{Unicode}
"ထယ်ယောင်း ထစမ်း အဲ့လိုကောင်အတွက် ကြေကွဲမနေနဲ့ မင်းရှင်းပြတာကိုတောင်သူနားထောင်ပေးခဲ့လား"
Yoonji ဆက်တိုက်စကားတွေပြောနေပေမဲ့Tae Hyung
နားထဲဘာမှမကြားနိုင်တော့ပါ
"ကျောင်း ဟုတ်တယ် သူကျောင်းကိုလာမှာဘဲ သူ့ကိုအဲ့မှာတွေ့ရမယ် ရှင်းပြရအုန်းမယ် တောင်းပန်ရအုန်းမယ်"
မျက်ရည်တွေနဲ့ ပြိုလဲနေရာမှထကာ မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေးသန်းလာတာမို့ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကိုသာအပြေးထွက်သွားမိတယ်
ကျောင်းကိုရောက်လာခဲ့ပြီ ကျောင်းဝင်းထဲကကားထားတဲ့နေရာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ 9999 နံပါတ်နဲ့ကားအမဲရောင်ကိုတွေ့တော့ သူစိတ်သာရာရသွားသည်
"ဒါJeonကားဘဲ "
စာသင်ခန်းထဲမှာရှိလောက်မယ်အထင်နဲ့ ပြေးတက်သွားလိုက်တော့ Jeonရဲ့ခုံနေရာလေးကလွတ်နေတယ် ဒါကြောင့် ခေါင်မိုးပေါ်သွားကြည့်တော့လည်းမရှိဘူးဘယ်နေရာမှထပ်ရှာရမလဲ သူမတွေးနိုင်တော့ဘူး
ကားကိုတွေ့ခဲ့တယ် ဒါကြောင့် ဒီကျောင်းထဲမှာJeonရှိနေမှာအသေအချာဘဲကျောင်းတစ်ကျောင်းလုံးနှံ့သွားခဲ့ပြီ Jeonကိုမတွေ့ခဲ့လက်လျှော့လိုက်ရတော့မှာလား Jeonကကော ဘယ်ရောက်နေတာလဲ
.
.
.
ကျောင်းအုပ်ကြီးရုံးခန်းမှထွက်လာတဲ့Jeon
ကွင်းပြင်မှာ ပြေးလွှားနေတဲ့Tae Hyungကိုမြင်တော့
နှလုံးသားလေးက တစ်ဆစ်ဆစ်နာကျင်ရတယ်
"သူငါ့ကိုရှာနေတာများလား"
ကိုယ့်အတွေးကို ကိုယ်ရီနေမိတယ် မဖြစ်နိုင်တာတွေတွေးမိလို့
ကားပေါ်ပြန်တက်သွားရင်း ကျောင်းကိုလည်းအပြီးတိုင်နှုတ်ဆက်ခဲ့တယ် ချစ်ရတဲ့လူသားလေးကိုလည်း အဝေးကနေ နှုတ်ဆက်ခဲ့ရင်းပေါ့
နာကျင်လို့ကျခဲ့တဲ့မျက်ရည်တွေကိုတော့ ကာယံကံရှင်သာအသိဆုံးဖြစ်ခဲ့တယ်
.
.
.
တစ်ကိုယ်လုံးချွေးတွေနဲ့စိုရွှဲနေတဲ့Tae Hyungကို
ဆရာကမြင်တော့
"Tae Hyung ဘယ်လိုဖြစ်လို့ တစ်ကိုယ်လုံးချွေးတွေနဲ့ဖြစ်နေရတာလဲ"
မောလွန်းလို့ အသက်ကိုလုရှူရင်း
"Jung Kook သူ့ကိုရှာနေတာ ခုထိမတွေ့သေးလို့
အရေးကြီးပြောစရာရှိလို့"
"အော် မင်းကလည်းအဲ့တာများဆရာ့ကိုလာမေးပါလား"
"ဆရာကသိတာလား အဲ့တာဆိုသူဘယ်မှာလဲ ပြောပြပေးပါ"
"သွားပြီလေ သူကျောင်းထွက်သွားတယ် နိုင်ငံခြားသွားတော့မယ်ပြောတယ်"
"ဟင် ဆရာနောက်နေတာလား"
"နောက်စရာလား "
တစ်ကိုယ်လုံးကသွေးတွေပြောင်းပြန်စီးသွားသလိုခံစားချက် ခေါင်းထဲဘာအတွေးမှမရှိတော့ဘူး သူဘယ်နိုင်ငံကိုသွားတာလဲ ဘာကြောင့်သွားတာလဲ အဖြေတွေမရှိတော့ဘူးရှင်းပြချင်သေးတယ် ထိုကောင်လေးကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ထားရင်း "ကိုယ်မင်းကိုယ်သိပ်ချစ်တယ်" လို့သူပြောချင်သေးတယ် ပြောစရာစကားတွေအများကြီးကျန်သေးတယ်
"ကျွန်တော့်ကိုခွင့်တိုင်ပေးပါ ဒီနေ့ကျောင်းမတက်ဖြစ်ဘူး"
ဆရာ့ကိုခွင့်တိုင်ပြီး ကျောင်းဝင်းထဲမှအပြေးထွက်လာမိတယ် ဟုတ်တယ် ဒါနောက်ဆုံးအခွင့်အရေးဆိုရင်တောင်သူလက်လွှတ်မခံနိုင်ဘူး Jeonဘက်ကလက်မခံခဲ့ဘူးဆိုရင်တောင် အနဲဆုံး Jeonတွေးနေတာတွေမှားနေကြောင်းသူပြောပြချင်တယ်
Busထက်မြန်မဲ့Taxiကိုတားလိုက်ရင်း မြို့ပြင်ဆီသို့
နောက်ဆုံးနေရာလေး ဒီမှာတော့သူရှိပါစေ
ကားပေါ်ကအမြန်ဆင်းလိုက်ရင်း ခြံတံခါးကိုဆွဲဖွင်လိုက်တော့ သော့ခတ်ထားတယ်
"သော့ သော့ ငါ့မှာသော့ရှိတယ်"
Jeonပေးထားတဲ့သော့နဲ့ဖွင့်ကာ အထဲဝင်လိုက်တော့
ခြံကြီးတစ်ခုလုံးဟာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်
အခန်းတွေကိုတစ်ခုပြီးတစ်ခုရှာနေတယ် Jeonကိုမတွေ့ဘူးနောက်ဆုံးရက်က တူတူအိပ်ခဲ့တဲ့အခန်းလေးကိုသွားရှာတယ် မရှိဘူး တကယ်ကြီးထွက်သွားတာဘဲဆိုတဲ့ အသိကရင်ဘတ်ကြီးကို ဓားနဲ့မွှန်းနေသလိုဘဲ
မျက်ရည်တွေတားဆီးမရအောင် ကျလာခဲ့တယ်
အော်ငိုမိတယ် ဘာကြောင့်လဲ ဘာကြောင့် ဒီလောက်စိတ်နာသွားတာလဲ မဟုတ်ဘူး ဘာကြောင့် ဒီလောက်ထိပြတ်သားခဲ့ရတာလဲ ငါ့ဘက်ကိုနဲနဲလေးမှမစဉ်းစားပေးခဲ့ဘူးလား
"ကိုယ်မင်းကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲဆိုတာသိရက်နဲ့
လုပ်ရက်တယ် ရက်စက်တယ် မင်း.."
အော်ငိုပြီး အပြစ်တွေတင်နေမိတယ် တကယ်တမ်းနှစ်ယောက်စလုံးက အပြစ်ကင်းမနေခဲ့ကြဘူး
ပတ်ဝန်းကျင်ကိုခံနိုင်ရည်မရှိခဲ့တဲ့ Tae Hyung
ရှင်းပြတာကိုနားမထောင်ခဲ့တဲ့ Jeon
တကယ်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးမှားနေတာမဟုတ်လား
ချစ်ရဲ့နဲ့ ဝေးသွားခဲ့ရတာမဟုတ်လား
အိမ်ကြီးထဲမှာညနေဆောင်းလောက်အထိ နေမိလိုက်တယ်တစ်နေ့လုံး ငိုကျွေးရင်းနဲ့ပေါ့
မနက်ထဲကပြေးလွှားရ တစ်မနက်လုံးငိုခဲ့ရတာကြောင့်
ပင်ပန်းလွန်းကာ ထိုနေရာလေးမှာဘဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်
နိုးလာတော့ ညဘက်တောင်ရောက်နေပြီ အိမ်မက်လားမဟုတ်ဘူး Jeonသူ့ကိုထားသွားခဲ့တာ အိမ်မက်မဟုတ်ဘူး တစ်ဆစ်ဆစ်နာလာပြန်ပြီ ဒီရင်ဘတ်လေးက သူJeonကိုသိပ်ချစ်သည်မဟုတ်လား....
အခန်းထဲကိုသွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် အခန်းထဲဝင်ဝင်ချင်းအမှတ်တရတွေက မျက်လုံးထဲ ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာခဲ့တယ်
မိုးခြိမ်းသံကြောက်လို့ဆိုကာရင်ခွင်ထဲဝင်တိုးတဲ့ကောင်လေး
အစ်ကို့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို ကြိုက်လို့ ဖက်ထားပေးပါလို့တောင်းဆိုလာတဲ့ကောင်လေး
သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို လစ်ရင်လစ်သလို လာလာနမ်းတဲ့ကောင်လေး
ခါးသွယ်သွယ်လေးကို လာလာဖက်တဲ့လက်အစုံ
ဒါတွေက ပေါ့ပေါ့တန်တန် အမှတ်တရတွေဖြစ်ခဲ့တာမှမဟုတ်ဘဲ သိပ်ကိုမြတ်နိုးခဲ့ရတာ Jeonနဲ့ပတ်သက်လာရင် သေးသေးလေးကအစ သူသိပ်ကိုမြတ်နိုးရတာ
ဘာလို့ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ပြောဆိုမှုကြောင့်နဲ့Jeonကိုလျစ်လျူရှု့ခဲ့ရင်း ငါပြိုလဲမိခဲ့တာလဲ အမှန်ဆို သူရင်ခွင်ထဲသွားပြီးနားနေခဲ့ရမှာမဟုတ်လား
ဝဲတက်လာတဲ့မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ ထပ်ပြီးတော့ငိုမိပြန်တယ် နှစ်ယောက်တူတူအိပ်ခဲ့တဲ့ကုတင်ပေါ်တက်ကာ
Jeonအကျီလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်း အိပ်ပျော်စေခဲ့တယ်
လူကိုယ်တိုင်ဘေးနားမရှိတာတောင် သူ့ရဲ့အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းလေးကအစ ကျွန်တော့်ကို စိတ်သက်သာရာရစေခဲ့ပါတယ်
အိမ်မက်ထဲမှာ တွေ့မယ် အိမ်မက်ထဲမှာမင်းကိုအကြာကြီးဖက်ထားမိမယ်ထင်တယ် ကလေးငယ်~
ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုယ့်ဆီပြန်လာပေးပါကွာ
မဖြစ်တော့မှန်းသိပေမဲ့ တောင်းခဲ့မိတဲ့ဆုတွေ
အခုဆို ထိုကောင်လေးက ကောင်းကင်ထက်က လေယာဉ်ပေါ်မှာရှိနေခဲ့ပြီ မဟုတ်လား
_____________________________________
#🥺ဒါလေးupဖို့ကြာနေတာဆောတီးပါရှင့်
{Zawgyi}
"ထယ္ေယာင္း ထစမ္း အဲ့လိုေကာင္အတြက္ ေၾကကြဲမေနနဲ႔ မင္းရွင္းျပတာကိုေတာင္သူနားေထာင္ေပးခဲ့လား"
Yoonji ဆက္တိုက္စကားေတြေျပာေနေပမဲ့Tae Hyungနားထဲဘာမွမၾကားႏိုင္ေတာ့ပါ
"ေက်ာင္း ဟုတ္တယ္ သူေက်ာင္းကိုလာမွာဘဲ သူ႔ကိုအဲ့မွာေတြ႕ရမယ္ ရွင္းျပရအုန္းမယ္ ေတာင္းပန္ရအုန္းမယ္"
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ၿပိဳလဲေနရာမွထကာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးသန္းလာတာမို႔ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကိုသာအေျပးထြက္သြားမိတယ္
ေက်ာင္းကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ ေက်ာင္းဝင္းထဲကကားထားတဲ့ေနရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ 9999 နံပါတ္နဲ႔ကားအမဲေရာင္ကိုေတြ႕ေတာ့ သူစိတ္သာရာရသြားသည္
"ဒါJeonကားဘဲ "
စာသင္ခန္းထဲမွာရွိေလာက္မယ္အထင္နဲ႔ ေျပးတက္သြားလိုက္ေတာ့ Jeonရဲ႕ခုံေနရာေလးကလြတ္ေနတယ္ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္မိုးေပၚသြားၾကည့္ေတာ့လည္းမရွိဘူးဘယ္ေနရာမွထပ္ရွာရမလဲ သူမေတြးႏိုင္ေတာ့ဘူးကားကိုေတြ႕ခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ ဒီေက်ာင္းထဲမွာJeonရွိေနမွာအေသအခ်ာဘဲေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလုံးႏွံ႔သြားခဲ့ၿပီ Jeonကိုမေတြ႕ခဲ့လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့မွာလား Jeonကေကာ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ
.
.
.
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ုံးခန္းမွထြက္လာတဲ့Jeon
ကြင္းျပင္မွာ ေျပးလႊားေနတဲ့Tae Hyungကိုျမင္ေတာ့
ႏွလုံးသားေလးက တစ္ဆစ္ဆစ္နာက်င္ရတယ္
"သူငါ့ကိုရွာေနတာမ်ားလား"
ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္ရီေနမိတယ္ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြေတြးမိလို႔
ကားေပၚျပန္တက္သြားရင္း ေက်ာင္းကိုလည္းအၿပီးတိုင္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ခ်စ္ရတဲ့လူသားေလးကိုလည္း အေဝးကေန ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရင္းေပါ့
နာက်င္လို႔က်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ ကာယံကံရွင္သာအသိဆုံးျဖစ္ခဲ့တယ္
.
.
.
တစ္ကိုယ္လုံးေခြၽးေတြနဲ႔စို႐ႊဲေနတဲ့Tae Hyungကိုဆရာကျမင္ေတာ့
"Tae Hyung ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ တစ္ကိုယ္လုံးေခြၽးေတြနဲ႔ျဖစ္ေနရတာလဲ"
ေမာလြန္းလို႔ အသက္ကိုလုရွဴရင္း
"Jung Kook သူ႔ကိုရွာေနတာ ခုထိမေတြ႕ေသးလို႔
အေရးႀကီးေျပာစရာရွိလို႔"
"ေအာ္ မင္းကလည္းအဲ့တာမ်ားဆရာ့ကိုလာေမးပါလား"
"ဆရာကသိတာလား အဲ့တာဆိုသူဘယ္မွာလဲ ေျပာျပေပးပါ"
"သြားၿပီေလ သူေက်ာင္းထြက္သြားတယ္ ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မယ္ေျပာတယ္"
"ဟင္ ဆရာေနာက္ေနတာလား"
"ေနာက္စရာလား "
တစ္ကိုယ္လုံးကေသြးေတြေျပာင္းျပန္စီးသြားသလိုခံစားခ်က္ ေခါင္းထဲဘာအေတြးမွမရွိေတာ့ဘူး သူဘယ္ႏိုင္ငံကိုသြားတာလဲ ဘာေၾကာင့္သြားတာလဲ အေျဖေတြမရွိေတာ့ဘူးရွင္းျပခ်င္ေသးတယ္ ထိုေကာင္ေလးကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ထားရင္း "ကိုယ္မင္းကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္" လို႔သူေျပာခ်င္ေသးတယ္ ေျပာစရာစကားေတြအမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္တိုင္ေပးပါ ဒီေန႔ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ဘူး"
ဆရာ့ကိုခြင့္တိုင္ၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲမွအေျပးထြက္လာမိတယ္ ဟုတ္တယ္ ဒါေနာက္ဆုံးအခြင့္အေရးဆိုရင္ေတာင္သူလက္လႊတ္မခံႏိုင္ဘူး Jeonဘက္ကလက္မခံခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနဲဆုံး Jeonေတြးေနတာေတြမွားေနေၾကာင္းသူေျပာျပခ်င္တယ္
Busထက္ျမန္မဲ့Taxiကိုတားလိုက္ရင္း ၿမိဳ႕ျပင္ဆီသို႔
ေနာက္ဆုံးေနရာေလး ဒီမွာေတာ့သူရွိပါေစ
ကားေပၚကအျမန္ဆင္းလိုက္ရင္း ၿခံတံခါးကိုဆြဲဖြင္လိုက္ေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားတယ္
"ေသာ့ ေသာ့ ငါ့မွာေသာ့ရွိတယ္"
Jeonေပးထားတဲ့ေသာ့နဲ႔ဖြင့္ကာ အထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ၿခံႀကီးတစ္ခုလုံးဟာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္
အခန္းေတြကိုတစ္ခုၿပီးတစ္ခုရွာေနတယ္ Jeonကိုမေတြ႕ဘူးေနာက္ဆုံးရက္က တူတူအိပ္ခဲ့တဲ့အခန္းေလးကိုသြားရွာတယ္ မရွိဘူး တကယ္ႀကီးထြက္သြားတာဘဲဆိုတဲ့ အသိကရင္ဘတ္ႀကီးကို ဓားနဲ႔မႊန္းေနသလိုဘဲ
မ်က္ရည္ေတြတားဆီးမရေအာင္ က်လာခဲ့တယ္
ေအာ္ငိုမိတယ္ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္စိတ္နာသြားတာလဲ မဟုတ္ဘူး ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ထိျပတ္သားခဲ့ရတာလဲ ငါ့ဘက္ကိုနဲနဲေလးမွမစဥ္းစားေပးခဲ့ဘူးလား
"ကိုယ္မင္းကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုတာသိရက္နဲ႔
လုပ္ရက္တယ္ ရက္စက္တယ္ မင္း.."
ေအာ္ငိုၿပီး အျပစ္ေတြတင္ေနမိတယ္ တကယ္တမ္းႏွစ္ေယာက္စလုံးက အျပစ္ကင္းမေနခဲ့ၾကဘူး
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့တဲ့ Tae Hyung
ရွင္းျပတာကိုနားမေထာင္ခဲ့တဲ့ Jeon
တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွားေနတာမဟုတ္လား ခ်စ္ရဲ႕နဲ႔ ေဝးသြားခဲ့ရတာမဟုတ္လား
အိမ္ႀကီးထဲမွာညေနေဆာင္းေလာက္အထိ ေနမိလိုက္တယ္တစ္ေန႔လုံး ငိုေကြၽးရင္းနဲ႔ေပါ့
မနက္ထဲကေျပးလႊားရ တစ္မနက္လုံးငိုခဲ့ရတာေၾကာင့္ပင္ပန္းလြန္းကာ ထိုေနရာေလးမွာဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္
ႏိုးလာေတာ့ ညဘက္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ အိမ္မက္လားမဟုတ္ဘူး Jeonသူ႔ကိုထားသြားခဲ့တာ အိမ္မက္မဟုတ္ဘူး တစ္ဆစ္ဆစ္နာလာျပန္ၿပီ ဒီရင္ဘတ္ေလးက သူJeonကိုသိပ္ခ်စ္သည္မဟုတ္လား....
အခန္းထဲကိုသြားဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ အခန္းထဲဝင္ဝင္ခ်င္းအမွတ္တရေတြက မ်က္လုံးထဲ ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာခဲ့တယ္
မိုးၿခိမ္းသံေၾကာက္လို႔ဆိုကာရင္ခြင္ထဲဝင္တိုးတဲ့ေကာင္ေလး
အစ္ကို႔ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို ႀကိဳက္လို႔ ဖက္ထားေပးပါလို႔ေတာင္းဆိုလာတဲ့ေကာင္ေလး
သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လစ္ရင္လစ္သလို လာလာနမ္းတဲ့ေကာင္ေလး
ခါးသြယ္သြယ္ေလးကို လာလာဖက္တဲ့လက္အစုံ
ဒါေတြက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ အမွတ္တရေတြျဖစ္ခဲ့တာမွမဟုတ္ဘဲ သိပ္ကိုျမတ္ႏိုးခဲ့ရတာ Jeonနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ေသးေသးေလးကအစ သူသိပ္ကိုျမတ္ႏိုးရတာ ဘာလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ေျပာဆိုမႈေၾကာင့္နဲ႔Jeonကိုလ်စ္လ်ဴရႈ႕ခဲ့ရင္း ငါၿပိဳလဲမိခဲ့တာလဲ အမွန္ဆို သူရင္ခြင္ထဲသြားၿပီးနားေနခဲ့ရမွာမဟုတ္လား
ဝဲတက္လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ထပ္ၿပီးေတာ့ငိုမိျပန္တယ္ ႏွစ္ေယာက္တူတူအိပ္ခဲ့တဲ့ကုတင္ေပၚတက္ကာ
Jeonအက်ီေလးကို ေပြ႕ဖက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေစခဲ့တယ္
လူကိုယ္တိုင္ေဘးနားမရွိတာေတာင္ သူ႔ရဲ႕အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေလးကအစ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္သက္သာရာရေစခဲ့ပါတယ္
အိမ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕မယ္ အိမ္မက္ထဲမွာမင္းကိုအၾကာႀကီးဖက္ထားမိမယ္ထင္တယ္ ကေလးငယ္~
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ဆီျပန္လာေပးပါကြာ
မျဖစ္ေတာ့မွန္းသိေပမဲ့ ေတာင္းခဲ့မိတဲ့ဆုေတြ
အခုဆို ထိုေကာင္ေလးက ေကာင္းကင္ထက္က ေလယာဥ္ေပၚမွာရွိေနခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား
_____________________________________
#🥺ဒါေလးupဖို႔ၾကာေနတာေဆာတီးပါရွင့္