Ο Σαράφης ξεχώριζε τα χαρτιά του και η Ειρήνη έλεγχε πως όλα είναι σωστά. Η Ελένη παρακολουθούσε όρθια δίπλα τους τη διαδικασία ενώ ο Λάμπρος καθόταν αμίλητος σε μία καρέκλα απέναντι τους. <<Και είμαστε σίγουροι ότι δεν θα απορρίψουν την αίτηση έτσι;>> ρώτησε ξανά η Λενιώ αγχωμένη. <<Όχι Ελένη μου, αυτό να μη σε ανησυχεί. Έχω ήδη μιλήσει και η αίτηση θα γίνει αποδεκτή και θα μου ανατεθεί σε δεύτερο στάδιο η κοινωνική έρευνα. Εγώ έχω ήδη ξεκινήσει να συλλέγω υλικό και να ετοιμάζω την έκθεση>> είπε ήρεμα η διεύθυντρια για να την καθησυχάσει. <<Και εδώ είναι το τηλέφωνο και το όνομα του πρώην δεσμοφύλακα και πρώην διοικητή των φυλακών Λάζαρου Γκούμα, που μπορεί να βεβαιώσει για την άψογη συμπεριφορά και την καλή διαγωγή που έδειξε όσο ήταν έγκλειστη. Δεν ξέρω αν χρειάζεται αλλά ήδη επικοινωνήσαμε μαζί του και δέχτηκε με χαρά να βοηθήσει αν χρειαστεί>> είπε ο δικηγόρος και έδωσε μία κάρτα στην Ειρήνη. <<Ναι. Βέβαια θα ήταν προτιμότερο να είχαμε τη βεβαίωση του διευθυντή των φυλακών...>>. Η Λενιώ στο άκουσμα της φράσης πάγωσε και κοίταξε τον Λάμπρο που ανακάθισε. <<...όμως είναι θετικό το ότι δεν βρίσκεται εν ζωή, οποτέ μας κάνει και η μαρτυρία του δεσμοφύλακα>>. Οι τρεις τους συνέχιζαν να ελέγχουν τα απαραίτητα έγγραφα. <<Το πιο σημαντικό, η απονομή χάριτος από τον βασιλιά>>, <<Στην έκθεση μου θα υποστηρίξω πως τα κριτήρια για την απονομή χάριτος ήταν η αποκατάσταση της αδικίας απέναντι στην υπερβολικά αυστηρή ποινή που όρισε το δικαστήριο>>. Ο Λάμπρος την κοίταξε επιφυλακτικά. <<Δεν έγινε έτσι και το ξέρεις>>, <<Ναι αλλά αυτό θα πούμε. Τα υπόλοιπα δεν συμφέρουν κανέναν>>. Ο δάσκαλος είχε πολλούς ενδοιασμούς, μα αποφάσισε να σιωπήσει. Εφόσον είχε πάρει την απόφαση να στηρίξει τη γυναίκα του, δεν θα έκανε πίσω, όσο και αν ανησυχούσε για το αποτέλεσμα. <<Αν δεν με χρειάζεστε, θέλω να πάω λίγο στη μικρή>> είπε και η Ειρήνη του έγνεψε θετικά. <<Λενιώ, συμφωνεί σίγουρα με όλο αυτό;>> ρώτησε η διευθύντρια, μόλις ο Λάμπρος βγήκε από το γραφείο. <<Απόλυτα>> απαντησε με βεβαιότητα η Ελένη.
Η Ευγενία καθόταν στο παγκάκι απέναντι από το γραφείο της Νίκης και κουνούσε τα πόδια της νευρικά. Όταν ο Λάμπρος βγήκε από το γραφείο, πήδηξε στο πάτωμα και έτρεξε προς το μέρος του. Εκείνος της χαμογέλασε και τη σήκωσε στην αγκαλιά του. <<Η μαμά;>>, <<Η μαμά μιλάει με τη κυρία Ειρήνη. Εγώ δεν σου κάνω;>>. Η μικρή τύλιξε τα χεράκια της γύρω από το λαιμό του και αφού περάσαν τον μεγάλο διάδρομο, έκατσαν σε ένα πεζούλι στο αίθριο. <<Μπαμπά, ποιος είναι ο κύριος που ήρθε μαζί σας>>, <<Όλα θες να τα μαθαίνεις πια; Μην είσαι περίεργη>>. Η μικρή μούτρωσε μα ο άντρας της χαμογελούσε πλατιά. <<Πες μου τώρα τα νέα σου. Τι καινούργιο μάθατε αυτή την εβδομάδα;>> ρώτησε καλοσυνάτα ο Λάμπρος και άφησε τη μικρή να μονολογεί, λέγοντας τις περιπέτειες της από τη ζωή στο ίδρυμα. Η Ελένη τους παρακολουθούσε από μακριά και πλησίασε στη συντροφιά τους. <<Μαμά!>> είπε χαρούμενα το κορίτσι και ο δάσκαλος την έβαλε να καθίσει στα πόδια της Λενιώς. <<Μανούλα θα παίξουμε;>>, <<Καρδιά μου, πρέπει να γυρίσουμε στο χωριό. Θα έρθουμε όμως ξανά τη Κυριακή και θα παίξουμε ότι θες>>, <<Μαμά άμα έρθω στο χωριό κι εγώ, θα μου βάλει ο μπαμπάς μια κούνια στο μεγάλο δέντρο που είναι στην αυλή; Το υποσχέθηκε>>, <<Γιατί δεν ρωτάς το μπαμπά;>>. Εκείνη γύρισε το βλέμμα στο Λάμπρο και τον κοίταξε παρακαλετά. <<Μπαμπά; Θα μου βάλεις;>>, <<Θα σου βάλω μάτια μου. Όταν έρθεις ξανά, θα τη βάλουμε μαζί>>. Η Ευγενία του άπλωσε τα χεράκια της κι εκείνος την έκλεισε ξανά στην ασφάλεια της αγκαλιάς του, αφήνοντας την Ελένη να τους κοιτάει χαμογελαστή.
Η Ειρήνη Καψάλη πάρκαρε το παλιό Volkswagen Beetle έξω από το αγροτόσπιτο που βρισκόταν στην άκρη του Διαφανίου. Κατάλαβε αμέσως ότι έφτασε σωστά, μιας και είδε τις τρεις λεύκες μέσα στην αυλή, που τόσα είχε ακούσει για δ' αύτες. Χαμογέλασε πλατιά. Το φτωχικό σπίτι, ξεχείλιζε από αγάπη και μεράκι. Ανέβηκε τις σκάλες, χαζεύοντας το περιποιημένο περιφραγμένο κοτέτσι και χτύπησε τη πόρτα. <<Καλώς τη!>> είπε η Λενιώ που την υποδέχθηκε χαρούμενη. Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν όπως ακριβώς το είχε περιγράψει η Ευγενία. <<Κάτσε, κάτσε. Ψήνω καφεδάκια. Ωω μα τι έκανες; Δεν έπρεπε!>> διαμαρτυρήθηκε η Ελένη παίρνοντας από τα χέρια της, ένα κουτί με βουτήματα. <<Για το καλό. Πρώτη φορά με άδεια χέρια;>>. Έκατσε η Ρήνα και περιεργάστηκε το χώρο. <<Να ξέρεις, είμαι σε αποστολή τώρα. Είναι μέσα στις αρμοδιότητες μου να επισκέπτομαι τους υποψήφιους γονείς>> της είπε γελώντας και συνέχισε να κοιτά το σπίτι. Η Λενιώ σέρβισε τον καφέ και γέμισε το τραπέζι με κεράσματα. <<Εγώ για καφέ σε κάλεσα μα αν είσαι σε αποστολή, ρώτα με ότι θες>> είπε γελώντας. Η Ειρήνη ένιωσε καλοδεχούμενη και ένας μικρός κόμπος δέθηκε στο στομάχι της. Χρόνια είχε να νιώσει έτσι. Δεν είχε καμία φίλη και ζούσε στη μοναξιά της, παρέα με τα μικρά ταλαιπωρημένα κοριτσάκια, που ερχόντουσαν στο δημοτικό ορφανοτροφείο. Πρώτη φορά μετά απο πολλά χρόνια, ένιωσε φιλικά για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στο δρόμο της και αυτό τη γέμιζε χαρά αλλά και μια ανεξήγητη ανησυχία. <<Η Ευγενία με ρώτησε πού πάω, όταν με είδε να φεύγω. Αν της έλεγα, δεν θα με άφηνε σε ησυχία>>, <<Δεν μπορούσες να τη φέρεις να φανταστώ>>, <<Όχι Λενιώ μου αλλά σου υπόσχομαι να σας την δώσω μερικές μέρες τώρα το καλοκαίρι. Θα ετοιμάσω τα χαρτιά>>. Η Ελένη γέλασε ικανοποιημένα και ξεκίνησαν να μιλούν. Η οικειότητα που υπήρχε ανάμεσα τους ήταν μεγάλη και η μία ευχαριστιόταν την παρέα της άλλης. <<Πιστεύεις έχω ελπίδες;>> τη ρώτησε με ύφος γεμάτο παράπονο η Λενιώ. <<Δεν θα σου πω ψέματα, είναι δύσκολο. Θα το παλέψουμε όμως και ίσως να βγει κάτι>>, <<Ξέρεις... Η Ευγενία ήρθε για να μου δείξει ότι υπάρχει ελπίδα. Ήρθε και κάλυψε σε μεγάλο βαθμό, αυτό το κενό που ένιωθα. Αν τα καταφέρω Ειρήνη, θα νιώσω πως υπάρχει θεός και δεν με εγκατέλειψε. Δεν με άφησε να υποφέρω μια ζωή, στερώντας μου κάθε δυνατότητα να αποκτήσω παιδιά>>. Η Ειρήνη της έπιασε το χέρι. <<Έχε πίστη. Στο λέει ένας άνθρωπος που πιστεύει πως δεν υπάρχει θεός. Ένας άνθρωπος που τα έχασε όλα. Έχε πίστη και πολλές φορές, η βοήθεια έρχεται στο παρά πέντε. Εκεί που δεν το περιμένεις>>. Η Ελένη χαμογέλασε αμήχανα. <<Δεν μιλάς ποτέ για σένα αλλά εγώ μέσα στα μάτια σου βλέπω το σκοτάδι που προσπαθείς να κρύψεις>>, <<Το βλέπεις γιατί έχεις ζήσει κι εσύ το σκοτάδι. Μα βγήκες στο φως Λενιώ. Έχεις τον άντρα σου, που σε λατρεύει. Τώρα έχεις και τη μικρή. Έχε λοιπόν πίστη. Εγώ δεν ξέρω αν τα κατάφερα να βγω, ή αν θα τα καταφέρω ποτέ, όμως δεν χάνω την ελπίδα μου>>. Η γυναίκα της έτριψε το χέρι με καλοσύνη. <<Αν έχεις ποτέ ανάγκη να μιλήσεις, να ξέρεις πως έχεις βρει μία φίλη εδώ. Το σπίτι μου θα είναι πάντα ανοιχτό για σένα. Και να έρχεσαι. Σε έχω κι εγώ ανάγκη Ειρήνη, αλήθεια το λέω>>. Οι δυο τους έμειναν αμίλητες για μερικές στιγμές και συνέχισαν τον καφέ τους.
Έπεσε η νύχτα στο χωριό και το καλοκαίρι είχε αρχίσει να μπαίνει για τα καλά. Η Ελένη φόρεσε το βαμβακερό νυχτικό της και ξάπλωσε δίπλα στον άντρα της, που την έκλεισε στην αγκαλιά του. <<Αν τα καταφέρει η Ειρήνη, να πάμε τη μικρή και στη θάλασσα. Δεν την έχει δει ποτέ από κοντά. Ε Λάμπρο μου; Στον Αγιόκαμπο ή στη Μπούκα>>, <<Να πάμε Λενιώ μου, ότι θες>>. Ο δάσκαλος την έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του και της χάιδεψε μαλακά τα μαλλιά. <<Το μεσημέρι που πλάγιασα για καμία ώρα, είδα στον ύπνο μου τον Μιλτιάδη>> είπε η Ελένη και ο Λάμπρος σταμάτησε το χάδι του. <<Ήταν περίεργο όνειρο...>> συνέχισε. <<Τι είδες Λενιώ μου;>>, <<Μου έλεγε μια ιστορία. Μου την είχε ξαναπεί, όταν ετοιμάζαμε το γάμο μας. Ο Δούκας του είχε δώσει την σαρμανίτσα του...>>. Η Ελένη σταμάτησε. <<Του Σέργιου, ναι το ξέρω>> είπε ο Λάμπρος για να βοηθήσει το γυναίκα του που δυσκολευόταν να αναφέρεται σε εκείνον. <<Ναι. Μου είχε φέρει δώρο δύο σαρμανίτσες και μου πε να φυτέψω 3 λεύκες στην αυλή. Του το μήνυσε ο πατέρας μου είπε. Περίεργο όνειρο>>. Ο δάσκαλος συνέχισε να της χαϊδεύει τα μαλλιά. <<Να πάμε αύριο, να του ανάψουμε το καντήλι. Και στον πατέρα σου. Ίσως είναι μαζί εκεί πάνω, ίσως και να τα βρήκαν>>, <<Λες;>> ρώτησε γελώντας η Ελένη. <<Σίγουρα Λενιώ μου. Να πάμε να δουν πως τους θυμόμαστε>>, <<Γιατί να μου πει αυτή την ιστορία;>>, <<Τα όνειρα είναι παιχνίδια του μυαλού. Μη το σκέφτεσαι>> είπε ο δάσκαλος και της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί στα χείλη.
Η Ελένη έριξε μια ματιά στα ρούχα που φορούσε και έστρωσε διακριτικά τη φούστα της. Ποτέ δεν την ενδιέφερε ιδιαίτερα η εξωτερική της εμφάνιση, μα σήμερα, της είχε πάρει σχεδόν μια ώρα για να αποφασίσει τι θα φορέσει στη συνάντηση με την υπεύθυνη της διεύθυνσης προνοίας Λαρίσης. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση η εμφάνιση της, να επηρεάσει την κρίση της. Επέλεξε ένα λευκό πουκάμισο με μία μαύρη φούστα και έπιασε τα μαλλιά της, σε μία χαμηλή κοτσίδα. Έμοιαζε νεότερη από την ηλικία της, φαινόταν πως διέθετε μία σχετική οικονομική άνεση και, δίπλα στον άντρα της, θύμιζε απλώς μία νοικοκυρά και σύζυγος δασκάλου. Αν δεν ήξερες την αλήθεια για το παρελθόν της, τίποτα δεν πρόδιδε τα σκληρά χρόνια που πέρασε στη φυλακή. Η Ειρήνη άφησε μπροστά της ένα ποτήρι με νερό και την κοίταξε αυστηρά. <<Θα απαντάς σε ότι σε ρωτάει, χωρίς περιττές λεπτομέρειες και μελοδραματισμούς, εντάξει; Και άσε εμένα να το χειριστώ. Η Παναγιώτα είναι σκληρή, μα προσέχει τα πάντα και είναι δίκαιη. Και μόνο που δέχτηκε να σας δει, είναι μεγάλη νίκη!>> δήλωσε η διευθύντρια και ο Λάμπρος, έσφιξε το χέρι της Ελένης και έγνεψε θετικά. <<Σε εμπιστευόμαστε Ειρήνη. Και πραγματικά, σε ευχαριστώ απο καρδιάς για όσα έχεις κάνει>>, <<Όταν πάρετε το παιδί, με ευχαριστείς μια και καλή. Ελένη κατάλαβες τι είπα;>>. Εκείνη δε σάλεψε. <<Μήπως είναι καλύτερα να της εξηγήσω; Να της πω πως νιώθω για το παιδί, πως δεν θα της λείψει τίποτα κοντά μας και...>>, <<ΟΧΙ! Δεν την ενδιαφέρουν αυτά. Θα μιλήσουν τα γεγονότα Ελένη. Κάνε ότι σου λέω, και απλώς απάντα στις ερωτήσεις της. Το ότι έχεις τέτοιο δέσιμο με τη μικρή, δεν είναι απαραίτητα καλό ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ, θα το παρουσιάσουμε σαν να είναι>>. Η Ελένη ανακάθισε και την κοίταξε νευρικά. <<Γιατί να μην είναι; Και τη λατρεύουμε και μας λατρεύει. Κάτι δείχνει αυτό! Περνάει καλά το παιδί!>>, <<Και άφησα να δεθεί με μία υποψήφια θετή οικογένεια, εκ των οποίων η υποψήφια μητέρα έχει κατηγορηθεί για φόνο εκ προ μελέτης. Εσύ πώς θα το έπαιρνες Λενιώ; Χωρίς να ξέρεις καμία λεπτομέρεια>>. Η γυναίκα λούφαξε και η Ειρήνη της έγνεψε. <<Θα το χειριστώ εγώ. Λάμπρο, τα ίδια ισχύουν και για σένα αλλά πιστεύω είναι λιγότερο παρορμητικός>>. Η πόρτα χτύπησε και η Νίκη μπήκε στο γραφείο. <<Κυρία Ειρήνη, ήρθε η κυρία Ανδρέου>>, <<Να περάσει. Κι εσύ, μη φύγεις από τη θέση σου. Θα χρειαστεί να φέρεις την Ευγενία>>.
Η κοπέλα έφυγε και η Παναγιώτα Ανδρέου, μπήκε στο χώρο και πλησίασε το γραφείο της Ειρήνης. Εκείνη άπλωσε το χέρι της και αντάλλαξαν μία τυπική χειραψία. <<Καλημέρα Παναγιώτα. Να σου συστήσω, ο κύριος Λάμπρος και η κυρία Ελένη Σεβαστού είναι οι υποψήφιοι γονείς για την περίπτωση της Ευγενίας Σταμούλη>>. Εκείνη έγνεψε αδιάφορα και έκατσε απέναντι τους, ανοίγοντας έναν μεγάλο φάκελο, γεμάτο με έγγραφα. <<Ειρήνη, θα είμαι ειλικρινής και θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Βρίσκομαι εδώ σήμερα, γιατί μου το ζήτησες εσύ και για να προσπαθήσω να κατανοήσω γιατί είναι τόσο ιδιάζουσα, η συγκεκριμένη υπόθεση υιοθεσίας>>, <<Διάβασες την έκθεση μου;>> ρώτησε ψυχρά η Ειρήνη. <<Ναι αλλά προτιμώ να τα ακούσω και από εσάς και να κάνω μερικές ερωτήσεις, τόσο σε σένα, όσο και σε σας>>. Ο Λάμπρος της έγνεψε θετικά. <<Ότι θέλετε>> αρκέστηκε να της πει. <<Λοιπόν...>>. Η γυναίκα άνοιξε το φάκελο. <<Πάμε στα εύκολα. Κύριε Σεβαστέ, είστε δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο Διαφανίου, όπου βρίσκεται και ο μόνιμος τόπος κατοικίας σας και έχετε λευκό ποινικό μητρώο. Είστε παντρεμένος 1.5 χρόνο με τη σύζυγο σας και δεν έχετε κάποιον συγγενή Α' βαθμού εν ζωή. Σωστά;>>, <<Σωστά>>, <<Εσείς κυρία Σεβαστού, έχετε στην κατοχή σας 17 στρέμματα γης στο Θεσσαλικό κάμπο, ένα σπίτι και μία μικρή επιχείρηση παρασκευής τουρσιών, με έδρα το Διαφάνι. Απο συγγενείς πρώτου βαθμού, έχετε δύο μικρότερες αδελφές>>, <<Μάλιστα>> απάντησε η Ελένη τρέμοντας ελαφρά. <<Επομένως, η οικονομική σας κατάσταση είναι καλή και δεν αποτελεί πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το ποινικό σας, μητρώο. Κατηγορηθήκατε και καταδικαστήκατε σε ισόβια κάθειρξη για το φόνο του πρώτου σας συζύγου και ξάδελφο του τωρινού σας συζύγου, Σέργιου Σεβαστού. Είχατε εκτίσει τα έξι χρόνια της ποινής σας, όταν σας αποδόθηκε χάρη από το βασιλιά και αποφυλακιστήκατε. Μέχρι εδώ σωστά;>>. Η Ελένη έγνεψε θετικά. <<Ωραία. Ας πιάσουμε το θέμα από την αρχή. Πείτε μου, πότε ήρθατε πρώτη φορά σε επαφή με το παιδί>> ρώτησε νευρικά. Εκείνη ανακάθισε. <<Τη βρήκα, στην αυλή του σπιτιού μου, την ημέρα που τη μετέφεραν στο ίδρυμα. Φοβήθηκε μάλλον στο περιπολικό και όταν σταμάτησαν έξω από το χωριό, έφυγε και κρύφτηκε σε μία παλιά αποθήκη που έχουμε στο σπίτι>>, <<Εσείς; Τι κάνατε;>>, <<Ήταν... Ήταν παγωμένη, πεινασμένη... Δεν έκανα κάτι. Την πήρα στο σπίτι, της έφτιαξα να φάει, πλύθηκε και μετά την επόμενη μέρα, ήρθε στο ίδρυμα>> ψέλλισε η Ελένη. <<Και μετά; Πώς και την ξαναείδατε;>>, <<Μου ζήτησε να την επισκεφτώ εδώ, πριν φύγει. Με... Με συμπάθησε... Αυτό ήταν όλο. Ε κι εγώ, ήθελα να δω πως είναι εντάξει...>>. Η Παναγιώτα σημείωσε κάτι και στράφηκε προς την Ειρήνη. <<Η μικρή, παραδόθηκε στο ίδρυμα, στις 4 Μαρτίου και, σχεδόν δύο μήνες αργότερα, έδωσες άδεια να επισκεφτεί το σπίτι του ζευγαριού, για τις διακοπές του Πάσχα>>, <<Ναι. Από τις 26 Απριλίου, μέχρι της 4 Μαίου. Πέρασε εκεί τις διακοπές>>, <<Γνώριζες το ποινικό μητρώο της κυρίας Σεβαστού ή στο έκρυψε;>>. Η Ελένη έπιασε το χέρι του Λάμπρου και το έσφιξε δυνατά. <<Το γνώριζα>> παραδέχτηκε η Ειρήνη. <<Και επέτρεψες να πάει>>, <<Ναι>>, <<Να ρωτήσω το γιατί;>>, <<Γιατί αυτό το διάστημα, δηλαδή από τη στιγμή που ήρθε το παιδί στο ίδρυμα μέχρι να επιτρέψω να κάνει την επίσκεψη, παρακολουθούσα στενά τη σχέση που αναπτυσσόταν ανάμεσα σε εκείνη και τον κύριο και την κυρία Σεβαστού. Είχα διαπιστώσει πως πρόκειται για εξαιρετικούς ανθρώπους, ηθικούς, ευγενικούς και η μικρή τους αγαπούσε και τους εμπιστευόταν. Εκτίμησα το γεγονός πως η Ελένη, ήρθε από μόνη της και μου παραδέχτηκε το ποινικό της μητρώο. Δεν έβρισκα κανένα λόγο να απαγορεύσω σε ένα ορφανό παιδί, τη δυνατότητα να περάσει το Πάσχα σε ένα σπίτι και όχι κλεισμένη μέσα στο ίδρυμα, από τη στιγμή που υπήρχε κάποιος να τη φιλοξενήσει. Πήρα φυσικά τις πληροφορίες μου για το ζευγάρι>>. Η Παναγιώτα δαγκώθηκε νευρικά. <<Λίγο μετά την επιστροφή της μικρής, ξεκίνησε η διαδικασία της υιοθεσίας. Να φανταστώ, πήγε καλά η φιλοξενία για να στηρίξεις μία τέτοια αίτηση και να αναλάβεις προσωπικά την κοινωνική έρευνα>>. Η Ειρήνη έμεινε αμίλητη και έριξε μια ματιά στην Ελένη, που την κοιτούσε με απελπισία. <<Την κοινωνική έρευνα την ανέλαβα γιατί η κατάσταση, όπως είπαμε και πριν, ήταν εξαιρετικά ιδιάζουσα. Κανένας άλλος συνάδελφος, δεν θα μπορούσε να γνωρίζει τις λεπτομέρειες και απλώς θα έλεγχε τα τυπικά κι έπειτα θα την απέρριπτε λόγω του ποινικού αδικήματος. Όσον αφορά την κατάσταση της μικρής όταν επέστρεψε από τη φιλοξενία, έπεσες έξω. Δεν ήταν καλή>> απάντησε με ψυχραιμία και όλοι πάγωσαν. <<Δεν ήταν καλή;>> ρώτησε με περιέργεια η Παναγιώτα. <<Όχι. Παρότι της είχα ξεκαθαρίσει πως θα επέστρεφε μέσα σε μία εβδομάδα, το παιδί αντέδρασε. Όταν ήρθε εδώ, σταμάτησε να τρώει και ανέβασε πυρετό. Εδώ...>>. Η Ειρήνη άφησε ένα χαρτί μπροστά στην Παναγιώτα. <<...είναι η γνωμάτευση του γιατρού, που καλέσαμε για να τη δει. Την ίδια μέρα, πέρασε από το ίδρυμα, ο ξάδελφος του κυρίου Λάμπρου Σεβαστού, για να δει τι κάνει η μικρή. Εκείνος με έκανε να σκεφτώ σοβαρά το ενδεχόμενο να στηρίξω την συγκεκριμένη υιοθεσία>>, <<Γιατί; Τι σου είπε ακριβώς;>>, <<Δεν έχει σημασία τόση τι μου είπε. Σημασία έχει πως ο Κωνσταντίνος Σεβαστός, είναι ο αδελφός του εκλιπόντος Σέργιου Σεβαστού. Ο Κωνσταντίνος Σεβαστός, ο Νικηφόρος Σεβαστος και η Πηνελόπη Γραμματικού, δηλαδή τα τρία αδέλφια του Σέργιου, με έγγραφες επιστολές τους ενώπιον δικηγόρου, τάσσονται υπέρ της υιοθεσίας και υποστηρίζουν πως είναι πεπεισμένοι ότι ο θάνατος του αδελφού τους ήταν πράγματι ατύχημα, και η κυρία Σεβαστού καταδικάστηκε άδικα, για αυτό της αποδόθηκε και η χάρη από το βασιλιά. Έχουν στενή σχέση μαζί της και γνωρίζουν το ακέραιο του χαρακτήρα της>>. Η Παναγιώτα έκλεισε το φάκελο. <<Τουλάχιστον κατάλαβα γιατί την χαρακτήρισες ιδιάζουσα περίπτωση>>, <<Πρέπει να σκεφτείς πέρα από τα πλαίσια, Παναγιώτα. Δεν είναι απλή υπόθεση>>. Η υπεύθυνη την κοίταξε ψυχρά. <<Ζήτα να φέρουν τη Σταμούλη εδώ. Θέλω να τη δω>>.
Κανείς δεν μιλούσε στο γραφείο της Ειρήνης. Εκείνη κοίταζε κάθε τόσο την Ελένη και χαμογελούσε αχνά, μα η γυναίκα την κοίταζε με τρόμο. <<Παναγιώτα...>> πέταξε άνευρα η διευθύντρια. <<Ναι;>>, <<Θα πρότεινα, σα συμβουλή, να μη τη ρωτήσεις αν θα επιθυμούσε να πάει να μείνει μαζί με τους θετούς γονείς. Ξέρω πως είναι μία από τις συνήθεις ερωτήσεις, μα σου ζητώ να μην την κάνεις>>, <<Γιατί;>>, <<Θα καταλάβεις μόνη σου. Το ζητάει συνέχεια και αν τη ρωτήσεις κι εσύ, θα ξεσηκωθεί>>, <<Αν κρίνω πως χρειάζεται, θα το κάνω>>, <<Καλώς>>. Η πόρτα χτύπησε και η Νίκη άφησε την Ευγενία να μπει μέσα. Μόλις είδε την Ελένη, έτρεξε κατά πάνω της. <<Μαμά μου!>> τσίριξε χαρούμενα και προσπάθησε να σκαρφαλώσει στα γόνατα της Ελένης που την κοίταξε αμήχανα και τη σήκωσε μουδιασμένα. Το κορίτσι την αγκάλιασε από το λαιμό και η γυναίκα έριξε μια φευγαλέα ματιά στην Παναγιώτα, που τις παρατηρούσε ανέκφραστα. Η Ευγενία άφησε την Ελένη και στράφηκε στο Λάμπρο, απλώνοντας τα χερακια της. Ο άντρας τη σήκωσε, χαμογελώντας και τη βόλεψε στα πόδια του. <<Μπαμπά θα παίξουμε;>>, <<Αργότερα αγάπη μου>> απάντησε καλοσυνάτα. <<Γεια σου Ευγενία>> έκανε ψυχρά η Παναγιώτα και το παιδί την κοίταξε τρομαγμένα. <<Γεια σας>>, <<Η κυρία Παναγιώτα, είναι φίλη της κυρίας Ειρήνης>> εξήγησε διστακτικά ο Λάμπρος. <<Πώς είσαι Ευγενία;>> επέμεινε εκείνη. <<Καλά>>, <<Χάρηκες που είδες το Λάμπρο και την Ελένη;>> τη ρώτησε, μα εκείνη δεν απάντησε. <<Μπαμπά είναι Κυριακή;>>, <<Όχι μάτια μου, είναι Τετάρτη>>, <<Δεν έχεις σχολείο;>> συνέχισε να ρωτάει η μικρή, αγνοώντας την Παναγιώτα. Ο Λάμπρος δεν απάντησε. <<Ευγενία, γιατί λες το Λάμπρο και την Ελένη, μαμά και μπαμπά;>> συνέχισε η γυναίκα. <<Γιατί είναι ο μπαμπάς μου και η μαμά μου>>, <<Σου είπαν να τους φωνάζεις έτσι;>> έκανε νευρικά. <<Όχι... Εγώ τους λέω έτσι γιατί είναι ο μπαμπάς κι η μαμά μου!>> απάντησε απότομα. Η Ειρήνη έσφιξε τις γροθιές της. <<Σου αρέσει στο ίδρυμα; Περνάς καλά με τις φίλες σου;>>. Το παιδί ξίνησε το πρόσωπο της. <<Καλά είναι αλλά εγώ θέλω να πάω στο σπίτι μου, στο χωριό, να παίζω με τις κοτούλες και με τον Ασπρούλη, το άλογο της μαμάς. Και ο μπαμπάς είπε, όταν ξαναπάω, θα βάλει κούνια στο δέντρο και θα παίζω>> εξήγησε το παιδί. Η Παναγιώτα στράφηκε στην Ειρήνη. <<Έχω καλυφθεί>> πέταξε απότομα. <<Καλώς. Ευγενία, πήγαινε στην αίθουσα με τα άλλα παιδιά και ίσως έρθουν αργότερα ο Λάμπρος και η Ελένη>> ζήτησε η Ρήνα, κλείνοντας το μάτι στη Λενιώ. <<ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Θέλω να έρθουν μαζί>>, <<Ευγενία, πήγαινε σε παρακαλώ. Τους είδες>> ζήτησε απότομα η διευθύντρια. <<Σας παρακαλώ κυρία Ειρήνη, να κάτσω εδώ; Δεν θα μιλάω. Μπαμπά, σε παρακαλώ!>> ζήτησε επίμονα. <<Ευγενία, δεν θα το ξαναπώ!>> πέταξε η Ρήνα. Ο Λάμπρος άφησε τη μικρή στο πάτωμα. <<Έλα καρδιά μου, θα έρθουμε σε λίγο>>, <<Θα περιμένω με την κυρία Νίκη!>> δήλωσε θυμωμένα και κοίταξε την Ελένη, που ήταν βουρκωμένη. <<Μαμά γιατί κλαις;>>. Η Ελένη σκούπισε τα μάτια της βιαστικά και της χάιδεψε το κεφάλι. <<Άντε αγάπη μου. Παίξε με τον αρκούδο σου για λίγο και θα έρθουμε>> ζήτησε τρέμοντας. Το παίδι βγήκε και έκλεισε την πόρτα θυμωμένα.
Η Ειρήνη έκατσε στο γραφείο της. <<Γιατί σας αποκαλεί μαμά και μπαμπά;>> ρώτησε νευρικά η Παναγιώτα. <<Δεν της το ζητήσαμε εμείς, μόνη της το αποφάσισε>> εξήγησε ο Λάμπρος. <<Κι εσείς το δεχτήκατε, κύριε Σεβαστέ. Εκπαιδευτικός είστε. Κατανοείτε πόσο σημαντικό είναι αυτό για ένα παιδί που έμεινε ορφανό σε ηλικία δύο ετών και ποτέ δεν είχε στην ουσία γονείς. Αν η αίτηση σας απορριφθεί, που είναι πιθανό, πώς θα δεχτεί η μικρή, να ενταχθεί σε κάποια άλλη οικογένεια;>>. Η Ελένη δάκρυσε και χαμήλωσε το βλέμμα ντροπιασμένη. Η Ειρήνη έμεινε ψύχραιμη. <<Ο Λάμπρος και η Ελένη, της εξήγησαν πολλές φορές πως δεν είναι γονείς της και το ίδιο έκανα κι εγώ επανειλημμένα αλλά δεν το δέχτηκε. Έτσι δεν είναι;>> πέταξε η διευθύντρια και το ζευγάρι την κοίταξε με περιέργεια καθώς κάτι τέτοιο δεν ίσχυε. <<Ναι, αυτή είναι η αλήθεια>> έκανε με σιγουριά η Ελένη. Η Παναγιώτα κούνησε το κεφάλι της ειρωνικά. <<Μάλιστα..>> αρκέστηκε να πει. <<Ειρήνη, δεν είμαι εδώ για να κρίνω αν η κυρία Σεβαστού, όντως δολοφόνησε το σύζυγο της σε ένα φόνο εκ προ μελέτης ή αν καταδικάστηκε με ποινή αυστηρότερη απ' όσο έπρεπε, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ένα τέτοιο γεγονός. Διάβασα τα συμπεράσματα της έρευνας σου. Σε ρωτάω όμως ευθέως, τι προτείνεις εσύ;>>. Η Ειρήνη έμεινε αμίλητη για μία στιγμή κι ύστερα πήρε βαθιά ανάσα. <<Η Ελένη Σεβαστού, καταδικάστηκε με μία αυστηρή ποινή και αποφυλακίστηκε, με απόδοση χάριτος ύστερα από πρόταση του υπουργού Δικαιοσύνης. Εμένα αυτό μου αρκεί για να ξέρω πως η δικαιοσύνη φέρθηκε αυστηρά στην περίπτωση της και κατάλαβε το σφάλμα της! Υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να κάνει δικά της παιδιά, και μέσα στην έκθεση μου, έχω επισυνάψει την γνωμάτευση της γυναικολόγου της. Έχει τη στήριξη της οικογένειας του εκλιπόντος συζύγου της και για την ακεραιότητα του χαρακτήρα της, κατέθεσε ο νυν διευθυντής των γυναικείων φυλακών Λαρίσης και πρώην δεσμοφύλακας, Λάζαρος Γκούμας, που την έζησε καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής της στη φυλακή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος, να της στερήσουμε το δικαίωμα να γίνει μητέρα και να δώσουμε σε ένα παιδί την ευκαιρία να ενταχθεί σε μία οικογένεια. Προτείνω να δοθεί η κηδεμονία στο ζευγάρι και να γίνεται μηνιαίος έλεγχος για την κατάσταση του παιδιού, δύο χρόνια τουλάχιστον από τη στιγμή της υιοθεσίας>>. Η Παναγιώτα σηκώθηκε και έγνεψε θετικά. <<Θα μεταφέρω την πρόταση σου και θα συντάξω την αναφορά μου. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Καλό απόγευμα>> πέταξε και βγήκε από το γραφείο, χωρίς να τους χαιρετήσει. Η Ελένη πήρε βαθιά ανάσα κι ο Λάμπρος την αγκάλιασε. <<Δεν μας συμπάθησε. Το είδα στα μάτια της!>> έκανε απελπισμένα. <<Καρδιά μου, ιδέα σου είναι. Ήταν αυστηρή απλώς>>. Η Ειρήνη πήγε κοντά. <<Πήγε καλύτερα απ' ότι πίστευα>> πέταξε με σιγουριά. Η Λενιώ ανακάθισε. <<Έτσι λες;>>, <<Ναι... Διχάστηκε και αυτό θέλαμε. Να προβληματιστεί. Τέλος πάντων... Δεν θέλω να φανώ υπέρ του δέοντος αισιόδοξη αλλά πήγε καλά το σημερινό>>. Ο Λάμπρος χαμογέλασε. <<Θα σου πήγαινε η νομική επιστήμη, κυρία διευθύντρια>> της είπε παιχνιδιάρικα. <<Αν σε ακούει από εκεί ψηλά, ο Καψάλης, σίγουρα συμφωνεί μαζί σου. Ανέκαθεν ήθελε να με κάνει δικηγόρο>> παραδέχτηκε κεφάτα.
Νύχτωσε και η Ειρήνη ακόμα καταπιανόταν με την εισηγητική της έκθεση. <<ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΤΑΜΟΥΛΗ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ και της ΕΥΤΕΡΠΗΣ>> έγραφε ο φάκελος απ' έξω. Κουρασμένη όπως ήταν, άρχισε να μουτζουρώνει το χαρτί με τη πένα της. <<ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥ του ΛΑΜΠΡΟΥ και της ΕΛΕΝΗΣ>> έγραψε και κοίταξε γραμμένο το όνομα της μικρής διαφορετικά. Αυτός ήταν ο στόχος της και θα έκανε τα πάντα για να τον πετύχει. Η πόρτα του γραφείου της χτύπησε και η γυναίκα σαν να ξύπνησε από το λήθαργο. <<Ποιος είναι;>> είπε ταραγμένα. Ο άντρας που μπήκε, δεν της ήταν γνωστός και τρόμαξε στη θέα του. <<Τι θέλετε; Πώς μπήκατε εδώ μέσα;>>, <<Η κυρία Καψάλη;>>, <<Μάλιστα. Εσείς ποιος είστε;>>, <<Μην ταράζεστε. Ήταν ανοιχτά και το θεώρησα σημάδι να μπω>>, <<Ανοιχτά; Μα...>>, <<Δεν έχει σημασία, σημασία έχει ο λόγος που ήρθα>>, <<Ποιος είστε;>>, <<Δεν χρειάζεται να ξέρετε. Έχετε προχωρήσει την αίτηση υιοθεσίας της Ευγενίας Σταμούλη;>>, <<Ποιος είστε; Δεν θα ρωτήσω άλλη φορά>>, <<Και καλά θα κάνετε, γιατί δεν θα σας απαντήσω>>, <<Σας στέλνει ο Κωνσταντής Σεβαστός;>>, <<Ρωτάτε πολλά κι εγώ δεν έχω χρόνο. Θέλω τον αριθμό πρωτοκόλλου της αίτησης>>, <<Δεν θα σας δώσω τίποτα αν δεν μου πείτε ποιος είστε ή ποιος σας στέλνει>>, <<Κακώς. Δεν θα έχετε άλλη ευκαιρία. Ή μου δίνετε τον αριθμό και φεύγω στο επόμενο λεπτό ή δεν μου το δίνετε και χάνετε την ευκαιρία να ασχοληθώ με το ζήτημα>>. Η Ειρήνη το σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα κι έπειτα έγραψε τον αριθμό σε ένα χαρτάκι και του τον έδωσε. <<Έξυπνη κίνηση. Κάνατε το σωστό. Κυρία Καψάλη, δεν με είδατε και δεν σας είδα απόψε. Μην μιλήσετε σε κανέναν για αυτή τη συνάντηση>> είπε και έστριψε να φύγει. <<Πώς θα ξέρετε ότι κατέθεσα την έκθεση μου;>>, <<Καλήνυχτα κυρία Καψάλη. Συνεχίστε στην έκθεση σας>>. Ο άντρας βγήκε από το γράφειο και βρέθηκε μπροστά σε ένα μικρό κοριτσάκι, που κρατούσε έναν άσπρο αρκούδο και τον κοιτούσε στα μάτια. <<Πώς σε λένε;>> ρώτησε με περιέργεια ο άντρας. <<Ευγενία>>, <<Αα εσύ είσαι η Ευγενία>>, <<Ναι εγώ. Κι αυτός είναι ο Μπούμπης>> είπε χαριτωμένα μα ο άντρας την προσπέρασε και έφυγε μες τη νύχτα. Η μικρή μπήκε στο γραφείο της Ειρήνης και η γυναίκα ανακάθισε. <<ΕΥΓΕΝΙΑ!>>, <<Κυρία Ειρήνη, είδα εφιάλτη!>>. Η διευθύντρια, μην έχοντας αντοχές για συζητήσεις, πήρε τη μικρή στην αγκαλιά της και την οδήγησε στον κοιτώνα. <<Πέσε για ύπνο Ευγενία, είναι αργά>> είπε χαμηλώφωνα. <<Κυρία, πότε θα πάω στο σπίτι μου;>>. Η Ειρήνη την πήρε στην αγκαλιά της. <<Θα δούμε κοριτσάκι μου. Θα δούμε>>