Paglipas ng isa, dalawa hanggang sa umabot ng taon. Wala akong narinig mula kay Cholo. I was devastated. Umaasa na baka maisip niya na balikan ako. Ilang gabi akong umiyak dahil sa pagsakit ng dibdib ko, nangungulila sa kanina. I waited for him to come up, sunduin ako mula sa trabaho at dalhan ako ng pagkain.
"Umiiyak ka na naman!" sumbat ni Nurse Lee sa 'kin. I've been like this whenever I missed him. Humugot siy ng dalawa piraso ng mga tissue at binigay sa 'kin. I saw Nurse John coming.
Kumirot ng husto ang puso ko. Parang ilang tao ang bumugbog nito at nagdala ng sakit. I sniffed. Tinaggap ko ito at pinunasan ang mga luha ko.
Dapat kakain lang kami ng resto pero andito ako umiiyak. Napahikbi ako. Nagiging emosyonal na naman ako.
Nurse John hissed, "You're crying again?" he asked irritatedly with worried. Umiling ako. I tried to smile but my lips couldn't hold it.
"Hindi, okay lang ako. Naluha lang ang mga mata ko," sambit ko. Pagkatapos kong maka-recover sa nangyari ay tinanggap pa rin ako ng hospital ng buong puso. Bumalik ako para magsilbi.
"'Wag kami ang lokohin mo, doc. You should visit a psychiatrist, you have this unstable emotion," nag-aalala niyang sagot. Umupo siya sa harapan ko, lumipat naman si Nurse Lee sa tabi ako at isinandal ang ulo sa balikat ko.
"Oo nga, doc. That may lead to depression and worst anxiety," she whispered, rubbing my back. Huminga ako ng malalim. Napansin ko rin ang palaging pag-iyak ko.
Namumula ang mga mata ko habang kumakain. I never visit any mental doctor after that incident. I moved on and probably get over that.
Nagsimula kaming kumain ng tahimik. Ang bigat na naman ng pakiramdam ko. I feel like i'm having a fever.
"Ihahatid ka na muna namin sa bahay niyo," sabi ni Nurse John. I nodded my head. They are like my family. It's early in the morning when we decided to eat before going home.
Nakaangkla ang mga kamay ko sa braso ni Nurse Lee. I am leaning my head against her shoulder. Ginulo niya ang buhok ko.
"Sumama ata ang pakiramdam ko," sambit ko. Huminto kami sa paglalakad. Pero hindi naman ako nakakaramdam ng panlalamig kung meron akong lagnat.
Nurse John touched my forehead.
"Nilalagnat ba? Parang hindi naman siya mainit," sabi ni Nurse Lee. Nagkatinginan silang dalawa. Lumabi ako. Umiling si Nurse John.
"Hindi."
"Baka pagod lang ako," bulong ko sa kanila. My chest tightened. My chest went up and down.
"Umuwi na tayo para makapagpahinga na kayo," sabi niya. I just curved my lips.
Pagsakay namin sa kotse ni Nurse John ay pinikit ko ang mga mata ko. Memories burst inside my mind. Our happy memories together. His clinginess, the way he hugged me.
"Nurse, sa condo ako uuwi," sambit ko. I opened my eyes. My eyes watered. Hindi ako pumupunta do'n. I let Phoenix go and get some clothes for me.
"Are you sure?" nagaalangan niyang tanong sa 'kin. Napalingon din si Nurse Lee dahil sa gulat.
I nodded my head, "Thank you for being there for me. I-I," nabasag ang boses ko, "I just missed my condo." Napahikbi ako, "I miss him so much!" I exclaimed. Nagsiunahang tumulo ang mga luha ko. I cry loudly.
Gusto kong magwala. I wanna shout how I miss him. I covered my face. Dinaluhan naman ako ni Nurse Lee. She caressed my back.
"O-Okay lang 'yan, doc. Ganiyan talaga ang pagmamahal, masasaktan at masasaktan tayo," sabi niya. My shoulder shaken. I nodded my head.
"I-I know. Ang hindi ko lang maintindihan kung bakit hanggang ngayon hindi siya nagpapakita sa 'kin!" sigaw ko. The car remained running, "Hindi niya ba ako iniisip sa loob ng isang taon? Dahil ako? Siya lang ang laman ng isip at puso ko!"
Nalaglag ang mga butil ng mga luha sa sahig ng kotse. My eyes are blurry. I burst into tears because of longing.
"Kagaya ng sinabi mo, naging delikado ang buhay mo dahil sa kaniya. Maybe, he learnt to keep himself distance to you dahil 'yan ang pananaw mo," sagot ni Nurse John. I sniffed. I realize how sensible his words are. He's right, "Ayaw niyang maging rason kung bakit magiging delikado ang buhay mo."
Lalo lang akong napaiyak. Sa loob ng isang taon ay walang gumabala sa 'kin. I am at peace.
I looked up to the high building. It's where I lived. Huminga ako ng malalim. Nagsimula akong maglakad papasok. Humigpit ang hawak ko sa strap ng bag ko bawat hakbang.
Every step I make, I feel like I am drowning. Pinili kong 'wag bumalik kasi ayokong umasang nandito siya. Pagdating ko sa floor namin ay rumagasa ang mga aalala naming magkasama.
How he held my waist to get closer to him. Ang mga oras ma pinipilit kong pakainin siya ng niluto kong ulam. Mapait akong ngumiti.
Huminto ako sa harapan ng condo niya. I've been here once pero hindi na 'yon naulit pa. I touched his door. Hindi ko alam kong ano ang passcode niya. Kumirot ng husto ang dibdib ko. Naluluha ako habang nakatitig dito.
I pressed the doorbell button. Hindi ko alam kung merong sasagot. Konting pag-asa na lang ang meron ako. Inabot ako ng ilang minuto pero walang lumabas.
Wala ako sa sariling naglakad, bagsak ang balikat. I wiped my tears. Lagi na lang akong umiiyak. I don't like this, I am hurting myself.
Pagbukas ko ng bahay ay nanatili ako sa pintuan. I pushed the light button. The whole area lighten up. Hindi ko naalalang nilinisan ko 'to. Did Phoenix do this all?
Parang ayokong ihakbang ang mga paa ko papasok. Lumabas ako ng bahay at mabilis na sinara ang pinto. Napasandal ako. I looked down. Bumibilis ang tibok ng puso ko.
Dito ko simulang naramdaman ang trauma. Hindi ko alam kung makakaya ko. Huminga ako ng malalim. I closed my eyes.
Binuksan ko ulit at pintuan at matapang na hinarap ang buong lugar. Lumalim ang paghinga ko. Mabilis akong naglakad patungo sa kusina. Binuksan ko ang fridge, kinuha ko ang beer at tiningnan ko ang expiration date. Tinapon ko ito.
"Walang kuwenta. Dapat bumili ako sa baba," sambit ko. Tumayo ako at sinara ito. Ang baho na, dahil ilang buwan itong hindi umaandar.
Bigla kong naalala ang nakatagong wine sa damitan ko. It's from him, 'yong binili niya at hindi siya nakarating. Sinabi kong tinapon ko ito pero ang totoo nilagay ko ito sa closet.
Nagmadali akong naglakad patungo sa loob ng kwarto. I turned on the AC. Sa sobrang praning ay tiningnan ko ang banyo at siniguradong nakasarado ang lahat ng bintana. I didn't change my clothes. Deretso kong kinuha ang wine mula sa closet.
Napangiti ako, "Mabuti ka pa andito pa rin. 'Yong bumili sa 'yo, wala na..." Natawa ako sa sarili. Para akong baliw at kinakausap ang sarili.
Kumuha ako ng wine glass sa kusina. Phoenix take over the responsibility of my condo. Sa tingin ko ginampanan naman niya ito ng maayos.
Pagbalik ng kwarto ay binuksan ko ito. I poured my glass with champagne. Looks so good. I smiled while raising my glass. Nakasandal ako sa gilid ng bed. Mabilis kong tinungga ang laman ng baso ko. Napapikit ako. Uminit ng husto ang tiyan ko dahil sa alkohol.
"Cheer!" I exclaimed, laughing. My eyes watered. I let it fall. Siguro okay lang na ganito ako minsan lang sa buhay ko. Makapagbuhos lang ng totoong nararamdaman ko kahit minsan.
Humikbi ako pero agad ko ring pinunasan ang mga luha ko.
"Hinintay kita! Bakit hang-hanggang ngayon, wala ka pa rin?" tanong ko. My face softened. I shook my head to take it out from my mind. I gulped the champagne until I emptied the glass, "Ho...ang sarap!" sigaw ko.
Nangangalahati na ako sa wine na iniinom ko at umiikot na ang paningin ko. Sinubukan kong tumayo, napatawa ako.
"I feel like I am flying," I mumbled. Nagtakip ako ng bibig. Pagkatapos kong ubusin ang laman ng baso ko ay nilagyan ko ito ulit. Muntikan ng mabuhos lahat ng laman, "Ano ba 'yan?! Mahal daw 'tong wine na 'to, e! Ang bilis maubos!" reklamo ko. My forehead creased. Nagkamot ako ng ulo.
Matamis akong ngumiti habang nakatitig sa baso, "Pero ang sarap mo," sambit ko. I raised my glass. I cheere for myself. When the glass kissed my lips I sipped it without breathing.
I feel like peeing. Tumayo ako. Napahawak ako sa bibig ko. The glass slided from my hand. I tiptoed like I did horrible things. Tumawa ako at pumasok sa banyo.
I shaked my rolling head. Umiikot ng husto ang paningin ko. I cough. I almost throw out. I rubbed my stomach.
"It's fine, baby! Just behave," I whispered. Pagkatapos kong umihi ay natumba ako sa paanan ng banyo, "Ouch! My butt!" sigaw ko. Napangiwi ako habang minamasahe ito. I crawled my hands and feet until I reach outside.
Mahina akong tumawa, "Para akong aso. Aw!" I groaned.
A sharp object pointed on my palm. Inangat ko ito at tiningnan. I pouted my lips. Nakatusok ang basag na baso sa palad ko pero ang ipinagtataka ko ay wala akong maramdamang kirot.
The blood is streaming. I pulled it out. My eyes narrowed. Nakita ko kong gaano kahaba ang sugat.
"Okay lang 'to. Teka, I don't have glass anymore! Hays!" bulalas ko. I gripped the wine bottle tightly. Tinungga ko ito ng walang tigil. I chewed my lips, licking the excess wine hanggang sa maubos ang laman.
Napasandal ako sa kama. I closed my eyes. Ang sakit ng kamay ko. Pinilit kong tumayo kahit nanlalambot ang mga tuhod ko. I jumped in the bed.
"Argghhh...bakit ang sakit ng nga kamay ko? Paano ako makakapag- surgery?" tanong ko sa sarili. I pouted my lips. Kawawa naman ang mga pasyente ko.
Kinuha ko ang phone ko para tumawag. I scrolled my contacts. I end up staring at Cholo's number. Natigilan ako.
Bumigat ang paghinga ko. My heart keeps on hurting itself. My eyes welled up with tears. Para along batang umiiyak dahil sa sugat sa tuhod. I dialed his number. Humiga ako sa kama.
"Ang sakit ng ulo ko, umiikot ang mundo ko." Nanginig ang balikat ko dahil sa pagbuhos ng mga luha ko, "Hindi na kita magagamot. Ang sakit ng kamay ko," sabi ko. Wala akong pakialam kong merong sumagot, "Kailangan ko na atang mag-resign."
I looked at my hands. Napatili ako, "Nurse John! I got blood. I got blood, please...save him! Save him!" nagwawalang sigaw ko. My eyes widened.
Pagkatapos no'n ay nandilim ang paningin ko.
***
I woke up in a headache. I massage my forehead without opening my eyes. I groaned in pain. Parang ayokong buksan ang mga mata ko, tiyak na iikot ang paningin ko.
"Mommy!" sigaw ko.
Napamulat ako. I just remembered na nandito pala ako sa condo ko. Huli na para pumikit ako. Umikot ang paningin ko. Parang may humalukay sa loob ng tiyan ko. Napatayo ako dahil sa pagmamadali.
Napaluhod ako sa harapan ng lababo. I throw out. Naluluha ang mga mata ko. Hindi ko napansin na may humahaplos na pala sa likuran ko. Bigla akong natigilan pero wala talagang pinipiling oras ang pagsusuka. Siguro si Phoenix 'to.
Binigyan niya ako ng tissue kaya agad ko itong tinanggap. I wiped my mouth.
"Nixnix, did you tell mom that I am here?" I asked. Pagtayo ko ay napatingin ako sa mga kamay ko. Meron akong benda sa magkabila at bandage naman sa braso.
Napahawak ako sa lababo sa biglang pag-ikot ng paningin ko. I closed my eyes. Hinawakan niya naman ako agad sa braso para alalayan.
"What happened to my hands?" I asked surprisingly. Paano ako nagkaganito?
Inalayan niya ako habang naglalakad palabas.
"Nasugatan ka dahil sa basong nabasag kagabi," sambit niya. Natigilan ako sa bandang kama na. I looked at his hands at me. It's not Phoenix's hands.
I stared at him. Parang hinigop ako ng hangin matapos makita ang mukha niya. Huminga ko ng malalim at nanlalaki ang mga mata.
"C-Cholo," I uttered, stuttering. Malakas na kumabog ang dibdib ko. Hindi ako makapaniwala sa nakikita ngayon. For long time, he's here. Nangilid ang tubig mula sa mga mata ko, "H-How? H-How did you get here?" I asked. I am still shock. Hindi ko maalis ang tingin sa kaniya.
His eyes are cold as ice. Walang ka emo-emosyon.
"You drunk called me earlier."