Pri’s POV
I was in a deep dream of receiving the Doctor’s of the year when I heard my phone ringing. I answered it at pagbalik ko ay wala na sina Doc Zamora at Nurse Lee para magbigay nito sa ‘kin. Wala ng tao sa venue. Parang gumuho ang mundo ko. My eyes welled up with teas and starting sobbing. It feels real but when I wake up, I realized that it was a dream. Napanguso ako. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko.
I stared at my wall clock. It’s 12 Midnight. Patagilid akong humiga habang iniisip ‘yon. Biglang nag-ring ang phone ko, sa sobrang gulat ay napahawak ako sa dibdib ko.
“What the hell? Kapag ikaw ‘to Nixnix, malilintikan ka sa ‘kin,” matigas kong sambit. I picked up my phone from my side table. Tiningnan ko ang caller ID. Napatakip ako ng bibig. I roamed my eyes. Biglang nanindig ang balahibo ko.
“Oh my gosh, sino kaya ang unknown number na ‘to?” I asked myself. My heart starting going crazy and my mind are over thinking. May magnanakaw ba? I bite my fingers. Nagtalukbong ako ng kumot dahil sa takot. I didn’t answer the call. Pagkatapos nitong mamatay ay nakita kong madami pala siyang tawag.
“Sino ba ‘to? Is this mom?” I whispered. I hugged my phone. Bigla na naman ulit tumunog. Hindi ko alam ang gagawin ko. Nanginginig ang mga paa ko. Mom is not calling in this kind of time. Napapikit ako habang nagdadasal. Pagmulat ko ay agad ko itong sinagot.
I waited for someone to say pero wala. Hala! Kailangan ko ng tumawag ng guard. Akma akong tatayo mula sa ‘king higaan ng biglang may nagsalita.
“Please come in my condo…I need you hear…” Paputol-putol ang boses niya mula sa kabilang linya. I can hear his hard breathing. I covered my mouth.
“Cholo? Ikaw ba ‘to?” I asked. I heard a footsteps. Fear crept into me. My gosh, what’s this, “May trabaho si Cholo!” natataranta kong sigaw. Tumayo ako para maghanap ng pagtataguan. Pabalik-balik ako sa loob ng kwarto ko.
“De..los Santos, buksan mo ako.” Pagkatapos niyang sabihin ‘yon ay nakarinig ako ng doorbell. Hindi ko alam pero dahil sa takot at pagkataranta ay napatakbo ako palabas. Pinailaw ko lahat ng ilaw. Sumilip ako sa pintuan. Napasinghap ako ng makitang duguan na mukha ni Cholo sa tapat ng pinto ko. Nagmadali akong buksan ito, kasabay din nito ang pagtumba ng katawan niya patungo sa ‘kin. Napasigaw ako ng malakas. Gano’n pa rin ang suor niya mula kanina pero ang mukha niya puno na ng dugo.
Hinila ko siya papasok ng bahay. Hindi alintana ang bigat niya. Gumagana ang adrenaline ko ngayon. Naiiyak ako na hindi ko maintindihan. Paglapag ko sa kaniya sa couch ay tumakbo ako sa bukas na pintuan. Sumilip ako kung merong nakapansin pero mukhang wala naman. My eyes widened when I saw a drops of blood. Dali-dali akong tumakbo para punasan ito, pati ang pintuan niya at pintuan ko.
Tumungo ako sa kaniya. His brows are cuts, his lips and jaw. Hindi ko alam ang gagawin ko habang nakatitig sa katawan niya. I cut his jacket and shirt, I saw not one gun shot but three. Napahilamos ako ng sariling palad, I walked back and forth. Hindi ko alam ang gagawin ko.
Kinuha ko ang phone ko at tinawagan si Nurse Lee. Napakagat ako ng labi sa paghihintay na sagotin niya ito, “Please, please…sagutin niyo,” I whispered. I heard Cholo groaned. I touched his forehead, he is having a fever. This is bad.
Tinawagan ko si Nurse John, nagbabakasakali lang. Hindi kasi sinasagot ni Nurse Lee.
“Hello, Doc D. May duty ka ngayon?” bungad niyang tanong sa kin. Thank, God.
“Nurse, I need your help,” I said, biting my lips. Hindi gano’n kalayo ang Hospital lalo’t walang traffic ngayon. Hindi ko puweding kuhanin na lang ang balang nakabaon sa katawan niya. I cleaned his wound in the head while waiting for Nurse John. Yes, pupunta siya dito. I need him. Marami siyang bukol sa sugat sa ulo. I know that there is something wrong.
I heard my door bells. Hindi na ako nagsayang pa ng oras. I saw Nurse John, madaming siyang dala na plastic bags. Naglalaman ito na kakailanganin para sa operasyon.
“Sorry po sa abala,” sambit ko. Merong pag-aalala sa mukha niya habang pumapasok kami. I already set up the light.
“How is he?” tanong niya.
“Normal pulse and blood pressure.”
Nilagyan ko siya ng IV fluid. Mabuti na lang at hindi puno ang kamay niya ng tattoo.
“Bakit hindi mo siya dinala sa hospital?” tanong niya ulit. Pagkatapos ko itong ikabit ay humarap ako sa kaniya. He is now getting ready of injecting the anesthesia.
“Natataranta na ako, umuwi siyang ganiyan and I don’t know what to do. I called Nurse Lee but she is not answering,” I said, pouting my lips. Napatingin ako sa kawawang mukha ni Cholo. Ano ba kasing nangyari? “I think, it’s because of his work. At may lagnat siya, Nurse.”
He nodded his head, “Nurse Lee is still on the operation, and it’s because of the bullet,” he answered. Hihintayin na lang naming tumalab. So for normal pa naman ang blood niya. Hindi siya nauubusan ng dugo, “Okay, let’s do this. Hindi naman gano’n ka lalim ang mga bala sa katawan niya. Maybe because of it’s abs.”
I pressed my lips together. Nagawa pa niyang mag-joke sa lagay na ‘to? I sighed heavily.
“Calm down, but I am not telling you to do this every time, Doc. This is not good. We can't to this at home, pero pinagbigyan kita ngayon.” Tipid siyang ngumiti sa ‘kin. I am the one who took the bullet from his body. Kahit na natatakot at kinakabahan ay ginawa ko. I won’t risk his life. Kaya sa ‘kin siya pumunta dahil alam niyang maaasahan ako.
After we took all the bullet, I started threading his open wound. Walang stapler ngayon. Konting gamit lang ang dinala ng palihim ni Nurse John galing sa hospital pero ang iba ay nabili niya sa labas. I’m thankful dahil ando’n pa siya sa hospital. Hating-gabi na natapos ang trabaho niya. Bawat ilang minuto ay tinitingnan namin ang BP niya, so far, hindi naman gano’n kalala maliban sa ulo niya.
“His head needed to be check,” Nurse John said. Binigyan ko siya ng kape at umupo sa tabi niya.Tumango ako bilang tugon, “I think it was from a hard surface or a thing na pinalo sa ulo niya,” dagdag pa niya. Napalabi ako.
“Kanina lang sabi ko sa kaniya ‘wag siyang umuwing may dugo,” bulong ko na may pagtatampo sa boses. Napatitig ako sa tasang hawak ko.
“You pressured him, I think. Hindi na tuloy siya nakapag-ingat,” tugon niya. Narinig ko ang pagtawa niya. He messed my hair, “Just kidding. There are things that you can’t stop, siguro delikado talaga ang trabaho niya.”
“Thank you, Nurse John.” Matamis akong ngumiti sa kaniya. Nang masigurado niyang okay si Cholo ay nagpaalam na siya sa ‘kin. Hinatid ko siya hanggang sa pintuan.
“Sasabihin ko na lang kay Doc na may emergency ka. Alagaan mo muna ‘yan, okay? Call me when you need something,” sinsero niyang sambit. Hindi ko nama mapigilang maluha. Nata-touched lang ako. Tumawa siya at ginulo ang buhok ko, “Ano ba ‘yan? Pagdating sa booyfriend napaka-emotional.”
“Nata- touched lang ako! Mag-ingat kayo ah? Bye!”
Pagbalik ko sa loob ng bahay ay nilagyan ko siya ng kumot. Ang daming gauze ng mukha niya. May benda din siya sa paligid ng kaniyang ulo.
Nakatulog ako sa kabilang couch, natatakot ako sa kwarto. Tapos baka bigla na lang siyang mawalan ng hininga kasalanan ko pa kung bakit hindi ko nakita. I kept the bullet, baka puwedi pa ‘yong gamitin na ebidensya. As I closed my eyes, I fall asleep fast. It’s 4 AM kaya malamang inaantok na ako.
Nang mamataang sobrang haba ng tulog ko at hindi ko siya na check ay pinilit kong buksan ang mga mata kong nakapikit pa. Umupo ako sa couch at iniling ang ulo ko kahit na nakapikit. Ayaw mabuksan! Bumalik ako sa pagkakahiga at tuluyang nilamon ng antok.
Cholo’s POV
When I wake up the first thing I saw was her face. Biglang kumirot ang ulo ko. I held my head, may benda pala ako sa ulo. Akma akong gagalaw ng biglang sumama ang nakatayong dextrose at muntikan ng tumama sa mukha ko. Mabuti na lang at nasalo ko ito. Ang aga namang kamalasan ‘to.
“Nakuha ko na ang pera,” sabi ni Nero. Kumunot ang noo ko, “Sorry, I wasn’t thinking. Sampo dapat tayo, pinauwi ko ang iba dahil sa tingin ko ay kaya natin sila. And I was challenging you too.” Proud siyang ngumiti sa ‘kin. How he brought ourselves in life and death situation is totally crazy.
Nanatili ako nakahiga. Binuksan ko ang mabangong kumot at nakitang wala akong pang-itaas pero madaming benda ang katawan. I glanced at her, my brows knitted when I noticed that she doesn’t have a blanket. Nakabaluktot siya at yakap-yakap ang sarili. This woman isn’t thinking too. Tumayo ako at napangiwi. Ang sakit ng bandang tiyan ko. Napapikit ako habang hawak-hawak ito. Kinuha ko ang kumot na nakatakip sa ‘kin. Paika-ika akong naglakad.
I stepped back when I saw her suddenly sit. Her eyes are still close and she was like having a sleep movement. I stared at her for a while. Hindi siya nagsasalita, she pouted her lips what she always do.
“Delos Santos,” I tried to call her. She didn’t respond, I think she is still sleeping. I sighed heavily. I stepped my feet forward and she shook his head. Nagtaka naman ako, “Are you awake now?” I asked. Napatingin ako sa hawak kong kumot. Agad ko itong tinago sa likuran ko. Akma akong tatalikod ng mahagip ng mga mata ko ang paghiga niya. Bumalik siya sa pagkabaluktot.
“Seriously? I thought she wake up,” I whispered. Napakamot ako ng ulo saka maingat na nilagyan ng kumot. Inayos ko ito ng mabuti. Bumalik ako sa couch at sandaling umupo. It’s still fresh in my mind how Nero played me. That man, dapat nag-isip siya ng maayos. Kaya pala may suot siyang life vest. Napatingin ako sa katawan ko. I got wound again. Bumontong-hininga ako saka tumitig sa babaeng mahimbing na natutulog. I rested my back in the backrest.
How could you be selfless?
“Go home without blood!”
I shook my head when it suddenly entered my mind. Ilang ulit ko ‘tong naalala, ilang ulit ba ang kailangan?
Bumalik ako sa pagkakahiga. I glanced at her. I can’t take off my eyes off her. Ano ba ang meron ka? I know that you are just playing around. I can always see curiosity in your eyes. I suddenly remember how horrible my face is. With a lot of wounds, I looked like a badass. Ano kaya ang tingin niya sa ‘kin?
Sa sobrang lalim ng isip ko ay hindi ko namalayang tumutunog pala ang doorbell. May bisita ba siya dapat ngayon? Bumalik ako sa pagkakaupo at kinuha ang dextrose na nakakabit sa ‘kin. Tumayo ako habang iniinda ang kirot sa katawan ko. Naglakad ako ng mahina hanggang sa makarating sa pintuan. Sumilip ako dito at nakita ang isang lalaking nakasuot ng kulay blue na uniform.
I remember him, kasama siya sa hospita ni Delos Santos. My eyes narrowed. Did he helped her out? Binuksan ko ang pinto at nagtama ang mga paningin namin. He smiled at me.
“Okay na ba ang pakiramdam mo?” he asked. Nakatitig lang ako sa kaniya. He touched my neck and head.], “Wala ka nang lagnat,” sambit niya. Nauna siyang pumasok sa ‘kin dala ang ilang supot. “Nagdala ako ng breakfast para sa inyo. Niluto ng asawa ko.” Sumunod ako sa kaniyao. How close they are?
“Doc!” tawag niya kay Delos Santos. My eyes widened.
“She’s sleeping, baka magising siya,” sagot ko. I don’t know why I pointed him. Mahina siyang tumawa at dumeretso sa kusina. Nang mapansin ko kung ano ang ginawa ko ay dahan-dahan kong binaba ang kamay ko.
“Doc, andito ako sa kusina mo.”
Nanatili akong nasa couch, sobrang daldal ng lalaking ‘yon. Salita siya nang salita kahit na wala naman siyang kausap. He place the plate with food in front of me. Nakasunod ang tingin ko sa kaniya, “Ininit ko sandali para ganahan ka…hmmm? What’s your naman?” he asked. Nanghila siya ng upuan at tumingin sa ‘kin. Ganito ba lahat ng nagta-trabaho sa hospital? Laging nakangiti? I found it creepy.
“Cholo,” I answered him. Tumango siya lumingon kay Delos Santos, “Hey!” mabilis kong tawag sa kaniya. Lumingon siya sa ‘kin at nagtaas ng kilay, may pagtatanong sa mukha niya.
“I am Nurse John. Alam mo ba na si Pri ay parang anak na namin? She is asking everything she is curious of. Sa trabaho at sa mga pasyente. Gusto niya ‘yong tumutulong sa mga tao,” kuwento niya sa ‘kin.
My jaw move. That is why he helped me kahit na this isn’t the right place to do.
“Pero kapag merong nawawala sa gitna ng operation, nagtatago siya at umiyak. Ayaw niyang makitang umiiyak ang pamilyang ginagamot niya,” dagdag pa niya. I feel lumped in my throat. This is too much information.
Madiin akong napapikit.
“Takbo, Cholo! ‘Wag kang lilingon!” sigaw ni mom sa ‘kin. I saw dad fighting the man and mom pushed me. Hindi ko alam ang gagawin ko. Dad was shot by a man who has a snake tattoo in his wrist. I can remember it clearly. The face and how he shoot my mom and dad. Running away in a dark forest feels like a hell.
“Okay ka lang?” tanong niya sa ‘kin. Napahawak ako sa ulo ko.
“Yeah, thank you.”
Itinuro niya ang pagkaing nasa harapan ko. Nag-aalangana kong tumingin dito.
“Can I wait for her to wake up?” I asked. Makahulugan siyang ngumiti sa ‘kin. Sabi niya dumaan lang daw siya para magbigay ng pagkain. Umaga na daw kasing nakatulog si Pri dahil sa pagbabantay sa ‘kin.
Before he leave I says, “Thank you for helping me.”
His side lips lifted, “You should thank your girlfriend for that.” Bigla akong napaubo sa sinabi niya. A what? Nabingi na yata ako, epekto na siguro ‘to ng pagkakapalo sa ‘kin.”Kung hindi niya ako tinawagan hindi namin makukuha ang mga nakabaong bala diyan sa katawan mo. Pakisabi na lang na dumaan ako para I-check ka.”
Do I owe Delos Santos for that? Did she told them that I am her boyfriend? My forehead creased. I started shaking my head while closing the door.