Nagmadali akong mag- drive patungo sa isang restaurant. I don't know what to buy, Tom and Rio gave me ideas yet not acceptable. I can give her chocolates at some times but not this time. Mga gonggong talaga. It's still 11 PM. The truth is I lied. Magkaiba talaga ng way ang pupuntahan namin. Kailangan ko pang siguraduhing nakapasok na talaga siya bago mag U- turn. Crazy me, I don't know why I am doing this.
Siguro dahil wala akong magawa sa buhay ko.
Pagbaba ko sa harapan ng isang diner ay dumeretso ako papasok. Let's see what can I have. Sinalubong ako ng isang waiter. Iminuwestra niya ako sa isang table.
"Thank you, i'll take my orders out," I said. He nodded his head, giving me the menu. Nakahanda na ang ballpen at papel niya, "Do you have any recommendations? Tasty foods sana," sambit ko.
Binaba ko ang hawak ko na menu saka tiningnan siya. Ngumiti siya sa 'kin, "Para po ba sa asawa niyo? Is she craving?" he asked curiously. My brows knitted. Napayuko ako habang tinatakpan ang bibig ko. I tried to stop myself from laughing pero hindi ko na napigilan ang sarili ko. May kumawalang tawa sa mga labi ko na ipinagtataka niya.
"She's not my wife, pero I think she's craving," I answered. Nabunutan naman siya ng tinik sa dibdib, akala niya siguro na offend niya ako. Natakot ata.
"I suggest, you must try this mushroom with beef tapa, our pork steak is our best seller," he confidently explained. You can see through his eyes, his passion and love on what he is doing, "Mas tasty kapag meron siyang sauce, sir, kaya sana magustuhan niyo."
I nodded my head slowly. Ngayon lang ako nakarinig ng pork steak. Kaya siguro naging best seller, "Alright, I'll take that. Two orders each with 4 orders." After he picked up my order he thanked me.
"Your order will be here after 20-30 minutes," he said before leaving.
Naghintay ako pansamantala. Hindi pa naman ako inaantok. Madalang lang din ang tao dito sa loob. Magha- hatinggabi na rin kasi.
I took a picture of where I am. I posted it in my day. Hindi naman ako gano'n ka active sa social media. For me, it's a toxic community. Hate comments and toxicity are everywhere. Pagkalipas ng dalawangpu't lima ay dumating na ang order ko. It's fully pack, at nararamdaman ko ang singaw ng init.
After paying ay umalis na ako. Ilang minuto na lang at maga-out na siya. She is probably hungry.
I drove for 15 minutes. 5 minutes late ako. Wala pa rin naman siya sa labas kaya I tried to call her. She's not answering. I texted her instead, letting her know.
"Nasaan kaya siya?" I asked, whispering. I decided to walked out from my car. Meron akong nakitang ambulance na nakahinto sa tapat nf Emergency Room.
Nalakad ako papalapit sa doon. I know some may know me, dahil nakita nilang magkasama kaming dalawa ni Doc no'ng nakaraan. Nakapamulsa ako habang naglalakad. Every steps I made, palakas nang palakas ang sigaw at iyak.
Napahinto ako sa pagragasa ng alaalang hindi ko makakalimutan. I held my head. Madiimg sumara ang mga mata ko dahil sa kirot. Parang ayaw akong lubayan ng kirot sa ulo ko.
"Maawa kayo! 'Wag ang anak ko! Palayain niyo na siya!" halos mapugto ang hininga ni mom sa pagmamakaawa.
"Mommy!" tanging naging sagot ko dahil sa panginginig ng buong katawan ko. Taas- baba ang dibdib ko dahil sa takot. Nakakulong ako sa rehas na bakala at hindi makalabas. Samantalang si daddy naman ay nawalan na ng malay dahil sa bugbog at pamimilit na ibigay ang perang hinihingi nila.
Hawak-hawak nila si mom, kanina pa siya nakaluhod. Alam kong masakit na ang mga paa niya. Wala akong nagawa kung 'di ang umiyak sa mga oras na 'yon. Bumukas ang pintuan kung saan ako nakakulong. Napatingin ako sa lalaking nakangisi. Unti-unting nabuhay ang kaba at takot sa dibdib ko.
"Ahhh!" I shouted. Hinihila niya ako palabas habang tinututukan ng baril ang ulo.
Napamulat ako dahil sa isang tinig. Naramdaman ko ang paghawak niya sa braso ko. My eyes welled up with tears. Ang sakit pa rin ng ginawa nila sa mommy at daddy ko. Lumaki ako sa masayang pamilya pero mula noon naging madilim ang mundo ko.
"Okay ka lang? Sumakit ba ang ulo mo bigla?" nag-aalala niyang tanong. I sniffed and wipe my eyes. She touched my forehead, "Hindi ka naman mainit pero namamawis ka, Cholo. Siguro pagod ka na," sabi niya sabay hila sa 'kin. Napatitig ako sa kaniya. Doon ko napansin na nakasuot pala siya ng lab coat. Wala siyang dalang bag o ano.
Pagdating namin sa tapat ng kotse ko ay binuksan niya ang backseat. Kumunot ang noo ko.
"Pasok," utos niya. Hindi na ako nag atubiling sundin siya. She has this charismatic characteristic na nakapagpa-oo sa mga tao kahit nagdadalawang-isip pa sila.
Umupo ako sa loob at tumabi naman siya. She smiled, "Nasaan na ang pagkain na binili mo para sa 'kin?" she asked. Tinaasan niya ako ng kilay.
Inabot ko ang mga pagkain na nasa front seat. Binigay ko sa kaniya ang isang supot at sa 'kin naman ang isa.
Bumusangot ang mukha niya, "So, hindi ka pa kumakain?" tanong niya na may halong inis. Ang totoo hindi naman talaga. Hindi na ako nag-isip pa dahil sasabayan ko siyang kumain.
Dahan-dahan kong iniling ang ulo ko, "Naging busy kasi ako kaya nalimutan ko. Kaya rin kita binilhan ng pagkain para magkasama tayo," paliwanag ko. Malisyosa siyang ngumiti na paramg baliw. Sinundot niya ako sa tagiliran.
"Uy! Ikaw ah? Salamat," sambit niya. Palihim naman akong ngumiti. Sana magustuhan niya ang pagkain.
"Nasaan ang bag mo? Aren't you going home tonight?" I asked curiously. At nakasuot pa rin siya ng lab coat niya.
Huminto siya sa pagbubukas ng box. She pouted her lips, "Nope, i'm sorry, Cholo. Napagod pa kita. May darating kasi maya-mayang patient. Malala na raw ang sakit niya, she's now on the way," nag-aalangan niyang sagot, "Hindi ko na nasabi sa 'yo dahil kakasabi lang din sa 'kin."
I bounced my head, "No worries, hanggang anong oras ka ba?" tanong ko. I opened the box of food for her. Pagkatapo niyan ay umusog ako para mailapag ito sa gitna namin.
She sighed heavily, "Depend on how long will it take."
"Sige, dito na lang ako. Wala rin naman akong gagawin sa bahay."
Mabilis siyang lumingon sa 'kin. Nanlaki ang mga mga mata niya dahil sa sinabi ko, "Cholo, you don't have to do that! You can rest at home," she said. I just shrugged.
"Mapapagod lang din ako kapag nag- drive ako pauwi ng mag-isa." I gave her assurance smile. Napaismid siya at pinalo ang balikat ko, "Just eat, doc. You needed to be energize." Malawak siyang ngumiti.
"Ikaw ah? Naninibago na ako sa 'yo," aniya. Tinuro niya ako gamit ang plastic spoon na hawak niya. Napailing na lamang ako. Hinintay ko muna siyang kumain bago ako magsimula.
Hindi ko alam kung magugustuhan niya, "You like it?" I asked.
Parang robot ang leeg niya habang umiikot patungo sa 'kin, "Nope, ang pangit." Nagpatuloy siya sa pagnguya. Siguro hindi siya sanay sa labas na nga pagkain. She loves cooking.
My jaw dropped. Napatingin ako sa nakabukas na mga pagkain. Sinara ko ito ng mabilis. Ibibigay ko na lang 'to sa iba. Bibili na lamang ako ng bago.
"What are you doing?!" she asked hysterically. Nakakunot ang noo niya habang tinitingnan ang kamay kong nakahawak sa pagkain niya.
"Ibibigay ko na lang sa kanila. Nadala ata ako ng sale stalk ng waiter. Best seller daw nila ito, tapos ang pangit lang din pala," may diin ko ani. Nakakainis. I was about to get it again when she stopped my hand. Hinawakan niya ito sa likurang bahagi ng palad ko.
I slowly turned my eyes at her. Nakangiti siya. Pinipilit niya lang ba ang sarili niya? "Sorry, hindi ko kasi alam ang gusto mo," nahihiya kong sambit.
"Ang seryoso mo naman!" mahina siyang tumawa, "Ang sarap nga, e. Ang galing mong pumili ng resto."
She leaned her head forward. Palapit nang palapit ang mukha niya habang nakangiti. I looked at her glossy lips. I gulped. Bumalik ang titig ko sa mga mata niya. Parang gusto kong tumakbo dahil sa malakas na pagkabog ng dibdib ko.
Anong gagawin niya?
Napahawak ako sa dibdib ko at dahan-dahang ipinikit ang mga mata ko. I was waiting for her when she she slap my cheeks softly.
"Ang cute mo," parang binuhusan ako ng isang balde ng malamig na tubig. Pagbukas ng mga mata ko ay nagsisimula na siyang kumain, "Kumain ka na rin. Umuwi ka na pagkatapos nito, okay?"
Namula ang buong mukha ko. Nag-iwas ako ng tingin, sh*t. Ano ba ang iniisip ko? Am I expecting her to kiss me? Damn, self. You are embarrassing yourself.
Pero ang puso ko, kumakabog ng husto. Kailangan ko atang magpa- check ng heartbeat. Bumuga ako ng malakas na hangin.
While eating, I was glancing at her at the whole time. She's enjoying the food. I heard her phone rings. Kinuha ko muna ang bottled water niya.
"Yes? Wala pa naman dito. Sige babalik na ako, kumain lang po saglit," sambit niya. Binaba niya kaagad ang phone niya at ibinulsa. I gave her back the water, "Salamat."
"Babalik ka na?" tanong ko. Niligpit ko ang pinagkainan namin. Ang payapa pala kapag may kasama akong kumain.
She nodded her head, "Yep, maghahanda pa ako. Malapit na raw ang ooperahan. Ni- refer kasi siya mula sa malayong hospital," sagot niya.
"Sige, magpahinga ka muna sandali," ani ko. Sumandal siya sa gilid ng pinto. Ngayon ko lang napansin na sobrang pagod pala niya tingnan.
Lumabas muna ako para magtapon ng basura. Sakto naman ang pagtama ng tingin namin ni Nero. Bakit siya nandito? Hindi na siya lumapit sa 'kin.
Pagbalik ko ay saktong paglabas ni Pri sa kotse, "Aalis na ako. Salamat, Cholo. Umuwi ka na agad. 'Wag mo na akong hintayin." She pouted her lips. Hawak niya pa rin ang tubig. Huminga ako ng malalim at sumandal sa kotse.
"Alright, tawagan mo ako bukas kung uuwi ka o may kailangan ka." Lumawak ang mga ngiti niya. Napaismid naman ako.
"Nag-aalala ka ba, Cholo? Sana ganito ka lahat ng oras." Malakas siyang tumawa. Sabay kaming napatingin sa umiilaw at malakas na tumutunog na sirena ng ambulance. Napahigpit ang hawak niya sa tubig, "Aalis na ako. Ingat ka."
Hinintay ko muna siyang pumasok bago ako umalis. Pag-uwi ko ng bahay ay nakatulog kaagad ako na may ngiti sa aking mga labi. Happiness inked inside me.
Kinaumagahan ay nagising ako dahil sa isang mensahe. I extended my hand to get my phone while my eyes still close. I pressed the button to turn it on. Doon ko lang binuksan ang mga mata ko.
When I saw her message my spirit suddenly wake up. My eyes widened. Agaran akong umupo sa ibabaw ng kama. It's 8 AM and Pri texted me.
From: 👓
Tapos na ang trabaho. Nasa cafe lang ako.
Bumaba ako sa kama at tanging suot lang ay sandong kulay puti at boxer shorts. Binuksan ko ang closet at kumuha ng magandang short. Hindi na ako magbibihis. Susunduin ko lang naman siya.
Pagkatapos kong magbihis ay huminto ako sa harapan ng salamin. Inayos ang buhok ko at napairap ako ng makita ang naghihilom kong sugat. I sighed heavily. I picked up a colored pink bandage from the box. Ayoko sanang gamitin 'to dahil pambabae, Pri bought this.
Lumabas ako ng bahay dala ang susi ko. Nag-drive ako hanggang sa cafe na sinasabi niya. Napangiti ako ng makita siyang nakaupo malapit sa pintuan kung saan ako palaging umuupo. I stayed outside my car, leaning against it.
I dialed her number. She's massaging her neck right now. Kinuha niya ang phone niya sa ibabaw ng mesa at sinagot.
"Good morning," I greeted her. Napatingin siya sa gawi ko. Sumilay ang isang matamis na ngiti sa mga labi niya. Agad siyang tumayo.
"Good morning, bakit hindi mo sinabing pupunta ka? Hindi ka nag-reply," sabi niya sa 'kin. Mahina lang akong tumawa. I bite my lower lip.
"Nagmadali na akong sunduin ka. I know you are tired," I replied. Napaismid siya habang naglalakad. Mahina akong tumawa. Her eye bugs are getting bigger.
"Yeah, really."
"Nagiging panda na ang mukha mo," sambit ko. Huminto siya sa harapan ko. Her lips curved. Pareho naming hindi binaba ang phone. Nagngitian kaming dalawa.
"Hindi kaya." She cupped her face, "Ang cute ng bandage mo. Sabi ko sa 'yo...bagay 'yan," sabi niya. Pagkababa niya ng phone ay binaba ko na rin. I ended it without looking.
"Yeah, thanks for this."
Nahihiya siyang ngumiti. Pinagbuksan ko siya ng pinto. And I drive her home safely. She look so tired kaya kailangan niyang magpahinga.