ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၃၈.၁

{Zawgyi}

လင္ရွန္း ေျပာစရာစကားေတြ ေပ်ာက္ရွကုန္တယ္!

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ လက္ေ႐ြးစင္အတန္းကလည္း အသံတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ လုေျမာင္ေျမာင္ကေတာ့ ေနရာမွာတင္ ထိုင္ေနၿပီး မ်က္ႏွာေသးေသးေလးက ျဖဴေလ်ာ္လို႔ေနတယ္။ သူမေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့ အိုးရန္ယင္းယီနဲ႔ လင္းေဝ့နင္တို႔ရဲ႕ အမူအယာေတြကလည္း အေတာ္ေလးအံ့ဩေနပုံေပၚတယ္။

လုေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕ေထာက္ခံသူေတြကလြဲလို႔ ဒီကိစၥနဲ႔ဘာမွမသက္ဆိုင္ၾကတဲ့ လက္ေ႐ြးစင္တန္းက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လုေျမာင္ေျမာင္တို႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေမာ့က်ဴးခ်န္က အညႇာအတာကင္းမဲ့တဲ့ ေနာက္ဆုံးစကားကို ထုတ္ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ လုေျမာင္ေျမာင္နဲ႔ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သြားၿပီဆိုၿပီး လူတိုင္း ခံစားလိုက္ရတယ္။

လင္ရွန္း အပါအဝင္ေပါ့။

ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔ကို လက္ေမာင္းကေနဆြဲကာ အေပၚထပ္ရွိသူတို႔ Fတန္းဆီကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေခၚလာတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကေတာ့ လုံးဝေႏွးေကြးေလးလံေနဆဲျဖစ္တယ္။

ဝတၳဳထဲမွာရွိတဲ့ေလာကႀကီးက အၿမဲတမ္းဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာပဲလား?

ဘာေၾကာင့္မ်ား ေမာ့က်ဴးခ်န္က အိုးရန္ယင္းယီတို႔နဲ႔ အရင္က အေလာင္းအစားလုပ္ခဲ့တာလဲ? စစခ်င္း စကၠန႔္ပိုင္းေလးမွာတင္ သတ္ပစ္လိုက္လို႔ မရဘူးလား?

"ေဟး!" ေမာ့က်ဴးခ်န္ လင္ရွန္းေရွ႕မွာ လက္ကို ေဝွ႔ယမ္းလိုက္တယ္ "သတိျပန္ကပ္စမ္း"

လင္ရွန္း တုန္တက္သြားၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ခါပစ္လိုက္တယ္။ သူက Fတန္းထဲမွာေတာင္ ေနရာတက်ထိုင္ေနၿပီျဖစ္တာကို သိလိုက္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္က ခုေလးတင္ စားပြဲခုံေပၚလြယ္အိတ္ကို ပစ္တင္လိုက္တယ္။

လင္ရွန္း ဝိဉာဥ္ျပန္ကပ္လာတာကိုျမင္ေတာ့ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ေန႔လည္စာဘူးကို ႏႈိက္ထုတ္ၿပီး သူ႔ဆီ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္တယ္ "မနက္စာ မစားရေသးဘူးလား?"