အပိုင္း(၄)
ညတည္းကဖြင့္ထားသည့္ ျပတင္းေပါက္မွ ေနေရာင္စူးစူးက မို႔သန္႔ညိမ္၏ မ်က္ႏွာထက္သို႔က်ေရာက္လာသျဖင့္ အိပ္မရေတာ့။ မ်က္ႏွာႏုႏုထက္တြင္ ေနေရာင္က်ေရာက္လာသျဖင့္ မ်က္ခုံးတန္းတို႔ တြန္႔ခ်ိဳးသြားရသည္။ ဆက္အိပ္၍မရေတာ့သျဖင့္ ကုတင္ေဘးခုံတြင္ တင္ထားေသာ စားပြဲတင္နာရီဆီအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ 9: 30 တိတိ ။
မိုးသန္႔ညိမ္၏ အခန္းေလးသည္ မက်ဥ္းမက်ယ္ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းေလးပင္ျဖစ္သည္။အခန္းနံရံမ်ားကို ေဆးအျဖဴေရာင္သုတ္ထားၿပီး အခန္းထဲ႐ွိအသုံးအေဆာင္မ်ားက အညိဳေရာင္ျဖစ္သည္။ ညိမ္က အညိဳေရာင္ႀကိဳက္သူျဖစ္သည္။ အညိဳေရာင္က လွပသည္ ၊ ေက်ာ့႐ွင္းသည္ ၊ Luxury ဆန္ၿပီး အေရာင္ၿငိမ္သျဖင့္ တည္ၾကည္ေလးနက္သည္ဟု ညိမ္ထင္သည္။ကုတင္ကို ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္ထားၿပီး ကုတင္ေဘးတြင္ ဖုန္းတို႔နာရီတို႔တင္လို႔ရေအာင္ စားပြဲခုံပိစိေလးကို ေဒၚေဒၚက ထားေပးထားသည္ ။ အိပ္ယာခင္းေတြကအစ တူေတာ္ေမာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ အညိဳေရာင္မ်ား ၀ယ္ေပးထားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္အိမ္သာ ပါေသာ အခန္းကို ညိမ့္ကိုေနေစၿပီး ေဒၚေဒၚက အျပင္ဘက္တြင္႐ွိေသာ တစ္ခုကိုသာ သုံးသည္။ ေဒၚေဒၚက ရန္ကုန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနေနရသျဖင့္ အတူလာေနသည့္ တူေလးကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လားမသိ မႏၲေလးမွာထက္ ညိမ္ရန္ကုန္မွာပိုေပ်ာ္သည္။
သူ အိပ္ရာမွထကာ ေရမိုးခ်ိဳး သြားတိုက္ၿပီး
အခန္းျပင္ထြက္လာေတာ့ ေဒၚေဒၚကဘယ္သြားလည္းမသိ။ သူလည္း မီးဖိုေဆာင္ထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ ခုံေပၚတြင္ အုပ္ေဆာင္းေလးျဖင့္အုပ္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အုပ္ေဆာင္းကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ အေငြ႕မျပယ္ေသးသည့္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းပူပူေလး ၊ ေခ်ာကလတ္ကြတ္ကီးမ်ားႏွင့္ မိုင္လိုတစ္ခြက္ကို ေတြ႕ရသည္။
ေဒၚေဒၚက တကယ္ခ်စ္စရာႀကီးပါဆို။
ေတာင္!!
ညိမ္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းေလးစားရင္း YouTube ၾကည့္ေနတုန္း စာတစ္ေစာင္၀င္လာသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသာ္မႉးဆီမွ ျဖစ္သည္။ ေရးထားသည့္က
"မေန႔ညကအဆင္ေျပရဲ႕လား မိုးသန္႔"
ေမးေဖာ္ေတာ့ ရေသးသားပဲ။
ညိမ္လည္း စာျပန္ေရးရမွာ ပ်င္းသျဖင့္ ဖုန္းသာေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းေခၚေတာ့ တစ္ဖက္မွ ခ်က္ခ်င္းကိုင္လာသည္။
"ေသာ္မႉး မင္းငါ့ကို ဘယ္တုန္းတည္းက မေက်နပ္ျဖစ္ေနတာလဲ "
အံ့ဩေနပုံရေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုက ေသာ္မႉးထံမွထြက္လာသည္။
"ဟင္ ဘာလို႔တုန္း ၊ အဆင္မေျပဘူးလား"
"ေျပပါတယ္ ကေလးက စာလည္းေတာ္ေတာ္ရတယ္ သူ႕ပုံစံနဲ႔ဆို The Whole Burmaေတာင္မွန္းလို႔ရတယ္ "
"ေအးဟုတ္တယ္ တန္ကူးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေတာ္တယ္ သိပ္ၿပီးအရမ္းႀကီး ဖိအားေပးစရာမလိုဘူး "
"တန္ကူး ဟုတ္လား ။ ေသာ္မႉး တန္ကူးက ဘယ္သူလဲ "
"ဟာ မင္း မေန႔က သင္တဲ့ကေလးေလ သူေပါ့ကြ "
"ဟင္ သူ႕နာမည္က ခီေလ မဟုတ္ဘူးလား "
"သူ႕မင္းကို နာမည္မေျပာဘူးလား သူ႕နာမည္အျပည့္အစုံကိုေလ "
ညိမ္ျပန္ေတြးၾကည့္သေလာက္ သူတစ္လုံးတည္းေျပာတာပါ။ဒါေပမဲ့ အခန္းေ႐ွ႕မွာေတာ့ ေလလုံးဘဲ ဟုတ္သား။
"အင္း သူက ခီ ဆိုၿပီး တစ္လုံးတည္းေျပာတာ"
"ဟင္ ဟုတ္လား ငါသူ႕ကိုသင္လာတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ခီလို႔ေျပာတာမၾကားဖူးဘူး ငါေတာင္မွားေခၚမိတယ္ အဲ့တာကိုသူကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခီလို႔မေခၚနဲ႔လို႔ ေျပာတာကြ "
"ဟုတ္လား အဟဲ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါကေခ်ာလို႔ျဖစ္မယ္ ၊ အိမ္ေတာင္ျပန္လိုက္ပို႔…"
"What The F**k !!"
ညိမ္ လန္႔ၿပီး ဖုန္းကိုေတာင္နားႏွင့္ ခြာထားလိုက္ရသည္။ မိမိစကားပင္ေျပာလို႔မဆုံးေသး ျဖတ္ေျပာလိုက္ေသာ ေသာ္မႉး
" ျဖည္းျဖည္း ေဟ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလဲ "
ေသာ္မႉးဟန္က လုံး၀အံဩစရာကိစၥႀကီးတစ္ခုလိုေမးသည္။
"ေနဦး ဘယ္သူလိုက္ပို႔ေပးတာလဲ "
"ခီေလ မိုးခ်ဳပ္ေနလို႔ဆိုၿပီး သူပဲလိုက္ပို႔ေပးတာ"
"ဟုတ္လား ငါဆို ညဘက္ 11နာရီေက်ာ္တာေတာင္ လိုက္မပို႔ဘူး သူ႕အိမ္ကဒ႐ိုင္ဘာဦးေလးႀကီးဘဲ လိုက္ပို႔တာ ၊ ေရခဲတုံးက တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ဘူး "
ေသာ္မႉးေျပာသည့္ပုံစံအရ လိမ္ေနသည့္ပုံမ႐ွိေပ။ ညိမ္ တစ္ခ်က္ၿငိမ္သက္သြားမိသည္။ ႐ႈပ္ယွက္ခက္လာေသာအေတြးေပါင္းစုံကိုအျမန္ေမာင္းထုတ္ ရသည္။ သူက အသစ္မို႔လိုေနမွာပါ ။
"မသိေတာ့ဘူးကြာ ၊ ဒါပဲေနာ္ "
တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သံကိုေတာင္မေစာင့္ဘဲ ညိမ္ အျမန္ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေသာ္မႉးဟန္တစ္ေယာက္ စလာေတာ့မွာျဖစ္သည္။ ေသာ္မႉးဟန္က မႏၲေလးကအေၾကာင္းေပါင္းစုံကို သိၿပီးသားသူျဖစ္သည္။
ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ခီက အဲ့ေလာက္ႀကီး လည္းၿငိမ္တဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး ။
•••••••
မေန႔ည 10နာရီေက်ာ္၀န္းက်င္ကျဖစ္သည္။
ခီႏွင့္အတူ သူအိမ္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
ခီက ဟူဒီအမဲေရာင္ႏွင့္ ေဘးအစင္းေၾကာင္းမ်ားပါသည့္ Adidas အမဲကို၀တ္ထားသည္။
ခီ့ရဲ႕ ပုံစံကဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္မတူေပ။ တူတာဆိုလို႔ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးသာ႐ွိသည္။ ေျခတံ႐ွည္႐ွည္ ၊ အေၾကာစိမ္းမ်ား ယွက္ႏြယ္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္း႐ွည္႐ွည္သြယ္သြယ္တို႔က ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ မွန္းသိသာေစသည္။
သူ ခီ့ကိုၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္ႏွင့္ ခီျပန္ၾကည့္သည့္အခ်ိန္ တိုက္ဆိုင္သြားသည္မို႔ အ႐ွက္ေျပေခ်ာင္းဟန္႔လိုက္သည္။
"အဟမ္း "
ခီက ဘာမေျပာ ၊ တစ္ဖက္သို႔လွည့္ၿပီးသာ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပဳံးသည္။
"ညိမ္ "
"ဟင္"
"ညိမ္က အသက္ဘယ္ေလာက္လဲ "
"ကိုယ္က အသက္ျပည့္ေတာ့မွာ"
မေျပာခ်င္လို႔ သူတမင္သာ ေျပာလိုက္သည္။
အသက္မျပည့္ေသးဘူးဆိုရင္ အ႐ိုအေသတန္သြားတာမ်ိဳး သူမလိုခ်င္ဘူး။
" ကြၽန္ေတာ္က 16"
"ဟုတ္လား ကိုယ္ကအခုမွ ဆယ္တန္း ေအာင္ထားတာ "
"ေအာ္"
"ဆယ္တန္းက အမွတ္စာရင္းထြက္ေတာ့မွာ မၾကာေတာ့ပါဘူး Uni တက္ရေတာ့မွာ "
ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ကာေျပာရင္းနဲ႔ ျခံေပါက္၀သို႔ေရာက္လာသည္။သူ႕ကို ျခံေပါက္၀ထိသာလိုက္ပို႔ေပးမည္ဟုထင္လိုက္ေသာ္လည္း ျခံေပါက္၀တြင္ ရပ္ထားေသာ တန္ဖိုးျမင့္ Ducati ကအဆင့္သင့္ ။
ညိမ္ သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အမူအယာမ်ားကေအးေဆး ၊ သာမာန္လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ တစ္ခုလိုသာေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနပါ၏ ။
ခီက ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ အရင္တက္ၿပီး Helmetအား ေဆာင္းကာ က်န္ Helmetတစ္ခုကို ညိမ့္အားကမ္းေပး၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လုံးမ်ားက ျခံ၀၌ရပ္ေနေသာ ျခံေစာင့္အဖိုးကို ၾကည့္ၿပီး…
"ဒီမွာေစာင့္ေနစရာမလိုဘူး ၊ ကြၽန္ေတာ္႕ဘာသာ ျပန္လာခဲ့မယ္ "
ခီရဲ႕အသံက မတင္းေသာ္လည္း မေပ်ာ့။
စကားလုံးမ်ားက သူ႕အျမင္တြင္ေတာ့ ရင့္သည္။
ထိုအဖိုးက ဘာမေျပာဘဲ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္သာ အိမ္ထဲ၀င္သြား၏။
ယခုအေျခအေနက ဆိုင္ကယ္ေပၚတြင္ ခြထိုင္ၿပီးေနၿပီျဖစ္ေသာ ခီႏွင့္ Helmetႀကီးကိုင္တာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ သူ။
ညိမ္အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ မလိုက္ရဲပါ။ ဘယ္လိုလူက ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေမာင္းတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္လိုက္စီးရဲမွာလဲ။ ညိမ္ ေစာေစာစီးစီး Uni ေတာင္မတက္ရေသးခင္ေတာ့ မေသခ်င္ပါ။ သူHelmet ႀကီးကိုကိုင္ကာ ဆိုင္ကယ္ေပၚ၌ ႐ုပ္တည္တည္ျဖင့္ အတည္ေပါက္ႀကီးထိုင္ေနသည့္ ခီ့ဆီသို႔ သြားလိုက္သည္။
ကေလးဆိုေတာ့ ေခ်ာ့ေျပာရင္ရမွာပါ ။
"ခီေရ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာကေလ သိပ္မေဝးဘူး "
"အင္း"
သေဘာမေပါက္ဘူးထင္သည္။
ညိမ္ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျပာလိုက္၏။
"နီးတယ္ ဘယ္ေလာက္မွမေဝးဘူး အဲ့ေတာ့ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္လို႔ရတယ္ "
"ဘာလို႔လဲ "
"ကိုယ္မစီးရဲဘူး ၊ ၿပီးေတာ့ရန္ကုန္မွာဆိုင္ကယ္စီးလို႔ရလို႔လား "
"နီးရင္ ရပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္စီးေနၾက ၊ ခင္ဗ်ားဆိုင္ကယ္တစ္ခါမွမစီးဖူးဘူးလား"
ဘယ္လို ေမးခြန္းမ်ားလဲ ၊ မႏၲေလးသားကို ဆိုင္ကယ္မစီးဖူးဘူးလား ဆိုေသာေမးခြန္းကတကယ္ကို ဂႏၲ၀င္ဆန္လြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွမေျပာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုသာ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ခပ္တည္တည္သာေနလိုက္သည္။
"ခီက ေမာင္းေနက်လား "
"အင္း "
"ဒါေပမဲ့ ...ဟိုဟာေလ...ကိုယ္မစီးရဲဘူး "
ခီက ခပ္ဟဟရယ္သည္။ ရယ္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ႏွင့္ ရယ္သည္ဆိုသည္ကို မသိရ။ ဒီအတိုင္း သြားတန္းျဖဴျဖဴမ်ားေပၚေအာင္သာ ရယ္လိုက္ျခင္း ။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ သြားစြယ္ေလးႏွစ္ဖက္က ခြၽန္ထြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ဒီကေလး က ေတာ္ေတာ္ကိုေခ်ာသည့္ အမ်ိဳးသားငယ္ေလးပင္ျဖစ္သည္။
သူ႕မွာသာ ညီမေလးတစ္ေယာက္႐ွိရင္ ခီ့ကိုေယာက္ဖေတာ္မည္ဟုပင္ ညိမ္ေတြးလိုက္မိသည္။
ခီက ဆိုင္ကယ္ေပၚမွဆင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ေနေသာ ညိမ့္ေ႐ွ႕သို႔လာသည္။ ညိမ္ကို ျပဳံးျပၿပီး လက္ဆြဲကာ ဆိုင္ကယ္နားသို႔ေခၚၿပီး ညိမ့္လက္ထဲတြင္႐ွိေသာ Helmetကို ယူကာေသခ်ာတပ္ေပးသည္။ၿပီးမွ သူက ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ျပန္တက္ၿပီးေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားက ဆိုင္ကယ္စီးရမွာေၾကာက္တာမဟုတ္ဘူး ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွ မစီးရဲတာ ဟုတ္တယ္မလား "
မိုးသန္႔ညိမ္ ဘာမွမေျပာေပ။ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ ၀န္ခံျခင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္လား ။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္ကစီးေနၾက ရဲရဲသာလိုက္ခဲ့ ၊ ဒီထက္ပိုၿပီးအခ်ိန္ဆြဲရင္ ေနာက္က်ေတာ့မယ္ "
ခီက တစ္ခ်က္ၿငိမ္သြားသည္။ ၿပီးမွ ျပဳံးစစႏွင့္…
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ယုံ "
ညိမ္လည္း သူ႕စကားေၾကာင့္ ဘာမွတုန္႔ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္သာ ေျခဖ်ားေထာက္တက္လိုက္သည္။ဆိုင္ကယ္စီးဖူးေသာ္လည္း ဒီလိုအႀကီးႀကီးကို တစ္ခါမွမစီးဖူးေပ။
"ဘယ္ဘက္ကိုသြားရမွာလဲ "
"ဒီဘက္ကို ၿပီးရင္ညာဘက္ခ်ိဳး "
ညိမ္ခပ္ျမန္ျမန္သာ ၫႊန္ျပလိုက္ၿပီး ခီ့ကုပ္ကို ကိုင္ထားလိုက္သည္။
ခီက ႐ုတ္တရက္လွည့္လာၿပီး…
"ဂုတ္ကိုမကိုင္နဲ႔ေလ လန္က်သြားမွာေပါ့ ညိမ္ရဲ႕"
ညိမ္က ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးျဖင့္ျပန္ေမးလိုက္၏။
"ဒါဆိုကိုယ္က ဘယ္ကိုကိုင္ရမွာလဲ "
"ခါးကိုကိုင္ ၊ ဒါဆိုသြားေတာ့မယ္ေနာ္ "
ညိမ္လည္း ခီ့ခါးနားက ဟူဒီစကိုသာ ခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားလိုက္သည္။ ခါးဆိုေတာ့လည္း ခါးပဲေပါ့ ။
သူက ဘာေျပာႏိုင္မွာလဲ။
ဇဏ့္မွာေတာ့ ခါးနားက အက်ႌစကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲဆုပ္လာေသာ လက္မ်ားေၾကာင့္ ျပဳံးလိုက္မိသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ေျပာင္လက္ေနသည့္ ဆိုက္ကယ္ နက္ျပာေလးက ရန္ကုန္႔ၿမိဳ႕၏ တစ္ေနရာသို႔ ေလးမွပစ္ခြင္းလိုက္ေသာ ျမားတစ္စင္းသဖြယ္ အ႐ွိန္အဟုန္ျဖင့္ထြက္သြားေလ၏။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အမ်ားစုက သုံးခုသာ႐ွိသည္။ တိုက္ခန္းမ်ားျပည့္ေနေသာေနရာ ၊ ကြန္ဒိုမ်ားႏွင့္ လုံးခ်င္းျခံ၀န္းမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနေသာေနရာ။သူ႕ေနရာႏွင့္သူေတာ့ လူမ်ားက စည္ကားလ်က္ပင္။
ညိမ္တို႔တိုက္ခန္းမ်ားစီတန္းေနေသာ လမ္းထဲသို႔၀င္လာသည္။ ညိမ္က တိုက္ခန္းတစ္ခုကိုထိုးျပလိုက္ေတာ့ ခီက ဆိုင္ကယ္ကို တိုက္ခန္းေ႐ွ႕တြင္ ရပ္လိုက္၏။
ညိမ္လည္း Helmet ကိုျဖဳတ္ေသာ္လည္း ခြၽတ္၍မရ ၊ ခီက ေသခ်ာကူျဖဳတ္ေပးသျဖင့္ ခီ့မ်က္လုံးမ်ားက ညိမ့္ထံသို႔သာ သက္ဆင္းေနပါ၏။ မ်က္လုံးမ်ားက မည္းနက္စူး႐ွၿပီး မ်က္စံတို႔က မဟူရာသဖြယ္ မည္းနက္ေနသည္။ တကယ္ကို စူး႐ွၿပီး ညိႇဳ႕အားျပင္းေသာမ်က္လုံးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
သူၾကာၾကာ ၾကည့္မေနသင့္ဘူး။
"ခီ တစ္ခုခု စားသြားပါလား "
ညိမ္လည္း အိမ္အထိလိုက္ပို႔သည္ကို အားနာသည္မို႔ တစ္ခုခုစားသြားရန္ ေလာကြတ္ျပဳလိုက္သည္။
"အင္း "
ေ႐ႊေပၚျမတင္ သူေဌးသားေလးက ျငင္းမယ္ထင္မိေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္အေျဖျပန္ေပးလာသျဖင့္ တိုက္ခန္းရဲ႕ ေျမညီထပ္တြင္ ဖြင့္ထားသည့္ ႐ွမ္းအစားစာဆိုင္တြင္သာ ေကြၽးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ဆိုင္ေလးက တကယ့္ကိုသပ္သပ္ရပ္ ၊ ခပ္သန္႔သန္႔ဆိုင္ေလးပင္ ၊ စားပြဲခုံတစ္ခုံႏွင့္တစ္ခုံကို ကြာဟစြာခ်ထားၿပီး အလုပ္သမားမ်ားကလည္း ေခါင္းစြပ္ေတြကအစေသခ်ာစြပ္ထားသည္။
ညိမ္တို႔ထိုင္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္က၀န္ထမ္းေကာင္မေလးက အနားတြင္လာရပ္သည္။ ညိမ္လည္း ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲသာ စားခ်င္ေနသျဖင့္ ႐ွမ္းသာမွာလိုက္သည္။
"႐ွမ္း ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ ၊ ခီကေကာ "
"ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲ့တာပဲ "
၀န္ထမ္းေကာင္မေလးလည္း အမွာကိုယူၿပီးထြက္သြားသည္။
ခီက ဘာမွမေျပာေသာေၾကာင့္ အႀကီးျဖစ္တဲ့သူကသာ စကားဝိုင္းကို အစျပဳရသည္။
"ခီက ဘယ္မွာတက္တာလဲ "
"ထ၁ "
"ေအာ္ ခီကစာေတာ္ပါတယ္ ဒီပုံစံအတိုင္းဆို တစ္ႏိုင္ငံလုံး နံပါတ္တစ္ေတာင္ မွန္းလို႔ရတယ္ ၿပီးရင္ေဆးယူေပါ့ "
"အင္း ဒါေပမဲ့မေသခ်ာပါဘူး "
"ဘာလို႔လဲ "
"ဒီအတိုင္းပဲ "
႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး ေျဖ႐ွင္းခ်က္တို႔ ထြက္လာမယ္ထင္ေသာ္လည္း ခပ္တိုတိုအေျဖသာထြက္လာသည္မို႔ ညိမ့္မွာ ဘာဆက္ေျပာရမယ္မသိျဖစ္ေနစဥ္ ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲလင္ဗန္းကိုကိုင္ကာ သူတို႔ဝိုင္းဆီသို႔ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္အဆင္ေျပသြားရသည္။
မိုးသန္႔ညိမ္က သူ႕ေ႐ွ႕ေရာက္လာေသာ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ထဲသို႔ ႐ွမ္းခ်ဥ္ဖက္မ်ားထည့္ကာ နယ္ေတာ့သည္။
ညိမ္ေ႐ွ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တူႀကီးကိုင္ၿပီး ေခါက္ဆြဲကို ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ မေနသာေတာ့ဘဲ ပန္းကန္ကိုဆြဲယူကာ နယ္ေပးလိုက္ေတာ့ ညိမ့္ကိုၾကည့္ေနသည္။
ညိမ္လည္း စား ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။
ဒီကေလးက လုံး၀ အျဖဴထည္ေလးဘဲ ။
စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ေနာက္က်ေနၿပီမို႔ ညိမ္လည္း ႏႈတ္ဆတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းခြဲခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။
──────────────────
𝗚𝗲𝗻𝗻𝘆ʕ•ᴥ•ʔ
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အသက္ဟာ ႏွစ္ႏွစ္ကြာပါတယ္တဲ့^^