It’s my off and I am the most generous neighbor at all time. Nagkasama na naman kaming dalawa sa gym, at sa pagkakaalam ko lagi daw siya do’n. That’s what Fred said. I cooked a sinigang and it taste so good.
I kissed my fingers, “Ang sarap,” sambit ko. Nakangiti ako habang nilaglagyan ng sabaw ang isang mangkok na may lamang karne. This is for Cholo. Bibigyan ko siya ng ulam. I bun my hair, I am wearing a oversize shirt, above the knee paired with my bunny slippers. Lumabas ako sa unit, huminto ako sa tapat ng unit niya.
I composed myself, clearing my throat, “Uhmm…” I pushed the door bell once, then when he is not yet coming out I pressed it twice. Napanguso ako habang tinitingnan ang mabangong ulam na niluto ko. Akma na akong tatalikod nang bigla kong narinig ang pagbukas ng pintuan niya. Napa- O ang bibig sa gulat.
Hindi pa niya tuluyang nabubuksan ang pinto ay nakangiti ako ng matamis.
Matapos niya akong makita ay nawala sa timpla ang mukha niya. His soft face become so hard, kasing tigas ng bato. Lumabas siya at sinarado ang kaniyang pinto na tila ay may tinatago.
He roamed his eyes, I also did. Wala namang tao.
“What are you doing here?” he asked.
Pinalapit ko sa kaniya ang isang mangkok, “Dahil mabait akong kapitbahay, ipinagluto kita ng sinigang!” masaya kong sambit. Malamig niyang tiningnan ang mainit kong putahe. Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya.
“I never ask you to be a nice neighbor, Delos Santos. Get rid of me,” he answered using his cold voice. Tinalikuran niya ako at binuksan ang pintuan niya para pumasok. I gripped his shirt. Pinigilan ko siya habang nakalabi.
“Sayang naman ‘tong niluto ko, sinarapan ko pa naman ‘to, Cholo. Hindi ka man lang ba nako-konsensya?” mahina kong tanong. I was in a urge of crying when I saw him messes his hair. He took a deep breathe. Humarap siya sa ‘kin gamit ang iritable niyang mukha.
“Why would I?” he raised his brow at me. Nakakunot ang noo niya, “Hindi ko naman sinabi na ipagluto mo ako. You are doing this on purpose, aren’t you?” naiinis niyang tanong.
Uminit ang paligid ng mga mata ko habang nakatitig sa kaniya, “No, of course not! Gusto ko lang naman na maging mabait sa ‘yo, why can’t you do the same?” I rolled my eyes.
“Because I am not kind like you, so don’t dictate me what to do after doing good things!” matigas niyang sambit. Gusto ko pa sanang umangal ng bigla niyang agawin sa kamay ko ang sinigang. Hindi ko kaagad nabitawan ‘yon kaya ang kinalabasan ay nabuhusan ang pulsuhan niya. Mainit ‘yon dahil kaluluto lang. Hindi man lang siya dumaing, alam kong masakit ‘yon.
“T-Teka!” pigil ko sa kaniya. Hindi na siya lumingon at tuluyan ng sinarado ang pinto. Napanguso ako habang tinititigan ang nakasarang pintuan, “Mahapdi kaya ‘yon,” bulong ko. Ilang ulit ko pang pinindot ang doorbell pero hindi na niya ito binuksan ulit, “Ang suplado takaga ng kapita bahay ko.”
Bumalik na ako sa unit para kumain. Inuna ko pa talaga siya para sa sarili ko tapos pagsusuplado lang din naman ang inabot ko sa kaniya.
After kong kumain ay napagdesisyonan kong dalawin si mommy. Nakasuot lang ako ng simpleng shirt at shorts. Wala naman akong balak mamasyal dahil gusto kong magpahinga. I stopped in front of a huge house. Ang tirik ng gate, ultimong magnanakaw hindi makakapasok o kaya ay makakaakyat. I pushed the horn twice, she has his maids and guards here.
Pagbukas ng gate ay pinasok ko na ang kotse ko. Nakuha ko ‘to since I was 18, ito ‘yong gift ni dad sa ‘kin kahit na wala na siya. Imagine, ‘yong regalo niya naka-reserve lang pero siya wala na.
Sinalubong ako ni mom ng isang mahigpit na yakap.
“Mom. How are you? I miss you,” I said, tightening our holds. She chuckled.
“I miss you too, Pri. I am doing well, I keep myself busy from cooking,” she answered. Magkahawak kaming dalawa habang naglalakad papasok. Our house is full of marbles, kahit na malaki ito ay feeling ko naso- suffocate ako.
“That’s good, mom. Para naman hindi ka tawag nang tawag sa ‘min ni Phoenix, alam mo bang laging nagsusumbong ‘yon sa ‘kin kapag nagpapa-send ka ng selfie?” tugon ko. I pouted my lips. When Phoenix was having his league mom was asking him to took a picture of him kasi hindi daw nakapunta.
She laughed, “That was last month, of course I want to keep in touch with my growing son.” I kissed her head. My mom is getting old, parang ayaw ko siyang maging matanda. Kung sana lang na nandito si dad, mom will be the happiest wife and mom in the world.
Nakarinig ako ng busina mula sa labas, hindi pa nga kami tuluyang nakapasok. Magkasabay kaming lumingon ni mom sa pintuan. I saw Phoenix coming in.
“Hi, mom!” bati niya. He has a bouquet, “I missed you.” Bumitaw si mom sa ‘kin at niyakap si Phoenix. Miss na miss? “You didn’t tell me that you are going home too,” baling niya sa ‘kin.
“Hindi mo rin nga sinabi sa ‘kin na uuwi ka,” sagot ko habang nakataas ang kilay. He sighed.
“I’m sorry, biglaan lang rin. I was from Sta. Catalina,” he answered me.
I crossed my arms, “Donations again?” tanong ko. We have different charities. I am linked with bahay ampunan.
“Yep!”
“Tapos you hide your identity again?” he nodded his head. Stupid.
He doesn’t want them to know na isang binata ang tumutulong sa kanila. I rolled my eyes. Nauna nang pumasok si mom sa bahay. Dumeretso ako sa kwarto, maghahanda daw muna siya ng pagkain. Biglang pumasok sa isipan ko ang kamay ni Cholo kanina. I saw how his skin reacts, namula ito. Hinanap ko sa loob ng drawer ang ointment na binigay sa ‘kin ni mom noon. It’s multi-purpose, could be in rashes or burns.
Dahil hindi ko makita at binuhos ko ang laman nito sa ibabaw ng kama ko. Most of it are pens and highlighters. The things that I used using reviews. I heard a loud knock from my door.
“Who’s that?” I asked loudly.
“It’s me! Mom told me to buy ingredients in the supermarket,” Nixnix said.
Huminto ako sa paghahanap, “What?!” kumunot ang noo ko. My eyes sparkled when I finally saw the oinment, napa- yes ako ng mahina, “Okay, okay, I’m coming.” binulsa ko na kaagad ang gamot. Baka malimutan ko mamaya. Pagbukas ko ng pinto ay nakita ko siyang nakatutok sa phone niya, “Sasanahan mo ba ako?”
“Yeah, I’ll drive you. But I won’t be with you inside, okay? I’ll stay in the car,” tugon niya sa ‘kin. Binigay niya sa ‘kin ang listahan ng bibilhin, kung hindi ba naman ito kasighaba ng pasensya ko.
“I thought it will just spicies,” reklamo ko.
“I thought so,” nauna siyang naglakad sa ‘kin. Hindi ko talaga maintindihan ang mga lalaki ngayon. My brother is so moody too, ayaw ng mahabang usapan. Nakakabanas.
“Pasta, sauce, ketchup, pork, chicken…arggghhh…ang haba naman nito,” may diin kong bulong. Ilang ulit akong nagbuntong-hininga. Siguro naubos na ni mom ang mga groceries sa bahay dahil sa pagluluto. Kumuha ako ng cart habang nakatingin sa listahan niya.
“Ops!” mabilis kong binaba ang papel sa kamay ko. My eyes widened when I saw a man in shades, black coat and gold necklace. Meron siyang sumbrero at ang mas nakakatindig ng balahibo ay ang masasamang tingin ng lalaking naka-leather jacket na nasa likuran niya. He smiled at me, doon ko napagtanto na nabundol ko pala sila.
I faked my smile na may kasamang paumanhin, “Sorry po, Sir,” sambit ko.
“Miss, sa susunod tumingin ka sa dinadanan mo. Okay ka lang ba, boss?” baling sa ‘kin ng may kalakihan ang tiyan. Napangiwi ako.
“Sorry,” sabi ko ulit.
“Hayaan mo siya, dalaga lang siya. Hindi naman nakakamatay ‘yon,” sagot niya na may ngiti sa kaniyang labi. Ang creepy naman nila. Akma na sana akong iiwas ng makarinig ako ng isang pamilyar na tinig.
“Boss, eto na po ang pinapahanap niyo,” aniya. Napataas ako ng tingin sa lalaking paparating. My lips parted. Nagkatinginan kaming dalawa at agad din siyang nag-iwas ng tingin. Pabalik-balik ang tingin ko sa tinawag niyang boss at sa kaniya. Magkakilala sila?
“Cholo?” tawag ko.
“Kilala mo siya?” tanong sa ‘kin ng tinawag niyang boss.
Napakagat ako ng labi, “Ah---,”
“Nope, hindi ko siya kilala,” mabilis na sagot ni Cholo. Dumako ang tingin ko sa pulsuhan niya. Nakabenda ito. Biglang pumasok sa isip ko ang gamot na nasa bulsa ko. Mabilis ko itong kinapa.
“Alright, let’s go.”
Agad na tumalikod ang boss niya. Hindi siya kaagad na nakasunod kaya humabol ako ng konti. Hinawakan ko ang laylayan ng damit niya, “Pero kilala kita,” sambit ko.
“Stop this nonsense, Delos Santos. Pinapahamak mo lang ang sarili mo,” matigas niyang sambit. Matalim siyang tumitig sa ‘kin.
I looked down, “Ito ang gamot para sa paso mo sa kamay. ‘Wag kang mag-aalala effective ‘yan.” Pagkatapos ko ‘yong ilagay sa kamay niya ay tumalikod na ako. Bahala siya kung gusto niyang itapon o gagamitin niya. Nagsimula akong itulak ang cart na kinuha ko. Hindi ko napigilan ang sarili kong lumingon sa kaniya. I pressed my lips together when I saw him still standing where I left him. Pero pagkalipas ng ilang segundo ay kalmado siyang naglakad at isinuksok ang kamay sa bulsa ng pantalon niya. Shocks!
After I bought what mom wants me to buy ay lumabas na ako sa mall. Kaya siguro nandito siya kasi hindi naman ito gano’n kalayo sa condominium na tinitirahan namin.
I saw Phoenix outside his car playing with his keys, his eyes are on his phone. Kanina ko pa napapansin na nakatitig siya sa phone niya. Lumingon ako sa bagger ng supermarket.
“Pakilagay na na lang sa loob ng car please, thank you,” sambit ko. Tumango siya sa ‘kin. Hindi man lang ako napansin nito, “Hoy, kanina ka pa nakatitig diyan sa phone mo. Do you have your girlfriend?” I asked, raising my brows at him. Agad siyang umayos ng tayo at tinago ang phone niya.
“Nandito ka na pala, ate,” sagot niya. Nagtungo siya sa tabi ng cart at tinulungan ang bagger na isalin ito sa kotse.
I crossed my arms, sinundan ko siya ng tingin, “Ikaw ah? Anong tinatago mo sa ‘kin?” naiinis kong tanong. Pagkatapos nilang ilagay ang mga pinamili ko ay tumalikod na ang lalaki, “Psst, kuya? Aalis ka na?” lumingon siya sa ‘kin at nagkamot ng ulo.
“Yes, ma’am. Kailangan kasi nila ako sa loob,” nahihiya niyang tugon. Kumuha ko ang limang-daan sa loob ng wallet ko, “Ma’am, naku! ‘Wag na po, bawala kaming tumanggap ng tip.” Dagdag pa niya.
“Hindi po, kuya. Ibibigay ko ‘to sa kapatid ko.” Mahina akong tumawa. Namula ang mukha niya sa hiya, “Joke lang po, isipin niyo na lang na pamasko ‘to ng kapitbahay niyo.” Inabot ko ‘to sa kaniya. Umiling siya.
“’Wag na po, ma’am. Bawal po talaga, e. Mawawalan po kami ng trabaho.”
“Ano? Sayang naman ‘to, kuya,” sambit ko. Napalabi ako.
“Salamat na lang po sa malasakit, ma’aam. Aalis na po ako.” Nagpatuloy na siya sa paglalakad kaya naiwan kaming dalawa ni Nixnix na nakatayo sa labas ng kotse.
“Ang weird naman no’n, mawawalan kaagad ng trabaho? Sa ‘kin nga madaming nagbibigay ng pagkain, e,” bulong ko. I saw Phoenix shaking his head.
“Every company has it’s own rules, ate.”
Him and his principles. Inakbayan ko siya ng mahigpit, “Patingin nga ng phone mo,” utos ko sa kaniya. I opened my palm in front of him. Sinamaan niya ako ng tingin. Binigyan ko siya ng matamis na ngiti, “Bakit ayaw mo? Ayaw mong ipakilala sa ‘kin ang girlfriend mo?”
“Of course not! I don’t have a girlfriend,” mabilis niyang sagot. Napaka-defensive.
“Kung kinakailangan, sugudin mo sila. You have to get the money they stole, Cholo.”
“Yes, boss. I need a katana for the next mission,” sagot niya.
“No problem, you can get it from me.”
Nakarinig ako ng parang ugong na usapan. Pareho kaming napalingon ni Phoenix dahil sa paparating na mga tao. My eyes widened when I saw Cholo coming.
“Nixnix, tara na,” bulong ko. I was about move when I heard someone.
“You are here again, hija,” he said. Mukhang hindi naman siya gano’n ka harmfull. I grinned.
“Ah, pauwi na rin po kami,” sagot ko sa kaniya. Nagkatama ang paningin naming dalawa ni Cholo, siya ang unang umiwas. Pinaandar na ni Phoenix ang kotse, “Bye, po.” Tumawa ito, mukhang wala namang nakakatawa sa sinabi ko.