Pri's POV
I've been hard to him, yes. Natatakot ako na baka ano pa ang mangyari sa 'kin, sa mommy ko at kay Phoenix. Hindi lang sarili ko ang pinoprotektahan ko.
Hinayaan ko ang mga guards na pakalat-kalat. Nagtataka na sa 'kin ang mga nurses at facilities pero nag-explain naman na ako sa chairman. I never seen Cholo ever again.
Tama na rin siguro ang naging desisyon ko. Tipid akong ngumiti at isinandal ang sarili pader. I am emotional and mentally exhausted. Ang bilis kong mapagod nitong nakaraang araw.
Nakarinig ako ng pagkatok sa quarters ko. I saw Nurse Lee and John outside. Napangiti ako.
"Pasok!" ani ko, "Wala ba kayong trabaho?" tanong ko sa kanila. I tried so hard to be happy but my lips is not cooperating. It ends up falling into straight line.
"Break namin. Hindi ka pa kumakain kaya dinalhan ka namin mi Nurse!" itinaas niya ang pamilyaw na plastic container sa loob ng supot.
"Doc, dapat kumain ka sa tamang oras. Hayaan mo 'yang pananakot sa 'yo, tingnan mo," itinuro niya ang mga guards na nasa labas, "Ang dami nila. Mahahawakan ka pa ba no'n?" tanong niya.
Tumayo ako mula sa kama at nagpunta sa harapan ng mesa kung saan nilalapag ni Nurse Lee ang mga pagkain.
"Tama siya, Doc. Tsaka andito lang kami para sa 'yo," kinurot ni Nurse Lee ang pisngi ko. I feel shallow.
Huminga ako ng malalim. Ito din 'yong mga pagkain na binibili lagi ni Cholo. The container are from the same restaurant.
"Kumain ka na, Doc."
Kahit wala akong gana ay kumain ako. Hindi ko alam kung bakit hindi ko malunok-lunok, parang ang laki-laki ng nasa bibig ko. Biglang nangilid ang mga luha ko. I wiped it in advance. Ayoko naman na makita nila na umiiyak ako.
Biglang may lumapag na tissue sa harapan ko. Bigla akong natawa kasabay ng pag-iyak.
"D-Did Cholo sent this?" I asked, stuttering. Natigilan silang dalawa sa pagnguya at nagtinginan.
"Nagtatanong kasi siya kung kumain ka na daw, sabi ko konti lang kinain mo." Napalabi siya, "Kaya pinadalhan niya kami ng pagkain para ayain ka," she said. Lalong sumikip ang dibdib ko. My shoulders shaken.
"That's my fault, nag-uusap kami sa labas," he answered to cover Nurse Lee. Umiling ako. It's not their fault.
"Am I too hard?" wala pigil na tanong ko. Gusto kong sabihin nila sa 'kin ang totoo. I know some of them are judging me.
"Pri, sa tingin ko naman nakapag-isip-isip ka na. You are old enough to make decisions," he answer with all sincerity. Tipid akong ngumiti at pinunasan ang mga luha ko.
"And I think, you can give him a chance. Kitang-kita ko sa mga mata niya kung gaano niya kagusto na puntahan ka," marahang sagot niya. Suminghot ako at tumingin sa labas ng pinto. I saw two guards outside.
"At alam kong puprotektahan ka niya," dagdag pa ni Nurse John. Binigyan niya ako ng tipid na ngiti. Napahilamos ako ng sariling kamay.
Ang totoo, kahit gaano ko siya ka-miss ay hindi ko magawang tumingin sa kaniya. All I thought, he will give me this fear dahil siya ang rason kung bakit binabalikan ako ng mga kalaban niya. Napaismid ako.
"And if he failed to protect me?"
"No body is perfect, Pri. I failed to protect my wife," he said, pursuading me.
"Let her be, Nurse. Maybe our Pri is not yet at the right state," sabat niya. Hinaplos ni Nurse Lee ang likuran ko. Umupo siya sa tabi ko at hinila ako para yakapin siya. Isinandal ko ang ulo ko sa balikat niya, "Hay...ang mga kabataan talaga ngayon. They always think na having a relationship will always be happy."
****
Nagising ako dahil sa pagtunog ng phone ko. I roamed my eyes, I saw breakfast beside my bed. Umupo ako sa itaas ng kama. Bumuntong-hininga ako at kinuha ang phone ko.
Kline:
Guys, We'll start 11 AM!
I groaned. Hindi ako makakapunta. We planned to go there but hindi na kami nagkikita ngayon. Such a obedient. I rolled my eyes.
Kline:
Umatend naman kayo ng ribbon cutting!
I stand to go outside pero aksidente akong napatingin sa pagkain na nasa side table.
"Cholo, sneak this in? Tsss..." Lumabas ako ng kwarto habang sinusuklay ang buhok ko. I saw guards still standing in their post, "Hindi ba kayo napapagod?" tanong ko. But they didn't answer me.
Pumasok ako sa kusina para sana magluto. When I opened the fridge, wala na palang laman ito. I glanced at the guard.
"Puwedi niyo ba akong samahan mag-grocery? Wala na akong gulay at karner dito, e," ani ko. Or I can go to mom's home. Wala din naman akong gagawin ngayon araw. Hindi rin naman nasunod ang plano namin.
Tumalikod ang malaking lalaki at naglakad paalis. Napaawang ang mga labi ko. Wala ba talaga akong makakausap sa kanila?
Pagbalik niya ay nagsalita siya, "Nago-grocery na daw po si Sir Cholo, ma'am. Nasa supermarket daw siya," sagot niya. Kumunot ang noo ko.
"W-What?" kumurap-kurap ako, "Pero hindi ko siya pinagsabihan!" bulalas ko. Naging sarado na ang bibig niya. Wala na akong nagawa kung 'di titigan ang pagkaing nasa harapan ko na binigay ata ni Cholo.
Nilantakan ko ito ng ilang minuto bago natapos. Gusto ko sanang mag-gym pero natatakot ako lumabas.
Nanatili ako sa loob ng kwarto at nagbabasa ng libro. Nakasandal sa headboard ng kama ko. Napaangat ako ng titig, I heard knocks from my door pero kasabay no'n ang pagtunog ng phone ko.
I grabbed my phone and unintentionally answered it. I put it against my ear and walking towards the door.
"Hello," I said. I hold the knob and turned it. Pagbukas ko ng pinto ay napahawak ako sa bibig ko.
"Kahit anong dami ng bantay mo. Makakatyempo din ako sa 'yo," sabi niya at malakas na tumawa na parang demonyo.
Parang pinaliguan ako ng sobrang lamig na tubig sa panginginig ng buong katawan ko.
My fingers are shaking that I can't hold my phone tightly.
"Anong ginagawa ko para gawin mo 'to sa 'kin?! How dare you! I'll report you to the police!" takot na takot kong sigaw.
Inagaw ni Cholo ang phone mula sa kamay ko at pinakinggan ito.
"I'll hunt you down. Tandaan mo 'yan, kapag nakita kita dudurugin ko ang mukha mo ng paunti-unti!" he gritted his teeth. Sobrang dilim ng mukha niya. Tumalikod siya at malakas na sumigaw, "P*tang*na!" he groaned loudly.
Ako naman ay nagsimula na naman manginig dahil sa takot. Napaupo ako sa tapat ng pinto at tinatakpan ang bibig. My chest went up and down, hinihingal ako dahil sa malakas na pagtibok ng puso ko.
Paulit-ulit na pumasok sa ulo ko ang tawa ng lalaking 'yon. I know na siya ang may pakana nito. I sobbed. I looked at Cholo with my blurry eyes.
Napayuko siya at hawak ang ulo niya. He looked regretful.
"K-Kasalanan mo 'to!" sigaw ko, halos pumutok ang ugat sa leeg ko. Hindi siya tumingin sa 'kin. Dahan-dahan na bumaba ang mga luha patungo sa pisngi ko. I saw his shoulders shaken, "You know what? I really hate you! I really hate you!"
I can hear him cry. His voice, lalong nabasag ang puso ko. He wiped his tears and I did too. I toughened my face.
"Hindi ba sinabi ko sa 'yo na 'wag kang magpapakita sa 'kin?! Why did you go back here?!" I asked loudly. The guards seems doesn't mind us as long as we are not punching each others.
"I-I'm sorry, I missed you," he said.
Tumawa ako ng mapakla at itanaas ang dalawa kong kamay. I clapped my hands. Tumayo ako at itinuro siya gamit ang hintuturo ko, "STOP BEING SELFISH, CHOLO! PINAPAHAMAK MO ANG IBANG TAO!" I exclaimed. Napatalikod ako at naghilamos ng kamay.
Tumayo siya at dahan-dahang naglakad. His jaw clenched, "DO YOU REALLY THINK THAT IT'S EASY FOR ME?!" he beamed, "Pri, yes, it's my fault. Hindi ko sinabing hindi! Maybe I'm selfish, I can't stand a day without seeing you."
I looked down at my fingers. I played it.
Lumakas ulit ang boses niya, "I'M SORRY, I TRIED! But I can't lose you." his eyes glistened. May nahulog na butil ng luha sa mga mata niya, "Baby, please..."
"STOP CALLING ME THAT! DO YOUR JOB BECAUSE WE'RE NO LONGER IN A RELATIONSHIP!"
I hold the door and slammed it as loud as I can. I leaned my head against the wall. My shoulders shaken as my tears streaming down. My life is getting messier. I can't stop myself from crying. I am traumatized, natatakot ako baka maulit ang pagpasok niya at baka pagbuhatan pa ako.
"AKO ANG BAHALA SA KANIYA! HE WILL REGRET THIS!"
Sumama ang mukha ko. I wiped my face. Binuksan ko ang pinto at nakita siyang kumakasa ng baril. This is the first time I saw him holding a gun.
"At anong gagawin mo? You will revenge again?!" matigas kong tanong sa kaniya. May diin akong humawak sa noo ko, "Cholo, hindi ka ba napapagod?"
Hindi siya tumingin sa 'kin at ipinagpatuloy ang ginagawa. Nilagay niya ito sa beywang niya. Bigla na naman akong kinabahan. My eyes widened.
"CHOLO! Makinig ka naman sa 'kin kahit minsan lang!" nawawalan ng pasensya kong sabi. Huminga siya ng malalim kasabay ng paglaglag ng balikat niya.
Kinuha niya paalis sa beywang ang baril. Sa hindi inaasahang mangyayari ay malakas niyang tinapon ang baril sa pader.
"YOU AND YOUR PRIDE!" ipinagsawalang bahala niya ang sinabi ko at iniwan akong nakatayo. I thought he'll go away pero tumigil siya. He glanced at me.
"I'll call the police," malamig niyang sambit.
Kagaya ng sinabi niya ay tumawag siya ng pulis. I gave them the information, sinama ko na ang unang pagpasok sa kwarto ko, ang sulat na binigay niya at ang number. Pero hindi daw 'yon sapat na evidence, pero they will try to investigate. WILL TRY!
I remember what Cholo said about them. Maybe, I'll wait for some messages from him para lalo siyang madiin. The number from the call is unreachable. When the policemen entered I don't see Cholo hanggang kinagabihan ay wala siya.
I can't sleep peacefully. I asked chairman for leave dahil I have been in trauma because of what happened. I'm scared to go out, I'm thankful that they understand. I'll try to have OT when I got back.
I sighed heavily. I dialed Phoenix's number. Baka pumunta siya dito at makita ng culprit, madamay pa siya.
"Ate," bungad niya, "It's still 2 AM. Are you in the hospital?" he asked.
Tipid akong ngumiti, "No, I'm at home. 'Wag ka munang pumunta sa bahay, okay? Tell mom. I'll be busy the next days," sabi ko. I closed my hand tightly and form into stone.
"Uhmm...Alright, I'll tell her that," he answered. Alam kong nagtataka siya, "Is there something wrong?" tanong niya. Madiin akong napapikit.
"No, nothing. Mag-ingat kayo," sabi ko, "Go back to sleep. I'm sleeping too," dagdag ko at pinilit na ipilit ang mga mata.
"O-Okay, call me when you need something."
"Alright, bye."
Binaba ko na ang tawag at humiga sa kama. Parang ang hallow ng isip ko. I don't have in mind, walang laman. Wala na rin akong naramramdaman. I am exhausted the whole day.
My phone beeped. Maybe Phoenix text me back. I picked it up. Hindi na lang ako magre-reply, mabilis siyang maghinala. He's smart, he can sense things.
Napabalikwas ako sa kama at inikot ang tingin. Fear crept in me.
Unknown number:
Hindi ka makatulog? Don't have your shining armour? I'm just outside.
I saw my curtains fly. Bumaba ako sa kama at nagtago. Biglang may tumunog at para akong baliw na lumilinga-linga. My heart won't stop running like a horse. My sweats are coming out from my forehead.
Napatalon ako sa gulat. I held my chest. I saw the number is calling. I answered it and recorded pero biglang namatay. Alam niya ba? Nakikita niya ba ako?
Unknown number:
Don't ever try.
Tumakbo ako palabas ng kwarto. I roamed my eyes. I can't see him. I can't see Cholo. Napasabunot ako ng sariling buhok habang naluluha.
"CHOLO!" malakas kong sigaw.