Unicode Font
4. ထမင်းဖိုး (၂)
ခဏကြာသော် စားပွဲထိုးသည် သူတို့နှစ်ဦး မှာထားသော ဆန်ပြုတ်ကို ယူလာခဲ့တော့သည်။
Fu Yanzhiသည် တူများ သွားယူရန် ထလိုက်ပြီး သူ ပြန်ထိုင်လိုက်သောအခါ Ji Qingyingမှ အနည်းငယ် ခွာလိုက်သည်။
Ji Qingyingသည် သိပ်ပြီးတော့ မခံစားမိလိုက်ဘဲ သူမ ဗိုက်သာ အနည်းငယ် ဆာလာတော့သည်။
သူမသည် တစ်ညနေလုံး ဘာမှ မစားရသေးပါ။ မစားခင် အိမ်အရင် ကြည့်ရန် လုပ်လိုက်ပေမဲ့ Chen Xinyuက အရင် ထွက်ပြေးသွားသောကြောင့် သူမတစ်ယောက်တည်းလည်း ထမင်းစားချင်စိတ် မရှိနေပါ။
သူတို့နှစ်ဦးလုံးသည် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ လူတို့ ဘယ်အချိန် ထွက်သွားသည်ကို မသိကြပါ။ Ji Qingyingစားသောက်ပြီးသောအချိန်တွင် Fu Yanzhiလည်း သူ့ဖုန်းကို စစ်ဆေးနေပြီးဖြစ်သည်။
ဆိုင်မှ အလင်းရောင်သည် သူ့မျက်နှာပေါ် ကျရောက်နေပြီး သူ့မျက်နှာမှာ အနည်းငယ် နူးညံ့သိမ်မွေ့လှသည်။
"စားပြီးပြီးလား"
Ji Qingyingသည် ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ "ဒါနဲ့ ရှင် ဆေးရုံကို ပြန်သွားဦးမှာလား"
Fu Yanzhiသည် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး မထွက်သွားခင် ကုန်ကျငွေ ရှင်းလိုက်သည်။
သူတို့နှစ်ဦးသည် ဖြည်းဖြည်းလေး လျှောက်နေကြသည်။ သူတို့ ဆေးရုံဝင်ပေါက်အနား ရောက်ခါနီးသောအခါ သူသည် ရုတ်တရက် ပြောလိုက်သည်၊ "ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။"
Ji Qingyingသည် ကြက်သေသေသွားသည်။
Fu Yanzhiသည် ရှင်းပြလိုက်၏၊ "ခုနက ကျွန်တော့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ပါ။"
Ji Qingyingလည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်၊ "ကျွန်မ အဲ့လောက်တော့ ခန့်မှန်းမိပါတယ်။"
သူမသည် ပြုံးလိုက်သည်။ "ကျွန်မ စိတ်ထဲ မထားပါဘူး။"
Fu Yanzhiသည် ခေါင်းညိတ်ရင်း အသိအမှတ်ပြုလိုက်သည်၊ "ကျွန်တော် သူ့ကို မင်းဆီ ပိုက်ဆံလွှဲခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်။"
Ji Qingyingမျက်နှာပေါ်က အပြုံးသည် တောင့်တင်းသွားပြီး သူမ ရုတ်တရက် ဆွံ့အသွားသည်။
သူမ အရူးတော့ မဟုတ်ပါ။
Fu Yanzhiဘာကို ဆိုလိုသည်ကို သူမ သိသည်။
"ရပါတယ် ကိစ္စမရှိပါဘူး။"
Ji Qingyingသည် အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်ပြီး ပေါ့ပါးသော လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်၊ "ကျွန်မကို ပြန်ဝယ်ကျွေးလိုက်လေ။"
Fu Yanzhiသည် 'အင်း' ဟူသော အသံ ထွက်သွားပြီး တိုးညှင်းစွာ ပြောလိုက်သည်၊ "ကျွန်တော် အရင် သွားနှင့်လိုက်တော့မယ်။"
Ji Qingyingသည် သူမနှုတ်ခမ်းကို စုဝိုင်းလိုက်ပြီး သူ့နောက်ကျောကို ကြည့်လိုက်သည်၊ "ဒေါက်တာFu၊ ကျွန်မ ရှင့်ကို မေးခွန်းတစ်ခု မေးပါရစေ။"
Fu Yanzhiသည် ရပ်လိုက်ပြီး သူမကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ရှင့်မှာ ရည်းစား ဒါမှမဟုတ် ကြိုက်တဲ့သူရော မရှိဘူးဟုတ်။"
Fu Yanzhiသည် ကြက်သေသေသွားပြီး ပြန်ဖြေတော့မည့်အချိန်မှာပဲ ဖုန်းမြည်လာတော့သည်။
သူသည် အခြားတစ်ဖက်ကို လှည့်ကာ ဖုန်းကို ဖြေကြားလိုက်သည်။
"ဟယ်လို။"
Ji Qingyingသည် အခြားတစ်ဖက်မှ ဘာတွေ ပြောနေကြသည်ကို မသိပေမဲ့ သူပြောတာ ကြားလိုက်တဲ့ တစ်ခုတည်းသော အရာက "ကျွန်တော် အခုပဲ လာခဲ့မယ်" ဖြစ်သည်။
ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက် Fu Yanzhiသည် သူမမျက်လုံးကို ကြည့်လိုက်ကာ ပြောလိုက်သည်၊ "ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။"
ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် သူသည် Ji Qingyingကို စကားပြောရန် အခွင့်မပေးတော့ဘဲ သူမ ရှေ့မှောက်အတွင်း အမြန် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။
Chen Xinyuအိမ်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ တစ်အိမ်လုံးသည် မီးများ ဖွင့်ထားကာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။
သူမသည် ကြမ်းပြင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ကြေမွနေသော ပုံကြမ်း အမြောက်အမြား ရှိနေသည်။
သူမသည် ဧည့်သည်အခန်းတံခါးကို ကြည့်လိုက်ပြီး တံခါးခေါက်လိုက်သည်။
"နင် အိပ်ပျော်နေပြီးလား"
"ဟင့်အင်း။"
Ji Qingyingသည် ပြန်တုံ့ပြန်လိုက်သည်၊ "ငါ ခဏနေရင် ထွက်လာခဲ့မယ်။"
Chen Xinyuသည် မေးခွန်းများကို ထပ်မမေးတော့ဘဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်က ပုံကြမ်းများကို ကြည့်ရန် ငုံ့ချလိုက်သည်။
ဒီဇိုင်းများနှင့် ပုံကြမ်းများ ဖြစ်နေသည်။
သူမသည် သေသေချာချာကြည့်လိုက်ကာ Ji Qingying၏ ပုံဆွဲအရည်အချင်းများကို လေးစားမိသွားသည်။
Fu Yanzhiရဲ့ ပုံတူက တော်တော်လေး ကြည့်ကောင်းတာပဲ။
"နင် ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် နောက်ကျနေတာလဲ"
Chen Xinyuသည် သူမကို ဘေးစောင်းကြည့်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်လေသည်၊ "လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ယောက်က ငါ့ကို ခေါ်တဲ့ဟာ၊ ငါ နောက်ကျမှပဲ ပြန်ရမှာပေါ့။"
Ji Qingying "..."
"နင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
Chen Xinyuသည် သူမလက်ထဲက ပန်းချီကို မြှင့်လိုက်သည်၊ "Fu Yanzhiကို မချင့်မရဲ ဖြစ်နေတာလား"
Ji Qingyingသည် စက္ကူစာရွက်ကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး စာရွက်ကို ကြည့်လိုက်သည်၊ "ပုံက ရုပ်ဆိုးလိုက်တာ။"
Chen Xinyuသည် ဟာသတစ်ခုအလား တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ပြီး သူမပခုံးကို ပုတ်လိုက်ကာ ပြောလိုက်သည်၊ "အဲ့လောက်တော့ ရုပ်မဆိုးပါဘူးဟာ၊ တော်တော် ကြည့်ကောင်းပါတယ်။"
သူမသည် စနောက်လိုက်သည်၊ "ငါ့ကို အဲ့အကြောင်း ပြောပြမလား"
Ji Qingyingတွင် အကြံပေးပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် သူမ တစ်ဦးတည်းသာ ရှိသောကြောင့် သူမ အကုန်လုံးကို သိလေသည်။
ထိုအကြောင်း ကြားပြီးနောက် Chen Xinyuသည် သူမပခုံးကို ဖွဖွပုတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်၊ "Fu Yanzhi ငြင်းလိုက်တာ သိသာပေမဲ့ ရှေ့ဆက်ဖို့ ခရီးအရှည်ကြီး ရှိပါသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အနည်းဆုံးတော့ နင် သူနဲ့ ညစာ စားပြီးပြီးလေ အဲ့တော့ အခွင့်အရေးတစ်ခု ထပ်ရှိပါသေးတယ်။"
Ji Qingyingလည်း သိသည်။
သူမ ထိုအကြောင်းကို သတိပြုမိသည်။
သူမသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အမြဲတမ်း ဂုဏ်ယူနေပြီး ပထမဦးဆုံးအကြိမ် သူမ ဒီလို အငြင်းခံလိုက်ရသည့်အတွက် သူမ ထိုအချက်ကို လက်မခံနိုင်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။
သို့သော် ဒုတိယအကြိမ် ပြန်စဥ်းစားကြည့်တော့ ထိုမှာ သာမန်သာ ဖြစ်သည်ဟု သူမ ခံစားမိသွားသည်။
Fu Yanzhiလိုမျိုး ယောကျာ်းကိုသာ လွယ်လွယ် လိုက်နိုင်လျှင် သူ ဘယ်လိုလုပ် တစ်ကိုယ်တည်းသမား ဖြစ်နေဦးမှာလဲ။
ထိုသို့ စဥ်းစားလိုက်သောအခါ သူမ ချက်ချင်း ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်လာတော့သည်။
Chen Xinyuသည် သူမအမူအရာကို ကြည့်ရင်း သူမ သဘောပေါက်သွားပြီးဆိုတာကို သိသွားပြီး ဆိုဖာပေါ် ပစ်ထိုင်လိုက်ပြီး သူမ မျက်လုံးများကို ပွတ်လိုက်သည်၊ "အိမ်ကိစ္စရော ဘယ်လိုလဲ။ အဲ့နေရာပဲလား"
"အင်း အဲ့နေရာက ပတ်ဝန်းကျင်လဲ ကောင်းသလို သွားလို့ လာလို့လဲ အဆင်ပြေတယ်။"
"ကောင်းပြီး။"
သူတို့နှစ်ဦးသည် အလုပ်အကြောင်း ပြောကြပြီးနောက် Ji Qingyingသည် သူမ အခန်းထဲ ပြန်သွားကာ ပုံဆက်ဆွဲပြီး Chen Xinyuလည်း အနားယူရန် အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့သည်။
သူမ ပုံတစ်ပုံ ဆွဲပြီးနောက် ခဏ အနားယူနေသည့်အချိန်တွင် Lin Haoranဆီမှ စာတစ်စောင် ရောက်လာသည်ကို တွေ့သောအခါ Ji Qingyingသည် အံ့အားသင့်သွားသည်။
Lin Haoran: [မိန်းကလေးJi အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးလား]
Ji Qingying: [ရောက်ပြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဒေါက်တာLin။]
Lin Haoran: [ရပါတယ်။]
Ji Qingyingသည် တခြား ဘာမှ မစဥ်းစားတော့ဘဲ အီမိုဂျီတစ်ခု ပို့လိုက်ကာ ဖုန်းပိတ်ပြီး အိပ်ရန် လုပ်လိုက်တော့သည်။
-
အခြားတစ်ဖက်မှာတော့။
လွန်ခဲ့သော ရက်အတွင်း သူ ခွဲစိတ်ခဲ့သော လူနာတစ်ယောက် ရုတ်တရက် ဖျားနာလာသောကြောင့် ပြန်စစ်ဆေးရန် Fu Yanzhiဆေးရုံသို့ ကမန်းကတန်း ပြန်သွားသည့်အချိန်တွင် ညသန်းခေါင်ရှိနေပြီးဖြစ်သည်။
ဆေးရုံတစ်ခုလုံးသည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။
လူနာများ ချောင်းဆိုနေသည့်အသံနှင့် မိသားစုဝင်များ စကားတိုးတိုးပြောနေကြသည်မှ လွဲ၍ လူအများစုမှာ အိပ်စက်နေကြပြီးဖြစ်သည်။
တစ်နေကုန် အလုပ်ရှုပ်နေပြီးနောက် Fu Yanzhiမျက်နှာတွင် ပင်ပန်းနေသည့်ပုံစံတစ်ချို့ ရှိနေသည်။
သူ့ဌာနသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ Xu Chengliသည် သူ့ကို ဘေးစောင်း ငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ "အကုန်လုံး အဆင်ပြေပြီးလား"
"အင်း။"
Fu Yanzhiသည် ရေမသောက်ရတာ အချိန်တော်တော်ကြာနေပြီးဖြစ်သောကြောင့် သူ့အသံမှာ အနည်းငယ် အက်ကွဲနေသည်။
သူသည် ရေတစ်ငုံ သောက်လိုက်ပြီး သူ့လည်ချောင်းကို စိုစွတ်လိုက်ကာ ပြောလိုက်သည်၊ "မင်းရော အနားမယူသေးဘူးလား"
Xu Chengliသည် ပြုံးလိုက်သည်၊ "ငါ မင်းကို စောင့်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား"
သူသည် ပေါ့ပေါးပါးပါး ပြောလိုက်သည်၊ "မင်း ၂နာရီလောက် နားလိုက်လေ။ ငါ ဒီဘက်မှာ ခဏလောက် နေလိုက်မယ်။"
Fu Yanzhiသည် မငြင်းလိုက်ပါ။
သူသည် အံဆွဲကို ဖွင့်ရန် ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး သူ့ဖုန်းကို ထုတ်လိုက်သည်။
Xu Chengliသည် မစဥ်းစားဘဲ ကြည့်လိုက်ကာ သူ့ကို စလိုက်သည်၊ "ညလယ်ကြီးမှာ မင်း Lin Haoranကို ဘာစာတွေ ပို့နေတာတုန်း။ မင်းတို့နှစ်ယောက် လူတွေ ပြောနေကြသလို တကယ်တော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်"
သူ့စကားကို ကြားသောအခါ Fu Yanzhiသည် သူ့ကို အေးတိအေးစက် ကြည့်လိုက်သည်။
"မှန်တယ်"
သူသည် wechatမှ ငွေပေးချေသည့် QR Codeကို နှိပ်လိုက်သည်၊ "ထမင်းဖိုး။"
"?"
Xu Chengliသည် သူ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။
Fu Yanzhiအသံသည် ပုံမှန်အတိုင်းသာ ဖြစ်ပြီး သူသည် အေးတိအေးစက် ပြောလိုက်သည်၊ "ညစာကို သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ဝယ်ပေးထားတာ။"
Xu Chengli "..."
၁၀.၁၁.၂၀၂၁
Zawgyi Font
4. ထမင္းဖိုး (၂)
ခဏၾကာေသာ္ စားပြဲထိုးသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦး မွာထားေသာ ဆန္ျပဳတ္ကို ယူလာခဲ့ေတာ့သည္။
Fu Yanzhiသည္ တူမ်ား သြားယူရန္ ထလိုက္ၿပီး သူ ျပန္ထိုင္လိုက္ေသာအခါ Ji Qingyingမွ အနည္းငယ္ ခြာလိုက္သည္။
Ji Qingyingသည္ သိပ္ၿပီးေတာ့ မခံစားမိလိုက္ဘဲ သူမ ဗိုက္သာ အနည္းငယ္ ဆာလာေတာ့သည္။
သူမသည္ တစ္ညေနလုံး ဘာမွ မစားရေသးပါ။ မစားခင္ အိမ္အရင္ ၾကည့္ရန္ လုပ္လိုက္ေပမဲ့ Chen Xinyuက အရင္ ထြက္ေျပးသြားေသာေၾကာင့္ သူမတစ္ေယာက္တည္းလည္း ထမင္းစားခ်င္စိတ္ မရွိေနပါ။
သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးသည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လူတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ထြက္သြားသည္ကို မသိၾကပါ။ Ji Qingyingစားေသာက္ၿပီးေသာအခ်ိန္တြင္ Fu Yanzhiလည္း သူ႔ဖုန္းကို စစ္ေဆးေနၿပီးျဖစ္သည္။
ဆိုင္မွ အလင္းေရာင္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ က်ေရာက္ေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အနည္းငယ္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕လွသည္။
"စားၿပီးၿပီးလား"
Ji Qingyingသည္ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ "ဒါနဲ႔ ရွင္ ေဆး႐ုံကို ျပန္သြားဦးမွာလား"
Fu Yanzhiသည္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး မထြက္သြားခင္ ကုန္က်ေငြ ရွင္းလိုက္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ျဖည္းျဖည္းေလး ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ သူတို႔ ေဆး႐ုံဝင္ေပါက္အနား ေရာက္ခါနီးေသာအခါ သူသည္ ႐ုတ္တရက္ ေျပာလိုက္သည္၊ "ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
Ji Qingyingသည္ ၾကက္ေသေသသြားသည္။
Fu Yanzhiသည္ ရွင္းျပလိုက္၏၊ "ခုနက ကြၽန္ေတာ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပါ။"
Ji Qingyingလည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္၊ "ကြၽန္မ အဲ့ေလာက္ေတာ့ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။"
သူမသည္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ "ကြၽန္မ စိတ္ထဲ မထားပါဘူး။"
Fu Yanzhiသည္ ေခါင္းညိတ္ရင္း အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္၊ "ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို မင္းဆီ ပိုက္ဆံလႊဲခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္။"
Ji Qingyingမ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးသည္ ေတာင့္တင္းသြားၿပီး သူမ ႐ုတ္တရက္ ဆြံ႕အသြားသည္။
သူမ အ႐ူးေတာ့ မဟုတ္ပါ။
Fu Yanzhiဘာကို ဆိုလိုသည္ကို သူမ သိသည္။
"ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး။"
Ji Qingyingသည္ အသက္ျပင္းျပင္းရႉလိုက္ၿပီး ေပါ့ပါးေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္၊ "ကြၽန္မကို ျပန္ဝယ္ေကြၽးလိုက္ေလ။"
Fu Yanzhiသည္ 'အင္း' ဟူေသာ အသံ ထြက္သြားၿပီး တိုးညႇင္းစြာ ေျပာလိုက္သည္၊ "ကြၽန္ေတာ္ အရင္ သြားႏွင့္လိုက္ေတာ့မယ္။"
Ji Qingyingသည္ သူမႏႈတ္ခမ္းကို စုဝိုင္းလိုက္ၿပီး သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္လိုက္သည္၊ "ေဒါက္တာFu၊ ကြၽန္မ ရွင့္ကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါရေစ။"
Fu Yanzhiသည္ ရပ္လိုက္ၿပီး သူမကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ရွင့္မွာ ရည္းစား ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳက္တဲ့သူေရာ မရွိဘူးဟုတ္။"
Fu Yanzhiသည္ ၾကက္ေသေသသြားၿပီး ျပန္ေျဖေတာ့မည့္အခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းျမည္လာေတာ့သည္။
သူသည္ အျခားတစ္ဖက္ကို လွည့္ကာ ဖုန္းကို ေျဖၾကားလိုက္သည္။
"ဟယ္လို။"
Ji Qingyingသည္ အျခားတစ္ဖက္မွ ဘာေတြ ေျပာေနၾကသည္ကို မသိေပမဲ့ သူေျပာတာ ၾကားလိုက္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အရာက "ကြၽန္ေတာ္ အခုပဲ လာခဲ့မယ္" ျဖစ္သည္။
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ Fu Yanzhiသည္ သူမမ်က္လုံးကို ၾကည့္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္၊ "ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
ထိုသို႔ ေျပာၿပီးေနာက္ သူသည္ Ji Qingyingကို စကားေျပာရန္ အခြင့္မေပးေတာ့ဘဲ သူမ ေရွ႕ေမွာက္အတြင္း အျမန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
Chen Xinyuအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ တစ္အိမ္လုံးသည္ မီးမ်ား ဖြင့္ထားကာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။
သူမသည္ ၾကမ္းျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေၾကမြေနေသာ ပုံၾကမ္း အေျမာက္အျမား ရွိေနသည္။
သူမသည္ ဧည့္သည္အခန္းတံခါးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္သည္။
"နင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီးလား"
"ဟင့္အင္း။"
Ji Qingyingသည္ ျပန္တုံ႔ျပန္လိုက္သည္၊ "ငါ ခဏေနရင္ ထြက္လာခဲ့မယ္။"
Chen Xinyuသည္ ေမးခြန္းမ်ားကို ထပ္မေမးေတာ့ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ပုံၾကမ္းမ်ားကို ၾကည့္ရန္ ငုံ႔ခ်လိုက္သည္။
ဒီဇိုင္းမ်ားႏွင့္ ပုံၾကမ္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္။
သူမသည္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ကာ Ji Qingying၏ ပုံဆြဲအရည္အခ်င္းမ်ားကို ေလးစားမိသြားသည္။
Fu Yanzhiရဲ႕ ပုံတူက ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။
"နင္ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေနာက္က်ေနတာလဲ"
Chen Xinyuသည္ သူမကို ေဘးေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္ေလသည္၊ "လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္က ငါ့ကို ေခၚတဲ့ဟာ၊ ငါ ေနာက္က်မွပဲ ျပန္ရမွာေပါ့။"
Ji Qingying "..."
"နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
Chen Xinyuသည္ သူမလက္ထဲက ပန္းခ်ီကို ျမႇင့္လိုက္သည္၊ "Fu Yanzhiကို မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနတာလား"
Ji Qingyingသည္ စကၠဴစာ႐ြက္ကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး စာ႐ြက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္၊ "ပုံက ႐ုပ္ဆိုးလိုက္တာ။"
Chen Xinyuသည္ ဟာသတစ္ခုအလား တခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ၿပီး သူမပခုံးကို ပုတ္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္၊ "အဲ့ေလာက္ေတာ့ ႐ုပ္မဆိုးပါဘူးဟာ၊ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။"
သူမသည္ စေနာက္လိုက္သည္၊ "ငါ့ကို အဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပမလား"
Ji Qingyingတြင္ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ သူမ တစ္ဦးတည္းသာ ရွိေသာေၾကာင့္ သူမ အကုန္လုံးကို သိေလသည္။
ထိုအေၾကာင္း ၾကားၿပီးေနာက္ Chen Xinyuသည္ သူမပခုံးကို ဖြဖြပုတ္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္၊ "Fu Yanzhi ျငင္းလိုက္တာ သိသာေပမဲ့ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ခရီးအရွည္ႀကီး ရွိပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆုံးေတာ့ နင္ သူနဲ႔ ညစာ စားၿပီးၿပီးေလ အဲ့ေတာ့ အခြင့္အေရးတစ္ခု ထပ္ရွိပါေသးတယ္။"
Ji Qingyingလည္း သိသည္။
သူမ ထိုအေၾကာင္းကို သတိျပဳမိသည္။
သူမသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ယူေနၿပီး ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ သူမ ဒီလို အျငင္းခံလိုက္ရသည့္အတြက္ သူမ ထိုအခ်က္ကို လက္မခံႏိုင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ထိုမွာ သာမန္သာ ျဖစ္သည္ဟု သူမ ခံစားမိသြားသည္။
Fu Yanzhiလိုမ်ိဳး ေယာက်ာ္းကိုသာ လြယ္လြယ္ လိုက္ႏိုင္လွ်င္ သူ ဘယ္လိုလုပ္ တစ္ကိုယ္တည္းသမား ျဖစ္ေနဦးမွာလဲ။
ထိုသို႔ စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ သူမ ခ်က္ခ်င္း ပုံမွန္ ျပန္ျဖစ္လာေတာ့သည္။
Chen Xinyuသည္ သူမအမူအရာကို ၾကည့္ရင္း သူမ သေဘာေပါက္သြားၿပီးဆိုတာကို သိသြားၿပီး ဆိုဖာေပၚ ပစ္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူမ မ်က္လုံးမ်ားကို ပြတ္လိုက္သည္၊ "အိမ္ကိစၥေရာ ဘယ္လိုလဲ။ အဲ့ေနရာပဲလား"
"အင္း အဲ့ေနရာက ပတ္ဝန္းက်င္လဲ ေကာင္းသလို သြားလို႔ လာလို႔လဲ အဆင္ေျပတယ္။"
"ေကာင္းၿပီး။"
သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာၾကၿပီးေနာက္ Ji Qingyingသည္ သူမ အခန္းထဲ ျပန္သြားကာ ပုံဆက္ဆြဲၿပီး Chen Xinyuလည္း အနားယူရန္ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့သည္။
သူမ ပုံတစ္ပုံ ဆြဲၿပီးေနာက္ ခဏ အနားယူေနသည့္အခ်ိန္တြင္ Lin Haoranဆီမွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ Ji Qingyingသည္ အံ့အားသင့္သြားသည္။
Lin Haoran: [မိန္းကေလးJi အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးလား]
Ji Qingying: [ေရာက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဒါက္တာLin။]
Lin Haoran: [ရပါတယ္။]
Ji Qingyingသည္ တျခား ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အီမိုဂ်ီတစ္ခု ပို႔လိုက္ကာ ဖုန္းပိတ္ၿပီး အိပ္ရန္ လုပ္လိုက္ေတာ့သည္။
-
အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့။
လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အတြင္း သူ ခြဲစိတ္ခဲ့ေသာ လူနာတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ဖ်ားနာလာေသာေၾကာင့္ ျပန္စစ္ေဆးရန္ Fu Yanzhiေဆး႐ုံသို႔ ကမန္းကတန္း ျပန္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ညသန္းေခါင္ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။
ေဆး႐ုံတစ္ခုလုံးသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။
လူနာမ်ား ေခ်ာင္းဆိုေနသည့္အသံႏွင့္ မိသားစုဝင္မ်ား စကားတိုးတိုးေျပာေနၾကသည္မွ လြဲ၍ လူအမ်ားစုမွာ အိပ္စက္ေနၾကၿပီးျဖစ္သည္။
တစ္ေနကုန္ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီးေနာက္ Fu Yanzhiမ်က္ႏွာတြင္ ပင္ပန္းေနသည့္ပုံစံတစ္ခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။
သူ႔ဌာနသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ Xu Chengliသည္ သူ႔ကို ေဘးေစာင္း ငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ "အကုန္လုံး အဆင္ေျပၿပီးလား"
"အင္း။"
Fu Yanzhiသည္ ေရမေသာက္ရတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အသံမွာ အနည္းငယ္ အက္ကြဲေနသည္။
သူသည္ ေရတစ္ငုံ ေသာက္လိုက္ၿပီး သူ႔လည္ေခ်ာင္းကို စိုစြတ္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္၊ "မင္းေရာ အနားမယူေသးဘူးလား"
Xu Chengliသည္ ၿပဳံးလိုက္သည္၊ "ငါ မင္းကို ေစာင့္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား"
သူသည္ ေပါ့ေပါးပါးပါး ေျပာလိုက္သည္၊ "မင္း ၂နာရီေလာက္ နားလိုက္ေလ။ ငါ ဒီဘက္မွာ ခဏေလာက္ ေနလိုက္မယ္။"
Fu Yanzhiသည္ မျငင္းလိုက္ပါ။
သူသည္ အံဆြဲကို ဖြင့္ရန္ ေခါင္းငုံ႔လိုက္ၿပီး သူ႔ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္သည္။
Xu Chengliသည္ မစဥ္းစားဘဲ ၾကည့္လိုက္ကာ သူ႔ကို စလိုက္သည္၊ "ညလယ္ႀကီးမွာ မင္း Lin Haoranကို ဘာစာေတြ ပို႔ေနတာတုန္း။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူေတြ ေျပာေနၾကသလို တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္"
သူ႔စကားကို ၾကားေသာအခါ Fu Yanzhiသည္ သူ႔ကို ေအးတိေအးစက္ ၾကည့္လိုက္သည္။
"မွန္တယ္"
သူသည္ wechatမွ ေငြေပးေခ်သည့္ QR Codeကို ႏွိပ္လိုက္သည္၊ "ထမင္းဖိုး။"
"?"
Xu Chengliသည္ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
Fu Yanzhiအသံသည္ ပုံမွန္အတိုင္းသာ ျဖစ္ၿပီး သူသည္ ေအးတိေအးစက္ ေျပာလိုက္သည္၊ "ညစာကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဝယ္ေပးထားတာ။"
Xu Chengli "..."