Kabanata 4
Went wrong
“I love you,” I mouthed to her. Kahit na hindi ko alam kung nakuha niya ba ang buka ng bibig ko. I’d still wanted these words to come from my mouth. Kahit na may salaming humaharang ay nakita ko pa rin na nakatingin pa rin si Scar sa akin. Pagkatapos ay naglakad na siya papasok sa bakuran nila.
“Happy Birthday, Scar. Hintayin mo lang ako. Don’t make any damn decision today. Please,” bulong ko kahit na wala siya sa tabi ko at nakapasok na sa loob ng bakuran nila.
Ilang minuto ang hinintay ko bago ko paandarin ang kotse para pumunta sa lugar kung saan gustong gusto kong dalhin si Scar. But the world—people around us stopped me to do it. Noong una akala ko magiging maayos lang ang lahat. Gusto ko talaga siyang ligawan noong nasa Grecia kami. Pero hindi ko alam kung bakit naging ganito ang estado ng buhay niya. Para bang wala siyang karapatang magdesisyon para sa sarili niya. It’s all his grandfather’s decision. Scar’s life is all about his grandfather’s laws in life. Naintindihan ko siya noong sinekreto niya ‘to na ikakasal na pala siya kay Yuan. Lalo lang nito pinagtibay ang nararamdaman ko. Not because I wanted her to steal to Yuan or to anyone. Nang dahil gusto ko maasam niya ang lahat ng gusto niya.
“I’ll be your comfort not your biggest burden, Scar.”
Napapikit ako nang maalala kung anong sinabi ko sa kanya noong umakyat ako at pumasok sa kwarto niya sa kanyang bintana. I was so desperate. Desperado na ako para makausap siya. I was so desperate to see her.
I am still desperate to her.
Sa pagiging sikreto ng sa amin ni Scarlett, wala na akong pakelam. All I want is her. Kahit na kaming dalawa lang ang nakakaalam. I won’t care. I just don’t want her to give me up again. Giving up is never an option to me. Letting her go will never had a chance to happen. Never. Never in my life again.
Uunahan ko na silang lahat sa balak nila. I’m going to marry her. Right away. Scarlett will be a Salazar.
**
Naging madali ang byahe ko sa papunta sa isang village. Hindi naman traffic sa dinaanan kong lugar. Agad akong bumaba ng kotse para makita ang kabuuan ng bahay habang nakalagay naman ang isa kong kamay bulsa para usisaan iyong maliit na black box.
“You only need to wait, Scar. Wait.” I whispered to myself.
Naningkit ang aking mata nang tumingala ako para makita ang taas ng bahay. Binaba ko ang tingin sa itim na gate at ginugusto ng paa ko na pumasok dito. But I hold back myself to walk inside this house. Gusto ko sabay kaming makapasok dito.
Noong una, I never had a purpose bakit gusto kong magpatayo ng bahay pero ngayon she’d given me a purpose. Nagkamali na ako noong una but this time I will make sure that ours will never be a damn mistake.
Nilabas ko mula sa bulsa ang itim na kahon. Kinuha ko ang singsing nito at pinagmasdan. Alam ko mabilis ‘tong desisyong ito. Pero ito na lang ‘yong tanging paraan na naiisip ko. Maybe this time, she will not give up. Maybe this time, wala na siyang iisipin kung umoo siya sa akin. Na gusto niya akong pakasalan. But in the worst case scenario, I’m not ready for a ‘no’ answer coming from her. It means she gave up on me. Ibig sabihin lang non, hindi niya ako hinintay.
I bit my bottom lip. No…hindi niya sa akin gagawin ‘yon. She’ll wait. Hihintayin niya ako ngayon.
Napabuntong hininga ako. Nilagay ko na sa bulsa ang singsing at hindi na nilagay ito sa kahon. Mabilis akong naglakad at pumasok sa kotse. I check the time. It is 5:00 in the afternoon. Kailangan ko ng bumyahe papunta sa bahay nila Scar. Kailangan kong gawin ‘to. I’ll be forever desperate for her. So fucking desperate.
**
“Benj, my mother is okay with your decision to marry Leigh.” I think my breathing stopped when I heard those words from Densel. Bigla akong nawala sa pagkakasandal. Nilingon ko ang nakangising Densel at nakasandal sa aking kotse. Patuloy niyang iniinom ang beer habang ako nawawala na sa sarili sa narinig. “But me…” I gulp. Binaba ni Densel ang bote. Nilingon niya ako at umalis din sa pagkakasandal. “I’ll kill you. Kapag nalaman kong hindi mo tutuloy ‘yang balak mo.”
Bumuga ako ng isang hininga nang marinig kay Densel iyon. I shook my head. Napatingin ako bukas na pinto ng mansyon. Sa maliit ng stage na ginawa sa loob ay kitang kita ko si Scar. She’s wearing a long red gown. Her back are bare. Napasinghap ako. No…hindi dapat siya nagsusuot ng ganyang gown. Knowing, I’m not on her side!
“Of course, itutuloy ko.” Itutuloy ko kapag gusto niya.
“Tara na sa loob,” aya ni Densel.
Nag-umpisa na kaming pumasok sa loob ng bakuran nila hanggang sa nakapasok na kami sa mansyon. May ilang media na nasa harap ng stage na focus na focus na kinukuhan ng litrato sila Yuan at Scar. Tumingin ako sa kanya at saktong napalingon siya sa direksyon ko na parang hinahanap niya rin ako. Tumango ako ngunit hindi niya ako binigyan ng kahit anong reaksyon. My heart started to beat so damn fast. Hindi ko alam kung sa gagawin ko o sa reaksyong binigay niya sa akin. Pero kinutuban na ako. No…Scar. Mali ‘tong iniisip ko. Hindi ko dapat ‘to iniisip. Napapikit ako. At sa ginawa ko hindi ko inaasahan ang nakita ko.
Yuan kissed Scarlett on her lips. He fucking kissed her. Hinalikan ‘yong akin—‘yong akin lang. My hands balled into fist. Agad akong tumalikod at hindi na nakapagpaalam kay Densel. Hindi ko ininda ang sakit ng pagkakayukom ng aking kamay. Hindi ko alam kung saan ako dinala ng aking paa. Sa tanang buhay ko hindi ‘ko inisip na maari akong makapatay sa nangyari. This is wrong to think. But they want me to do all the wrong things right now just to get her. At hindi ako magkakamaling gawin ‘yon.
Tumingin ako sa paligid at nasa likod bahay pala ako. Tumingala ako at kinalma ang aking sarili. Mali ‘yong iniisip ko. Maling-mali. I closed my eyes and think of something else. Kinapa ko sa bulsa ang singsing. It’s still here. Pero napabukas ako ng mata nang may narinig na yabag.
“Scar,” I whispered. Ngunit hindi niya yata narinig. “Sinabi ko naman sa’yong bawal ka ng magsuot ng ganyan.” Bigla siyang humarap. Her eyes went wide. “Ayokong may kahati. ‘Yung nakikita ko gusto ko akin lang. Akin lang. Akin ka lang, Scar.” I smiled. Ngunit may iba sa reaksyon niya sa akin. “Pero ayokong nung nakita ko, nahalikan niya ang labi mo. He kissed my favorite set in my life. Damn. Scar, I need to kiss you. I need my mark to be with you.” Hindi pa rin siya kumikilos. Malalim ang kanyang iniisip na parang ayaw niya ‘tong sabihin.
No…hindi ‘to ang iniisip ko.
Lumapit ako sa kanya hanggang sa yumuko ako at hinalikan siya. This is my rights, my only rights. Scar is my rights. Subalit napatigil ako nang maramdaman na tumulo ang luha niya. At naramdaman ito sa aking pisngi. “Bakit?” I asked her. My heart is not beating normal anymore. Kinukutoban na ako nang mangyayari.
Scar shook her head. “Tama na…” Two words and it break me immediately. Two words, I never wanted to hear from her and it shatter me. She is ruining me.
“Anong sinasabi mo?” I asked her. Hindi ko alam kung anong magagawa ko.
Mabilis kong hinawakan ang balikat niya ngunit tumagilid siya para hindi ko makita ang reaksyon niya. “Tama na…Benj…tama na.” She choked. “Ayoko na…” Damn, I don’t know if I’m still breathing. This is not fucking true. “We should give up.” Napaawang na ako ng bibig at hindi malaman ang gagawin. I look at her. I fucking look at her if she’s telling a truth or she’s just joking or making fun of me. But…seeing her eyes, makes me drown in pain. . “Ayoko na...I give up. You should also.”
Nawasak ‘yong pinaplano ko. She doesn’t want me to fight anymore. She doesn’t want me. She gave up already. Sabi ko itutuloy ko ‘to kapag gusto niya. Ano pa bang gagawin ko? “Is that what you want?” I asked her. Please…please say something.
Tumango si Scarlett. “Oo, Benj. Ito ‘yung gusto ko. Ang matapos na ang lahat. Matapos na ang maling inumpisahan ko…inumpisahan natin. Give up now. Kasi sumuko na ako. Tama na.” Napatulala ako ng ilang minuto sa kanya. I am trying to absorb all her words. Ni hindi ako makalunok. Ni ako makapagsalita ng kahit ano. Tumalikod ako napabulsa na lang. I don’t know if I can handle this pain anymore. I don’t if I can do this alone.
Naglakad ako at inalis ang kamay sa bulsa. Hindi ko alam kung may nahulog ba dahil may kasabay ang kamay ko na bagay nang alisin ko ito. Hindi ko alam.
“Scar? Can you tell me how this love went wrong?” I whispered while my tears are streaming down on my face.
And now, I am just sharing my agony and grieve all to myself.