Warning: This chapter contains a lot of cuss words. Translations at the end of the chapter.
=======================
"Sigurado ka bang hindi ka sasama? Pinapirmahan ko na ang gate pass mo, o."
Iniharap ni Hazel ang dalawang gate pass na hawak niya sa akin. Ang isa ay nasa pangalan niya at ang isa naman ay sa akin. Parehong nasa handwritingpanulat niya at parehong may pirma ni Ms. Cuales.
"Saan daw ba kayo pupunta?"
"Mag-wall-climbing daw."
Inarkuhan ko siya ng kilay. "Wall-climbing? Ikaw?"
Pinasadahan ko siya ng tingin mula ulo hanggang paa at pabalik bago napa-ismid.
"Nakalimutan mo na bang nanginginig ang mga tuhod mo kapag tumatawid tayo ng overpass?" Nameywang na ako kung nakatayo lang ako.
Tinampal niya ang kanyang ang palad sa mukha ko para takpan ang aking bibig. "Shhh! Ang ingay mo! Masisira ang mga plano ko," pabulong niyang saway sa akin.
Agad ko namang inalis ang kamay at muli siyang pinasadahan ng tingin. She's in a very pretty and dainty dress. Muli akong napa-ismid.
"Mabibitin ka patiwarik pagdating mo sa dulo," turan ko. "Kung hindi lang ako malungkot, sasama ako just to see that."
"Sobrang salamat, Anna, ha," may pag-uyam na sabi niya at umaarko pa ang isang kilay sa inis. "Sobrang supportive mo."
Nginisihan ko lang siya. "Ano bang planong pinagsasabi mo?"
"I will play the damsel-in-distress later," bulong niya. Sumayaw-sayaw pa ang kilay nang ikinumpisal ang mga binabalak.
"There will be no 'play' about it. You will really be in distess sa suot mo. Pustahan tayo. Masasakal ka sa laylayan ng palda mo mamaya."
Inikutan niya ako ng mata at naiiritang binuksan ang maliit niyang backpack na nakasabit sa mga balikat. Lumapit siya sa akin at ipinakita ang laman niyon.
"Ayan, o, may shorts at T-shirt akong dala."
"Bakit hindi na lang 'yan agad ang isinuot mo?" nagtataka kong tanong.
Tinitigan niya ako, bumuntonghininga, at umiling. Isinara niyang muli ang kanyang bag at inayos ang pagkakasukbit niyon sa kanyang balikat.
"May plano nga ako," seryoso niyang sabi. "You wouldn't understand," dagdag niya pa na ikinaigkas din ng isa kong kilay. What does that even mean?
"Heto," sabi niya sabay lapag ng gatepass ko sa aking kandungan. "Just in case you change your mind later."
At tumalikod na siya para bumalik sa mga naghihintay naming batchmates. Kasama sa grupong iyon sina Cole, Theo, at Christoff. Abala si Christoff sa pakikipagdaldalan sa katabi habang nakatingin naman sa direksyon ko sina Cole at Theo.
Naalis ang mata ni Cole mula sa akin at nalipat kay Hazel na lumapit sa kanya. Napakunot-noo ako doon. Nauwi sa sambakol ang mukha ko nang taasan ako ng kilay ni Theo. Nakita niya siguro ang pagkunot-noo ko habang nag-uusap ang roommate ko at ang kaibigan niya. Doon sa pagtaas ng kilay ako naiirita. Hindi sa paghawak ni Hazel sa braso ni Cole. Although, bakit kailangang humawak kung puwede namang usap lang?
Pagkatapos nilang mag-usap, lumipat si Hazel at humalo sa kumpol ng mga batchmates naming babae na nauuna nang naglalakad. Nakasunod naman ang iba sa kanila at naglakad na papalayo maliban kina Cole at Theo.
Nakatingin na ulit si Cole sa akin at naghihintay naman sa tabi niya si Theo na, as usual, mukha na namang bored na bored sa buhay. Tahimik na naman nitong hinihintay na humakbang ang katabing si Cole. Anino ni Cole yata ang lifelong dream niya.
Cole said something, and Theo nodded before turning and walking away from him. I stood there silently watching Cole walk towards me.
"Are you not coming?" tanong niya nang makatayo sa harapan ko.
Umiling ako na ikinakunot ng noo niya.
"Hindi na naman ba pinirmahan ang gate pass mo?"
Wow, judger, pero hinayaan ko na lang. Wala ako sa mood.
Matamlay kong inabot sa kanya ang hawak kong gate pass. Tinanggap niya naman iyon, sinulyapan, at ibinalik sa akin. Maingat ko iyong tinupi at ibinulsa.
He looked at me, as if he was expecting something from me that I didn't know what. I just stared back and waited.
Biglang tumunog ang cellphone niya. Hindi inaalis ang tingin sa akin na sinagot niya 'yon.
"Hindi ka matutunaw sa ilang minutong matabihan ng iba," sabi niya pagkalipas ng ilang minutong pakikinig. "What's wrong with you? Mas masahol pa diyan ang nangyayari sa casa hindi ka naman nagrereklamo." Cole sounded annoyed. Si Theo siguro ang tumatawag at nagrereklamo.
He snorted in derision before responding to whatever was said on the other end of the line.
"Pareho lang na babae 'yan, T. Tatabihan ka lang niyan, hindi lalapain. And even if she does, what exactly could she do to you inside the car? She isn't one of Tita Leine's girls."
Tumahimik na naman si Cole at napapaikot na ang mga mata sa naririnig. "Theo, Hazel is not going to do that. Sabi mo nga, she's crazy for me. Sa front seat ka na nga maupo. Oo na. I'll be there in a minute."
Tinapos na niya ang tawag, ibinulsa ang cellphone, at muli akong binalingan.
"Why are you looking at me like that, kiska?" nagtataka niyang tanong.
"Like what?" asik ko naman.
"Like gusto mo akong saksakin ng isang daang beses."
"Hindi, ah," I lied.
"Your eyes are on fire, baby, and they are staring daggers at me."
"Crazy for you?" ulit ko sa sinabi niya kanina tungkol sa roommate ko. "Sementado ang mukha mo! Sobrang kapal!"
One corner of his lips lifted into a wicked grin. "Ah, so that is what's happening here."
Bakit siya nakangiti nang ganyan? Walang nakatutuwa sa sinabi niya at hindi compliment ang sinabi ko. My eyes narrowed at him suspiciously.
"Bakit ganyan ka makangiti sa akin? Ngiting mamatay-tao 'yan."
"You're adorable, kiska."
I snorted. "Hindi mo ako madadaan sa mga ganyang bola, HCV."
"Hindi ako marunong mambola. Lalo na sa'yo. And drop the HC, if you don't mind. I like V. Masarap pakinggan kapag ikaw ang sumasambit."
"What?!" Umikot ang ulo ko sa pinagsasabi niya.
"Wala," nakangiti niyang sabi. "Tara na before Theo loses all his marbles and knife everyone on sight."
Umiling ako. "Hindi ako sasama."
Nawala ang ngiti niya. "Is this still about my earlier comment about your roommate? Si Theo ang unang nagsabi noon at inuulit ko lang."
Sinamaan ko siya ng tingin dahil ipinaalala niya pa bago itinuro ang suot kong uniporme."Nakapalda ako. Ayaw kong matulad kay Hazel na mabibitin patiwarik pagdating sa kisame."
"Uso ang magbihis."
I wrinkled my nose at him in distaste. "Ayaw ko nga. Ang kukulit niyo naman! Alis na! Shoo! Shoo! Shoo!"
Inarkuhan niya ako ng kilay bago walang imik na tumalikod at naglakad papalayo.
Napakurap-kurap ako roon.
Iniwan niya nga talaga ako.
Alam kong dapat matuwa ako dahil sinunod niya ang utos ko. Pero ang gusto kong gawin ay hubarin ang kaliwa kong sapatos at ibato sa papalayo niyang likod. Irrational. Alam ko. Still. Naikuyom ko na lang ang mga kamay ko para pigilan ang sarili kong bumigay sa tukso ng kanyang likod.
Hindi ko maintindihan kung bakit ako naiinis na hindi man lang mas nag-effort pa ang Cole na 'yon na kumbinsihin akong sumama. Siguro ayaw niya naman talaga akong isama. Pakitang-tao na naman ang pagyayaya sa akin. Napaka-politiko talaga ng hinayupak na 'yon!
Linintiang yawa nga animal!
Nagngingitngit kong mura sa isip habang sinusundan ng tingin si Cole na noon ay paliko na papuntang main hallway ng school building. Ang bilis niya, ha. Ang hahaba naman kasi ng mga paa.
For a split second, I considered asking God for forgiveness for cussing, but I decided against it. I should only ask for forgiveness if I didn't mean what I said. Eh, I meant it. Kaya huwag na lang. Madadagdagan pa ang kasalanan ko.
Tuluyan na nga siyang naglaho sa paningin ko. Hindi man lang ako nagawang lingunin.
Nakakainis.
Si Cole.
No, ako.
Hindi, si Cole pala talaga.
Bwisit! Nakakaiyak! Hindi ko na alam kung kanino ako galit!
Muling tumulo ang mga luha ko at naiirita ko silang pinahid. Kinusot ko pa ang mga mata ko para huminto na talaga sa pag-iyak-iyak na parang mga tanga. Bigo ako. Patuloy pa rin akong tahimik na lumuluha.
Hoy, Orianna! Sayang ang gatas na nilaklak mo kaninang umaga! Pangatlo na 'tong drama mo ngayong araw. Anong nangyari at naging iyakin ka na? Hoy!
Tse, Sungayan! Huwag ngayon! Masama ang loob ko! Huwag ka nang dumagdag, demonyita ka.
Hinablot ko na ang kanan kong sapatos at binato sa unahan ko. Gumulong-gulong ito at huminto sa tapat ng isang paso ng pink na gumamela.
"Linti," mahina kong mura habang tinititigan ng masama ang sapatos.
Hindi ako nakuntento sa kanang sapatos lang. Hindi pantay. Hinablot ko na rin ang kaliwa kong sapatos at binato rin iyon. Sa paso ng puting santan naman iyon huminto.
"Yawa," muli kong mura. This time, medyo malakas na. Wala namang tao sa paligid. Safe ako.
Hinablot ko ang brown scrunchie ko at tinapon din iyon. Sa sementadong daan naman iyon bumagsak. Magaan kasi kaya sa malapit lang ito napadpad.
"Animal!" hiyaw ko na.
"That's enough, kiska."
My head whipped towards the sound. Cole has returned and is frowning at me. Ito ang isa sa mga pagkakataon na sana may wire ang bra ko para masakit kapag binato ko sa ulo niya.
Tiningnan niya ang mga tinapon kong sapatos at 'yong scrunchie na nakahandusay sa paanan niya. He picked up the hair accessory, dusted it off, and threw it back at me with a sigh. Sa kandungan ko iyon bumagsak. Nilapitan niya rin ang hardin ni Ms. Cuales at pinulot ang mga sapatos ko roon. He shook the dirt off the shoes before looking back at me.
Kinabahan ako bigla sa tinging iyon.
Tinapon niya ang scrunchie sa akin kanina. Baka ibato niya rin sa akin 'yong dalawang sapatos. Naku, ha! Bukol ang aabutin ko kapag ginawa niya 'yon!
He approached me with a smirk, as if he had read my worries.
"It warms my heart to see you react normally," sabi niya. Walang sabi-sabing inabot niya ang kanang paa ko at isinuot doon ang isa sa mga bitbit na sapatos.
"Ibig sabihin, ang kakarampot mong survival instinct is working very hard for you. Salamat sa Diyos." Isinunod niyang isuot sa akin ang kaliwa kong sapatos.
"Although, I'm a little offended that you thought I was going to throw your shoes at you. That would have injured you. I will be the last person in this universe to try to harm you."
"Tse," naiinis ko namang sagot
He arched his eyebrow at me again bago naupo sa tabi ko.
"Ano ba? Bakit dito sumisiksik sa akin, eh, ang lapad sa kabilang bench? Doon ka!" angil ko at pilit siyang tinulak palayo sa akin.
"Maliit ka naman," walang anuman niyang sagot na lalong ikinapanting ng mga tainga ko. "You don't need all this space."
"Gusto mong mamatay?" asik ko.
"Depende kung ano ang dahilan," sagot niya bago ako tinitigan. His smile was slow in coming, but when it did, it scared me for some reason I don't understand. "If it's la petite mort from you, sure, bring it on, baby."
Ano na naman kaya ang pinagsasabi ng hinayupak na 'to? 'Di ko na naman maintindihan. Pati ang ngisi niyang nakaloloko hindi ko rin gets.
"What?!"
Lumapad lang lalo ang pagkakangisi niya bago umiling.
"Wala, ah. I was just blowing off some steam. Anyway, why were you having an epic meltdown??"
I thought of denying that a meltdown was taking place. Pero nasaksihan naman niya nga ang tantrum ko. Tapos, hindi ko pa masasabi ang mga gusto kong sabihin. Honesty is really the best policy here.
"Iniwan! Mo! Ako!" Sinuntok ko pa ang braso niya for emphasis. Kulang ang exclamation mark sa bawat salitang binitiwan ko.
"Inutusan mo akong umalis," kalmado niyang sagot habang hinihimas ang brasong nasaktan. "Nakatatlong 'shoo' ka pa nga."
"Magulang mo ba ako para sundin? Kapag inutusan ba kitang tumalon sa rooftop gagawin mo? Ano ka, bobo?"
"Orianna, enough," saway niya pero natatawa naman. Lalo tuloy akong nainis.
Kung hindi lang tiyak na mababagok ang ulo nito kapag tumama sa semento, tinulak ko na, eh. Kinurot ko na lang ang hita niya pero ako rin ang nasaktan. Siksik ang muscles wala akong napindot. Natingnan ko tuloy ang hita niyang hindi nakikisama sa pagwawala ko.
"Eyes up here, Orie." Awtomatiko naman nga akong napatingin sa mukha niya at sumimangot. "Bumalik naman ako, o."
"Iniwan mo pa rin ako," himutok ko.
"No, I didn't. Pinuntahan ko lang sina Theo to tell them na mauna na sa Sandugo."
Pinanlisikan ko siya. "I-ni-wan mo a-ko. Guni-guni ko lang ba ang likod mong sarap batuhin ng sapatos habang naglalakad ka papalayo kanina?"
"So, ang mga binatong sapatos ay para talaga dapat sa likod ko?"
"Oo," angil ko.
"Pati 'yong mga mura?"
"Oo!"
Umalog ang mga balikat niya sa kapipigil ng kanyang hagikgik pero halatado naman. Nasapo na nga niya ang sariling tiyan at doon na siya bumunghalit ng tawa. Umigkas din ang palad kong muling humampas sa braso niya. Hindi niya naman iyon alintana dahil panay pa rin ang tawa niya.
Iritado ko siyang pinanood na nagpapalipat-lipat ang mga kamay sa tiyan at mukha. Magpupunas siya ng nangingilid na luha at hihimas din sa tiyang sumasakit sa katatawa.
Nanlulumong tumungo na lang ako at tahimik siyang hinintay na matapos sa kanyang kagalakan. Mabuti pa siya natutuwa. Ako naiiyak.
"Ang sarap mo naman galitin balang araw, kiska," biro niya. Binunggo pa ng balikat niya ang balikat ko.
"Blah blah blah. Ewan ko sa'yo. Shatap."
I saw him sigh at the corner of my eyes pero hindi ko siya nilingon. Naiinis pa rin ako. Humalukipkip na lang ako at nakipagtitigan sa duming nakikita ko sa dulo ng sapatos ko.
"I don't understand what's happening, baby. You told me to go. So I did. But I'm back. Heto na nga ako, o, nasa tabi mo na ako ulit."
"You should have not left me."
"I never did," tanggi niya na ikinaangat ng ulo ko at ikinatalim ng tingin sa kanya.
"Likod ba ng multo ang nakita ko kanina?"
"Dapat ba paatras akong umalis para hindi mo nakita ang likod ko?"
"Ha. Ha. Ha. Sobrang nakakatawa ka. Ha. Ha. Ha."
"Are you jealous?" bigla niyang tanong.
"Ano?!" Pinandilatan ko siya.
"Ang sabi ko, nagseselos ka ba?"
"I heard you the first time! Bakit inuulit?"
Nakangiti siyang kumibit-balikat. "Hindi ka sumagot, eh. So, are you?"
"No?"
Nginisihan niya na naman ako na ikinaurong ko palayo sa kanya. "Is that an answer or a question?"
"No," may kumpiyansa ko nang sagot.
His smile turned gentle at inabot ng palad niya ang aking pisngi. "Liar."
I tried to contain myself. To show him that he is wrong. But when he tapped my cheek so softly, all bets are off. Nakagat ko ang nanginginig kong mga labi before throwing my arms around him, buried my face on the arm closest to me, and cried silently.
"Orie?" nag-aalalang tawag niya sa pangalan ko
Hindi ako tumugon at nagpatuloy lang sa paghikbi. Mayamaya, inalis na niya ang brasong kinababaunan ng mukha ko at inakbay iyon sa akin. Sa dibdib na niya ako ngayon. His palm gently brushes the hair on the back of my head and it is making me cry harder.
"Okie dokey, baby. Let's not do this here," bulong niya.
Natagpuan ko na lang ang sarili kong binubuhat at lumipat ang mukha ko mula sa kanyang dibdib patungo sa kanyang leeg. After a few minutes, huminto si Cole at humilig kung saan. Hindi ko makita kung saan kami dahil nakabaon pa rin ang mukha ko sa kanyang leeg.
Hinayaan niya akong mapagod sa kakaiyak. Wala pa rin siyang sinasabi. Patuloy niya lang akong hinahawakan, nakasuporta ang braso niya sa aking likod.
"Mabi-hik-gat-hik ba ako-hik?" bulong ko.
I could feel a rumble of his laughter dahil nakalapat ang dibdib ko sa dibdib niya pero pinatawad ko na. Tutal binaha naman ang leeg niya ng luha ko pero hindi naman siya nagrereklamo.
"Hindi naman. Kalahating sako ng bigas ka pa lang naman yata. Kain ka pa," sagot niya. Inilayo ko ang sarili ko sa kanya saglit para makita niya ang irap ko bago muling ipinatong ang baba ko sa balikat niya.
"Cole," mahina kong tawag sa kanya.
"Hmmm?"
"I don't like you."
He stilled. "Is this still about Hazel?"
"Hindi. Pero banggitin mo pa ulit ang pangalan niya para magiging tungkol na ito sa kanya," himutok ko.
He sighed and kept silent. Doon ako nagkalakas ng loob na sabihin ang iba ko pang gustong sabihin.
"I don't like you so you don't have to leave me," sabi ko sa balikat niya. "We can be friends forever and ever."
Hindi siya umimik at muli akong napakagat-labi, nagpipigil ng luha. Takot man, sinilip ko siya and he has an indecipherable expression on his face as he looks at me.
"I don't understand," sabi niya.
Pinilit kong ngumiti sa kanya. "Hindi 'yan importante. Basta, I promise to never like you so we can be friends for a long, long time. Magiging si Theo ako, girl version lang."
"You are not Theo."
"Oo nga. Hindi nga ako si Theo, pero I could try. I'll do my best to be as good a friend as Theo."
"I don't want you to be like Theo."
Nag-iwas ako ng tingin at muling bumalik sa pagsiksik ng ilong ko sa balikat niya. Kumurap-kurap ako nang ilang ulit para huwag na namang tumulo ang luha ko.
Ang sakit naman noon. Alam ko namang mas matimbang sa kanya si Theo pero uso naman ang magbigay ng chance to someone to prove themselves.
My lips thinned in silent determination. One of these days, I will find a way to give Cole something that Theo cannot provide.
Napako ang mata ko sa luhang bumasa sa leeg ni Cole. Nahiya ako ng kaunti at medyo nag-alala. Baka kapag mapagtanto niyang hilam ng luha ang kanyang leeg, mapagalitan na naman ako.
Sinubukan kong punasan iyon gamit ang aking kuwelyo pero bitin. Kaya hinila ko ang polo ko pataas. Nasa tiyan ko na ang laylayan niyon nang bigla iyong nahila pababa ulit.
"What are you doing? Magta-tantrum ka na naman ba kaya ka maghuhubad?"
Napasimangot ako at binalingan siya. "Hindi naman ako maghuhubad. Pupunasan ko lang 'yong leeg mo. Bitin 'yong kuwelyo ko."
"Leave it."
Napanguso ako. "Baka pagalitan mo ako mamaya. Ang arte mo pa naman."
"Hindi nga ako nagrereklamo sa laway mo, 'yang luha pa kaya. Leave it."
At sinapo niya ang ulo ko at siya na ang kusang nagbaon ng mukha ko sa espasyo sa pagitan ng kanyang ulo at balikat. I nuzzled my nose on all that exposed skin, smiled, at nag-smack ng halik doon.
"Ano na naman 'yan?"
Ang snooty ng voice, inulit ko nga at smack ulit.
"Stop doing that!"
"Ang arte-arte naman," kantiyaw ko.
"Mabuti nga kung 'yan talaga," mahina niyang anas sa kanyang sarili pero narinig ko naman. Hindi ko alam kung bakit ako napapangiti sa inis na nahihimigan ko sa boses niya.
"V?"
"Hmmm?"
"Can I taste you?"
Humigpit ang pagkakahawak ng braso niya sa likod ko na ikinahigpit din ng pagkakakapit ko sa leeg niya. Mahirap na at baka bigla niya akong ibagsak. Mukhang lumevel-up na naman kasi ang inis niya sa akin.
Ano bang nakaiinis sa tanong ko? Kung hindi ako nagpapaalam, napapagalitan. Kapag nagpapaalam naman, naaangilan. I can never win with him!
"No," malamig niyang sagot.
"Kahit mabilis lang?"
"No."
"Kahit isa lang?" Ipinakita ko pa ang isa kong daliri sa kanya to show him that I really meant one.
"No." May angil nang kasama ang salitang 'yon.
Ay, sumungit na. Inirapan ko na lang siya ulit bago muling inihilig ang pisngi ko sa balikat niya at pinaglaruan ng mga daliri ang dulo ng kanyang buhok sa likod.
Aware na ako ngayon na dinala niya ako rito sa gilid ng Girls' Dorm. 'Yong side na hindi nakaharap sa track and field. 'Yong pader ang kaharap.
Nakabukas ang bintana ng kuwartong kinasasandigan namin. Hindi ito kalayuan mula sa ulo ko. Napatitig ako roon at nasapo ang ulo ni Cole palapit sa akin. Nararamdaman ko na ang baba niya na nakapatong sa ulo ko. That's good. Baka kasi gumalaw siya at mabukulan ng bintana. Ito rin minsan ang disadvantage sa matangkad. Madaling mabunggo.
"Where do you want to taste me?"
"Huh?"
Napabaling ako sa kanya at dahil nga nahila ko na ang ulo niya palapit sa akin, nagkapantay ang mga mukha namin. Nakatunghay siya sa akin habang nakatingala naman ako sa kanya.
"You heard me," mahina niyang sabi. "I refuse to repeat the question."
Wrinkling my nose up at him, I answered with a question of my own. "Bakit ang dami ninyong tanong palagi sa akin kapag may pinapakiusap ako? Ikaw. Si Theo. Si Christoff."
His gray eyes sharpened and the color fascinated me. Para na itong blade ng kutsilyo ngayon. I can see my reflection on it.
"Varias." Humugot siya ng malalim na hininga bago dahan-dahang nagsalitang muli. "Christoff-fucking-Varias asked you where you will taste him?"
Napaawang ang labi ko sa narinig. "You cussed," namamangha kong bulong.
He grumbled something indecipherable. "This is a cuss-worthy moment. Answer, please."
"Galit ka ba sa akin?"
"Never at you."
"Pero galit ka," pangungulit ko.
He sighed. "Yes, I am. I'll let you in on a little secret, baby. The angrier I am, the calmer I seem, and the harder I explode. Thread carefully and mind your words. Now, the answer please."
I carefully tucked myself beneath his jaw without breaking the eye contact. "Hindi niya naman ako tinanong niyan. Bakit niya naman ako tatanungin niyan?"
"I don't know, maybe because he's a turd?"
I chuckled at his description of my current frenemy. "Turd," ulit ko.
"Yep. Let's not speak that word again," dikta niya.
"Hindi mo ba tatanungin kung nagtanong din ba sa akin si Theo kung puwede ko siyang tikman?"
"No. Theo is a genius, and his survival instinct is extremely advanced. He would never dare to ask you that."
"So, hindi siya turd."
May maliit na ngiting namutawi sa kanyang labi. "Let's not make that your new favorite word."
Hagikgik lang ang tugon ko sa kanya but I tuck that word in my word bank.
"Cole Valentine, be reminded that little horny boys grow horns and tails and are thrown in hell to burn for eternity."
Si Cole na naman iyon na mahinang kinakausap ang sarili niya pero naririnig ko naman. Ang lapit lang ng noo ko sa bibig niya.
Out loud, he said, "And your answer to the original question?"
Alam ko naman ang tanong na tinutukoy niya pero matagal bago ako sumagot. Iniisip ko pa kung sasagutin ko or is this a prank at pagagalitan niya ako kapag sumagot nga ako. In the end, I decided to answer the question.
I tapped the space where his neck and his shoulders meet. "Dito."
Lumunok siya.
"Bakit diyan?"
"I want to know if my tears taste better on your skin."
Biglang napadiin ang pisngi ko sa katawan niya nang sapuin niya ang kabila kong pisngi, covering my ears. That didn't stop me from hearing his cussing.
"Yodeputa man ni man!" mahina pero malutong niyang mura.
Sa totoo lang, hindi ko masyadong naintindihan lahat ng sinabi niya pero may context clues naman and tone of voice. Mura 'yon, sigurado. Itinago ko muna ang mga narinig ko sa baul sa aking utak na may markang 'Danger: Bad Words' at saka ko na pagtutuunan ng pansin kung mag-isa na lang ako.
Mabilis niya ring tinanggal ang palad sa tainga ko and said, harshly, "Do it."
"Are you sure? Mukhang ayaw mo," paninigurado ko.
"Ngayon ka pa nag-alangan?" His grin is so toothy he looked like the illustration I once saw of the wolf in the Brothers' Grimm's Red Riding Hood story.
Slowly, I reached for the part I tapped earlier then licked tentatively. When I felt no violent reaction from him, I took a longer swipe on the expanse of skin under my tongue.
Cole's distinct flavor softened the bitterness of my tears and made me feel things. Not bad, but a little strange. And weird, but I like it. I liked it so much that my lick turned into a suck before I knew it.
"That's enough."
Narinig ko 'yon pero hindi ko sinunod. I wanted more, so I got more.
"I said that's enough, Orianna."
When he buried his fingers in my hair and tugged, he pulled my mouth away from his skin.
I ended up staring at him because he was staring right into my eyes. Bumaba ang mga mata niya sa aking bibig that had me unconsciously licking my own lips. His expression shifted from cold to hot. He looked at my lips hungrily.
"You can taste me, too," alok ko. It looks like he wanted to. "Kiss me?"
Umiling siya. Na-hurt na naman ako. Slight. Puro naman rejection natatanggap ko sa isang ito.
"Hindi naman kailangang sa labi ko kung namomroblema ka sa laway." Hinila ko ang kuwelyo ko and gathered a bunch of my hair to the other side of my neck. Tinuro ko ang parehong espasyo sa akin na sinipsip ko sa kanya kanina. "You can lick me here. Para patas tayo."
He laughed softly. "Diyan sa patas na 'yan tayo mapapahamak. No, Orie. What you're asking from me is so bad."
"Why?"
"Grade 9 na tayo sa susunod na pasukan."
Sa halip na sagutin ako, iyon ang sinabi niya. Ano naman ang kinalaman ng pasukan sa usapan namin ngayon?
"So?" naguguluhan kong tanong.
"Magiging teacher na natin si Prof. Priest."
Prof. Priest? Sinong Prof. Priest?
Pinilit kong alalahanin kung sino ang guro sa Florentine na Priest ang apelyido. Parang wala naman. Then the image of the male substitute school nurse flashed through my mind. Parang sutana ang uniform n'un.
"Si Nurse Ben?" deskumpiyansado kong tanong.
Tumango siya. "Yes. Prof. Priest," pagkukumpirma niya.
"So, ulit?"
"So, may SexEd na tayo." He gently rubbed my cheek. "I'll be overjoyed if you ace the subject, baby."
Napakurap-kurap ako. Something about the way he smiled at me when he said that struck me. Something that suggests he meant something different.
"Why are you going to be overjoyed?" nagdududa kong tanong.
"Dahil makasasabay ka na sa akin."
I looked at him for a long time bago nanlulumong napabuntonghininga. "Hindi ko pa rin maintindihan."
"I know," he announced so happily that it irritated me. Nanghaba ang nguso ko.
"Kapag makasasabay na ba ako sa'yo, hindi ka na mag-iinarte sa laway ko?"
"Kailan ba ako nag-inarte sa laway mo?"
"Kani-kanina lang. Ulyanin ka na ba? I asked you to kiss me, Cole Valentine. You refused," asik ko.
He laughed nervously.
"Will you stop saying no to me if I do well on that subject?" I demanded.
"Depende."
"Anong depende?" Tinampal ko ang dibdib niya sa inis. "Oo lang o hindi. Gagawa ka pa ng loophole, eh."
Tumawa lang siya pero napansin kong hindi siya sumagot nang maayos. Pinalampas ko na dahil may naisip ako.
"Orianna, that twinkle in your eyes frightens me. Ano na naman ang naiisip mo?"
Matamis ko siyang nginitian at inayos ang pagkakatupi ng kuwelyo niya. Medyo nabawasan ang sigla ng ngiti ko nang makitang namumula ang parte ng balikat niyang sinipsip ko kanina. Maingat ko iyong pinindot at sinulyapan siya. Pinapanood niya naman ako.
"Masakit?" nag-aalala kong tanong. Kaya naman pala pinapahinto niya ako kanina dahil nasasaktan ko na siya. I feel guilty.
"Nah. All good, kiska."
"Sure?" mangiyak-ngiyak kong tanong.
He sighed. "I liked it, baby. Stop worrying about it and tell me what's on your mind."
Nasabit na naman ang utak ko sa pinakauna niyang statement niya. "You liked it kahit masakit?" gulantang kong tanong.
"Grade 9 can't come fast enough," mahina na naman niyang anas sa sarili. Sabi naman niya sa akin, "Makikita mo rin balang araw na may mga bagay na masarap dahil masakit."
"Huh?!"
Umiling siya. "For the time being, none of your concern. As you were saying bago ka na naman na-distract?"
Tinitigan ko muna siya nang matagal bago bumalik sa pag-aayos ng kuwelyo niya. Maingat kong tinabunan ang namumula niyang balat dahil sa kagagawan ko. Nagu-guilty ako sa tuwing nakikita ko, eh.
"Orianna," tawag niya na halatang naiinip na.
"'Di ba, gusto mo akong maging topnotcher sa subject ni Nurse Ben?" simula ko.
"Yes, and?"
"Well, you can help me study for it in advanced—"
"Are you out of your freaking mind? No!"
Grabe naman ang hiyaw sa akin! Nabingi naman ako!
"Nag-su-suggest lang naman ako," himutok ko.
"You were put in my path to drive me insane. Crazy, Orianna. You are making me crazy."
Napaingos ako sa gigil niya.
"Oo na. Huwag na nga. Dami pang sinasabi. Ibaba mo na nga ako para makapagpalit na ako ng damit. Gusto ko nang mag-wall climbing. Sasama na ako."
Tinanggal ko na muna sa isipan ko ang mga tinanggi ni Cole sa akin ngayong araw. Saka na ako mag-iisip ng paraan para makuha ang gusto ko kapag mag-isa na ako.
"Nakaalis na sina Theo," sabi ni Cole na nakabuntot sa likuran ko.
Nagkibit-balikat ako at nagpatuloy sa paglalakad.
"Eh, 'di tawagan mo ulit si Igor na balikan tayo. Ikaw naman ang vor, 'di ba?"
Napalingon ako nang hindi ko na siya nararamdaman sa likuran ko. Naiwan siyang nakatayo mahigit isang metro mula sa akin.
"Diyan mo ba ako hihintayin?" nagtataka kong tanong. "Malamok diyan. Doon na sa loob. Sa sala."
"How do you know what a vor is?"
Napakunot-noo ako. "'Yan ang tawag sa'yo ni Theo."
His eyes narrowed at my reply. "Did he tell you what that means?"
Napaikot ang mata ko. "No, pero hindi naman ako one hundred percent bobo. Gets ko naman that it means 'boss' kung pagbabasehan kung paano umakto si Theo sa'yo."
"Never address me as such in public. You know what, don't ever call me that again. Period."
Muli akong napabuntonghininga. "Oo na. Ang dami mong kundisyones ngayong araw. Tara na sa loob at magbibihis pa ako. Gusto kong maabutan si Labidabs mo na nakabitin nang patiwarik."
"Don't call her that."
Napaismid ako. Kinampihan pa. Mas lalo ko ngayong gustong makitang nakabitin ang roommate kong iyon.
Kinuha ko ang cellphone ko, hinanap ang numerong kailangan ko sa contacts list and swiped for a call.
"Hello," masigla kong bati nang mag-connect ang tawag. "Pinapasabi ni Cole na pabalikan mo kami rito kay Igor. At, Theo, huwag mo munang paakyatin si Hazel sa pader. Hintayin niyo kami."
"You have a mean streak a mile wide." Si Cole nang ibinaba ko na ang tawag.
I grinned widely at him.
Not just my mean streak. My determination is a mile wide and a Marianas Trench deep, too.
I still have four years to change his mind. Tingnan lang natin kung magawa niya pa akong iwan.
=====================
Translations:
*Linintiang yawa nga animal (dialect Akeanon) = hahahaha. Ang hirap i-translate, ha! I'll try. A demon animal struck by lightning? Hahahahaha. I have no idea why this is a cuss phrase but I hear angry people foaming at the mouth saying this, so, gayahin natin. Hahahahaha.
*Linti=Visayan word for lightning. Again, hindi ko alam kung bakit mura 'to.
*Yawa=Visayan word for demon/devil
*la petite mort(French)=literal meaning is 'the little death', a euphemism for orgasm
* Yodeputa man ni man (Hiligaynon)=PI naman ito
Dear God, sorry sa mga tinuturo ko sa mga batang ito. Pero ikaw naman naglagay nito sa utak ko so...hehehehe...Love you na lang po?