Έχω έρθει κάτω από το σπίτι του πατέρα μου χωρίς να το γνωρίζει κανείς, ούτε η Valentina. Η Rossa τον τελευταίο καιρό δεν απαντάει στις κλήσεις μου και καθε φορά που αποφασίζει να σηκώσει το τηλέφωνο, ο τρόπος της είναι απότομος και κοφτός. Έχω την αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά. Καθώς περίμενα στο αμάξι λίγο πιο πέρα από εκεί που βρισκόταν το σπίτι είδα τον πατέρα μου να βγαίνει έξω και έτσι αποφάσισα να κάνω την κίνηση μου. Φαινόταν αναστατωμένος και μπορούσα να διακρίνω στο βλέμμα του, την έντονη οργή του. Όταν τον είδα να μπαίνει στο αμάξι και να φεύγει, βγήκα από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα με γοργά βήματα προς το σπίτι. Χτύπησα την πόρτα και μετά από λίγο άνοιξε η Rossa.
" Lorenzo, τι κανεις εσυ εδώ; " Είπε κοιτώντας εξεταστικά τον χώρο τριγύρω της. Πρέπει να φύγεις, είναι ο πατέρας σου μέσα. Συνέχισε να λέει, ενώ προσπαθούσε να κλείσει την πόρτα.
Κοπάνησα με δύναμη την πόρτα και μπήκα μέσα, εκείνη ποδοπάτησε και έστριψε το βλέμμα της άλλου. Δεν με κοιτούσε.
" Μην μου λες ψέματα, μόλις τώρα τον είδα που έφυγε. "
" Rossa, γιατί δεν με κοιτάς; " Την ρώτησα, μα απάντηση δεν πήρα. Εκείνη άρχισε να περπατάει γρήγορα προς το εσωτερικό του σπιτιού αποφεύγοντας με. Πήγα κοντά της με γρήγορα βήματα, της έπιασα το χέρι και την γύρισα απαλά ώστε να με κοιτάει.
Τα μάτια της ήταν σφιχτά κλειστά, το πρόσωπο της ήταν κόκκινο και είχε μερικά μελανά σημαδια στο πάνω μέρος του κεφαλιού της. Γύρισα με το χέρι μου το πρόσωπο της, για να δω καλύτερα τα χτυπήματα.Ήταν σε άσχημη κατάσταση και ήταν όλα τους αρκετά αισθητά. Ο θυμός μέσα μου άρχισε να φουντώνει, πως της το έκανε αυτό ο πατέρας μου.
" Rossa, πες μου ο πατέρας μου στο έκανε αυτό; " Φώναξα, ενω την ταρακούνησα από τους ώμους για να μιλήσει. Στην αρχή δεν μιλούσε και άρχισε να κλαίει σιγανά κοιτώντας κάτω.
" Rossa μίλα! " Το βλέμμα μου πλέον είχε αγριέψει, το μόνο που ήθελα ήταν να βρω τον πατέρα μου και να τον χτυπήσω, πως τόλμησε να απλώσει χέρι πάνω της. Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε με τα γαλανά μάτια της τα οποία φαίνονταν άψυχα, το γαλάζιο τους φάνταζε άχρωμο.
" Δεν σε αφορά Lorenzo και κακώς που ήρθες, να φύγεις τώρα και να μην ξαναέρθεις εδω! " Απάντησε βγαίνοντας από το κράτημα μου, ενώ κατευθύνθηκε προς την πόρτα κάνοντας μου νόημα να βγω έξω.
" Αυτός στο έκανε, έτσι δεν είναι; Γιατί γαμωτο τον προστατεύεις, πες μου γιατί το κανεις αυτό στον εαυτό σου; Τα παιδιά δεν τα σκέφτεσαι; " Της φώναξα τόσο δυνατά, που την είδα να τρέμει από φόβο. Όσο θυμο και αν έχω μέσα μου για εκείνη, δεν μπορώ να την βλέπω έτσι. Είναι σαν δεύτερη μητέρα μου, από μικρός έτρεφα μια ιδιαίτερη αγάπη γι αυτήν.
" Lorenzo εγώ θα τα βγάλω πέρα, εσυ όμως πρέπει να φύγεις. Δεν θα το αντέξω αν σου κάνει κάτι. " Ήρθε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε κλαίγοντας. Στην αρχή δίστασα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Εν τέλη όμως ανταπέδωσα την αγκαλιά της, σφίγγοντας την περισσότερο.
" Rossa, θα σε πάρω από εδώ. Θα έρθεις να μείνεις σπίτι μου και εσυ και τα παιδιά, να γνωρίσεις και κάποια που θέλω. " Της είπα ενώ άρχισα να κατευθύνομαι προς τα δωμάτια των παιδιών με σκοπό να ετοιμάσω τα πράγματα τους.
Εκείνη με σταμάτησε και μπήκε μπροστά μου,
κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά.
" Όχι, δεν θα πάμε πουθενά. Ούτε εγώ ούτε τα παιδια, ο πατέρας σου δεν μου έκανε τίποτα, μόνη μου χτύπησα. Έπεσα κάτω. " Απάντησε πιάνοντας το χτυπημένο μέρος του κεφαλιού της. Το συγκεκριμένο χτύπημα ήταν πιο άσχημο από τα υπόλοιπα, ήταν έντονα μελανιασμένο και σχετικά μεγαλύτερο από τα αλλά.
" Καταλαβαίνεις τι λες; Θες να σε σκοτώσει; " Οι φωνές μου αντηχούσαν σε καθε γωνία του σπιτιού. Ήθελα να σπασω τα πάντα εδώ μέσα, γιατί τον καλύπτει ακόμα και τώρα;
" Δεν σου είμαι τίποτα και ποτε δεν θα γίνω. Δεν σε θέλω στην ζωή μου, δεν θέλω να ξαναερθεις ποτε εδώ! Μακριά από την Sofia και τον Milo και τώρα έξω από το σπιτι μου. " Την κοίταξα στα μάτια, δεν μπορώ να πιστέψω όλα αυτά που λέει. Από την μια δείχνει μετανιωμένη και από την άλλη, λέει όλες αυτές τις ασυναρτησίες.
Αφού της έριξα ένα απαξιωτικό βλέμμα έφυγα χτυπώντας την πόρτα πίσω μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο και άρχισα να χτυπάω το τιμόνι με μανία. Νιώθω περίεργα, έχω εναν έντονο πόνο στο στέρνο που με καίει, σαν μαχαίρια είναι. Έντονος και οξύς. Εγώ φταίω όμως, δεν έπρεπε εξαρχής να ασχοληθώ με εκείνη. Όταν την χρειαζόμουν δεν ήταν ποτε εκεί για εμένα.
Έβαλα μπροστά το αυτοκίνητο, πάτησα το γκάζι και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
———————————————————————
Έχει βραδιάσει, ο Lorenzo λείπει από το πρωί και δεν απαντάει σε καμία από τις κλήσεις μου. Ξαφνικά άκουσα το αυτοκίνητο του να σταματάει και κατευθύνθηκα γρήγορα προς την πόρτα. Μπήκε μέσα, μύριζε έντονα αλκοόλ και τσιγάρο. Πέταξε τα κλειδιά και το σακάκι του κάτω, ενώ ξεκουμπωσε τα πρώτα τρία κουμπιά του πουκάμισου του. Με αγνόησε και περπάτησε μέχρι τον καναπέ, έκατσε και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω ξεφυσώντας. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, ενώ παράλληλα έπεφταν στο πρόσωπο του. Τα χέρια του ήταν κόκκινα από το κρύο δημιουργώντας έντονα μελανά σημαδια στις κλειδώσεις των χεριών.
" Δεν μπορώ ούτε να περπατήσω. " Είπε γελώντας καθώς σηκώθηκε, με σκοπό να κατευθυνθεί προς την μεριά με τα ποτά.Πήγα κοντά του και τον σταμάτησα σπρώχνοντας τον προς τα πίσω.
" Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά το ποτό για εσενα σήμερα τελείωσε. " Είπα αποφασιστικά και πήρα το μπουκάλι με το ουίσκι στα χέρια μου, κρύβοντας το πίσω μου.
Εκείνος γέλασε και έκανε ένα βήμα ακόμα πιο κοντά μου. Η ανάσα του ήταν καυτή από την γεύση του ποτού και η ματιά του άγρια, πιο άγρια από καθε άλλη φορά.
" Δωσε μου το μπουκάλι τώρα! " Είπε κοφτά με θυμο πιάνοντας μου το χέρι σφιχτά, ενώ μείωσε κι αλλο την απόσταση μεταξύ μας.
" Αν το θες, πρώτα θα πρέπει να με σκοτώσεις. Απάντησα κοιτώντας τον κατάματα. " Τα μάτια του ήταν κόκκινα και το πράσινο τους χρώμα, δεν ηταν πλέον φωτεινό, είχαν μια σκούρα, ψυχρή απόχρωση.
" Συγγνώμη, δεν ξέρω τι κάνω. " Άφησε το χέρι μου και έπιασε το κεφάλι του τρίβοντας τους κροτάφους του. Στήριξε το σωμα του στον τοίχο και έκλεισε τα μάτια του. Η δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν, κάνοντας τον να πέσει στο πατωμα. Αμέσως αφησα από τα χέρια μου το μπουκάλι με το ποτό και πηγα κοντά του. Σήκωσα το κεφάλι του και πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, σφίγγοντας τον στην αγκαλιά μου.
" Πες μου τι έγινε Lorenzo. " Του μίλησα γλυκά καθώς χάιδεψα το μάγουλο του. Εκείνος αφού με κοίταξε για λίγο, όρμησε στα χείλη μου και με φίλησε με πάθος.
Μετά από λιγο, σταμάτησε το φιλι για να πάρουμε ανάσα και με κοίταξε στα μάτια χαϊδεύοντας μου τα μαλλια.
" Είσαι πανέμορφη mi amor. Χαίρομαι που είσαι εδώ, σου υπόσχομαι ότι θα κάνω τους πάντες που σου προκάλεσαν πόνο να πληρώσουν, ειδικά τον πατέρα σου. " Με φίλησε έντονα άλλη μια φορά και σηκώθηκε από το πατωμα πηγαίνοντας προς το δωμάτιο του, αφήνοντας με μόνη εκεί.
Τον πατέρα μου...
Σηκώθηκα από το πάτωμα, ανέβηκα γρήγορα τα σκαλιά και ανοιξα την πόρτα του δωματίου του. Το δωμάτιο ήταν άδειο, τα φώτα κλειστά και το κρεβάτι στρωμένο όπως το πρωί. Έκλεισα την πόρτα και προχώρησα στο δίπλα που ήταν το δικό μου. Όταν ανοιξα την πόρτα είδα τον Lorenzo να έχει ξαπλώσει στο κρεβατι μου.
Δεν ήθελα να τον ξυπνήσω, θαρρούσα πως είχε κοιμηθεί και έτσι πήγα δίπλα του, όσο πιο αργά μπορούσα και άρχισα να ξεκουμπώνω το πουκάμισο του, τα ρούχα του μύριζαν αλκοόλ και τσιγάρο είναι προτιμότερο να κοιμηθεί χωρίς αυτά. Όσο ξεκουμπωνα το πουκάμισο του, ξαφνικά τα χέρια μου παγιδεύτηκαν μέσα στα δικά του.
" Άστο αυτό και κάτσε δίπλα μου. " Τα μάτια του γυάλιζαν και πλέον το άγριο βλέμμα του είχε αντικατασταθεί με ένα ήρεμο ύφος, που σπάνια έβλεπα στον Lorenzo. Ξάπλωσα δίπλα του και του έδωσα ένα φιλι στο γυμνό του στέρνο.
" Μόνο εσυ μου απέμεινες πλέον. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο, όμως λατρεύω που βρίσκεσαι εδώ. " Είπε και με έσφιξε πάνω του. Η καρδιά μου σκίρτησε και ένιωσα να χάνω εναν χτύπο.
" Μιλάει το ποτό Lorenzo, αυριο θα τα μετανιώσεις όλα αυτά. " Ανέβηκε από πάνω μου και κράτησε τα χέρια μου δεξιά και αριστερά του κεφαλιού μου.
" Te voglio bene amore mio. " Ψυθίρισε φίλωντας καθε εκατοστό του λαιμού μου, ρουφώντας και δαγκώνοντας απαλά το δέρμα μου.
" Lorenzo... " Προσπάθησα να του μιλήσω αλλά δεν μπορούσα, η φωνή μου ακούστηκε σαν ψίθυρος. κάθε μέρος του σώματος μου τον ήθελε, ήμουν αδύναμη στο να κάνω το οτιδήποτε.
Σταμάτησε και έφερε ξανα το πρόσωπο του αντίκρυ στο δικό μου.
" Έχω να σου πω τόσα, αλλά δεν ξέρω πως. Θα σε χάσω και δεν το θέλω αυτό. " Μου είπε ξέπνοα και ακούμπησε το κεφαλι του στο στήθος μου χαλαρώνοντας το σωμα του πάνω μου.
" Κοιμήσου και αυριο θα πούμε τα υπόλοιπα. " Τον φίλησα απαλά στο κεφαλι και τον αφησα να κοιμηθει. Ήταν κουρασμένος και φορτισμένος ψυχολογικά. Είμαι σίγουρη ότι έγινε κάτι σοβαρό αλλά όλα μπορούν να περιμένουν...
——————————————————————
Σηκώθηκα με δυσκολία από το κρεβάτι μιας που πάνω μου κοιμόταν ακόμη ο Lorenzo. Κοιμόταν βαριά αλλά γαλήνια, τα χαρακτηριστικά του προσωπου του ήταν πιο χαλαρά από καθε άλλη φορά. Συνήθως ξυπνάει αρκετά νωρίς, όμως σήμερα θα τον αφήσω να κοιμηθεί λίγο παραπάνω, μιας που η χθεσινή μέρα ήταν φορτική για εκείνον.
Αφού ετοιμάστηκα κατέβηκα κάτω, σήμερα είχα σκοπό να μπω στο γραφείο του Lorenzo, θέλω να ξαναδώ τα χαρτιά που ανήκουν στην Diana. Ποτε δεν κατάφερα να ολοκληρώσω το περιεχόμενο τους, είναι όλα πολύ μπερδεμένα.
Κατέβηκα την μεγάλη σκάλα και βρήκα εκεί την κ.Sienna μαζί με το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό συγκεντρωμένο στην κουζίνα.
" Καλημέρα σε όλους σας! " Είπα κεφάτα και αμέσως όλοι έσπευσαν να με χαιρετήσουν και να με ρωτήσουν αν χρειάζομαι κάτι.
" κ.Sienna, μήπως μπορείτε να μου δώσετε το κλειδί για το γραφείο του Lorenzo; Το χρειάζομαι πραγματικά! " Την παρακάλεσα, στην αρχή ήταν διατακτική, καθώς ξέρει πως ο Lorenzo δεν θέλει να μπαίνει κανένας στο γραφείο του. Στο τέλος όμως και μετά από αρκετα παρακάλια μου το έδωσε και το μόνο που μου είπε ήταν να της το επιστρέψω σύντομα.
Περπάτησα στον μεγάλο διάδρομο ώσπου έφτασα. Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα μέσα στο σκοτεινό γραφειο. Περιπλανήθηκα για λίγο στο χώρο, μέχρι που το μάτι μου έπεσε στην βιβλιοθήκη. Είναι στραβή και το τζαμί που υπάρχει στην άλλη γωνία κάνει αντανάκλαση με την πίσω μεριά της βιβλιοθήκης όπου φαίνεται πως κάτι υπάρχει εκεί.
Κατευθύνθηκα προς τα εκεί και έβαλα το χέρι μου στο πίσω μέρος της βιβλιοθήκης. Ήταν αρκετά στενά όμως κατάφερα να πιάσω αυτό που βρισκόταν από πίσω. Ήταν ένα σχετικά μεγάλο πακέτο.
Αφού το επεξεργάστηκα στα χέρια μου για μερικά λεπτα το άνοιξα. Μέσα υπήρχε ένα μικρό χαρτί που έγραφε το όνομα μου με χρυσά καλλιγραφικά γράμματα. Ποτε ήρθε αυτό το πακέτο; Γιατί ο Lorenzo δεν μου ανέφερε κάτι;
Το μάτι μου έπεσε στην κασέτα που ήταν τοποθετημένη στο κάτω μέρος του κουτιού, την πήρα στα χέρια μου και χωρίς δεύτερη σκέψη την έβαλα στην τηλεόραση που υπήρχε στο γραφείο.
Πριν προλάβει όμως η κασέτα να ξεκινήσει, μέσα στο γραφείο μπήκε ο Lorenzo κάνοντας με να τρομάξω, από την ξαφνική είσοδο του.
" Τι κανεις εδώ μέσα; " Με ρώτησε νευρικά, ενω το μάτι του έπεσε στο γραφείο όπου υπήρχε το κουτί. Αμέσως έτρεξε προς το μέρος μου και έβγαλε την κασέτα από την τηλεόραση τοποθετώντας την πάλι στο κουτί.
" Το πακέτο είναι δικό μου,γιατί δεν μου είχες πει κάτι; Επίσης γιατί έβγαλες την κασέτα; Τι μου κρύβεις Lorenzo; " Ρώτησα, ενώ πήγα επικίνδυνα κοντά του, τα μάτια μας πετούσαν φωτιές.
" Βγες έξω τώρα! Δεν θα ξανά μπεις εδώ μέσα αν δεν πάρεις την άδεια μου, το περιεχόμενο του πακέτου δεν σε αφορά! " Μου απάντησε φωνάζοντας, ενώ πέταξε το πακέτο με δύναμη στην άλλη άκρη του γραφείου. Στήριξε τα χέρια του στο γραφείο και ξεφυσηξε.
Δεν είχα όρεξη να ξανά τσακωθώ μαζί του, όποτε γυρισα την πλάτη μου και προσπάθησα να φύγω όταν το χέρι του με γύρισε απότομα κάνοντας με να κολλήσω πάνω του. Προσπάθησα να τραβηχτώ αλλά εκείνος έπιασε και τα δυο μου χέρια ακινητοποιώντας με.
" Valentina scusate... Δεν ήθελα να σου φωνάξω, αλλά οι κανόνες είναι κανόνες και δεν θέλω να τους καταπατάς. " Ο τόνος της φωνής του ήταν σοβαρός και το κράτημα του γερό.
" Δεν πειράζει, αλλωστε δεν νομίζω να ήταν κάτι σημαντικό, αλλιώς θα μου το έλεγες έτσι δεν είναι; " Ρώτησα ρητορικά και τον είδα να μου γνέφει θετικά, ενώ χαλάρωσε το κράτημα του.
" Ωραία λοιπόν τότε δεν έχουμε κάτι αλλο να πούμε. Θα σε δω μετά. " Προσποιήθηκα πως όλα είναι καλα και βγήκα από το γραφείο σαν να μην συνέβη τίποτα.
Όταν άκουσα την πόρτα να κλείνει σταμάτησα να περπατάω και αυτόματα ένα γελακι μου ξέφυγε. Ω, σίγουρα είναι κάτι σημαντικό και με αφορά, αλλά γιατί όμως δεν μου λέει τι; Κατάλαβα πως ήταν σημαντικό από τον τρόπο του. Ήταν κάπως μαγκωμένος και η στάση του απέναντι μου ήταν ενοχη.
Έκατσα στην τραπεζαρία και τον περίμενα υπονετικα να έρθει. Μετά από λίγο ήρθε και έκατσε ακριβώς απέναντι μου, σαν να μην συνέβη τίποτα. Έγειρα το σώμα μου στην καρέκλα και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος. Δεν με είχε καταλάβει που τον παρατηρούσα μιας που μιλούσε με ένα μέλος του προσωπικού. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και με κοιταξε εξεταστικά.
" Μπορώ να μάθω τι σκέφτεσαι; " Ρώτησε σχεδόν αδιάφορα, αρχίζοντας να τρώει το πρωινό του.
" Τίποτα το σπουδαίο. " Απάντησα χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του, καθώς ένα αμυδρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη μου.
Για το καλό του ας μην μου κρύβει κάτι.
Γεια σας, συγγνώμη για την τόση αργοπορία, πραγματικά θα προσπαθήσω να ανεβάζω όσο πιο συχνά γίνεται !
Ελπιζω να σας αρέσει
Με αγάπη <3