Zawgyi
ေၾကာက္မက္္ဖြယ္သားရဲႀကီးက ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အလင္းေရာင္ကို ျမင္ရဖို႔အတြက္ ေျမျပင္ေပၚကို ထိုးထြက္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕ေအာ္ဟိန္းသံႀကီးကလည္း ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ကို ပ်ံ့နွံ႔သြားသည္။ အဲ့အေကာင္ႀကီးက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ေတာတြင္းထဲက ျမင့္မားလွတဲ့ သစ္ပင္ေတြထက္ေတာင္ ပိုရွည္ေနေသးသည္။ အေစာက စုန္႔ခ်ီ ျမင္လိုက္တဲ့ အနီရင့္ေရာင္ထိပ္ဖူးပိုင္းေတြက သူ႔ရဲ႕ေက်ာတေလ်ွာက္မွာ ေပါက္ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ႀကီးမားတဲ့ေခါင္းႀကီးကိုေတာ့ အေမႊးထူထူေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနသည္။
တိမ္ဖံုးေနတဲ့သားရဲမ်က္လံုးအစံုံုက အေမႊးေတြေအာက္မွာ ျမႇုပ္ေနသည္။ထိုအေကာင္ႀကီးက မ်က္လံုးဖြင့္၍ ေခါင္းကိုခါထုတ္လိုက္ေတာ့ ဖုန္မႈန္႔နဲ႔ေျမႀကီးစေတြက လႊင့္ပ်ံ့ကုန္သည္။ အေကာင္ႀကီးက ပါးစပ္ကိုဟလိုက္ေတာ့ အထဲက သြားစြယ္ႀကီးေတြက ေပၚလာသည္။
က်ီးအရဲ႕အေတာင္လိုမ်ိဴ း အေတာင္ပံအနက္ေရာင္တစ္စံုက သူ႔ေက်ာဘက္မွာ ရွိေနသည္။ သားရဲႀကီးက မလႈပ္ရွားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့သူ႔ရဲ႕အေတာင္ပံေတြကို ျဖန္႔က်က္လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေလေတြက အႏၲရာယ္အဆင့္ရွိတဲ့နႈန္းနဲ႔တိုက္ခတ္သြားၿပီး သစ္ပင္ေတြကို ယမ္းခါသြားေစရံုုမက ေျမမႈႈန္ေတြကိုပါ ေလထဲပင့္ေဆာင္သြား၍ ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမႀကီးကို အေပၚေအာက္ လဲဖယ္လိုက္သလိုပင္။
စုန္႔ခ်ီက ေကာင္ေလးအနားကို သြားလိုက္တာေၾကာင့္ သူက မိစာၦသားရဲႀကီးရဲ႕ေျခေထာက္နဲ႔ အနင္းခံရေတာ့မလိုပင္ ျဖစ္သြားရသည္။
ေလထုနဲ႔သဲတို႔ ေရာစပ္ေနတဲ့ၾကားထဲကေန စုန္႔ခ်ီက ေသြးနံ႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးကို ရလိုက္သည္။ စုန္႔ခ်ီက မေတြးေတာၾကည့္ရေသးခင္မွာပဲ သူ႔နားက ေကာင္ေလးက ေျပးေနတာကို ရပ္တန္႔လိုက္တာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူက တခုခုျမင္ေတြ႕လိုက္ရသလို ထိုေနရာမွာလည္း ေငးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ရပ္ေနသည္။
သားရဲေကာင္ႀကီးက သူ႔ေတာင္ပံေတြကို ခါယမ္းေနတာေၾကာင့္ ျပင္းထန္တဲ့ေလထုက သူတို႔ကိုပါ ရွပ္တိုက္သြားသည္။စုန္႔ခ်ီက သူ႔ကိုယ္သူ ေလထဲကို ခုန္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး လူငယ္ေလးက္ု လွမ္းဆြဲလ်က္ ေျမေပၚမွာ သံုးေလးပတ္လွိမ့္လိုက္ၿပီး ထိုႀကီးမားတဲ့အေတာင္ပံေတြရန္ကေန ေရွာင္တိမ္းလိုက္သည္။
သတိေစာင့္ထိန္းထားတဲ့ေကာင္ေလးက ထိုကိစၥျဖစ္ၿပီးသြားေတာ့ သူ႔ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းစြာ ၾကည့္လာသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ထိုလူက စုန္႔ခ်ီမွန္းေတြ႕သြားေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္သည္းေျခသည္းေတြကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္ၿပီး အံ့ၾသစြာနဲ႔ ေမးလိုက္သည္။
" ခင္ဗ်ားက ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
" ဟိုဟိုဒီဒီ ေလ်ွာက္ေမးမေနနဲ႔ေတာ့။ ငါတို႔အသက္ဆက္ရွင္နိုင္ဖို႔အတြက္ အရင္ဆံုးေျပးဖို႔ လိုတယ္ကြ!"
စုန္႔ခ်ီက အခ်ိန္ခဏေလးေတာင္ ျဖဳန္းတီးမေနေတာ့ပဲ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူတို႔ေတြ နွစ္လွမ္းစာေလာက္ပဲ ေျပးရၿပီးခ်ိန္မွာပဲ လူငယ္ေလးက သူ႔ကို အတင္းဆြဲခ်လိုက္၍ သူတို႔၂ေယာက္လံုးက သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ေဘးမွာပဲ လဲက်သြားၾကသည္။
စုန္႔ခ်ီက အမိႈက္ေတြကို ပါးစပ္အျပည့္ေလာက္စားလိုက္ရၿပီး ခ်က္ခ်င္းထရပ္လိုက္၍
" မင္းဘာလုပ္တာလဲ?"
ေကာင္ေလးက သူ႔ကိုျပန္ဆြဲလိုက္ၿပီး အသံနက္နက္နဲ႔ေျပာလိုက္သည္။
" ပုန္းေနလိုက္! အဲ့အေကာင္ႀကီးက ျပန္လွည့္လာေနၿပီ! "
စုန္႔ခ်ီလည္း အျမန္ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္ကို အကာယူလ်က္ တခ်က္ေလာက္ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ သားရဲေကာင္ႀကီးက တကယ္ပဲ လွည့္လာၿပီး တစ္ခုခုကိုရွာေနသလိုမ်ိဴ း သူ႔ရဲ႕တိမ္ဖံုးေနတဲ့မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုအေကာင္ႀကီးက သူတို႔ရွိတဲ့ေနရာဆီကို ၾကည့္ေနသည္။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စြာနဲ႔ စုန္႔ခ်ီလည္း အျမန္သစ္ပင္အေနာက္ကို ျပန္ဝင္လိုက္သည္။
" အဲ့အေကာင္ႀကီးက ဘာကိုရွာေနတာလဲ?" စုန္႔ခ်ီက တီးတိုးေရရႊတ္လိုက္သည္။
" က်ဴ းယီရႈ ( ဝမ္ခ်န္ခ်ဴ းရဲ႕ဟက္စဘန္း😆)အဲ့ဒီအေကာင္ႀကီးက က်ဴ းယီရႈရဲ႕ေသြးကို အန႔ံခံမိေနတာ။ အဲ့တာေၾကာင့္ သူ႔အစာအေနနဲ႔ သတ္မွတ္လိုက္တာပဲ"
ဖန္ေက်ာင္းကြၽင္းက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
" နတ္ဘုရားသားရဲေကာင္ေတြရဲ႕ေသြးက အၿမဲတမ္း အဖိုးတန္ေနတာ။ ဒီေနရာမွာ နတ္ဘုရားေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေပမယ့္လည္း အဲ့ဒီအေကာင္ႀကီးက သူတို႔ကို မယွဥ္နိုင္မွန္းသိေနတယ္။ သူဒီေန႔လြတ္ေျမာက္နိုင္မလားဆိုတာက သူက က်ဴ းယီရႈရဲ႕ေသြးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေသာက္နိုင္မလားဆိုတဲ့ အခ်က္ေပၚမူတည္ေနတယ္ "
" ဒါဆို အဲ့ဒီအေကာင္ႀကီးက ေသာက္ခဲ့ရလိုက္လား?"
" ဘယ္ေသာက္ခဲ့ရမလဲ ။ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ စုိးရိမ္ေနရတာလဲ? မင္းဘာသာမင္း ဘယ္လိုလြတ္ေအာင္ ေျပးရမလဲကိုပဲ ေတြးေနသင့္တာေလ။ မင္းရဲ႕ သာမန္တန္းစားအရည္အခ်င္းနဲ႔သာဆို မင္းဘာသာမင္း လြတ္ေအာင္ေျပးရင္ေျပး မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္းရဲ႕ေသမင္းကို တခါတည္း သြားေတြ႕ရ....."
" ရပ္လိုက္ ရပ္လိုက္ ရပ္လိုက္ေတာ့။ ပါးစပ္ပိတ္ထား "
အမွန္တရားျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ သူ႔ကို အခုလိုႀကီး လာေျပာေနတာကိုေတာ့ သူလည္း နားမေထာင္ေနခ်င္ေပ။
စုန္႔ခ်ီလည္း ေကာင္ေလးကိုဆြဲၿပီး လြတ္ေအာင္ေျပးမလို႔ႀကံေနေပမယ့္ တဖက္ကေကာင္ေလးက သစ္ပင္တဖက္ျခမ္းကန ေခါင္းေလးတျခမ္းထြက္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စုန္႔ခ်ီလည္း စပ္စပ္စုစုပဲ ေကာင္ေလးအနားကို တိုးသြားလိုက္ကာမွ မ်က္လံုးျပဴ း မ်က္ဆံျပဴ းျဖစ္သြားေတာ့သည္။
က်ဴ းယီရႈက သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ထိုင္ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ဘယ္ဘက္ပခံုးက ေသြးေတြနဲ႔ ဖံုးေနၿပီး သူ႔ရဲ႕အျဖဴ ေရာင္အဝတ္ေတာင္မွပဲ နီရဲေနသည္။ သူက ဒဏ္ရာကို လက္တဖက္နဲ႔ ဖိထားၿပီး သူ႔မ်က္နာတစ္ျပင္လံုးကေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ေနတာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲရႊဲစုိေနေတာ့သည္။ သူက သူ႔ရဲ႕ေအာက္နႈတ္ခမ္းကို အေသဖိကိုက္ထားၿပီး သားရဲႀကီးက အသံၾကားသြားမွာစုိး၍ နည္းနည္းေလးေတာင္ မလႈပ္ဝံ့ပဲ ေနေနသည္။
စုန္႔ခ်ီ သူ႔ကို ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ေတြ႕ခဲ့တုန္းကေတာင္ သူက စိမ္းစိမ္းကားကားႀကီးပဲ ေနေနခဲ့တာျဖစ္သည္ ။ သုိ႔ေပမယ့္အခုကေတာ့ သူက သနားစရာေလးျဖစ္ေနၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ေဘာလံုးေလးလိုျဖစ္ေအာင္ က်ဴ ံ့ရႈံ႕ေနေတာ့သည္။ သူ႔ပံုေလးက အေတာ္ေလး ေၾကာက္လန္႔ေနပံုေပါက္ၿပီး စုန္႔ခ်ီအဖို႔ မကူညီနိုင္ေပမယ့္လည္း သနားေနေတာ့သည္။
စုန္႔ခ်ီရဲ႕ ထြက္ေျပးဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရႊယ္ခ်က္က မေသမခ်ာျဖစ္လာေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးတခါ သူတို႔ေတြ ေတြ႕ခဲ့ၾကတုန္းက က်ဴ းယီရႈက သူ႔ကို ရန္လိုစိမ္းကားဟန္ျပဳခဲ့ေပမယ့္လည္း အခုက်ဴ းယီရႈကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ငယ္ေနေသးသည္။ သူက ပုန္းကြယ္ေနၿပီး တုန္ယင္ေနပံုက စုန္႔ခ်ီအဖို႔ မ်က္နာလႊဲခဲပစ္ လုပ္လိုက္ဖို႔ ခက္ေနေတာ့သည္။
အခ်ိန္တခုေလာက္ၾကာၿပီးေတာ့ သားရဲႀကီးက ေသြးအနံ႔လာရာ ေနရာကို ရွာေတြ႕သြားေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက က်ဴ းယီရႈ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့အပင္ဆီမွာ ၿမဲၿမံေနသည္။ အေကာင္ႀကီးက ေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း ေျမႀကီးက တုန္ခါသြားသည္။
" မင္း အဲ့မွာ ဘာလုပ္ေနေသးတာလဲ?! ေျပးေတာ့! "
ဖန္ေက်ာင္းကြၽင္းက ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
" ဒါေပမယ့္ က်ဴ းယီရႈက.... "
"အဲ့တာ မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ? ျမန္ျမန္သာ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့! သူ ေသမွာမဟုတ္ဘူး! "
သူေျပာလိုက္မွပဲ စုန္႔ခ်ီလည္း အသိတရားရသြားေတာ့သည္။ ဒါေပါ့ က်ဴ းယီရႈက ဒီမွာ မေသခဲ့လို႔ပဲ အနာဂတ္မွာ ရွိေနတာေပါ့။ အေစာကလည္း အဲ့ဒီအေကာင္ႀကီးက က်ဴ းယီရႈရဲ႕ေသြးကို မေသာက္လိုက္နိုင္ဘူးလို႔ ဖန္ေက်ာင္းကြၽင္းက ေျပာခဲ့ေသးတာပဲေလ။ ဆိုလိုတာက က်ဴ းယီရႈက သူ႔ဟာသူ လြတ္ေျမာက္သြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကယ္မဲ့သူေတြေရာက္လာပဲျဖစ္ျဖစ္ လႊတ္ဖို႔လမ္းေတာ့ ပြင့္သြားမွာပဲေပါ့။
အေျခေနက အဲ့လိုဆိုမွေတာ့ သူလည္း ဒီမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။
စိတ္သက္သာရာရသြားၿပီး စုန္႔ခ်ီက ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကို အသာပုတ္လ်က္
" ၾကည့္မေနနဲ႔ေတာ့။ သြားၾကစုိ႔! "
" မင္းဘာသာ သာသြားစမ္းပါ! သူ႔ကို ဘာလို႔ေခၚေနေသးတာလဲ?!"
ဖန္ေက်ာင္းကြၽင္းက စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ပလိုက္သည္။
စုန္႔ခ်ီလည္း စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
" သူ႔ကို ေခၚမသြားသင့္ဘူးလား?"
ေကာင္ေလးက စုန္႔ခ်ီရဲ႕စကားကို ၾကားေတာင္မၾကားသလိုပင္။ သူက သစ္ပင္အကြယ္က သူ႔ရဲ႕ၾကည္လင္တဲ့မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔ က်ဴ းယီရႈကို ၾကည့္ေနသည္။ က်ဴ းယီရႈရဲ႕ ေၾကာက္လန္႔စြာ ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြက္ု ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေကာင္ေလးက အေတြးနက္ေနသည္။
သားရဲေကာင္ႀကီးက တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာၿပီး က်ဴ းယီရႈ ရွိေနတဲ့အပင္ဆီေရာက္ဖို႔ သိပ္ေတာင္ မသြားလိုက္ရေပ။ သူက သူ႔ရဲ႕ခြၽန္ျမျမလက္သည္းႀကီးေတြကို ပင့္ေျမႇာက္လိုက္သည္။
က်ဴ းယီရႈက မ်က္ရည္အရႊဲသားနဲ႔ သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ထိုမ်က္လံုးေတြက ေကာင္ေလးနဲ႔အၾကည့္ဆံုသြားခိုက္မွာ သူတို႔ကို အကူညီေပးဖို႔ ေတာင္းခံေနေတာ့သည္။
စုန္႔ခ်ီ လည္း ေအးခဲသြားသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္ေလးက ေလးညိွၾကေန လြတ္ထြက္သြားတဲ့ ျမႇားတစ္ေခ်ာင္းကဲ့သုိ႔ အရွိန္ဟုန္ျဖင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ျမန္ဆန္လြန္း၍ သူ႔ရဲ႕ပံုရိပ္ဝိုးတဝါးကိုသာ ျမင္နိုင္ေပသည္။ စုန္႔ခ်ီ ပင္ သူ႔ကို တားဖို႔ ေျပာဖို႔ပင္ အခ်ိန္မရလိုက္ေပ။
' 'အျပစ္မဲ့' တယ္ဆိုတဲ့စကားက ဒီကမာၻမွာဆိုရင္ 'တစ္ေရႊး' ေတာင္ မတန္ဘူး´
အခ်ဴ်ဴ ပ္ခန္းထဲမွာတုန္းက ေကာင္ေလးေျပာခဲ့တဲ့စကားကို စုန္႔ခ်ီ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ အေစာက ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးက သစ္ကိုင္းေတြေပၚကို တစ္ဆင့္တက္လ်က္ ေလထဲကို ခုန္ခ်လိုက္တာကို စုန္႔ခ်ီ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေကာင္ေလးရဲ႕တစ္ကုိယ္လံုးက အျဖဴ ေရာင္အလင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး သူက လႊဲယမ္းဖို႔ျပင္ေနတဲ့သားရဲႀကီးရဲ႕လက္ကို တျခားဘက္ကို ဦးတည္သြားေအာင္ ကန္ခ်လိုက္သည္။
တစ္ေယာက္ေယာက္က လာကယ္တာေၾကာင့္ က်ဴ းယီရႈလည္း ရင္ထိတ္ထိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္က်ေနေတာ့သည္။သူ႔ရဲ႕ ေသြးအတြက္ ေလာင္းေၾကးထပ္ တိုက္ခိုက္ေနၾကစဥ္ သူလည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ထြက္ေျပးေလေတာ့သည္။
သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ ေကာင္ေလးက အပင္ထိပ္ဖ်ားမွာ ရပ္ေနသည္။ သူက သစ္ကိုင္းအနညး္ငယ္ေပၚေလာက္ကိုသာ ေျခခ်ထားေပမယ့္လည္း ေကာင္းေကာင္းရပ္နိုင္ေနဆဲပင္။ သူက ေသနတ္ေျပာင္းတံလိုပဲ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ရပ္တည္ေနၿပီး သားရဲႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရ၍ လည္း ေၾကာက္လန္႔မေနေပ။
သားရဲႀကီးက ခံတြင္းဝကိုေရာက္ေတာ့မယ့္ သားေကာင္ကို လက္လြတ္ရေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕အစြယ္ႀကီးေတြေပၚေအာင္ အက်ယ္ႀကီးဟ၍ ေအာ္ဟိန္းလိုက္ေတာ့သည္။ အသံက အလြန္ကို က်ယ္ေလာင္လြန္း၍ နားစည္ပင္ ကြဲထြက္ေစနိုင္ေပသည္။ စုန္႔ခ်ီလည္း မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ကို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚကို လဲက်သြားၿပီး နားကို အေသပိတ္လ်က္ ေဘာလံုးေလးလိုပင္ ေကြးသထက္ေကြးေအာင္ လုပ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုအသံႀကီးက သူ႔နားထဲကို အပ္နဲ႔ထိုးေနသလိုပဲျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕နားစည္နဲ႔ေခါင္းက ကိုက္ခဲေနလြန္း၍ သူ႔လည္ပင္းေၾကာေတြေတာင္ ေထာင္ထေနေတာ့သည္။
ထိုဟိန္းေဟာက္သံႀကီးက ေကာင္ေလးကိုဆို ပိုလို႔ေတာင္ သက္ေရာက္သြားေပသည္။ သူက တုန္ယင္စြာနဲ႔ အပင္ထိပ္ကေန ျပဳတ္က်သြားၿပီး ေသြးတလုတ္ပင္ အံထြက္က်သြားသည္။ သူ႔ရဲ႕နားကို အေသပိတ္ထားတာေတာင္မွပဲ သူ႔ကိုယ္ေလးက မထိန္းခ်ဴ ပ္နိုင္ေအာင္ကို တုန္ယင္ေနေတာ့သည္။
အသံက က်ယ္လြန္းတာေၾကာင့္ ေျပးလမ္းေပၚကို ေရာက္ေနတဲ့ က်ဴ းယီရႈပင္ ခံနိုင္စြမ္းမရွိေပ။ သူလည္း ေျခမခိုင္ေတာ့ပဲ လဲက်သြားၿပီး သူ႔နားကို အေသ တင္းေနေအာင္ ပိတ္ထားရသည္။
ေကာင္ေလးရဲ႕နားေတြထဲကေန ေသြးေတြ စိမ့္က်လာၿပီး လက္ေတြကိုပင္ စြန္းကုန္သည္။ သူက ေရနဲ႔ေဝးေနတဲ့ငါးလိုပဲ ေျမေပၚမွာ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အျပာေရာင္မီးေတာက္ေတြနဲ႔ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့အနက္ေရာင္ျမႇားတစ္စင္းက သားရဲႀကီးရဲ႕ မ်က္လံုးတည့္တည့္ဆီကို ပ်ံထြက္သြားသည္။
ထိုအခါမွပဲ သားရဲႀကီးကလည္း ဟိန္းေဟာက္ေနတာကိုရပ္ၿပီး ေရွာင္တိမ္းလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ေပၚထြက္လာတဲ့ စြမ္းအားျမင့္တဲ့သူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။
ထိုစြမ္းအားျမင့္တဲ့သူရဲ႕ ႏူးညံ့ၿပီးရွည္လ်ားတဲ့ဆံနြယ္ေတြၾကားထဲကေန နွင္းျဖဴ ေရာင္ေျမေခြးနားရႊက္နွစ္ဖက္က ထြက္ေပၚေနသည္။
သူ႔ရဲ႕ေရႊေရာင္ဝတ္ရံုကလည္း ေတာက္ပေနၿပီး ေလျပင္းေတြက သူ႔ဝတ္ရံုရဲ႕ အနားစေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ လြင့္ေနေစသည္။သူ႔ရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ လွပၿပီးအျဖဴ ေရာင္အေမႊးဖြားေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းရွိေနသည္။
ထိုဟာေတြက လွပလြန္း၍ မ်က္လံုးေတြက္ု ဆြဲေဆာင္ေနေတာ့သည္။
သူ႔ရဲ႕ ဆံနႊယ္ေတြကလည္း ေလေၾကာင့္ ယိမ္းနြဲ႕ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ မိုးျပာေရာင္္မ်က္လံုးေတြထဲမွာလည္း သတ္ျဖတ္ရိပ္ေတြ စြန္းထင္းေနသည္။
ေလထဲမွာ လႊင့္ပ်ံ့ေနတဲ့သဲေတြ ေက်ာက္ခဲစေတြက ေကာင္းကင္ကို ေမွာင္ေနေစေပမယ့္လည္း အဲ့လိုအပ်က္အစီးေတြက သူ႔ရဲ႕တုမရတဲ့အလွကိုေတာ့ ဖံုးကြယ္မသြားေပ။
လွပတဲ့အျပာေရာင္မီးေတာက္ေတြၾကားမွာ သူ႔ရဲ႕အနက္ေရာင္ ေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လက္ဖဝါးအက်ယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဓားရွည္အသြင္ကို ေျပာင္းသြားသည္။ ဓားရဲ႕မ်က္နာစာေပၚမွာ ေရႊေရာင္အႏုစိတ္လက္ရာေတြ ေပၚထြက္လာသည္။
ထိုလူနဲ႔သူ႔ရဲ႕ဓားက ေသြးဆာေနၾကသလိုပင္။
ေျပာၾကတာကေတာ့ ကမာၻေျမေပၚမွာ အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းေျမေခြးေပၚထြက္လာတာက ေကာင္းတဲ့ကံၾကမၼာကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးၿပီး ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျခင္းကေန ကာကြယ္ေပးတယ္တဲ့ေလ။
စုန္႔ခ်ီ က သူ႔ေခါင္းထဲက မူးေဝေနတာကို ႀကိတ္မွိတ္ သည္းခံေနၿပီး သူ႔ေခါင္းႀကီးက ေလထဲေမ်ွာေနသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ နားကြဲေစတဲ့အသံႀကီးရဲ႕အက်ိဴ းဆက္က သူ႔ရင္ဘတ္ကို နာက်င္ေနေစၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြကို ျပန္မ်ိဴ ခ်လိုက္သည္။ သူေမာ့ျကည့္လိုက္ေတာ့ ရုန္းပိုင္က ေလထဲမွာ လႊင့္ပ်ံ့ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕အၿမီးကိုးေခ်ာင္းကလည္း ေလထဲမွာ ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ပဲ ယိမ္းနြဲ႕ေနၾကသည္။
စုန္႔ခ်ီ သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ လိႈက္တက္ၿပီးပဲ့တင္ထက္ေနတဲ့ တုန္ခါမႈေတြကို ခံစားေနရၿပီး သူျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထရပ္လိုက္ေတာ့ သူ႔နွလံုးက တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေတြးနိုင္တဲ့တစ္ခုထဲေသာ အရာကေတာ့ : ရုန္းပိုင္ေရာက္လာၿပီ ဆိုတာကိုပဲျဖစ္သည္။
ရွီဟြမ္းေတာင္ေပၚက နတ္ဘုရားနဲ႔မေသမ်ိဴ းအေပါင္းတို႔က ေခါင္းေလာင္းသံကိုၾကားကထဲက တပ္ျပန္ေခါက္သြားၾကတာျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ရုန္းပိုင္ကေတာ့ လွည့္ျပန္မသြားခဲ့ေပ။ ထိုအစား သူက ေတာင္အတြင္းပိုင္းထဲက သားရဲေကာင္ႀကီးေရွ႕မွာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနသည္။
သူ ဘာလုပ္ခ်င္ေနတာလဲ?
" ရုန္းပိုင္ကလည္း တိုက္ခိုက္ရတာကို ႀကိဳက္တာပဲလား?"
အဲ့တာက စုန္႔ခ်ီ စဥ္းစားနိုင္တဲ့တစ္ခုထဲေသာ အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္။
သူက ရင္ဘတ္ကိုဆုတ္ကိုင္လ်က္ အသက္ကို ရိႈက္ရွဴ ေနရၿပီး
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ အခုေတာ့ လံုၿခံဳသြားၿပီ။ သားရဲေကာင္ႀကီး ေအာ္ေနတာက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလြန္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ေသေတာ့မတတ္ပဲ "
" မင္းလုပ္ခဲ့တယ္ "
ဖန္ေက်ာင္းကြၽင္းက ရုတ္တရက္ႀကီး ေျပာလိုက္သည္။
အသံက တိုးၿပီး နက္နဲေနသည္။ ဖန္ေက်ာင္းကြၽင္းေျပာတာကို ၾကားေတာ့ စုန္႔ခ်ီရဲ႕ မ်က္ခြံတို႔က လႈပ္ရွားသြားၿပီး
" ဘာေျပာတာလဲ?"
" သမိုင္းကို ေျပာင္းလိုက္တာ။ဒါက တကယ့္ကို အမွတ္ရေစမယ့္အခိုက္အတန္႔ပဲ။ နတ္ဆိုးဘုရင္က ယင္ယန္အခ်ိန္ေရႊ႕ေျပာင္းအစီအရင္ကို ဖန္တီးခဲ့ၿပီးထဲက ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အတိတ္ကိုေျပာင္းဖို႔အတြက္ ဒီအစီအရင္ကို သံုးဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။စုန္႔ခ်ီက မင္းက သမိုင္းမွာ ပထမဆံုးလူလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ "
ထို႔စကားေၾကာင့္ စုန္႔ခ်ီလည္း ေၾကာင္အအ
ျဖစ္သြားသည္။ဖန္ေက်ာင္းကြၽင္းရဲ႕ေျပာပံုက သူ႔ကို ခ်ီးက်ဴ းေနပံုေပၚၿပီး ဂုဏ္ယူေနတဲ့ရည္ရႊယ္ခ်က္မ်ိဴ း ရွိမေနေပ။
" ကြၽန္ေတာ္က ဘာကို ေျပာင္းလဲလိုက္တာလဲ?"
" အဲ့ဒီတုန္းက ဒီရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့အေကာင္ႀကီးကို နွိမ္နင္းဖို႔အတြက္ နတ္ဘုရားေတြက စုေပါင္းအင္အားနဲ႔ ေျဖရွင္းခဲ့ရတယ္။ ရုန္းပိုင္က ဂ႑နည္းနည္းေလးေတာင္ ဝင္မပါခဲ့ဘူး။ သူက ပထမေခါင္းေလာင္းသံကို ၾကားထဲက နတ္ဘုရားဧကရာဇ္နဲ႔အတူ ေတာင္ထဲကေန ထြက္သြားခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ မင္းေရာက္လာတာေၾကာင့္ သူကလည္း ဒီမွာပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မလို႔ အခုအခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ သမိုင္းေၾကာင္းက ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မယ္"
“ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္နဲ႔?"
စုန္႔ခ်ီက ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ေလထုၾကားထဲက ေတာက္ပေနတဲ့လူကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴ လ်က္ တီးတိုးဆိုိလိုက္သည္။
" အဲ့တာက ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ေပါ့ေလ?"
ရုန္းပိုင္က ဓားကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ကို ေသခ်ာတင္းၾကပ္လိုက္ၿပီး ဓားေပၚက ထြင္းထုထားတဲ့ စာေၾကာင္းသေကၤတေတြကို လက္မနဲ႔ သပ္လိုက္သည္။ သူ႔ပံုရိပ္ထင္ေနတာက တစ္ကၠန္႔မ်ွသာ ၾကာသြားသည္။ ေလျပင္းေတြက သူ႔ရဲ႕ဝတ္ရံုနဲ႔ ဆံနႊယ္ေတြၾကားထဲကို ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕သတ္ျဖတ္နိုင္စြမ္းအားကိုလည္း သယ္ေဆာင္အမႈ ျပဳေနၾကသည္။
သားရဲေကာင္ႀကီးရဲ႕တိမ္ဖံုေနတဲ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ရုန္းပိုင္ရဲ႕အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းနဲ႔ပံုရိပ္က ထင္ဟပ္ေနသည္။ ထိုအေကာင္ႀကီးက ေနာက္ကို ေျခတဖက္ဆုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့အေတာင္ပံနွစ္ဖက္ကို ရုန္းပိုင္ဆီကို ဦးတည္ခတ္ထူုတ္လိုက္တာက သူ႔အေတာင္ပံေတြၾကားထဲ ရုန္းပိုင္ကို ဖိညႇပ္ပစ္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနပံုပင္။
ထိုအေတာင္ပံႀကီးေတြ တစ္ခုနဲ႔တခု ထိကပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ တိမ္တိုက္ေတြၾကားက လ်ွပ္စီးေၾကာင္းလိုပဲ ျပင္းထန္တဲ့အျပာေရာင္မီးေတာက္ႀကီးက ထိုၾကားထဲက ေတာက္ပစူးရွစြာ လင္းထြက္သြားသည္။မီးေတာက္ေတြက အေတာင္ပံတစ္ေလ်ွာက္ကို လ်င္ျမန္စြာ ပ်ံ့နွံ႔သြားသည္။
ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့သားရဲေကာင္ႀကီးက သူ႔ေခါင္းကို ေကာင္းကင္ဘက္သုိ႔ ဦးတည္လိုက္ၿပီး အက်ယ္ေလာင္ဆံုးအသံျဖင့္ ဟိန္းေဟာက္လိုက္သည္။ အေကာင္ႀကီးက သူ႔ေရွ႕ကလူက သူ႔ၿပိဳင္ဖက္မဟူတ္တာကို သိလိုက္ေပမယ့္လည္း သူ႔အသက္အတြက္ ေနာက္ဆံုးႀကိဳးမ်ွင္ကို ဆြဲယူခ်င္ေနေပေသးသည္။
အေကာင္ႀကီးက အျပာေရာင္မီးေတာက္ေတြစြဲေနတဲ့ သူ႔အေတာင္ပံေတြကို အတင္းအၾကပ္ လႊဲယမ္းေနသည္။သူ႔အသံႀကီးက အေဝးထိပင္ ေရာက္နိုင္ေနၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ေလထုက သူ႔နားဝန္းက်င္ကအပင္ေတြကို အျမစ္ပါမက်န္ လီအနည္းေလာက္ထိကို အေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲႏုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ခြၽန္ျမြေနတဲ့ လက္နွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းလာၿပီး ရုန္းပိုင္ကို သုတ္ခ်ီသြားဖို႔ ျပင္ေနသည္။
စုန္႔ခ်ီက ထိုအသံႀကီးကို မခံနိုင္ေတာ့တာကို ေတြ႕ေတာ့ ဖန္ေက်ာင္းကြၽင္းက အသံပိတ္ဂါထာတစ္ခုကို အျမန္ ရႊတ္ဖတ္လိုက္သည္။
စုန္႔ခ်ီ ရဲ႕နားထဲမွာ အရာအားလံုးက တိတ္ဆိတ္သြားသည္။စုန္႔ခ်ီက ေလနဲ႔မပါသြားေအာင္လို႔ သစ္ပင္အျမစ္ေတြကို တင္းတင္ၾကပ္ၾကပ္ ကိုင္ဆြဲထားလိုက္သည္။ အပ်က္အစီးေတြၾကားထဲမွာပဲ ေကာင္ေလးက ေဘာလံုးေလးလိုေကြးေနၿပီး ဟိန္းေဟာက္သံကို နာက်င္စြာ ခုခံေနတာကို စုန္႔ခ်ီ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ရုန္းပိုင္က Du'eကို ကိုင္လ်က္ ေလအဟုန္စီး၍ အျမင့္ပိုင္းကို ထိုးတက္သြားတာကိုလည္း သူေတြ႕လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕အၿမီးကိုးေခ်ာင္းကလည္း ရႊံ့ထူထူထဲမွာ ပြင့္လန္းေနတဲ့ နွင္းျဖဴ ၾကာပန္းေလးလိုပင္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ သူက တခဏတာမ်ွသာ ရပ္လိုက္ၿပီး အျပာေရာင္မီးေတာက္စြမ္းအားေတြကို သူ႔ကုိယ္ပတ္လည္မွာ ရစ္ေနွာင္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ သူက ေျမျပင္ေပၚကို သက္ဆင္းလာၿပီး သားရဲေကာင္ႀကီးဆီကို ဦးတည္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕ထက္ျမတဲ့ဓားက သားရဲေကာင္ႀကီးရဲ႕ ေခါင္းကို ခုတ္ပိုင္းပစ္လိုက္ၿပီး တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ အၿပီးသတ္ပစ္လိုက္သည္။
သားရဲေကာင္ႀကီးရဲ႕ေအာ္သံ ေျမျပင္တစ္ေလ်ွာက္ကို ေဖာက္ထြက္နိုင္သြားတဲ့အထိေအာင္ ျဖန္႔နွံ႔သြားသည္။ အျပာေရာင္မီးေတာက္ရဲ႕ျပင္းအားကလည္း ေနကိုေတာင္ ဖံုးလႊမ္းေနၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္ေတြပင္ အျပာေရာင္အျဖစ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားေစသည္။
စုန္႔ခ်ီရဲ႕ အနက္ေရာင္မ်က္လံုးေတြပင္ လွပတဲ့ အျပာေရာင္ရိပ္ေတြနဲ႔ ထင္ဟပ္သြားသည္။
မီးေတာက္ႀကီးက ေလထုထဲက အရာအားလံုးနဲ႔ က်န္ရွိေနတဲ့အပင္ေတြကိုပါ ေလာင္ၿမိဳက္သြားသည္။ ေလျပင္း ရပ္တန္႔သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေလထဲမွာ ဘာအပ်က္အစီးစမ်ွ က်န္မေနခဲ့ေတာ့ေပ။
စုန္႔ခ်ီ လည္း အဖက္ဖက္ကလာတဲ့ အသံေတြကို ျပန္ၾကားလိုက္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ထိုေရႊေရာင္ပံုရိပ္ဆီမွာပဲ ကပ္ၿငိေနေတာ့သည္။
သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ ထိုပံုရိပ္ရဲ႕ တုနိႈင္းမဲ့တဲ့ မ်က္နာေကာက္ေၾကာင္းနဲ႔ ဓားကို သိမ္းေနတဲ့သူ႔ရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကိုသာ ျမင္ေနရသည္။
အရာအားလံုးၿပီးသြားခ်ိန္ စုန္႔ခ်ီ ျမင္နိုင္တဲ့ ကုန္းေျမေတြကေတာ့ အကုန္ေျပာင္းသလင္းခါေနၿပီျဖစ္သည္။ သူပုန္းကြယ္ေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ထဲသာလ်ွင္ အေစာက အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ဘာအက်ိဴ းသက္ေရာက္မႈမွ ျဖစ္မသြားသလိုမ်ိဴ း ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ရွိေနသည္။
စုန္႔ခ်ီက အပင္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကေန ထြက္လာလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕နားေတြနဲ႔ ရင္ဘတ္က နာက်င္ေနၿပီး သူ႔ေျခလွမ္းေတြက မတည္ၿငိမ္ေနေပမယ့္လည္း သူကေတာ့ ရုန္းပိုင္ရဲ႕ေဘးက္ု ေရာက္ေအာင္ေတာ့ သြားခ်င္ေနေသးသည္။
သုိ႔ေပမယ့္ စုန္႔ခ်ီက ေျခနွစ္လွမ္းေလာက္ပဲ လွမ္းလိုက္ရေသးခ်ိန္မွာပဲ လူအေျမာက္အမ်ားက ေလထဲကေန ခုန္ဆင္းလာၾကၿပီး ေကာင္ေလးနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
" အဲ့တာက အမွန္ပဲလား? ဒီေကာင္ေလးက အဲ့ဒီထဲကေန ျဖစ္တည္လာတာလား?"
တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးျမန္းလိုက္သည္။
" သံသယျဖစ္ေနစရာကို မလိုတာ"
" မင္းအမွွတ္မမွားတာ ေသခ်ာလို႔လား? နွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကာခဲ့ၿပီေနာ္"
အသံက သံသယအျပည့္နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။
" မင္းက ဘာေတြ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးေနတာလဲ? ဒီတစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေပးဖို႔ထက္ စာရင္ အမွားတစ္ရာက်ဴ းလြန္လိုက္တာကမွ ပိုေကာင္းေသးတယ္။ မယံုသကၤာျဖစ္စရာနည္းနည္းေလးရွိေနရင္ေတာင္မွပဲ သူကိုေတာ့ ရွင္းထုတ္ပစ္ရမယ္"
" စကားမ်ားမေနၾကနဲ႔ေတာ့။ လုပ္သာလုပ္လိုက္"
ထိုနွစ္ေယာက္ၾကားက လူက အျဖဴ ေရာင္အလင္းနဲ႔ေတာက္ပေနတဲ့ဓားကို ထုတ္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးဆီ သြားလိုက္သည္။
စုန္႔ခ်ီက ေနရာမွာတင္ရပ္လိုက္ၿပီး
" သူတို႔ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ?"
" နတ္ဆိုးဘုရင္ရဲ႕လက္နက္ကလည္း နတ္ဆိုးဘုရင္လိုပဲ ေက်ာ္ၾကားတယ္။ နတ္ဆိုးဘုရင္ကို ခ်ဴ ပ္ေနွာင္ၿပီးကထဲက ဘယ္သူကမွ သူ႔လက္နက္ ဘဟ္မွာရွိေနလဲဆိုတာကို အနီးစပ္ဆံုးေတာင္ မသိၾကဘူး။ ဘံုေလာက၆ခုထဲက သူတို႔လိုလူေတြက အဲ့ဲဒီလက္နက္အတြက္ တိုက္ခိုက္ေနၾကတာ။ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲ့ဒီလက္နက္က အပိုင္းပိုင္းက်ိဴ းေၾကေနခဲ့ၿပီး အသံုးမဝင္ေတာ့တဲ့ သတၳဳအပိုင္းအစသာသာပဲရွိေတာ့တယ္လို႔ သတင္းေတြ ျပန္႔သြားခဲ့တယ္။အဲ့ေတာ့မွပဲ သူတို႔ေတြလည္း ရပ္လိုက္ၾကတာ။ တကယ့္အမွန္တရားကေတာ့ အဲ့ဒီလက္နက္ေတြက သူတို႔ရဲ႕သခင္ေတြကို ဆင့္ေခၚနိုင္စြမ္းရွိၾကတယ္ ဒါေၾကာင့္ပဲ နတ္ဘုရားေတြက အဲ့ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဴ းကို အလိုမရွိၾကဘူး။ တူညီတဲ့အရိပ္အေယာင္ကို သူတို႔ေတြ ေတြ႕မိရင္ေတာင္မွပဲ သူတို႔ေတြက ရွင္းထုတ္ပစ္ၾကလိမ့္မယ္"
" ဒါေပမယ့္ သူက အေစာက လူတစ္ေယာက္ကို ကယ္ဖို႔ လုပ္ခဲ့တယ္ေလ...."
" အဲ့ေတာ့ေကာ? ။ သူ႔ရဲ႕ တည္ရွိေနျခင္းကကို အေတာ္ေလး ျပသနာျဖစ္ေနၿပီ..... အစထဲက ျဖစ္ေနခဲ့မယ့္ကိစၥေတြကို ဝင္ရႈပ္မေနနဲ႔ေတာ့ "
စုန္႔ခ်ီလည္း ထိုနတ္ဘုရားတစ္သုိက္ကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အားအင္မဲ့စြာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ သူလည္း ဝင္ကူညီလိုက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း သူ႔မွာ လံုေလာက္တဲ့အားအင္က ရွိမေနေပ။
သူက စိတ္ဓာတ္က်ေနခ်ိန္မွာပဲ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ပခံုးကို ဝင္တိုက္သြားသည္။ က်ဴ းယီရႈက အေမာတေကာျဖစ္ေနတာကို သူေတြ႕လိုက္ရသည္။
သူ႔မ်က္နာက ေသြးေတြ ေပပြေနၿပီး မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ သုတ္ၿပီးနွင့္ၿပီျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးနီနီေတြနဲ႔ သူက တဖက္ကလူေတြဆီကို သြားလိုက္သည္။
" သူ႔ကို မသတ္ပါနဲ႔! အေစာက သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္ေပးခဲ့တယ္!"
" ေဟး အဲ့တာက က်ဴ းကလန္က ကေလး မဟုတ္လား?"
" ဘာလို႔ သူက မရင္းနွီးေနပံု ေပါက္ေနရတာလဲ? သူက ထင္ထင္ေပၚေပၚ ေမြးလာတာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး "
" က်ဴ းေတြက တစ္ေယာက္မွ နွစ္သက္စရာမေကာင္းဘူး။ သူတို႔အားလံုးက စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္ "
သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က လက္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး က်ဴ းယီရႈကို ေျမျပင္ေပၚ တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး သူက ျပင္းထန္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
" ထြက္သြားစမ္း! ငါတို႔လမ္းမွာ လာမရႈပ္နဲ႔!"
က်ဴ းယီရႈက အစထဲက ဒဏ္ရာရေနၿပီး သားရဲရဲ႕ေအာ္သံေၾကာင့္လည္း အေတာ္ေလး ထိခိုက္ထားေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကလဲက်သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေသြးတလုတ္အံထြက္သြားၿပီးေနာက္ ျပန္ထဖို႔ တြန္းကန္ထားရတဲ့ သူ႔လက္ေတြကလည္း တုန္ယင္ေနေတာ့သည္။
" မင္း အေတာ္ေလးလက္လြန္သြားတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔က က်ဴ းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ မင္းသာ သူ႔ကို အနာတရျဖစ္ေအာင္ လုပ္မိသြားရင္ မင္းဘယ္လိုေျဖရွင္းေတာ့မလဲ?"
" ငါအဲ့ေလာက္လည္း အားမသံုးလိုက္ပါဘူး!"
နတ္ဘုရားေတြက သူ႔ကို ထပ္ၿပီး ဂရုစိုက္မေနေတာ့ေပ။ ဓားကိုင္ထားတဲ့တစ္ေယာက္က ေကာင္ေလးဆီကို သြားၿပီး ေဘာလံုးေလးလိုျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္ေလး ျပန္ဆန္႔လာေအာင္လို႔ ေခါင္းကို ကန္႔ထည့္လိုက္သည္။
သူ႔ရဲ႕ဒုတိယကန္ခ်က္က ေကာင္ေလးရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ကို ထိသြားၿပီး ေကာင္ေလးကို သတိျျပန္လည္လာေစသည္။
ေကာင္ေလးက နာက်င္သြားတာေၾကာင့္ နိုးၾကားသြားခဲ့သည္။သူ႔ေရွ႕မွာ ဓားကိုင္ထားတဲ့လူကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ သူက အျမန္လက္ေတြကို ျဖန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး တိုက္ခိုက္မႈကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။
သူ႔လက္ေတြထဲက အျဖဴ ေရာင္အလင္းက အားနည္းေနေပမယ့္လည္း အဲ့တာက ထိုလူရဲ႕ဓားကို ဖယ္ရွားလိုက္နိုင္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ေျမျပင္ေပၚကို ေနာက္တခါ ျပန္က်သြားသည္။
အျဖဴ ေရာင္အလင္းကို ခံစားမိလိုက္တာေၾကာင့္ နတ္ဘုရားေတြရဲ႕ မ်က္နာသြင္ျပင္ေတြက ေျပာင္းလဲသြားၿပီး တေယာက္က ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
" နတ္ဆိုးတစ္ေထာင္ရဲ႕စြမ္းအားပဲ! သူဆိုတာ မွန္ေနတာပဲ!"
ေကာင္ေလးက အခုအခ်ိန္မွာ အားနည္းေနေပမယ့္လည္း နတ္ဘုရားေတြကေတာ့ သတိမေလ်ာ့ရဲၾကေပ။ တေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ သူ႔တို႔ရဲ႕လက္ေတြနဲ႔ အကာအကြယ္စည္းတစ္ခုဆီ ခ်လိုက္ၾကသည္။
အေလ်ာ့မေပးတဲ့ေကာင္ေလးကလည္း သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို အားျပဳ ၿပီး ထရပ္လိုက္သည္။ ထိန္းခ်ဴ ပ္မရတဲ့ေဒါသက သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ေလာင္ၿမိဳက္ေနေစသည္။သူ႔နားထဲက ေသြးေတြက သူ႔လည္ပင္းကို စြန္းထင္းေနၿပီး သူက မေကာင္းဆိုးဝါးသရဲတစ္ေကာင္နဲ႔ပင္ တူေနသည္။
နတ္ဘုရားေတြက ေကာင္ေလးေျခလက္ေတြကို ခ်ဳပ္ဖို႔အတြက္ အျဖဴ ေရာင္မႏၲာန္ပစၥည္းတစ္ခုကို ပစ္လႊတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ေတာ့ သူတို႔က ေကာင္ေလးရဲ႕ ေလးဘက္ေလးတန္ကို ျပန္႔ကာေစေအာင္ အခ်ဴ ပ္အေနွာင္ပစၥည္းကို အရပ္ေလးမ်က္နာဆီကို ဆြဲလိုက္ၾကသည္။
ဓားနဲ႔လူက ဓားကို ေဝ့ယမ္းလိုက္ၿပီး တဖန္ျပန္၍ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက
ရုန္းကန္ရင္းနဲ႔ နာက်င္မႈနဲ႔ေဒါသေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအသံက ေသမွာေၾကာက္လို႔လား ထိုလူေတြကို နာက်ည္းေနလို႔လားဆိုတာကိုေတာ့ စုန္႔ခ်ီလည္း မေျပာတတ္ေပ။ ဒါမွမဟုတ္ သူက လူတစ္ေယာက္ကို ကယ္ဖို႔အတြက္ သူ႔ရဲ႕ပံုစံအမွန္ကို ထုတ္ျပမိလိုက္လို႔ ေနာင္တရေနတာလည္း ျဖစ္နိုင္ေပသည္။
က်ဴ းယီရႈက ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ၿပီး ထုိလူေတြဆီကို တြားသြားၿပီး သြားလိုက္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သူလုပ္လိုက္နိုင္တာကေတာ့ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ေကာင္ေလးရဲ႕နွလံုးတည့္တည့္ဆီကို ဓားက ထုတ္ခ်င္းေပါက္ဝင္သြားတာကို ၾကည့္လိုက္ရတာပင္!
ေကာင္ေလးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြက ရပ္တန္႔သြားသည္။ ဓားက သူ႔ရင္ဘတ္ကေန ျပန္ထြက္သြားေတာ့ သူ႔အသံေလးက မ်ွင္မ်ွင္ေလးသာ ထြက္သြားသည္။
ေကာင္ေလး တကယ္မေသတာ ျဖစ္မွာေၾကာက္တာေၾကာင့္ ထိုလူက ေနာက္တခ်က္ ထပ္ထိုးလိုက္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္က ေၾကာက္မက္ဖြယ္အားတစ္ခု သက္ေရာက္လာတာကို ခံစားလိုက္ရေတာ့သည္။ ထိုအားက သူ႔ကို ေျမျပင္ေပၚကို လဲက်သြားေစၿပီး ေသြးအံမတတ္ပင္ ျဖစ္သြားေစသည္။ ဓားကလည္း သူလက္ကေန လႊတ္က်သြားသည္။
စုန္႔ခ်ီ က သြက္လက္ေပါ့ပါးစြာ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။သူက တဖက္လူေတြ သတိမဲ့ေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူလိုက္ၿပီး ကိုယ္ခံပညာမကြၽမ္းက်င္တဲ့ နတ္ဘုရားေတြကို တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္စီ ကန္႔ထည့္လိုက္သည္။
သူတို႔ေတြ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္ယူေနခ်ိန္မွာပဲ စုန္႔ခ်ီက သူတို႔ကို တစ္ေယာက္တခ်က္စီ ကန္ထုတ္လိုက္တာ ျဖစ္သည္။
စုန္႔ခ်ီက ေကာင္ေလးကို တြဲလိုက္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚကို အသာခ်ေပးလိုက္သည္။ သူ႔ဝတ္ရံုကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ေသြးေတြနဲ႔ စြန္းထင္းကုန္သည္။
ဓားကိူင္ထားတဲ့လူက ေျမျပင္ကေန ထလာၿပီး စုန္႔ခ်ီကို စုိက္ၾကည့္လ်က္
" ဒီမိစာၦေကာင္ေလးက ဘယ္ကေန ထြက္လာတာလဲ?!"
" ေတာ္လိုက္ေတာ့"
စုန္႔ခ်ီက ေျပာလိုက္သည္။
" သူက ေသမင္းရဲ႕တဖက္ကမ္းကိုပဲ ေရာက္ေနၿပီေလ "
နတ္ဘုရားေတြက သူ႔စကားကို ဘဟ္လိုလုပ္ၿပီး နားေထာင္ေပးေနမလဲ? သူတို႔ေတြက ေကာင္ေလးနဲ႔စုန္႔ခ်ီ ကို အတူတူ ရွင္းပစ္ဖို႔အတြက္ စီစဥ္လိုက္ၾကသည္။ သ္ု႔ေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ လုပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ လူတစ္ေယာက္က ရုတ္တရက္ ေကာင္းကင္ကေန ဆင္းသက္လာသည္။
ရုန္းပိုင္က သူ႔ရဲ႕အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းကို ျပန္သိမ္းၿပီးၿပီျဖစ္သည္။ သူက ထိုလူေတြက္ု ေအးစက္စြာ စုိက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ထိတ္လန္႔စြာနဲ႔ပဲ ထိုနတ္ဘုရားေတြကလည္း သူတို႔ရဲ႕လက္ေတြကို ျပန္ရုတ္လိုက္ၾကၿပီး ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ရန္အလို႔ငွာ ေျခတဖက္ကို ေနာက္ကို ေရႊ႕လ်ားလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔က ေခါင္းကို ငံု႔လ်က္ နာခံသမႈကို ျပသလိုက္ၾကသည္။
" ဒီနိမ့္က်တဲ့နတ္ဘုရားက နတ္ဘုရားအရွင္ရုန္းပိုင္ကို အရိုအေသျပဳပါတယ္"
ရုန္းပိုင္က သူတို႔ေတြကို လ်စ္လ်ဴ ရႈလိုက္ၿပီး ထိုအစား တဖက္ကို လွည့္၍ ေျမျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ စုန္႔ခ်ီကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
စုန္႔္ခ်ီက ေကာင္ေလးက္ု ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။သူက ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္လံုးထဲက သတိရွိမႈနဲ႔ နာက်ည္းေနမႈေတြကို ျမင္ေနေပမယ့္လည္း ထိုၾကည္လင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ အရင္ကေလာက္ အသက္ရွိမေနေတာ့ေပ။ မ်က္လံုးတစ္ဝက္ပြင့္အေနအထားၿဖင့္ ေကာင္ေလးက စုန္႔ခ်ီကို ၾကည့္ေနရင္း စုန္႔ခ်ီရဲ႕ အက်ီလက္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီး
" ကြၽန္ေတာ္....အမွားတစ္ခုခုလုပ္ခဲ့မိလို႔လား?"
ေကာင္ေလးက အားနည္းစြာနဲ႔ ေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲကေန ၾကည္လင္တဲ့မ်က္ရည္တို႔က က်ဆင္းသြားသည္။
" မင္းမလုပ္ခဲ့ပါဘူး"
စုန္႔ခ်ီက သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ပြတ္ေခ်လိုက္ၿပီး ခံစားခ်က္ေတြကို အတတ္နိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဴ ပ္ထားလိုက္သည္။ သူက ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို အသာ သုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ထပ္ေျပာလိုက္သည္။
" မင္း ဘာအမွားမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး "
" ေက်းဇူးပါပဲ..."
ေကာင္ေလးက ေခါင္းမာစြာနဲ႔ ေျပာေနသည္။ သူက အျခားတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာေနတာ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း သူကိုယ္တိုင္ေျပာေနတယ္ဆိုတာကို သက္ေသတည္ခ်င္၍ ထပ္ေပါင္းေျပာလိုက္သည္။
" ကြၽန္ေတာ္လည္းသိပါတယ္... ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုတာကို...."
စုန္႔ခ်ီကလည္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး သူ႔နွလံုးကလည္း နာက်င္ေနတာကို ခံစားေနရသည္။
" အင္း ။ မင္းေကာင္းေကာင္း လုပ္ခဲ့တယ္"
"..."
ေကာင္ေလးက တစ္ခုခုကို ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ စုန္႔ခ်ီက ေသခ်ာမၾကားရတာေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
" ခ်န္ခ်ဴ း ..." ဆိုတာကိုသာ ၾကားလိုက္ရသည္။
ဘာမွန္းမသိရတာေၾကာင့္ စုန္႔ခ်ီက ေမးလိုက္သည္။
" ဘာေျပာတာလဲ?"
" ကြၽန္ေတာ့္...နမည္က...ခ်န္ခ်ဴ း..."
ေကာင္ေလးက ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။
" ခင္ဗ်ား မွတ္ထားရမယ္ေနာ္... ကြၽန္ေတာ္ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေၾကာင္းနည္းနည္းေတာင္ မက်န္ရစ္ေနခဲ့ပဲနဲ႔ မေသခ်င္ဘူး..... "
သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြ လႈပ္ရွားမႈရပ္သြားတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ၾကည္လင္တဲ့မ်က္လံုးေတြက ပိတ္က်သြားၿပီး စုန္႔ခ်ီရဲ႕အက်ီလက္ကို ဆြဲထားတဲ့လက္ကလည္း ျပန္ျပဳတ္က်သြားသည္။
စုန္႔ခ်ီ ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ျပဴ းက်ယ္သြားၿပီး ေရအလႊာတစ္ခုက မ်က္လံုးေတြထက္မွာ ကပ္ၿငိေနသလိုပင္။ သူက အၿပံဳးေဖ်ာ့ေလးနဲ႔ ညင္သာတိုးညႇင္းစြာ ေျပာလိုက္သည္။
" အင္း ... ခ်န္ခ်ဴ း... ေကာင္းေကာင္း အိပ္စက္လိုက္ပါ "
" မင္းက ဒီကမာၻထဲမွာ မင္းရဲ႕အက်ိဴ းေက်းဇူးကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ "
သူက တီးတိုးေရရႊတ္လိုက္သည္။
/ ဝင္ပါမယ့္အတူတူ ခ်န္ခ်ဴ းေလးကို အစထဲက ကယ္ခဲ့လိုက္ရင္ ပိုအဆင္မေျပဘူးလား😢/
.
.
Unicode
ကြောက်မက်ဖွယ်သားရဲကြီးက နောက်ဆုံးမှာတော့ အလင်းရောင်ကို မြင်ရဖို့အတွက် မြေပြင်ပေါ်ကို ထိုးထွက်လာပြီး သူ့ရဲ့အော်ဟိန်းသံကြီးကလည်း ကောင်းကင်တစ်ခွင်ကို ပျံ့နှံ့သွားသည်။ အဲ့အကောင်ကြီးက မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ တောတွင်းထဲက မြင့်မားလှတဲ့ သစ်ပင်တွေထက်တောင် ပိုရှည်နေသေးသည်။ အစောက စုန့်ချီ မြင်လိုက်တဲ့ အနီရင့်ရောင်ထိပ်ဖူးပိုင်းတွေက သူ့ရဲ့ကျောတလျှောက်မှာ ပေါက်နေပြီး သူ့ရဲ့ကြီးမားတဲ့ခေါင်းကြီးကိုတော့ အမွှေးထူထူတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။
တိမ်ဖုံးနေတဲ့သားရဲမျက်လုံးအစုံက အမွှေးတွေအောက်မှာ မြှုပ်နေသည်။ထိုအကောင်ကြီးက မျက်လုံးဖွင့်၍ ခေါင်းကိုခါထုတ်လိုက်တော့ ဖုန်မှုန့်နဲ့မြေကြီးစတွေက လွှင့်ပျံ့ကုန်သည်။ အကောင်ကြီးက ပါးစပ်ကိုဟလိုက်တော့ အထဲက သွားစွယ်ကြီးတွေက ပေါ်လာသည်။
ကျီးအရဲ့အတောင်လိုမျိူ း အတောင်ပံအနက်ရောင်တစ်စုံက သူ့ကျောဘက်မှာ ရှိနေသည်။ သားရဲကြီးက မလှုပ်ရှားရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့သူ့ရဲ့အတောင်ပံတွေကို ဖြန့်ကျက်လှုပ်ရှားလိုက်တော့ လေတွေက အန္တရာယ်အဆင့်ရှိတဲ့နှုန်းနဲ့တိုက်ခတ်သွားပြီး သစ်ပင်တွေကို ယမ်းခါသွားစေရုံမက မြေမှုှုန်တွေကိုပါ လေထဲပင့်ဆောင်သွား၍ ကောင်းကင်နဲ့မြေကြီးကို အပေါ်အောက် လဲဖယ်လိုက်သလိုပင်။
စုန့်ချီက ကောင်လေးအနားကို သွားလိုက်တာကြောင့် သူက မိစ္ဆာသားရဲကြီးရဲ့ခြေထောက်နဲ့ အနင်းခံရတော့မလိုပင် ဖြစ်သွားရသည်။
လေထုနဲ့သဲတို့ ရောစပ်နေတဲ့ကြားထဲကနေ စုန့်ချီက သွေးနံ့ဖျော့ဖျော့လေးကို ရလိုက်သည်။ စုန့်ချီက မတွေးတောကြည့်ရသေးခင်မှာပဲ သူ့နားက ကောင်လေးက ပြေးနေတာကို ရပ်တန့်လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက တခုခုမြင်တွေ့လိုက်ရသလို ထိုနေရာမှာလည်း ငေးကြောင်ကြောင်နဲ့ရပ်နေသည်။
သားရဲကောင်ကြီးက သူ့တောင်ပံတွေကို ခါယမ်းနေတာကြောင့် ပြင်းထန်တဲ့လေထုက သူတို့ကိုပါ ရှပ်တိုက်သွားသည်။စုန့်ချီက သူ့ကိုယ်သူ လေထဲကို ခုန်မြှောက်လိုက်ပြီး လူငယ်လေးက်ု လှမ်းဆွဲလျက် မြေပေါ်မှာ သုံးလေးပတ်လှိမ့်လိုက်ပြီး ထိုကြီးမားတဲ့အတောင်ပံတွေရန်ကနေ ရှောင်တိမ်းလိုက်သည်။
သတိစောင့်ထိန်းထားတဲ့ကောင်လေးက ထိုကိစ္စဖြစ်ပြီးသွားတော့ သူ့ကို ကြောက်စရာကောင်းစွာ ကြည့်လာသည်။ သို့ပေမယ့် ထိုလူက စုန့်ချီမှန်းတွေ့သွားတော့ သူ့ရဲ့လက်သည်းခြေသည်းတွေကို ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး အံ့ဩစွာနဲ့ မေးလိုက်သည်။
" ခင်ဗျားက ဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ?"
" ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်မေးမနေနဲ့တော့။ ငါတို့အသက်ဆက်ရှင်နိုင်ဖို့အတွက် အရင်ဆုံးပြေးဖို့ လိုတယ်ကွ!"
စုန့်ချီက အချိန်ခဏလေးတောင် ဖြုန်းတီးမနေတော့ပဲ ကောင်လေးရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူတို့တွေ နှစ်လှမ်းစာလောက်ပဲ ပြေးရပြီးချိန်မှာပဲ လူငယ်လေးက သူ့ကို အတင်းဆွဲချလိုက်၍ သူတို့၂ယောက်လုံးက သစ်ပင်တစ်ပင်ရဲ့ဘေးမှာပဲ လဲကျသွားကြသည်။
စုန့်ချီက အမှိုက်တွေကို ပါးစပ်အပြည့်လောက်စားလိုက်ရပြီး ချက်ချင်းထရပ်လိုက်၍
" မင်းဘာလုပ်တာလဲ?"
ကောင်လေးက သူ့ကိုပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး အသံနက်နက်နဲ့ပြောလိုက်သည်။
" ပုန်းနေလိုက်! အဲ့အကောင်ကြီးက ပြန်လှည့်လာနေပြီ! "
စုန့်ချီလည်း အမြန်ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီးတော့ သစ်ပင်ကို အကာယူလျက် တချက်လောက် ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ သားရဲကောင်ကြီးက တကယ်ပဲ လှည့်လာပြီး တစ်ခုခုကိုရှာနေသလိုမျိူ း သူ့ရဲ့တိမ်ဖုံးနေတဲ့မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ လှည့်ပတ်ကြည့်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုအကောင်ကြီးက သူတို့ရှိတဲ့နေရာဆီကို ကြည့်နေသည်။ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စွာနဲ့ စုန့်ချီလည်း အမြန်သစ်ပင်အနောက်ကို ပြန်ဝင်လိုက်သည်။
" အဲ့အကောင်ကြီးက ဘာကိုရှာနေတာလဲ?" စုန့်ချီက တီးတိုးရေရွှတ်လိုက်သည်။
" ကျူ းယီရှု ( ဝမ်ချန်ချူ းရဲ့ဟက်စဘန်း😆)အဲ့ဒီအကောင်ကြီးက ကျူ းယီရှုရဲ့သွေးကို အနံ့ခံမိနေတာ။ အဲ့တာကြောင့် သူ့အစာအနေနဲ့ သတ်မှတ်လိုက်တာပဲ"
ဖန်ကျောင်းကျွင်းက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
" နတ်ဘုရားသားရဲကောင်တွေရဲ့သွေးက အမြဲတမ်း အဖိုးတန်နေတာ။ ဒီနေရာမှာ နတ်ဘုရားတွေ အများကြီးရှိနေပေမယ့်လည်း အဲ့ဒီအကောင်ကြီးက သူတို့ကို မယှဉ်နိုင်မှန်းသိနေတယ်။ သူဒီနေ့လွတ်မြောက်နိုင်မလားဆိုတာက သူက ကျူ းယီရှုရဲ့သွေးကို အောင်အောင်မြင်မြင်သောက်နိုင်မလားဆိုတဲ့ အချက်ပေါ်မူတည်နေတယ် "
" ဒါဆို အဲ့ဒီအကောင်ကြီးက သောက်ခဲ့ရလိုက်လား?"
" ဘယ်သောက်ခဲ့ရမလဲ ။ ဒါနဲ့ မင်းက ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် စိုးရိမ်နေရတာလဲ? မင်းဘာသာမင်း ဘယ်လိုလွတ်အောင် ပြေးရမလဲကိုပဲ တွေးနေသင့်တာလေ။ မင်းရဲ့ သာမန်တန်းစားအရည်အချင်းနဲ့သာဆို မင်းဘာသာမင်း လွတ်အောင်ပြေးရင်ပြေး မဟုတ်ရင်တော့ မင်းရဲ့သေမင်းကို တခါတည်း သွားတွေ့ရ....."
" ရပ်လိုက် ရပ်လိုက် ရပ်လိုက်တော့။ ပါးစပ်ပိတ်ထား "
အမှန်တရားဖြစ်နေတယ်ဆိုရင်တောင်မှပဲ သူ့ကို အခုလိုကြီး လာပြောနေတာကိုတော့ သူလည်း နားမထောင်နေချင်ပေ။
စုန့်ချီလည်း ကောင်လေးကိုဆွဲပြီး လွတ်အောင်ပြေးမလို့ကြံနေပေမယ့် တဖက်ကကောင်လေးက သစ်ပင်တဖက်ခြမ်းကန ခေါင်းလေးတခြမ်းထွက်ပြီး ချောင်းကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စုန့်ချီလည်း စပ်စပ်စုစုပဲ ကောင်လေးအနားကို တိုးသွားလိုက်ကာမှ မျက်လုံးပြူ း မျက်ဆံပြူ းဖြစ်သွားတော့သည်။
ကျူ းယီရှုက သစ်ပင်တစ်ပင်ရဲ့နောက်ကွယ်မှာ ထိုင်နေပြီး သူ့ရဲ့ဘယ်ဘက်ပခုံးက သွေးတွေနဲ့ ဖုံးနေပြီး သူ့ရဲ့အဖြူ ရောင်အဝတ်တောင်မှပဲ နီရဲနေသည်။ သူက ဒဏ်ရာကို လက်တဖက်နဲ့ ဖိထားပြီး သူ့မျက်နာတစ်ပြင်လုံးကတော့ ကြောက်လန့်နေတာကြောင့် မျက်ရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတော့သည်။ သူက သူ့ရဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို အသေဖိကိုက်ထားပြီး သားရဲကြီးက အသံကြားသွားမှာစိုး၍ နည်းနည်းလေးတောင် မလှုပ်ဝံ့ပဲ နေနေသည်။
စုန့်ချီ သူ့ကို နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် တွေ့ခဲ့တုန်းကတောင် သူက စိမ်းစိမ်းကားကားကြီးပဲ နေနေခဲ့တာဖြစ်သည် ။ သို့ပေမယ့်အခုကတော့ သူက သနားစရာလေးဖြစ်နေပြီး သူ့ကိုယ်သူ ဘောလုံးလေးလိုဖြစ်အောင် ကျူ ံ့ရှုံ့နေတော့သည်။ သူ့ပုံလေးက အတော်လေး ကြောက်လန့်နေပုံပေါက်ပြီး စုန့်ချီအဖို့ မကူညီနိုင်ပေမယ့်လည်း သနားနေတော့သည်။
စုန့်ချီရဲ့ ထွက်ပြေးဖို့ဆိုတဲ့ ရည်ရွှယ်ချက်က မသေမချာဖြစ်လာတော့သည်။
နောက်ဆုံးတခါ သူတို့တွေ တွေ့ခဲ့ကြတုန်းက ကျူ းယီရှုက သူ့ကို ရန်လိုစိမ်းကားဟန်ပြုခဲ့ပေမယ့်လည်း အခုကျူ းယီရှုကတော့ အတော်လေးကို ငယ်နေသေးသည်။ သူက ပုန်းကွယ်နေပြီး တုန်ယင်နေပုံက စုန့်ချီအဖို့ မျက်နာလွှဲခဲပစ် လုပ်လိုက်ဖို့ ခက်နေတော့သည်။
အချိန်တခုလောက်ကြာပြီးတော့ သားရဲကြီးက သွေးအနံ့လာရာ နေရာကို ရှာတွေ့သွားတော့သည်။ သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေက ကျူ းယီရှု ပုန်းကွယ်နေတဲ့အပင်ဆီမှာ မြဲမြံနေသည်။ အကောင်ကြီးက ခြေလှမ်းလှမ်းလိုက်တိုင်း မြေကြီးက တုန်ခါသွားသည်။
" မင်း အဲ့မှာ ဘာလုပ်နေသေးတာလဲ?! ပြေးတော့! "
ဖန်ကျောင်းကျွင်းက အော်ပြောလိုက်သည်။
" ဒါပေမယ့် ကျူ းယီရှုက.... "
"အဲ့တာ မင်းနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ? မြန်မြန်သာ ထွက်သွားလိုက်တော့! သူ သေမှာမဟုတ်ဘူး! "
သူပြောလိုက်မှပဲ စုန့်ချီလည်း အသိတရားရသွားတော့သည်။ ဒါပေါ့ ကျူ းယီရှုက ဒီမှာ မသေခဲ့လို့ပဲ အနာဂတ်မှာ ရှိနေတာပေါ့။ အစောကလည်း အဲ့ဒီအကောင်ကြီးက ကျူ းယီရှုရဲ့သွေးကို မသောက်လိုက်နိုင်ဘူးလို့ ဖန်ကျောင်းကျွင်းက ပြောခဲ့သေးတာပဲလေ။ ဆိုလိုတာက ကျူ းယီရှုက သူ့ဟာသူ လွတ်မြောက်သွားတာပဲဖြစ်ဖြစ် ကယ်မဲ့သူတွေရောက်လာပဲဖြစ်ဖြစ် လွှတ်ဖို့လမ်းတော့ ပွင့်သွားမှာပဲပေါ့။
အခြေနေက အဲ့လိုဆိုမှတော့ သူလည်း ဒီမှာ အချိန်ဖြုန်းနေစရာ မလိုတော့ဘူးလေ။
စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး စုန့်ချီက ကောင်လေးရဲ့ခေါင်းကို အသာပုတ်လျက်
" ကြည့်မနေနဲ့တော့။ သွားကြစို့! "
" မင်းဘာသာ သာသွားစမ်းပါ! သူ့ကို ဘာလို့ခေါ်နေသေးတာလဲ?!"
ဖန်ကျောင်းကျွင်းက စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ အော်ဟစ်ပလိုက်သည်။
စုန့်ချီလည်း စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ပြန်မေးလိုက်သည်။
" သူ့ကို ခေါ်မသွားသင့်ဘူးလား?"
ကောင်လေးက စုန့်ချီရဲ့စကားကို ကြားတောင်မကြားသလိုပင်။ သူက သစ်ပင်အကွယ်က သူ့ရဲ့ကြည်လင်တဲ့မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ ကျူ းယီရှုကို ကြည့်နေသည်။ ကျူ းယီရှုရဲ့ ကြောက်လန့်စွာ ပြန်ကြည့်နေတဲ့မျက်လုံးတွေက်ု ကြည့်ရင်းနဲ့ ကောင်လေးက အတွေးနက်နေသည်။
သားရဲကောင်ကြီးက တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာပြီး ကျူ းယီရှု ရှိနေတဲ့အပင်ဆီရောက်ဖို့ သိပ်တောင် မသွားလိုက်ရပေ။ သူက သူ့ရဲ့ချွန်မြမြလက်သည်းကြီးတွေကို ပင့်မြှောက်လိုက်သည်။
ကျူ းယီရှုက မျက်ရည်အရွှဲသားနဲ့ သူတို့ကို လှမ်းကြည့်နေသည်။ ထိုမျက်လုံးတွေက ကောင်လေးနဲ့အကြည့်ဆုံသွားခိုက်မှာ သူတို့ကို အကူညီပေးဖို့ တောင်းခံနေတော့သည်။
စုန့်ချီ လည်း အေးခဲသွားသည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ ကောင်လေးက လေးညှိကြနေ လွတ်ထွက်သွားတဲ့ မြှားတစ်ချောင်းကဲ့သို့ အရှိန်ဟုန်ဖြင့် ထွက်သွားတော့သည်။ မြန်ဆန်လွန်း၍ သူ့ရဲ့ပုံရိပ်ဝိုးတဝါးကိုသာ မြင်နိုင်ပေသည်။ စုန့်ချီ ပင် သူ့ကို တားဖို့ ပြောဖို့ပင် အချိန်မရလိုက်ပေ။
' 'အပြစ်မဲ့' တယ်ဆိုတဲ့စကားက ဒီကမ္ဘာမှာဆိုရင် 'တစ်ရွှေး' တောင် မတန်ဘူး´
အချူျူ ပ်ခန်းထဲမှာတုန်းက ကောင်လေးပြောခဲ့တဲ့စကားကို စုန့်ချီ ပြန်ကြားယောင်နေမိသည်။ အစောက ပြေးထွက်သွားတဲ့ ကောင်လေးက သစ်ကိုင်းတွေပေါ်ကို တစ်ဆင့်တက်လျက် လေထဲကို ခုန်ချလိုက်တာကို စုန့်ချီ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကောင်လေးရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးက အဖြူ ရောင်အလင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေပြီး သူက လွှဲယမ်းဖို့ပြင်နေတဲ့သားရဲကြီးရဲ့လက်ကို တခြားဘက်ကို ဦးတည်သွားအောင် ကန်ချလိုက်သည်။
တစ်ယောက်ယောက်က လာကယ်တာကြောင့် ကျူ းယီရှုလည်း ရင်ထိတ်ထိတ်နဲ့ မျက်ရည်ကျနေတော့သည်။သူ့ရဲ့ သွေးအတွက် လောင်းကြေးထပ် တိုက်ခိုက်နေကြစဉ် သူလည်း ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ ထွက်ပြေးလေတော့သည်။
သူ့နောက်မှာတော့ ကောင်လေးက အပင်ထိပ်ဖျားမှာ ရပ်နေသည်။ သူက သစ်ကိုင်းအနညးငယ်ပေါ်လောက်ကိုသာ ခြေချထားပေမယ့်လည်း ကောင်းကောင်းရပ်နိုင်နေဆဲပင်။ သူက သေနတ်ပြောင်းတံလိုပဲ ဖြောင့်ဖြောင့်မတ်မတ်ရပ်တည်နေပြီး သားရဲကြီးနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရ၍ လည်း ကြောက်လန့်မနေပေ။
သားရဲကြီးက ခံတွင်းဝကိုရောက်တော့မယ့် သားကောင်ကို လက်လွတ်ရတော့မလို ဖြစ်သွားတာကြောင့် သူ့ရဲ့အစွယ်ကြီးတွေပေါ်အောင် အကျယ်ကြီးဟ၍ အော်ဟိန်းလိုက်တော့သည်။ အသံက အလွန်ကို ကျယ်လောင်လွန်း၍ နားစည်ပင် ကွဲထွက်စေနိုင်ပေသည်။ စုန့်ချီလည်း မခံမရပ်နိုင်အောင်ကို ဖြစ်နေတာကြောင့် မြေပြင်ပေါ်ကို လဲကျသွားပြီး နားကို အသေပိတ်လျက် ဘောလုံးလေးလိုပင် ကွေးသထက်ကွေးအောင် လုပ်နေလိုက်တော့သည်။
ထိုအသံကြီးက သူ့နားထဲကို အပ်နဲ့ထိုးနေသလိုပဲဖြစ်နေသည်။ သူ့ရဲ့နားစည်နဲ့ခေါင်းက ကိုက်ခဲနေလွန်း၍ သူ့လည်ပင်းကြောတွေတောင် ထောင်ထနေတော့သည်။
ထိုဟိန်းဟောက်သံကြီးက ကောင်လေးကိုဆို ပိုလို့တောင် သက်ရောက်သွားပေသည်။ သူက တုန်ယင်စွာနဲ့ အပင်ထိပ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားပြီး သွေးတလုတ်ပင် အံထွက်ကျသွားသည်။ သူ့ရဲ့နားကို အသေပိတ်ထားတာတောင်မှပဲ သူ့ကိုယ်လေးက မထိန်းချူ ပ်နိုင်အောင်ကို တုန်ယင်နေတော့သည်။
အသံက ကျယ်လွန်းတာကြောင့် ပြေးလမ်းပေါ်ကို ရောက်နေတဲ့ ကျူ းယီရှုပင် ခံနိုင်စွမ်းမရှိပေ။ သူလည်း ခြေမခိုင်တော့ပဲ လဲကျသွားပြီး သူ့နားကို အသေ တင်းနေအောင် ပိတ်ထားရသည်။
ကောင်လေးရဲ့နားတွေထဲကနေ သွေးတွေ စိမ့်ကျလာပြီး လက်တွေကိုပင် စွန်းကုန်သည်။ သူက ရေနဲ့ဝေးနေတဲ့ငါးလိုပဲ မြေပေါ်မှာ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ဖြစ်နေသည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ အပြာရောင်မီးတောက်တွေနဲ့တောက်လောင်နေတဲ့အနက်ရောင်မြှားတစ်စင်းက သားရဲကြီးရဲ့ မျက်လုံးတည့်တည့်ဆီကို ပျံထွက်သွားသည်။
ထိုအခါမှပဲ သားရဲကြီးကလည်း ဟိန်းဟောက်နေတာကိုရပ်ပြီး ရှောင်တိမ်းလိုက်တော့သည်။ ထိုနောက်မှာတော့ သူ့ရှေ့မှာ ပေါ်ထွက်လာတဲ့ စွမ်းအားမြင့်တဲ့သူကို ကြည့်လိုက်တော့သည်။
ထိုစွမ်းအားမြင့်တဲ့သူရဲ့ နူးညံ့ပြီးရှည်လျားတဲ့ဆံနွယ်တွေကြားထဲကနေ နှင်းဖြူ ရောင်မြေခွေးနားရွှက်နှစ်ဖက်က ထွက်ပေါ်နေသည်။
သူ့ရဲ့ရွှေရောင်ဝတ်ရုံကလည်း တောက်ပနေပြီး လေပြင်းတွေက သူ့ဝတ်ရုံရဲ့ အနားစတွေကို တဖျတ်ဖျတ် လွင့်နေစေသည်။သူ့ရဲ့နောက်မှာတော့ လှပပြီးအဖြူ ရောင်အမွှေးဖွားတွေ ဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ အမြှီးကိုးချောင်းရှိနေသည်။
ထိုဟာတွေက လှပလွန်း၍ မျက်လုံးတွေက်ု ဆွဲဆောင်နေတော့သည်။
သူ့ရဲ့ ဆံနွှယ်တွေကလည်း လေကြောင့် ယိမ်းနွဲ့နေပြီး သူ့ရဲ့ မိုးပြာရောင်မျက်လုံးတွေထဲမှာလည်း သတ်ဖြတ်ရိပ်တွေ စွန်းထင်းနေသည်။
လေထဲမှာ လွှင့်ပျံ့နေတဲ့သဲတွေ ကျောက်ခဲစတွေက ကောင်းကင်ကို မှောင်နေစေပေမယ့်လည်း အဲ့လိုအပျက်အစီးတွေက သူ့ရဲ့တုမရတဲ့အလှကိုတော့ ဖုံးကွယ်မသွားပေ။
လှပတဲ့အပြာရောင်မီးတောက်တွေကြားမှာ သူ့ရဲ့အနက်ရောင် လေးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လက်ဖဝါးအကျယ်လောက်ရှိတဲ့ ဓားရှည်အသွင်ကို ပြောင်းသွားသည်။ ဓားရဲ့မျက်နာစာပေါ်မှာ ရွှေရောင်အနုစိတ်လက်ရာတွေ ပေါ်ထွက်လာသည်။
ထိုလူနဲ့သူ့ရဲ့ဓားက သွေးဆာနေကြသလိုပင်။
ပြောကြတာကတော့ ကမ္ဘာမြေပေါ်မှာ အမြှီးကိုးချောင်းမြေခွေးပေါ်ထွက်လာတာက ကောင်းတဲ့ကံကြမ္မာကို ဆောင်ကြဉ်းပေးပြီး ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျခြင်းကနေ ကာကွယ်ပေးတယ်တဲ့လေ။
စုန့်ချီ က သူ့ခေါင်းထဲက မူးဝေနေတာကို ကြိတ်မှိတ် သည်းခံနေပြီး သူ့ခေါင်းကြီးက လေထဲမျှောနေသလို ဖြစ်နေတော့သည်။ နားကွဲစေတဲ့အသံကြီးရဲ့အကျိူ းဆက်က သူ့ရင်ဘတ်ကို နာကျင်နေစေပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲက သွေးတွေကို ပြန်မျိူ ချလိုက်သည်။ သူမော့ကြည့်လိုက်တော့ ရုန်းပိုင်က လေထဲမှာ လွှင့်ပျံ့နေပြီး သူ့ရဲ့အမြီးကိုးချောင်းကလည်း လေထဲမှာ ပျင်းပျင်းရိရိနဲ့ပဲ ယိမ်းနွဲ့နေကြသည်။
စုန့်ချီ သူ့ကိုယ်ထဲမှာ တစိမ့်စိမ့်နဲ့ လှိုက်တက်ပြီးပဲ့တင်ထက်နေတဲ့ တုန်ခါမှုတွေကို ခံစားနေရပြီး သူဖြည်းဖြည်းချင်း ထရပ်လိုက်တော့ သူ့နှလုံးက တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ တွေးနိုင်တဲ့တစ်ခုထဲသော အရာကတော့ : ရုန်းပိုင်ရောက်လာပြီ ဆိုတာကိုပဲဖြစ်သည်။
ရှီဟွမ်းတောင်ပေါ်က နတ်ဘုရားနဲ့မသေမျိူ းအပေါင်းတို့က ခေါင်းလောင်းသံကိုကြားကထဲက တပ်ပြန်ခေါက်သွားကြတာဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် ရုန်းပိုင်ကတော့ လှည့်ပြန်မသွားခဲ့ပေ။ ထိုအစား သူက တောင်အတွင်းပိုင်းထဲက သားရဲကောင်ကြီးရှေ့မှာ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်နေသည်။
သူ ဘာလုပ်ချင်နေတာလဲ?
" ရုန်းပိုင်ကလည်း တိုက်ခိုက်ရတာကို ကြိုက်တာပဲလား?"
အဲ့တာက စုန့်ချီ စဉ်းစားနိုင်တဲ့တစ်ခုထဲသော အကြောင်းအရာဖြစ်သည်။
သူက ရင်ဘတ်ကိုဆုတ်ကိုင်လျက် အသက်ကို ရှိုက်ရှူ နေရပြီး
" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်တို့တွေ အခုတော့ လုံခြုံသွားပြီ။ သားရဲကောင်ကြီး အော်နေတာက ကြောက်ဖို့ကောင်းလွန်းလို့ ကျွန်တော်တောင် သေတော့မတတ်ပဲ "
" မင်းလုပ်ခဲ့တယ် "
ဖန်ကျောင်းကျွင်းက ရုတ်တရက်ကြီး ပြောလိုက်သည်။
အသံက တိုးပြီး နက်နဲနေသည်။ ဖန်ကျောင်းကျွင်းပြောတာကို ကြားတော့ စုန့်ချီရဲ့ မျက်ခွံတို့က လှုပ်ရှားသွားပြီး
" ဘာပြောတာလဲ?"
" သမိုင်းကို ပြောင်းလိုက်တာ။ဒါက တကယ့်ကို အမှတ်ရစေမယ့်အခိုက်အတန့်ပဲ။ နတ်ဆိုးဘုရင်က ယင်ယန်အချိန်ရွှေ့ပြောင်းအစီအရင်ကို ဖန်တီးခဲ့ပြီးထဲက ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် တစ်ယောက်ယောက်က အတိတ်ကိုပြောင်းဖို့အတွက် ဒီအစီအရင်ကို သုံးဖို့ စီစဉ်ခဲ့တယ်။စုန့်ချီက မင်းက သမိုင်းမှာ ပထမဆုံးလူလို့ ပြောလို့ရတယ် "
ထို့စကားကြောင့် စုန့်ချီလည်း ကြောင်အအ
ဖြစ်သွားသည်။ဖန်ကျောင်းကျွင်းရဲ့ပြောပုံက သူ့ကို ချီးကျူ းနေပုံပေါ်ပြီး ဂုဏ်ယူနေတဲ့ရည်ရွှယ်ချက်မျိူ း ရှိမနေပေ။
" ကျွန်တော်က ဘာကို ပြောင်းလဲလိုက်တာလဲ?"
" အဲ့ဒီတုန်းက ဒီရုတ်တရက်ပေါ်လာတဲ့အကောင်ကြီးကို နှိမ်နင်းဖို့အတွက် နတ်ဘုရားတွေက စုပေါင်းအင်အားနဲ့ ဖြေရှင်းခဲ့ရတယ်။ ရုန်းပိုင်က ဂဏ္ဍနည်းနည်းလေးတောင် ဝင်မပါခဲ့ဘူး။ သူက ပထမခေါင်းလောင်းသံကို ကြားထဲက နတ်ဘုရားဧကရာဇ်နဲ့အတူ တောင်ထဲကနေ ထွက်သွားခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ မင်းရောက်လာတာကြောင့် သူကလည်း ဒီမှာပဲ ရှိနေခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့်မလို့ အခုအချိန်ကစပြီးတော့ သမိုင်းကြောင်းက ပြောင်းလဲသွားလိမ့်မယ်"
“ကျွန်တော့်ကြောင့်နဲ့?"
စုန့်ချီက ရှုပ်ထွေးနေတဲ့လေထုကြားထဲက တောက်ပနေတဲ့လူကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူ လျက် တီးတိုးဆိုလိုက်သည်။
" အဲ့တာက ကျွန်တော့်ကြောင့်ပေါ့လေ?"
ရုန်းပိုင်က ဓားကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို သေချာတင်းကြပ်လိုက်ပြီး ဓားပေါ်က ထွင်းထုထားတဲ့ စာကြောင်းသင်္ကေတတွေကို လက်မနဲ့ သပ်လိုက်သည်။ သူ့ပုံရိပ်ထင်နေတာက တစ်က္ကန့်မျှသာ ကြာသွားသည်။ လေပြင်းတွေက သူ့ရဲ့ဝတ်ရုံနဲ့ ဆံနွှယ်တွေကြားထဲကို ပြင်းထန်စွာ တိုက်ခတ်နေပြီး သူ့ရဲ့သတ်ဖြတ်နိုင်စွမ်းအားကိုလည်း သယ်ဆောင်အမှု ပြုနေကြသည်။
သားရဲကောင်ကြီးရဲ့တိမ်ဖုံနေတဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ ရုန်းပိုင်ရဲ့အမြှီးကိုးချောင်းနဲ့ပုံရိပ်က ထင်ဟပ်နေသည်။ ထိုအကောင်ကြီးက နောက်ကို ခြေတဖက်ဆုတ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ကြီးမားကျယ်ပြန့်တဲ့အတောင်ပံနှစ်ဖက်ကို ရုန်းပိုင်ဆီကို ဦးတည်ခတ်ထူုတ်လိုက်တာက သူ့အတောင်ပံတွေကြားထဲ ရုန်းပိုင်ကို ဖိညှပ်ပစ်ဖို့ ဆန္ဒရှိနေပုံပင်။
ထိုအတောင်ပံကြီးတွေ တစ်ခုနဲ့တခု ထိကပ်သွားချိန်မှာတော့ တိမ်တိုက်တွေကြားက လျှပ်စီးကြောင်းလိုပဲ ပြင်းထန်တဲ့အပြာရောင်မီးတောက်ကြီးက ထိုကြားထဲက တောက်ပစူးရှစွာ လင်းထွက်သွားသည်။မီးတောက်တွေက အတောင်ပံတစ်လျှောက်ကို လျင်မြန်စွာ ပျံ့နှံ့သွားသည်။
လောင်မြိုက်နေတဲ့သားရဲကောင်ကြီးက သူ့ခေါင်းကို ကောင်းကင်ဘက်သို့ ဦးတည်လိုက်ပြီး အကျယ်လောင်ဆုံးအသံဖြင့် ဟိန်းဟောက်လိုက်သည်။ အကောင်ကြီးက သူ့ရှေ့ကလူက သူ့ပြိုင်ဖက်မဟူတ်တာကို သိလိုက်ပေမယ့်လည်း သူ့အသက်အတွက် နောက်ဆုံးကြိုးမျှင်ကို ဆွဲယူချင်နေပေသေးသည်။
အကောင်ကြီးက အပြာရောင်မီးတောက်တွေစွဲနေတဲ့ သူ့အတောင်ပံတွေကို အတင်းအကြပ် လွှဲယမ်းနေသည်။သူ့အသံကြီးက အဝေးထိပင် ရောက်နိုင်နေပြီး ပြင်းထန်တဲ့လေထုက သူ့နားဝန်းကျင်ကအပင်တွေကို အမြစ်ပါမကျန် လီအနည်းလောက်ထိကို အပေါ်ရောက်အောင် ဆွဲနုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တော့ သူ့ရဲ့ ချွန်မြွနေတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းလာပြီး ရုန်းပိုင်ကို သုတ်ချီသွားဖို့ ပြင်နေသည်။
စုန့်ချီက ထိုအသံကြီးကို မခံနိုင်တော့တာကို တွေ့တော့ ဖန်ကျောင်းကျွင်းက အသံပိတ်ဂါထာတစ်ခုကို အမြန် ရွှတ်ဖတ်လိုက်သည်။
စုန့်ချီ ရဲ့နားထဲမှာ အရာအားလုံးက တိတ်ဆိတ်သွားသည်။စုန့်ချီက လေနဲ့မပါသွားအောင်လို့ သစ်ပင်အမြစ်တွေကို တင်းတင်ကြပ်ကြပ် ကိုင်ဆွဲထားလိုက်သည်။ အပျက်အစီးတွေကြားထဲမှာပဲ ကောင်လေးက ဘောလုံးလေးလိုကွေးနေပြီး ဟိန်းဟောက်သံကို နာကျင်စွာ ခုခံနေတာကို စုန့်ချီ တွေ့လိုက်ရသည်။
ရုန်းပိုင်က Du'eကို ကိုင်လျက် လေအဟုန်စီး၍ အမြင့်ပိုင်းကို ထိုးတက်သွားတာကိုလည်း သူတွေ့လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့အမြီးကိုးချောင်းကလည်း ရွှံ့ထူထူထဲမှာ ပွင့်လန်းနေတဲ့ နှင်းဖြူ ကြာပန်းလေးလိုပင်။
ထို့နောက်တော့ သူက တခဏတာမျှသာ ရပ်လိုက်ပြီး အပြာရောင်မီးတောက်စွမ်းအားတွေကို သူ့ကိုယ်ပတ်လည်မှာ ရစ်နှောင်လိုက်သည်။
ထို့နောက်တော့ သူက မြေပြင်ပေါ်ကို သက်ဆင်းလာပြီး သားရဲကောင်ကြီးဆီကို ဦးတည်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ထက်မြတဲ့ဓားက သားရဲကောင်ကြီးရဲ့ ခေါင်းကို ခုတ်ပိုင်းပစ်လိုက်ပြီး တစ်ချက်ထဲနဲ့ အပြီးသတ်ပစ်လိုက်သည်။
သားရဲကောင်ကြီးရဲ့အော်သံ မြေပြင်တစ်လျှောက်ကို ဖောက်ထွက်နိုင်သွားတဲ့အထိအောင် ဖြန့်နှံ့သွားသည်။ အပြာရောင်မီးတောက်ရဲ့ပြင်းအားကလည်း နေကိုတောင် ဖုံးလွှမ်းနေပြီး ကောင်းကင်ပေါ်က တိမ်တွေပင် အပြာရောင်အဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းသွားစေသည်။
စုန့်ချီရဲ့ အနက်ရောင်မျက်လုံးတွေပင် လှပတဲ့ အပြာရောင်ရိပ်တွေနဲ့ ထင်ဟပ်သွားသည်။
မီးတောက်ကြီးက လေထုထဲက အရာအားလုံးနဲ့ ကျန်ရှိနေတဲ့အပင်တွေကိုပါ လောင်မြိုက်သွားသည်။ လေပြင်း ရပ်တန့်သွားချိန်မှာတော့ လေထဲမှာ ဘာအပျက်အစီးစမျှ ကျန်မနေခဲ့တော့ပေ။
စုန့်ချီ လည်း အဖက်ဖက်ကလာတဲ့ အသံတွေကို ပြန်ကြားလိုက်ပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေကတော့ ထိုရွှေရောင်ပုံရိပ်ဆီမှာပဲ ကပ်ငြိနေတော့သည်။
သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ထိုပုံရိပ်ရဲ့ တုနှိုင်းမဲ့တဲ့ မျက်နာကောက်ကြောင်းနဲ့ ဓားကို သိမ်းနေတဲ့သူ့ရဲ့ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကိုသာ မြင်နေရသည်။
အရာအားလုံးပြီးသွားချိန် စုန့်ချီ မြင်နိုင်တဲ့ ကုန်းမြေတွေကတော့ အကုန်ပြောင်းသလင်းခါနေပြီဖြစ်သည်။ သူပုန်းကွယ်နေတဲ့ သစ်ပင်တစ်ပင်ထဲသာလျှင် အစောက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ဘာအကျိူ းသက်ရောက်မှုမှ ဖြစ်မသွားသလိုမျိူ း မြဲမြဲမြံမြံ ရှိနေသည်။
စုန့်ချီက အပင်ရဲ့နောက်ကွယ်ကနေ ထွက်လာလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့နားတွေနဲ့ ရင်ဘတ်က နာကျင်နေပြီး သူ့ခြေလှမ်းတွေက မတည်ငြိမ်နေပေမယ့်လည်း သူကတော့ ရုန်းပိုင်ရဲ့ဘေးက်ု ရောက်အောင်တော့ သွားချင်နေသေးသည်။
သို့ပေမယ့် စုန့်ချီက ခြေနှစ်လှမ်းလောက်ပဲ လှမ်းလိုက်ရသေးချိန်မှာပဲ လူအမြောက်အများက လေထဲကနေ ခုန်ဆင်းလာကြပြီး ကောင်လေးနဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့နေရာမှာ ရပ်နေကြတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
" အဲ့တာက အမှန်ပဲလား? ဒီကောင်လေးက အဲ့ဒီထဲကနေ ဖြစ်တည်လာတာလား?"
တစ်ယောက်ယောက်က မေးမြန်းလိုက်သည်။
" သံသယဖြစ်နေစရာကို မလိုတာ"
" မင်းအမှှတ်မမှားတာ သေချာလို့လား? နှစ်တွေအများကြီး ကြာခဲ့ပြီနော်"
အသံက သံသယအပြည့်နဲ့ ဖြစ်နေသည်။
" မင်းက ဘာတွေ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးနေတာလဲ? ဒီတစ်ယောက်ကို လွှတ်ပေးဖို့ထက် စာရင် အမှားတစ်ရာကျူ းလွန်လိုက်တာကမှ ပိုကောင်းသေးတယ်။ မယုံသင်္ကာဖြစ်စရာနည်းနည်းလေးရှိနေရင်တောင်မှပဲ သူကိုတော့ ရှင်းထုတ်ပစ်ရမယ်"
" စကားများမနေကြနဲ့တော့။ လုပ်သာလုပ်လိုက်"
ထိုနှစ်ယောက်ကြားက လူက အဖြူ ရောင်အလင်းနဲ့တောက်ပနေတဲ့ဓားကို ထုတ်လိုက်ပြီး ကောင်လေးဆီ သွားလိုက်သည်။
စုန့်ချီက နေရာမှာတင်ရပ်လိုက်ပြီး
" သူတို့တွေ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ?"
" နတ်ဆိုးဘုရင်ရဲ့လက်နက်ကလည်း နတ်ဆိုးဘုရင်လိုပဲ ကျော်ကြားတယ်။ နတ်ဆိုးဘုရင်ကို ချူ ပ်နှောင်ပြီးကထဲက ဘယ်သူကမှ သူ့လက်နက် ဘဟ်မှာရှိနေလဲဆိုတာကို အနီးစပ်ဆုံးတောင် မသိကြဘူး။ ဘုံလောက၆ခုထဲက သူတို့လိုလူတွေက အဲ့ဒီလက်နက်အတွက် တိုက်ခိုက်နေကြတာ။ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာတော့ အဲ့ဒီလက်နက်က အပိုင်းပိုင်းကျိူ းကြေနေခဲ့ပြီး အသုံးမဝင်တော့တဲ့ သတ္ထုအပိုင်းအစသာသာပဲရှိတော့တယ်လို့ သတင်းတွေ ပြန့်သွားခဲ့တယ်။အဲ့တော့မှပဲ သူတို့တွေလည်း ရပ်လိုက်ကြတာ။ တကယ့်အမှန်တရားကတော့ အဲ့ဒီလက်နက်တွေက သူတို့ရဲ့သခင်တွေကို ဆင့်ခေါ်နိုင်စွမ်းရှိကြတယ် ဒါကြောင့်ပဲ နတ်ဘုရားတွေက အဲ့ဒီအခွင့်အရေးမျိူ းကို အလိုမရှိကြဘူး။ တူညီတဲ့အရိပ်အယောင်ကို သူတို့တွေ တွေ့မိရင်တောင်မှပဲ သူတို့တွေက ရှင်းထုတ်ပစ်ကြလိမ့်မယ်"
" ဒါပေမယ့် သူက အစောက လူတစ်ယောက်ကို ကယ်ဖို့ လုပ်ခဲ့တယ်လေ...."
" အဲ့တော့ကော? ။ သူ့ရဲ့ တည်ရှိနေခြင်းကကို အတော်လေး ပြသနာဖြစ်နေပြီ..... အစထဲက ဖြစ်နေခဲ့မယ့်ကိစ္စတွေကို ဝင်ရှုပ်မနေနဲ့တော့ "
စုန့်ချီလည်း ထိုနတ်ဘုရားတစ်သိုက်ကို ကြည့်ရင်းနဲ့ အားအင်မဲ့စွာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူလည်း ဝင်ကူညီလိုက်ချင်ပေမယ့်လည်း သူ့မှာ လုံလောက်တဲ့အားအင်က ရှိမနေပေ။
သူက စိတ်ဓာတ်ကျနေချိန်မှာပဲ လူတစ်ယောက်က သူ့ပခုံးကို ဝင်တိုက်သွားသည်။ ကျူ းယီရှုက အမောတကောဖြစ်နေတာကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။
သူ့မျက်နာက သွေးတွေ ပေပွနေပြီး မျက်ရည်တွေကတော့ သုတ်ပြီးနှင့်ပြီဖြစ်သည်။ မျက်လုံးနီနီတွေနဲ့ သူက တဖက်ကလူတွေဆီကို သွားလိုက်သည်။
" သူ့ကို မသတ်ပါနဲ့! အစောက သူက ကျွန်တော့်ကို ကယ်ပေးခဲ့တယ်!"
" ဟေး အဲ့တာက ကျူ းကလန်က ကလေး မဟုတ်လား?"
" ဘာလို့ သူက မရင်းနှီးနေပုံ ပေါက်နေရတာလဲ? သူက ထင်ထင်ပေါ်ပေါ် မွေးလာတာ မဟုတ်လောက်ဘူး "
" ကျူ းတွေက တစ်ယောက်မှ နှစ်သက်စရာမကောင်းဘူး။ သူတို့အားလုံးက စိတ်ပျက်စရာကောင်းတယ် "
သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က လက်မြှောက်လိုက်ပြီး ကျူ းယီရှုကို မြေပြင်ပေါ် တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူက ပြင်းထန်စွာ ပြောလိုက်သည်။
" ထွက်သွားစမ်း! ငါတို့လမ်းမှာ လာမရှုပ်နဲ့!"
ကျူ းယီရှုက အစထဲက ဒဏ်ရာရနေပြီး သားရဲရဲ့အော်သံကြောင့်လည်း အတော်လေး ထိခိုက်ထားသေးသည်။ ထို့ကြောင့် သူကလဲကျသွားပြီး ချက်ချင်း သွေးတလုတ်အံထွက်သွားပြီးနောက် ပြန်ထဖို့ တွန်းကန်ထားရတဲ့ သူ့လက်တွေကလည်း တုန်ယင်နေတော့သည်။
" မင်း အတော်လေးလက်လွန်သွားတာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့က ကျူ းတစ်ယောက်ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ မင်းသာ သူ့ကို အနာတရဖြစ်အောင် လုပ်မိသွားရင် မင်းဘယ်လိုဖြေရှင်းတော့မလဲ?"
" ငါအဲ့လောက်လည်း အားမသုံးလိုက်ပါဘူး!"
နတ်ဘုရားတွေက သူ့ကို ထပ်ပြီး ဂရုစိုက်မနေတော့ပေ။ ဓားကိုင်ထားတဲ့တစ်ယောက်က ကောင်လေးဆီကို သွားပြီး ဘောလုံးလေးလိုဖြစ်နေတဲ့ကောင်လေး ပြန်ဆန့်လာအောင်လို့ ခေါင်းကို ကန့်ထည့်လိုက်သည်။
သူ့ရဲ့ဒုတိယကန်ချက်က ကောင်လေးရဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကို ထိသွားပြီး ကောင်လေးကို သတိြြပန်လည်လာစေသည်။
ကောင်လေးက နာကျင်သွားတာကြောင့် နိုးကြားသွားခဲ့သည်။သူ့ရှေ့မှာ ဓားကိုင်ထားတဲ့လူကို တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် သူက အမြန်လက်တွေကို ဖြန့်ထုတ်လိုက်ပြီး တိုက်ခိုက်မှုကို ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။
သူ့လက်တွေထဲက အဖြူ ရောင်အလင်းက အားနည်းနေပေမယ့်လည်း အဲ့တာက ထိုလူရဲ့ဓားကို ဖယ်ရှားလိုက်နိုင်သေးသည်။ ထို့နောက်တော့ သူလည်း မြေပြင်ပေါ်ကို နောက်တခါ ပြန်ကျသွားသည်။
အဖြူ ရောင်အလင်းကို ခံစားမိလိုက်တာကြောင့် နတ်ဘုရားတွေရဲ့ မျက်နာသွင်ပြင်တွေက ပြောင်းလဲသွားပြီး တယောက်က အော်ပြောလိုက်သည်။
" နတ်ဆိုးတစ်ထောင်ရဲ့စွမ်းအားပဲ! သူဆိုတာ မှန်နေတာပဲ!"
ကောင်လေးက အခုအချိန်မှာ အားနည်းနေပေမယ့်လည်း နတ်ဘုရားတွေကတော့ သတိမလျော့ရဲကြပေ။ တယောက်ပြီးတစ်ယောက် သူ့တို့ရဲ့လက်တွေနဲ့ အကာအကွယ်စည်းတစ်ခုဆီ ချလိုက်ကြသည်။
အလျော့မပေးတဲ့ကောင်လေးကလည်း သူ့ခြေထောက်တွေကို အားပြု ပြီး ထရပ်လိုက်သည်။ ထိန်းချူ ပ်မရတဲ့ဒေါသက သူ့မျက်လုံးတွေကို လောင်မြိုက်နေစေသည်။သူ့နားထဲက သွေးတွေက သူ့လည်ပင်းကို စွန်းထင်းနေပြီး သူက မကောင်းဆိုးဝါးသရဲတစ်ကောင်နဲ့ပင် တူနေသည်။
နတ်ဘုရားတွေက ကောင်လေးခြေလက်တွေကို ချုပ်ဖို့အတွက် အဖြူ ရောင်မန္တာန်ပစ္စည်းတစ်ခုကို ပစ်လွှတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်တော့ သူတို့က ကောင်လေးရဲ့ လေးဘက်လေးတန်ကို ပြန့်ကာစေအောင် အချူ ပ်အနှောင်ပစ္စည်းကို အရပ်လေးမျက်နာဆီကို ဆွဲလိုက်ကြသည်။
ဓားနဲ့လူက ဓားကို ဝေ့ယမ်းလိုက်ပြီး တဖန်ပြန်၍ လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ ကောင်လေးက
ရုန်းကန်ရင်းနဲ့ နာကျင်မှုနဲ့ဒေါသကြောင့် အော်ဟစ်နေတော့သည်။ ထိုအသံက သေမှာကြောက်လို့လား ထိုလူတွေကို နာကျည်းနေလို့လားဆိုတာကိုတော့ စုန့်ချီလည်း မပြောတတ်ပေ။ ဒါမှမဟုတ် သူက လူတစ်ယောက်ကို ကယ်ဖို့အတွက် သူ့ရဲ့ပုံစံအမှန်ကို ထုတ်ပြမိလိုက်လို့ နောင်တရနေတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပေသည်။
ကျူ းယီရှုက ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်စွာ အော်ဟစ်လိုက်ပြီး ထိုလူတွေဆီကို တွားသွားပြီး သွားလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့် သူလုပ်လိုက်နိုင်တာကတော့ သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ ကောင်လေးရဲ့နှလုံးတည့်တည့်ဆီကို ဓားက ထုတ်ချင်းပေါက်ဝင်သွားတာကို ကြည့်လိုက်ရတာပင်!
ကောင်လေးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက ရပ်တန့်သွားသည်။ ဓားက သူ့ရင်ဘတ်ကနေ ပြန်ထွက်သွားတော့ သူ့အသံလေးက မျှင်မျှင်လေးသာ ထွက်သွားသည်။
ကောင်လေး တကယ်မသေတာ ဖြစ်မှာကြောက်တာကြောင့် ထိုလူက နောက်တချက် ထပ်ထိုးလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ သူ့နောက်ကျောဘက်က ကြောက်မက်ဖွယ်အားတစ်ခု သက်ရောက်လာတာကို ခံစားလိုက်ရတော့သည်။ ထိုအားက သူ့ကို မြေပြင်ပေါ်ကို လဲကျသွားစေပြီး သွေးအံမတတ်ပင် ဖြစ်သွားစေသည်။ ဓားကလည်း သူလက်ကနေ လွှတ်ကျသွားသည်။
စုန့်ချီ က သွက်လက်ပေါ့ပါးစွာ လှုပ်ရှားလိုက်သည်။သူက တဖက်လူတွေ သတိမဲ့နေတာကို အခွင့်ကောင်းယူလိုက်ပြီး ကိုယ်ခံပညာမကျွမ်းကျင်တဲ့ နတ်ဘုရားတွေကို တစ်ယောက်တစ်ချက်စီ ကန့်ထည့်လိုက်သည်။
သူတို့တွေ ခေါင်းလှည့်ကြည့်ဖို့ အချိန်ယူနေချိန်မှာပဲ စုန့်ချီက သူတို့ကို တစ်ယောက်တချက်စီ ကန်ထုတ်လိုက်တာ ဖြစ်သည်။
စုန့်ချီက ကောင်လေးကို တွဲလိုက်ပြီး မြေပြင်ပေါ်ကို အသာချပေးလိုက်သည်။ သူ့ဝတ်ရုံကလည်း ချက်ချင်းပင် သွေးတွေနဲ့ စွန်းထင်းကုန်သည်။
ဓားကိုင်ထားတဲ့လူက မြေပြင်ကနေ ထလာပြီး စုန့်ချီကို စိုက်ကြည့်လျက်
" ဒီမိစ္ဆာကောင်လေးက ဘယ်ကနေ ထွက်လာတာလဲ?!"
" တော်လိုက်တော့"
စုန့်ချီက ပြောလိုက်သည်။
" သူက သေမင်းရဲ့တဖက်ကမ်းကိုပဲ ရောက်နေပြီလေ "
နတ်ဘုရားတွေက သူ့စကားကို ဘဟ်လိုလုပ်ပြီး နားထောင်ပေးနေမလဲ? သူတို့တွေက ကောင်လေးနဲ့စုန့်ချီ ကို အတူတူ ရှင်းပစ်ဖို့အတွက် စီစဉ်လိုက်ကြသည်။ သ်ု့ပေမယ့် သူတို့တွေ ရှေ့ဆက်ဖို့ လုပ်နေချိန်မှာပဲ လူတစ်ယောက်က ရုတ်တရက် ကောင်းကင်ကနေ ဆင်းသက်လာသည်။
ရုန်းပိုင်က သူ့ရဲ့အမြှီးကိုးချောင်းကို ပြန်သိမ်းပြီးပြီဖြစ်သည်။ သူက ထိုလူတွေက်ု အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
ထိတ်လန့်စွာနဲ့ပဲ ထိုနတ်ဘုရားတွေကလည်း သူတို့ရဲ့လက်တွေကို ပြန်ရုတ်လိုက်ကြပြီး ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ရန်အလို့ငှာ ခြေတဖက်ကို နောက်ကို ရွှေ့လျားလိုက်ကြသည်။ သူတို့က ခေါင်းကို ငုံ့လျက် နာခံသမှုကို ပြသလိုက်ကြသည်။
" ဒီနိမ့်ကျတဲ့နတ်ဘုရားက နတ်ဘုရားအရှင်ရုန်းပိုင်ကို အရိုအသေပြုပါတယ်"
ရုန်းပိုင်က သူတို့တွေကို လျစ်လျူ ရှုလိုက်ပြီး ထိုအစား တဖက်ကို လှည့်၍ မြေပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေဆဲဖြစ်တဲ့ စုန့်ချီကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
စုန့်ချီက ကောင်လေးက်ု ငုံ့ကြည့်နေသည်။သူက ကောင်လေးရဲ့မျက်လုံးထဲက သတိရှိမှုနဲ့ နာကျည်းနေမှုတွေကို မြင်နေပေမယ့်လည်း ထိုကြည်လင်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေကတော့ အရင်ကလောက် အသက်ရှိမနေတော့ပေ။ မျက်လုံးတစ်ဝက်ပွင့်အနေအထားဖြင့် ကောင်လေးက စုန့်ချီကို ကြည့်နေရင်း စုန့်ချီရဲ့ အကျီလက်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး
" ကျွန်တော်....အမှားတစ်ခုခုလုပ်ခဲ့မိလို့လား?"
ကောင်လေးက အားနည်းစွာနဲ့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေထဲကနေ ကြည်လင်တဲ့မျက်ရည်တို့က ကျဆင်းသွားသည်။
" မင်းမလုပ်ခဲ့ပါဘူး"
စုန့်ချီက သူ့မျက်လုံးတွေကို ပွတ်ချေလိုက်ပြီး ခံစားချက်တွေကို အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းချူ ပ်ထားလိုက်သည်။ သူက ကောင်လေးရဲ့မျက်ရည်တွေကို အသာ သုတ်ပေးလိုက်ပြီး ထပ်ပြောလိုက်သည်။
" မင်း ဘာအမှားမှ မလုပ်ခဲ့ပါဘူး "
" ကျေးဇူးပါပဲ..."
ကောင်လေးက ခေါင်းမာစွာနဲ့ ပြောနေသည်။ သူက အခြားတစ်ယောက်ကို ပြောနေတာ ဖြစ်ပေမယ့်လည်း သူကိုယ်တိုင်ပြောနေတယ်ဆိုတာကို သက်သေတည်ချင်၍ ထပ်ပေါင်းပြောလိုက်သည်။
" ကျွန်တော်လည်းသိပါတယ်... ကျေးဇူးတင်ကြောင်းဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုတာကို...."
စုန့်ချီကလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး သူ့နှလုံးကလည်း နာကျင်နေတာကို ခံစားနေရသည်။
" အင်း ။ မင်းကောင်းကောင်း လုပ်ခဲ့တယ်"
"..."
ကောင်လေးက တစ်ခုခုကို ရေရွတ်လိုက်သည်။ စုန့်ချီက သေချာမကြားရတာကြောင့် ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး နားထောင်ကြည့်လိုက်တော့
" ချန်ချူ း ..." ဆိုတာကိုသာ ကြားလိုက်ရသည်။
ဘာမှန်းမသိရတာကြောင့် စုန့်ချီက မေးလိုက်သည်။
" ဘာပြောတာလဲ?"
" ကျွန်တော့်...နမည်က...ချန်ချူ း..."
ကောင်လေးက ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနဲ့ ပြောလိုက်သည်။
" ခင်ဗျား မှတ်ထားရမယ်နော်... ကျွန်တော် ၊ ကျွန်တော့်ရဲ့အကြောင်းနည်းနည်းတောင် မကျန်ရစ်နေခဲ့ပဲနဲ့ မသေချင်ဘူး..... "
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ လှုပ်ရှားမှုရပ်သွားတာနဲ့ သူ့ရဲ့ကြည်လင်တဲ့မျက်လုံးတွေက ပိတ်ကျသွားပြီး စုန့်ချီရဲ့အကျီလက်ကို ဆွဲထားတဲ့လက်ကလည်း ပြန်ပြုတ်ကျသွားသည်။
စုန့်ချီ ရဲ့မျက်လုံးတွေက ပြူ းကျယ်သွားပြီး ရေအလွှာတစ်ခုက မျက်လုံးတွေထက်မှာ ကပ်ငြိနေသလိုပင်။ သူက အပြုံးဖျော့လေးနဲ့ ညင်သာတိုးညှင်းစွာ ပြောလိုက်သည်။
" အင်း ... ချန်ချူ း... ကောင်းကောင်း အိပ်စက်လိုက်ပါ "
" မင်းက ဒီကမ္ဘာထဲမှာ မင်းရဲ့အကျိူ းကျေးဇူးကို ချန်ထားခဲ့ပြီးပါပြီ "
သူက တီးတိုးရေရွှတ်လိုက်သည်။
/ ဝင်ပါမယ့်အတူတူ ချန်ချူ းလေးကို အစထဲက ကယ်ခဲ့လိုက်ရင် ပိုအဆင်မပြေဘူးလား😢/
.
.