//UNICODE//
အခန်း ၁၄ - သူငယ်ချင်း
ဥယျာဥ်ထဲတွင် မွှေးရံနံ့များ သင်းပျံ့နေလျက်။ အဆင့်နိမ့် စိတ်ဝိညာဥ်ပင်များနှင့် ထိပ်တန်းAအဆင့်စိတ်ဝိညာဥ်ပင်တို့ဟာ သူတို့ရဲ့အကိုင်းအခက်လေးတွေနဲ့ သစ်ရွက်လေးတွေကို လှုပ်ယမ်းနေကြသည်။ သူတို့ဟာ လေယူရာအတိုင်း ဖြည်းညင်းစွာဖြင့် နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်း တစ်ပုံစံတည်း ယိမ်းနွဲ့နေကြတာဖြစ်သည်။ အဖြူရောင်ဝတ်စုံနဲ့ ကောင်ငယ်လေးက ဘေးနားက ထိုင်ခုံလေးကို အသာမှီလျက် ရှေ့က သုံးဖက်မြင်မျက်နှာပြင်ကို စိတ်ဝင်တစား စူးစိုက်ကြည့်နေသည်မှာ ပန်းချီကားတစ်ချပ် ခြယ်မှုန်းထားသည့်နှယ်။
ကုလီဟန် တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းနေသည့် မြင်ကွင်းလေးကို မနှောက်ယှက်ချင်တဲ့အတွက် အနည်းငယ် တုန့်ဆိုင်းစွာဖြင့်ပင် အဆုံးတွင်တော့ နောက်ကိုသာ လှည့်ထွက်ခဲ့တော့သည်။
စုလင်းလေးကတော့ ရွှေမှုန်ကျဲပန်းပင်လေးက သူ့ရဲ့နွယ်ခွေခွေလေးကိုဆန့်ထုတ်ပြီး စုလင်းရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ရစ်ပတ် ဆွဲလာတဲ့အချိန်အထိ ရှန်းမိုယွီနဲ့ပတ်သတ်တဲ့အချက်အလက်တွေကို ကြည့်နေခဲ့သည်။ သူခေါင်းလေးကို မသိမသာစောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ တံခါးနားမှာ လူတစ်ယောက်ကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရချိန် စုလင်းရဲ့မျက်ဝန်းလေးများထဲတွင် မမျှော်မှန်းထားသည့် အရိပ်အယောင်များ ဖျတ်ခနဲ ပေါ်လာသည်။
သူ့ရဲ့နတ်ဘုရားက ဘယ်အချိန်က ပြန်ရောက်လာတာလဲ?
ကုလီဟန် ထွက်သွားတော့မှကို မြင်လိုက်တော့ စုလင်း လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
"ဥက္ကဋ္ဌကု"
အဲ့နောက်သူ ထရပ်လိုက်ပြီး ကုလီဟန်ဆီ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့်ကို ရှာနေတာလား?"
ကုလီဟန်က စုလင်းကို အမူအရာမဲ့စွာ စိုက်ကြည့်လာသော်လည်း အဲ့ဒီပုံစံကကို အရမ်း အလေးအနက်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူက ရှင်းပြလာသည်။
"ဒယ်ရီက ပြောလို့ မင်း စိတ်အခြေအနေမကောင်းဆို"
စုလင်း ခဏမျှပြန်စဥ်းစားကြည့်လိုက်ပြီး သူတို့Villaကိုပြန်လာတဲ့တစ်လျှောက်လုံး သူ စကားမပြောဘဲ အရမ်း တိတ်တဆိတ် လိုက်လာမိတာကြောင့် ဖြစ်နိုင်ကြောင်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။
ကုလီဟန်ရဲ့လေသံက တည်ငြိမ်အေးဆေးစွာနဲ့ နှစ်သိမ့်လာသည်။
"မင်းရဲ့ရောဂါက အခု ကုလို့မရသေးရင်တောင် နောင်အနာဂတ်မှာ ကုသနည်း ပေါ်မလာဘူးလို့ ဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူးလေ။ အရမ်းကြီး စိတ်မပျက်ပါနဲ့"
စုလင်း ပြုံးလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ဇာမဏီမျက်ဝန်းလေးတွေက ကော့ညွှတ်သွားသည်။ သူ့မျက်ဝန်းလေးများကလည်း တဖျတ်ဖျတ် တောက်ပနေကာ
"ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပူလို့လား?"
ကုလီဟန်ရဲ့အကြည့်တွေက သူ့မျက်နှာလေးပေါ်မှာ တစ်ခဏမျှ ဝေ့ဝဲနေခဲ့ပြီးမှ
"အမ်း"
ကုလီဟန် ဒီမေးခွန်းနဲ့ပတ်သတ်ပြီး တကယ်ကို တွေးမကြည့်မိခဲ့ချေ။ ဒယ်ရီက ဒီအကြောင်းပြောလာတော့ သူ စိတ်ထဲမှာ ရှိတာက စုလင်းကို နှစ်သိမ့်ပေးဖို့ပဲ ဖြစ်သည်။ သူခဏထပ်တွေးလိုက်ပြီး အဖြေရသွားသည်။
"မင်းက ကိုယ့်ကို သူငယ်ချင်းတွေလို ခံစားရစေတယ်လေ။ အဲ့ဒါထက် မင်းက ငယ်လွန်းသေးတယ်လေ။"
(T/N - Jueရဲ့သားလေးကို friend zone ထဲသွင်းပလိုက်ပါပြီ 🤧)
ကုလီဟန် ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူ့ပတ်ဝန်းကျင်မှ လူတွေဟာ သူနဲ့ ပြောဆို ဆက်ဆံတိုင်း သတိကြီးကြီးနဲ့ လေးလေးစားစားသုံးနှုန်းပြောဆိုခဲ့ကြသည်။ သူ့ရှေ့က ဒီကောင်ငယ်လေးလို ဆက်ဆံတဲ့သူက အရမ်းအရမ်းကို နည်းပါးလှသည်။ ဒီကောင်လေးရဲ့ ဟန်ဆောင်မှုမရှိတဲ့ သဘာဝဆန်သည့် သဘောထားလေးက သူ့ကို အလွန်ပဲ သက်တောင်သက်သာ ခံစားရစေသည်။ ကုလီဟန် သူတို့၂ယောက် ဆေးရုံမှာ စတွေ့သည့်နေ့ကို သတိရပါသေးသည်။ ဒီကောင်ငယ်လေးက ထုတ်မပြောပေမယ့်လည်း ကောင်ငယ်လေးဟာ အတိတ်မေ့ရောဂါခံစားနေရတာကို ကုလီဟန် ရိပ်မိခဲ့သည်။ မဟုတ်တောင် အနည်းဆုံးတော့ မှတ်ဥာဏ်တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ချွတ်ယွင်းနေတာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင် ကိုယ့် Pheromone နံ့ကို မမှတ်ဘူးဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ပေ။ ဒီအကြောင်းပြချက်ကြောင့်ပဲ ဒီကောင်ငယ်လေးကို နေရာတိုင်းလိုက်ပြီး စိတ်မပူဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ချေ။
စုလင်း နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေ တွန့်ကွေးသွားရပြီး မကျေမနပ်ဖြင့် ပြန်လည်ချေပသည်။
"ကျွန်တော် မငယ်တော့ပါဘူးနော်။ ကျွန်တော်က အခု လူကြီး ဖြစ်နေပြီ"
ကုလီဟန် နှုတ်က ဘာစကားမှမဆိုဘဲ စိုက်ကြည့်လာသော်လည်း သူ့ရဲ့တိတ်ဆိတ်နေမှုကပင် 'တွေ့လား မင်းက ကလေးလေးပဲရှိသေးတာ' ဟု ဆိုနေသည့်နှယ်။
စုလင်း သူရဲ့အတည်ပေါက်ကြီး အလေးအနက်ထားပြောလိုက်ဟန်က အရမ်း ကလေးဆန်သွားတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။ သူ ကုလီဟန်အနားကို ၂ဦးသား ခြေတစ်လှမ်းလောက်သာ ကွာတော့သည်အထိ တရွေ့ရွေ့ချဥ်းကပ်သွားလိုက်သည်။ ပုံမှန်ဆို သတိမမူမိပေမဲ့ ယခု သူတို့ အရမ်းကိုနီးကပ်နေသည့်အခါမှ သူတို့၂ဦးသားရဲ့ အရပ်ကွာခြားမှုကို စုလင်း သတိထားမိသွားသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေနဲ့ တန်းတန်းကိုသာ ကြည့်မယ်ဆိုရင် တစ်ဖက်လူရဲ့ ညှပ်ရိုးတစ်ဝိုက် 5cmအကွာလောက်က အသားအရေကိုသာ မြင်နိုင်သည်။ ဒါက သူတို့၂ယောက်ရဲ့အရပ်ကွာခြားမှုက အနည်းဆုံး 15cm ရှိသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းပင်။ စုလင်း ပြောမယ့်စကားတွေ လည်ပင်းထဲမှာ နင်သွားရပြီး သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး ကုလီဟန်ရဲ့ ပုခုံးကို ဖွဖွလေး တို့ထိကာ
"ကျွန်တော်က လက်ထပ်လို့ရတဲ့ အရွယ်တောင်ရောက်နေပြီ သိရဲ့လား?။ အရင်ကဆို တစ်ချို့လူတွေက ကျွန်တော့်ကို စနစ်နှင့် နေရာချထားခြင်းမှာ လျှောက်ဖို့ တောင် ဆွယ်ကြသေးတယ်။"
အဲ့ဒီနောက်မှာ စုလင်း သူ့မျက်ဝန်းလေးတွေကို ပင့်တင်လိုက်ပြီး ကုလီဟန်ရဲ့ နိမ့်ဆင်းနေတဲ့မျက်ဝန်းများနဲ့ ဆုံစေလိုက်သည်။
"ကလေးလေးတွေဆို လက်ထပ်ဖို့ ခွင့်ပြုမထားဘူးလေ။ အဲ့တော့ ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို အရွယ်ရောက်နေတဲ့လူကြီး တစ်ယောက်လို မြင်ပေးမှရမယ်နော်"
(T/N- Jueတော့ noteတစ်အုပ်ထုတ်ပြီးကို စုလင်းရဲ့flirt နည်းအဖြာဖြာကို လိုက်မှတ်ထားတယ် သိလား😼)
ကုလီဟန်အတွက် သူ့ အခု အသက်အရွယ် အထိ Omegaတစ်ယောက်နဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ပတ်သတ်ဖူးတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။ အခုတော့ Omegaတွေဘာလို့ ဒီလောက်နာမည်ကြီးရသလဲဆိုတာကို သူကောင်းကောင်းကြီး နားလည်နိုင်သွားပြီဟုပင် ကူကယ်ရာမဲ့စွာ တွေးလိုက်မိသေးသည်။ တကယ်ကို ချစ်ဖို့ကောင်းလှပေသည်။ သူ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ဆိုလိုက်သည်။
"ကောင်းပါပြီ"
စုလင်း ကုလီဟန်ရဲ့ အဖြေကို စိတ်ကျေနပ်သွားရပြီး မေးလိုက်သည်။
"ခင်ဗျား ဒီမနက် အလုပ်ကို မသွားဘူးလား?"
စုလင်း ခုနက သူထိုင်နေခဲ့တဲ့ နောက်မှီထိုင်ခုံလေးကို ညွှန်ပြလိုက်ရင်း
"အတူတူ ထိုင်မလား? ဒီမှာ အရမ်း သက်တောင့်သက်သာ ရှိတာပဲ။"
စိတ်ဝိညာဥ်၃ပင်ကလည်း အလွန်ပင် စိတ်အခြေအနေကောင်းနေကြသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ သူတို့က နေပူဆာလေးလှုံရင်း သဘောထားကြီးစွာဖြင့် လေထုထဲကို မွှေးရနံ့များ ထုတ်လွှတ်နေကြကာ လူတွေကို သက်တောင့်သက်သာ ခံစားစေပြီး စွမ်းအင်များ ပေးနေခဲ့သည်။ ဒါဟာ အားလုံးအတွက် သုခဘုံ ပဲ ဖြစ်သည်။
ကုလီဟန် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။
"ကောင်းပြီလေ"
(T/N - တွဲတောင် မတွဲရသေးဘူး Daddy ကုတို့က ဟုတ်ကဲ့ ချည်းပဲ ဟင်းဟင်း😏)
ဒိုမီက မကြာခင်မှာပဲ နောက်ထပ် နောက်မှီထိုင်ခုံ တစ်ခုကို ဥယျာဥ်ဆီ ထပ်သယ်လာခဲ့ပြီး စုလင်းရဲ့ ထိုင်ခုံဘေးမှာ ယှဥ်ပြီးချပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ထိုင်ခုံတွေပါလုံအောင် ပိုကြီးသည့် ထီးအကြီးကြီးနဲ့လဲပေးသွားသည့်အပြင် လိမ္မော်ရည် ၂ခွက်ပါ ယူလာပေးခဲ့သည်။
စုလင်း တစ်ငုံလောက် စုပ်သောက်လိုက်ပြီး ချီးကျူးလိုက်သည်။
"မင်းက အကောင်းဆုံး အိမ်ထိန်း လေးပဲ"
ဒိုမီ အရမ်းကျေနပ်သွားရပြီး လျှပ်စစ်မျက်နှာပြင်ပေါ်မှ သူ့မျက်လုံးလေးတွေက နှစ်လိုဖွယ် အပြာရောင်လေး တောက်ပလာသည်။
"လှပသောOmegaဧည့်သည်လေးရေ၊ မင်းက တယ်ကို ချစ်စရာအရမ်းကောင်းတဲ့ ဧည့်သည်လေးပါပဲ"
စုလင်း ရယ်မောလိုက်သည်။ ဒိုမီက သူ့ကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်သွားသည်။ စုလင်း ခေါင်းပြန်လှည့်လိုက်တော့ သူ့ကို မျက်ခုံးတွေပင့်ပြီး ကြည့်နေသည့် ကုလီဟန်ကို မြင်လိုက်ရသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
ကုလီဟန် သူ့ဝတ်စုံရဲ့ အပေါ်ဆုံကြယ်သီးပေါ် လက်တင်ပြီး မေးလာသည်။
"ကိုယ် ကုတ်အင်္ကျီချွတ်လိုက်ချင်လို့ မင်းအဆင်ပြေမလား?"
စုလင်း: "ရတာပေါ့။ ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ်"
(T/N အရင်တခါလို အငမ်းလွန်ဦးမယ်နော်😒)
သူ ကုလီဟန်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
"ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျား ပေါ့ပေါ့ပါးပါး တစ်ခုခု လဲဝတ်သင့်တယ် ထင်တယ်"
ပြောရင်းနဲ့ စုလင်း သူ့ထသွားထလာ ဘောင်းဘီရဲ့ အသားပျော့ပျော့လေးကို ကုလီဟန် မြင်အောင် ခြေထောက်လေးကို မြှောက်ပြလိုက်သည်။
"ခင်ဗျား ခန္ဓာကိုယ်လည်း လွတ်လပ်ချင်မှာပေါ့"
ကုလီဟန် သူ့အကြံဥာဏ်အတိုင်း လိုက်နာစွာနဲ့ အဝတ်သွားလဲခဲ့သည်။ သူပြန်ရောက်လာတော့ စုလင်းက သုံးဖက်မြင် မျက်နှာပြင်ကို မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်နေတာကို မြင်လိုက်သည်။ သူက စုလင်း ဇီဝဗေဒ ဖတ်စာအုပ်တွေကို လေ့လာနေတာမျိုး တစ်ကြိမ်မက တွေ့ဖူးလေသည်။ စုလင်း စိတ်ဝိညာဥ်ပင်တွေ လေ့လာဖို့ တက္ကသိုလ် တက်ချင်တာကိုလည်း သူသိပေသည်။
"မင်း စာမေးပွဲအတွက် စိုးရိမ်နေတာလား?"
စိတ်ဝိညာဥ်ပင်မေဂျာဝင်ခွင့်စာမေးပွဲတွေထဲက တစ်ခုသည် ကျွမ်းကျင်မှုဆိုင်ရာ အရည်အချင်းစစ် အင်တာဗျူး ဖြစ်ပေသည်။ စုလင်း ဒီနေ့ ဒေါက်တာဆီကရလာတဲ့ ရလဒ်က မကောင်းကတည်းက သူ့ရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုဆိုင်ရာအရည်အချင်းစစ် အင်တာဗျူး က မကောင်းနိုင်ပါချေ။
(T/N ဒီနားလေးရှင်းရဲ့လားမသိဘူး။ အင်တာဗျုးက pheromone တွေသုံးပြီး စိတ်ဝိညာဥ်ပင်တွေနဲ့ဆက်သွယ်ပြတာမျိုး ကျွမ်းကျင်မှုစစ်ဆေးမှာ။ စုလင်းရဲ့pheromone မူမမှန်ရောဂါက ကုသနိုင်တဲ့နည်း မရှိဘူးဆိုတဲ့ရလဒ်ကြောင့် အင်တာဗျူးမှာလည်း အဆင်မပြေနိုင်ဘူးလို့ ပြောချင်တာပါ။ မရှင်းတာရှိရင်မေးပေးနော်🍃🌻)
စုလင်းက ခေါင်းလေးကို လှည့်ပြီး သူ့ကို ကြည့်လာသည်။
"ဟင့်အင်း စာမေးပွဲအတွက်က ကျွန်တော် အကောင်းဆုံး ကြိုးစားမှာ။ ဒီတစ်ကြိမ် မအောင်ရင် နောက်တစ်နှစ် ထပ်ဖြေရလည်း ကိစ္စမရှိဘူး။"
ထို့နောက် စုလင်းက မေးလိုက်သည်။
"ခင်ဗျား ရှန်းမိုယွီဆိုတာ အရင်က ကြားဖူးလား?"
ကုလီဟန် စုလင်းရဲ့မေးခွန်းကြောင့် နည်းနည်းအံ့သြသွားရပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
"အင်း အရင်က ကြားဖူးတယ်။ ကိုယ်တို့ ကု ကုမ္ပဏီက ဒဏ္ဍာရီလာ စိတ်ဝိညာဥ်ပင်တွေကို ရှာဖို့ အထူးဌာန တစ်ခု မနှစ်ကစပြီး ဖွဲ့ထားတယ်။ ရှန်းမိုယွီက အဲ့ဒီ ဒဏ္ဍာရီလာစိတ်ဝိညာဥ်ပင်တွေထဲက တစ်ပင်ပဲ"
စုလင်း မြန်မြန် မေးလိုက်မိသည်။
"ခင်ဗျားတို့ အဲ့ဒီအပင်ကို တွေ့ပြီလား?"
ကုလီဟန်: "ဟင့်အင်း သူတို့က ဘာခြေရာလက်ရာမှ မချန်ဘဲ ပျောက်သွားတတ်တာ။ အသေးအစိပ်ဆုံး မှတ်တမ်းက လက်နဲ့ဆွဲထားတဲ့ ပုံတူပဲရှိတယ်။ ထိပ်တန်း Sအဆင့် စိတ်ဝိညာဥ်ပင်တွေအများစုရဲ့ လက်နဲ့ဆွဲပုံတူတွေက ဗားရှင်း အမျိုးမျိုးရှိတယ်။ တစ်ပုံနဲ့ တစ်ပုံတောင် မတူကြဘူး"
စုလင်း သက်ပြင်းချမိလိုက်သည်။ ကုလီဟန်ပြောတာက သူခုနက ဖတ်ရင်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိတဲ့ဟာနဲ့ အတူတူပဲ ဖြစ်သည်။ ဒေတာတွေ တော်တော်ကြီးကို ခပ်ဆင်ဆင်တူနေကြပြီး တိကျတဲ့ ကိုးကားချက်တော့မရှိပေ။ တစ်ခုတည်းသော တိကျသည့်အရာက ရှန်းမိုယွီဟာ တစ်ခြား စိတ်ဝိညာဥ်ပင်တွေရဲ့ အာဟာရဓါတ်တွေကို စုပ်ယူတတ်သည် ဟူသော အချက်ပေ။
ကုလီဟန်: "မင်း ရှန်းမိုယွီကို ရှာချင်လို့လား?"
စုလင်း ခေါင်းလေးကို ဆတ်ခနဲ ငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့လက်ရှိအခြေအနေကို ကုလီဟန်ကို ပြောပြလိုက်သည်။ ထို့နောက်သူက
"အဲ့ဒါက ရှန်းမိုယွီ သေချာပေါက်ကြီး ပတ်သတ်တာမျိုးတော့မဟုတ်ပေမယ့် ဖြစ်နိုင်ချေတော့ အရမ်းများတယ်"
ကုလီဟန်: "ကိုယ် တစ်ခုခုသိရရင် မင်းကိုပြောမယ်"
စုလင်း သူ့ကို အပြုံးလေးနဲ့ ကျေးဇူးစကားဆိုလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးပါ"
အဲ့ဒီနောက် စုလင်း မဝံ့မရဲ နဲ့ မေးလိုက်သည်။
"ဆူးနီဘောလုံးပင်က တစ်လစာနဲ့တင် ခင်ဗျားအတွက် လောက်ရဲ့လား?"
ကုလီဟန် မျက်မှောင် အနည်းငယ် ကြုတ်လျက် ပြန်ဖြေလာသည်။
"အဲ့ဒါ ခန့်မှန်းထားတာဆိုတော့ ကိုယ်လည်း သိပ်မသေချာဘူး"
သို့သော် ခုနက ပြောတာနဲ့ဆက်စပ်လိုက်ရင် စုလင်းမေးခွန်းမေးသည့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ခန့်မှန်းရန်မခက်ပါချေ။
"မင်းက အပင်တွေကို ရှန်းမိုယွီကို ဆွဲဆောင်ဖို့ သုံးမလို့လား?"
စုလင်း ရိုးသားစွာဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
"နောက်ဆုံးစာမေးပွဲက ၁၅ရက်နေ့။ ကြားထဲမှာ ကျွန်တော် ၂လတော့ အချိန်ရသေးတယ်။ ကျွန်တော်အခု ရထားတဲ့အချက်အလက်တွေအရ ရှန်းမိုယွီ နောက်ဆုံး ပေါ်လာဖူးတဲ့နေရာကို အပင်၃ပင်ကို ခေါ်သွားချင်လို့"
ပြီးတော့ စုလင် အလျင်အမြန်ပဲ ဆက်ပြောလိုက်သည်။
"ဆူးနီဘောလုံးပင်က Villaမှာပဲ ထားခဲ့လို့ရတယ်။ စိတ်ဝိညာဥ်ပင်တွေက တကယ်ပဲ ရှန်းမိုယွီကို ဆွဲဆောင်နိုင်တယ်ဆိုရင် ထိပ်တန်းAအဆင့် စိတ်ဝိညာဥ်ပင်၂ပင်ဆို လုံလောက်တယ်ရယ်"
ကုလီဟန်ရဲ့အကြည့်တွေက စုလင်းမျက်နှာပေါ် ကျရောက်လာပြန်သည်။
"မင်းက ကိုယ့်အပေါ် အရမ်းကောင်းတာပဲ"
ရှန်းမိုယွီသာ တကယ်ပဲ တည်ရှိသည်ဆိုလျှင် ဆွဲဆောင်မှုအားကောင်းလေ အခွင့်အလမ်းပိုများလေ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒါဟာ အရမ်း ရိုးရှင်းလှပါသည်။ ဒီကောင်ငယ်လေးဟာ ဒါကို ကောင်းကောင်းကြီးနားလည်ပေမယ့်လည်း သူ့(GLH)ကောင်းကျိုးတစ်ခုတည်းအတွက်နဲ့ ဆူးနီဘောလုံးပင်ကို ထားခဲ့ဖို့ ဆန္ဒရှိနေသည်။
စုလင်း ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပြောလာသည်။
" သေချာပေါက် ကျွန်တော် ခင်ဗျားအပေါ်ကောင်းတာပေါ့။" ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ရဲ့နတ်ဘုရားပဲ!။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို လက်ထပ်ချင်တယ်
(T/N - အောင်မလေး Juengal လန့်ဖြန့်သွားတာ စုလင်းက တကယ် ဝန်ခံလိုက်တာလားလို့)
ဒါပေမဲ့လည်း စုလင်း အဲ့ဒီစကားတွေကိုတော့ ကုလီဟန်ကို ခြောက်မိသလိုဖြစ်မှာစိုးတဲ့အတွက် ထုတ်မပြောဘဲ မျိုချလိုက်ပါသည်။ သူတို့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သိကြတာလည်း အချိန်အပိုင်းအခြား တစ်ခုသာရှိသေးသည်။ ကုလီဟန်ရဲ့ အလေးအနက်ထားတတ်တဲ့ စရိုက်နဲ့ဆိုလျှင် စုလင်းက တကယ် ဝန်ခံလိုက်ရင်တောင် သေချာပေါက်ကို ယုံမှာမဟုတ်ချေ။ ကုလီဟန်ဟာ စုလင်းက ခံစားချက်တွေကို အလေးအနက်မထားဘူးလို့ပင် ထင်သွားနိုင်သေးသည်။
ကုလီဟန်: "ဘာလို့လဲ?"
လူတော်တော်များများက ကုလီဟန် အပေါ် ကောင်းကြသည်။ ဒါမှမဟုတ် လူတော်တော်များများက သူ့ကို စိတ်ကျေနပ်စေချင်ကြတာဟု ပြောသင့်သည်။ သူတို့ ဒီလို ကောင်းပြနေကြတာကလည်း ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်ပြနေကြတာသာဖြစ်သည်။ တစ်ချို့က သူ့ဆီကနေ ပိုက်ဆံတွေလိုချင်သည်။ တချို့ကတော့ သူ့ဆီကနေ တစ်စုံတစ်ရာကို မျှော်လင့်ကြသည်။ ဒါပေမဲ့ ဒီကောင်ငယ်လေးကတော့ ဘာမှမလိုချင်ခဲ့ပေ။ အဲ့ဒီအစား သူ့ကို ရှားပါးစိတ်ဝိညာဥ်ပင်တွေကိုတောင် အလကားငှားပေးခဲ့ပြီး ကုန်ကြမ်းအချို့နဲ့ အပို၂ပင်ကို စောင့်ရှောက်ပေးဖို့သာ တောင်းဆိုခဲ့သည်။
စုလင်းရဲ့အပြုံးလေးက ပိုလို့ပင် နက်ရှိုင်းလာခဲ့သည်။
"ခုနလေးတုန်းကပဲ ကျွန်တော် ဒီမေးခွန်း ခင်ဗျားကို မေးတယ်လေ"
စုလင်း ဆက်ပြောလာသည်။
"ကျွန်တော်တို့က သူငယ်ချင်းတွေ မို့လို့လေ။ သူငယ်ချင်းတွေအပေါ် ကောင်းပေးကြတာ ပုံမှန်ပဲလေ"
ကုလီဟန် သူ့ကို ကြည့်လာရင်း နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးမှာ အပြုံးလေးတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာရသည်။
သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းကွေးကွေးလေးကို စုလင်း စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ခင်ဗျား ဒီတခါတော့ သဘာဝကျကျ ရယ်ပြီပဲ"
ကုလီဟန် ရုတ်ချည်းပင် တောင့်တင်းသွားပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်က အပြုံးလေးလည်း ပျောက်ကွယ်သွားရသည်။ သူ့ရဲ့ဟန်ပန်က ပုံမှန်ထက်ကို လေးနက်နေလျက်။
စုလင်းလည်း မှင်သက်သွားရပြီး
"ဘာဖြစ်တာလဲ?"
ကုလီဟန် ထိုင်ရာကနေ ထလိုက်ပြီး ၂စက္ကန့်လောက် ရပ်နေခဲ့သည်။ သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး မျက်ခုံးတွေကို ဖိိနှိပ်ကာ အမူအရာကတော့ တည်ငြိမ်လျက်
"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ကိုယ် လက်မှတ်ထိုးရမယ့် စာရွက်စာတမ်းတွေကျန်သေးတယ်။ ကိုယ် စာကြည့်ခန်းထဲ ပြန်တော့မယ်"
စုလင်း မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း ကုလီဟန်ရဲ့ ကျောပြင်ကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့မိသည်။ ကုလီဟန်က သူကိုယ်သူ သဘာဝကျကျ ရယ်လိုက်မိတယ်ဆိုတာကို သတိထားမိလိုက်ပြီးနောက် အချိန်ခဏလောက် ပျာယာခတ်သွားတာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး စုလင်း တစ်ခုခုမှားနေသလို ခံစားရသည်။
ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ? ရယ်တာနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ဘာမကောင်းတာရှိမှာလဲ? သူထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်တာပဲ ဖြစ်မယ်
စုလင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်ပြီးနောက် ပြန်လန်းဆန်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူက ထိုင်ခုံမှာ မှီလိုက်ရင်း အချက်အလက်တွေထဲမှာ ဖော်ပြထားသည့် နေရာများကို ဝိုင်းထားလိုက်သည်။
လေးနက်တဲ့အမူအရာနဲ့ ကုလီဟန် စာကြည့်ခန်းထဲက ထိုင်ခုံအကြီးကြီးမှာ ထိုင်နေခဲ့သည်။ သူ့ရှေ့က သုံးဖက်မြင် မျက်နှာပြင်မှာ နူးညံ့သည့် သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသားက တအံ့တသြဖြင့် မေးလာသည်။
"ဥက္ကဋ္ဌကု တစ်ခုခု ဖြစ်လို့လား?"
သူတို့ နောက်ဆုံးဆက်သွယ်ခဲ့တာ သုံးနှစ်ကျော်တောင် ကြာခဲ့ချေပြီ။ ထိုလူက ကုလီဟန်သူ့ကို နောက်ထပ် ဘယ်တော့မှ မဆက်သွယ်လာတော့ဘူးလို့ ထင်ခဲ့သည်။
ကုလီဟန် သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို ခပ်တင်းတင်းစေ့ထားပြီး
"ငါ..ပြုံးလိုက်တယ်"
သူက ထပ်မပြောခင် ရပ်နေမိသေးသည်။
"သဘာဝကျကျပဲ ငါကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိလိုက်ဘူး"
ရည်မွန်ကြော့ရှင်းတဲ့ ထိုအမျိုးသားရဲ့မျက်လုံးတွေက တောက်ပလာပြီး သူ့အသံက အံ့အားတကြီး ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာနှင့်
"ဒါကောင်းတဲ့ ကိစ္စပဲ။ မင်းရဲ့ ရောဂါလက္ခဏာတွေက တိုးတက်လာဖို့ အလားအလာရှိပုံပဲ"
သို့သော်လည်း ကုလီဟန်က မျက်မှောက်ကြုတ်လျက်
"မဟုတ်ဘူး။ ငါ သိလိုက်တော့..."
သူ့မျက်လုံးများက နိမ့်သွားကာ သူ့လက်ချောင်းများကို လက်ဖဝါးမှာစိုက်ဝင်သည်အထိ တင်းတင်းဆုပ်လိုက်သည်။ သူက ဆက်ပြောလာသည်။
"ငါ စိတ်ထဲမှာ အရမ်းထိတ်လန့်သွားတယ်။ ငါ့အပြုံးကလည်း ပျောက်သွားပြီး အမူအရာတွေကလည်း ပြန်တောင့်တင်းသွားတယ်"
ထိုလူရဲ့ဟန်ပန်က လေးနက်လာပြီး
"ထိတ်လန့်သွားတာအပြင် တခြား လက္ခဏာတွေကော ရှိသေးလား? အရင်ကလို မင်းကို အပြစ်တင်နေတဲ့အသံကော ရှိသေးလား?"
ကုလီဟန်ရဲ့ မေးရိုးများ တင်းခနဲဖြစ်သွားသည်။
"ရှိတယ်"
ထိုလူက ကုလီဟန်ကို ကြည့်လာသည်။
"ငါကတော့ 'ပစ်မှတ်ထားကုထုံး'တွေကို အကြံပြုတုန်းပဲ မင်း ကို ဘာက ရယ်စေခဲ့တာလဲ?"
ကုလီဟန် တုန့်ဆိုင်းသွားပြီး ပြန်မဖြေပေ။
ထိုလူက စိတ်ရှည်၊ညင်သာစွာဖြင့်
"မင်း ငါ့ကို ယုံလို့ရတယ်။ မင်းပြောတဲ့ အဖြေမှန်သမျှက ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ခြင်းရဲ့ အရေးကြီးတဲ့အချက်တွေပဲ။ ငါမင်းကို အကဲဖြတ်နေမှာ မဟုတ်ဘူး"
ကုလီဟန်: "ငါ့မှာ သူငယ်ချင်းလေး ၁ ယောက်ရှိတယ်။"
အသက်၂၈နှစ်အရွယ်လူတစ်ယောက်အတွက်တော့ ဒီအဖြေက ရယ်စရာကောင်းလှသည်။
ထိုလူက ဘာထူးခြားတဲ့ အမူအရာမှ ပြမလာပေ။ သူက တည်ငြိမ်စွာပဲ ခဏလောက် စဥ်းစားချင့်ချိန်ပြီး
"လွန်ခဲ့တဲ့၃နှစ်က မင်းရဲ့အလုပ်ကနေ အနားယူလိုက်ဖို့ ငါအကြံပြုခဲ့ပေမယ့် မင်း ငြင်းခဲ့တယ်။ အခုလည်း ငါအဲ့ဒါကိုပဲ ထပ် အကြုံပြုချင်တယ်။ အချိန်အကြာကြီး အလုပ်လုပ်နေရင် မင်းငယ်ငယ်ကတည်းက ရိုက်သွင်းခံထားတဲ့ သင့်တော်တဲ့အမူအရာတစ်ခု ဖြစ်ဖို့ လေးနက်တဲ့ အမူအရာကိုပဲ မသိစိတ်ထဲမှာ ဆက်တိုက် ထိန်းသိမ်းထားမိနေလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒီလို ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မင်း သက်တောင့်သက်သာနဲ့ အနားယူနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့ ငါ ထပ်အကြံပြုချင်တာက မင်း အလုပ်မလုပ်တဲ့ အချိန်တွေမှာ မင်းရဲ့သူငယ်ချင်းလေးနဲ့ ပိုပြီး အချိန်ဖြုန်းပေးစေချင်တယ်။ ပြေလျော့ပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က မင်းအတွက် အရမ်းအကျိုးရှိတယ်"
ကုလီဟန် အကြာကြီး တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ပြီးမှ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ငါ မင်းအကြံပေးတာကို လေးလေးနက်နက် ပြန်တွေးကြည့်လိုက်ပါ့မယ်။ ကျေးဇူးပါ။"
ထိုလူက ပြုံးလိုက်ပြီး
"ယဥ်ကျေးနေစရာမလိုပါဘူး။ တစ်ခုခုမေးစရာရှိရင် ငါ့ကို ဆက်သွယ်လိုက်"
ကုလီဟန် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး ဆက်သွယ်မှုကို ရပ်လိုက်သည်။ သူ ခဏလောက်ထိုင်နေခဲ့ပြီးနောက် သူ့ရဲ့ ကိုယ်ရေးလက်ထောက်ကို ဆက်သွယ်ကာ နောက်၃လအတွင်း ကုမ္ပဏီရဲ့ အရေးကြီးလုပ်ငန်းတွေ အကုန်လုံးကို စုစည်းပြီး သူ့ဆီ ပို့ခိုင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ ဒေသအလိုက် ဌာနခွဲမန်နေဂျာများကို ဆက်သွယ်လိုက်သည်။
ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် ကုလီဟန်က ရုတ်တရက်ကြီး အရမ်းအလုပ်တွေများနေခဲ့ပြီး စုလင်း မကြာခဏဆိုသလို တစ်ယောက်တည်း ညစာစားခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲက နီးလာပြီ ဖြစ်သည့်အတွက် စုလင်း အဲ့ဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး သိပ်များများစားစား မတွေးမိပါတော့ချေ။
ဥယျာဥ်ထဲမှာ စုလင်းတို့ထိုင်တဲ့ နောက်မှီခုံလေး
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jue Freesia 🦋
//ZAWGYI//
အခန္း ၁၄ - သူငယ္ခ်င္း
ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ေမႊးရံနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ႕ေနလ်က္။ အဆင့္နိမ့္ စိတ္ဝိညာဥ္ပင္မ်ားႏွင့္ ထိပ္တန္းAအဆင့္စိတ္ဝိညာဥ္ပင္တို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕အကိုင္းအခက္ေလးေတြနဲ႔ သစ္႐ြက္ေလးေတြကို လႈပ္ယမ္းေနၾကသည္။ သူတို႔ဟာ ေလယူရာအတိုင္း ျဖည္းညင္းစြာျဖင့္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္း တစ္ပုံစံတည္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကတာျဖစ္သည္။ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔ ေကာင္ငယ္ေလးက ေဘးနားက ထိုင္ခုံေလးကို အသာမွီလ်က္ ေ႐ွ႕က သုံးဖက္ျမင္မ်က္ႏွာျပင္ကို စိတ္ဝင္တစား စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ျခယ္မႈန္းထားသည့္ႏွယ္။
ကုလီဟန္ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနသည့္ ျမင္ကြင္းေလးကို မေႏွာက္ယွက္ခ်င္တဲ့အတြက္ အနည္းငယ္ တုန္႔ဆိုင္းစြာျဖင့္ပင္ အဆုံးတြင္ေတာ့ ေနာက္ကိုသာ လွည့္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
စုလင္းေလးကေတာ့ ေ႐ႊမႈန္က်ဲပန္းပင္ေလးက သူ႕ရဲ႕ႏြယ္ေခြေခြေလးကိုဆန္႔ထုတ္ၿပီး စုလင္းရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို ရစ္ပတ္ ဆြဲလာတဲ့အခ်ိန္အထိ ႐ွန္းမိုယြီနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူေခါင္းေလးကို မသိမသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ တံခါးနားမွာ လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္ စုလင္းရဲ႕မ်က္ဝန္းေလးမ်ားထဲတြင္ မေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာသည္။
သူ႕ရဲ႕နတ္ဘုရားက ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္လာတာလဲ?
ကုလီဟန္ ထြက္သြားေတာ့မွကို ျမင္လိုက္ေတာ့ စုလင္း လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
"ဥကၠ႒ကု"
အဲ့ေနာက္သူ ထရပ္လိုက္ၿပီး ကုလီဟန္ဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို ႐ွာေနတာလား?"
ကုလီဟန္က စုလင္းကို အမူအရာမဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္လာေသာ္လည္း အဲ့ဒီပုံစံကကို အရမ္း အေလးအနက္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူက ႐ွင္းျပလာသည္။
"ဒယ္ရီက ေျပာလို႔ မင္း စိတ္အေျခအေနမေကာင္းဆို"
စုလင္း ခဏမွ်ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ၿပီး သူတို႔Villaကိုျပန္လာတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ စကားမေျပာဘဲ အရမ္း တိတ္တဆိတ္ လိုက္လာမိတာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။
ကုလီဟန္ရဲ႕ေလသံက တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္လာသည္။
"မင္းရဲ႕ေရာဂါက အခု ကုလို႔မရေသးရင္ေတာင္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ ကုသနည္း ေပၚမလာဘူးလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူးေလ။ အရမ္းႀကီး စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔"
စုလင္း ျပဳံးလိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဇာမဏီမ်က္ဝန္းေလးေတြက ေကာ့ၫႊတ္သြားသည္။ သူ႕မ်က္ဝန္းေလးမ်ားကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနကာ
"ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္႕ကို စိတ္ပူလို႔လား?"
ကုလီဟန္ရဲ႕အၾကည့္ေတြက သူ႕မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ တစ္ခဏမွ် ေဝ့ဝဲေနခဲ့ၿပီးမွ
"အမ္း"
ကုလီဟန္ ဒီေမးခြန္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တကယ္ကို ေတြးမၾကည့္မိခဲ့ေခ်။ ဒယ္ရီက ဒီအေၾကာင္းေျပာလာေတာ့ သူ စိတ္ထဲမွာ ႐ွိတာက စုလင္းကို ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ သူခဏထပ္ေတြးလိုက္ၿပီး အေျဖရသြားသည္။
"မင္းက ကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြလို ခံစားရေစတယ္ေလ။ အဲ့ဒါထက္ မင္းက ငယ္လြန္းေသးတယ္ေလ။"
(T/N - Jueရဲ႕သားေလးကို friend zone ထဲသြင္းပလိုက္ပါၿပီ 🤧)
ကုလီဟန္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူေတြဟာ သူနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံတိုင္း သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ေလးေလးစားစားသုံးႏႈန္းေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။ သူ႕ေ႐ွ႕က ဒီေကာင္ငယ္ေလးလို ဆက္ဆံတဲ့သူက အရမ္းအရမ္းကို နည္းပါးလွသည္။ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ ဟန္ေဆာင္မႈမ႐ွိတဲ့ သဘာဝဆန္သည့္ သေဘာထားေလးက သူ႕ကို အလြန္ပဲ သက္ေတာင္သက္သာ ခံစားရေစသည္။ ကုလီဟန္ သူတို႔၂ေယာက္ ေဆး႐ုံမွာ စေတြ႕သည့္ေန႔ကို သတိရပါေသးသည္။ ဒီေကာင္ငယ္ေလးက ထုတ္မေျပာေပမယ့္လည္း ေကာင္ငယ္ေလးဟာ အတိတ္ေမ့ေရာဂါခံစားေနရတာကို ကုလီဟန္ ရိပ္မိခဲ့သည္။ မဟုတ္ေတာင္ အနည္းဆုံးေတာ့ မွတ္ဥာဏ္တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ခြၽတ္ယြင္းေနတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ Pheromone နံ႔ကို မမွတ္ဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ဒီေကာင္ငယ္ေလးကို ေနရာတိုင္းလိုက္ၿပီး စိတ္မပူဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ေခ်။
စုလင္း ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြ တြန္႔ေကြးသြားရၿပီး မေက်မနပ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေခ်ပသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ မငယ္ေတာ့ပါဘူးေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္က အခု လူႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ"
ကုလီဟန္ ႏႈတ္က ဘာစကားမွမဆိုဘဲ စိုက္ၾကည့္လာေသာ္လည္း သူ႕ရဲ႕တိတ္ဆိတ္ေနမႈကပင္ 'ေတြ႕လား မင္းက ကေလးေလးပဲ႐ွိေသးတာ' ဟု ဆိုေနသည့္ႏွယ္။
စုလင္း သူရဲ႕အတည္ေပါက္ႀကီး အေလးအနက္ထားေျပာလိုက္ဟန္က အရမ္း ကေလးဆန္သြားတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။ သူ ကုလီဟန္အနားကို ၂ဦးသား ေျခတစ္လွမ္းေလာက္သာ ကြာေတာ့သည္အထိ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခ်ဥ္းကပ္သြားလိုက္သည္။ ပုံမွန္ဆို သတိမမူမိေပမဲ့ ယခု သူတို႔ အရမ္းကိုနီးကပ္ေနသည့္အခါမွ သူတို႔၂ဦးသားရဲ႕ အရပ္ကြာျခားမႈကို စုလင္း သတိထားမိသြားသည္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြနဲ႔ တန္းတန္းကိုသာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တစ္ဖက္လူရဲ႕ ညႇပ္႐ိုးတစ္ဝိုက္ 5cmအကြာေလာက္က အသားအေရကိုသာ ျမင္ႏိုင္သည္။ ဒါက သူတို႔၂ေယာက္ရဲ႕အရပ္ကြာျခားမႈက အနည္းဆုံး 15cm ႐ွိသည္ဟု ဆိုလိုျခင္းပင္။ စုလင္း ေျပာမယ့္စကားေတြ လည္ပင္းထဲမွာ နင္သြားရၿပီး သူ႕လက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး ကုလီဟန္ရဲ႕ ပုခုံးကို ဖြဖြေလး တို႔ထိကာ
"ကြၽန္ေတာ္က လက္ထပ္လို႔ရတဲ့ အ႐ြယ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ သိရဲ႕လား?။ အရင္ကဆို တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ကြၽန္ေတာ္႕ကို စနစ္ႏွင့္ ေနရာခ်ထားျခင္းမွာ ေလွ်ာက္ဖို႔ ေတာင္ ဆြယ္ၾကေသးတယ္။"
အဲ့ဒီေနာက္မွာ စုလင္း သူ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြကို ပင့္တင္လိုက္ၿပီး ကုလီဟန္ရဲ႕ နိမ့္ဆင္းေနတဲ့မ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ ဆုံေစလိုက္သည္။
"ကေလးေလးေတြဆို လက္ထပ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳမထားဘူးေလ။ အဲ့ေတာ့ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္႕ကို အ႐ြယ္ေရာက္ေနတဲ့လူႀကီး တစ္ေယာက္လို ျမင္ေပးမွရမယ္ေနာ္"
(T/N- Jueေတာ့ noteတစ္အုပ္ထုတ္ၿပီးကို စုလင္းရဲ႕flirt နည္းအျဖာျဖာကို လိုက္မွတ္ထားတယ္ သိလား😼)
ကုလီဟန္အတြက္ သူ႕ အခု အသက္အ႐ြယ္ အထိ Omegaတစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပတ္သတ္ဖူးတာ ဒါပထမဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ Omegaေတြဘာလို႔ ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးရသလဲဆိုတာကို သူေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ႏိုင္သြားၿပီဟုပင္ ကူကယ္ရာမဲ့စြာ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ တကယ္ကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွေပသည္။ သူ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ဆိုလိုက္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီ"
စုလင္း ကုလီဟန္ရဲ႕ အေျဖကို စိတ္ေက်နပ္သြားရၿပီး ေမးလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ဒီမနက္ အလုပ္ကို မသြားဘူးလား?"
စုလင္း ခုနက သူထိုင္ေနခဲ့တဲ့ ေနာက္မွီထိုင္ခုံေလးကို ၫႊန္ျပလိုက္ရင္း
"အတူတူ ထိုင္မလား? ဒီမွာ အရမ္း သက္ေတာင့္သက္သာ ႐ွိတာပဲ။"
စိတ္ဝိညာဥ္၃ပင္ကလည္း အလြန္ပင္ စိတ္အေျခအေနေကာင္းေနၾကသည္မွာ ထင္႐ွားသည္။ သူတို႔က ေနပူဆာေလးလႈံရင္း သေဘာထားႀကီးစြာျဖင့္ ေလထုထဲကို ေမႊးရနံ႔မ်ား ထုတ္လႊတ္ေနၾကကာ လူေတြကို သက္ေတာင့္သက္သာ ခံစားေစၿပီး စြမ္းအင္မ်ား ေပးေနခဲ့သည္။ ဒါဟာ အားလုံးအတြက္ သုခဘုံ ပဲ ျဖစ္သည္။
ကုလီဟန္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီေလ"
(T/N - တြဲေတာင္ မတြဲရေသးဘူး Daddy ကုတို႔က ဟုတ္ကဲ့ ခ်ည္းပဲ ဟင္းဟင္း😏)
ဒိုမီက မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ ေနာက္မွီထိုင္ခုံ တစ္ခုကို ဥယ်ာဥ္ဆီ ထပ္သယ္လာခဲ့ၿပီး စုလင္းရဲ႕ ထိုင္ခုံေဘးမွာ ယွဥ္ၿပီးခ်ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ထိုင္ခုံေတြပါလုံေအာင္ ပိုႀကီးသည့္ ထီးအႀကီးႀကီးနဲ႔လဲေပးသြားသည့္အျပင္ လိေမၼာ္ရည္ ၂ခြက္ပါ ယူလာေပးခဲ့သည္။
စုလင္း တစ္ငုံေလာက္ စုပ္ေသာက္လိုက္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္။
"မင္းက အေကာင္းဆုံး အိမ္ထိန္း ေလးပဲ"
ဒိုမီ အရမ္းေက်နပ္သြားရၿပီး လွ်ပ္စစ္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ သူ႕မ်က္လုံးေလးေတြက ႏွစ္လိုဖြယ္ အျပာေရာင္ေလး ေတာက္ပလာသည္။
"လွပေသာOmegaဧည့္သည္ေလးေရ၊ မင္းက တယ္ကို ခ်စ္စရာအရမ္းေကာင္းတဲ့ ဧည့္သည္ေလးပါပဲ"
စုလင္း ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ဒိုမီက သူ႕ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ စုလင္း ေခါင္းျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကို မ်က္ခုံးေတြပင့္ၿပီး ၾကည့္ေနသည့္ ကုလီဟန္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ကုလီဟန္ သူ႕ဝတ္စုံရဲ႕ အေပၚဆုံၾကယ္သီးေပၚ လက္တင္ၿပီး ေမးလာသည္။
"ကိုယ္ ကုတ္အက်ႌခြၽတ္လိုက္ခ်င္လို႔ မင္းအဆင္ေျပမလား?"
စုလင္း: "ရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္"
(T/N အရင္တခါလို အငမ္းလြန္ဦးမယ္ေနာ္😒)
သူ ကုလီဟန္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တစ္ခုခု လဲဝတ္သင့္တယ္ ထင္တယ္"
ေျပာရင္းနဲ႔ စုလင္း သူ႕ထသြားထလာ ေဘာင္းဘီရဲ႕ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို ကုလီဟန္ ျမင္ေအာင္ ေျခေထာက္ေလးကို ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ခႏၶာကိုယ္လည္း လြတ္လပ္ခ်င္မွာေပါ့"
ကုလီဟန္ သူ႕အၾကံဥာဏ္အတိုင္း လိုက္နာစြာနဲ႔ အဝတ္သြားလဲခဲ့သည္။ သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ စုလင္းက သုံးဖက္ျမင္ မ်က္ႏွာျပင္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္ေနတာကို ျမင္လိုက္သည္။ သူက စုလင္း ဇီဝေဗဒ ဖတ္စာအုပ္ေတြကို ေလ့လာေနတာမ်ိဳး တစ္ႀကိမ္မက ေတြ႕ဖူးေလသည္။ စုလင္း စိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေတြ ေလ့လာဖို႔ တကၠသိုလ္ တက္ခ်င္တာကိုလည္း သူသိေပသည္။
"မင္း စာေမးပြဲအတြက္ စိုးရိမ္ေနတာလား?"
စိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေမဂ်ာဝင္ခြင့္စာေမးပြဲေတြထဲက တစ္ခုသည္ ကြၽမ္းက်င္မႈဆိုင္ရာ အရည္အခ်င္းစစ္ အင္တာဗ်ဴး ျဖစ္ေပသည္။ စုလင္း ဒီေန႔ ေဒါက္တာဆီကရလာတဲ့ ရလဒ္က မေကာင္းကတည္းက သူ႕ရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္မႈဆိုင္ရာအရည္အခ်င္းစစ္ အင္တာဗ်ဴး က မေကာင္းႏိုင္ပါေခ်။
(T/N ဒီနားေလး႐ွင္းရဲ႕လားမသိဘူး။ အင္တာဗ်ဳးက pheromone ေတြသုံးၿပီး စိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေတြနဲ႔ဆက္သြယ္ျပတာမ်ိဳး ကြၽမ္းက်င္မႈစစ္ေဆးမွာ။ စုလင္းရဲ႕pheromone မူမမွန္ေရာဂါက ကုသႏိုင္တဲ့နည္း မ႐ွိဘူးဆိုတဲ့ရလဒ္ေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴးမွာလည္း အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ မ႐ွင္းတာ႐ွိရင္ေမးေပးေနာ္🍃🌻)
စုလင္းက ေခါင္းေလးကို လွည့္ၿပီး သူ႕ကို ၾကည့္လာသည္။
"ဟင့္အင္း စာေမးပြဲအတြက္က ကြၽန္ေတာ္ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားမွာ။ ဒီတစ္ႀကိမ္ မေအာင္ရင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ထပ္ေျဖရလည္း ကိစၥမ႐ွိဘူး။"
ထို႔ေနာက္ စုလင္းက ေမးလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ႐ွန္းမိုယြီဆိုတာ အရင္က ၾကားဖူးလား?"
ကုလီဟန္ စုလင္းရဲ႕ေမးခြန္းေၾကာင့္ နည္းနည္းအံ့ၾသသြားရၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
"အင္း အရင္က ၾကားဖူးတယ္။ ကိုယ္တို႔ ကု ကုမၸဏီက ဒ႑ာရီလာ စိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေတြကို ႐ွာဖို႔ အထူးဌာန တစ္ခု မႏွစ္ကစၿပီး ဖြဲ႕ထားတယ္။ ႐ွန္းမိုယြီက အဲ့ဒီ ဒ႑ာရီလာစိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေတြထဲက တစ္ပင္ပဲ"
စုလင္း ျမန္ျမန္ ေမးလိုက္မိသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ အဲ့ဒီအပင္ကို ေတြ႕ၿပီလား?"
ကုလီဟန္: "ဟင့္အင္း သူတို႔က ဘာေျခရာလက္စာမွ မခ်န္ဘဲ ေပ်ာက္သြားတတ္တာ။ အေသးအစိပ္ဆုံး မွတ္တမ္းက လက္နဲ႔ဆြဲထားတဲ့ ပုံတူပဲ႐ွိတယ္။ ထိပ္တန္း Sအဆင့္ စိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေတြအမ်ားစုရဲ႕ လက္နဲ႔ဆြဲပုံတူေတြက ဗား႐ွင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္။ တစ္ပုံနဲ႔ တစ္ပုံေတာင္ မတူၾကဘူး"
စုလင္း သက္ျပင္းခ်မိလိုက္သည္။ ကုလီဟန္ေျပာတာက သူခုနက ဖတ္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိတဲ့ဟာနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္သည္။ ေဒတာေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခပ္ဆင္ဆင္တူေနၾကၿပီး တိက်တဲ့ ကိုးကားခ်က္ေတာ့မ႐ွိေပ။ တစ္ခုတည္းေသာ တိက်သည့္အရာက ႐ွန္းမိုယြီဟာ တစ္ျခား စိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေတြရဲ႕ အာဟာရဓါတ္ေတြကို စုပ္ယူတတ္သည္ ဟူေသာ အခ်က္ေပ။
ကုလီဟန္: "မင္း ႐ွန္းမိုယြီကို ႐ွာခ်င္လို႔လား?"
စုလင္း ေခါင္းေလးကို ဆတ္ခနဲ ၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕လက္႐ွိအေျခအေနကို ကုလီဟန္ကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူက
"အဲ့ဒါက ႐ွန္းမိုယြီ ေသခ်ာေပါက္ႀကီး ပတ္သတ္တာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတာ့ အရမ္းမ်ားတယ္"
ကုလီဟန္: "ကိုယ္ တစ္ခုခုသိရရင္ မင္းကိုေျပာမယ္"
စုလင္း သူ႕ကို အျပဳံးေလးနဲ႔ ေက်းဇူးစကားဆိုလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးပါ"
အဲ့ဒီေနာက္ စုလင္း မဝံ့မရဲ နဲ႔ ေမးလိုက္သည္။
"ဆူးနီေဘာလုံးပင္က တစ္လစာနဲ႔တင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေလာက္ရဲ႕လား?"
ကုလီဟန္ မ်က္ေမွာင္ အနည္းငယ္ ၾကဳတ္လ်က္ ျပန္ေျဖလာသည္။
"အဲ့ဒါ ခန္႔မွန္းထားတာဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း သိပ္မေသခ်ာဘူး"
သို႔ေသာ္ ခုနက ေျပာတာနဲ႔ဆက္စပ္လိုက္ရင္ စုလင္းေမးခြန္းေမးသည့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ခန္႔မွန္းရန္မခက္ပါေခ်။
"မင္းက အပင္ေတြကို ႐ွန္းမိုယြီကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔ သုံးမလို႔လား?"
စုလင္း ႐ိုးသားစြာျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
"ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲက ၁၅ရက္ေန႔။ ၾကားထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ၂လေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အခု ရထားတဲ့အခ်က္အလက္ေတြအရ ႐ွန္းမိုယြီ ေနာက္ဆုံး ေပၚလာဖူးတဲ့ေနရာကို အပင္၃ပင္ကို ေခၚသြားခ်င္လို႔"
ၿပီးေတာ့ စုလင္ အလ်င္အျမန္ပဲ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ဆူးနီေဘာလုံးပင္က Villaမွာပဲ ထားခဲ့လို႔ရတယ္။ စိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေတြက တကယ္ပဲ ႐ွန္းမိုယြီကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ထိပ္တန္းAအဆင့္ စိတ္ဝိညာဥ္ပင္၂ပင္ဆို လုံေလာက္တယ္ရယ္"
ကုလီဟန္ရဲ႕အၾကည့္ေတြက စုလင္းမ်က္ႏွာေပၚ က်ေရာက္လာျပန္သည္။
"မင္းက ကိုယ့္အေပၚ အရမ္းေကာင္းတာပဲ"
႐ွန္းမိုယြီသာ တကယ္ပဲ တည္႐ွိသည္ဆိုလွ်င္ ဆြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းေလ အခြင့္အလမ္းပိုမ်ားေလ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒါဟာ အရမ္း ႐ိုး႐ွင္းလွပါသည္။ ဒီေကာင္ငယ္ေလးဟာ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္ေပမယ့္လည္း သူ႕(GLH)ေကာင္းက်ိဳးတစ္ခုတည္းအတြက္နဲ႔ ဆူးနီေဘာလုံးပင္ကို ထားခဲ့ဖို႔ ဆႏၵ႐ွိေနသည္။
စုလင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေျပာလာသည္။
" ေသခ်ာေပါက္ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားအေပၚေကာင္းတာေပါ့။" ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕နတ္ဘုရားပဲ!။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္
(T/N - ေအာင္မေလး Juengal လန္႔ျဖန္႔သြားတာ စုလင္းက တကယ္ ဝန္ခံလိုက္တာလားလို႔)
ဒါေပမဲ့လည္း စုလင္း အဲ့ဒီစကားေတြကိုေတာ့ ကုလီဟန္ကို ေျခာက္မိသလိုျဖစ္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ထုတ္မေျပာဘဲ မ်ိဳခ်လိုက္ပါသည္။ သူတို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိၾကတာလည္း အခ်ိန္အပိုင္းအျခား တစ္ခုသာ႐ွိေသးသည္။ ကုလီဟန္ရဲ႕ အေလးအနက္ထားတတ္တဲ့ စ႐ိုက္နဲ႔ဆိုလွ်င္ စုလင္းက တကယ္ ဝန္ခံလိုက္ရင္ေတာင္ ေသခ်ာေပါက္ကို ယုံမွာမဟုတ္ေခ်။ ကုလီဟန္ဟာ စုလင္းက ခံစားခ်က္ေတြကို အေလးအနက္မထားဘူးလို႔ပင္ ထင္သြားႏိုင္ေသးသည္။
ကုလီဟန္: "ဘာလို႔လဲ?"
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကုလီဟန္ အေပၚ ေကာင္းၾကသည္။ ဒါမွမဟုတ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႕ကို စိတ္ေက်နပ္ေစခ်င္ၾကသည္ဟု ေျပာသင့္သည္။ သူတို႔ ဒီလို ေကာင္းျပေနၾကတာကလည္း ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိ လုပ္ျပေနၾကတာသာျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ဆီကေန ပိုက္ဆံေတြလိုခ်င္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႕ဆီကေန တစ္စုံတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ငယ္ေလးကေတာ့ ဘာမွမလိုခ်င္ခဲ့ေပ။ အဲ့ဒီအစား သူ႕ကို ႐ွားပါးစိတ္ဝိညာဥ္ပင္ေတြကိုေတာင္ အလကားငွားေပးခဲ့ၿပီး ကုန္ၾကမ္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ အပို၂ပင္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးဖို႔သာ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
စုလင္းရဲ႕အျပဳံးေလးက ပိုလို႔ပင္ နက္႐ိႈင္းလာခဲ့သည္။
"ခုနေလးတုန္းကပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေမးခြန္း ခင္ဗ်ားကို ေမးတယ္ေလ"
စုလင္း ဆက္ေျပာလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ မို႔လို႔ေလ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ ေကာင္းေပးၾကတာ ပုံမွန္ပဲေလ"
ကုလီဟန္ သူ႕ကို ၾကည့္လာရင္း ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးမွာ အျပဳံးေလးတစ္ခု ေပၚေပါက္လာရသည္။
သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေကြးေကြးေလးကို စုလင္း စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ခင္ဗ်ား ဒီတခါေတာ့ သဘာဝက်က် ရယ္ၿပီပဲ"
ကုလီဟန္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ေတာင့္တင္းသြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္က အျပဳံးေလးလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။ သူ႕ရဲ႕ဟန္ပန္က ပုံမွန္ထက္ကို ေလးနက္ေနလ်က္။
စုလင္းလည္း မွင္သက္သြားရၿပီး
"ဘာျဖစ္တာလဲ?"
ကုလီဟန္ ထိုင္ရာကေန ထလိုက္ၿပီး ၂စကၠန္႔ေလာက္ ရပ္ေနခဲ့သည္။ သူ႕လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး မ်က္ခုံးေတြကို ဖိိႏွိပ္ကာ အမူအရာကေတာ့ တည္ၿငိမ္လ်က္
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ လက္မွတ္ထိုးရမယ့္ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြက်န္ေသးတယ္။ ကိုယ္ စာၾကည့္ခန္းထဲ ျပန္ေတာ့မယ္"
စုလင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ကုလီဟန္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ကုလီဟန္က သူကိုယ္သူ သဘာဝက်က် ရယ္လိုက္မိတယ္ဆိုတာကို သတိထားမိလိုက္ၿပီးေနာက္ အခ်ိန္ခဏေလာက္ ပ်ာယာခတ္သြားတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး စုလင္း တစ္ခုခုမွားေနသလို ခံစားရသည္။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ? ရယ္တာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘာမေကာင္းတာ႐ွိမွာလဲ? သူထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္တာပဲ ျဖစ္မယ္
စုလင္း အသက္ျပင္းျပင္း႐ႈလိုက္ၿပီးေနာက္ ျပန္လန္းဆန္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူက ထိုင္ခုံမွာ မွီလိုက္ရင္း အခ်က္အလက္ေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပထားသည့္ ေနရာမ်ားကို ဝိုင္းထားလိုက္သည္။
ေလးနက္တဲ့အမူအရာနဲ႔ ကုလီဟန္ စာၾကည့္ခန္းထဲက ထိုင္ခုံအႀကီးႀကီးမွာ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ သူ႕ေ႐ွ႕က သုံးဖက္ျမင္ မ်က္ႏွာျပင္မွာ ႏူးညံ့သည့္ သက္လတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသားက တအံ့တၾသျဖင့္ ေမးလာသည္။
"ဥကၠ႒ကု တစ္ခုခု ျဖစ္လို႔လား?"
သူတို႔ ေနာက္ဆုံးဆက္သြယ္ခဲ့တာ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ထိုလူက ကုလီဟန္သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္လာေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့သည္။
ကုလီဟန္ သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားၿပီး
"ငါ..ျပဳံးလိုက္တယ္"
သူက ထပ္မေျပာခင္ ရပ္ေနမိေသးသည္။
"သဘာဝက်က်ပဲ ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး"
ရည္မြန္ေၾကာ့႐ွင္းတဲ့ ထိုအမ်ိဳးသားရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ေတာက္ပလာၿပီး သူ႕အသံက အံ့အားတႀကီး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာႏွင့္
"ဒါေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲ။ မင္းရဲ႕ ေရာဂါလကၡဏာေတြက တိုးတက္လာဖို႔ အလားအလာ႐ွိပုံပဲ"
သို႔ေသာ္လည္း ကုလီဟန္က မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္လ်က္
"မဟုတ္ဘူး။ ငါ သိလိုက္ေတာ့..."
သူ႕မ်က္လုံးမ်ားက နိမ့္သြားကာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို လက္ဖဝါးမွာစိုက္ဝင္သည္အထိ တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္။ သူက ဆက္ေျပာလာသည္။
"ငါ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းထိတ္လန္႔သြားတယ္။ ငါ့အျပဳံးကလည္း ေပ်ာက္သြားၿပီး အမူအရာေတြကလည္း ျပန္ေတာင့္တင္းသြားတယ္"
ထိုလူရဲ႕ဟန္ပန္က ေလးနက္လာၿပီး
"ထိတ္လန္႔သြားတာအျပင္ တျခား လကၡဏာေတြေကာ ႐ွိေသးလား? အရင္ကလို မင္းကို အျပစ္တင္ေနတဲ့အသံေကာ ႐ွိေသးလား?"
ကုလီဟန္ရဲ႕ ေမး႐ိုးမ်ား တင္းခနဲျဖစ္သြားသည္။
"႐ွိတယ္"
ထိုလူက ကုလီဟန္ကို ၾကည့္လာသည္။
"ငါကေတာ့ 'ပစ္မွတ္ထားကုထုံး'ေတြကို အၾကံျပဳတုန္းပဲ မင္း ကို ဘာက ရယ္ေစခဲ့တာလဲ?"
ကုလီဟန္ တုန္႔ဆိုင္းသြားၿပီး ျပန္မေျဖေပ။
ထိုလူက စိတ္႐ွည္၊ညင္သာစြာျဖင့္
"မင္း ငါ့ကို ယုံလို႔ရတယ္။ မင္းေျပာတဲ့ အေျဖမွန္သမွ်က ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျခင္းရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြပဲ။ ငါမင္းကို အကဲျဖတ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး"
ကုလီဟန္: "ငါ့မွာ သူငယ္ခ်င္းေလး ၁ ေယာက္႐ွိတယ္။"
အသက္၂၈ႏွစ္အ႐ြယ္လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒီအေျဖက ရယ္စရာေကာင္းလွသည္။
ထိုလူက ဘာထူးျခားတဲ့ အမူအရာမွ ျပမလာေပ။ သူက တည္ၿငိမ္စြာပဲ ခဏေလာက္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး
"လြန္ခဲ့တဲ့၃ႏွစ္က မင္းရဲ႕အလုပ္ကေန အနားယူလိုက္ဖို႔ ငါအၾကံျပဳခဲ့ေပမယ့္ မင္း ျငင္းခဲ့တယ္။ အခုလည္း ငါအဲ့ဒါကိုပဲ ထပ္ အၾကဳံျပဳခ်င္တယ္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး အလုပ္လုပ္ေနရင္ မင္းငယ္ငယ္ကတည္းက ႐ိုက္သြင္းခံထားတဲ့ သင့္ေတာ္တဲ့အမူအရာတစ္ခု ျဖစ္ဖို႔ ေလးနက္တဲ့ အမူအရာကိုပဲ မသိစိတ္ထဲမွာ ဆက္တိုက္ ထိန္းသိမ္းထားမိေနလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မင္း သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ အနားယူႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါ ထပ္အၾကံျပဳခ်င္တာက မင္း အလုပ္မလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ ပိုၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေပးေစခ်င္တယ္။ ေျပေလ်ာ့ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က မင္းအတြက္ အရမ္းအက်ိဳး႐ွိတယ္"
ကုလီဟန္ အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၿပီးမွ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ငါ မင္းအၾကံေပးတာကို ေလးေလးနက္နက္ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ပါ့မယ္။ ေက်းဇူးပါ။"
ထိုလူက ျပဳံးလိုက္ၿပီး
"ယဥ္ေက်းေနစရာမလိုပါဘူး။ တစ္ခုခုေမးစရာ႐ွိရင္ ငါ့ကို ဆက္သြယ္လိုက္"
ကုလီဟန္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး ဆက္သြယ္မႈကို ရပ္လိုက္သည္။ သူ ခဏေလာက္ထိုင္ေနခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ေရးလက္ေထာက္ကို ဆက္သြယ္ကာ ေနာက္၃လအတြင္း ကုမၸဏီရဲ႕ အေရးႀကီးလုပ္ငန္းေတြ အကုန္လုံးကို စုစည္းၿပီး သူ႕ဆီ ပို႔ခိုင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ ေဒသအလိုက္ ဌာနခြဲမန္ေနဂ်ာမ်ားကို ဆက္သြယ္လိုက္သည္။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ ကုလီဟန္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး အရမ္းအလုပ္ေတြမ်ားေနခဲ့ၿပီး စုလင္း မၾကာခဏဆိုသလို တစ္ေယာက္တည္း ညစာစားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲက နီးလာၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ စုလင္း အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မေတြးမိပါေတာ့ေခ်။
ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စုလင္းတို႔ထိုင္တဲ့ ေနာက္မွီခုံေလး
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jue Freesia🦋