နိုင္းစစ္တို႔သြားတဲ့ ပရဟိတစာသင္ေက်ာင္းက ေရႊသာေလ်ာင္းဘုရားအနီးတြင္ ရွိေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေဆးစြဲသူမ်ား ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး အသင္းမွ တာဝန္ရွိသူသုံးေယာက္က ကားတစ္စီး၊ နိုင္းစစ္တို႔သားအဖႏွင့္ စုခ်စ္ပိုင္က ကားတစ္စီးျဖင့္ ေရွ႕ေနာက္စဥ္ကာ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပင္ ေမာင္းလာၾကသည္။
စာသင္ေက်ာင္းရွိရာ လမ္းခြဲထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ သစ္ပင္ႀကီးငယ္အမ်ိဳးအစား စုံလင္လွေသာ ပတ္ဝန္းက်င္က နိုင္းစစ္တို႔ မ်က္စိေရွ႕တြင္ စိမ္းစိမ္းစိုစို အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ေပၚလာေပသည္။ အနီးအနားဝန္းက်င္တြင္ လူေနအိမ္ေၿခ နည္းေသာေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းကေလးရဲ့ အေငြ႕အသက္က သီးသန္႔ဆန္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကေလးငယ္မ်ား၏ စာအံသံႏွင့္ ဆူညံသံေလးမ်ားေၾကာင့္ ပ်င္းရိစရာမေကာင္းဘဲ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္ေနခဲ့၏။
ေဟာေျပာပြဲလုပ္မယ့္ ဆရာေတြ ေက်ာင္းကို
လာမယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဝန္းအဝင္ဝမွာကတည္းက ပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ကူသယ္ေပးမည့္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဆရာေတြကို ဧည့္ေထာက္ခံမည့္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားက နိုင္းစစ္တို႔အုပ္စုကို ႀကိဳေစာင့္ေနၾကသည္။ နိုင္းစစ္ေမာင္းလာေသာ ကားအျဖဴေလးက ေရွ႕ဆုံးမွ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရိပ္ရေသာ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ထိုးရပ္လိုက္ေတာ့ အန္စာတုံးကားကလည္း မနီးမေဝးတြင္ ရပ္လာသည္။
သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ အရိပ္ရေသာ္လည္း အပင္မရွိေသာ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ကြက္က်ေနေသာ ေနေရာင္ျခည္ကမူ သဲေျမဖုံးေသာ ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ကို အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ ပူျပင္းေစခဲ့သည္။ ေလႏုေအးကေလးေတြ တိုက္ခတ္ေနေစကာမူ ေအးျမျခင္း အေငြ႕အသက္ကို မခံစားရေသာ ထိုေလထုထဲသို႔ နိုင္းစစ္တို႔ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို တြန္းတိုက္လာေသာ အပူေငြ႕ေငြ႕က အသားထဲသို႔ တရွိန္ထိုး စိမ့္ဝင္သြားၾကသည္။ နည္းနည္းေလး လႈပ္ရွားလိုက္႐ုံႏွင့္ ေခၽြးစို႔လာၾကေသာ္လည္း နိုင္းစစ္အပါအဝင္ အားလုံးက ေမာသည္၊ပန္းသည္ဟူ၍ မညည္းညဴနိုင္ၾကဘဲ ျပင္ဆင္စရာရွိတာကိုသာ ဆက္၍ ျပင္ဆင္ၾက၏။
ေဟာေျပာပြဲလုပ္မည့္ ခန္းမထဲသို႔ ေနရာေရႊ႕ၾကေတာ့ ခန္းမတြင္ ခုံစီေပးေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ ခ်စ္ကို,ကို သြားေတြ႕သည္။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္လာေသာ ခ်စ္ကိုက အရပ္ရွည္လာ႐ုံကလြဲလၽွင္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသြားသည့္ အရာမ်ိဳး မရွိ။ နိုင္းစစ္နဲ႔ စုခ်စ္ပိုင္တို႔ကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူ႔ရဲ့ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဝင္းခနဲလက္ေနေအာင္ ထုတ္ျပရင္း အနားသို႔ အေျပးေရာက္လာသည္။
"သား ဘာကူရဦးမလဲ ဆရာ။"
"မရွိေတာ့ပါဘူး ခ်စ္ကိုရာ။ ခဏေန
ေဟာေျပာပြဲက်ရင္သာ အိပ္မငိုက္ေစနဲ႔။"
နိုင္းစစ္က ခ်စ္ကိုရဲ့ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဖြရင္း ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းမွာ နိုင္းစစ္တို႔အဖြဲ႕ ေဟာေျပာပြဲလာလုပ္တိုင္း ခ်စ္ကိုက ေရွ႕ဆုံးခုံမွာထိုင္ၿပီး အိပ္ငိုက္တတ္စျမဲ။ လႈပ္ရွားရတဲ့ ေနရာေတြမွာ ဖင္ေပါ့သေလာက္ ၿငိမ္ေနရမည့္ေနရာဆိုလၽွင္ ေလးကန္ေနေသာ ခ်စ္ကိုသည္လည္း သူ႔အေၾကာင္းသူ သိစြာျဖင့္ နိုင္းစစ္ရဲ့အေျပာကို အားရပါးရ ရယ္ေမာေလ၏။
"သားက မႀကီးစုခ်စ္ပိုင္နဲ႔ ေနေပးလိုက္ဦး။ ဆရာ projectorဆင္တဲ့နား သြားကူလိုက္ဦးမယ္။"
နိုင္းစစ္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ခ်စ္ကိုႏွင့္ စုခ်စ္ပိုင္တို႔ႏွစ္ေယာက္သာ ခန္းမေထာင့္နားတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ ခ်စ္ကိုက စုခ်စ္ပိုင္ ထိုင္ဖို႔အတြက္ ခုံတစ္ခုံဆြဲယူေပးၿပီးေနာက္ စုခ်စ္ပိုင္အနားမွာပဲ မတ္တပ္ရပ္ေန၏။ ခုံစီၿပီးသြားေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက ခ်စ္ကို,ကို ပခုံးပုတ္၊ေက်ာပုတ္ ႏႈတ္ဆက္သြားရင္း စုခ်စ္ပိုင္ကိုလည္း စပ္စုသြားၾကသည္။
"ဟဲ့ ခ်စ္ကို နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ငါ့ကိုမ်ား ၿဂိဳလ္သားတစ္ေကာင္ ေတြ႕လိုက္ရသလိုပဲ စိုက္ၾကည့္သြားလိုက္ၾကတာ။"
"မစုက ၿဂိဳလ္သားပဲေလ။ မိန္းကေလးမ်က္ႏွာနဲ႔
ေယာက်္ားဆန္ေနတဲ့ ၿဂိဳလ္သားပဲကိုး။"
စုခ်စ္ပိုင္က ခ်စ္ကိုရဲ့ ပခုံးကို ဆြဲႏွိမ့္ၿပီး ခ်စ္ကိုမ်က္ႏွာက သူႏွင့္ တန္းတူျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ထိုေကာင္ေလး၏ ေျပာင္ရွင္းေနေသာ နဖူးကို ဆတ္ခနဲ ေတာက္ခ်လိုက္သည္။
"အား...နာလိုက္တာဗ်ာ ။ မစု အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္ထိ ရည္းစားမရ ျဖစ္ေနတာ။ ဘယ္လိုမိန္းကေလးက ဒီေလာက္ ၾကမ္းတမ္းေနမွာတဲ့လဲ။"
"ငါ့ကို ေျပာခ်င္ဦးေလ။"
မေတြ႕ရေတာ့ သတိရၿပီး ေတြ႕ရေတာ့လည္း စုခ်စ္ပိုင္ႏွင့္ ခ်စ္ကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္က သတ္ေနရသည္။ ခ်စ္ကိုကလည္း စုခ်စ္ပိုင္ဆီမွာ နဖူးေတာက္ခံရ၊ ေခါင္းေခါက္ခံရသည္ကို အမွတ္မရွိဘဲ စျမဲတိုင္းစသည္။ ၾကာလာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေမာင္ႏွမအရင္းအခ်ာေတြထက္ပင္ သံေယာဇဥ္ပိုလာသည္။
"မႀကီးစု သားအတြက္ ထမင္းပိုထည့္လာတယ္မလား။"
နဖူးေလးကို အုပ္ကာျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလ်က္ ေျပာလိုက္ေသာ စကားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စုခ်စ္ပိုင္မွာ ခ်စ္ကို,ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္ေနေသာ္လည္း ေအာင့္ထားလိုက္ရသည္။
သူလိုခ်င္တာရွိေတာ့က် လူကိုေခၚတာ မႀကီးစုတဲ့။
"တမင္ကို ထည့္မလာဘူး။ ငါတို႔အတြက္ပဲ ပါတယ္။"
"မစုက အက်င့္ကို ပုတ္တယ္။ ေနာက္မွ ဆရာနဲ႔ တိုင္ေျပာဦးမယ္။"
"တိုင္ေပါ့ ငါက နင့္ဆရာကို ေၾကာက္မယ္ထင္ေနတာလား။"
"ဆရာေရ...။"
ခ်စ္ကိုက စင္နားတြင္ ရွိေနေသာ နိုင္းစစ္ကို လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ နိုင္းစစ္တစ္ေယာက္ သူတို႔ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လာတာကို ျမင္ေတာ့ စုခ်စ္ပိုင္က အံႀကိတ္ရင္း ခ်စ္ကိုရဲ့ေက်ာကုန္းကို အသံျမည္ေအာင္ပင္ ထုလိုက္မိ၏။ နိုင္းစစ္ကို ခ်စ္ကို လွမ္းေခၚလိုက္မည္ဟူ၍ စုခ်စ္ပိုင္လည္း မထင္ထားခဲ့သည့္အတြက္ အစ္ကိုျဖစ္သူက သူတို႔အနားသို႔ ေလၽွာက္လာခ်ိန္တြင္ ရင္တုန္သြားသည္က တစ္ဖက္ႏွင့္ ခ်စ္ကို,ကိုသာ ပို၍ မာန္မဲမိေလသည္။
"ေခြးေကာင္ေလး ဘာလို႔ သြားေခၚတာလဲ ။ နင့္ကိစၥ နင္မရွင္းရင္ ငါ နင့္ကို တကယ္ ထမင္းမေကၽြးေတာ့ဘူးေနာ္။"
ႏွစ္ေယာက္သား တြန္းထိုးေနၾကတုန္း နိုင္းစစ္က
သူတို႔ေဘးတြင္ လာရပ္ေလ၏။ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္ေနၾကသူ ႏွစ္ေယာက္ကို နိုင္းစစ္တစ္ေယာက္ ျပဳံးတုံ႔တုံ႔ပင္ စိုက္ၾကည့္ရင္း ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဟု ေမးလိုက္သည္။ စုခ်စ္ပိုင္ႏွင့္ ခ်စ္ကိုတို႔က မတည့္အတူေနေတြ ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း နိုင္းစစ္ကို ေၾကာက္တာကေတာ့ တူသည္မို႔ ခ်စ္ကိုကပင္ စလိမ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
"ဆရာတို႔ ပြဲစေတာ့မွာလားလို႔။ စေတာ့မယ္ဆိုရင္ သား ဆရာမေတြကို သတင္းပို႔ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေခၚလာေပးမလို႔။"
သက္ျပင္းခိုးခ်ေနေသာ စုခ်စ္ပိုင္ကို ခ်စ္ကိုက လၽွာထုတ္ျပေတာ့ စုခ်စ္ပိုင္ကလည္း လက္သီးျပန္ျပသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ နိုင္းစစ္က ပြဲစလို႔ရ၊မရကို စင္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေနသည့္အတြက္ သူတို႔ရဲ့အျပဳအမူေတြကို မျမင္လိုက္။ နိုင္းစစ္ျပန္လွည့္လာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားက နိုင္းစစ္ကို သာမန္ထက္ပိုကာ ျပဳံးၿဖီးျပေနခဲ့ၾက၏။ စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းေနသည္ကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း သူရယ္ရင္းသာ ခ်စ္ကို,ကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
သိပ္မၾကာခင္တြင္ပင္ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲ၌ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြားေတာ့သည္။ ငါးတန္းမွစၿပီး ဆယ္တန္းအထိ အရြယ္စုံကို အတန္းပိုင္ဆရာမေတြက ဦးေဆာင္ေခၚလာကာ ကိုယ့္အစုနဲ႔ကိုယ္ ေနရာခ်ေပးၾကသည္။ ခ်စ္ကိုကေတာ့ နိုင္းစစ္ရဲ့ လက္သုံးေတာ္မို႔ စင္ႏွင့္ သိပ္မေဝးေသာ အေရွ႕ဆုံးခုံတြင္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားႏွင့္အတူ ေနရာယူေလ၏။ စုခ်စ္ပိုင္ကမူ ေဟာခန္းမ၏ ေနာက္ဆုံး၌သာ ေနရာယူၿပီး အေရွ႕ပိုင္းက လူေတြကို ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္ ဓာတ္ပုံလိုက္ရိုက္ေနသည္။
ေဟာေျပာပြဲစေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးဦးေအာင္စစ္က သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ပိတ္ကားျဖဴေပၚတြင္ ေပၚလာေသာ မူးယစ္ေဆးဝါး အမ်ိဳးအစားမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းစီ ရွင္းျပ၏။ ဘိန္းပင္ကစၿပီး အရည္၊ အမႈန္႔ႏွင့္ အစိုင္အခဲမ်ား ျဖစ္လာသည္အထိ ပုံစံအဆင့္ဆင့္ကို ေက်ာင္းသားေတြျမင္သာေအာင္ ပုံႏွင့္တကြ ေဟာေျပာၿပီးမွ မူးယစ္ေဆးဝါးသုံးစြဲျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ဆက္လက္ေျပာျပသည္။ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေအာင္စစ္၏ နာရီဝက္ၾကာ ေဟာေျပာမႈၿပီးသည့္ေနာက္ နိုင္းစစ္အလွည့္သို႔ ေရာက္လာသည္။
စင္ေပၚမတက္ခင္ ကေလးေတြဘက္သို႔ အကဲခတ္ၾကည့္မိေတာ့ စကားမ်ားသူက မ်ား၊ အိပ္ငိုက္သူက အိပ္ငိုက္ႏွင့္ ေဟာေျပာပြဲကို အမွန္တကယ္ စိတ္ဝင္စားသူမွာ အနည္းအက်ဥ္းမၽွသာ ရွိေလ၏။ နိုင္းစစ္အေရွ႕တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူက စာအုပ္ႀကီးအတိုင္းသာ ေျပာျပသြားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကေလးေတြလည္း စိတ္ပန္းေနေလာက္ၿပီ။ နဂိုကတည္းက ေဟာေျပာပြဲရွိတယ္ဆိုၿပီး ဆရာ၊ဆရာမေတြက ဆြဲေခၚလို႔သာ ေရာက္လာရေသာ ကေလးေတြမို႔ ေဟာေျပာပြဲကို သူတို႔စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ဖို႔က နိုင္းစစ္တို႔ စီစဥ္သူမ်ားထံတြင္လည္း တာဝန္ရွိေပ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း နိုင္းစစ္က ေဟာေျပာမည့္စင္ေပၚသို႔ တက္သြားကတည္းက မ်က္ႏွာကို အစြမ္းကုန္ပင္ ျပဳံးသြားခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ စင္အလယ္တြင္ ေနရာယူလိုက္ၿပီး စင္ေအာက္တြင္ ရွိေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေနရာအႏွံ့လိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ရယ္သံေသြး၍ ေမးလိုက္၏။
"အိပ္ခ်င္ေနၾကၿပီလားကြ။"
"မအိပ္ခ်င္ပါဘူး။"
ျပန္ေျဖသံေလးမ်ားက တခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ တိုးလွၿပီး
တခ်ိဳ႕ေနရာ၌ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာၾကသည္။ အတန္းႀကီး ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ နိုင္းစစ္ကို မသိသူမရွိမို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားလၽွင္ ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ္လည္း အငယ္တန္းမ်ားကေတာ့ စူးစမ္းေနေသာ မ်က္လုံး လက္လက္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ နိုင္းစစ္ဆီသို႔ ျပန္ေငးေနၾကသည္။
"မအိပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ အခုကစၿပီး မ်က္လုံးေရာ၊ နားကိုပါ ေသခ်ာစြင့္ထားၾကေတာ့။ ဆရာေျပာၿပီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေနာက္ဆုံးက်ရင္ မင္းတို႔ကို အကုန္ျပန္ေမးမွာ။ ဥပမာကြာ ဘယ္လိုအရာေတြကို မူးယစ္ေဆးဝါးလို႔ေခၚလဲဆိုၿပီး ေမးလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အေျဖသိတဲ့သူရွိရင္ ဆရာ့ကို ထေျဖေပး။ အေျဖမွန္တဲ့သူကို ဆရာက ဗလာစာအုပ္တစ္ဒါဇင္နဲ႔ ေဘာ့ပင္ဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္း ျပန္ဆုခ်မယ္။ ဂိမ္းကစားသလိုမ်ိဳးေပါ့ကြာ။ ဘယ္လိုလဲ စိတ္ဝင္စားၾကလားေဟ့။"
"စိတ္ဝင္စားပါတယ္။"
ေက်ာင္းသားမ်ားက အေစာပိုင္းကႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ တက္ႂကြလာၾကသည္။ နိုင္းစစ္ကလည္း တစ္ေနရာတည္းတြင္ ၿငိမ္မေနဘဲ ေနရာအမ်ိဳးမ်ိဳးေရႊ႕ကာ အားတက္သေရာ ေျပာေနျခင္းေၾကာင့္လည္း အငယ္တန္းကေလးေတြပါ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္လာၾကသည္။
"အဲ့ေတာ့ မူးယစ္ေဆးေၾကာင့္ စိတ္က်န္းမာေရး ပ်က္စီးလာတဲ့အခါက် ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ မရွိေတာ့ဘူး။ ဝါသနာနဲ႔ရည္မွန္းခ်က္ေတြအေပၚမွာလည္း အာ႐ုံမစိုက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းလာမယ္။ မိသားစုနဲ႔လည္း အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆင္မေျပဘဲ တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ျဖစ္လာမယ္။ စိတ္အလိုမက်တိုင္း ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က သူေတြကို ျပႆနာရွာမယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ရာဇဝတ္ေကာင္ျဖစ္သြားၿပီး ေထာင္ထဲမွာပဲ ဘဝကို အဆုံးသတ္ရေတာ့မွာေပါ့ကြာ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသသြားၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဆရာက မင္းတို႔ကို ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ကလည္း ဆရာေျခာက္တိုင္း ေၾကာက္မယ့္ကေလးေတြမွ မဟုတ္တာဘဲ။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိတဲ့ ကေလးေတြမို႔ မူးယစ္ေဆးဝါး အႏၲရာယ္ကို ေျပာျပၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကိုပါ ကာကြယ္နိုင္ေအာင္ အသိပညာေပးရတာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီးတာနဲ႔ ဆရာရဲ့ေဟာေျပာမႈကို အဆုံးသတ္ပါမယ္။ ဆရာက ေျဖလို႔ရၿပီ ေျပာတာနဲ႔ ေျဖခ်င္တဲ့သူက လက္ေထာင္လိုက္ေနာ္။"
ေမးခြန္းေတြကို နိုင္းစစ္ စေမးလိုက္ခ်ိန္ကတည္းက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အလုအယက္ ေျဖၾကေတာ့သည္။ ေမးခြန္းမ်ား ေမးၿပီးေနာက္ အေျဖမွန္သူမ်ားကို နိုင္းစစ္က စင္ေပၚသို႔ ေခၚကာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဆုခ်ေပးသည္။ လက္ခုပ္သံမ်ား ဆူညံသြားခ်ိန္တြင္ ဆုရေသာ ကေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပဳံးႏုႏုကေလးမ်ား ေဝဆာစြာ ထြက္ေပၚလာၾကပုံမွာ ၾကည္ႏူးစရာ။
ထို႔အျပင္ ကေလးမ်ားကို မုန္႔ေကၽြးရန္အတြက္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသင္းမွ
မိတ္ေဆြမ်ားက ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္အေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေျပာဆိုၿပီးေနာက္တြင္ မုန္႔ႏွင့္အေအး ေဝကာ ေဟာေျပာပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အဆုံးသတ္နိုင္ခဲ့ၾက၏။
ပြဲၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက နိုင္းစစ္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ေန႔လည္စာ စားရန္အတြက္ ဖိတ္ေခၚသည္။ ကမၻာသစ္ကလည္း စားစရာေတြအမ်ားႀကီး ထည့္လာေသးသည့္အတြက္ ဦးေအာင္စစ္က ဆရာ၊ဆရာမေတြကိုပါ အတူတူ စုေပါင္းစားၾကရန္ ေျပာလိုက္ေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းမွ ထမင္းဝိုင္းေလးက ပို၍ပင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ရွိသြားေတာ့၏။
ခ်စ္ကိုကလည္း ပြဲၿပီးကတည္းက စုခ်စ္ပိုင္အနားတြင္သာ
ကပ္ေနၿပီး အစားအေသာက္မ်ား ျပင္ဆင္ျခင္းကို ဝိုင္းကူေပးသည္။ အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္မွာ နားေနခန္းက စားပြဲရွည္ႀကီးေပၚတြင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပင္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းမ်ားကို အတူတူ စုေပါင္းစားၾကေတာ့၏။
စာသင္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ခ်ိန္ကတည္းက မကိုင္ျဖစ္ေသာဖုန္းကို ထမင္းစားခ်ိန္က်မွ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ message boxတြင္ ျပေနေသာ အနီလုံးေလးထဲမွ နံပါတ္မ်ားေၾကာင့္ နိုင္းစစ္ ျပဳံးမိသြားသည္။ ဝင္ေနေသာ messageေစာင္ေရက ကိုးဆယ္ေက်ာ္ကာ တစ္ရာနားသို႔ပင္ ကပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
စာမျပန္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ႏွစ္နာရီအတြင္းမွာ သလင္းနီက နိုင္းစစ္ကို ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ပို႔ထားေလသလဲ။ သိခ်င္စိတ္ႏွင့္အတူ စာကို ဖြင့္ဖတ္မိခ်ိန္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ဖခင္ျဖစ္သူက သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့ဘဲ အားရပါးရ ျပဳံးခ်လိုက္မိ၏။
ဘယ္အခ်ိန္မွာ နိုးၿပီး မနက္စာကို ဘာစားတယ္
ဆိုတာကအစ သူလုပ္သမၽွကို နိုင္းစစ္ဆီသို႔ အေသးစိတ္ ပို႔ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုစာမ်ားထဲမွ နိုင္းစစ္တစ္ေယာက္ ျပဳံးမိရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ သီးသန္႔ရွိေလ၏။
သလင္းနီက "ခ်စ္တယ္ ကိုနိုင္း" ဆိုေသာ စကားကိုပဲ အေစာင္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပို႔ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ဒီေကာင္ေလး လက္မေညာင္းဘူးလား မသိဟု ေတြးမိမိခ်င္း သေဘာက်စြာ ျပဳံးလိုက္ျခင္းက ေဖေဖ့ထံတြင္ စိုက္ၾကည့္ခံရဖို႔အတြက္ ျဖစ္သြားခဲ့ျခင္း။
ေဖေဖက နိုင္းစစ္ကို "မင္း ေရာက္ေနတာက ဆရာမေတြေရာ၊ဧည့္သည္ပါ ရွိေနတဲ့ ထမင္းဝိုင္းေနာ္" ဆိုၿပီး ေျပာခ်င္ေနပုံမ်ိဳးျဖင့္ ေဘးက လူေတြကို ငဲ့ၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပေသာေၾကာင့္ နိုင္းစစ္လည္း သလင္းနီဆီသို႔ စာမျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းကိုသာ ခ်က္ခ်င္း ျပန္သိမ္းလိုက္ရ၏။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ နိုင္းစစ္မွာ ဖုန္းမကိုင္အားေတာ့။ စာသင္ေက်ာင္းက ျပန္ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း အသင္းမွ မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔အတူ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္အတြက္ ေဆာင္ရြက္သင့္သည္မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကရျပန္သည္။
ကမၻာသစ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ပင္ ညေနေစာင္းလုနီးပါး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ စိတ္ပန္း၊လူပန္းျဖစ္လာေသာ နိုင္းစစ္သည္ သူ႔ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရခ်ိဳးလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မခ်ိဳးျဖစ္ဘဲ ဖုန္းကိုသာ အရင္ကိုင္မိ၏။ ဟိုအရင္တုန္းက နိုင္းစစ္ အလုပ္ခိုင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ခိုင္းတာကို ေသခ်ာမလုပ္ဘဲ ဖုန္းတကိုင္ကိုင္ ျဖစ္ေနေသာ စုခ်စ္ပိုင္ကို စိတ္တိုတိုႏွင့္ ဆူခဲ့ဖူးသည္။ ယခုက် နိုင္းစစ္လည္း ေဖေဖ့ဆီမွာ အၿငိဳျငင္ခံခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။
"ကိုယ္ အခုမွ ျပန္ေရာက္တယ္ ခ်ာတိတ္ရယ္။"
"တစ္ေနကုန္ မင္းကို စာမျပန္မိလို႔ ေရခ်ိဳးခါနီးေလး အခ်ိန္ခိုးၿပီး လွမ္းပို႔လိုက္တာ။ "
"ညေရာက္ဖို႔ကလည္း ၾကာလိုက္တာ ခ်ာတိတ္ရာ။ ကိုယ္ မင္းအသံေလးကို ၾကားခ်င္ေနၿပီ။"
Sendကို ႏွိပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း နိုင္းစစ္ ဖုန္းက တုန္လာသည္။ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ ေပၚလာေသာ contact nameကို ျမင္တိုင္း နိုင္းစစ္အျပဳံးေတြက လူေရွ႕မွာပါ ဖုံးဖိမရခဲ့တာ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခ်ိန္မွာဆို ပို၍ပင္ ဆိုးေနေတာ့သည္။
ဖုန္းကိုင္လိုက္ခ်ိန္ ၾကားလိုက္ရေသာ
အသံေလးကလည္း ပင္ပန္းသမၽွကို ေနဝင္ခ်ိန္ႏွင့္အတူ လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္ေစခဲ့၏။
"ဟဲလို ကိုနိုင္း။ ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ၾကားခ်င္လို႔ဆို။ အခု ၾကားၿပီဆိုေတာ့ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ေနာ္။ ညက်မွ ကိုနိုင္း အလုပ္နားခ်ိန္ေစာရင္ နည္းနည္းေစာဆက္ေပါ့။ ဒါပဲ ဒါပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ကိုနိုင္းအလုပ္ေတြ ပိုေနာက္က်ကုန္မယ္။"
သလင္းနီက သူတစ္ေယာက္တည္း တရစပ္ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားေလသည္။ နိုင္းစစ္မွာေတာ့ ဟဲလိုဟုပင္
ဆုံးေအာင္ မထူးလိုက္ရ။
ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ နိုင္းစစ္ကို
ဟက္ေကာ့ႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားျပန္တာပဲ။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
See you💗
Love you all😘
Han_Me
(13.9.2021)