Lagi kong nililinisan ang sugat niya. Mas mabilis ito gumaling kagaya ng sinabi ko. I was the one who took his clips.
“Ayan, kailangan mo pa ring lagyan ng gauze ‘to para tuluyan na talagang humilom ang sugat,” sambit ko sabay baba gunting. Matamis akong ngumiti at inayos ang pagkakadikit. Sa sobrang focus ko sa sugat niya ay hindi ko napansin na sobrang lapit pala ng mukha niya. I feel like the world stops when I glanced at him, I gulped. Nagkatinginan kaming dalawa and I can’t take off my sight off him. He looked so handsome, kahit sinong babae maa-attract sa kaniya. Tanging tibok lang ng puso ko ang naririnig ko. I held my chest and taking my time while he still near as this.
When he realized how near our face was, he looks away immediately. He cleared his throat.
“If it’s done, can I go back now? I have things to do,” he said using his deep voice. I can see his Adams apple move up and down. My brows knitted when his sweat fell down on his face. Tumayo siya mula sa tabi ko. I grabbed his hand to stop him from walking away. Napalunok siya ng malaki.
“Kung naiinitan ka, I can adjust my aircon,” mabilis kong sambit. Tumingin siya sa kamay ko na nakahawak sa kamay niya. Hindi siya nakasagot kaagad kaya napakagat ako ng mga labi. Dapat magbe- breakfast kami pagkatapos nito, e. Suddenly I felt heat through his palm. Nagtaka ako kaya agad ko itong tiningnan pero kasabay din no’n ang pagbawi niya sa kamay niya. It slip away like it has a jelly. Sa ilang segundo na nahawakan ko ang kamay niya ay pinagpawisan kaagad ito.
“No , thank you. Aalis na ako, thanks for this,” he answered fast. He turned his back at me and I was like, what’s happening on him? Napairap ako. This isn’t him. But, I bite my lips to hide a huge smile. Sobrang lapit ng mukha niya kanina sa ‘kin. I almost rolled at the floor.
“Dito ka na mamaya mag- dinner! Ipagluluto kita!” pahabol kong sigaw. He needed to eat healthy foods, hindi ko alam kung nagluluto ba siya para sa kaniyang sarili. Hindi pa ako nakakapunta sa bahay niya kaya wala akong alam, lalo’t dito naman siya lagi kumakain. Tumayo ako mula sa couch, I stretched my arms up and jump while yelling, “Oh my gosh! Ang gwapo niya!” malakas kong sigaw. Halos mapunit ang mukha ko sa ngiti at mapugto ang ulo ko sa malakas na pag-ikot-ikot ko rito kasabay ng mataas na pagtalon, “Wahhh! Ano ba?! nakakainis,” bulong ko sa sarili. Padapa akong humiga sa couch, siniksik ko ang sarili ko dito pero hindi pa rin mawala ang ngisi ko. Hindi naman gano’n kalakas ang tama promise. Okay lang talaga ako.
Kinagabihan ay umuwi kaagad ako para paghandaan ang dinner. Dumaan muna ako sa unit niya para ipaalala sa kaniya na sa bahay siya magdi- dinner. Wala lang, gusto lang ipatikim sa kaniya ang luto ko mamaya. Ngumisi ako at nilagay ang takas na buhok sa likuran ng tenga ko. Yumuko ako para pigilan ang sariling ngumiti ng malaki. Pinindot ko ng tatlong beses ang doorbell. I waited for him for a while, binuksan niya naman kaagad ito. Kumunot kaagad ang noo niya.
I tried to glanced at his house pero agad niya itong sinara na parang ayaw niyang ipakita sa ‘kin ito, Hinarap niya ako na may pagtataka sa mukha niya, “What are you doing here?” he asked.
“Wala naman,” mahina kong sambit sabay yuko. I pressed my lips together, “I just want to remind you na sa bahay ka magdi-dinner mamaya,” dagdag ko. I nibbled my lips and staring at him, Tumaas ang isang kilay niya.
“I’m done eating, you don’t need to prepare for me,” sagot niya. Bigla naman akong nabulunan ng sarili kong laway. Napaubo ako ng ilang beses, “Mukhang masama ang pakiramdam mo, Doc. You should rest. Meron akong trabaho mamaya, you won’t see me for many days,” sambit niya sabay talikod sa ‘kin. Half of me wasn’t expecting this but the other half expected this to happen.
Nagbabakasakali lang naman. Pagsara ng pinto niya ay napapikit ako. Ang excitement sa mukha ko ay biglaan na lang naglaho an parang bula. Mapakla akong ngumiti, “Nag-groceries pa naman ako kaninang umaga para dito,” bulong ko sa sarili. Napalabi ako. Para akong batang ilang segundo na lang ay iiyak na.
I go home defeated. I stomped my feet and then walk without any strength. Bagsak ang balikat ko, nakanguso ang mga labi ko.
Cholo’s POV
After closing the door, I hurriedly ran towards my couch. Nakapatong dito ang damit na susuotin ko. I have a work after recovering, hindi man lang ako nagkaroon ng sapat na leave. My lips pursed. A black leather jacket paired with pants and black shoes. This is what I am wearing during my work. My work isn’t that easy yet not hard as well. That time when I got wound was because of unexpected enemy.
I slide inside my jacket the small knife and behind me was guns. I needed two reloaded. I opened the door and looks around. Walang puweding makakita sa ‘kin lalo na ang doctor na ‘yon. Sobran kulit niya and I can’t stand by that. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil wala. Lumabas ako ng bahay at sinara ito. Nakarinig ako ng pagbukas ng pinto.
“O, magtatrabaho ka na?” an irritating voice crept into my ears.
Napapikit at hindi makalingon sa gawi niya. This woman…I really hate her guts. I gritted my teeth.
“Ganito ba ang suot ng mga undercover?” tanong niya ulit. Nagulat na lang ako na nas likuran ko na siya hawak ang itim na bag na suot ko. Bahagya akong lumayo.
“Hey! Stop it and go home!” I exclaimed. I held my backpack close to me. My forehead creased. She is pouting her lips again. I groaned rolling my eyes. Here we go again, her drame. Tinaas niya ang plastic container na hawak niya, probably a food again. She loves cooking.
“Sayang naman ‘tong niluto ko, Cholo. Ipinagtabi kita kasi baka magutom ka mamaya,” she said, pouting her lips. She stared at what she is holding. She has this aura of convincing people. I messed my hair fast and get the container from her hands. She smiled like crazy. I know that she found it a achievement. Her eyebrows wiggled. I sighed heavily.
“You can go now shoooo!” pagtaboy ko sa kaniya. Ito lang naman ang gusto niyang gawin. Nawala ang kaninang malawak na ngiti at napalitan ng simangot, “What’s up with you again, Delos Santos?” I raised my voice irritatingly, “I already receive the food yet you still sad about it.” I can’t get this woman. She seems mature and calm but sadly, it’s other way around. My phone rings. I groaned.
When I picked it up from my pocket I saw Nero’s name. It’s my accomplice. I stared at her, “Go home. I’m leaving,” I said before turning my back at her. I answered the call.
“Yes?” I asked Nero from the other line.
“Go home without blood!” she shouted.
“Already here,” Nero answered.
I stopped walking because of what she said. Before I could glance at her I heard his door shut close. There is no Delos Santos in the hallway. For some reason it made me smile.
“Coming.” I hanged up the call. Binilisan ko ang lakad, I entered the elevator with this warm heart.
Pagbaba ko ng groundfloor ay nakita ko ang kotse ni Nero. It’s a black Sedan. Nakita ko siyang nakasandal sa tapat ng pintuan habang naninigarilyo. I remained serious. When he looked at me, he smirked mockingly. I know where it is coming. Tumayo siya at inapakan ang sigarilyong kakatapon niya lang. I roamed my eyes.
“Go home without blood, huh?” he repeated. Tumingin siya gamit ang matalim niyang titig. My jaw clenched, opening his car, “Who’s that woman, Cholo? Interesting,” he said playfully. Hindi ko napigilan ang sarili kong isara ng malakas ang pinto ng kotse niya. He glared at me. I gritted my teeth. I hide my clenching fist.
“Shut the f*ck up and let’s get over this, Nero!” tumawa siya habang nagkikibit ng balikat.
Binuksan ko ulit ang kotse at pumasok na. I still seeing him standing outside the car. Inabot ko ang busina ng kotse at ilang ulit itong pinatunog. Hindi ako nagsalita habang nasa byahe kaming dalawa. Bakit kasi siya ang kasama ko ngayon?
“Parang nagiging malambot ka yata ngayon, Cholo?” sambit niya. Nag-iwas lang ako ng tingin. I don’t want to argue with him while in the middle of our mission. Masisira lang ang diskarte naming dalawa. Nanatiling nakayukom ang kamao ko. But when I remember what she said it made me damn calm. I stared at the food she gave me in the dashboard. I am not cooking, I was just always reheating food. Minsan deliver at take- outs.
Pagdating namin sa isang abandonadong gusali ay nilabas ko na ang mga gamit ko. I hold two guns while Nero wearing his gloves. Nagsuot din siya ng bullet proof vest dahil takot matamaan ng bala. I rolled my eyes. “Matagal pa ba ‘yan?” tanong ko sa kaniya.
He glared at me. Lumabas ako ng kotse para matingnan ang lugar. Ito ba ang pinagtataguan nila? Are they so cheap na wala man lang silang magarang quarters. I heard Nero’s closing the door. I wear my face mask to hide my face.
“Tara na?” tanong niya. I nodded my head. We need to get the money they stole from Mayor Jimenez. When I saw their profile, I know that they are not that easy to defeat. Madami silang myembro pero sa pagpapatuloy ng pagi-imbestiga namin ay nalaman namin na may gaganapin silang underground battle at konti lang ang matitira dito.
Nanatili kaming nakayuko habang hawak ang mga armas namin. Dahan-dahan kaming naglakad papasok sa mayabong at matataas na damo. Huminto ako ng makarinig ng mga bantay. I glanced at Nero na ngayon pa lang nilalagyan ng bala ang kaniyang armas. Seriously?
I don’t feel good about it. He is seems calm. I stared at him intently. He is humming a song.
“Let’s go,” he said. He ran fast and I did too. Huminto kaming dalawa sa pader ng gusali. Sinusukat ko pa rin siya ng tingin. Tumingin siya sa ‘kin, “I’ll go there and you here, okay? Kill them if needed,” he added and leave me. Huminga ko ng malalim. This is an easy task but something is wrong. Sumilip ako sa loob. Isa itong hindi pa naaayos na pintuan. Wala tao kaya pumasok ako ng dahan-dahan.
We are doing this because we are tasked to. I’m doing this on purpose. Sa pamamagitan nito ay makikilala ko sila at masasanay ko ang sarili ko.
Sa pagpasok ng isang lalaki ay agad ko siyang inipit sa ang leeg niya hanggang sa mawalan siya ng hininga. He punched me in my face so I kicked his knees hanggang sa lumuhod siya. He fell on the ground. Mahina akong bumuga ng hangin at tuluyan ng pumasok sa loob. I saw not one person but five, they were laughing out loud. My lips pursed. This building have a lot of empty blue containers, machines and punching bags. Nage-exercise din pala sila.
They were wearing a bull printed leather jacket and always have a metal between their fingers. Patago ako lumapit sa kanila. I was about to shoot them when the heard a gun shot outside. Before they could go out I pointed my gun towards them. Hindi na ako nagsayang ng oras I shoot the hand of the red haired. He groaned while jumping. I smirked. Sinipa ko ang isa pang kasama nila. Why did Nero shoot those? Damn you, Nero.
Natamaan ako sa mukha and that was f*cking hurts. Hindi ko aakalaing matitikman ko ‘yan dito. Napangiwi ako. Natamaan sila ng bala sa tagiliran. Two down. Ngumisi ako. Napaatras silang dalawa.
“Who are you?” he asked, trembling.
“I am no one. Where is the money?” I asked back.
“Wala dito ang pera,” sagot niya. Nakita kong tumawa ang isang kasama niya habang nakatitig sa likuran. I was about to shot him but I was shot first. I stepped back. I saw a blood in my shoulder. What the f*ck is this? Isang sunod-sunod na suntok ang sumalubong sa ‘kin. Napatumba ko sa maduming sahig na puno ng patay na dahon ng mga puno at damo. Tumilapon ang baril na hawak ko, and I wasn’t able to shoot them. My face feels nothing but I am still in wondering, “Wala ka pala, e.” Sinipa ako sa bandang tiyan ng lalaking tinutukan ko kanina. Napabaluktot ako ng sumunod ang dalawang sipa.
But when the man who shoot me tried to give me his fist, nasalo ko ito. Agaran kong binunot ang kutsilyong nasa loob ng jacket ko. I sliced his shoulder and neck, not as deep until his bone but his neck was dripping with blood. Tumalsik ang dugo sa damit ko.
I licked my lips, tasting the blood from it. Tumayo ako at tumingin sa paligid. Hindi ko magawang hawakan ang balikat ko. I looked around, and there I saw Nero. Hawak siya ng mga bulldogs. Puno ng suntok ang mukha. Bago pa nila ako putukan ay hinila ko ang buhok ng lalaking tumatagas ang dugo sa leeg niya.
“F*ck, Marlon!” sigaw ng mga kasamahan niya. I gritted my teeth. My eyes almost close because of the punch. Sino ba naman ang hindi mababasag ang mukha dahil sa mga metal na nasa daliri nila.
Marlon groaned, “Bitawan mo ako,” he said. He tried to punch me but he can’t do it with his wounded arm.
“Give back the money or I will kill him!” I shouted. I pointed my gun towards his head, “Mawawalan siya ng dugo.” Paalala ko. I smiled playfully. They were more that I expected. Is this a sabotage? I saw Nero almost drop his knees. I can’t believe that he lose.
“Or I will kill him too,” the man in black teeth said. Nakatirik ang buhok niya pataas. I smirked.
“Then, let’s exchange and chase each other,” I hardly said. Tumango siya. I roamed my eyes for possible people that are hiding, so far wala naman. I took a breath heavily. Unti-unti kong nararamdaman ang bala sa balikat ko.
“Don’t go home with blood!”
Biglang pumasok sa alaala ko ang sinabi niya. That woman.
Ngumisi lang siya sa ‘kin. We can’t go home without the money. Saan nila kaya ito ilalagay? Focus, Cholo. You have to get rid of it. Nagtama ang tingin naming dalawa ni Nero. Para kaming nag-uusap gamit ang mga mata. Tumango siya sa ‘kin.
“Red, help me!” Marlon shouted. He pleaded, he look so pale.
“Marlon, Marlon, I pity you. Seems like you are not important to the,” I whispered.
“No!”
“Sige, ibalik mo sa ‘min si Marlon. Ibabalik ko ang gonggong na ‘to,” sambit ni Red. Mapaglaro akong ngumiti sa kanila. This is so bad, “One, two, three!” sigaw niya. Malakas kong itulak si Marlon at nasubsob ito sa sahig. Tumakbo naman si Nero sa tabi ko. Pinutukan ko sila, pero naubos ang bala ko, merong sumugod at pumalo sa ulo ko. I was able to slice their skin with my knife.
“G*go ka! What did you do?!” I asked while punching the bulls. My eyes widened when I saw Marlon crawling to get my gun, ang tumilapon kanina. Bago pa ako makalapit sa kaniya ay may sumuntok sa tiyan ko. Ramdam na ramdam ko ang pagtanim ng mga suntok nila. Napaatras ko, I am panting. Maigi kong ginamit ang kutsilyong hawak ko.
“Argghh!” they shouted. I felt something in my head. Konti na lang ang natitira sa kanila. They don’t even help Marlon. When I remembered him, I stopped and glancing at him. Parang tumigil ang mundo ko. He was able to point at me the gun. Nanginginig ang kamay niya. Lalong lumakas ang pagtibok ng puso ko.
Bumalik ako sa totoong nangyari sa pagsuntok sa mukha ko.
“C!” tawag ni Nero sa ‘kin. I heard a gunshot. Dalawang shots habang unti-unting hinihigop ang katawan ko ng lupa. Napahawak ako sa ilong ko, “F*ck!”
Nasangga ko pa ang huling tumangkang sumuntok sa ‘kin. Tinarak ko sa dibdib niya ang punyal.
“Ang lakas mo pa rin kahit ang dami ng tama mo…” Lumabas ang dugo sa bibig niya. I can’t move. The last thing I remember was a shout from Nero.
Anong ginawa mo, Nero?