[Unicode]
အမ်း!....နွေးလိုက်တာ
ဒီလိုနွေးထွေးမှုမျိုးကို သူ မခံစားရတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာနေပြီလဲ။ အမေဖြစ်သူ ကွယ်လွန်သွားပြီးတည်းက ဘဝတလျောက်လုံးမှာ သူ့ကို ဘယ်သူကမှ ဒီလိုမျိုး မပွေ့ဖက်ထားပေးဖူးဘူး။
ခဏလေး.... ပွေ့ဖက်တာ ? !....
ဝိုးတဝါးဖြစ်တာကနေ အသိပြန်ဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ သူ ရုတ်တရက် တစ်ခုခုကို သတိရလိုက်တယ်။ Huo Zaiyuan ရဲ့ မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာပြီး နက်ရှိုင်းနက်မှောင်နေတဲ့ သူငယ်အိမ်တစ်စုံနဲ့ သွားတွေ့သည်။
" အား..…” ကြီးမားသော ထိတ်လန့်မှုတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားကာ ဖြူနုလှသည့် အသားအရည်က ရဲရဲတောက် နီနေတော့သည်။ “ အ..အ..အကို ...ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို ဖက်ထားတာလဲ !! "
" ကိုယ့်အချစ်လေး ရှောင်ယွမ်..ကိုယ်က တကယ်ကို အပြစ်ကင်းပါတယ်...မနေ့ညက တစ်ညလုံး ကိုယ့်ကို မင်းဖက်ထားပြီး မလွှတ်ပေးခဲ့ဘူး..." အသံနိမ့်နိမ့်လေးနဲ့ ရယ်မောနေပြီး ဒီဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့အသံက လူတစ်ယောက်ရဲ့ နှလုံးသားလေးကို တုန်လှုပ်သွားအောင် လုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်းရှိတယ်။ မျက်နှာနီနီလေးနှင့် လူငယ်လေးကိုကြည့်ပြီး Long Zhanye ၏ စိတ်အခြေအနေသည် ချက်ချင်း ကောင်းမွန်လာသည်။ " မြန်မြန်ထပြီး ပြင်ဆင်တော့..မနက်စာစားပြီးရင် လက်နက်သွားရွှေ့ရအောင် "
" အိုကေ.." Long Zhanye က သူ့ကို ဆက်လက်မစနောက်တော့တာကြောင့် Huo Zaiyuan သည် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ပြီး စောင်များကို သူ့နေရာလွတ်တွင် ပြန်သိမ်းထားလိုက်ကာ မနက်စာလုပ်ဖို့ ပြင်ဆင်တော့သည်။ " အကိုကြီးလုံ...အကို့ကားကရော...."
Hummer ကားက စစ်တပ်နယ်မြေရဲ့ဂိုဒေါင်ထဲမှာ ရပ်ထားတယ်လို့ အရင်တုန်းက Long Zhanye ပြောထားတာကို သူ မမေ့သေးဘူး။ အဲ့ဒီဂိုဒေါင်က ဒုတိယထပ် ဒါမှမဟုတ် တတိယထပ်မှာ ရှိဖို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ပထမထပ် ဒါမှမဟုတ် မြေအောက်ထပ်မှာပဲ ထားကြမယ် ထင်တယ်။
Huo Zaiyuan စဉ်းစားထားသလိုပဲ Long Zhanye သည်လည်း သဘာဝကျစွာပဲ တွေးထားပြီးသားဖြစ်သည်။ ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုကြည့်လိုက်လျှင် အပြင်ဘက်ရှိ သတ္တဝါများက အရင်အတိုင်းရှိနေတာကို သတိပြုမိကာ ဘေးဘယ်ညာယိမ်းထိုးနေပြီး သူတို့ရဲ့ လည်ချောင်းထဲကနေ လေထုထဲကို ထွက်လာတဲ့ အော်သံနိမ့်တွေက လူတွေကို စိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။
" ကားဘီးတွေက နည်းနည်းတော့ ပျက်စီးနေတယ်... တနေ့က အဲ့ဒါကိုပြင်ဖို့ ကိုယ် ဒီကိုပို့လိုက်တာ...ဒါပေမယ့် မနေ့က ရုတ်တရက်ကြီး သူတို့တွေ ဖုတ်ကောင်ဖြစ်သွားကြတယ်...သူတို့ အဲ့ဒါကို ပြင်ပြီးသွားပြီလားဆိုတာတော့ ကိုယ် မသိဘူး... တကယ်လို့ ကိုယ့်ကားသာ မပြင်ရသေးဘူးဆိုရင် အဲ့ဒါက တကယ့်ကို ပြဿနာပဲ "
" အဲ့ဒီပျက်တာကို ဘယ်လိုပြင်ရမလဲ သိလား။ ” မီးဖိုရှေ့တွင် ချက်ပြုတ်နေသော Huo Zaiyuan က မေးသည်။
" ဒါပေါ့..ဒါက မဖြစ်မနေ သိထားရမယ့် အရာပဲလေ ..."
" ကျွန်တော်သွားပြီးတော့ အကို့ကားနဲ့ ပြင်ဖို့လိုတဲ့အရာတွေအကုန်လုံး ကျွန်တော့်နေရာလွတ်ထဲ ထည့်ယူလာပြီး ဒီဒုတိယထပ်မှာ ပြင်မယ်ဆိုရင်ရော..." ခေါက်ဆွဲနှစ်ပန်းကန်ကို သယ်လာပြီး Huo Zaiyuan က အကြံပေးလိုက်တယ်။
" အင်း...အကြံကောင်းပဲ " Long Zhanye က သဘောတူကြောင်း ခေါင်းငြိမ့်သည်။ " ပြင်တဲ့ဂိုဒေါင်က မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာရှိတဲ့ အဆောက်အဦးရဲ့ မြေညီထပ်မှာရှိတယ်...ဆက်ထားတဲ့တံတားကနေ ကိုယ်တို့ လမ်းလျှောက်သွားလို့ရတယ်...ပြီးရင် ပထမထပ်ကိုဆင်းပြီး ကိုယ့်ကားကို ယူလိုက်လို့ရပြီ "
" အိုကေ " Huo Zaiyuan သည် အဆောက်အဦးနှစ်ခုကြား တံတားဖြင့်ဆက်သွယ်ထားသော အကွာအဝေးနှင့် ၎င်းအပေါ်တွင် ဟိုဘက်ဒီဘက် သွားလာနေသည့် ဖုတ်ကောင်များကို ပြတင်းပေါက်မှ ကြည့်လိုက်သည်။ " အကိုကြီးလုံ...နောက်မှ လုပ်ရအောင်...ကျွန်တော်တို့ တတိယထပ်က လက်နက်တိုက်မှာရှိတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို အရင်ယူရအောင်..."
သူ မနက်စာလုပ်နေတုန်းမှာပဲ ကန်တင်းမှာရှိတဲ့ အစားအစာတွေ၊ ဂက်စ်အရည်တွေ၊ အိုးတွေ၊ မီးဖိုတွေ အကုန်လုံးကို သူ့နေရာလွတ်နယ်မြေထဲ ရွှေ့လိုက်ပြီ။ အခုတော့ သူ လက်နက်ဂိုဒေါင်ကို ရှင်းလင်းဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ပြီးရင် အကိုကြီးလုံနဲ့သူ နှစ်ယောက်လုံးက အရေးကြီးပစ္စည်းတွေ ကျန်ခဲ့မှာကို စိတ်ပူစရာမလိုပဲ ကားကို သွားယူနိုင်လိမ့်မယ်။ ဒါပေါ့..သူတို့က ကားကိုပြန်ယူလာနိုင်ရင်တော့ အကောင်းဆုံးဖြစ်လိမ့်မယ်..ဒါပေမယ့် အမြဲတမ်း ကြိုတင်ကာကွယ်ထားတာက ပိုကောင်းတာပေါ့။
~~~~~
နံနက်စာစားပြီးနောက် သူတို့နှစ်ဦးသည် လက်နက်တိုက်ကိုရှင်းလင်းဖို့ တိုက်ရိုက်ပဲသွားခဲ့သည်။ Long Zhanye သည် ကျည်ဆန်များများဆန့်သည့် ပိုပြီးပေါ့ပါးတဲ့ ပစ္စတိုတစ်လက်ကို ကောက်ယူကာ ထိန်းချုပ်ပစ္စည်းမတပ်ဆင်ခင် သေနတ်ကို တပ်ဆင်ခြင်းနှင့် ထိန်းညှိခြင်းများ ပြုလုပ်ဖို့အတွက် အချိန်အနည်းငယ်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် သေနတ်ကို Huo Zaiyuan အား ပေးလိုက်သည်။
" ဒါကိုယူလိုက်...တစ်ခုခုဆို သေနတ်ဘယ်လိုပစ်ရမလဲ သိတယ်မလား...လုပ်နိုင်တယ် ဟုတ် "
" ကျွန်တော် သိပြီ" Huo Zaiyuan သည် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ကာ သူ၏လက်ထဲ သေနတ်ရောက်သည်နှင့် ပစ္စတို၏လုံခြုံရေးခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။
တာဝေးပစ်မှတ်ဆိုရင် ဘယ်လိုပစ်ရမလဲ သူ မသိဘူးဆိုပေမယ့် အခြေခံကျကျ ခလုတ်လေးဆွဲညှစ်လိုက်ရုံကတော့ သူ အပြင်းအထန်ကြိုးစားနေစရာ မလိုဘူး။
အဲ့ဒီလိုပဲ...သူတို့ ကားဂိုဒေါင်ကိုသွားနေတဲ့ လမ်းတလျောက်မှာ သူတို့ကန်တင်းကို ပြန်လာတဲ့အချိန် လုံခြုံတဲ့လမ်းကြောင်းဖြစ်စေဖို့အတွက် အစီအရင်တွေကို ကြိုပြီးပြုလုပ်ထားခဲ့မှာပဲ။ အစီအရင်တွေပြုလုပ်နေတုန်းတော့ လက်ထဲ ဓားကိုင်ထားဖို့က အဆင်မပြေဘူးပဲ။
" သွားစို့...” ရိုင်ဖယ်ကို ကိုင်ဆောင်ထားသည့် Long Zhanye သည် Huo Zaiyuan အားသူ၏အခြားလက်တစ်ဖက်ကို မနေ့ကလိုပဲ ကမ်းပေးခဲ့သည်။
" ကောင်းပါပြီ "
ဒုတိယထပ်မှာရှိတဲ့ ဖုတ်ကောင်တွေအကုန်လုံးကို အခြေခံအားဖြင့် မနေ့က သူတို့ ရှင်းလင်းခဲ့ပြီးပြီ။ အဲ့ဒါအပြင် Huo Zaiyuan ပြုလုပ်ထားတဲ့ အစီအရင် ကာကွယ်မှုကို အပိုထပ်ဆောင်း ပြုလုပ်ပေးတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီအထပ်က အရမ်းကိုအန္တရာယ်ကင်းပြီး လုံခြုံတယ်။ ဒါ့အပြင် မျက်နှာချင်းဆိုင်က အဆောက်အဦးနဲ့ ဆက်သွယ်ထားတဲ့ တံတားဆီကိုသွားတဲ့လမ်းမှာ စင်္ကြံအနည်းငယ် ရှိတယ်။ စင်္ကြံတစ်ခုချင်းစီမှာ စတီးသံတန်းတွေနဲ့ တံခါးတွေ ကာရံထားတယ်။ ဒီအတားအဆီးတွေရဲ့အနောက်မှာ ဖုတ်ကောင်တွေရှိမယ်ဆိုတာ အသေအချာပဲ။ ပြီးတော့ ဒီသံပန်းတွေကို ကာရံပြီးပိတ်ထားသူက ဒီဒုတိယထပ်မှာ ခိုလှုံမယ့်နေရာအဖြစ် ပြုလုပ်ထားတယ်ဆိုတာ သိသာတယ်။ သူတို့ ကံအရမ်းဆိုးလွန်းလို့သာ ဖုတ်ကောင်တွေဖြစ်လာမယ့် နောက်ဆုံးကံကြမ္မာကနေ မလွတ်မြောက်နိုင်ခဲ့ဘူး။
Huo Zaiyuan ကိုကြည့်ကာ Long Zhanye သည် ရှေ့သို့တိုးသွားပြီး တံခါးကို ပိတ်ဆို့ထားသည့် သံမဏိတန်းများကို ဖယ်ရှားလိုက်သည်။ ဖုတ်ကောင်တွေက တံခါးကို ဘယ်လိုဆွဲဖွင့်ရမယ်ဆိုတာ မသိပဲ ကုတ်ခြစ်ပြီးတော့ ထုရိုက်တာသာ ပြုလုပ်နေသည်။ တံခါးကိုကာကွယ်ထားသည့် သံမဏိတန်းများကို ဖယ်ရှားလိုက်သည့် ထိုလူက အခြေအနေတွေ ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ကြား ခေါင်းအေးစွာဖြင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။
သံမဏိတန်းများ ဖယ်ရှားပြီးနောက် တံခါးရဲ့ သူ့နဂိုမူလပျက်စီးမှုကြောင့် တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်လာသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို အနက်ရောင်အရိပ်တစ်ခုက ရှေ့သို့တိုးထွက်လာပြီး လည်ချောင်းထဲမှ ဖိနှိပ်ခံထားရသည့် အော်ဟစ်ညည်းညူသံများ ထွက်ပေါ်နေသည်။
ငွေရောင်အလင်းတန်းတစ်ခု လက်သွားပြီး ဖုတ်ကောင်ရဲ့ဦးခေါင်းက သူ့ပခုံးပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်က စစ်ယူနီဖောင်းကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး ပခုံးတွေကတော့ မြေကြီးပေါ်ကိုပြုတ်ကျသွားတဲ့ အရာကနေ သွေးတွေ ရွှဲစိုနေတယ်။ စင်္ကြံလေးထဲမှာ အနံ့ဆိုးကြီးတစ်ခုက ထွက်ပေါ်လာပြီး ဒီမှာ နှစ်ရက်အပိတ်ခံထားရတဲ့ ဖုတ်ကောင်ဆီကလား ...ဒါမှမဟုတ် သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အနံ့အသက်လားဆိုတာ မသဲကွဲဘူး....
မျက်မှောင်တချက်ကြုံ့လိုက်၍ လက်တစ်ဖက်လှုပ်ရှားလိုက်ပြီး အဆောင်တစ်ခုက အလောင်းပေါ်သို့ ကျသွားကာ ရွှေရောင်မီးတောက်များဖြင့် လွှမ်းခြုံသွားသည်။ စိတ်မကောင်းစွာပဲ ဒီဖုတ်ကောင်ကနေ အမြုတေမရဘူး။
" ရှောင်ယွမ်..ကိုယ် တစ်ခုခုတွေ့လိုက်တယ် " Long Zhanye သည် တံခါးဝမှာ အဆောင်သုံးခုကို နေရာချနေသည့်အလယ်မှ လူငယ်လေးဆီကို အကြည့်ပို့လိုက်သည်။
" အဲ့ဒါ...ဘာလဲ "
" နတ်ဆိုးပုရွက်ဆိတ်အမြုတေ ရှိတဲ့ ဖုတ်ကောင်တွေက များသောအားဖြင့် သူတို့ကိုယ်ပေါ်မှာ မြင်နိုင်တဲ့ဒဏ်ရာတွေ မရှိကြဘူး...ကုတ်ခံရပြီး...ဒါမှမဟုတ် အကိုက်ခံရလို့ ပြောင်းသွားကြတဲ့ ဖုတ်ကောင်တွေကျတော့ အမြုတေမရှိကြဘူး..." Huo Zaiyuan က ဖုတ်ကောင်အလောင်းတွေကို ရွှေရောင်မီးတောက်နဲ့ လောင်ကျွမ်းပစ်တာမျိုးကို တစ်ကြိမ်၊နှစ်ကြိမ်ပဲ သူမြင်ဖူးတယ်ဆိုပေမယ့် မနေ့က လသာဆောင်မှာတွေ့ခဲ့တဲ့ ဖုတ်ကောင်နှစ်ကောင်နဲ့ ပတ်သတ်သမျှကို သေချာလေ့လာကြည့်ခဲ့တယ်။
ဒါကိုကြားကာ Huo Zaiyuan သည် စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် ရပ်တန့်သွားပြီး သေချာစဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် လက်ခံလိုက်သည်...." အဲ့ဒီလိုဖြစ်မယ်ထင်တယ်...."
" H မြို့အနားမှာရှိတဲ့ မီးတောင် စပြီးပေါက်ကွဲတုန်းက မီးတောင်ပြာတွေထဲမှာ နတ်ဆိုးပုရွက်ဆိတ်တွေ အများကြီးပါနေပြီးတော့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ဖုတ်ကောင်ဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲပေးနိုင်တယ်....တကယ်လို့ ဒီလူတွေက အဲ့ဒီနေ့မှာ H မြို့ထဲမှာရှိခဲ့ပြီးတော့ သူတို့မြို့တွေကို ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ကူးစက်မှုက လုံးဝကိုပေါက်ကွဲထွက်သွားမှာပဲ.... အဲ့နောက်ပိုင်းကျတော့ ပုန်းကွယ်နေတဲ့ နတ်ဆိုးပုရွက်ဆိတ်တွေက တစ်ယောက်စီတိုင်းကို ဖုတ်ကောင်ဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲပေးပြီး တခြားသူတွေကို တိုက်ခိုက်စေလိမ့်မယ်.... ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီလောက်ထိ ပြန့်နှံ့သွားရတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပဲ..." Long Zhanye က သူ့ရဲ့ထင်မြင်ချက်ကို ဖြည်းညှင်းစွာ ရှင်းပြနေတယ်။
" အမ်း! ဒါက အဓိပ္ပာယ်ရှိတယ်...ဒါဆို အကိုကြီးလုံပြောတဲ့ ဖြစ်နိုင်ချေအရဆို H မြို့မှာရှိတဲ့ ဖုတ်ကောင်တွေရဲ့ခေါင်းထဲမှာ အမြုတေရှိဖို့က အခြားမြို့က ဖုတ်ကောင်တွေထက် ပိုများလိမ့်မယ် "
" တော်တယ်..." Long Zhanye သည် Huo Zaiyuan ၏ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ကာ ချီးမွမ်းလိုက်သည်။
တောက်...ဉာဏ်ကောင်းတယ်..အာရုံစူးစိုက်မှုလည်းရှိတယ်...ဆင်ခြင်ဉာဏ်ရှိပြီးတော့ တည်ငြိမ်အေးဆေးသေးတယ်...သတ္တိလည်းရှိသလို တုန့်ပြန်နိုင်စွမ်းက မြန်ဆန်တယ်...ထင်ရှားပေါ်လွင်တဲ့ ကိုယ်နေဟန်ထားကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်...ဒီကလေးကို ကမ္ဘာပျက်ကပ်မတိုင်ခင်က သူ ရှာမတွေ့ခဲ့ရတာလဲ...သူ့ကိုသာ စစ်တပ်ထဲ စာရင်းသွင်းပေးနိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင် အခုဆို သူ( HZY ) ဘယ်ရာထူးထိ ရောက်နေမလဲဆိုတာ ဘယ်သူကသိမှာလဲ....
" အကိုကြီးလုံက A မြို့ရဲ့ စစ်တပ်နယ်မြေကို ပြန်မှာလား " သူ မှတ်မိနေသေးတယ်...သူ့အရင်ဘဝတုန်းက A မြို့၊ B မြို့၊ E မြို့နှင့် K မြို့များသည် ဘေစ့်တစ်ခုတည်းအဖြစ် ပေါင်းစည်းလိုက်ပြီး အကြီးမားဆုံး အန္တရာယ်ကင်းမဲ့ဇုန်အဖြစ် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက Huo Zaiyuan သည် V မြို့၏ သေးငယ်လှသည့် ဘေစ့်ထဲမှာ ယောင်ပေပေလုပ်ကာ အချိန်ဖြုန်းနေခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ V မြို့ကို ထွက်ပြေးလာခဲ့တဲ့ သူ့မိထွေးနဲ့ တွေ့တော့သည်။ ကူးစက်မှုကပြန့်ပွားလာခဲ့တဲ့အချိန် သူသည် အခြားအသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများနှင့်အတူဘထွက်ပြေးရန်ကြိုးစားခဲ့သည်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ သူ့ကို နတ်ဆိုးပုရွက်ဆိတ်အုံထဲသို့ ကန်ချခြင်းခံခဲ့ရသည်။
" ပြန်မှာ...ရှောင်ယွမ်လည်း ကိုယ်နဲ့ ပြန်လိုက်ခဲ့ရမယ်..." ဒါက မေးခွန်းတစ်ခု မဟုတ်ပဲ အမိန့်တစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။
" ကောင်းပြီ "
တံခါးကို ပိုကျယ်အောင် တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး ပစ္စည်းမျိုးစုံနှင့် ပိတ်ဆို့ထားသည်။ Huo Zaiyuan သည် ဆက်သွယ်ထားသည့်တံတားကို ဦးတည်ထားသည့် တံခါးကိုဆွဲမဖွင့်မီ စင်္ကြံလမ်းပေါ်မှာ နောက်ထပ်အစီအရင်တစ်ခုကို ခင်းကျင်းလိုက်သည်။ ခုနတုန်းက သူတို့ပြုလုပ်ခဲ့သည့် အရှုပ်အထွေးများက ဖုတ်ကောင်များကို ဆွဲဆောင်ထားခဲ့သည်။ သဲသဲကွဲကွဲမကြားရတဲ့ ကျယ်လောင်သည့်အော်ဟစ်သံများမှတဆင့် ဒီဖုတ်ကောင်တွေက သူတို့နှစ်ယောက်ကို တိုက်ခိုက်ချင်တာကလွဲလို့ ဘာမှမလိုတာ အသေအချာပဲ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် အဆောင်တွေက ဒီအပြုအမူတွေကနေ ကာကွယ်ထားပေးသည်။ Long Zhanye က အစီအရင်ထဲမှာ ပိတ်မိနေတဲ့ အဲ့ဒီလက်တဆုပ်စာ ဖုတ်ကောင်တွေကို အလွယ်တကူပဲ ရှင်းလင်းပစ်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ထင်မြင်ချက်ကို အတည်ပြုလိုက်သလိုပဲ ဒဏ်ရာတွေရှိနေပြီးသား ဒီဖုတ်ကောင်တွေက လောင်ကျွမ်းခံလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ဘာမှမကျန်ရစ်ခဲ့ဘူး။
နောက်ဆုံးမှာ တံခါးပြန်မပိတ်သွားအောင် နောက်ထပ်ပစ္စည်းတွေနဲ့ ပိတ်ဆို့ထားပြီး တံတားပေါ်သို့ သူတို့တက်လာကြသည်။ သက်ရှိတွေရဲ့အနံ့က တံတားပတ်လည်မှာ လှည့်လည်သွားလာနေတဲ့ ဖုတ်ကောင်တွေကို ဆွဲဆောင်သွားပြီး တိုက်ခိုက်မှုများကို အလျင်အမြန်ပြုလုပ်လာကြသည်။ Long Zhanye သည် သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ဆောင်ထားသည့် ဓားကိုလွှဲယမ်းကာ ဟိုဟိုဒီဒီ ခုတ်ဖြတ်ထိုးသွင်းနေသည်။ Huo Zaiyuan သည်လည်း သူ့ရဲ့အဆောင်အသုံးပြုမှုကို ရပ်နားကာ တဖက်သူလိုပဲ သူ၏ဓားဖြင့် ဖုတ်ကောင်များကို သတ်ဖြတ်နေသည်။
ဓားက လေထဲတွင် အလျားလိုက်ဖြတ်သန်းသွားကာ အူတွေနှစ်ပိုင်းထွက်ပြီး တရွတ်တိုက်ဆွဲလာသည့် ဖုတ်ကောင်၏ဦးခေါင်းကို ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ Long Zhanye သည် ရှေ့ကနေ တံတားပေါ်သို့ တရွေ့ရွေ့တိုးလာပြီး လှေကားရဲ့အရိပ်အောက်ကနေ လမ်းလျှောက်ထွက်လာကာ ငွေရောင်တောက်နေတဲ့ အဆောင်တွေကို သူ့လက်ထဲမှာ ညှပ်ထားတဲ့ Huo Zaiyuan နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် ရှိနေတယ်။
" အကိုကြီးလုံ...ဒါက ကျွန်တော်လုပ်ရမယ့် နောက်ဆုံးအစီအရင်ပဲ...ဂိုဒေါင်က ဘယ်နားမှာလဲ "
" အဲ့ဒါက မျက်နှာချင်းဆိုင်က အဆောက်အဦးထဲမှာ... ဒါပေမယ့် အတော်လေး ထူးဆန်းနေတယ်...ဒီမှာ ဖုတ်ကောင်တွေ မတွေ့ရဘူး..." သွေးများစွန်းထင်းနေသည့် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ သူ၏အကြည့်များကိုပို့လိုက်ပြီး မျက်လုံးများက အနည်းငယ်ကျဉ်းမြောင်းသွားကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကထွက်ပေါ်နေတဲ့ဖိအားက လွယ်ကူမနေဘူး။
" အဲ့ဒါက ထူးဆန်းနေတယ်...ဒါပေမယ့် အကိုကြီးလုံ...ဒီမှာရှိတဲ့ လေထုက ကြောက်စရာကောင်းတယ်လို့ အကို ခံစားရလား " ဒါက သူ့ကျင့်ကြံမှုရဲ့ အကျိုးသက်ရောက်မှုကြောင့် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်တယ်...ဒါပေမယ့် Huo Zaiyuan ကတော့ သူ့ရဲ့ဆဌမအာရုံက ပိုပြီးကောင်းလာတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။
အပျက်အစီးတွေနဲ့ သွေးစီးကြောင်းတွေကိုကြည့်ပြီး သူ့စိတ်ထဲမှာ အတော်လေးကို မသက်မသာ ဖြစ်နေတယ်....ဒီနေရာမှာ တစ်ခုခု ပုန်းကွယ်နေသလို ရှိနေတာမျိုး....
" ရှောင်ယွမ်..မင်းသေနတ်ကို သုံးတော့...ဘာကောင်ပဲထွက်လာ ထွက်လာ...သေနတ်နဲ့ပစ်ချလိုက်ရုံပဲ " Long Zhanye သည့် သူ့ဓားကို Huo Zaiyuan ဆီသို့ ပေးလိုက်ပြီး သူ့ကျောပေါ်မှာရှိတဲ့ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို အသုံးမပြုခင် နေရာလွတ်နယ်မြေထဲကို ပြန်သိမ်းခိုင်းလိုက်တယ်။
သူ့နယ်မြေထဲကို ဓားနှစ်ချောင်းလုံး ပစ်ထည့်လိုက်ပြီး Huo Zaiyuan သည် ထိန်းချုပ်မှုကိရိယာပါဝင်သည့် ပစ္စတိုကိုဆွဲယူလိုက်ကာ သူ့ခေါင်းကို Long Zhanye ဘက်သို့ စောင်းလိုက်ပြီး " သွားကြရအောင် .."
[Zawgyi]
အမ္း!....ေနြးလိုက္တာ
ဒီလိုေနြးေထြးမႈမ်ိဳးကို သူ မခံစားရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေနၿပီလဲ။ အေမျဖစ္သူ ကြယ္လြန္သြားၿပီးတည္းက ဘဝတေလ်ာက္လံုးမွာ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ ဒီလိုမ်ိဳး မေပြ့ဖက္ထားေပးဖူးဘူး။
ခဏေလး.... ေပြ့ဖက္တာ ? !....
ဝိုးတဝါးျဖစ္တာကေန အသိျပန္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုကို သတိရလိုက္တယ္။ Huo Zaiyuan ရဲ့ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာၿပီး နက္ရိႈင္းနက္ေမွာင္ေနတဲ့ သူငယ္အိမ္တစ္စံုနဲ႔ သြားေတြ့သည္။
" အား..…” ႀကီးမားေသာ ထိတ္လန႔္မႈတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးတုန္တက္သြားကာ ျဖဴႏုလွသၫ့္ အသားအရည္က ရဲရဲေတာက္ နီေနေတာ့သည္။ “ အ..အ..အကို ...ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖက္ထားတာလဲ !! "
" ကိုယ့္အခ်စ္ေလး ေရွာင္ယြမ္..ကိုယ္က တကယ္ကို အျပစ္ကင္းပါတယ္...မေန့ညက တစ္ညလံုး ကိုယ့္ကို မင္းဖက္ထားၿပီး မလႊတ္ေပးခဲ့ဘူး..." အသံနိမ့္နိမ့္ေလးနဲ႔ ရယ္ေမာေနၿပီး ဒီဆြဲေဆာင္မႈရိွတဲ့အသံက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလံုးသားေလးကို တုန္လႈပ္သြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရိွတယ္။ မ်က္ႏွာနီနီေလးႏွင့္ လူငယ္ေလးကိုၾကၫ့္ၿပီး Long Zhanye ၏ စိတ္အေျခအေနသည္ ခ်က္ခ်င္း ေကာင္းမြန္လာသည္။ " ျမန္ျမန္ထၿပီး ျပင္ဆင္ေတာ့..မနက္စာစားၿပီးရင္ လက္နက္သြားေရႊ့ရေအာင္ "
" အိုေက.." Long Zhanye က သူ႔ကို ဆက္လက္မစေနာက္ေတာ့တာေၾကာင့္ Huo Zaiyuan သည္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ သူ႔လက္ကို ေဝ႔ွယမ္းလိုက္ၿပီး ေစာင္မ်ားကို သူ႔ေနရာလြတ္တြင္ ျပန္သိမ္းထားလိုက္ကာ မနက္စာလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။ " အကိုႀကီးလံု...အကို႔ကားကေရာ...."
Hummer ကားက စစ္တပ္နယ္ေျမရဲ့ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ရပ္ထားတယ္လို႔ အရင္တုန္းက Long Zhanye ေျပာထားတာကို သူ မေမ့ေသးဘူး။ အဲ့ဒီဂိုေဒါင္က ဒုတိယထပ္ ဒါမွမဟုတ္ တတိယထပ္မွာ ရိွဖို႔ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ပထမထပ္ ဒါမွမဟုတ္ ေျမေအာက္ထပ္မွာပဲ ထားၾကမယ္ ထင္တယ္။
Huo Zaiyuan စဉ္းစားထားသလိုပဲ Long Zhanye သည္လည္း သဘာဝက်စြာပဲ ေတြးထားၿပီးသားျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကိုၾကၫ့္လိုက္လ်ွင္ အျပင္ဘက္ရိွ သတၲဝါမ်ားက အရင္အတိုင္းရိွေနတာကို သတိျပဳမိကာ ေဘးဘယ္ညာယိမ္းထိုးေနၿပီး သူတို႔ရဲ့ လည္ေခ်ာင္းထဲကေန ေလထုထဲကို ထြက္လာတဲ့ ေအာ္သံနိမ့္ေတြက လူေတြကို စိတ္လႈပ္ရွားေစတယ္။
" ကားဘီးေတြက နည္းနည္းေတာ့ ပ်က္စီးေနတယ္... တေန့က အဲ့ဒါကိုျပင္ဖို႔ ကိုယ္ ဒီကိုပို႔လိုက္တာ...ဒါေပမယ့္ မေန့က ရုတ္တရက္ႀကီး သူတို႔ေတြ ဖုတ္ေကာင္ျဖစ္သြားၾကတယ္...သူတို႔ အဲ့ဒါကို ျပင္ၿပီးသြားၿပီလားဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ မသိဘူး... တကယ္လို႔ ကိုယ့္ကားသာ မျပင္ရေသးဘူးဆိုရင္ အဲ့ဒါက တကယ့္ကို ျပႆနာပဲ "
" အဲ့ဒီပ်က္တာကို ဘယ္လိုျပင္ရမလဲ သိလား။ ” မီးဖိုေရ႔ွတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ Huo Zaiyuan က ေမးသည္။
" ဒါေပါ့..ဒါက မျဖစ္မေန သိထားရမယ့္ အရာပဲေလ ..."
" ကြၽန္ေတာ္သြားၿပီးေတာ့ အကို႔ကားနဲ႔ ျပင္ဖို႔လိုတဲ့အရာေတြအကုန္လံုး ကြၽန္ေတာ့္ေနရာလြတ္ထဲ ထၫ့္ယူလာၿပီး ဒီဒုတိယထပ္မွာ ျပင္မယ္ဆိုရင္ေရာ..." ေခါက္ဆြဲႏွစ္ပန္းကန္ကို သယ္လာၿပီး Huo Zaiyuan က အႀကံေပးလိုက္တယ္။
" အင္း...အႀကံေကာင္းပဲ " Long Zhanye က သေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ " ျပင္တဲ့ဂိုေဒါင္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရိွတဲ့ အေဆာက္အဦးရဲ့ ေျမညီထပ္မွာရိွတယ္...ဆက္ထားတဲ့တံတားကေန ကိုယ္တို႔ လမ္းေလ်ွာက္သြားလို႔ရတယ္...ၿပီးရင္ ပထမထပ္ကိုဆင္းၿပီး ကိုယ့္ကားကို ယူလိုက္လို႔ရၿပီ "
" အိုေက " Huo Zaiyuan သည္ အေဆာက္အဦးႏွစ္ခုၾကား တံတားျဖင့္ဆက္သြယ္ထားေသာ အကြာအေဝးႏွင့္ ၄အေပၚတြင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ သြားလာေနသၫ့္ ဖုတ္ေကာင္မ်ားကို ျပတင္းေပါက္မွ ၾကၫ့္လိုက္သည္။ " အကိုႀကီးလံု...ေနာက္မွ လုပ္ရေအာင္...ကြၽန္ေတာ္တို႔ တတိယထပ္က လက္နက္တိုက္မွာရိွတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အရင္ယူရေအာင္..."
သူ မနက္စာလုပ္ေနတုန္းမွာပဲ ကန္တင္းမွာရိွတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ဂက္စ္အရည္ေတြ၊ အိုးေတြ၊ မီးဖိုေတြ အကုန္လံုးကို သူ႔ေနရာလြတ္နယ္ေျမထဲ ေရႊ့လိုက္ၿပီ။ အခုေတာ့ သူ လက္နက္ဂိုေဒါင္ကို ရွင္းလင္းဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ၿပီးရင္ အကိုႀကီးလံုနဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အေရးႀကီးပစၥည္းေတြ က်န္ခဲ့မွာကို စိတ္ပူစရာမလိုပဲ ကားကို သြားယူႏိုင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပါ့..သူတို႔က ကားကိုျပန္ယူလာႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္..ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ႀကိဳတင္ကာကြယ္ထားတာက ပိုေကာင္းတာေပါ့။
~~~~~
နံနက္စာစားၿပီးေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ လက္နက္တိုက္ကိုရွင္းလင္းဖို႔ တိုက္ရိုက္ပဲသြားခဲ့သည္။ Long Zhanye သည္ က်ည္ဆန္မ်ားမ်ားဆန႔္သၫ့္ ပိုၿပီးေပါ့ပါးတဲ့ ပစၥတိုတစ္လက္ကို ေကာက္ယူကာ ထိန္းခ်ဳပ္ပစၥည္းမတပ္ဆင္ခင္ ေသနတ္ကို တပ္ဆင္ျခင္းႏွင့္ ထိန္းၫွိျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေသနတ္ကို Huo Zaiyuan အား ေပးလိုက္သည္။
" ဒါကိုယူလိုက္...တစ္ခုခုဆို ေသနတ္ဘယ္လိုပစ္ရမလဲ သိတယ္မလား...လုပ္ႏိုင္တယ္ ဟုတ္ "
" ကြၽန္ေတာ္ သိၿပီ" Huo Zaiyuan သည္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ကာ သူ၏လက္ထဲ ေသနတ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ပစၥတို၏လံုၿခံဳေရးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။
တာေဝးပစ္မွတ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုပစ္ရမလဲ သူ မသိဘူးဆိုေပမယ့္ အေျခခံက်က် ခလုတ္ေလးဆြဲၫွစ္လိုက္ရံုကေတာ့ သူ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနစရာ မလိုဘူး။
အဲ့ဒီလိုပဲ...သူတို႔ ကားဂိုေဒါင္ကိုသြားေနတဲ့ လမ္းတေလ်ာက္မွာ သူတို႔ကန္တင္းကို ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ လံုၿခံဳတဲ့လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ အစီအရင္ေတြကို ႀကိဳၿပီးျပဳလုပ္ထားခဲ့မွာပဲ။ အစီအရင္ေတျြပဳလုပ္ေနတုန္းေတာ့ လက္ထဲ ဓားကိုင္ထားဖို႔က အဆင္မေျပဘူးပဲ။
" သြားစို႔...” ရိုင္ဖယ္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသၫ့္ Long Zhanye သည္ Huo Zaiyuan အားသူ၏အျခားလက္တစ္ဖက္ကို မေန့ကလိုပဲ ကမ္းေပးခဲ့သည္။
" ေကာင္းပါၿပီ "
ဒုတိယထပ္မွာရိွတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ေတြအကုန္လံုးကို အေျခခံအားျဖင့္ မေန့က သူတို႔ ရွင္းလင္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ အဲ့ဒါအျပင္ Huo Zaiyuan ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အစီအရင္ ကာကြယ္မႈကို အပိုထပ္ေဆာင္း ျပဳလုပ္ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအထပ္က အရမ္းကိုအႏၲရာယ္ကင္းၿပီး လံုၿခံဳတယ္။ ဒါ့အျပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အေဆာက္အဦးနဲ႔ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တံတားဆီကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ စႄကၤံအနည္းငယ္ ရိွတယ္။ စႄကၤံတစ္ခုခ်င္းစီမွာ စတီးသံတန္းေတြနဲ႔ တံခါးေတြ ကာရံထားတယ္။ ဒီအတားအဆီးေတြရဲ့အေနာက္မွာ ဖုတ္ေကာင္ေတြရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီသံပန္းေတြကို ကာရံၿပီးပိတ္ထားသူက ဒီဒုတိယထပ္မွာ ခိုလႈံမယ့္ေနရာအျဖစ္ ျပဳလုပ္ထားတယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။ သူတို႔ ကံအရမ္းဆိုးလြန္းလို႔သာ ဖုတ္ေကာင္ေတျြဖစ္လာမယ့္ ေနာက္ဆံုးကံၾကမၼာကေန မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
Huo Zaiyuan ကိုၾကၫ့္ကာ Long Zhanye သည္ ေရ႔ွသို႔တိုးသြားၿပီး တံခါးကို ပိတ္ဆို႔ထားသည့္ သံမဏိတန္းမ်ားကို ဖယ္ရွားလိုက္သည္။ ဖုတ္ေကာင္ေတြက တံခါးကို ဘယ္လိုဆြဲဖြင့္ရမယ္ဆိုတာ မသိပဲ ကုတ္ျခစ္ၿပီးေတာ့ ထုရိုက္တာသာ ျပဳလုပ္ေနသည္။ တံခါးကိုကာကြယ္ထားသၫ့္ သံမဏိတန္းမ်ားကို ဖယ္ရွားလိုက္သၫ့္ ထိုလူက အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ၾကား ေခါင္းေအးစြာျဖင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
သံမဏိတန္းမ်ား ဖယ္ရွားၿပီးေနာက္ တံခါးရဲ့ သူ႔နဂိုမူလပ်က္စီးမႈေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္လာသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အနက္ေရာင္အရိပ္တစ္ခုက ေရ႔ွသို႔တိုးထြက္လာၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ဖိႏိွပ္ခံထားရသၫ့္ ေအာ္ဟစ္ညည္းၫူသံမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္။
ေငြေရာင္အလင္းတန္းတစ္ခု လက္သြားၿပီး ဖုတ္ေကာင္ရဲ့ဦးေခါင္းက သူ႔ပခံုးေပၚကေန ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က စစ္ယူနီေဖာင္းကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ပခံုးေတြကေတာ့ ေျမၾကီးေပၚကိုျပဳတ္က်သြားတဲ့ အရာကေန ေသြးေတြ ရႊဲစိုေနတယ္။ စႄကၤံေလးထဲမွာ အနံ႔ဆိုးႀကီးတစ္ခုက ထြက္ေပၚလာၿပီး ဒီမွာ ႏွစ္ရက္အပိတ္ခံထားရတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ဆီကလား ...ဒါမွမဟုတ္ သဘာဝအတိုင္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အနံ႔အသက္လားဆိုတာ မသဲကြဲဘူး....
မ်က္ေမွာင္တခ်က္ႀကံဳ႔လိုက္၍ လက္တစ္ဖက္လႈပ္ရွားလိုက္ၿပီး အေဆာင္တစ္ခုက အေလာင္းေပၚသို႔ က်သြားကာ ေရႊေရာင္မီးေတာက္မ်ားျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳသြားသည္။ စိတ္မေကာင္းစြာပဲ ဒီဖုတ္ေကာင္ကေန အျမဳေတမရဘူး။
" ေရွာင္ယြမ္..ကိုယ္ တစ္ခုခုေတြ့လိုက္တယ္ " Long Zhanye သည္ တံခါးဝမွာ အေဆာင္သံုးခုကို ေနရာခ်ေနသၫ့္အလယ္မွ လူငယ္ေလးဆီကို အၾကၫ့္ပို႔လိုက္သည္။
" အဲ့ဒါ...ဘာလဲ "
" နတ္ဆိုးပုရြက္ဆိတ္အျမဳေတ ရိွတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ျမင္ႏိုင္တဲ့ဒဏ္ရာေတြ မရိွၾကဘူး...ကုတ္ခံရၿပီး...ဒါမွမဟုတ္ အကိုက္ခံရလို႔ ေျပာင္းသြားၾကတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ေတြက်ေတာ့ အျမဳေတမရိွၾကဘူး..." Huo Zaiyuan က ဖုတ္ေကာင္အေလာင္းေတြကို ေရႊေရာင္မီးေတာက္နဲ႔ ေလာင္ကြၽမ္းပစ္တာမ်ိဳးကို တစ္ႀကိမ္၊ႏွစ္ႀကိမ္ပဲ သူျမင္ဖူးတယ္ဆိုေပမယ့္ မေန့က လသာေဆာင္မွာေတြ့ခဲ့တဲ့ ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ပတ္သတ္သမ်ွကို ေသခ်ာေလ့လာၾကၫ့္ခဲ့တယ္။
ဒါကိုၾကားကာ Huo Zaiyuan သည္ စကၠန႔္အနည္းငယ္ေလာက္ ရပ္တန႔္သြားၿပီး ေသခ်ာစဉ္းစားလိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ခံလိုက္သည္...." အဲ့ဒီလိုျဖစ္မယ္ထင္တယ္...."
" H ၿမိဳ႔အနားမွာရိွတဲ့ မီးေတာင္ စၿပီးေပါက္ကြဲတုန္းက မီးေတာင္ျပာေတြထဲမွာ နတ္ဆိုးပုရြက္ဆိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါေနၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖုတ္ေကာင္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္တယ္....တကယ္လို႔ ဒီလူေတြက အဲ့ဒီေန့မွာ H ၿမိဳ႔ထဲမွာရိွခဲ့ၿပီးေတာ့ သူတို႔ၿမိဳ႔ေတြကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကူးစက္မႈက လံုးဝကိုေပါက္ကြဲထြက္သြားမွာပဲ.... အဲ့ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ နတ္ဆိုးပုရြက္ဆိတ္ေတြက တစ္ေယာက္စီတိုင္းကို ဖုတ္ေကာင္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးၿပီး တျခားသူေတြကို တိုက္ခိုက္ေစလိမ့္မယ္.... ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထိ ျပန႔္ႏွံ႔သြားရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပဲ..." Long Zhanye က သူ႔ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို ျဖည္းၫွင္းစြာ ရွင္းျပေနတယ္။
" အမ္း! ဒါက အဓိပၸာယ္ရိွတယ္...ဒါဆို အကိုႀကီးလံုေျပာတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်အရဆို H ၿမိဳ႔မွာရိွတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ေတြရဲ့ေခါင္းထဲမွာ အျမဳေတရိွဖို႔က အျခားၿမိဳ႔က ဖုတ္ေကာင္ေတြထက္ ပိုမ်ားလိမ့္မယ္ "
" ေတာ္တယ္..." Long Zhanye သည္ Huo Zaiyuan ၏ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ကာ ခ်ီးမြမ္းလိုက္သည္။
ေတာက္...ဉာဏ္ေကာင္းတယ္..အာရံုစူးစိုက္မႈလည္းရိွတယ္...ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရိွၿပီးေတာ့ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးေသးတယ္...သတၲိလည္းရိွသလို တုန႔္ျပန္ႏိုင္စြမ္းက ျမန္ဆန္တယ္...ထင္ရွားေပၚလြင္တဲ့ ကိုယ္ေနဟန္ထားကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္...ဒီကေလးကို ကမ႓ာပ်က္ကပ္မတိုင္ခင္က သူ ရွာမေတြ့ခဲ့ရတာလဲ...သူ႔ကိုသာ စစ္တပ္ထဲ စာရင္းသြင္းေပးႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခုဆို သူ( HZY ) ဘယ္ရာထူးထိ ေရာက္ေနမလဲဆိုတာ ဘယ္သူကသိမွာလဲ....
" အကိုႀကီးလံုက A ၿမိဳ႔ရဲ့ စစ္တပ္နယ္ေျမကို ျပန္မွာလား " သူ မွတ္မိေနေသးတယ္...သူ႔အရင္ဘဝတုန္းက A ၿမိဳ႔၊ B ၿမိဳ႔၊ E ၿမိဳ႔ႏွင့္ K ၿမိဳ႔မ်ားသည္ ေဘစ့္တစ္ခုတည္းအျဖစ္ ေပါင္းစည္းလိုက္ၿပီး အႀကီးမားဆံုး အႏၲရာယ္ကင္းမဲ့ဇုန္အျဖစ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက Huo Zaiyuan သည္ V ၿမိဳ႔၏ ေသးငယ္လွသၫ့္ ေဘစ့္ထဲမွာ ေယာင္ေပေပလုပ္ကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ V ၿမိဳ႔ကို ထြက္ေျပးလာခဲ့တဲ့ သူ႔မိေထြးနဲ႔ ေတြ့ေတာ့သည္။ ကူးစက္မႈကျပန႔္ပြားလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ သူသည္ အျခားအသက္ရွင္က်န္ရစ္သူမ်ားႏွင့္အတူဘထြက္ေျပးရန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ သူ႔ကို နတ္ဆိုးပုရြက္ဆိတ္အံုထဲသို႔ ကန္ခ်ျခင္းခံခဲ့ရသည္။
" ျပန္မွာ...ေရွာင္ယြမ္လည္း ကိုယ္နဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့ရမယ္..." ဒါက ေမးခြန္းတစ္ခု မဟုတ္ပဲ အမိန႔္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။
" ေကာင္းၿပီ "
တံခါးကို ပိုက်ယ္ေအာင္ တြန္းဖြင့္လိုက္ၿပီး ပစၥည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ထားသည္။ Huo Zaiyuan သည္ ဆက္သြယ္ထားသၫ့္တံတားကို ဦးတည္ထားသၫ့္ တံခါးကိုဆြဲမဖြင့္မီ စႄကၤံလမ္းေပၚမွာ ေနာက္ထပ္အစီအရင္တစ္ခုကို ခင္းက်င္းလိုက္သည္။ ခုနတုန္းက သူတို႔ျပဳလုပ္ခဲ့သၫ့္ အရႈပ္အေထြးမ်ားက ဖုတ္ေကာင္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္ထားခဲ့သည္။ သဲသဲကြဲကြဲမၾကားရတဲ့ က်ယ္ေလာင္သၫ့္ေအာ္ဟစ္သံမ်ားမွတဆင့္ ဒီဖုတ္ေကာင္ေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တိုက္ခိုက္ခ်င္တာကလြဲလို႔ ဘာမွမလိုတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အေဆာင္ေတြက ဒီအျပဳအမူေတြကေန ကာကြယ္ထားေပးသည္။ Long Zhanye က အစီအရင္ထဲမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ အဲ့ဒီလက္တဆုပ္စာ ဖုတ္ေကာင္ေတြကို အလြယ္တကူပဲ ရွင္းလင္းပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို အတည္ျပဳလိုက္သလိုပဲ ဒဏ္ရာေတြရိွေနၿပီးသား ဒီဖုတ္ေကာင္ေတြက ေလာင္ကြၽမ္းခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွမက်န္ရစ္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာ တံခါးျပန္မပိတ္သြားေအာင္ ေနာက္ထပ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ထားၿပီး တံတားေပၚသို႔ သူတို႔တက္လာၾကသည္။ သက္ရိွေတြရဲ့အနံ႔က တံတားပတ္လည္မွာ လွၫ့္လည္သြားလာေနတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ေတြကို ဆြဲေဆာင္သြားၿပီး တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို အလ်င္အျမန္ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ Long Zhanye သည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ ကိုင္ေဆာင္ထားသၫ့္ ဓားကိုလႊဲယမ္းကာ ဟိုဟိုဒီဒီ ခုတ္ျဖတ္ထိုးသြင္းေနသည္။ Huo Zaiyuan သည္လည္း သူ႔ရဲ့အေဆာင္အသံုးျပဳမႈကို ရပ္နားကာ တဖက္သူလိုပဲ သူ၏ဓားျဖင့္ ဖုတ္ေကာင္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ေနသည္။
ဓားက ေလထဲတြင္ အလ်ားလိုက္ျဖတ္သန္းသြားကာ အူေတြႏွစ္ပိုင္းထြက္ၿပီး တရြတ္တိုက္ဆြဲလာသၫ့္ ဖုတ္ေကာင္၏ဦးေခါင္းကို ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ Long Zhanye သည္ ေရ႔ွကေန တံတားေပၚသို႔ တေရြ့ေရြ့တိုးလာၿပီး ေလွကားရဲ့အရိပ္ေအာက္ကေန လမ္းေလ်ွာက္ထြက္လာကာ ေငြေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ အေဆာင္ေတြကို သူ႔လက္ထဲမွာ ၫွပ္ထားတဲ့ Huo Zaiyuan နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ရိွေနတယ္။
" အကိုႀကီးလံု...ဒါက ကြၽန္ေတာ္လုပ္ရမယ့္ ေနာက္ဆံုးအစီအရင္ပဲ...ဂိုေဒါင္က ဘယ္နားမွာလဲ "
" အဲ့ဒါက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အေဆာက္အဦးထဲမွာ... ဒါေပမယ့္ အေတာ္ေလး ထူးဆန္းေနတယ္...ဒီမွာ ဖုတ္ေကာင္ေတြ မေတြ့ရဘူး..." ေသြးမ်ားစြန္းထင္းေနသၫ့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ သူ၏အၾကၫ့္မ်ားကိုပို႔လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားက အနည္းငယ္က်ဉ္းေျမာင္းသြားကာ သူ႔ကိုယ္ေပၚကထြက္ေပၚေနတဲ့ဖိအားက လြယ္ကူမေနဘူး။
" အဲ့ဒါက ထူးဆန္းေနတယ္...ဒါေပမယ့္ အကိုႀကီးလံု...ဒီမွာရိွတဲ့ ေလထုက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ အကို ခံစားရလား " ဒါက သူ႔က်င့္ႀကံမႈရဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္...ဒါေပမယ့္ Huo Zaiyuan ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ဆဌမအာရံုက ပိုၿပီးေကာင္းလာတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္။
အပ်က္အစီးေတြနဲ႔ ေသြးစီးေၾကာင္းေတြကိုၾကၫ့္ၿပီး သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလးကို မသက္မသာ ျဖစ္ေနတယ္....ဒီေနရာမွာ တစ္ခုခု ပုန္းကြယ္ေနသလို ရိွေနတာမ်ိဳး....
" ေရွာင္ယြမ္..မင္းေသနတ္ကို သံုးေတာ့...ဘာေကာင္ပဲထြက္လာ ထြက္လာ...ေသနတ္နဲ႔ပစ္ခ်လိုက္ရံုပဲ " Long Zhanye သၫ့္ သူ႔ဓားကို Huo Zaiyuan ဆီသို႔ ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ေက်ာေပၚမွာရိွတဲ့ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို အသံုးမျပဳခင္ ေနရာလြတ္နယ္ေျမထဲကို ျပန္သိမ္းခိုင္းလိုက္တယ္။
သူ႔နယ္ေျမထဲကို ဓားႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ပစ္ထၫ့္လိုက္ၿပီး Huo Zaiyuan သည္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကိရိယာပါဝင္သၫ့္ ပစၥတိုကိုဆြဲယူလိုက္ကာ သူ႔ေခါင္းကို Long Zhanye ဘက္သို႔ ေစာင္းလိုက္ၿပီး " သြားၾကရေအာင္ .."