Ver hoor ik ergens iets afgaan.
Geschrokken word ik wakker en ren naar mijn mobiel.
Geluid stond toch uit?
Shit, iemand heeft dus meer dan 10x gebeld.
Een onbekend nummer.
''Hallo..'' vraag ik half slaperig.
''SARAH?! JE MOET NAAR SCHOOL, HET IS 12 UUR!'' roept een stem aan de andere kant van de telefoon.
Imaddine.
''Kom over een halfuurtje'' zeg ik nog steeds slaperig.
School boeit me nog steeds niet.
''Ik ben nu onderweg'' zegt hij en hangt op.
29 gemiste oproepen..
10 Gemiste Oproepen - ''+ 316 2309..''
4 Gemiste Oproepen - ''Inaya''
15 Gemiste Opropen - ''-''
15 gemiste oproepen van Safouane.
Ik heb 201 appjes.
Met trillende handen druk ik op de app.
105 berichten van Safoaune..
De belangrijste, de rest boeit me nog niet eens..
Hij spamt, vraagt me waar ik ben.
Met wie, of ik van hem hou.
En elke avond heeft hij een berichtje achtergelaten ''Ik hou van je, slaaplekker. Ik zal je niet vergeten ik weet dat je tijd nodig hebt''
Ik krijg tranen in mijn ogen bij het lezen van het laatste bericht.
''Je denkt niet meer aan me he? Ik zeg jou heel eerlijk, mijn gevoelens voor je gaan langzaam weg. Ik zag jou in het begin en wou voor je vechten. Ik blijf voor je vechten dat weet je. Maar ik kan niet iets nemen met iemand als het niet van haar kant komt. Ik had het nooit verwacht om zoiets naar je toe te sturen maar weetje? Wollah je irriteert me zwaar. Ik weet niet waar je uithangt en met wie. Maar weetje wat klote is? Dat ik van een vriend moet horen dat hij je heeft gezien in een shisha lounge in Rotterdam. Ik kan het nog steeds niet geloven. Wat geef ik jou niet wat die andere jongens jou wel geven? Ik wil je alles geven, maar als je mij elke keer opzij schuif.. Tja dan wens ik je verder heel veel geluk in je leven. Ik wil dat je eerlijk bent. Je kan me bellen. Doe je dat na een week niet, wens ik je heel veel succes in je leven.''
''Hou je in Sarah, het komt goed'' fluister ik tegen mezelf.
Ik gooi mijn mobiel in de lader, trek mijn kleren uit waarmee ik in slaap ben gevallen en ruil ze om voor een witte skinnyjeans met een rood blousje.
Mijn haren draai ik in een hoge knot en zet mijn zonnebril op.
Niemand hoeft mijn wallen te zien.
''Sarah?'' Imaddine klopt op de deur.
Ik loop naar de deur toe en doe hem open.
Zonder hem aan te kijken pak ik mijn tas en loop hem voorbij naar buiten.
Ik durf hem niet aan te kijken, ik heb mezelf nog nooit zo erg voorschut gezet als wat ik nu doe.
''Ik heb me boeken niet mee, wil je alsjeblieft zometeen mee naar binnen lopen?'' vraag ik zachtjes zonder hem aan te kijken.
''Tuurlijk, je hebt niks gegeten'' zegt hij en pakt me bij mijn arm en draait me om.
''Eten vult lege magen, maar geen lege hart'' zeg ik nuchter.
''Als ik je ophaal gaan we wat eten en praten we bij, had ik je belooft'' zegt hij en loopt voor me over de parkeerplaats.
Ik stap de auto in en hij zet weer Koran op.
''Dankjewel nog voor de cd, ik zette hem op.. ben gaan liggen en viel meteen in slaap'' zeg ik zachtjes.
''Yes het is gelukt'' zegt hij lachend.
''Ik ben nu wel telaat'' zeg ik als we de parkeerplaats van de school oprijden.
''Komt goed'' zegt hij en doet de deur dicht.
Ik voel iedereen weer onze kant opkijken.
Het nieuws is snel gegaan.
Hij klopt op de deur en de leraar doet verast de deur open.
''Sarah! Nou goedemorgen. Je hebt 3lessen gemist. Waar hing je uit?''
Imaddine loopt voor mij naar voren en ik zie hoe Inaya naar hem kijkt.
Ze word rood en kijkt de andere kant op.
''Spreken we leerlingen tegenwoordig niet meer apart aan? Moet dat waar elke leerling bij is?'' vraagt Imaddine aan de leraar.
''Pardon? Heb jij toestemming om deze school binnen te treden?''
''Ja dat heb ik, ik ben hier namelijk voor mijn nichtje en zou u graag willen vertellen waarom ze zo laat is. Maar aangezien er mensen hier zijn die het nieuws sneller verspreiden dan De Telegraag wil ik dat graag apart doen. Is dat mogelijk of moet de hele klas meekrijgen waarom ze al die 3 lessen heeft gemist?'' Imaddine zet een stap naar voren.
Alle Marokkaanse jongens kijken naar Imaddine en roepen;
''EEEEEEUYYY''
''AAAAAAAIIIIGHTTT''
Ze beginnen hardop te klappen en te schreeuwen.
Belachelijk, tewijl het juist over hun gaat.
Imadinne en de leraar lopen samen het lokaal uit.
''Oh Sarah, jij kan alvast naar Inaya gaan zitten'' zegt hij en ik kijk vies Inaya's kant op.
Ik kijk hoe ik me voel.
Vies.
Waarom zou ik naast iemand moeten zitten die mij als poep behandeld.
Ik ga naast haar zitten en schuif mijn tafel weg van haar.
''Kinderachtig hoor'' zegt ze lachend.
Iedereen kijkt onze kant op,
Ze weten dat we ruzie hebben want ik zou zoiets nooit doen.
''Nee jou actie was lekker volwassen'' zeg ik zachtjes.
''Je bent niks waard man''
Deze woorden, doen me denken aan de woorden die ik altijd in mijn hoofd hoor.
Ik wou ze nooit geloven..
Nu hoor ik het zelf van mijn eigen fucking vriendin.
''Hoe kan een huisvrouw nou minder waard zijn dan een hoer'' zegt een Marokkaanse jongen die achter ons zit.
De hele klas begint opnieuw te roepen en te schreeuwen.
Inaya kijkt vies mijn kant op.
Dat zie ik namelijk in mijn ooghoeken.
Ze staat op en komt naast mij staan.
''Hij noemde mij een hoer he'' zegt ze zachtjes.
''Ja? Wees bij hem niet bij mij'' zeg ik zachtjes.
Ik had haar nu allang een klap verkocht.
Maar weetje, soms moeten we niet alleen nar de fouten kijken die een persoon maakt.
Ze is er altijd voor me geweest. Ik bespaar haar.
Ze begint haar broer kwijt te raken en nu ook de band met de neef die ze het meest vertrouwd.
''Ja je hebt gelijk, Hey Ashraf, Sarah is hier de hoer!'' roept ze door de hele klas.
Mijn hoofd gaat langzaam omhoog en zonder dat ik het doorheb kijk ik haar recht in haar ogen aan.
''Oh nu krijgen we het hoor'' zegt ze lachend erachter aan.
Mijn handen willenhaar aanvliegen.
Maar het kan niet, ik blijf haar aankijken.
Die blik.
Die ogen hebben mij boos aangekeken, lachend aan gekeken...
Verdrietig aangeken & hopeloos aangekeken.
En nu? Hoe word ik behandeld.
De hele klas is stil.
Ik pak rustig mijn tas op en besluit om geen aandacht aan haar te geven.
Als alles voorbij is en ik heb wat ik eindelijk wil heb ik haar niet eens nodig meer.
''Loop maar weg, slettie'' zegt ze lachend.
''Vergeet niet waar ik was toen je moeder kanker kreeg he'' roept ze stoer en ik hoor haar weer zitten.
Mijn tas valt op de grond en ik ren naar haar toe.
''AAAAAUW'' is het eerste wat ze schreeuwt.