Paling-linga ako sa dinaanan nila kanina. Wala pa rin sila. Nangangati ang mga paa ko habang nakaupo at gustong tingnan kong ano ang nangyari. Gumagalaw rin ang mga daliri ni Rio habang hawak ang manibela. Tom is beside me holding a gun.
"Are they alright?" I asked nervously. Hindi ako mapakali. I wanna see him if he's okay. I bite my fingers, nanginginig ang mga kamay ko. Unti-unti na naman akong hinihigop ng kaba.
"Do we have self there? Of course, we don't know," sagot sa 'kin ni Rio. Masama niya akong tiningnan. Naniningkit ang mga mata. I nibbled my lips. Nangilid ang mga luha ko, hindi ako sana'y sa ganitong treatment, "Ano? Iiyak ka na naman?" sumbat niya. His jaw clenched.
Umiling ako. I wiped it off.
"Ri, stop," malamig na pigil sa kaniya ni Tom. Napalingon ako sa kaniya. He's looking outside. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Tinakpan ko ang bibig ko, "Andito na sila," aniya at binuksan ang pintuan.
My eyes widened. Lumalabas siya sa pinto at binigyan ako ng tingin. I heard ambulance coming. Napalingon ako. I didn't heard guns.
"'Wag kang lalabas dito," aniya at malakas na sinarado ang pinto. Umuwang ang mga labi ko.
"Gusto kong makita si Cholo!" sigaw ko. Napatakip ako ng bibig ng hindi niya ako pinansin. I looked at Rio. Manghihingi sana ako ng tulong pero nag-iwas siya ng tingin, "Rio, please...gusto ko siyang makita!" sigaw ko.
"That will not help him, you better stay here," walang pigil niyang sagot. Bumukas ang pintuan sa gawi ko. I saw a police.
"Sasama ka sa 'min sa estasyon. Maghahain ka ng detalye para makapagsampa tayo ng kaso," sabi niya. Bumaba si Rio mula sa front seat. I clasped my hands. I nodded my head.
"Opo," sagot ko. Akma siyang aalis ng hawakan ko ang laylayan ng damit niya, "Kamusta po si Cholo?" mahina kong tanong. Nagbabakasakaling masagot niya ang katanongan ko.
He stared at me, "May tama siya sa bandang tagiliran at braso bago bago namin naabotan," sagot niya sa 'kin. Binaba niya ang suot niyang sumbrero. Napatakip ako ng bibig. May mumunting hikbi na lumabas sa labi ko. I have to be strong for him.
I heard the ambulance go. Dahil sa tunog na naririnig ko. I tried so hard not to cry. I only got bruises at pasa pero hindi naman ito kasingtindi ng nakuha niyang sugat. I wanna cure him like before.
May ibang pulis na pumasok sa driver's seat. I saw that some of the police cars go. Pumasok sa tabi ko si Rio.
"Let's go," sabi niya. Tumango naman ang pulis sa kaniya at pinaandar ang kotse na sinasakyan namin. I pulled the jacket closer to me. Giniginaw ako. Umalis na kami sa lugar na 'yon.
I wiped my tears, "N-Nadakip ba silang lahat?" tanong ko.
Rio crossed his arms and leaning his head against the car's window. Napatikom ako ng bibig. Wala yata akong makukuha sa kanilang sagot. I smiled bitterly. It's my fault after all.
"Obviously, yes," he uttered. Nakahinga naman ako ng maluwag. My eyes slowly blur. Napailing ako ng dalawang beses. I rubbed my eyes pero hindi bumabalik sa dati. Biglang umikot ang paningin ko hanggang sa hindi ko na namalayang tumama ang ulo ko sa pintuan.
"Pri! What happened?!" sigaw niya. I couldn't open my eyes. I felt him shaking my body. Nandilim na ang paningin ko.
***
I slowly opening my eyes. Kumalam bigla ang lalamunan ko. I coughed. Tiningnan ko ang paligid. I saw white wall.
"N-Nsaan ako?" I asked in low voice.
"Ate, gising ka na! Mom, mom! Gising na si ate!" he shouted. Hinawakan niya ang kamay ko. Unti-unting bumalik ang paglinaw ng mga mata ko.
"A-Anong nangyari sa 'kin? Nakapunta ba ako sa police station?" tanong ko. I saw how worried his face is. Hinawakan ko ang pisngi niya, "I'm fine." I caressed it.
"Pri! Pri! What happened to you, huh?" she asked. "Bakit hindi mo sinabi sa 'kin na may banta pala sa buhay mo?" tumaas ng husto ang boses niya. Napapikit ako ng mga mata. I wanna cover my ears.
"Mom, I'm not feeling well. Please..." I groaned.
"I'm sorry," she whispered. I slightly smile.
Biglang dumating ang doctor. He checked me out. Sabi niya nag-collapse daw ako sa kotse dahil sa pagod at gutom. I remember na hindi ko kinakain ang mga pagkaing binibigay nila dahil natatakot akong baka malason. I understand. Mabuti naman daw ang lagay ko, puwedi na akong lumabas anytime.
"O, sige na. Kumain ka ng maayos," sabi ni mom. She trying not to meddle with things behind this situation. I eat what she gave me, "Mabuti na lang at nailigtas ka ng boyfriend mo," aniya.
Biglang nawala ang gana ko. Hindi ko pa naitanong kung ilang araw akong tulog o oras ba. Wala akong ideya kung okay ba si Cholo.
Sinubuan ulit ako ni mommy pero iniwas ko ang tingin ko ang bibig ko sa kaniya.
"Mom, busog na po ako," mahina kong sabi, "Gusto ko po munang mapag-isa."
"Anong busog ang sinasabi mo? Nakakadalawang subo kapa lang, Pritzy!" naiinis niyang sambit. Her brows knitted.
Bumalik ako sa pagkakahiga at nagtakip ng kumot. Nangilid ang mga luha ko. Hindi na ako dapat matakot pa kasi tapos na. An ache started inside my stomach. Parang kinikalikot ang buong katawan ko. Sinasampal ang puso ko.
Ilanh segundo ang lumipas at nagsimulang manginig ang balikat ko.
"Are you okay? Bakit bigla kang nagkaganiyan? Do you want to visit a psychiatrist?" she asked worriedly. Hinaplos niya ang balikat ko. My tears fell.
I shook my head, "I-Im fine, mom," I answered with my shaky voice, "Can you call Phoenix to come here? Please..."
"Alright."
I spent my day crying silently. I have no one to ask for him. Hanggang sa nakatulog ako habang umiiyak. Nagsisisi ako sa lahat ng pagtataboy na ginawa ko. Ilang linggong hindi ko siya pinansin. I've been coward. Kung magkasama sana naming hinarap 'yon, sama hindi kami naging ganito.
Phoenix wake me up to eat dinner. Bukas lalabas na kami. Kaya ko naman atang tumayo at maglakad.
Umupo ako. I roamed my eyes, wala si mommy sa loob ng kwarto na ito. Nilagay niya ang bed table sa harapan ko at isa-isang pinatong ang masustansyang pagkain.
"Where's mom?" I asked curiously.
"Pinauwi ko muna. Dadaan tayo bukas para magsampa ng kaso," sabi niya. Tumango ako.
Naging tahimik kaming dalawa. Maya-maya ang tingin ko sa kaniya, at alam kong napansin niya ito.
Huminga ako ng malalim, "Alam mo ba kung nasaan si Cholo? Or is he okay?" nag-aalangan kong tanong. Pinatong niya ang isang basong tubig sa harapan ko.
Umiling siya sa 'kin, "Nope, I don't have idea. I tried to look for him pero hindi ko nakita," sambit niya gamit ang mahinang boses. Nanginig ang mga labi ko.
Of course, Pri! Bakit pa siya magpapakita sa 'yo.
"Pero ang alam ko pupunta din siya bukas sa presinto para maghain ng detalye. Magdadala daw siya ng testigo."
Lumiwanag naman ang mukha ko. Ibig sabihin lang nito ay magkikita kaming dalawa. I nodded my head. Bigla akong ginanahang kumain. Gusto kong malaman kung okay lang ba siya, bakit hindi siya dumalaw sa 'kin.
Sobrang pasaway talaga niya. Kung meron siyang tama sa tagiliran dapat hindi siya gumagalaw. Napairap ako.
Kinaumagahan ay nag-impake na kami para umalis. Mom is excited for me to go home. Hindi muna ako babalik sa condo dahil natatakot pa rin ako. Kailangan munang mahatulan si Felipe na 'yon at habang buhay na makulong.
Magkasama kaming tatlo na bumaba. Made-delay ata ang residency ko dahil sa pangyayari. It's fine, I can continue this until I become a surgeon. This is my dream and job.
Pagdating namin sa presinto ay agad kong hinanap si Cholo. I don't see anyone familiar here. Walang Cholo, Rio o kaya si Tom. Palinga-linga ako.
"Are you looking for someone?" mom asked. Napatingin ako sa kaniya at tipid na ngumiti. Umiling ako bilang tugon. I saw Phoenix talking with the Chief.
"Ms. Delos Santos, dito po tayo," aniya. Sumunod ako sa kaniya. Nagtanong siya ng ilang tanong at sinagutan ko naman ito. Inilahad ko sa kaniya ang lahat ng nangyari hanggang sa kidnappin nila ako. Naluluha ako habang inaalala 'yon, matatakotin ako kaya hindi ko lubos maisip na nakaya ko ang labat ng 'yon.
Pagkatapos ng lahat ng kuwento kong sinukat niya ay okay na. He extended his hand towards me, "Thank, Miss Delos Santos for cooperation. Makakaasa kang makukulong siya," sabi niya na may paninindigan. I roamed my eyes habang nakikipag-shake hands sa kaniya.
"Can I ask kung nakapunta ba dito si Cholo Delavin?" walang pigil kong tanong. He let go of my hand.
"Ah, yes! Kakaalis lang din niya," sagot niya.
"May itatanong ka pa ba?"
Ngumiti ako saka umiling, "Wala na. Thank you," sagot ko. Nalaglag ang balikat ko habang naglalakad palabas ng pasilyong iyon. I saw mom worried face. Sinalubong niya ako ng yakap.
"Are you alright?" she inquired. I pouted my lips.
"Yes, mom. Gusto ko na pong umuwi," bulong ko. She rubbed my back. Mukhang wala talaga siyang ganang puntahan ako. Malamang sa malamang, galit 'yon sa 'kin. Sino ba naman ang hindi magagalit? Naging mabuti siya sa 'kin.
I still remember how he said na magbabagong buhay na siya. This means that he made up his mind before things like this happen.
Pinakuha ko ang mga importanteng bagay sa bahay ko. My books that Dr. Zamora gave me, itutuon ko ang pansin ko sa pagbabasa.
Many days have passed. I am slowly going back to my old me. 'Yong hindi natatakot sa paligid, ang pagiging paranoid ko kapag may nakakakita akong hindi ko nagugustuhan.
I stayed in mom's house peacefully. Nalalagi naman ang pagpunta ni Phoenix dahil gusto niya daw na may nakakausap ako. I realized that I have someone who loves me around me. I couldn't wish for more. They are more than enough.
I closed the book I am reading when I saw Phoenix's car coming. Agad akong tumayo mula sa bench para salubungin siya. Palagi siyang may dalang pagkain para sa 'kin kaya excited ako. I don't know what's next.
I waved my hand from side to side. His horn sounded. Lumabas siya sa kotse at binuksan ang back door.
"Wala kang pasok?" tanong ko. Nagtaka ako kung bakit ang aga niyang umuwi ngayon.
"Wala na. I got the highest score from the last long test kaya excepted ako ngayong period," seryoso niyang sagot. He is indeed a intelligent man. Humarap siya sa 'kin habang matamis na nakangiti. Natawa ako sa mukha niya. This isn't the usual him at ngingitian ka ng ganito but he is doing it for my own sake, "Guess what I have for you right now."
Napatakip ako ng bibig at pinipigilang ngumiti hanggang tenga. Tumaas ang dalawang kilay ko, "The last time you gave me was...chocolate cake, Leche plan, and whole chicken from famous restaurant. Maybe this time you have pasta de carmen!" itinuro ko siya gamit ang hintuturo ko.
Umismid siya saka umiling, "I got you...darannn!" he exclaimed, shaking his hands like a surprise.
Natawa ako.
"Almond Chiffon cake and milktea? Wahhh..." Tumili ako at nagtatalon. I missed this chiffon cake. I grabbed it from his hands. Sinuklian ko siya ng isang matagal na yakap. He stiffened.
"Thank you, Nixnix. Nag-aalala ka pa tuloy sa ate mo. Kung busy ka hindi mo naman kailangang umuwi palagi dito, e," mahina kong tugon. Lumabi ako. He tried so much to make me smile.
Narinig ko ang buntong-hininga niya. He started caressing my back. Tipid akong ngumiti, "I'm sorry, ate. Hindi ko pa rin siya nakikita. Hindi pa rin siya bumabalik sa condo niya," bulong niya. He seems defeated. My eyes widened. I didn't know that all this time he is looking for him, "Hindi natin mahahanap ang taong ayaw magpakita."
Naestatwa ako at hindi makapagsalita. Humigpit ang pakakayakap ko sa kaniya. Sumikip ang dibdib ko.
Cholo, bakit?