{Zawgyi}
လင္ရွန္း သူ႔အစ္ကိုႀကီးကို မေတြ႕ျဖစ္တာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာရွိေနၿပီျဖစ္တယ္။ ဒီအေတာအတြင္း ပုံမွန္အားျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ စာေလ့လာတဲ့ဆီမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့တယ္။ ေန႔တိုင္းေက်ာင္းသြားရတာကလြဲလို႔ ပုစာၦေတြကိုသာ ျပန္ေႏႊးေနတာျဖစ္တယ္။
တစ္ခါတစ္ရံ ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕အိမ္နဲ႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆို ေက်ာင္းမွာ ရွိေနတတ္တယ္။
လင္ယြမ္ကလည္း အလုပ္ရႈပ္ေနပုံေပၚတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီတစ္ပတ္မွာတင္ သူအိမ္ျပန္မလာတာ မွန္းေျခအရ သုံးရက္ေလာက္ရွိၿပီဆိုတာေတာ့ လင္ရွန္းသတိထားမိတယ္။
အဲ့ေတာ့... မိသားစုေန႔ေလး? သူ႔အေတြးေတြကို ဒီစကားလုံးသုံးလုံးက လုံး၀ဆြဲေဆာင္သြားခဲ့တယ္။
ဖုန္းထဲကေန ခ်ဴ႐ုန္ကေတာ့ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ေျပာေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ လင္ရွန္းရဲ႕အေတြးေတြကေတာ့ အေဝးတစ္ေနရာကို ပ်ံသန္းေနတယ္။
လင္ယြမ္... ထပ္ေပါင္းေျပာရရင္ သူ အေဖျဖစ္သူကိုလည္း မျမင္ရေသးဘူး။
ဟုတ္တယ္!
လင္ရွန္း စာအုပ္ထဲအထည့္ခံရလို႔ ေရာက္လာတည္းကေန အခုခ်ိန္ထိ စာအုပ္ထဲက မူလပိုင္ရွင္ရဲ႕အေဖနဲ႔ မေတြ႕ရေသးဘူး။ လင္မ်ိဳးႏြယ္အုပ္စုရဲ႕ ဥကၠဌလင္ရႈရွင္းလို႔ပဲ သိထားေသးတာ။
အရပ္ရွည္တယ္၊ ခ်မ္းသာၿပီး ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ၾကင္အင္လကၡဏာရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထပ္ေပါင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔အေမခ်ဴ႐ုန္နဲ႔ဆိုရင္ ေလာကႀကီးကိုေတာင္ တုန္လႈပ္သြားေစခဲ့တဲ့ နတ္သမီးအခ်စ္ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
နတ္သမီးအခ်စ္ပုံျပင္ဆိုတာကလြဲရင္ လင္ရႈရွင္းနဲ႔ လင္ရွန္းရဲ႕မူလကမာၻကအေဖက ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္တူၾကတယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးက မိသားစုကုမၸဏီကို ဦးေဆာင္ေနၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးက အာဏာရွိၿပီး ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းတဲ့ သက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားေတြျဖစ္တယ္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လင္ရွန္း အနည္းငယ္စိတ္လႈပ္ရွားလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ေသာလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ အတူေနထိုင္ရမွာကို လင္ရွန္း ေၾကာက္မိတယ္။ သူ႔ရဲ႕တကယ့္ကမာၻက အေဖက သူ႔ကို ဘယ္အခ်ိန္ပဲၾကည့္ၾကည့္ အၿမဲတမ္း ေအးစက္ကာ ခပ္တန္းတန္းအမူအယာမ်ိဳးသာ ရွိတယ္။
သူ႔အစ္ကိုႀကီးလိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳမႈမရဘူး။ သူ႔ညီမငယ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္လိုမ်ိဳး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့အမူအယာမ်ိဳးလည္း မျပဘူး။ လင္ရွန္း သူ႔အေဖကို အရမ္းေၾကာက္ရတယ္။
ထင္ရာစိုင္းၿပီး ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ေတြလုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တိုင္း သူ႔အေဖရဲ႕ တင္းက်ပ္တဲ့အၾကည့္ေအာက္မွာ အဲ့တာေတြက အေငြ႕လိုေပ်ာက္ကြယ္သြားရတယ္။
သူ႔အေဖလိုမ်ိဳး သက္လတ္ပိုင္းလူအနည္းငယ္ကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ သူတို႔အားလုံးက တစ္ပုံစံတည္းေတြခ်ည္းပဲ။
ေလးနက္၊ သန္မာကာ စကားမေျပာေပမယ့္ ထိုမ်က္လုံးေတြက လူေတြရဲ႕ႏွလုံးသားထဲကို ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ၀တၳဳထဲက ေဖေဖလင္ကေရာ ဒီလိုပုံပဲလား?
႐ုတ္တရက္ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ခါးသက္လာတာကို လင္ရွန္းခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒီအေတာအတြင္း ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ခဲ့လြန္းတာေၾကာင့္ ဒီလိုလူမ်ိဳးရွိတာကိုေတာင္ သူေမ့ေနခဲ့တယ္။
သို႔ေပမယ့္ ဒီကမာၻကိုေရာက္လာတဲ့ ပထမဆုံးေန႔ အိမ္ထဲဝင္တဲ့အခ်ိန္ကို သူမွတ္မိေသးတယ္။ ခ်ဴ႐ုန္က သူ႔အေဖအေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ တစ္ဖက္လူက စီးပြားေရးကိစၥနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕႐ူပေဗဒအမွတ္ျပည့္ရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္က်င္းပတာကို ျပန္မလာႏိုင္တဲ့အတြက္ အေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္ေနတယ္ဆိုၿပီးလည္း ေျပာခဲ့ေသးတယ္။
သို႔ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳး ဖခင္အေပၚ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္ေနျခင္းက ဝိဉာဥ္ရဲ႕အနက္ရႈိင္းဆုံးေနရာကေန လာတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲ့တာက သူ႔ကို ႐ုတ္တရက္ႀကီး စိတ္လႈပ္ရွားလာေစတယ္။
"ေရွာင္ရွန္း? ေရွာင္ရွန္း?" ဖုန္းထဲကေန ခ်ဴ႐ုန္ရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့အသံေလးထြက္ေပၚလာတယ္ "ေရွာင္ရွန္း နားေထာင္ေနရဲ႕လား?" သူမ စိုးရိမ္စြာေမးလိုက္တယ္ "ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"မျဖစ္.... မျဖစ္ပါဘူး" လင္ရွန္း အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ တံေတြးၿမိဳခ်ကာ သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာ ပိုၿပီးနက္နက္စြာ ေသာကေရာက္ေနတဲ့ တျခားအေတြးရွိေနတယ္။
ခုခ်ိန္ထိ သူ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့လူေတြထဲမွာ ေမေမခ်ဴ႐ုန္က သိပ္ကိုပူပန္ေၾကာင့္ၾကမဲ့တယ္။ အႀကီးဆုံးအစ္ကိုလင္ယြမ္က သိမ္ေမြ႕ကာ ေယာက်ာ္းပီသသူတစ္ေယာက္၊ ထက္ျမက္ေသာ္ျငား သူ႔ညီႏွစ္ေယာက္အေပၚေတာ့ အရမ္းကို စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး ေလးစားတယ္။
ညီငယ္ျဖစ္သူ လင္ခ်ီကေတာ့ ထူးဆန္းၿပီး ကာကြယ္ေပးခ်င္တဲ့ဆႏၵ လႊမ္းမိုးေနသူျဖစ္တယ္။
ထိုလူသုံးေယာက္က ဘယ္ေတာ့မွ သံသယျဖစ္စရာေကာင္းမေနဘူး။
လင္ရွန္းက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သုံးစားမရတဲ့ဘိတ္ေခ်းျဖစ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီး သင္ယူရတာကို ႏွစ္သက္တဲ့ လိမၼာတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး အျပစ္ရွာမရေတာ့ဘူး။ သူ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားသင့္လားဆိုတာ လင္ရွန္းမသိေတာ့ဘူး။
သို႔ေပမယ့္ သူတို႔အေဖကေရာ?
လင္မ်ိဳးႏြယ္အုပ္စုရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္တာနဲ႔အညီ သူက ပါးနပ္ၿပီး အာဏာရွိမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ သူ ဘာမွားေနလဲဆိုတာကို ရွာေတြ႕သြားမွာလား?
လင္ရွန္း စိတ္လႈပ္ရွားလာတယ္။
လင္ရွန္း စိုးရိမ္လာတယ္။
လင္ရွန္းမ်က္ခုံးေတြက ေဘာလုံးတစ္လုံးလိုေတာင္ ေကြးမလိုျဖစ္ေနၿပီ။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ?" သတိေပးျခင္းမရွိ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို လင္ရွန္းပုခုံးေပၚ လက္တစ္ဖက္ေရာက္လာတယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔ေဘးနားမွာ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမဲ့စြာ ရပ္ေနၿပီး ေခါင္းကို ပိုနီးကပ္လာေအာင္ ေစာင္းငဲ့ကာ လင္ရွန္းရဲ႕အမူအယာကို ၾကည့္ေနတယ္ "ဘယ္သူ ဆက္တာလဲ? ဘာလို႔ ေၾကာက္ေနတာလဲ?"
"ေရွာင္ရွန္း?" ဖုန္းထဲကေန ခ်ဴ႐ုန္ကလည္း လွမ္းေခၚလာတယ္။ လင္ရွန္းေဘးမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္စကားေျပာေနတာကို သူမၾကားေနရတယ္ဆိုေပမယ့္ သဲသဲကြဲကြဲမၾကားရဘူး "အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔လား? ညက်ရင္ တစ္ခုခုလုပ္စရာရွိလို႔လား?"
သူမအသံက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ကာ သူမရဲ႕ရယ္ေမာသံက ၾကည္လင္ေနတယ္ "အဲ့လိုဆိုေပမယ့္ မယဥ္မေက်းမလုပ္နဲ႔၊ မိသားစုေန႔မွာ တစ္ေယာက္မွ ပ်က္ကြက္လို႔မရဘူး ဒါေပမယ့္..."
ခ်ဴ႐ုန္က အသံကိုဆြဲကာ စေနာက္သလို ရယ္ေမာလိုက္တယ္ "တကယ္လို႔ ေရွာင္ရွန္းရဲ႕ေကာင္မေလးျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္ေလးျဖစ္ျဖစ္ဆိုရင္ေတာ့ ေခၚလာလို႔မရဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူးေနာ္"
"မား!" လင္ရွန္း မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ရဲတက္လာတယ္။
သူကခုမွ အထက္တန္းတတိယႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္!
သူတို႔အေမက ဒီေလာက္ႀကီးထိ ပြင့္လင္းေနတာ တကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား?
"ေနာက္တာ!" ခ်ဴ႐ုန္ၿပဳံးရင္း ေျပာလာျပန္တယ္ "ဒါေပမယ့္ မိသားစုေန႔မွာေတာ့ သားပါမွရမယ္ေလ၊ ျမန္ျမန္ထြက္လာခဲ့၊ အေမနဲ႔ ေရွာင္ခ်ီတို႔ ေက်ာင္းေပါက္၀မွာ သားကို ေစာင့္ေနတာ"
"ဟုတ္" လင္ရွန္း ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။
သူခုေလးတင္ေျပာလိုက္တဲ့ 'မား'ဆိုတဲ့ စကားလုံးက သူ႔ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ေတာင့္တင္းသြားေစတယ္။ လင္ရွန္းဖုန္းခ်လိုက္တဲ့အခါ သူလည္း သူ႔အေနအထားကို ျပန္မတ္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေမးလိုက္တယ္ "မင္းအေမ ဆက္တာလား?"
"အမ္း" လင္ရွန္း ေခါင္းၿငိတ္ျပတယ္။
သူ ရႈခ်န္းကို ေတာင္းပန္သလိုမ်ိဳးၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္တယ္ "စိတ္မရွိနဲ႔ကြာ၊ ဒီေန႔ကငါ့မိသားစုရဲ႕ မိသားစုေန႔ေလးမို႔လို႔ မိသားစုဝင္အားလုံး ပါမွရမယ္... မင္းေမြးေန႔ကို မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါေစ" လင္ရွန္း ရႈခ်န္းကို ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္တယ္ "ေပ်ာ္ခဲ့ၾကေပါ့"
သူထပ္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ကာ ေက်ာင္းျပင္ကို ေျပးထြက္လိုက္ေတာ့တယ္။ မိသားစုေန႔ေလးမွာ ဆင္ႏႊဲဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံျခားကေနေတာင္ ေလယာဥ္စီးၿပီးျပန္လာတဲ့အေဖတစ္ေယာက္က သူ႔မိသားစုရဲ႕ေအးစက္ၿပီး အေရးမစိုက္တတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယုံၾကည္လိုက္တယ္။
သို႔ေပမယ့္ ဒီဟာေၾကာင့္ပဲ လင္ရွန္းပိုစိတ္ပူရတယ္။ တစ္ဖက္လူကလည္း ႐ုတ္တရက္ႀကီးေျပာင္းလဲ...
မသိေတာ့ဘူး! လင္ရွန္း ေခါင္းကို ယမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ထပ္ၿပီးေတြးၾကည့္ေနလို႔လည္း အပိုပဲ။
သူဒီလိုမ်ိဳးေတြးေနေပမယ့္ ေက်ာင္းေပါက္၀နဲ႔ နီးကပ္လာေလေလ မသိလိုက္မသိဖာသာနဲ႔ ေႏွးေကြးလာေလျဖစ္ေနတယ္။ သူဒီကို ပထမဆုံးေရာက္လာတဲ့ေန႔က လုံး၀ကို ျပင္ဆင္မႈမရွိဘဲ သူ႔အစ္ကိုႀကီး၊ ညီငယ္နဲ႔ အေမတို႔ကို တစ္ဦးခ်င္းစီ ေတြ႕ဆုံခဲ့ရတယ္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူက မူလလင္ရွန္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သူတို႔ေတြ မသိၾကသလို သူကလည္း ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္လာမွာေတြကို ေတြးထားခဲ့တယ္။
အဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔ေတြ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ရင္းႏွီးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေႏြးေထြးၿပီးေအးခ်မ္းတဲ့မိသားစုေလးကို ပိုပိုၿပီးသေဘာက်လာတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဒီလိုအေတြးေတြက သူ႔စိတ္ထဲကေန အလိုအေလ်ာက္ထြက္လာပုံရတယ္။ သူ...
"လင္ရွန္း!" လင္ရွန္းေနာက္ကေန ႐ုတ္တရက္ လုေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕အသံထြက္ေပၚလာတယ္။ လင္ရွန္းလည္း သူ႔အလိုလိုရပ္မိသြားၿပီး ေခါင္းလွည့္ကာ လုေျမာင္ေျမာင္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
ရွင္းဆန္းအထက္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းပန္းကေလးက ၾကယ္ေတြပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့ လမင္းလိုမ်ိဳး တည္ရွိမႈျဖစ္ေနဆဲပဲ။ သူမေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ လင္းေဝ့နင္၊ အိုးရန္ယင္းယီနဲ႔ မ်ားစြာေသာ ေယာက်ာ္းေလး မိန္းကေလးေတြ ရွိေနတယ္။
လုေျမာင္ေျမာင္မွာ ခါးေလာက္ထိေျဖာင့္စင္းရွည္လ်ားတဲ့ အနက္ေရာင္ဆံပင္ေတြနဲ႔ ႏွစ္လိုဖြယ္မ်က္ႏွာေသးေသးေလးရွိေနဆဲ ဆိုေပမယ့္ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ကေတာ့ အေတာ္ေလးျဖဴေလ်ာ္ေနတယ္။
"လင္ရွန္း" လုေျမာင္ေျမာင္ လင္ရွန္းဆီေလွ်ာက္လာကာ ေမးကိုပင့္ၿပီး သူ႔ကို ဂုဏ္ယူစြာၾကည့္လာတယ္ "ငါ ရႈံးမွာမဟုတ္ဘူး!" သူမက ဟိတ္ဟန္အျပည့္နဲ႔ ေအးစက္စြာေျပာလိုက္တယ္ "ေနာက္တစ္ပတ္ၿပီးရင္ နင့္ကိုေက်ာင္းမွာ ထပ္မျမင္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္"
"ေနာက္အပတ္ၾကာသပေတးေန႔ လပတ္စာေမးပြဲအထိ ေစာင့္တာေပါ့" လင္ရွန္းကေတာ့ ေပါ့ပါးစြာ တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။
"ဟမ့္..." လုေျမာင္ေျမာင္ႏႈတ္ခမ္းေတြ အနည္းငယ္ေကာ့တက္သြားတယ္။ "ေနာက္အပတ္ထိ နင္အရမ္းတည္ၿငိမ္ေနႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္"
သူမေဘးမွာလိုက္ေနတဲ့ လင္းေဝ့နင္ကလည္း ေဘးပတ္လည္ကိုၾကည့္ကာ လင္ရွန္းေနာက္ကို ေမာ့က်ဴးခ်န္လိုက္မလာဘူးဆိုတာကို အတည္ျပဳလိုက္တယ္။ သူမက လင္ရွန္းကို လွမ္းေျပာလာတယ္ "ေဟး! ဒီေန႔က ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ နင္ေနရတဲ့ ေနာက္ဆုံးေန႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေနာ္၊ ေက်ာင္းနားတစ္ဝိုက္ကို ၾကည့္ဖို႔ စိတ္အေျခအေန ရွိေသးရဲ႕လား? ဒီေလာက္အေလာတႀကီး ျပန္ရတယ္လို႔၊ ေက်ာင္းမွာ ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ေနတာ မေကာင္းဘူးလား?"
လင္းေဝ့နင္ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လင္ရွန္းရဲ႕အေျဖကိုေတာင္ ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေျပာလာျပန္တယ္ "အိုက္ယိုး ေမ့ေနလိုက္တာ၊ နင္က ဒီႏွစ္အတန္းမွာ ဘိတ္ေခ်းပဲ.. ေက်ာင္းမွာ အမွတ္တရေကာင္းေလးတစ္ခုမွ ရွိေနမွာမဟုတ္ဘူး အာ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ၾကည့္စရာဘာမွမရွိပါလားေနာ္"
"HA HA" "HA HA"
...
လုေျမာင္ေျမာင္ေဘးနားက ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရယ္ေမာကုန္ၾကတယ္။
လင္ရွန္းရဲ႕အမူအယာက တည္ၿငိမ္ေနဆဲပဲ : "တျခားကိစၥမရွိဘူးဆို ငါအခု သြားလိုက္အုံးမယ္"
သူ လုေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕အႀကံအစည္ကို သတိျပဳမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ကိုတားၿပီး သူ႔ရဲ႕ေအးခ်မ္းေနတဲ့စိတ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးခ်င္တာ။ သူ႔ကို ဖိအားေပးကာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လဲၿပိဳသြားေအာင္လုပ္တာက အေကာင္းဆုံးမို႔ ျဖစ္တယ္။ အေရးပါတဲ့စာေမးပြဲေတြမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကလည္း အေရးအႀကီးဆုံးျဖစ္တယ္။
ဒီလိုေန႔မ်ိဳးကို လင္ရွန္းထက္ ဘယ္သူမွပိုၿပီး ေကာင္းေကာင္းမသိႏိုင္ဘူး။
ေျပာၿပီးေနာက္ လင္ရွန္းေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ေက်ာင္းေပါက္၀ဆီ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ လွမ္းလို႔အၿပီးမွာ တစ္စုံတစ္ရာကို ႐ုတ္ျခည္းသတိရသြားတာေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုလွည့္ကာ လုေျမာင္ေျမာင္နဲ႔ တျခားသူေတြကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ "႐ုတ္တရက္ သတိရသြားလို႔၊ နင္လည္း ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာေနရတာက ရက္နည္းနည္းေလာက္ပဲက်န္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ အတန္းေဖာ္လု... ေနာက္တစ္ပတ္ဆို ေသခ်ာေပါက္ နင္ ေက်ာင္းထဲမွာ လည္ပတ္ေနဖို႔ စိတ္အေျခအေနေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ ေကာင္းေကာင္းေလး လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနေပါ့"
သူ ခဏရပ္ကာ လုေျမာင္ေျမာင္ကို ၿပဳံးျပလိုက္တယ္ "ငါနင့္ကို ဆက္မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ဘူး"
လုေျမာင္ေျမာင္ မ်က္ႏွာအမူအယာသိပ္မဟန္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ သူမက လင္းေဝ့နင္ကို မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းေပါက္၀ကေနထြက္သြားတဲ့ လင္ရွန္းေနာက္ေက်ာကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိ ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။
"သူက ဒီေလာက္ေတာင္ ေမာက္မာေနမွေတာ့ ငါ့ကို အျပစ္လာတင္မေနနဲ႔" သူမ ေအးစက္စြာ ေမးလိုက္တယ္ "အားလုံး စီစဥ္ထားၿပီးၿပီလား?"
"စိတ္မပူပါနဲ႔" အိုးရန္ယင္းယီ ေျပာလိုက္တယ္။
"ဟမ့္" လုေျမာင္ေျမာင္ ေနာက္လွည့္လိုက္တယ္ "သြားမယ္"
သူတို႔ ေနာက္လွည့္ၿပီး ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ေတာင္ မလွမ္းရေသးခင္ သူတို႔နဲ႔ သိပ္မေဝးလွတဲ့ေနရာမွာရွိေနတဲ့ လူအနည္းငယ္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္၊ ရႈခ်န္း၊ ေတာက္ရန္၊ စုတ်န္းတ်န္းနဲ႔ တျခားသူေတြက ထိုေနရာမွာတင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနၾကတယ္။
လင္ရွန္း အတန္းထဲက ထြက္လာၿပီးေနာက္ သူတို႔ေတြလည္း ထြက္လာၾကတာျဖစ္တယ္။
လုေျမာင္ေျမာင္ သူမရဲ႕ခ်ထားတဲ့လက္ေတြကို က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္မိသြားတယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္ ေနာက္ဆုံးစကားလုံးေတြကို ၾကားသြားမလားဆိုတာ သူမနည္းနည္းေတာ့ မေရမရာျဖစ္မိတယ္။ သူမနဲ႔ အိုးရန္ယင္းယီတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္မိေတာ့ အခ်င္းခ်င္းမ်က္လုံးေတြထဲက အနည္းငယ္မသက္မသာျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
ဘယ္လိုေနေန သူတို႔အားလုံး ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းရက္စက္မႈေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ႀကဳံေတြခဲ့ရၿပီးျဖစ္တယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္က ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ လူနည္းစုကို ေအးစက္တဲ့အၾကည့္တစ္ခ်က္သာ ေပးလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ သူ၊ ရႈခ်န္းနဲ႔ တျခားသူေတြ လုေျမာင္ေျမာင္တို႔နားက ေက်ာ္ျဖတ္လာၾကတယ္။
ေက်ာ္သြားၿပီးေနာက္ ရႈခ်န္းတစ္ေယာက္သာ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္တယ္။ သူက မ်က္မွန္ကိုပင့္တင္ကာ အိုးရန္ယင္းယီကို ေတြးဆဆနဲ႔ ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကလည္း လက္ေ႐ြးစင္အတန္းကျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီအတန္းေဖာ္ေတြကို နားလည္ထားတယ္။
"ေမာ့ေရွာင္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ..." ရႈခ်န္း သူ႔မ်က္မွန္ကို ထပ္ၿပီးပင့္တင္ကာ လူအနည္းငယ္ကို သတိေပးလိုက္တယ္။ "ဖုန္မႈန႔္ေတြအတြက္ ေနရာမရွိဘူး၊ သူ႔ကိုတကယ္ ရန္စမိမွာမ်ိဳးကို မလုပ္နဲ႔ ဘယ္လိုေနေန..."
သူေျပာလိုက္တယ္ "နဂါးက အေၾကးခြံလွန္ထားတာ၊ ထိလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေပါက္ကြဲထြက္လာလိမ့္မယ္!"
လုေျမာင္ေျမာင္ခႏၶာကိုယ္က ပိုၿပီးသိသာစြာ ေတာင့္တင္းလာတယ္။ ပိုၿပီးလည္း ျဖဴေလ်ာ္လာတယ္။ သူမေဘးက အိုးရန္ယင္းယီေတာင္မွ ျဖဴေလ်ာ္ေနၿပီျဖစ္တယ္။ ရႈခ်န္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ေတြးစစနဲ႔သာ ၾကည့္ၿပီး ေျခလွမ္းေတြကိုေတာ့ မရပ္လိုက္ဘူး။
သူတို႔ကားထဲေရာက္ခါမွ ေမာ့က်ဴးခ်န္ေမးလာတယ္ "ရႈခ်န္း မင္းခုေလးတင္ သူတို႔ကိုေျပာလိုက္တာက ဘာကိုဆိုလိုခ်င္ေနတာလဲ?" သူ ကားစက္ႏႈိးရင္းေမးလိုက္တယ္ "အဲ့ လုေျမာင္ေျမာင္က ကလိန္က်ခ်င္ေနတာလား?"
"ငါလည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ" ရႈခ်န္း ပုခုံးတြန႔္ျပလိုက္တယ္ "လွည့္ကြက္ေလးတစ္ခုထက္ မပိုပါဘူး"
ကားေနာက္ခန္းမွာထိုင္ေနေသာ ေတာက္ရန္ "..."
ကားထဲ ဘယ္လိုပါလာမွန္းေတာင္ သတိမထားမိတဲ့ စုတ်န္းတ်န္း "..."
"ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ လုေျမာင္ေျမာင္မွာ ေတြးထားတာေတြ ရွိေနပုံပဲ" သူ ေျပာလိုက္ျပန္တယ္။
"ငါေတြ႕တယ္ ငါေတြ႕လိုက္တယ္!" ေတာက္ရန္ အေလာတႀကီး ဝင္ေျပာတယ္ "ခ်န္းေကာ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လုေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာက မ်က္ႏွာျဖဴေလးျဖစ္သြားတာေလ" သူေျပာလိုက္တယ္ "လုေျမာင္ေျမာင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ကလိန္ကက်စ္က်ေတာ့မယ္"
"ဟုတ္တယ္!" ရႈခ်န္းလည္း ေထာက္ခံလာတယ္ "ဒီမိန္းမက ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပုပ္တာ" သူ ခဏေလာက္ေတြးၾကည့္ၿပီး ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ေျပာလိုက္တယ္ "မင္းမွတ္မိလား၊ ငါတို႔အတန္းထဲမွာ အဆင့္ေတြလည္းေကာင္းၿပီး ပညာသင္ဆုစာရင္းဝင္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ၊ အရမ္းလည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္... သူ ေက်ာင္းကိုေရာက္တဲ့ ပထမေန႔မွာတင္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္မိေတာ့မလို႔ေလ..."
"မမွတ္မိဘူး" ေမာ့က်ဴးခ်န္ ေျပာလိုက္တယ္။
"အဲ့အခ်ိန္တုန္းက အတန္းထဲမွာဆို သူကအဆင့္ထိပ္ဆုံးပဲ၊ ျဖဴစင္ၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ့ပုံေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ လက္ေ႐ြးစင္အတန္းကို ေရာက္လာလာခ်င္း သူမက အနာဂတ္ရဲ႕ေက်ာင္းပန္းကေလးဆိုၿပီး နတ္ဘုရားသံေတြနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးေျမႇာက္ပင့္ခဲ့ၾကတာေလ"
"အဲ့တာကိုလည္း ေက်ာင္းပန္းေလးလုေျမာင္ေျမာင္လုပ္လိုက္တာပဲလား?" စုတ်န္းတ်န္း သိလိုစိတ္နဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
"အဟုတ္ပဲ" ေတာက္ရန္ ေခါင္းတၿငိတ္ၿငိတ္နဲ႔ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ ေအးစက္တဲ့အလင္းေရာင္တစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ "အဲ့ေကာင္မေလးက အထက္တန္းစာသင္ႏွစ္ၿပီးတာနဲ႔ တျခားေက်ာင္းကို ေျပာင္းသြားရတယ္"
"ငါေတာ့မွတ္မိသြားၿပီ!" ေတာက္ရန္ကပဲ ထပ္ေျပာတယ္ "အဲ့တာက အထက္တန္းပထမႏွစ္တုန္းကမဟုတ္လား၊ ေက်ာင္းဖိုရမ္ေပၚမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္က တင္လိုက္တာေလ၊ သူ႔မိသားစုက ဆင္းရဲေတာ့ ထိပ္ဆုံးအဆင့္ေက်ာင္းသူေလးက မိန္းမရွိတဲ့လူအိုႀကီးရဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္တာကို ခံရပါတယ္ဆိုၿပီးေလ?"
"ဟုတ္တယ္!" ရႈခ်န္း ေခါင္းၿငိတ္ျပလိုက္တယ္။
"အိုက္ယား!" ေတာက္ရန္ ေနာင္တရစြာ သူ႔လက္ဖဝါးသူ႐ိုက္လိုက္တယ္ "မင္းသာ မေျပာရင္ ငါေမ့ေတာ့မလို႔၊ အခု ဒါကိုေတြးၾကည့္ေတာ့မွ အဲ့ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းၿပီး ခ်စ္စရာေလး၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက..."
ေတာက္ရန္က ေတြးရင္း ေျပာလာတယ္ "ၾကည့္ရတာ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရတာကို ခံေနရတယ္ဆိုတဲ့အျပင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕စ႐ိုက္က အေတာ္ဆိုးတယ္၊ အဆင့္ေတြကလည္း သိပ္မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ၾကတယ္ေလ၊ နာမည္စာရင္းရဖို႔အတြက္ သူ႔ရဲ႕စပြန္ဆာက ဝယ္ေပးခဲ့တာဆိုၿပီးေလ... သူ႔ကို လူတစ္ေယာက္က ေထာက္ပံ့ၿပီး မသမာနည္းသုံးဖို႔ကူညီေပးတယ္ဆိုၿပီး ခပ္လွလွမိန္းမပ်ိဳေလးကို လူတစ္ေယာက္က အကြက္ဆင္ ျခယ္လွယ္ခဲ့တာ"
"ရွိေသးတယ္" ေတာက္ရန္ ထပ္ေပါင္းေျပာလိုက္တယ္ "ငါ postေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေတြ႕ေသးတယ္၊ ေယာက်ာ္းေတြအားလုံးက ႂကြားလုံးထုတ္ၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းပထမႏွစ္ထဲမွာ အရမ္းသေဘာေကာင္းၿပီး အရမ္းလွတဲ့ေကာင္မေလးရွိတယ္၊ သူ႔ကို ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေခၚမယ္ဆိုရင္ မင္း ဘယ္ေနရာမဆို ထိလို႔ရပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ ေကာလဟလေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သည္းမခံႏိုင္စရာပဲ၊ ေျပာသံၾကားတာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြတင္မကဘူး တျခားေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြကပါ သူ႔ကိုအႏိုင္လာက်င့္ၾကတယ္တဲ့"
ရႈခ်န္း ေခါင္းတၿငိတ္ၿငိတ္နဲ႔ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္ "ေနာက္ေတာ့ အဲ့ေကာင္မေလးက အထက္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ပထမႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲမွာ က်သြားတယ္ေလ"
သူက "အဲ့လို ေကာလဟလေတြေၾကာင့္ စာသင္ႏွစ္ ႏွစ္ဝက္အတြင္း အမ်ိဳးစုံအႏိုင္က်င့္ခံခဲ့ရေတာ့ စာေမးပြဲက်႐ုံတင္မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ သြားထိတယ္၊ ေက်ာင္းမွာေတာ့ သူက ေက်ာင္းေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ သူ ေက်ာင္းထြက္သြားတယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ စိတ္ေရာဂါကုထုံးနဲ႔ ကုလိုက္ရေသးတယ္"
ရႈခ်န္းတို႔မိသားစုက ေဆး႐ုံေပါင္းမ်ားစြာပိုင္တာေၾကာင့္ သူ ဒီလိုေျပာတယ္ဆိုတည္းက မွန္ကန္ႏိုင္တယ္။
"ဒါက..."
"တကယ္က ေထာက္ပံ့ေပးခံရတယ္တို႔ မသမာလုပ္တယ္တို႔ဆိုတဲ့ ေကာလဟလေတြအားလုံးက အမွန္မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ေယာက္မွလည္း အတည္မျပဳေပးႏိုင္ဘူး..." ရႈခ်န္း ထပ္ေျပာလိုက္တယ္ "ငါ့မွာ သက္ေသေတာ့မရွိေပမယ့္ လုေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကလုပ္ရပ္ေတြက 90%ေလာက္ရွိတယ္"
"ဒါေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး!" ဒါကေတာ့ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ ေတာက္ရန္ ေတြးမိတယ္။ "ငါ ဘယ္လိုၾကားမိလဲဆို အဲ့ေကာင္မေလးမွာ တကယ္အေထာက္အပံ့ရွိၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ သူ႔မိန္းမက မိသြားတာတဲ့၊ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းျပင္ေရာက္ရင္ သူ႔ကိုအႀကီးအက်ယ္သင္ခန္းစာေပးဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွာခဲ့တာတဲ့... အဲ့အခ်ိန္တုန္းက videoေတြက ေက်ာင္းဖိုရမ္ေတြေပၚမွာေတာင္ ရွိေသးတယ္မဟုတ္ဘူးလား? အဲ့မေတာ္တဆျဖစ္ၿပီးေတာ့ သူလည္း ေက်ာင္းထြက္သြားတာပဲေလ"
"ေကာလဟလေတြထြက္ေနၿပီဆိုတည္းက ဇာတ္ကြက္အျပည့္အစုံျဖစ္သြားေအာင္ လူနည္းနည္းေလာက္ငွားလိုက္တာက ခက္လို႔လား?" ရႈခ်န္း ေျပာလိုက္တယ္။
"ဟုတ္သား" ေတာက္ရန္ ေခါင္းတၿငိတ္ၿငိတ္လုပ္လိုက္တယ္။ သူ ရႈခ်န္းကို ေတြးဆဆနဲ႔ၾကည့္ကာ ႐ုတ္တရက္ တုံ႔ျပန္လာတယ္ "ဒီလိုနည္းလမ္းနဲ႔ ဒီတစ္ႀကိမ္ေရာ ထပ္ၿပီး လုေျမာင္ေျမာင္က လင္ရွန္းကို အဲ့လိုမ်ိဳး လုပ္မွာလား?"
"မင္း မွတ္မိလား?" ရႈခ်န္း ႐ုတ္တရက္ေျပာလိုက္တယ္ "ေဘာ့စ္နဲ႔ လင္ရွန္း ဘယ္လိုရင္းႏွီးလာတာလဲ?"
ေတာက္ရန္အၾကည့္က စုတ်န္းတ်န္းကိုယ္ေပၚ က်ေရာက္သြားတယ္။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက လင္ရွန္းက အတန္းထဲမွာ စုတ်န္းတ်န္းကို အႏိုင္က်င့္ခ်င္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကိုတစ္စုံတစ္ေယာက္က ေျပာလာတာမဟုတ္ဘူးလား... ထိုအခ်ိန္က သူတို႔ရဲ႕ေဘာ့စ္နဲ႔ စုတ်န္းတ်န္းကိုၾကည့္ရတာ မဆိုစေလာက္အဆင္မေျပပုံရတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ေတာက္ရန္နဲ႔ ေမာ့က်ဴးခ်န္တို႔က ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ သိလာခဲ့တာျဖစ္တဲ့အတြက္ တျခားသူေတြထက္ပိုသိၾကၿပီး သူ႔စာရင္းထဲမွာ စုတ်န္းတ်န္းက ေသခ်ာေပါက္ တျခားသူေတြလိုမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခံစားမိခဲ့တယ္။
ဘယ္လိုေနေန 'ေရခဲတုံးနတ္ဆိုး'လို႔သိၾကတဲ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္က တကယ္ကို ေရခဲတုံးအလား ေအးစက္လွတယ္။ တျခားအရာေတြကို စိတ္ဝင္စားမႈျပတာမ်ိဳးက ရွားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ဘာျဖစ္သြားမွန္းသာ မသိလိုက္ရတာ။
အလွေလးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္မကယ္တင္လိုက္ႏိုင္တဲ့ သူရဲေကာင္းျဖစ္သြားသလို ေမာ့က်ဴးခ်န္က စာသင္ႏွစ္တစ္ခုလုံးမွာ ဘိတ္ေခ်းျဖစ္ေနတဲ့ အသုံးမက်တဲ့သူဆီကေန သင္ယူရတာကို သေဘာက်တဲ့ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့တယ္။
ဒီကာလမွာ Fတန္းကလည္း တစ္ေန႔တာလုံး အထိတ္တလန႔္နဲ႔ စာကိုသာေလ့လာခဲ့ရတယ္။ သူ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားေတြ႕တိုင္းမွာ အားေကာင္းတဲ့သင္ယူေလ့လာမႈေလထုႀကီးေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာင္ ေၾကာက္လန႔္ခဲ့ရတယ္။
"ေနာက္ေတာ့ ေဘာ့စ္က ငါတို႔ထဲကတစ္ေယာက္ကို စစ္ၾကည့္ဖို႔ေျပာလို႔၊ ငါလည္း စစ္ၾကည့္လိုက္တယ္" ရႈခ်န္းထပ္ေျပာလိုက္တယ္ "ငါမမွားဘူးဆိုရင္ လင္ရွန္းကို အဲ့လိုလုပ္ဖို႔ခိုင္းတာ လုေျမာင္ေျမာင္ပဲ ၿပီးေတာ့..."
"သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရပုံေပၚတယ္"
"ၿခိမ္းေျခာက္တယ္?" ဘာမွသိပ္ဝင္မေျပာတဲ့ စုတ်န္းတ်န္းက ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေမးလာတယ္။ ထိုေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူမအေလးအနက္ျပန္ေတြးလိုက္တယ္ "အဲ့လိုေျပာမွ အဲ့ေန႔တုန္းက အတန္းအေနာက္ဘက္မွာ အတန္းေဖာ္လင္ရွန္းကငါ့ကို တားၿပီးေတာ့ နံရံမွာ လက္ေထာက္လိုက္တာကို ထူးဆန္းတယ္လို႔ထင္ေနတာ" သူမက အမူအယာနဲ႔ ေျပာျပေနတယ္ "ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာက နာက်င္ေနသလိုမ်ိဳးနဲ႔ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ပုံေပၚတယ္၊ တစ္ခုခုကို တိုက္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသလိုမ်ိဳးေလဟာ၊ တကယ္ေတာ့ သူက ငါ့ကို ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ သြားလို႔မရေအာင္ တားထား႐ုံေလးပဲ... အဲ့တာက ေမာ့က်ဴးခ်န္ အတန္းထဲဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ"
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သြားၿပီ!" ေတာက္ရန္ သူ႔ဖဝါးကို ႐ိုက္လိုက္ျပန္တယ္ "ဒီလိုသာဆိုရင္ လုေျမာင္ေျမာင္က လင္ရွန္းကို ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အတင္းလုပ္ခိုင္းတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ၾကင္နာ႐ိုးသားၿပီး ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့အသည္းႏွလုံးေလးေၾကာင့္ နင့္အေပၚ မေကာင္းတဲ့ကိစၥေတြ တကယ္ကိုမလုပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားေစတယ္ေပါ့... အဲ့လိုဆို အဓိပၸါယ္ရွိသြားၿပီ"
သူေျပာကာ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို တေလးတစားၾကည့္လိုက္တယ္ "ေဘာ့စ္ေပၚလာေတာ့မွပဲ အဲ့လိုမ်ိဳး ဝိေရာဓိ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ကိုး႐ိုးကားယားအေျခအေနကေန လြတ္ေျမာက္သြားပုံေပါ့ေနာ္!"
"ေဘာ့စ္ လင္ရွန္းက မင္းအတြက္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္မို႔လို႔ နမူနာေမးခြန္းေတြကိုေတာင္မွ အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡခံၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲစီစဥ္ေပးေနရတာလဲဆိုတာကို အခုေတာ့ ငါနားလည္သြားရၿပီ၊ လုေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြကိုေတာင္မွ မေၾကာက္မလန႔္နဲ႔ သူနဲ႔ယွဥ္ေတာ့မွာေလ! မင္းအတြက္လည္း အခ်စ္မနက္စာေလးလုပ္ေပးလိုက္ေသး..."
ေတာက္ရန္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္ "ဘာလို႔ဆိုေတာ့ မင္းက သူ႔ကိုကယ္ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ သူ႔အတြက္ေတာ့ မင္းက စူပါဟီး႐ိုးႀကီးပဲ!"
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအယာ အနည္းငယ္ေျပာင္းလဲသြားေတာ့တယ္။ သူ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ေတာက္ရန္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြ အနည္းငယ္ေကာ့တက္သြားတယ္ "အဲ့လိုဆိုလည္း အဆင္ေျပတယ္"
"အဲ့ေတာ့ ငါေျပာမွာက basketballကြင္းထဲေရာက္သြားတဲ့ေန႔တုန္းက လင္ရွန္းအတြက္ ေဘာ့စ္က အိုးရန္ယင္းယီနဲ႔ တိုက္ၾကတာေလ၊ ငါတို႔ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းခဲ့တာ... ဆိုေတာ့ လင္ရွန္းလည္း သူ႔ကိုယ္သူ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ မအံ့ဩေတာ့ပါဘူး၊ ကြင္းထဲက ထြက္သြားဖို႔အထိေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ဘူးေလ ေဘာ့စ္ကို အဲ့လိုမ်ိဳး.... ဟီး ဟီး ဟီး..."
ေတာက္ရန္က အနည္းငယ္စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာေကာင္းေအာင္ ရယ္ေမာလိုက္တယ္ "သူက ဒီေဘာ့စ္ရဲ႕ သနားစရာအခ်စ္ကေလးပဲ"
"ဟားဟား" ေမာ့က်ဴးခ်န္ ၿပဳံးသြားျပန္တယ္ "ဟုတ္လား?"
"ေသခ်ာေပါက္ ဟုတ္တာေပါ့!" ေတာက္ရန္က "မင္းပဲ ေတြးၾကည့္ေလ ေနာက္ဆုံးတစ္ႏွစ္ပတ္လုံးစာ ေဘာ့စ္အတြက္ မတန္မရာ လက္ေ႐ြးစင္အတန္းက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ၿပိဳင္လိုက္ေသးတယ္၊ ဒါက အေလာင္းအစားလုပ္လိုက္တဲ့ပြဲပဲ!"
"တကယ္လို႔မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္သာ ငါ့အတြက္ ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိတယ္ဆိုရင္ ငါခ်က္ခ်င္းဒူးေထာက္ေပးလိုက္မွာ!" သူ ဆက္ေျပာလိုက္တယ္ "ဒါေပမယ့္ ခ်န္းေကာေျပာတာကိုသာ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ငါထင္တာ လုေျမာင္ေျမာင္ဆိုတဲ့ အႀကံသမားက ေသခ်ာေပါက္ လင္ရွန္းကို တိုက္ခိုက္ေတာ့မွာ!"
"အင္း" ရႈခ်န္း ေခါင္းကို ေျဖးညႇင္းစြာၿငိတ္လိုက္တယ္ "ငါလည္း အဲ့လိုပဲထင္တယ္"
ေမာ့က်ဴးခ်န္ ခဏေလာက္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
႐ုတ္တရက္ သူ ရႈခ်န္းကို ေမးလိုက္တယ္ "ေမြးေန႔လုပ္မယ့္ေနရာကို ေျပာင္းလိုက္လို႔ ရမလား?"
"ရတယ္ေလ" ရႈခ်န္း ပုခုံးတြန႔္လိုက္တယ္ "ေနရာသာေျပာၿပီးေတာ့ ငါ့ညီမနဲ႔တျခားသူေတြကို သြားေခၚဖို႔ေျပာေပး"
"ေကာင္းၿပီ" ေမာ့က်ဴးခ်န္ ေခါင္းၿငိတ္လိုက္တယ္။ သူဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ကာ ေလးနက္တဲ့အသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္ "ဆယ္မိနစ္ေနရင္ လင္မိသားစုရဲ႕မိသားစုေန႔လုပ္မယ့္ေနရာကို သိခ်င္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲ့ေနရာမွာပဲ ရႈေရွာင္ရဲ႕ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔အတြက္ ပြဲတစ္ခုျပင္ေပး... ေနာက္ၿပီး ရႈမိသားစုအိမ္က မမေလးရႈကို သြားေခၚလာခဲ့"
လင္ခ်ီနဲ႔ ကားေနာက္ခန္းမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ေနတဲ့လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ႏွာေခ်မိသြားတယ္။
"ေရွာင္ရွန္း!" ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကားေမာင္းေနတဲ့ခ်ဴ႐ုန္က စိုးရိမ္စြာနဲ႔သူ႔ကို ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ၾကည့္လာတယ္ "အေအးမိတာလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး" လင္ရွန္း ႏွာေခါင္းထိပ္ကို ပြတ္ေနလိုက္တယ္။
"ေကာက ဒီတစ္ေလာ စာအရမ္းလုပ္ေနရတာကိုး" သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ လင္ခ်ီကလည္း ပူပန္စြာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းကို လင္ရွန္းေပၚလႊားေပးရန္အတြက္ ခြၽတ္ဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ "ကြၽန္ေတာ္ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ေတြ ေရထေသာက္တိုင္း ေကာအခန္းထဲမွာ မီးလင္းေနတုန္း"
"ေရွာင္ရွန္း" ခ်ဴ႐ုန္ လင္ရွန္းကို စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနတယ္ "သား စာေလ့လာရတာကို သေဘာက်တာနဲ႔ စာေသခ်ာ ေလ့လာခ်င္တာကို ေသခ်ာေပါက္ အေမက သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့" သူမက ေျပာရင္းနဲ႔ၿပဳံးကာ လင္ရွန္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလိုက္တယ္ "ဘာႀကီးျဖစ္ေနေန ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့မိဘတိုင္းက သူတို႔ကေလးေတြကသာ အထူးကဲဆုံး အထင္ေပၚဆုံးဆိုတာ ျပႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္လည္း..."
သူမက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန လင္ရွန္းကိုၾကည့္ကာ "အေမကေတာ့ စာေကာင္းေကာင္းေလ့လာတာက အေကာင္းဆုံးဆိုတာကိုျပဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာသေကၤတလို႔ မထင္ဘူး၊ လိမၼာတာ၊ ႐ိုးသားတာ၊ သည္းခံႏိုင္တာနဲ႔ ေတြးေခၚေပးတတ္တဲ့ ကေလးေတြကလည္း ထပ္တူထူးကဲၾကတာပါပဲ... အဲ့တာေၾကာင့္ ေရွာင္ရွန္း၊ သားဒီလိုမ်ိဳး အတင္းကာေရာေတြ လုပ္ေနဖို႔မလိုပါဘူး"
ဒီအေတာအတြင္း လင္ရွန္း႐ုတ္တရက္ႀကီး စာေတြတအားႀကိဳးစားလာတာကို လင္ခ်ီလိုပဲ ခ်ဴ႐ုန္လည္း သိေနတယ္။ သူမ ဘာမွမေျပာေပမယ့္ သူမမ်က္လုံးေတြနဲ႔ အားလုံးကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ သူမသားက စာႀကိဳးစားေနတဲ့အတြက္ သူမ သိပ္ေပ်ာ္ရတယ္။
သို႔ေပမယ့္ သူမကေလးက က်န္းက်န္းမာမာ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ႀကီးျပင္းလာဖို႔ကိုသာ သူမပိုၿပီးေမွ်ာ္လင့္တယ္။
"သားသိပါၿပီ" လင္ရွန္းႏွာေခါင္းက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ခ်ဥ္စူးလာျပန္တယ္။
သူအနည္းငယ္ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္စျပဳလာၿပီး ခ်ဴ႐ုန္ရဲ႕ ဒီလိုမ်ိဳး႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့မ်က္လုံးေတြကို မၾကည့္ရဲျဖစ္ေနရတယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္က ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး!" လင္ရွန္း ေျပာကာ လင္ခ်ီကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္ "ခုေလးတင္ ႏွာေခါင္းက႐ုတ္တရက္ႀကီး ယားလာလို႔"
"ဒါဆို ေတာ္ေသးတယ္" ခ်ဴ႐ုန္က သူ႔ကိုအသာၿပဳံးျပျပန္တယ္။
"ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ရက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေလးနားလိုက္" သူမ လင္ရွန္းကိုေျပာကာ မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္တယ္ "လက္ရွိ အေမက Sၿမိဳ႕ေတာ္ေဘးက ေရပူစမ္းဟိုတယ္မွာ ဘိုကင္တင္ထားတယ္၊ ေသခ်ာေပါက္ သားအႀကိဳက္ပဲ"
ဟိုတယ္ေရပူစမ္းကို လင္ရွန္းတကယ္သေဘာက်တာျဖစ္တယ္။ သူ႔အမွတ္တရေတြထဲမွာ မိသားစုအားလပ္ရက္ခရီးထြက္တာဆိုလို႔ ႏွစ္ခါ သုံးခါေလာက္သာရွိတယ္၊ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္အျဖစ္ဆုံးက မိသားစုတစ္စုလုံး ဂ်ပန္ကိုသြားကာ စကိတ္စီးၿပီး ေရပူစမ္းေတြထဲမွာ စိမ္တုန္းကျဖစ္တယ္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူက မူလတန္းေက်ာင္းတက္တုန္းပဲရွိေသးၿပီး သူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဉာဏ္ႀကီးရွင္အစ္ကိုႀကီးၾကားက ႀကီးမားတဲ့ကြာဟခ်က္ကို သတိမထားမိေသးဘူး။ ညီမေလးကလည္း သိပ္ကိုငယ္ေသးတာေၾကာင့္ လက္ေပၚမွာသာ ခ်ီခံထားရၿပီး အလိုလိုက္ခံမင္းသမီးေလးျဖစ္ေနေသးတယ္။
သို႔ေပမယ့္ လင္ရွန္းက ဒီညီမေလးကိုလည္း အရမ္းသေဘာက်တာေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္တုန္းက လ်စ္လ်ဴရႈခံေနရတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ႀကီးႀကီးမားမားမခံစားရေသးဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထိုခရီးက သူ႔ရဲ႕အနည္းစုထဲက တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ၿပီး ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမဲ့တဲ့ႏွစ္လိုဖြယ္အမွတ္တရလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။
အခု ခ်ဴ႐ုန္က ေရပူစမ္းဟိုတယ္လို႔ ေျပာလာခ်ိန္မွာ လင္ရွန္းမွတ္ဉာဏ္ေတြက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္ရွိကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။ မသိစိတ္ကအလိုလို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးမိသားစုနဲ႔ အားလပ္ရက္ခရီးအတူသြားရမွာဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့အေတြ႕အႀကဳံတစ္ခု ရကိုရႏိုင္တယ္။
အခုထိမေတြ႕ရေသးတဲ့ ေဖေဖလင္ကို ေတြ႕ဖို႔ေသာကေရာက္ေနတာေတြေတာင္ လင္ရွန္းခဏတျဖဳတ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားတယ္။ ခ်ဴ႐ုန္က ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္မေမာင္းဘူး။ သူတို႔ေတြ ေရပူစမ္းဟိုတယ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္နာရီေတာင္ ၾကာသြားၿပီျဖစ္တယ္။
ဝန္ထမ္းေလးက ကနဦးႀကိဳၿပီး သူတို႔ကို ကားပါကင္ထိုးဖို႔ ကူညီေပးတယ္။ လင္ရွန္းနဲ႔လင္ခ်ီက ခ်ဴ႐ုန္ေနာက္ကေန ေဘးခ်င္းကပ္လိုက္လာကာ တျခားဝန္ထမ္းေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈနဲ႔အတူ ေရပူစမ္းဟိုတယ္ရဲ႕အတြင္းပိုင္းကို ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။
လင္မိသားစုက သီးျခားအပန္းေျဖဗီလာတစ္ခုကို ငွားရမ္းထားကာ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားက ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး။
လင္ယြမ္နဲ႔ လင္ရႈရွင္းတို႔က သူတို႔ေတြထက္ ေစာၿပီးေရာက္ေနၾကတယ္။ လင္ရွန္းနဲ႔ တျခားငူေတြ ေရာက္လာတယ္ဆိုင္ပဲ ဗီလာဝင္ေပါက္ရဲ႕ သီးျခားၿခံဝင္းထဲမွာ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သက္လတ္ပိုင္းလူႀကီးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။
သူက အနက္ေရာင္အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံကိုဝတ္ဆင္ထားၿပီး သူ႔ေဘးမွာေတာ့ ပုံတူပြားထားတဲ့လင္ယြမ္ရပ္ေနတယ္။ လင္ရႈရွင္းက ပိုၿပီးရင့္က်က္ေနတာသာရွိတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာသက္တမ္းရွိ ေလာကဓံရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈေတြရွိေနတယ္။ လူငယ္ေတြမွာမရွိႏိုင္တဲ့ သူ႔အ႐ြယ္လူႀကီးပိုင္းေတြရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳး ေပးစြမ္းေနတယ္။
လင္ရွန္းနဲ႔ တျခားသူေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ လင္ရႈရွင္းနဲ႔ လင္ယြမ္က လူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတုန္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနသူက ရွင္းဆန္းေက်ာင္းယူနီေဖာင္းကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး လင္ရွန္းတို႔ကို ေနာက္ေက်ာေပးထားတယ္။
လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအရပ္ရွည္တယ္။ အေနာက္ကေန ၾကည့္ေနတဲ့ပုံကေတာင္ လင္ရွန္းကို ေတာ္ေတာ္ေလးရင္းႏွီးေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုရေစတယ္ __
ေမာ့က်ဴးခ်န္?!
သူက ဘယ္လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ?!
႐ုတ္ျခည္းဆိုသလို လင္ရွန္း အံ့ဩသြားရတယ္။ သူက ရႈခ်န္းရဲ႕ ေမြးေန႔ကိုမသြားဘူးလား? တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရႈခ်န္းရဲ႕ေမြးေန႔ပြဲကလည္း ဒီမွာဘိုကင္တင္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္?!
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အစ္ကိုႀကီးလင္ယြမ္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက သူ႔ဆီက်ေရာက္လာတယ္။ လင္ရွန္းရဲ႕အူတူတူျဖစ္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြကို ျမင္ေတာ့ လင္ယြမ္ေခ်ာင္းအသာဟန႔္လိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္လုံးေတြထဲမွာ အၿပဳံးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးတစ္ခုေတာင္ ရွိေနလိုက္ေသးတယ္။
ထို႔ေနာက္ လင္ယြမ္ လင္ရွန္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ မ်က္စပစ္ျပလိုက္ေတာ့တယ္။
[ Kay : တစ္ပတ္ကို တစ္ပိုင္းတင္ေပးပါမယ္။ ပိုၿပီး ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ Donation projectေလးမွာပါဝင္ၿပီး ေတာင္းဆိုလို႔ရပါတယ္ရွင့္ ]
___________________________________
{Unicode}
လင်ရှန်း သူ့အစ်ကိုကြီးကို မတွေ့ဖြစ်တာ ရက်ပေါင်းများစွာရှိနေပြီဖြစ်တယ်။ ဒီအတောအတွင်း ပုံမှန်အားဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ စာလေ့လာတဲ့ဆီမှာပဲ မြှုပ်နှံခဲ့တယ်။ နေ့တိုင်းကျောင်းသွားရတာကလွဲလို့ ပုစ္ဆာတွေကိုသာ ပြန်နွှေးနေတာဖြစ်တယ်။
တစ်ခါတစ်ရံ မော့ကျူးချန်ရဲ့အိမ်နဲ့ ကျန်တဲ့အချိန်တွေဆို ကျောင်းမှာ ရှိနေတတ်တယ်။
လင်ယွမ်ကလည်း အလုပ်ရှုပ်နေပုံပေါ်တယ်။ အနည်းဆုံးတော့ ဒီတစ်ပတ်မှာတင် သူအိမ်ပြန်မလာတာ မှန်းခြေအရ သုံးရက်လောက်ရှိပြီဆိုတာတော့ လင်ရှန်းသတိထားမိတယ်။
အဲ့တော့... မိသားစုနေ့လေး? သူ့အတွေးတွေကို ဒီစကားလုံးသုံးလုံးက လုံး၀ဆွဲဆောင်သွားခဲ့တယ်။
ဖုန်းထဲကနေ ချူရုန်ကတော့ တက်တက်ကြွကြွနဲ့ ပြောနေဆဲဖြစ်ပေမယ့် လင်ရှန်းရဲ့အတွေးတွေကတော့ အဝေးတစ်နေရာကို ပျံသန်းနေတယ်။
လင်ယွမ်... ထပ်ပေါင်းပြောရရင် သူ အဖေဖြစ်သူကိုလည်း မမြင်ရသေးဘူး။
ဟုတ်တယ်!
လင်ရှန်း စာအုပ်ထဲအထည့်ခံရလို့ ရောက်လာတည်းကနေ အခုချိန်ထိ စာအုပ်ထဲက မူလပိုင်ရှင်ရဲ့အဖေနဲ့ မတွေ့ရသေးဘူး။ လင်မျိုးနွယ်အုပ်စုရဲ့ ဥက္ကဌလင်ရှုရှင်းလို့ပဲ သိထားသေးတာ။
အရပ်ရှည်တယ်၊ ချမ်းသာပြီး ကြည့်ကောင်းတဲ့ ကြင်အင်လက္ခဏာရှိတယ်။ နောက်ပြီး ထပ်ပေါင်းပြောရမယ်ဆိုရင် သူတို့အမေချူရုန်နဲ့ဆိုရင် လောကကြီးကိုတောင် တုန်လှုပ်သွားစေခဲ့တဲ့ နတ်သမီးအချစ်ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ် ဖြစ်ခဲ့သေးတယ်။
နတ်သမီးအချစ်ပုံပြင်ဆိုတာကလွဲရင် လင်ရှုရှင်းနဲ့ လင်ရှန်းရဲ့မူလကမ္ဘာကအဖေက တော်တော်လေးဆင်တူကြတယ်။ နှစ်ဦးစလုံးက မိသားစုကုမ္ပဏီကို ဦးဆောင်နေကြသူတွေဖြစ်တယ်။ နှစ်ဦးစလုံးက အာဏာရှိပြီး ဥပဓိရုပ်ကောင်းတဲ့ သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသားတွေဖြစ်တယ်။
ချက်ချင်းဆိုသလို လင်ရှန်း အနည်းငယ်စိတ်လှုပ်ရှားလာတယ်။ တကယ်တော့ ထိုကဲ့သို့သောလူမျိုးတွေနဲ့ အတူနေထိုင်ရမှာကို လင်ရှန်း ကြောက်မိတယ်။ သူ့ရဲ့တကယ့်ကမ္ဘာက အဖေက သူ့ကို ဘယ်အချိန်ပဲကြည့်ကြည့် အမြဲတမ်း အေးစက်ကာ ခပ်တန်းတန်းအမူအယာမျိုးသာ ရှိတယ်။
သူ့အစ်ကိုကြီးလိုလည်း အသိအမှတ်ပြုမှုမရဘူး။ သူ့ညီမငယ်နဲ့ တွေ့တဲ့အချိန်လိုမျိုး နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့အမူအယာမျိုးလည်း မပြဘူး။ လင်ရှန်း သူ့အဖေကို အရမ်းကြောက်ရတယ်။
ထင်ရာစိုင်းပြီး ရေးကြီးခွင်ကျယ်တွေလုပ်ပစ်လိုက်ချင်တိုင်း သူ့အဖေရဲ့ တင်းကျပ်တဲ့အကြည့်အောက်မှာ အဲ့တာတွေက အငွေ့လိုပျောက်ကွယ်သွားရတယ်။
သူ့အဖေလိုမျိုး သက်လတ်ပိုင်းလူအနည်းငယ်ကိုလည်း တွေ့ခဲ့ဖူးတယ်။ သူတို့အားလုံးက တစ်ပုံစံတည်းတွေချည်းပဲ။
လေးနက်၊ သန်မာကာ စကားမပြောပေမယ့် ထိုမျက်လုံးတွေက လူတွေရဲ့နှလုံးသားထဲကို ကြည့်နိုင်တယ်။ ၀တ္ထုထဲက ဖေဖေလင်ကရော ဒီလိုပုံပဲလား?
ရုတ်တရက် သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ အနည်းငယ်ခါးသက်လာတာကို လင်ရှန်းခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒီအတောအတွင်း ကုန်လွန်ခဲ့တဲ့အချိန်တွေမှာ သက်သောင့်သက်သာဖြစ်ခဲ့လွန်းတာကြောင့် ဒီလိုလူမျိုးရှိတာကိုတောင် သူမေ့နေခဲ့တယ်။
သို့ပေမယ့် ဒီကမ္ဘာကိုရောက်လာတဲ့ ပထမဆုံးနေ့ အိမ်ထဲဝင်တဲ့အချိန်ကို သူမှတ်မိသေးတယ်။ ချူရုန်က သူ့အဖေအကြောင်း ပြောခဲ့တယ်။ တစ်ဖက်လူက စီးပွားရေးကိစ္စနဲ့ အလုပ်များနေတာကြောင့် သူ့ရဲ့ရူပဗေဒအမှတ်ပြည့်ရတဲ့ အထိမ်းအမှတ်ကျင်းပတာကို ပြန်မလာနိုင်တဲ့အတွက် အတော့်ကို စိတ်ပျက်နေတယ်ဆိုပြီးလည်း ပြောခဲ့သေးတယ်။
သို့ပေမယ့် ဒီလိုမျိုး ဖခင်အပေါ် ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေခြင်းက ဝိဉာဉ်ရဲ့အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာကနေ လာတာဖြစ်နိုင်တယ်။ အဲ့တာက သူ့ကို ရုတ်တရက်ကြီး စိတ်လှုပ်ရှားလာစေတယ်။
"ရှောင်ရှန်း? ရှောင်ရှန်း?" ဖုန်းထဲကနေ ချူရုန်ရဲ့ နူးညံ့တဲ့အသံလေးထွက်ပေါ်လာတယ် "ရှောင်ရှန်း နားထောင်နေရဲ့လား?" သူမ စိုးရိမ်စွာမေးလိုက်တယ် "ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"မဖြစ်.... မဖြစ်ပါဘူး" လင်ရှန်း အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ တံတွေးမြိုချကာ သူ့နှလုံးသားထဲမှာ ပိုပြီးနက်နက်စွာ သောကရောက်နေတဲ့ တခြားအတွေးရှိနေတယ်။
ခုချိန်ထိ သူ တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့လူတွေထဲမှာ မေမေချူရုန်က သိပ်ကိုပူပန်ကြောင့်ကြမဲ့တယ်။ အကြီးဆုံးအစ်ကိုလင်ယွမ်က သိမ်မွေ့ကာ ယောကျာ်းပီသသူတစ်ယောက်၊ ထက်မြက်သော်ငြား သူ့ညီနှစ်ယောက်အပေါ်တော့ အရမ်းကို စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး လေးစားတယ်။
ညီငယ်ဖြစ်သူ လင်ချီကတော့ ထူးဆန်းပြီး ကာကွယ်ပေးချင်တဲ့ဆန္ဒ လွှမ်းမိုးနေသူဖြစ်တယ်။
ထိုလူသုံးယောက်က ဘယ်တော့မှ သံသယဖြစ်စရာကောင်းမနေဘူး။
လင်ရှန်းက နှစ်ပေါင်းများစွာ သုံးစားမရတဲ့ဘိတ်ချေးဖြစ်နေရာကနေ ရုတ်တရက်ကြီး သင်ယူရတာကို နှစ်သက်တဲ့ လိမ္မာတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့ပြီး အပြစ်ရှာမရတော့ဘူး။ သူ ကံကောင်းတယ်လို့ ခံစားသင့်လားဆိုတာ လင်ရှန်းမသိတော့ဘူး။
သို့ပေမယ့် သူတို့အဖေကရော?
လင်မျိုးနွယ်အုပ်စုရဲ့ ဥက္ကဌဖြစ်တာနဲ့အညီ သူက ပါးနပ်ပြီး အာဏာရှိမယ်ဆိုတာ အသေအချာပဲ။ သူ ဘာမှားနေလဲဆိုတာကို ရှာတွေ့သွားမှာလား?
လင်ရှန်း စိတ်လှုပ်ရှားလာတယ်။
လင်ရှန်း စိုးရိမ်လာတယ်။
လင်ရှန်းမျက်ခုံးတွေက ဘောလုံးတစ်လုံးလိုတောင် ကွေးမလိုဖြစ်နေပြီ။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ?" သတိပေးခြင်းမရှိ ရုတ်တရက်ဆိုသလို လင်ရှန်းပုခုံးပေါ် လက်တစ်ဖက်ရောက်လာတယ်။ မော့ကျူးချန်က သူ့ဘေးနားမှာ ပူပန်ကြောင့်ကြမဲ့စွာ ရပ်နေပြီး ခေါင်းကို ပိုနီးကပ်လာအောင် စောင်းငဲ့ကာ လင်ရှန်းရဲ့အမူအယာကို ကြည့်နေတယ် "ဘယ်သူ ဆက်တာလဲ? ဘာလို့ ကြောက်နေတာလဲ?"
"ရှောင်ရှန်း?" ဖုန်းထဲကနေ ချူရုန်ကလည်း လှမ်းခေါ်လာတယ်။ လင်ရှန်းဘေးမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်စကားပြောနေတာကို သူမကြားနေရတယ်ဆိုပေမယ့် သဲသဲကွဲကွဲမကြားရဘူး "အတန်းဖော်တွေနဲ့လား? ညကျရင် တစ်ခုခုလုပ်စရာရှိလို့လား?"
သူမအသံက နူးညံ့သိမ်မွေ့ကာ သူမရဲ့ရယ်မောသံက ကြည်လင်နေတယ် "အဲ့လိုဆိုပေမယ့် မယဉ်မကျေးမလုပ်နဲ့၊ မိသားစုနေ့မှာ တစ်ယောက်မှ ပျက်ကွက်လို့မရဘူး ဒါပေမယ့်..."
ချူရုန်က အသံကိုဆွဲကာ စနောက်သလို ရယ်မောလိုက်တယ် "တကယ်လို့ ရှောင်ရှန်းရဲ့ကောင်မလေးဖြစ်ဖြစ် ကောင်လေးဖြစ်ဖြစ်ဆိုရင်တော့ ခေါ်လာလို့မရဘူးဆိုတာ မရှိပါဘူးနော်"
"မား!" လင်ရှန်း မျက်နှာက ချက်ချင်းဆိုသလို ရဲတက်လာတယ်။
သူကခုမှ အထက်တန်းတတိယနှစ်ပဲရှိသေးတယ်!
သူတို့အမေက ဒီလောက်ကြီးထိ ပွင့်လင်းနေတာ တကယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား?
"နောက်တာ!" ချူရုန်ပြုံးရင်း ပြောလာပြန်တယ် "ဒါပေမယ့် မိသားစုနေ့မှာတော့ သားပါမှရမယ်လေ၊ မြန်မြန်ထွက်လာခဲ့၊ အမေနဲ့ ရှောင်ချီတို့ ကျောင်းပေါက်၀မှာ သားကို စောင့်နေတာ"
"ဟုတ်" လင်ရှန်း ဖုန်းချလိုက်တယ်။
သူခုလေးတင်ပြောလိုက်တဲ့ 'မား'ဆိုတဲ့ စကားလုံးက သူ့ဘေးမှာရှိနေတဲ့ မော့ကျူးချန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အနည်းငယ်တောင့်တင်းသွားစေတယ်။ လင်ရှန်းဖုန်းချလိုက်တဲ့အခါ သူလည်း သူ့အနေအထားကို ပြန်မတ်ပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါးမေးလိုက်တယ် "မင်းအမေ ဆက်တာလား?"
"အမ်း" လင်ရှန်း ခေါင်းငြိတ်ပြတယ်။
သူ ရှုချန်းကို တောင်းပန်သလိုမျိုးကြည့်ကာ ပြောလိုက်တယ် "စိတ်မရှိနဲ့ကွာ၊ ဒီနေ့ကငါ့မိသားစုရဲ့ မိသားစုနေ့လေးမို့လို့ မိသားစုဝင်အားလုံး ပါမှရမယ်... မင်းမွေးနေ့ကို မလိုက်နိုင်တော့ဘူး"
"ပျော်ရွှင်ဖွယ် မွေးနေ့ဖြစ်ပါစေ" လင်ရှန်း ရှုချန်းကို ခေါင်းဆတ်ပြလိုက်တယ် "ပျော်ခဲ့ကြပေါ့"
သူထပ်ပြီး အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ကျောပိုးအိတ်လွယ်ကာ ကျောင်းပြင်ကို ပြေးထွက်လိုက်တော့တယ်။ မိသားစုနေ့လေးမှာ ဆင်နွှဲဖို့အတွက် နိုင်ငံခြားကနေတောင် လေယာဉ်စီးပြီးပြန်လာတဲ့အဖေတစ်ယောက်က သူ့မိသားစုရဲ့အေးစက်ပြီး အရေးမစိုက်တတ်တဲ့လူတစ်ယောက်လိုမျိုး ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ ယုံကြည်လိုက်တယ်။
သို့ပေမယ့် ဒီဟာကြောင့်ပဲ လင်ရှန်းပိုစိတ်ပူရတယ်။ တစ်ဖက်လူကလည်း ရုတ်တရက်ကြီးပြောင်းလဲ...
မသိတော့ဘူး! လင်ရှန်း ခေါင်းကို ယမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ထပ်ပြီးတွေးကြည့်နေလို့လည်း အပိုပဲ။
သူဒီလိုမျိုးတွေးနေပေမယ့် ကျောင်းပေါက်၀နဲ့ နီးကပ်လာလေလေ မသိလိုက်မသိဖာသာနဲ့ နှေးကွေးလာလေဖြစ်နေတယ်။ သူဒီကို ပထမဆုံးရောက်လာတဲ့နေ့က လုံး၀ကို ပြင်ဆင်မှုမရှိဘဲ သူ့အစ်ကိုကြီး၊ ညီငယ်နဲ့ အမေတို့ကို တစ်ဦးချင်းစီ တွေ့ဆုံခဲ့ရတယ်။
ထိုအချိန်တုန်းက သူက မူလလင်ရှန်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သူတို့တွေ မသိကြသလို သူကလည်း နောက်ဆက်တွဲဖြစ်လာမှာတွေကို တွေးထားခဲ့တယ်။
အဲ့နောက်မှာ သူတို့တွေ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ရင်းနှီးလာခဲ့ကြတယ်။ ဒီလိုမျိုး နွေးထွေးပြီးအေးချမ်းတဲ့မိသားစုလေးကို ပိုပိုပြီးသဘောကျလာတယ်။ ကြည့်ရတာ ဒီလိုအတွေးတွေက သူ့စိတ်ထဲကနေ အလိုအလျောက်ထွက်လာပုံရတယ်။ သူ...
"လင်ရှန်း!" လင်ရှန်းနောက်ကနေ ရုတ်တရက် လုမြောင်မြောင်ရဲ့အသံထွက်ပေါ်လာတယ်။ လင်ရှန်းလည်း သူ့အလိုလိုရပ်မိသွားပြီး ခေါင်းလှည့်ကာ လုမြောင်မြောင်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။
ရှင်းဆန်းအထက်တန်းကျောင်းရဲ့ ကျောင်းပန်းကလေးက ကြယ်တွေပတ်လည်ဝိုင်းနေတဲ့ လမင်းလိုမျိုး တည်ရှိမှုဖြစ်နေဆဲပဲ။ သူမဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ လင်းဝေ့နင်၊ အိုးရန်ယင်းယီနဲ့ များစွာသော ယောကျာ်းလေး မိန်းကလေးတွေ ရှိနေတယ်။
လုမြောင်မြောင်မှာ ခါးလောက်ထိဖြောင့်စင်းရှည်လျားတဲ့ အနက်ရောင်ဆံပင်တွေနဲ့ နှစ်လိုဖွယ်မျက်နှာသေးသေးလေးရှိနေဆဲ ဆိုပေမယ့် မျက်နှာအသွင်အပြင်ကတော့ အတော်လေးဖြူလျော်နေတယ်။
"လင်ရှန်း" လုမြောင်မြောင် လင်ရှန်းဆီလျှောက်လာကာ မေးကိုပင့်ပြီး သူ့ကို ဂုဏ်ယူစွာကြည့်လာတယ် "ငါ ရှုံးမှာမဟုတ်ဘူး!" သူမက ဟိတ်ဟန်အပြည့်နဲ့ အေးစက်စွာပြောလိုက်တယ် "နောက်တစ်ပတ်ပြီးရင် နင့်ကိုကျောင်းမှာ ထပ်မမြင်ရဖို့ မျှော်လင့်တယ်"
"နောက်အပတ်ကြာသပတေးနေ့ လပတ်စာမေးပွဲအထိ စောင့်တာပေါ့" လင်ရှန်းကတော့ ပေါ့ပါးစွာ တုံ့ပြန်လိုက်တယ်။
"ဟမ့်..." လုမြောင်မြောင်နှုတ်ခမ်းတွေ အနည်းငယ်ကော့တက်သွားတယ်။ "နောက်အပတ်ထိ နင်အရမ်းတည်ငြိမ်နေနိုင်ဖို့ မျှော်လင့်တယ်"
သူမဘေးမှာလိုက်နေတဲ့ လင်းဝေ့နင်ကလည်း ဘေးပတ်လည်ကိုကြည့်ကာ လင်ရှန်းနောက်ကို မော့ကျူးချန်လိုက်မလာဘူးဆိုတာကို အတည်ပြုလိုက်တယ်။ သူမက လင်ရှန်းကို လှမ်းပြောလာတယ် "ဟေး! ဒီနေ့က ကျောင်းဝင်းထဲမှာ နင်နေရတဲ့ နောက်ဆုံးနေ့လည်း ဖြစ်နိုင်တယ်နော်၊ ကျောင်းနားတစ်ဝိုက်ကို ကြည့်ဖို့ စိတ်အခြေအနေ ရှိသေးရဲ့လား? ဒီလောက်အလောတကြီး ပြန်ရတယ်လို့၊ ကျောင်းမှာ လျှောက်ပတ်ကြည့်နေတာ မကောင်းဘူးလား?"
လင်းဝေ့နင် ပြောပြီးတဲ့နောက်မှာ လင်ရှန်းရဲ့အဖြေကိုတောင် စောင့်မနေတော့ဘဲ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပြောလာပြန်တယ် "အိုက်ယိုး မေ့နေလိုက်တာ၊ နင်က ဒီနှစ်အတန်းမှာ ဘိတ်ချေးပဲ.. ကျောင်းမှာ အမှတ်တရကောင်းလေးတစ်ခုမှ ရှိနေမှာမဟုတ်ဘူး အာ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ကြည့်စရာဘာမှမရှိပါလားနော်"
"HA HA" "HA HA"
...
လုမြောင်မြောင်ဘေးနားက ကျောင်းသားတွေလည်း ရယ်မောကုန်ကြတယ်။
လင်ရှန်းရဲ့အမူအယာက တည်ငြိမ်နေဆဲပဲ : "တခြားကိစ္စမရှိဘူးဆို ငါအခု သွားလိုက်အုံးမယ်"
သူ လုမြောင်မြောင်ရဲ့အကြံအစည်ကို သတိပြုမိတယ်။ ရုတ်တရက် သူ့ကိုတားပြီး သူ့ရဲ့အေးချမ်းနေတဲ့စိတ်ကို အနှောင့်အယှက်ပေးချင်တာ။ သူ့ကို ဖိအားပေးကာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လဲပြိုသွားအောင်လုပ်တာက အကောင်းဆုံးမို့ ဖြစ်တယ်။ အရေးပါတဲ့စာမေးပွဲတွေမှာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကလည်း အရေးအကြီးဆုံးဖြစ်တယ်။
ဒီလိုနေ့မျိုးကို လင်ရှန်းထက် ဘယ်သူမှပိုပြီး ကောင်းကောင်းမသိနိုင်ဘူး။
ပြောပြီးနောက် လင်ရှန်းနောက်ပြန်လှည့်ကာ ကျောင်းပေါက်၀ဆီ ဆက်လျှောက်လိုက်တယ်။ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လှမ်းလို့အပြီးမှာ တစ်စုံတစ်ရာကို ရုတ်ခြည်းသတိရသွားတာကြောင့် ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ လုမြောင်မြောင်နဲ့ တခြားသူတွေကို ကြည့်လိုက်တယ်။ "ရုတ်တရက် သတိရသွားလို့၊ နင်လည်း ကျောင်းဝင်းထဲမှာနေရတာက ရက်နည်းနည်းလောက်ပဲကျန်တာ ဖြစ်နိုင်တယ် အတန်းဖော်လု... နောက်တစ်ပတ်ဆို သေချာပေါက် နင် ကျောင်းထဲမှာ လည်ပတ်နေဖို့ စိတ်အခြေအနေပေးမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒီနေ့ ကောင်းကောင်းလေး လှည့်ပတ်ကြည့်နေပေါ့"
သူ ခဏရပ်ကာ လုမြောင်မြောင်ကို ပြုံးပြလိုက်တယ် "ငါနင့်ကို ဆက်မနှောင့်ယှက်တော့ဘူး"
လုမြောင်မြောင် မျက်နှာအမူအယာသိပ်မဟန်ဘူးဖြစ်သွားတယ်။ သူမက လင်းဝေ့နင်ကို မှုန်ကုပ်ကုပ်နဲ့တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကျောင်းပေါက်၀ကနေထွက်သွားတဲ့ လင်ရှန်းနောက်ကျောကို ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့အထိ ကြည့်နေတော့တယ်။
"သူက ဒီလောက်တောင် မောက်မာနေမှတော့ ငါ့ကို အပြစ်လာတင်မနေနဲ့" သူမ အေးစက်စွာ မေးလိုက်တယ် "အားလုံး စီစဉ်ထားပြီးပြီလား?"
"စိတ်မပူပါနဲ့" အိုးရန်ယင်းယီ ပြောလိုက်တယ်။
"ဟမ့်" လုမြောင်မြောင် နောက်လှည့်လိုက်တယ် "သွားမယ်"
သူတို့ နောက်လှည့်ပြီး ခြေလှမ်းအနည်းငယ်တောင် မလှမ်းရသေးခင် သူတို့နဲ့ သိပ်မဝေးလှတဲ့နေရာမှာရှိနေတဲ့ လူအနည်းငယ်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ မော့ကျူးချန်၊ ရှုချန်း၊ တောက်ရန်၊ စုတျန်းတျန်းနဲ့ တခြားသူတွေက ထိုနေရာမှာတင် တိတ်ဆိတ်စွာ ရပ်နေကြတယ်။
လင်ရှန်း အတန်းထဲက ထွက်လာပြီးနောက် သူတို့တွေလည်း ထွက်လာကြတာဖြစ်တယ်။
လုမြောင်မြောင် သူမရဲ့ချထားတဲ့လက်တွေကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်မိသွားတယ်။ မော့ကျူးချန် နောက်ဆုံးစကားလုံးတွေကို ကြားသွားမလားဆိုတာ သူမနည်းနည်းတော့ မရေမရာဖြစ်မိတယ်။ သူမနဲ့ အိုးရန်ယင်းယီတို့ အချင်းချင်းကြည့်မိတော့ အချင်းချင်းမျက်လုံးတွေထဲက အနည်းငယ်မသက်မသာဖြစ်နေတဲ့ ခံစားချက်ကို မြင်လိုက်ရတယ်။
ဘယ်လိုနေနေ သူတို့အားလုံး မော့ကျူးချန်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းရက်စက်မှုတွေကို မျက်ဝါးထင်ထင် ကြုံတွေခဲ့ရပြီးဖြစ်တယ်။ မော့ကျူးချန်က ဘာတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ လူနည်းစုကို အေးစက်တဲ့အကြည့်တစ်ချက်သာ ပေးလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူ၊ ရှုချန်းနဲ့ တခြားသူတွေ လုမြောင်မြောင်တို့နားက ကျော်ဖြတ်လာကြတယ်။
ကျော်သွားပြီးနောက် ရှုချန်းတစ်ယောက်သာ ခေါင်းလှည့်ကြည့်တယ်။ သူက မျက်မှန်ကိုပင့်တင်ကာ အိုးရန်ယင်းယီကို တွေးဆဆနဲ့ ကြည့်လိုက်တယ်။ သူကလည်း လက်ရွေးစင်အတန်းကဖြစ်တာကြောင့် ဒီအတန်းဖော်တွေကို နားလည်ထားတယ်။
"မော့ရှောင်ရဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ..." ရှုချန်း သူ့မျက်မှန်ကို ထပ်ပြီးပင့်တင်ကာ လူအနည်းငယ်ကို သတိပေးလိုက်တယ်။ "ဖုန်မှုန့်တွေအတွက် နေရာမရှိဘူး၊ သူ့ကိုတကယ် ရန်စမိမှာမျိုးကို မလုပ်နဲ့ ဘယ်လိုနေနေ..."
သူပြောလိုက်တယ် "နဂါးက အကြေးခွံလှန်ထားတာ၊ ထိလိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်း ပေါက်ကွဲထွက်လာလိမ့်မယ်!"
လုမြောင်မြောင်ခန္ဓာကိုယ်က ပိုပြီးသိသာစွာ တောင့်တင်းလာတယ်။ ပိုပြီးလည်း ဖြူလျော်လာတယ်။ သူမဘေးက အိုးရန်ယင်းယီတောင်မှ ဖြူလျော်နေပြီဖြစ်တယ်။ ရှုချန်း နှစ်ယောက်စလုံးကို တွေးစစနဲ့သာ ကြည့်ပြီး ခြေလှမ်းတွေကိုတော့ မရပ်လိုက်ဘူး။
သူတို့ကားထဲရောက်ခါမှ မော့ကျူးချန်မေးလာတယ် "ရှုချန်း မင်းခုလေးတင် သူတို့ကိုပြောလိုက်တာက ဘာကိုဆိုလိုချင်နေတာလဲ?" သူ ကားစက်နှိုးရင်းမေးလိုက်တယ် "အဲ့ လုမြောင်မြောင်က ကလိန်ကျချင်နေတာလား?"
"ငါလည်း ဘယ်သိပါ့မလဲ" ရှုချန်း ပုခုံးတွန့်ပြလိုက်တယ် "လှည့်ကွက်လေးတစ်ခုထက် မပိုပါဘူး"
ကားနောက်ခန်းမှာထိုင်နေသော တောက်ရန် "..."
ကားထဲ ဘယ်လိုပါလာမှန်းတောင် သတိမထားမိတဲ့ စုတျန်းတျန်း "..."
"ဒါပေမယ့် ကြည့်ရတာ လုမြောင်မြောင်မှာ တွေးထားတာတွေ ရှိနေပုံပဲ" သူ ပြောလိုက်ပြန်တယ်။
"ငါတွေ့တယ် ငါတွေ့လိုက်တယ်!" တောက်ရန် အလောတကြီး ဝင်ပြောတယ် "ချန်းကော ပြောလိုက်တာနဲ့ လုမြောင်မြောင်ရဲ့မျက်နှာက မျက်နှာဖြူလေးဖြစ်သွားတာလေ" သူပြောလိုက်တယ် "လုမြောင်မြောင်တစ်ယောက်တော့ ကလိန်ကကျစ်ကျတော့မယ်"
"ဟုတ်တယ်!" ရှုချန်းလည်း ထောက်ခံလာတယ် "ဒီမိန်းမက တော်တော်လေးစိတ်ပုပ်တာ" သူ ခဏလောက်တွေးကြည့်ပြီး မော့ကျူးချန်ကို ပြောလိုက်တယ် "မင်းမှတ်မိလား၊ ငါတို့အတန်းထဲမှာ အဆင့်တွေလည်းကောင်းပြီး ပညာသင်ဆုစာရင်းဝင်တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်လေ၊ အရမ်းလည်း ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်... သူ ကျောင်းကိုရောက်တဲ့ ပထမနေ့မှာတင် အုတ်အော်သောင်းနင်းဖြစ်အောင် လုပ်မိတော့မလို့လေ..."
"မမှတ်မိဘူး" မော့ကျူးချန် ပြောလိုက်တယ်။
"အဲ့အချိန်တုန်းက အတန်းထဲမှာဆို သူကအဆင့်ထိပ်ဆုံးပဲ၊ ဖြူစင်ပြီး သဘောကောင်းတဲ့ပုံလေးနဲ့ဆိုတော့ လက်ရွေးစင်အတန်းကို ရောက်လာလာချင်း သူမက အနာဂတ်ရဲ့ကျောင်းပန်းကလေးဆိုပြီး နတ်ဘုရားသံတွေနဲ့ ကောင်းချီးပေးမြှောက်ပင့်ခဲ့ကြတာလေ"
"အဲ့တာကိုလည်း ကျောင်းပန်းလေးလုမြောင်မြောင်လုပ်လိုက်တာပဲလား?" စုတျန်းတျန်း သိလိုစိတ်နဲ့ မေးလိုက်တယ်။
"အဟုတ်ပဲ" တောက်ရန် ခေါင်းတငြိတ်ငြိတ်နဲ့ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ အေးစက်တဲ့အလင်းရောင်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ "အဲ့ကောင်မလေးက အထက်တန်းစာသင်နှစ်ပြီးတာနဲ့ တခြားကျောင်းကို ပြောင်းသွားရတယ်"
"ငါတော့မှတ်မိသွားပြီ!" တောက်ရန်ကပဲ ထပ်ပြောတယ် "အဲ့တာက အထက်တန်းပထမနှစ်တုန်းကမဟုတ်လား၊ ကျောင်းဖိုရမ်ပေါ်မှာ တစ်စုံတစ်ယောက်က တင်လိုက်တာလေ၊ သူ့မိသားစုက ဆင်းရဲတော့ ထိပ်ဆုံးအဆင့်ကျောင်းသူလေးက မိန်းမရှိတဲ့လူအိုကြီးရဲ့ ပျိုးထောင်တာကို ခံရပါတယ်ဆိုပြီးလေ?"
"ဟုတ်တယ်!" ရှုချန်း ခေါင်းငြိတ်ပြလိုက်တယ်။
"အိုက်ယား!" တောက်ရန် နောင်တရစွာ သူ့လက်ဖဝါးသူရိုက်လိုက်တယ် "မင်းသာ မပြောရင် ငါမေ့တော့မလို့၊ အခု ဒါကိုတွေးကြည့်တော့မှ အဲ့ကောင်မလေးက တော်တော်ကြည့်ကောင်းပြီး ချစ်စရာလေး၊ ဒါပေမယ့် အဲ့အချိန်တုန်းက..."
တောက်ရန်က တွေးရင်း ပြောလာတယ် "ကြည့်ရတာ အဖိုးကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ပျိုးထောင်ပေးရတာကို ခံနေရတယ်ဆိုတဲ့အပြင် လူတော်တော်များများကလည်း အဲ့ကောင်မလေးရဲ့စရိုက်က အတော်ဆိုးတယ်၊ အဆင့်တွေကလည်း သိပ်မကောင်းဘူးဆိုပြီး ပြောခဲ့ကြတယ်လေ၊ နာမည်စာရင်းရဖို့အတွက် သူ့ရဲ့စပွန်ဆာက ဝယ်ပေးခဲ့တာဆိုပြီးလေ... သူ့ကို လူတစ်ယောက်က ထောက်ပံ့ပြီး မသမာနည်းသုံးဖို့ကူညီပေးတယ်ဆိုပြီး ခပ်လှလှမိန်းမပျိုလေးကို လူတစ်ယောက်က အကွက်ဆင် ခြယ်လှယ်ခဲ့တာ"
"ရှိသေးတယ်" တောက်ရန် ထပ်ပေါင်းပြောလိုက်တယ် "ငါ postတွေ တော်တော်များများလည်း တွေ့သေးတယ်၊ ယောကျာ်းတွေအားလုံးက ကြွားလုံးထုတ်ပြီး အထက်တန်းကျောင်းပထမနှစ်ထဲမှာ အရမ်းသဘောကောင်းပြီး အရမ်းလှတဲ့ကောင်မလေးရှိတယ်၊ သူ့ကို နေ့လည်စာစားဖို့ ခေါ်မယ်ဆိုရင် မင်း ဘယ်နေရာမဆို ထိလို့ရပါတယ်ဆိုပြီးတော့လေ... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ ကောလဟလတွေကတော့ တော်တော်လေး သည်းမခံနိုင်စရာပဲ၊ ပြောသံကြားတာတော့ အထက်တန်းကျောင်းသားတွေတင်မကဘူး တခြားကျောင်းက ကျောင်းသားတွေကပါ သူ့ကိုအနိုင်လာကျင့်ကြတယ်တဲ့"
ရှုချန်း ခေါင်းတငြိတ်ငြိတ်နဲ့ ထပ်ပြောလိုက်တယ် "နောက်တော့ အဲ့ကောင်မလေးက အထက်တန်းကျောင်းရဲ့ပထမနှစ်ဝက်စာမေးပွဲမှာ ကျသွားတယ်လေ"
သူက "အဲ့လို ကောလဟလတွေကြောင့် စာသင်နှစ် နှစ်ဝက်အတွင်း အမျိုးစုံအနိုင်ကျင့်ခံခဲ့ရတော့ စာမေးပွဲကျရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပါ သွားထိတယ်၊ ကျောင်းမှာတော့ သူက ကျောင်းပြောင်းသွားတယ်လို့ ပြောပေမယ့် သူ ကျောင်းထွက်သွားတယ်ဆိုတာ ငါသိတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ အချိန်တော်တော်ကြာတဲ့အထိ စိတ်ရောဂါကုထုံးနဲ့ ကုလိုက်ရသေးတယ်"
ရှုချန်းတို့မိသားစုက ဆေးရုံပေါင်းများစွာပိုင်တာကြောင့် သူ ဒီလိုပြောတယ်ဆိုတည်းက မှန်ကန်နိုင်တယ်။
"ဒါက..."
"တကယ်က ထောက်ပံ့ပေးခံရတယ်တို့ မသမာလုပ်တယ်တို့ဆိုတဲ့ ကောလဟလတွေအားလုံးက အမှန်မဟုတ်ဘူး၊ တစ်ယောက်မှလည်း အတည်မပြုပေးနိုင်ဘူး..." ရှုချန်း ထပ်ပြောလိုက်တယ် "ငါ့မှာ သက်သေတော့မရှိပေမယ့် လုမြောင်မြောင်ရဲ့ နောက်ကွယ်ကလုပ်ရပ်တွေက 90%လောက်ရှိတယ်"
"ဒါတော့ မဟုတ်သေးဘူး!" ဒါကတော့ အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူးလို့ တောက်ရန် တွေးမိတယ်။ "ငါ ဘယ်လိုကြားမိလဲဆို အဲ့ကောင်မလေးမှာ တကယ်အထောက်အပံ့ရှိပြီး အိပ်ရာထဲမှာ သူ့မိန်းမက မိသွားတာတဲ့၊ နောက်ပြီး ကျောင်းပြင်ရောက်ရင် သူ့ကိုအကြီးအကျယ်သင်ခန်းစာပေးဖို့ တစ်ယောက်ယောက်ရှာခဲ့တာတဲ့... အဲ့အချိန်တုန်းက videoတွေက ကျောင်းဖိုရမ်တွေပေါ်မှာတောင် ရှိသေးတယ်မဟုတ်ဘူးလား? အဲ့မတော်တဆဖြစ်ပြီးတော့ သူလည်း ကျောင်းထွက်သွားတာပဲလေ"
"ကောလဟလတွေထွက်နေပြီဆိုတည်းက ဇာတ်ကွက်အပြည့်အစုံဖြစ်သွားအောင် လူနည်းနည်းလောက်ငှားလိုက်တာက ခက်လို့လား?" ရှုချန်း ပြောလိုက်တယ်။
"ဟုတ်သား" တောက်ရန် ခေါင်းတငြိတ်ငြိတ်လုပ်လိုက်တယ်။ သူ ရှုချန်းကို တွေးဆဆနဲ့ကြည့်ကာ ရုတ်တရက် တုံ့ပြန်လာတယ် "ဒီလိုနည်းလမ်းနဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်ရော ထပ်ပြီး လုမြောင်မြောင်က လင်ရှန်းကို အဲ့လိုမျိုး လုပ်မှာလား?"
"မင်း မှတ်မိလား?" ရှုချန်း ရုတ်တရက်ပြောလိုက်တယ် "ဘော့စ်နဲ့ လင်ရှန်း ဘယ်လိုရင်းနှီးလာတာလဲ?"
တောက်ရန်အကြည့်က စုတျန်းတျန်းကိုယ်ပေါ် ကျရောက်သွားတယ်။ အဲ့အချိန်တုန်းက လင်ရှန်းက အတန်းထဲမှာ စုတျန်းတျန်းကို အနိုင်ကျင့်ချင်နေပါတယ်ဆိုပြီး သူ့ကိုတစ်စုံတစ်ယောက်က ပြောလာတာမဟုတ်ဘူးလား... ထိုအချိန်က သူတို့ရဲ့ဘော့စ်နဲ့ စုတျန်းတျန်းကိုကြည့်ရတာ မဆိုစလောက်အဆင်မပြေပုံရတယ်။ သို့ပေမယ့် တောက်ရန်နဲ့ မော့ကျူးချန်တို့က ဆယ်နှစ်ကျော်လောက် သိလာခဲ့တာဖြစ်တဲ့အတွက် တခြားသူတွေထက်ပိုသိကြပြီး သူ့စာရင်းထဲမှာ စုတျန်းတျန်းက သေချာပေါက် တခြားသူတွေလိုမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ခံစားမိခဲ့တယ်။
ဘယ်လိုနေနေ 'ရေခဲတုံးနတ်ဆိုး'လို့သိကြတဲ့ မော့ကျူးချန်က တကယ်ကို ရေခဲတုံးအလား အေးစက်လှတယ်။ တခြားအရာတွေကို စိတ်ဝင်စားမှုပြတာမျိုးက ရှားတယ်။ နောက်ပိုင်းကျမှ ဘာဖြစ်သွားမှန်းသာ မသိလိုက်ရတာ။
အလှလေးကို အောင်အောင်မြင်မြင်မကယ်တင်လိုက်နိုင်တဲ့ သူရဲကောင်းဖြစ်သွားသလို မော့ကျူးချန်က စာသင်နှစ်တစ်ခုလုံးမှာ ဘိတ်ချေးဖြစ်နေတဲ့ အသုံးမကျတဲ့သူဆီကနေ သင်ယူရတာကို သဘောကျတဲ့ ကြည့်ကောင်းတဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားတော့တယ်။
ဒီကာလမှာ Fတန်းကလည်း တစ်နေ့တာလုံး အထိတ်တလန့်နဲ့ စာကိုသာလေ့လာခဲ့ရတယ်။ သူ မော့ကျူးချန်ကို အခေါက်ပေါင်းများစွာ သွားတွေ့တိုင်းမှာ အားကောင်းတဲ့သင်ယူလေ့လာမှုလေထုကြီးကြောင့် အနည်းငယ်တောင် ကြောက်လန့်ခဲ့ရတယ်။
"နောက်တော့ ဘော့စ်က ငါတို့ထဲကတစ်ယောက်ကို စစ်ကြည့်ဖို့ပြောလို့၊ ငါလည်း စစ်ကြည့်လိုက်တယ်" ရှုချန်းထပ်ပြောလိုက်တယ် "ငါမမှားဘူးဆိုရင် လင်ရှန်းကို အဲ့လိုလုပ်ဖို့ခိုင်းတာ လုမြောင်မြောင်ပဲ ပြီးတော့..."
"သူ့ကိုကြည့်ရတာ ခြိမ်းခြောက်ခံနေရပုံပေါ်တယ်"
"ခြိမ်းခြောက်တယ်?" ဘာမှသိပ်ဝင်မပြောတဲ့ စုတျန်းတျန်းက ရုတ်တရက်ကြီး မေးလာတယ်။ ထိုနေ့ကအဖြစ်အပျက်တွေကို သူမအလေးအနက်ပြန်တွေးလိုက်တယ် "အဲ့လိုပြောမှ အဲ့နေ့တုန်းက အတန်းအနောက်ဘက်မှာ အတန်းဖော်လင်ရှန်းကငါ့ကို တားပြီးတော့ နံရံမှာ လက်ထောက်လိုက်တာကို ထူးဆန်းတယ်လို့ထင်နေတာ" သူမက အမူအယာနဲ့ ပြောပြနေတယ် "ဒါပေမယ့် သူ့မျက်နှာက နာကျင်နေသလိုမျိုးနဲ့ ရုန်းကန်နေရတဲ့ပုံပေါ်တယ်၊ တစ်ခုခုကို တိုက်ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေသလိုမျိုးလေဟာ၊ တကယ်တော့ သူက ငါ့ကို ဘာမှမလုပ်ဘူး၊ သွားလို့မရအောင် တားထားရုံလေးပဲ... အဲ့တာက မော့ကျူးချန် အတန်းထဲဝင်လာတဲ့အချိန်ထိ"
"ဒါဆိုရင်တော့ ဖြစ်နိုင်သွားပြီ!" တောက်ရန် သူ့ဖဝါးကို ရိုက်လိုက်ပြန်တယ် "ဒီလိုသာဆိုရင် လုမြောင်မြောင်က လင်ရှန်းကို ခြိမ်းခြောက်ပြီး အတင်းလုပ်ခိုင်းတာ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ကြင်နာရိုးသားပြီး ပျော့ပြောင်းတဲ့အသည်းနှလုံးလေးကြောင့် နင့်အပေါ် မကောင်းတဲ့ကိစ္စတွေ တကယ်ကိုမလုပ်နိုင်ဖြစ်သွားစေတယ်ပေါ့... အဲ့လိုဆို အဓိပ္ပါယ်ရှိသွားပြီ"
သူပြောကာ မော့ကျူးချန်ကို တလေးတစားကြည့်လိုက်တယ် "ဘော့စ်ပေါ်လာတော့မှပဲ အဲ့လိုမျိုး ဝိရောဓိရုန်းကန်နေရတဲ့ ရှက်စရာကောင်းတဲ့ ကိုးရိုးကားယားအခြေအနေကနေ လွတ်မြောက်သွားပုံပေါ့နော်!"
"ဘော့စ် လင်ရှန်းက မင်းအတွက်ဆိုရင် ဘာကြောင့်မို့လို့ နမူနာမေးခွန်းတွေကိုတောင်မှ အကြီးအကျယ်ဒုက္ခခံပြီး ခက်ခက်ခဲခဲစီစဉ်ပေးနေရတာလဲဆိုတာကို အခုတော့ ငါနားလည်သွားရပြီ၊ လုမြောင်မြောင်ရဲ့ခြိမ်းခြောက်မှုတွေကိုတောင်မှ မကြောက်မလန့်နဲ့ သူနဲ့ယှဉ်တော့မှာလေ! မင်းအတွက်လည်း အချစ်မနက်စာလေးလုပ်ပေးလိုက်သေး..."
တောက်ရန် ကောက်ချက်ချလိုက်တယ် "ဘာလို့ဆိုတော့ မင်းက သူ့ကိုကယ်ပေးလိုက်တဲ့အတွက် သူ့အတွက်တော့ မင်းက စူပါဟီးရိုးကြီးပဲ!"
နောက်ဆုံးတော့ မော့ကျူးချန်ရဲ့မျက်နှာအမူအယာ အနည်းငယ်ပြောင်းလဲသွားတော့တယ်။ သူ နောက်ကြည့်မှန်ကနေ တောက်ရန်ကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွေ အနည်းငယ်ကော့တက်သွားတယ် "အဲ့လိုဆိုလည်း အဆင်ပြေတယ်"
"အဲ့တော့ ငါပြောမှာက basketballကွင်းထဲရောက်သွားတဲ့နေ့တုန်းက လင်ရှန်းအတွက် ဘော့စ်က အိုးရန်ယင်းယီနဲ့ တိုက်ကြတာလေ၊ ငါတို့တွေ တော်တော်ကြည့်ကောင်းခဲ့တာ... ဆိုတော့ လင်ရှန်းလည်း သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ မအံ့ဩတော့ပါဘူး၊ ကွင်းထဲက ထွက်သွားဖို့အထိတောင် မစောင့်နိုင်ဘူးလေ ဘော့စ်ကို အဲ့လိုမျိုး.... ဟီး ဟီး ဟီး..."
တောက်ရန်က အနည်းငယ်စိတ်ကသိကအောက်ဖြစ်စရာကောင်းအောင် ရယ်မောလိုက်တယ် "သူက ဒီဘော့စ်ရဲ့ သနားစရာအချစ်ကလေးပဲ"
"ဟားဟား" မော့ကျူးချန် ပြုံးသွားပြန်တယ် "ဟုတ်လား?"
"သေချာပေါက် ဟုတ်တာပေါ့!" တောက်ရန်က "မင်းပဲ တွေးကြည့်လေ နောက်ဆုံးတစ်နှစ်ပတ်လုံးစာ ဘော့စ်အတွက် မတန်မရာ လက်ရွေးစင်အတန်းက ကျောင်းသားတွေနဲ့ ပြိုင်လိုက်သေးတယ်၊ ဒါက အလောင်းအစားလုပ်လိုက်တဲ့ပွဲပဲ!"
"တကယ်လို့များ တစ်ယောက်ယောက်သာ ငါ့အတွက် ဒီလိုမျိုးလုပ်ပေးချင်စိတ်ရှိတယ်ဆိုရင် ငါချက်ချင်းဒူးထောက်ပေးလိုက်မှာ!" သူ ဆက်ပြောလိုက်တယ် "ဒါပေမယ့် ချန်းကောပြောတာကိုသာ စဉ်းစားကြည့်မယ်ဆိုရင် ငါထင်တာ လုမြောင်မြောင်ဆိုတဲ့ အကြံသမားက သေချာပေါက် လင်ရှန်းကို တိုက်ခိုက်တော့မှာ!"
"အင်း" ရှုချန်း ခေါင်းကို ဖြေးညှင်းစွာငြိတ်လိုက်တယ် "ငါလည်း အဲ့လိုပဲထင်တယ်"
မော့ကျူးချန် ခဏလောက် တိတ်ဆိတ်နေတယ်။
ရုတ်တရက် သူ ရှုချန်းကို မေးလိုက်တယ် "မွေးနေ့လုပ်မယ့်နေရာကို ပြောင်းလိုက်လို့ ရမလား?"
"ရတယ်လေ" ရှုချန်း ပုခုံးတွန့်လိုက်တယ် "နေရာသာပြောပြီးတော့ ငါ့ညီမနဲ့တခြားသူတွေကို သွားခေါ်ဖို့ပြောပေး"
"ကောင်းပြီ" မော့ကျူးချန် ခေါင်းငြိတ်လိုက်တယ်။ သူဖုန်းတစ်ချက်ဆက်ကာ လေးနက်တဲ့အသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ် "ဆယ်မိနစ်နေရင် လင်မိသားစုရဲ့မိသားစုနေ့လုပ်မယ့်နေရာကို သိချင်တယ်၊ ပြီးတော့ အဲ့နေရာမှာပဲ ရှုရှောင်ရဲ့ဆယ့်ရှစ်နှစ်ပြည့်မွေးနေ့အတွက် ပွဲတစ်ခုပြင်ပေး... နောက်ပြီး ရှုမိသားစုအိမ်က မမလေးရှုကို သွားခေါ်လာခဲ့"
လင်ချီနဲ့ ကားနောက်ခန်းမှာ ဘေးချင်းကပ်ထိုင်နေတဲ့လင်ရှန်းတစ်ယောက် ရုတ်တရက်နှာချေမိသွားတယ်။
"ရှောင်ရှန်း!" ချက်ချင်းဆိုသလို ကားမောင်းနေတဲ့ချူရုန်က စိုးရိမ်စွာနဲ့သူ့ကို ကားနောက်ကြည့်မှန်ကနေ ကြည့်လာတယ် "အအေးမိတာလား?"
"မဟုတ်ပါဘူး" လင်ရှန်း နှာခေါင်းထိပ်ကို ပွတ်နေလိုက်တယ်။
"ကောက ဒီတစ်လော စာအရမ်းလုပ်နေရတာကိုး" သူ့ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ လင်ချီကလည်း ပူပန်စွာနဲ့ သူ့ရဲ့ကျောင်းယူနီဖောင်းကို လင်ရှန်းပေါ်လွှားပေးရန်အတွက် ချွတ်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ "ကျွန်တော် ညသန်းခေါင်အချိန်တွေ ရေထသောက်တိုင်း ကောအခန်းထဲမှာ မီးလင်းနေတုန်း"
"ရှောင်ရှန်း" ချူရုန် လင်ရှန်းကို စိုးရိမ်တကြီး ကြည့်နေတယ် "သား စာလေ့လာရတာကို သဘောကျတာနဲ့ စာသေချာ လေ့လာချင်တာကို သေချာပေါက် အမေက သိပ်ပျော်တာပေါ့" သူမက ပြောရင်းနဲ့ပြုံးကာ လင်ရှန်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလိုက်တယ် "ဘာကြီးဖြစ်နေနေ ကမ္ဘာပေါ်မှာရှိတဲ့မိဘတိုင်းက သူတို့ကလေးတွေကသာ အထူးကဲဆုံး အထင်ပေါ်ဆုံးဆိုတာ ပြနိုင်ဖို့ မျှော်လင့်ကြတာချည်းပဲ၊ ဒါပေမယ့်လည်း..."
သူမက နောက်ကြည့်မှန်ကနေ လင်ရှန်းကိုကြည့်ကာ "အမေကတော့ စာကောင်းကောင်းလေ့လာတာက အကောင်းဆုံးဆိုတာကိုပြဖို့ တစ်ခုတည်းသောသင်္ကေတလို့ မထင်ဘူး၊ လိမ္မာတာ၊ ရိုးသားတာ၊ သည်းခံနိုင်တာနဲ့ တွေးခေါ်ပေးတတ်တဲ့ ကလေးတွေကလည်း ထပ်တူထူးကဲကြတာပါပဲ... အဲ့တာကြောင့် ရှောင်ရှန်း၊ သားဒီလိုမျိုး အတင်းကာရောတွေ လုပ်နေဖို့မလိုပါဘူး"
ဒီအတောအတွင်း လင်ရှန်းရုတ်တရက်ကြီး စာတွေတအားကြိုးစားလာတာကို လင်ချီလိုပဲ ချူရုန်လည်း သိနေတယ်။ သူမ ဘာမှမပြောပေမယ့် သူမမျက်လုံးတွေနဲ့ အားလုံးကို မြင်တွေ့ခဲ့ပြီးဖြစ်တယ်။ သူမသားက စာကြိုးစားနေတဲ့အတွက် သူမ သိပ်ပျော်ရတယ်။
သို့ပေမယ့် သူမကလေးက ကျန်းကျန်းမာမာ၊ အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ကြီးပြင်းလာဖို့ကိုသာ သူမပိုပြီးမျှော်လင့်တယ်။
"သားသိပါပြီ" လင်ရှန်းနှာခေါင်းက နောက်တစ်ကြိမ်ချဉ်စူးလာပြန်တယ်။
သူအနည်းငယ် နေမထိထိုင်မသာဖြစ်စပြုလာပြီး ချူရုန်ရဲ့ ဒီလိုမျိုးရိုးသားဖြူစင်တဲ့မျက်လုံးတွေကို မကြည့်ရဲဖြစ်နေရတယ်။
"ကျွန်တော့်ကိုယ်က ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး!" လင်ရှန်း ပြောကာ လင်ချီကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်တယ် "ခုလေးတင် နှာခေါင်းကရုတ်တရက်ကြီး ယားလာလို့"
"ဒါဆို တော်သေးတယ်" ချူရုန်က သူ့ကိုအသာပြုံးပြပြန်တယ်။
"ဘာကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနှစ်ရက်တော့ ကောင်းကောင်းလေးနားလိုက်" သူမ လင်ရှန်းကိုပြောကာ မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်တယ် "လက်ရှိ အမေက Sမြို့တော်ဘေးက ရေပူစမ်းဟိုတယ်မှာ ဘိုကင်တင်ထားတယ်၊ သေချာပေါက် သားအကြိုက်ပဲ"
ဟိုတယ်ရေပူစမ်းကို လင်ရှန်းတကယ်သဘောကျတာဖြစ်တယ်။ သူ့အမှတ်တရတွေထဲမှာ မိသားစုအားလပ်ရက်ခရီးထွက်တာဆိုလို့ နှစ်ခါ သုံးခါလောက်သာရှိတယ်၊ စိတ်ပြေလက်ပျောက်အဖြစ်ဆုံးက မိသားစုတစ်စုလုံး ဂျပန်ကိုသွားကာ စကိတ်စီးပြီး ရေပူစမ်းတွေထဲမှာ စိမ်တုန်းကဖြစ်တယ်။
ထိုအချိန်တုန်းက သူက မူလတန်းကျောင်းတက်တုန်းပဲရှိသေးပြီး သူနဲ့ သူ့ရဲ့ဉာဏ်ကြီးရှင်အစ်ကိုကြီးကြားက ကြီးမားတဲ့ကွာဟချက်ကို သတိမထားမိသေးဘူး။ ညီမလေးကလည်း သိပ်ကိုငယ်သေးတာကြောင့် လက်ပေါ်မှာသာ ချီခံထားရပြီး အလိုလိုက်ခံမင်းသမီးလေးဖြစ်နေသေးတယ်။
သို့ပေမယ့် လင်ရှန်းက ဒီညီမလေးကိုလည်း အရမ်းသဘောကျတာကြောင့် ထိုအချိန်တုန်းက လျစ်လျူရှုခံနေရတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ကို ကြီးကြီးမားမားမခံစားရသေးဘူး။ ဒါ့ကြောင့် ထိုခရီးက သူ့ရဲ့အနည်းစုထဲက တစ်ခုအပါအဝင်ဖြစ်ပြီး ပူပန်ကြောင့်ကြမဲ့တဲ့နှစ်လိုဖွယ်အမှတ်တရလို့ ပြောနိုင်တယ်။
အခု ချူရုန်က ရေပူစမ်းဟိုတယ်လို့ ပြောလာချိန်မှာ လင်ရှန်းမှတ်ဉာဏ်တွေက ချက်ချင်းဆိုသလို လက်ရှိကိုပြန်ရောက်လာတယ်။ မသိစိတ်ကအလိုလို မျှော်လင့်တကြီးဖြစ်လာတယ်။ ဒီလိုမျိုးမိသားစုနဲ့ အားလပ်ရက်ခရီးအတူသွားရမှာဆိုတော့ ပိုကောင်းတဲ့အတွေ့အကြုံတစ်ခု ရကိုရနိုင်တယ်။
အခုထိမတွေ့ရသေးတဲ့ ဖေဖေလင်ကို တွေ့ဖို့သောကရောက်နေတာတွေတောင် လင်ရှန်းခဏတဖြုတ် မေ့လျော့သွားတယ်။ ချူရုန်က မြန်မြန်ဆန်ဆန်မမောင်းဘူး။ သူတို့တွေ ရေပူစမ်းဟိုတယ်ကို ရောက်တဲ့အချိန်မှာ တစ်နာရီတောင် ကြာသွားပြီဖြစ်တယ်။
ဝန်ထမ်းလေးက ကနဦးကြိုပြီး သူတို့ကို ကားပါကင်ထိုးဖို့ ကူညီပေးတယ်။ လင်ရှန်းနဲ့လင်ချီက ချူရုန်နောက်ကနေ ဘေးချင်းကပ်လိုက်လာကာ တခြားဝန်ထမ်းလေးတစ်ယောက်ရဲ့ဦးဆောင်မှုနဲ့အတူ ရေပူစမ်းဟိုတယ်ရဲ့အတွင်းပိုင်းကို လျှောက်လာကြတယ်။
လင်မိသားစုက သီးခြားအပန်းဖြေဗီလာတစ်ခုကို ငှားရမ်းထားကာ ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားက ဘာမှပြောစရာမရှိဘူး။
လင်ယွမ်နဲ့ လင်ရှုရှင်းတို့က သူတို့တွေထက် စောပြီးရောက်နေကြတယ်။ လင်ရှန်းနဲ့ တခြားငူတွေ ရောက်လာတယ်ဆိုင်ပဲ ဗီလာဝင်ပေါက်ရဲ့ သီးခြားခြံဝင်းထဲမှာ အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ သက်လတ်ပိုင်းလူကြီးတစ်ယောက် ရပ်နေတာကို သတိပြုမိလိုက်တယ်။
သူက အနက်ရောင်အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကိုဝတ်ဆင်ထားပြီး သူ့ဘေးမှာတော့ ပုံတူပွားထားတဲ့လင်ယွမ်ရပ်နေတယ်။ လင်ရှုရှင်းက ပိုပြီးရင့်ကျက်နေတာသာရှိတယ်။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာသက်တမ်းရှိ လောကဓံရဲ့ပြောင်းလဲမှုတွေရှိနေတယ်။ လူငယ်တွေမှာမရှိနိုင်တဲ့ သူ့အရွယ်လူကြီးပိုင်းတွေရဲ့ ထူးခြားတဲ့ခံစားချက်တစ်မျိုး ပေးစွမ်းနေတယ်။
လင်ရှန်းနဲ့ တခြားသူတွေ ရောက်လာချိန်မှာ လင်ရှုရှင်းနဲ့ လင်ယွမ်က လူတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေတုန်းဖြစ်တယ်။ သူတို့နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေသူက ရှင်းဆန်းကျောင်းယူနီဖောင်းကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး လင်ရှန်းတို့ကို နောက်ကျောပေးထားတယ်။
လူကတော့ တော်တော်လေးအရပ်ရှည်တယ်။ အနောက်ကနေ ကြည့်နေတဲ့ပုံကတောင် လင်ရှန်းကို တော်တော်လေးရင်းနှီးနေတဲ့ ခံစားချက်ကိုရစေတယ် __
မော့ကျူးချန်?!
သူက ဘယ်လိုလုပ် ဒီကိုရောက်လာတာလဲ?!
ရုတ်ခြည်းဆိုသလို လင်ရှန်း အံ့ဩသွားရတယ်။ သူက ရှုချန်းရဲ့ မွေးနေ့ကိုမသွားဘူးလား? တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ရှုချန်းရဲ့မွေးနေ့ပွဲကလည်း ဒီမှာဘိုကင်တင်ထားတာတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်?!
ထိုအချိန်မှာပဲ သူ့အစ်ကိုကြီးလင်ယွမ်ရဲ့မျက်လုံးတွေက သူ့ဆီကျရောက်လာတယ်။ လင်ရှန်းရဲ့အူတူတူဖြစ်နေတဲ့အကြည့်တွေကို မြင်တော့ လင်ယွမ်ချောင်းအသာဟန့်လိုက်တယ်။
သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ အပြုံးဖျော့ဖျော့လေးတစ်ခုတောင် ရှိနေလိုက်သေးတယ်။
ထို့နောက် လင်ယွမ် လင်ရှန်းကို ခပ်မြန်မြန် မျက်စပစ်ပြလိုက်တော့တယ်။
[ Kay : တစ်ပတ်ကို တစ်ပိုင်းတင်ပေးပါမယ်။ ပိုပြီး ဖတ်ချင်တယ်ဆိုရင် Donation projectလေးမှာပါဝင်ပြီး တောင်းဆိုလို့ရပါတယ်ရှင့် ]
_____
Thanks 🌹