အပိုင္း(၁၄)
"သားေစာေစာစီးစီး ဘယ္သြားမလို႔လဲ "
မနက္ေစာေစာစီးစီး ေရမိုးခ်ိဳးျပင္ဆင္ထားတဲ့သူ႕ကို ေဒၚေဒၚက ေမးသည္။
"သား ဆူးနဲ႔သြားစရာ႐ွိလို႔ "
သူ႕အေျဖမွာ ဘယ္ရယ္စရာပါလဲမသိ ၊ ေဒၚေဒၚက ရယ္သည္။ ၿပီးမွ...
"ေအးပါကြယ္ သြားစရာ႐ွိတဲ့သူက်ေတာ့ အတူသြားၾကေပါ့ ၊ ေကာင္းပါတယ္ ေကာင္းပါတယ္ "
ေဒၚေဒၚက စသလို ေနာက္သလို ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ေဒၚေဒၚ့စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရသူက ညိမ္ ။ သူကိုယ္ကိုကိုယ္ ေဂးလို႔၀န္ခံၿပီးမွ ရန္ကုန္ကိုပို႔ျခင္းခံလိုက္ရတာကို ေဒၚေဒၚမသိ ၊ ေမေမတို႔က ႐ွက္စရာကိစၥတစ္ခုဟုထင္မွတ္ၿပီး မေျပာနဲ႔ ဆိုေသာ အမွာစကားေအာက္ သူေဒၚေဒၚ့ကိုဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ ။ ေဒၚေဒၚလည္း သူဘာဆိုတာ သိပုံမရေပ ။ ထို႔ေၾကာင့္သာ သူ႕ကိုဆူးႏွင့္စေနျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
ဆူးက ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္မေလးပီပီ သြက္သြက္လက္လက္႐ွိျခင္းကို ေဒၚေဒၚကသေဘာတက်႐ွိသည္။ ႐ွိသည္ဆို ဂ်ပန္မွာ တစ္အိုးတစ္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးက ခပ္ေအးေအးမလား ။
ညိမ္လည္း ဘာမွေျပာမေနခ်င္ေတာ့မို႔ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ကိုသာ စားလိုက္ၿပီး တိုက္ေအာက္သို႔ဆင္းလာလိုက္ေတာ့သည္။
ႏွစ္၀က္စာေမးပြဲေတြလည္း ေျဖရေတာ့မွာမို႔ သူအရင္လိုအားမေနေတာ့ ၊ ဂိုက္ဆိုေပမဲ့ ဘာမွမထူးပါဘူး။ သင္ရတာက သင္ရတာဘဲ ။
သုံးလေလာက္ အတူသင္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆူးနဲ႔ ညိမ္လည္း အေတာ္ေလးကို ရင္းႏွီးလာၿပီျဖစ္သည္။ဆူးမိဘေတြကလည္း သူ႕တို႔ကေလး၏ တိုးတက္လာေသာ ရလဒ္မ်ားအေပၚတြင္ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာတက်႐ွိသျဖင့္ သူရင္ေအးပါ၏။ ဆူးကညိမ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ညီမေလးအရင္းတစ္ေယာက္ပင္။
Ring Ring…!
"ဟယ္လို "
"မလာေသးဘူးလား ကိုႀကီး ဆူးေစာင့္ေနတာ "
"အင္း အင္း လာၿပီ အစ္ကိုတိုက္ေအာက္ေရာက္ေနၿပီဆူး "
"အင္း အင္း အဲ့တာဆိုလည္း ၿပီးတာဘဲ "
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ခ်သြားတဲ့ စကားအသံအဆုံး သူ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိသည္။
က်စ္ဆံၿမီးကို ႏွစ္ဖက္ခြဲကာ ခ်ထားၿပီး စကပ္႐ွည္႐ွည္ဖားဖားႀကီးနဲ႔ ဆူးက ကပိုက႐ိုနဲ႔ေတာင္ ပုရိသေယာက်္ားတို႔အတြက္ အၾကည့္မလႊဲခ်င္စဖြယ္ ။
စာေမးပြဲမေျဖခင္ ဦးေႏွာက္ေဆးရမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ႀကီးႏွင့္ ပိတ္ရက္ေလးေတာင္ အိမ္မွာေနခြင့္မေပး။ သူသြားခ်င္ေသာ ေနရာေတြကို လိုက္ပို႔ရပါမည္တဲ့ ။
"ဆူးေရ အစ္ကိုဒီမွာ "
သူလက္ျပလိုက္ေတာ့ ဆူးကပါလက္ျပန္ျပသည္။
"ဆူး ဘယ္သြားခ်င္လို႔လဲ "
သူေမးေတာ့ ဆူးကျပဳံး႐ႊင္စြာ အေျဖျပန္ေပးလာသည္။
"ကိုရတုဆိုင္မွာ အရင္သြားစားမယ္ ၊ ၿပီးမွ အျခားေနရာကို သြားၾကတာေပါ့ "
ဆူးအေျပာကို ေခါင္းတဆက္ဆက္ညိတ္ျပကာ အေျဖေပးသူေၾကာင့္ ဆူးႏႈတ္ခမ္းတို႔ တြန္႔ေကြးကုန္ရသည္။
ဒီအစ္ကိုႀကီးဟာေလ တကယ့္ကို Boyfriend Material Typeႀကီးပင္ ၊ သူဘာေျပာေျပာ မၿငီးမညဴနဲ႔ သူ႕အလိုကိုလိုက္သည္။ ဒီအစ္ကိုႀကီးရတဲ့သူကေတာ့ ဘုရားေပးတဲ့ဆုလာဘ္ထက္ပင္ ကံေကာင္းမည္မွာ ေသခ်ာ၏ ။
"ဆူးစာေတြရၿပီလား "
"ေအးေဆးပါ ဟဲဟဲ ကိုႀကီးသင္ေပးထားတာဘဲေလ "
"ေအးပါ အစ္ကိုစာေမးမွာေနာ္ ဆူး ကိုးတန္းဆိုေပမဲ့ ေပါ့ေပါ့တန္တန္မလုပ္ရဘူး ၾကားလား "
"Yes sir "
ဆူးက အေလးျပဳတဲ့ပုံစံလုပ္ကာ ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္ျပ၏။
ညိမ္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ပင္ ကားမွတိုင္ဆီသို႔သာ ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။
•••••••
Vanilla Restaurant
အရင္ကနာမည္သာ ရင္းႏွီး႐ုံ ရင္းႏွီးၿပီး သိပ္၀င္ထြက္ေလ့မ႐ွိေသာ ဆိုင္သည္ ဆူးေဒဝီဆိုေသာ ေကာင္မေလး၏ ခဏခဏ ေခၚေဆာင္မႈေနာက္တြင္ေတာ့ အေတာ္ေလးရင္းႏွီးကာ ဆိုင္႐ွင္ႏွင့္ပင္ ခင္မင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ကိုရတုက ေတာ္ေတာ္ေလး စကားေျပာေကာင္းကာ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္သျဖင့္ ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္လိုပင္ ရင္းႏွီးေန၏။ ေတြ႕လိုက္တိုင္း ညီ ၊ မိုးသန္႔ဟု ေခၚတတ္ကာ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳတို႔ကို စြန္႔ႀကဲေလ့႐ွိသည္ ။
မ်က္ႏွာကို အၿမဲလိုလိုတည္ထားကာ ၊ ရယ္တာကိုပင္တစ္ႏွစ္ခါေလာက္သာ ေတြ႕ဖူးေသာ အေခ်ေလးႏွင့္ေတာ့ တစ္ျခားစီပင္။
ဆူးက ဆိုင္ကိုေရာက္တာနဲ႔ မွာစရာ႐ွိတာမွာၿပီး သူ႕အိမ္သူ႕ယာလိုပင္ ခပ္တည္တည္ပင္ အေပၚထပ္သို႔တက္သြားသည္။ သူလည္း ဆူးေနာက္သို႔လိုက္ကာ ဆူးထိုင္တဲ့ဝိုင္း၌ထိုင္လိုက္သည္။
တစ္႐ွဴးမပါတာမို႔ ေခြၽးစို႔ေနေသာ နဖူးကို ဘာႏွင့္သုတ္ရမွန္းမသိ ၾကံရာမရျဖစ္ေနစဥ္ အနားသို႔ေရာက္လာေသာ လက္ျဖဴျဖဴတစ္ေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုရတုမင္းဉာဏ္။
"ေရာ့ညီ ၊ သုတ္လိုက္အုံး "
"ဟုတ္ ကိုမင္း "
သူလည္း ကိုမင္းေပးေသာ တစ္႐ွဴးကို ယူကာ ေခြၽးစို႔ေနေသာ နဖူးကို အသာအယာသုတ္မိသည္။
"ကိုမင္းက ဘယ္သြားမလို႔လဲ "
"ကိုယ္က ေမေမတို႔ဆိုင္ကို သြားမလို႔လုပ္ေနတာ ၊ ညီတို႔ေရာက္လာတာေတြ႕လို႔ ၀င္ထိုင္လိုက္တာ "
"အာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုအားမနာနဲ႔ သြားပါ ရပါတယ္ "
"ရပါတယ္ကြ ခဏေနမွ သြားမွာ ၊ ေမေမကလည္း သူ႕ဆိုင့္ကို လာပါအုံးဆိုတာနဲ႔ သြားၾကည့္မလို႔ေလ ၊ ရတုကေတာ့ အိမ္မွာဘဲစာလုပ္ေနတာ "
"အဟမ္း အဟမ္း ၊ လူကို႐ွိတယ္လို႔ေကာ ထင္ေသးရဲ႕လား "
ဆူးေျပာေတာ့ ကိုမင္းက ရယ္သည္။
ဟုတ္သား ၊ အခုမွသတိရတယ္ ။
ကို႐ွင္းနဲ႔စကားေျပာေကာင္းေနတာ ၊ဆူးကိုေမ့သြားတာျဖစ္သည္။
"စားစရာေတြေကာ မွာထားရဲ႕လား "
"ဆူးအကုန္မွာခဲ့ၿပီးၿပီ ကိုမင္းဘဲ႐ွင္းလိုက္ေတာ့ အဟီး "
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"
ကိုမင္းအေျပာေၾကာင့္ ဆူးမ်က္မွာက စပ္ၿဖီးၿဖီး။
ဆူးဒီဆိုင္ကို အၿမဲလာေလ့႐ွိေသာ္လည္း ကိုမင္းနဲ႔ အၿမဲမေတြ႕ ၊ ဆိုင္ရဲ႕အျပင္အဆင္နဲ႔မလိုက္ေဈးသက္သာတာေၾကာင့္ ကိုႀကီးမိုးသန္႔နဲ႔ မသင္ခင္တည္းက ဆူးလာေနက်ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုမင္းက အၿမဲလူကိုယ္တိုင္လာေတြ႕ ၊ လာထိုင္တာမ်ိဳးမလုပ္ ၊ တစ္ခါတရံသာ ျဖစ္သည္။ အခုေနာက္ပိုင္း ကိုႀကီးနဲ႔ ခဏခဏလာမွ သူကပါ လူကိုယ္တိုင္ တစ္ဝိုင္းတည္းထိုင္၍ အၿမဲစကားလာလာေျပာသည္။ နဂိုတည္းက အျပဳံးခ်ိဳသူျဖစ္သူျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုႀကီးမိုးသန္႔ကို ျပဳံးျပတဲ့ အျပဳံးေတြက ပို၍ခ်ိဳျမေနသေယာင္။
သူပဲ တစ္မ်ိဳး တစ္ထင္ေနမိတာလား!
႐ွေတာ့မွာလား မသိဘူးဟုပင္ေတြးမိသြားသည္။ အခုေနာက္ပိုင္း ဟိုေကာင္ကလည္း ကိုႀကီးမိုးသန္႔အေၾကာင္းကို ခဏခဏေမးသည္။ လူေတြကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ အစ္ကိုေတာ္ကပါ ေမးေမးေနသျဖင့္ ဆူးလန္႔လာသည္။
မဟုတ္မွ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ငါ့အခ်စ္ဦးေလးကို ႀကိဳက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ ။
တကယ္သာဆိုရင္ေတာ့ ဆူးလည္း လက္လႊတ္ရမည္မွာ အေသခ်ာ ႏွစ္ေယာက္ထဲတြင္ ေသခ်ာေပါက္ ခီကူးမပါပါေစနဲ႔လို႔သာ ဆုေတာင္းရမည္။ ခီတန္ကူးဇဏ္အေၾကာင္း အတြင္းသိ အဆင္းသိသူပီပီ သူရဲ႕အရင္ပုံစံေတြျပန္ေပၚလာမွာကို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သလို လန္႔လည္းလန္႔ပါ၏ ။ အရင္က အသက္မျပည့္ေသးဘူး ငယ္ေသးတယ္ ဆိုေသာအခ်က္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ခြင့္လႊတ္ေပး ၊ ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္ေသာ္ျငား ယခုနဲ႔ေတာ့မတူေပ ။ မ်က္ႏွာသိသူေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆက္ဆံေရးကိုမျပတ္ေစခ်င္ ။
ဘာကိုမွမသိဘဲ ျပဳံးရယ္ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အား ၾကည့္ရင္း ဆူးသက္ျပင္းမ်ားသာ အခါခါ ခ်မိ၏။
•••••••••
"ဟိုေလ ကိုႀကီးမိုးသန္႔ ၊ ဆူးေမေမက သြားစရာ႐ွိလို႔ ျပန္ေခၚေနလို႔ ဆူးသြားရမွာ အဲ့တာ "
ေျပာဖို႔ကို အားတုံ႔အားနာေနဟန္ရတာေၾကာင့္ ညိမ္ဘာမွမျဖစ္သလို ျပဳံးျပလိုက္သည္။
"ေအာ္ သြားေလ ဆူး အစ္ကိုကဘာမွမျဖစ္ဘူး အားမနာနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးရဦးမလား "
"ရတယ္ ဆူးဘာသာဘဲ သြားလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ အစ္ကိုကိုယ့္ဘာသာ ျပန္လိုက္ေတာ့ "
"အင္း အင္း "
ဆူးထြက္သြားေတာ့ ကို႐ွင္းနဲ႔ ညိမ္သာက်န္ခဲ့သည္။ ကို႐ွင္းကလည္း သူ႕အေမဆီသြားမယ္ဆိုၿပီး ယခုအခ်ိန္ထိ ထိုငိခုံမွမေ႐ြ႕ ။ သူလည္းစားၿပီးေသာက္ၿပီးသည္မို႔ ထိုင္ခုံမွထကာ ျပန္ရန္ျပင္လိုက္သည္။
"ကို႐ွင္း ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ "
"ဟုတ္ၿပီ ညီ ။ အတူသြားၾကတာေပါ့ "
အတူတူေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ဆိုင္၀န္ထမ္းမ်ားက မသိမသာေရာ သိသိသာသာၾကည့္လာသျဖင့္ ညိမ္ေနရခက္မိ၏။
ဆိုင္ေပါက္၀ ေရာက္ေတာ့ ကိုမင္းက...
"ညီ ကိုယ္အိမ္လိုက္ပို႔ေပးရမလား "
"ရတယ္ ကို႐ွင္း ၊ ကြၽန္ေတာ္ဘာသာ ျပန္ပါ့မယ္ "
"အားမနာပါနဲ႔ တစ္ခါတည္း၀င္ပို႔ေပးမယ္ေလ "
"ရတယ္ကို႐ွင္း ၊ လမ္းလည္းသင့္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ "
"ဒါေပမဲ့ …"
"ကာယကံ႐ွင္က ရတယ္လို႔ ေျပာေနတယ္မဟုတ္လား "
ျဖတ္၀င္လာေသာ ဩ႐ွ႐ွအသံတစ္ခုေၾကာင့္ ညိမ့္ရင္ထဲဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြား၏။
လက္ထဲမွာလည္း ေဆးလိပ္တစ္လိပ္နဲ႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ အရင္တစ္ခါ လိမၼာတယ္ဆိုေသာ အေတြးတို႔မွာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္။
"ေအာ္… ဇဏ္ ၊ ဘယ္ကိုလာတာလဲ "
စကားကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ အျခားတစ္ဖက္သို႔ ဦးတည္လိုက္သူက လူႀကီးလူေကာင္းပီသစြာ။
ကိုမင္း ေမးတာကို မေျဖဘဲ ညိမ့္ဘက္သို႔လွည့္ကာ ေမးဆတ္ျပသူေၾကာင့္ သူ႕အေတြးတို႔၌ question markမ်ား တန္းစီသြားရသည္။
သူဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ…။
"ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကိုလာေခၚတာ ၊ လာေလ မိုးသန္႔ညိမ္ အိမ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
ေၾကာင္အစြာေငးမိေနတုန္းမွာပင္ သူ႕လက္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ဆြဲကာ သြားမည့္ဟန္ျပင္ေနသူေၾကာင့္ ကိုမင္းကို အျပဳံးတစ္ခုကလြဲ ဘာမွ႐ွည္႐ွည္ေဝး ႏႈတ္မဆတ္ျဖစ္လိုက္။ ကို႐ွင္းက ျပဳံးျပကာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္မို႔ ေတာ္ေသးသည္ေျပာရမည္။
"ခင္ဗ်ား ႏႈတ္ဆတ္လို႔ ၿပီးအုံးမွာလား "
စိတ္မ႐ွည္ပုံရတဲ့ သူ႕အသံကေဘာက္ဆတ္ဆတ္ေနမွာ မလြဲ ။
"ၿပီးၿပီ ၊ ၿပီးပါၿပီ"
ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ လန္႔ေနပုံရတာေၾကာင့္ ခီတန္ကူးဇဏ္ သူ႕စိတ္ကို ေလွ်ာ့ရသည္။
"ျပန္မယ္ဆို "
သူေျပာလိုက္ေပမယ့္ မရဲတရဲသာ ၊ ဒီေကာင္ေလးက ခန္႔မွန္းရခက္သည္။ ဒီေကာင္ေလးအနားတြင္ ႐ွိေနပါက ဘာရယ္မဟုတ္ သူ႕လက္မ်ားေအးစက္လာတတ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔က်မွ ပို၍ေအးစက္ေနသလိုပင္ ခံစားရသည္။
ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေတြ႕သလို သပ္သပ္ရပ္ရပ္မဟုတ္ဘဲ ဆံပင္မ်ားကဖြာေနကာ ဟူဒီနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ာပန္႔ကိုသာ ၀တ္ဆင္ထားသျဖင့္ ငယ္႐ြယ္မႈ၊ ေခ်ာေမာမႈ တို႔က အတိုင္းသားေပၚလြင္ေန၏။
"ဆိုင္ကယ္က ဟိုဘက္မွာ "
ဟိုတေလာက အိမ္ကိုဆူးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္အမဲေလး မဟုတ္ဘဲ နက္ျပာေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူပထမဆုံးစီးခဲ့တဲ့ ဆိုင္ကယ္ေလးဆိုတာ အမွတ္ရသြားမိသည္။
"ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တာလား"
"တစ္ခါတေလမွပါ"
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးလည္း ဘာစကားမွမေျပာကာ အေ႐ွ႕တူ႐ူသို႔သာ အာ႐ုံအလုံးစုံကိုပို႔ထားသည္။ သူဘယ္လိုေရာက္တာလဲဆိုတာကိုေတာင္ ညိမ့္အားမေျပာျပေတာ့ ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာဆူးလက္ခ်က္ဆိုတာ ညိမ္ရိပ္မိပါ၏။
တိုက္ေအာက္ကို ေရာက္ေတာ့ ညိမ္ဆိုင္ကယ္ ေပၚမွဆင္းလိုက္ၿပီး helmetအားျပန္ေပးလိုက္သည္။
"ဟို…ေက်းဇူးေနာ္ ၊ ခီတန္ကူးဇဏ္ "
"မလိုပါဘူး ခီ လို႔ေခၚဖို႔ ေျပာဖူးတယ္ ၊ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ ေသခ်ာကိုင္ရတယ္ ညိမ္"
သူ႕ဟူဒီစကိုသာ ဆြဲကိုင္ၿပီးလိုက္ခဲ့တာကို ေျပာခ်င္တာလားေတာ့မသိ ။ ဆိုင္ကယ္ကို အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းကာထြက္သြားတာေၾကာင့္ တစ္ခုခုေတာ့ စိတ္အလိုမက်ျဖစ္မွန္း ညိမ္ရိပ္စားမိပါ၏။
'က်စ္ !! စိတ္႐ႈပ္စရာ'
ဆူးကဖုန္းေခၚကာ ကိုႀကီးကို နင္အိမ္ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါ ဟုဆိုတာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္ကို အျမန္ထုတ္ကာ ဆိုင္သို႔အေျပးႏွင္ခဲ့ေပးမဲ့ ဆိုင္ေပါက္၀မွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာဆိုကာ ရယ္ေမာေနသူႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မ႐ွိပါဘဲ လူက ေဒါသထြက္ရသည္။
ရတုအစ္ကိုေ႐ွ႕တြင္ မိုးသန္႔ညိမ္လို႔ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းေခၚခဲ့ေပမဲ့ ဘာမွျဖစ္ပုံမရတာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ေအးသြားရသည္။
သူျဖစ္ေနလည္းဆိုတာ သူ႕ဘာသူေတာင္မသိ ၊ အခ်ိန္တိုင္းလိုလိုေတာ့ ဒီလူက သူ႕အေတြးထဲစိုးမိုးေနတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ သူအ႐ိုးသားဆုံး၀န္ခံရေပမည္။
ဦးေႏွာက္ထဲသာ ၀င္ခြင့္ျပဳမယ္ ၊ ႏွလုံးသားကေတာ့ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး။
ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္ၾကတာေပါ့…သူက ကိုယ့္လိုပဲ မ်ိဳးတူေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္။
──────────────────
𝗚𝗲𝗻𝗻𝘆ʕ•ᴥ•ʔ