[Unicode]
အပြင်ဘက် ကောင်းကင်မှာ သာသာယာယာ ရှိနေ ပေမယ့် တာ့လီ ပြီကြီး ရဲ့ ဧကရာဇ် ပိုင်ဆိုင်တဲ့ စာကြည့်ဆောင် အတွင်း မှာတော့ အရိပ်ကိုယ်ရံတော် တွေ အနည်းဆုံး အယောက် ၃၀ လောက် သူတို့ ရဲ့ ကံကြမ္မာ ကို အဆုံးအဖြတ် ပေးမယ့် စီရင် ချက်ကို ဒူးထောက်ပြီး ရင်ထဲ မှာ အကြောက်တရားတွေ နဲ့ စောင့်စား နေခဲ့ ကြတယ်။
အရိပ်ကိုယ်ရံတော် ခေါင်းဆောင် အပြောင်းအလဲ က မနေ့ က ဖြစ်တာကြောင့် ကြားထဲ မှာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေ က ဧကရာဇ် ပတ်ဝန်းကျင် မှာ ဖြစ်သမျှ ဟာ ဧကရာဇ် ကို စောင့်ရှောက်နေ ရတဲ့ သူတို့တွေ ရဲ့ တာဝန်သာ ဖြစ်လေတယ်။
မနေ့ ညက ဧကရာဇ် ဟာ ဆေးခတ် ထားတဲ့ စွပ်ပြုတ် တစ်ခွက်ကို သောက်မိသွား ပြီး ဝမ်ကူ နဲ့ ညအချိန် ကုန်ဆုံး ခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် အနားမှာ စောင့်နေတဲ့ အရိပ်ကိုယ်ရံတော် တွေ က ဆေးခတ်ထား တာကို မသိတဲ့ အပြင် သူ့ကို ဝမ်ကူ က အိပ်ယာပေါ် ကို ဆွဲ တင်သွားတာ ကိုလဲ ဝင်မတား ခဲ့ ကြလေဘူး။
အယောက် ၃၀ ဆိုတဲ့ အရေအတွက် က ဧကရာဇ် လို ကလေး တစ်ယောက် ကိုတော့ စောင့်ရှောက် ပေးဖို့ရာ များ တဲ့ ပမာဏ ပဲ ဖြစ်လေတယ် ။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညက သူသာ ရေခဲ အဆိပ် မမိ ထားရင် ဝမ်ကူ က သူ့ကလေး ကို လွယ်သွား လိမ့်မယ်။ သူ့ကို သတ်ပစ် ရင်တောင် သူတို့က ဘာမှ ဝင်တား ကြမှာ မဟုတ် ဘူး လို့ကို သူထင်နေမိတယ်။
ဧကရာဇ်လေး က ပြုံး ထားရင်း လက်ထဲ မှာလဲ အသီး ခွဲ တဲ့ ဓား အပါးလေး ကို ကိုင်ထား လေတယ်။ သူ့ရဲ့ ပုံစံက မသိနားမလည်တဲ့ ဖြူစင်တဲ့ ကလေး ဆိုတဲ့ ပုံရိပ်နဲ့ အဝေးကြီး ကွာဟ နေလေတယ်။ သားကောင် ကို လိုက်တော့မယ့် တောဘုရင် အသေးစားလေး လိုပဲ...။
" မနေ့ည က မင်းတို့ အယောက် ၃၀ လုံး ဘယ်နေရာ ကို ရောက်နေ လဲ ဆိုတာ ကျန်း သိချင် မိတယ်....''
ဧကရာဇ် လေးရဲ့ အမေးသံ အပြီး မှာ အရိပ် ကိုယ်ရံတော် ၁ က ပြန်ဖြေ လိုက်တယ်။
" ဧကရာဇ် ကို တင်ပြ ပါတယ်... ကျွန်တော် မျိုး နံပါတ် ၁ ကနေ ၁၅ အထိက အရှင် ခိုင်း ထားတဲ့ အတိုင်း ကြင်ယာတွေ နဲ့ ပတ်သတ်ပြီး အကြောင်း အရာတွေ အကုန် စုဆည်း ခဲ့ပါတယ် ။ နောက်တော့ ညတွင်းချင်းပဲ ကျွန်တော်မျိုး တို့ စုပေါင်း ပြီး အရှင် ဖတ် ဖို့ရာ အစီရင် ခံစာ ကို အသေအချာ မှန်ကန်အောင် ဆောင်ရွတ် ထားပါတယ်...''
" ဒါဆို အဲ့တာ ကော...''
" ဒီမှာပါ အရှင် ဖေး ၄ ပါး နဲ့ ကူ ၆ ယောက် လုံးရဲ့ ငယ်စဥ် ကတည်း ကနေ အခုထိ ပါဝင်ပါတယ် ဒါပေမယ့် အချိန် အကန့်အသတ် ရှိတာမို့ ပါးရှား က ကြင်ယာတော် ကိုအကြောင်း ကိုတော့ တက်နိုင်သမျှ ပြည့်စုံအောင် ရေးသားပေး ထားပါတယ်...''
ပေးလိုက်သော စာအုပ် ၁၀ အုပ် ကို ပြည့်ပြီး သူယူ လိုက်ကာ နံပါတ် ၁ ကနေ ၁၅ အထိ ထခိုင်း လိုက်တယ်။
ကျန်တဲ့ ၁၆ ကနေ ၃၀ကို သူ စိုက်ကြည့် လိုက်တယ်။
နံပါတ် ၁၆ က တုန်တုန်ရီရီ နဲ့ ပြောလေတယ်။
" အရှင်.... ကျွန်တော်မျိုး ၁၆ က မနေ့က အရှင် ခိုင်းတဲ့ အတိုင်း ရှီးနန် နယ်ကို သွားပြီး ဝမ်ရယ် အကြောင်း ကို စုံစမ်း ခဲ့ပါတယ်။ သူတို့ ရဲ့ လှုပ်ရှား မှုတွေ အကြောင်း ကို လဲ တင်ပြဖို့ အစီရင်ခံစာ လုပ်ထား ပြီးပါပြီ...ပြီးတော့ မနေ့က ၂၉ နဲ့ ၃၀ ကိုလည်း ကျွန်တော်မျိုး အရှင့်ကို ခွင့်တောင်းပြီး ခေါ်သွား ခဲ့တာပါ...''
" အရှင်....ကျွန်တော် နံပါတ် ၂၅ ၊ ၂၆ ၊ ၂၇ ၊ ၂၈ လေးဦးက အမတ်ချုပ်ကြီး ရဲ့ လျို့ဝှက် နေရာ ကို ရှာတွေ့ ခဲ့ပြီး အရှင်အသုံးဝင်နိုင်မယ့် စာအုပ်တွေနဲ့ လက်နက်တွေ ကို အရှင့် မြေအောက်ခန်း ထဲ ပြောင်းရွေ့ ပြီးသွားပါပြီ အရှင်....အရေအတွက်က သေတ္တာကြီးပေါင်း ၂၉၀ လုံး ပါအရှင်....''
အသီးသီး လျှောက်တင် လာကြတဲ့ အကြောင်းအရာတွေ ကို နားထောင် ရင်း ခေါင်းလေး တငြိမ့်ငြိမ့် လုပ်နေတဲ့ ဧကရာဇ် ကို ကြည့်ရင်း ကျန်တဲ့ ၄ ယောက်အစား သူတို့တွေ ကျောချမ်း သွားလေတယ်။
" ဒါဆို မနေ့က ကျန်း ကို စောင့််ရှောက်ဖို့ ကျန်ခဲ့တဲ့ သူတွေ က ၁၇၊၁၈ ၊၁၉ ၊၂၀ ပေါ့....ဟုတ်ရဲ့ လား...''
" မှန်ပါတယ်.... အရှင်...''
" ဒါဆို ကျန်း အတွက် စွတ်ပြုတ် ကို စမ်းသပ်တာ ဘယ်သူလဲ...''
" ........... ''
" ဘယ်သူလဲ လို့ ကျန်း မေးနေတယ်လေ....မင်းတို့တွေ က စကား မပြေယ ချင်တော့ ဘူးလား.....''
" နံပါတ် ၂၀ ပါ အရှင်....''
" ၁၇ က မမေးပဲ ဘာလို့ ဝင်ပြီး ပြောနေသလဲ..... ဒါမှ မဟုတ် ၂၀ က အစစ် မဟုတ်တော့တာ များလား....''
ဧကရာဇ် လေးရဲ့ ပြောစကား အပြီး မှာပဲ အရိပ်ကိုယ်ရံတော် ၅ နဲ့ ၁၇ ဟာ ၂၀ ကို ဖမ်း ချုပ်လိုက်ပြီး အရိပ်ကိုယ်ရံတော် ခေါင်းဆောင်က မျက်နှာ ပုဝါ ကဆွဲ ခွာ လိုက်တဲ့ အခါ သူတို့ ရဲ့ သွေးသောက် မဟုတ်ပဲ တစ်ခြား လူတစ်ယောက် ဖြစ်နေတာ ကိုတွေ့ လိုက် ရတယ်။
အရိပ်ကိုယ်ရံတော် ခေါင်းဆောင်က ထိုလူစိမ်း ကို မေး လိုက်တယ်။
" ၂၀ ဘယ်မှာလဲ.....''
ထိုလူက ဘာမှ မပြောပဲနဲ့ သူ့အံသွား ထဲ မှာဝှက်ထားတဲ့ အဆိပ်ကို ကိုက်ပြီး သေကြောင်း ကြံ လိုက်တော့တယ်။
" ဟိုး....သေချင်နေပြီပေါ့.....ဒါပေမယ့် အဲ့လောက်မလွယ်မှာပဲ စိုးတယ်....''
အရိပ်ကိုယ်ရံတော် ခေါင်းဆောင်က ထိုအယောင်ဆောင် လူက အဆိပ်သောက်သေ တော့မှာ ကြိုသိတာမို့ ဗဟို ဆုံချက် ကြောထုံး ကို ကြေးအပ်နဲ့ ထိုး စိုက် လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ထိုလူ ရဲ့ အိပ်ထဲ ကနေ စိမ်းရွင်ရွင် အနံ့ တစ်ခု ထွက် လာပြီးတော့ ဘေးနားက အရိပ်ကိုယ်ရံတော် တွေ အကုန်မေ့လဲ သွားလေတယ်။
ထိုလူက ထွက်ပြေး မယ် လုပ်တဲ့ အခါ သူ့ခြေထောက် ၂ ချောင်း မရှိတော့တာ ကို တွေ့ လိုက် ရတယ်။ ဘေးနား က လူတွေ အကုန်မေ့သွားပေမယ့် ဘယ်သူလုပ်လိုက်မှန်း သူ မသိ ဘူး ။ ဒါပေမယ့် နာကျင်မှု တစ်ခုတောင် မရှိပဲ နဲ့ အဖြတ်ခံ လိုက်ရတာကြောင့် အရမ်း ကို လန့်သွားတယ်။ ဧကရာဇ်လေး ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရဲ့ လက်ထဲ က ဓားလေး မရှိတော့တဲ့ အပြင် မှောက်လျက်လေး မေ့နေတာ ကိုတွေ့ လိုက်တော့ သတ်ဖို့ တရွက်တိုက် သွား လိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့် ဧကရာဇ် လေးနဲ့ ခြေလှမ်း ၅ လှမ်း အကွာမှာ စည်းတစ်ခု ရှိမှန်း တွေ့ လိုက်ရတယ်။ ဒါကြောင့် သူ အဲ့ သောက်ကလေး ကို သတ်လို့ မရတော့ဘူး....။ လက်ခေါက်မှုတ်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်က သူ့လူတွေ ဆီ အချက်ပြ ကာ ခေါ်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ အမဲ ဝတ် လူ ၃ ဦးလောက်က ရောက်လာပြီး ထိုလူကို ခေါ်သွားလေတယ်။
သူတို့တွေ က မေ့လဲနေတဲ့ အရိပ် ကိုယ်ရံတော် တွေ ကို ကန်ပြီး မှ ထွက်သွား ကြတော့တယ်။ ထွက်သွားပြီးနောက် အစောက အကန်ခံ လိုက် ရတဲ့ အရိပ် ကိုယ်ရံတော် တွေ က ထဆဲ တော့တယ်။
" လီးပဲ....ငါ့ကို ကန်သွားတာ စောက်ကောင်တွေ...''
" မအေငိုးတွေ...အား....နာလိုက်တာ ''
"အရှင် မမျှတ ဘူးနော် သူကျ စည်းချ ထားပြီးတော့...''
အစောက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အတုံးအရုံး လဲ ကျနေတဲ့ ကိုယ်ရံတော်တွေ က သူတို့ အတွက် ကလဲ့စား ချေ ပေးဖို့ ပြောနေ ကြလေတယ်။
ခေါင်းဆောင် မပါပဲ ကျန်တဲ့ အယောက် ၂၉ ယောက် (တစ်ယောက်က သေသွားလို့ ၃၀မပြည့်) လုံးက ဧကရာဇ်လေးရဲ့ အစမ်းသပ် ခံတွေ လေ...။ ဘယ်အဆိပ် ၊ ဘယ်ပိုးကောင်၊ ဘယ်ဆေး မဆို သူတို့နဲ့ စမ်းသပ်လေ့ ရှိတာမို့ ဒီလိုမေ့ဆေး လောက် ကတော့ မဖြုံ ပါ...။ ဒါတွေ က အကုန်လုံး ဟန်ဆောင်နေ ကြတာပဲ ဖြစ်တယ်။
ဟမ့်....ငါတို့ အရှင်ရဲ့ ဆေးစမ်းသပ်မှု ကိုတောင် ခံနိုင် လာတာ နင်တို့လို မလောက်လေး မလောက်စားတွေ ကိုများ မကြောက်ပေါင်။
"၁၃...ကူ ပိုးကောင် ထည့် လိုက် ရဲ့လား.....''
ဧကရာဇ် လေးရဲ့ အမေး ကို နံပါတ် ၁၃ က ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
" ဟုတ်ကဲ့ အရှားပါးဆုံး ရွှေစာကလေး ကြိုက်တဲ့ ကူပိုး ထည့် လိုက်ပါတယ်...''
" ဟုတ်ပြီ.....''
နန်းတော်ထဲ မှာတော့ ဧကရာဇ်လေး ရဲ့ ကြောက်မတ် ဖွယ် အပြုံး ကို တွေ့ မြင် ရမှာ ဖြစ်ပြီး တော့ နန်းပြင်မှာ သွေး တစ်ခါ အန်သွားတဲ့ ဧကရီ ကို တွေ့ရမှာပဲ ဖြစ်ပါတယ်.......။
ရုတ်တရက် ကြီး သွေးအန်ပြီး မေ့လဲ သွားတဲ့ ဧကရီ ကို ကြည့်ပြီး ချန်ဖေး ကော အခြား သက်တော်စောင့်တွေ ကပါ တည်းခိုခန်း တစ်ခု ကို အမြန်ခေါ်သွားပြီး ပြုစု ပေး ရတော့တယ်။
........................................................,........
[Zawgyi]
အျပင္ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ သာသာယာယာ ရွိေန ေပမယ့္ တာ့လီ ၿပီႀကီး ရဲ႕ ဧကရာဇ္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ စာၾကည့္ေဆာင္ အတြင္း မွာေတာ့ အရိပ္ကိုယ္ရံေတာ္ ေတြ အနည္းဆုံး အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ သူတို႔ ရဲ႕ ကံၾကမၼာ ကို အဆုံးအျဖတ္ ေပးမယ့္ စီရင္ ခ်က္ကို ဒူးေထာက္ၿပီး ရင္ထဲ မွာ အေၾကာက္တရားေတြ နဲ႕ ေစာင့္စား ေနခဲ့ ၾကတယ္။
အရိပ္ကိုယ္ရံေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ အေျပာင္းအလဲ က မေန႕ က ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၾကားထဲ မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြ က ဧကရာဇ္ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ ျဖစ္သမွ် ဟာ ဧကရာဇ္ ကို ေစာင့္ေရွာက္ေန ရတဲ့ သူတို႔ေတြ ရဲ႕ တာဝန္သာ ျဖစ္ေလတယ္။
မေန႕ ညက ဧကရာဇ္ ဟာ ေဆးခတ္ ထားတဲ့ စြပ္ျပဳတ္ တစ္ခြက္ကို ေသာက္မိသြား ၿပီး ဝမ္ကူ နဲ႕ ညအခ်ိန္ ကုန္ဆုံး ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနားမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ အရိပ္ကိုယ္ရံေတာ္ ေတြ က ေဆးခတ္ထား တာကို မသိတဲ့ အျပင္ သူ႕ကို ဝမ္ကူ က အိပ္ယာေပၚ ကို ဆြဲ တင္သြားတာ ကိုလဲ ဝင္မတား ခဲ့ ၾကေလဘူး။
အေယာက္ ၃၀ ဆိုတဲ့ အေရအတြက္ က ဧကရာဇ္ လို ကေလး တစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးဖို႔ရာ မ်ား တဲ့ ပမာဏ ပဲ ျဖစ္ေလတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မေန႕ညက သူသာ ေရခဲ အဆိပ္ မမိ ထားရင္ ဝမ္ကူ က သူ႕ကေလး ကို လြယ္သြား လိမ့္မယ္။ သူ႕ကို သတ္ပစ္ ရင္ေတာင္ သူတို႔က ဘာမွ ဝင္တား ၾကမွာ မဟုတ္ ဘူး လို႔ကို သူထင္ေနမိတယ္။
ဧကရာဇ္ေလး က ၿပဳံး ထားရင္း လက္ထဲ မွာလဲ အသီး ခြဲ တဲ့ ဓား အပါးေလး ကို ကိုင္ထား ေလတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ပုံစံက မသိနားမလည္တဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ ကေလး ဆိုတဲ့ ပုံရိပ္နဲ႕ အေဝးႀကီး ကြာဟ ေနေလတယ္။ သားေကာင္ ကို လိုက္ေတာ့မယ့္ ေတာဘုရင္ အေသးစားေလး လိုပဲ...။
" မေန႕ည က မင္းတို႔ အေယာက္ ၃၀ လုံး ဘယ္ေနရာ ကို ေရာက္ေန လဲ ဆိုတာ က်န္း သိခ်င္ မိတယ္....''
ဧကရာဇ္ ေလးရဲ႕ အေမးသံ အၿပီး မွာ အရိပ္ ကိုယ္ရံေတာ္ ၁ က ျပန္ေျဖ လိုက္တယ္။
" ဧကရာဇ္ ကို တင္ျပ ပါတယ္... ကြၽန္ေတာ္ မ်ိဳး နံပါတ္ ၁ ကေန ၁၅ အထိက အရွင္ ခိုင္း ထားတဲ့ အတိုင္း ၾကင္ယာေတြ နဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး အေၾကာင္း အရာေတြ အကုန္ စုဆည္း ခဲ့ပါတယ္ ။ ေနာက္ေတာ့ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး တို႔ စုေပါင္း ၿပီး အရွင္ ဖတ္ ဖို႔ရာ အစီရင္ ခံစာ ကို အေသအခ်ာ မွန္ကန္ေအာင္ ေဆာင္႐ြတ္ ထားပါတယ္...''
" ဒါဆို အဲ့တာ ေကာ...''
" ဒီမွာပါ အရွင္ ေဖး ၄ ပါး နဲ႕ ကူ ၆ ေယာက္ လုံးရဲ႕ ငယ္စဥ္ ကတည္း ကေန အခုထိ ပါဝင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ အကန့္အသတ္ ရွိတာမို႔ ပါးရွား က ၾကင္ယာေတာ္ ကိုအေၾကာင္း ကိုေတာ့ တက္နိုင္သမွ် ျပည့္စုံေအာင္ ေရးသားေပး ထားပါတယ္...''
ေပးလိုက္ေသာ စာအုပ္ ၁၀ အုပ္ ကို ျပည့္ၿပီး သူယူ လိုက္ကာ နံပါတ္ ၁ ကေန ၁၅ အထိ ထခိုင္း လိုက္တယ္။
က်န္တဲ့ ၁၆ ကေန ၃၀ကို သူ စိုက္ၾကည့္ လိုက္တယ္။
နံပါတ္ ၁၆ က တုန္တုန္ရီရီ နဲ႕ ေျပာေလတယ္။
" အရွင္.... ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ၁၆ က မေန႕က အရွင္ ခိုင္းတဲ့ အတိုင္း ရွီးနန္ နယ္ကို သြားၿပီး ဝမ္ရယ္ အေၾကာင္း ကို စုံစမ္း ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ရဲ႕ လႈပ္ရွား မႈေတြ အေၾကာင္း ကို လဲ တင္ျပဖို႔ အစီရင္ခံစာ လုပ္ထား ၿပီးပါၿပီ...ၿပီးေတာ့ မေန႕က ၂၉ နဲ႕ ၃၀ ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး အရွင့္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေခၚသြား ခဲ့တာပါ...''
" အရွင္....ကြၽန္ေတာ္ နံပါတ္ ၂၅ ၊ ၂၆ ၊ ၂၇ ၊ ၂၈ ေလးဦးက အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရဲ႕ လ်ိဳ႕ဝွက္ ေနရာ ကို ရွာေတြ႕ ခဲ့ၿပီး အရွင္အသုံးဝင္နိုင္မယ့္ စာအုပ္ေတြနဲ႕ လက္နက္ေတြ ကို အရွင့္ ေျမေအာက္ခန္း ထဲ ေျပာင္းေ႐ြ႕ ၿပီးသြားပါၿပီ အရွင္....အေရအတြက္က ေသတၱာႀကီးေပါင္း ၂၉၀ လုံး ပါအရွင္....''
အသီးသီး ေလွ်ာက္တင္ လာၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ကို နားေထာင္ ရင္း ေခါင္းေလး တၿငိမ့္ၿငိမ့္ လုပ္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္ ကို ၾကည့္ရင္း က်န္တဲ့ ၄ ေယာက္အစား သူတို႔ေတြ ေက်ာခ်မ္း သြားေလတယ္။
" ဒါဆို မေန႕က က်န္း ကို ေစာင့္္ေရွာက္ဖို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြ က ၁၇၊၁၈ ၊၁၉ ၊၂၀ ေပါ့....ဟုတ္ရဲ႕ လား...''
" မွန္ပါတယ္.... အရွင္...''
" ဒါဆို က်န္း အတြက္ စြတ္ျပဳတ္ ကို စမ္းသပ္တာ ဘယ္သူလဲ...''
" ........... ''
" ဘယ္သူလဲ လို႔ က်န္း ေမးေနတယ္ေလ....မင္းတို႔ေတြ က စကား မေျပယ ခ်င္ေတာ့ ဘူးလား.....''
" နံပါတ္ ၂၀ ပါ အရွင္....''
" ၁၇ က မေမးပဲ ဘာလို႔ ဝင္ၿပီး ေျပာေနသလဲ..... ဒါမွ မဟုတ္ ၂၀ က အစစ္ မဟုတ္ေတာ့တာ မ်ားလား....''
ဧကရာဇ္ ေလးရဲ႕ ေျပာစကား အၿပီး မွာပဲ အရိပ္ကိုယ္ရံေတာ္ ၅ နဲ႕ ၁၇ ဟာ ၂၀ ကို ဖမ္း ခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး အရိပ္ကိုယ္ရံေတာ္ ေခါင္းေဆာင္က မ်က္ႏွာ ပုဝါ ကဆြဲ ခြာ လိုက္တဲ့ အခါ သူတို႔ ရဲ႕ ေသြးေသာက္ မဟုတ္ပဲ တစ္ျခား လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာ ကိုေတြ႕ လိုက္ ရတယ္။
အရိပ္ကိုယ္ရံေတာ္ ေခါင္းေဆာင္က ထိုလူစိမ္း ကို ေမး လိုက္တယ္။
" ၂၀ ဘယ္မွာလဲ.....''
ထိုလူက ဘာမွ မေျပာပဲနဲ႕ သူ႕အံသြား ထဲ မွာဝွက္ထားတဲ့ အဆိပ္ကို ကိုက္ၿပီး ေသေၾကာင္း ႀကံ လိုက္ေတာ့တယ္။
" ဟိုး....ေသခ်င္ေနၿပီေပါ့.....ဒါေပမယ့္ အဲ့ေလာက္မလြယ္မွာပဲ စိုးတယ္....''
အရိပ္ကိုယ္ရံေတာ္ ေခါင္းေဆာင္က ထိုအေယာင္ေဆာင္ လူက အဆိပ္ေသာက္ေသ ေတာ့မွာ ႀကိဳသိတာမို႔ ဗဟို ဆုံခ်က္ ေၾကာထုံး ကို ေၾကးအပ္နဲ႕ ထိုး စိုက္ လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုလူ ရဲ႕ အိပ္ထဲ ကေန စိမ္း႐ြင္႐ြင္ အနံ႕ တစ္ခု ထြက္ လာၿပီးေတာ့ ေဘးနားက အရိပ္ကိုယ္ရံေတာ္ ေတြ အကုန္ေမ့လဲ သြားေလတယ္။
ထိုလူက ထြက္ေျပး မယ္ လုပ္တဲ့ အခါ သူ႕ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္း မရွိေတာ့တာ ကို ေတြ႕ လိုက္ ရတယ္။ ေဘးနား က လူေတြ အကုန္ေမ့သြားေပမယ့္ ဘယ္သူလုပ္လိုက္မွန္း သူ မသိ ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ နာက်င္မႈ တစ္ခုေတာင္ မရွိပဲ နဲ႕ အျဖတ္ခံ လိုက္ရတာေၾကာင့္ အရမ္း ကို လန့္သြားတယ္။ ဧကရာဇ္ေလး ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လက္ထဲ က ဓားေလး မရွိေတာ့တဲ့ အျပင္ ေမွာက္လ်က္ေလး ေမ့ေနတာ ကိုေတြ႕ လိုက္ေတာ့ သတ္ဖို႔ တ႐ြက္တိုက္ သြား လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဧကရာဇ္ ေလးနဲ႕ ေျခလွမ္း ၅ လွမ္း အကြာမွာ စည္းတစ္ခု ရွိမွန္း ေတြ႕ လိုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ အဲ့ ေသာက္ကေလး ကို သတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး....။ လက္ေခါက္မႈတ္လိုက္ၿပီး တစ္ဖက္က သူ႕လူေတြ ဆီ အခ်က္ျပ ကာ ေခၚလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အမဲ ဝတ္ လူ ၃ ဦးေလာက္က ေရာက္လာၿပီး ထိုလူကို ေခၚသြားေလတယ္။
သူတို႔ေတြ က ေမ့လဲေနတဲ့ အရိပ္ ကိုယ္ရံေတာ္ ေတြ ကို ကန္ၿပီး မွ ထြက္သြား ၾကေတာ့တယ္။ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ အေစာက အကန္ခံ လိုက္ ရတဲ့ အရိပ္ ကိုယ္ရံေတာ္ ေတြ က ထဆဲ ေတာ့တယ္။
" လီးပဲ....ငါ့ကို ကန္သြားတာ ေစာက္ေကာင္ေတြ...''
" မေအငိုးေတြ...အား....နာလိုက္တာ ''
"အရွင္ မမွ်တ ဘူးေနာ္ သူက် စည္းခ် ထားၿပီးေတာ့...''
အေစာက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အတုံးအ႐ုံး လဲ က်ေနတဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြ က သူတို႔ အတြက္ ကလဲ့စား ေခ် ေပးဖို႔ ေျပာေန ၾကေလတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ မပါပဲ က်န္တဲ့ အေယာက္ ၂၉ ေယာက္ (တစ္ေယာက္က ေသသြားလို႔ ၃၀မျပည့္) လုံးက ဧကရာဇ္ေလးရဲ႕ အစမ္းသပ္ ခံေတြ ေလ...။ ဘယ္အဆိပ္ ၊ ဘယ္ပိုးေကာင္၊ ဘယ္ေဆး မဆို သူတို႔နဲ႕ စမ္းသပ္ေလ့ ရွိတာမို႔ ဒီလိုေမ့ေဆး ေလာက္ ကေတာ့ မၿဖဳံ ပါ...။ ဒါေတြ က အကုန္လုံး ဟန္ေဆာင္ေန ၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဟမ့္....ငါတို႔ အရွင္ရဲ႕ ေဆးစမ္းသပ္မႈ ကိုေတာင္ ခံနိုင္ လာတာ နင္တို႔လို မေလာက္ေလး မေလာက္စားေတြ ကိုမ်ား မေၾကာက္ေပါင္။
"၁၃...ကူ ပိုးေကာင္ ထည့္ လိုက္ ရဲ႕လား.....''
ဧကရာဇ္ ေလးရဲ႕ အေမး ကို နံပါတ္ ၁၃ က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
" ဟုတ္ကဲ့ အရွားပါးဆုံး ေ႐ႊစာကေလး ႀကိဳက္တဲ့ ကူပိုး ထည့္ လိုက္ပါတယ္...''
" ဟုတ္ၿပီ.....''
နန္းေတာ္ထဲ မွာေတာ့ ဧကရာဇ္ေလး ရဲ႕ ေၾကာက္မတ္ ဖြယ္ အၿပဳံး ကို ေတြ႕ ျမင္ ရမွာ ျဖစ္ၿပီး ေတာ့ နန္းျပင္မွာ ေသြး တစ္ခါ အန္သြားတဲ့ ဧကရီ ကို ေတြ႕ရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္.......။
႐ုတ္တရက္ ႀကီး ေသြးအန္ၿပီး ေမ့လဲ သြားတဲ့ ဧကရီ ကို ၾကည့္ၿပီး ခ်န္ေဖး ေကာ အျခား သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ ကပါ တည္းခိုခန္း တစ္ခု ကို အျမန္ေခၚသြားၿပီး ျပဳစု ေပး ရေတာ့တယ္။
........................................................,........