Ken je dat gevoel.
Je was opgelucht, blij & trots.
Alles was voorbij, al je pijn.
Stuk voor stuk werd je weer de oude, en dan komt alles plotseling.
BAM! recht in gezicht.
Harder dan de klappen die je hebt gehad.
Op een gegeven moment.. Weet je niet meer wat je doet.
''Niet liegen''
''Niet liegen'' herhaal ik en bal mijn vuisten.
Ik voel woede omhoog komen.
Mijn lichaam trilt.
''NIET LIEGEN'' schreeuw ik en loop op Yassir af.
''NIET LIEGEEEEN!'' herhaal ik nog steeds schreeuwen.
Ik wil hem slaan maar het lukt me niet.
Woede, pijn & verraad dat voel ik.
Niks anders.
''Ik wist niet wat ik deed Sarah, ik heb mezelf niet onder controle. Ik probeer jullie te beschermen!''
''Je verraad je eigen vader, de man die voor jou zorgt nu je niemand hebt. Hij blijft in jou geloven. Heeft jou al je geld gegunt ne nu verraad je hem?!''
Ik kijk hem aan en tranen blijven langs mijn wangen rollen.
Niks anders, alleen tranen.
''Zwart hart Yassir, dat is wat je hebt. Ik zou mezelf geen man meer noemen.'' zeg ik en kijk hem vol woede aan.
''Gedraag je! IK BEN HIER AAN HET VECHTEN VOOR JULLIE! Weet jij waar je het over hebt of niet? Ik doe alles voor jullie. Alles Sarah. Ze hadden belooft papa niks aan te doen. Echt Sarah geloof me alsjeblieft man, op een gegeven moment doe je er alles aan om van deze shit af te komen. Je vecht letterlijk voor alles. Voor je geluk, voor je pijn, voor je familie voor je liefde. Maar na een tijdje hou je het toch niet meer vol? Je raakt toch uitgeput? Wees blij dat ik dit heb gedaan en niet mezelf wat aan heb gedaan. Ik had ook kunnen zeggen vermoord mij, verkoop dingen uit me lichaam en laat mijn familie met rust. "
Ik probeer hem te begrijpen maar het lukt me niet.
Ik blijf denken aan mijn vader die hij heeft verraden.
"Je hebt je vader verraden Yassir. Er is daar geen enkel excuus genoeg voor" zeg ik nog steeds met tranen.
"Luister, als jij mij niet gaat begrijpen ga ik hier niet tegen een muur praten. Je begrijpt me of begrijpt me niet. En überhaupt er is geen weg meer terug. Het is al gebeurd."
Machteloos.
"Ik voel me machteloos.. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil jou helpen. Je hebt papa verraden ik kan je dat nooit meer vergeven" zeg ik en veeg mijn tranen weg.
Ik draai om en loop de deur uit naar buiten.
"Ewa kowed zgeffie (opdonderen uit mijn buurt)" Yassir gooit boos de deur achter me dicht.
Hier sta ik dan midden in de gang van het hotel.
Alleen, met een Marokkaans pyama, mijn haren in een hoge knot en een gezicht dat blank is met rode ogen.
Het liefst spring je nu meteen van een flat naar beneden maar je kan het niemand aandoen.
Niemand,zelfs de mensen niet die jou niet mogen.
"Wat doe je hier?" Vraagt Imaddine verward als hij de hoek omloopt.
"Ruzie" zeg ik kortaf.
"Kon je hem niet tegenhouden? Was je erbij? Waarom ben je niet boos!' Schreeuw ik met een trillende stem.
"Ik kon er niks aandoen wollah, echt. Hij heeft het allemaal zelf gedaan! Hij vertelde het me in de auto.. Ik kan het nog steeds niet geloven. Jou vader man.. Dit verdient hij niet"
Zijn blik gaat naar de grond.
"Sorry" zeg ik zachtjes.
"Je moet geen ruzie met Yassir maken. Dat verdienen jullie allebei niet, wat hij heeft gedaan is onmenselijk. Niet voor herhaling vatbaar. Maar hij heeft jou nodig, zonder jou blijft hij niet recht overeind staan. Jij weet niet wat hij mij allemaal vertelt Sarah, die gesprekken die wij hebben zijn niet dezelfde gesprekken als die jij met hem hebt. Je moet wakker worden"
"Ga naar binnen en praat met hem" zegt hij en pakt me bij me arm.
Hij trekt me mee naar de deur en klopt erop.
Geen antwoord.
"Yassir? Azem (doe open)"
Imaddine klopt ongeduldig op de deur.
Ik begin bang te worden, stel dat hij zichzelf wat heeft aangedaan?!
"YASSIR?!" schreeuw ik en ik begin tegen de deur aan te slaan.
Langzaam gaat de deur open.
Yassir's ogen vallen me net pas op.
En niet alleen zijn ogen, zijn hele gezicht.
Bleek, rode ogen.
Zijn aders zijn gewoon te zien.
Zijn wallen beginnen paars te worden.
Zijn wangen hangen.
Zelfs zijn baardje houd hij niet meer bij.
"Het spijt me" fluister ik zachtjes.
Hij pakt me stevig vast en drukt me tegen zich aan.
"Je moet me begrijpen Sarah.. Ik doe alles om jou te beschermen."
Zijn lichaam trilt, dat voel ik.
Hij houd zich in, dat weet ik.
Dat doet hij alleen omdat Imaddine er is.
"Wat is je plan Yassir" zeg ik zachtjes en laat hem los.
Ik loop de woonkamer in en Imaddine doet de deur dicht.
"Ze gaan die zaak overvallen ofzo, in elk geval zodat ze het geld hebben"
"Maat Yassir? Ze worden toch opgepakt?!"
Imaddine en Yassir kijken elkaar aan en schieten dan in de lach.
"Jij weet echt niet met wie je te maken hebt nog. Jij denkt dat het 6 personen zijn. Je kan er gemakkelijk 60 van maken. Ze zijn verspreid over heel Nederland en soms zelfs heel Europa. En ze vinden je overal. Waar je bent. Met wie je bent. Ze blijven je hele leven achtervolgen. Gaat een van hun dood? Dat kan. Er blijven zat andere over die jou leven kapot kunnen maken" zegt Imaddine neutraal.
"Je doet alsof het de normaalste zaak is van de wereld! En nog steeds willen jullie niet zeggen wat je hebt gedaan!" roep ik boos.
"Kom je achter, we hebben geduld nodig. Ik voel me alleen niet goed man. Ik heb medicijnen nodig ofzo ik krijg geen eten meer binnen. Is niet goed man" zegt Yassir en kijkt naar zijn schoenen.
Imaddine's telefoon gaat af en Yassir kijkt hem geschrokken aan.
"Kowed! Niet opnemen!" Zegt hij en pakt telefoon uit zijn handen,
"Is je vriendin eh mogool"
"Heey" zegt Yassir rustig als hij de telefoon opneemt.
Hij loopt de kamer uit en sluit de deur.
"Oke dan" zegt Imaddine en gaat op de bank zitten.
Na een lange stilte van bijna 10 minuten komt Yassir de kamer uit.
Zijn ogen zijn rood en dik.. Hij heeft gehuild..
"Souhaila staat buiten, ze ziet je daar. Kijk uit met wat je doet." Zegt hij.
Ik loop zonder antwoord te geven naar mijn kamer.
Mijn gezicht was ik met koud water en draai mijn haren los zodat het wat droogt.
Eigenlijk ben ik best zenuwachtig.. Ik ga Safouane weer na een week niet te hebben gezien weer zien.
Ik trek een donkergrijze skinnyjeans aan met een zwart blousje en trek mijn zwarte Filling Pieces aan.
Een foundation laag over mijn gezicht & wat mascara en ik lijk weer de oude Sarah.
Tenminste.. Zo kijken mensen naar mij.
Ze weten alleen niet wat er van binnen gebeurd.
Dat je kapot gaat van verdriet.
En je hart langzaam in duizend stukjes breekt.
"Ewa schiet eens op?" Zegt Yassir terwijl ik nog snel wat parfum opspuit.
"Waarom kleed je je zo netjes?, jij gaat ergens anders heen he?" Hij bekijkt me aandachtig.
"Tuurlijk niet? Wil je dat heel Arnhem te weten komt dat ik er als een monster uitzie? Ik wil er toch niet zo bijlopen?"
Ik kijk de andere kant op en doe alsof ik wat olie in mijn haar smeer.
Mijn wangen kleuren rood, dat voel ik door mijn foundation heen.
"Als ik ergens achter kom, maak ik je dood. Gewoon zodat je het weet" zegt hij.
Ik loop langs hem door naar de woonkamer toe.
Imaddine bekijkt me van top tot teen en ik zie dat hij een blos op zijn wangen krijgt.
"Zie ik jou straks nog?" Vraag ik aan hem
"Misschien" antwoord hij kortaf en zijn blik gaat weer naar zijn telefoon.
"Doei Yassir" zeg ik zachtjes en geef hem een kus op zijn wang.
"Ik hou van je, wees alsjeblieft voorzichtig"
Yassir blijft me nakijken totdat ik de deur sluit.
"Souhaila!" Zeg ik enthousiast als ik instap.
Haar ogen zijn vochtig & haar wangen zijn rood.
Oh nee.. Hier gaan we weer..
"Wat is er lieverd?" Vraag ik bang.
Want dat ben ik ook, ik heb geen zin om weer te huilen.
Ik wil alles vergeten.. Hoe moeilijk het ook is.
"Niks, Albert Heijn in de stad?" Vraagt ze met een trillende stem.
Ik kijk naar haar handen die trillend naar de schakelaar grijpen.
"Souhaila. Wat is er?"
"Ik mis je broer. Ookal is hij hier. Hij is er niet Sarah, hij bevind zich in een andere wereld. Hij kent geen geluk.. Ik denk dat ik hem los moet laten"
Ze begint keihard te huilen en ik blijf haar aankijken.
"Nu net wanneer alles voorbij is wil je hem loslaten? Je bent echt niet honderd. Sorry maar dat kan je hem niet aandoen" zeg ik en zucht.
"Daar.. Daar gaat het me niet om! Ik ben bang dat ik hem alleen meer last bezorg.."
Ze kijkt me aan met een blik vol pijn.
"Die blik Souhaila.. Die ken ik.. Ik weet hoe jij je voelt. Machteloos. Hoe vaak je praat over je gevoelens. Je voelt je niet opgelucht want elk moment komen ze weer naar voren. Echt Souhaila begrijp mij als ik zeg dat ik je voel. Ik kan je niet helpen. Ik kan amper mezelf helpen. Ik ben net als jij... Machteloos. Geen weg.. Alles is donker"
ik kijk haar aan en ze stopt met huilen.
"Je begrijpt mijn gevoel helemaal.. Alleen.. Niemand voelt de pijn die jij voelt. Wat ik voel is nog niks. Je kan pas liefde ervaren als het je pijn heeft gedaan"
Ik glimlach en ze rijd de parkeerplaats af.
"Hoelaat is het?"
"Kwart voor 3, om 3 uur moest je het ophalen toch? Dan komt het wel goed" zegt ze en rijd de snelweg op.
"Ik mis mijn vader" gooi ik eruit.
"Ik voel me leeg van binnen. Alsof ik geen familie heb.. Is dat normaal?"
"Ik begrijp je helemaal, ik weet niet hoe je het doet dat je nog op je benen kan blijven staan.. Had mezelf allang al wat aangedaan"
Ik geef geen antwoord.
Ze veegt haar tranen weg.
De hele weg is het stil geweest.
Ik weet niet waar zij aandacht.
Het enige wat ik weet is dat het verhaal van Souhaila zich weer vaker dan 3x heeft afgespeeld in mijn hoofd.
Ik word gek van mezelf.
"We zijn er"
Ik kijk geschrokken om me heen, we zijn er echt?
De tijd is echt snel gegaan.
Een beetje te snel.. Ik zie Safouane zometeen weer..
"Weet je zeker dat ik niet met je mee moet?"
"Dankjewel souh, ik ga alleen" zeg ik en stap de auto uit.
Ik begin wel te trillen.. Ik ben weer zenuwachtig.
Gelukkig is de parkeerplaats achter de Albert Heijn anders had ze me de trap op zien lopen.
Met lood in mijn schoenen loop ik de trap naar boven op.
Voordat ik boven ben zie ik als een jongen staan.
Safouane.
Hij zit in zijn mobiel gebogen.
Mijn hart maakt een sprongetje.
Dit gevoel heb ik gemist.
Hij heeft donker rode Balenciaga's aan, een zwarte broek & een Canada Goose jas.
"Safouane.." Fluister ik zachtjes.
Hij kijkt omhoog en zijn ogen kijken me aan.
Donker, gevoelloos & achtergelaten.
Niet meer als eerst...
----
"Ik was een meisje dat het niet erg vond om haar deuren te openen.
Ik was een meisje dat van veel dingen hield. Werd ik teleurgesteld? Niet erg ik vergaf het ze.
Maar weetje waar dat me heen heeft gebracht?
Naar een meisje dat altijd achter werd gelaten met een gebroken hart.
Dus nu ben ik een meisje dat geen emoties showt."
----