Ερμής POV
"Λίνα... Λινάκι... Εβελίνα... Εβελινάκι... Ξύπνα αδελφούλα ξυπνα." Λέω στην δίδυμη αδελφή μου καθώς την σκουντάω.
"Ξύπνα Εβελινάκι μου... Αδελφούλα μου ξυπνα..." Της λέω και τότε γυρνάει και με κοιτάζει.
"Ερμή? Τι ώρα είναι?" Με ρωτάει κουρασμένη.
"Είναι εφτά. Και πρέπει να ετοιμαστούμε να πάμε σχολείο." Της λέω και εκείνη αλλάζει πάλι πλευρό.
"Δεν θέλω να πάω σχολείο." Μου λέει και εκπλήσσομαι.
Τι στο καλό?
Η Εβελίνα?
Η δική μου η αδελφή η Εβελίνα δεν θέλει να πάει σχολείο?
Που πιο πολλές φορές έχει πάει εκείνη σχολείο παρά οι καθηγητές.
Ουτε μια απουσία δεν έχει όλα αυτά τα χρόνια.
"Εβελίνα? Είσαι άρρωστη?" Την ρωτάω ακουμπώντας το μέτωπο της αλλά δεν είναι ζέστη.
"Όχι Ερμή δεν είμαι άρρωστη. Απλά δεν θέλω να πάω σχολείο." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.
"Καλά. Πάω να φωνάξω την Νατάσα να δει μήπως έχεις κάτι σοβαρό." Της λέω ανήσυχος καθώς σηκώνομαι από δίπλα της και τότε αμέσως σηκώνεται και γυρνάει και με κοιτάζει.
"Όχι! Όχι! Δεν χρειάζεται! Θα σηκωθώ και θα πάω στο σχολείο!" Λέει αμέσως βιαστικά και ανησυχώ.
"Αγάπη μου είσαι καλά?" Την ρωτάω εγώ καθώς χαιδευω τα μαλλάκια της.
"Ναι ναι απλά... Απλά είμαι κουρασμένη. Αυτό μόνο. Έμεινα μέχρι αργά και διάβαζα." Μου απαντάει.
"Λινάκι μου... Αν είσαι κουρασμένη μπορείς να μην πας σήμερα σχολείο. Θα μιλήσω εγώ στην μαμά και στον μπαμπά. Αρκεί να είσαι καλά." Της λέω και εκείνη μου χαμογελάει λιγάκι.
"Μην ανησυχείς αδελφούλη μου. Είμαι καλά. Απλά είμαι κουρασμένη. Και δεν χρειάζεται μα πεις τίποτα στην μαμά και στον μπαμπά. Θα πάω σχολείο. Κανονικά." Μου λέει και εγώ φιλάω το μέτωπο της.
"Αντε Λίνα μου. Σήκω." Της λέω και τότε και εκείνη σηκώνεται από το κρεβάτι της.
Τότε πάω να βγάλω τις φόρμες πιτζάμες όμως αμέσως γυρνάει και κοιτάζει αλλού.
"Εβελίνα? Αδελφούλα μου είσαι καλά?" Την ρωτάω ξανά.
"Ναι απλά... Εμ... Πλέον... Πλέον έχουμε μεγαλώσει. Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα... Να... Να αλλάζουμε ο ένας μπροστά από τον άλλο." Μου λέει και εκπλήσσομαι λιγάκι.
Εντάξει αν μου πει και να αρχίσουμε να κοιμόμαστε σε διαφορετικά κρεβάτια και ακόμα χειρότερο σε διαφορετικα δωμάτια θα πέσω σε κατάθλιψη.
Είναι η Εβελίνα μου και εγώ δεν μπορώ μακριά της.
Πάντα είμαι δίπλα της και εκείνη δίπλα μου.
Δεν θέλω να είναι μακριά μου...
Δεν το αντεχω.
"Εντάξει Εβελίνα μου. Πάω... Πάω να αλλάξω στο μπάνιο." Της λέω καθώς παίρνω τα ρουχα μου από την καρέκλα μου και βιαστικά πηγαίνω στο μπάνιο και αρχίζω να βαζω την στολή του σχολείου.
Αφου πλύνω την φάτσα και τα δόντια μου βάζω το για κάποιο λόγο εκρου παντελόνι του σχολείου και το λευκό μου πουκάμισο την μπλε γραβάτα μου και το μπλε σακάκι μου είμαι έτοιμος. Βάζω και τα μαυρα λευκά σνικερς μου φτιάχνω τέλεια τα πυρόξανθα μαλλιά μου και χαμογελάω κοιτάζοντας με στον καθρέφτη.
Πάλι μαναρακι είμαι ο άτιμος.
Αφου βάλω δεκαπέντε κιλά κολωνια βγαίνω έξω από το μπάνιο και πηγαίνω στο δωμάτιο μου για να πάρω την σχολική μου τσάντα και τα πράγματα μου όμως η πόρτα είναι κλειδωμένη.
"Εβελινάκι μου? Θα μου ανοίξεις την πόρτα να πάρω τα πράγματα μου?" Ρωτάω χτυπώντας ήρεμα την πόρτα.
"Δεν... Δεν μπορώ τώρα. Σε πέντε λεπτά θα κατέβω για το πρωινό και θα σου τα φέρω εγώ τα πράγματα σου." Μου λέει και τελικά αφήνω μια ανάσα και πηγαίνω κάτω στην τραπεζαρία να φάω με τους γονείς μου πρωινό.
"Καλημέρα!" Φωνάζω χαρούμενος και αμέσως γυρνάνε και με κοιτάζουν.
"Καλημέρα Ερμή μου. Τι κάνεις?" Με ρωτάει η μητέρα μου και τότε την πλησιάζω και την φιλάω σταυρωτά.
"Μια χαρά είμαι μαμά." Της λέω και τότε πηγαίνω και φιλάω σταυρωτά και τον μπαμπά μου.
"Καλημέρα μπαμπά μου." Του λέω και εκείνος μου χαμογελάει.
"Καλημερα Ερμή μου. Σε βλεπω πολύ ενθουσιασμένο σημερα." Μου λέει και εγώ απλά κάθομαι δίπλα του και παίρνω αμέσως από μια πιατέλα ένα κρουασάν σοκολάτας.
"Ναι εντάξει... Εχθές το βράδυ ένιωσα μια μικρή δυσφορία αλλά σήμερα είμαι τέλεια. Θα πάω σχολείο... Θα κάτσω με τους φίλους μου... Και το πιο σημαντικό? Θα γίνει η τελευταία προπόνηση μπάσκετ πριν τον πρώτο αγώνα της χρονιάς. Και θα τα παω τέλεια." Λέω χαμογελαστος προκειμένου να έχω θετική ενέργεια.
Εντάξει η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετό άγχος για τον σημερινό αγώνα αλλά θέλω να είμαι χαρούμενος και να μιλάω θετικά προκειμένου όλα να μου πάνε καλά.
"Χαίρομαι Ερμή μου. Και είμαστε και εμείς σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά." Μου λέει η μαμά μου και της χαμογελάω.
"Η αδελφή σου που είναι? Γιατί έχει αργήσει τόσο να έρθει?" Με ρωτάει ο μπαμπάς μου αυστηρά.
"Είναι κουρασμένη. Θα έρθει όμως. Μην της πείτε κάτι για την αεροπορία της. Έχει εξαντληθεί με τόσο διάβασμα που ρίχνει." Τους λέω και τότε ακουω βήματα από την σκάλα.
"Α να τη! Ήρθε!" Λέω χαρούμενος και τότε βλέπω την αδελφούλα μου να με πλησιάζει.
Τότε την παρατηρώ και απορω λιγάκι.
Η Εβελίνα μπορεί να έχει φορέσει την σχολική της στολή αλλά έχει φορέσει το παντελόνι και όχι την φουστα της όπως κάνει συνήθως.
Επίσης έχει κλείσει το πουκάμισο της μέχρι πάνω και τα ginger μαλλάκια της δεν θα έχει πιάσει σε κάποια κοτσίδα η πλεξουδα αλλά θα έχει αφήσει κάτω.
"Εβελίνα? Τι εμφάνιση είναι αυτή?" Ρωτάει αμέσως η μαμά μου αυστηρά.
"Εμ... Μου λερώθηκε η φούστα μου. Και η πρώτη είναι ήδη στα άπλυτα οπότε έπρεπε να βάλω το παντελόνι." Απαντάει εκείνη όμως δεν την πιστεύω.
"Και τα μαλλάκια σου? Γιατί θα έχεις ρίξει έτσι μπροστά? Σαν άστεγη είσαι." Την ρωτάει ο μπαμπάς.
"Δεν είχα χρόνο να τα φτιάξω." Συνεχιζει να λέει αλλά συνεχίζω να μην την πιστευω.
"Καλά ρε αγάπη μου άνοιξε τουλάχιστον λίγο το πουκάμισο σου. Θα σκάσεις." Της λέω εγώ.
"Δεν θέλω!" Φωνάζει ξαφνικα και εκπλήσσομαι λιγάκι.
Ουαου.
Η Εβελίνα φωνάζει.
Η Εβελίνα.
Το προβατάκι του σχολείου.
Που ενώ όλοι ξέρουν εμένα κανένας σχεδόν δεν ξέρει την Εβελίνα.
"Μια χαρά είμαι ντυμένη! Μην με στεναχωρείτε!" Λέει και αμέσως χαϊδεύω τα μαλλάκια της.
"Εντάξει Λίνα μου... Ηρέμησε." Της λέω και βλέπω τους γονείς μας να την κοιτάζουν αυστηρά.
"Θα το προσπεράσουμε αυτό το συμβάν επειδή είσαι κουρασμένη. Αλλά αν ξανά ανεβασεις τον τόνο της φωνής σου θα μπεις τιμωρία." Της λέει ο μπαμπάς μου και ανησυχώ για εκείνη.
Η Εβελίνα μου είναι ευαίσθητη.
Δεν θέλω να της φωνάζουν οι γονείς μου.
"Εντάξει εντάξει συγνώμη." Λέει εκείνη και αμέσως παίρνει ένα κουλουρι Θεσσαλονίκης και αρχίζει να τρώει.
"Ναι. Τέλος πάντων. Πρέπει να σας μιλήσουμε παιδιά μου. Για κάτι σοβαρό." Λέει η μαμά και τότε σηκώνω το κεφάλι μου και την κοιτάζω.
"Τι έγινε καλε?" Ρωτάω καθώς δαγκώνω ξανά το κρουασάν μου και αρχίζω να τρώω.
"Στο σχολείο μας... Που εγώ δημιουργησα προς τιμήν της αδικοχαμένης μας κόρης και αδελφής σας Δανάης..." Αρχίζει να λέει η μαμά και κοιτάζω το πιάτο μου ενώ το ίδιο κάνει και η Εβελίνα.
"Θα αρχίσει να έρχεται και να διδάσκεται από τους εξαίρετους καθηγητές μας... Με υποτροφία... Η Ευαγγελία Αναστασοπούλου." Συνεχίζει να λέει και απορω λιγάκι.
"Ποια ειναι αυτη καλε?" Την ρωτάω.
"Η μικρή αδελφή του Φάνη. Του πρώην και υπεύθυνου για τον θάνατο και τον βασανισμό της αδελφής σας." Μου απαντάει ο μπαμπάς μου και μένω στήλη άλατος.
"Όντως τώρα?" Ρωτάω χωρίς να μπορώ να το πιστέψω.
"Αναγκαστικά." Απαντάει η μαμά μου.
"Εντάξει... Δεν έφταιγε ακριβώς ο Φάνης... Ο δολοφόνος συνελήφθη και εδώ και αρκετά χρόνια είναι στην φυλακή." Λέει η Εβελίνα και αμέσως γυρνάμε και την κοιτάζουμε.
"Ήταν το αγόρι της και έπρεπε εκείνος να την γυρίσει στο σπίτι! Ήταν αργά το βράδυ!" Της φωνάζει αμέσως ο μπαμπάς.
"Επίσης μπαμπά εσυ σας υπουργός θα έπρεπε να είχες φροντίσει για την προστασία των πολιτών και να μην κυκλοφορεί ελευθερος ένας βιαστής δολοφόνος." Απαντάει η Εβελίνα και ο μπαμπάς γίνεται έξαλλος.
"Είσαι αναιδεστατη!" Της φωνάζει και αμέσως εκείνη σηκώνεται από το τραπέζι.
"Δεν έφταιγε ο Φάνης και κυρίως δεν έφταιγε η αδελφή του. Δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείτε οτι το γεγονός ότι θα έρθει η κοπέλα στο σχολείο είναι κάτι τόσο κακό." Λέει εκείνη και ναι...
Δεν ξέρω.
Εγώ πάντως κάθε φορά που βγαίνω με κάποια κοπέλα είτε είναι φίλη μου είτε είναι η αδελφή μου η κάποια άλλη συγγενείς μου... Είτε είναι η Φωτεινή η κοπέλα μου... Δεν φευγω αμ δεν την δω να μπαίνει μέσα στο σπίτι της γιατί μπορεί κάποιος να την δει και μα της επιτεθεί.
Όπως έκαναν και στην Δανάη μας.
Και ξέρω πολύ καλά ότι αν ο Φάνης έκανε το ίδιο εκείνη την μέρα δεν θα ζουσε η Δανάη μου ότι έζησε και δεν θα πέθαινε με αυτόν τον τρόπο.
Αν είναι όντως θύμα του δολοφόνου όπως λένε οι αστυνομικοί και όχι θυμα του Φάνη όπως λένε η μαμά και ο μπαμπάς.
Αλλά και η Εβελίνα έχει δίκιο.
Ο μπαμπάς τότε ήταν υπουργός προστασίας του πολίτη.
Έπρεπε να προσέχει και να μην αφήνει κάποιον βιαστή δολοφόνο να κυκλοφορεί ελεύθερος.
Για αυτό τώρα έχασε την θέση του και είναι απλά βουλευτής στο υπουργείο εσωτερικών εδώ στην Βόρεια Ελλάδα αν και όλοι τον αποκαλουν... Υπουργό.
"Εβελίνα κάτσε κάτω και μάζεψε την γλώσσα σου! Αν ξανά φέρεις αντιρρήσεις και μας αντιμιλησεις θα το μετανιώσεις! Κατάλαβες?" Της φωνάζει ο μπαμπάς και αμέσως η Εβελίνα κάθεται δίπλα μου κάπως φοβισμένη και εγώ σφίγγω το χέρι της για να την κάνω να νιώσει μεγαλύτερη ασφάλεια.
"Και αυτή η μικρή κακομαθημένη είναι μια εγκληματίας η οποία μόνο μπελάδες προκαλεί! Δολοφόνος σαν τον αδελφό της θα καταλήξει θα το δείτε!" Φωνάζει και η μαμά μου.
Εντάξει.
Την λες και υπερβολική.
"Και εσείς θα μείνετε μακριά της! Δεν θα της απευθυνεται τον λόγο εκτός αν είναι για να την κάνετε να νιώσει ότι είναι ένα σκουπίδι προκειμένου να την κάνετε να νευριάσει να κάνει μαλακία και να φυγει απο το σχολείο!" Συνεχίζει να φωνάζει η μαμά σαν υστερική και νιώθω άσχημα...
Όντως αυτή η Εύα... Είναι αδελφή του Φάνη.
Του ανθρώπου που ευθυνεται για τον θάνατο της αδελφής μου.
Αλλά αν δεν με προκαλέσει... Δεν θα την προκαλέσω.
Αν όμως κάνει κάτι που θα με νευριάσει...
Θα μετανιώσει την στιγμή που ήρθε στο σχολείο μας...
Γεια σας διαβολάκια 💘😈
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? 💘😈
Γνωρίσαμε τον Ερμή και την Εβελίνα... 💘😈
Πως σας φάνηκαν τα δυο αδέλφια? 💘😈
Επίσης είδαμε ότι η Εβελίνα έχει μια περίεργη συμπεριφορά... 💘😈
Γιατί άραγε? 💘😈
Τέλος είδαμε ότι ο Ερμής μετά από λίγο brainwashing από τους γονείς του... Δεν θέλει πολλά πολλά με την Εύα... 💘😈
Τα θα γίνει άραγε με αυτους τους δυο? 💘😈
Ερώτηση... 💘😈
Ποιο από τα δυο αδέλφια συμπαθήσατε περισσότερο? 💘😈
Θα τα πουμε σύντομα... 💘😈
Μέχρι τότε... 💘😈
ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ! 💘😈
Καταλίνα 💘😈