ဝက်ချိုးလောက် မနက်ပိုင်းစာဖတ်ချိန်ကို လစ်ပြီး ဘတ်စကတ်ဘောကွင်းဆီ ပြေးခဲ့ကြတာဖြစ်သလို အဲ့တာကလည်း ကျောင်းထဲမှာပဲ။
ဒီတစ်ကြိမ် သူကိုယ်တိုင်က လစ်ချင်နေတာဖြစ်တယ်။ နောက်ပြီးတော့လည်း...
"သွားမယ်" မော့ကျူးချန်က သူ့ပုခုံးကိုပုတ်ကာ သတိပေးလိုက်တယ် "ဘာကြည့်စရာရှိသေးလို့လဲ?"
"အိုး" လင်ရှန်း သူ့လွယ်အိတ်သူ ယူလိုက်တယ်။
သူနဲ့ မော့ကျူးချန် ဘေးချင်းကပ် ကျောင်းကနေ ထွက်လာကြတယ်။ အဝေးကြီးလျှောက်လာပြီးမှ လင်ရှန်း ရုတ်တရက် သတိဝင်လာတယ်။
အခုက သူ မော့ကျူးချန်ကို ဒေါသထွက်နေသင့်တာမဟုတ်ဘူးလား?!
အဲ့တာကို ဘာလို့ သူနဲ့အတူ အတန်းလစ်၊ နံရံကိုအတူ ကျော်တက်ပြီး ဒီလောက်အဝေးကြီး အတူလျှောက်လာရတာလဲ?!
လင်ရှန်း ရုတ်ခြည်း ရပ်လိုက်ကာ မျက်နှာပျက်နေတယ်။
"ဟေး!" မော့ကျူးချန်ကလည်း အမြန်အရှိန်ရပ်လိုက်တယ် "ဘာလုပ်တာလဲ? အခု ပြောလို့ရပြီလား?"
သူ နောက်လှည့်ကာ ထိုနေရာမှာတင် မျက်နှာကြီးမည်းပြီး ရပ်နေတဲ့ လင်ရှန်းကို ကြည့်ကာ ရုတ်တရက် မျက်လုံးအရောင်လက်သွားတယ် "မင်း..."
မော့ကျူးချန် အနည်းငယ်မယုံကြည်နိုင်ဟန်နဲ့ ငေးကြည့်နေလိုက်တယ် "မင်း ရုတ်တရက်ကြီး အတန်းလစ်လိုက်တာ၊ မဟုတ်မှ... တောက်ရန်တို့တွေ ငါတို့နမ်းခဲ့တာကို သိသွားလို့ သူတို့ကို မတွေ့ရဲလို့လား?"
"ဒါပေမယ့် ဘာလို့ ဒေါသထွက်ရတာလဲ?" သူ ထပ်မေးလိုက်တယ်။
'အခုချိန်မှာ ရှက်နေသင့်တာ မဟုတ်ဘူးလား?'
"ငါ သူတို့ကို ဘယ်တွေ့ရဲပါ့မလဲ!" လင်ရှန်း အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှုကာ မော့ကျူးချန်ကို ပြောလိုက်တယ်။
"မနေ့ညတုန်းက နမ်းတယ်လို့ မခေါ်ဘူး၊ အဲ့တာဒီတိုင်း မတော်တဆဖြစ်သွားတ! မတော်တဆ!" သူ အလေးအနက်ပြောလိုက်တယ်။
"ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ကျတော့ မင်းက ကျောင်းပေါက်ဝမှာ အတန်းဖော်တွေ အများကြီးရှိနေတဲ့ရှေ့မှာ ပြောလိုက်တယ်လေ!" လင်ရှန်း နောက်ဆက်တွဲဖြစ်လာမှာတွေကို တွေးပြီး ခေါင်းတွေနာလာတယ် "နေ့ခင်းမတိုင်ခင် ကျောင်းထဲက ကျောင်းသားတွေအားလုံး သိကုန်တော့မယ်လို့ ခန့်မှန်းလို့ရနေပြီ!"
မော့ကျူးချန် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားပြီးမှ သတိပြုမိသွားတယ် "မင်းအကြောင်းကို တခြားအတန်းဖော်တွေ အတင်းပြောကြမှာကို မကြိုက်လို့ ဒေါသထွက်တာလား?"
သူ စိတ်သက်သာရာရသွားပုံပေါ်တယ် "စောစောက ပြောရောပေါ့!"
"ဟမ်?" သူ ဘာကို ဆိုလိုမှန်း လင်ရှန်း နားမလည်သေးဘူး။
မော့ကျူးချန်က သူ့ဖုန်းကိုတောင် ထုတ်လိုက်ပြီဖြစ်တယ်။
သူ ကျောင်းဖိုရမ်ကို မြန်မြန်သွားလိုက်တော့ homepageမှာ များစွာသော postတွေ ပွစိထနေပြီဆိုတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။
လင်ရှန်း ပြောသလို ကျောင်းမြက်ကြီးနဲ့ သူ့ချစ်သူလေးတို့ နမ်းကြတဲ့ကောလဟလက ကျောင်းရဲ့ထောင့်ပေါင်းစုံကို ပျံ့နှံ့နေပြီ။
မော့ကျူးချန်က ကြုံရာ postနှစ်ခုကို နှိပ်ပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။
သူ pageက ထွက်ပြီး သူ့ accountထဲ log in လိုက်တယ်။
တစ်မိနစ်ကြာပြီးနောက် ဖိုရမ်ပေါ်မှာ 'မော့ကျူးချန်'ရဲ့ postက ထိပ်ဆုံးရောက်လာတယ်_
"ဒီမနက် ကျောင်းပေါက်ဝမှာ ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကိုပြောဖို့ တားမြစ်တယ်!"
Postရဲ့ အကြောင်းအရာက ရိုးစင်းပြီး အထက်စီးဆန်လှတယ် : "RT" [ T/N : retweet ]
မော့ကျူးချန်က postတစ်ခု တင်ပြီးနောက် လင်ရှန်းဆီကို ဖုန်းပေးလိုက်ကာ "ဒီလိုဆိုရင် တစ်ယောက်မှ ဘာမှပြောရဲတော့မှာ မဟုတ်ဘူး"
လင်ရှန်း သက်ပြင်းတစ်ချက်သာ ရှိုက်လိုက်တယ်။ ဒီကိစ္စက ဒီလောက် မရိုးရှင်းဘူး။
သူ့အတန်းဖော်တွေ ဆွေးနွေးကြတော့မှကြောင့်ချည်းပဲ ဒေါသထွက်တာမဟုတ်ဘူး။
နောက်ထပ် ဘာလဲဆို မော့ကျူးချန်က ဂရုမစိုက်ဘဲ နေရာတိုင်း လိုက်ဖြန့်နေတာကြောင့် ဖြစ်တယ်။
မသိရင်ပဲ သူတို့ကြားမှာ တကယ်တစ်ခုခုရှိနေသလိုပုံမျိုး။
"ကောင်းပြီ" လင်ရှန်း သူ့ကို ဖုန်းပြန်ပေးလိုက်တယ် "ဒီအကြောင်း မေ့လိုက်တော့"
မော့ကျူးချန် မျက်ခုံးတွေပင့်လိုက်တယ် "ငါတို့ နောက်ဘယ်သွားကြမလဲ?"
သူ လင်ရှန်းကို ကြည့်ကာ "မင်း အတန်းလစ်လာပြီဆိုမှတော့ ဒီမှာတင် ငူငိုင်နေလို့ မရဘူးလေ ဟုတ်တယ်မှတ်လား?"
"နေအုံး!" လင်ရှန်းက "ခု ငါပြောလို့မဆုံးသေးဘူး"
သူ မော့ကျူးချန်မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ကာ အလေးအနက်ပြောလိုက်တယ် "မနေ့ညက ဒီတိုင်း မတော်တဆဖြစ်ခဲ့တာ"
"မတော်တဆတွေပေါ့?" မော့ကျူးချန် မျက်ခုံးပင့်ပြီး "မတော်တဆ နှစ်ခု?"
လင်ရှန်း "..."
မနေ့တုန်းက ခေါင်းထဲမှာ ရှုပ်ထွေးသွားတာကြောင့် သူမေ့သွားမိတယ်။
သူတို့ နမ်းခဲ့ရုံတင်မကဘူး၊ နှစ်ကြိမ်တောင်မှလေ။
ဒုတိယအကြိမ်မှာ တအားလန့်နေတာကြောင့် ရုန်းဖို့ မေ့သွားတယ်ဆိုပေမယ့် တကယ့်ကို နှစ်ကြိမ်ရှိတယ်။
"ဒါကို မင်းပြောဖို့ မလိုပါဘူး" လင်ရှန်း မပြောနိုင်သေးခင် မော့ကျူးချန် ထပ်ပြောလာတာကို ကြားလိုက်ရတယ် "ငါနားလည်တယ်"
'သူက ဘာကို နားလည်တာလဲ?!'
လင်ရှန်းကတော့ နားမလည်ဘူး!
သူ့ရဲ့ ခြောက်ကပ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လျှာနဲ့သပ်ပြီး စကားလုံးစီကာ မော့ကျူးချန်ကို ပြတ်ပြတ်သားသားရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားလိုက်သေးတယ်။
တကယ်တော့ ဒီကိစ္စမှာ သူလည်း မှားတယ်။
သူ မော့ကျူးချန်နဲ့ သိပ်ကို နီးနီးကပ်ကပ်နေခဲ့မိတယ်။
တစ်ဖက်လူက စတီးလိုဖြောင့်မတ်နေတဲ့ယောကျာ်းတစ်ယောက်လို့ လင်ရှန်း အမြဲထင်ထားခဲ့တာ။
စုတျန်းတျန်းကို ကြိုက်နေတဲ့ စတီးလိုဖြောင့်နေတဲ့လူပေါ့။
ဒါကြောင့် တစ်ဖက်လူက ကိုးရိုးကားရားအပြုအမူတွေ၊ စကားတွေကို ရံဖန်ရံခါ ပြောလာတတ်တာတောင်မှ စိတ်ထဲမထားခဲ့ဘူး။
အနည်းဆုံးတော့ ဒါကို ဟိုမရောက်ဒီမရောက်ဘက်အထိ မတွေးခဲ့မိဘူး။
မနေ့ကကျတော့ အနမ်းခံလိုက်ရတယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်လာပြီး သူ့အစ်ကိုရဲ့ 'ဖွင့်ပြောတယ်'ဆိုတာကြောင့်လည်း လန့်ဖြန့်ခဲ့ရသေးတယ်။
လင်ရှန်း ညလုံးပေါက် ဟိုလှည့်ဒီလှည့်နဲ့ နောက်ဆုံး အပြည့်အဝသတိကပ်သွားတယ် _
သူနဲ့ မော့ကျူးချန်ကြားက ဆက်ဆံရေးက တကယ့်ကို ဟိုမရောက်ဒီမရောက်ဖြစ်လွန်းတယ်။
"ငါတို့..." လင်ရှန်း ရေရွတ်လိုက်တယ်။
"ရှေ့ကနှစ်ယောက်!" သူစကားပြောလို့မဆုံးခင် သိပ်မဝေးတဲ့ဆီက သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးတစ်ယောက်အသံ ထွက်ပေါ်လာတယ် "ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့ ကျောင်းသားနှစ်ယောက် ကျောင်းမသွားဘဲနဲ့ ဘာလို့ ဒီမှာ ရပ်နေကြသေးတာလဲ?!"
လင်ရှန်းတို့က ရှင်းဆန်းကျောင်းနဲ့ တအားနီးနေသေးတယ်။
ကျောင်းရဲ့ဂိတ်စောင့်ယူနီဖောင်းဝတ်ထားတဲ့ သက်လတ်ပိုင်းဦးလေးကြီးက စစ်ဆေးဖို့အတွက် ထွက်လာတယ်ဆိုတာ သိသာလှတယ်။
သူနဲ့ မော့ကျူးချန်တို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ လွယ်အိတ်တွေဆွဲပြီး အတူထွက်ပြေးကြတော့တယ်။
ဒီတစ်ကြိမ်မှာ နှစ်လမ်းလောက် ပြေးပြီးမှ နှစ်ယောက်လုံးရပ်လိုက်ကြတယ်။
လင်ရှန်းလည်း ဖုတ်လိုက်ဖုတ်လိုက်ဖြစ်နေပြီး ဒီတစ်မနက်ခင်းမှာတင် လုပ်ရတဲ့လေ့ကျင့်ခန်းက ပြီးခဲ့တဲ့လအတွက် စုစုပေါင်းလုပ်ခဲ့တဲ့ ပမာဏနဲ့ တူညီလုနီးပါးပဲ။
သူ့ဘေးက မော့ကျူးချန်ကတော့ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပင်။
သူ ခေါင်းလှည့်ကာ လင်ရှန်းကို စိုက်ကြည့်ပြီး ရုတ်တရက် ပြောလာတယ် "ငါမှတ်မိပြီ၊ ငါတို့ တစ်နေရာသွားလို့ရတယ်"
သူက ပြောပြီး သဘာဝကျစွာ လင်ရှန်းရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆွဲလိုက်တယ် "သွားမယ်!"
မော့ကျူးချန်က ပြောကာ တက်စီတစ်စီးတားပြီး လင်ရှန်းကို အထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
သူက နေရာတစ်ခုရဲ့နာမည်ကို ကျင်လည်စွာပြောပြီး ကားကလည်း သူတို့ဦးတည်ရာကို မြန်ဆန်စွာ ထွက်ခွာလာတော့တယ်။
သူစိမ်းရှေ့မှာ လင်ရှန်း ဘာမှမပြောနိုင်ဘူး။
တက်စီက သူတို့နှစ်ယောက်ကို မြို့တစ်ဖက်ခြမ်းက ဆိတ်ငြိမ်တဲ့လမ်းတစ်ခုကို ခေါ်လာတယ်။
မော့ကျူးချန်က လင်ရှန်းကို ရှေ့ကနေဆွဲကာ အတော်လေးခေတ်မှီတဲ့ အပြင်အဆင်နဲ့ဘားတစ်ခုရဲ့ ဝင်ပေါက်ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တယ်။
မနက်စောစောဖြစ်နေတာကြောင့် ဘားက မဖွင့်သေးဘူး။
မော့ကျူးချန်က passwordရိုက်လိုက်တော့ side doorက ပွင့်သွားတယ်။ သူ လင်ရှန်းကို ခေါ်ကာ အထဲဝင်သွားလိုက်တယ်။
အထဲမှာ တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ဧည့်သည်တစ်ယောက်မှ မရှိဘဲ ဝန်ထမ်းတွေလည်း အလုပ်မလာကြသေးဘူး။
"ခဏ!" လင်ရှန်း မေးလိုက်တယ် "ငါ့ကို ဘာလို့ ဒီခေါ်လာတာလဲ?"
"ဒီကို လာခဲ့ မင်းသိလိမ့်မယ်" မော့ကျူးချန်က ဒီနေရာနဲ့ သိပ်ကိုအကျွမ်းတဝင်ရှိတယ်ဆိုတာ သိသာလှတယ်။
သူက လျှောက်လမ်းတစ်လျှောက် လင်ရှန်းကို ဦးဆောင်လာပြီး လှည့်ကာ ဘားရဲ့ lobby ထဲ တန်းဝင်လိုက်တယ်။
ဒါက လင်ရှန်း ရောက်ဖူးတဲ့ တန်ဖိုးကြီးအပြင်အဆင်နဲ့ သပ်ရပ်ကြော့ရှင်းတဲ့ ဇိမ်ခံနေရာမျိုးနဲ့ မတူဘူး။
အပြင်ကနေ ဒီထဲမမြင်ရဘူး။ ဒီအချိန် ဟောခန်းအလယ်မှာ ရပ်နေရတာက ခေတ်မှီကာ ခေတ်ရေစီးကြောင်းနဲ့အညီရှိတဲ့နေရာမှာ ရပ်နေရသလိုပဲ။
အပြင်အဆင်က အနီနဲ့ အနက်ကို အဓိကထားပြီး ပြင်ထားတာဖြစ်တယ်။ မျက်နှာကြက်ကနေ ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ ရောင်စုံမီးဆိုင်းကြီးတစ်ခုလည်း ရှိသေးတယ်။ ဟောခန်းရှေ့မှာ ခပ်မြင့်မြင့်စင်တစ်ခု။
ဒရမ်တွေ၊ ဂီတာတွေ၊ ဘေ့စ်၊ ကီးဘုတ်နဲ့ ခမ်းနားတဲ့ပီယာနိုကြီးတစ်ခုတောင် ရှိသေးတယ်။
စင်တစ်ဝိုက်မှာ ဟာလာဟင်းလင်းနေရာကျယ်တစ်ခုရှိတယ်။
ဒါက လူတွေ ကဖို့နေရာ ဖြစ်လောက်မယ်။
သူတို့တွေ တစ်လမ်းလုံး လျှောက်လာခဲ့ပြီး မော့ကျူးချန်က သာမန်နေရာအနည်းငယ်လောက်က မီးတွေကိုသာ ဖွင့်ခဲ့တယ်။
သို့ပေမယ့် ဒီနေရာမှာ ဧည့်သည်တွေ ပြည့်သွားချိန်မှာ သလင်းကျောက်အလင်းလေးတွေနဲ့ ရောင်စုံတောက်ပနေမှာကို လင်ရှန်း ပုံဖော်ကြည့်လို့တောင်ရတယ်။
ဆူညံတဲ့ တီးလုံးသံတွေထဲ ငယ်ရွယ်တဲ့ အမျိုးသား၊အမျိုးသမီးတွေက တောက်ပတဲ့အပြုံးတွေနဲ့ မီးရောင်အောက်မှာ ပျော်ရွှင်စွာ ကခုန်နေကြမှာပဲ။
ဒီလိုမြင်ကွင်းကို လင်ရှန်း TVထဲမှာ မြင်ဖူးတယ်။
သို့ပေမယ့် မော့ကျူးချန်က ဘာလို့ သူ့ကိုဒီခေါ်လာတာလဲ?
သူ သတိလက်လွတ် ခေါင်းလှည့်ကာ ကြည့်လိုက်တယ်။
မော့ကျူးချန်က စင်ဘေးနားကို လျှောက်သွားတယ်။ သူက လက်တစ်ဖက်ထောက်ပြီး အပေါ်ကို အလွယ်တကူ လွှားခနဲခုန်တက်လိုက်တယ်။
"မင်း စမ်းကြည့်ချင်လား?" မော့ကျူးချန်က ဒရမ်နားကို လျှောက်သွားကာ လင်ရှန်းကို လှည့်ပြုံးပြပြီး လက်ဆန့်ထုတ်လာတယ်။
"ငါ..." လင်ရှန်း မော့ကျူးချန်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။
သူ့မျက်လုံးတွေကို ဘေးဘီတစ်ဝိုက်ကို လွှဲသွားပြီး "ဒါက ဘယ်နေရာလဲ? မင်း ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီတိုင်း ဝင်လာနိုင်ရတာလဲ?"
"ဟေး!" မော့ကျူးချန် သူ့ကို ပြောလိုက်တယ် "ငါတကယ် တီးချင်နေတာ၊ ဘာလို့ တက်မလာတာလဲ?"
သူ လင်ရှန်းပြောမှာကိုတောင် မစောင့်တော့ဘဲ ဆက်ပြောတယ် "နောက်ဆုံးအခေါက် ငါ့အိမ်မှာလေ မေ့သွားပြီလား?"
မော့ကျူးချန် လင်ရှန်းကို သတိပေးလိုက်တယ် "ငါတို့စာလုပ်ပြီး နားတဲ့အချိန်မှာ ငါ videoကို ဖွင့်ခဲ့တာလေ၊ မင်းက ဒရမ်မာရဲ့soloကို ကြားပြီး ပွဲကိုမြင်တော့ မျက်လုံးအရောင်တောက်သွားတယ်လေ"
သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေ အနည်းငယ်ကော့တက်သွားပြီး ပါးပေါ်မှာ ပါးချိုင့်ရိပ်လေးနှစ်ခု ပေါ်ထွက်လာတယ်။ သူ လင်ရှန်းဆီကို ထပ်ပြီး လက်ဆန့်ထုတ်ပေးကာ "မင်းပဲ အဲ့တာကို တအားသဘောကျနေတာ မဟုတ်ဘူးလား၊ ဒါပေမယ့် သင်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ အခွင့်အရေး မရလိုက်ဘူးလေ?"
မော့ကျူးချန် ရပ်ပြီး တိုက်တွန်းလိုက်တယ် "ဒီလာခဲ့!"
[ Kay : တစ်ပိုင်း တစ်ပိုင်းက တော်တော်လေး တိုတယ် ]
_____
Thanks 🌹