"Pekala." dedim derin bir nefes alıp "Kızlar, bunu çözmemiz lazım."
"Merlin Aşkına! Muggle filmlerindeki gibi senin bebeğine baba mı seçeceğiz?" dedi Luna ellerini çırpıp "Mükemmel!"
"Pek de değil, Luna. Görünüşe göre bakanlık bile hamile kalmamı bekliyor. Birinden hamile kalmam gerek ve Hogwarts yıllarımı inekleyerek geçirdiğim için Harry ve Ron'dan başka erkek tanımıyorum."
"Harry ile bebek yapabilirsin." dedi Ginny gülmesini tutarak "Yani-"
"Şakanın pek de sırası değil Ginny." dedim öfkeyle "Benimle birkaç kez yatabilecek erkekleri düşünmeliyiz."
"Sana şu çiçekleri gönderen gizli aşığından başlayabiliriz mesela?" dedi Ginny kaşlarını kaldırıp "Yani, seninle yatmayı epey istiyor gibi."
Emin ol onu istemezsin, demek istesem de sadece kaşlarımı çatıp ona bakmayı sürdürdüm.
"Belki de fazla düşünüyoruz." dedim "Belki de hiçbir şey olmayacak. Belki herkes saçmalıyordu, saçma sapan bir bilim dalı sonuçta."
"Bana hiç saçma sapan gelmiyor Hermione." dedi Luna "Tüm dünyadan uzmanlar kelimesi kelimesine aynı şeyi söylemiş."
"Belki başka bir yolu vardır. Ne bileyim, bir iksir falan yapabiliriz belki. Veya yeni Karanlık Lord'u öldürebiliriz. Hem, neden ben? Çocuğum süper güçlerle falan mı doğacak? Hayatımda duyduğum en saçma kehanet bu!"
"Hermione, böyle büyük kehanetleri bu kadar hafife almamamız gerektiğini biliyorsun. Bir düşünelim."
"Bu yaz evde oturacağımızı sonra da işe başlayacağımızı konuşmuştuk." dedi Luna "4 ayımız var. Eh, bebekler ortalama 9 ayda doğduğu için işe 5 ay geç başlayacaksın sadece. Biz sana yardım ederiz."
"Bebek doğduktan sonra da her şey çok daha kolay olur. Annenler, benim annemler, hatta profesör bile yardımcı olur."
"İşe seneler sonra başlamayacağım." dedim "Bunu sonra da düşünebilirim. Şu an ne yapacağıma karar vermem gerekiyor."
"Ve kimle yapacağına."
"Hermione, 18 yaşındayız. Tamam, kabul ediyorum , çok da yetişkin değiliz. Ama bazı insanlar da Hogwarts'tan mezun olup aile kuruyorlar. Sonra da hayatlarına devam ediyorlar. Bir sevgilin olsa eminim sen de istekli olurdun."
Bir sevgilim olsa mıydı? Tüm öğrencilik hayatım boyunca yaşadığım her şeyin sebebinin bir sevgilim olmasından dolayı başıma geldiğini söyleseydim hepsinin altına yapacağına emindim.
Masadaki beyaz çiçeklere bakıp derin bir iç çektim.
"Biraz yalnız düşünmem gerek." dedim "Sağolun kızlar."
"Yarın geliriz o zaman." dedi Luna "Kendine dikkat et. Bir şey olursa da bizi çağır."
Onlara başımı sallayıp evden çıktıklarında kendimi koltuğa attım. Halbuki boşunaydı, birazdan pencereme bir baykuş konacaktı.
"Hey." dedim pencereye bakmadan "Buraya gelsene. Kalkamayacak kadar mutsuzum."
Baykuş sessizce yanıma geldiğinde başını okşayıp mektubu elime aldım.
"Hermione
Sana yaşattığım her şey için her zaman özür dileyeceğimi söylemiştim. Ama sence de bu küslük fazla uzamadı mı?
Karanlık zamanlarda çocuksu aptallığımdan dolayı çok fazla şey yaptım. Hepsiyle de seni epeyce kırdım, güvenini zedeledim, hatta belki de benden korkmanı sağladım.
Ama hepsi için çok pişmanım. İyi bir insan oldum demeyeceğim, senin gibi biriyim artık da demeyeceğim çünkü ikimiz de bunun olmayacağını biliyoruz. Sadece artık güvenebileceğin bir insan olduğuma inanmanı istiyorum.
Dilediğin kadar bekledim, okuldan 13 gün önce mezun olduk ve yeni hayatlar kurmaya hazırız. Bu sana 13. mektubum. Mezuniyet beklediğinden daha erken geldiyse emin ol sorun değil, bana güvenmenin savunduğun her şeye karşı çıkmak demek olduğunu biliyorum. Sevdiğin herkese karşı çıkmak demek olduğunu da.
Ama yeni hayatımda, tüm dürüstlüğümle seni bekliyor olduğumu bil Hermione. Yüz yüze konuşmak, her şeyi ortaya dökmek istiyorum. Lütfen, benimle görüşmeyi kabul et.
-D.M."
Mektubu okuyup gözlerimi kapattım.
Hayat ne zaman bu kadar zor olmuştu? Her şey daha ufacık çocuklarken başlayan saçma sapan ilişkimizde kalamaz mıydı? Gizlice buluştuğumuz o heyecanlı dakikalar keşke hep öyle kalsaydı, ya da keşke herkesten sakladığımız anıları unutmak kolay olsaydı.
Ama değildi. Kendimden bile saklamaya çalıştığım o anları unutmak da, affetmek de kolay değildi.
Ondan başka kimseyle birlikte olmak istemiyordum. İşin şaibeli kısmı da buydu. Ama onunla birlikte olursam da asla çocuğumun babası olmasını istemiyordum.
Kendisi de iyi bir insan olmadığını kabul ediyordu. Öngörülemezdi, dengesizdi ve berbat bir aileye sahipti. Ailevi değerlerinin kötü olmasına karşın epeyce olgundu, fakat bunun sebebi de fazlaca travmatik bir geçmişi olmasıydı.
Suratıma bakan baykuşa bakıp yeniden başını okşadım.
"Gidebilirsin." dedim "Söylemek istediğim çok şey var ama yeterli kelimem yok."
Bu söylediğime karşılık baykuş uçarken yeniden gözlerimi kapattım. Bu tek başıma kararını veremeyeceğim kadar aptalca bir şeydi. Ve bana aklı başında olan bir insanın fikri lazımdı. Öyle birini tanımadığım için de en yakın seçeneğin yanına cisimlendim.
"Hey, Harry!" diye seslendim kapının dışından "Müsaitsen gireceğim."
Kapı kendiliğinden açılınca içeriye girdim.
Hepimizin evi olması epeyce garipti. Ben okul birinciliğinden gelen bursla, Ginny ve Ron ailelerine gelen tazminatla, Harry de bankadaki servetiyle ev almıştık. Çok da büyük olmayan bu ufak tefek yuvalar bana ne kadar büyüdüğümüzü hatırlatıyordu.
"Selam Hermione, seni buraya hangi rüzgar attı?"
"Bir şey danışmam gerek." dedim masaya oturup "Çok önemli. Ve çok gizli. Hayatım söz konusu denebilir."
"Pekala." dedi mutfağın ışığını açıp "Seni dinliyorum."
"Bundan kimseye bahsedemezsin Harry. Ron, Ginny, Luna... Kimsenin bilmesini istemiyorum. Senin bile bilmeni istemiyorum aslında ama işin içinden çıkamıyorum."
"Pekaka." dedi kaşlarını çatıp "Söz veriyorum."
"Şimdi, benimle ilgili kehaneti biliyorsun."
"Evet, çok şaşırdığımı da söylemeliyim. Maalesef, gerçekten dikkate alınması gerekiyor gibi duruyor. Her ne kadar saçma olsa da göz ardı edilemeyecek kadar çok kehanet görülmüş."
"Sanırım farkındayım." dedim derin bir iç çekip "Ve, işte, yani bilirsin. Bebek yapmam lazım. Bir erkekle."
"Ben yapamam!" dedi ateşe maruz kalmış gibi geri sıçrayarak.
"Harry! İğrençsin!" dedim yüksek sesle "Asıl ben seninle yapamam!"
"Yapmak istediğin biri var mı?"
Harry'nin bu sorusu her şeyi etraflıca düşünmeme, ve anında cevabı bulmama sebep olmuştu. Farkında olmadan tam da ihtiyacım olan soruları soruyordu ve cevabın çirkinliği yüzüme çarpıyordu.
"Evet." dedim omuzlarımı düşürüp "Ve yapmak istediğim tek bir kişi var, onun da dünyadaki en kötü baba olacağına emin gibiyim. Hem böyle bir şey istemeyeceğinden de eminim."
"Bir dakika, seni keseceğim. Sanırım birini seviyorsun."
"Evet." dedim utana sıkıla "Sanırım."
"Ama birlikte değilsiniz."
Yüzündeki şaşkınlık arttıkça sesim içime kaçıyor gibi hissediyordum.
"Değiliz. Yani, olabiliriz. Ama hemen güvenip onunla ebeveynlik yapamam. Hayatımın her anına bir anda alamam."
"Yani pek güvenilir biri değil."
"Kesinlikle."
"Ama onu seviyorsun."
"Sanırım seviyorum." dedim iç geçirip "Ve ondan başka biriyle bunu yapmak istemiyorum."
"Bebeği ondan saklayabiliriz." dedi Harry "Biraz zalimlik olur ama zamanla bunu aşabilir. Asıl önemli olan sen buna dayanabilecek misin? Yani, ona tecavüz etmeyeceksen, karşılıklı bir birliktelik yaşayacaksınız ve ondan ayrılacaksın. Ama ya değişmişse? Ona her şeyi anlatabilecek misin? Veya onu bekleyecek misin?"
"Ben de bunu bilmiyorum. Tek başıma bir şeyler yapmak beni korkutmuyor, ama ya onunla mutlu olursam ve gerçekten değişirse? O zaman ne yapacağım?" dedim "Ben hamileliğimin yarısında onu hayatıma alamam ki? Belki beni ister ama çocuğu istemez. Böyle ikilemler-"
"Hermione." dedi Harry beni durdurup "Fazla düşünüyorsun. Gönlüne göre o çocuğun yanına git, ve akışına bırak. Her şey kendi yolunda gitmeye devam etsin. Zamanı gelince bunları konuşuruz."
"Pekala." dedim yutkunup "Sağol."
Belki de Harry haklıydı. Geleceği kontrol etmek yerine geleceği yaşamaya başlayınca tüm sorularımın cevabını daha kolay alabilirdim. Her şey tüm gerçekliğiyle gözümün önündeyken karar vermek daha kolay olurdu.
"Ee?" dedi Harry sırıtıp "Şimdi onun kim olduğunu söyleyecek misin?"
"Hayır." dedim derin bir nefes alıp "Her ihtimale karşı, kimsenin bilmemesini tercih ederim."