<<Τετραπέρατη είναι η άτιμη, τον ψύλλο καλιγώνει. Και έξυπνη, απαπά. Για την ηλικία της κι όλας. Μου το λέει και η διευθύντρια της, μια χρυσή κοπέλα, η Ειρήνη...>> με μία ανάσα και γεμάτη ενθουσιασμό, μιλούσε η Λενιώ στις αδελφές της για την μικρή Ευγενία. Ήταν Κυριακή απόγευμα και οι τρεις τους απολάμβαναν τον καφέ τους, μετά το φαγητό στο σπίτι των κοριτσιών. Ο Λάμπρος είχε πάει τον Σέργιο βόλτα, με τον αγαπημένο του Ασπρούλη και οι Σταμίραινες έμειναν μόνες. Αφορμή ζητούσε η Ελένη να μιλήσει για το κορίτσι της σε εκείνες, μιας και όταν ήταν μπροστά ο Λάμπρος, απέφευγε να εκδηλώνεται τόσο πολύ. Ο άντρας της ήταν αρνητικός στις τόσο συχνές επισκέψεις, θεωρώντας ότι το παιδί δεν πρέπει να δένεται μαζί τους και ο μόνος λόγος που δέχτηκε να πηγαίνουν μαζί στο ίδρυμα, ήταν για να μην κακοκαρδίσει και χαλάσει το χατίρι της Λενιώς του. Ήταν η τρίτη Κυριακή στη σειρά που επισκέπτονταν μαζί το δημοτικό ορφανοτροφείο και η μικρή έδειχνε κάθε φορά όλο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Η Ελένη φυσικά επισκεπτόταν το παιδί και μεσοβδόμαδα, κρυφά από τον δάσκαλο, που γνώριζε αυτές τις επισκέψεις όμως δεν ήθελε να έρθει σε κόντρα μαζί της, οπότε παρίστανε πως δεν το ήξερε. Και παρότι ο Λάμπρος ήθελε να κρατήσει τις τυπικές αποστάσεις, το κορίτσι τον λάτρευε όπως και εκείνη. Έτρεχε κόντα του και σήκωνε ψηλά τα χεράκια της για να την πάρει στην αγκαλιά του κι εκείνη να τυλιχτεί στον λαιμό του, αποζητώντας ασφάλεια. Τους χάζευε η Λενιώ και πολλές φορές ένιωθε έναν κόμπο στο στομάχι, μα δεν ήθελε να δείξει τα συναισθήματα της γιατί φοβόταν μήπως ο Λάμπρος αρχίσει πάλι να της λέει πόσο λάθος είναι αυτό που κάνουν. <<Θέλουμε κι εμείς να γνωρίσουμε το κοριτσάκι>> είπε η Δρόσω και κοίταξε την Ασημίνα. <<Ναι ναι φυσικά. Ίσως και την επόμενη ή την μεθεπόμενη εβδομάδα, έρθουμε μαζί σας>> συμπλήρωσε και η Ελένη τις έπιασε από το χέρι και χαμογέλασε γλυκά. Η πόρτα άνοιξε και ο Σέργιος μπήκε μέσα τρέχοντας ενώ ο δάσκαλος τον ακολουθούσε χαμογελαστός. <<Μαμά, εγώ οδήγησα τον Ασπρούλη. Εγώ κρατούσα το χαλινάρι. Ο θείος δεν έκανε τίποτα, μόνος μου τα έκανα όλα>> φώναξε και οι τρεις αδελφές έδειξαν ενθουσιασμένες. <<Μα μόνος σου; Τα κατάφερες; Αποκλείεται>> είπε η Δρόσω. <<Πες θείε Λάμπρο, πες τους εσύ>>. Εκείνος στάθηκε πάνω από την Ελένη και της έπιασε τρυφέρα τον ώμο. <<Μοναχός του όλα. Εγώ από εκείνον κρατιόμουν και ήταν καταπληκτικός>> είπε ο άντρας και του έκλεισε το μάτι. <<Λενιώ μου, πάμε σπίτι μας;>>, <<Μα από τώρα; Καθίστε ακόμα λίγο>> διαμαρτυρήθηκε η Ασημίνα. <<Θέλω να περάσουμε να δούμε ένα χωράφι Ασημίνα μου, πριν βραδιάσει. Πάμε κορίτσι μου;>> είπε επίμονα ο δάσκαλος κι η Ελένη σηκώθηκε, χαιρέτησε τις αδελφές της και τον μικρό τους και τον ακολούθησε στην αυλή.
Ο Λάμπρος καβάλησε το άλογο και της έδωσε το χέρι του για να ανέβει κι εκείνη. Πέρασε τα χέρια της γύρω από την κοιλιά του και άκουμπησε το δεξί της μάγουλο στη πλάτη του. Έπεφτε σιγά σιγά ο ήλιος και τα πορτοκαλιά του χρώματα φώτιζαν τον θεσσαλικό κάμπο, όταν ο άντρας τράβηξε τα χαλινάρια και το ζωντανό σταμάτησε. Κατέβηκε πρώτος και έδωσε το χέρι στη γυναίκα του. <<Αυτό είναι>> είπε και της έδειξε ένα κομμάτι γης. <<Επτά στρέμματα, πέντε λεπτά από το δικό μας. Αν δεις, φαίνεται κι από εδώ...>> είπε και έδειξε με το χέρι του, τα δικά τους στρέμματα, πέρα στον ορίζοντα. <<Δεν θα έχουμε πρόβλημα στη μετακίνηση. Δεν είναι βέβαια δίπλα όπως του Μιχάλαρου αλλά δεν είμαστε και μακριά>>. Η Ελένη κοίταξε γύρω και φάνηκε σκεπτική. <<Εντάξει μου φαίνεται. Δυο στρέμματα παραπάνω κι όλας. Το ενοίκιο; Είναι καλύτερο ε;>>. Ο δάσκαλος την κοίταξε και πήρε βαθιά ανάσα <<Δεν θέλει χρήματα ο ιδιοκτήτης>>. <<Και τι θέλει;>> ρώτησε η Λενιώ με βλέμμα γεμάτο απορία. <<Είπε πως κάθε 1η του μηνός, θα περνάς να του δίνεις ένα μεγάλο φιλί. Είναι ερωτευμένος μαζί σου και δεν τον ενδιαφέρει το ενοίκιο>> είπε περιπαικτικά. <<Τι σόι αστείο είναι αυτό; Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης δηλαδή;>> είπε νευρικά η Ελένη, που δεν καταλάβαινε το χωρατό του άντρα της. <<Εγώ. Εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης>>. Η γυναίκα έκανε ένα βήμα πίσω και έπειτα κατάλαβε τι εννοούσε. <<Λάμπρο τι έκανες; Γιατί; Πείραξες τα χρήματα που σου άφησε η Αννέτ; Δεν έπρεπε, δεν υπήρχε λό...>>. Ο δάσκαλος της έβαλε το δάχτυλο μπροστά στο στόμα για να σταματήσει να μιλάει. <<Ήταν μία πολύ συμφέρουσα αγορά. Τα υπολόγισα, το συζητήσαμε και με τον Φανούρη...>>, <<Ο Φανούρης το ξέρει;>>, <<Φυσικά αλλά δεν τον άφησα να σου χαλάσει την έκπληξη. Θα κάνουμε απόσβεση σε 2 με 3 χρόνια το πολύ, ανάλογα με τη σοδιά. Δεν υπήρχε λόγος να βάλουμε τον Μιχάλαρο κεχαγιά στο κεφάλι μας. Και όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, η γη δεν χάνει την αξία της>>. Η Ελένη χαμογέλασε και κοίταξε το χωράφι. Έπειτα κόλλησε το σώμα της πάνω στου άντρα της και τύλιξε τα χέρια της από το λαιμό του. <<Είσαι ένας άγγελος. Ο άγγελος μου>>, <<Μήπως πρέπει να δώσεις τώρα την προκαταβολή για το κτήμα; Σου είπα, ο ιδιοκτήτης θέλει ενοίκιο>> της είπε πονηρά και πριν τελειώσει τη φράση η Λενιώ κόλλησε τα χείλη της πάνω στα δικά του. Το φιλί τους κράτησε παραπάνω από το συνηθισμένο. Φιλήθηκαν με πάθος και ορμή. Ο Λάμπρος έκανε την κίνηση να σταματήσουν. Έπειτα χωρίς να μιλήσουν ανέβηκαν στο άλογο και εκείνος χτύπησε με δύναμη τα χαλινάρια πάνω στο ζώο για να ξεκινήσει.
Η Ειρήνη κοίταξε έξω από το παράθυρο. Είχε νυχτώσει για τα καλά. Έκλεισε έναν μεγάλο φάκελο που βρισκόταν μπροστά της, πήρε τη τσάντα της και βγήκε από το ψυχρό γραφείο της. Στο ορφανοτροφείο επικρατούσε παντού ησυχία. Προχώρησε προς την έξοδο, όταν πρόσεξε την Ευγενία, που καθόταν δίπλα στο μεγάλο παράθυρο, πάντα με τον αγαπημένο της αρκούδο που δεν αποχωριζόταν ποτέ, και κοιτούσε τον δρόμο. <<Ευγενία τι κάνεις εδώ; Ξέρεις τι ώρα είναι;>>. Η μικρή έκατσε στα γόνατα της και κοίταξε στα μάτια την διευθύντρια που έκατσε δίπλα της. <<Κυρία, η Βαγγελίτσα πού πήγε;>>, <<Η Βαγγελίτσα υιοθετήθηκε αλλά εσύ έπρεπε να ήσουν στο κρεβάτι σου>>, <<Τι είναι υιο... υιοθ...>>, <<Υιοθετήθηκε σημαίνει πως την πήρε μία οικογένεια. Βρήκε έναν νέο μπαμπά και μία νέα μαμά>>. Η μικρή γούρλωσε τα μάτια και κάρφωσε το βλέμμα στην Ειρήνη. <<Θέλω κι εγώ να πάρω μια νέα μαμά και μπαμπά. Κυρία, μπορώ να πάω κι εγώ με την Ελένη και το Λάμπρο;>>. Η γυναίκα άπλωσε τα χέρια της και σήκωσε αγκαλιά τη μικρή. <<Δεν είναι απλό Ευγενία μου και τώρα είναι αργά>>, <<Να το πείτε εσείς στη Λενιώ μου γιατί εκείνη λέει ότι δεν μπορεί να με πάρει. Θα το πείτε κυρία Ειρήνη;>>. Η γυναίκα φίλησε το μέτωπο της μικρής και την άφησε στο κρεβάτι της. Τη σκέπασε και της έδωσε να κρατήσει αγκαλιά τον Μπούμπη. Η σκέψη αυτή πέρναγε μέρες από το μυαλό της. Τώρα όμως κατάλαβε ότι έπρεπε να το κάνει. <<Θα το πω Ευγενία. Θα το πω>>.
Ο Λάμπρος έβαλε κρασία στα ποτήρια και έδωσε στην Ελένη το δικό της. <<Καλορίζικο και καλές δουλειές να έχουμε Λενιώ μου>>. Ήπιαν και οι δύο μα η Ελένη σταμάτησε. <<Στον άντρα μου, που δεν αφήνει καμία επιθυμία μου απραγματοποίητη>>, <<Και στη γυναίκα μου. Την καλύτερη αγρότισσα της Θεσσαλίας>>. Η Λενιώ γέλασε και ήπιε λίγο κρασί. Έπειτα άφησε το ποτήρι στο τραπέζι και έπιασε το πρόσωπο του Λάμπρο με τα χέρια της. Τον φίλησε με πάθος. Τα χέρια της κατέβηκαν αργά προς το στέρνο του και άνοιξε ένα ένα τα κουμπιά από το πουκάμισο του. Εκείνος την ανασήκωσε και την έβαλε να καθίσει πάνω στο τραπέζι. Έσπρωξε ελαφριά το κορμί της και άνοιξε με τη σειρά του τα κουμπιά από τη ζακέτα της. Το σώμα της Ελένης ήταν πλέον ξαπλωμένο στο τραπέζι και εκείνος φιλούσε τον λαιμό της. <<Πήγαινε με μέσα>> είπε η Λενιώ ανασαίνοντας γρήγορα. <<Κι εδώ. Και μέσα. Και παντού>> ψιθύρησε στο αυτί της και πέρασε το χέρι του κάτω από τη φούστα της. Το τυχαίο άγγιγμα του πάνω στη προσπάθεια να της απομακρύνει το εσώρουχο, ανατρίχιασε την Ελένη που ανασήκωσε τον κορμό της, τη στιγμή που εκείνος την τράβηξε πάνω στο σώμα του και βυθίστηκε μέσα της. Το μόνο που ακουγόταν στο δωμάτιο ήταν οι ανάσες τους, οι φλόγες από το τζάκι και το τρίξιμο του τραπεζιού από τα κορμιά τους. Ο άντρας τη σήκωσε, χωρίς να βγει από μέσα της, κι έκατσε στο πάτωμα μπροστά στη φωτιά, τραβώντας την ξανά προς το μέρος του. Η Ελένη τον έσπρωξε ελαφρα για να ξαπλώσει και κατέβασε το μεσοφόρι της για να ελευθερώσει το στήθος της. Ο Λάμπρος άπλωσε το χέρι του και το χάιδεψε. Την τράβηξε ξανά προς το μέρος του και έγιναν ένα δίπλα στη ζέστη της φωτιάς που έκαιγε. Όταν κόπασε το πάθος, ήταν ιδρωμένοι. Έμειναν εκεί ανταλλάζοντας κάποια τελευταία φιλιά και έπειτα ο δάσκαλος την πήρε στην αγκαλιά του και την οδήγησε στη κάμαρη τους για να πλαγιάσουν αγκαλιασμένοι, αγγίζοντας ο ένας τη ζεστασιά του κορμιού του άλλου.
Η Ειρήνη έδωσε μία κούπα με καφέ στην Ελένη και έκατσε απέναντι της. <<Σου ζητάω εκ των προτέρων συγνώμη για το θάρρος, όμως έχω μάθει να μην μασάω τα λόγια μου Ελένη. Παλεύω χρόνια για να έχουν τα παιδιά αυτά, ένα καλύτερο μέλλον. Για να μην μεγαλώσουν εδώ μέσα, μα εκεί έξω με μία καλύτερη τύχη. Δεν μπορώ λοιπόν να μην στο πω, βλέποντας την αγάπη και την αδυναμία που έχεις στην Ευγενία και που σου έχει κι αυτή. Εσύ και ο άντρας σου δεν έχετε παιδιά κι απ' ότι έχω καταλάβει, υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Γιατί δεν υιοθετείτε τη μικρή; Εκείνος είναι δάσκαλος, εσύ έχεις τα χωράφια σου, δεν υπάρχει επομένως βιοποριστικό θέμα. Το παιδί σας λατρεύει. Το έχεις σκεφτεί καθόλου;>>. Η Λενιώ άφησε τον καφέ στο γραφείο και κοίταξε την γυναίκα. <<Το θέλω όσο τίποτα στο κόσμο. Αλλά δεν μπορώ να την υιοθετήσω>>, <<Γιατί αυτό;>>, <<Γιατί κανένα δικαστήριο δεν θα μου την έδινε Ειρήνη>> είπε η Ελένη και τα μάτια της αυτόματα έγιναν υγρά. <<Αν σου πω, θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα μου στερήσεις το δικαίωμα να βλέπω, έστω για τόσο λίγο, το παιδί;>>. Η διευθύντρια σάστησε μα έγνεψε καταφατικά. <<Το Σεβαστού, είναι το επώνυμο του άντρα μου. Στη Θεσσαλία όμως, όλοι με ξέρουν σαν Ελένη Σταμίρη>>. Η Ειρήνη πάγωσε και γούρλωσε τα μάτια της. <<Η φόνισσα του κάμπου; Που σκότωσε τον άντρα της την πρώτη νύχτα του γάμου;>>. Η Λενιώ δάκρυσε <<Μόνο μη μου στερήσεις το παιδί. Μόνο αυτό σου ζητώ>>. Η διευθύντρια της έπιασε το χέρι και την κοίταξε βαθιά στα μάτια <<Αν μπορούσα, θα σου έδινα τώρα το παιδί εγώ. Έχω μάθει να διαβάζω τους ανθρώπους Ελένη. Κι εσύ δεν είσαι μια φόνισσα. Αντιθέτως, θέλω να σου σφίξω το χέρι και να σε συγχαρώ για τον αγώνα σου. Παρακολούθησα όλη τη δίκη αυτού του καθάρματος, από τις εφημερίδες. Ξέρω γιατί δεν μπορείς να κάνεις παιδί και είναι τιμή μου, να σε γνωρίζω από κοντά>>. Εκείνη σκούπισε τα μάτια της και έσφιξε το χέρι της διευθύντριας <<Η τιμωρία για το έγκλημα μου, ήταν πολύ σκληρή. Μα αν μου στοίχησε κάτι περισσότερο απ΄όλα, ήταν που μου στέρησαν το δικαίωμα να κάνω ένα παιδί. Να χαρίσω ένα παιδί στο Λάμπρο μου, που αφιέρωσε τη ζωή του σε εκείνα. Μακάρι να μπορούσα να πάρω αυτό το κοριτσάκι, μα κανένα δικαστήριο δεν θα μου το έδινε. Μακάρι να μπορούσα να την πάρω έστω για λίγο. Ραγίζει η καρδιά μου κάθε φορά που μου το ζητά και της λέω όχι>>. Η Ειρήνη άφησε το χέρι της Ελένης και σηκώθηκε όρθια. <<Έχεις δίκιο για το δικαστήριο, μα αν θες να πάρεις το παιδί για λίγο, έχω τη δυνατότητα να το κανονισω>>. Η Λενιώ ανακάθισε. <<Πώς; Αφού δεν...>>, <<Μπορώ να κανονίσω να το πάρεις σαν φιλοξενούμενη για μερικές μέρες με αναδοχή για το Πάσχα. Δεν είναι δύσκολο, ούτε θα ψάξει η επιτροπή για ποινικό μητρώο αν εισηγηθώ εγώ. Και το γεγονός πως ο άντρας σου είναι δάσκαλος, πίστεψε με, θα τους πείσει ευκολότερα>>. Η Ελένη έπιασε τα χέρια της Ειρήνης και βούρκωσε. <<Σε ευχαριστώ. Δεν... Δεν ξέρω τι να πω. Σε ευχαριστώ τόσο πολύ>>. Η Ειρήνη της έτριξε το χέρι και χαμογέλασε <<Μακάρι να μπορούσα να κάνω παραπάνω Λενιώ. Είστε καλοί άνθρωποι. Έχετε καθαρό βλέμμα. Δεν ξέρω πως... Πώς έφτασες στο έγκλημα, όμως είμαι βέβαιη πως δεν είχες δόλο. Τέλος πάντων, να μη σε φέρνω σε δύσκολη θέση. Ο Λάμπρος είσαι σίγουρη πως συμφωνεί με αυτό; Να πάρετε δηλαδή το παιδί>>. Η Λενιώ τράβηξε το χέρι της διστακτικά. <<Ναι... Ναι φυσικά και θα θέλει. Ο.. Ο άντρας μου, δεν... Δεν θα έχει πρόβλημα. Σίγουρα θα θέλει πολύ>> είπε χαμογελώντας νευρικά. Η γυναίκα είδε την αβεβαιότητα που προσπαθούσε να κρύψει αλλά κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
Ο Λάμπρος περπατούσε νευρικά στη τραπεζαρία, τρίβοντας το μέτωπο του. Εκείνη καθόταν στη καρέκλα με χαμηλωμένο το βλέμμα, περιμένοντας την αντίδραση του, που δεν έμοιαζε θετική. <<Όχι Ελένη. Όχι! Και απορώ πως η Ειρήνη, σου πρότεινε τέτοιο πράγμα>>. Η Ελένη πήρε βαθιά ανάσα. Δεν ήθελε να κοντραριστεί μαζί του αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση. <<Γιατί Λάμπρο; Επειδή θα φιλοξενήσουμε το παιδί για μερικές μέρες και θα κάνει Πάσχα μαζί μας και όχι κλεισμένη σε εκείνο το ίδρυμα;>>, <<Θα ξεσηκώσουμε την Ευγενία και μετά πώς θα γυρίσει πίσω στο ορφανοτροφείο Ελένη; ΠΩΣ;>>, <<Θα της το εξηγήσουμε και θα το καταλάβει>>, <<4.5 χρονών είναι Λενιώ, τι μου λες τώρα; Τι θα της εξηγήσουμε; Κάθε φορά που μας βλέπει ζητά να την πάρουμε μαζί και τώρα θα τη φέρουμε για λίγες μέρες; Το σκέφτεσαι αυτό το πράγμα; Πώς θα μας αποχωριστεί; Πώς θα την αποχωριστείς εσύ Ελένη;>>. Η γυναίκα έμεινε σκεπτική. Ο άντρας της, είχε δίκιο αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί πως θα έχασε την ευκαιρία να έχει για λίγες έστω μέρες τη μικρή μαζί της. Σηκώθηκε και τον κοίταξε πικραμένη. <<Πάω για ύπνο. Δεν νομίζω ότι έχεις κάτι άλλο να μου πεις>> είπε και έφυγε προς την κάμαρη. <<Ελένη έλα δω>> της φώναξε μα εκείνη είχε μπει ήδη στο δωμάτιο. Προχώρησε κι εκείνος, νευρικός πια προς τη κρεβατοκάμαρα. <<Σου μιλαω κι εσύ φεύγεις;>>, <<Τι άλλο έχουμε να πούμε Λάμπρο; Φοβάσαι μη πληγωθώ, μη πληγωθεί το παιδί. Τόσο κακό θα της κάνουμε πια; Το ότι θα πάρει μία ανάσα, δεν το σκέφτεσαι; Καλύτερα ας μην πούμε κάτι άλλο, δεν έχει νοήμα>>. Η γυναίκα έλυσε τη ζώνη από το φόρεμα της μα ο Λάμπρος την τράβηξε στην αγκαλιά του. Η Ελένη έκανε ένα βήμα πίσω απρόθυμα μα εκείνος έκλεισε το πρόσωπο της με τα χέρια του. <<Πιστεύεις πως θέλω το κακό σου έτσι;>>. Εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της, χωρίς να απαντήσει. Τη φίλησε απαλά, μα δεν ανταπέδωσε το φιλί. Εκείνος επέμενε και λίγες στιγμές μετά η Λενιώ τύλιξε τα χέρια της στη μέση του και αφέθηκε στο άγγιγμα των χειλιών του. <<Δεν σου χαλάω χατήρι μάτια μου, μα άκου με μία φορά. Είναι λάθος. Αν εσύ θες να πάρεις την ευθύνη, δεν θα σου πω όχι>>. Το χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπο της Λενιώς που φίλησε με πάθος τον άντρα της και κλείστηκε στην αγκαλιά του για την υπόλοιπη βραδιά.
Η Ειρήνη, που είχε μάθει να διαβάζει καλά τους ανθρώπους, διέκρινε κατευθείαν την ένταση του δάσκαλου, που κούναγε το πόδι του νευρικά και της έριχνε κλεφτές ματιές. Κανείς τους δεν μιλούσε και βρίσκονταν και οι τρεις σε μία γλυκιά αναμονή, μέχρι που η πόρτα του γραφείου χτύπησε και μπήκε μέσα η Ευγενία (μαζί με τον αγαπημένο της αρκούδο), κρατώντας το χέρι της Νίκης, που ήταν για χρόνια η γραμματέας της διευθύντριας. Η μικρή έτρεξε χαρούμενα προς την Ελένη που της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και έπειτα προς τον Λάμπρο. <<Θα παίξουμε;>> τον ρώτησε παιχνιδιάρικα κι εκείνος την σήκωσε και την έβαλε να καθίσει πάνω στα γόνατα του. <<Ευγενία, έλα να συζητήσουμε κάτι όλοι μαζί>> είπε σοβαρά η Ειρήνη. <<Ο Λάμπρος και η Ελένη, είχαν μία ιδέα. Να πας να περάσεις τις ημέρες του Πάσχα μαζί τους>>. Η μικρή γούρλωσε τα μάτια και κοίταξε πρώτα την Λενιώ, που χαμογελούσε και μετά τον Λάμπρο, σαν να έψαχνε την επιβεβαίωση. <<Να πάω σπίτι τους δηλαδή;>> ρώτησε με απορία. <<Ναι. Να πας μαζί τους στο Διαφάνι>>. Το κορίτσι πήδηξε από τα γόνατα του δασκάλου <<Ναι ναι θέλω. Μπορούμε να πάμε; Θέλω κυρία Ειρήνη>>. Η γυναίκα την πλησίασε και έσκυψε μπροστά της <<Για να πας, θα μου υποσχεθείς δύο πράγματα. Πρώτον, ότι θα είσαι καλό παιδί και θα κάνεις ότι σου λένε ο Λάμπρος και η Ελένη>>, <<Θα είμαι πολύ καλό παιδί κυρία>> είπε εύθυμα. <<Και δεύτερον, την Τρίτη μετά το Πάσχα, θα σε φέρουν πίσω εδώ και δεν θα ακούσω ούτε γκρίνια, ούτε διαμαρτυρίες γιατί αλλιώς, δεν θα ξαναπάς πουθενά. Θα γυρίσεις και θα είμαστε όλοι χαρούμενοι. Εντάξει Ευγενία;>>. Η μικρή το σκέφτηκε για μία στιγμή και έγνεψε καταφατικά το κέφαλι. Η Ελένη σηκώθηκε, πήρε την μικρή από το χέρι και προχώρησαν προς τους κοιτώνες, για να μαζέψουν τα λιγοστά της πράγματα και να φύγουν.
Ο Λάμπρος έμεινε μόνος με την Ειρήνη, κάτι που επιδίωκε από τη πρώτη στιγμή που έφτασαν στο ίδρυμα. <<Λάμπρο...>> ξεκίνησε να λέει η γυναίκα, μα τη διέκοψε <<Σαν εκπαιδευτικός σας ρωτάω κυρία Καψάλη, νομίζετε πώς ήταν σωστή η σκέψη σας να προτείνετε αυτή την επίσκεψη; Γνωρίζοντας μάλιστα πως η γυναίκα μου, δεν έχει καμία ελπίδα να υιοθετήσει τη μικρή με τέτοιο βαρύ ποινικό μητρώο>>. Η Ειρήνη το σκέφτηκε για μία στιγμή και απάντησε ήρεμα <<Το έκανα για το καλό του παιδιού. Αν δεν θέλατε κύριε Σεβαστέ αυτή την φιλοξενία, γιατί δεχτήκατε;>>. Ο Λάμπρος σηκώθηκε νευρικά <<Γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Γιατί το ήθελε η γυναίκα μου Ειρήνη και δεν ήθελα να την πικράνω. Γιατί δεν μπορεί να κάνει παιδιά και δεν μπορώ να της στερήσω έστω αυτές τις λίγες στιγμές μητρότητας. Όμως είναι λάθος! Λάθος να δένεται μαζί μας. Λάθος και για το παιδί που δεν θα αποδεχτεί ποτέ μία άλλη οικογένεια και θα ζητάει εμάς!>>. Η διευθύντρια κοίταξε το πάτωμα. Ο άντρας είχε δίκιο σε όλα, όμως δεν ήθελε το παραδεχτεί ούτε στον εαυτό της πως πήρε την λάθος απόφαση. <<Λάμπρο, επειδή και εγώ είμαι εκπαιδευτικός, σου λέω πως το παιδί αυτό, είναι ιδιαίτερο. Δέθηκε μαζί σας από τη πρώτη στιγμή και από τη στιγμή που η γυναίκα σου, έκανε τη κίνηση να την επισκεφτεί και να γνωριστεί μαζί της, έτσι κι αλλιώς δεν θα αποδεχτεί εύκολα τη πραγματικότητα, ούτε θα δεχτεί άλλη οικογένεια. Δώστε της λίγες στιγμές ευτυχίας και όλα θα πάνε καλά. Μη σκέφτεσαι αρνητικά. Θα ήταν άδικο να πέρναγε το Πάσχα κλεισμένη εδώ, αφού εσείς μπορούσατε να της ανοίξετε το σπίτι και την αγκαλιά σας>>. Ο δάσκαλος την κοίταξε, κουνώντας το κεφάλι. <<Μακάρι να έχεις δίκιο. Αλλά δεν έχεις>> είπε και έφυγε από το γραφείο. Η Ειρήνη τον ακολούθησε ως τους κοιτώνες. Εκεί βρήκαν την Ελένη να έχει σχεδόν τελειώσει και το παιδί να κάθεται δίπλα στη βαλίτσα, πάνω στο κρεβάτι, κουνώντας νευρικά τα πόδια της πέρα δώθε. <<Έτοιμες;>> ρώτησε χαμογελώντας ο Λάμπρος και η μικρή άπλωσε τα χεράκια της για να τη σηκώσει στην αγκαλιά του. <<Τη κυρία Ειρήνη; Δεν θα τη χαιρετήσεις;>> είπε ευγενικά η Λενιώ. Το παιδί, χωρίς να αφήσει την αγκαλιά του Λάμπρου, έσκυψε και φίλησε στο μάγουλο την διευθύντρια. <<Να είσαι καλό παιδί και όπως είπαμε, εντάξει; Και να μου προσέχεις τον Μπούμπη>> είπε καλοσυνάτα η γυναίκα και χάιδεψε τον άσπρο αρκούδο που κρατούσε πάντα η μικρή στην αγκαλιά της. Εκείνη έγνεψε καταφατικά και γύρισε το βλέμμα προς τον δάσκαλο. <<Πάμε Λάμπρο μου;>> είπε το παιδί, κουνώντας τα ποδαράκια της και τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από το λαιμό του. Εκείνος προχώρησε και άφησε την Ελένη με την Ειρήνη μόνες. Η Λενιώ την αγκάλιασε και η γυναίκα ανταπέδωσε την αγκαλιά. <<Δεν έχω λόγια να σου πω ευχαριστώ. Θα τη προσέχω σα τα μάτια μου>>. Προχώρησε προς την έξοδο και η Ρήνα έμεινε να τους κοιτάζει από το μεγάλο παράθυρο. <<Ας πάνε όλα καλά>> ευχήθηκε και επέστρεψε στο γραφείο της, με ένα πλάκωμα στο στήθος.